Category: De IJsbreker

Er zijn vier Skaters, Michael, Noah, Joshua en Dan. Voordat hun paden elkaar kruisten hielden de heren het hoofd boven water met allerlei klusjes en bijbaantjes. Het toeval wilde dat ze alle vier achter de bar hebben gestaan in hun geadopteerde stad New York. De ervaringen en verhalen die ze al tappend en cocktail shakend opdeden, vormen de inspiratie van hun debuutalbum, Manhattan. Dat album is opgenomen in de legendarische Electric Lady Land Studio van Jimi Hendrix met John Hill achter de knoppen, een veteraan die in het verleden prima resultaten heeft behaald met o.a TuneYards, Wavves, Portugal The Men en…ehh Shakira. De plaat klinkt dus al een klok, maar dat zou niks uitmaken als de Skaters niet van die ontzettend lekkere liedjes hadden geschreven. We draaiden eerder al Deadbolt en I Wanna Dance (But I Don’t Know How) en nu komt daar Miss Teen Massachusetts bij. En omdat 3x nou eenmaal scheepsrecht is, hebben we deze derde troef van Skaters uitgeroepen tot IJsbreker!

Regels zijn er om gebroken te worden. Wij hebben een paar ongeschreven regels, die we hanteren bij het kiezen van onze IJsbrekers. We kiezen bijvoorbeeld liever geen platen die we al een tijdje draaien en als het enigszins kan gaan we voor nieuwkomers, acts die wel een steuntje in de rug kunnen gebruiken. Beide regels lappen we deze week lekker aan onze laars. De nieuwe IJsbreker is namelijk Pseudologia Fantastica van Foster The People, een liedje dat we al een week of twee draaien van een band die zonder al te veel moeite de HMH kan vullen. Waarom we afwijken van het beleid? Omdat Pseudologia Fantastica een geweldige plaat is van een band die met Supermodel een tweede album heeft gemaakt dat beter is dan goed. Dan kan je wel moeilijk doen, maar soms hoort de beste gewoon te winnen.

Tweede single van een van de hetere en betere duo’s van dit moment. Michael en Ben vielen op begin dit jaar op Eurosonic, wat niet makkelijk was gezien de omvang van het aanbod. Royal Blood maakt harde rock, geen hard rock dus en al helemaal geen metal, maar slimme gitaarmuziek met de versterker op tien en half. Out Of The Black, hun debuutsingle ging er bij ons in als jenever in een ouderling en ook van Little Monster krijgen we lekkere kriebels. Omdat we denken dat jullie ook wel weer wat gitaar kunnen gebruiken, hebben we Little Monster van Royal Blood uitgeroepen tot IJsbreker! Dus dat.

Nick Mulvey is een bekeerde jazzmuzikant, die eind vorig jaar in onze biotoop opdook met zijn single Nitrous. In dat nummer heeft hij een stukje verwerkt van You’re Not Alone, een oud hitje van de band Olive. Ook zijn nieuwe single heeft Nick niet helemaal zelf verzonnen. Titel en het thema komen van een oud Zuid-Amerikaans volksliedje, Cucurucu (La Paloma). Cucurucu is het gekoer van een duif. Nick Mulvey heeft etnomusicologie gestudeerd, dat is een duur woord voor volksmuziek. Vreemd is het dus niet dat er exotische invloeden opduiken in zijn songs. Zijn grootste held en voorbeeld is echter zijn legendarische landgenoot Nick Drake. Mocht je Nick live willen zien, dan zal je even moeten wachten. Hij is namelijk net hier geweest. Maar dat hij terug zal komen is een ding dat zeker is, daar zal Cucurucu wel voor zorgen.

Uit het Amerikaanse Baltimore komt Future Island. De band is niet nieuw, maar wel aan een nieuwe fase van hun bestaan begonnen. Ze hebben namelijk na drie albums op lokale labeltjes een deal gesloten bij 4AD Records, een van oorsprong Engelse platenmaatschappij die in de jaren tachtig furore maakte met acts als The Pixies en Bauhaus en met nieuwe signings als St Vincent en Bon Iver weer helemaal bij de tijd is. Seasons (Waiting On You) is de eerste single van het debuut van Future Islands voor 4AD. Er lijkt sprake van een stijlwisseling. Future Islands stond te boek als synthipoptrio, maar de synths zijn wat meer naar de achtergrond verbannen en de pop is meer rock geworden. Een prima ontwikkeling van bandleider Gerrit Welmers en zijn manschappen, vinden wij. Het nieuwe album van het ‘new and improved’ Future Dust gaat Singles heten en verschijnt eind deze maand.

“Alsof Led Zeppelin en The Band een kind hebben, dat is opgegroeid in de Joshua Tree woestijn luisterend naar Ryan Adams die nummer speelt van Sticky Fingers van The Stones”. Zie hier de vrije vertaling van de openingsregels van de bio van The Wild Feathers. Je kan het ook korter zeggen. The Wild Feathers maken country. Geen oubollige Nashville country en ook geen lolita country pop zoals Miley, maar country zoals Mumford & Sons folk maken. Eigentijds en traditioneel tegelijk. The Ceiling is zes minuten lang, bruist van de energie en eindigt in een orgie van elektrische gitaren. Like! Over The Wild Feathers. Ze komen uit Tennessee (uiteraard) zijn met zijn vijven: bas, drums en drie gitaren!(net als Lynyrd Skynyrd). Vier van de vijf zingen (net als The Eagles). The Ceiling komt van een debuutalbum, dat een jaartje geleden in de VS uitkwam en nu ook bij ons te koop is. We hebben een aantal namen laten vallen, die hebben gemeen dat ze live erg goed zijn/waren. Dat geldt dus ook voor onze gevederde vrienden. Op 19 maart kan je dat zelf gaan zien in de Paradiso. Wij hebben al tickets. Yeehaw!

