Category: De IJsbreker

Wij zijn al een hele tijd fan van Afie Jurvanen a.k.a. Bahamas. Lang dachten we dat we de enigen waren, maar niet dus. Afie en zijn band stonden vorige week in een stijf uitverkochte Bitterzoet in Amsterdam. Net als wij was Afie best verbaasd over de opkomst, ‘You sure you like slow sad songs sung in English?’ vroeg hij op een gegeven moment. Ja dus. Voor wie Bahamas gemist heeft, Bahamas is Afie zo heet zijn nieuwe album ook. Die plaat, zijn 3e is verschenen op het Brushfire label van surfer-songwriter Jack Johnson.
Afie komt uit Toronto, zijn voorouders uit Finland. In Canada is Afie goed bekend. Hij is genomineerd voor een Juno Award en heeft o.a. dingen gedaan voor en met Feist. Afie is een autodidact die zichzelf heeft leren gitaarspelen en goed ook! Zijn gitaarspel komt in volle glorie tot uiting op All The Time, een nummer dat ook nog eens een prachtige melodie en een sterke tekst heeft. En voor Afie’s doen nog geen eens zo slow en sad is.

Het komt niet heel vaak voor dat we een nummer van een Nederlandse band tot IJsbreker bombarderen. Maar de debuut single van Pauw is dan ook een heel bijzonder.
Pauw is een trio uit Twente gevormd door Brian Pots (zang en gitaar), Rens Ottink (drums en percussie) en Gerben Bielderman (bas en keyboards). De band deed mee aan de PopRonde dit jaar. Sterker nog van alle deelnemende acts had Pauw de meeste boekingen. Dat zegt wel wat, want het aanbod is groot en de concurrentie moordend. Pauw maakt moderne psychedelica, verwant aan bands als Tame Impala en Temples. Met Temples onderhoudt Pauw ook een nauwe band. Ze stonden een keer in hun voorprogramma en dat klikte. Er was een tijd sprake van dat Temples de debuut EP van Pauw zou produceren, maar door het plotseling succes van de Britten is het daar niet van gekomen. Had ook niet gehoeven, want de debuut EP klinkt als de spreekwoordelijke klok. Shambhala, openingsnummer cq eerste single begin met een sitar (in de popmuziek geïntroduceerd door George Harrison). Dat is toepasselijk, want Shambhala was een mythisch koninkrijk, dat ergens in het noorden van India zou hebben gelegen. Inderdaad het zijn hippies, die jongens van Pauw, maar aardige hippies. (Er is nog geen clip.)

People Mover van PPL MVR is met afstand de vreemdste IJsbreker die we ooit hebben gehad. Visueel dan. De bandleden zien er uit als de verschrikkelijke sneeuwman en zijn broers. Echt. In de clip en als we de foto’s op Facebook mogen geloven ook op de bühne. Het is ook niet helemaal duidelijk of ze nu met zijn drieën zijn of met zijn vieren. In de clip zien we drie ruigharige muzikanten, op het podium is er nog een vierde persoon verkleed als dompteur. Namen? SNWBLL, K-Po en Q. En dan de muziek. Ook die is onalledaags, riff rock met vocoder en een meerstemmig gezongen refrein dat zo uit een 90’s r &b hit lijkt te zijn geplukt. Ondanks alles, of misschien wel dankzij dit al is People Mover van PPL MVR een topplaat, die per draaibeurt beter wordt. Deze debuutsingle is uit bij een gerenommeerde Amerikaanse platenmaatschappij, wat het extra bijzonder maakt dat hij gratis te downloaden is op de site van de band, de link vind je op Youtube. Hoe je het ook draait of keert, we gaan nog wel meer horen van PPL MVR. En zien.

Op het moment dat broer Liam de stekker uit zijn Beady Eye trekt en dus de geruchtenstroom weer opgang komt over een mogelijke reünie van Oasis (Glastonbury 15?), komt Noel met een nieuwe single en de aankondiging van een nieuw album en tournee. In The Heat Of The Moment maakt weer eens duidelijk dat Noel de talentvolle Gallagher is en dat hij beter zonder Liam kan dan andersom. Noel’s tweede langspeler zonder zijn broer gaat Chasing Yesterday heten. De plaat verschijnt pas in maart 2015. In die maand staat de oudste Gallagher ook met zijn High Flying Birds in Tivoli/Vredenburg Utrecht. Noel zei onlangs dat hij weer on speaking terms is met Liam en dat hij een Oasis reünie niet uitsluit, maar dat hij het voorlopig veel te veel naar zijn zin heeft met zijn nieuwe band. Dat plezier is af te horen aan In The Heat of The Moment, dat beslist niet had misstaan op een van de klassieke albums van Oasis.

