Interview Sue the Night: “Ik ben gewoon een boerentrien”

Na tien seizoenen vol testosteron ging het roer om bij De Wereld Draait Door. Voor het eerst in de geschiedenis van de talkshow stond maandelijks een huisband onder leiding van een frontvrouw op de planken. En wát voor een! Inmiddels is het stokje doorgegeven aan de volgende dame (Roxeanne Hazes) en speelt Sue the Night deze maand de Nederlandse zalen plat met de najaarstour rond het tweede album Wanderland.

Tekst LiveGuide | Jeroen Haneveer

Hoe word je DWDD-huisband?
“Ik had er al solo gespeeld en een paar keer met de band, dus blijkbaar was ze dat goed bevallen. Uiteindelijk heeft in hun keuze voor ons misschien wel de doorslag gegeven dat ze een frontvrouw wilden, na tien seizoenen mannen. En ze vonden ons natuurlijk ook gewoon goed.”

Je wil toch niet zeggen dat je als excuustruus naar voren bent geschoven?
“Nee nee, absoluut niet! In eerste instantie ging het om de muziek, maar op de shortlist stonden ook twee andere acts met vrouwen. Ze waren dus wel toegespitst op íets met een lady in the front. Wie die andere bands waren weet ik niet – en dat wil ik ook niet weten. Het gave was dat we er in totaal negen keer hebben gestaan, dus we hebben het nieuwe album integraal op tv kunnen spelen.”

Over Wanderland gesproken: je hebt het deels geschreven in een boerderijtje in Friesland, begreep ik?
“Mijn oom heeft daar een boerderij, inclusief een shitload aan schapen en paarden. En hij ging op vakantie, dus iemand moest op z’n dieren passen. Ik ben daar toen twee weken gebleven om verder te schrijven aan materiaal dat ik al had liggen. En ik heb er ook nieuwe dingen geschreven. Echt in mijn eentje in zo’n krakende boerderij, midden in de winter met storm en alles. Ik kom er al járen, dus ik vond dat niet eng. Het geeft juist heel veel rust en ruimte. Geen telefoon, geen internet. Of ja, wel als ik wil natuurlijk, maar dat zet je dan gewoon effe uit. Het klinkt best wel cliché, maar het is gewoon fijn om even afgezonderd te zijn van ehm… de wereld.”

En met die dieren, dat ging allemaal goed?
“Ja joh, heerlijk! ’s Ochtends vroeg op, schapen tellen, paarden verzorgen en schrijven. ’s Middags eten geven en weer schrijven. Ze brachten me in een heel aangenaam dagritme. En je doet ook iets goeds. Je bent niet alleen voor jezelf bezig, maar zorgt ook dat de boel blijft draaien.”

Eerst een lied over een walvis, nu dit. En dan speelt de clip van Mind Dear zich ook nog af rondom een hondenshow! De diertjes komen toch wel terug, merk ik…
“En in de allernieuwste clip van Morning Papers zie je m’n hond. En m’n kat. Ja, het is verschrikkelijk, maar ik ben eigenlijk gewoon een ontzettende boerentrien, haha!”

LIVEDATA 01/12 Luxor Live, Arnhem 07/12 Nieuwe Nor, Heerlen 08/12 Patronaat, Haarlem 09/12 Neushoorn, Leeuwarden 15/12 Altstadt, Eindhoven 16/12 Fluor, Amersfoort 29/12 Helemaal Melkweg, Amsterdam

Klinkt als: blatende herkauwers die grondig worden geteld, alvorens zelf per ongeluk weg te dommelen op een bedje van pompeblêden.

LiveGuide 37

Het extra dikke winternummer van LiveGuide is vanaf vandaag overal in het land verkrijgbaar. Snel halen dus deze 37ste editie van de gratis concert- en festivalkrant.

King Krule prijkt op de cover van het blad waarin de focus ligt op artiesten die in december en januari naar Nederland komen. De roodharige rockende Brit met gouden tand bracht vorige maand met The OOZ een van de toonaangevende albums van het jaar uit en vertelt in LiveGuide over alle worstelingen die ervoor zorgden dat het zo lang duurde.

Bloody hell
Minstens zo spraakmakend is het interview met de bizarre hiphoppunkers van Ho99o9. Eaddy en theOGM gaan vanuit hun studio in L.A. los zoals we ze kennen van hun met bloed, zweet, absurditeit, naaktheid en euforie doordrenkte liveshows. Kalmer zal het eraan toe gaan bij Finn Andrews. De Engelsman komt voor het eerst solo naar Nederland en zegt na jaren vlammen in The Veils optreden nog steeds ‘maar een gek iets om te doen’ te vinden.

Show van het jaar
Verder wordt in LiveGuide #37 uitgebreid teruggeblikt op het concertjaar 2017. De schrijvers van het medium noemen shows van onder meer The National, Benjamin Clementine, Radiohead en Eddie Vedder als hoogtepunt van het jaar, terwijl de beste fotografen van de krant hun favoriete livefoto’s delen. Pinguin Radio-hoofdredacteur Wilbert Stuifbergen (hé!) deelt de beste albums van het moment en Intergalactic Lovers-zangeres Lara Chedraoui biecht op dat ze ooit na een verloren potje pool boos de ballen mee naar huis nam.

Schizofreen
Dan zijn we er nog niet, want zoals gezegd is de krant deze maand extra dik. Zo deelt de Zaanse fanfarepunkband De Kift z’n licht schizofrene rider, worden vijf Deense acts op Eurosonic Noorderslag getipt (Velvet Volume, check die shit!), wordt de The Prodigy-kennis van Olaf Caarls (Folk Road Show) getest, vertelt Suus van Sue the Night hoe goed zij overweg kan met boerderijdiertjes en staan we met een voormalig metalhead en groupie van Run the Jewels stil bij hun magistrale double bill met Danny Brown in TivoliVredenburg.

Carol van Dyk: “Nieuwe plaat in nabije toekomst? Zeker weten!”

Palomine, het klassieke debuut van Bettie Serveert, bestaat dit jaar een kwarteeuw en de band rondom Carol van Dyk begint 1 december in Alkmaar aan deel twee van een tournee door Nederland. Mooi moment voor Pinguin Radio om Carol (55) eens aan de tand te voelen in haar woonplaats Amsterdam. Hoe hangt de vlag erbij? “Nieuw plaatwerk in de nabije toekomst? Zeker weten!”

Tekst Pieter Visscher

Beetje zin in de aankomende tournee met Bettie? Wat kunnen we verwachten?

“Ja, heel veel zin in! We zijn de Damaged Good-tournee in oktober vorig jaar begonnen en op 1 december begint deel twee. Eerlijk gezegd zijn we verbaasd dat er nog zoveel clubs waren die ons wilden boeken, omdat we al 24 optredens hadden gedaan bij het eerste deel van de toer. Voor ons is dat behoorlijk veel.
Net als tijdens deel één van onze toer gaan we een mix uit onze hele catalogus spelen: veel favorieten van onze oudere platen, maar ook veel nieuwe liedjes.”

In de loop der jaren heeft de band de nodige bezettingswisselingen gehad. Lijkt me eigenlijk helemaal niet verkeerd voor een band. Houdt de boel lekker fris?

