Ugly – Shepherd’s Carol

Het is en blijft een rare naam, Ugly (UK). Misschien wil de band de haters de wind uit de zeilen nemen door zelf al aan te geven dat je voor lieve en gezellige muziek bij hen aan het verkeerde adres bent. En haters zullen er zeker zijn; mensen die in de war raken van nummers als Shepherd’s Carol waarin meer gebeurt dan op een compleet album van zeg Harry Styles of Sam Smith.

Het kan dus niet worden ontkent dat de band uit Londen (via Cambridge) moeilijke muziek maakt, maar moeilijk is iets anders dan lelijk. Als je echter een beetje tijd investeert in Shepherd’s Carol levert dat een zeer bevredigend rendement op. Je zult bijvoorbeeld horen dat er wel degelijk lijn zit in de op het eerste gehoor chaotische compositie.  En dat er op hoog niveau wordt gemusiceerd en vooral ook gezongen. Het is sowieso lovenswaardig als een band het aandurft om van het platgetreden padje af te gaan.

Ugly (UK) lijkt niet echt op, maar kan je qua ambitie en ongrijpbaarheid wel vergelijken met als bands als als Black Country New Road, Squid en black midi. Het genre wat eigenlijk geen genre is wordt wel postrock genoemd. Het instrumentarium is des rock’s, maar de rest is vrij invulbaar. Van alle post rockers is Ugly (UK) het meest folky. En dan (uiteraard) niet in de traditionele Britse folkstijl, maar in die van hippiebands als Pentangle en Fairport Convention.

Shepherd’s Carol komt op de debuut EP van Ugly (UK). Die heet Twice Around The Sun komt in april uit.

Girl and Girl – Hello  

Een jaar geleden riepen we een nummer van Girl and Girl uit tot IJsbreker. Om nou te zeggen dat ons enthousiasme voor All I See breed werd gedeeld is de waarheid geweld aan doen.

Grote delen van ons luisterpubliek viel over de vreemde vibrato van frontman Kai James. De songs sneuvelde dan ook al snel in de Graadmeter. Maar na de aanvankelijke protesten trad al snel de gewenning en niet veel later de waardering. Een volgende single, Strangers (Flight Nite) schopte het zelfs tot -1!

Of de Australiërs die huzarenstukje gaan herhalen met Hello zal de toekomst uitwijzen, maar dat het lied gretig aftrek zal vinden in Pinguinland, en daarbuiten lijkt wel zeker. Hello is een positief energieke rocksong door James weer gezongen met zijn karakteristieke bibberatie. Girl and Girl heeft inmiddels een deal bij het befaamde Sub Pop label. Hopelijk laat een debuutalbum niet al te lang op zich wachten en blijft het niet bij dat ene concert in Europa op 4 juli op het Les Eurockkéennes festival in Frankrijk.

DIIV – Brown Paper Bag  

Het is officieel: shoegaze is de (het?) nieuwe postpunk! Ofwel de populairste indie-stijl van dit moment. Strikt genomen is shoegaze een vorm van postpunk, maar omdat shoegaze een aantal unieke kenmerken heeft is een aparte benaming op zijn plaats.

Mocht je precies willen weten wat die kenmerken zijn verwijzen we je graag naar Brown Paper Bag, de nieuwe single van DIIV. Traag stromende gitaren? Check. In de mix begraven zang? Check. Een partij psychedelica? Check. Vervorming? Volume? Feedback? check, check check!

Het is niet zo dat DIIV het roer heeft omgegooid en zich plots tot de shoegaze heeft bekeerd. De band uit Brooklyn maakt al bijna vijftien jaar roes opwekkende rock. Brown Paper Bag sluit dan ook mooi aan bij eerder behaalde successen als Doused en Under The Sun. Brown Paper Bag is overigens de derde IJsbreker die DIIV binnensleept. Wij zijn dus fan van de band. En de stijl.

Yard Act, Katy J Pearson – When The Laughter Stops  

De vijfde en (voorlopig) laatste single van het nieuwe Yard Act album is misschien wel de beste. Dat is mede dankzij indie-zangeres Katy J Pearson die voor een vrolijke noot zorgt in When The Laughter Stops.

Van de Britse postpunkbands is Yard Act misschien de minst serieuze. Of misschien is speels (ludiek?) een beter woord om de rijk geïllustreerde vaak goed dansbare en altijd vernuftige songs van de band uit Leeds te beschrijven. Dat  Yard Act het allemaal met een korreltje zout lijkt te nemen, wil niet zeggen dat frontman James Smith onzin uitkraamt. Smith is een zwartkijker die zijn ware aard probeert te verhullen in ironische en cynische beeldspraak. ‘Maar’, licht hij de nieuwe single toe, ‘het is me gelukt om uit het dal te kruipen’. Voor zo lang het duurt’. When The Laughter Stops eindigt met een monoloog uit Macbeth van Shakespeare voorgedragen door acteur/schrijver David Thewlis, die je waarschijnlijk wel kent van zijn rol als weerwolf Remus Lupos in de Harry Potter films. De opvolger van Overload heet Where Is My Utopia en verschijnt op 1 maart.

Oh Hazar – City Lines

Hoe hij het nummer heeft ontdekt is een raadsel, maar Simon Le Bon -hij van Duran Duran- is laaiend enthousiast over Ivory van Oh Hazar. Hij heeft het nummer gedraaid in zijn radioshow.

Dat Le Bon Oh Hazar heeft omarmd wisten we nog niet toen we City Lines, de nieuwste single, kozen als nieuwe IJsbreker, maar het is altijd leuk om je vermoeden bevestigd te zien door iemand die er verstand van heeft.

