Category: Graadmeter

Arctic Monkeys – Four Out Of Five

Alex Turner heeft zijn Arctic Monkeys op het nieuwe album van de band een andere richting opgeleid. In plaats van de bekende en gewaardeerde pittige powerpop staan er op het album songs, die meer lijken op wat Turner samen met Miles Kane maakt als The Last Shadow Puppets.

De grommende gitaren zijn vervangen door kabbelende keyboards, het tempo is zo’n beetje gehalveerd en waar Turner ooit bijna bijtend zong, croont hij nu in zijn beste David Bowie-imitatie. De reacties op de plaat zijn op zijn zachtst gezegd gemengd. Terwijl Turner’s bereidheid om van het pad af te wijken zeker wordt gewaardeerd, is men –de muziekpers- het er wel over eens dat de songs nogal mager zijn. De vorm heeft het gewonnen van de inhoud. De album titel, Tranquility Base Hotel & Casino geeft al aan dat de beste plek om de nieuwe muziek van Arctic Monkeys te consumeren liggend is of hangend in een lounge of aan een zwembad en niet zoals tot nu toe gebruikelijk in een club, op een festivalweide of op de dansvloer. De uitzondering -het enige nummer dat modern is en toch leuk-  is het op single verschenen Four Out Of Five.

Het is het aloude dilemma van de schoenmaker en zijn leest. Mogelijk heeft Turner het roer gewoon te laat omgegooid, pas na vijf albums die min of meer in elkaars verlengde liggen. Ook kan je stellen dat hij zijn andere ei niet met The Last Shadow Puppets had moeten leggen, maar met zijn eigen band. Desondanks is het zeker te waarderen dat Alex Turner een gok durft te nemen, ook al kleunt hij dus mis. De vraag is nu wat gaat Arctic Monkeys live doen? Dat hebben we gezien op Best Kept Secret, en dat was fenomenaal.

LIVEDATUM 08/07 Rock Werchter, Werchter (BE)

 

Meg Myers – Numb

Meg is back! Na drie jaar eindelijk weer een levensteken van wat ons betreft een van de beste artiesten van dit decennium. Numb is de gangmaker van Meg‘s aanstaande, tweede album, Take Me To The Disco.

Meg Myers maakt best moeilijke muziek, niet in de zin van ingewikkeld, maar als in moeilijk om naar te luisteren. Oudere singles als Desire en Sorry hakten er in, zijn zo intens en persoonlijk dat je na beluistering de behoefte kreeg om even een ommetje te maken. Maar juist dat, wat veel mensen als ‘uneasy listening’ ervaren, is voor anderen nou net de reden om haar te koesteren. 

Het zal niet verbazen dat Meg Myers geen makkelijke jeugd heeft gehad. Ze is geboren in Nashville, maar brengt de eerste vijf jaar van haar leven door in de bush bush van de Smokey Mountains in Tennessee. Haar ouders zijn Jehova’s, die op een gegeven moment van hun geloof vallen. Ma scheidt van pa, een vrachtwagenchauffeur en trouwt met een striptekenaar. Het gezin verhuist naar Ohio waar haar ouders een schoonmaak bedrijf beginnen. Als Meg 12 is verkassen ze naar Florida. Rond die tijd begint ze haar eerste band samen met haar broer. De naam van de band? Feeling Numb. Meg is nog geen 20 als ze naar L.A. gaat om haar geluk te beproeven in de muziekwereld. Dat is nu iets meer dan tien jaar geleden. Ze werkt in een coffeeshop in Hollywood om in haar onderhoud te voorzien als ze in contact komt met Doctor Rosen Rosen. Samen schrijven ze de songs voor de Daughter In the Choir EP en Sorry, haar debuutalbum. Samen zijn ze ook verantwoordelijk voor het Take me To The Disco album. 

