Category: De IJsbreker

Folk en rock, de combinatie is allang niet meer uniek, maar zo bruisend en overtuigend als To Kill A King de genres mixt is op zijn zachtst gezegd opvallend. Natuurlijk zijn er overeenkomsten met Mumford & Co. Die zijn ook fan, net als de koningin van de neo folkies, Laura Marling. Het vijftal uit de Britse hoofdstad mist echter de blijde onbevangenheid, die de muziek van Marcus en zijn mannen zo licht te verteerbaar maakt. In plaats daarvan heeft To Kill A King een donkere ondertoon die ze delen met’denkbands’ als Elbow en The National. Funeral is overigens niet het eerste nummer dat we draaien van TKAK. Onze eerste kennismaking was eind vorig jaar met Howling van de debuut EP. Net als dat nummer heeft ook Funeral een epische opbouw en een bevredigende climax, de song daalt per draaibeurt dieper in. Dat geldt overigens voor het gros van de tracks op Cannibals With Cutlery (kannibalen met bestek), de eerste langspeler van de Britten. Dat plus de berichten uit Engeland dat TKAK live beter dan goed is -wat je kunt checken op Youtube- brengt ons tot de conclusie dat we er een bijzondere band bij hebben.

Trouble Will Find Me is de mooie opbeurende titel van het alweer zesde album van The National. Een albumrelease gaat tegenwoordig zo. Niet ver voor de release zoekt de band de media op, doen ze een paar optredens waar radio of tv bij is en ze nieuwe nummers spelen. Dan verschijnt er een zogenaamde lead track, in geval van The National was dat Demons, vrij snel gevolgd door een tweede nummer (Don’t Swallow The Cap) met ongeveer een week voor de uitkomst van het album de eerste echte officiële single, met clip. En dat is dus Sea Of Love. Dit plan de campagne is onlangs uitgevoerd door Vampire Weekend en Queens Of The Stone Sage en dus ook The National. Je moet als band natuurlijk wel enige status hebben, in het verleden goede resultaten hebben bereikt. Dat heeft The National ontegenzeggelijk. De band heeft alle tijd genomen om aan een carrière te bouwen, 12 jaar jaar en zes albums, is nooit afhankelijk geweest van hits en de diverse leden hebben ook buitenbandse activiteiten ontwikkeld. Die contacten komen goed uit, want een aantal van hun notabele vrienden en vriendinnen doet mee op Trouble Will Find Me, zoals St Vincent, Sharon Van Etten, Sufjan Stevens en Richard Perry van Arcade Fire. The National gaat ook weer op tournee. De band komt o.a. naar Rock Wercher en Roskilde. Ons land is pas op 7 november (HMH) aan de beurt. Tenzij.

Nu we een derde track hebben gehoord van de nieuwe Vampire Weekend weten we het zeker, de nerdy four uit New York hebben de stoutste verwachtingen overtroffen! De tracks verschillen van elkaar als dag en nacht en zijn ook totaal anders dan de nummers van de twee vorige albums. En zo hoort het. Stilstaan is achteruit gaan, de A-bands onderscheiden zich van de B-bands door constant in beweging te zijn, altijd op zoek naar avontuur en nieuwe uitdagingen. Deze ronde heeft Vampire Weekend voor het eerst hulp van buitenaf ingeschakeld, producer Ariel Rechtshaid een man met een staat van dienst in de pop (Plain White T’s), hip hop (Murs), dance (Major Lazer) en r&b (Usher). De kruisbestuiving tussen de studentikoze indiepoppers en de muzikale omnivoor heeft dus gewerkt. Op hun site verontschuldigt Vampire Weekend zich voor het lange wachten, er zit 3 jaar tussen Contra en Modern Vampires In The City. ‘We all worked very hard on this record and promise it will be worth the wait’. En zo is het.

Wel eens gehoord van Kae Sun? Wij ook niet. Maar als het aan ons ligt, komt daar snel verandering in. De Ghanese Canadees komt eind deze maand met AFRIYIE, een tweede album vol songs in een stijl die wel urban folk wordt genoemd: een mix van soul, reggae, hip hop, pop. En folk dus. De toegankelijke muziek verhult niet dat Kae een man is met een missie. Hij werpt zich op als spreekbuis voor (politieke) vluchtelingen in Canada en elders. Dat levert het bijzondere resultaat op van aanstekelijke prachtpop, die ook nog eens ergens over gaat. Rest ons slechts om Kwaku ‘Kae Sun’ Darko-Mensah Jr een duwtje in de rug te geven door When The Pot uit te roepen tot IJsbreker!

De laatste paar weken dook op diverse blogs het nummer Fire op van Bipolar Sunshine. De naam op zich al is intrigerend, de debuutsingle Fire niks minder dan spectaculair. ‘Kanye West meets Morrissey’, schreef een enthousiaste blogger. Wij wilden Fire graag gaan draaien, maar het nummer was legaal noch illegaal verkrijgbaar. Op Facebook stond gelukkig een e-mailadres van een manager. Nog geen kwartier na onze mail hadden we de track binnen. ‘Thanks for the support!’. Graag gedaan. Aan Fire kan je horen dat de maker geen groentje is. Bipolar Sunshine blijkt een nieuw project van Adio Marchant, een zwarte muzikant uit Manchester die tot eind vorig jaar aan de weg timmerde met de ska/indie/hip hop band Kid British. Fire is dus nog niet officieel uit, dat zou in juni moeten gaan gebeuren als onderdeel van een E.P. Het gerucht gaat dat er diverse grote platenmaatschappijen dingen om de gunsten van Bipolar Sunhsine. Naar zijn volgende single hoeven we dus waarschijnlijk niet meer zelf op zoek.

