Iron Maiden, Def Leppard en Saxon waren de voornaamste exponenten van de New Wave Of British Heavy Metal stroming, eind jaren zeventig, in Engeland. Saxon, opgericht in 1977, toen nog onder de naam Son Of A Bitch, bracht hun debuutalbum uit in 1979, gevolgd door klassieke Saxon albums zoals Wheels Of Steel, Strong Arm Of The Law en Denim And Leather.

Tekst Martien Koolen

Bijna 40 jaar later is Saxon nog steeds zeer actief in de muziekwereld, vorig jaar verscheen hun 21^ste studio album en kortgeleden ‘lanceerde’ de band een nieuwe live album getiteld Let Me Feel Your Power. Saxon is nu op tournee, ter promotie van het nieuwe Battering Ram album en voor de show in 013 te Tilburg had ik de gelegenheid om met frontman/zanger Biff Byford te spreken.
Biff: “In 2019 bestaat Saxon al 40 jaar, dat is toch eigenlijk ongelooflijk, niet waar?”

Zijn er nog speciale dingen gepland voor dat jubileum?
Biff: “Niet echt, waarschijnlijk zijn we dan gewoon weer op tournee, business as usual. Ha ha.”

Zo veel optredens in zo veel landen in steden, wat is de ‘beste’ stad/plaats waar Saxon ooit opgetreden is?
Biff: “Op deze tournee bedoel je, of in al die jaren? Ik weet het echt niet… het is gewoon fantastisch om voor de eerste keer in een ander land dan de UK te spelen; dus de eerste keer in Japan en de USA was echt super. Japan is in ieder geval een fantastisch land om op te treden met een zeer apart die hard publiek.”

Is er een duidelijk verschil in reacties van het publiek in verschillende landen zoals Japan, Amerika of Nederland bijvoorbeeld?
Biff: “Ik denk het eigenlijk niet, niet in mijn beleving of ervaring. Vroeger was het publiek in Nederland heel anders en dat had te maken met het feit dat het hele publiek stoned was, ha ha, maar dat is trouwens wel veranderd. De grootte van het publiek is wel van invloed op de sfeer van het concert; veel mensen betekent vaak veel energie; dus een lekker concert. Vanavond is de zaal voor 80% gevuld, dus dat is wel ok.”

Wat is de ‘slechtste’ plek/plaats waar je ooit bent opgetreden?
Biff: “Dat valt wel mee, in een echt shithole hebben we nog nooit gespeeld…. Eh, misschien toch wel, in Temple. Texas was het echt abominabel ….”

Wat was je meeste gênante ervaring tijdens een optreden in al die jaren?
Biff: “eh…. Omvallen op het podium tijdens een nummer; gelukkig gebeurt dat niet al te vaak, want dan is het natuurlijk ook niet leuk meer.”

Hoogtepunten uit je lange carrière?
Biff: “Alles is eigenlijk een hoogtepunt in onze lange carrière; toen we nog jong waren hadden we echt veel succes en dat was super. Het feit dat nog steeds veel mensen ut Tilburg onze muziek willen horen en waarderen zegt ook wel iets over onze status als rockband. In Duitsland en Japan doen we het trouwens ook nog steeds erg goed.”Hoe moeilijk is het om een setlist te maken omdat je de keuze hebt uit maar liefst 21 albums?
Biff: “Heel moeilijk, dus, want je moet altijd de ‘hits’ spelen, dat is gewoon een must. Onze jonge fans kennen de oude Saxon nummers allemaal via Spotify, maar ze willen deze tracks nu ook wel eens live horen. Dus het is vaak moeilijk om een goede keuze te maken omdat we natuurlijk ook nog nieuwe songs willen spelen. Helaas kun je het nooit iedereen naar de zin maken, maar so be it.”

Wie beslist uiteindelijk over de setlist?
Biff: “Ik, ja, ik ben de ultieme baas over de setlist, want ik moet al die nummers tenslotte zingen!”

Je bent niet meer de jongste, dus hoe gaat het je af om bijna elke avond twee uur lang te zingen?
Biff: “Dat gaat eigenlijk wel goed, soms verbaas ik mij zelf, want we zijn nu al weer een tijdje op tournee en het gaat nog steeds prima. Helaas ben ik vanavond een beetje moe, maar ja. Je weet hoe dat gaat, on the road, je bent als band veel bij elkaar in kleine ruimtes en je hebt zo alweer een kou gevat, of je wordt moe van te veel alcohol of je gebruikt te veel vreemde substanties… Soms is het tourleven gewoon erg vermoeiend en/of saai, helaas.”

Wat is je grootste geheim?
Biff: “Ik denk dat iedereen wel een zogenaamd ‘dark secret’ heeft, misschien zelfs meer… Bij deze; ik moet altijd iets blauws aan doen in een vliegtuig, vraag me niet waarom.”

Waarom is het aangenaam om in een rockband te spelen?
Biff: “Ik denk, het spelen van je muziek, nieuwe songs schrijven en natuurlijk het feit dat er mensen zijn de jouw muziek mooi vinden en waarderen. Je eigen nummers voor een uitzinnig publiek spelen geeft mij nog steeds een geweldige kick, het geeft mij gewoon heel veel positieve energie, dus ik ga er nog wel even mee door.”

