Category: Breekijzer

Altitude -Attitude – Late

‘When two giants meet’. Want giants mag je Frank Bello en David Ellefson toch wel noemen. Voor wie moeite heeft om namen te onthouden, Frank is van Anthrax en David van Megadeth. Beiden zijn van de afdeling bas.

Late is een track van het net verschenen album dat de basbeesten samen maakten. ‘Get It Out’ is het langverwachte vervolg op de EP, die het koppel in 2014 uitbracht onder de naam Altitude -Attitude.

De krachtenbundeling van Bello en Ellefson is niet zo maar een tussendoortje, op het album staan songs die persoonlijk zijn, autobiografisch en om die reden moeilijk pasten tussen het duivelse geweld dat de heren produceren met werkgevers. Dat is wellicht ook de reden dat Altitude -Attitude iets milder klinkt dan we van beide heren zijn gewend, het was niet de bedoeling dat de tekst zou verzuipen in lagen van lawaai.

Single Late is solid rock, stevig, maar melodieus en gaat gepaard met een gitaarsolo, die uitdrukt wat moeilijk in woorden te vatten is.

Voor de opnamen van het debuutalbum van Altitude -Attitude hebben Bello en Ellefson de hulp ingeroepen en gekregen van een aantal heavy collega’s zoals daar zijn Ace Frehley van Kiss, Jeff Friedl van A Perfect Circle en Satchel van Steelpanther. 

Pretty Vicious – Four Walls

De Breekijzer van deze week staat op naam van Pretty Vicious, een kwartet jonge herrieschoppers uit Wales. Je weet wel het deel van Groot Brittannië met die rare plaatsnamen. Het stadje dat Pretty Vicious ‘hometown’ noemt heet Merthys Tydfill, wat ook best een leuke bandnaam zou zijn, maar we dwalen af.

Pretty Vicious is nu zo’n jaar of vier actief, maar nog niet toegekomen aan het maken van een album. De stand staat op zo’n acht singles. Die laten een stijgende lijn laten horen wat songsterkte betreft, maar ook qua volume. Metal maken de mannen niet, maar hard rocken kunnen ze als de beste.

These Four Walls bijvoorbeeld valt meteen met de deur in huis. Het no nonsense intro had van Motorhead kunnen zijn terwijl de snierende zang doet denken aan of Johnny Rotten in zijn beste dagen. De rest van These Four Walls mag er ook zijn met zijn staccato drums, gitaarmuur en glamrock-break. Als je weet dat de vier gasten van Pretty Vicous allemaal nog onder de 21 zijn, weet je ook dat het woord veelbelovend te kort schiet om de potentie van dit stel te omschrijven.  

Interpol – Fine Mess

Een dag voor de start van hun wereldtournee gooit Interpol er nog even een nieuw nummer uit. Wie nog mocht twijfelen aan de creatieve vlucht waarin de band zich momenteel bevindt, hoeft alleen maar even naar Fine Mess te Luisteren.

De nieuwe single komt nog geen half jaar na het overtuigende Maurauder album en laat Interpol horen op zijn intenst. Zanger Paul Banks kan nog geen eens wachten tot het intro is afgelopen voordat hij van wal steekt. Wat volgt is een bijna punk-achtige stop start track, ongepolijst en recht op het doel af.

Na 17 jaar dienst heeft Interpol nog niks aan kracht en belang ingeboet. De andere acts op Best Kept Secret doen er goed aan hun show nog eens een paar keer goed door te nemen, willen ze niet worden weggeblazen door tornado uit New Yorkse.

Blood Red Shoes – Vertigo

Blood Red Shoes is een duo (M/V) dat toch al weer zo’n dikke tien jaar meedraait. Het gros van de acts dat een flinke tijd actief is wordt milder. Laura en Steve dus niet.

Niet dat Vertigo een oorverdovende ontploffing is van drums en gitaren, het van het nieuwe BRS album afkomstige nummer is een sterk staaltje knijprock, een midtempo rocksong met dreinende gitaren, dreunende drums en dreigende vocalen. Een muzikale vertaling van het begrip vertigo zeg maar, de Engelse benaming voor hoogtevrees.

