Category: Breekijzer

Headcharger – Against the Storm

Headcharger mag dan voor ons een nieuwe naam zijn. In la Douce France is de band al jaren een begrip.

Standplaats voor het vijftal zware jongens is de stad Caen. Die ligt in Normandie en daar lijken de bebaarde heren ook wel op, op Noormannen. Ze klinken echter opvallend Amerikaans, stel je mix voor van Metallica en Velvet Revolver en je hebt een begin van een indruk. Headcharger beukt al een jaar of twintig aan de route. Momenteel worden de laatste puntjes op de i’s geramd van langspeler numero huit. Against The Storm is prima entree, een smeulende rocktrack met sterke zang van hoofdman Sebastien Pierre, die vast goed kan grunten, maar het hier gelukkig laat. Details over het nieuwe album moeten we je nog even schuldig blijven.

Mondo Cozmo – IT’s PRINCIPLE

‘Sprokkelrocker’ Mondo Cozmo volgen we al sinds 2016 op Pinguin Radio met de single Higher en Shine. Drie jaar later pakte het muzikale eenmansproject van Josh Ostrander de IJsbreker met Black Cadillac en Come On. Nu is het vierde album It’s PRINCIPLE! uit van de man uit Philadelphia. Daarvan is de titelsong deze week de Breekijzer op Pinguin On The Rocks. De plaat is geproduceerd door Mark Rankin die al werkte met Queens of the Stone Age. En dat hoor je duidelijk terug op het nieuwe werk van Mondo Cozmo. Lekker rauwe, aanstekelijke rock op een bedje van gruizige gitaren. Meer California dan Philadelphia dus.

Osees – Zipper

Onlangs verscheen het nieuwe album SORCS 80 van Osees. Hou je vast, dat is het 29e studioalbum van de LA band rondom John Dwyer die dit jaar indruk maakte op BKS. Natuurlijk onder verschillende namen zoals je waarschijnlijk wel weet. Orinoka Crash Suite, OCS, Orange County Sound, The Ohsees, The Oh Sees, Thee Oh Sees, Oh Sees en nu dus Osees. De band is zelfs productiever dan King Gizzard & The Lizard Wizard. Osees bestaan echter al sinds 1997, terwijl King Gizzard hun cv in 2010 is begonnen. King Gizzard loopt er nog maar drie achter.

Van het nieuwe album draaien we al single Earthling op Pinguin Indie. Pinguin On The Rocks wordt deze week extra verwend met Zipper. De fuzzrock band weet zich altijd te vernieuwen binnen de garagerock. Op de nieuwe plaat experimenteert Osees met meer geluidseffecten, synths en samples. Zipper klinkt wel een beetje als een vroege Roxy Music op speed. Weer een nieuw hoofdstuk erbij!

Bloomer – Sober/Inertia

Vorige week verscheen de EP Sober/Inertia van de Duitse alternativerockband Bloomer. Niet te verwarren met de gelijknamige band uit de hoek van Baltimore en Philadelphia. De titeltrack Sober/Inertia is deze week Breekijzer. De track knalt er direct hard in, is enorm catchy en heeft veel emo, screamcore elementen. Knap wat voor een muur van geluid ze weten neer te zetten met z’n drietjes? Of tweetjes? We zien foto’s met drie maar ook met twee bandleden. In de credits worden in ieder geval drie namen genoemd. Hopelijk geen ruzie in de band..

THUS LOVE – Birthday Song

De doorbraakgroep THUS LOVE uit Brattleboro, Vermont kondigt All Pleasure aan, hun tweede album die op 1 november 2024 op Captured Tracks zal verschijnen. De aankondiging van het album gaat gepaard met de release van de eerste single ‘Birthday Song’, waarin THUS LOVE weer tot leven komt met een grungy glamour-salvo dat stoutmoedig hun nieuwe tijdperk viert.

