Category: Graadmeter

Heartworms – May I Comply

Ze bestaan echt hartwormen, maar gelukkig alleen bij honden. Maar het zegt wel iets als je je band naar een parasiet noemt. Dat je geen lieve liefdesliedjes hoeft te verwachten bijvoorbeeld of andersoortige behaagzieke deuntjes voor de massa.

Jojo Orme, het brein achter Heartworms, gebruikt haar muziek om vat te krijgen op de donkere gedachten die door haar hoofd spoken, als expressiemiddel voor haar angsten en frustraties. Met die wetenschap zou je kunnen denken dat ze momenteel in iets rustiger mentaal vaarwater verkeert. Niet dat May I Comply plots easy listening is, maar vergeleken bij de songs op haar debuut EP is de sfeer wat minder duister.

Echt conclusies mag je daar niet uit trekken meent Jojo die de song omschrijft als ‘een brug naar de chaos die nog komen gaat’. Net als de debuut EP is ook May I Comply geproduceerd door geluidskunstenaar Dan Carey. Het is een zogenaamde stand alone single uitgebracht met oog op de aanstaande tournee door de V.S. Daarmee gaat een lang gekoesterde wens van Jo Jo in vervulling.  Die zegt er helemaal klaar voor te zijn. De vraag is, zijn ze in de V.S ook klaar voor de elektronische heksenpunk van Heartworms?

Library Card – Cognitive Dissonance

Het Rotterdamse Library Card heeft blijkbaar de memo gemist waarin staat dat praatpostpunk alweer passé is. En gelukkig maar, want anders hadden we Cognitive Dissonance moeten missen. En dat zou zonde zijn.

Library Card steekt Tramhaus naar de kroon en laat Lewsberg een poeppie ruiken met hun nieuwe single. Cognitive Dissonance is een in rockmal gegoten filosofisch en poëtisch betoog over de onvermijdelijkheid van tegenstrijdige opvattingen en emoties. Wij eenvoudige Pinguins zijn niet geëquipeerd om het relaas van Lot van Teylingen inhoudelijk te toetsen, maar het zou niet verbazen als ze er op kan afstuderen en misschien wel promoveren. Zelden was een bandnaam zo goed gekozen als Library Card.

Waar we wel een mening over hebben is de muziek. Die is krachtig en  opzwepend en zeker niet ondergeschikt. Mocht de memo de band alsnog bereiken mogen ze hem gerust negeren.

dust – Joy (Guilt)

Ierland en Rotterdam zijn de belangrijkste postpunk-exporteurs, maar Down Under kunnen ze er ook wat van. Enter de band dust uit het Australische Newcastle. Begin vorig jaar bracht het vijftal een debuutalbum uit dat aanvankelijk leek te gaan floppen, maar na een slome start alsnog op gang kwam. Door een sterk optreden op London Calling en door onze oplettende luisteraars die de single Joy (Guilt) de Graadmeter in stemden staan de blokes op de allerhoogste tree van onze alternatieve hitladder!

Beirut – The Tern

Zach Condon van Beirut is in een kast met oude spullen gedoken en heeft er een leuk oud orgeltje gevonden en een antieke drummachine, die het nog prima doet.

Ze vormen de instrumentale basis van het The Tern, single twee van Hadsel, Beirut album zes. The Tern (is stern; een soort meeuw) is een weemoedig, mediterraans aandoend lied met koorzang en veel percussie. Het soort muziek eigenlijk zoals alleen Zach die maakt.

Girl and Girl – Strangers (Fight Night)

Strangers (Fight Night) is (voor ons) de opvolger van All I See, een nummer dat we IJsbreker-waardig vonden. De reacties waren echter niet onverdeeld gunstig. Veel luisteraars bleken moeite te hebben met de vibrato van de frontmeneer van Girls and Girls, Kia James. Na herhaalde blootstelling bleek de irritatie gelukkig grotendeels over te gaan. Ook een optreden op London Calling hielp bij de gewenning.

Daarom durven we het nu wel weer aan om een nieuw nummer van de Australiërs te gaan draaien. De nieuwste single van Girl and Girl begint met wat klinkt als een ongebruikte lick uit het Beatles-songbook ca 1965. Tot de band er plots de beuk in gooit en het tempo opvoert van looppas naar draf. Wanneer meneer James dan begint met zijn bibberzang kan het echt geen andere band meer zijn dan die drie boys en hun drummende tante uit Queensland.

Op 2 november volgt de EP Fight Night, genoemd naar de opnamestudio die zich boven een platenzaak bevind die (funfact!) Dutch Vinyl heet.