“Het klopt dat we verschillende bandleden hebben gehad, maar dat was geen bewuste keuze. Ik denk dat we altijd gezegend zijn geweest met heel getalenteerde en ambitieuze drummers! Zoals bekend is onze eerste drummer Berend Dubbe zijn eigen band Bauer begonnen. Afgelopen jaar hebben Peter en ik op een van zijn liedjes meegedaan, erg tof! Peter, Berend en ik zijn al sinds onze prille jeugd met elkaar bevriend en we zien elkaar nog regelmatig. Gino Geudens, onze Belgische drummer, is bij Vive La Vête gaan spelen. Als zij in Amsterdam optreden, gaan we bij hen langs. Jeroen Blankert heeft een paar jaar bij ons drums gespeeld en is tegenwoordig een van de uitbaters van De Nieuwe Anita, een van onze favoriete clubs in Amsterdam. Peter en ik spelen daar af en toe een semi-akoestische set met uiteraard Jeroen op drums. En Joppe Molenaar speelt sinds 2009 bij ons. Van alle drummers zit hij nu het langst bij de Betties. We hebben samen met Joppe drie platen opgenomen, op naar de vierde!”

Palomine, jullie debuut, en een heuse klassieker inmiddels, bestaat dit jaar een kwarteeuw. Is dat nog iets waar jullie bij stilstaan?

“We hebben onze 20ste Palomine-verjaardag uitgebreid gevierd, dus wie weet dat we misschien bij de 30ste verjaardag weer iets speciaals doen.”

Vorig jaar verscheen Damaged Good, jullie tiende studioalbum. Kunnen we in de nabije toekomst weer nieuw plaatwerk verwachten?

“Zeker weten! We zijn al bezig met het schrijven van nieuwe liedjes. Misschien dat we bij een van de komende optredens al wat nieuwe dingen spelen. En een maand geleden hebben we een nieuwe single uitgebracht, die Say You Will heet. Net als Never Be Over is het weer een samenwerkingsproject met Prof. Nomad & Co. Laura Estévez en Anna de Beus hebben er op meegezongen. Ik ben een grote fan van hen en vond het een eer dat ze mee wilden doen! Uiteindelijk zal dat liedje op de eerstvolgende plaat komen te staan, maar momenteel is het alleen digitaal uitgebracht.”
 
Na de Nederlandse tournee nog plannen om in het buitenland te gaan optreden? Amerika bijvoorbeeld, waar jullie populariteit nog altijd behoorlijk groot is. 

“Voorlopig gaan we niet in Amerika toeren. In de afgelopen 25 jaar hebben we daar 28 korte en lange tours gedaan, waar we nog steeds geweldige herinneringen aan hebben. Maar er is daar veel veranderd in de afgelopen jaren, werkvergunningen zijn erg duur geworden en sommige clubs waar we altijd speelden bestaan niet meer. Eind vorig jaar hebben we in Keulen gespeeld, wat heel erg leuk was. Hopelijk kunnen we volgend jaar wat vaker in Duitsland optreden, en misschien ook in België en Engeland.”

LIVEDATA 01/12 Victorie, Alkmaar 08/12 De Kroepoekfabriek, Vlaardingen 15/12 013, Tilburg 22/12 Het Bolwerk, Sneek 12/01 P60, Amstelveen 19/01 Luxor Live Arnhem 27/01 Atak, Enschede 02/02 Groene Engel, Oss 10/02 ‘t Beest, Goes 17/02 De Vorstin, Hilversum 24/02 Effenaar, Eindhoven 03/03 Gebr. De Nobel, Leiden

Oscar And The Wolf: “Succes is heel vergankelijk.”

Het kan soms hard gaan. Het Vlaamse Oscar And The Wolf is al met een tweede album, Infinity, goed voor maar liefst twee uitverkochte avonden in de AFAS Live. “Ach, ik ben vooral bezig met het antwoord op de vraag hoe ik dat ga flikken”, zegt bandleider Max Colombie. “Ik doe alles maar stap voor stap. Succes is heel vergankelijk.”

Tekst Mania | Ruben Eg

Colombie komt een beetje zenuwachtig over op de avond van de presentatie van Infinity. Het optreden in Spirito, een tot hippe club omgebouwde kerk in hartje Brussel, wordt live uitgezonden op de Belgische zender Studio Brussel. Er is wat gedoe met de kostuums van de zanger voor de show. “Maar het is nu allemaal goed”, zegt Colombie opgelucht. “Laten we maar vooral efkes feesten vanavond. Infinity heb ik pas twee maanden geleden afgerond. De opnames hebben zó lang geduurd. Vandaag besluit ik dat de plaat uitkomt. Ik heb me er bij neergelegd; het album breng ik nu gewoon uit. Anders ga ik het nóóit doen.”

Dat klinkt als een zware bevalling?
“Eh, nou nee. Dat is wat overdreven. Er is het afgelopen jaar niks ergs gebeurd, hoor. Het opnemen van een plaat is in het algemeen redelijk zwaar. Het is een emotioneel proces voor mij. Maar wel een leuke emotionele trip. Je gunt jezelf de tijd om te aan zelfreflectie te doen en te filosoferen. Beetje creatief doen.”

Jeroen De Pessemier van The Subs heeft dit album geproduceerd. Werk je nauw samen met een producer?
“Bij het debuut Entity had ik vooraf thuis al veel demo’s gemaakt. De liedjes waren zodoende helemaal af. Nu ben ik samen met Jeroen in de studio vanaf nul begonnen. We hebben samen alle arrangementen gemaakt. De zanglijnen heb ik alleen gedaan. De emotie komt uit mij. Maar ik heb het ditmaal vertaald naar een vriendencollectief. Leo Abrahams (oa. Brian Eno, Jarvis Cocker en Paul Simon, red.) kwam bijvoorbeeld over uit Londen om wat gitaarlijnen op te nemen. In het begin was het wel moeilijk andere mensen arrangementen te laten schrijven. Maar het werkte uiteindelijk bevrijdend.”

Infinity klinkt muzikaal ook iets rijker dan zijn voorganger.
“Het is inderdaad een muzikalere plaat. Volwassener, naar mijn mening. Ik heb veel geleerd van de mensen die bij het album betrokken waren. Ik denk dat ik betere, interessantere dingen heb gedaan. Niet om Entity af te schrijven, maar het was een meer naïevere plaat. Meer lo-fi. Ik zat toen helemaal in die vibe. Infinity kent meer plezier, met uiteraard een traantje erin.”

Bij een instore, toen je alleen met een piano optrad, viel mij ooit op dat er veel jazz in de muziek van Oscar And The Wolf zit.
“Er zit inderdaad wel wat jazz in. Misschien nu nog iets meer. Een beetje Erik Satie. Wat lukraak improviseren en gewoon op de plaat laten staan. Dat is het eerlijkste wat je kunt spelen. Als je een pianolijntje over en over speelt is de magie eruit. Ik heb ook geleerd dat het belangrijk is om naar je eerste gevoel te luisteren. Die instores zijn me overigens wel iets te stripped down. Ik kan niet alles vertellen met enkel een piano. Ik vertel het graag iets bombastischer.”

