Category: De IJsbreker

Jade Bird – Uh Huh

Jade Bird was een van de spitsafbijters van LL18. Het niets vermoedende publiek – ze is nog nauwelijks bekend- dat de Lima  binnen stroomde ging al snel en collectief uit hun dak en begon spontaan te dansen.

Goed, de opwinding is deels te verklaren door het lentekoeien effect. Op de eerste dag lijken Lowlands bezoekers nog het meest op koeien, die na een donkere winter op stal voor het eerst weer de wei in mogen, maar een groot deel van de opwinding werd toch echt veroorzaakt door de jonge Britse singer-songwriter, die slechts gewapend met stel sterke songs, een akoestische gitaar en krachtige stem de tent bedwong.

Jade Elizabeth Bird (Hexham, Engeland 1 oktober 1997) wordt aangeprezen als country-zangeres en dat is niet niet waar, maar wie een dochter van Dolly verwacht of een erfgename van Emmylou wacht een teleurstelling. Jade is een meisje met gitaar en veel van haar liedjes hebben een snik, maar de jonge dame kan ook flink rockend uit de hoek komen. Zoals op haar nieuwe single Uh Oh, een song met meer energie dan een gemiddelde metalband.

Miss Bird komt nog maar net kijken, een EP en drie singles en dan zijn we er al, maar dat we nog veel plezier aan en met haar gaan beleven is nu al duidelijk.

LIVEDATUM 11/11 Paradiso, Amsterdam.

Kurt Vile – Loading Zones

Om welke reden ook Kurt Vile The War On Drugs heeft verlaten, het zal niet vanwege muzikale meningsverschillen zijn geweest. Kurt‘s nieuwe single. Loading Zones is misschien iets poppier (lees korter en minder serieus) dan het werk van zijn goede vriend Adam Granduciel, maar zou verder prima passen op een W.O.D. album.

Met Loading Zones kondigt Kurt (waarschijnlijk) de komst aan van zijn nieuwe album. De vorig jaar verschenen duetplaat met Courtney Barnett meegerekend wordt het album 8 van de man, die in 2003 voor het eerst van zich liet horen.

Het The War On Drugs-verhaal is een tikkeltje ingewikkeld. Kurt en Adam zijn dikke vrienden. Adam speelt op Kurt-platen en vice versa. Samen richten ze in 2005 The War On Drugs op en maken ze twee albums. Kurt is echter ook solo actief. In 2008, zo rond de tijd dat The War On Drugs groter begint te groeien, verschijnt zijn eerste langspeler, Constant Hitmaker. Het lijkt hem verstandig om niet op twee paarden tegelijk te wedden en zich te concentreren op zijn eigen winkel. Met Adam is hij even goede vrienden, die blijft gewoon lid van zijn begeleidingsband The Violators.

En dan verschijnt in 2013 de single Red Eyes van The War On Drugs en heeft Kurt het nakijken. Een jaar later is zijn oude band één van de grootste attracties van indieland en hij een aardige middenmoter.

In 2015 slaat Kurt met Pretty Pimpin’ een inhaalslag en scoort hij zijn eerste wereldwijde succes. Maar W.O.D. Heeft ook niet stilgestaan en is ondertussen mega geworden. Ter vergelijking Kurt staat binnenkort in Paradiso en The War On Drugs in de Ziggo Dome. Waarschijnlijk vindt hij het wel best zo. Op een houtje te bijten hoeft hij al lang niet meer en last van een hete adem in zijn nek van promotors en platenbazen, die meer en groter willen heeft hij ook niet.  De eigentijdse hippie maakt gewoon lekkere muziek in zijn tempo en op zijn manier, zoals het zacht vloeiende en rijkelijk met gitaar bestrooide Loading Zones, een song met een universeel thema; het vermijden van parkeerboetes.Dat optreden van Kurt Vile in Paradiso vindt trouwens plaats op 1 november. Koop snel je ticket als je wilt gaan, want het optreden gaat zeker uitverkopen. Dat dan weer wel.

LIVEDATUM 01/11 Paradiso, Amsterdam.

