Category: De IJsbreker

De IJsbreker van deze week komt van een hele jonge band uit Londen. Zo vers dat ze nog geen album uit hebben. We volgen Childhood sinds vorig jaar, toen de single Solemn Skies in ons vizier verscheen. Hun optreden vorige maand op London Calling maakte duidelijk dat hier iets bijzonders aan het groeien is. Aanvoerder van Childhood is Ben Romans Hopcraft, een Britse naam, if ever there was one. Een album is er dus nog niet, maar is wel in de maak. De titel is al bekend, Lacuna en de releasedatum ook, 11 augustus. De producer van het eerste Childhood album is Dan Carey, die je kan kennen van zijn werk voor o.a. Franz Ferdinand, Tame Impala en…. Kylie Minogue. Later deze maand staat is Childhood weer in het land voor een optreden op het Best Kept Secret Festival.

Wolf Alice is al een poos up and coming, maar de laatste tijd begint er echt vaart in te komen. De Britse band stond op London Calling een paar weken geleden en vergeleken met hun optreden vorig jaar op Best Kept Secret zijn Elli en haar mannen met sprongen vooruit gegaan. Ook zo’n lekker liedje als Moaning Lisa Smile hadden ze nog niet. Kortom men is klaar voor het grotere werk. Dat is er in de vorm van een debuutalbum, Creature Songs en een tour langs zo’n beetje alle Engelse festivals. Helaas is de band nog niet geboekt voor Lowlands, want daar horen ze wel thuis. Maar wat niet is kan nog komen, en misschien helpt het dat Moaning Lisa Smile deze hele week IJsbreker is.

Sommige dingen kan je van kilometers ver zien aankomen. Het succes van Rival Sons bijvoorbeeld.
Het heeft even geduurd, vijf jaar en drie albums, maar dan heb je ook wat. De band uit Long Beach, Californië is in het leven geroepen door een stel muzikanten die vonden dat het de slechte kant op ging met de muziek: te veel toeters en bellen, te weinig gevaar en opwinding. Rival Sons moest daar verandering in brengen. Aanvankelijk ging dat maar moeilijk, de band had de tijd tegen. Maar anno 2014 waait de wind weer uit de rockhoek en wint transpiratie het van imitatie. Good Things komt van Great Western Valkyrie, het nieuwe vierde Rival Sons album, dat we begin volgende maand tegemoet mogen zien. Het is een midtempo rocksong, die zich laat beluisteren als een duet tussen man en gitaar. De man is de zeer fijn bij stem zijnde zanger Jay Buchanan en gitaar wordt bespeeld door Scott Holiday, die zijn instrument laat praten en zingen tegelijk. Je kunt Rival Sons gaan zien op 4 juni in Doornroosje in Nijmegen, hun enige optreden in Nederland.

Nederland heeft iets met Fink en de liefde is wederzijds. Fink is hier vrij vaak te gast, van massabijeenkomsten als Lowlands tot en met voorstellingen voor de happy few met het concertgebouworkest. Dit geeft al een beetje de breedte van de man aan. Fin Greenal, zoals er in zijn pasport staat begon eind vorige eeuw als dj. Na tien jaar nachtleven wilde hij wel weer eens een ander licht zien dan dat van een stroboscoop. Bijna van de ene dag op de andere hervond de zoon van twee muziekprofessionals zijn oude liefde voor de gitaar en herschoolde hij zich als muzikant in de singer-songwriter traditie. Dat hield hij drie albums vol, vijf als je zijn live-albums meetelt. Maar nu lijkt er weer een verandering op til. Tenminste als we de voortekenen juist interpreteren. De eerste single van Fink’s nieuwe langspeler,Hard Believer laat een Fink horen met volle band inclusief electronica en piano. Die piano wordt bespeeld door ‘our friend’ Ruben Hein, inderdaad die ja. Fink fans hoeven niet te vrezen dat hun held plotseling is overgelopen naar het lawaaikamp. Looking Too Closely is direct herkenbaar als Fink en een song die hem veel nieuwe aanhang zal opleveren. En niet alleen in Nederland.

Geadopteerd is een groot woord, maar je kunt wel zeggen dat we Catfish & The Bottlemen liefdevol hebben opgenomen. We volgen de jonge Britten al vanaf hun eerste single. En de band maakte hun Nederlandse live-debuut op ons Pinguins in Paradiso feest, waar ze eerlijk gezegd de show stalen. De derde single van C&B, Pacifier schopte het tot IJsbreker. En single nummer vier nu dus ook. Kathleen heet-ie en heeft alles wat Catfish & The Bottlemen zo bijzonder maakt flair, drive, gitaren en een melodie die beklijft. Voeg daar de uitstekende zang van voorman Van McCann aan toe en je begrijpt waarom de band wordt gezien als een van de belangrijkste nieuwkomers van seizoen 2014. Nog even voor wie nieuw is hier: Catfish & The Bottlemen komen uit de Zuid Engelse havenstad Southampton. Ze zijn met zijn vieren -Van McCan, Bill Bibby, Benji Blakway en Dr Bob Hall- en hebben een zeer verstandige manager (dezelfde als Ben Howard en Half Moon Run), die ze eerste heel vaak live heeft laten spelen voordat ze de studio in mochten. Catfish & The Bottlemen hebben nu vier singles uit en een album zo goed als klaar. De release is waarschijnlijk pas in het najaar, want eerst moet er worden getoerd. Door Engeland voornamelijk. De Britse toernee wordt even onderbroken voor één show in New York, twee in Spanje en eentje bij ons. Op 22 juni kan je Catfish & The Bottlemen gaan zien op Best Kept Secret. Wij zeggen doen.

