Category: De IJsbreker

Vijf baardige boys uit Bath maken sinds een jaar muziek onder de naam Pylo. De eerste vrucht van hun samenzijn is de single Enemies, een gedragen song met een refrein van stadionformaat. Het zijn geen nieuwe wegen die hier worden gebaand. Pylo volgt het spoor van U2, Coldplay, Muse, Radiohead, Pink Floyd en al die andere Britse bands die niet bang zijn voor een beetje bombast op zijn tijd. Op basis van één nummer kunnen we geen al te grote uitspraken doen, maar als Enemies een indicatie is van dat wat komen gaat, dan hebben we er binnenkort een headliner bij.

It All Feels Right en It Sounds Right Too! Het is Washed Out, alias Ernest Greene uit Perry, Georgia gelukt om het geluid en het gevoel van een lange lekkere lome zomer te vatten in een soundbite van net vier minuten. Alles wat onze zomer maar niet wil worden, zit in het nummer dat Ernie in zijn eentje opnam. Niet meer zoals zijn debuut in zijn slaapkamer, maar in een echte studio die hij kon inrichten dankzij het succes van zijn debuut. Washed Out is een voorproefje van zijn nieuwe album Paracosm, waarop nog veel meer dromerige soundscapes te ontdekken zullen zijn. Werkte Washed Out op zijn debuut nog voornamelijk met computers en elektronische keyboards, dit keer bestaat zijn arsenaal uit zo’n 50 verschillende vaak analoge instrumenten, zoals de klassieke mellotron. In augustus verschijnt het album, hopelijk kunnen we dan toch nog terugblikken op een mooie zomer. De soundtrack hebben we al.

Vorige week geïntroduceerd en nu gepromoveerd tot IJsbreker. Hanni El Khatib is jonge rocker met een gouden toekomst. Tot voor kort was hij actief in de skateboardwereld met muziek als hobby. Dat is nu omgekeerd. Hanni begon voorzichtig met twee singletjes, dat was in 2010. Een jaar later volgde een album. Echt serieus werd het toen Dan Auerbach zich meldde. De Black Keys bleek fan van de Amerikaans-Palestijnse rocker. Als je Hanni’s debuut hoort, begrijp je wel waarom. Het album telt 11 vlotte, lekker rammelende rocksong in garagerockstijl met punk pit en bluesy aroma. Auerbach bood zich aan als producer. Uiteindelijk produceerde hij niet alleen het hele Head In The Dirt album, maar schreef hij ook mee aan alle nummers. Het resultaat mag gehoord worden. In de successtory van Hanni El Khatib verdienen ook zijn video’s eervolle vermelding. Bij deze dus.

De maker van de IJsbreker van deze week is een hoogbegaafde rocker-songwriter uit San Francisco. Daar staat hij samen met Ty Segall bovenaan de pikorde van de lokale garagerockscene. Net als zijn vriend en collega Segall is Cronin een rock-a-holic. Hij speelt regelmatig bas in de band van Ty en is daarnaast actief in Okie Dokie, The Epsilons, Party Fowl en The Moonhearts. Maar vergeet gerust al die namen (behalve dan die van Ty Segall) want het is als solist dat Mikal Cronin zijn plek in het poppantheon gaat veroveren. Change is één van de tien meesterwerkjes die van Cronins’ tweede album een van de must have platen maakt van 2013.

Na een rits IJsbrekers met gitaren vinden we het wel weer eens tijd worden voor iets anders. Dat anders is de nieuwe single van een Atmosphere, een hip hop crew uit Minneapolis. Ho wacht, loop nou niet weg. We weten best dat veel pinguinluisteraars niet op die dope shit zitten te wachten, die tolereren af en toe best een rapplaatje, maar we moeten ook niet overdrijven. Doen we ook niet. Slug en Ant, de twee kernleden van Atmosphere zijn geen vrouwonvriendelijke, champagne nippende, dure auto’s minnende ex cons, maar creative veteranen (actief sinds 1989!) met zelfspot en een verhaal. En Ain’t Nobody is ook geen hard core of old school of watchemaycallit hip hop track maar een sterk liedje, dat wordt gebracht met echte instrumenten en gezongen in een stijl die tussen praten en zingen inzit. En waar gaat het over? Over de liefde natuurlijk!

Folk en rock, de combinatie is allang niet meer uniek, maar zo bruisend en overtuigend als To Kill A King de genres mixt is op zijn zachtst gezegd opvallend. Natuurlijk zijn er overeenkomsten met Mumford & Co. Die zijn ook fan, net als de koningin van de neo folkies, Laura Marling. Het vijftal uit de Britse hoofdstad mist echter de blijde onbevangenheid, die de muziek van Marcus en zijn mannen zo licht te verteerbaar maakt. In plaats daarvan heeft To Kill A King een donkere ondertoon die ze delen met’denkbands’ als Elbow en The National. Funeral is overigens niet het eerste nummer dat we draaien van TKAK. Onze eerste kennismaking was eind vorig jaar met Howling van de debuut EP. Net als dat nummer heeft ook Funeral een epische opbouw en een bevredigende climax, de song daalt per draaibeurt dieper in. Dat geldt overigens voor het gros van de tracks op Cannibals With Cutlery (kannibalen met bestek), de eerste langspeler van de Britten. Dat plus de berichten uit Engeland dat TKAK live beter dan goed is -wat je kunt checken op Youtube- brengt ons tot de conclusie dat we er een bijzondere band bij hebben.