De nieuwe single van The Bohicas is er een met een dubbele a-kant. In de clip zijn XXX en Swarm aan elkaar gelast wat ruim zes minuten toppop oplevert, intelligente gitaar muziek vol verrassende wendingen. Helaas zijn de nummers alleen los te downloaden, dus moesten we kiezen. We zijn eerst voor Swarm gegaan, want een minuutje langer. Die hebben we een paar keer gedraaid. Tot we op het lumineuze idee kwamen om XXX ook binnen te halen en de twee songs gewoon aan elkaar te plakken net als in de clip. Zo gezegd zo gedaan. Los zijn het twee sterke tracks, maar samen vormen ze een bescheiden meesterwerkje. IJsbreker materiaal. The Bohicas is een verse band uit Essex, Engeland, die net is gestrikt door het label van Arctic Monkeys en Franz Ferdinand. XXX/Swarm is hun debuutsingle op basis waarvan we durven te beloven dat we nog heel veel van The Bohicas gaan horen. Te beginnen hier op Pinguinradio.

Grote kans dat je de IJsbreker van deze week al eens hebt gehoord. Bij ons. We draaien Whispers Under The Moonlight van ALB namelijk al een paar weken. Maar elke keer als hij voorbij komt denken we, jee wat een goeie plaat! Volgens ons zijn we niet de enigen die dat denken, dus waarom geen opwaardering tot IJsbreker? Bij deze. ALB is de nom de plume van Clément Daquin. Clément komt uit Reims, de hoofdstad van de Champagne streek. Als ALB maakt hij symfonische electro pop. Dat doet hij al sinds 2006. Een debuutalbum verscheen in 2010. Op die plaat, Mange-Disque staat een flinke hit, Golden Chain, dat door Peugeot in een commercial werd gebruikt. Alles wijst er op dat ALB met Whispers Under The Moonlight ook buiten Frankrijk gaat scoren, net als Phoenix, Air en Daft Punk, Franse acts die verwant zijn aan ALB. De heren lijken elkaar ook te kennen. Jean Benoit Dunckler van Air heeft bijvoorbeeld een remix gemaakt van Whispers net als DJ Alex Gopher. De beste versie is en blijft echter het origineel.

Alpha Bravo Charlie Disco, de nieuwe single van Wooden Saints lijkt een open sollicitatie naar een plek op Lowlands 2014. Zo te zien maakt het de band niets uit waar ze staat, als ze maar mogen komen. Dat zouden wij een goed idee vinden, want het tweede album van de bigband uit Huis Ter Heide staat bol met pareltjes als ABCD. Voor wie Wooden Saints nog niet goed kent; ze zijn met zijn tienen, soms met wat meer soms met wat minder. Het zijn ook niet de eerste de besten, die in de band zitten. Bijna allemaal hebben ze er een band (of twee) bij: zangeres Tessa Douwstra is de voorvrouw van Orlando, zanger Chris Kok de baas van Civil Union. De ene gitarist speelt ook bij Sophie Winterson, de andere heeft een band die Letters For Elijah heet. De bassist zit in Sunday Sun, de drummer speelt ook in de Amsterdam Klezmer Band en zo kunnen we nog wel even doorgaan. En dan hebben we de belangrijkste bandleden nog niet eens genoemd. Dat zijn toetsenist Arjen de Bock en multi-instrumentalist Victor van Woudenberg. Zij zijn de band begonnen een paar jaar geleden. Uiteraard doen ook zij de nodige dingen naast Wooden Saints. Victor zit ook in Orlando en Arjen speelt bij GEM. Mocht dat optreden op Lowlands onverhoopt niet doorgaan, moet Wooden Saints gewoon zelf een festival organiseren met alle bevriende bands. Werknaam Woodenstock.

In onze wekelijks strooptocht langs de internetten stuitten we op Guns + Ammunition van het ons onbekende July Talk. Nader onderzoek leverde de volgende informatie op. Zanger-gitarist Peter Dreimanis zat in een muzikantenbar in Toronto. Daar ging een oude akoestische gitaar van hand tot hand. Op een gegeven moment kwam het instrument in handen van Leah Fay. Toen zij begon te zingen, viel de mond van Peter open. Hij had niet verwacht dat er zo’n geluid uit het frêle meisje zou komen. Die avond deed hij niks, maar de volgende dag ging hij op zoek naar de vreemdelinge met een eerbaar voorstel, zullen we een band beginnen? Dat werd dus July Talk. Nog in het zelfde jaar van hun muzikale huwelijk, 2012 namen ze een debuutalbum op dat vorig jaar het licht zag. Daarop staat Guns + Ammunition, een liefdesduet voor ruwe heer en blanke dame. Die wilden we dus graag draaien. Helaas de track is niet uit in Europa. Wat te doen in zo’n geval. July Talk opzoeken op Facebook en een berichtje sturen. Nog geen uur later hadden we een mp3 binnen. En nu is hij IJsbreker, hopelijk het begin van een successtory in de oude wereld. Europa stond al op het verlanglijstje van de band, maar eerst gaan ze in maart de pannen van het dak spelen op South By South West in Austin, zeg maar het Eurosonic/Noorderslag van Amerika.