Egyptian Blue – A Living Commodity

Een van de ontdekkingen van het veelgeprezen Left Of The Dial Festival was Egyptian Blue. Helemaal een verrassing was dat niet want de band had al eerder indruk gemaakt op Paaspop. Maar het is altijd goed om te zien dat een eerste indruk juist was.

Egyptian Bue is een Britse band uit de postpunkhoek. Anders dan de punktraditie voorschrijft is de band niet wars van een gitaarsolo, of twee. Een mooi voorbeeld van hun rijkelijk met gitaren gevulde sound is de titelsong van hun vers verschenen debuutalbum, A Living Commodity, een nummer dat het ongetwijfeld ver gaat schoppen in de Graadmeter. En waarschijnlijk niet alleen bij ons. Je hoeft dan ook geen kristallen bol te raadplegen om te voorspellen dat je de naam en de band Egyptian Bue nog vaak gaat tegenkomen.

STONE – I Gotta Feeling

Het barst van de bands die STONE heten, maar de bekendste is de STONE die de Graadmeter onveilig maakt met I Gotta Feeling, een eigen nummer overigens dus geen cover van Black Eyed Peas ofzo. Onze STONE komt uit Liverpool, heeft nog geen albums in de aanbieding, wel een nieuwe EP. Punkadonk2 heet ie, daarop
staat ook hun Graadmeterhit. Fans kunnen 6 maart noteren als datum waarop de band weer in NL te zien is, en wel in de Tolhuistuin. Ik heb zo het idee dat die te klein zal zijn om alle fans te herbergen. Het zou mij dus niet verbazen als het concert naar Paradiso wordt verplaatst. Helemaal na hun zegetocht op London Calling waar I Gotta Feeling één van de hoogtepunten was. We houden je op de hoogte.

foto: door Serge Hasperhoven op Dauwpop 2023.

JOHAN – Cincinnati

Nieuw op -1, Cincinnati van Neerlands beste indie band Johan! Het zal nog te vroeg zijn voor Cincinnati om als in de Snob 2000 op te duiken, maar daar is de band uit Hoorn altijd goed vertegenwoordigd. Eigenlijk horen songs als Oceans en Day Is Done gewoon in de Top 2000, maar dat zien we niet zo snel gebeuren. Toch te weinig fijnproevers die stemmen. Bij ons zijn Jacco, Robin, Jeroen en Diets niet meer dan welkom. Wel bijzonder toch dat de Pinguins hebben gekozen voor Cincinnati en niet voor So It Goes, wat eigenlijk de officiële a-kant is. Wel was Cincinnati eerder uit, zij het alleen als clip. Maakt niet uit; goed is goed en -1 is -1.

quannnic – How To Hold A Knife

quannnic (met 3 ennen) is een multi-instrumentalist/producer/songwriter uit Florida. Vorig jaar bracht hij zijn debuutalbum uit, begin november verschijnt de opvolger. Hadden we al vertelt dat hij pas 18 is? How To Hold A Knife is de eerste single van het Stepdream album.

En toen werd het stil.

Meer weten we namelijk niet over quannnic. We kunnen je nog geen eens vertellen hoe hij heet, ervan uitgaande dat quannnic een pseudoniem is. Zijn debuutalbum is nooit ergens gerecenseerd en aan interviews lijkt hij niet te doen. Maar veel langer anoniem zal quannic niet kunnen blijven. Een vorige single, Life Imitates Life heeft 1.700.000 views op Youtube en op Spotify heeft hij momenteel meer dan 800 k luisteraars per maand. En zijn nieuwe single is het beste wat hij tot nu toe heeft gedaan.

Ouder werk van quannnic is intense, best wel heavy rock met overstuurde gitaren en vervormde zang. How To Hold A Knife is toegankelijker, want minder rafelig, maar nog steeds vrij intens. Werden oude songs door Youtube commentatoren vergeleken met Paramore en Deftones, men vindt de nieuwe single wel wat van Radiohead weghebben.

Geef quannnic een jaartje en hij is wereldberoemd. Misschien tegen wil en dank, maar zoals de Amerikanen zeggen, ‘you can’t keep a good man down’. Of woorden van die strekking.

Sprints – Up and Comer

We hebben een nieuwe lijstaanvoerder! In de week dat Sprints haar tweede -1 hit scoort (Literary Mind in november 2022) is er ook alweer een nieuwere single uitgekomen van Karla Chubb en haar bende, Shadow of A Doubt heet-ie, een wat ze in Engeland noemen een slowburner. Hij begint zachtjes en ontploft tegen het einde. Die ga je vanzelf horen als je blijft luisteren.