Category: De IJsbreker

Metronomy – Lately

Nu Metronomy terug is kan de zomer echt beginnen. Lately, het eerste levensteken van de Britse band in drie jaar is zo’n nummer dat gemaakt lijkt om te draaien in de auto op weg naar het zonnige zuiden. Op je oortjes in de trein met een vergelijkbare bestemming werkt ook goed. Kortom als je al niet in de vakantiestemming bent, doet de nieuwe single van Metronomy wonderen.

Wie nu denkt dat Lately een Venga Boys achtige zomerstamper is, rekent buiten de band. Metronomy staat al ruim tien jaar lang garant voor ingenieuze en verlichte indie-synthipop. In geval van Lately betekent dat een speels refrein, een uitgekiende spanningsboog. En, we hebben het tenslotte over Metronomy een licht weemoedig randje.

De sound van de synthesizer op Lately is 80’s, maar de song met zijn dansbare beat en filterdisco break is helemaal van deze tijd. Net als de band die met zijn multi-seksuele en multi-raciale opstelling een weerspiegeling is de moderne samenleving. Later dit jaar meer Metronomy, want album zes in aantocht.

LIVEDATUM 28 oktober, Melkweg, Amsterdam

 

Angie McMahon – Pasta

Voor de IJsbreker van deze week reizen we af naar Australië. In ‘the land down under’ woont en werkt Angie McMahon. Het eerste wat opvalt als je haar nieuwe single Pasta hoort, is haar stem. De midtwintiger is gezegend met het soort zangvermogen waarvoor de uitdrukking een dijk van een stem lijkt te zijn bedacht.

Met zo’n stemgeluid is het logisch dat ze werd gevraagd om in een soulband te komen zingen. Dat heeft ze ook een tijd gedaan, maar in haar lijf klopt het hart van zelfstandige singer-songwriter. Twee jaar geleden ging ze solo. Nu is Angie een wat in vaktermen heet, ‘breakout artist’ met carrièremogelijkheden tot ver buiten Australië.  

Miss McMahon hanteert het less is more principe. Het enige wat je hoort op nieuwe single Pasta zijn drums, een elektrische gitaar en die volumineuze Stem met zijn rookkleurig timbre en bijna Keltische vibrato. Pasta begint met een basale gitaarriff uit het Lou Reed Songbook en mondt uit in een eigentijdse variant van de Riot Grrl sound van rond de eeuwwisseling.

We zijn er vroeg bij dit keer. Angie McMahon heeft nog maar vier eigen songs on line plus een cover van Neil Young’s Helpless. Een debuutalbum is in de maak en zal hopelijk nog dit jaar verschijnen.

Dope Lemon – Hey You

Familieacts zijn berucht vanwege hun interne strubbelingen. Of Angus en Julia Stone -broer en zus- gebrouilleerd zijn hebben ze geheim weten te houden, maar feit is dat Angus alweer een tijdje solo actief is onder de naam Dope Lemon.

De site van het duo vermeldt nog wel twee optredens, één thuis in Australië en één in buurland Nieuw Zeeland, maar dat zouden contractuele verplichtingen kunnen zijn. Alle respect voor Angus met Julia, maar wat broederlief in zijn uppie uitvreet zouden we niet graag willen missen. Nieuwe single Hey You is het muzikale equivalent van een warm bad. Als het technisch -biologisch mogelijk was geweest voor JJ Cale en Beck om een baby te produceren, dan had het kindeke vast geklonken als Dope Lemon op Hey You. Op het eerste gehoor lijkt er nauwelijks ontwikkeling in het nummer te zitten, maar het gaat om de details. Hoe vaker je luistert hoe meer je hoort. Kortom Hey You is IJsbreker typisch materiaal. Angus a.k.a. Dope Lemon brengt op 12 juli album 2 uit,  ‘Smooth Big Cat’ is de titel. Voor optredens zie onder.

LIVEDATA: 14 september Melkweg, Amsterdam. 15 september Doornroosje, Nijmegen.

Thomas Azier – Strangling Songs

Thomas Azier is terug, Niet dat hij lang is weggeweest. Sinds 2013 staat de muzikale Fries garant voor een constante stroom kwaliteitsmuziek. Bijzonder is dat Thomas zelden in herhaling valt. Op zijn nieuwe EP, Raven On The First Floor betreedt hij dapper paden waar hij nooit eerder is geweest. Het meest opvallend is liedje twee van de EP, Strangling Song.

Je zou Strangling Song ouderwetse rock ‘n’ roll kunnen noemen ware het niet dat de gitaren ondergeschikt zijn aan synthetische toetsen en de heupwiegende ritmesectie digitaal wordt omgeleid. De galm op de stem is echter zo oud als Elvis. Zo creëert Thomas een eigentijdse variant op de befaamde rockabilly sound, die je digi-billy zou kunnen noemen.

