Category: De IJsbreker

Phoebe Bridges – Motion Sickness

De tweede IJsbreker van het nieuwe jaar komt op naam van Phoebe Bridges, een 23 jarige singer-songwriter uit L.A. Met fans en vrienden als Ryan Adams en Cono Oberst heeft Phoebe een streepje voor, maar dat is niet de reden dat ze momenteel gaat als een komeet. Dat komt simpelweg omdat ze prachtige songs schrijft, die ze ook nog eens overtuigend weet te brengen.

Na wat losse liedjes bracht Phoebe in september vorig jaar haar debuutalbum uit, Stranger In The Alps. Centraal in alle songs staat Phoebe‘s stem, die ze regelmatig dubbel (double track) heeft opgenomen, een effect dat de nummers body en soul geeft.

Maar er is meer. Minsten zo sterk als haar zang en melodieën zijn haar teksten. Haar meeste nummers zijn (semi) autobiografisch, maar soms laat ze ook haar fantasie de vrije loop en duiken er figuren op in haar songs als David Bowie en Lemmy. What’s not to like? Met zijn prominente gitaarriff is Motion Sickness overigens een van de ‘zwaardere’ songs op het Strangers In The Alps album.

In de V.S. is er flink wat ophef over Phoebe Bridges, wat ons betreft is dat helemaal terecht.

LIVEDATUM: 13 maart in het voorprogramma van Pinegrove in Paradiso Noord.

King Gizzard & The Lizard Wizard – Beginner’s Luck

Begin dit jaar beloofde King Gizzard & The Lizard Wizard dat ze in 2017 maar liefst vijf albums zouden uitbrengen. De band heeft woord gehouden. Op de allerlaatste dag van het jaar verscheen album nr 5, Gumboot Soup. Dat betekent dat de band in 12 maanden 64 nieuwe nummers heeft opgenomen en uitgebracht. Zo productief waren zelfs The Beatles niet! Bijzonder is ook dat de albums flink van elkaar verschillen, maar alle vijf gewoon goed zijn.

Eigenlijk zou Gumboot Soup een zootje moeten zijn, want gevuld met songs die op een of andere manier niet pasten op de vier voorgangers. Voor een verzameling muzikale wezen is Gumboot Soup echter een opvallend coherent album, in ieder geval het meest poppy van de vijf. Een officiële single is er niet, maar we hebben wel een (voorlopige) favoriet, de openingstrack Beginner’s Luck. Het nummer klinkt zoals je je voorstelt dat Pink Floyd zou hebben geklonken als het goed was afgelopen met Syd Barret, vernuftig en veelkleurig met als kers op de hasjcake een lekker trippy gitaarsolo.

Wat de prestatie van King Gizzard & The Lizard Wizard om in één jaar vijf volwaardige albums af te leveren extra bijzonder maakt, is dat de band gewoon is blijven toeren. En dat doen ze nog steeds. Op 5 en 6 maart staan ze in Paradiso. Alleen voor de 6e zijn er nog kaarten, maar niet veel meer.

LIVEDATA: 5 en 6 maart in Paradiso

Black Foxxes – Sæla

De laatste IJsbreker van 2017 hebben we mede gekozen omdat we denken dat de makers, het Britse Black Foxxes wel eens hoge ogen zou kunnen gaan gooien in 2018. De band verscheen op onze radar met het meer dan uitstekende Whatever Let You Cope, een kleine twee jaar geleden en bewees afgelopen zomer op Lowlands ook live van wanten te weten.

Black Foxxes maakt stevige, slimme rock met elementen van zowel grunge, emo als Britpop. Hun teksten zijn politiek geëngageerd, maar niet drammerig.

Het wachten was iets nieuws uit Londen. Dat is er nu in de vorm van single Sæla.

Sæla is een kort maar krachtige track, gemaakt naar het beproefde Black Foxxes recept van dikke gitaren en bevlogen zang. Het nummer is afkomstig van het nieuwe, tweede Black Foxxes album dat op 6 maart uit zal komen onder de titel Rei∂i.

