Category: De IJsbreker

De derde single van het jongste album van La Vincent is een van de betere ballads van 2014. Na twee up-tempo songs waarin de nerveuze stijl van haar ex-collaborateur, David Byrne doorklonk, laat de belachelijk getalenteerde Annie Erin Clark zich nu van een gevoeliger kant horen. Easy listening zal St Vincent nooit maken, dat zit niet in de aard van het beestje toch is Prince Johnny een toegankelijk nummer en derhalve een track met de potentie om de naam van St Vincent in bredere kringen te laten klinken dan tot dusver het geval is geweest. En dat mag ook wel na vijf bijzondere albums. In augustus staat St Vincent op Pukkelpop en op Lowlands.

Een jaar geleden, in maart 2013 om precies te zijn verscheen het debuutalbum van Peace, de band van de Koisser broeders uit het Engelse Worcester. De plaat leverde met Wraith en Lovesick twee respectabele hits op met. Gelukkig voor Peace bleef het succes binnen de perken, zodat de verwachtingen voor het tweede album niet absurd hoog gespannen zijn. Veel bands gaan ten onder aan het zogenaamde tweede album syndroom. Denk aan Kaiser Chiefs en The Fratellis, die het niet is gelukt om het succes van hun debuut te evenaren. Peace kon dus in relatieve stilte aan het nieuwe album werken. Dat deden ze met producerJim Abiss, de man achter de knoppen bij o.a. Arctic Monkeys, Kasabian en Adele. Voorwaar geen kleintje. De platenmaatschappij heeft dus wel vertrouwen in Peace. En zij niet alleen, de eerste single van het tweede Peace album, waarvan we nog geen titel weten en ook nog geen releasedatum is een inkoppertje, powerpop van de bovenste plank met een bekende boodschap: geld maakt niet ge….inderdaad.

De nieuwe IJsbreker komt op naam van het Britse trio The Family Rain. Het geval wil dat de bandleden inderdaad familie van elkaar zijn, broers zelfs. Alleen heten ze geen Rain maar Walter. Ze hadden zich dus The Walter Brothers kunnen noemen, met een knipoog naar de Walker Brothers, een best bekende band uit de jaren zestig. Toen de gebroeders Walter nog jong en onbezonnen waren zaten ze in een coverband, die voornamelijk nummers speelde van AC/DC en Darkness. Daar is nu weinig meer van te horen. Ze maken lawaai als The Family Rain sinds 2011, de debuutsingle Trust Me I’m A Genius kwam dik een jaar geleden uit, het eerste album ligt sinds vorige week in de winkels. Don’t Waste Your Time is niet helemaal representatief voor dat album, want relatief rustig terwijl de rest vrij onstuimig rockt. Maar, het is een sterke single met een mooie gitaarsolo. In het kader van onze campagne om de elektrische gitaar weer in ere te herstellen, hebben Don’t Waste Your Time van The Family Rain tot IJsbreker uitgeroepen.

Begon Top Notch, de vorige single van Manchester Orchestra al met een monsterriff. Cope het titelnummer van de derde langspeler van de band uit Atlanta opent met een gitaarriedel waar Jimmy Page een moord voor had gedaan. Onbegrijpelijk dat er in 60 jaar pophistorie nooit iemand eerder op die combinatie van snaren is gekomen. Het is dat we rationele pinguïns zijn, anders hadden we gezworen dat Andy Hull, de dirigent van Manchester Orchestra een deal had gesloten met de duivel, net als Robert Johnson begin vorige eeuw. Het hele nieuwe album staat namelijk bol van de laag overvliegende gitaarriffs. Cope is overigens het titelnummer van het derde album van Manchester Orchestra. De band heeft ooit de naam Manchester Orchestra gekozen om duidelijk te maken dat men de mosterd toch vooral uit de noord Engelse industriestad haalde, de thuishaven van onder heel veel meer Joy Division, The Smiths en Oasis. Op hun nieuwe album lijkt Seattle een belangrijke bron van inspiratie. Er is al een tijdje sprake van een grunge-revival, die is met release van Cope een flink stuk dichterbij gekomen.

http://www.youtube.com/watch?v=GeriMrdZCKY

Er is een ongeschreven radiowet dat een song niet langer mag zijn dan drie en half, vooruit vier minuten. Langer dan dat en er moet of een radio-edit komen of je kan airplay wel vergeten. Eigenlijk is dat best vreemd. Als je bijvoorbeeld naar de bovenste tien van de Top 2000 kijkt, zie je bijna alleen maar lange nummers. Die zouden nu dus nooit meer in volle glorie op de radio komen. Tenminste op de reguliere radio. Wij hebben lak aan zulke conventies. Een goede plaat is een goede plaat. Nou wil het geval dat er opvallend veel langere nummers uitkomen de laatste tijd. De nieuwe singles van o.a. Elbow, Beck en Broken Bells klokken makkelijk meer dan vijf minuten. I See You, de eerste single van het nieuwe album van The Horrors duurt dik zeven minuten. De opvolger komt rond de vijf uit en dat is geen seconde te veel. So Now You Know is gewoon de beste single van deze week en dus IJsbreker, niet ondanks maar dankzij zijn lengte! Na twee top singles van het aanstaande album (Luminous, 5 mei) van de band uit het Britse Southend-On-Sea kunnen we wel constateren dat The Horrors een flinke stap hebben gemaakt. De top is in zicht, zeg maar. Dat wordt dus dringen bij het optreden van The Horrors straks op Best Kept Secret.

