Category: De IJsbreker

Sinds we twee jaar geleden Catfish and the Bottlemen in de lage landen mochten introduceren, op de eerste editie van ons Pinguins in Paradiso festijn kunnen de mannen uit Llandudno, Wales bij ons weinig kwaad. Maar ook objectief gezien gaat het ze voor de wind. De band gaat per release een stevige stap vooruit en stapelt de ene toptrack op de andere.

Ook Soundcheck gaat er in als een biertje op een hete festivaldag. De nieuwe single van Van McCan and his men geeft zijn geheimen niet in meteen prijs. Herhaaldelijk luisteren wordt beloond met misschien wel de meest gelaagde en geslaagde track van de Bottleband tot dusver. Producer van het nieuwe hoofdstuk in het bestaan van de nog prille band is Dave Sardy, een veteraan uit het Rick Rubin kamp met een staat van dienst van hier tot heb ik jou daar. Album twee van Catfish & The Bottleman moet deze zomer gaan verschijnen, vol verwachting klopt ons hart.

We horen violen, blazers en dameskoortjes, maar de show wordt gestolen door een ongedefinieerd instrument, dat klinkt als een bronstige olifant. Hij heeft het ‘m geflikt Kevin Morby. I Have Been To The Mountain is het nummer waarmee de oud voorman van Woods en The Babies eindelijk aan de massa kan laten horen wat hij in zijn mars heeft. En dat is veel.

De nu 27 jarige zanger-gitarist raakte besmet met het rockvirus toen hij nog maar tien was. Op zijn 17e wist hij zeker dat school niks voor hem was en lifte hij van Kansas naar Brooklyn, waar hij aan een loopbaan begon die nu tegen de tien albums aanloopt, inclusief die van zijn ex bands. I Have Been To The Mountain staat op Kevin’s derde soloplaat, Singing Saw die zo goed als release-klaar is. Morby maakt rootsy muziek geënt op het werk van o.a. Dylan, Young en Reed. Hij is echter geen herkauwer noch een respectvol volger. Zoals de hitsige olifant solo al duidelijk maakt, bekommert Kevin zich niet zo om authenticiteit, maar krijgt elk nummer de uitvoering die past bij de vorm, inhoud en deze tijd. Zoals I Have Been To The Mountain dat klinkt als een kruising tussen Leonard Cohen en Ennio Morricone. Album verschijnt half april, op 8 mei staat Mr Morby in de Bitterzoet in Amsterdam.

Hoge mannenzang met een disco beat, dat is kort door de bocht de sound van 2106. Mainstream of indie, maakt niet uit. Van Sam Smith tot Tame Impala allemaal lijken ze bevangen door de geest van Bee Gees. Ook de zanger van White haalt zijn hoge tonen, terwijl de ritme sectie het tempo er in houdt. Het vijftal uit Glasgow kneedt de beat van LCD Sound System met het vernuft van Everything Everything tot een radioklare popsong waar we nog jaren plezier van gaan beleven.

Vooralsnog is White een singles-band met een groeiende live-reputatie. De Schotten zijn hier al een keer op bezoek geweest en koesteren warme herinneringen aan Paradiso als de beste plek waar ze tot nu toe hebben opgetreden, “the room was shaking, flesh was flying, it was the sort of crowd you dream of”. Voor herhaling vatbaar dus. Goed nieuws daarom dat White weer gaat touren, eerst door Engeland, daarna gaan ze naar Austin voor SXSW. Hopelijk komen ze daarna onze kant weer op om de zomer te voorzien van een soundtrack.

Het was best wel even wennen aan het nieuwe geluid van Bombay. De eerste twee releases van de band weken zo af van in het verleden behaalde successen als Sancho Panzo en Shackles And Chains, dat het ze verstandiger leek om van naam te veranderen. Bombay Show Pig werd simpelweg Bombay, toevallig of niet ook de titel van een bescheiden meesterwerkje van misschien wel de beste band ooit uit Hollandse klei getrokken. Maar we dwalen af.

