Category: De IJsbreker

Oscar Scheller is artiest tegen wil en dank. Zijn ideaal was om songs te schrijven, die dan door anderen de hitparade ingezongen zouden worden. Van dat plan is dus niks terecht gekomen. Als professionele songwriter produceerde Oscar alleen maar flops. Een minder gemotiveerd muzikant zou zijn studie (kunstgeschiedenis) hebben afgemaakt en zijn heil elders gezocht, maar zo zit Oscar dus niet in elkaar. Voordat hij tot de conclusie zou komen dat er voor hem geen carrière was weggelegd in de muziek trok hij de stoute schoen aan en nam hij zelf plaats achter de microfoon. Zijn eerste release als Oscar, een EP leverde het airplay hitje Sometimes op. Daarna kwam de single Daffodil Days en die was raak. Ook EP nummer twee viel in goede aarde, maar dat zijn allernieuwste single zo’n vlucht zou nemen had niemand zien aankomen. Het oer-Britse, maar voor iedereen herkenbare Breaking My Phone gaat als een raket. Mocht de maker ergens spijt van hebben, dan is het waarschijnlijk dat hij niet eerder voor zichzelf begonnen is.

In de categorie bands met on-google-bare namen gooit Blossoms hoge ogen. Niet alleen was er ooit een damestrio dat Blossoms heette, er is ook een actieve Chinese datingsite van die naam, diverse lesmethodes en yogacursussen en uiteraard onnoembaar veel bloemisten die blossom wel een toepasselijke naam vinden voor hun nering. Onze voorspelling is als je over een jaar weer Blossoms gaat googelen je meteen terechtkomt bij de gelijknamige band uit ‘greater’ Manchester. Blossoms is zo Brits als een bolhoed. Het vijftal maakt gitaarmuziek zoals bedacht door the Beatles en in de loop der decennia verder ontwikkeld door acts als Bowie, Bunnymen, Smiths, Oasis, Stone Roses etc. Het doel is volgens zanger Tom Ogden om een band te worden als Arctic Monkeys, ‘die klinken als Arctic Monkeys en niemand anders’. Dat doel is al in zicht. Charlemagne is de derde track van Blossoms, die we draaien, en de beste. We begonnen begin dit jaar met het in eigen beheer uitgebrachte Cut Me And I’ll Bleed. In augustus gingen we vol voor Blown Rose, het titelnummer van een EP, die verscheen onder de vlag van Virgin records. Nu zetten we alle ballen op Charlemagne, het titelnummer van de jongste EP van de Mancunians. Blossoms begint volgende week aan een eerste tour door Engeland. Een deel van de shows is al uitverkocht. In januari onderbreken ze hun Britse zegetocht even voor een showcase op Eurosonic. Ga dat zien als je kan, want dat Blossoms dat wordt wel wat.

The Unknown, de laatste single van Bewilder is een prachtplaat, die veel meer aandacht verdient dan hij heeft gekregen. Ook van ons. Het debuutalbum van Bewilder is er een van grensoverschrijdende schoonheid en dynamiek, een onbetwist hoogtepunt in dit toch al rijke Nederpopjaar. Het piece de résistance van Dear Island is wat ons betreft het vers op single verschenen, Forza (It Is).
De openingstrack van het album begint relatief rustig om vier en halve minuut later net niet te ontsporen in een crescendo van bijna mythische proporties. De luisteraar blijft snakkend naar adem achter. En naar meer. Als we een vergelijking mogen maken, zouden we zeggen dat Forza (It Is) van Bewilder klinkt als klinkt als War On Drugs on drugs van het oppeppende soort. Forza (It Is) is wat The Unknown had moeten zijn, onze nieuwe IJsbreker!

En toen waren er twee! Twee albums binnen even zovele maanden van een duo waarvan je heel veel kunt zeggen, maar niet dat ze hyperactief zijn. De totale oogst van elf jaar Beach House is zes albums, dat is inclusief de twee nieuwe. Vanwaar die plotselinge productie? Omdat het kon, er waren songs, er was een studio en er was een wet om te breken, de ongeschreven wet in de muziekindustrie dat er een periode van minimaal een jaar tussen twee albums moet zitten. Labels hebben minimaal een jaar nodig om een album te exploiteren. Die regel heeft Beach House dus aan hun spreekwoordelijke laars gelapt. Wie de band volgt zal niet heel erg verbaasd zijn, Victoria Legrand en Alex Scally hebben zich nooit veel aangetrokken van conventies, muzikaal noch zakelijk. Die indie-attitude heeft de band geen windeieren gelegd. Beach House torrent hoog boven het overbevolkte dreampopveld uit en heeft met songs als Norway en Myth en het recente Sparks mijlpalen en ijkpunten van het genre afgeleverd. Een andere wet uit de muziekindustrie is dat de media zich concentreren op de meest recente release, in geval van Dream House zou dat het gloednieuwe Thank You Lucky Stars album moeten zijn. Prima plaat hoor daar niet van, maar wij zijn nog niet klaar met het de vorige, Depression Cherry. Op dat album staat namelijk een nummer waar we helemaal weg van zijn, een melodieus meesterwerkje dat zich kan meten met genoemde hits. Space Song is dus geen single, zal het waarschijnlijk ook wel niet worden nu er nog een nieuwer album is, maar wij vinden dat het nummer een plek verdient in ons collectieve bewustzijn, vandaar dat we Space Song van Dream House hebben opgewaardeerd tot IJsbreker. Dat is tegen de regels, maar daar is Beach House zelf mee begonnen!

