Category: Breekijzer

Breaking Benjamin – Tourniquet

Op papier is Tournequet van Breaking Benjamin een zooitje. De band mixt gothic met griezelrock, hitparadepop met death metal en alsof dat allemaal nog niet genoeg is hebben ze zo’n vermaledijde autotune over de leadzang heen gegooid.

In de praktijk pakt het echter allemaal wonderwel goed uit met als gevolg de zoveelste vette hit voor de band uit Pennsylvania. Tourniquet is alweer de derde single van het zesde album van de Benjamin’s, het vorig jaar verschenen Ember.

Kortom de herrieschoppers bezielde leiding van o.l.v. Benjamin Burley beginnen hun 21ste levensjaar met een vliegende start.

Black Pistol Fire – Level

Black Pistol Fire is een tweekoppig no nonsense/old skool rockmonster uit Austin, Texas. Kevin McKeown en Eric Owen komen oorspronkelijk uit Toronto, maar hebben de trek naar het zuiden gemaakt vanwege het muziekklimaat aldaar. Kevin zingt en speelt gitaar, Eric slaat woest om zich heen.

No nonsense betekent in geval van Black Pistol Fire, geen gedoe, geen onnodige uitwijdingen, old skool houdt in heavy, maar niet echt metal. M.a.w.  geknipt voor Pinguin On The Rocks.

Level is bluesy & grungy & poppy. Als Arctic Monkeys uit de delta van de Mississippi zou komen in plaats van Noord Engeland, zou de band ongeveer zo klinken als Black Pistol Fire. Wat je ook hoort is dat de band zich waarschijnlijk op de bühne als een vis in het water voelt.  Dus hierheen halen die hap voor een festival. Of twee.  

The Dose – Vervain

The Dose is een duo dat lawaai maakt voor vijf. Lawaai van het fraaie soort.

Zanger-gitarist Indio Downey en drummer Ralph Alexander rocken retro met een modern randje. Dat doen ze nog niet zo lang, een eerste album is nog in de maak. Nieuwe single Vervain laat horen dat het officiële debuutalbum van The Dose uit L.A. Best wel eens een belangrijke release kan worden. Het tempo van Vervain ligt hoog, de gitaren komen van alle kanten op je af terwijl de snijdende zang doet denken aan Billy Corgan. Halverwege is er plots een Hendrix -achtige gitaaromleiding waarna iedereen weer de zelfde kant op dendert. In nog geen drie minuten gebeurt meer dan in menig song van twee keer de lengte.

Hard rock dreigt een oude mannen hobby te worden, omdat de aanwas van jonge hardrockende bands al jaren lang gering is. Maar hoop doet leven en de jonge honden van The Dose geven de burger weer moed.

Badflower – Heroin

Het komt heel zelden voor, maar heel soms verschijnt er een nieuwe single die we zo van harte tippen dat we er zowel een Breekijzer als een IJsbreker van maken. Deze week is het zo ver. And the winner is…. Heroin van Badflower!

De nieuwe single van Badflower zou geen Breekijzer zijn als er geen stevig randje aan zou zitten en geen IJsbreker als er geen breed publiek voor zou zijn. Beiden is dus het geval.  Voor alle duidelijkheid, Heroin is geen nummer over drugsverslaving, maar een song over een relatie, die net zo verslavend -en ongezond – is als heroïne.

Voor ons is Badflower een nieuwe naam, in de V.S. rommelt als redelijk rond de band kan de band. De output van Badflower is nog beperkt. Er staan 10 songs online, waarvan één in twee versies, Heroin. De eerste take is een prima poging, maar de tweede is net even beter.  

Heroin versie 2 begint rustig, maar het begint al snel te donderen  en voor je er erg in hebt, barst de bui los, is het windkracht tien en alarmfase rood. Badflower weet wel hoe je een song moet opbouwen.

Badflower komt uit Amerika en dat is te horen. Badflower is een band met connecties. Hun hoeder is John Varvatos, een bekroonde mode-ontwerper met merken als Converse en Ralph Laurens in zijn portefeuille.

Varvatos heeft dus wel wat centen te makken. Een deel daarvan heeft hij in een eigen label gestoken. Badflower is zijn eerste signing. Een goed begin. Vavatos maakt ook geen half werk van Badflower.  Voor de clip van Heroin heeft hij acteur Johnny Galecki (Big Bang Theory) laten optrommelen. Maar laat je niet van de wijs brengen door die grote namen. Badflower heeft echt iets te vertellen en doet dat op Heroin op een zeer overtuigende manier.