Numb, dat met zijn hard/zacht dynamiek sterk aan The Pixies doet denken is misschien iets minder indringend (of opdringerig) dan de songs op Meg‘s debuutalbum, maar gaat wat tekst betreft verder waar ze is gebleven. Op het eerste gehoor lijkt Numb een liefdesliedje, maar bij nader inzien zijn het existentiële onderwerpen die ze bezingt. Numb gaat over de druk, die van alle kanten op een mens wordt uitgeoefend. Als je het allemaal niet meer trekt, raak je verdoofd. Meg is natuurlijk niet de eerste die dit thema aansnijdt. Het gitaarcitaat uit Smells Like Teen Spirit spreekt wat dat betreft boekdelen.

Misschien is het deze keer anders, maar tot dusver liep het nooit storm als Meg een nieuw nummer uitbracht, maar uiteindelijk weet haar muziek zijn eg naar de fans wel te vinden. En dat zijn er inmiddels heel wat. De releasedatum van Take me To The Disco is 20 juni.

Rolling Blackouts Coastal Fever – Talking Straight

‘De berichten over mijn dood zijn sterk overdreven’, zei Paul McCartney ooit als reactie op het gerucht dat hij zou zijn omgekomen bij een auto-ongeluk. Een soortgelijke respons verdient ook het steeds weer opduikende bericht dat  gitaarmuziek op sterven na dood zou zijn. Los van het feit dat festivalorganisaties een moord zouden doen om The War On Drugs, Royal Blood en Queens Of The Stone Age te mogen boeken, is de stroom nieuwe gitaarbands constant en van hoog niveau.

Kijk alleen maar naar wat er uit Australië komt de laatste jaren. Met name King Gizzard & The Lizard Wizard is een band, die zowel artistiek als commercieel heel hard aan de weg timmert. Als ons gevoel ons niet bedriegt dan gaat ook die andere Australische band met onmogelijk lange naam hoge ogen gooien.

Rolling Blackouts Coastal Fever kwam op hoog niveau binnen. De band heeft debuutsingle French Press nog niet overtroffen, maar dat lijkt een kwestie van tijd. Ook opvolger Mainland was helemaal niet verkeerd en nieuwe single Talking Straight is opnieuw een schot in de rockroos.

Wij zijn trouwens niet de enigen die het volste vertrouwen hebben in de band met de drie gitaristen. Rolling Blackouts Coastal Fever heeft nu officieel onderdak gevonden bij Sub Pop, het label dat Nirvana lanceerde en met acts als King Tuff, Father John Misty, Beach House nog steeds weet wat goed en levensvatbaar is. Talking Straight komt net als Mainland van het eerste echte album van Rolling Blackout Coastal Fever,  Hope Downs dat op 15 juni uitkomt. Dat is zo’n twee weken na het Nederlandse podiumdebuut van de Australiërs op London Calling.

LIVEDATA 26/05 London Calling, Paradiso Amsterdam 27/05 Vera, Groningen.

Eels – Bone Dry

De muziek van Eels is altijd meer geweest dan simpel amusement. Bandleider en enig vast lid, Mark ‘E’ Everett gebruikt zijn talent als middel om het bestaan in dit -wat de dichter zo mooi omschreef als- ondermaanse tranendal dragelijk te maken. Daar heeft hij ook alle reden toen, want er is weinig dat hem bespaard is gebleven. E’s belangrijkste thema’s zijn familie, dood een verloren liefdes. E is natuurlijk niet de enige, die muziek maakt uit therapeutische overwegingen. Hij is echter wel vrij uniek in de manier waarop hij zijn kunst weet aan te wenden. Zonder te willen beweren dat zijn teksten vrij zijn van zelfbeklag, weet hij zijn gevoelens en gedachten zo te verwoorden dat ze herkenbaar zijn en relevant voor anderen. De songs van Eels bieden troost, steken een hart onder de riem bij mensen, die soortgelijke situaties hebben meegemaakt. Daarom is E meer dan een muzikant. Voor velen is hij een vriend,  familie, een therapeut.

