Category: Breekijzer

Enter Shikari – The Dreamer’s Hotel

Enter Shikari meldt zich weer. Dat mag ook wel, want het vorige album, The Spark is alweer drie jaar oud.

The Dreamer’s Hotel is Enter Shikari zoals we ze kennen, luidruchtig, chaotisch, hard, opwindend en eigenwijs. Het is bewonderenswaardig hoe een band die toch ook alweer zo’n dikke tien jaar meedraait nog zo vurig en verwoestend klinken kan. ‘I Think It Has A General Exitement To It’, zegt zanger Rou Reynolds in een recent interview in wat het  understatement van het jaar moet zijn.

The Dreamer’s Hotel is de eerste single van het nieuwe Enter Shikari album Het achtste studioalbum van de Britse onruststokers gaat Nothing Is True & Everything Is Possible heten en is vanaf 18 april over te koop/streamen..

…And You Will Know Us By The Trail Of Dead – Something Like This

Wie denk dat een band die zich And You Will Know Us By The Trail Of Dead noemt metal of een andere vorm van hard rock maakt heeft het bij het verkeerde eind. De band maakt zeker geen softe muziek, maar wie wil headbangen, stagediven of gewoon zich even lekker stoer voelen komt bedrogen uit. Tenminste in de studio. Live is een ander verhaal. Dan willen de stoppen nog wel eens doorslaan.

De rock van Trail Of Dead zoals de fans hun helden noemen. Of T.O.D. voor intimi is experimenteel en onvoorspelbaar, maar altijd spannend. Hun muziek heeft de energie van punk en de complexiteit van barok.

Het spoor leidt terug naar 1994 en de Texaanse stadAustin. In de loop der decennia heeft T.O.D. heel wat personeelswisselingen gekend, maar de kern is in al die jaren onveranderd. Conrad Keely en Jason Reece zijn te horen op elk van de 9 + 1 albums die de band heeft uitgebracht. Die + 1 heet ‘The Godless Void And Other Stories’ en is net verschenen. Hoewel de band live gewoon is blijven doordraaien, ze stonden twee jaar geleden nog op Best Kept Secret gaapt er een gat van zo’n zes jaar tussen album IX en de nieuwe. Something Like This is los uitgegeven met videoclip als smaakmaker van het album. En gaat er -zoals het gezegde luidt-  in als jenever in een ouderling.  

Concert: 26 februari –woensdag a.s.!– in de Melkweg in Amsterdam.

Local H – Innocents 2020

De eerste incarnatie van Local H stak zo’n dertig jaar geleden de kop op. Inmiddels zijn we toe aan de vierde. Van de oorspronkelijke band is alleen zanger/gitarist Scott Lucas nog present. Als de band niet zoveel personeelsproblemen had gehad en uit Seattle was gekomen i.p.v. het gehucht Zion in de Amerikaanse staat Illinois, dan had Local H zeker tot de grunge top behoord.

Maar het is dus ander gelopen. Nu is Local H vooral bij fijnproevers bekend en is het grote publiek altijd buiten net bereik gebleven. Slechts één echt succes staat er op naam van Local H, ‘Bound For The Floor’ een nummer van het ’12 Angry Months’ album uit 2008.

Local H is echter altijd stug door blijven rocken. Er staat weer een nieuw album op de planning, Lifers. Daarvan is vorige week een eerste single verschenen, een remake van het nummer Innocents, een single uit 2018. Dat Local H een ouder nummer heeft afgestoft en opgevoerd is geen zwaktebod. De song was al bedoeld voor Lifers. Alleen heeft het album om de een of andere reden vertraging opgelopen.

De 2020 versie is gemaakt met Steve Albini aan de knoppen. De naam Albini ken je waarschijnlijk wel van Nirvana. Hij produceerde het ‘In Utero’ album. Nirvana is ook de naam die je te binnen schiet als je Innocents 2020 hoort. Het nummer had zo uit de koker van Kurt kunnen komen. Of Local H met het nieuwe album eindelijk loon naar werken krijgt? Het zal wel niet, maar als het aan ons ligt dus wel. Ergo de nieuwe Breekijzer is de 2020 versie van Innocents van Local H.

The Blue Van – Heavy Load

Het was een dry-january wat harde muziek betreft, maar met nieuwe releases van o.a. Billy Talent en Incubus belooft februari een lekker stevig maandje te worden.

