Category: Breekijzer

The Amazons – Doubt It

Je als mannenband The Amazons noemen getuigt van lef of van gevoel voor humor. De Amazonen was immers een volk van vrouwelijke krijgers, die geen mannenvolk in hun omgeving duldden.

De Britse band die zich de naam van de mythische vrouwvolk heeft aangemeten heeft zowel lef als lol, en een sloot serieus goede songs, waarvan Doubt It de meest recente is.

The Amazons komt uit Reading, een stad die internationale faam geniet door het gelijknamige festival dat daar sinds jaar en dag wordt gehouden. Reading is een festival met de R van rock. Rolling Stones, The Who, Cream, Black Sabbath, Judas Priest en heel veel andere klassieke Britse rockbands hebben op Reading gestaan. Met Doubt It laat The Amazons horen bewust te zijn van de Britse rocktraditie en daar graag een nieuw hoofdstuk aan willen toevoegen. Doubt It is uitstekende duit in het zakje. De song is heavy, maar radiovriendelijk. De gitarist eist en krijgt de ruimte terwijl frontman Matt Thompson gezegend is met het soort stem -donker maar lenig- waarin zijn typisch Britse genen doorklinken. De toekomst lacht The Amazons toe, no doubt about it. 

Het nieuwe, tweede studioalbum van The Amazons, Future Dust verschijnt op 24 mei

Dirty Honey – When I’m Gone

Dirty Honey is nog zo jong dat de band nog maar één EP op hun kerfstok heeft, maar die is wel crimineel goed.

Het kwartet uit L.A. nam o.l.v. de van zijn werk voor Pearl Jam & RATM bekende producer Nick Didia een handvol songs op, waarin ze  ‘de vuil onder je nagels rock & roll’ van AC/DC mengen met de ‘panter-leggings glamrock’ van Guns & Roses.

Best wel retro dus, maar niet voor de millennials van Dirty Honey. Net als voor de boys van Greta van Fleet is de oerrock van genoemde bands fris en opwindend, en compleet anders dan wat ze door de media krijgen voorgeschoteld.

Breekijzer When I’m Gone is bluesy en direct. Marc Labelle kan gillen als de beste, John Notto laat zijn gitaren lekker laag vliegen en toont zich in de beknopte solo ook nog eens een snelheidsduivel, terwijl bassist Justin Smolian en drummer Corey Coverstone een bodem leggen van beton.

Het soort rock van Dirty Honey komt live het beste uit de verf. Als het op plaat al zo lekker bruist, kan je nagaan hoe het op de bühne zal koken. Hierheen halen dus dat stel en liefst voordat ze doorbreken.

Rammstein – Deutschland

Deutschland, de nieuwe single van Rammstein heel al wat heeft losgemaakt of eigenlijk niet zozeer de single, maar de clip, een 9 minuten durend historisch epos, dat waarschijnlijk meer heeft gekost dan alle Rammstein albums bij elkaar. Je moet toch wat als je tien jaar uit de running bent geweest.

De controverse spitst zich toe op de scene waarin de band te zien is als Joodse concentratiekampgevangenen met een strop om hun nek wachtend op hun executie. Uiteraard staat Duitsland op zijn kop. Rammstein zou Rammstein niet zijn als de clip niet zou shockeren. De vraag is of dat het enige doel is of heeft het verhaal ook een moraal?

De tekst geeft enig uitsluitsel. Deutschland is een schizofrene ode aan het land. De kernzin lijkt ‘Will Dich Lieben Und Verdammen’ te zijn, een sentiment dat gezien de Duitse historie niet onbegrijpelijk, of nieuw is. 

Vergeleken met de video is de muziek van Deutschland wat gewoontjes, maar de fans zullen weer smullen. Een Kraftwerk-goes-disco intro luidt een song in met een marstempo, het bekende Rammstein mannenkoor en genoeg gitaren om een stadion te vullen.

Nu maar hopen dat de dualistische boodschap overkomt en de song niet in de verkeerde handen valt.   