Sæla is IJslands, of oud Noors eigenlijk en betekent geluk. De album titel, Rei∂i betekent woede. Daarmee hebben we de twee belangrijkste thema’s van het nieuwe album te pakken. Best een serieuze band dus dat Black Foxxes, maar dan met songs -zoals voornoemde Graadmeter hit Whatever Let’s You Cope en het nieuwe Sæla– die erg goed zijn voor het humeur.

LIVEDATUM 11/03 Melkweg, Amsterdam.

MGMT – When You Die

Little Dark Age, zo heette de eerste single c.q. het titelnummer van het nieuwe MGMT album. De titel zou kunnen slaan op de periode waarin het duo hun tweede en derde album uitbracht, albums die braken met de avontuurlijke en toegankelijke computerrock van het debuut en songs als Kids en Electric Feel. Platen twee en drie waren een stuk psychedelischer om niet te zeggen psychotischer. Je zou de experimentele fase, die liep van 2010 tot 2014 hun korte donkere periode kunnen noemen. Het bracht de band respect, maar weinig luisteraars.

Little Dark Age, het eerste nieuwe werk in 4 jaar was een flinke stap richting een meer behapbare stijl, muzikaal dan, tekstueel zitten Andrew Vanwyngarden en Ben Goldwasser nog steeds in ‘a dark age’.

Met tekstregels als ‘Baby I’m Ready To Blow My Brains Out ‘ en ‘We”ll All Be Lauging With You When You Die is ook nieuwe single When I Die niet echt een party track.

De donkere tekst wordt gemaskeerd door een vrij vrolijke melodie en dito refrein, er wordt zelfs gelachen in de backingtrack. Bijzondere plaat dus op alle fronten en een spannend nieuw hoofdstuk in de carrière van een van de interessantste acts van deze eeuw.

Het album, Little Dark Age verschijnt in februari, in die zelfde maand, de 2e om precies te zijn staat MGMT in Paradiso en als we geluk hebben komen ze terug in de zomer van 2018 voor een festivalletje. Of twee.

Demob Happy – Be Your Man

Demob Happy is de beste band uit het Britse Newcastle sinds The Animals.

De eerlijkheid gebied te zeggen dat er zich sinds de makers van House Of The Rising Sun geen enkele band meer heeft gemeld uit het stadje aan de Tyne. Kopstukken, die er zijn geboren, waaronder Sting en Brian Johnson van AC/DC wisten niet hoe snel ze er weg moesten komen. Newcastle Upon Tyne is veel -gesticht door de Romeinen bijvoorbeeld- maar niet de plek om een carrière in de muziek te beginnen. Om die reden heeft ook Demob Happy hun hoofdkwartier verplaatst naar het veel hippere Brighton, dat sinds de opkomst van de trip hop in de jaren 90 kon bogen op een levende muziekscene.

Niet dat Demob Happy mikt op de dansvloer of muziek maakt voor after party’s. Het trio rockt behoorlijk stevig in een stijl ergens tussen Britpop en Grunge in. Zang en melodie zijn zo Brits als de parka van Liam Gallagher, de riff zo Amrikaans als het houthakkershemd van Kurt Cobain.

Be Your Man is de voorpost van album numero dos van Matthew Marcantonio en zijn ritmesectie. De plaat gaat Holy Doom heten en zal in maart verschijnen. Tegen die tijd gaat Demob Hapy op tournee als support act van Frank Carter & The Rattlesnakes. In ons land zullen beide bands zullen te zien zijn op Paaspop 2018.

