Category: Breekijzer

Blushing – Silverteeth

Twee echtparen vormen Blushing, een grungy rockband uit Austin, Texas. Als dat maar goed gaat denk je dan, Fleetwood Mac indachtig.

Aan de andere kant ook als het fout gaat kan dat mooie muziek opleveren zoals het zelfde Fleetwood Mac heeft bewezen. Frontvrouw Cristina Carmona is klassiek geschoold, maar dat weet ze goed ge verbergen. Ze zingt eerder als een vamp dan een diva. De rest van de band produceert een broeierig geluid dat waarschijnlijk het best tot haar recht komt in kleine rokerige clubs waar alleen de uitsmijter nog nuchter is. Maar ook op plaat weet Blushing een fijn sfeertje te bouwen waar je je lekker in kunt verliezen. Silverteeth is liedje acht op album drie van Blushing, dat maar snel eens een keer onze kant moet op komen.

Cold Cave – Shadow Dance

Stel je het meest duistere nummer voor van Joy Division/New Order en vermenigvuldig dat met de factor 10.

Zo klinkt Shadow Dance van Cold Cave. De perfecte soundtrack dus voor een dystopisch drama over het einde der dagen wanneer de beschaving op haar laatste benen loopt ten gevolge van …. vul zelf maar in. Het ergste is misschien wel dat je heden ten dage nog geen eens veel fantasie nodig hebt om een doemscenario te bedenken.

Cold wave is een subgenre zoals beoefend door JD/NO en andere early eighties bands die in het voetspoor traden van Kraftwerk. Cold Cave is een eigentijdse volgeling van de Duitse synthesizerpioniers. Achter de bandnaam gaat de Amerikaanse Wesley Eisold schuil.  Die is al sinds de jaren negentig druk met donkere en ontregelende bands in stijl variërend van hard core punk via grindcore tot dark annex cold wave. Cold Cave heeft zich lang koest gehouden, maar steekt nu dus weer de kop op. Dat is geen toeval.

Return To Dust – Face Down

‘Stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren’. Een band die zich zo’n Bijbelse naam aanmeet als Return tot Dust is of zwaar christelijk of van de metal. Of allebei natuurlijk.

Puur metaal kan je de muziek van het viertal uit L.A. niet noemen, maar het gaat  er bij tijd en wijle wel flink heavy aan toe op hun gisteren (3/5) losgelaten debuutalbum. Mooi in het midden staat Face Down, een track waarin alle elementen zitten die van Return To Dust een naam maken om te onthouden. Dat zijn scherpe songs, vurig (gitaar)spel en overtuigende zang. Dit alles gefrituurd in grunge olie en geserveerd met een lekker retro-sausje.

Sundazer – Echoes

We citeren uit de bio van Sundazer, ‘Sundazer is een onafhankelijk muzikaal project dat fragmenten uit de vervlogen MTV cultuur combineert in zijn geluid in een mix van shoegaze, grunge en metal’. So far so good.

Maar de oorspronkelijke tekst is in het Russisch en dan gaan er toch wel een paar alarmbelletjes af en wat rode lichtjes knipperen. Dus hebben we de tekst er even bij gehaald, die is wel in het Engels. Gelukkig wijst niets er op dat we in onze onschuld voor het karretje worden gespannen van Putin.

Sundazer alias Nikita Shirobokov begint Echoes met de strofe, ‘Get better or worse, The sense of what is right is slowly getting lost‘. Dat is ietwat cryptisch, maar toch eerder te interpreteren als voorzichtige kritiek dan oorlogspropaganda. Ook in de rest van de tekst lezen we niks onoorbaars. Hier is een man aan het woord is die niet helemaal lekker in zijn vel zit. ‘I break myself, I’m drowning in the darkness, It’s the perfect circle of Eternal return’. En dan de muziek, die is stevig tot hard om niet te zeggen heavy met raakvlakken met zowel Nirvana als Metallica, een mix dus van grunge en metal. En Nikita heeft meer van dit moois. Nog geen album, maar wel een handvol singles.

Feeder – Sahara

Begin deze maand verscheen het twaalfde album van Feeder, een dubbelaar nog wel.

Feeder mag dan inmiddels uitgedund zijn tot duo, aan inspiratie nog steeds geen gebrek en ook hun vermogen Britpop en grunge te vermalen tot een gepatenteerd, eigen geluid is nog volledig intact. Nieuw is het licht symfonische sausje waarmee Grant Nicholas en Taka Hirose de songs op het Black/Red album songs hebben overgoten. Het is lastig om een favoriet te kiezen uit de 18 nieuwe nummers, maar het elegante Sahara is met zijn neo new wave glans, industriële gitaarsound en glorieuze refrein zeker een van de hoogtepunten van het album. Het duurt nog even, maar op 26 september staat Feeder in de Melkweg. Het album is al uit.