The Struts – Primadonna Like Me

Een opgemaakte zanger maakt nog geen glamrevival, maar het zou zo maar kunnen dat The Struts andere bands over de streep trekt en net als zij weer een beetje show in de business gaan brengen.  Het is wel weer eens tijd voor een beetje glans en glitter. Aan beiden geen gebrek bij Luke, Adam, Jed en Gethin van The Struts. Na negen jaar samen is er ook voldoende ervaring. Combineer dat met een fysiek, die zich leent voor strakke pakken en kekke kapsels plus een koffer vol songs met flair en je hebt je de voorwaarden voor een topband.

Vreemd genoeg hebben de Amerikanen dat eerder door dan de landgenoten van The Struts uit het oer Engelse Derby. Dat komt waarschijnlijk omdat Dave Grohl uitgesproken fan is. Foo Fighters heeft uitgebreid getoerd in de V.S. met The Struts als support act. De relatie gaat verder dan voetballen voor de optredens. Dave heeft zanger Luke, die in zijn vrije tijd gitaren beschildert ook gevraagd een paar van zijn instrumenten onder handen te nemen.

Primadonna Like Me is de tweede meer dan uitstekende opwarmer voor het tweede album dat The Struts ook een beetje vastigheid in Engeland en Europa moet brengen. De sound is een heerlijk modern sausje van The Rolling Stones, The Who, Queen, Iggy Pop en Guns N’ Roses. The Struts is wat ons betreft de ideale festivalband.

The Sore Losers – Dark Ride

Pinguin’s favoriete garage rockband van onze zuiderburen gooit het op de nieuwe single Dark Ride over een andere boeg. The Sore Losers is minder rechttoe rechtaan rock, maar klinkt nu als een frisse retroband met verwijzingen naar de jaren ’70 en zelfs een beetje Stones. Het gezelschap uit Hasselt komt in oktober met het nieuwe album Gracias Señor (Caroline Benelux), dat belooft wat luisterend naar de IJsbreker van deze week!

LIVEDATA 17/08 Pukkelpop, Kiewit (BE)

Metric – Dressed To Suppress

We zijn fan van de modern classics Help I’m Alive, Gimme Sympathy en nog een paar van Metric, maar we waren ze stiekem wel een beetje uit het oog verloren. Maar Metric is nu misschien wel beter dan ooit?

Het Canadese Metric kondigde hun nieuwe album aan met Dark Saturdays, nu is er de tweede single en die is nog beter. Opnieuw een duister synthi-popliedje met een new waverandje dat helemaal losbarst. Het is de eerste nieuwe muziek van de band van Emily Haines in drie jaar.

De release van het zevende album van Metric markeert het twintigjarige bestaan van de band. Een handvol albums in twee decennia klinkt niet veel, maar als je weet dat miss Haines ook actief lid is van Broken Social Scene en vorig jaar een soort van soloplaat maakte met The Soft Skeleton valt het wel weer mee.

Producer van het nieuwe werkstuk van de band die wereldfaam verwierf met indie-evergreens als Help I’m Alive en Black Sheep is Justin Meldal Johnsen bekend van zijn bemoeienissen met o.a.s Nine Inch Nails, Beck en M83. Een titel heeft het nieuwe album van Metric nog niet wel een releasedatum, 21 september.

LIVEDATUM 15/11 TivoliVredenburg, Utrecht.

Rayland Baxter – Strange American Dream

We willen je graag voorstellen aan Rayland Baxter, een singer-songwriter uit Nashville. Wie een beetje muzikaal onderlegd is denkt bij Nashville gelijk aan country. Klopt. Baxter beweegt zich in country kringen, maar dan wel van het alternatieve soort. Je zult hem niet snel horen zingen over sixpacks, four wheel drives en pretty girls in tight fitting jeans. Er zit weliswaar een twang in zijn muziek, maar ook gitaarsolo’s, die rechtsreeks uit het arsenaal van Neil Young komen. Baxter is net zo country als Wilco, Band Of Horses en The Manchester Orchestra.

Rayland Baxter groeide op in een muzikaal nest. Zijn vader William ‘Bucky’ Baxter is een veelgevraagd steelgitarist die o.a. te horen is op platen van Bob Dylan, R.E.M en Ryan Adams.

