Category: De IJsbreker

Badflower – Heroin

Soms lopen het hart en het verstand niet in de pas. Het hoofd zegt kappen, het hart zegt hou nog even vol. Over zo’n ongezonde liefde heeft Badflower een liedje gemaakt en wat voor één!

Heroin is deze week zowel IJsbreker als Breekijzer! Het eerste duidt op de potentie van de nieuwe single van Badflower om een groot publiek te bereiken, het tweede op het stevige karakter van de song. Voor alle duidelijkheid, de zanger is niet uit liefdesverdriet aan de drugs gegaan, hij gebruikt heroïne als metafoor voor een relatie die voelt als een verslaving.

Voor ons is Badflower een nieuwe naam, in de V.S. rommelt het al redelijk rond de band kan de band. De output van Badflower is nog beperkt. Er staan nu 10 songs online, waarvan één in twee versies, Heroin. De eerste take is een prima poging, maar de tweede is net even beter.

Heroin versie 2 begint rustig, maar het gaat al snel te donderen  en voor je er erg in hebt, barst de bui los, is het windkracht tien en alarmfase rood. Badflower weet wel hoe je een song moet opbouwen.

Badflower komt uit Amerika en dat is te horen. Het is een band met connecties. Hun hoeder is John Varvatos, een bekroonde mode-ontwerper met merken als Converse en Ralph Laurens in zijn portefeuille.

Varvatos heeft dus wel wat centen te makken. Een deel daarvan heeft hij in een eigen label gestoken. Badflower is zijn eerste signing. Een goed begin. Vavatos maakt ook geen half werk van Badflower.  Voor de clip van Heroin heeft hij acteur Johnny Galecki (Big Bang Theory) laten optrommelen. Maar laat je niet van de wijs brengen door die grote namen. Badflower heeft echt iets te vertellen en doet dat met Heroin op een zeer overtuigende manier.

The Visual – Under My Skin

We eindigen het jaar met een toekomstvoorspelling. Wij voorspellen The Visual een gouden toekomst. Misschien wel platina.

Wie het trio uit Amsterdam al een keer live heeft gezien, zal beamen dat er iets magisch gebeurt op het podium. En niet alleen daar. Na twee singles kunnen we wel zeggen dat The Visual ook op ‘plaat’ weet te betoveren.

The Visual maakt muziek die niet iedereen zal bekoren. Dansers kunnen beter doorlopen en rockers moeten hun heil elders zoeken, maar als je houdt van muziek met diepgang, met sfeer en met inhoud, dan is The Visual jouw band.

De songs van The Visual zijn veelal traag van tempo en stemmig van sfeer, en hebben zonder uitzondering een mooie melodie en een sterke opbouw, die niet zelden eindigt in een climax van zowel muzikale als emotionele aard. En dan hebben we het nog geen eens gehad over de allersterkste troef van de band, zangeres, Anna van Rij.

Anna kan niet alleen prachtig zingen, maar is gezegend met een warm en donker timbre die haar songs van nature een sfeer geven die anders is, en uniek.

Zij weet zich gesteund door twee instrumentalisten, Timon Persoon op keyboards en Tim van Oosten op drums met wie ze kan lezen en schrijven. Under My Skin is de tweede single van hun binnenkort te verschijnen debuutalbum.

The Visual zal komend jaar veelvuldig op de nationale podia te zien zijn, te beginnen met optredens op zowel Eurosonic als Noorderslag. Grote kans dat de band in Groningen ook gespot zal worden door buitenlandse boekers. The Visual is namelijk te goed om voor helemaal voor onszelf te houden.

 

FUR – Angel Eyes

FUR is een nieuwe band uit het Britse Brighton. FUR is ruim een jaar actief, maar nog niet eerder op onze radar verschenen. Dat had eigenlijk wel gemoeten, want Angel Eyes is al hun vijfde single en net als de vorige vier zeer de moeite waard.

FUR is een gitaarband met invloeden die teruggaan tot de jaren vijftig, het gevolg van ouders met een uitgebreide platenverzameling. Retro is FUR echter nauwelijks, de band is net zo in de ban van King Elvis als van King Gizzard en al een heel eind op weg naar een eigen sound. 

FUR songs zijn dromerig en vaak wat weemoedig, maar altijd mooi gearrangeerd met breed uitgemeten gitaren, een inventieve ritmesectie en als kers op de cake de fraaie nasale zang van frontman Will Murray.