In 1996 verscheen Beautiful Freak, het eerste Eels album. Daarmee zette E de toon van een oeuvre dat deze week werd verrijkt met album twaalf. De 15 songs op The Deconstruction zijn typisch Eels, variërend van introspectieve rockers tot  excentrieke ballads. De teksten zijn als vanouds autobiografisch, maar dus op zo’n manier verwoord dat ze herkenbaar zijn voor iedereen, die leeft en liefheeft.

Op nieuwe single Bone Dry rockt E een streepje harder dan we de laatste jaren van Eels gewend zijn. Het door drums, bas en fuzz gitaar gedreven nummer zou Mark Lanegan prima passen.

The Deconstruction is het eerste Eels album in vier jaar. Na de laatste toer was E zo uitgeput dat hij overwoog de stekker er uit te trekken. Gelukkig voor ons heeft hij een nieuwe liefde gevonden, is hij getrouwd en heeft hij een zoon gekregen. En hij acteert tegenwoordig, in de Netflix serie Love. Kortom stof genoeg voor een nieuwe plaat. Ook gaat Eels weer op toernee. In ons land zal de band maar liefst vier keer te zien zijn, een duidelijk teken hoe belangrijk we Eels hier wel niet vinden.

LIVEDATA 18+19/06 TivoliVredenburg, Utrecht (Sold Out) 20/06 TivoliVredenburg, Utrecht 21/06 Paradiso, Amsterdam (Sold Out) 08/07 Rock Werchter, Werchter (BE)

Lord Huron – Ancient Names, Pt. I

Lord Huron was behoorlijk succesvol met een sound, die ergens tussen die van Bon Iver en Mumford & Sons inhing. De folkrockboom heeft echter zijn beste tijd gehad en de band uit L.A. zag de bui tijdig hangen.

Ancient Names pt 1 is de eerste nieuwe Lord Huron song in dik drie jaar en laat dus een vernieuwde en verbeterde band horen. Stond Lord Huron altijd met één been in the country, dit keer is het de grote stad die inspireerde, het metropool als microkosmos van het menselijke bestaan. Inderdaad, enige ambitie kan de club rond Ben Schneider niet worden ontzegt.

 Ancient Names Pt 1. geeft de toon van het nieuwe album goed aan. De song speelt zich af in een stad na zonsondergang. De ik-figuur is op de vlucht nadat hij is gewaarschuwd door een een waarzegster.Zij heeft hem verteld dat hem een verschrikkelijk lot wacht als hij niet voor zonsopgang de stad uit is. Het hoge tempo van de single benadrukt hoe hoog de nood is.

Voor de oude fans zal Lord Huron nieuwe stijl wellicht even wennen zijn, maar zoals het spreekwoord luidt; verandering van stijl doet rocken.

Ancient Names Pt 1 en de andere songs op het Vide Noir (zwart gat of zwarte leegte) gedoopte, derde Lord Huron album zijn gemixt door Dave Fridman, wiens goede oortjes eerder wonderen verrichtten voor o.a. Tame Impala en Spoon.

Vide Noir verschijnt op 20 april. Plannen voor een internationale tournee zijn in de maak.

 

 

 

Wooden Shjips – Staring At The Sun

Van alle bijdragen van Lou Reed aan de pophistorie is zijn riff voor Sweet Jane misschien wel de meest beklijvende. Ook Wooden Shjips maakt dankbaar gebruik van misschien wel Lou’s beste ingeving. Aan het uiterst relaxte tempo van Staring At The Sun zou je kunnen opmaken dat de band ook bekend is met de cover van Cowboy Junkies, terwijl de galm op de stem sterk doet denken aan rockabilly punk van Alan Vega in zijn vroege dagen. Mocht je genoemde namen niet kennen, maar de nieuwe single van Wooden Shjips prachtig vinden, dan moet je ze zeker even googelen.

