Category: De IJsbreker

Oliver Tree – Cash Machine 

De eerste IJsbreker van het nieuwe jaar is van een nieuwe artiest. Voor ons dan. In thuisland Amerika geniet Oliver Tree al enige bekendheid als maker van novelty songs en professioneel scooterrijder. Herstel scooterracer. Een Amerikaanse scooter is overigens geen familie van de Vespa, maar een step met een motor.

Het kan zijn dat Olie’s liefde voor de elektrische tweewieler enigszins is bekoeld. Begin vorig jaar namelijk brak hij bij een val allebei zijn polsen. Daar maakte hij het nummer Hurt over, dat een flinke hit werd. In totaal heeft de 26 jarige inwoner van Santa Cruz, Californië 19 songs op zijn naam staan, verdeeld over twee EP’s een een handvol singles.

Cash Machine is zijn meest recente release en wat serieuzer dan de rest. Daarin zit vaak een cartoonesk element verwerkt passend bij zijn -laten we zeggen- opvallende uiterlijk. Ollie heeft een bloempotkapsel en draagt meestal fel gekleurde nylon vrijetijdskleding. Stel je het lijpe broertje voor van Jim Carrey. Het lijkt alsof hij niet kan kiezen tussen de rol van lolbroek of enigszins maffe indie-artiest. Als het aan ons ligt kiest hij natuurlijk voor het laatste en is Cash Machine een belangrijke stap in die richting. Als meneer Tree zo nodig wil blijven stunten en de clown uithangen mag hij dat blijven doen in de door hem zelf geregisseerde en erg grappige clips.

The Voidz – Did My Best

Begin dit jaar namen The Voidz, voorheen Julian Casablancas & The Voidz twee songs op met Mac DeMarco en het Australische multitalent Kirin J Callahan in de controlekamer. Eind mei verscheen de eerste, het experimentele ‘The Eternal Thao’, vorige week de tweede.

Did My Best is een beschouwend lied over ”nostalgia and not giving a shit about it personaly”. Fans en andere goede verstaanders horen in de uitleg Casablanca’s frustratie altijd maar te worden gezien als het mannetje van The Strokes en niet als autonoom mens of muzikant.

De toon van Did My Best is echter eerder berustend dan opstandig. De nieuwe single van The Voidz is een in gitaar gedrenkte classic style rockballad, die netjes binnen de lijntje blijft. Tot vlak voor het einde. Dan gaat de autotune aan en herkennen we The Voidz weer als band, die graag  de bekende weg verlaat. Van een nieuw, derde album is nog geen sprake. Net zo min overigens als van album 6 van die andere band van Julian Fernando Casablancas. 

MGMT – In The Afternoon

Eindelijk vrij! Na tien jaar en vier albums is MGMT eindelijk verlost van hun wurgcontract bij de Japanse mediagigant Sony. 

Je zou denken dat het duo hun vers verworven vrijheid zou vieren met een experimenteel werkje dat op geen enkele manier voldoet aan het commerciële stramien dat hun oude label hen wilde opleggen. Maar dat valt dus reuze mee.

In The Afternoon, de eerste release op hun eigen MGMT label is een onverholen ode aan de Eighties. Goth Indie pop, naar model van Echo & The Bunnymen is de meest gehoorde vergelijking. Andrew VanWyngarden en Ben Goldwasser doen nu gewoon lekker waar ze zelf zin in hebben en momenteel is dat dus terugblikken naar de muziek uit het decennium waarin ze zijn geboren.

Hoe hoog de nood was kan je uit de tekst opmaken, ”The Sunlight Stopped Coming Thru And We Lost The Game, Who’d Guessed It Would Feel This Way Like A Kid In A Candy Store”. Over een nieuw album nog geen nieuws. In maart verschijnt In The Afternoon op 12 inch met nog een ander nieuw nummer. Bestellen kan nu alvast op MGMT

 

Ratso feat Yasmine Hamdan – I Want Everything

December is een moeilijke maand voor nieuwe muziek. Iedereen wil ruim voor kerst zijn nieuwe nummers uit hebben en verder is het kerstmuziek wat de klok slaat. Dat geeft ons de kans om songs omhoog te houden, die we in eerste instantie hebben gemist. Zoals het wonderlijke I Want Everything  van de minstens zo wonderlijke Ratso en zijn charmante side-kick Yasmine Hamdan.