Wat is er minder leuk aan het leven van een rockmuzikant?
Biff: “Wachten is gewoon het ergste; 22 uur per dag wachten op 2 uur spanning en sensatie; maar je raakt er wel aan gewend na al jaren.”

Wat doe je tijdens het wachten dan?
Biff: “Ik werk aan de setlist, lees veel, luister naar muziek, maar normaal gesproken sta ik pas om 12:00 op, dus dan is de dag al half voorbij.”

Wat voor muziek luister je naar dan?
Biff: “Dat hangt een beetje van mijn stemming af, ik luister naar allerlei soorten muziek, Pantera, Eagles, Led Zeppelin; ik houd vooral van goede muziek.”

Welk nummer moet er op je begrafenis worden gespeeld?
Biff: “Weet ik echt niet, dat moet mijn vrouw maar bepalen; ik heb er echt nog niet over nagedacht.”

Hoe ben je eigenlijk in de muziekwereld terechtgekomen?
Biff: “eh… mijn moeder was muzikante, ze speelde piano en ik ben begonnen met gitaarspelen en nu speel ik de fluit.”

Welke 3 albums neem je mee naar een onbewoond eiland?
Biff: “eh… een boxset van Led Zeppelin, een blues boxset en een boxset van Yes. Ik ken de jongens van Yes erg goed, vooral Rick Wakeman is een goede vriend van mij. Paul Quinn en ik hebben ooit in een prog rock band gespeeld. Binnenkort gaat Wakeman met Rabin en Anderson op tournee en ik ga zeker een concert van hun bezoeken.”

Wat je favoriete Saxon album?
Biff: “Battering Ram bevalt mij heel erg goed, maar ik vind eigenlijk een paar albums er een beetje boven uitsteken, zoals Metalhead bijvoorbeeld; dat is een nogal donker album, vandaar… Maar dit soort dingen kun je eigenlijk beter aan de fans overlaten, laat zij maar uitmaken wat het beste Saxon album is.”

Welk nummer zing je live het liefste?
Biff: “Geen voorkeur, we hebben zoveel songs en die gaan over zo veel verschillende thema’s en onderwerpen. Het hangt soms af van de atmosfeer in de zaal of de stemming in de band. We zijn in ieder geval geen haarspray band meer.”

Hoe belangrijk zijn de teksten van jullie songs?
Biff: “Heel belangrijk, want anders wordt het nummer toch gewoon bull shit. We schrijven over van alles, geschiedenis, oorlog, zeg het maar. Queen Of Hearts van ons laatste album is gebaseerd op het boek Alice in Wonderland; dus het kan alle kanten op.”

Toekomstplannen?
Biff: “Een nieuw album. Saxon is geen voorspelbare band, dus wacht maar af wat er verder nog gaat gebeuren. We proberen steeds ons publiek en de muziekpers te blijven verassen.”

Dank.
Biff: “Jij bedankt voor je interesse in Saxon.”

LIVEDATA
02.12.16 DE – Osnabrück, Hyde Park
03.12.16 DE – Oberhausen, Ruhrpott Metal Meeting
04.12.16 DE – Leipzig, Hellraiser
05.12.16 DE – Saarbrucken, Garage
06.12.16 DE – München, Backstage Halle
07.12.16 AT – Vienna, Simm City
09.12.16 CH – Pratteln, Z7
10.12.16 DE – Geiselwind, Christmas Bash Festival
11.12.16 SI – Ljubljana, Kino Siska
13.12.16 IT – Bologna, Zona Roveri
14.12.16 IT – Milan, Live Club
16.12.16 ES – Bilbao, Santana 27
17.12.16 ES – Madrid, San Miguel
18.12.16 ES – Barcelona, Razzmatazz
20.12.16 FR – Lyon, Le Transbordeur
21.12.16 FR – Lille, Le Splendid
22.12.16 BE – Antwerp, Trix

Wie The Brian Jonestown Massacre alleen kent van de ruzie met The Dandy Warhols, de begintune van de HBO-serie Boardwalk Empire en als kraamkamer van de Black Rebel Motorcycle Club, moet nog een hele wereld ontdekken. Bandleider Anton Newcombe is al enkele jaren clean, en vanuit zijn studio in Berlijn productiever dan ooit. Onlangs verscheen het album Third World Pyramid, in december volgt al de opvolger Don’t Get Lost.

Tekst Mania | Ruben Eg

Over de mystieke Newcombe (49) doen al vanaf zijn debuut Methodrone de wildste verhalen de ronde. Niet allemaal waar, zoals die over de diep gekoesterde haat tegen generatiegenoten The Dandy Warhols, maar allemaal wel met een kern van waarheid erin. ‘Ik wil mij écht niet gedragen als een rockster. Maar bij zoiets ga ik door het lint’, haalt de zanger een recent incident op het festival Desert Daze in het Joshua Tree National Park aan.

