Category: De IJsbreker

Foals is één van de grootste bands van het moment en wat ons betreft een geweldige IJsbreker. Mountain At My Gates is na de huidige -1 in de Graadmeter What Went Down de tweede single van het aankomende, vierde album met ook de titel What Went Down. De release is over een paar weekjes op 28 augustus en we hebben er zin in. Want zanger Yannis Philippakis heeft aangegeven dat de plaat de stevigste tot dusver van Foals wordt. Kom maar op! Mountain At My Gates is wat minder hard dan voorganger What Went Down, maar misschien in dynamiek nog wel beter. Met zo’n single is het binnen no time 28 augustus. Helaas geen show van Foals op Lowlands, maar het vijftal uit Oxford staat wel op 7 september in de Amsterdamse Melkweg. Dat concert is wel al lang uitverkocht, uiteraard. Nog even over de clip dan. Een bijzondere, interactieve zwart-wit 360 graden video geregisseerd door Nabil die ook de baas was over de clips Late Night en Bad Habit van het vorige album Holy Fire. De beelden zijn geschoten met de nieuwe Spherical Virtual Reality-technologie van GoPro, je kan dus zelf de camera besturen! Kortom, alles klopt aan Foals.

De nieuwe IJsbreker Pretty Pimpin is een splinternieuwe, donkere, bluesy en intrigerende track. Gemaakt door de slackerrocker Kurt Vile uit Philadelphia. De nieuwste single van de langharige muzikant is niet zo zonnig als Wakin’ on a Pretty Day van zijn vorige plaat, maar het groovende element zorgt voor een heerlijke zomerse vibe. Pretty Pimpin is de openingstrack van het aanstaande zesde soloalbum “b’lieve I’m going down” dat op 25 september verschijnt en maar liefst 17 nummers gaat bevatten. Kurt Vile was tussen 2005 en 2008 de gitarist van The War on Drugs. Zou het hem nu ook lukken, zo’n megasucces? We hopen het van harte voor Kurt. Daarom levert hij de nieuwe IJsbreker. En omdat de track gewoon ontzettend “pretty pimpin” is. Voor de liefhebber: op zaterdag 31 oktober geeft Kurt Vile een volwaardig concert tijdens London Calling in Paradiso.

Wij hebben wel wat met de Twentse psychelische band PAUW, dat is duidelijk. Het viertal scoorde al de IJsbreker met debuutsingle Shambhala én PAUW was de afsluiter op Pinguins in Paradiso, april jongstleden. Maar PAUW heeft ook wat met Pinguin Radio. Eind 2014 waren ex-Stationschef Brian Pots en zijn mannen aan het werk in de studio én waren zij de meest geboekte band van de Popronde. Maar toen al hoopte PAUW op een plekje op de affiche van #PIP2. Gelukt dus! En het succes gaat veel verder. De paddopop wordt geprogrammeerd op elk festival (waaronder Lowlands) en ook is PAUW een graag geziene gast in televisieshows, waaronder bij DWDD. Een item over het heelal in die talkshow vormde de basis voor Visions. En met de astronomische videoclip erbij is het plaatje helemaal rond. Een leuk detail in Visions is de verwijzing naar The Beatles met “Lucy In The Sky”, maar onze Nederlandse vaandeldrager van het genre doet meer aan Temples denken, en dat is niet zo gek, want met die Britse band is PAUW ook bevriend. In oktober verschijnt het debuutalbum, daarvoor werkt de rockgroep met niemand minder dan de master-engineer van The Black Keys. Dat belooft dus wat, maar luisteren naar onze single van de week Visions zegt natuurlijk al genoeg!