LIVEDTAUM: 25 juni, De Kuip, Rotterdam.

Saul – Brother

Ze zijn met zijn vieren, waarvan twee uit zelfde nest, de gebroeders Blake and Zach Bedsaul. Nu weten we meteen hoe ze aan de bandnaam komen. De naam Saul laat zich overigens niet makkelijk googelen, want er is een Saul die alles overheerst, twee eigenlijk, de Bijbelse koning van die naam, maar vooral de Saul, die je moet bellen.

Het Saul, dat deze week de Breekijzer pakt met het genadeloze Brother komt uit de Amerikaanse staat Iowa en maakt -naar eigen zeggen- ‘progressive mainstream’.

Wij houden het nog even op ouderwetse metal. Met zijn zaag gitaren, ADHD drummer en grunge-lite zangpartij is Brother familie van Tool en andere edelmetaal bands, die tot tien kunnen tellen, of elf als het om versterkers gaat.

Brother moet de weg banen voor het debuutalbum van Saul dat een dezer lentedagen verschijnen zal. 

Cage The Elephant – House of Glass

Cage The Elephant heeft het op zijn hielen. Na het meer dan uitstekende ‘Ready To Let Go’ trakteert de band ons op een tweede track van het binnenkort te verschijnen ‘Social Clues’ album.

House Of Glass lijkt wel het werk van een andere band. Is ‘Ready To let Go’ een vrij perfecte auto-bio popsong over het liefdesverdriet van zanger Matt Schultz, House Of Glass is een opgefokt rocknummer met een rap-achtige zangpartij en een hyperactieve gitaarsolo.

Waarschijnlijk is de tekst weer ingeven door de recentelijk op de klippen gelopen relatie van de frontman, maar House Of Glass zou ook over de vluchtigheid van faam kunnen gaan. ‘It’s ‘An Illusion, This Admiration’, roep hij.  

De man die het nieuwe werk van Cage The Elephant laat klinken als een klok heet John Hill. Hij is een breed georiënteerde knoppendraaier, die roem en rijkdom verwierf met hand en spandiensten voor o.a. Portugal The Man, The Vaccines en Eminem.

Cage The Elephant staat op de 50ste editie van Pinkpop als een van de weinige bands die niet teren op oude roem.

LIVEDATA: 8-10 juni Pinkpop. 12 juni, Melkweg Amsterdam

 

The Black Keys – Hi/Lo

The Black Keys zijn weer terug bij hun roots. De nieuwe single van het duo -hun eerste in vijf jaar- is een heerlijk zompige bluestrack, die doet denken aan ZZ Top in hun (g)oude(n) dagen.

Alle ingrediënten zijn aanwezig en worden met smaak opgediend; een boogie ritme, astmatische uithalen op de mondharmonica, call en response zang, en als kers op de taart een vunzige solo, die lijkt opgenomen in het olifantenverblijf van Safaripark De Beekse Bergen.

Waar de tekst over gaat laat zich niet moeilijk raden. We zouden nu graag vermelden dat Hi/Lo op termijn gevolgd gaat worden dor een nieuwe album, maar dat zou bezijden de waarheid zijn. Ook naar optredens kunnen we voorlopig fluiten. We zullen het dus met Hi/Lo moeten doen. Wat geen straf is.

I Prevail – Breaking News

Als je wilt weten hoe Amerikaanse metal anno nu klinkt, kan je bijna geen beter voorbeeld bedenken dat Breaking News van I Prevail.

De productie is gestroomlijnd, maar niet glad. Er wordt afwisselend gezongen en gegrunt. Er zijn meer tempowisselingen dan in de dagelijkse  file op de A 27 en de sfeer is groots en meeslepend. En -niet onbelangrijk- de duvel en zijn ouwe moer zijn in geen velden of wegen te bekennen. Breaking News is auto-bio en gaat over depressies. De tijd dat metal bands elkaar niet alleen in volume, maar ook in met horror-teksten probeerden de loef af te steken ligt ver achter ons. 