Arlie – Didya Think

Je kunt zoeken naar Arlie op internet, maar veel meer dan hun Facebookpagina zult ge niet vinden. Veel wijzer wordt je daar ook niet van. Een zeer uitgebreide bio blijkt niet over de band te gaan, maar over een stel mijnwerkers uit begin 19e eeuw. Ook uit de duim gezogen is de mededeling dat de band ‘unsigned’ zou zijn.  Arlie heeft een deal bij Atlantic, onderdeel van megamuziekbedrijf Warner Music. En dan staat er ook nog dat de band beïnvloed zou zijn door Coldplay en John Mayer. No way. Arlie maakt Beatlesque powerpop zo retro als een beschilderd Volkswagen busje. Wat waarschijnlijk wel waar is, is dat de band uit Nashville komt en uit vier leden bestaat.

Arlie lijkt het allemaal niet zo serieus te nemen. Dat doen wij wel.. De twee tracks, die online staan zijn namelijk behoorlijk goed. Nieuwe single Didya Think is de beste van de twee, een absolute aanrader voor fans van Foxygen, The Lemon Twigs en andere muzikale tijdreizigers.

We treffen Arlie vroeg in hun loopbaan. De band is nog nauwelijks buiten hun oefenhok gesignaleerd en een album hoeft niet te worden verwacht voor eind volgend jaar. Maar dat wachten zou dus wel eens zeer de moeite waard kunnen zijn.

Ten Fé – Single No Return

En toen waren er vijf. Begonnen als duo is het Londense Ten Fé uitgegroeid tot een klein orkest van vijf man. De drie nieuwe leden kregen een vast contract aangeboden na een geslaagde tournee door Amerika en Europa.

Niet alleen op de bühne vormen de drie nieuwelingen een welkome aanvulling. Ook in de studio blijkt hun bijdrage van belang. Nieuwe single, Single No Return  is een stemmige neo-country/folksong met Beatles-bas en mooie meerstemmige vocalen, breder is in sound en groter in ambitie dan alles wat Ten Fé eerder heeft uitgebracht

Het mag bijzonder heten dat er nu alweer nieuw werk voor handen is. Ten Fé  is namelijk de laatste 18 maanden ononderbroken op tournee geweest, doorgaans blijft er dan weinig tijd over om aan nieuwe songs te werken. Maar blijkbaar inspireerde de banduitbreiding het oorspronkelijke duo,  Ben Moorhouse en Leo Duncan tot het schrijven van nieuwe liedjes voor de nieuwe band, achterin de bus of op een hotelkamer. Ook konden ze niet wachten één van die nieuwe songs op te nemen en met ons te delen.

Na een verdiende rust trekt Ten Fé binnenkort naar Noorwegen om aan een nieuw album te gaan werken, de opvolger van de begin het begin jaar verschenen debuutalbum, Hit The Light. Nieuwe single Single No Return suggereert dat Ten Fé plaat 2 wel eens heel bijzonder kan gaan worden.

King Krule – Dum Surfer

Niet iedereen zal blij zijn met onze nieuwe IJsbreker. Dum Surfer van King Krule is namelijk wat de Engelsen noemen ‘an aquired taste’. Je moet er van houden, dus. Doe je dat niet, dan kan de single van King Krule je behoorlijk op je zenuwen gaan werken. Sta je open voor een nieuw geluid, dan zit je snor bij King Krule. Wat hij doet is namelijk minder dan uniek.

De 23 jarige Brit -Archy Marschall is zijn echte naam- klinkt als geen ander. Letterlijk. Zijn stem is donker en vaak vervormd, zijn stijl een vreemde melange van indie, hip hop, dub, punk, jazz, rock en al het andere dat in zijn kraam van pas kan komen. Dansen is vrij moeilijk en meezingen vrijwel uitgesloten. Krule‘s teksten gaan veelal over mentale en fysieke ongemakken. Hij zingt ze met een tongval waarin zijn Londense roots doorschemeren.

Ondanks het feit dat King Krule vrij compromisloze muziek maakt, is hij behoorlijk populair aan het worden. Het kan dus wel. Op 10 december geeft hij een concert in de Melkweg, dat al lang en breed is uitverkocht. Op de zwarte markt gaan de kaarten voor een veelvoud van de oorspronkelijke entreeprijs van 2 tientjes. Ook op internet weten de mensen hem te vinden, in behoorlijk grote aantallen. Zijn streams lopen in de miljoenen, zijn clips idem dito.

