Category: De IJsbreker

Vier jongens en twee meisjes uit L.A. trekken gezamenlijk op als Run River North. Behalve de vereiste liefde voor muziek delen de leden van Run River North ook hun Koreaanse afkomst. Dat maakt hen een Asian-American band en zo eentje hadden we nog niet. De etnische achtergrond van de bandleden speelt verder geen rol, is weliswaar te zien, maar niet te horen. Wat je wel hoort is een strakke, inventieve rockband.

Run River North begon zijn bestaan in 2012 als Monsters Calling Home. Een van hun eerste optredens was in de tv-show van Jimmy Kimmel. Helaas was de band nog niet toe aan het grote werk en een reorganisatie geboden. Uit de as rees in 2013 Run River North. Begin 2014 verscheen het debuutalbum gevolgd door tournees met o.a. Goo Goo Dolls en Anberlin. Inmiddels zijn de opnamen afgerond voor een tweede langspeler, die we in januari tegemoet mogen zien. Drinking Salt Water From A Pond is geproduceerd door Lars Stafford, die we kennen van zijn werk met o.a. Cold War Kids en Deap Valley. De single Run or Hide legt de lat der verwachtingen flink hoog. Kortom Run River Run lijkt een belofte voor de nabije toekomst. Het advies is dan ook in de gaten houden die band.

Nieuwe week, nieuwe muziek van Cage The Elephant! We kunnen er kort over zijn Too Late To Say Goodbye is de beste van de drie tracks die de band van Matt Schultz vooruit heeft gestuurd om de release van album nummer vier niet onopgemerkt te laten verlopen.

Was Mess Around een pas op de plaats en Trouble een eerbetoon aan de legendarische Lennon (35 jaar na diens dood), Too Late To Say Goodbye is een niks minder dan een sprong voorwaarts, het bewijs dat Cage The Elephant nog lang niet is uitgeraasd. De band in duidelijk in zijn element. Onderdeel van het complot om van Cage The Elephant een internationale headliner te maken is Dan ‘Black Keys’ Auerbach, die optrad als opnameleider. Verwacht ook komende week nieuw werk van de Kentuckiaanse rockers, want dan verschijnt het complete album. De titel is Tell Me I’m Pretty. Dat zullen we zeker doen op 24 februari als Matt en Brad en Jared en Daniel de Melkweg onveilig komen maken.

Herinner je je Wild Nothing nog? Vijf jaar geleden maakt de band/vent  uit Brooklyn een uitstekende eerste indruk met het Gemini album, home of hits als Chinatown en Live In Dreams. Wild Nothing, feitelijk een éénmansoperatie van Jack Tatum blonk uit met een melodieuze update van 80’s indie-pop naar Brits model.

In 2012 overtrof Tatum zichzelf en onze verwachtingen met zijn tweede langspeler, Nocturne, de bron van indie-evergreens als Shadow en Paradise. Op Nocturne had Tatum zijn sound geactualiseerd en uitgebreid met lagen keyboards. Onveranderd was de invloed uit de 80’s. Nu weer drie jaar later is album drie in kannen en kruiken en klaar voor release. Tatum is blijkbaar zo in zijn nopjes met zijn nieuwe werkstuk, dat hij niet één maar twee singles heeft uitgebracht. Tegelijkertijd. Wij delen zijn enthousiasme, de loktracks van het nieuwe Life Of Pause album staan als het spreekwoordelijke huis. Wederom is het Tatum gelukt zijn sound en stijl te moderniseren zonder afbreuk te doen aan eerder behaalde resultaten. De roemruchte jaren tachtig en dan vooral wat mannen met make-up en machines in die tijd in Groot Brittannië uitvraten, brengt Tatum nog steeds op ideeën. Twee nieuwe nummers. We moesten dus kiezen, want er kan er maar één de IJsbreker zijn. Het is To Know You geworden.

Hij (not Her) zingt dat hij genoeg heeft aan vijf minuten, maar klaart de klus onder de vier. In die krappe vier minuten ontvouwt zich een liedje dat aardig in de buurt komt van de perfecte popsong. De hij die zingt heet Victor en vormt de Duitse helft van het duo Her. Zijn muzikale wederhelft heet Simon en is Frans. Her is uiterst schaars met informatie en hun naam laat zich niet bepaald makkelijk googelen. Maar in deze fase hoeven we ook niet meer te weten dan dat Five Minutes de zeer geslaagde opvolger is van Quite Like, het nummer waarmee Her eerder dit jaar debuteerde. De songs en sound van Her doen denken aan Jungle (Busy Earning) en Børns (Electric Love) tot in de puntjes verzorgde indie-pop dus, maar maar zeker niet glad en ook niet zo behaagziek als al die hartenbrekers waarin Engeland momenteel grossiert. Los van een sterk duo is Her ook nog eens een mooi voorbeeld van Europese samenwerking, een Duitser en een Fransman onder één hoedje! Politiek mag Europa dan wel in zwaar weer verkeren, cultureel schijnt het zonnetje.