Inmiddels zijn we helemaal gewend om niet te zeggen verslaafd aan de nieuwe, minder gepolijste sound van het nieuwe trio (alleen Mathias Janmaat resteert van de oorspronkelijke band). Goldrush is het derde nummer dat Bombay heeft losgelaten voor de komst van Show Your Teeth, het langverwachte nieuwe album, dat net als de eersteling tot stand kwam onder creatief toezicht van Simon Akkermans. Bombay heeft een lange lijst shows staan voor de komende periode, waarvan de helft in diverse buitenlanden, maar ook gegarandeerd op een locatie bij jou in de buurt.JTNDaWZyYW1lJTIwc3JjJTNEJTIyaHR0cHMlM0ElMkYlMkZlbWJlZC5zcG90aWZ5LmNvbSUyRiUzRnVyaSUzRHNwb3RpZnklM0F0cmFjayUzQTdNQVRqOUcwUG51NXZkSkYyV2xWNUwlMjIlMjBmcmFtZWJvcmRlciUzRCUyMjAlMjIlMjBhbGxvd3RyYW5zcGFyZW5jeSUzRCUyMnRydWUlMjIlMjB3aWR0aCUzRCUyMjMwMCUyMiUyMGhlaWdodCUzRCUyMjM4MCUyMiUzRSUzQyUyRmlmcmFtZSUzRQ==

Josh Homme en Iggy Pop hebben samen een plaat gemaakt. Het bericht kwam als een donderslag bij heldere hemel en nog voordat we het nieuws hadden verwerkt, stond het eerste resultaat al online. We kunnen er kort over zijn, Gardenia is Iggy’s beste single in meer dan een kwart eeuw. Sinds zijn debuut met The Stooges in 1969 heeft Iggy bijna elk jaar wel een album uitgebracht. De talloze live-platen niet meegerekend staat de teller nu op 22. Nummer 23, Post Pop Depression verschijnt op 18 maart.

Van een comeback kan je dus niet echt spreken, waar Gardenia wel op hint is een ‘return to form’. Het is namelijk nogal al lang geleden dat Iggy zo hard rockte in de studio en muziek maakte, die aansluit bij zijn status als de oorspronkelijke risico-rocker. We mogen Josh Homme danken voor de reddingsoperatie. De titel van het nieuwe album duidt ook op een wederopstanding van de oude Iggy. Post Pop Depression, Pop is er weer bovenop. De opnamen hadden niet alleen voor Iggy een therapeutische werking. Josh en Iggy (en QOTSA bassist Dean Fartita en Arctic Monkeys drummer Matt Helders) doken de studio in niet lang na 25 november, de dag van de terroristische aanslag op club Bataclan in Parijs, waar Homme’s vrienden van The Eagles Of Death Metal ter nauwernood aan de dood ontsnapten.

Wat ze waarschijnlijk niet wisten was dat David Bowie in diezelfde periode bezig was afscheid te nemen. Toch moet je meteen aan Bowie denken als je Iggy Gardenia hoort zingen, Iets over Iggy Pop zeggen zonder David Bowie te noemen is sowieso onmogelijk. Iggy heeft zijn carrière goeddeels aan Bowie te danken. En andersom, want Ziggy was mede geïnspireerd door Iggy. Het was Bowie, die The Stooges (en Velvet Underground) bij zijn fans introduceerde en het was Bowie die Iggy vrij letterlijk uit de goot redde, eerst door het legendarische Raw Power album (1973) af te mixen, daarna als initiatiefnemer/producer van twee van Pop’s beste albums, The Idiot en Lust For Life (beiden uit 1977).

Iggy Pop is een survivor gebleken. De man die al begin jaren zeventig slachtoffer dreigde te worden van zijn rock ‘n’ roll lifestyle was misschien wel gek maar bleek niet achterlijk. Tegenwoordig gaat het hem zelfs financieel voor de wind. Niet dat hij veel heeft overgehouden aan zijn muzikale activiteiten, ooit in een helder moment heeft Iggy in plaats van drugs een keer apple-aandelen gekocht. Dat maakt hem nu financieel en dus artistiek onafhankelijk. Zo kan het gebeuren dat Iggy Pop (né James Osterberg) niet ver voor zijn 69ste verjaardag een nieuw hoogtepunt kan toevoegen aan zijn toch al indrukwekkende carrière.