Gezien de jonge leeftijd van de band is er nog niet veel te melden, behalve dan dat er meer hondjes zijn die Fur heten. Om verwarring te voorkomen schrijft de band uit Bristol hun naam in hoofdletters, FUR dus. Het zou ons niet verbazen als FUR over niet al te lange tijd zo succesvol is dat de naamgenoten zich gedwongen zullen voelen om een andere naam te kiezen. Let je op London Calling?

The Vaccines – All My Friends Are Falling In Love

All My Friends Are Falling In Love is een fase voor ‘All My Friends Are  Getting Children’. Zo gaan die dingen, The Vaccines zijn ook de jongsten niet meer. Voorman Justin Young is eerder dit jaar de 30 gepasseerd en dan zit je in de leeftijdscategorie dat de geboortekaartjes binnenstromen.

Acht jaar geleden debuteerde The Vaccines met een knal. Wreckin’ Bar (Ra Ra Ra) introduceerde de Britse band als jong, luid en voor de duvel niet bang. Op de vier albums die volgden, bleven het tempo en het energiepeil onveranderd hoog. En zo zal het nog wel even blijven. De beschouwende titel ten spijt is All My Friends Are Falling In Love  weer een beheerste muzikale explosie, een bruisend vuisten in de lucht nummer. Wel is de productie  wat gepolijster dan we van de band gewend zijn. Je ontkomt niet aan de indruk dat All My Friends Are Falling In Love een dikke hit moet worden. De scherpste randjes zijn verdwenen, de lengte van 3 minuut 30 is uiterst radiovriendelijk en het refrein is gesneden op stadion-maat.

De dus niet meer zo jonge honden hebben inmiddels waarschijnlijk ook hypotheken en andere verplichtingen. En misschien zelfs wel plannen voor gezinsuitbreiding. Zo gaan die dingen. 

Bayonne – Uncertainly Deranged

Bayonne komt net zo min uit de zo geheten stad in Frankrijk als Beirut uit de Libanese hoofdstad komt of de band Phoenix uit Arizona.

De man achter onze nieuwe IJsbreker heet Roger Sellers en woont in Austin, Texas. Na drie albums onder zijn eigen naam veranderde Sellers twee jaar geleden van stijl en aanspreektitel. Maakte hij aanvankelijk minimal electro van het soort waar je in Nederland subsidie voor kunt aanvragen, sinds zijn gedaantewisseling produceert hij vernuftige synhti-pop van het soort waarmee hij ver kan komen.

Nieuwe single, Uncertainly Deranged wordt voortgestuwd door handclaps in flamenco stijl. Het uitbundige tempo en de zorgeloze sfeer van de song contrasteren met Seller’s melancholieke falsetstem en zijn tekst over fundamentele onzekerheid. Inderdaad onze Bayonne is een denker. En een doener, want Uncertainly Deranged is afkomstig van een nieuw, tweede Bayonne album, ‘Drastic Measures’ dat volgend jaar februari uit gaat komen en volgens onze boekhoudafdeling zijn zesde langspeler is in 7 jaar.

Sellers produceerde zijn nieuwe album zelf  ook speelt hij de meeste instrumenten. Het mixen van de tracks liet hij over aan Beatriz Artola (Fleet Foxes/Adele) en het masteren aan Josh Bonati (Mac Demarco/Wild Nothing).  

 

Rostam – In A River 

Met zijn nieuwe single In A River toont Rostam zich een man die van verschillende markten thuis is. We kennen Rostam als een van de drijvende krachten van Vampire Weekend, een band die hij een paar jaar geleden de rug toekeerde.

Dat was waarschijnlijk vanwege de gebruikelijke muzikale meningsverschillen, maar het zou ook kunnen dat hij het wachten op bandbaas Ezra Koenig beu was. Vampire Weekend heeft sinds 2013 geen kick meer gegeven. Rostam daarentegen heeft een solo-album op zijn naam staan, een handvol singles, diverse soundtrack bijdrages en een waslijst aan gastoptredens en producties voor derden. O.a. Lykke Li, Frank Ocean en Declan McKenna hebben een beroep gedaan op Rostam als producer, mixer, muzikant en/of componist.