Baxter junior was 9 toen hij zijn eerste gitaar kreeg. In 2010 vond hij zichzelf goed genoeg om in de voetsporen van senior te treden en professioneel muzikant te worden. Twee jaar later bracht hij zijn eerste album uit, een kritisch en commercieel succes. Het zelfde geldt voor zijn tweede langspeler. Inmiddels bereikt Baxter meer dan een miljoen luisteraars per maand. Zijn nieuwe album, Wide Awake is o.i. de beste van de drie, steviger en veelzijdiger dan de voorgangers.

Zoals een echte singer-songwriter betaamt is Rayland Baxter een gevoelig mens en maakt hij zich zorgen over de toestand van de wereld. Daar gaat zijn nieuwe single over. ‘Maybe I was Born Sick’ zingt hij in Strange American Dream. Het is de openingsregel van een zwaar overtuigende song over het verschil tussen hoe hij de wereld zag als kind, de harde werkelijkheid en de ongewisse toekomst. Naast de sterke tekst vallen vooral de gitaren op in Strange American Dream, die doen nog het meest denken aan het gitaarspel van George Harrison op Abbey Road. De productie van Butch Walker (Pink, Weezer en Frank Turner) is zowel bescheiden als meeslepend.

Rayland Baxter maakt dus niet het soort indie dat we normaal serveren, maar we menen in hem een ‘echte’ artiest te herkennen, een genre-overstijgend toptalent, waar we nog heel veel van gaan horen. Te beginnen hier bij Pinguin radio.

Tangarine – Lemonade Sky

We kennen Tangarine als een sympathiek duo dat vriendelijke, folky muziek maakt in de lijn van Simon & Garfunkel of om het iets verder terug te zoeken en de familieband te benadrukken, The Everly Brothers. De broers zijn er best bekend mee geworden, maar beroemd is anders. De meeste mensen kennen Tangarine als huisband van DWDD. Dat is  6 jaar geleden.

Vier albums hebben Sander en Arnoud Brinks nu op hun naam staan. De meest recente There And Back is twee jaar oud. Tijd voor een nieuwe dus. En iets nieuws lijkt de tweeling te hebben besloten. Zonder te willen spreken van een stijlbreuk is nieuwe single Lemonade Sky toch wel essentieel anders dan eerder behaalde successen als Things Go Like This Anyway of Motion Of Light. Het eerste verschil is dat de broers niet meer samen de leadzang verzorgen. Het tweede verschil is de doorlopende elektrische gitaar, die in zijn uitbundigheid sterk aan Neil Young doet denken zeker in de solo’s die Lemonade Sky doorspekken. En dat is er het nummer zelf, niks geen soft pop, folk of country, Lemonade Sky is – de titel verraad het al een beetje- een psychedelische rocksong.  

Lemonade Sky is -begrijpen we-   een muzikale weerslag van ontwikkelingen in het persoonlijke leven van de Brink broeders. De single is de voorbode van een nieuw album, Because Of You dat net als de voorganger werd opgenomen in een studio Tucson Arizona, waar ook bands als The Jayhawks en Calexico graag vertoeven.

Misschien is het overdreven om van Tangarine 2.0 te spreken, in ieder geval smaakt deze verandering van spijs uitstekend. En naar meer.

LIVEDATA: 23/9 Stortemelk, Vlieland. 26/8 Strawberry Fields, Dedemsvaart. 15/9 Ludens, Voorburg. 16/9 Kleine Komedie, Amsterdam. Oosterpoort, Groningen. 22/9 De Amer, Amen. 23/9 TivoliVredenburg (albumrelease) Utrecht.

Foxing – Slapstick

Het is (gelukkig) niet meer te horen, maar Foxing begon ooit als emo-band. Dat was in 2013. Nu bijna 3 albums verder is er geen hokje meer waarin de band zich laat duwen. Foxing anno 2018 is artistiek, maar niet gekunsteld. Amerikaans, maar niet typisch. Complex, maar meeslepend.

Foxing is de band van Conor Murphy, maar een dictator is hij zeker niet. Murphy gelooft zelfs zoveel in het harmoniemodel dat hij zijn bandleden alle ruimte biedt voor inspraak. Zozeer zelfs dat er als  kop boven een oud interview stond; ‘Foxing can’t agree on anything’. De rol van producer is dus belangrijk. De muzikale mediator die het opnameproces van Nearer My God, het nieuwe album van de band uit St Louis in goede banen leidde, was Chris Walla, die tot voor kort deel uitmaakte van Death Cab For Cutie. De albumtitel betekent overigens niet dat de band in den Here is. Nearer My God To Thee is de titel van het laatste nummer dat het orkest speelde op de  Titanic voordat het schip onder de golven verdween.