Newcombe kreeg het daar aan het begin van het optreden met zijn band behoorlijk aan de stok met een geluidsman. “We moesten nog soundchecken toen er al duizend man voor het podium stond”, ergert Newcombe zich een week later nog steeds. “Als eindelijk de microfoons aan beurt zijn, vraag ik twee keer waar de geluidsman staat als hij roept mijn microfoon te testen. ‘Dan niet!’, snauwt hij terug, samen met allemaal gepiep door de speakers. Het hoeft van mij allemaal niet perfect te gaan, daar ben ik op tournee wel aan gewend. Maar zoiets? Die lui achter de schermen hebben het hele festival voor mij verpest. En we leven al in zo’n crazy world, niet?”Je werkt sinds enkele jaren in Berlijn. Hoe ben je daar terechtgekomen?
“Ik woon hier met mijn vrouw en zoon. Berlijn is cool. Niemand valt mij hier lastig. Ik ben onzichtbaar, kan met mijn eigen gedachten rondlopen in de vele parken. Ik spreek niet eens Duits! Hiervoor zat ik altijd in hotels op IJsland, waar ik de studio van Björk huurde, dronken werd en platen opnam. Mijn studio in Berlijn staat in een aparte flat, met een woonkamer, keuken en slaapkamer erin. Muziek maken is geen baan, het is mijn leven. In Berlijn geven ze jaarlijks een miljard dollar uit aan kunst. Het is mooi om in zo’n samenleving te wonen.”

Inspireert Berlijn je muzikaal ook?
“De stad is vooral interessant. Iedereen vraagt mij steeds naar de muziekscene hier. Maar die is er niet echt. Er komt gewoon van alles langs. Ik bezoek ook niet echt concerten. Mijn leven is simpelweg hier. Wel vind ik het prettig om in de nabijheid van internationale, Europese mensen te werken. Ik wil eigenlijk in elk land opnemen. Zonder regels. Ik doe een moord om met iemand in het Nederlands op te nemen. Bands bij jullie proberen veel in het Engels. Maar ik wil het graag eens in het Nederlands.”

De Kift lijkt mij een prima band voor jou.
“Hoe schrijf je dat? K-I-F-T? Cool. Ik zoek ze direct even op Discogs. Iedereen wil die Hollywood-cultuur altijd maar. Geef mij liever iets anders.”

Third World Pyramid en Don’t Get Lost verschijnen kort na elkaar. Een productieve periode?
“Ik ben altijd erg productief geweest. Maar na een lange tour met The Brian Jonestown Massacre en Tess Parks heb ik in korte tijd veertig nummers geschreven. Ik wilde daar twee albums van maken: een korte en een lange. Third World Pyramid moest meer zijn wat mensen van mij zouden verwachten. Je hoort nu: ‘Third World Pyramid is goed, maar niet mijn favoriete plaat’. Maar straks komt met Don’t Get Lost iets wat ze totaal niet zouden verwachten van mij. Ik denk vaak na over hoe mensen naar mijn platen luisteren. Al die scenario’s doorloop ik in mijn hoofd.”

Een album dat men niet van jou verwacht?
“Het ene nummer heel psychedelisch, erg I Am The Walrus. En dan weer een heel motorische song. Een plaat waarbij je niet weet wat het volgende nummer wordt. ‘Zit hij nu in de oosterse muziek, of luistert hij The Rolling Stones?’ Geen van beide dus.”

Hoe begin jij doorgaans aan een nieuwe plaat?
“Muziek is overal. Ik haal ideeën voor een nummer uit geluiden. In één noot op het orgel van oma hoor ik al een nummer. Of zomaar blazen in een fluit. Er zitten liedjes in de lucht, zonder al te hippie te willen zijn. Als je het hoort pak je het, en werk je het intellectueel uit. “Wat als ik vrolijke teksten bij sombere muziek plaats?” Ik werk wel snel. Ik kan in de metro in de microfoon van mijn iPhone zitten hummen om snel een melodie vast te leggen. Een deel van de magie gaat ook per ongeluk. Ik pak nooit een plaat en wil dan The Jesus and Mary Chain ofzo zijn. En ik wil ook niet zoals The Stone Roses één plaat maken die iedereen zich later herinnert, maar verder niets. Live wil ik die magie samen met het publiek creëren. Een jazzconcept. Van: je moet er bij geweest zijn.”

Duren de shows van The Brian Jonestown Massacre daarom ook steeds drie uur?
(lacht) “Ik heb er tachtig shows van drie uur op zitten. ‘Ben je gek ofzo?’, vroegen boekers eerst. Maar zo wil ik het. Je kunt laten zien hoe snel de tijd gaat. Tijd is zó elastiek. Als je van je fiets valt lijkt het uren te duren voor je op de grond ligt. En een concert van drie uur kan zo voorbij zijn.”