De Staat is niet alleen een van onze beste bands, maar ook een van de meest oorspronkelijke. Er is geen band in binnen of buitenland, die klinkt als het collectief rond Torre Florim. Kwaliteit hebben we genoeg binnen onze landsgrenzen, originaliteit is een stuk schaarser. Helaas is het niet zo dat originaliteit altijd beloond wordt met succes. In geval van Torre en De Staat is er zeker sprake van succes, maar dat komt vaak uit onverwachte hoek.

Torre scoorde solo met een cover, van Firestarter van The Prodigy. Eind vorig jaar had de band een hit met een Beastie Boys-achtige remake van Input Source Select, een oudere album track en onlangs haalde De Staat de radio en de internationale pers dankzij de spectaculaire clip van Witch Doctor, wederom een oudere opname, namelijk afkomstig van het vorige album I_CON. We hebben het dan wel over singlesucces. Als albummakers heeft De Staat weinig te klagen en als live-band staan ze aan de top.

Torre zei het al toen de Witch Doctor clip verscheen, er is een nieuw album in aantocht bij een nieuw label. Staat plaat nummer 4 (Vinticious Versions was een EP) heet O en verschijnt half januari. De loktrack, Peptalk is De Staat in een vrij vrolijke modus. Torre’s gebruikelijk strenge voordracht contrasteert met een lichtvoetig synthesizermotief en het refrein is puur party, “We’re Gonna Have Some Fun Tonight”. Eind januari gaat De Staat ook weer toeren, de eerste twee shows, thuiswedstrijden in Doornroosje zijn al lang en breed uitverkocht. Voor de andere optredens zijn nog wel kaarten verkrijgbaar, als je er bij wilt zijn is enige haastige spoed wel geboden.

Oscar Scheller is artiest tegen wil en dank. Zijn ideaal was om songs te schrijven, die dan door anderen de hitparade ingezongen zouden worden. Van dat plan is dus niks terecht gekomen. Als professionele songwriter produceerde Oscar alleen maar flops. Een minder gemotiveerd muzikant zou zijn studie (kunstgeschiedenis) hebben afgemaakt en zijn heil elders gezocht, maar zo zit Oscar dus niet in elkaar. Voordat hij tot de conclusie zou komen dat er voor hem geen carrière was weggelegd in de muziek trok hij de stoute schoen aan en nam hij zelf plaats achter de microfoon. Zijn eerste release als Oscar, een EP leverde het airplay hitje Sometimes op. Daarna kwam de single Daffodil Days en die was raak. Ook EP nummer twee viel in goede aarde, maar dat zijn allernieuwste single zo’n vlucht zou nemen had niemand zien aankomen. Het oer-Britse, maar voor iedereen herkenbare Breaking My Phone gaat als een raket. Mocht de maker ergens spijt van hebben, dan is het waarschijnlijk dat hij niet eerder voor zichzelf begonnen is.

In de categorie bands met on-google-bare namen gooit Blossoms hoge ogen. Niet alleen was er ooit een damestrio dat Blossoms heette, er is ook een actieve Chinese datingsite van die naam, diverse lesmethodes en yogacursussen en uiteraard onnoembaar veel bloemisten die blossom wel een toepasselijke naam vinden voor hun nering. Onze voorspelling is als je over een jaar weer Blossoms gaat googelen je meteen terechtkomt bij de gelijknamige band uit ‘greater’ Manchester. Blossoms is zo Brits als een bolhoed. Het vijftal maakt gitaarmuziek zoals bedacht door the Beatles en in de loop der decennia verder ontwikkeld door acts als Bowie, Bunnymen, Smiths, Oasis, Stone Roses etc. Het doel is volgens zanger Tom Ogden om een band te worden als Arctic Monkeys, ‘die klinken als Arctic Monkeys en niemand anders’. Dat doel is al in zicht. Charlemagne is de derde track van Blossoms, die we draaien, en de beste. We begonnen begin dit jaar met het in eigen beheer uitgebrachte Cut Me And I’ll Bleed. In augustus gingen we vol voor Blown Rose, het titelnummer van een EP, die verscheen onder de vlag van Virgin records. Nu zetten we alle ballen op Charlemagne, het titelnummer van de jongste EP van de Mancunians. Blossoms begint volgende week aan een eerste tour door Engeland. Een deel van de shows is al uitverkocht. In januari onderbreken ze hun Britse zegetocht even voor een showcase op Eurosonic. Ga dat zien als je kan, want dat Blossoms dat wordt wel wat.