I Prevail is nog maar twee albums oud. De band begon zo’n zes jaar geleden in Southfield, een plaats inde Amerikaanse staat Michigan. Het debuutalbum heet ‘Lifelines’, het nieuwe dat eind maart het licht zal zie, Trauma. Vrij naar Shakespeare, ‘What’s in an Album Title?’

Ondanks de mantel van lawaai gaat het hier dus om gevoelige jongens, die hun muzikaal talent gebruiken om grip te krijgen op de leven. Dat is metal anno 2019.

Altitude -Attitude – Late

‘When two giants meet’. Want giants mag je Frank Bello en David Ellefson toch wel noemen. Voor wie moeite heeft om namen te onthouden, Frank is van Anthrax en David van Megadeth. Beiden zijn van de afdeling bas.

Late is een track van het net verschenen album dat de basbeesten samen maakten. ‘Get It Out’ is het langverwachte vervolg op de EP, die het koppel in 2014 uitbracht onder de naam Altitude -Attitude.

De krachtenbundeling van Bello en Ellefson is niet zo maar een tussendoortje, op het album staan songs die persoonlijk zijn, autobiografisch en om die reden moeilijk pasten tussen het duivelse geweld dat de heren produceren met werkgevers. Dat is wellicht ook de reden dat Altitude -Attitude iets milder klinkt dan we van beide heren zijn gewend, het was niet de bedoeling dat de tekst zou verzuipen in lagen van lawaai.

Single Late is solid rock, stevig, maar melodieus en gaat gepaard met een gitaarsolo, die uitdrukt wat moeilijk in woorden te vatten is.

Voor de opnamen van het debuutalbum van Altitude -Attitude hebben Bello en Ellefson de hulp ingeroepen en gekregen van een aantal heavy collega’s zoals daar zijn Ace Frehley van Kiss, Jeff Friedl van A Perfect Circle en Satchel van Steelpanther. 

Pretty Vicious – Four Walls

De Breekijzer van deze week staat op naam van Pretty Vicious, een kwartet jonge herrieschoppers uit Wales. Je weet wel het deel van Groot Brittannië met die rare plaatsnamen. Het stadje dat Pretty Vicious ‘hometown’ noemt heet Merthys Tydfill, wat ook best een leuke bandnaam zou zijn, maar we dwalen af.

Pretty Vicious is nu zo’n jaar of vier actief, maar nog niet toegekomen aan het maken van een album. De stand staat op zo’n acht singles. Die laten een stijgende lijn laten horen wat songsterkte betreft, maar ook qua volume. Metal maken de mannen niet, maar hard rocken kunnen ze als de beste.

These Four Walls bijvoorbeeld valt meteen met de deur in huis. Het no nonsense intro had van Motorhead kunnen zijn terwijl de snierende zang doet denken aan of Johnny Rotten in zijn beste dagen. De rest van These Four Walls mag er ook zijn met zijn staccato drums, gitaarmuur en glamrock-break. Als je weet dat de vier gasten van Pretty Vicous allemaal nog onder de 21 zijn, weet je ook dat het woord veelbelovend te kort schiet om de potentie van dit stel te omschrijven.  

Interpol – Fine Mess

Een dag voor de start van hun wereldtournee gooit Interpol er nog even een nieuw nummer uit. Wie nog mocht twijfelen aan de creatieve vlucht waarin de band zich momenteel bevindt, hoeft alleen maar even naar Fine Mess te Luisteren.

De nieuwe single komt nog geen half jaar na het overtuigende Maurauder album en laat Interpol horen op zijn intenst. Zanger Paul Banks kan nog geen eens wachten tot het intro is afgelopen voordat hij van wal steekt. Wat volgt is een bijna punk-achtige stop start track, ongepolijst en recht op het doel af.

Na 17 jaar dienst heeft Interpol nog niks aan kracht en belang ingeboet. De andere acts op Best Kept Secret doen er goed aan hun show nog eens een paar keer goed door te nemen, willen ze niet worden weggeblazen door tornado uit New Yorkse.