Infinity eindigt opvallend genoeg met het hoogtepunt van de plaat: Fever.
“Niet zo voor de hand liggend, hè? Iedereen verwacht een ballad op het einde van zo’n plaat. Maar zoiets typisch wilde ik absoluut niet. Eigenlijk staat een van de meest dansbare nummers van het album helemaal aan het einde. Ik wilde afsluiten met iets van een open einde. Films met een open einde kijk ik ook graag. Fever is bij dit album een beetje mijn open einde.”

LIVEDATA 17+18/11 AFAS live, Amsterdam (sold out)

 

The Mysterons: Psychpop met een potje bier ernaast

‘Captain Scarlet and the Mysterons to get high-def restoration’. Deze krantenkop over de legendarische Britse sci-fi poppenserie zorgde begin oktober ongetwijfeld voor flink wat opschudding in het oefenhok van de band die zich ernaar vernoemde. Toch? “Nou… Om heel eerlijk te zijn wist ik het niet eens. Maar leuk.”

Tekst LiveGuide | Sven Bersee

Wij leefden in de veronderstelling dat de vijf leden van psychpopband The Mysterons het volledige script van de sixtiesklassieker konden dromen. Dat zij backstage zelfs een ziek pre-show ritueel met poppen hebben. Gitarist Jordy Sanger rukt ons nu hardhandig uit die droom. “Het zal vast een coole serie zijn geweest, maar wij vinden het gewoon een gave bandnaam.”

Toen Jordy bij de groep kwam, werd hij dus niet eens gedwongen eerst de volledige serie te kijken. “Dat had ik wel sterk gevonden. Ik vastgebonden met touw in een keldertje in het centrum van Amsterdam terwijl ik gedwongen moet kijken naar Captain Scarlet.”

Mysterons

In feite ging het er een stuk luchtiger aan toe en dat past ook stukken beter bij de band. Voor The Mysterons draait muziek maken om lol trappen, hoezeer het begin dit jaar verschenen debuutalbum Meandering ook doet vermoeden dat de bandleden zichzelf net zo lang geestelijk martelen tot de perfecte melodie is gevonden.

Dat is niet zo, beweert Jordy. “Wij maken gewoon wat we leuk vinden klinken. We zoeken niet naar een bepaalde stijl of een nieuwe sound. Het klinkt wel nieuw, maar dat komt gewoon doordat we tijdens het spelen dingen doen die we vet vinden. Momenteel hebben we ook weer wat leuke ideetjes op de plank liggen, want we zijn heel druk bezig met een nieuwe EP.”

De opnames moeten nog beginnen, maar van luiheid in studioland kan het fris groovende kwintet niet beticht worden. Al zullen hun psych-collega’s van King Gizzard & the Lizard Wizard daar misschien anders over denken: zij brachten dit jaar al drie albums uit en dreigen er voor de jaarwisseling nóg twee te releasen. “Net als King Gizzard zijn wij wat extravaganter in klank en zoeken we gekke space-stukjes op, maar wij zijn niet zo absurd productief…”

“Die Aussies brengen echt superveel uit”, vervolgt Jordy op verbaasde toon. “Het is haast niet bij te houden. Ik zat nog bij Flying Microtonal Banana, maar lig kennelijk al weer twee albums achter. Het is toch niet normaal hoe snel die gasten werken? Wij zijn ook niet traag, maar dit is exceptioneel snel. Die bandleden moeten echt alle tijd hebben en alle neuzen dezelfde kant op hebben staan. Anders kan dat volgens mij niet werken.”

The Mysterons zal het voorbeeld van King Gizzard niet snel volgen. Daarmee zouden ze tegen hun eigen natuur ingaan. “Sommige mensen hebben een leuke avond door te bridgen met een potje bier ernaast. Wij maken graag muziek met een potje bier ernaast. Dat slaat soms aan en ik heb geen idee waarom, maar uiteraard heb ik daar geen problemen mee.”

LIVEDATA 17/11 Kroepoekfabriek, Vlaardingen 30/11 Luxor Live, Arnhem 02/12 Patronaat, Haarlem 04/12 Muziekgieterij, Maastricht 06/01 Indiestad Nieuwjaarsborrel @ Paradiso, Amsterdam 20/04/2018 Podium Victorie, Alkmaar

Klinkt als: Joanna Newsom op vlotte HD-psychpop die een slome hagedis achterna zit

LiveGuideDe november-issue van LiveGuide is vanaf heden overal in het land verkrijgbaar. Snel halen dus!

In de nieuwe LiveGuide staat onder meer Oscar and the Wolf. Frontman Max Colombie prijkt staat in vuur en vlam op de cover van LiveGuide #36. Met hem staat in het krantje een uitgebreid interview over zijn kunstige imago, de rol van drama rond zijn persona, dierlijke instincten en het verlangen naar oneindigheid.

Best New Music
Verder wordt met een Poolse groupie teruggeblikt op de topshow van Lorde in Poppodium 013 en duikt LiveGuide het bed in met Julien Baker. Haar nieuwe album werd afgelopen week door Pitchfork nog uitgeroepen tot Best New Music. Verder zijn er interviews met postpunkers Protomartyr, de lol trappende psychpop-strijders van The Mysterons en het Arnhemse hiphopcollectief Potential Criminal, dat een EP in broekvorm heeft uitgebracht…

Twitter-god
Dat is nog niet alles. Hiphopper en Serena Williams-adept Yung Nnelg deelt in LiveGuide zijn weinig ingetogen rider, apolitieke Catalaan Max Meser wordt het hemd van het lijf gevraagd over Twitter-god James Blunt en er is ook nog een mooie ode aan de onlangs overleden Charles Bradley.

FANBOYQUIZ: Wat weet Max Meser over James Blunt?

Max MeserAls beste mondharmonicaspeler in de wijde omtrek van zijn geboortegrond aan de Costa Brava, lag het voor de hand om vooral blues te spelen, maar eenmaal in Amsterdam begon Max Meser folksongs te schrijven toen hij een aantal jaar geleden hier naartoe verhuisde.

In de uitvoering schuift het steeds meer op richting sixtiespop. Tegelijkertijd sluit het naadloos aan bij tijdgenoten als Jake Bugg en Miles Kane. Zijn album Pictures is de opvolger van debuut Change uit 2016. De productie daarvan lag in handen van Andy Crofts van de Britse band The Moons, tevens bassist in de band van Paul Weller.

Tekst LiveGuide

1. Wat is het overeenkomstige beroep van veel van James Blunts vriendinnen en (ex-)geliefden?
“Ik heb geen idee.”

De meesten van hen zijn model. Ze zijn net als hijzelf niet vies van poseren voor de camera. Op de albumhoes van jouw nieuwe album Pictures zien wij jou met een ouderwetse analoge camera. Jij fotografeert dus graag?
“Ik zie mijzelf niet als een fervent fotograaf. Wel hou ik van analoge camera’s vanwege mijn hang naar vroeger, die ik ook uit met mijn manier van kleden. Maar op dit punt moet je mij bijstaan: analoge camera’s maken veel mooiere foto’s dan al die fucking smartphones. Waarom denk je dat Instagram en dat soort media gebruikmaken van filters? Eén goede foto maken, de datum op de achterkant schrijven en de foto aan de muur hangen: dát is speciaal. Maar begrijp mij niet verkeerd: ik gebruik zelf ook filters om mijn digitale foto’s mooier te maken. Eerlijk gezegd heb ik niet eens een analoge camera. Het exemplaar op de albumhoes had ik geleend van de fotograaf.”

