Een Dixie brassband, met alle toeters en bellen, die nu hele partijen blues, soul en funk gaan spelen. “Het is vrij ongewoon om een mandoline en een viool funk partijen te horen spelen, of een hoornsectie die gevoelige folk blaast, maar wij doen het.” The Dustbowl Revival heeft zichzelf opnieuw uitgevonden en hoe! De band heeft met hun gelijknamige album zichzelf helemaal ‘funkefied’.
Tekst Martje Schoemaker
Als je het album hoort klinkt het als de normaalste zaak van de wereld, The Dustbowl Revival die funk, blues en soul spelen. Waarbij je kan denken in de richting van St. Paul & Broken Bones, Nathaniel Rateliff & The Night Sweats, maar ook Aretha Franklin en Paul Simon kun je erin horen. Je vraagt je bijna af waarom het zo lang geduurd heeft voor ze dit zijn gaan spelen. Zanger en oprichter Zach Lupetin: “Wij veranderen en de muziek verandert met je mee. Toen we begonnen zaten we echt in de Gospel, swing hoek. Een vintage retro band! Maar dan de moderne versie van een big band. Maar met acht man in de band, met blazers en alles, gingen we steeds meer toe naar waar we allemaal echt van houden; de soul en funk.”
De omslag die de band moest maken ging vrij natuurlijk en leverde een heel nieuwe dynamiek op. “Liedjes kunnen heel makkelijk een nieuwe vriend worden, waar het eerst een oude bekende was. Neem My Name, dat hebben we jaren gespeeld, als een leuk nummer. Maar Ted Hutt, onze producer die hoorde er iets anders, iets meer in. Hij heeft het ‘gefunkefied’! Waardoor het een soort ‘dirty down home sexy kinda song’ geworden is. Iets wat we ons nooit hadden kunnen voorstellen.” Ze hebben dus niets gedag gezegd, ze hebben meer in huis gehaald.
Ze hebben een bijzondere samenstelling aan muzikanten en hun instrumenten. Ze halen het meeste uit hun instrumenten en ook het schrijven van de nummers is niet meer een 1 persoons taak. “Dit album is echt een samenwerking. Eerder kwam het veelal vanuit mij, mijn liedjes waar de band hun stukken aan toevoegde al gelang de weg die het nummer nam. Bij deze nieuwe plaat zijn we echt samen gaan zitten, hebben ieder liedje stuk voor stuk uit elkaar gehaald en hebben, waar nodig, nieuwe stukken toegevoegd die er eerder nog niet waren. We proberen dus veel meer uit. De kans bestaat dat mensen het niets vinden, omdat het iets is wat ze nooit eerder hebben gehoord, maar het is uniek en dit zijn wij.”
Keb ‘Mo doet ook mee op het album, een subtiele samenwerking, maar dusdanig smaakvol dat het precies past. “We kwamen hem tegen in Nashville en hij wilde meteen meedoen! Hij heeft in één keer zijn stukken ingespeeld en wij konden ermee door.” De subtiliteit uit dat nummer en de gevoeligheid van de plaat maakt het wel heel anders om te spelen dan hun vorige albums. “Deze muziek heeft een hart, mensen vinden het fijn om te luisteren, zelfs al komen ze niet uit Amerika, waar de blues de wortels heeft. Ik wil ook echt de geschiedenis van de muziek levend houden, er valt zoveel te vertellen en dat kan met de blues. Muziek moet met een been in het verleden, maar ook in de toekomst staan.”
Op het eerste gehoor kan dit album vrolijk zijn, genoeg om bij de swingen, maar er zit ook verdriet in, verhalen om naar te luisteren. Zach is heel benieuwd welke liedjes ons het meest gaan raken, is het de voorkant, de eerste luisterbeurt van muzikaal plezier, of toch misschien de iets donkere, rare liedjes, die je kunnen raken. “Eerder was ons doel Feest! op het podium en in de zaal, wat goed is, fun! Nu is er meer te vertellen, meer waar we iedereen in mee kunnen krijgen. Dus hup, dansen, maar ook echt goed luisteren, kunnen begrijpen wat er gebeurt; een stukje verdriet, hartenzeer en daarna weer swingend verder.”
LIVEDATA 29/08 Coco Maria @ Roots On The Road, Veenhuizen 30/08 Paradiso, Amsterdam
Lies Steppe, medewerkster van Klara (de klassieke radiozender van de VRT), kruipt tijdens 
Klinkt als: een zwoele groovy ontsnapping aan indierock, geserveerd met een beetje heimwee
“Fucking bollocks!”, foetert frontman Matt Thomson van 
Nooit meer school
—
Gek genoeg zijn het liedjes die uitnodigen om mee te zingen, maar als je de teksten leest dan is dat wat bizar om te doen.
Ja, zo gaat dat met jonge bandjes uit Engeland. Die komen weleens te laat op een afspraak. We hebben om 15.30 uur afgesproken in de Cinetol in Amsterdam en drie kwartier later zijn de mannen gearriveerd. Blijven plakken in de coffeeshop? Knetterstoned? Niets van dat. Gewoon, wat vertraging met de ferry. Alle begrip voor natuurlijk.
“Er is ontzettend veel creativiteit in de stad. We zijn een hidden secret wat dat betreft. Denk niet alleen aan muziek en poëzie, maar ook aan hoogstaande graffiti. We zijn trots op elkaar. Er is geen haat in Hull. We hebben ook een geweldige popzaal in de stad, The New Adelphi Club. Bands gunnen elkaar dat ze daar mogen spelen. Hull is een charmante stad, met een bescheiden bevolking. Niemand die indruk probeert te maken op een ander. Wat je wel ziet in bijvoorbeeld Londen”, geeft Green de Engelse hoofdstad even een veeg uit de pan.
SYNTHESE
LIVEDATA 01/07 Couleur Café, Brussel 02/07 Afrika Festival @ Openluchttheater Hertme, Hertme