Opgedoken, afgestoft en opgepimpt. Complexity, de nieuwe single van Eagles of Death Metal is geen nieuw nummer maar een remake van een liedje dat Jesse Hughes een paar jaar geleden uitbracht als Boots Electric. Een oud liedje nieuw leven inblazen duidt meestal op ideeënarmoede, maar de nieuwe versie van Complexity geeft niet die indruk. Er zat gewoon meer in het nummer dan Hughes er in zijn eentje uit wist te halen. Samen met zijn Eagles Of Death Metal compadre Josh Homme heeft hij van een leuk liedje een uitstekend nummer gemaakt. Nu QOTSA even op stal is gezet, is Homme weer volop betrokken bij EODM, dat hij zo rond de eeuwwisseling in het leven riep samen met Hughes. Zij zijn de kern van een band waarvan de andere leden circuleren. Dit jaar laat eindelijk weer eens wat activiteiten zien in het EODM kamp, de band is bezig aan een zomertour en voor de herfst staat er een nieuw album gepland. Zipper Down gaat langspeler nummer 4 van EODM heten. Voor zover we kunnen nagaan is Complexity de enige remake. Het album telt wel een cover, Save A Prayer van Duran Duran. Wat Homme en Hughes daarvan hebben gebakken, weten we op 2 oktober.

Helemaal gitaarloos is onze nieuwe IJsbreker niet, maar de rock is ver te zoeken. Wat Devil’s Whisper van Raury dan wel is? Zestig jaar zwarte muziekhistorie in drie en halve minuut. Het nummer begint als gospel en eindigt als rap. Tussendoor bewijst de auteur dat hij tot grote dingen in staat is. Een nadere kennismaking is dus op zijn plaats. Raury is de 19 jarige Alexander Tullis uit Atlanta. Hij is zo’n niet voor één gat te vangen artiest, net als Prince en Beck en André 3000. En Typhoon. Raury is zanger, maar rapt ook en speelt behoorlijk goed gitaar. Tot nu toe waren zijn releases meer interessant dan goed, maar met Devil’s Whisper (een vervolg op zijn debuutsingle God’s Whisper) heeft hij zijn eerste meesterwerk afgeleverd. Opvallend ook voor een eigentijdse hip hop (achtige) plaat is dat er geen onvertogen fuck valt. Voor simpele liefdeliedjes moet je dus niet bij hem zijn, maar als je net als wij op zoek bent naar muzikaal avontuur en tekstuele diepgang dan ben je bij Raury aan het goede adres.

Frank Turner is geen doorsnee rockartiest. Zijn vader is baas bij een bank, zijn opa was bisschop. Frank is een oud studie-genoot van Prins William en voormalig zanger van een hard-core band. Hij is anarchist en onverbeterlijke wereldverbeteraar tegelijk. Maar boven alles is Frank Turner een bevlogen vertolker van de gevoelens van het volk. In een stijl die het midden houdt tussen Bruce Springsteen en Billy Bragg zingt hij met een urgentie alsof elke dag zijn laatste kan zijn. De teller staat op vijf studioalbums met een zesde in aantocht. De titel van Frank’s jongste duit in het muzikale zakje kan je zien als een intentieverklaring, zijn mission statement, ‘ Positive Songs For Negativ People’. Van dat album komt de nieuwe single, The Next Storm, met het opbeurende refrein, “ I’m not gonna live the whole of my life indoors, I’m gonna step out and face the next storm”. Frank stond pas op Pinkpop als een van de weinige acts zonder hitparade succes en misschien wel als enige act met een boodschap. Zijn show viel in uiterst goede aarde. Ze liggen niet (meer) voor het oprapen, artiesten met een sociaal bewustzijn, maar ze zijn er dus nog wel met voorop mister Frank Turner.

De nieuwe IJsbreker is van Highly Suspect! Onthoud die naam! Tenzij je niet van opwindende gitaarmuziek houdt, natuurlijk. Dat kan, maar dan ben je bij Pinguinradio wel een beetje aan het verkeerde adres. Highly Suspect is een zweetrockband uit Brooklyn, die zich makkelijk kan meten met gitaargeweldenaars als Royal Blood en Queens of The Stone Age. De band van Johnny Stevens (zang/gitaar) en de Meyer tweeling (Rich op bas en Ryan op drums) is niet helemaal nieuw. Het trio begon in 2009 in hun woonplaats Cape Cod. Na hun verhuizing naar NYC kwam er vaart in de carrière. In 2012 debuteerden ze met een EP die binnenkort gezelschap krijgt van een volledig album. Van die langspeler, Mister Asylum staan nu vier tracks online, de een nog heter dan de ander, maar geen een zo lekker als Lydia. Highly Suspect leent en citeert ongegeneerd uit 40 jaar pophistorie, rock, blues, grunge, garage you name it, they’ve got it! Er zullen vast stemmen opgaan die beweren dat Highly Suspect niet erg origineel is en gelijk hebben ze. Maar als wij moeten kiezen tussen hoogst een oorspronkelijke act die ons koud laat en een stel sprokkelaars die je dwingen tot swingen is de keus niet moeilijk.