Ze zijn met zijn drieën, begin twintig, Brits en luidruchtig. Mogen we je voorstellen aan Darlia, de makers van de IJsbreker numero 45 IJsbreker van het jaar 2014. Pinguinwatchers kennen Darlia al van Candy Man en Queen Of Hearts, nummers die eerder dit jaar onze playlist haalden, maar door een combi van karma en sterke concurrentie net naast de maximale eer grepen. Dit keer stonden de sterren wel gunstig voor Jack Dave en Nathan. Darlia is Britse jonge honden band nummer zoveel, die geïnspireerd door de negenties de gitaren heeft afgestoft en opgevoerd om lawaai te maken dat opwindend, verfrissend en eigentijds is. Zoals de laatste tijd gebruikelijk is er van een album nog geen sprake. Het publiek wordt veroverd met EP’s en optredens. Stars Are Aligned komt van EP # 3 van Darlia, die zoals de laatste tijd gebruikelijk is zonder pardon en poeha is uitgebracht. Dus horen is meteen kunnen kopen/streamen. En gedraaid worden op Pinguinradio.

Winter Is Coming! Daarom hebben we een toepasselijke Ijsbreker gekozen, een meezingballade met boodschap, perfect voor de komende donkere dagen, dachten we zo. Do The Right Thing is de titel cq boodschap en de makers heten Ages And Ages.
Nooit eerder heeft een IJsbreker zo’n lange aanloop gehad als deze. Dat zit zo.
Bijna een jaar geleden kwamen we in onze nimmer aflatende speurtocht naar nieuwe muziek Do The Right Thing tegen van Ages And Ages. Wij waren meteen weg van het nummer, dachten een klassieke hit gevonden te hebben. Alleen. We waren de enigen. Nergens kwamen we Ages And Ages tegen en zo te zien werd hun clip op Youtube alleen door familieleden bekeken. Toch zijn we Do The Right gaan draaien, met mondjesmaat op zondagochtend en af en toe ‘s avonds. Regelmatig checkten we of er al meer fans waren, maar helaas. Normaal halen we zo’n nummer dan van de playlist, maar op de een of andere manier bleef Do The Right Thing groeien en boeien.
En toen verscheen er een maand of vier geleden een live versie op Youtube, opgenomen met vrienden en familie in een schoollokaal in Portland, waar de band vandaan komt. Die live clip trok plotseling wel een hoop bekijks. En sleepte de officiële versie mee. Die gaat nu een jaar na release richting de 200.000 views. En daar komen er dagelijks honderden bij. Do The Right Thing is langzaam maar zeker een eigen leven gaan leiden. We kwamen zelfs een versie tegen gezongen door kinderen van een basisschool in Afrika! Het komt overigens wel vaker voor dat een nummer een hit wordt een jaar nadat wij het zijn gaan draaien, denk maar aan Take Me To The Church van Hozier en Hero van Family Of The Year. Soms lopen wij ver op de muziek vooruit en soms heeft een liedje even nodig om aan te slaan, maar uiteindelijk komt een goed liedje altijd bovendrijven.

De nieuwe IJsbreker komt van een man van wie we vrijwel niets weten. We weten nog geen eens zijn volledige naam. Dit is wat we wel weten.
De artiest zich noemende BØRNS woont in L.A. maar komt uit Michigan, om precies te zijn uit het peninsula van Michigan dat is een schiereiland in het grote meren gebied, niet ver van de Canadese grens. 10,000 Emerald Pools is zijn debuutsingle. BØRNS staat onder contract bij Interscope, dat is het progressieve sublabel van Universal. Voor een onbekende act heeft hij al vrij veel optredens staan o.a. als support act van Circa Waves. BØRNS heeft geen site, hij doet alles via Facebook, waar hij een kleine 5000 volgers heeft. De lyrics video van 10,000 Emerald Pools is ruim 5000 x bekeken in één week. Dat is het. Verder weten we helemaal niets van de artiest zich noemende BØRNS. We kunnen wel vertellen wat we vinden. We vinden 10,000 Emerald Pools een top plaat. En we kunnen vertellen wat we denken, we denken dat BØRNS volgend jaar rond deze tijd zo beroemd is dat we alles over hem weten.

