Category: Breekijzer

Lo Moon – Waiting A Lifetime

Het is onmogelijk naar Lo Moon te luisteren zonder aan Tears For Fears te denken. De band maakt absoluut geen geheim van hun liefde voor de geliefde Britse new wave band.

Het moet dan ook een hoogtepunt in de levens van de bandleden zijn geweest toen Curt Smith, een van de oprichters van TFF een tijd terug de bühne beklom om samen met zijn bewonderaars een uitvoering ten beste te geven van Everybody Rules The World.

Luister naar Waiting For A Lifetime en je hoort een song die naadloos op een van de klassieke Tears For Fears album zou passen. Maar dan gebracht met de techniek van nu en een passie die geheel eigen is. En zo staan er nog negen neo-retro juweeltjes op het ‘I Wish You More Than Luck’ album. De artistieke erfenis van Tears For Fears is bij Lo Moon in goede handen.

Bõa – Walk With Me

Bõa is een Britse rockband met een lange geschiedenis, maar een miniem oeuvre. Sinds hun conceptie begin jaren 90 heeft Bõa maar twee album uitgebracht.

Het eerste album dat ze opnamen verscheen 12 jaar na de release van hun tweede album, dat lang alleen in Japan verkrijgbaar was. Album drie verscheen ruim 20 jaar na oprichting, maar is eigenlijk album twee met een andere titel. Er zijn nog wat geaborteerde projecten waarvan delen online zijn verschenen, maar die tellen niet echt mee.

En nu staat er dus een derde op stapel. Whiplash is de titel, een releasedatum is nog niet voorhanden. Voor de sceptici, die eerst willen zien en dan geloven. Er is een nieuwe single, dus Bõa is echt in de studio geweest. Walk With Me is een elegante ballad in de ‘classic rock’ stijl. Als je het weet kan je het horen, maar de zangeres van Bõa is Jasmine Rodgers, dochter van de -we mogen wel zeggen- legendarische voorman van Free en Bad Company. In den beginne was haar broer Steve ook van de partij, maar die heeft alweer geruime tijd een functie elders. Een ander teken dat er toch echt een nieuw Bõa album zit aan te komen mis de wetenschap dat de band geboekt is voor een uitgebreide tour door de VS in het najaar. Dus..

Blanket – Kaleidoscope

Blanket is een drie albums oude shoegrunge band uit het Verenigd Koninkrijk, die veel meer aandacht verdient dan ze tot nu toe hebben gekregen.

Daar kunnen wij een rol in spelen simpelweg door één van de tracks van hun imposante nieuwe album op te pikken en extra vaak te draaien. Onze keuze is gevallen op Kaleidoscope, een nummer dat alles heeft wat Blanket zo bijzonder maakt, zoals daar zijn een loden muur van gitaren, Cobain-esque zang en een melodie die zich in je onderbewustzijn wurmt als een worstelaar in een wetsuit. En zo staan er dus nog negen op Ceremonia. Zo’n album noemen we een aanrader.

Watertank – Liminal Status

Het Franse Nantes herbergt een gezonde post-hardcore scene blijkt. Tenminste als we ervan uit mogen gaan dat Watertank niet de enige herrieschoppers zijn die dat genre bedrijven.

Postpunk hardcore laat zich niet makkelijk definiëren. Maar laten we het er maar ophouden dat dat pots toegankelijk en/of melodieus betekent. In ieder geval is dat wat Watertank ons voorschotelt met Liminal Status. De nieuwe single is het titelnummer van album 4 van de Fransozen. Een beter lokkertje is nauwelijks denkbaar. De steady rockende track smaakt namelijk naar meer, naar veel meer. Vanaf 5 april kan de honger worden gestild.

Split Chain – Fade

Dreamo, die term kennen we nog niet. Het is vermoedelijk een samenvoeging van dreampop en emo. En hoe klinkt het ontluikende dreamo genre?

In handen van het Britse Split Chain eigenlijk snoeihard en prettig opgefokt. Dat dream horen we dus niet zo, tenzij nachtmerries ook mogen. Dat emo daarentegen wel, in de songs die ondanks het harde volume goed behapbaar zijn en in de lyrics over liefde (en liefdesverdriet). Split Chain heeft nog maar vijf liedjes online staan, op Fade na allemaal vorig jaar verschenen. Vanwege de prille leeftijd van de band is er nog niet veel over hen te vertellen, behalve dan dat ze gesignaleerd zijn.

