Category: De IJsbreker

De originaliteitsprijs zal DMA’s niet snel krijgen, maar originaliteit is het laatste waar je aan denkt als je het Australische trio hoort en ziet. Energie en melodie zijn de wapens waarmee Tommy, Matt en Johnny langzaam maar o zo zeker de wereld veroveren. En branie en bravoure. Dat laatste hebben ze, net als een deel van hun sound afgekeken van de Britpopgeneratie. Vooral wat er zich in de jaren negentig in Manchester afspeelde, heeft grote indruk gemaakt op het trio. DMA’s heeft hits, maar het zijn hun lives-shows die de vlam in de pan laten slaan. Eerdere optredens in het land leidden tot een spot op LL15. Daar ging het dak van de tent en werd de band definitief geadopteerd door rockend NL. Your Low is net als Laced, Delete en Feels Like 37 terug te vinden op de debuut mini-langspeler van de boys from Down Under, die -het goede nieuws houdt niet op – dit najaar terugkomen voor drie shows en wel in Vera (1/11), Tivoli (11/11) en de Melkweg (12/11).

Stel dat Frances Cobain wel in muziek geïnteresseerd zou zijn, sterker nog dat ze in de voetsporen van pa en ma was getreden. Grote kans dat de dochter van Kurt en Courtney zou klinken als Dilly Dally. Misschien is ze het ook wel, of anders de geheime liefdesbaby van Frank Black en Alanis Morissette, dat kan ook. Het begeleidend schrijven beweert echter dat Desire de eerste single is van het eerste album van een band uit Toronto, Dilly Dally genaamd. Dat album, Sore is het resultaat van een proces dat twaalf jaar geleden begon op de middelbare school. Daar ontdekten Katie Monks en Liz Ball dat ze van de zelfde muziek en muzikanten hielden. Ze leerden zichzelf gitaar spelen en begonnen een band, Dilly Dally, wat iets betekent als lummelen, je tijd verdoen. De naam staat in schril contrast met de muziek van de twee meiden en twee mannen. Desire is een stevig staaltje op 90’s leest geschoeide gruisrock. De 90’s revival is onder ons.

Meer dan een aangename verrassing, de nieuwe single van Deerhunter. Alleen al het intro! Nile Rodgers (en Daft Punk) zouden er een moord voor doen. We kennen Deerhunter als een experimentele band met wortels in de punk en noise. Niet alles van de band uit Atlanta is even goed, maar saai zijn ze zelden. Deerhunter is al dik een decennium actief. Hun beste album is volgens velen hun voorlaatste Halcyon Digest. De band leek dus over het hoogtepunt, niet vreemd na tien jaar en zes albums, maar Snakeskin zet alles op zijn kop. Het is met afstand de meest poppy en dus radiovriendelijk track van Deerhunter, meer disco dan punk, meer funk dan noise. Het woord is levenslustig. En daar zou wel eens een reden voor kunnen zijn. Main man, Bradford Cox heeft vorig jaar een ernstig auto-ongeluk gehad. Het heeft maanden geduurd voordat hij weer uit de kreukels was. Wellicht heeft die ervaring hem nieuwe energie en inspiratie gegeven. Half oktober volgt het bijbehorende album, Fading Frontier. Ongeveer een maand later staat Deerhunter op Le Guess Who? in Utrecht. Haal je dansschoenen maar alvast uit het vet.

Long time, no hear blijkt stilte voor de storm! Drie jaar hebben we niks vernomen van Silversun Pickups, een eeuwigheid in poptermen. De band uit L.A. blijkt echter niet alleen ‘alive’, maar ook nog eens ‘kicking’. We baseren onze observatie op de meer dan uitstekende single, die de weg moet voorbereiden voor de release van het langverwachte vierde album van Silversun Pickups. Nightlight is een gelaagde, ambitieuze rocksong met dito videoclip. Voor wie de band niet kent. Silversun Pickups maakt muziek die zowel grungy als poppy is, speels en serieus, heavy en lichtvoetig tegelijk. De opbrengst van 10 jaar Silversun Pickups is drie albums met dus een vierde op til. Het nieuwe werkstuk van Brian, Nikki, Joe en Christopher gaat Better Nature heten en kan zo rond eind september worden tegemoet gezien.