Het zal je maar overkomen. Je brengt een eerste single uit en je wordt meteen op het schild gehesen als top dit, beste dat, sterkste sinds. Alsof na jaren duisternis eindelijk de zon doorbreekt, zo laaiend werd Taymir twee jaar geleden onthaald. Aanleiding voor alle pluimen was de debuutsingle, Aaaaah. Hollandse Arctic Monkeys, Nederlandse Strokes, alsof we zelf en zeker in Den Haag geen lange traditie kennen van rockbands die bulken van talent, ambitie en tomeloze energie. Dat zijn namelijk de ingrediënten van het succes van Taymir en niet dat hun sound doet denken aan…. Het succes van Aaaaah was zo groot dat alles wat daarna volgde eigenlijk alleen maar kon tegenvallen. En dat deed het ook, commercieel dan, artistiek heeft Taymir weinig steken laten vallen. De eerste klap die de band uitdeelde met Aaaah bleek waarde te hebben tot ver over onze landsgrenzen. Taymir heeft zich de afgelopen twee jaar drie slagen in de rondte getoerd, van Hilversum tot Hollywood, van Haarlem tot Hamburg. Taymir is logischer wijze sterker dan ooit uit de strijd gekomen. De dilettanten van toen zijn de veteranen van nu. Daarom hoeft het niet te verbazen dat de nieuwe single van Taymir, Sometime niet gewoon goed, maar geweldig is. Superieure powerpop met een drive die The Strokes ergens onderweg verloren zijn en een gitaarriff waar Alex Turner zijn familie voor zou gijzelen. Er is dan helemaal niets te zeuren? Jawel, met maar één optreden dit jaar In Nederland komen we er wel heel bekaaid af. Maar als Bas, Quinten, Mikkie en Isai beloven volgende jaar uitgebreid langs onze clubs te toeren zullen we dat door de vingers zien.

Naast houten meubels is popmuziek een van de belangrijkste exportproducten van Zweden. Sinds Abba in de jaren zeventig Zweden op de kaart zette als leverancier van aardige amusementsmuziek produceert het land een constante stroom hits en hit-acts. Vrijwel elk genre is goed vertegenwoordigd, alleen op het gebied van ronkende gitaren laten de Vikings het afweten. Als je niet als Robyn, Lykke Li of First Aid Kit klinkt, heb je een probleem. Om die reden zag Lea Emmery zich gedwongen haar geboorteland verlaten en zich te vestigen in Engeland, waar het gitaarklimaat een stuk gunstiger is. De 22 jarige Lea en haar band, Kid Wave rocken alsof de jaren negentig nog in volle gang zijn. En ze is niet de enige. Muzikaal en mentaal is Kid Wave familie van andere door ons gekoesterde neo-grunge bands als Bully, Torres, Dilly Dally etc. Nieuw kan je het niet noemen wat de dames doen, maar nuttig is het zeker, al is het maar ter compensatie van al die zuchtmeisjes, kindsterretjes en softporn diva’s, die momenteel de charts domineren. I’m Trying To Break Your Heart staat samen met nog veel meer fraai lawaai op het debuutalbum van Kid Wave, dat momenteel door Europa toert als voorprogramma van The Vaccines.

Twee jonge Australiërs komen elkaar tegen in Zuid-Oost Azië, waar ze allebei vrijwilligerswerk doen als leraar Engels. Behalve een belangstelling voor taal blijken ze ook een liefde voor muziek te delen. Een paar jaar later, we schrijven 2011, treffen ze elkaar weer. Dit keer in Zweden, waar de één, Timothy Caroll uit Brisbane flink aan de weg timmert als songschrijver. Als de ander -Oscar Dawson uit Melbourne, inmiddels woonachtig in Berlijn- bij zijn vriend op bezoek gaat besluiten ze de handen ineen te slaan. Eenmaal terug in Australië zetten ze hun samenwerking voort, eigenlijk zonder direct doel, maar het voelt goed dus waarom niet? De logische stap is het vormen van een band. Er wordt een ritme sectie gezocht en gevonden en een bandnaam bedacht. Holy Holy. En hoe klinkt het? Nogal Amerikaans. Holy Holy maakt in country en folk en soul gedrenkte levensrock, muziek met emotie maar ook met ruimte voor experiment. Eerder dit jaar draaiden we al het nummer You Cannot Call for Love Like a Dog. Maar History is de eerste officiële single van Holy Holy in Nederland én is ook de track waarmee de band naam maakte in Australië, en er ligt nog veel meer moois op ons te wachten. Dat zal op 23 oktober verschijnen in de vorm van een album. Een week later komt Holy Holy weer terug naar de najaarseditie van London Calling. Eerder dit voorjaar stond London Calling loves Concerto al op het programma. Wij durven de voorspelling aan dat er nog heel wat optredens zullen volgen.