2. Op welk Spaanse eiland woont deze absolute Twitter-god op dit moment?
“Uh…”

Het feesteiland Ibiza!
“Geen vervelende plek om te wonen.’’

Niet bepaald, nee. Al vond jij je geboorteland Spanje blijkbaar niet de juiste startplek voor je muzikale carrière, aangezien je nu al enkele jaren in Nederland woont.
“Ik kom van het platteland in de omgeving van Barcelona. Ik zat daar vast. Zonder geld en zonder fatsoenlijke baan kon ik het ouderlijk nest niet verlaten. Ik leerde kinderen gitaar- en mondharmonica spelen, maakte zwembaden schoon en verkocht wiet. Onze muziek was in dat gedeelte van het land ook niet echt populair. Misschien was het iets geworden als ik mijn haar had geknipt en house had gedraaid, want er was gewoon niemand die naar ons luisterde. Het was kortom een slechte plek en tijd om een band te beginnen. Maar op een gegeven moment werd ik uitgenodigd om te spelen in Amsterdam en ben ik na het optreden bij mijn ooms in Nederland blijven plakken. Toen vond ik een baantje en een eigen plek, dus sindsdien ben ik hier aan het opbouwen.”

3. Hoe verdiende Blunt zijn boterham voordat hij liedjes ging schrijven?
“Hij was model?”

Ha, nee, niet eens! Hij was soldaat in het Britse leger. Afgelopen weken zagen de straten van Catalonië groen vanwege het onafhankelijkheidsreferendum. Hoe kijk jij tegen die situatie aan?
“Ik ben niet erg politiek ingesteld, dus wil er ook niet te veel over kwijt. Maar ik ben wel opgegroeid met de Catalaanse spirit. Ik respecteer de keuze om in opstand te komen; het zat er al tijden aan te komen. Waar Catalanen – die vroeger een eigen land met een eigen regering en taal hadden – moeite mee hebben is dat zij de meeste belasting betalen. Catalanen moeten bijvoorbeeld als enige tol betalen op de snelweg, zelf schoolboeken betalen en ze krijgen lagere pensioenen dan elders in Spanje. Zo zijn er nog meer voorbeelden te noemen waarom Catalanen geen onderdeel meer willen zijn van Spanje. Verder hoef je van mij niet te verwachten dat ik hierover liedjes ga schrijven. Politiek getinte nummers vind ik zinloos. Ik schrijf liever over zaken als liefde en respect. Die zijn simpeler te bevatten.”

4. Met wie deelde de You’re Beautiful-zanger in 2013 het podium tijdens het Nobel Peace Prize Concert? Tip: hij is ook Brits en je hebt met hem gespeeld.
“Dat moet Paul Weller zijn.”

Helaas. We zoeken naar een iets jongere Engelsman…
“Ah, Jake Bugg natuurlijk! Jake en ik delen elkaars fans. Iedereen die naar Jake Bugg luistert, luistert ook naar mij. En andersom. De show die ik met hem speelde voelde daarom heel natuurlijk. En backstage is Jake een heel chille gast; iemand uit mijn straatje. Dat mensen mij met hem vergelijken snap ik goed, ook al word je als artiest liever niet te veel vergeleken. Tenzij men mij in één adem met The Beatles noemt, dan wil ik best een uitzondering maken. Als je met de grootste band ooit wordt vergeleken, doe je vast iets goed.”

LIVEDATA Max Meser 17/11 De Vorstin, Hilversum 19/11 De Amer, Amen 24/11 So What!, Gouda 25/11 De Spot, Middelburg 07/12 Luxor Live, Arnhem 09/12 Altstadt, Eindhoven 21/12 Paradiso, Amsterdam 04/02 Doornroosje, Nijmegen (support Jake Bugg)

LIVEDATA James Blunt 06/11 AFAS Live, Amsterdam

LiveGuideDe november-issue van LiveGuide is vanaf heden overal in het land verkrijgbaar. Snel halen dus!

In de nieuwe LiveGuide staat onder meer Oscar and the Wolf. Frontman Max Colombie prijkt staat in vuur en vlam op de cover van LiveGuide #36. Met hem staat in het krantje een uitgebreid interview over zijn kunstige imago, de rol van drama rond zijn persona, dierlijke instincten en het verlangen naar oneindigheid.

Best New Music
Verder wordt met een Poolse groupie teruggeblikt op de topshow van Lorde in Poppodium 013 en duikt LiveGuide het bed in met Julien Baker. Haar nieuwe album werd afgelopen week door Pitchfork nog uitgeroepen tot Best New Music. Verder zijn er interviews met postpunkers Protomartyr, de lol trappende psychpop-strijders van The Mysterons en het Arnhemse hiphopcollectief Potential Criminal, dat een EP in broekvorm heeft uitgebracht…

Twitter-god
Dat is nog niet alles. Hiphopper en Serena Williams-adept Yung Nnelg deelt in LiveGuide zijn weinig ingetogen rider, apolitieke Catalaan Max Meser wordt het hemd van het lijf gevraagd over Twitter-god James Blunt en er is ook nog een mooie ode aan de onlangs overleden Charles Bradley.

Nick Mulvey: “Nu komt de planeet in opstand”

In tijden van smeltend permafrost, fracking, vluchtelingencrises, terreur, overstromingen, gruwelijke burgeroorlogen, bosbranden en een broeikaseffectontkennende wereldleider is niets zo relevant als het nieuwe album van Nick Mulvey. Met Wake Up Now laat de Brit je stilstaan bij wie je bent op deze gestaag ontbindende bol. Je zou zeggen: fucking irritant, zo’n belerend mannetje! Het wonder wil echter dat de goedgemutste singer-songwriter niet eens klinkt als een opdringerige betweter.

Tekst LiveGuide | Sven Bersee

Laat ik beginnen door een reactie te citeren op de albumhoes, waarop we een mozaïekplafond in een Iraanse moskee zien: ‘That cover looks trippy as fuck. I’m predicting psychedelic folk.’ Daar heb je alvast één fan misleid…
“Ik zou mijn muziek inderdaad niet als psychedelisch omschrijven, maar die woorden wijzen wel in de goede richting. Niet eens omdat ik Pink Floyd en Jimi Hendrix altijd vet heb gevonden, wel omdat ik beïnvloed ben door Steve Reich, Fela Kuti en Brian Eno. En net als psychedelische muziek zijn ook hun platen vaak trippy en meditatief.”

Ik denk bij psychedelica vooral aan vage lyrics, terwijl jij op Wake Up Now juist opvallend direct en open bent. Is dat omdat je meer dan ooit de noodzaak voelt om over bepaalde onderwerpen te zingen?
“Toen ik mijn debuut First Mind schreef, wist ik totaal niet hoe mensen op mijn teksten zouden reageren. Het voelde daarom veiliger om ze vaag te houden. Nu was ik klaar om het anders te doen en daar zit inderdaad ook een gevoel van noodzaak achter. Ik had een paar songs kunnen schrijven over hoe alles lekker zijn gangetje gaat, maar dat zou bijna immoreel zijn. Het voelt als mijn plicht om over heel andere dingen te zingen.”