De grote zware jongens hebben onze steun niet nodig. Het Deense The Blue Van kan wel een duwtje in de rug gebruiken. Niet dat de band onbekend is. In Scandinavië is The Blue Van een instituut. Daar buiten ‘not so much’. Nieuwe single Heavy Load zou daar wel eens verandering in kunnen brengen. Het zou niks minder dan terecht zijn. De eerste single van het nieuwe album van Steffen, Søren, Allan en Per is een tijdloze rocktrack met geweldig dubbel gitaarwerk van twee gitaristen die alle zeilen bij moeten zetten om niet omver te worden gerockt door de ritmesectie die er duidelijk zin in heeft. Dat plus een lekker snerpende leadzang maken dat stilzitten geen optie is. Is je interesse gewekt? Ga dan naar de dichtstbijzijnde streamingsdienst.

Grey Daze – What’s In The Eye

Voordat de ‘late great’ Chester Bennington de wereld onveilig maakte als frontbeest van Linkin Park zong hij in Grey Daze. In de vier jaar die Grey Daze actief was -van 1994 tot 1998- bracht de band twee albums uit.

In 2017 maakte Bennington plotseling bekend dat er een Grey Daze reünie op handen was. Ook was er sprake van een derde album. Zijn ongelukkige overlijden op 41 jarige leeftijd – hij pleegde zelfmoord – zorgde voor een abrupt einde aan de plannen.

Met toestemming van zijn weduwe, Talinda Bennington zijn de overlevende bandleden vorig jaar het archief ingedoken. Daar vonden ze een aantal demo’s en half voltooide opnamen van songs die ze in de jaren 90 hadden geschreven met de toen 17 jarige Bennington. Die sessies hebben ze met hulp van Chester’s zoon Jamie alsnog afgemaakt.  

Als het als single vooruitgestuurde What’s In the Eye ook maar een beetje representatief is, wordt het postume album van Grey Daze een plaat van wereldformaat. Op zijn minst herinnert What’s In The Eye ons er weer eens aan dat Chester Bennington een van de beste vocalisten uit de hele hard rock historie is.  Het nog titelloze derde album van Grey Daze wordt dit voorjaar verwacht. 

 

Philip Sayce – Spirit

Na het poppy uitstapje van vorige week trakteren we het Pinguin Rockvolk deze week op een werkje van steviger aard, de nieuwe single van de Canadese bluesrocker Philip Sayce.

Spirit is precies wat de bluesdokter voorschrijft voor de donkere dagen als deze. Sayce‘s Spirit heeft de drive van een goederentrein, bezielde leadzang en een refrein dat zelfs door toondove rockers makkelijk is mee te zingen. Maar Spirit heeft vooral heel veel gitaar, zowel van het ritmische als van het solistische soort.

Nog even iets over de maker dezes. Philip Sayce is 43 jaar geleden geboren in Aberystwyth in Wales. Op zijn 2e werd hij door zijn ouders ontvoerd naar Toronto, Canada. Daar werd hij door diezelfde ouders blootgesteld aan een muzikaal menu dat vooral bestond uit platen van Eric Clapton, Dire Straits en Ry Cooder. Door eigen schuld raakte Phil verslingerd aan de muziek van  Jimi Hendrix, Stevie Ray Vaughn en de drie blues koningen, BB, Albert en Freddie King. In 1997 begon hij aan een driejarig verblijf in de band van Jeff Healy. Ook heeft Philip nog een tijd miss Melissa Etheridge mogen begeleiden. 

Wie nog mocht twijfelen aan zijn vaardigheid op de elektrische gitaar wijzen we graag op het feit dat gitaargod Eric Clapton Philip in 2013 vroeg om te komen optreden op zijn befaamde Crossroads Guitar Festival in het New Yorkse Madison Square Garden. In 2006 bracht Philip Sayce zijn eerste album uit. Afgelopen vrijdag verscheen zijn 9e, Fits Me Good met daarop uiteraard ook onze nieuwe Breekijzer.

Bleeker – Disaster

Als je dat zo ziet staan, Bleeker en Disaster denk je nou dat zal wel een puist teringherrie zijn. Maar dat valt reuze mee. Of tegen als Slayer je favoriete band is.

Disaster is powerpop op zijn best, melodieus, meezingbaar en hitpotent. Een verre neef van Bowie’s Life On Mars zou je kunnen zeggen.

Bleeker komt uit Canada uit een gehucht in Ontario om precies te zijn, De twee broers die de band begonnen hadden de keuze tussen het boerenbestaan of de rock ‘n’ roll. Gelukkig hadden ze talent en drive en de juiste muzikale opvoeding met albums in de ouderlijke platenkast van o.a. Jimi Hendrix en Joe Walsh. Dus de keus was niet moeilijk.