Voor een gesettelde artiest is drie jaar peanuts, voor een beginnende band is drie jaar echter een eeuwigheid. Het was dan ook niet de bedoeling dat er zo’n zesendertig maanden zouden zitten tussen de release van Oshin, het debuutalbum van Diiv en de opvolger, Is The Is Are. ‘Tussen droom en werkelijkheid staan wetten in de weg en praktische bezwaren’ zong de dichter. In geval van Cole Smith, zakelijk en creatief leider van Diiv waren het een drugsverslaving, een nieuwe liefde en een van racisme beschuldigde bassist die zijn plannen dwarsboomden. Van uitstel is gelukkig geen afstel gekomen, zodat we in oktober alsnog de release gaan meemaken van de nieuwe muzikale avonturen van Cole Smith en zijn vazallen. De druk op Diiv is groot. Cole Smith wordt geniale eigenschappen toegedicht en een toekomst, die zowel artistiek als commercieel rooskleurig zal zijn. Hopelijk heeft hij sterkere schouders dan zijn held Kurt C, alhoewel je daar met zijn ‘belangstelling’ voor illegale roesmiddelen de nodige vraagtekens bij mag plaatsen. Maar dat is speculeren. Als we ons tot de feiten beperken, zien we uitstekende nieuwe single, een volle concertagenda en een langverwacht nieuw album. 2016 wordt het jaar van Diiv. Tenzij…

We hadden Half Moon Run vrij vroeg in het vizier. In november 2012 begonnen we met draaien van Full Circle. En dat doen we nog steeds, maar nu als ‘modern classic’. Het is dan ook met vreugd en vrees dat we uitkeken naar nieuw werk van het combo. Vreugde, omdat we fan zijn, vrees omdat tweede albums nog wel eens willen tegenvallen. Bij beluistering van Turn Your Love is de vrees volledig verdwenen. De officiële eerste single van het nieuwe album van Half Moon Run is een heerlijk zooitje, een rocksong met dance beat en country harmonieën. Wie meer van het zelfde had verwacht is bij de Half Moon Run duidelijk aan het verkeerde adres. Ons enige puntje van kritiek is dat we zo’n drie jaar hebben moeten wachten op de opvolger van het Dark Eyes album. Dat lag gelukkig niet aan gebrek aan inspiratie, maar aan het trage tempo waarmee de wereld viel voor de kunsten van de Canadezen. Nederland was een van de eerste landen na Canada waar Half Moon Run voet aan de grond kreeg, na ons volgde de rest van Europa. Het langverwachte tweede album van Devon, Conner, Dylan en Isaac verschijnt op 23 oktober. Titel wordt, Sun Leads Me On. Op 7 november komt Half Moon Run de nieuwe nummers voor het eerst hier live spelen in het Tolhuis te Amsterdam aka Paradiso Noord.

Normaal kiezen we een gloednieuwe single als IJsbreker, maar deze week hebben we er één gekozen, die al ruim een half jaar oud is. Dat doen we omdat we vinden dat TORRES veel meer aandacht verdient dan ze tot nu toe heeft gekregen, ook al was ze pas nog onder ons o.a. voor een show op Into The Great Wide Open en de kleine zaal van Paradiso (en zeer binnenkort op Incubate). TORRES maakt deel uit van de nieuwe, super interessante stroming rockmeiden (oftewel FFB’s; female fronted bands), denk Wolf Alice, Bully, Meg Myers enz. Het zijn de muzikale dochters en erfgenamen van 90’s heldinnen Alanis Morissette en PJ Harvey. TORRES is het pseudoniem van Mackenzie Scott, oorspronkelijk uit Nashville (dus niet Californië ;)), maar tegenwoordige opererend vanuit Brooklyn. Eerder dit jaar kwam ze met een tweede album, Sprinter. De titelsong hebben we heel vaak gedraaid en heeft ook een aantal weken op -1 in de Graadmeter gestaan, maar de single die daarvoor kwam, Strange Hellos, hebben we een beetje onderbelicht gelaten. Onterecht vinden we nu. Onder het mom van beter laat dan nooit, maken we dat gemis goed door Strange Hellos van TORRES alsnog uit te roepen tot IJsbreker!