Category: De IJsbreker

Frank Turner is geen doorsnee rockartiest. Zijn vader is baas bij een bank, zijn opa was bisschop. Frank is een oud studie-genoot van Prins William en voormalig zanger van een hard-core band. Hij is anarchist en onverbeterlijke wereldverbeteraar tegelijk. Maar boven alles is Frank Turner een bevlogen vertolker van de gevoelens van het volk. In een stijl die het midden houdt tussen Bruce Springsteen en Billy Bragg zingt hij met een urgentie alsof elke dag zijn laatste kan zijn. De teller staat op vijf studioalbums met een zesde in aantocht. De titel van Frank’s jongste duit in het muzikale zakje kan je zien als een intentieverklaring, zijn mission statement, ‘ Positive Songs For Negativ People’. Van dat album komt de nieuwe single, The Next Storm, met het opbeurende refrein, “ I’m not gonna live the whole of my life indoors, I’m gonna step out and face the next storm”. Frank stond pas op Pinkpop als een van de weinige acts zonder hitparade succes en misschien wel als enige act met een boodschap. Zijn show viel in uiterst goede aarde. Ze liggen niet (meer) voor het oprapen, artiesten met een sociaal bewustzijn, maar ze zijn er dus nog wel met voorop mister Frank Turner.

De nieuwe IJsbreker is van Highly Suspect! Onthoud die naam! Tenzij je niet van opwindende gitaarmuziek houdt, natuurlijk. Dat kan, maar dan ben je bij Pinguinradio wel een beetje aan het verkeerde adres. Highly Suspect is een zweetrockband uit Brooklyn, die zich makkelijk kan meten met gitaargeweldenaars als Royal Blood en Queens of The Stone Age. De band van Johnny Stevens (zang/gitaar) en de Meyer tweeling (Rich op bas en Ryan op drums) is niet helemaal nieuw. Het trio begon in 2009 in hun woonplaats Cape Cod. Na hun verhuizing naar NYC kwam er vaart in de carrière. In 2012 debuteerden ze met een EP die binnenkort gezelschap krijgt van een volledig album. Van die langspeler, Mister Asylum staan nu vier tracks online, de een nog heter dan de ander, maar geen een zo lekker als Lydia. Highly Suspect leent en citeert ongegeneerd uit 40 jaar pophistorie, rock, blues, grunge, garage you name it, they’ve got it! Er zullen vast stemmen opgaan die beweren dat Highly Suspect niet erg origineel is en gelijk hebben ze. Maar als wij moeten kiezen tussen hoogst een oorspronkelijke act die ons koud laat en een stel sprokkelaars die je dwingen tot swingen is de keus niet moeilijk.

Introducing…The Arcs, de nieuwe bij-band van Dan ‘Black Keys’ Auerbach! Dan’s nieuwe speeltje is een logisch gevolg van zijn activiteiten als producer. De vijf muzikanten met wie hij The Arcs is begonnen vormen de vaste kern van de studioband die hij inhuurt als hij albums produceert voor derden. Je hoort The Arcs op platen van o.a. Dr John, Valerie June, Ray Montagne en Lana Del Rey. De mannen voelen elkaar zo goed aan dat een ‘solo-album’ van de studioband niet kon uitblijven. Er lagen zo’n 75 songs op de plank, groepscomposities. De beste daarvan zijn uitgewerkt en opgenomen en zullen in september verschijnen op het album, Yours Dreamily. Waar The Black Keys vooral variëren op het thema blues staan The Arcs ook open voor andere smaken van Afro-Amerikaanse origine zoals daar zijn oude soul en moderne hip hop. Die invloeden zijn op de debuutsingle nog niet echt te horen. Stay In My Corner is een stukje schaamteloze retro-rock met een melodie die opvallende gelijkenissen vertoont met die van Jealous Guy van Beatle John. De prachtige slide-guitar doet weer sterk denken aan Beatle George. Kortom sterk nieuw werk van Dan de fan.

