Category: De IJsbreker

Vier jonge honden uit Liverpool veroveren de wereld met korte, kordate popsongs die in je hoofd blijven hangen als distels in een wollen trui. Nee het is geen 1964, maar 50 jaar later. De band die we bedoelen heet Circa Waves. Kieran, Joe, Sam en Sian moeten hun tweejarige bestaan als collectief nog vieren, maar hebben zich door constant te toeren en een trio topsingles al flink in de kijker gespeeld. Het gaat dus rap met Circa Waves, niet alleen wat populariteit betreft ook muzikaal ontwikkelt de band zich in hoog tempo. Was de debuutsingle, Get Away een variatie op een Strokes thema en had de opvolger Stuck In My Teeth niet misstaan op een Arctic Monkeys album, de nieuwe single Young Chasers laat een band horen die zijn eigen draai gevonden heeft. Kortom IJsbreker materiaal!

De nieuwe IJsbreker is het eerste levensteken van Spoon in vier jaar. Dat is zo lang geleden dat enige opfrissing van het geheugen misschien op zijn plaats is. Wie of wat was Spoon ook alweer? Spoon is een zeer gerespecteerde band uit Austin, Texas. De allereerste incarnatie begon zo’n 20 jaar geleden. Van die opstelling zijn alleen zanger-gitarist Britt Daniel en drummer Jim Eno nog over. Spoon is zo’n band die altijd zijn eigen gang is gegaan, is er succes dan is dat mooi, valt dat succes tegen dan hup door naar de volgende plaat. Zo gaat het dik tien jaar door zonder ups en zonder downs tot in 2007 het 6e Spoon album uitkomt en dat blijkt raak, komt in de top 10 en verkoopt respectabele aantallen. Sindsdien hoort de band bij de grote jongens, niet zo giga als Kings Of Leon of Foo Fighters, meer niveau The National of Arcade Fire. In de VS dan. Bij ons valt nog wel wat in te halen (op de herfsteditie van London Calling gaat Spoon een gehele set spelen!). Dat lijkt te gaan gebeuren met het nieuwe album dat op stapel staat, They Want My Soul. De aankeiler van dat album is de lekkere ‘no nonsense’ rock ‘n’ roll song Rent I Pay, die je de hele komende week gaat horen als onze nieuwe IJsbreker!

Dit wordt er zo eentje van ‘deze hoorde je het eerst op Pinguinradio’. Wij voorspellen gouden bergen voor Racing Lights. Een half jaar geleden stuitten we op het nummer Moths van de Noord Engelsen. Dat zijn we toen gaan draaien gewoon omdat we het een goed nummer vonden. We bleken in de minderheid. Maar Racing Lights is er een voor de massa. Nou ja massa, voor iedereen die van eigentijdse, maar traditiebewuste Britpop houdt. En dat zijn er heel wat. Het zou ons niet verbazen als er binnenkort stemmen opgaan die Racing Lights de nieuwe Coldplay noemen, zeker nu Chris Martin zijn ziel aan Avicii heeft verkocht. We gaan het meemaken. Mocht je Racing Glaciers nou volgend jaar tegenkomen op Pinkpop of Lowlands, weet dan dat de victorie bij Pinguinradio begonnen is.

De IJsbreker van deze week komt van een hele jonge band uit Londen. Zo vers dat ze nog geen album uit hebben. We volgen Childhood sinds vorig jaar, toen de single Solemn Skies in ons vizier verscheen. Hun optreden vorige maand op London Calling maakte duidelijk dat hier iets bijzonders aan het groeien is. Aanvoerder van Childhood is Ben Romans Hopcraft, een Britse naam, if ever there was one. Een album is er dus nog niet, maar is wel in de maak. De titel is al bekend, Lacuna en de releasedatum ook, 11 augustus. De producer van het eerste Childhood album is Dan Carey, die je kan kennen van zijn werk voor o.a. Franz Ferdinand, Tame Impala en…. Kylie Minogue. Later deze maand staat is Childhood weer in het land voor een optreden op het Best Kept Secret Festival.

Wolf Alice is al een poos up and coming, maar de laatste tijd begint er echt vaart in te komen. De Britse band stond op London Calling een paar weken geleden en vergeleken met hun optreden vorig jaar op Best Kept Secret zijn Elli en haar mannen met sprongen vooruit gegaan. Ook zo’n lekker liedje als Moaning Lisa Smile hadden ze nog niet. Kortom men is klaar voor het grotere werk. Dat is er in de vorm van een debuutalbum, Creature Songs en een tour langs zo’n beetje alle Engelse festivals. Helaas is de band nog niet geboekt voor Lowlands, want daar horen ze wel thuis. Maar wat niet is kan nog komen, en misschien helpt het dat Moaning Lisa Smile deze hele week IJsbreker is.

