Category: Breekijzer

Garbage – Wolves

Wie had dat ooit gedacht, dat Garbage een van de overlevers van de grungy jaren negentig zou zijn. Zo klinkt de nieuwe single ook, als een tijdreis terug naar de laatste jaren het de vorige eeuw.

Niks nieuws onder de zon dus, maar wat schijnt dat zonnetje nog lekker fel. En sleets is de formule van sterke meidenzang in een glanzend geproduceerd bad van gitaren ook nog lang niet.

Wolves staat niet op zich. Over een week of wat al komt er een nieuw Garbage album uit. Wolves is daar single #3 van. Eerder kwamen No Good Master en The Men Who Rule The World tot ons. De drie titels suggereren een thema; ‘het is nog steeds hommeles in de wereld’ en wat Shirley Manson betreft komt dat grotendeels op het conto van de Man.

Garbage langspeler numero zeven is No Gods No Masters getiteld. Het is de eerste met nieuwe muziek sinds Strange Little Birds uit 2006. Naast de gewone staat er ook een luxe editie van No Gods op stapel met een extra cd (jaren negentig weet je wel) waarop Shirley, Butch, Duke en Steve songs coveren van o.a. David Bowie, Patti Smith en Baasje Springsteen. Dit alles zal verkrijgbaar zijn op Record Store Day die dit jaar valt op 12 juni.

The Rasmus – Bones

Wie niet toeren kan, kan wel opnemen. The Rasmus heeft de gedwongen rusttijd gebruikt om een compleet nieuw album op te nemen. Dat werd eerlijk gezegd ook wel tijd, want The Dark is alweer 4 jaar oud.

Helemaal klaar is het 10e Rasmus album nog niet, titel en releasedatum moeten we je daarom schuldig blijven. Zie de nieuwe single daarom als seintje van het gaat goed, we zijn er nog, nog even geduld a.u.b.

Qua sound is Bones niet essentieel anders dan de nummers waarmee de Finnen zich in het verleden geliefd hebben gemaakt. Bones is weer zo’n smaakvolle mix van diverse soorten rock geserveerd op een gothic bedje en overgoten met een licht symfonisch sausje. Extra punten zijn er voor de gitaarsolo waarmee Bones tot een climax wordt gebracht. Meer singles volgen in de herfst, het album wordt begin volgend jaar verwacht.

Mammoth WVH – Don’t Back Down 

In de muziek valt de appel meestal wel vrij ver van de boom. Er zijn natuurlijk uitzonderingen, maar doorgaans lukt het het nageslacht maar zelden om uit de schaduw van pa of ma te treden. De uitzondering die deze regel bevestigt heet WVH, Wolfgang Van Halen. Inderdaad de zoon van Eddie.

Van Halen junior maakt muziek met zijn band Mammoth WVH die net zo corpulent is als hij zelf en net zo Amerikaans. Waar de zoon van de gitaargod voor waakt is om zich te begeven op het terrein van de gitaar-pyrotechniek waar zijn vader in excelleerde. De vijf tracks die Mammoth WHV tot nu toe heeft uitgebracht zijn stevige no nonsense in blues-aarde gewortelde rocktracks. Hard maar niet al te heavy, vol gitaarbreaks, maar zuinig op het solofront.

Of Wolfie op den duur net zo’n goede gitarist wordt als Eddie zal de tijd leren. Maar nu al kan hij iets dat senior nooit onder de knieën heeft gekregen. WVH kan zingen, en goed ook!

Trash Boat – Silence Is Golden

Zelden was een songtitel zo misleidend als Silence Is Golden van Trash Boat. Als dit niet het hardste nummer is dat dit jaar is uitgekomen dan is het zeker het op een na hardste. Arme buren.

Silence Is Golden heeft een riff formaatje olifant, de drummer lijkt door de duvel op zijn hielen gezeten, de bassist had waarschijnlijk bloedende vingers na de opname en de zanger zal een zeker week niet hebben kunnen praten.

Voor wie hier het eerst de naam Trash Boat tegen komt. Trash Boat is een posthardcoreskatepunkband uit het Engelse St Albans. De band begon in 2013, kwam op stoom in 2015, brak net niet door in 2018, maar gaat zeker wereldberoemd worden met album 3 waarvan Silence is Golden een voorbode is. Hoe gaat het gezegde ook alweer; Drie maal is Trash Boat recht toch?

Wolf Alice – Smile

Wat doet Wolf Alice op POTR? Dat is toch een popband? Ja en nee. De band van Ellie Rowsell maakte weliswaar naam met speelse indie-popsongs, maar heeft ook een serieuze, donkerdere kant.

Met nieuwe single Smile laat de band nog eens horen -wellicht ten overvloede-  dat Wolf Ellie meer is dan een lief grietje dat familievriendelijke liedjes schrijft. Dat is ook het onderwerp van Smile, ‘mensen die zich een beeld van je vormen zonder dat ze je kennen’.

Met Smile begeeft Wolf Alice zich op een voor hen nieuw muzikaal terrein. Dat van de rap-rock, inclusief heavy gitaarriff en zware basbreak. Als we hadden gezegd dat Smile een cover is van een oud Faith No More nummer had je het geloofd.

Smile is single twee van album drie van Wolf Alice. Hopelijk bevat Blue Weekend (11/6) meer van dit soort muzikale verrassingen.

 

 

 

 

 

Quicksand – Inversion

Het New Yorkse Quicksand volgde in 1990 in het spoor van hardcore collega’s als Fugazi en Helmet. De verwachtingen waren zo hoog gespannen dat de band de platenmaatschappijen voor het uitzoeken had.

