Category: De IJsbreker

Phantastic Ferniture – Fuckin ‘N’ Rollin

Als je Google hebt kunnen overtuigen dat je toch echt op zoek bent naar Phantastic Ferniture en niet naar fantastic furniture dan stuit je op de volgende informatie. Phantastic Ferniture komt uit Sydney. De band begon als grap. Ze boekten hun eerste optreden voordat ze nog maar één song hadden geschreven. Op de poster stond “The Phantastic Ferniture Christmas Extravaganza First and Last Gig! Dat was twee jaar geleden.

Je voelt hem al aankomen, de band is nooit meer uit elkaar gegaan en is nu een van de leidende lichten van de Australische indie-scene. Daar zijn ze momenteel dolenthousiast over de nieuwe single van de band. Wij willen bij het begin beginnen, bij debuutsingle Fuckin’ n Rollin. Als je het snel uitspreek klinkt het als rockin’ and rollin’, maar het is toch echt fuckin wat er staat en wat ze zingen. De airplay in Engels-talige landen valt dan ook tegen.

Dat Phantastic Ferniture als grap is begonnen, wil niet zeggen dat hun songs wegwerp zijn. Ondanks de ludieke titel is Fuckin’ n Rollin een sterk stukje werk. Zangeres Julia Jacklin kan niet alleen heel goed zingen, maar is ook behept met een fijn stemgeluid. Haar zang plus de prettig gestemde gitaren maken dat Fuckin’ n Rollin een beetje klinkt als een indie- Fleetwood Mac.

Als je denkt de naam Julia Jacklin komt me bekend voor dan klopt dat. Onder eigen naam maakt ze namelijk ook muziek en met succes. Vorig jaar stond Julia op onze playlist met Cold Caller.

Een teken dat Phantastic Ferniture zichzelf -of in ieder geval hun manager- nu wel degelijk serieus neemt, leiden we af uit het feit dat de zelf geproduceerde single naar de V.S. is gestuurd om te laten masteren door Brian Lucy, die dat eerder met goed gevolg deed voor o.a. The Black Keys, Liam Gallagher, Triggerfinger en Royal Blood. 

Parquet Courts – Mardi Gras Beads

Het wordt tijd om Parquet Courts niet meer als (post)punkband te presenteren, want het is nu wel duidelijk dat het New Yorkse kwartet wel meer noten op hun zang heeft.

Was vorige single Wide Awake een funky, new wave achtige song met Talking Heads trekjes, Mardi Gras Beads is een halve ballad met losse koortjes, een bak keyboards, waaier gitaren, en zelfs een gitaarsolo! Wat natuurlijk niet echt punk is.

Het nieuwe Parquet Courts album, Wide Awake is dus een veelzijdige plaat geworden. Daar zal producer Danger Mouse zeker een hand in hebben gehad. Met zijn staat van dienst kan dat ook moeilijk anders. Brian ‘Danger Mouse” Burton komt uit de hip hop, maar heeft onder heel veel meer producties gedaan voor o.a. Gorillaz, The Black Keys, de Peppers en zelfs Adele. Wide Awake is het zesde album van de voormalige punkband uit New York, het zevende als je hun door Jack White opgenomen livealbum, meerekent.

LIVEDATUM: 6/7 Vera, Groningen. 14-20/7 Valkhof Festival, Nijmegen.

Blossoms – There’s A Reason Why (I Never Return Your Calls)

Het Britse Blossoms neemt de horde van ‘het moeilijke tweede’ album met een gemak waar heel wat collega’s jaloers op zullen zijn. Zonder al te grote veranderingen in te voeren, is er op Cool Like You wel degelijk sprake van ontwikkeling. Op het naar de band vernoemde debuutalbum was de 90’s Britpop de voornaamste bron van inspiratie. Op de nieuwe plaat gaat de band iets verder terug in de tijd en komen ze uit in de jaren 80 voor ideeën en inspiratie. (Denk Tears For Fears, maar ook Prince en Duran Duran). Een beetje retro dus, maar niet hinderlijk. Daarvoor heeft Blossoms te veel flair en mede dankzij zanger Tom Ogden een onmiskenbaar eigen geluid.