Welkom terug FIDLAR! Twee jaar na hun meer dan overtuigende debuutalbum is surfpunkband FIDLAR klaar voor de tweede ronde. De band uit L.A. zet de aanval in met 40oz. on Repeat, een nummer waar de pret vanaf spettert. Ook de bijbehorende clip is vrij geniaal, een parodie op beroemde video’s uit de recente pophistorie. Minder geïnspireerd is de titel die de boys bedacht hebben voor hun nieuwe album. Too heet de opvolger van het naamloze debuut, maar daar malen we verder niet om. Voor wie de naam FIDLAR niet veel zegt, je schrijft de band naam in hoofdletters omdat het een acroniem is, dat is oud Grieks voor een afkorting die je uitspreekt als een woord. FIDLAR staat voor Fuck It Dog, Life’s A Risk. Ze zijn met zijn vieren de FIDLARS, Zac, Brandon, Elvis en Max. Live is ook vaak ene Coco van de partij. Zij verlevendigt het toch al energieke bandgeluid met geïnspireerde triangelpartijen. Hopen dus dat ze mee komt naar Best Kept Secret alwaar de makers van onze nieuwe IJsbreker de boel eens flink wakker zullen schudden. Zet het bier maar koud FIDLAR is in aantocht.

Soms kan je succes zien van mijlen ver zien aankomen. Neem nou Gengahr. De band uit Noord London is bezig de wereld aan hun jonge voeten te krijgen op de oudste en beste manier die er is. Met optredens. Van deze tijd is dat de band zoveel mogelijk van die optredens filmt en op Youtube zet, van intieme showcases tot en met live-registraties op grote festivals. Het is opvallend hoe vaak Gengahr -dat nog maar drie singles uit heeft- überhaupt speelt. Gengahr zien is in Gengahr geloven. Gelukkig blijft het studiomateriaal niet achter bij de bühneprestaties. De nieuwe single Heroine is indie in optima forma en een uitstekende aanjager van het langverwachte debuutalbum, A Dream Outside dat medio juni uitkomt. Rond die tijd is Gengahr in het land voor een show op Best Kept Secret. Niets is zeker in de muziekwereld, maar alle tekenen wijzen er op dat Gengahr volgend jaar rond deze tijd net zo bekend zal zijn als Modest Mouse, MGMT of zelfs Tame Impala, bands waarmee het Londense kwartet veelvuldig wordt vergeleken.

Alsof je net een super moeilijke game hebt gewonnen of gezegevierd bij een belangrijke wedstrijd, zo klinkt Young & Unafraid van The Moth & The Flame, majestueus, strijdlustig en heroïsch. De makers van dit nieuwe strijdlied is een kwartet uit Provo, een stad in de Amerikaanse staat Utah, die bekend staat als het meest conservatieve woonoord in de V.S. 98 % van de Provo’s is Mormoon. Geen wonder dus dat de band -net als voor hen The Osmonds, Neon Trees en Imagine Dragon- hun geboortestad verruilde voor het liberale L.A. Van meet af aan was er al veel vertrouwen in The Moth and the Flame. Hun debuutalbum namen de boys op met mannen die eerder goede resultaten hadden behaald met hun werk voor Elvis Costello en Skrillex. Een succes was de plaat niet, maar hij leverde de band wel een showcase op SXSW op en positieve pers in Engeland. Een EP met Joey Waronker (REM/Atoms For Peace) achter de knoppen bracht de gouden bergen ook niet dichter bij, maar wekte wel weer de interesse van een kapitaalkrachtig label. De nieuwe platenbazen stuurden de band studio in met een aantal kopstukken uit het producersgilde, Peter Kalis (Interpol/The National) en Tony Hofer (M83/Beck). De van Bon Iver en Sufjan Stevens bekende Rob Moose werd aangetrokken om een aantal song van violen te voorzien. Er zijn dus weinig kosten en zeker geen moeite gespaard om van het ‘big label’ debuut van The Moth & The Flame een succes te maken. Nu maakt één topsingle nog geen hitalbum, maar het moet wel heel vreemd lopen als The Moth and the Flame het volgende level nu weer niet haalt.