Vertigo is een van 11 tracks, die tezamen album 5 ½ vormen (6 dus, maar er zit een semi-officiële release tussen met liedjes van voor ze bekend werden) Get Tragic geheten. Het gerucht gaat dat dame en heer op elkaar zijn uitgekeken en dit wel eens het allerlaatste album van de bebloede rode schoentjes zou kunnen zijn. Mocht dat zo zijn, dan neemt de band waardig afscheid.

LIVEDATUM: 3/2 Vera, Groningen (uitverkocht) 6/2 Bitterzoet, Amsterdam (uitverkocht).

John Garcia & The Band Of Gold – My Everything

John Garcia is als sinds 2014 zelfstandig, toch zal je niet snel iets over hem lezen zonder dat zijn vorige werkgevers er bij worden gehaald. Dit stukje is daarop geen uitzondering.

Dat komt omdat John als zanger van Kyuss niet alleen een onuitwisbare indruk heeft gemaakt, maar ook omdat Kyuss de geschiedenis is ingegaan als allereerste stoner-rockband, een genre dat heel veel heeft losgemaakt en veel navolging heeft gehad, nog steeds heeft. Het niveau van Kyuss echter is nog maar zelden gehaald. Eigenlijk alleen door ex-leden van de band, waaronder natuurlijk Josh Homme en onze John, die sinds een jaar optrekt met zijn Band Of Gold.

Een week of drie geleden verscheen het debuutalbum van de Gouden Bende, simpelweg John Garcia & The Band Of Gold gedoopt. Het onstuimige My Everything mag de kar trekken. Een uitstekende keus als eerste single, want alle elementen zijn aanwezig. Grungy gitaren, snerpende zang, botte ritmes en genoeg adrenaline om een stier te temmen.

Het goede nieuws houdt niet op met de release van Garcia‘s nieuwe project. De mannen komen ook ter plekke herrie schoppen. De band is al op 22 februari in het land. Plaats van delict is 013 in Tilburg. Zie je daar.

Breaking Benjamin – Tourniquet

Op papier is Tournequet van Breaking Benjamin een zooitje. De band mixt gothic met griezelrock, hitparadepop met death metal en alsof dat allemaal nog niet genoeg is hebben ze zo’n vermaledijde autotune over de leadzang heen gegooid.

In de praktijk pakt het echter allemaal wonderwel goed uit met als gevolg de zoveelste vette hit voor de band uit Pennsylvania. Tourniquet is alweer de derde single van het zesde album van de Benjamin’s, het vorig jaar verschenen Ember.

Kortom de herrieschoppers bezielde leiding van o.l.v. Benjamin Burley beginnen hun 21ste levensjaar met een vliegende start.

Black Pistol Fire – Level

Black Pistol Fire is een tweekoppig no nonsense/old skool rockmonster uit Austin, Texas. Kevin McKeown en Eric Owen komen oorspronkelijk uit Toronto, maar hebben de trek naar het zuiden gemaakt vanwege het muziekklimaat aldaar. Kevin zingt en speelt gitaar, Eric slaat woest om zich heen.

No nonsense betekent in geval van Black Pistol Fire, geen gedoe, geen onnodige uitwijdingen, old skool houdt in heavy, maar niet echt metal. M.a.w.  geknipt voor Pinguin On The Rocks.

Level is bluesy & grungy & poppy. Als Arctic Monkeys uit de delta van de Mississippi zou komen in plaats van Noord Engeland, zou de band ongeveer zo klinken als Black Pistol Fire. Wat je ook hoort is dat de band zich waarschijnlijk op de bühne als een vis in het water voelt.  Dus hierheen halen die hap voor een festival. Of twee.  

The Dose – Vervain

The Dose is een duo dat lawaai maakt voor vijf. Lawaai van het fraaie soort.