Introducing…The Arcs, de nieuwe bij-band van Dan ‘Black Keys’ Auerbach! Dan’s nieuwe speeltje is een logisch gevolg van zijn activiteiten als producer. De vijf muzikanten met wie hij The Arcs is begonnen vormen de vaste kern van de studioband die hij inhuurt als hij albums produceert voor derden. Je hoort The Arcs op platen van o.a. Dr John, Valerie June, Ray Montagne en Lana Del Rey. De mannen voelen elkaar zo goed aan dat een ‘solo-album’ van de studioband niet kon uitblijven. Er lagen zo’n 75 songs op de plank, groepscomposities. De beste daarvan zijn uitgewerkt en opgenomen en zullen in september verschijnen op het album, Yours Dreamily. Waar The Black Keys vooral variëren op het thema blues staan The Arcs ook open voor andere smaken van Afro-Amerikaanse origine zoals daar zijn oude soul en moderne hip hop. Die invloeden zijn op de debuutsingle nog niet echt te horen. Stay In My Corner is een stukje schaamteloze retro-rock met een melodie die opvallende gelijkenissen vertoont met die van Jealous Guy van Beatle John. De prachtige slide-guitar doet weer sterk denken aan Beatle George. Kortom sterk nieuw werk van Dan de fan.

Welkom terug FIDLAR! Twee jaar na hun meer dan overtuigende debuutalbum is surfpunkband FIDLAR klaar voor de tweede ronde. De band uit L.A. zet de aanval in met 40oz. on Repeat, een nummer waar de pret vanaf spettert. Ook de bijbehorende clip is vrij geniaal, een parodie op beroemde video’s uit de recente pophistorie. Minder geïnspireerd is de titel die de boys bedacht hebben voor hun nieuwe album. Too heet de opvolger van het naamloze debuut, maar daar malen we verder niet om. Voor wie de naam FIDLAR niet veel zegt, je schrijft de band naam in hoofdletters omdat het een acroniem is, dat is oud Grieks voor een afkorting die je uitspreekt als een woord. FIDLAR staat voor Fuck It Dog, Life’s A Risk. Ze zijn met zijn vieren de FIDLARS, Zac, Brandon, Elvis en Max. Live is ook vaak ene Coco van de partij. Zij verlevendigt het toch al energieke bandgeluid met geïnspireerde triangelpartijen. Hopen dus dat ze mee komt naar Best Kept Secret alwaar de makers van onze nieuwe IJsbreker de boel eens flink wakker zullen schudden. Zet het bier maar koud FIDLAR is in aantocht.

Soms kan je succes zien van mijlen ver zien aankomen. Neem nou Gengahr. De band uit Noord London is bezig de wereld aan hun jonge voeten te krijgen op de oudste en beste manier die er is. Met optredens. Van deze tijd is dat de band zoveel mogelijk van die optredens filmt en op Youtube zet, van intieme showcases tot en met live-registraties op grote festivals. Het is opvallend hoe vaak Gengahr -dat nog maar drie singles uit heeft- überhaupt speelt. Gengahr zien is in Gengahr geloven. Gelukkig blijft het studiomateriaal niet achter bij de bühneprestaties. De nieuwe single Heroine is indie in optima forma en een uitstekende aanjager van het langverwachte debuutalbum, A Dream Outside dat medio juni uitkomt. Rond die tijd is Gengahr in het land voor een show op Best Kept Secret. Niets is zeker in de muziekwereld, maar alle tekenen wijzen er op dat Gengahr volgend jaar rond deze tijd net zo bekend zal zijn als Modest Mouse, MGMT of zelfs Tame Impala, bands waarmee het Londense kwartet veelvuldig wordt vergeleken.