Fans van de meer stemmige Thomas hoeven niet te vrezen dat hun held zich heeft losgeweekt van de elektronische kamermuziek waarmee hij internationaal naam maakte. Op de 3 andere songs op de Raven On The First Floor EP -hoewel ook zeer verschillend- blijft hij dichter bij zijn leest. Meer daarover later, eerst zetten we in op het up en top Strangling Song!

LIVEDATA: 23 mei Paradiso, Amsterdam (uitverkocht). 25 mei Get Lost Festival, Leiden. 18 Augustus Lowlands, Biddinghuizen. 14 sept – 6 okt. NL Clubtour.

Big Thief – Century

Veel singer-songwriters meten zich een bandnaam aan. Misschien om zich te distantiëren van het stoffige imago dat aan de term singer-songwriter kleeft. Of om duidelijk te maken dat hun begeleiders meer zijn dan anonieme huurlingen.

Het staat buiten kijf dat Adrianne Lenker de primus inter pares is van Big Thief, maar de verfijnde folkrock sound van de band is duidelijk groepswerk. Zo hoort een band ook te zijn, een geheel dat groter is dan de som der leden.

Adrianne hoeft ook niet bang te zijn dat ze over één kam wordt geschoren met al die gevoelige types die oprechtheid verwarren met authenticiteit. Zeker niet zolang ze liedjes zingt als Century met zijn mooie melodie, sterke refrein en intrigerende, poëtische tekst waaruit iedereen het zijne/hare kan halen al naar gelang je stemming en huwelijkse staat.

Century staat net als vorige single UFOF op het nieuwe, derde en mogelijk beste album van Big Thief uit Brooklyn,  

LIVEDATUM: 2 juni Best Kept Secret, Hilvarenbeek.

The Royal Concept – Kick It

Het zijn niet alleen discomeisjes en EDM jongetjes die vanuit Zweden een gooi doen naar faam en fortuin. Het land van de Billy’s en de Volvo’s heeft ook een gezonde rockscene, zij het een die minder strikt gescheiden is van de entertainment tak dan de onze.

The Royal Concept is zo’n band die bij tijd en wijle lekker rockt net als Mondo Diao, The Hives en Royal Republic voor hen. Omdat het ook in Zweden best moeilijk is om als muzikant je hoofd boven water te houden klussen de leden van The Royal Concept er wat bij. Ze zijn o.a. te horen op platen van populaire landgenoten als Robyn en Tove Styrke. Dat geeft hen de ruimte om als band een onafhankelijke koers te volgen. Die koers brengt hen soms in het vaarwater van bands als Phoenix en The Wombats en soms op steviger terrein zoals op nieuwe single Kick It.

Kick It is het muzikale equivalent van lentekriebels, een vlot vrolijk stemmend rockwerkje zonder veel pretenties, maar met heerlijk dubbelgitaarwerk en de vaart van een TGV.

Het lijkt slechts een kwestie van tijd voordat Kick It zal opduiken in FIFA of soortgelijke games, maar de Kick Off van Kick It begint hier op Pinguin Radio.

Slow Pulp – High 

Een nieuwe naam aan het Pinguin Firmament. Slow Pulp is een kwartet met standplaats Chicago, dat de slacker-rock van Mac DeMarco en Courtney Barnett in een jasje steekt dat ze hebben geleend van Nirvana.

High begint lekker kabbelend, maar na een ongeveer een minuut grijpen de gitaren de macht en wordt het bal. Terwijl om haar heen de boel wordt afgebroken zingt Emily Massey stoïcijns door over het op één na favoriete onderwerp van popartiesten, drugs. Het eerste is natuurlijk seks.

Emily is de aanvoerder van Slow Pulp. Haar vader is ook muzikant, maar het was de Jack Black film School Of Rock die haar het licht deed zien. Emily leerde gitaarspelen, ontdekte dat ze eigenlijk niet lievers deed dan optreden en kwam er al spelend achter dat het podium van haar highschool te klein was voor haar prestaties.

In 2017 verscheen een eerste Slow Pulp EP, die om onduidelijke redenen EP2 heet. High dat momenteel een vlucht neemt op Spotify komt van de 2e EP, Big Day, die uitkomt op 15 mei. We zijn er weer eens vroeg bij, dus optredens in Nederland zullen nog wel even op zich laten wachten. Maar je bent gewaarschuwd.

Cage The Elephant – Goodbye

Om nou te zeggen dat de gebroeders Schultz, het koningskoppel van Cage The Elephant voor galg en rad dreigden op te groeien is misschien wat overdreven, maar rooskleurig zag de toekomst er niet uit voor Matt en Brad. Na high school ging Matt in de bouw werken en belandde Brad in een broodjeswinkel.

Gelukkig rommelden ze ook nog wat in bandjes in hun woonplaats Bowling Green in de Amerikaanse staat Kentucky. Geduld, geluk en talent -de bekende drie-eenheid- zorgden er uiteindelijk voor dat het toch nog goed is gekomen met de Schultzjes, want Cage The Elephant is uitgegroeid tot een van de succesvolste indie-bands van de jaren tien.