Muziek is geen wedstrijd, hoor je vaak. Maar is dat wel zo? Als band moet je je drie slagen in de ronde rocken om een beetje op te vallen en als publiek moet je keuzes maken. Zo krijg je vanzelf winnaars en verliezers. Neem nou een evenement als Eurosonic/Noorderslag. Daar treden binnen de spanne van een week meer dan 300 acts op. Het is fysiek (en financieel) onmogelijk om alles en iedereen te checken, dus ga je af op voorkennis, geruchten en adviezen.

Wie besloot om een optreden van Indian Askin bij te wonen heeft gekozen voor een winnaar. Het is niet nieuw wat Indian Askin uitvreet, ze spelen pop/rock/punk, maar doen dat met lef, liefde en kennis van zaken. Anders dan veel acts op ESNS is Indian Askin geen band, die probeert hun studio-opnamen zo zorgvuldig mogelijk na te spelen. Het kwartet maakt van elke show een uniek evenement, beïnvloed door tijd, plaats, publiek en waarschijnlijk ook de stand van de maan. De reputatie van Indian Askin rustte op de single Answer en ouderwetse mond tot mond reclame. Dat leverde een volle bak op in de Oosterpoort en niemand die halverwege weg liep. Om Julius te citeren ‘veni, vidi et vici’. (Op moment van schrijven is er nog geen clip voor Really Wanna Tell You)

Bijna acht jaar hebben we moeten wachten op een nieuw levensteken van The Last Shadow Puppets, het muzikale en vriendschappelijke verbond tussen sixties affectionados en Britpop kopstukken, Alex Turner en Miles Kane. Het eerste en tot nu toe enige album van het duo was een ode aan de late jaren zestig, vroege jaren zeventig, een tijd waarin sky echt de limit was en er niet werd gekeken op een viool meer of minder. Met name de orkestrale pop van The Walker Brothers, late Beatles en vroege Bowie bleek een bron van inspiratie voor Alex en Miles. Getuige de nieuwe single van het superduo is de fixatie met die periode gebleven, maar is het interessegebied uitgebreid tot de boeiende wereld der soundtracks. Over violen gesproken. Als je Bad Habits hoort, dan kan je je voorstellen dat de producers van James Bond balen dat ze niet aan The Last Shadow Puppets hebben gedacht toen ze een nieuwe tune moesten bestellen. De strijkers vliegen je om de oren en klonken zelden zo strak en urgent op een popplaat. De sfeer van Bad Habits is sexy en mondain en spannend als een achtervolging met auto’s. Voeg daar de lekker nasale en brutale zang van Miles en Alex aan toe en je hebt een track voor de eeuwigheid. Gelukkig duurt het geen eeuwigheid voordat het nieuwe album van The Last Shadow Puppets uitkomt, een datum is er nog niet, maar in het voorjaar moet de plaat toch wel een feit zijn. Er zijn ook sterke geruchten dat de Puppets weer gaan optreden. Liefst met orkest.

