Category: De IJsbreker

Een IJsbreker kiezen die mede gemaakt is door Mark Ronson lijkt misschien niet erg indie, maar dat valt dus reuze mee. De naam Ronson wordt weliswaar als eerste vermeld, maar het gaat dus om Kevin Parker. Hij van Tame Impala. Daffodills is geschreven door Parker, die het nummer al een tijd live speelt. Van een opname was het nog niet gekomen. Toen Ronson belde met de vraag of hij trek had in een samenwerking zag Parker zijn kans schoon een bood hij Daffodills aan. In een interview liet Parker weten dat de inbreng van producer Ronson groot genoeg was om een co-billing te rechtvaardigen. Het bijzondere aan Daffodills is de combi van dance en psychedelica, je herkent de stem en stijl van Parker maar ook de touch van Mark Ronson. Kortom een track met de voetjes op de vloer en het hoofd in de wolken, een aardig begin van het nieuwe jaar dachten wij zo.

Misschien dat de popprofessoren zich eens kunnen buigen over de vraag waarom nou juist Australië is uitgegroeid tot hoofdleverancier van psychedelische rock. Zit er iets in het water, groeien de paddo’s daar in het wild of komt het door het succes van Tame Impala? Zo van goed voorbeeld doet goed volgen. Wat de reden ook moge zijn, de stroom neo-psychedelische rock uit het land van Oz met of zonder garage smaak is niet meer in te dammen. Niet nieuw, wel van grote invloed is Pond. De aan Tame Impala gelieerde band maakt geestverruimende muziek sinds 2009. Vijf albums telt hun catalogus en eind januari komt daar een zesde bij. Man It Feels Like Space Again is de veelbelovende titel waarvan eerst het aardige Elvis’ Flaming Star en nu het geweldige Sitting Up Our Crane als losse tracks verkrijgbaar zijn. Voor wie de band nog niet kent. Pond komt uit Perth en is eigenlijk meer een doorgangshuis van geestverwante muzikanten dan een formele band. De opstelling verandert per album en live is het altijd maar afwachten wie er in de tourbus stapt. Toeren doet Pond niet heel veel, ook omdat de twee kernleden van het collectief, Nick Allbrook en Jay Watson vaak als uitzendkracht met Tame Impala onderweg zijn. Hoe de agenda van Pond er in 2015 uit zal zien is dus afhankelijk van de plannen van Tame Impala. Met een beetje mazzel komen we beide bands tegen in 2015.

Als je sommige lijstjes bekijkt zou je het misschien niet zeggen maar 2014 was een prima jaar voor liefhebbers van indie en alternatieve. We zagen een aantal prima debuten, helden bleven op hun voetstuk en de wederopstanding van de gitaar is onomkeerbaar. Als kroon op een prima popjaar komt daar ook nog eens een comeback bij van een band die we eigenlijk al een beetje hadden opgegeven, Modest Mouse! Acht jaar is er verstreken sinds de release van het laatste studioalbum van de band van Isaac Brock, makers van indie-evergreens als Dashboard, Float On en The World At large. Er werd nog wel opgetreden, maar steeds sporadischer. Afgelopen jaren doken er regelmatig geruchten op, Modest Mouse zou een album opnemen met Big Boi van Outkast als producer, de band zou zijn uitgebreid met Nirvana bassist Krist Novoselic enz.
Of zij te horen zullen zijn op het nieuwe Modest Mouse album, Strangers To Ourselves (3/3/15) is niet duidelijk. Maakt ook niet uit, zolang main Mouse Isaac Brock maar van goede zin is en daar lijkt het wel op. Lampshades On Fire heeft alle kenmerken die van Brock’s Modest Mouse een ere divisieband hebben gemaakt: opgewonden zang, een ritme alsof er mieren in zijn onderbroek zitten en een spanningsboog die op knappen staat. Welkom terug!