There’s A Reason Why (I Never Return Your Calls) is de opvolger van I Can’t Stand It, een van de grotere Britse indie-hits van 2018 tot dusver. De nieuwe single begint met een keyboard-riedel, die opereert op het snijvlak van kunst en kitsch. Wat volgt is een uitbundige song met licht droevige nasmaak. Dat donkere randje past bij de tekst, die gaat over een gebroken relatie. Het antwoord op de in de titel gestelde vraag is dat de zanger bang is dat als hij opneemt duidelijk wordt dat hij nog steeds verliefd is. De video van There’s A Reason Why (I Never Return Your Calls) is verwijzing naar de film A Hard Days Night van de band, zonder wie er waarschijnlijk nooit een Britse muziekscene geweest zou zijn.

LIVEDATUM 04/10 Melkweg, Amsterdam

Meg Myers – Numb

Meg is back! Na drie jaar eindelijk weer een levensteken van wat ons betreft een van de beste artiesten van dit decennium. Numb is de gangmaker van Meg‘s aanstaande, tweede album, Take Me To The Disco.

Meg Myers maakt best moeilijke muziek, niet in de zin van ingewikkeld, maar als in moeilijk om naar te luisteren. Oudere singles als Desire en Sorry hakten er in, zijn zo intens en persoonlijk dat je na beluistering de behoefte kreeg om even een ommetje te maken. Maar juist dat, wat veel mensen als ‘uneasy listening’ ervaren, is voor anderen nou net de reden om haar te koesteren. 

Het zal niet verbazen dat Meg Myers geen makkelijke jeugd heeft gehad. Ze is geboren in Nashville, maar brengt de eerste vijf jaar van haar leven door in de bush bush van de Smokey Mountains in Tennessee. Haar ouders zijn Jehova’s, die op een gegeven moment van hun geloof vallen. Ma scheidt van pa, een vrachtwagenchauffeur en trouwt met een striptekenaar. Het gezin verhuist naar Ohio waar haar ouders een schoonmaak bedrijf beginnen. Als Meg 12 is verkassen ze naar Florida. Rond die tijd begint ze haar eerste band samen met haar broer. De naam van de band? Feeling Numb. Meg is nog geen 20 als ze naar L.A. gaat om haar geluk te beproeven in de muziekwereld. Dat is nu iets meer dan tien jaar geleden. Ze werkt in een coffeeshop in Hollywood om in haar onderhoud te voorzien als ze in contact komt met Doctor Rosen Rosen. Samen schrijven ze de songs voor de Daughter In the Choir EP en Sorry, haar debuutalbum. Samen zijn ze ook verantwoordelijk voor het Take me To The Disco album. 

Numb, dat met zijn hard/zacht dynamiek sterk aan The Pixies doet denken is misschien iets minder indringend (of opdringerig) dan de songs op Meg‘s debuutalbum, maar gaat wat tekst betreft verder waar ze is gebleven. Op het eerste gehoor lijkt Numb een liefdesliedje, maar bij nader inzien zijn het existentiële onderwerpen die ze bezingt. Numb gaat over de druk, die van alle kanten op een mens wordt uitgeoefend. Als je het allemaal niet meer trekt, raak je verdoofd. Meg is natuurlijk niet de eerste die dit thema aansnijdt. Het gitaarcitaat uit Smells Like Teen Spirit spreekt wat dat betreft boekdelen.

Misschien is het deze keer anders, maar tot dusver liep het nooit storm als Meg een nieuw nummer uitbracht, maar uiteindelijk weet haar muziek zijn eg naar de fans wel te vinden. En dat zijn er inmiddels heel wat. De releasedatum van Take me To The Disco is 20 juni.

Teleman – Submarine Life

Submarine Life, de nieuwe single van het Britse Teleman is een hoogstaande elektropop track, die verder gaat daar waar Christina en Düsseldorf ophielden. Door de door een computer gehaalde zang heeft Submarine Life wel iets weg van Daft Punk voordat het Franse duo definitief voor de dansvloer koos.

