Category: Breekijzer

The Blue Van – Heavy Load

Het was een dry-january wat harde muziek betreft, maar met nieuwe releases van o.a. Billy Talent en Incubus belooft februari een lekker stevig maandje te worden.

De grote zware jongens hebben onze steun niet nodig. Het Deense The Blue Van kan wel een duwtje in de rug gebruiken. Niet dat de band onbekend is. In Scandinavië is The Blue Van een instituut. Daar buiten ‘not so much’. Nieuwe single Heavy Load zou daar wel eens verandering in kunnen brengen. Het zou niks minder dan terecht zijn. De eerste single van het nieuwe album van Steffen, Søren, Allan en Per is een tijdloze rocktrack met geweldig dubbel gitaarwerk van twee gitaristen die alle zeilen bij moeten zetten om niet omver te worden gerockt door de ritmesectie die er duidelijk zin in heeft. Dat plus een lekker snerpende leadzang maken dat stilzitten geen optie is. Is je interesse gewekt? Ga dan naar de dichtstbijzijnde streamingsdienst.

Grey Daze – What’s In The Eye

Voordat de ‘late great’ Chester Bennington de wereld onveilig maakte als frontbeest van Linkin Park zong hij in Grey Daze. In de vier jaar die Grey Daze actief was -van 1994 tot 1998- bracht de band twee albums uit.

In 2017 maakte Bennington plotseling bekend dat er een Grey Daze reünie op handen was. Ook was er sprake van een derde album. Zijn ongelukkige overlijden op 41 jarige leeftijd – hij pleegde zelfmoord – zorgde voor een abrupt einde aan de plannen.

Met toestemming van zijn weduwe, Talinda Bennington zijn de overlevende bandleden vorig jaar het archief ingedoken. Daar vonden ze een aantal demo’s en half voltooide opnamen van songs die ze in de jaren 90 hadden geschreven met de toen 17 jarige Bennington. Die sessies hebben ze met hulp van Chester’s zoon Jamie alsnog afgemaakt.  

Als het als single vooruitgestuurde What’s In the Eye ook maar een beetje representatief is, wordt het postume album van Grey Daze een plaat van wereldformaat. Op zijn minst herinnert What’s In The Eye ons er weer eens aan dat Chester Bennington een van de beste vocalisten uit de hele hard rock historie is.  Het nog titelloze derde album van Grey Daze wordt dit voorjaar verwacht. 

 

Philip Sayce – Spirit

Na het poppy uitstapje van vorige week trakteren we het Pinguin Rockvolk deze week op een werkje van steviger aard, de nieuwe single van de Canadese bluesrocker Philip Sayce.

Spirit is precies wat de bluesdokter voorschrijft voor de donkere dagen als deze. Sayce‘s Spirit heeft de drive van een goederentrein, bezielde leadzang en een refrein dat zelfs door toondove rockers makkelijk is mee te zingen. Maar Spirit heeft vooral heel veel gitaar, zowel van het ritmische als van het solistische soort.

Nog even iets over de maker dezes. Philip Sayce is 43 jaar geleden geboren in Aberystwyth in Wales. Op zijn 2e werd hij door zijn ouders ontvoerd naar Toronto, Canada. Daar werd hij door diezelfde ouders blootgesteld aan een muzikaal menu dat vooral bestond uit platen van Eric Clapton, Dire Straits en Ry Cooder. Door eigen schuld raakte Phil verslingerd aan de muziek van  Jimi Hendrix, Stevie Ray Vaughn en de drie blues koningen, BB, Albert en Freddie King. In 1997 begon hij aan een driejarig verblijf in de band van Jeff Healy. Ook heeft Philip nog een tijd miss Melissa Etheridge mogen begeleiden. 

Wie nog mocht twijfelen aan zijn vaardigheid op de elektrische gitaar wijzen we graag op het feit dat gitaargod Eric Clapton Philip in 2013 vroeg om te komen optreden op zijn befaamde Crossroads Guitar Festival in het New Yorkse Madison Square Garden. In 2006 bracht Philip Sayce zijn eerste album uit. Afgelopen vrijdag verscheen zijn 9e, Fits Me Good met daarop uiteraard ook onze nieuwe Breekijzer.