Rostam dankt zijn mooie voor en achternaam –Rostam Batmanglij heet hij voluit- aan zijn ouders, die vanuit Iran naar de V.S. zijn geëmigreerd. In 2006 kwam hij bij Vampire Weekend waar hij zo’n beetje alle instrumenten voor zijn rekening nam behalve gitaar en drums. Ook produceerde hij de drie albums van de band. In 2016 begon hij voor zichzelf. Het was overigens een amicale breuk,  als producer is hij nog steeds betrokken bij Vampire Weekend, dat overigens heeft beloofd nog dit jaar met een nieuw album te komen.

Rostam bracht in 2017 zijn eerste solo-album uit, een barokke popplaat met violen, veel electronica en hoorbare invloeden uit het land van zijn ouders. In A River is heel andere koek. De tussendoor single is het eerste nummer dat Rostam schreef op een mandoline. Het is dan ook een grotendeels akoestische song met wortels diep in de country. Pas tegen het einde als de mandoline gezelschap heeft gekregen van een fiddle duikt er een beat op en trekt een grommende synthesizer het nummer naar het heden. In A River is een vrolijk en optimistisch liedje over (naakt) zwemmen in een rivier, niks meer en niks minder. Rostam speelt In A River al ruim een jaar live.  De reacties op de song zijn telkens zo positief dat hij dacht dat het een goed idee zou zijn om niet te wachten tot hij klaar was met zijn tweede album, maar het nummer gewoon lekker los uit te brengen. Inderdaad een goed idee.

Deerhunter – Death in Midsummer

Welkom terug Deerhunter!Bijna vier jaar hebben we moeten wachten op nieuwe muziek van de band uit Atlanta, maar zoals de volkswijsheid wil, ‘dan heb je ook wat’. Death in Midsummer is het openingsnummer cq smaakmaker van het nieuwe album van Deerhunter, dat op 18 januari volgend jaar publiek zal worden gemaakt.

De 7e van Deerhunter gaat ‘Why Hasn’t Everybody Disappeared’ heten en wordt door de band omschreven als een science fiction album over het heden.  Dat klinkt interessant. Voorbode Death in Midsummer is een zorgvuldig opbouwende indie-Americana ballad met meeslepende gitaren en een zich langzaam opwindende Bradford Cox, die zingt over vergankelijkheid. Cox en co maken zich zorgen over de toekomt van hun land. Wie de Amerikaanse politiek een beetje volgt, weet dat daar alle reden toe is.

Deerhunter zou Deerhunter niet zijn als de politieke lading niet verstopt zou zitten in een tekst, die voor verschillende uitleg vatbaar is. Zo komt het woord ‘Death’  in het hele nummer niet voor en ‘Midsummer’ ook niet. Ook muzikaal laat de band zich weer moeilijk vastpinnen. Zo houdt de band de spanning er in en de interesse vast, al zeven albums lang.

Balthazar – Fever

Eind 2016 maakte Balthazar bekend na zes jaar onafgebroken toeren voorlopig even alle activiteiten te op te schorten. De vrees sloeg de vele fans om het hart. Was dit het begin van het einde van misschien wel de beste band van het Europese continent?

Veel tijd om zorgen te maken was er niet. De virtuele inkt van het persbericht waarin het hiaat werd aangekondigd was nog niet droog of de eerste solo-projecten verschenen al online. Wat bleek? In plaats van de gevreesde magere jaren was het smullen geblazen met prachtalbums van Maarten Devoldere’s Warhaus, Jinte Deprez’ J Bernhardt en Simon Casier’s Zimmerman.

Het succes van de bij-bands was van dien aard dat niemand verbaasd zou zijn geweest als de werkonderbreking voor onbepaalde tijd zou zijn verlengd.  Maar niet dus. Min of meer vanuit het niets verscheen deze week een nieuw nummer van Balthazar met de mededeling dat het hier het titelnummer betrof van een gloednieuwe langspeler, Fever geheten.

Je vraagt je af waar de band de tijd en de inspiratie vandaan heeft gehaald, want het nieuwe album is geschreven en opgenomen terwijl Maarten, Jinte en Simon druk in de weer waren met hun buiten-bandse activiteiten. Hoe dan ook Balthazar heeft weer de geest.

Het heupwiegende Fever belooft weer een prachtalbum. Een Afrikaans aandoend intro (duimpiano, Marimba?) en intermezzo doen aan Talking Heads denken, de nadrukkelijk onnadrukkelijke leadzang en de ruimtelijke koortjes zijn echter gepatenteerde handelsmerken van de band die onuitwisbare indruk maakte met songs als Fifteen Floors, Sinking Ships en Bunker.   