Typisch Teleman is het feit dat vrijwel al hun songs een melancholieke grondtoon hebben. Daarnaast onderscheidt de band zich van de meeste andere acts met synthesizers als hoofdinstrument door het gebruik van gitaren, zoals in geval van Submarine Life een bas en een akoestische gitaar. De kers op de digitale cake is de lekker lange synth-solo in de tweede helft van het ruim vijf minuten durende nummer.

Nog even recapituleren; Teleman is ontstaan uit de as van Peter & the Pirates, dat na twee albums bezweek onder muzikale meningsverschillen. De gelijkgestemden van die band, aangevoerd door de gebroeders Sanders maakten de doorstart als Teleman. De naam hebben ze van de Duitse barokcomponist George Philipp Telemann. Waarom vermeldt het verhaal niet. Ook is niet bekend of Submarine Life de voorbode is van een nieuw album, wat wel logisch zou zijn, want de vorige plaat is alweer twee jaar oud.

Sticky Fingers – Kick On

Skatepunkers worden ze wel genoemd, maar de tijd dat de mannen van het Australische Sticky Fingers op een board een helling afzeilden ligt alweer een tijdje achter hen. De band is inmiddels zo succesvol dat ze er a) geen tijd meer voor hebben en b) de verzekering bezwaar maakt.  

Begonnen als vriendenclub met een gedeelde belangstelling voor rock ‘n’ roll, reggae, soul en bourbon is Sticky Fingers uitgegroeid tot een band met een internationale following. Die populariteit is gewonnen door noeste arbeid: constant toeren en veel platen maken. Pinguin luisteraars kennen waarschijnlijk nummers als Australia Street en de cover van Ghost Town van The Specials. Los van de liedjes was Sticky Fingers ook ‘beroemd’ (lees berucht) vanwege het bij tijd en wijle liederlijke gedrag van de bandleden. Vooral zanger Dylan Frost wilden nog wel eens over de schreef gaan, zeker als hij een kwade dronk had. Dat leidde in 2016 tot twee incidenten, die de band er toe deed besluiten voor onbepaalde tijd een pauze in te lassen. Frost zou racistische opmerkingen hebben gemaakt tegen een Aborigines band en zich seksistisch hebben gedragen tegenover een medewerkster van hun label. Geen akkefietjes dus. De zanger heeft publiekelijk zijn excuses aangeboden, die zijn aanvaard door de slachtoffers van zijn uitbarstingen. Daarna heeft hij professionele hulp gezocht voor zijn drankprobleem en tot dan toe geheim gehouden bipolaire schizofrenie.  

Een paar weken geleden, plaatste de band op social media de boodschap; ‘guess who’s back?”. Sticky Fingers dus, ouder en wijzer en vooral nuchter. In een interview met radiostation Triple J heeft Frost opnieuw zijn excuses aangeboden en gezegd dat hij absoluut geen racist is en ook geen seksist. Zijn opmerking “Boys will be boys” was weer niet erg handig, maar de voorlopige stand van zaken is dat de incidenten hem zijn vergeven, maar niet zijn vergeten.

Eerlijk gezegd wisten we niks van deze affaire toen we de nieuwe single van Sticky Fingers tot IJsbreker verkozen. Nu twijfelen of we er wel goed aan doen. Het is een dilemma dat we steeds vaker zullen tegenkomen. Bijvoorbeeld bij Jesse Hughes van Eagles Of Death Metal, die er bizarre ideeën op na houdt over wapenbezit. Als de maker een zak is, maakt dat gelijk zijn/haar muziek slecht? Zie ook Dotan. Theoretisch niet natuurlijk, maar het is moeilijk om van muziek te genieten als je weet dat het brein waaruit die is ontsproten niet spoort.

Terug naar Sticky Fingers. We zijn geneigd de band het voordeel van de twijfel te geven en ze een tweede kans te gunnen. Wat scheelt is dat de band er niet zonder straf van afkomt. Voorlopig zal er geen interview plaatsvinden zonder dat Frost’s uitlatingen aan bod zullen komen. Laat ze maar zweten opdat ze weten dat er grenzen zijn. Wat de band verder te doen staat, is het vertrouwen terug winnen door hard werken en het maken van hele goede muziek. Dat in combinatie met onbesproken gedrag. De eerste stap is gezet, nieuwe single Kick On is een schot in de roos, een pure popsong met een randje en een instrumentale riedel van het type oorwurm. In het succesverhaal van Sticky Fingers speelt Nederland een grote rol. Ons land staat dan ook op de speellijst. Eerst zou de band maar één optreden geven hier, maar dat zijn er vanwege de grote vraag naar kaarten twee geworden. De fans zijn in ieder geval vergevingsgezind, en getuige de comments op Youtube blij dat ze terug zijn.

