Category: Breekijzer

Boston Manor – Container

Boston Manor dat dus helemaal niet uit Boston komt, maar uit het Britse Blackpool is een graag geziene gast op Pinguin On The Rocks.

De boys moeten het wel heel bont maken willen we hun singles niet oppikken. Dat is tot nu toe nog niet gebeurd. Ook Container onthalen we weer enthousiast . Zang, song en productie; alles is weer piekfijn in orde. Voorwaarde is wel dat je van een beetje pit en volume houdt natuurlijk. Voor zwijmelliedjes of carnavalskrakers ben je bij Boston Manor aan het verkeerde adres. Container is helemaal nieuw, de eerste nieuwe track van de band sinds hun Datura album uit 2022. Of er een album zit aan te komen is nog niet helemaal duidelijk. Wel is er een tour aangekondigd. De Nederlandse stop is op 30 juni op Jera On Air in IJsselstijn.

Greyborn – A THOUSAND DREAMS AWAY

Greyborn komt uit Limoges, een middelgrote stad in het bij Nederlandse vakantiegangers niet onbekende departement Haute-Vienne.

Ze zijn maar met zijn drieën, maar dat weerhoudt hen er niet van een puist lawaai te produceren waar je Vous tegen zegt. Niet uniek, maar wel opvallend is dat de drummer zingt. A THOUSAND DREAMS AWAY is een donker getinte, strak gespeelde track met een tekst waarin Théo zijn ex bezweert dat zij (of hij) zich geen zorgen over hem hoeft te maken. Ja ja. Greyborn komt eigenlijk nog maar net kijken. De band heeft nog maar zeven songs online. Niet veel maar genoeg om een positief oordeel over Greyborn te vellen.

Royal Tusk – Hated

Royal Tusk is een classic hardrock trio uit Edmonton, Canada.

Nieuwe single Hated is een kort door de bocht, schoon aan de haak rocksong die recht op zijn doel afgaat. Dat doel is drieledig: het aanmoedigen van stagedivers, het veroorzaken van mosh-pits, en voor de mensen thuis het inspireren van luchtgitaristen. De daarbij gebruikte middelen zijn krachtige zang, een ADHD ritmesectie en een gitarist die lichtjes overdrijft. Doe er je voordeel mee! De lawaaipapegaaien hebben een vierde album op het vuur dat ze Altruistic hebben gedoopt. De 23ste komt-ie uit inclusief een ‘making of’ docu.

Dead Poet Society – Uto

Dead Poet Society is zo’n band die tussen de wal en het schip valt. Ze zijn te heavy voor indie en te indie voor heavy metal. En dat is precies de bedoeling.

De band is in 2013 in het leven geroepen door alumni van het befaamde Berklee College of Music in Boston. Technisch spelen ze dus op het allerhoogste niveau. De oogst van tien jaar rocken is een drietal album waarvan het laatste, Fission gisteren (26/1) is vrijgegeven. Uto, track 6 van Fission is een mooi voorbeeld van de ongrijpbare sound van Dead Poet Society; poppy zang, stevig en inventief gitaarwerk en een ‘state of the art’ productie. Om toch een vergelijking te maken, stel je een mix voor van Cheap Trick en Nirvana. Het zal niet eenvoudig zijn om zo’n gelaagd geluid live te reproduceren, maar als er één band is die dat kan dan is het wel Dead Poet Society. Ga ze zien op 7 maart in de Melkweg.

Teenage Disaster – Sorry For Being Me

Teenage Disaster is het speeltje van Thorne Baker, een 22 jarige ingezetene van Humboldt Country. Dat ligt in Californië.

We schrijven speeltje, niet omdat Thorne zijn muziek niet serieus zou nemen, dat doet hij zeker, maar omdat hij nog veel meer ijzers in het vuur heeft. Als een eigentijdse ‘homo universalis’ is hij ook actief als game-ontwikkelaar, animator, kunstenaar (hij verzorgt zijn eigen artwork) en acteur.

Teenage Disaster blijkt niet voor één muzikaal gat te vangen, Thorne rockt en rapt, is dan weer met elektronica in de weer en dan weer – zoals i.g.v. Sorry For Being Me – met elektrische gitaren. Maar alles wat hij doet heeft een bite, een rafelig randje. En een kwaliteit die de Amerikanen ‘angsty ‘noemen, een begrip dat tussen angstig en schuchter inhangt en vooral door jong volk wordt ervaren.