Hier kun je inderdaad wel mee aankomen anno 2017…
“Het is te veel om op te noemen, de ellende is overal. En nu komt de planeet zelf in opstand. De Canadese schrijfster en activiste Naomi Klein zei onlangs dat klimaatverandering een serie boodschappen van de planeet is in diens eigen taal van stormen, vloedgolven en branden. Op een haast Bijbelse manier probeert de aarde ons iets te vertellen. Ook het feit dat boten vol wanhopige mensen van het zuidelijk halfrond naar het noordelijk halfrond varen, is zo’n boodschap. Je kunt al die ellende niet los van elkaar zien.”

Misschien een naïeve vraag, maar wat probeert de aarde ons dan te vertellen?
“Dat het globale systeem waarin het verlangen naar steeds meer rijkdom centraal staat ver over de datum is. Het blijkt dat we daarmee de wereld kapotmaken en dat zal op den uur ons begrip van onszelf veranderen. We gaan ons opnieuw afvragen wie en wat we zijn, waar het leven in de kern om draait. Stel je voor dat je bijna doodgaat. Het wordt dan fucking betekenisloos hoeveel geld en succes je hebt en welke voetbalclub je steunt. Als de hele wereld naar de klote gaat, belanden we in een vergelijkbare situatie. Dan doen jouw persoonlijke verleden, toekomstplannen en ‘rol’ in het leven er opeens niet meer toe.”

Probeer je mensen daarvan bewust te maken met je muziek?
“Ik ben slechts de ober, niet de chef. Ik loop rond in een restaurant en breng de mensen hun eten. Ik bedoel daarmee dat de boodschap is wat ‘ie is. Ik verkondig die gewoon op mijn album. Maar… natuurlijk spreek ik wel mijn hoop uit dat mensen beter met de wereld omgaan. In Mountain To Move zing ik: ‘I wish you could see / That we are kings of bliss / Begging for misery’. We creëren onze eigen problemen, zonder te beseffen dat we alles in handen hebben om te baden in gelukzaligheid. Ik hoop trouwens niet dat mensen denken dat ik met Wake Up Now de wereld wil commanderen. Dat zou me een ongemakkelijk gevoel geven. Alsof ik denk dat ik degene ben die wakker is en iedereen om me heen ligt te slapen.”

Niet om te slijmen, maar dat past ook niet bij iemand wiens teksten vol hoop en positiviteit zitten.
“Laat ik vooropstellen dat ik geen romanticus ben die denkt dat alles wel weer goedkomt. Ik sluit niet uit dat de mensheid over 150 jaar is uitgestorven. Maar ik geloof wel dat alles wat we doen uit een gevoel van angst of schuld alleen meer van het probleem creëert. Het gevoel van waaruit je handelt, dicteert altijd het resultaat. ‘The only thing you have to offer another human being, ever, is your own state of being’. Dat is een geweldige uitspraak van spiritueel leraar Baba Ram Dass. Het betekent niet alleen dat het negatieve een dito gevolg krijgt, maar ook dat meer verliefd worden op het leven het begin van onze eigen redding kan betekenen. In dat opzicht zie ik dus zeker hoop voor ons.”

Mogen wij met al deze zware onderwerpen eigenlijk nog wel dansen bij jouw shows?
“Het is niks voor mij om op een depressieve manier met deze zaken om te gaan. Dat zou te veel zijn. Sterker nog: mijn album is juist bedoeld om het leven te vieren, niet om te somberen over de wereld. Dus ja, dans er vooral op los! Dat voelt goed en is waar het allemaal om draait.”

LIVEDATA 31/10 De Oosterpoort, Groningen 01/11 TivoliVredenburg, Utrecht 03/11 Crossing Border, Den Haag 04/11 So What’s Next?, Eindhoven

Klinkt als: een tropische indiefolkbruiloftband waarvan de zanger stiekem een wereldverbeterend gedachtegoed in je hersens naait.

LiveGuideHet oktobernummer van LiveGuide is natuurlijk al overal in het land verkrijgbaar. Snel halen dus deze 35ste editie van de gratis concert- en festivalkrant.

De Amerikaanse indierockers van The National staan op de cover van de kersverse LiveGuide. In het krantje vertelt Matt Berninger de verhalen achter de prachtliedjes op het loodzware Sleep Well Beast en voorziet de lezer daarbij ook van wijntips. Zo stelt de frontman voor dat je jezelf een glaasje glühwein met een vleugje kaneel inschenkt bij het passeren van Nobody Else Will Be There.

Profeet
In LG #35 staan verder ook interviews met de nieuwe soulvolle artpopprofeet Moses Sumney en de Ierse plezierrockers van Otherkin. Positivist Nick Mulvey deelt zijn visie op hoe we de wereld van zijn ondergang kunnen redden en met een net als Otherkin uit Dublin afkomstig groupie wordt teruggeblikt op de shows van LCD Soundsystem in Paradiso. Uiteraard wordt de tekst hier voorzien van te gekke livebeelden!

ArenA
Verder wordt op een rijtje gezet welke Nederlandse acts Kensington allemaal voorgingen in het bespelen van de Johan Cruijff ArenA en een bak donkerbruine koffie gedronken met directeur Niels Nieuborg van het Rotterdamse multivenuefestival REC. Programmeur Elvin Usidame van DDW Music (het muziekprogramma van Dutch Design Week) vertelt welke drie albums van nu je beslist niet mag missen.

Geitenbloed
Tot slot nog drie acts die de Nederlandse podia de komende tijd bestormen en die in LiveGuide aan het woord komen. De Eindhovense metaldames van Sisters of Suffocation delen hun poeslieve rider (oké, de halve liter geitenbloed even buiten beschouwing gelaten), halve Aziaat Kim Janssen vertelt over zijn wonderschone nieuwe album en de Shakira-kennis van Stillwave wordt op de proef gesteld.

Wolf Alice: “De titeltrack is een perfecte afsluiter. Nog een instant anthem!”

Wolf Alice breekt de tent af. Dat is hoe ik Theo Ellis en Ellie Roswell de vorige keer aantrof en achterliet op Best Kept Secret. Dit jaar staan ze daar niet. “Zonde, wat een geweldig festival was dat. Dit jaar even helemaal geen festivals”, zegt Theo. Maar met een nieuw album – Visions of Life – onder de arm hebben we geen enkel tekort aan Wolf Alice.

Tekst Martje Schoemaker

We spreken Theo als de nieuwe single net is verschenen en het album nog veilig in de kluis van de platenmaatschappij ligt. De eerste single Yuk Foo is een mooie verbastering voor wat er duidelijk uit het nummer schreeuwt: Fuck You! Een anthem als eerste single, daarmee is de toon van een toch nieuw Wolf Alice goed gezet. “Een instant anthem ja?! Dat was niet het idee, maar dat is toch wat je altijd wil; een liedje schrijven wat meteen zo inslaat.” Er zit geen idee achter zegt Ellie “Verschillende dingen, maar het maakt niet uit wat wat míj zo over de zeik kreeg toen ik het schreef, het gaat erom wat jíj erin hoort. Het is dus altijd toepasbaar, voor iedere situatie, voor iedereen die over de zeik is, die zich gekwetst voelt, kwaad is aangedaan, het maakt niet uit.” En dat maakt een anthem.