Mt. Atlas- I’ve Sailed The World

De heuvels van Limburg zijn ‘alive’ met de sound van Mt. Atlas. Uit alle hoeken van onze meest zuidelijke provincie komen ze, de leden van Mt.Atlas. Nou ja alle, Heerlen, Kerkrade en Landgraaf om precies te zijn.

Die laatste naam heeft national bekendheid als de gemeente waar jaarlijks het Pinkpop festival wordt gehouden. Het zal dan ook extra bijzonder geweest zijn voor de mannen van Mt.Atlas dat zij vorige week zaterdag de Nu Of Nooit competitie wonnen. De hoofdprijs van de Limburgse bandwedstrijd is namelijk de openingspot op datzelfde Pinkpop.

Mt.Atlas speelt dus een thuiswedstrijd voor een mannetje of -wat zal het zijn?- 30.000? Opvallend is dat veel bands die de Nu Of Nooit-slag winnen uit de categorie heavy komen. Ook Mt. Atlas bestaat uit louter zware jongens, zwaar maar slim. Breekijzer I’ve Sailed The World is een verhalend rockepos met een langzaam, maar zekere opbouw naar een onontkoombare climax. Het is knap hoe de band de spanning laat stijgen en weer dalen zonder uit de bocht te vliegen.

Allemaal op tijd naar Landgraaf gaan dus op 8 juni om getuige te zijn van deel twee van de zegetocht van Mt. Atlas.

Glass Tides – Empty Thoughts

Glass Tides maakt duidelijk met Empty Thoughts dat er ook stevig wordt gerock in ‘the land down under’.

Australië heeft een bruisende muziekscene die wordt aangevoerd door bands als Tame Impala, DMA’s en King Gizard And The Lizard Wizard. Maar de geboorte grond van AC/DC heeft gelukkig ook nog voldoende bands op voorraad die er geen been in zien om de volumeknop op 11 te zetten. Zoals Glass Tides, een kwartet uit Adelaide dat deze maand zijn eerste verjaardag viert.

Dat doen ze door ons te trakteren op een nieuwe EP. Daarvan is Empty Thoughts het openingssalvo. De bandnaam, noch de songtitel, noch het uiterlijk van de boys, fris geknipt, neutraal gekleed en met slechts één getatoeëerd lid bereiden je voor op de bak herrie die over de nietsvermoedende luisteraar wordt uitgestort. Empty Thoughts is metal van met emotionele soort, de zachte zang contrasteert met de beukende drums en opgevoerde gitaren. Emo meets grunge zou je kunnen zeggen.

Glass Tides komt dus nog maar net kijken, maar als de band zo door rockt zullen we ons beeld van de Australische muziekscene rigoureus moeten bijstellen.

Within Temptation – Raise Your Banner

Ons land staat bekend om zijn internationaal vermaarde dj’s, maar voordat de knoppendraaiers en plaatjesdraaiers de nationale driekleur lieten wapperen in verre oorden, waren het de symfonische metalbands, ook wel gothic rockbands genoemd, die Hollands Glorie vertegenwoordigden.

Je zou zelfs zover kunnen gaan en zeggen dat symfonische metal een Nederlandse uitvinding is. De band die als eerste patent heeft gevraagd en gekregen is Within Temptation.

Het tekent de status van de band rond Sharon den Adel dat ze na een vier jaar durende stilte hun rentree maakten in een bomvolle AFAS Live, ons allergrootste binnenpodium. Het super succesvolle optreden van Within Temptation in de hoofdstad was het startschot van een nieuwe zegetocht, als onderdeel waarvan nu een gloednieuwe single is verschenen.

Raise Your Banner is de voorbode van het strijdlustig getitelde nieuwe album ‘Resist’, dat begin februari volgt. Muzikaal gezien biedt Raise Your Banner niet veel nieuws onder de zon, maar wat schijnt die zon weer heerlijk fel!

De band neemt gelukkig ook alle tijd om te shinen. Raise Your Banner biedt vijf minuut plus vol gierende gitaren, spooky cello’s, daverende drums, donkere bassen en boven alles uit regeert de Koningin van de Nacht, Sharon den Adel, met gruntende assistentie van de Zweedse metalman Anders Fridén.  Within Temptation heef tussen neus en lippen door laten weten best wel op Pinkpop 2019 te willen staan. Jan Smeets zal wel gek zijn als hij nee zegt! 