We hebben er weer een hoor! Zo’n plaat die eerst het ene oor in en het andere oor uitging, maar zich nu stevig tussen die zelfde oren heeft genesteld. De makers heten Haerts met de a en de e dus omgekeerd om het googelen te vergemakkelijken. De band zetelt in Brooklyn, maar de leden komen uit DL, UK en USA. De zangeres heet Nini Fabi. Wings verscheen in oktober vorig jaar en was een bescheiden succesje. Haerts ging weer over tot de orde van de dag, het afmaken van hun debuutalbum. Ergens in de entourage van het vijftal was er echter iemand die er van overtuigd was dat er meer Wings zat dan er uit was gekomen. Zijn of haar gelijk bleek meteen. Er werd een nieuwe clip gemaakt, die in één week maar liefst 165.000+ kijkers trok. A hit was born. Wings past perfect in de golf van herwaardering van Fleetwood Mac c.a. Rumours zoals aangewakkerd door Haim en Dave Grohl, die Stevie Nicks strikte voor zijn Sound City All Star Band. Daarnaast is Wings een prima plaat voor de lente, die nu toch eindelijk lijkt te gaan komen.

Wij maar denken dat Josh Homme een duivelsaanbidder is, blijkt hij te geloven in de zonnegod! Waarschijnlijk moeten we de titel van de nieuwe single van QOTSA niet al te letterlijk opvatten, maar zien als bede. De band bidt dat de zomer van 2013 een mooie en droge moge zijn. Homme en zijn homies zijn namelijk de hele zomer op pad, reizend van het ene buitenfestijn naar het andere. 18 Europese festivals staan er op het programma. Leuk voor ons en de band is dat er dan een nieuw album is, Like Clockwork. Behalve de bekende kneiters wordt er dus ook nieuw werk gespeeld, zoals deze geweldige nieuwe single. Daarop is Dave Grohl te horen op de drums, live zal ex Mars Volta drummer Joey Castillo de ritmische honneurs waarnemen. De Queens staan dus op Pinkpop, dat dit jaar lekker laat is. De kans is dus groot dat de zonnegod ons gunstig gezind zal zijn.

Eins Zwei Orchestra is niet meer. Lang leve Eins Zwei & The Parallel Cinema! We wagen ons aan een voorspelling: het nieuwe muzikale onderkomen van Stefan en Lydia van Maurik wordt de sensatie van het festivalseizoen 2013! Maakte het muzikale echtpaar tot voor kort nog doordenk-rock voor intellectuelen en schoenenstaarders. Nu serveren zij een feestelijke popmix met, zoals de nieuwe naam al aangeeft, invloeden uit de filmwereld. En dan niet zozeer Hollywood, maar vooral Bollywood en zelfs een beetje Italiaanse Cinnecitta. Op plaat klinkt het allemaal al erg feestelijk, live is het een orgie van kleur en klank en zang en dans. Daarom dus onze voorspelling. Eins Zwei & The Parrallel Orchestra vanaf nu dagelijks op Pinguïnradio en binnenkort op een festival bij jou in de buurt.

Eins Zwei Orchestra is niet meer. Lang leve Eins Zwei & The Parallel Cinema! We wagen ons aan een voorspelling: het nieuwe muzikale onderkomen van Stefan en Lydia van Maurik wordt de sensatie van het festivalseizoen 2013! Maakte het muzikale echtpaar tot voor kort nog doordenk-rock voor intellectuelen en schoenenstaarders. Nu serveren zij een feestelijke popmix met, zoals de nieuwe naam al aangeeft, invloeden uit de filmwereld. En dan niet zozeer Hollywood, maar vooral Bollywood en zelfs een beetje Italiaanse Cinnecitta. Op plaat klinkt het allemaal al erg feestelijk, live is het een orgie van kleur en klank en zang en dans. Daarom dus onze voorspelling. Eins Zwei & The Parrallel Orchestra vanaf nu dagelijks op Pinguïnradio en binnenkort op een festival bij jou in de buurt.

Met hip hop geïnfecteerde indie funk. Klinkt goed op papier, klinkt geweldig op plaat. De bedenker van dit aanstekelijke genre heet Robby Hunter. Robby komt uit Miami, de stad van zon en zonde. Daar leed hij een zorgeloos leventje als straatmuzikant tot de politie daar een einde aan maakte. Aangezien Bobby niet veel anders kan dan muziek maken verplaatste hij zijn carrière naar het oneindige barcircuit van Miami. Daar rekruteerde hij een bassist en een drummer, omdat ze met zijn drieën beter boven het bargeruis konden uitkomen. Van de bars ging het trio naar de clubs en nu zijn ze een flinke naam in het clubcircuit van Florida en omstreken. De volgende stap was het maken van een single. Het debuut Hard On Me was een lokale hit, de opvolger Corazon zou wel eens een internationale klapper kunnen worden. Het is in ieder geval een zeer zonnig plaatje, precies wat de dokter voorschrijft voor deze barkoude tijden.