Bleeker – Disaster

Als je dat zo ziet staan, Bleeker en Disaster denk je nou dat zal wel een puist teringherrie zijn. Maar dat valt reuze mee. Of tegen als Slayer je favoriete band is.

Disaster is powerpop op zijn best, melodieus, meezingbaar en hitpotent. Een verre neef van Bowie’s Life On Mars zou je kunnen zeggen.

Bleeker komt uit Canada uit een gehucht in Ontario om precies te zijn, De twee broers die de band begonnen hadden de keuze tussen het boerenbestaan of de rock ‘n’ roll. Gelukkig hadden ze talent en drive en de juiste muzikale opvoeding met albums in de ouderlijke platenkast van o.a. Jimi Hendrix en Joe Walsh. Dus de keus was niet moeilijk.

In den beginne was Bleeker (Ridge) een stevige coverband. Daarna gingen ze potig eigen werk spelen en scoorde ze een kneiter van een hit met Highway.  Het debuutalbum was ook aan de zware  kant. Voor album twee lijken de boys het over een andere boeg te gaan gooien. Die van de powerpop dus. Geen onverstandige keuze gezien de kwaliteit van Disaster.  Er is dus een nieuw album op komst. Wat en wanneer weten we nog niet. In de gaten houden dus deze ruimte. 

Sons of Apollo – Fall To Ascend

Godenzoon Apollo stond bekend om zijn schoonheid. Laten we zeggen dat Sons Of Apollo het niet van hun uiterlijk moeten hebben. Het gebrek aan sex-appeal maken de mannen echter meer dan goed met loodzware metal van het progressieve soort.

Kenners weten in welke hoek ze het moeten zoeken als we vertellen dat twee bandleden uit Dream Theatre komen. Omdat ook de anderen een muzikaal strafblad hebben, wegens de streken die ze uithaalden bij bands als Gun & Roses, de Yngwie Malmsteen Band en The Winery Dogs is het niet overdreven om Sons Of Apollo een supergroep te noemen.

De verwachtingen zijn altijd hoog gespannen als een aantal topkrachten de koppen bij elkaar steekt. Wees gerust Sons of Apollo stelt niet teleur. Beter nog, de eerste single van het nieuwe album (MMXX) doet het water in de mond lopen en voedt het vermoeden dat de opvolger van Psychotic Symphony wel eens een heel fijn plaatje kan gaan worden.

Fall To Ascend is 5 minuten en 12 seconden ronddolen in heavy metal heaven. De song begint klassiek in de vuistpomp stijl. Halverwege volgt een serie solo’s op gitaar en keyboards -deels ook simultaan- die de track richting jazzrock/fusion trekken. Speciale vermelding verdient het rekenwonder achter de drums. Het slotstuk is weer ouderwets pompen geblazen.

Vanaf volgende week is MMXX van Sons Of Apollo bij de betere  dealer af te halen (tegen betaling) als dubbelvinyl in uitklaphoes en/of als 2-cd in speciale glansverpakking. 

Concert: 21 maart Effenaar Eindhoven.

Ocean Grove – SUNNY

Je moet als band van goede huize komen wil je het vertrek overleven van je zanger en leadgitarist. Dat is precies was het Australisch nu-metal-orkest Ocean Grove is overkomen.

Onder het motto, ‘What doesn’t kill you makes you stronger’ herrees er echter uit de as een nieuwe Ocean Grove met een verse gitarist en de bassist als vervanger van de zanger. Natuurlijk kan je niet stellen dat ze dat al veel eerder hadden moeten doen, maar wat nieuwe single SUNNY in ieder geval duidelijk maakt is dat de deserteurs niet worden gemist.

SUNNY is een val maar met de deur in huis metal track, die glanst in de zon. En enigszins aan Cheap Trick doet denken. Wat een groot compliment is. Zou zomaar kunnen dat SUNNY de geboorte inluidt van een nieuw soort metal, Beach metal. Vol verwachting kijken we uit naar een eerste album van Ocean Grove 2.0.

The HARA – FYI

The HARA is een drie EP’s oud rocktrio uit het Britse Lancashire. Zoals het Generatie Z’ers betaamt trekken ze zich nada aan van genrescheidingen en stijlverschillen en laten ze zich net zo makkelijk inspireren door oerrockers als AC/DC en Guns ‘n’ Roses, millennials als Arctic Monkeys en Panic At The Disco of relatieve nieuwkomers als Nothing But Thieves en The 1975. Plus alles wat daar aan vooraf ging, tussen ligt en na kwam.