Helaas deden de twee albums die de band in 93 en 95 uitbracht nauwelijks iets. Dat leidde tot stress en het einde van de band. Een reünie in 1999 liep ook op niks uit. En toen werd het stil.

Tot in 2012 een eenmalig optreden werd aangekondigd. Dat beviel alle betrokken blijkbaar zo goed dat Quicksand sindsdien weer regelmatig de kop op steekt. In 2017 kwam er zelfs weer een album, 22 jaar na het vorige! In 2018 volgde nog een EP en toen bleef het weer rustig op het platenfront. Wel liet de band af en toe zijn neus nog zien op de podia. En nu -wie schets de verbazing van de fans?- is er plots weer een nieuwe single! En een goede ook! Inversion is kort -krap 2 en halve minuut- maar zoals ze zeggen krachtig. Over een eventueel nieuw album nog geen woord. Helaas.

Red Fang – Arrows

Ken je ze noch, de Amerikaanse modderrockers van Red Fang? Het is tenslotte alweer vier jaar geleden dat de band voor het laatst een kik gaf. Het kwartet uit Portland komt snoeihard terug met een track die aan alle kanten ontspoort. De producer van Arrows heeft duidelijk niet op de meters gekeken tijdens de opname, want die staan voortdurend in het rood.

De nieuwe single van Red Fang, het titelnummer van hun nieuwe album laat zich omschrijven als een kruising tussen Black Sabbath en Soundgarden. Je kunt alleen maar hopen dat je buren hem ook goed vinden. Dat ze zullen meegenieten is onvermijdelijk.

We noemen Red Fang een modderrock of zoals ze zelf zeggen sludge rockband, omdat hun tracks goor en gruizig zijn en blijven plakken als modder aan je laarzen. Harde werkers kan je de mannen niet echt noemen. Vijf albums in anderhalf decennium is geen overvloedige oogst. Je kunt ook zeggen dat Red Fang pas met iets naar buiten komt als alle puntjes op de i staan. Kwaliteitscontrole dus. Daarom kan je hun albums ook gewoon blind kopen. Arrows is daarop geen uitzondering. 4 juni is de plaat overal verkrijgbaar.

Manchester Orchestra – Keel Timing

Single #2 van album #6 van Manchester Orchestra klinkt als het tweelingbroertje van het begin vorige maand verschenen Bed Head.

Keel Timing heeft een zelfde drive en een vergelijkbare spanning, maar nog meer energie. Ook anders is de adempauze op driekwart van het nummer. Die maakt dat het slot nog harder aankomt.

Zanger Andy Hull noemt Keel Timing een prequel van Bed Head. De tekst gaat over innerlijke groei en de beoordeling van wat positief en wat negatief is.  Bekend terrein dus. De meeste nummers van Manchester Orchestra gaan over de ondraaglijke lichtheid van het bestaan. De songs op het nieuwe album, The Million Masks Of God zijn daarop geen uitzondering. Verschil is wel dat je op de nieuwe nummers harder rocken en daardoor prima passen op Pinguin On The Rocks!

Rise Against – Nowhere Generation

Rise Against parties like it’s 2004! Of 2006. Of 2008. Alsof de tijd heeft stil gestaan. Aan niets is te horen dat Nowhere Generation spiksplinternieuw is. Is dat een probleem? Helemaal niet! De formule van de oproerkraaiers uit Chicago is na bijna twee decennia nog altijd niet versleten.

Jammer genoeg is de roep om actie van de band tegen homofobie, economische ongelijkheid en voor dierenrechten onverminderd actueel. Je had het de mannen vergeven als ze het hoofd hadden laten hangen en de strijd opgegeven, maar nee hoor. Het heilig vuur brandt is nog lang niet gedoofd.

Nowhere Generation is het titelnummer van Rise Against album numero 9. De eerste met nieuw materiaal in vier jaar. Dat Nowhere Generation weer ouderwets goed klinkt komt mede omdat de band weer in zee is gegaan met de producers die ook tekenden voor onvergankelijke tracks als Saviour, Sattelite en Prayer For The Refugee.

Terwijl de band als vanouds rockt alsof hun leven er vanaf hangt is de tekst van Nowhere Generation wat beschouwender dan we van de boys zijn gewend. Dat er nog steeds zoveel mensen buiten de boot vallen in de V.S. betekent niet dat de situatie hopeloos is. Het eclatante succes van Rise Against bewijst dat dromen wel degelijk uit kunnen komen. Zelfs The American Dream. De band is zich wel bewust van het feit dat hard werken alleen niet genoeg is. Je moet ook kansen krijgen, ongeacht je afkomst, geaardheid of huidskleur. En daar wil het nog wel een aan ontbreken. Dus gaat de strijd gewoon door.

4 juni staat het album online en ligt het in de winkels.

Heavenward – MJ-12

Als je op zoek bent naar vernieuwing en experiment ben je bij Heavenward aan het verkeerde adres. Als je hunkert naar luidruchtige, moddervette alt-rock met grunge en shoegaze trekjes kan je je hart ophalen aan nieuwe single MJ12.

Heavenward is een nieuwe naam aan het rockfront. MJ-12 is pas hun derde single, of beter zijn derde single. Het is namelijk een eenmansproject. De solist heet Kamtin Mohager. Hij komt uit San Jose in California, USA.

Kamtin doet Heavenward er een beetje bij. Hij maakte naam en fortuin met The Chain Gang Of 1974. Daarmee produceert hij elektronische muziek – ergens tussen EDM en synthipop in. Iets heel anders dus. Blijkbaar schuilt er ook een rock demoon in Kamtin’s muzikale lijf. Om die een uitlaatklep te geven heeft hij Heavenward in het leven geroepen. Laten we hopen dat de demoon zich wat vaker roert, want MJ-12 smaakt naar meer. Naar veel meer.