Category: De IJsbreker

Ratso feat Yasmine Hamdan – I Want Everything

December is een moeilijke maand voor nieuwe muziek. Iedereen wil ruim voor kerst zijn nieuwe nummers uit hebben en verder is het kerstmuziek wat de klok slaat. Dat geeft ons de kans om songs omhoog te houden, die we in eerste instantie hebben gemist. Zoals het wonderlijke I Want Everything  van de minstens zo wonderlijke Ratso en zijn charmante side-kick Yasmine Hamdan.

Eerst iets over de uitvoerenden. Ratso is me er eentje. Zijn echte naam is Larry Sloman. Hij is geboren in 1950, maar bracht pas dit jaar zijn eerste album uit. Ratso is schrijver van beroep, ghostwriter eigenlijk. Dat is iemand die bekende personen helpt bij het schrijven van hun autobiografie die zelf niet zo vaardig zijn met de pen. In die hoedanigheid heeft Ratso o.a. de beroemde shock dj Howard Stern geholpen, Antonie Kiedis van de Peppers en bokser Mike Tyson.

Onder eigen naam heeft Ratso boeken gepubliceerd over Houdini, de beroemde magiër, de geschiedenis van het weed roken en over zijn tijd als lid van Bob Dylan’s Rolling Thunder Revue.

Yasmine Hamden is een singer-songwriter van enige reputatie uit Libanon. Haar bijdrage aan I Want Everything beperkt zich tot een paar zeer sfeervolle en goed getimede ad-libs, die het nummer naar een hoger plan tillen. De bijna zeventig jarige ‘star of the show’ zingt niet, maar draagt ritmisch een tekst voor met zijn door het leven getekende stem. Inderdaad I Want Everything doet sterk aan Leonard Cohen denken, maar een man met een levenswandel als die van Ratso zal je niet snel van plagiaat beschuldigen.

I Want Everything staat dus op Ratso‘s eerste en enige album, Stubborn Heart waarop ook zijn duet met Nick Cave te vinden is. Voor de legende zou het mooi zijn als hij het bij dit ene album zou houden. Aan de andere kant Dit smaakt zijn beslist naar meer!

 

Khruangbin & Leon Bridges – Texas Sun

Khruangbin stond afgelopen week twee keer in een afgeladen Paradiso. Het tekent de populariteit van het Texaanse trio en hun exotische mix van Aziatische psychedelica, Westerse rock een Italiaanse filmmuziek.

Met de release van hun nieuwe single Texas Sun is er een smaakje bij gekomen, onvervalste soul. Texas Sun is het titelnummer van een nieuwe EP die Khruangbin heeft opgenomen met Leon Bridges. Bridges is een hoog gewaardeerde neo-soul zanger die doorgaans muziek maakt die beter past op ons funky neefje Pinguin Grooves dan hier op indie. Maar een cowboyhoed staat hem uitstekend en opent nieuwe deuren.  

Texas Sun is een zorgeloos nummer dat maakt dat je je ergens op de veranda van een ranch in Texas waant, niet ver van de Rio Grande. Het Mexicaanse bier staat koud. De zon gaat onder en de geur van BBQ vult de lucht. Wat wil een hombre nog meer?

Kortom Texas Sun is precies wat je nodig hebt om deze donkere dagen voor kerst door te komen.

Klangstof – Blank Page

Koen van de Wardt, de drijvende kracht achter Klangstof zag een lang gekoesterde droom in vervulling gaan toen hij werd benaderd door een grote Amerikaanse platenmaatschappij met een aanbod dat hij onmogelijk kon weigeren. Koen was zo in de wolken dat hij vergat de kleine lettertjes te lezen. Terwijl hij dacht met fans van zijn muziek te maken te hebben, roken de platenbonzen alleen maar geld. Lang verhaal kort. Koen is nu een illusie armer, maar een ervaring rijker. En weer helemaal eigen baas.

Het tweede Klangstof album is klaar voor release en klinkt precies zoals Koen het wil, niet als de Nederlandse Radiohead, maar als de eerste, enige en echte Klangstof. Blank Page is de tweede single van het tweede Klangstof album, ‘The Noise You Make Is Silent’, dat volgend voorjaar moet verschijnen. Blank Page is Klangstof in optima forma, een groeidiamant met één been in de electro en de ander in de prog-rock. Na een plagerig begin grijpen de machines de macht en komt de boel in beweging. Koen’s spaarzame zang geeft het nummer karakter. Blank Page is zeker geen dance-track toch is stilzitten nauwelijks een optie.

Blank Page en het eerder verschenen Atack Atack suggereren dat ‘The Noise You Make Is Silent’ een album wordt van wereldniveau. Die Amerikaanse platenbazen gaan nog spijt krijgen dat ze Koen niet gewoon hebben laten schuiven.

Concerten: 5 maart Doornroosje, Nijmegen. 6 maart Paradiso Noord, Amsterdam. 7 maart Paard, Den Haag.