Wegens succes gepromoveerd! Toen we vorige week From Above op onze playlist zetten, wisten we zo goed als niets van de maker(s). Verwoede pogingen om achter hun indentiteit te komen leverden vrijwel niets op. Dat heeft te maken met het feit dat een naam als The Beach zich moeilijk laat google-en, maar dat komt ook omdat ‘The Beach’ zijn best doet om onvindbaar te blijven. Maar zo snel geven we niet op. De info is nog steeds summier, maar we kunnen inmiddels wel melden dat The Beach het alias is van ene George Morgan woonachtig Clapham, een wijk in zuid Londen. Het verhaal wil dat George in zijn achtertuin aan het voetballen was. De bal verdween over de schutting in de tuin van de buurman en laat dat nou net een beroemde producer zijn! Inderdaad te mooi om waar te zijn. Het verhaal geeft wel aan dat The Beach een beetje mysterie wel ziet zitten. Wij dus ook. Er zijn al genoeg acts die met de billen bloot gaan en het hart op de tong dragen. Als we mogen kiezen hebben we liever een act die ons sterke verhalen op de mouw spelt, dan de zoveelste integere maar oersaaie singer-songwriter. Back to The Beach. From Above is een A+ plaat en derhalve een prima IJsbreker. Daar is niks mysterieus aan.

‘Psychedelic sex music’, zo omschrijft bandbaas Austin Williams de songs op het nieuwe album van Swim Deep. Hij licht nog verder toe, ‘we hebben Rumours van Fleetwood Mac en Yeezus van Kanye West gemengd met acid house’. En zo is het. De nieuwe single van Swim Deep uit Birmingham is een heerlijk allegaartje, vol raakpunten uit het verleden maar in mix en uitvoering net zo van nu als Tame Impala en Jacco Gardner. Swim Deep is met ons sinds 2010. Drie jaar later verscheen het debuutalbum, Where The Heaven Are We met daarop maar liefst vier tracks die de Pinguin playlist haalden, waaronder King City en She Changes The Weather. Wij trokken Swim Deep zo goed dat we de band boekten voor ons eerste feest in Paradiso. Een goede move was dat. Enige verwachtingen aangaande het nieuwe album hadden we dus wel. Die worden alles behalve beschaamd. De loksingle van het nog te verschijnen nieuwe album, To My Brother overtuigde met zijn coole koortjes en Talking Heads beat. One Great Song And I Could Change The World bevalt nog beter. Zo goed zelfs dat we unaniem hebben besloten de track tot IJsbreker uit te roepen.

Tijdens onze permanente zoektocht naar mooie muziekjes voor de mens kwamen we een nummer tegen van het ons onbekende Black Honey. Het was liefde op het eerste gehoor! Madonna is rock zoals we onze rock het liefst hebben, kort, sexy, met rammelende gitaren en voldoende mysterie om de fantasie te prikkelen. De track klinkt Amerikaans, zou zo op een soundtrack van Tarantino kunnen, maar de makers komen uit het oer Britse Brighton. De aanvoerdster van Black Honey laat zich Izzy Bee noemen. Honey, Bee, voel je hem? Miss Bee en haar begeleiders spelen al langere tijd samen, sinds een jaar onder de huidige naam. Madonna had natuurlijk een toevalstreffer kunnen zijn, maar de andere tracks op Soundcloud zijn ook van een opvallend hoog kaliber. Wij zetten onze money op Black Honey!

Bestaan die nog? Ja die bestaan nog. Of weer. Iets meer dan tien jaar na hun debuut en ruim vijf jaar na hun laatste levensteken komt Ratatat met nieuw werk, sterk nieuw werk mogen we wel zeggen. Het New Yorkse producers duo maakte naam in het eerste decennium van deze eeuw met tracks die een brug sloegen tussen techno en rock. Dat deden ze met veelal instrumentale tracks, die ook al kwamen ze uit een doosje opvallend organisch klonken. Het aantal beats per minute bleef binnen de perken, de composities kenden kop en staart en dankzij echte en gesamplede gitaren was er altijd een rockgevoel. Daarom kwam je Ratatat ook vaker tegen op fatsoenlijke tijden in het voorprogramma van bands als Franz Ferdinand en Vampire Weekend dan tegen het ochtendgloren in schaars verlichte clubs. Dat er nog leven in het duo zat, werd duidelijk toen ze eerder deze maand opdoken op het Coachella festival in Californië. Daar debuteerden ze Cream On Chrome, dat zich makkelijk meten kan met in het verleden behaalde resultaten als Wild Cat en Loud Pipes. Ratatat gaat ook weer op tournee, waar en wanneer wordt later bekend gemaakt. De band heeft tot nu toe vier albums uit LP1 t/m 4. Hopelijk zit er ook nog een LP5 in.