December is van oudsher een maand van bezinning, van terugblikken op het afgelopen jaar. De mainstream radio draait alleen nog maar oldies en kerstplaten, de tv zendt alleen nog maar herhalingen uit en de kranten staan vol met overzichtsartikelen. En wat doen wij van Pinguinradio? Wij kiezen de hardste IJsbreker van het jaar! Waarom? Omdat Why Do You Hate Me een topplaat is en Marmozets een band waar we in 2015 nog heel veel van gaan horen. We hebben lang getwijfeld of Why Do You Hate Me wel een goede IJsbreker zou zijn, niet vanwege de kwaliteit maar vanwege het volume. Ook de doelgroep is niet helemaal de onze. Marmozets is namelijk een metalband, een jonge, een frisse en een alternatieve, maar wel een metalband. Metal kan je 24/7 horen op Pinguin-Aardschok en met mate op Pinguin On The Rocks. Op Pinguinradio echter is echte metal vrij schaars, want voor veel luisteraars net even iets te veel van het goede. Maar Why Do You Hate Me is zo’n nummer dat iedereen die van muziek houdt zal waarderen. Denken wij en anders heb je pech:)!

Nog even iets over de band. Middelpunt is Becca Macintyre uit het Britse Bingley. Becca weet zich gedekt door drie broers en een buurjongen. Ze kan geweldig schreeuwen en dat is precies wat Why Do You Hate Me zou opwindend maakt. Marmozets stond dit jaar een beetje verstopt op Lowlands. De bofkonten die de band zagen, hebben het er nog steeds over. In januari komen ze terug voor een show op Eurosonic, een bezoekje dat niet onopgemerkt zal blijven. Daar kan je gif op innemen.

Het is een ongeschreven regel om geen nummers tot IJsbreker te bombarderen die al in de Graadmeter staan. Die regel lappen we deze week aan onze laars. Onze nieuwe IJsbreker staat namelijk al zijn 3e weken in onze alternatieve hitlijst. Maar, regels zijn er om gebroken te worden, toch? Waarom drie weken gewacht? Omdat we de kracht en de pracht van The River niet meteen hoorden. Sommigen nummers doen er wat langer over om te bezinken. We hoorden wel dat Son Little iets te vertellen heeft, maar het kwartje viel pas echt nadat we The River een aantal keren op de zender hadden horen langskomen. Beter laat dan nooit, zullen we maar zeggen. Son Little is niet zijn echte naam, die luidt Aaron Livingston. Aaron bracht vorige maand zijn debuut EP uit als Son Little -The River is het titelnummer- maar hij is niet echt een nieuwkomer. Als zanger/sessiemuzikant was Little al te horen op platen van The Roots en van het Franse dj collectief RJD2. Op zijn debuut als Son Little hoor je wel sporen dance en hip hop, maar het zijn vooral de in de soul een blues gedrenkte songs die indruk maken. Niet meteen dus, maar zeker na een paar draaibeurten. December is de tijd van de lijstjes waarin je je vrienden nog even wil overtuigen van de waarde van die en die plaat en waarin je kunt inhalen wat je gemist hebt. Wij hadden bijna Son Little gemist en vinden dat iedereen hem gehoord moet hebben. Daarom roepen we The River van Son Little alsnog uit tot IJsbreker!

Wij zijn al een hele tijd fan van Afie Jurvanen a.k.a. Bahamas. Lang dachten we dat we de enigen waren, maar niet dus. Afie en zijn band stonden vorige week in een stijf uitverkochte Bitterzoet in Amsterdam. Net als wij was Afie best verbaasd over de opkomst, ‘You sure you like slow sad songs sung in English?’ vroeg hij op een gegeven moment. Ja dus. Voor wie Bahamas gemist heeft, Bahamas is Afie zo heet zijn nieuwe album ook. Die plaat, zijn 3e is verschenen op het Brushfire label van surfer-songwriter Jack Johnson.
Afie komt uit Toronto, zijn voorouders uit Finland. In Canada is Afie goed bekend. Hij is genomineerd voor een Juno Award en heeft o.a. dingen gedaan voor en met Feist. Afie is een autodidact die zichzelf heeft leren gitaarspelen en goed ook! Zijn gitaarspel komt in volle glorie tot uiting op All The Time, een nummer dat ook nog eens een prachtige melodie en een sterke tekst heeft. En voor Afie’s doen nog geen eens zo slow en sad is.