Sunflower Bean – Shake

Sunflower Bean komt verrassend heavy uit de hoek op nieuwe single Shake. Aan de andere kant heeft het New Yorkse trio van onvoorspelbaarheid haar handelsmerk gemaakt.

De band heeft met disco geflirt en Neil Young gecoverd. Meestal maken ze luxueuze pop naar model van Fleetwood Mac. Maar op Shake gaan de trossen los en slaan de stoppen door. Het trio trapt af met een stroperige gitaarriff waar Black Sabbath zich niet voor zou schamen. Wat volgt is een plagerig, afwisselend door Julia Cumming en Nick Kivlin gezongen (gehijgd) nummer dat weliswaar niet wereldschokkend is, maar te lekker om niet even mee te nemen. Of Shake representatief is voor de Shake EP (27/9) weet je bij Sunflower Bean dus nooit.

FOOTBALLHEAD– Stupefied

FOOTBALLHEAD komt uit Chicago, uit de V.S. dus, Dat betekent dat hun voetbalhoofd niet rond is zoals het bij ons zou zijn, maar de vorm heeft van een rugbybal.

En dat is toch anders. In beide gevallen is het een rare naam. Tenzij het gewoon (American) voetbalfan betekent natuurlijk. FOOTBALLHEAD is een neo-emo band. D.w.z. dat ze stevige, in geval van Stupefied grungy muziek maken met gevoelige teksten over onbeantwoorde liefde en andere zaken waar generatie Alfa tegen aanloopt. FOOTBALLHEAD heeft nog geen album en dat gaat er ook niet komen op korte termijn. Stupefied is van een EP die volgende week vrijdag wordt losgelaten en de typische emo titel ‘Before I Die’ heeft.

Seether – Judas Mind

Voor hun 25ste verjaardag trakteert het Zuid-Afrikaanse Seether hun fans op een vers album en een nieuwe tour.

‘The Surface Seems So Far’ is het 9e werkstuk van de band, die door kenners bij de post-grunge wordt ingedeeld. Denk je aan grunge dan denk je al snel aan Nirvana, maar Seether houdt zich meer op aan de metalkant van de gruisrock, meer richting Soundgarden en Stone Temple Pilots.

Het is overigens niet te horen dat de mannen er al weer een kwart eeuw op hebben zitten. Als we hadden beweerd dat Judas Mind van een start-up band zou zijn had je het ook geloofd. 20 september, dan komt de nieuwe langspeler uit. De tour zal waarschijnlijk pas volgend jaar ons continent bereiken.

 .

Milly – Running The Madness

MILLY houdt het tempo bijna pesterig laag op Running The Madness, een song over het in toom houden van een nachtmerrie.

Het is de perfecte smaakmaker voor het nieuwe album van de rockers uit L.A. dat tot de rand toe gevuld is met morsige rocksongs die zich afspelen in de gevarendriehoek van grunge, shoegaze en slowcore. Het is allemaal eerder gedaan, maar niet vaak zo stijl en smaakvol als door MILLY. Het nieuwe, derde album van de MILLY’s heet Your Own Becoming en is nu overal te streamen.

Cardboard – The General

Cardboard is een jonge band uit Londen die met jeugdige energie de goede oude rock ‘n’ roll tackelt. Nog geen twee minuten duurt The General, maar alles zit er in; een zich schor schreeuwende zanger, een overdrijvende ritmesectie en een puist gitaar waar je u tegen zegt. Roll over Chuck Berry en Tell Motorhead the news, zoiets.

Niks nieuws onder de zon dus, maar het is bemoedigend en hoognodig dat een nieuwe generatie de geneugten en gevaren van de rock herontdekt. Helemaal mooi is dat The General ook nog eens een protestlied is. In de tekst krijgen de Tories een veeg uit de pan. Beetje mosterd na de maaltijd nu Labour weer aan de macht is, maar dat mag de pret niet drukken.