Citizen – Open Your Heart

Om misverstanden te voorkomen, de nieuwe single van Citizen is géén cover van het gelijknamige nummer van Madonna. Open Your Heart is een eigen werkje van de rockende yankees.

De song was eigenlijk bedoeld voor het meest recente album van het rockkwintet, het zeer geslaagde As You Please album, maar is uiteindelijk toch afgevallen. En daar heeft de band nu spijt van. Met voortschrijdend inzicht zijn de Citizens tot de conclusie gekomen dat Open Your Heart met zijn zaaggitaren, dansbare beat en smacht-zang van primus inter pares Matt Kerekes toch wel een erg tof nummer is, dat veel meer verdient dan ergens in een virtuele la te verdwijnen. Dus is na rijp beraad besloten niet alleen om de track voor de vergetelheid te bewaren, maar als nieuwe single te lanceren met als dubbelfunctie het warm houden van het water gedurende  de dooie periode tussen het vorig jaar verschenen As You Please album en de release van de geplande opvolger ergens in 2019. Met een warm ‘thank you’ van de fans als gevolg.

 

Dorothy – Who Do You Love

Dorothy is een rockbeest van vrouwelijke kunne. Als we zeggen dat de dame waarschijnlijk heel beroemd gaat worden, bevinden we ons in goed gezelschap. Een van haar producers is Linda Perry, zelf ooit lid van Four Non Blondes en een drijvende kracht achter o.a. Pink, en haar albums verschijnen op het label van Jay Z. 

Als Dorothy Martin dit zou kunnen lezen, zou ze meteen protesten en zeggen dat Dorothy een band is en geen solo-act. Dat zal best zo zijn en ze trekt ook op met een stel rasmuzikanten, maar zonder haar indrukwekkende stem en imposante voorkomen resteert er een harig zooitje ongeregeld.

En dan de muziek. Dorothy rockt op een lekker ouderwetse manier. We zullen geen flauwe woordgrappen maken en zeggen dat ze doorkijkblues maakt of borstrock, maar de wortels van haar muziek gaan wel terug naar de in blues gedrenkte rock van de roemruchte jaren zeventig toen voorbeeldbands als Black Sabbath en AC/DC nog jong waren en onstuimig. Net als Do nu. Ze heeft overigens een stem/zangstijl die sterk doet denken aan die van Grace Slick van Jefferson Airplane/Starship.  

Who Do You Love is geen cover van de beroemde Bo Diddley song, maar heeft wel alle elementen, die van oorspronkelijke rock ‘n roll een risicovol en tijdloos genre maakten. Het riant rockende Who Do You Love komt van het eerder dit jaar verschenen ’28 Days In The Valley’ album. Dat is de tweede langspeler van de Dorothys en voor de boekhouders onder u de tweede single van het album, de opvolger van ‘Flawless’ om helemaal volledig te zijn. Om antwoord te geven op de vraag Who Do You Love? You Dorothy you!

Rival Sons – Back In the Woods

Met nieuwe single Back In The Woods maakt Rival Sons voor eens en voor altijd duidelijk dat ze een rockband zijn van het volumineuze soort. Niet dat nog daar veel twijfel over bestond, maar waar oudere singles nog enigszins radiovriendelijk waren, winden de Amerikanen er dit keer geen doekjes om.

Ingeluid door een manisch drumintro gaat er meteen een blik gitaren open die zo hard rocken dat zanger Jay Buchanan een flinke scheur moet opentrekken om boven het geweld uit te komen. Het lijkt wel alsof Rival Sons nieuwkomers als GretaVan Fleet een poepie willen laten ruiken, zo hard gaan ze te keer. De band blijft wel aan de goede kant van de metal. Het rock is gebaseerd op blues wat de pot schaft, een stijl die uit de koker komt van bands als Cream, Led Zeppelin en Free. Bij die leest blijft Rival Sons, dat met Back In The Woods (en het eveneens recente en hard rockende Do Your Worst) de beste mogelijke aandachttrekker heeft losgelaten voor het nieuwe album, Feral Roots dat eind januari het licht zal zien. Dan rocken we verder.