Er zijn vier Skaters, Michael, Noah, Joshua en Dan. Voordat hun paden elkaar kruisten hielden de heren het hoofd boven water met allerlei klusjes en bijbaantjes. Het toeval wilde dat ze alle vier achter de bar hebben gestaan in hun geadopteerde stad New York. De ervaringen en verhalen die ze al tappend en cocktail shakend opdeden, vormen de inspiratie van hun debuutalbum, Manhattan. Dat album is opgenomen in de legendarische Electric Lady Land Studio van Jimi Hendrix met John Hill achter de knoppen, een veteraan die in het verleden prima resultaten heeft behaald met o.a TuneYards, Wavves, Portugal The Men en…ehh Shakira. De plaat klinkt dus al een klok, maar dat zou niks uitmaken als de Skaters niet van die ontzettend lekkere liedjes hadden geschreven. We draaiden eerder al Deadbolt en I Wanna Dance (But I Don’t Know How) en nu komt daar Miss Teen Massachusetts bij. En omdat 3x nou eenmaal scheepsrecht is, hebben we deze derde troef van Skaters uitgeroepen tot IJsbreker!

Regels zijn er om gebroken te worden. Wij hebben een paar ongeschreven regels, die we hanteren bij het kiezen van onze IJsbrekers. We kiezen bijvoorbeeld liever geen platen die we al een tijdje draaien en als het enigszins kan gaan we voor nieuwkomers, acts die wel een steuntje in de rug kunnen gebruiken. Beide regels lappen we deze week lekker aan onze laars. De nieuwe IJsbreker is namelijk Pseudologia Fantastica van Foster The People, een liedje dat we al een week of twee draaien van een band die zonder al te veel moeite de HMH kan vullen. Waarom we afwijken van het beleid? Omdat Pseudologia Fantastica een geweldige plaat is van een band die met Supermodel een tweede album heeft gemaakt dat beter is dan goed. Dan kan je wel moeilijk doen, maar soms hoort de beste gewoon te winnen.

Tweede single van een van de hetere en betere duo’s van dit moment. Michael en Ben vielen op begin dit jaar op Eurosonic, wat niet makkelijk was gezien de omvang van het aanbod. Royal Blood maakt harde rock, geen hard rock dus en al helemaal geen metal, maar slimme gitaarmuziek met de versterker op tien en half. Out Of The Black, hun debuutsingle ging er bij ons in als jenever in een ouderling en ook van Little Monster krijgen we lekkere kriebels. Omdat we denken dat jullie ook wel weer wat gitaar kunnen gebruiken, hebben we Little Monster van Royal Blood uitgeroepen tot IJsbreker! Dus dat.

Nick Mulvey is een bekeerde jazzmuzikant, die eind vorig jaar in onze biotoop opdook met zijn single Nitrous. In dat nummer heeft hij een stukje verwerkt van You’re Not Alone, een oud hitje van de band Olive. Ook zijn nieuwe single heeft Nick niet helemaal zelf verzonnen. Titel en het thema komen van een oud Zuid-Amerikaans volksliedje, Cucurucu (La Paloma). Cucurucu is het gekoer van een duif. Nick Mulvey heeft etnomusicologie gestudeerd, dat is een duur woord voor volksmuziek. Vreemd is het dus niet dat er exotische invloeden opduiken in zijn songs. Zijn grootste held en voorbeeld is echter zijn legendarische landgenoot Nick Drake. Mocht je Nick live willen zien, dan zal je even moeten wachten. Hij is namelijk net hier geweest. Maar dat hij terug zal komen is een ding dat zeker is, daar zal Cucurucu wel voor zorgen.

Uit het Amerikaanse Baltimore komt Future Island. De band is niet nieuw, maar wel aan een nieuwe fase van hun bestaan begonnen. Ze hebben namelijk na drie albums op lokale labeltjes een deal gesloten bij 4AD Records, een van oorsprong Engelse platenmaatschappij die in de jaren tachtig furore maakte met acts als The Pixies en Bauhaus en met nieuwe signings als St Vincent en Bon Iver weer helemaal bij de tijd is. Seasons (Waiting On You) is de eerste single van het debuut van Future Islands voor 4AD. Er lijkt sprake van een stijlwisseling. Future Islands stond te boek als synthipoptrio, maar de synths zijn wat meer naar de achtergrond verbannen en de pop is meer rock geworden. Een prima ontwikkeling van bandleider Gerrit Welmers en zijn manschappen, vinden wij. Het nieuwe album van het ‘new and improved’ Future Dust gaat Singles heten en verschijnt eind deze maand.