Category: De IJsbreker

Mag ik van Wild Beasts de Big Cat? Het lijkt wel een kaart in een kwartetspel. Wild Beasts is echter de naam van een band en Big Cat de titel van hun nieuwe single. De Britten hebben duidelijk nagedacht over de titel van hun jongste song. En niet voor het eerst. De debuutsingle van Wild Beasts heet, Brave Bulging Buoyant Clairvoyants. Die verscheen tien jaar geleden. Inmiddels zijn we bijna vijf albums verder en is Wild Beasts niet meer het clubje net iets te eigenwijze wijsneuzen, maar een van de interessantste artrock acts van dit decennium, een funky Muse, een aardse Arcade Fire, een nuchtere Tame Impala. Het Hollandse succes van Wild Beasts is tot dusver beperkt gebleven tot de singles Wanderlust en Mecca van het meest recente album, Present Tense (2014). De twee tracks, Get My Bang en nieuwe IJsbreker Big Cat, die het volk moeten opwarmen voor de komst van de nieuwe langspeler, Boy King (5/8) maken zoveel indruk dat de gedachte gerechtvaardigd is dat album #5 van het kwartet uit Kendal wel eens voor de grote sprong voorwaarts zou kunnen gaan zorgen. Onze goede raad is dan ook om Wild Beasts van dichtbij te gaan zien op 2 september als ze worden losgelaten op Vlieland in het kader van Into The Great Wide Open.

Die Angel zette ons mooi even op het verkeerde been. Een week of twee geleden kondigde ze de komst van haar nieuwe langspeler aan met de release van een korte edoch krachtige ballad, een mooie productie die haar links van Lana Del Rey plaatste. We bereidden ons al voor op een stemmig album, maar dat blijkt erg voorbarig. De tweede track die Angel op ons los laat -de echte nieuwe single- is een heerlijk plagerige rocksong, waarmee ze zich links van Katie Perry profileert. Hoe gewaardeerd en succesvol Angel Olsen ook is, in de hitparade is ze nog nooit gesignaleerd. Daar zou dus wel eens heel snel verandering in kunnen komen. Zonder concessies te doen heeft de 29 jarige diva in spe een song in handen waar de hitpotentie van afdruipt. Wie dacht dat Angel Olsen zou opgroeien als singer-songwriter van het contemplatieve soort of zich zou ontwikkelen als vrouwelijk tegenhanger van haar oud werkgever Bonnie Prince Billy zal zijn/haar beeld moeten bijstellen. De Angel Olsen van Shut Up Kiss Me is een rockchick in de traditie van Blondie en Siouxie, speels en uitdagend. Angel’s album gaat My Woman heten en volgt op 2 september. Op 6 november komt ze haar nieuwe plaat persoonlijk presenteren in De Tolhuis Tuin in Amsterdam Noord.

Alexandra Savior is een nieuwe ster aan het firmament. Zo nieuw dat Shades haar debuutsingle is. Heel veel weten we niet van de jonge zangeres, behalve dat ze uit L.A. komt 21 is en een protegee van Alex Turner van Arctic Monkeys en The Last Shadow Puppets. Alexandra en Alex hebben een groot deel van het afgelopen jaar doorgebracht in de studio in Los Angeles om te werken aan Alexandra’s eerste album. Turner tekent voor de productie samen met zijn technisch toeverlaat, James Ford. Een demo van één van de songs, Risk verscheen vorig jaar de soundtrack van True Detective, maar dat is eigenlijk niemand opgevallen. Dat Alexandra’s debuutsingle en aanstaande album onopgemerkt zullen blijven zit er echter niet in. Daarvoor is Shades veel te goed en Alex Turner te bekend. Shades heeft de bite van een Artic Monkeys song en die retro feel die zo typerend is voor TLSP. Op haar beurt klinkt Alexandra zo cool zoals alleen een California Girl klinken kan. Voor haar album hebben Alex en Alexandra een dozijn songs opgenomen, de single Shades natuurlijk maar ook een nummer waarvan de title je waarschijnlijk niet onbekend zal voorkomen, Miracle Aligner. Wat blijkt is dat Turner en Savior Miracle Alginer in eerste instantie hadden geschreven voor haar album, maar dat idereen, inclusief Miles Kane zo enthousiast was over de compositie dan The Last Shadow Puppets het nummer hebben gekaapt en onlangs zelfs als single hebben uit gebracht. Met alle gevolgen van dien, waaronder een notering in de Graadmeter. Binnenkort staat Alexandra Savior dus met twee composities in onze indie-lijst. Dat is wat heet een goed begin.