Jouw muziek is erg beeldend. Wordt het daarom vaak gebruikt in films en series?
“Ik wil graag meer aan films werken. Ik praat vaak met schrijvers over goede filmideeën van mij, in de hoop dat ze die stelen. Goede films worden niet meer gemaakt. Ik vloog laatst met Virgin Atlantic. Tijdens de hele vlucht hadden ze niet één film die ik wilde zien. Alles is gemaakt voor domme mensen. De wereld is zo slecht geworden. Muziek kan een goede film geweldig maken. Stomme films waren niet zonder geluid, want er zat muziek onder. Nu stapt Batman in een BMW, neemt een Coca-Cola en draait Katy Perry. Dat maakt een film écht niet beter. Audrey Hepburn die Moon River op een akoestische gitaar zingt, en niet eens goed; dáár herinner je Breakfast At Tiffany’s om. Er is meer geld en er zijn meer hd-camera’s, makkelijke montagesoftware en streamingplatformen dan ooit. En toch wordt er alleen maar shit gemaakt. De echte armoede is het gebrek aan ambitie en stijl.”

Pinguin Radio presents
The Sore Losers

===> Win Hier Tickets voor Pinguin Radio presents The Sore Losers

The Sore Losers zijn terug met hun derde studioalbum Skydogs, die werd afgelopen voorjaar op 18 maart gereleased. Ze hadden zin om een echte rock ‘n roll plaat te maken en dat is ze gelukt. Betere songs en meer de kern blootgelegd van wie ze zijn en wat ze doen. Na een uitverkochte release show in AB en een succesvolle festivalzomer kondigen The Sore Losers tevens een uitgebreide najaarstournee aan. Naast de gekende Belgische zomerfestivals hebben The Sore Losers ook een geslaagde passage gemaakt in Nederland op Pinkpop en Down The Rabbit Hole. Dit bevestigen ze met een Nederlandse club tour als headliner.

Tekst Martje Schoemaker Foto Toon Aerts

En daar praten ze dan ook voluit over, op een zonnige middag in Amsterdam Noord. “Het is een metier, aan de ene kant leert ge als jong manneke, leert ge een instrument spelen. En een song schrijven moet ge ook leren. Dus het is logisch dat ge er beter in wordt.” Vertelt Cedric Maes. De heren schrijven wat ze willen, maar gaan vooral voor een bepaalde vibe. “Voor mij moet het niet allemaal Morrisey zijn. Niets tegen Morrisey hoor! Hij doet dat echt heel goed. Maar ik heb dus geen enkele nood om daar iets aan toe te voegen en de grote boodschap uit te hangen.”

Het is een rock ‘n roll band en die schrijven dus rock ‘n roll liedjes. Een proces waar ze als band gelukkig de juiste ingrediënten voor hebben. “Je weet gewoon dat het klopt. Gelijk als ge verliefd wordt. Als ge verliefd wordt dan gaat gewoon alle logica weg, dan weet ge ‘ja, ik ben verliefd’.”
The Sore Losers hebben dus juist dat, het samen in een hok spelen en de ene keer gebeurt er iets, dan ontstaat er een spark, en dan kijken ze elkaar alle vier aan en dan weten ze het; dit is het. “It’s fucking magic.”De samenwerking met Dave Cobb, ook wel bekend als ‘Nashville’s Rick Rubin’ was een groot risico. Ze hadden een goed gevoel bij hem, en hij met hen. Maar het blijft toch een grote stap om hem hierheen te laten komen. “Ongelooflijk maar waar. Vanaf dag 1 in de studio, klikte het zo goed, dat hij zelf al die spark al mee aanvoelde met de band. En dat is een risico, want voor hetzelfde geld was dat niet gebeurd. Maar daar waren we ons ook van bewust.” Het resultaat, Skydogs, bewijst dat de band ‘duzend procent’ gelijk had om met hem samen te werken.

Als een stel jonge ‘sky’ honden zitten ze vol trots te vertellen over het nieuwe album. De enige competitie die ze voelen is met zichzelf. Ieder volgend optreden kan en moet beter. Zo ook met hun albums. Deze nummer drie is weer beter dan de volgende. En zo zal nummer vier ook weer beter worden dan Skydogs. “Als wij als ons vieren het gevoel hebben van ‘Yes’, deze plaat is beter dan de vorige, dan hebben we gewonnen. We hadden echt niets anders willen doen dan dat we gedaan hebben.”

PINGUIN RADIO PRESENTS THE SORE LOSERS

LIVEDATA 18/11 Poppodium Volt, Sittard 19/11 Gebouw-T, Bergen-Op-Zoom 24/11 Grenswerk, Venlo + Paceshifters 25/11 Bibelot, Dordrecht + Paceshifters 09/12 Altstadt, Eindhoven 10/12 Merleyn, Nijmegen 14/12 Rotown, Rotterdam

LIVEDATA België 27/11 Vosdag, Gent  30/11 Het Depot, Leuven + DeWolff 02/12 De Casino, Sint-Niklaas + Birth Of Joy 08/12 Reflektor, Liège 16/12 De Kreun, Kortrijk + Birth Of Joy 17/12 Muziekodroom, Hasselt + Paceshifters

11:11 heet het debuutalbum van Xander and the Peace Pirates, en komt uit op de elfde van de elfde. En het gekkengetal blijft terugkomen in de levens van de band. Het album is soulrock, of rocksoul, maar ook wat blues, zolang het maar om die gitaren gaat. Er is geen Rammstein in de productie te vinden, hoewel Stu Xander dat misschien wel had gewild, roepen zijn band maatjes op de achtergrond.