Het album is een nieuwe ervaring en manier van werken en schrijven voor Wolf Alice. “We hadden nu echt de tijd om alles op te nemen. Daarbij natuurlijk ook de ervaringen die we hebben opgedaan met het vorige album opnemen en het touren.” Twee jaar zijn ze op pad geweest met My Love is Cool. Nieuwe uitersten hebben ze in zichzelf ontdekt, meer extremen stelt Theo: “We hebben meer zelfvertrouwen gekregen als muzikanten en zijn dapperder geworden als mensen. Zo hebben we stilistisch veel gedurfde keuzes gemaakt, als we iets in een bepaalde stijl wilde, dan duwden en trokken we dat door tot het uiterste. Gewoon omdat we nu die ervaring van dat eerste album met ons meedragen.”

Het touren heeft ze meer gebracht dan dat ze van te voren gedacht en gehoopt hadden. “Onze hele tour is bijzonder geweest. We hebben zoveel gespeeld, gezien en geleerd. It was amazing.” Dat ze met die ervaring zijn ze weer de studio ingedoken om muziek te maken, vooral op een persoonlijk niveau. Ellie: “Alle teksten zijn persoonlijk, je schrijft altijd vanuit, voor jezelf. Het is gewoon dat je ook altijd ‘de anderen’ in gedachte moet houden. Andere zullen die teksten gaan horen, ze gaan naar je luisteren. Je moet dus je heel bewust zijn van hoe je je boodschap overbrengt, hoe je duidelijk maakt waar het (voor jou) over gaat. En vooral, hoe ze er het meest van kunnen genieten.” Het is geen compris wat ze sluiten, voor zichzelf muziek maken of voor ons. Het gaat om de beste verpakking vinden en alles samenbrengen.

Dat geldt ook voor beide albums, waar oud en nieuw elkaar zullen treffen op het podium. Hoe ziet die set eruit? “Dat weten we nog niet! De setlist moeten we nog maken. Maar het wordt leuk, want we hebben ondertussen alweer zo’n tijd die nummers niet meer gespeeld. We zijn heel benieuwd om ze opnieuw te ontdekken en er nieuwe aspecten in aan te brengen. Het zijn natuurlijk wel onze liedjes nog steeds.” Met Yuk Foo hebben ze al een anthem in handen, maar op het vorige album was de absolute afsluiter voor Theo Giant Peach. Heeft Visions of a Life nog een anthem op de tent mee af te breken? “Jazeker! De titeltrack is een perfecte afsluiter. Nog een instant anthem!”

LIVEDATA 28/10 Botanique, Brussel 03/11 Melkweg, Amsterdam

Vorige Interviews
Interview Wolf Alice 2015!
BSK – Mixcloud interview Wolf Alice!

Ruben Hoeke: “Ik ben bandleider en bandlijder, net als mijn vader”

Zestig jaar Hoeke-muziek krijgt dit jaar een waardige herdenking. Bluesrockgitarist Ruben Hoeke en zijn drummende broer Eric komen met een familiealbum met in de hoofdrol hun vader. Blues- en jazzpianist Rob Hoeke overleed in 1999. Hij zat sinds 1957 in de muziekwereld. Ruben Hoeke debuteerde in 1992. Hij viert zijn kwarteeuw met een uitgebreide tournee van zijn Ruben Hoeke Band.

Tekst Popmagazine Heaven | Marcel Haerkens

Maar eerst dat familiealbum, met teruggevonden songs in plaats van foto’s. Als aankomend gitarist speelde tiener Ruben Hoeke live met de band van zijn vader. “Tussen 1992 en 1999, het jaar dat hij overleed, nam mijn vader thuis altijd op met een floppy diskrecorder. Liedjes, melodietjes, losse flarden van ideeën. Die floppy’s lagen tot voor kort bij mijn moeder Lucie thuis op de piano. Mijn vader zei wel eens dat het misschien leuk zou zijn als Eric en ik er iets mee zouden doen. Maar toen hij overleed, heeft het zo’n slordige tien jaar geduurd voor ik überhaupt naar zijn muziek kon luisteren zonder geëmotioneerd te raken. Dat was soms best vervelend. Speel je met je band ergens in een feesttent, vindt zo’n diskjockey het leuk in de pauze een plaatje van je vader te draaien. Allemaal goed bedoeld hoor, maar ik vond dat vreselijk.”

Het moment kwam dat de broers de floppy’s met hun vaders erfenis beluisterden, zo’n 130 tracks. “Ik heb met veel boogiewoogie-  en bluespianisten gespeeld, en ik ben bevooroordeeld, maar dit is qua techniek en swing van zo’n uitzonderlijke klasse, met niets te vergelijken.”

Ze besloten hun vaders ideetjes en probeersels uit te werken. “Eric is er overheen gaan drummen, ik speelde bas en heb nog wat gitaarpartijen toegevoegd. Het is echt een familieding geworden. Op de openingstrack Cruising With My Kids hoor je alle kinderen en kleinkinderen meeklappen. Het klinkt echt alsof we met z’n allen in de studio samen staan te spelen – met onze vader. Wonderlijk.” De familieplaat Hoeke Legacy komt uit in december, op cd en elpee. “De officiële nieuwe plaat van Rob Hoeke waarop hij nog een keer laat horen waarom hij toch echt de beste was. Ik ben er trots op.”

Facelift
Ruben Hoek gaf zijn eerste concert op 10 december 1992. Hij was zestien. Een kwart eeuw later geeft hij met zijn band ruim dertig jubileumconcerten. Hij maakt ook nog deel uit van de band waarmee Jan Akkerman ter ere van zijn 70e verjaardag het land doorkruist. Genoeg te doen.

Die Ruben Hoeke Band is stevig gefacelift. Tien jaar lang was zanger Frank van Pardo Ruben Hoeke’s artistieke sparringpartner. Drie jaar geleden leidde creatieve impasse tot een breuk. Geen sprake van animositeit, verzekert Hoeke, maar: “De koek was op, tot de laatste kruimel.” Zijn troupe telt nu broer Eric, drums, Mike Kamp, bas, en zanger/tekstschrijver Lucas Pruim. Diens komst is van invloed geweest op de muzikale koerswijziging. “Frank zat voornamelijk in de blueshoek en daarom zijn we lang geafficheerd als pure bluesgroep. Maar in mijn platencollectie staat veel meer dan blues en ik houd van stijlen mixen. Lucas is een enorm goede zanger, kan alle genres aan en komt steeds met nieuwe ideeën. Zelfs als ik aanvoel dat een liedje van mezelf niks wordt, kan hij het zo’n draai geven dat het aan alle kanten klopt. Bovendien schrijft hij heel spitsvondige teksten. Het werkt als een speer.”