De meeste supergroepen zijn niet echt super. Dat beroemde muzikanten het leuk vinden om samen ‘iets’ te doen wil niet zeggen dat dat iets ook interessant is. Meestal niet eigenlijk. Dat is de regel. De uitzondering zou wel eens El VY (spreek uit L Vaai) kunnen heten. Supergroep is misschien wat overdreven voor wat feitelijk een duo is, waarvan slechts de helft echt beroemd is. Matt Berninger won harten als zanger van The National. Zijn partner in EL VY en vriend voor het leven, Brent Knopf heeft nog wel even te gaan voordat hij net zo bekend is als zijn nieuwe partner. Knopf zit in Ramona Falls en zat in Metronoma. EL VY krijgt automatisch aandacht, omdat Berninger er in zingt, maar ook als het een debuut zou zijn van een nieuwe band zou Return To The Moon de nodige aandacht trekken. Het is een klein maar knap nummer, vrolijk voor wie The National gewend is met een dansbare beat en een refrein dat beklijft. De samenwerking tussen Matt en Brent verliep zo voorspoedig dat er voldoende materiaal is voor een album. Dat gaat net als de single Return To The Moon heten en staat voor eind oktober gepland. Niet veel later begint El VY aan een wereldtournee, die de band op 3 december naar de Melkweg brengt.

Foals is één van de grootste bands van het moment en wat ons betreft een geweldige IJsbreker. Mountain At My Gates is na de huidige -1 in de Graadmeter What Went Down de tweede single van het aankomende, vierde album met ook de titel What Went Down. De release is over een paar weekjes op 28 augustus en we hebben er zin in. Want zanger Yannis Philippakis heeft aangegeven dat de plaat de stevigste tot dusver van Foals wordt. Kom maar op! Mountain At My Gates is wat minder hard dan voorganger What Went Down, maar misschien in dynamiek nog wel beter. Met zo’n single is het binnen no time 28 augustus. Helaas geen show van Foals op Lowlands, maar het vijftal uit Oxford staat wel op 7 september in de Amsterdamse Melkweg. Dat concert is wel al lang uitverkocht, uiteraard. Nog even over de clip dan. Een bijzondere, interactieve zwart-wit 360 graden video geregisseerd door Nabil die ook de baas was over de clips Late Night en Bad Habit van het vorige album Holy Fire. De beelden zijn geschoten met de nieuwe Spherical Virtual Reality-technologie van GoPro, je kan dus zelf de camera besturen! Kortom, alles klopt aan Foals.

De nieuwe IJsbreker Pretty Pimpin is een splinternieuwe, donkere, bluesy en intrigerende track. Gemaakt door de slackerrocker Kurt Vile uit Philadelphia. De nieuwste single van de langharige muzikant is niet zo zonnig als Wakin’ on a Pretty Day van zijn vorige plaat, maar het groovende element zorgt voor een heerlijke zomerse vibe. Pretty Pimpin is de openingstrack van het aanstaande zesde soloalbum “b’lieve I’m going down” dat op 25 september verschijnt en maar liefst 17 nummers gaat bevatten. Kurt Vile was tussen 2005 en 2008 de gitarist van The War on Drugs. Zou het hem nu ook lukken, zo’n megasucces? We hopen het van harte voor Kurt. Daarom levert hij de nieuwe IJsbreker. En omdat de track gewoon ontzettend “pretty pimpin” is. Voor de liefhebber: op zaterdag 31 oktober geeft Kurt Vile een volwaardig concert tijdens London Calling in Paradiso.