Tekst Martje Schoemaker

“De opnames voor het album hebben we in twee sessies van elf dagen gedaan!” Maar dat is niet waarom ze het album zo genoemd hebben. “We realiseerden ons dat pas later. Maar nummer elf blijft maar terugkomen in onze levens.” Ze zijn dan ook blij verrast om te horen dat de elfde van de elfde in Nederland, tenminste onder de rivieren, het begin van het Carnaval seizoen betekent. In Engeland is het Armistice Day, oftewel het einde van de oorlog (de eerste welteverstaan). En, ook niet geheel onbelangrijk, het is het gekkengetal. Gitarist Mike Gay die zich bij de broers Xander heeft aangesloten begrijpt dat wel, dat van die gekken. Stu Xander: “Voor ons betekent het een nieuw begin, op verschillende momenten in ons leven. Dus de perfecte datum om onze plaat uit te laten komen.”

11:11 is opgenomen in de Wisseloord Studios, waar de jongens van de band mede terecht zijn gekomen doordat Stu een sigaret bietste van Fred (studiomanager van de Wisseloord Studio’s) en aan de praat raakten. Xander and the Peace Pirates zijn ontdekt door de grote baas van Gibson (Henry Juszkiewicz), je weet wel, van die gitaren. Over een lucky break gesproken… Die zorgde ervoor dat er een demo bij Eddie Kramer (producer oa. Jimi Hendrix, Led Zeppelin, Rolling Stones) terecht kwam, en ook hij was direct razend enthousiast. Waarom dan toch niet met hem de studio ingedoken? “Eén van de redenen dat het zo lang heeft geduurd voordat het album af was, was het hele zakelijke gedeelte. We zouden met Eddie de studio ingaan, maar dan moesten we naar L.A. Dat ging op het laatste moment, om jawel en helaas, financiële redenen niet. Maar we zijn uiteindelijk zo blij met de opnamesessies en het eindresultaat uit de Wisseloord Studios.”Grote verrassing voor de band was het Metropool Orkest, die in de studio naast hun bezig waren met opnames voor een reclame, toen zij bezig waren Are We Here op te nemen. “We wilden opeens heel graag strijkers erbij hebben. Mike heeft toen een vriend van hem in New York opgebeld en die heeft meteen die avond nog het strijker-stuk gearrangeerd. Toen we de volgende dag het Metropool Orkest vroegen of ze het voor ons wilde inspelen tussen de opnames door, was dat geen enkel probleem.” De kracht van muziek laat ook de muzikanten zelf niet onberoerd. Zodra het strijk-gedeelte klaar was en Stu het hoorde, begon hij te huilen. “Hier was ik constant over aan het denken, strijkers bij dit nummer. Het voelde dan ook als een droom toen het er echt op stond.” En, verrassing! Er waren elf leden van het orkest aanwezig die het hebben ingespeeld.

Dat het allemaal wat langer duurde vinden de jongens niet zo erg. Eentje is tussendoor getrouwd, de ander is net vader geworden. “Dit is het nieuwe rock ‘n roll! De maatschappij veranderen en normaal zijn. Nee joh! We hadden al gezinnen en we zijn één grote familie. Iedereen is erbij betrokken, we doen dit echt samen. En daarbij is iedereen om ons heen ook muzikant! Daarbij, dit is wat we altijd al hebben gedaan. En weet je wat de echte truc is? … Beter betaalde optredens krijgen, dan hoeven we er minder te doen!”

LIVEDATUM 14/11 Melkweg, Amsterdam

Bear’s Den kijkt vanaf het dakterras van platenlabel Caroline uit over een zonnig Amsterdam. Een dag eerder speelde de band voor het eerst songs van het nieuwe album Red Earth & Pouring Rain, tijdens een exclusieve show voor een handjevol diehard fans in de Power Sound Studio. Die zullen wel verrast zijn geweest, want de plaat laat een totaal andere sound horen dan we van de Britten gewend zijn.

Tekst LiveGuideNL | Tim Arets

De heren zitten er nu duidelijk relaxter bij dan tijdens de speciale showcase. “Het was warm, vroeg en we lieten voor het eerst nieuw werk horen in een intieme setting. Dat was vrij spannend, want mensen horen voor het eerst je nieuwe werk, waar je lange tijd aan gewerkt hebt. En dan maar hopen dat mensen het mooi vinden…”, legt zanger en gitarist Andrew Davie uit.”

Waar je de band vroeger kende van de prachtige folkliedjes, voert op Red Earth & Pouring Rain indierock de boventoon. Maar de meeste bands hebben liever niet dat je zo’n stempeltje op ze plakt, zo blijkt maar weer als Bear’s Den gevraagd wordt waarom zij de folk deels hebben laten varen. “Wat ís folkmuziek nou eigenlijk?”, vraagt de zingende drummer Kevin Jones zich hardop af.