Eerlijk gezegd waren we dat een beetje vergeten. Dat komt omdat Cage The Elephant een paar jaar pauze heeft genomen, vier jaar om precies te zijn, een eeuwigheid in de popmuziek. Wat blijkt, is dat Matt tijd nodig had om zijn scheiding te verwerken. Hij is er uiteindelijk weer bovenop gekomen door zijn liefdesverdriet van zich af te zingen.

De eerste nieuwe Cage release na het hiaat was Ready To let Go, een buitengewoon sterke comeback single. Toen daarna het korte, maar zeer krachtige House Of Glass volgde, wisten we het zeker, Cage The Elephant is weer onder de mensen.

Dat daar nog niet iedereen van overtuigd was, mag je afleiden uit het feit dat de band geboekt werd in de kleine zaal van de Melkweg. Die fout is inmiddels herstelt. Nu staat Cage in de veel grotere Max, maar ook die zaal is te klein, want inmiddels stijf uitverkocht. Mocht je de band willen zien, zal je naar Pinkpop moeten begin juni. 

Neem dan je aansteker of je zaklamp mee, want nu al staat vast dat één van de hoogtepunten van de Cage concerten de nieuwe single zal zijn. Goodbye is een diep gevoelde en zeer gevoelige ballad waarin Matt definitief afscheid neemt van zijn geliefde. Je voelt je bijna een voyeur zo intiem en oprecht is het nummer. Je kunt je bijna niet anders voorstellen dan dat als zijn ex Goodbye hoort ze met hangende pootjes terugkomt.

LIVEDATA: 8 juni Pinkpop, Landgraaf. 12 juni Melkweg/Max, Amsterdam (uitverkocht)

Otherkin – All That Remains Won’t Be The Same

De nieuwe single van het Ierse Otherkin komt met een begeleidend schrijven, waarin de band verklaart aan een nieuw hoofdstuk te zijn begonnen. Waar het op neer komt is dat de jonge honden, die een jaar of vijf geleden begonnen te blaffen nu ouder en wijzer zijn, ofwel volwassen zijn geworden. Die ontwikkeling vindt zijn weerklank in de nieuwe songs, die serieuzer, gevarieerder en dynamischer zijn dan het oude werk.

En zo is het. Met zijn galmende gitaren, volle borst zang en talloze tempowisselingen klinkt All That Remains Won’t Be The Same bijna symfonisch. Nogal anders dus dan de schorre pretgrunge van songs als Yeah, I Know en Ay Ay.  De ‘hook’ van All That Remains Won’t Be The Same is een sirene van het soort dat je hoort elke eerste maandag van de maand om 12 uur ‘s middags. Waar Otherkin alarm over slaat is seksueel roofdiergedrag, de song is gebaseerd op een incident dat plaatsvond tijdens een van hun concerten.   

Het ijkpunt van de nieuwe sound is -zoals we tegenwoordig wel vaker horen- de new wave van de jaren 80. In geval van All That Remains Won’t Be The Same doemen namen op als Simple Minds en U2. Otherkin is geholpen met hun transformatie door Steve Dub, producer van o.a. The Chemical Brothers, New Order en The Prodigy, die op zijn beurt weer de hulp heeft ingeschakeld van Joylon Thomas, een mixer die met Royal Blood en Slaves heeft gewerkt. 

Voor een deel van de fans zal Otherkin 2.0 wel even wennen zijn, maar kijk in je (virtuele) platenkast en je zult zien dat de echt goede bands zich blijven ontwikkelen.

 

LIVEDATUM: 3 mei, Q Factory, Amsterdam.

Mini Mansions feat. Alison Mosshart – Hey Lover  

Hey Lover is niet het eerste nummer dat we draaien van Mini Mansions, maar wel het beste.  

Dat het trio zich dit keer heeft overtroffen, heeft veel zo niet alles te maken met het gastoptreden van Alison Mosshart, de frontvrouw van The Kills en sidekick van Jack White in The Dead Weather. De bundeling van krachten heeft geresulteerd in een liefdesduet met de potentie om een classic te worden, een indie alternatief voor ‘Paradise By The Dashboard Light’. Of iets in die richting.

Mini Mansions begon zijn bestaan als een ‘off season band’. De drie leden verdienen hun dagelijks brood als huurmuzikant, zowel live als in de studio. In de periodes dat er weinig werk is, slaan ze hun slag. Zach Dawes speelt bas en keyboards op albums van Miles Kane, Arctic Monkeys en The Last Shadow Puppets, met die laatste treedt hij ook op. Michael Schuman verving in 2007 Alain Johannes als bassist van Queens Of The Stone Age en Tyler Parkford staat op de loonlijst van Arctic Monkeys als toetsenist.

Als hun werkgevers een pauze inlassen komt het trio in actie. Dat doen ze al sinds 2009 en met stijgend succes. Album 3, ‘A Guy Walks In A Bar’ is klaar voor release. Als er nog een paar songs opstaan van het kaliber van Hey Lover kunnen hun broodheren op zoek naar nieuw personeel. Zach, Michael en Tyler krijgen het dan veel te druk met hun Mini Mansions.