De tweede IJsbreker van het nieuwe jaar komt op het conto van Eefje de Visser, een dame die langzaam maar heel erg zeker is doorgedrongen tot de absolute top van Nederland muziekland, afdeling indie. Het woord indie komt van independent en slaat oorspronkelijk op bands, die klaar zijn met platenmaatschappijen en hun liever muziek zelf uitbrengen, onafhankelijk dus van de gevestigde muziekindustrie. Meer indie dan Eefje kan niet. Zij brengt haar platen uit op haar eigen label, Eefjes platenmaatschappijtje. Zo ook haar nieuwe langspeler, Nachtlicht. Eerlijk gezegd zijn er best wel veel bands, die gedwongen zijn om indie te gaan, geen enkel label wil ze hebben. Maar dat is absoluut niet het geval met Eefje. Zij staat niet alleen artistiek hoog op de ladder, ook commercieel stelt zij wel wat voor. Haar albums verkopen als de spreekwoordelijke warme broodjes en haar shows lopen als de bekende trein. Eefje doet alles lekker liever zelf, omdat ze de regie in eigen hand wil houden. Baas in eigen bedrijf. Genoeg over zaken. Hoe klinkt Eefje anno 2016? In één woord geweldig! Eefje heeft haar instrumentarium uitgebreid met een set sensuele synthesizers. Niet dat ze nu plotseling dansmuziek maakt, doel was haar palet aan klankkleuren uit te breiden. Een geslaagd experiment! Was Scheef een prima introductie tot het Nachtlicht album, Mee is een mijlpaal. En niet alleen in Eefje’s oeuvre. (er is nog geen videoclip)

Een dag nadat The Beatles bij wijze van kerstcadeau hun complete oeuvre online zetten, komt Radiohead ook met een kerstgeschenk. De band blijkt te zijn benaderd door de producers van James Bond met het verzoek een tune te schrijven voor de nieuwe Spectre film. Dat hebben ze gedaan, alleen de producers hebben de song afgekeurd. Ze vonden de inzending van Sam Smith beter. Wij dus niet.

Het is Thom Yorke en de zijnen gelukt een nummer te maken dat typisch Radiohead is maar ook niet mis te verstaan als Bond-song. Qua zang zitten Thom en Sam nog geen eens zover uit elkaar. Beiden zingen met een falset stem, maar waar Smith vooral gebakken lucht uitblaast, heeft Yorke echte emotie in zijn stem. Vinden wij dan. Liever dan hun Bond-melding op de plank te laten liggen, geeft Radiohead de song gratis weg. Je kunt hem nog steeds downloaden op Soundcloud. Daaruit mag je afleiden dat Thom Yorke zijn afkeer van streaming-sites nog niet heeft overwonnen, want daar schittert Spectre door afwezigheid. Hoe dan ook, voor het eerst in vier jaar is er weer nieuw werk van Radiohead. Dat belooft wat voor 2016.

We doen dan wel niet aan kerstmis, maar de laatste IJsbreker van het jaar is wel een stemmige plaat. De makers heten Daughter en het nummer Numbers. Voor de pinguinluisteraars is Daughter geen onbekende meer. De Britse band maakt nu iets meer dan een jaar muziek en we hebben nog geen één song ontdekt die we niet mooi vinden. Niet dat Daughter veel op ze lijkt, maar je zou de band kunnen vergelijken met Elbow. Zowel Daugther als Elbow hebben heel veel succes met nogal droevige muziek. En dat is bijzonder, want droevige bands doen het doorgaans duidelijk minder dan pretorkesten. Daughter is dus een van de uitzonderingen op die regel. De band, trio eigenlijk woont en werkt in Londen, maar is van een internationale allure. De zangeres, tevens tekstdichter heet Elena Tonra. Aan haar naam kan je al zien dat er geen gewoon Brits bloed door d’aderen stroomt. Elena’s moeder is Italiaans en haar vader Irish. Elana’s partner in crime en in bed is Igor Haefeli, een Zwitser. Het derde bandlid heet Remi Aguilla. Hij komt uit Frankrijk. De drie muzikanten studeerden gezamenlijk aan een prestigieuze muziekschool in Londen. Alle drie houden ze van Jeff Buckley. Dat schepte dus een band en niet veel later een band. In 2011 verscheen een eerste EP en die viel goed, maar niet half zo goed als EP nummer 2. Daar stond het nummer Youth op, en dat betekende de doorbraak voor Daughter. Sindsdien is hun ster alleen nog maar feller gaan stralen. Volgende maand komt het tweede Daughter album uit, Not To Disappear. Op 1 feb staat Daughter in de Paradiso dat al maanden is uitverkocht. Zou het Daughter lukken het rumoerige hoofdstedelijke publiek stil te krijgen? Als er een band is die dat kan, dan is het wel Daughter.