Eerst iets over de uitvoerenden. Ratso is me er eentje. Zijn echte naam is Larry Sloman. Hij is geboren in 1950, maar bracht pas dit jaar zijn eerste album uit. Ratso is schrijver van beroep, ghostwriter eigenlijk. Dat is iemand die bekende personen helpt bij het schrijven van hun autobiografie die zelf niet zo vaardig zijn met de pen. In die hoedanigheid heeft Ratso o.a. de beroemde shock dj Howard Stern geholpen, Antonie Kiedis van de Peppers en bokser Mike Tyson.

Onder eigen naam heeft Ratso boeken gepubliceerd over Houdini, de beroemde magiër, de geschiedenis van het weed roken en over zijn tijd als lid van Bob Dylan’s Rolling Thunder Revue.

Yasmine Hamden is een singer-songwriter van enige reputatie uit Libanon. Haar bijdrage aan I Want Everything beperkt zich tot een paar zeer sfeervolle en goed getimede ad-libs, die het nummer naar een hoger plan tillen. De bijna zeventig jarige ‘star of the show’ zingt niet, maar draagt ritmisch een tekst voor met zijn door het leven getekende stem. Inderdaad I Want Everything doet sterk aan Leonard Cohen denken, maar een man met een levenswandel als die van Ratso zal je niet snel van plagiaat beschuldigen.

I Want Everything staat dus op Ratso‘s eerste en enige album, Stubborn Heart waarop ook zijn duet met Nick Cave te vinden is. Voor de legende zou het mooi zijn als hij het bij dit ene album zou houden. Aan de andere kant Dit smaakt zijn beslist naar meer!

 

Khruangbin & Leon Bridges – Texas Sun

Khruangbin stond afgelopen week twee keer in een afgeladen Paradiso. Het tekent de populariteit van het Texaanse trio en hun exotische mix van Aziatische psychedelica, Westerse rock een Italiaanse filmmuziek.

Met de release van hun nieuwe single Texas Sun is er een smaakje bij gekomen, onvervalste soul. Texas Sun is het titelnummer van een nieuwe EP die Khruangbin heeft opgenomen met Leon Bridges. Bridges is een hoog gewaardeerde neo-soul zanger die doorgaans muziek maakt die beter past op ons funky neefje Pinguin Grooves dan hier op indie. Maar een cowboyhoed staat hem uitstekend en opent nieuwe deuren.  

Texas Sun is een zorgeloos nummer dat maakt dat je je ergens op de veranda van een ranch in Texas waant, niet ver van de Rio Grande. Het Mexicaanse bier staat koud. De zon gaat onder en de geur van BBQ vult de lucht. Wat wil een hombre nog meer?

Kortom Texas Sun is precies wat je nodig hebt om deze donkere dagen voor kerst door te komen.

Klangstof – Blank Page

Koen van de Wardt, de drijvende kracht achter Klangstof zag een lang gekoesterde droom in vervulling gaan toen hij werd benaderd door een grote Amerikaanse platenmaatschappij met een aanbod dat hij onmogelijk kon weigeren. Koen was zo in de wolken dat hij vergat de kleine lettertjes te lezen. Terwijl hij dacht met fans van zijn muziek te maken te hebben, roken de platenbonzen alleen maar geld. Lang verhaal kort. Koen is nu een illusie armer, maar een ervaring rijker. En weer helemaal eigen baas.

Het tweede Klangstof album is klaar voor release en klinkt precies zoals Koen het wil, niet als de Nederlandse Radiohead, maar als de eerste, enige en echte Klangstof. Blank Page is de tweede single van het tweede Klangstof album, ‘The Noise You Make Is Silent’, dat volgend voorjaar moet verschijnen. Blank Page is Klangstof in optima forma, een groeidiamant met één been in de electro en de ander in de prog-rock. Na een plagerig begin grijpen de machines de macht en komt de boel in beweging. Koen’s spaarzame zang geeft het nummer karakter. Blank Page is zeker geen dance-track toch is stilzitten nauwelijks een optie.

Blank Page en het eerder verschenen Atack Atack suggereren dat ‘The Noise You Make Is Silent’ een album wordt van wereldniveau. Die Amerikaanse platenbazen gaan nog spijt krijgen dat ze Koen niet gewoon hebben laten schuiven.

Concerten: 5 maart Doornroosje, Nijmegen. 6 maart Paradiso Noord, Amsterdam. 7 maart Paard, Den Haag.

King Nun – Black Tree

De naam King Nun zingt al een tijdje rond als zijnde een van de opwindendste nieuwe bands van de Britse indie-scene. De zes singles die het kwartet vorig jaar heeft uitgebracht zijn veelbelovend en laten een positieve ontwikkeling horen, maar het zijn de live shows die tongen los maken.