The Unknown, de laatste single van Bewilder is een prachtplaat, die veel meer aandacht verdient dan hij heeft gekregen. Ook van ons. Het debuutalbum van Bewilder is er een van grensoverschrijdende schoonheid en dynamiek, een onbetwist hoogtepunt in dit toch al rijke Nederpopjaar. Het piece de résistance van Dear Island is wat ons betreft het vers op single verschenen, Forza (It Is).
De openingstrack van het album begint relatief rustig om vier en halve minuut later net niet te ontsporen in een crescendo van bijna mythische proporties. De luisteraar blijft snakkend naar adem achter. En naar meer. Als we een vergelijking mogen maken, zouden we zeggen dat Forza (It Is) van Bewilder klinkt als klinkt als War On Drugs on drugs van het oppeppende soort. Forza (It Is) is wat The Unknown had moeten zijn, onze nieuwe IJsbreker!

En toen waren er twee! Twee albums binnen even zovele maanden van een duo waarvan je heel veel kunt zeggen, maar niet dat ze hyperactief zijn. De totale oogst van elf jaar Beach House is zes albums, dat is inclusief de twee nieuwe. Vanwaar die plotselinge productie? Omdat het kon, er waren songs, er was een studio en er was een wet om te breken, de ongeschreven wet in de muziekindustrie dat er een periode van minimaal een jaar tussen twee albums moet zitten. Labels hebben minimaal een jaar nodig om een album te exploiteren. Die regel heeft Beach House dus aan hun spreekwoordelijke laars gelapt. Wie de band volgt zal niet heel erg verbaasd zijn, Victoria Legrand en Alex Scally hebben zich nooit veel aangetrokken van conventies, muzikaal noch zakelijk. Die indie-attitude heeft de band geen windeieren gelegd. Beach House torrent hoog boven het overbevolkte dreampopveld uit en heeft met songs als Norway en Myth en het recente Sparks mijlpalen en ijkpunten van het genre afgeleverd. Een andere wet uit de muziekindustrie is dat de media zich concentreren op de meest recente release, in geval van Dream House zou dat het gloednieuwe Thank You Lucky Stars album moeten zijn. Prima plaat hoor daar niet van, maar wij zijn nog niet klaar met het de vorige, Depression Cherry. Op dat album staat namelijk een nummer waar we helemaal weg van zijn, een melodieus meesterwerkje dat zich kan meten met genoemde hits. Space Song is dus geen single, zal het waarschijnlijk ook wel niet worden nu er nog een nieuwer album is, maar wij vinden dat het nummer een plek verdient in ons collectieve bewustzijn, vandaar dat we Space Song van Dream House hebben opgewaardeerd tot IJsbreker. Dat is tegen de regels, maar daar is Beach House zelf mee begonnen!

Het zal je maar overkomen. Je brengt een eerste single uit en je wordt meteen op het schild gehesen als top dit, beste dat, sterkste sinds. Alsof na jaren duisternis eindelijk de zon doorbreekt, zo laaiend werd Taymir twee jaar geleden onthaald. Aanleiding voor alle pluimen was de debuutsingle, Aaaaah. Hollandse Arctic Monkeys, Nederlandse Strokes, alsof we zelf en zeker in Den Haag geen lange traditie kennen van rockbands die bulken van talent, ambitie en tomeloze energie. Dat zijn namelijk de ingrediënten van het succes van Taymir en niet dat hun sound doet denken aan…. Het succes van Aaaaah was zo groot dat alles wat daarna volgde eigenlijk alleen maar kon tegenvallen. En dat deed het ook, commercieel dan, artistiek heeft Taymir weinig steken laten vallen. De eerste klap die de band uitdeelde met Aaaah bleek waarde te hebben tot ver over onze landsgrenzen. Taymir heeft zich de afgelopen twee jaar drie slagen in de rondte getoerd, van Hilversum tot Hollywood, van Haarlem tot Hamburg. Taymir is logischer wijze sterker dan ooit uit de strijd gekomen. De dilettanten van toen zijn de veteranen van nu. Daarom hoeft het niet te verbazen dat de nieuwe single van Taymir, Sometime niet gewoon goed, maar geweldig is. Superieure powerpop met een drive die The Strokes ergens onderweg verloren zijn en een gitaarriff waar Alex Turner zijn familie voor zou gijzelen. Er is dan helemaal niets te zeuren? Jawel, met maar één optreden dit jaar In Nederland komen we er wel heel bekaaid af. Maar als Bas, Quinten, Mikkie en Isai beloven volgende jaar uitgebreid langs onze clubs te toeren zullen we dat door de vingers zien.