 

Sinds hun oprichting in 2007 is Twin Atlantic constant op tournee geweest en als ze niet op de bühne of in de bandbus te vinden waren, zaten ze wel in de studio. Nu acht jaar en drie albums later is eindelijk het moment aangebroken waarop het Schotse kwartet de vruchten mag gaan plukken van hun noeste arbeid. Het lijkt een lijdensweg, maar zo’n lange aanloop heeft ook voordelen. Door het vele spelen is de band nu beter dan ooit en omdat ze er zo lang naar hebben toe gewerkt zijn ze nu ook mentaal klaar voor het succes.

Het nummer waarmee de grote stap voorwaarts wordt gezet heet No Sleep en is de voorbode van album numero vier dat begin september zal volgen. No Sleep wordt ingeleid door een riff waar Jimmy Page trots op zou zijn. Daarna wordt het nog beter, een sterk refrein zit verpakt in een song die hard is maar niet heavy, stoer maar niet macho. En ergens over gaat, slapeloosheid. De taal is Engels, maar de tongval van zanger Sam McTrusty is onvervalst Schots.

De producer van het nieuwe album is Garnett ‘Jacknife’ Lee, een voormalige punker uit Ierland, die in het verleden zeer goede resultaten heeft behaald met zijn werk voor kopstukken als R.E.M, U2 en Editors, nieuwkomers als Jake Bugg, Raury en Silversun Pickups plus omzetmakers als Taylor Swift, Robbie Williams en One Direction. Binnenkort kan Lee dus nog een succes bijschrijven op zijn imposante resumé. Volgende week, de 28ste juni staat Twin Atlantic in Paradiso, kleine zaal. Ga ze zien als je kunt, de volgende keer dat de band in Nederland speelt, zal je niet meer zo dichtbij kunnen komen.

Twee weken geleden introduceerden we Faces On TV als een van de vaandeldragers van de nieuwe Belga wave. Deze week doen we er een schepje bovenop en noemen we het Vlaamse gezelschap een van de meest veelbelovende bands van de lage landen aan de zee. Faces On TV maakt melodieuze, luxueuze popmuziek, geschikt voor uit en thuisgebruik, in een stijl die doet denken aan die van landgenoten Balthazar en het Franse Her. Trippop noemen ze het zelf. Er zijn vier Faces On TV, Jasper, Sander, Ruben en Dienne, standplaats is Gent, geboorte jaar 2014. Behalve als frontman van Faces On TV is Jasper ook actief als producer o.a. het door ons zeer gewaardeerde Bazart is een van zijn cliënten. Een dezer dagen zal er een EP verschijnen met daarop genoemde single en zal men de pijlen ook op Nederland gaan richten middels een aantal optredens. Dit keer niet als support van Balthazar of Admiral Freebee, maar op eigen kracht. Je kunt Faces On TV o.a. gaan zien op het Damaris festival eind juli in Amsterdam.