LIVEDATA: 17 en 19 juni Paradiso, Amsterdam.

Rolling Blackouts Coastal Fever – Talking Straight

‘De berichten over mijn dood zijn sterk overdreven’, zei Paul McCartney ooit als reactie op het gerucht dat hij zou zijn omgekomen bij een auto-ongeluk. Een soortgelijke respons verdient ook het steeds weer opduikende bericht dat  gitaarmuziek op sterven na dood zou zijn. Los van het feit dat festivalorganisaties een moord zouden doen om The War On Drugs, Royal Blood en Queens Of The Stone Age te mogen boeken, is de stroom nieuwe gitaarbands constant en van hoog niveau.

Kijk alleen maar naar wat er uit Australië komt de laatste jaren. Met name King Gizzard & The Lizard Wizard is een band, die zowel artistiek als commercieel heel hard aan de weg timmert. Als ons gevoel ons niet bedriegt dan gaat ook die andere Australische band met onmogelijk lange naam hoge ogen gooien.

Rolling Blackout Coastal Fever kwam op hoog niveau binnen. De band heeft debuutsingle French Press nog niet overtroffen, maar dat lijkt een kwestie van tijd. Ook opvolger Mainland was helemaal niet verkeerd en nieuwe single Talking Straight is opnieuw een schot in de rockroos.

Wij zijn trouwens niet de enigen die het volste vertrouwen hebben in de band met de drie gitaristen. Rolling Blackout Coastal Fever heeft nu officieel onderdak gevonden bij Sub Pop, het label dat Nirvana lanceerde en met acts als King Tuff, Father John Misty, Beach House nog steeds weet wat goed en levensvatbaar is. Talking Straight komt net als Mainland van het eerste echte album van Rolling Blackout Coastal Fever,  Hope Downs dat op 15 juni uitkomt. Dat is zo’n twee weken na het Nederlandse podiumdebuut van de Australiërs op London Calling.

LIVEDATA: 26 mei London Calling, Paradiso Amsterdam. 27 mei Vera, Groningen.

Eels – Bone Dry

De muziek van Eels is altijd meer geweest dan simpel amusement. Bandleider en enig vast lid, Mark ‘E’ Everett gebruikt zijn talent als middel om het bestaan in dit -wat de dichter zo mooi omschreef als- ondermaanse tranendal dragelijk te maken. Daar heeft hij ook alle reden toen, want er is weinig dat hem bespaard is gebleven. E’s belangrijkste thema’s zijn familie, dood een verloren liefdes. E is natuurlijk niet de enige, die muziek maakt uit therapeutische overwegingen. Hij is echter wel vrij uniek in de manier waarop hij zijn kunst weet aan te wenden. Zonder te willen beweren dat zijn teksten vrij zijn van zelfbeklag, weet hij zijn gevoelens en gedachten zo te verwoorden dat ze herkenbaar zijn en relevant voor anderen. De songs van Eels bieden troost, steken een hart onder de riem bij mensen, die soortgelijke situaties hebben meegemaakt. Daarom is E meer dan een muzikant. Voor velen is hij een vriend,  familie, een therapeut.

In 1996 verscheen Beautiful Freak, het eerste Eels album. Daarmee zette E de toon van een oeuvre dat deze week werd verrijkt met album twaalf. De 15 songs op The Deconstruction zijn typisch Eels, variërend van introspectieve rockers tot  excentrieke ballads. De teksten zijn als vanouds autobiografisch, maar dus op zo’n manier verwoord dat ze herkenbaar zijn voor iedereen, die leeft en liefheeft.

Op nieuwe single Bone Dry rockt E een streepje harder dan we de laatste jaren van Eels gewend zijn. Het door drums, bas en fuzz gitaar gedreven nummer zou Mark Lanegan prima passen.