Andrew filosofeert mee: “Vertelt een folkband verhalen? Zo ja, dan zijn we een folkband. Maar dan is bijna elke band een folkband!” Kevin: “Black Sabbath, fantastische folkband! Stairway To Heaven van Led Zeppelin: prachtig verhaal… goed folknummer!”Bijbel als mal
Over de hemel gesproken: ook op Red Earth & Pouring Rain wemelt het weer van de Bijbelse referenties. Kijk maar naar songtitels als New Jerusalem, Greenwoods Bethlehem en Gabriel. Geloven de heren zelf eigenlijk een beetje in het hiernamaals? “Ik ben niet gelovig, maar vind godsdienst wel heel interessant”, biecht Andy op. “Bijbelse verwijzingen bieden je een prachtige manier om verhalen te vertellen. Je kan de teksten uit de Bijbel als een soort mal gebruiken voor je eigen verhaal, omdat er zoveel symboliek in voorkomt. Het zit vol metaforen.”

Die interesse in religie maakte het voor de Londenaren des te boeiender om hun liedjes te spelen in het huis van de Heer, zoals vorig jaar in de Vondelkerk. “Een kerk is gebouwd om de stemmen van mensen te dragen”, weet Kevin. “En ze zien er ook nog eens prachtig uit, dus qua sfeer zit je ook zeker goed. We hebben een paar van die kerkshows gedaan en die waren allemaal erg speciaal.”Bevrijding
Toch zijn de teksten van Andrew ondanks het religieuze tintje erg persoonlijk. Is dat niet moeilijk, om tijdens het maken van een plaat elke keer die persoonlijke ervaringen terug te horen? “Interessante vraag! Het opschrijven van verhalen werkt voor mij heel therapeutisch, maar bij het opnemen hoor je het een miljoen keer terug. Dat is een stuk lastiger. Het zingen van diezelfde liedjes op het podium werkt juist weer heel bevrijdend.”

Andrew heeft inmiddels een trucje om een idee voor een nummer zo makkelijk mogelijk voor te stellen. “Het is eng om een heel persoonlijk idee voor een nummer te introduceren aan de andere bandleden. Het is dan nog heel naakt en helemaal van jou. Vaak breng ik het idee dan in via een jam, wat me altijd op verbaasde reacties van de rest komt te staan. Maar dan kan iedereen er tenminste mee aan de slag. Ik ben blij dat het zo altijd lukt. Kevin en ik werken al zo lang samen, de chemie tussen ons werkt. We maken zelfs…” Kevin: “…elkaars zinnen af.”

LIVEDATA 11/11 + 12/11 Melkweg Amsterdam (Sold Out) 14/11 De Oosterpoort, Groningen 15/11 TivoliVredenburg, Utrecht (Sold Out) 16/11 Ancienne Belgique, Brussel (Sold Out)

Klinkt als: filosofische indie-Britten met een goed verhaal

—

Top 7 goddelijke songs
Bear’s Den zal je alleen op zondagochtend in de kerk aantreffen als een publiek daar keurig een paar duiten voor heeft neergeteld. Toch zit hun muziek vol met Bijbelse verwijzingen. Daarin staan de Britten natuurlijk niet alleen. Vele collega-muzikanten gingen hen voor in het gebruik van religieuze knipoogjes in geniale popsongs. Wij noemen er zeven: één voor iedere door God geschapen dag.

1. Bob Dylan – Gates of Eden
2. Kanye West – Jesus Walks
3. Chance the Rapper – Blessings
4. Bill Callahan – Faith/Void
5. Bon Iver – 33 “GOD”
6. Beastie Boys – Shadrach
7. AC/DC – Highway To Hell

—

Het november-nummer van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.

Daarin onder meer interviews van Savages, Bear’s Den, Alex Vargas, Ryley Walker, Alcest en Elephant Stone.
Verder de rider van Bazart en uiteraard weer een nieuwe groupies exposed!

Let Love Show The Way heet het tweede album van de blues rocksensatie SIMO. Dit Amerikaanse trio bestaande uit Adam Abrashoff (drums), Elad Shapiro (basgitaar) en gitarist/zanger JD Simo en speelt blues rock die zijn weerga niet kent. Dat komt vooral door het fenomenale gitaargeweld van JD, die onder andere geïnspireerd is door The Allman Brothers en Elvis Presley! Ik sprak met JD over het nieuwe album natuurlijk.

Tekst Martien Koolen

Het nieuwe album heeft de welluidende titel Let Love Show The Way, dat klinkt nogal ‘hippie’-achtig, zeg maar jaren zestig, zeventig, toch?
“Um…dat weet ik niet helemaal zeker, wat je daar zegt. Geldt dat niet voor deze tijd dan? Ik ben constant in gevecht met het zoeken naar de beste persoon in mijzelf en hoe ik iets voor de wereld kan betekenen. We hebben het daar ook in de band over en we proberen in ieder geval altijd positief te zijn. Ik als schrijver van teksten en liedjes, ik sta ergens voor en laat dat dan a.u.b., iets positiefs zijn, of in ieder geval een boodschap met een positieve ondertoon, toch?”