Sonic Revolver klinkt inderdaad anders en gevarieerder dan de drie voorgaande albums. Hammondspeler Niels Schutten en saxofonist Wiek Vermeulen vervullen een bescheiden rol binnen de verzameling songs met naast de vertrouwde bluesy seventiesrock en Hoeke’s indrukwekkende soli ruimte voor voorzichtige progrockinvloeden en experimentele invalshoeken, soul, jazzy loopjes, stevige boogie en vooral veel gretig spelplezier.

Dat was precies wat Hoeke zocht. “In teamverband werken en me laten verrassen door de andere bandleden. Dat ik met de muziek die ik in mijn hoofd heb alle kanten uitkan zonder alleen de kar te moeten trekken. En we hebben onderweg naar optredens weer veel plezier. Dat is ook wel eens anders geweest. Ik ben bandleider en bandlijder, net als mijn vader.”

LIVEDATA 22/10 Podium Gigant, Apeldoorn 27/10 Podium Victorie, Alkmaar 28/10 The Bounty, Breskens 05/11 Muziekcentrum De Bosuil, Weert 17/11 Poppodium de Peppel, Zeist 25/11 Podium de Vorstin, Hilversum 01/12 Groene Engel, Oss 03/12 Neushoorn, Leeuwarden 08/12 ’t Beest, Goes 09/12 Café De Gevangenpoort, Edam 10/12 Zaantheater, Zaandam 16/12 Het Podium, Hoogeveen 17/12 Muziekgieterij, Maastricht

HeavenIn Heaven #6 van 2017 interviews met onder meer Ane Brun, The Cactus Blossoms, Henk Hofstede, JW Roy, Jonny Lang, Ibeyi, Ruben Hoeke en Amadou & Mariam.

In de rubriek ‘Onder de loep’ aandacht voor The Velvet Underground & Nico. Vaderlandse muzikanten onder wie Carol van Dyk (Bettie Serveert) en Henk Koorn (Hallo Venray) vieren de 50e verjaardag van ‘de plaat met de banaan’ met een heuse tribute-tour.

In de recensierubriek met meer dan 100 recensies, nieuwe albums van o.a. Algiers, The War On Drugs, Lunatic Soul, Jen Cloher, Motorpsycho, Living Colour, Tricky, Hiss Golden Messenger, Son Little en véél meer.

Dit nummer niet missen? Neem een abonnement en profiteer van de aanbieding: 1 jaar Heaven van € 33,40,- voor slechts € 22,50,-! Een abonnement neem je hier: www.popmagazineheaven.nl/actie-abonnement.

Robin Borneman: “Soms liggen de liedjes op me te wachten”

Vanaf vrijdag 6 oktober ligt Folklore II van Robin Borneman in de winkels. Behalve dat Robin Borneman als muzikant in Nederland actief is, is hij ook zanger bij het in Amerika beroemde Trans Siberian Orchestra (TSO). Zij ontdekten hem in 2013 via een Tom Waits-cover op YouTube. Met TSO speelt Robin voor miljoenen mensen, maar in Nederland kan Robin nog steeds ongestoord over straat. Tijd voor een gesprek.

Tekst Mania

Behalve dat je bij TSO zingt, ben je in Nederland ook druk als muzikant. Welke van de twee carrières is het belangrijkste voor je? En waarom?
“Dat is moeilijk te zeggen. Door TSO ben ik de muzikant geworden die ik nu ben. Maar in mijn eigen muziek kan ik meer creativiteit kwijt.”

Folklore II maakt onderdeel uit van een trilogie. Vertel je middels die Trilogie een verhaal?
“Jawel! Het verhaal van de ranger; een reiziger wiens naam en geheugen hem zijn ontnomen. Hij beleeft een reis vol verraad en duisternis, maar ook hoop en liefde. Ik zie het als een spirituele reis die we allen maken in het leven.”

Had je een speciale aanleiding om dat verhaal te willen vertellen?
“Ik wilde dit al doen zolang ik muziek maak, maar had eerder de middelen en de know-how niet. Mijn muziek is vaak zo beeldend dat ik wanneer ik aan het schrijven ben altijd een hele set voor me zie; decor, personages, dieren. Een soort film zonder beeld, maar met liedjes die ook individueel een eigen smoel hebben.”

Was er een verschil tussen Folklore I en Folklore II?
“Ik schrijf vanuit mijn gevoel, en daardoor is het altijd anders. Soms lijkt het alsof de liedjes op mij liggen te wachten. Voor dit tweede deel heb ik mijn duisterste kant aangeboord. Een plaat vol protest en strijd. Die strijd heb ik zelf ook geleverd. Nu is het weer rustiger. Ik ben voor dit tweede deel dieper gegaan, maar heb ook meer ruimte gemaakt voor song en minder voor textuur. Die balans is nu nog beter.”

Is spelen bij TSO van invloed op je eigen muziek?
“Ik denk soms van niet maar indirect vast wel. Uiteindelijk is alles een gevolg van iets wat je eerder hoorde of zag. TSO heeft een grote impact gehad op mij als mens, dus ook als muzikant.”

Als je muziek vergeleken zou worden met andere bands, van welke bands of artiesten zou je dan erg blij worden?
“Pink Floyd, Tom Waits, 16 Horsepower. Ik zou soms willen dat er al iets bestaat waar mijn muziek veel op lijkt, dat zou makkelijk zijn maar. Ach, misschien is het daardoor wel origineel.”

Wat is het mooiste wat je tot nu toe gemaakt of gedaan hebt?
“Ik ben niet vaak zuiver trots, maar ben nu toch wel heel trots op de videoclip die ik heb gemaakt voor het tien minuten durende epos The Reckoning. Ik kan daar uitgebreid over vertellen maar het is denk ik beter om volledig blanco in dat nummer en de clip te stappen. Ik zou zeggen kijk en huiver!”

LIVEDATUM 14/10 Podium Duycker, Hoofddorp

 

Death From Above: “Wordt er niet gelachen, is er iets aan de hand”

Outrage! Is Now, het derde studioalbum van Death From Above verscheen 8 september en in maart volgend jaar komt de band onder meer naar Nederland en België voor optredens. Mooi moment om de twee mannen aan de tand te voelen, in hotel The Hoxton, aan de Amsterdamse Herengracht. Een buitenbeentje in de hotelwereld. Stijlvol, maar lekker rommelig. Met een gratis minibar en na elven ‘s ochtends wordt er nog gewoon ontbijt geserveerd. Sebastien Grainger en Jesse F. Keeler, buitenbeentjes in de muziekwereld, is het etablissement op het lijf geschreven. De twee gaan weer uitstekend door één deur. “Alles is anders nu.”

