Category: Breekijzer

Serj Tankian – Elasticity

Serj Tankian heeft inmiddels meer solo-albums (en soundtracks) gemaakt dan platen met System Of A Down. Zoals het er nu uitziet gaat de Armeense Amerikaan nog verder uitlopen.

Zijn band heeft weliswaar vorig jaar november nog een single uitgebracht, maar dat was een eenmalige actie bedoeld om aandacht te vestigen op en geld op te halen voor Armenië dat toen in oorlog was met Azerbeidzjan.

Binnen de band schijnt ook oorlog te bestaan. De drummer is pro Trump de rest, met Serj voorop heel erg anti. Dus gaat Serj voorlopig nog even alleen verder. Hij maakt gebruikt van het voordeel van de frontman. Een zanger kan live alle successen van zijn band waarheidsgetrouw uitvoeren. De andere bandleden niet, tenzij ze een sound-alike aantrekken. Maar dat pikken de fans meestal niet.

Elasticy had ook makkelijk een nummer van System Of A Down kunnen zijn. Je hebt de befaamde gestoorde zang van Serj, geserveerd op een bed van metallic gitaren, een pompende bas en een fanatieke drummer. Misschien is Elasticy met zijn grunt intermezzo’s en vol gas, gas terug passages nog wel harder en gekker dan zijn werk met de System.

Dus jammer dat System Of A Down op zijn reet ligt, maar gelukkig hebben we Serj Tankian nog.

Whispering Sons – Surface

De term postpunk valt te pas en te onpas de laatste tijd, maar op nieuwe single Surface klinkt Whispering Sons (weer) alsof het jaar 1981 is en de plaats van handeling Manchester, de tijd en plek waarin een verfijnde vorm van punk ontstond, die toen new wave heette en tegenwoordig postpunk wordt genoemd.

De band uit Belgisch Limburg mengt de doem van Joy Division met de intensiteit van de vroege Cure en de energie van pre Joshua Tree U2. Je kunt je slechtere voorbeelden voorstellen. Maar Whispering Sons doet meer dan verlangen opwekken naar ‘temps perdu’. Een tijd die ze overigens alleen van verhalen kennen. Mogelijk van hun ouders.

In de persoon van Fenne Kuppens heeft de Sons een frontvrouw die klinkt als geen ander en geboren lijkt om sombere songs te vertolken. De andere Sons geven haar vleugels met hun strakke en indringende spel. Surface is de eerste nieuwe track van Whispering Sons sinds het in 2018 verschenen debuutalbum.  Wanneer de opvolger van Image het donker zal zien, is nog niet bekend.

Dead Poet Society – .loveyoulikethat.

Dead Poet Society (zonder S om verwarring met de film te voorkomen) draait al zon’ jaar of zeven mee, maar is om de een of andere reden nog niet aan het maken van een album toegekomen. Feitelijk is dat een technisch detail, want de rockers uit L.A. hebben genoeg songs online staan voor wel 2 albums. Maak een playlist, noem het een album en klaar is Kees.

Maar goed het officiële albumdebuut van Dead Poet Society zit er dus aan te komen. DPS maakt eigentijdse hard rock -geen metal- , dwz geworteld in de bluesy hard rock van de vroege jaren zeventig, maar dan met de flair en branie die tijd en soort genoten als Greta van Fleet, cleopatrick en Palaye Royale ook aan de dag leggen.

Nieuwe single .loveyoulikethat. opent met een diepe bas en een slide-gitaar gevolgd door een smachtend zingende Jack Underkoffer. Als je denkt dat de mannen zich verder koest houden dan heb je het mis. Boven een swampy tempo barst een partij gitaren los als een zware onweersbui na een hete zomerdag. Underkoffer moet op zijn tenen gaan staan om boven het geweld uit te komen. Alsof ZZ Top een nummer van het eerste album van Black Sabbah album covert. 

Dat belooft wat voor, –!- ook wel ‘the exlamation’ album genoemd. Release datum is 12 maart.

Architects – Dead Butterflies

Het Britse Architects heeft de opname afgerond van wat alweer hun 9e album gaat worden. De metalcore mannen hebben hun jongste werkstuk, ‘For Those That Wish To Exist’ genoemd.

Het imposante Dead Butterflies is de derde en laatste single, die uitkomt voor de officiële albumrelease op 27 februari a.s. Aan niets valt te horen dat Architects inmiddels ook alweer dik 15 jaar aan de weg timmert. Nu is er in het Engeland van anno nu ook wel het een en ander om je over op te winden. Dat doen de mannen dan ook, en waar woorden te kort schieten spreken gitaren boekdelen. Nieuw aan Dead Butterflies, en een teken dat er ook op artistiek gebied nog leven in de band zit is een batterij blazers, die het toch al hoge energielevel van de nieuwe single nog een paar streepjes opschroeven.

Wie na het horen van Dead Butterflies niet meteen begint met het aftellen naar de releasedatum van For Those Who Wish To Exist verwijzen we graag door naar Pinguin Pluche.

Foo Fighters – Waiting On A War

Over een week of drie komt het nieuwe album uit van Foo Fighters. De opvolger van Concrete and Gold uit 2017 heet Medicine At Midnight. De eerste single van het nieuwe album, Shame Shame suggereerde een nieuwe richting, maar de twee tracks die daarna zijn verschenen, No Son Of Mine en nu Waiting On A War laten horen dat alles bij het oude is gebleven. En gelukkig maar! We zijn de beproefde heavy maar sympathieke stadionrock van Dave en zijn vrienden nog lang niet zat.