De derde single van het jongste album van La Vincent is een van de betere ballads van 2014. Na twee up-tempo songs waarin de nerveuze stijl van haar ex-collaborateur, David Byrne doorklonk, laat de belachelijk getalenteerde Annie Erin Clark zich nu van een gevoeliger kant horen. Easy listening zal St Vincent nooit maken, dat zit niet in de aard van het beestje toch is Prince Johnny een toegankelijk nummer en derhalve een track met de potentie om de naam van St Vincent in bredere kringen te laten klinken dan tot dusver het geval is geweest. En dat mag ook wel na vijf bijzondere albums. In augustus staat St Vincent op Pukkelpop en op Lowlands.

Een jaar geleden, in maart 2013 om precies te zijn verscheen het debuutalbum van Peace, de band van de Koisser broeders uit het Engelse Worcester. De plaat leverde met Wraith en Lovesick twee respectabele hits op met. Gelukkig voor Peace bleef het succes binnen de perken, zodat de verwachtingen voor het tweede album niet absurd hoog gespannen zijn. Veel bands gaan ten onder aan het zogenaamde tweede album syndroom. Denk aan Kaiser Chiefs en The Fratellis, die het niet is gelukt om het succes van hun debuut te evenaren. Peace kon dus in relatieve stilte aan het nieuwe album werken. Dat deden ze met producerJim Abiss, de man achter de knoppen bij o.a. Arctic Monkeys, Kasabian en Adele. Voorwaar geen kleintje. De platenmaatschappij heeft dus wel vertrouwen in Peace. En zij niet alleen, de eerste single van het tweede Peace album, waarvan we nog geen titel weten en ook nog geen releasedatum is een inkoppertje, powerpop van de bovenste plank met een bekende boodschap: geld maakt niet ge….inderdaad.

De nieuwe IJsbreker komt op naam van het Britse trio The Family Rain. Het geval wil dat de bandleden inderdaad familie van elkaar zijn, broers zelfs. Alleen heten ze geen Rain maar Walter. Ze hadden zich dus The Walter Brothers kunnen noemen, met een knipoog naar de Walker Brothers, een best bekende band uit de jaren zestig. Toen de gebroeders Walter nog jong en onbezonnen waren zaten ze in een coverband, die voornamelijk nummers speelde van AC/DC en Darkness. Daar is nu weinig meer van te horen. Ze maken lawaai als The Family Rain sinds 2011, de debuutsingle Trust Me I’m A Genius kwam dik een jaar geleden uit, het eerste album ligt sinds vorige week in de winkels. Don’t Waste Your Time is niet helemaal representatief voor dat album, want relatief rustig terwijl de rest vrij onstuimig rockt. Maar, het is een sterke single met een mooie gitaarsolo. In het kader van onze campagne om de elektrische gitaar weer in ere te herstellen, hebben Don’t Waste Your Time van The Family Rain tot IJsbreker uitgeroepen.

Begon Top Notch, de vorige single van Manchester Orchestra al met een monsterriff. Cope het titelnummer van de derde langspeler van de band uit Atlanta opent met een gitaarriedel waar Jimmy Page een moord voor had gedaan. Onbegrijpelijk dat er in 60 jaar pophistorie nooit iemand eerder op die combinatie van snaren is gekomen. Het is dat we rationele pinguïns zijn, anders hadden we gezworen dat Andy Hull, de dirigent van Manchester Orchestra een deal had gesloten met de duivel, net als Robert Johnson begin vorige eeuw. Het hele nieuwe album staat namelijk bol van de laag overvliegende gitaarriffs. Cope is overigens het titelnummer van het derde album van Manchester Orchestra. De band heeft ooit de naam Manchester Orchestra gekozen om duidelijk te maken dat men de mosterd toch vooral uit de noord Engelse industriestad haalde, de thuishaven van onder heel veel meer Joy Division, The Smiths en Oasis. Op hun nieuwe album lijkt Seattle een belangrijke bron van inspiratie. Er is al een tijdje sprake van een grunge-revival, die is met release van Cope een flink stuk dichterbij gekomen.

http://www.youtube.com/watch?v=GeriMrdZCKY

Er is een ongeschreven radiowet dat een song niet langer mag zijn dan drie en half, vooruit vier minuten. Langer dan dat en er moet of een radio-edit komen of je kan airplay wel vergeten. Eigenlijk is dat best vreemd. Als je bijvoorbeeld naar de bovenste tien van de Top 2000 kijkt, zie je bijna alleen maar lange nummers. Die zouden nu dus nooit meer in volle glorie op de radio komen. Tenminste op de reguliere radio. Wij hebben lak aan zulke conventies. Een goede plaat is een goede plaat. Nou wil het geval dat er opvallend veel langere nummers uitkomen de laatste tijd. De nieuwe singles van o.a. Elbow, Beck en Broken Bells klokken makkelijk meer dan vijf minuten. I See You, de eerste single van het nieuwe album van The Horrors duurt dik zeven minuten. De opvolger komt rond de vijf uit en dat is geen seconde te veel. So Now You Know is gewoon de beste single van deze week en dus IJsbreker, niet ondanks maar dankzij zijn lengte! Na twee top singles van het aanstaande album (Luminous, 5 mei) van de band uit het Britse Southend-On-Sea kunnen we wel constateren dat The Horrors een flinke stap hebben gemaakt. De top is in zicht, zeg maar. Dat wordt dus dringen bij het optreden van The Horrors straks op Best Kept Secret.