Tekst en foto’s Pieter Visscher

Death From Above

In 2001 gestart, zijn Grainger en Keeler tussen 2006 en 2011 zo’n vijf jaar gebrouilleerd geweest, om daarna de draad weer op te pikken. Op diverse vlakken verschilde hun mening. Op creatief gebied bijvoorbeeld; welke muzikale koers ze moesten varen. Overduidelijk is de hegemonie tussen de twee nu beter dan ooit. Ze lachen om elkaars grappen, ogen bijzonder ontspannen en praten honderduit. Vrienden voor het leven? Zonder twijfel. Ja, het kan verkeren. Dat de twee goed in hun vel zitten, blijkt ook wel uit de lovende recensies die Outrage! Is Now kreeg. Onder andere op pinguinradio.com

Het nieuwe album werd geproduceerd door Eric Valentine, bekend van productiewerk voor onder meer Slash en Queens Of The Stone Age. Zijn invloed op de nieuwe plaat mag niet worden onderschat. “Het album was niet eens afgekomen als hij zich er niet mee had bemoeid!”, lacht Keeler. “Hij heeft zich werkelijk over alles ontfermd op de plaat. Dat was een ideale situatie voor ons. Waar we ook heen wilden, muzikaal, hij volgde ons. Hij faciliteerde alles wat we wilden. Eric heeft ons echt volledig gestuurd. Álles in de juiste richting. Wanneer hij iets hoorde waarvan hij dacht dat hij het al ergens van kende, werd de boel zonder meer omgegooid. Dat voelde heel erg goed. Hij was enorm direct en dat bevalt ons wel. Uit het niets zei hij vaak: “I have an idea!” Waarop wij reageerden met: “Well, let’s hear it!” “Dat vertrouwen heeft zich uitbetaald.”

Puur

De twee Canadezen noemen Death From Above in de huidige vorm de puurste versie van de band. “Dat heeft alles te maken met zelfvertrouwen”, zegt Keeler. “We zijn in bloedvorm. Toen we opnieuw startten met de band werd soms gevraagd of we een extra bandlid gingen toevoegen. Maar we zijn dicht bij onszelf gebleven en dat voelt ontzettend puur. De eerste opnames na de breuk (voor The Physical World, 2014 – PV) vonden nog plaats in een soort vacuüm. Wat we deden was een experiment dat we op de wereld wilden afvuren. Uiteindelijk verdween dat experimentele. Het voelt inmiddels weer heel erg natuurlijk om platen te maken. Ik snap best dat het behoorlijk abstract klinkt wat ik allemaal zeg, maar zo voelen die dingen nou eenmaal.”

Bellamy?

In het fantastische Moonlight, van Outrage! Is Now, lijkt het alsof Grainger bewust het stemgeluid van Muse’ Matthew Bellamy imiteert en ook muzikaal schuurt de song tegen Bellamys band aan. Het heeft meer weg van een parodie dan van een bewuste pastiche, want Death From Above heeft dat soort gekkigheid niet nodig. Grainger ontkent de overlappingen, in alle toonaarden. “Wie is die Matthew Bellamy eigenlijk? Nee serieus, en die band ken ik ook niet. [lacht] In dat nummer ben ik wel beïnvloed hoor, absoluut, maar dan door Scott Walker. De drummer van Muse – geen idee hoe die jongen heet trouwens – heb ik eens ontmoet, in een bar in New York. Hij was zó opgewonden dat-ie me tegenkwam. “You’re the singer from Death From Above!” “Het was best gezellig. Klein mannetje, viel me op.”

Camping

Een van de hoofdoorzaken van de breuk tussen Grainger en Keeler in 2006 is dat ze eigenlijk nooit inhoudelijk met elkaar spraken. Het was oppervlakkig en wederzijdse irritaties werden ingeslikt. Totdat de boel ontplofte. Inmiddels gaat dat een stuk beter. “Interessant dat je het vraagt. Er waren inderdaad een hoop meningsverschillen, waar we niet over spraken. Er was erg veel aanleiding om uit elkaar te gaan, met frustraties als hoofdoorzaak. Gelukkig is alles anders nu. We lachen hartstikke veel met elkaar. Onze band voelt inmiddels als een relatie. Ik merk het ook in mijn huwelijk hoor; wanneer er niet meer gelachen wordt, is er iets aan de hand.. Je moet plezier hebben met je vrouw en dat geldt ook voor de band. Stel: je gaat naar de camping met een goede vriend en het is continu kutweer. De eerste nacht maak je nog grappen, maar na een paar dagen denk je: fuck this rain! Je begint je af te reageren op die vriend. Zoiets moet het zijn geweest. Het is nu makkelijker om op situaties van toen terug te kijken, dan wanneer je ze daadwerkelijk meemaakt.”

Oh, je wil wat foto’s maken? Wacht, dan snijd ik mijn polsen even door.”Death From Above

 

 

 

 

 

 

 

Achterhoofd

Outrage! Is Now klinkt wat gepolijster dan de twee voorgangers You’re A Woman, I’m A Machine (2004) en The Physical World (2014). Ook songtechnisch hoor je dat Grainger en Keeler nog altijd sprongen maken. Keeler: “Nu de plaat af is denk ik dat we onderweg, tijdens het schrijven van de songs, links en rechts muzikaal toch wel wat inspiratie hebben opgedaanDe tatoeëerder waar ik heen ga, heeft meestal doommetal opstaan. Achteraf moet ik daar wat van meegepikt hebben, denk ik. Niet specifiek op het moment dat hij met naalden bezig was, maar het moet in mijn achterhoofd hebben gezeten. Een periode na The Physical World luisterde ik veel naar Ty Segalls album Manipulator. Dat is een vrij klassieke rockplaat, à la Black Sabbath. Vol met agressieve geluiden. Die stijl van opnemen is vintage en heeft de plaat wel beïnvloed. Niet bang zijn voor verschillende tempo’s en niet continu extreem zijn. De muziek laten ademen.”

Vreemd

Canada is een land waar wel meer grote rockbands vandaan komen. Denk aan The Tragically Hip, The Tea Party en Arcade Fire. Canada is immens. Zo’n 140 keer groter dan Nederland en België samen. Toch heeft het maar 36 miljoen inwoners. Onvergelijkbaar met het dichtgeslibde Nederland, dat welhaast als metropool gekenschetst kan worden. De wereldbevolking is oneerlijk verdeeld. Grainger en Keeler vinden dat ze in een vreemd land leven. “Canada heeft al heel lang een identiteitscrisis”, vindt Grainger. “Komt door de grootte. Soms moet je 24 uur rijden om ergens te komen waar je wil zijn. Onderweg kom je dan geen kip tegen. Plaats dat maar eens in een Europees perspectief. Canada is só fucking big! Amerika bijvoorbeeld, heeft veel minder dead space. Dat is niet te vergelijken. We zouden nu een poosje kunnen klagen over Canada, maar dat zou dan weer niet terecht zijn. We hebben niet dezelfde shit als in Amerika. Het is in Canada alleen overal zó anders, van plaats tot plaats. In dat Europese perspectief: je kunt Amsterdam en Krakau ook niet met elkaar vergelijken. Zo moet je het eigenlijk zien.”

Death From Above

7 maart staat Death From Above in 013. Ze kijken ernaar uit. “Het gaat geweldig worden”, verzekert Keeler. “We hebben de nieuwe plaat nog niet live gespeeld, maar ik beloof dat we druk gaan oefenen in Canada. Het wordt een opwindende show. Voor ons en voor het publiek. Amazing songs, performed in an incredible way!”, lacht Grainger. “Want sinds we het ons kunnen veroorloven om niet meer hutjemutje te hoeven slapen, gaat alles gewoon een stuk beter. Serieus: incidenteel hebben we weleens noodgedwongen lepeltje-lepeltje gelegen. Dat gun je echt níemand..”

LIVEDATA 01/03 Botanique-Orangerie Brussel 07/03 013, Tilburg