Trouble Will Find Me is de mooie opbeurende titel van het alweer zesde album van The National. Een albumrelease gaat tegenwoordig zo. Niet ver voor de release zoekt de band de media op, doen ze een paar optredens waar radio of tv bij is en ze nieuwe nummers spelen. Dan verschijnt er een zogenaamde lead track, in geval van The National was dat Demons, vrij snel gevolgd door een tweede nummer (Don’t Swallow The Cap) met ongeveer een week voor de uitkomst van het album de eerste echte officiële single, met clip. En dat is dus Sea Of Love. Dit plan de campagne is onlangs uitgevoerd door Vampire Weekend en Queens Of The Stone Sage en dus ook The National. Je moet als band natuurlijk wel enige status hebben, in het verleden goede resultaten hebben bereikt. Dat heeft The National ontegenzeggelijk. De band heeft alle tijd genomen om aan een carrière te bouwen, 12 jaar jaar en zes albums, is nooit afhankelijk geweest van hits en de diverse leden hebben ook buitenbandse activiteiten ontwikkeld. Die contacten komen goed uit, want een aantal van hun notabele vrienden en vriendinnen doet mee op Trouble Will Find Me, zoals St Vincent, Sharon Van Etten, Sufjan Stevens en Richard Perry van Arcade Fire. The National gaat ook weer op tournee. De band komt o.a. naar Rock Wercher en Roskilde. Ons land is pas op 7 november (HMH) aan de beurt. Tenzij.

Nu we een derde track hebben gehoord van de nieuwe Vampire Weekend weten we het zeker, de nerdy four uit New York hebben de stoutste verwachtingen overtroffen! De tracks verschillen van elkaar als dag en nacht en zijn ook totaal anders dan de nummers van de twee vorige albums. En zo hoort het. Stilstaan is achteruit gaan, de A-bands onderscheiden zich van de B-bands door constant in beweging te zijn, altijd op zoek naar avontuur en nieuwe uitdagingen. Deze ronde heeft Vampire Weekend voor het eerst hulp van buitenaf ingeschakeld, producer Ariel Rechtshaid een man met een staat van dienst in de pop (Plain White T’s), hip hop (Murs), dance (Major Lazer) en r&b (Usher). De kruisbestuiving tussen de studentikoze indiepoppers en de muzikale omnivoor heeft dus gewerkt. Op hun site verontschuldigt Vampire Weekend zich voor het lange wachten, er zit 3 jaar tussen Contra en Modern Vampires In The City. ‘We all worked very hard on this record and promise it will be worth the wait’. En zo is het.

Wel eens gehoord van Kae Sun? Wij ook niet. Maar als het aan ons ligt, komt daar snel verandering in. De Ghanese Canadees komt eind deze maand met AFRIYIE, een tweede album vol songs in een stijl die wel urban folk wordt genoemd: een mix van soul, reggae, hip hop, pop. En folk dus. De toegankelijke muziek verhult niet dat Kae een man is met een missie. Hij werpt zich op als spreekbuis voor (politieke) vluchtelingen in Canada en elders. Dat levert het bijzondere resultaat op van aanstekelijke prachtpop, die ook nog eens ergens over gaat. Rest ons slechts om Kwaku ‘Kae Sun’ Darko-Mensah Jr een duwtje in de rug te geven door When The Pot uit te roepen tot IJsbreker!

De laatste paar weken dook op diverse blogs het nummer Fire op van Bipolar Sunshine. De naam op zich al is intrigerend, de debuutsingle Fire niks minder dan spectaculair. ‘Kanye West meets Morrissey’, schreef een enthousiaste blogger. Wij wilden Fire graag gaan draaien, maar het nummer was legaal noch illegaal verkrijgbaar. Op Facebook stond gelukkig een e-mailadres van een manager. Nog geen kwartier na onze mail hadden we de track binnen. ‘Thanks for the support!’. Graag gedaan. Aan Fire kan je horen dat de maker geen groentje is. Bipolar Sunshine blijkt een nieuw project van Adio Marchant, een zwarte muzikant uit Manchester die tot eind vorig jaar aan de weg timmerde met de ska/indie/hip hop band Kid British. Fire is dus nog niet officieel uit, dat zou in juni moeten gaan gebeuren als onderdeel van een E.P. Het gerucht gaat dat er diverse grote platenmaatschappijen dingen om de gunsten van Bipolar Sunhsine. Naar zijn volgende single hoeven we dus waarschijnlijk niet meer zelf op zoek.