Dus alles is weer wel in het Balthazar-kamp? Niet helemaal. Violiste Patricia Vanneste heeft haar vertrek heeft aangekondigd. Ze speelt nog wel mee op het nieuwe album, maar zal live niet meer van de partij zijn. Dus ook niet op 7 maart als Balthazar in de AFAS Live staat.

Agar Agar – Sorry About The Carpet

Wie zijn band Agar Agar noemt, heeft of voedingskunde gestudeerd of is overtuigd veganist. Agaragar is namelijk een bindmiddel dat vaak gebruikt wordt als vervanger van gelatine, dat blijkbaar wel dierlijke stoffen bevat.

Zo leer je nog eens wat. We stuitten op deze informatie op zoek naar de band die zich Agar Agar noemt. Agar Agar is een duo uit Parijs. Hij heet Armand Bultheel en zij Clara Cappagli. Vorige week stonden ze nog op ADE waar ze een beetje de vreemde eend waren, want ook al gaat het duo live schuil achter een batterij elektronische keyboards, ze zijn toch echt meer pop dan EDM.  Dansbare pop, dat dan weer wel.  

Agar Agar is cultureel erfgenaam van Daft Punk, Phoenix, Air etcetera, de bands die -twintig jaar geleden alweer- de Franse electronica op de internationale kaart zetten. Agar Agar is niet de enige nieuwe Franse act, die internationaal aan de weg timmert. Het duo bevindt zich in het goede gezelschap van entre autre Christine & The Queens, Juniore en Polo & Pan.  

Agar Agar debuteerde in 2016 met een EP met daarop het nummer Prettiest Virgin, dat met enige vertraging een pan Europese hit is geworden en waarschijnlijk de reden dat het duo gevraagd werd voor ADE. Vorige maand verscheen het debuutalbum, The Dog And The Future met daarom een tiental intrigerende songs, die zowel retro als futuristisch klinken. De teksten zijn net zo bijzonder als de producties. Ze gaan bijna allemaal over een hond. Zo ook de single, een nummer over een trouwe viervoeter, die tot spijt van de eigenaar zijn behoefte heeft gedaan op het tapijt. Vandaar de titel van onze nieuwe IJsbreker , Sorry About The Carpet. 

Sundara Karma – Illusions

“Laten we niet al te stellig zijn en beweren dat Sundara Karma het dit jaar gaat maken, dat kan namelijk ook volgend jaar zijn. Maar dat de band afstormt op roem en fortuin is een ding dat zeker is”.

Dat schreven we twee jaar geleden naar aanleiding van de single ‘A Young Understanding’, die we prompt tot IJsbreker bombardeerden. Daarna volgden ‘She Said’, ‘Flame’ en ‘Happy Family’ en was wel duidelijk dat onze voorspelling uit zou komen. In Engeland heeft Sundara Karma inmiddels de A-Status bereikt. Bij ons -moeten we eerlijk toegegeven-  is er nog wel wat terrein te winnen. Maar -daar gaan we weer- dat is nu toch echt alleen nog maar een kwestie van tijd.

Illusions, de eerste single van het nieuwe album van de glamrockers uit Reading is er namelijk een voor de boeken. In het begin vergeleken we de band van Oscar ‘Lulu’ Pollock ook met Arctic Monkeys. Die vlieger gaat nog steeds op. Pollock’s stem doet sterk denken aan die van Alex Turner op het nieuwe Arctic Monkeys album. Maar waar Turner veel vorm en weinig inhoud biedt op Tranquility Hotel, heeft Sundara Karma een toptrack gecomponeerd waarin Pollock alle ruimte heeft om te schitteren. En hij niet alleen. De tweede helft van het ruim 5 minuten durende Illiusions geeft hij over aan de band, die de spanning opvoert tot een bijna ondraaglijk niveau.

Je kunt overigens ook zeggen dat Pollock en Turner dezelfde held hebben, het zelfde voorbeeld volgen, dat van the late great David Bowie. Zijn invloed is bijna tastbaar op Illusions. Met zijn vrouwelijke voorkomen lijkt Pollock ook nog eens behoorlijk veel op Bowie ten tijde van Hunky Dory. Wat ons betreft bestaat er na Illusions geen enkele twijfel meer. Sundara Karma is gemaakt is van headliner materiaal.