15 jaar na hun debuut en drie jaar na het laatste album komt The Strokes met een EP met drie nieuwe songs, die ouderwets gretig klinken. De Future Present Past EP is de eerste release van de New Yorkers op het label van zanger Julian Casablancas. Commerciële druk is er dus nauwelijks, geen platenbazen die om hits roepen of aandeelhouders die winst willen zien. Wel staat de eer op het spel. Er is een naam hoog te houden. In 2001 gooide The Strokes de knuppel in het hoenderhok met een album dat niet alleen tijdloos is gebleken, maar nog steeds een schoolvoorbeeld is van hoe je energie, melodie en attitude samensmeedt tot een organisch en opwindend geheel. Album twee hield de lat hoog, maar daarna begon de band barsten te vertonen. De carrière van The Strokes is er een van vallen en opstaan. Een van de struikelblokken is de ruime voorraad ego’s binnen de band van miljonairszonen. Leuk voor de die-hard de fans, die solo-uitjes van Casablancas en Hammond Jr, maar de oorlog gaan ze er niet mee winnen. De nieuwe EP geeft sterk de indruk dat de neuzen weer de zelfde kant op staan, dat de musketiersmentaliteit van de begindagen weer terug is, allen voor één, één voor allen! Tot zover het goede nieuws. De nieuwe EP is namelijk geen startschot voor een nieuw offensief, maar slechts een plaagstoot. Een nieuw album zal nog minstens een jaar op zich laten wachten en opgetreden wordt er ook nauwelijks. Maar. Het doel is bereikt, na 15 jaar bewijst The Strokes nog steeds een relevante band te zijn. Als ze willen.

Palace is een relatief nieuwe band uit de Britse hoofdstad. Het kwartet verricht wonderen met bas, gitaar, drums en introverte zang met een topping van galm. Alsof Breaking the Silence is opgenomen in een kathedraal. Niet dus. Palace opereert vanuit een kraakpand in Londen. Daar hebben ze zelf een studio gebouwd, na slechte ervaringen in een veel te duur professioneel hok.

Palace, dat behoorlijk hoog scoort in de categorie moeilijk te googelen bandnamen heeft tot dusver twee EP’s en Breaking The Silence meegerekend vier singles op hun conto. Per release kruipt de band dichter naar het erepodium. De vroege singles wekten de interesse van Fiction Records, dat een naam heeft op te houden als thuishaven van o.a. The Cure en Tame Impala.
De EP’s resulteerden in een uitnodiging van Glastonbury om te komen spelen, niet 1 maar 2 keer (John Peel Stage en Into The Rabbit Hole)! Breaking The Silence doet denk aan Foals, maar dan met een bluesy nasmaak en is een prima introductie tot een band, die volgend seizoen vast te zien zal zijn op een festival bij jouw in de buurt.

The Great Communicators schreef twee jaar geleden Nederpophistorie door als eerste en enige band ooit te bedanken voor Noorderslag. Niet dat ze niet wilden, juist wel, maar het was te vroeg. Kenners noemden het een onverstandig besluit, collega’s verklaarden de band voor gek. Blijkbaar toonde de organisatie begrip, want begin dit jaar waren The Great Communicators alsnog te bewonderen in Groningen. Wie zich in de overvolle zaal wist te wurmen, maakte de aftrap mee van één van de, zo niet de beste nieuwe band van de lage landen bij de zee. Alles klopt aan The Great Communicators; in de loopgraven vier hoogbegaafde instrumentalisten, in de vuurlinie een mannelijk en een vrouwelijk podiumbeest en als munitie een batterij songs van een zeer groot kaliber. Via slinkse wegen wisten we de ‘Commies’ te strikken voor een show op ons feest in Paradiso eind april, waar de Groningse taferelen zich herhaalden, vuurwerk op het podium, euforie in de zaal. Motion, één van de hoogtepunten van de liveshow is nu uit als single. Eigenlijk zou er een bijsluiter bij moeten zitten. Motion is namelijk uitermate verslavend, boort zich in je hoofd om op de meest vreemde momenten weer op te borrelen. Mede verantwoordelijk voor deze muzikale verwennerij is producer Simon Akkermans, die ook al zulke goede resultaten behaalde met Bombay. Jammer is wel dat Motion wat laat in het festival seizoen verschijnt. Daardoor lijken The Great Communicators de boot voor de grote festivals te gaan missen en dat is jammer voor alle betrokkenen. Het zou niet onverstandig zijn om zijn alsnog een plaatsje in te ruimen voor Arend, Gaia, Tim, Timothy, Alexander en Marco. En anders gewoon volgend jaar. Dat geduld een schone zaak is weten The Great Communicators als geen ander.