Qua sound en stijl zouden we de nieuwe Teenage Disaster single onder het kopje (neo) glamrock willen scharen. De zang doet denken aan Marc Bolan, de song aan The Sweet en de gitaarsound aan Ziggy Stardust. Mocht er een album volgen dan wordt dat de opvolger van Creep (2022).

Return To Dust – Live Like This

Return To Dust komt uit en L.A. en is een eigentijdse band. Zo piep zelfs dat ze nog niet aan een album zijn toegekomen. Dat is allemaal niet te horen.

Als je niet beter zou weten zou je zweren dat de band uit Seatle of omgeving komt en dat het begin jaren negentig is. Je kunt niet naar Live Like This luisteren zonder aan bands als Alice In Chains, Deftones of Nirvana te denken. Zie Return To Dust als zelfbenoemde conservatoren van de grunge aanverwante genres.

Is het nieuw of vernieuwend wat ze doen? Nee dus. Is het goed gedaan? Dat dan weer wel. Nog even over de bandnaam. Die klinkt nogal christelijk. ‘Stof zijt gij en tot stof zult ge wederkeren’. Maar zou ook van de gelijknamige film kunnen komen. Hoewel Dust To Dust (2022) is misschien wel wat te romantische voor een harde rockband.  Laten we daarom maar op de bijbel houden. Het zijn tenslotte Amerikanen 😉

Present – Easy

Present is een recent opgestarte neo-grungeband uit de Bay Area. Dat is een concentratie van steden rond de baai van San Francisco.

Middelpunt van de band is Alex Hunter. Zij zingt, schrijft de teksten en speelt ook gitaar. Op bio gebied valt er nog niet veel meer dan dit te vertellen over Present. De bands is nog niet aan een album toegekomen. Wel hebben we een mening kunnen vormen op basis van de debuut EP en het drietal nieuwe singles waarvan Easy de meest oorstrelende is.

In Easy maakt de band mooi gebruik van het contrast tussen van Alex’ lichte stem en de zware gitaren van haar mannenbroeders. Bandnaam Present laat zich niet makkelijk googelen en songtitel Easy al helmaal niet. Dus hoe de single elders valt kunnen we je niet vertellen en ook over eventuele albumplannen tasten we nog in het duister. Maar afgaand op eigen smaak en inzicht denken we dat Present alles heeft om uit te groeien tot iets van waarde.

Jesse Detor – Hands

We sluiten rockjaar 2024 af met een belofte voor de nabije toekomst. Jesse Detor is een jonge singer-songrocker die haar aangeboren talent momenteel leert beheersen op het prestigieuze Berklee College Of Music in Boston.

Het nog niet voltooien van haar studie weerhoudt Jesse er niet van om alvast wat muziek los te laten op de luisteraars. Haar meest recente release heet Hands, een stevig rockende song die qua sound ergens tussen PJ Harvey Paramore en inzit. Naast de fijne riff is Jesse’s zang een belangrijke attractie. Met haar hoge uithalen sluit ze aan bij de beste hard rock traditie van Deep Purple en Led Zeppelin. Van Jesse Detor gaan we nog wel meer horen.

Kid Kapichi – 999

999 de nieuwe single van het Britse Kid Kapichi heeft in de verte wel iets weg van That’s Not My Name van The Ting Tings, maar dan 3 x zo snel en 10x zo hard, met een mannen ipv een vrouwenstem en gitaren ipv keyboards. Kan je het nog volgen?

De band maakt zich boos over systematisch racisme, seksisme en corruptie bij de politie. Hier in Nederland lopen steeds meer zaken spaak, maar in post-Brexit Engeland gaat het echt fout. Gouden tijden dus voor punk en aanverwante protestgenres. 999 is single 3 van Kid Kapichi album nummer 3, There Goes The Neigbourhood dat volgens de planning op 15 maart moet gaan uitkomen.

Future Humans – Cost

Future Humans is een semi-symfonische rockband uit het Verenigd Koninkrijk. Het vijftal mengt synths met stevige gitaren in sterke kopstaart songs. Die worden overtuigend gezongen door een imposante frontman met een opvallend groot stembereik.

Het is een beetje een geval van ‘what’s not to like’. Maar als we een klein puntje van kritiek mogen opperen dan is het dat de band nog wat zoekende lijkt naar een definitieve sound en doelgroep. Sommige songs zijn superpoppy, andere zoals nieuwe single Cost gaan richting heavy. Misschien zijn wij van POTR wat strenger in de leer dan het Britse publiek, maar een en ander komt nog wat schizofreen over. Ons advies is simpel. Ga verder op de weg die is ingeslagen met Cost en de toekomst is aan u.