Dat er in deze tijd van plastic pop, domme dance en risicoloze rock zo veel bijval is voor de vuurrode Brit met zijn averechtse muziek is opvallend. En bemoedigend.

LIVECONCERT: 10/12 Melkweg, Amsterdam (uitverkocht).

 

Frank Carter & The Rattlesnakes – Spray Paint Love

Frank Carter & The Rattlesnakes nemen wat gas terug op hun nieuwe single en dat vinden we helemaal niet erg. Integendeel eigenlijk. Spray Paint Love is een nieuw hoogtepunt in het oeuvre van de Britse rocker. Daar is overigens niet iedereen het mee eens. Sommige fans van het eerste uur horen hun helden liever in de stoomwals stand van eerdere songs als Lullaby en Wild Flowers. Wij geven de voorkeur aan de wat meer introverte Frank.

Niet dat de tattood lover boy plotseling een hippie is geworden. De gitaren zijn nog steeds opgetrokken uit beton en wie wil headbangen kan lustig zijn gang gaan, maar in Frank’s zang schuilt diepte en voor een harde rocksong is Spray Paint Love behoorlijk subtiel.

Nog even voor wie nog geen kennis heeft mogen maken met Frank Carter & The Rattlesnakes. De band komt uit de buurt van London, heeft twee albums op hun kerfstok, die ze live met veel verve uitvoeren. Afgelopen zomer stond de bende nog op Lowlands, waar ze zich muzikaal maar ook sociaal van hun beste kant lieten zien. Frank organiseerde namelijk een vrouwvriendelijke mosh-pit, waarbij hij garandeerde dat geen enkele deelneemster ongewenst betast zou worden. En zo geschiedde.

Frank Carter zal midden twintig zijn en is van veraf te herkennen door zijn vuurrode haar. Daarnaast heeft hij meer tattoos dan een erelid van een lid van een Japanse gangsterbende. Behalve muziekmaken, zet Frank zelf ook tatttoos en toont hij talent als kunstschilder.

Twee jaar bestaan Frank Carter & The Rattlesnakes nog maar. In die korte tijd heeft de band al heel wat bereikt. Als de popmuziek een race zou zijn en Frank Cater een paard, zouden wij wel weten op wie we zouden inzetten.

 

Royal Blood – How Did We Get So Dark

De IJsbreker van deze week is de nieuwe single van Royal Blood. Doorgaans kiezen we voor beginnende bands of bands die in onze ogen onvoldoende aandacht krijgen, maar deze week gaan we voor een band die onze steun al lang niet meer nodig heeft. Het is eerder andersom. Wij kunnen een beetje Royal Blood gebruiken. Niks mis met instrumenten waar knoppen en toetsen aan zitten, maar af en toe wat snaargeweld doet wonderen.

Ondanks berichten dat gitaarbands op sterven na dood zouden zijn, gaat het behoorlijk goed in de wondere wereld van de rock-‘n-roll. Oudgedienden als Foo Fighters en Queens of The Stone Age hebben dit jaar prima albums uitgebracht. Wie van gitaren houdt kan niet om het laatste album van War On Drugs heen en Royal Blood heeft met hun nieuwe album bewezen over een lange adem te beschikken. Het duo is nog maar twee albums oud en nu al een grote naam.

Het gaat dus helemaal niet zo slecht met de rock als wel wordt beweerd. Naast de kopgroep is er ook een snel groeiend peloton bestaande uit jonge bands, die niet op een decibelletje meer of minder kijken en staan te trappelen om gehoord te worden. Denk aan bands als Highly Suspect uit de V.S. en het Engelse Wolf Alice.

Het einde der rock-‘n-rolltijden is dus nog lang niet nabij, mede dankzij heerlijke Royal Blood-infusies als nieuwe single How Did We Get So Dark.

LIVEDATUM 10/11 AFAS LIVE, Amsterdam (uitverkocht)