In den beginne was Bleeker (Ridge) een stevige coverband. Daarna gingen ze potig eigen werk spelen en scoorde ze een kneiter van een hit met Highway.  Het debuutalbum was ook aan de zware  kant. Voor album twee lijken de boys het over een andere boeg te gaan gooien. Die van de powerpop dus. Geen onverstandige keuze gezien de kwaliteit van Disaster.  Er is dus een nieuw album op komst. Wat en wanneer weten we nog niet. In de gaten houden dus deze ruimte. 

Sons of Apollo – Fall To Ascend

Godenzoon Apollo stond bekend om zijn schoonheid. Laten we zeggen dat Sons Of Apollo het niet van hun uiterlijk moeten hebben. Het gebrek aan sex-appeal maken de mannen echter meer dan goed met loodzware metal van het progressieve soort.

Kenners weten in welke hoek ze het moeten zoeken als we vertellen dat twee bandleden uit Dream Theatre komen. Omdat ook de anderen een muzikaal strafblad hebben, wegens de streken die ze uithaalden bij bands als Gun & Roses, de Yngwie Malmsteen Band en The Winery Dogs is het niet overdreven om Sons Of Apollo een supergroep te noemen.

De verwachtingen zijn altijd hoog gespannen als een aantal topkrachten de koppen bij elkaar steekt. Wees gerust Sons of Apollo stelt niet teleur. Beter nog, de eerste single van het nieuwe album (MMXX) doet het water in de mond lopen en voedt het vermoeden dat de opvolger van Psychotic Symphony wel eens een heel fijn plaatje kan gaan worden.

Fall To Ascend is 5 minuten en 12 seconden ronddolen in heavy metal heaven. De song begint klassiek in de vuistpomp stijl. Halverwege volgt een serie solo’s op gitaar en keyboards -deels ook simultaan- die de track richting jazzrock/fusion trekken. Speciale vermelding verdient het rekenwonder achter de drums. Het slotstuk is weer ouderwets pompen geblazen.

Vanaf volgende week is MMXX van Sons Of Apollo bij de betere  dealer af te halen (tegen betaling) als dubbelvinyl in uitklaphoes en/of als 2-cd in speciale glansverpakking. 

Concert: 21 maart Effenaar Eindhoven.

Ocean Grove – SUNNY

Je moet als band van goede huize komen wil je het vertrek overleven van je zanger en leadgitarist. Dat is precies was het Australisch nu-metal-orkest Ocean Grove is overkomen.

Onder het motto, ‘What doesn’t kill you makes you stronger’ herrees er echter uit de as een nieuwe Ocean Grove met een verse gitarist en de bassist als vervanger van de zanger. Natuurlijk kan je niet stellen dat ze dat al veel eerder hadden moeten doen, maar wat nieuwe single SUNNY in ieder geval duidelijk maakt is dat de deserteurs niet worden gemist.

SUNNY is een val maar met de deur in huis metal track, die glanst in de zon. En enigszins aan Cheap Trick doet denken. Wat een groot compliment is. Zou zomaar kunnen dat SUNNY de geboorte inluidt van een nieuw soort metal, Beach metal. Vol verwachting kijken we uit naar een eerste album van Ocean Grove 2.0.

The HARA – FYI

The HARA is een drie EP’s oud rocktrio uit het Britse Lancashire. Zoals het Generatie Z’ers betaamt trekken ze zich nada aan van genrescheidingen en stijlverschillen en laten ze zich net zo makkelijk inspireren door oerrockers als AC/DC en Guns ‘n’ Roses, millennials als Arctic Monkeys en Panic At The Disco of relatieve nieuwkomers als Nothing But Thieves en The 1975. Plus alles wat daar aan vooraf ging, tussen ligt en na kwam.

Is originaliteit je belangrijkste criterium? Lees dan niet verder. Hou je van onstuimige rock met een melodieus randje, met verve gebracht zonder rekening te houden met de buren? Dan is The Hara je band.

Laatste single FYI heeft alles wat de jonge honden zo bijzonder maakt. Het nummer begint met een solo piano-intro dat zo’n halve minuut duurt. Lang genoeg om te kijken of je wel het goede nummer hebt opgezet. Daarna breekt het geweld los in de vorm van een dikke saus van bas drums en gitaren. Zanger Josh Taylor worstelt zich makkelijk boven het geraas uit met een stem die in zijn lenigheid aan die van Freddie M. doet denken. In de laatste halve minuut gaat alles nog even in de overdrive. Na 3.32 is het plotseling doodstil en zit er niks anders op dan op repeat te drukken. 

Die HARA daar gaan we nog een hoop lol aan beleven.