Is originaliteit je belangrijkste criterium? Lees dan niet verder. Hou je van onstuimige rock met een melodieus randje, met verve gebracht zonder rekening te houden met de buren? Dan is The Hara je band.

Laatste single FYI heeft alles wat de jonge honden zo bijzonder maakt. Het nummer begint met een solo piano-intro dat zo’n halve minuut duurt. Lang genoeg om te kijken of je wel het goede nummer hebt opgezet. Daarna breekt het geweld los in de vorm van een dikke saus van bas drums en gitaren. Zanger Josh Taylor worstelt zich makkelijk boven het geraas uit met een stem die in zijn lenigheid aan die van Freddie M. doet denken. In de laatste halve minuut gaat alles nog even in de overdrive. Na 3.32 is het plotseling doodstil en zit er niks anders op dan op repeat te drukken. 

Die HARA daar gaan we nog een hoop lol aan beleven.

While She Sleeps – FAKERS PLAGUE

Als metalband kan je geen betere thuishaven wensen dan Sheffield, een stad die al sinds het begin van de 20ste eeuw wordt geassocieerd met staal, stainless steel om precies  te zijn.

Het soort metal dat While She Sleeps smeedt heet metalcore. Simpel gezegd is dat een amalgaam van alle mogelijke soorten metal. Liever dan met woorden uitleggen wat voor soort herrie While She Sleeps precies produceert verwijzen we je naar nieuwe single FAKERS PLAGUE.

Waren de songs van het eerder dit jaar verschenen vijfde album al niet voor de poes. Met FAKERS PLAGUE doen de mannen er nog een schepje bovenop. FAKERS PLAGUE is ruim vier minuten gitaargeweld, op hol geslagen computers en een ritmesectie die hogere wiskunde heeft gestudeerd. Daar boven uit torent een opgewonden Lawrence ‘Loz’ Taylor met een welgemeende tirade tegen hypocrisie. 

Concert: 23 januari Melkweg/Max, Amsterdam.

Five Finger Death Punch – Inside Out

Op de valreep nog goed nieuws uit het Five Finger Death Punch kamp, album 8 is klaar voor lancering! D-day is 28 februari 2020.

De albumtitel F8 duidt op weinig inspiratie, De nieuwe single die deze week verscheen om het goede nieuws kracht bij te zetten vertelt een heel ander verhaal. Inside Out is een partij prachtig!

Het nummer begint met een symfonieorkest dat al snel opzij wordt geduwd door een hard hakkende band. Zij maken de weg vrij voor een diep grommende Ivan Moody die klinkt alsof hij net een weerwolf heeft opgegeten. Rauw. Voeg daar een heroïsch refrein aan toe en een gitaarsolo waarmee je diamanten kunt snijden en je weet hoe laat het is. F8 is het eerste Five Finger Death Punch album waarop Charlie ‘The Engine’ Engen te horen is. Hij vervangt drummer Jeremy Spencer die – je gelooft het niet- politieagent is geworden.

Concert: 26 jan AFAS Live, Amsterdam.

Billy Talent – Forgiveness I+II

Het Canadese Billy Talent verbreekt een stilte van drie jaar met een nieuwe single die een speelduur heeft van een dikke zes minuten en waarop de band definitief afrekent met hun punkverleden.  

Vanwege de grote klimaatverschillen tussen de eerste en tweede helft heeft men het nummer verdeeld in een part I en part II. Deel I is heldhaftige rock in de Britse stijl met redelijk gecompliceerde rif, een galopperend ritme en een zanger die overal bovenuit torent met zijn heldentenor.  

In deel II gaat het tempo drastisch omlaag, duiken er synthesizers op en zelfs blazers! Een saxofoonsolo in een metaltrack wie had dat gedacht!? Part II van Forgiveness is dan ook nauwelijks metal te noemen. Maar mooi is het wel. En geslaagd! Kortom een gewaagde re-entry van Billy Talent, en een zeer intrigerende lokroep voor wat hun zesde album moet gaan worden.