King Nun – Black Tree

De naam King Nun zingt al een tijdje rond als zijnde een van de opwindendste nieuwe bands van de Britse indie-scene. De zes singles die het kwartet vorig jaar heeft uitgebracht zijn veelbelovend en laten een positieve ontwikkeling horen, maar het zijn de live shows die tongen los maken.

Nu is er een album dat kan tippen aan de live-reputatie van King Nun. Bandnaam en album titel Mass kamen duidelijk dat we hier niet met een clubje lolbroeken te maken hebben.  Zanger Theo Polyzoides plaats zijn band in de traditie van alternatieve Amerikaanse acts als (de jonge) Dylan, Richard Hell & The Voidoids en vooral R.E.M. Zelf doet hij vaak aan (de jonge) Bowie, maar dat zal zijn Londense accent zijn.

Black Tree is een goed gekozen lokker voor het album, een rocktrack als een dreigend onweer. Je weet niet wanneer de bui losbarst, maar dat het gaat spoken lijdt geen twijfel. ‘Like Spiders Racing Into The Sky’ luidt het repetitieve refrein. De verlossing komt in de vorm van een instrumentaal coda. Waar Black Tree precies over gaat is niet helemaal duidelijk, maar een kerstliedje is het niet.

Mondo Cozmo – Come On

Josh Ostrander a.ka. Mondo Cozmo, onze favoriete sprokkelrocker is terug met een wederom geniaal bij elkaar geschraapte track. Klonk vorige single, Black Cadillac als een mash-up van Creedence, Lou Reed en The Stones. Ditmaal klinkt Ostrander als Bob Dylan die een nummer van The Verve zingt geproduceerd door Phil Spector. 

Zowel Dylan als The Verve hebben in jaren niet zo geïnspireerd geklonken. Dat Mondo Cozmo van die doortimmerde songs aflevert is geen toeval. Ostrander schreef Come On samen met veteraan Dan Wilson. De voormalige zanger van Semisonic geniet de laatste jaren wereldfaam als ‘songwriter for the stars’. Hij componeerde o.a. ‘Someone Like You’ voor Adele en Not Ready To Make Nice van The Dixie Chicks.

Come On, de titel is eerder gebruikt door Chuck Berry is geïnspireerd door de bosbranden die California in toenemende mate teisteren. Over een eventueel album valt helaas nog niets te melden.

Peach Pit – Feeling Low (Fuckboy Blues) 

De zanger van Peach Pit zit niet lekker in zijn vel. Maar in plaats van bij de pakken neer te zitten zingt hij zijn blues van zich af. Dat is in het kort de inhoud van Feeling Low (Fuckboy Blues).

De zanger heet Neil Smith en komt net als de rest van de band uit Vancouver, Canada dus. Er zijn vier Peach Pits. Hun zelf benoemde ‘chewed bubblegum pop’ ontstond tijdens een muziekproject voor de middelbare school. De reacties, met name op de optredens waren zo positief dat stoppen al snel geen optie meer was. Het in eigen beheer uitgebrachte ‘Being So Normal’ album (2017) ontplofte dankzij tracks als Tommy’s Party en Peach Pit en leidde tot een deal bij een major label. De bandleden konden hun baantjes vaarwel zeggen en full time gaan rocken.

De eerste single van het tweede Peach Pit album bevestigt de status van Peach Pop als een van de snelst groeiende bands van The Pacific North West, dat is inclusief het Amerikaanse deel. Met zijn contrast tussen tempo en sfeer, licht vervormde zang en puntige slotsolo is Feeling Low (Fuckboy Blues) ook een uitstekende eerste kennismaking met Peach Pit voor The  Atlantic North East, dat is dus inclusief Nederland.

Orville Peck – Dead Of Night 

Ons veldverkenners kwamen vorig weekend terug van London Calling laaiend enthousiast over het optreden van Orville Peck. Prima show, toffe muziek! We hadden Peck al wel gespot begin dit jaar, maar geen songs van hem op de playlist gezet.

Peck & co produceren namelijk een nogal ongebruikelijk geluid. Dead Of Night bijvoorbeeld klinkt als Twin Peaks -de tv serie niet de band- meets Roy Orbison. Bijna opera-achtige countryrock dus met zo’n karakteristieke ‘twang’ gitaarsound, die je misschien kent van Chris Isaak of de western soundtracks van Ennio Morricone. Live gaan Peck en de zijnen gekleed in kostuums, die nog het meest aan een SM versie van The Lone Ranger doen denken. Maar live ook valt alles op zijn plaats en als je uiteindelijk berust in de exotische/erotische aanpak hoor je dat Orville Peck zijn stijl tot in de puntjes beheerst, dat hij ongewoon goed kan zingen en dat Dead Of Night een uitstekend nummer is. Beetje gek dat wel, maar in de muziekwereld is gek dus goed. 

Concert; 2 november Take Root Festival, Groningen.

White Reaper – Might Be Right  

White Reaper – IJzeren Hein zouden wij zeggen of de man met de zeis- lijkt de naam van een metalband, maar dat valt reuze mee. Of -afhankelijk van je muzikale overtuiging- tegen.