City Lines, pas de derde single van de band uit Nijmegen laat horen waar het enthousiasme op is gebaseerd. Centraal staat de stem van Imke Loeffen. Haar expressieve zang vormt het cement van een compositie die  blijft bewegen. De band flirt met prog-rock en zelfs jazz, maar blijft uiteindelijk binnen de indie-grenzen. De man die een en ander in welluidende banen heeft geleid is producer Simon Akkermans (Binkbeat/New Cool Collective/Bombay e.v.a.)

Slow Fiction – Apollo

Slow Fiction had slechtere voorbeelden kunnen kiezen dan Chrissie Hynde, Debbie Harry en vooral Patti Smith.

De band is dus van de stevige gitaarmuziek en heeft een sterke vrouw aan het roer.  Ze heet Julia Vassalo en woont net als de twee gitaristen en de ritmesectie van Slow Fiction in New York City. De score van een kleine vijf jaar gezamenlijk optrekken is twee singles en een EP. Maak daar dus maar drie singles van. Je hoeft geen kenner te zijn om te horen dat Slow Fiction nog niet eerder zo goed en overtuigend klonk als op Apollo. De band lijkt daarmee klaar voor de overstap van het New Yorkse indie-circuit naar de mondiale rockwereld.

Dat Apollo, de eeuwig jonge Griekse god voor Licht hen gunstig gezind moge zijn.

English Teacher – Albert Road

Als ESNS een wedstrijd zou zijn dan was English Teacher misschien niet als winnaar geëindigd, maar toch zeker bij de eerste 3. De band gaf een show ten beste die ze gegarandeerd een plek op een prominent festival heeft opgeleverd.

We volgende club uit Leeds al een paar jaar. Albert Road is ook niet hun eerste IJsbreker. Dat was A55 ongeveer precies twee jaar geleden. Qua sound is English Teacher niet heel veel veranderd, qua mentaliteit wel. Instrumentbeheersing,  compositie en de trefzekere zang zijn kenmerken van een band die blaakt van het zelfvertrouwen. Bijzonder aan de voordracht van frontvrouw Lilly Fontaine is ook dat ze je rechtstreeks aanspreekt. Dat effect wordt bevestigd en versterkt in de clip van Albert Road waar ze recht in de camera kijkt.

Albert Road (de naam van de straat waar Lily is opgegroeid in het stadje Colne in Lancashire) is de vierde en waarschijnlijk wel laatste single van het debuutalbum van English Teacher. De plaat heeft de intrigerende titel This Could Be Texas. Eind februari toert English Teacher samen met Sprints door NL met stops in Vera (22/2), Rotown (23/2) en Tolhuistuin (24/2) Weest er snel bij want de optredens gaan gegarandeerd uitverkopen.

Fat Dog – All The Same

Het is niet moeilijk om je bij het horen van All The Same dampende en stampende mensenmassa’s voor te stellen.

Fat Dog maakt het soort muziek dat garant staat voor collectieve euforie; een mix van postpunk en techno en new wave en industrial. Subtiel is anders, maar het werkt dus als een tierelier. All The Same is pas de tweede track van Fat Dog dat in augustus debuteerde met King of the Slugs. Met een speelduur van zeven minuten was dat nummer wat aan de lange kant. All The Same klokt er drie, maar de climax is er niet minder om. Komende zomer is misschien net te vroeg, maar verwacht dat het vijftal uit Londen volgend jaar de boel hier flink op stelten komt zetten.

SPRINTS – Heavy

SPRINTS komt naar Nederland volgende maand voor 3 shows. Dat is goed nieuws voor iedereen die houdt van door vrouwenpower gedreven en op Ierse postpunkleest geschoeide gitaarmuziek. Aangetikt worden Groningen, Rotterdam en de hoofdstad. Zie het www voor de details.

Alle seinen wijzen op een topjaar voor SPRINTS dat 2024 goed begint met de release van hun langverwachte debuutalbum, Lettter To Myself. Tegelijk met het album is er een nieuwe single verschenen. Heavy is misschien wel beste nummer van de band van Karla Chubbs tot dusver. En anders wel hun meest energieke. Voor wie Karla kent is het thema bekend; het overwinnen van faal en andere angsten. De vaart en de flair waarmee wordt gemusiceerd en de extatische gitaarsolo suggereren dat SPRINTS steeds meer schijt krijgt aan de buren. En ook dat is goed nieuws!

The Klittens – Atlas

Hoe beter het jaar te beginnen dan met een IJsbreker van Nederlandse makelij? De eerste IJsbreker in het vierentwintigste jaar van de eenentwintigste eeuw komt op naam van The Klittens!

The Klittens is wat de Engelse noemen een ‘all female band’ met onze hoofdstad als woon en verblijfplaats. Het vijftal handelt in groeidiamantjes. Hun songs worden beter naarmate je ze vaker hoort. Er gebeurt gewoon teveel om in één keer in je op te nemen. Daarnaast schrijven ze melodieën die zich sluipenderwijs in je hersenpan nestelen. De niet zo geheime wapens van de band zijn hemelse harmonieën en betoverend gitaarspel. Met het eerste zijn de meiden wat zuinig op Atlas, het tweede is weer volop aanwezig. Nieuw is de jazzy wending die Atlas neemt vlak voor de finish. The Klittens staan op ESNS. Ga ze zien als je in de buurt bent en hoop met ons dat hun tweede EP snel uitkomt.