Wooden Shjips werd iets meer dan 10 jaar geleden gelanceerd in voormalig hippiecentrum San Francisco. De band borduurt lustig voor op de psychedelische rock zoals midden jaren zestig geïntroduceerd door stadgenoten als The Grateful Dead en Jefferson Airplane (van wie Wooden Ships een song is). De carrière van de band bestrijkt vier albums met een vijfde op komst. V wordt in mei verwacht. Eerste single Staring At The Sun is een compositie van gitarist, Erik ‘Ripley’ Johnson, die ook actief is in Moon Duo en gaat over de recente bosbranden in Californië.

Johan – About Time

De geleerden zijn het niet vaak eens, maar over Johan is er algehele consensus, de band van Jacco de Greeuw behoort tot de absolute top van Nederland. Daarom was de stemming laag toen de band acht jaar geleden liet weten ermee te stoppen. En daarom gaat op diverse plekken de vlag uit, nu bekend is gemaakt dat de band de draad weer oppikt! Johan begint de nieuwe fase van zijn bestaan met de toepasselijk getitelde single About Time.

Het is Johan ten voeten uit; elegant, muzikaal, oorspronkelijk en met een melancholieke afdronk, die naar meer smaakt. Gitaren voeren weer de boventoon, maar laten voldoende ruimte voor de zachte maar indringende stem van de Greeuw. Team Johan is vrijwel onveranderd en bestaat naast de Greeuw uit drummer Jeroen Kleijn, bassist Diets Dierkstra, gitarist Robin Berlijn en producer Frans Hagenaars. Johan album 5 verschijnt op 13 april natuurlijk op Excelsior Records.

LIVEDATA 20/4 Motel Mozaique, Rotterdam 04/5 Here Comes The Summer, Vlieland 11/5 Doornroosje, Nijmegen 18/5 Oosterpoort, Groningen 26/5 Dauwpop, Hellendoorn 29/5 Paradiso, Amsterdam

The Deconstruction van Eels op -1 en STEM!

STEM HIER OP DE NIEUWE GRAADMETER!

Zodra E. begint te zingen op The Deconstruction wordt duidelijk hoe zeer we hem hebben gemist. Het is dan ook alweer zo’n vier jaar geleden dat onze favoriete muziektherapeut iets van zich heeft laten horen. Het als single vooruitgeschoven titelnummer van het nieuwe Eels album heeft alles wat de band zo bijzonder maakt, een mooie melodie, een onthaast, maar aanhoudend tempo, Mark Everett’s rustgevende stem en zijn troostrijke woorden. Dat plus een mooi strijkje. Mark’s levensmotto lijkt te zijn, ‘het is allemaal behoorlijk kut, maar put troost uit het feit dat het nog veel erger kan’.

Met soortgelijke woorden kondigt E ook het nieuwe Eels album aan, ‘The World Is Nuts, but if you look for it there is still great beauty to be found’. Amen.

De releasedatum van The Deconstrunctiom‘ met daarop 15 tracks, ‘that may or may not inspire you, rock or not rock you’ is 6 april. Daarmee zijn we nog niet klaar met het goede nieuws want Eels komt ook spelen.

LIVEDATA 18 &19 juni TivoliVredenburg, Utrecht. 21 & 23 juni Paradiso, Amsterdam.

The Priest van Johnny Marr & Maxine Peake op -1 en STEM!

STEM HIER OP DE NIEUWE GRAADMETER!

Sinds zijn voortijdige en onprettige breuk met Morrissey lijkt Johnny Marr constant op zoek naar creatieve partners en/of bands. Hij was tijdelijk lid van The Pretenders, Modest Mouse, The The en The Cribs. Als gitarist heeft hij op platen gespeeld van Oasis, Pearl Jam en Talking Heads. Ondertussen maakte Marr ook solo-albums, maar een carrière als solo-artiest lijkt hij nooit echt te hebben geambieerd.