Jullie tweede album is live opgenomen, klopt dat?
“Ja, zo is het wel uiteindelijk gegaan. De nieuwe plaat was eigenlijk al klaar maar toen vroeg de platenmaatschappij ons om een paar bonus tracks op te nemen en binnen twee dagen hadden we een heleboel materiaal op band staan, waarvan de meeste songs ook nog eens aanzienlijk beter waren dan de songs die we eerder opgenomen hadden. Uiteindelijk hebben we toen ervoor gekozen om het nieuwe songmateriaal te gebruiken voor het nieuwe album in plaats van de oorspronkelijk opnames. Er zijn heel weinig overdubs gemaakt en gebruikt en het is dus eigenlijk inderdaad echt live in de studio opgenomen.”

En dat is dan gebeurd in de ‘beroemde’ Big House studio in Macon, Georgia; waarom daar?
“Dat was uiteindelijk mijn idee, het was een zeer inspirerende locatie en we hebben daar heel snel, heel veel goed materiaal geschreven en opgenomen, dus…”

En dan heb je ook nog eens op de Les Paul Goldtop gitaar van niemand minder dan Duane Allman ‘mogen’ spelen, hoe was dat en wat is er zo speciaal aan die gitaar?
“Dat was een grote eer inderdaad. Waarom is die gitaar zo bijzonder; daar kan ik op twee manieren op antwoorden. Ik kan zeggen, er is niets bijzonders aan deze Les Paul, het is gewoon een instrument, maar ik kan ook antwoorden dat met deze gitaar bijzondere muziek is gemaakt en dat deze gitaar dus significant belangrijk is. Het is een belangrijk instrument in de geschiedenis van de rockmuziek en deze gitaar heeft een fantastische klank, maar uiteindelijk is het toch maar weer een instrument en moet je voor jezelf bepalen wat het belang van deze Goldtop is.”

Heb jij een favoriete gitaar om op te spelen?
“Nee, niet echt. Ik heb een paar oudjes die ik echter wel koester, maar ik heb niet speciaal een voorkeur voor een Les Paul, Ibanez of Rickenbacker.”

Wat is trouwens je favoriete gitaarsolo aller tijden?
“Zeer goede vraag, uh….de solo van Scotty Moore in het Elvis nummer Heartbreak Hotel, dat is namelijk de eerste gitaarsolo die ik geleerd heb om te spelen, ha ha. Dat is echt een hele goede solo, je kunt de solo zingen, het nummer zou zonder deze solo veel minder zijn en de solo is funky, weet je wel, ha ha”Jullie componeren de meeste songs samen, hoe gaat dat in zijn werk?
“Eigenlijk ontstaan de meeste songs tijdens jamsessies in de studio die dan uitgewerkt worden. Ik schrijf dan de teksten en klaar is kees, ha ha… Nu, werken we eigenlijk alweer anders, we componeren en oefenen nieuwe songs op dit moment, we zijn namelijk al sinds januari op tournee. Er is trouwens al een nieuw album aan het ontstaan en we concentreren ons nu toch nog veel meer op het componeren van de songs; de nieuwe nummers hebben een duidelijkere verhaallijn. Teksten zijn natuurlijk belangrijk, want je wilt met de tekst toch iets zeggen, je neemt een standpunt in; je vertelt een verhaal en heb je geen verhaal dan is de song eigenlijk gewoon waardeloos.”

Wie bepaalt wat voor songs er op setlist komen?
“We maken nooit een setlist, ha ha… Voordat we aan het optreden beginnen praten we even over de eerste 2 of 3 songs en vanaf dat punt spelen we gewoon wat in ons opkomt of wat het publiek wil horen. We improviseren dus tijdens elke show, dat houdt het voor ons spannend en interessant, maar ook voor het publiek; als de mensen een ballad willen horen, dan spelen we een ballad; het is belangrijk om op je publiek te anticiperen. We spreken trouwens wel altijd af met welk nummer we eindigen, ha ha….”

Ben jij trouwen de leider van SIMO?
“Ja, dat klopt waarschijnlijk, hoewel ik niet zo in een absoluut leiderschap geloof, ik ben geen dictator of zo, maar iemand moet toch een beetje de baas zijn en bepaalde beslissingen nemen. SIMO is gewoon een democratische band maar sommige beslissingen neem ik, maar dan wel na overleg met Elad en Adam.”

Luister je veel naar andere gitaristen?
“Nee, eigenlijk helemaal niet, beter gezegd niet meer. Ik luister op dit moment erg veel naar de Alabama Shakes, dat vind ik echt geweldige muziek. Verder houd ik erg van saxofoon spelers, zoals Coltrane, en jazz muziek, en natuurlijk Bob Dylan en Elvis, de belangrijkste artiest ooit!”

Verzamel je CD’s of platen?
“Ik verzamel inderdaad vinyl, ik houd van vinyl en ik heb best een aardig grote platencollectie.”