Wij hebben wel wat met de Twentse psychelische band PAUW, dat is duidelijk. Het viertal scoorde al de IJsbreker met debuutsingle Shambhala én PAUW was de afsluiter op Pinguins in Paradiso, april jongstleden. Maar PAUW heeft ook wat met Pinguin Radio. Eind 2014 waren ex-Stationschef Brian Pots en zijn mannen aan het werk in de studio én waren zij de meest geboekte band van de Popronde. Maar toen al hoopte PAUW op een plekje op de affiche van #PIP2. Gelukt dus! En het succes gaat veel verder. De paddopop wordt geprogrammeerd op elk festival (waaronder Lowlands) en ook is PAUW een graag geziene gast in televisieshows, waaronder bij DWDD. Een item over het heelal in die talkshow vormde de basis voor Visions. En met de astronomische videoclip erbij is het plaatje helemaal rond. Een leuk detail in Visions is de verwijzing naar The Beatles met “Lucy In The Sky”, maar onze Nederlandse vaandeldrager van het genre doet meer aan Temples denken, en dat is niet zo gek, want met die Britse band is PAUW ook bevriend. In oktober verschijnt het debuutalbum, daarvoor werkt de rockgroep met niemand minder dan de master-engineer van The Black Keys. Dat belooft dus wat, maar luisteren naar onze single van de week Visions zegt natuurlijk al genoeg!

Opgedoken, afgestoft en opgepimpt. Complexity, de nieuwe single van Eagles of Death Metal is geen nieuw nummer maar een remake van een liedje dat Jesse Hughes een paar jaar geleden uitbracht als Boots Electric. Een oud liedje nieuw leven inblazen duidt meestal op ideeënarmoede, maar de nieuwe versie van Complexity geeft niet die indruk. Er zat gewoon meer in het nummer dan Hughes er in zijn eentje uit wist te halen. Samen met zijn Eagles Of Death Metal compadre Josh Homme heeft hij van een leuk liedje een uitstekend nummer gemaakt. Nu QOTSA even op stal is gezet, is Homme weer volop betrokken bij EODM, dat hij zo rond de eeuwwisseling in het leven riep samen met Hughes. Zij zijn de kern van een band waarvan de andere leden circuleren. Dit jaar laat eindelijk weer eens wat activiteiten zien in het EODM kamp, de band is bezig aan een zomertour en voor de herfst staat er een nieuw album gepland. Zipper Down gaat langspeler nummer 4 van EODM heten. Voor zover we kunnen nagaan is Complexity de enige remake. Het album telt wel een cover, Save A Prayer van Duran Duran. Wat Homme en Hughes daarvan hebben gebakken, weten we op 2 oktober.

Helemaal gitaarloos is onze nieuwe IJsbreker niet, maar de rock is ver te zoeken. Wat Devil’s Whisper van Raury dan wel is? Zestig jaar zwarte muziekhistorie in drie en halve minuut. Het nummer begint als gospel en eindigt als rap. Tussendoor bewijst de auteur dat hij tot grote dingen in staat is. Een nadere kennismaking is dus op zijn plaats. Raury is de 19 jarige Alexander Tullis uit Atlanta. Hij is zo’n niet voor één gat te vangen artiest, net als Prince en Beck en André 3000. En Typhoon. Raury is zanger, maar rapt ook en speelt behoorlijk goed gitaar. Tot nu toe waren zijn releases meer interessant dan goed, maar met Devil’s Whisper (een vervolg op zijn debuutsingle God’s Whisper) heeft hij zijn eerste meesterwerk afgeleverd. Opvallend ook voor een eigentijdse hip hop (achtige) plaat is dat er geen onvertogen fuck valt. Voor simpele liefdeliedjes moet je dus niet bij hem zijn, maar als je net als wij op zoek bent naar muzikaal avontuur en tekstuele diepgang dan ben je bij Raury aan het goede adres.