Zanger-gitarist Indio Downey en drummer Ralph Alexander rocken retro met een modern randje. Dat doen ze nog niet zo lang, een eerste album is nog in de maak. Nieuwe single Vervain laat horen dat het officiële debuutalbum van The Dose uit L.A. Best wel eens een belangrijke release kan worden. Het tempo van Vervain ligt hoog, de gitaren komen van alle kanten op je af terwijl de snijdende zang doet denken aan Billy Corgan. Halverwege is er plots een Hendrix -achtige gitaaromleiding waarna iedereen weer de zelfde kant op dendert. In nog geen drie minuten gebeurt meer dan in menig song van twee keer de lengte.

Hard rock dreigt een oude mannen hobby te worden, omdat de aanwas van jonge hardrockende bands al jaren lang gering is. Maar hoop doet leven en de jonge honden van The Dose geven de burger weer moed.

Badflower – Heroin

Het komt heel zelden voor, maar heel soms verschijnt er een nieuwe single die we zo van harte tippen dat we er zowel een Breekijzer als een IJsbreker van maken. Deze week is het zo ver. And the winner is…. Heroin van Badflower!

De nieuwe single van Badflower zou geen Breekijzer zijn als er geen stevig randje aan zou zitten en geen IJsbreker als er geen breed publiek voor zou zijn. Beiden is dus het geval.  Voor alle duidelijkheid, Heroin is geen nummer over drugsverslaving, maar een song over een relatie, die net zo verslavend -en ongezond – is als heroïne.

Voor ons is Badflower een nieuwe naam, in de V.S. rommelt als redelijk rond de band kan de band. De output van Badflower is nog beperkt. Er staan 10 songs online, waarvan één in twee versies, Heroin. De eerste take is een prima poging, maar de tweede is net even beter.  

Heroin versie 2 begint rustig, maar het begint al snel te donderen  en voor je er erg in hebt, barst de bui los, is het windkracht tien en alarmfase rood. Badflower weet wel hoe je een song moet opbouwen.

Badflower komt uit Amerika en dat is te horen. Badflower is een band met connecties. Hun hoeder is John Varvatos, een bekroonde mode-ontwerper met merken als Converse en Ralph Laurens in zijn portefeuille.

Varvatos heeft dus wel wat centen te makken. Een deel daarvan heeft hij in een eigen label gestoken. Badflower is zijn eerste signing. Een goed begin. Vavatos maakt ook geen half werk van Badflower.  Voor de clip van Heroin heeft hij acteur Johnny Galecki (Big Bang Theory) laten optrommelen. Maar laat je niet van de wijs brengen door die grote namen. Badflower heeft echt iets te vertellen en doet dat op Heroin op een zeer overtuigende manier.

Mt. Atlas- I’ve Sailed The World

De heuvels van Limburg zijn ‘alive’ met de sound van Mt. Atlas. Uit alle hoeken van onze meest zuidelijke provincie komen ze, de leden van Mt.Atlas. Nou ja alle, Heerlen, Kerkrade en Landgraaf om precies te zijn.

Die laatste naam heeft national bekendheid als de gemeente waar jaarlijks het Pinkpop festival wordt gehouden. Het zal dan ook extra bijzonder geweest zijn voor de mannen van Mt.Atlas dat zij vorige week zaterdag de Nu Of Nooit competitie wonnen. De hoofdprijs van de Limburgse bandwedstrijd is namelijk de openingspot op datzelfde Pinkpop.

Mt.Atlas speelt dus een thuiswedstrijd voor een mannetje of -wat zal het zijn?- 30.000? Opvallend is dat veel bands die de Nu Of Nooit-slag winnen uit de categorie heavy komen. Ook Mt. Atlas bestaat uit louter zware jongens, zwaar maar slim. Breekijzer I’ve Sailed The World is een verhalend rockepos met een langzaam, maar zekere opbouw naar een onontkoombare climax. Het is knap hoe de band de spanning laat stijgen en weer dalen zonder uit de bocht te vliegen.

Allemaal op tijd naar Landgraaf gaan dus op 8 juni om getuige te zijn van deel twee van de zegetocht van Mt. Atlas.