Lo Moon – Waiting A Lifetime

Het is onmogelijk naar Lo Moon te luisteren zonder aan Tears For Fears te denken. De band maakt absoluut geen geheim van hun liefde voor de geliefde Britse new wave band.

Het moet dan ook een hoogtepunt in de levens van de bandleden zijn geweest toen Curt Smith, een van de oprichters van TFF een tijd terug de bühne beklom om samen met zijn bewonderaars een uitvoering ten beste te geven van Everybody Rules The World.

Luister naar Waiting For A Lifetime en je hoort een song die naadloos op een van de klassieke Tears For Fears album zou passen. Maar dan gebracht met de techniek van nu en een passie die geheel eigen is. En zo staan er nog negen neo-retro juweeltjes op het ‘I Wish You More Than Luck’ album. De artistieke erfenis van Tears For Fears is bij Lo Moon in goede handen.

Bõa – Walk With Me

Bõa is een Britse rockband met een lange geschiedenis, maar een miniem oeuvre. Sinds hun conceptie begin jaren 90 heeft Bõa maar twee album uitgebracht.

Het eerste album dat ze opnamen verscheen 12 jaar na de release van hun tweede album, dat lang alleen in Japan verkrijgbaar was. Album drie verscheen ruim 20 jaar na oprichting, maar is eigenlijk album twee met een andere titel. Er zijn nog wat geaborteerde projecten waarvan delen online zijn verschenen, maar die tellen niet echt mee.

En nu staat er dus een derde op stapel. Whiplash is de titel, een releasedatum is nog niet voorhanden. Voor de sceptici, die eerst willen zien en dan geloven. Er is een nieuwe single, dus Bõa is echt in de studio geweest. Walk With Me is een elegante ballad in de ‘classic rock’ stijl. Als je het weet kan je het horen, maar de zangeres van Bõa is Jasmine Rodgers, dochter van de -we mogen wel zeggen- legendarische voorman van Free en Bad Company. In den beginne was haar broer Steve ook van de partij, maar die heeft alweer geruime tijd een functie elders. Een ander teken dat er toch echt een nieuw Bõa album zit aan te komen mis de wetenschap dat de band geboekt is voor een uitgebreide tour door de VS in het najaar. Dus..

Blanket – Kaleidoscope

Blanket is een drie albums oude shoegrunge band uit het Verenigd Koninkrijk, die veel meer aandacht verdient dan ze tot nu toe hebben gekregen.

Daar kunnen wij een rol in spelen simpelweg door één van de tracks van hun imposante nieuwe album op te pikken en extra vaak te draaien. Onze keuze is gevallen op Kaleidoscope, een nummer dat alles heeft wat Blanket zo bijzonder maakt, zoals daar zijn een loden muur van gitaren, Cobain-esque zang en een melodie die zich in je onderbewustzijn wurmt als een worstelaar in een wetsuit. En zo staan er dus nog negen op Ceremonia. Zo’n album noemen we een aanrader.

Watertank – Liminal Status

Het Franse Nantes herbergt een gezonde post-hardcore scene blijkt. Tenminste als we ervan uit mogen gaan dat Watertank niet de enige herrieschoppers zijn die dat genre bedrijven.

Postpunk hardcore laat zich niet makkelijk definiëren. Maar laten we het er maar ophouden dat dat pots toegankelijk en/of melodieus betekent. In ieder geval is dat wat Watertank ons voorschotelt met Liminal Status. De nieuwe single is het titelnummer van album 4 van de Fransozen. Een beter lokkertje is nauwelijks denkbaar. De steady rockende track smaakt namelijk naar meer, naar veel meer. Vanaf 5 april kan de honger worden gestild.

Split Chain – Fade

Dreamo, die term kennen we nog niet. Het is vermoedelijk een samenvoeging van dreampop en emo. En hoe klinkt het ontluikende dreamo genre?

In handen van het Britse Split Chain eigenlijk snoeihard en prettig opgefokt. Dat dream horen we dus niet zo, tenzij nachtmerries ook mogen. Dat emo daarentegen wel, in de songs die ondanks het harde volume goed behapbaar zijn en in de lyrics over liefde (en liefdesverdriet). Split Chain heeft nog maar vijf liedjes online staan, op Fade na allemaal vorig jaar verschenen. Vanwege de prille leeftijd van de band is er nog niet veel over hen te vertellen, behalve dan dat ze gesignaleerd zijn.