Het komt niet heel vaak voor dat we een nummer van een Nederlandse band tot IJsbreker bombarderen. Maar de debuut single van Pauw is dan ook een heel bijzonder.
Pauw is een trio uit Twente gevormd door Brian Pots (zang en gitaar), Rens Ottink (drums en percussie) en Gerben Bielderman (bas en keyboards). De band deed mee aan de PopRonde dit jaar. Sterker nog van alle deelnemende acts had Pauw de meeste boekingen. Dat zegt wel wat, want het aanbod is groot en de concurrentie moordend. Pauw maakt moderne psychedelica, verwant aan bands als Tame Impala en Temples. Met Temples onderhoudt Pauw ook een nauwe band. Ze stonden een keer in hun voorprogramma en dat klikte. Er was een tijd sprake van dat Temples de debuut EP van Pauw zou produceren, maar door het plotseling succes van de Britten is het daar niet van gekomen. Had ook niet gehoeven, want de debuut EP klinkt als de spreekwoordelijke klok. Shambhala, openingsnummer cq eerste single begin met een sitar (in de popmuziek geïntroduceerd door George Harrison). Dat is toepasselijk, want Shambhala was een mythisch koninkrijk, dat ergens in het noorden van India zou hebben gelegen. Inderdaad het zijn hippies, die jongens van Pauw, maar aardige hippies. (Er is nog geen clip.)

People Mover van PPL MVR is met afstand de vreemdste IJsbreker die we ooit hebben gehad. Visueel dan. De bandleden zien er uit als de verschrikkelijke sneeuwman en zijn broers. Echt. In de clip en als we de foto’s op Facebook mogen geloven ook op de bühne. Het is ook niet helemaal duidelijk of ze nu met zijn drieën zijn of met zijn vieren. In de clip zien we drie ruigharige muzikanten, op het podium is er nog een vierde persoon verkleed als dompteur. Namen? SNWBLL, K-Po en Q. En dan de muziek. Ook die is onalledaags, riff rock met vocoder en een meerstemmig gezongen refrein dat zo uit een 90’s r &b hit lijkt te zijn geplukt. Ondanks alles, of misschien wel dankzij dit al is People Mover van PPL MVR een topplaat, die per draaibeurt beter wordt. Deze debuutsingle is uit bij een gerenommeerde Amerikaanse platenmaatschappij, wat het extra bijzonder maakt dat hij gratis te downloaden is op de site van de band, de link vind je op Youtube. Hoe je het ook draait of keert, we gaan nog wel meer horen van PPL MVR. En zien.

Op het moment dat broer Liam de stekker uit zijn Beady Eye trekt en dus de geruchtenstroom weer opgang komt over een mogelijke reünie van Oasis (Glastonbury 15?), komt Noel met een nieuwe single en de aankondiging van een nieuw album en tournee. In The Heat Of The Moment maakt weer eens duidelijk dat Noel de talentvolle Gallagher is en dat hij beter zonder Liam kan dan andersom. Noel’s tweede langspeler zonder zijn broer gaat Chasing Yesterday heten. De plaat verschijnt pas in maart 2015. In die maand staat de oudste Gallagher ook met zijn High Flying Birds in Tivoli/Vredenburg Utrecht. Noel zei onlangs dat hij weer on speaking terms is met Liam en dat hij een Oasis reünie niet uitsluit, maar dat hij het voorlopig veel te veel naar zijn zin heeft met zijn nieuwe band. Dat plezier is af te horen aan In The Heat of The Moment, dat beslist niet had misstaan op een van de klassieke albums van Oasis.

Ze zijn met zijn drieën, begin twintig, Brits en luidruchtig. Mogen we je voorstellen aan Darlia, de makers van de IJsbreker numero 45 IJsbreker van het jaar 2014. Pinguinwatchers kennen Darlia al van Candy Man en Queen Of Hearts, nummers die eerder dit jaar onze playlist haalden, maar door een combi van karma en sterke concurrentie net naast de maximale eer grepen. Dit keer stonden de sterren wel gunstig voor Jack Dave en Nathan. Darlia is Britse jonge honden band nummer zoveel, die geïnspireerd door de negenties de gitaren heeft afgestoft en opgevoerd om lawaai te maken dat opwindend, verfrissend en eigentijds is. Zoals de laatste tijd gebruikelijk is er van een album nog geen sprake. Het publiek wordt veroverd met EP’s en optredens. Stars Are Aligned komt van EP # 3 van Darlia, die zoals de laatste tijd gebruikelijk is zonder pardon en poeha is uitgebracht. Dus horen is meteen kunnen kopen/streamen. En gedraaid worden op Pinguinradio.