Waiting On A War is Foo Fighters in optima forma. Even denk je met een balllad van doen te hebben, maar al snel wordt de dynamiek opgevoerd. En voor je het weet, sta je op je stoel te zwaaien met je virtuele festival-vlag.

In het licht van de recente gebeurtenissen in de VS zou je Waiting On A War een politieke lading kunnen geven. De tekst is echter nogal vaag. De woorden lijken eerder gekozen omdat ze lekker bekken dan vanwege een eventuele diepere betekenis. Waarschijnlijk weet alleen Dave waar hij over zingt. De Foo’s hebben hun nieuwe album ook al vorig jaar opgenomen toen er nog weinig aan de hand was. Dat laat onverlet dat Waiting On A War een prima strijdlied zou zijn. Gelukkig zit Dave in het goede (Biden) kamp.

Chevelle – Self Destructor

Bijna vier jaar hebben Pete Loeffler en Dean Bernandini aan het nieuwe album van Chevelle gesleuteld. Het resultaat mag er dan ook zijn. Tenminste als Self Destructor de lading een beetje dekt.

De eerste kik van het heavy duo in de jaren 20 is kamp uitgewerkte hardrocksong waarin de band te hoop loopt tegen al die kneuters die hun neus op halen voor de wetenschap. Coronagekkies en klimaatontkenners dus.

De boys van Chevelle hebben een vooruitziende blik, want Self Destructor stond in 2019 al in de grondverf. Wetenschap en techniek lijkt sowieso het thema van het nieuwe, achtste album van Pete Loeffler en Dean Bernandini getiteld NIRATIAS (nothing is real and this is a simulation). Loeffler noemt o.a. Elon Musk en Carl Sagan als meneren die inspireren. Een releasedatum voor het nieuwe album konden we zo snel niet vinden, maar dat zal vast niet lang meer duren.

Budderside – Zen

Een van de laatste daden van Lemmy was het tekenen van de Amerikaanse band Budderside op zijn Motörhead label. Jammer genoeg is de legendarisch rocker niet meer onder ons dus moeten we ergens anders zijn met klachten over gehoorbeschadiging, het aantasten van goede zeden en het op de korrel nemen van de eeuwenoude Japanse beschaving.

Budderside is vier jaar uit de running geweest. Bandbaas Patrick Stone had wat personele problemen op te lossen. Die zijn nu de wereld uit zodat er niets meer in de weg staat van zijn plannen om de boel eens lekker op te fokken. Het strak rockende Zen is vooruit gestuurd als plaagstoot en wegbereider voor de release van het tien tracks tellende tweede album van de slopers uit L.A. De plaat heeft als titel Spiritual Violence meegekregen en zal naar verwachting vanaf 26 maart fysiek verkrijgbaar zijn bij de betere dealers en te streamen via de daartoe aangewezen kanalen.

Cleopatrick – GOOD GRIEF

Cleopatrick is een fel rockend duo dat zich geen reet aantrekt van genregrenzen. Ze gooien (skate) punk, pop en old school hard-rock in de blender, zetten die op standje drie doen er voor de goede orde nog wat hip hopkruiden bij en serveren de boel met een riff waarmee je hardhouten planken kunt doorzagen.

GOOD GRIEF is een mooi voorbeeld van de hi-energy rock stijl van het Canadese duo.

Ian Frazer en Luke Grunz zijn al sinds hun vierde boezemvrienden. Muziek maken doen ze sinds 2015. Ze komen wat dat betreft dus nog maar net kijken. Een album is er dan ook nog niet. Wel een klein dozijn smeulende rocktracks die de boys al heel veel fans heeft opgeleverd plus vergelijkingen met eigentijdse collega’s als Highly Suspect, Palaye Royale en Des Rocks.

File under veelbelovend.

Dark Stares – Sell Out

De nieuwe single van het Britse Dark Stares is een heerlijk dicht gemetselde port-grunge track met een tempo dat net niet stroperig is. De muur van geluid is zo massief dat je er bekant tegen kunt leunen.

Zoals Black Sabbath alle lang geleden heeft bewezen hoef je helemaal niet snel te spelen om hard en heavy te zijn. Het trage tempo vergroot juist de dreiging die uitgaat van Sell Out. Net boven de wal van ingehouden geweld hoor je de stem van Miles Kristian Howell. Hij zingt opvallend zacht, fluistert bijna. Eigenlijk is alles aan Sell Out weloverwogen en ingetogen. De impact is daardoor groter dan als de versterkers op 11 hadden gestaan.

Sell Out is een 5 de vijf songs die tezamen de Ruby EP vormen. De EP is vrijdag verschenen en overbrugt de periode tussen de release van het meest recente album van Dark Stares, het vorig jaar uitgekomen The Lightning Echo en van wat album 3 van de boys uit St Alban moet gaan worden. daarover later vast meer.

Teenage Wrist – Taste Of Gasoline

Het onmiskenbaar Amerikaanse Teenage Wrist is al eerder gesignaleerd in deze contreien. Met de nummers, Dweeb (2017), Stoned Alone (2018) en Mary (2018) om precies te zijn. De laatste twee nummers schopten het tot Breekijzer. Taste Of Gasoline treft een zelfde lot.

De nieuwe single is een voorproefje van album 2 van de band uit L.A. De opvolger van Chrome Neon Jesus gaat Earth Is A Black Hole heten. Op Taste of Gasoline komt Teenage Wrist iets poppier uit de hoek dan op het debuutalbum. Aan de luxe productie kan je horen dat hun label er het volste vertrouwen in heeft dat Teenage Wrist deze 2e ronde gaat doorbreken. Dat vertrouwen delen we dus, vandaag dat de boys hun 3e Breekijzer scoren, en hun eerste hattrick!