Category: Breekijzer

Marilyn Manson – DON’T CHASE THE DEAD

Misschien wel duidelijker dan ooit laat Marilyn Manson horen aan wie hij schatplichtig is. Dat is natuurlijk de godfather aller shockrockers. De man die het heeft uitgevonden. Vincent Furnier! Vincent wie? Je kent hem natuurlijk onder zijn alias Alice Cooper! Als DON’T CHASE THE DEAD begint denk je even dat het een cover is van Alice’s Elected. Maar nee, deze komt uit de koker van dubbel M zelf.

Ook de invloed van een andere held steekt Manson niet onder stoelen of banken. De koning van de muzikale metamorfoses, David Bowie. De ingrediënten zijn duidelijk, maar Manson zou Marilyn niet zijn als hij niet zijn eigen duivelse stempel op DON’T CHASE THE DEAD had gezet. De all caps zijn van de zanger zelf, zeg maar als waarschuwing dat zijn nieuwe single niet geschikt is voor rockers onder de 12. Naast het woord DEAD is DEVIL het meest voorkomende.

Marily Manson is nog geen Slayer, maar DON’T CHASE THE DEAD is zijn venijnigst rockende single in tijden. Wie meer wil van dit soort apocalyptische rrawk heeft mazzel. Er is namelijk net een compleet nieuw album uitgekomen van de manische muziekmaker, met de weinig aan de verbeelding overlatende titel WE ARE CHAOS. Je bent gewaarschuwd.

Creature Comfort – Single Soul

Creature Comfort is een nummer van Arcade Fire. Als je hun muziek hoort lijkt het toeval dat de band Creature Comfort zich voor hun naam heeft laten inspireren door hun Canadese collega’s. Maar gezien het feit dat een van hun eerdere singles Arcade Fire heet lijkt dat dus wel degelijk het geval.

Creature Comfort ziet zichzelf als een uit de country klei getrokken tegenhanger van Fleet Foxes. Ze omschrijven zich ook wel als een bootgaze band uit Nashville. Maar dat zal een grap zijn. Shoegaze – Bootgaze, snap je hem?  Creature Comfort klinkt echter niet echt als de voormalige band van Father John Misty en doen ook in niks aan The Jesus and Mary Chain denken, laat staan aan My Bloody Valentine.

Hoe klinkt Creature Comfort dan wel?  Dat verschil een beetje per single. Maar dichts komt de band nog in de buurt van de goede oude Grateful Dead. Ze maken dus hippiemuziek met een countrytwang en veel ruimte voor improvisatie. Creature Comfort maakt de indruk een uitstekende live-band te zijn.

Met nieuwe single Single Soul is ook niks mis. De -als we goed hebben geteld- twaalfde single van de Nashvillains is up in mood en in tempo. De band scoort extra punten voor het sterke gitaarwerk en dan met name voor de knappe solo tegen het end. 

 

The Violent – Smile Like a Hostage

Met een bandnaam als The Violent is het niet onredelijk om te denken dat je een partij heerlijke teringherrie te wachten staat. Ook een titel als Smile Like A Hostage geeft de burger hoop.

Het trio maakt de verwachtingen waar. Maar ook weer niet helemaal. Voor een song met een metalglans is Smile Like A Hostage opvallend subtiel. Als het nummer begint denk je dat mag van mij wel wat harder, en voor je bent uitgedacht gaat de beuk er in. Dit patroon wordt een aantal keer herhaald. Als de track na 3 en halve minuut is afgelopen ben je fan.

The Violent is met mysterie omgeven. De bandleden houden hun identiteit angstvallig geheim. De schaarse foto’s zijn schimmig en in de clip komt de hele band zelfs helemaal niet voor! Daar steekt of een slim marketingplan achter of we hebben hier te maken met een anonieme supergroep. De kwaliteit van song, uitvoering en productie suggereren het laatste. Dat is dus het huiswerk van deze week. Zoek uit, wie schuilen er achter The Violent?

The Smashing Pumpkins – Cyr

De opstelling van The Smashing Pumpkins is zo vaak veranderd dat we de tel een beetje zijn kwijt geraakt. Op nieuwe single Cyr is weer drie kwart van het oorspronkelijke kwartet te horen. Billy Corgan dus, drummer Jimmy Chamberlin en gitarist James Iha. Ook gitarist Jeff Schroeder die in 2007 James Iha verving mag weer meedoen. D’Arcy Wretzky schittert nog altijd door afwezigheid.

Waarschijnlijk komt het nooit meer goed tussen haar en Billy. Wie er bas speelt is dus onduidelijk. Die zou best eens uit een doosje kunnen komen. Net als de andere instrumenten. Welke groep muzikanten Corgan ook om zich heen had verzameld, doel was altijd om te klinken als de Pumpkins tijdens hun hoogtij dagen. De jaren negentig dus.

Met zijn dikke synhts en mechanische beat doet Cyr veel meer eighties aan. Als er al gitaar wordt gespeeld is dat is dat heel zacht in de mix. Ook nieuw voor The Smashing Pumpkins is een prominent aanwezig dameskoor. Zij drukken een poppy stempel op de eerste SP release sinds het wat verguisde ‘comeback’ album, Shiny And Oh So Bright Vol. 1. uit 2018. Eigenlijk is het enige herkenbare aan Cyr de stem van Billy Corgan.

Toch is Cyr zeker de moeite waard. Het is lang geleden dat de Pumpkins zo urgent hebben geklonken. Billy zingt alsof zijn broek in de brand staat! En eigenlijk is verandering van stijl alleen maar toe te juichen. Als Corgan iets heeft duidelijk gemaakt deze eeuw dan is het dat al zijn pogingen om zijn band weer te laten klinken alsof het 1995 is jammerlijk zijn mislukt. Dus luister, slik, klik op repeat en laat je verassen.