Sommige dingen kan je van kilometers ver zien aankomen. Het succes van Rival Sons bijvoorbeeld.
Het heeft even geduurd, vijf jaar en drie albums, maar dan heb je ook wat. De band uit Long Beach, Californië is in het leven geroepen door een stel muzikanten die vonden dat het de slechte kant op ging met de muziek: te veel toeters en bellen, te weinig gevaar en opwinding. Rival Sons moest daar verandering in brengen. Aanvankelijk ging dat maar moeilijk, de band had de tijd tegen. Maar anno 2014 waait de wind weer uit de rockhoek en wint transpiratie het van imitatie. Good Things komt van Great Western Valkyrie, het nieuwe vierde Rival Sons album, dat we begin volgende maand tegemoet mogen zien. Het is een midtempo rocksong, die zich laat beluisteren als een duet tussen man en gitaar. De man is de zeer fijn bij stem zijnde zanger Jay Buchanan en gitaar wordt bespeeld door Scott Holiday, die zijn instrument laat praten en zingen tegelijk. Je kunt Rival Sons gaan zien op 4 juni in Doornroosje in Nijmegen, hun enige optreden in Nederland.

Nederland heeft iets met Fink en de liefde is wederzijds. Fink is hier vrij vaak te gast, van massabijeenkomsten als Lowlands tot en met voorstellingen voor de happy few met het concertgebouworkest. Dit geeft al een beetje de breedte van de man aan. Fin Greenal, zoals er in zijn pasport staat begon eind vorige eeuw als dj. Na tien jaar nachtleven wilde hij wel weer eens een ander licht zien dan dat van een stroboscoop. Bijna van de ene dag op de andere hervond de zoon van twee muziekprofessionals zijn oude liefde voor de gitaar en herschoolde hij zich als muzikant in de singer-songwriter traditie. Dat hield hij drie albums vol, vijf als je zijn live-albums meetelt. Maar nu lijkt er weer een verandering op til. Tenminste als we de voortekenen juist interpreteren. De eerste single van Fink’s nieuwe langspeler,Hard Believer laat een Fink horen met volle band inclusief electronica en piano. Die piano wordt bespeeld door ‘our friend’ Ruben Hein, inderdaad die ja. Fink fans hoeven niet te vrezen dat hun held plotseling is overgelopen naar het lawaaikamp. Looking Too Closely is direct herkenbaar als Fink en een song die hem veel nieuwe aanhang zal opleveren. En niet alleen in Nederland.

Geadopteerd is een groot woord, maar je kunt wel zeggen dat we Catfish & The Bottlemen liefdevol hebben opgenomen. We volgen de jonge Britten al vanaf hun eerste single. En de band maakte hun Nederlandse live-debuut op ons Pinguins in Paradiso feest, waar ze eerlijk gezegd de show stalen. De derde single van C&B, Pacifier schopte het tot IJsbreker. En single nummer vier nu dus ook. Kathleen heet-ie en heeft alles wat Catfish & The Bottlemen zo bijzonder maakt flair, drive, gitaren en een melodie die beklijft. Voeg daar de uitstekende zang van voorman Van McCann aan toe en je begrijpt waarom de band wordt gezien als een van de belangrijkste nieuwkomers van seizoen 2014. Nog even voor wie nieuw is hier: Catfish & The Bottlemen komen uit de Zuid Engelse havenstad Southampton. Ze zijn met zijn vieren -Van McCan, Bill Bibby, Benji Blakway en Dr Bob Hall- en hebben een zeer verstandige manager (dezelfde als Ben Howard en Half Moon Run), die ze eerste heel vaak live heeft laten spelen voordat ze de studio in mochten. Catfish & The Bottlemen hebben nu vier singles uit en een album zo goed als klaar. De release is waarschijnlijk pas in het najaar, want eerst moet er worden getoerd. Door Engeland voornamelijk. De Britse toernee wordt even onderbroken voor één show in New York, twee in Spanje en eentje bij ons. Op 22 juni kan je Catfish & The Bottlemen gaan zien op Best Kept Secret. Wij zeggen doen.

De derde single van het jongste album van La Vincent is een van de betere ballads van 2014. Na twee up-tempo songs waarin de nerveuze stijl van haar ex-collaborateur, David Byrne doorklonk, laat de belachelijk getalenteerde Annie Erin Clark zich nu van een gevoeliger kant horen. Easy listening zal St Vincent nooit maken, dat zit niet in de aard van het beestje toch is Prince Johnny een toegankelijk nummer en derhalve een track met de potentie om de naam van St Vincent in bredere kringen te laten klinken dan tot dusver het geval is geweest. En dat mag ook wel na vijf bijzondere albums. In augustus staat St Vincent op Pukkelpop en op Lowlands.

Een jaar geleden, in maart 2013 om precies te zijn verscheen het debuutalbum van Peace, de band van de Koisser broeders uit het Engelse Worcester. De plaat leverde met Wraith en Lovesick twee respectabele hits op met. Gelukkig voor Peace bleef het succes binnen de perken, zodat de verwachtingen voor het tweede album niet absurd hoog gespannen zijn. Veel bands gaan ten onder aan het zogenaamde tweede album syndroom. Denk aan Kaiser Chiefs en The Fratellis, die het niet is gelukt om het succes van hun debuut te evenaren. Peace kon dus in relatieve stilte aan het nieuwe album werken. Dat deden ze met producerJim Abiss, de man achter de knoppen bij o.a. Arctic Monkeys, Kasabian en Adele. Voorwaar geen kleintje. De platenmaatschappij heeft dus wel vertrouwen in Peace. En zij niet alleen, de eerste single van het tweede Peace album, waarvan we nog geen titel weten en ook nog geen releasedatum is een inkoppertje, powerpop van de bovenste plank met een bekende boodschap: geld maakt niet ge….inderdaad.