The Deconstruction is het eerste Eels album in vier jaar. Na de laatste toer was E zo uitgeput dat hij overwoog de stekker er uit te trekken. Gelukkig voor ons heeft hij een nieuwe liefde gevonden, is hij getrouwd en heeft hij een zoon gekregen. En hij acteert tegenwoordig, in de Netflix serie Love. Kortom stof genoeg voor een nieuwe plaat. Ook gaat Eels weer op toernee. In ons land zal de band maar liefst vier keer te zien zijn, een duidelijk teken hoe belangrijk we Eels hier wel niet vinden.

LIVEDATA: 18*, 19* en 20 juni TivoliVredenburg, Utrecht. 21* juni Paradiso, Amsterdam. 8 juli, Rock Werchter, België.

* is uitverkocht.

Wallows – These Days  

Acterende muzikanten of musicerende acteurs, het is een fenomeen dat steeds vaker voorkomt. Wallows telt zelfs twee bandleden, die bekend zijn van film en tv. Dylan Minette heeft in meer dan tien films gespeeld en in twee keer zoveel tv-shows. Het bekendst is hij waarschijnlijk van de Netflix serie 13 Reasons Why. Zijn partner Braeden Lemasters acteert als sinds zijn 9e. Hij is te zien in series als Six Feet Under, Grey’s Anatomy en Law & Order. Meestal is het beter als acteurs zich bij hun leest houden, maar heel soms blijken ze ook op muzikaal gebied echt wel iets te kunnen. Zoals Dylan en Braeden.

De nog prille band – begin april verschijnt hun eerste EP- stond vorige maand op SXSW. Uiteraard kwam er veel volk op af, want wie wil dat nou niet zien; een stel wannabe muzikanten dat waarschijnlijk genadeloos door de mand valt. Dat bleek dus mee alleszins te vallen. Zelfs de grootste scepticus moest toegeven dat Wallows een aantal prima songs heeft ,die ze ook nog eens verve uitvoeren.

Live wordt de band vergeleken met The Strokes en Franz Ferdinand. Die vlieger gaat niet op voor de nieuwe single. These Days is een lekker loom lenteliedje dat in de verte wel aan The Beach Boys doet denken. De song wordt geserveerd met donker bruine gitaarsolo, die weer geïnspireerd lijkt door Tame Impala. Origineel? Niet echt. Goed? Beslist.

Nu maar hopen dat het volk dat op de concerten van Wallows afkomt voor de muziek komt en niet voor de bekende poppetjes. Aan de andere kant zullen ze ontdekken hun idolen dus niet alleen kunnen acteren, maar ook musiceren. 

 

Courtney Barnett – Need A Little Time

De tweede single van het derde album van Courtney Barnett is een van haar beste songs tot nu toe. Qua stijl ligt Need A Little Time in het verlengde van het soort losse pols mompelrock waarmee de Australische doorbrak. Wat anders is, is dat Courtney dit keer wat meer binnen de lijntjes blijft met haar zang. Ook is Need A Little Time wat poppier dan we van haar gewend zijn.

De nieuwe single  is net niet ballad over, inderdaad de liefde. Of beter over het op afstand houden van amoureuze sentimenten. Er blijkt iemand te zijn, die meer wil dan Courtney bereid is te geven, ‘I Need A Little Time Out’, zingt ze op haar eigen onnavolgbare wijze.

We kennen nu twee tracks van het binnenkort te verschijnen Tell Me How You Really Feel album van de zangeres uit Melbourne. Genoeg om het vermoeden hardop uit te spreken dat Courtney Barnett zichzelf lijkt te gaan overtreffen en een weer paar treden gaat klimmen op de populariteitsladder.

Doe daarom jezelf een plezier en koop tickets voor het voorlopig enige optreden van de singer-songrocker in Nederland, op donderdag 31 mei In TivoliVredenburg. Als je lang wacht, vis je achter het net. En gezien het feit dat haar agenda tot eind oktober vol is, zal het waarschijnlijk niet eerder dan 2019 zijn voordat ze weer onze richting op komt.

LIVEDATUM: 31 mei TivoliVredenburg, Utrecht.