White Reaper komt uit Louisville, Kentucky en heeft een garage c.q. punk achtergrond. Dat is echter niet meer te horen. Na vijf jaar en drie albums zijn de bandleden uiterst vaardig geworden op hun instrument, en dat willen ze graag etaleren. Single Might Be Right draait al een tijdje mee op onze playlist, maar kreeg tot nu toe nog niet de aandacht die hij verdient.

Daarom grijpen we de release deze week van het zeer geslaagde nieuwe album van White Reaper aan om de band nog eens goed in het zonnetje te zetten. Op het ‘You Deserve Love’ album komt het vijftal uit de kast als legitieme erfgenamen van legendarische powerpopbands als Cheap Trick (de eerste drie), Badfinger en Big Star. Alleen al om die reden zou White Reaper je aandacht verdienen. Maar de band heeft ook nog eens een eigen soort power.  Twee aan elkaar gewaagde gitaristen zetten gebroederlijk en unisono de songs op stelten zetten en maken White Reaper uniek in zijn soort. De Might Be Right single is een sterk staaltje van hun gecoördineerde gitaargeweld.  Immers, ‘Wat is er mooier dan een gitaar? Twee gitaren! 

Iggy Pop – Loves Missing

De berichten dat Iggy Pop zich zou hebben terug getrokken om zijn oude dag in gepaste rust te vieren, zijn sterk overdreven om niet te zeggen onwaar.

Na zijn succesvolle tour met Josh Homme heeft hij weliswaar laten doorschemeren het wat rustiger aan te willen doen, maar ook Iggy’s bloed stroomt waar het niet gaan kan. Dus treedt de levende rock ‘n’ roll legende nog regelmatig op. En heeft hij een nieuw album uit. Zijn 18e. De plaat heet ‘Free’, waarschijnlijk om aan te geven dat hij nu echt alleen nog maar naar zijn eigen pijpen danst.

Niet dat Iggy zich vroeger veel van anderen aantrok, maar nu voelt hij zich niet alleen artistiek, maar ook financieel vrij. Zijn samenwerking met de voorman van QUOTSA heeft hem namelijk geen windeieren gelegd. Iggy is al eerder niet onbemiddeld geweest, maar toen vond hij op weg naar de bank vaak een dealer op zijn pad. Nu is hij ouder en wijzer en clean.

En geïnspireerd. ‘Free’ is met afstand zijn veelzijdigste album ooit. Op de plaat staan jazzsongs, spoken-word en ambient nummers, een waarschuwing tegen internet porno en een track die niet had misstaan op één van de twee meesterwerken, die hij midden jaren zeventig opnam onder toeziend oor van David Bowie, The Idiot en Lust For Life.

Loves Missing is Iggy op zijn ontblote bovenlijf geschreven door Leron Thomas, een jazz trompettist die tekent voor het gros van de songs op Free. Halve Iggy fans zullen in de war raken van de grote variatie in stijlen en stemmingen op ‘Free’, maar als het album één ding duidelijk maakt dan is het dat de inmiddels 72 jaar geleden in Muskegon, Michigan geboren James Osterberg zijn lust for life nog lang niet is verloren.

 

San Fermin – Saints

Sommige bands willen niet gevonden worden, lijkt het wel. Neem San Fermin. Google de naam en je komt uit bij een heilige die leefde in de 3e eeuw in de stad Pamplona. Voeg Saints toe, de titel van de nieuwe single van de band uit Brooklyn en je verdwaalt in een woud van sites over de martelaar die in 303 werd onthoofd. Wat je niet zult vinden is waarom een Amerikaanse band zich heeft vernoemd naar een Spaanse heilige. 

Ter zake. San Fermin is een jaar of negen geleden in het leven geroepen door Ellis Ludwig-Leone. Ludwig-Leone -Ellis is een hij- is arrangeur en componist van beroep. Op het popfront werkte hij o.a. voor The National, Sufjan Stevens en Grizzley Bear, maar het is op het modern klassieke vlak dat hij een internationale reputatie geniet. O.a. het Gelders Orkest heeft wel eens werken van hem uitgevoerd.

San Fermin doet hij er dus bij. Tenminste in het begin. Na vier albums mogen we wel stellen dat San Fermin meer is dan een hobby. Zeker omdat de band ook regelmatig toert. Ludwig-Leone werkt met een wisselde groep muzikanten plus een paar vaste krachten waaronder violiste/vocaliste Claire Wellin, de zangeres van Saint.

Saints –afkomstig van het net verschenen album, The Cormorant (aalscholver)- is een spannend en luxueus geproduceerd nummer, dat je kunt plaatsen in het zelfde territorium waarin ook The National en Elbow opereren, maar dan dus met een vrouw in de hoofdrol. Van de klassieke achtergrond van Ludwig-Leone is niet heel veel te merken. Wel van zijn gevoel voor melodie en drama.

Het vierde album van San Fermin bestaat uit twee delen. I is nu dus uit, The Cormorant II volgt op termijn.