Marr is duidelijk een teamplayer. Met Maxine Peake heeft hij een nieuw artistieke maatje gevonden, een die hem lijkt te inspireren om nieuwe wegen te verkennen, zoals in dit geval ‘spoken word’. Maxine is een jonge actrice die net als Marr uit Manchester komt. Hij zag haar in een film, liet per mail zijn waardering weten. Dat leidde tot een ontmoeting die uitmondde in de opname van The Priest, een track die waarschijnlijk later op Marr’s derde solo-album terecht zal komen. Voor Smiths fans en mensen die hopen dat Marr met een Easy Money deel twee zou komen, valt hier niet heel veel te beleven, maar voor hen die open staan voor iets nieuws -muzikaal en tekstueel- heeft Johnny Marr weer een mooi hoofdstuk aan zijn toch al imposante oeuvre toegevoegd.

Terrified van Isaac Gracie op -1 en STEM!

We hebben er natuurlijk meer, maar laten we onze voorspelling beperken tot één act waarvan we denken dat hij in 2018 keihard gaat doorbreken. Onze eigen Sound of 2018 zeg maar, vrij naar de BBC, die jaarlijks een aantal professionals vraagt om in de kristallenbol te kijken. Zij kozen dit jaar voor Sigrid, een zangeresje uit Noorwegen. Wij zetten in op Isaac Gracie, een 22 jarige singer-songwriter uit Londen, die sinds 2015 de ene prachtsong na de andere aflevert. Overigens hoeft Ed Sheeran zich geen zorgen te maken. Isaac is eerder de anti-Ed dan een concurrent. Anders dan bij de sympathieke en niet ongetalenteerde, maar oersaaie Ed Sheeran kleeft er iets mysterieus aan Isaac Gracie, een uitstekende eigenschap voor een artiest, die vreemd genoeg steeds schaarser lijkt te worden. Waar Ed oppervlakkig vermaak biedt, gaat Isaac voor diepgang. Zijn liedjes zijn traag van tempo en melancholiek van toon. Vocaal evenaart hij de emotionele expressie van zijn held Jeff Buckley maar ook diens indrukwekkende bereik.

Opvallend ook is dat Isaac de tijd neemt om te groeien, zowel artistiek als wat betreft carrièreplanning. Hij zit bij een major label, maar laat zich niet gek maken door commerciële druk en prestatiedwang. Zijn eerste singles waren lo-fi slaapkamer producties. Ook nu nog zijn zijn releases eerder onder dan overgeproduceerd. Zijn songs schrijft hij alleen, zonder tussenkomst van Zweedse producers of Australische hit-diva’s. De kans dat Isaac een duet opneemt met Beyoncé of Rihanna is net zo groot als de kans dat Ajax dit jaar kampioen wordt.

Terrified, de opvolger van de Pinguinhit, The Death Of You & I is Isaac Gracie ten voeten uit, poëtisch, integer en uiterst muzikaal.

Optreden doet hij vooralsnog alleen en in kleine zalen. Wat nog steeds de beste leerschool is. Alles wijst er dus op dat Isaac Gracie een verstandige manager heeft. Maar ook die zal op een gegeven moment moeten toegeven aan de druk van buitenaf, het snel groeiende leger Isaac Gracie fans dat snakt naar een debuutalbum en hem graag live ziet spelen.

Isaac was in ons land in januari voor optredens in Amsterdam, Groningen en in Rotterdam, allemaal kleine zalen, allemaal ver van te voren uitverkocht.

De eerst volgende keer dat Isaac Gracie hier komt spelen, zal dat vergezeld gaan van heel wat meer fanfare dan tot nu toe het geval geweest is. Tenminste als onze voorspelling uitkomt. Inmiddels hebben onze collega’s van de publieke omroep Isaac Gracie ook “ontdekt”.