House & Home – Cellophane

Er zal vast een tijdschrift zijn dat House & Home heet en huiseigenaren adviseert welke gordijnen bij welke vloerbedekking past.  Maar de House & Home waar wij het even over willen hebben is een hard rockende band uit Richmond, Virginia die zich onderscheidt van de meute met fijne en strakke samenzang. Die meerstemmigheid geeft het toch al bepaald niet slappe Cellophane nog net even wat meer pit en body. Je vindt de nieuwe single op een EP, die luistert naar de titel Split en die de band deelt met een andere band, Suntitle die ook best okay is, maar niet zo overtuigend en enerverend als House & Home.

Secret Menu – Irish Goodbyes

Een Irish Goodbye is wanneer je plots en zonder het iemand te zeggen vertrekt van een feestje. Zo weer iets geleerd. Grote kans dat je de band Secret Menu ook niet kent.

We vrezen dat je van ons ook niet veel wijzer gaat worden, want meer dan de mini bio op Spotify citeren kunnen we ook niet.  En daar staat eigenlijk niks in. Secret Menu is een rockkwartet uit de Amerikaanse staat Wisconsin. Dat ze daar vandaan komen weten we omdat daar hun luisteraars zitten. Het gebrek aan info heeft alles te maken met het feit dat de band nog maar net komt kijken. Maar met Irish Goodbyes heeft de band een sterke troef in handen. De pas vijfde single van Secret Menu is een slim rockend en virtuoos gespeeld werkstuk dat vanwege de stem en de stevigheid wel wat weg heeft van d’oude Thin Lizzy en een beetje flirt met fusion ofwel jazzrock. Meer dat dit weten we niet.  Wel willen we nog even kwijt dat wij het gevoel hebben dat we nog wel het een en ander gaan horen van de beginnende rockers.

The Mysterines – Stray

Niet veel bands zijn gezegend met zo’n direct herkenbare roerganger als The Mysterines.

En dan hebben we het niet over het uiterlijk van miss Lia Metcalfe, maar over haar donker getinte stemgeluid. Haar donkere timbre past perfect bij de dreigende toon van Stray, de eerste single van het nieuwe album van de band uit Liverpool. The Mysterines heeft afgelopen jaar getourd als voorprogramma van Arctic Monkeys. Dat lijkt zijn vruchten te hebben afgeworpen. Op het serieus rockende Stray horen we een band die goed in zijn vel zit, weet wat ie wil en hoe dat doel te bereiken. De opvolger van debuutalbum Reeling gaat Afraid of Tomorrows heten en wordt op 7 juni losgelaten.

Boston Manor – Container

Boston Manor dat dus helemaal niet uit Boston komt, maar uit het Britse Blackpool is een graag geziene gast op Pinguin On The Rocks.

De boys moeten het wel heel bont maken willen we hun singles niet oppikken. Dat is tot nu toe nog niet gebeurd. Ook Container onthalen we weer enthousiast . Zang, song en productie; alles is weer piekfijn in orde. Voorwaarde is wel dat je van een beetje pit en volume houdt natuurlijk. Voor zwijmelliedjes of carnavalskrakers ben je bij Boston Manor aan het verkeerde adres. Container is helemaal nieuw, de eerste nieuwe track van de band sinds hun Datura album uit 2022. Of er een album zit aan te komen is nog niet helemaal duidelijk. Wel is er een tour aangekondigd. De Nederlandse stop is op 30 juni op Jera On Air in IJsselstijn.

Greyborn – A THOUSAND DREAMS AWAY

Greyborn komt uit Limoges, een middelgrote stad in het bij Nederlandse vakantiegangers niet onbekende departement Haute-Vienne.

Ze zijn maar met zijn drieën, maar dat weerhoudt hen er niet van een puist lawaai te produceren waar je Vous tegen zegt. Niet uniek, maar wel opvallend is dat de drummer zingt. A THOUSAND DREAMS AWAY is een donker getinte, strak gespeelde track met een tekst waarin Théo zijn ex bezweert dat zij (of hij) zich geen zorgen over hem hoeft te maken. Ja ja. Greyborn komt eigenlijk nog maar net kijken. De band heeft nog maar zeven songs online. Niet veel maar genoeg om een positief oordeel over Greyborn te vellen.