Paerish – Fixed It All

3 x raden waar de band Paerish vandaan komt. Inderdaad uit de Franse hoofdstad. In de jaren zeventig was er al een band actief met de naam Paris. Blijkbaar heeft die nog rechten en zag het viertal dat daadwerkelijk uit Parijs komt zich gedwongen hun naam te verbasteren. Wat ook kan is dat ze de spelling Paerish beter bij hun muziek vonden passen. Nu is er een suggestie dat de naam ook gebaseerd kan zijn op het werkwoord to perish, omkomen of uitsterven.

Paerish produceert een geluid dat ergens tussen grunge en shoegaze inhangt, heavy, maar geen metal, loom, maar niet lui, doom, maar niet uitzichtloos.

Fix It All is de eerste nieuwe muziek van de band sinds 2016. Toen verscheen hun eerste album, Semi Finalist. Die plaat was zo’n succes dat de mannen met zorg en geduld aan de opvolger hebben gewerkt. Vandaar het gat van vier jaar. De opzet lijkt geslaagd want Fixed It All wordt overal met open armen ontvangen. Ook door ons dus, want de nieuwe Breekijzer!

The Dangerous Summer – Fuck Them All

AJ Perdomo is de drijvende kracht van The Dangerous Summer, een Amerikaanse rockband met een wisselende bezetting maar constante output. De teller staat momenteel zeven albums.

The Dangerous Summer is stevig en krachtig, maar zelden echt hard. De band kent meer emoties dan woede en boosheid. Dat de frustratie af en toe heel hoog zit, mag je afleiden uit de titel van nieuwe single, het ietwat weemoedige Fuck Them All. Een deel van die frustratie zit hem in het feit dat de band na bijna vijftien jaar hard werken nog steeds niet algemeen wordt erkent als een van de betere bands van het hardere marktsegment.

Als we daar een reden voor moeten geven, hebben we dat eigenlijk al gedaan. The Dangerous Summer is te subtiel voor rockers die voor spanning en sensatie gaan. Perdomo is een expressieve zanger, en een man van many moods. Toch is er wel degelijk erkenning voor de band. Lees de comment op Youtube bij bijvoorbeeld Fuck Them All en je ziet dat hun inspanningen wel degelijk effect hebben. 

Black Foxxes – Badlands

Black Foxxes is nooit de leukste thuis geweest. Maar zo serieus als op Badlands heeft de band zelden eerder geklonken. Zanger Mark Holley heeft ook alle reden om teneergeslagen te zijn. Twee jaar geleden ging zijn ritmesectie er vandoor en moest hij min of meer opnieuw beginnen. Gelukkig is hij niet bij de pakken gaan neerzitten en heeft hij inderdaad een doorstart gemaakt.

Badlands is het eerste levensteken van Black Foxxes 2.0 en een voorproefje voor album 3 van de band uit het Britse Exeter. Wie Black Foxxes kent weet dat de sound van de band een heel scala aan invloeden kent, new wave, post punk, grunge, emo, progrock. Doorstrepen wat niet is verlangd.

Ook Badlands is een legering van uiteenlopende stijlen en stemmingen. Kort door de bocht zou je het ruim acht minuten durende epos kunnen omschrijven als The Cure meets Sonic Youth. Hoe dan ook Black Foxxes is terug en dat is goed nieuws.

Mastodon – Falling Torches

Niet voor tere zieltjes  is de snoeiharde nieuwe single van Mastodon. Voor je geld krijg je een partij gemene gitaren, een valse zanger (vals als in gemeen) en een drummer die zo hard slaat dat het niet zou verbazen als hij de dichts bijzijnde geigerteller op tilt laat springen. Dit alles gegoten in de mal van een rocksong.

Het waren toch al geen gender fluïde mannen die van Mastodon maar met Falling Torches doen ze hun prehistorisch aandoende bandnaam alle eer aan. We zijn er weer! lijkt de band te willen zeggen. Harder, better, faster, Stronger om met Daft Punk te spreken.

Helemaal nieuw is Falling Torches niet, de track ligt al sinds 2018 te schreeuwen om release. Een album is ook in aantocht, niet een met nieuw werk, meer een grote opruiming want gevuld met tracks die in de loop der jaren op de plank zijn blijven liggen. Medium Rarities komt uit op 11 september.

The Pineapple Thief – Break it All

De nieuwe Breekijzer op Pinguin On The Rocks is Break It All van The Pineapple Thief. Een stevig nummer van de Britse progressieve rockband uit Somerset. Het is de tweede single na Demons van het nieuw te verschijnen album Versions of the Truth. De release daarvan staat gepland op 4 september. Als we goed tellen wordt dat het dertiende album van de groep rondom Bruce Soord sinds 1999 (!). Dus Break It All is Breakijzer!

METZ – A Boat To Drown In

De nieuwe Breekijzer op Pinguin On The Rocks staat op naam van METZ. Niet uit de Franse stad Metz, maar uit de Canadese hoofdstad Ottawa waar redelijk wat Frans wordt gesproken. De band resideert in Toronto, waar vooral Engels wordt gesproken. Metz ‘zingt’ ook gewoon in het Engels.

Metz is een van de vaandeldragers van de noise, punk, etc, etc. De platen van het trio komen uit op het gerenommeerde label Sub Pop. Ook nummertje vier ‘Atlas Vending’ die op 9 oktober verschijnt. A Boat To Drown (Part 1) is daarvan alvast Breekijzer.