De song die de weg van de release van het nieuwe Foxing album moet effenen is Slapstick. De single is gebaseerd op de gelijknamige roman van Kurt Vonnegut. Slapstick is een intrigerende ballad, die wel aan Radiohead doet denken, met dit verschil dat Conor Murphy anders dan Thom Yorke zingt alsof zijn leven er vanaf hangt.  Het Nearer To God album verschijnt op 19 augustus.

Miles Kane – Cry On My Guitar

Miles Kane‘s Cry On My Guitar heeft een weekje proefgedraaid. Dat gaf ons de kans om te horen dat de nieuwe single van de Britrocker meer is dan een lekker tussendoortje of een luxe advertentie van zijn nieuwe album. 

Terwijl zijn maat Alex Turner met Arctic Monkeys is opgeschoven in de richting van de weelderige jetset rock, die ze hadden ontwikkeld voor The Last Shadow Puppets betreedt Kane solo het gebied dat Arctic Monkeys heeft verlaten, dat van de krokante indierock.

Cry On My Guitar heeft een eigentijdse sound, maar is gemarineerd in een stijl die de boeken is ingegaan als glamrock. We spreken van de vroege jaren zeventig toen Bowie als Ziggy uit de kast kwam en bands als the Sweet en Slade hun kans schoon zagen. Kane zingt zelfs over een Ballroom Blitz. Volgens de credits schreef hij het nummer samen met Jamie T, maar als er Marc ‘T Rex’ Bolan had gestaan hadden we het ook geloofd. Benieuwd of Kane in de clip met eyeliner, schoenen met plateauzolen en een nauwsluitend glitterpak zal verschijnen. Cry On My Guitar is single drie van soloalbum drie, dat rond tien augustus gaat uitkomen onder de titel Coup De Grace.

LIVEDATA 01/10 Melkweg, Amsterdam 02/10 Botanique, Brussel (BE)

Tash Sultana – Salvation

De nieuwe single van Tash Sultana zal voor sommigen even wennen zijn. Salvation is haar meest gestroomlijnde productie tot nu toe. Maar zodra ze begint te zingen zijn we weer op vertrouwd terrein en haar gitaar die in eerste instantie naar het tweede plan lijkt te zijn geschoven speelt in het slot van Salvation alsnog een glansrol.

Tash Sultana heeft zo’n eigen, direct herkenbare stijl van zingen en gitaarspelen dat je bijna zou vergeten, dat ze nog maar net komt kijken. Haar debuutsingle Jungle is nog maar twee jaar oud. De meeste artiesten doen er eeuwen over om een eigen stijl te ontwikkelen, maar Tash lijkt uit de wieg te zijn gerold met haar sound al helemaal in tact. Maar niet heus natuurlijk. In werkelijkheid heeft ze jaren in alle obscuriteit aan haar stijl geschaafd. Dat deed ze op straathoeken en in winkelcentra van Melbourne, waar ze zichzelf als straatmuzikant zowel de kneepjes van het musiceren als van het performen leerde. Kunst zonder oefenen bestaat niet. Wat ook een rol heeft gespeeld is Tash uit een muzikaal nest komt, zoveel talent komt je niet aanwaaien.

Het was haar opa die Tash haar eerste gitaar gaf, ze was toen 3. Nu is ze 23 en beheerst ze zo’n 20 instrumenten. Als we even de psycholoog mogen uithangen. Tash heeft aan de drugs gezeten en een psychose gehad toen ze 17 was. Muziek heeft haar geholpen om uit het dal te klimmen, dat verklaart wellicht de diepgang en de urgentie van haar songs.

Opvallend is dat Tash Sultana meteen is herkend als bijzonder talent. Ze heeft succes vanaf haar debuutsingle. Eerst brak ze door in thuisland Australië, daarna hier in Nederland. Inmiddels is Tash een fenomeen van wereldformaat. Salvation is de voorbode van de eerste officiële langspeler van Tash Sultana, Flow State die op 31 augustus moet uitkomen.

LIVEDATA 15+16/09 AFAS Live, Amsterdam