Het is met enige aarzeling dat we The Good Lie van Warhaus hebben verkozen tot IJsbreker. Warhaus is namelijk het alias van Maarten Devoldere, een van de kopmannen van Balthazar. Maarten heeft dus de solo-schoenen aangetrokken en muziek gemaakt, weliswaar niet onder eigen naam, maar wel onder zijn volledige verantwoording. The Good Life is een absoluut topnummer. Het is daarom niet ondenkbaar dat Maarten als einzelgänger net zo succesvol wordt als Balthazar. Onze vrees is dat daarom het voortbestaan van Balthazar misschien wel in gevaar komt en dat wij daaraan hebben meegewerkt door The Good Lie zo duidelijk in het zonnetje te zetten. Bij voorbaat excuus, maar als de IJsbreker de beste plaat is van de desbetreffende week, dan kunnen we gewoon niet anders. Het debuut van Warhaus is mooi en moody, stilistisch gevoed door Leonard C. en Serge G. en gerookt en gerijpt in het bruinste cafe van Gent. Opmerkelijk is dat Maarten niet de enige is die zijn kans schoonziet om het solo pad op te slaan. Zeer binnenkort al krijgt hij gezelschap van Simon en Jinte, die eveneens bezig zijn met buitenbandse activiteiten. Of zij net als Warhaus ook live zullen gaan spelen, is nog onduidelijk. Ondanks de muzikale ontrouw van drie bandleden toert Balthazar er deze zomer lustig op los, Maarten, Simon, Jinte en Patricia en Michiel zullen op zo’n beetje alle grote Europese festivals te zien zijn, waaronder Pinkpop. Vanaf september is de agenda leeg en is er dus ruim baan voor alle mogelijk eigen initiatieven, te beginnen met de release van het Warhaus album, het ‘poëtisch’ getitelde We Fucked A Flame Into Being.

In het stenen tijdperk bracht je een plaat uit in je land van herkomst. En daar bleef het dan vaak bij. Slecht een handjevol gelukkigen haalde een release in een buitenland, waar er dan meestal niets mee gebeurde. Tegenwoordig zet je je muziek online. Vanaf dat moment kan de hele wereld meeluisteren. In elk land zijn wel een paar freaks, scouts of mannetjes van de radio, zoals wij die constant op zoek zijn naar nieuwe klanken. De kans dat je gehoord wordt is niet groot, maar zeker niet ondenkbaar. Daar kan Klangstof over meepraten.

Het sfeerrock project van Koen van de Wardt verspreidt zich als een olievlek over de internationale blogs en playlists. Een bastion als het Engelse NME, dat altijd zo goed als onneembaar was voor Nederlandse bands bombardeerde Hostage, de debuutsingle van Klangstof tot ‘best new music of the day’. Een in de VS toonaangevende site als Pigeons and Planes, dat zich doorgaans vooral met hip hop en r&b bezig houdt introduceerde Klangstof als ‘discovery of the day’. Zo kunnen we nog wel even doorgaan, maar er loopt hier iemand heel trots te zijn. En terecht. Het is ook leuk om te lezen hoe onze internationale vakbroeders de muziek van Koen en co omschrijven.

Namen als die van Wilco en Sigur Ros vallen, maar de meest gehoorde vergelijking is toch wel met Radiohead, de oude Radiohead toen ze nog ‘echte’ liedjes maakten. Klangstof is niet alleen opgepikt door blogs, ook platenmaatschappijen hebben de oren gespitst en de band benaderd, het later dit jaar te verschijnen album van Klangstof zal daarom ook niet alleen digitaal maar ook fysiek te krijgen zijn in Engeland, de V.S. en natuurlijk in de rest van Europa. En dat terwijl Klangstof nog geeneens EDM maakt, maar eerlijke, heerlijke indie pop, zoals de gecodeerde ode aan James Brown, Amansworld!