Zou het dan toch nog gaan gebeuren met Delta Spirit? Na acht jaar en vier albums? Het lijkt er wel op. Met From Now On heeft Delta Spirit eindelijk de song in handen, die de band kan doen opstoten in de vaart der volkeren. Vanaf de release van hun eerste EP in 2006 heeft Delta Spirit aan de roem mogen ruiken met optredens in vrijwel alle Amerikaanse talkshows en songs op de soundtrack van topseries als Grey’s Anatomy en The Walking Dead. Desondanks bleef Delta Spirit maar in de schaduw hangen van bevriende en verwante bands als My Morning Jacket en Cold War Kids. Maar het tij lijkt gekeerd. Het nieuwe album, Into The Wide barst van de energieke en sprankelende rocksongs door Matthew Vasquez gezongen met een stem die -zeker in geval van From Now On- sterk aan die van John Lennon doet denken. En dat is natuurlijk een compliment. Probleem was dat Delta Spirit lange tijd een prima live band was die er maar niet in slaagde de energie en inspiratie van de bühne naar de studio te vertalen. Dat is nu op de vierde poging dus wel gelukt. Een gevalletje van de aanhouder wint.

Door de klimaatsverandering heeft men in Engeland veel last van overstromingen. Het is dit jaar al een paar keer voorgekomen dat grote delen van het land onder water stonden. Wij hebben de theorie dat er iets in dat water zit. Wat precies weten we niet, maar wat het ook moge zijn het is erg bevorderlijk voor het popklimaat. Alleen al dit jaar hebben zich bizar veel nieuwe indie-acts aangediend, waarvan het gros ook nog eens de potentie heeft om heel groot te groeien. Denk aan Wolf Alice, Catfish & The Bottlemen, Racing Glaciers. Southern, Lonely The Brave, Royal Blood natuurlijk, en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Het einde lijkt ook nog lang niet in zicht. De laatste weken kwamen daar o.a. Superfood, Amber Run en Childhood bij. Deze lange inleiding is bedoeld om alweer een nieuwe en opwindende act te introduceren. Haar naam is Annie Eve, ze komt uit Noord Londen en is 22 lentes jong. Sunday 91 is de intrigerende titel van Annie’s debuutalbum. Annie is een singer-songwriter net zoals Bon Iver dat is of Jeff Buckley. Onconventioneel dus, met heel veel persoonlijkheid en een expressieve stem. Ropes begint als melancholieke ballad, maar komt halverwege uit de kast als een opwindende rocksong met een tegen de surf aan schurende gitaarsolo. Kortom: een sterk debuut van een sterke dame in een ijzersterk Brits muziekjaar.

Misschien dat het nog dit jaar gaat lukken, anders wordt 2015 het jaar waarin Amber Run gaat doorbreken. De band uit Nottingham heeft alles mee, de songs, de sound, de ambitie. En de tijd. Doelgroep is iedereen die van ambachtelijke, opwindende, melodieuze Britse pop houdt met een vleugje folk. En wie doet dat niet? De nieuwe Half Moon Run heet Amber Run, grappen we hier op het Pinguinhoofdkantoor. Amber Run timmert aan de weg sinds december 2012. Toen studeerden de vijf muzikanten nog. Daar hebben ze nu geen tijd meer voor. Amber Run volgt het voorbeeld van veel nieuwe bands, eerst heel veel spelen dan een paar singles en EP’s uitbrengen en dan weer heel veel spelen. Een album komt later wel. De band heeft net EP 4 uitgebracht en kan nu bogen op twaalf songs, die weliswaar niet allemaal even sterk zijn, maar wel allemaal goed genoeg. Plus een paar uitblinkers, zoals Pilot, onze nieuwe IJsbreker. Pilot is de titelsong van de nieuwe EP. Het nummer vormt een tweeluik met I Found, een ballad die we voor de kerst bewaren. De videoclips vertellen samen een verhaal over een ontvoering en een ontsnapping. Het einde is open. Wordt dus vervolgd, net als onze berichtgeving over Amber Run.