Nu is er een album dat kan tippen aan de live-reputatie van King Nun. Bandnaam en album titel Mass kamen duidelijk dat we hier niet met een clubje lolbroeken te maken hebben.  Zanger Theo Polyzoides plaats zijn band in de traditie van alternatieve Amerikaanse acts als (de jonge) Dylan, Richard Hell & The Voidoids en vooral R.E.M. Zelf doet hij vaak aan (de jonge) Bowie, maar dat zal zijn Londense accent zijn.

Black Tree is een goed gekozen lokker voor het album, een rocktrack als een dreigend onweer. Je weet niet wanneer de bui losbarst, maar dat het gaat spoken lijdt geen twijfel. ‘Like Spiders Racing Into The Sky’ luidt het repetitieve refrein. De verlossing komt in de vorm van een instrumentaal coda. Waar Black Tree precies over gaat is niet helemaal duidelijk, maar een kerstliedje is het niet.

Mondo Cozmo – Come On

Josh Ostrander a.ka. Mondo Cozmo, onze favoriete sprokkelrocker is terug met een wederom geniaal bij elkaar geschraapte track. Klonk vorige single, Black Cadillac als een mash-up van Creedence, Lou Reed en The Stones. Ditmaal klinkt Ostrander als Bob Dylan die een nummer van The Verve zingt geproduceerd door Phil Spector. 

Zowel Dylan als The Verve hebben in jaren niet zo geïnspireerd geklonken. Dat Mondo Cozmo van die doortimmerde songs aflevert is geen toeval. Ostrander schreef Come On samen met veteraan Dan Wilson. De voormalige zanger van Semisonic geniet de laatste jaren wereldfaam als ‘songwriter for the stars’. Hij componeerde o.a. ‘Someone Like You’ voor Adele en Not Ready To Make Nice van The Dixie Chicks.

Come On, de titel is eerder gebruikt door Chuck Berry is geïnspireerd door de bosbranden die California in toenemende mate teisteren. Over een eventueel album valt helaas nog niets te melden.

Peach Pit – Feeling Low (Fuckboy Blues) 

De zanger van Peach Pit zit niet lekker in zijn vel. Maar in plaats van bij de pakken neer te zitten zingt hij zijn blues van zich af. Dat is in het kort de inhoud van Feeling Low (Fuckboy Blues).

De zanger heet Neil Smith en komt net als de rest van de band uit Vancouver, Canada dus. Er zijn vier Peach Pits. Hun zelf benoemde ‘chewed bubblegum pop’ ontstond tijdens een muziekproject voor de middelbare school. De reacties, met name op de optredens waren zo positief dat stoppen al snel geen optie meer was. Het in eigen beheer uitgebrachte ‘Being So Normal’ album (2017) ontplofte dankzij tracks als Tommy’s Party en Peach Pit en leidde tot een deal bij een major label. De bandleden konden hun baantjes vaarwel zeggen en full time gaan rocken.

De eerste single van het tweede Peach Pit album bevestigt de status van Peach Pop als een van de snelst groeiende bands van The Pacific North West, dat is inclusief het Amerikaanse deel. Met zijn contrast tussen tempo en sfeer, licht vervormde zang en puntige slotsolo is Feeling Low (Fuckboy Blues) ook een uitstekende eerste kennismaking met Peach Pit voor The  Atlantic North East, dat is dus inclusief Nederland.

Orville Peck – Dead Of Night 

Ons veldverkenners kwamen vorig weekend terug van London Calling laaiend enthousiast over het optreden van Orville Peck. Prima show, toffe muziek! We hadden Peck al wel gespot begin dit jaar, maar geen songs van hem op de playlist gezet.

Peck & co produceren namelijk een nogal ongebruikelijk geluid. Dead Of Night bijvoorbeeld klinkt als Twin Peaks -de tv serie niet de band- meets Roy Orbison. Bijna opera-achtige countryrock dus met zo’n karakteristieke ‘twang’ gitaarsound, die je misschien kent van Chris Isaak of de western soundtracks van Ennio Morricone. Live gaan Peck en de zijnen gekleed in kostuums, die nog het meest aan een SM versie van The Lone Ranger doen denken. Maar live ook valt alles op zijn plaats en als je uiteindelijk berust in de exotische/erotische aanpak hoor je dat Orville Peck zijn stijl tot in de puntjes beheerst, dat hij ongewoon goed kan zingen en dat Dead Of Night een uitstekend nummer is. Beetje gek dat wel, maar in de muziekwereld is gek dus goed. 

Concert; 2 november Take Root Festival, Groningen.