Toekomstplannen?
“We zijn in 2016 nog heel veel onderweg en dat betekent dat we heel lang van huis zijn, dat is van de ene kant verschrikkelijk, maar van de andere kant is het gewoon super. Het is fantastisch dat we deze kansen krijgen om overal te spelen en op te treden en het spelen maakt ook eigenlijk alles weer goed; je weet waar je het voor doet.”

Laatste vraag, als je de interviewer was, wat zou dan jouw laatste vraag zijn?
“Wow, zeer goede vraag……wat zouden je laatste woorden zijn voordat je sterft… dat zou mijn laatste vraag zijn…. Ha ha….”
Dat is een heftige, ik zou zeggen: “To Be Or Not To Be…..”
“Shakespeare, nou, dat is niet verkeerd, man, super…”
En jij?
“Let Love Show The Way, ha haha….. Bedankt, man voor dit super interview.”

LIVEDATA 08/11 TivoliVredenburg, Utrecht 09/11 Patronaat, Haarlem 10/11 Charlatan, Gent 11/11 Deux Ours, Nandrin

Het is een prachtige zomerse dag en we varen met het pontje naar de overkant van het Amsterdamse IJ, waar niemand minder dan de Amerikaanse gitaarvirtuoos Ryley Walker ons opwacht. Een jonge vent die niets van politiek gezanik moet hebben, zo blijkt. Met zijn gloednieuwe plaat Golden Sings That Have Been Sung op zak heeft hij dan ook geen enkele reden om zich druk te maken over een stel bekvechtende apen.

Tekst LiveGuideNL | Kees Braam Foto Tom Sheehan

“Ik ben geboren en getogen in Rockford, Illinois, maar groot geworden in Chicago”, vertelt Ryley, die zichtbaar geniet van zijn verse muntthee. Hij is een van de vele muzikanten die aangetrokken worden door het leven in de grote stad. “Ik wilde aan het dodelijk saaie leven ontsnappen, dus vertrok ik al snel naar Chicago.”

Hoewel Ryley daar al tien jaar vertoeft, is hij nog lang niet uitgekeken op ‘zijn’ stad. “Er zijn in Chicago genoeg kansen voor een muzikant. Ik heb zowat mijn hele band daar in het kroegencircuit ontmoet.” Hoewel er een grote jazzscene huist, komen ook de minder fanatieke jazzcats aan hun trekken. “In Chi-city speelt iedereen met elkaar, ongeacht de stijl. Gelukkig maar, want ik kan voor geen meter jazz spelen, haha!”

Toch bezit de 27-jarige gitarist meer dan genoeg andere skills. Een blik op zijn lange uitgeharde nagels zegt genoeg: deze man brengt meer tijd door met zijn gitaar dan met zijn vriendin. We bestellen nog een bakkie, waarna het gesprek een bijzondere wending krijgt als het onderwerp politiek wordt aangesneden.Wapens en andere bullshit
Met de Amerikaanse presidentsverkiezingen in aantocht, zijn we wel benieuwd naar de politicus in de muzikant. “Ik betrek politiek niet op mijn muziek, maar heb wel zo mijn voorkeur”, brandt hij los. “Op dit moment zijn er te veel klootzakken in Amerika, met Donald Trump als grootste voorbeeld. Hij is een zielige man die om aandacht schreeuwt en gebruikmaakt van de angst die in mensen schuilt.”

De verder zo kalme Ryley verandert voor even in een man met een vurige mening. “Dan is er nog die achterlijke Amerikaanse traditie dat we allemaal wapens en andere bullshit moeten hebben om onszelf te kunnen verdedigen. Wat mij betreft mogen ze wapens verbieden”, buldert hij verder. Een enkeling in het café kijkt geschrokken achterom.

Ryley zou graag een oplossing voor de wereldproblematiek aanreiken, maar beseft dat het zo makkelijk niet is. “Om te beginnen moeten die wapens verdwijnen en iedereen fatsoenlijk worden opgeleid. Ik denk dat er dan al veel verbetert.” Hij laat zich graag als socialist omschrijven. Verbaasd vragen we ons af waarom deze niet bepaald typische Amerikaan eigenlijk niet in Nederland komt wonen. “Ja, dat lijkt mij ook geen verkeerd idee.”

Na de korte uitbarsting keert de rust weer terug en praten we over wat er écht toe doet: zijn muziek. “Momenteel touren we heel de wereld over. Ik geniet van het reizen en ontdek steeds meer van onze planeet”, glundert hij. “Er zijn mensen die heel hun leven een saaie baan hebben en niets van de wereld zien. Daarom voel ik me heel gelukkig om dit te mogen doen.”

LIVEDATA 07/11 Tolhuistuin, Amsterdam 08/11 Vera, Groningen 10/11 AB Club, Brussel 11/11 Cactus, Brugge 12/11 Le Guess Who?, Utrecht 24/11 Patronaat, Haarlem

Klinkt als: niet-zo-jazzy gitaarspel plus contrabas en best-wel-jazzy getrommel

Het november-nummer van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.

Daarin onder meer interviews van Savages, Bear’s Den, Alex Vargas, Alcest en Elephant Stone.
Verder de rider van Bazart en uiteraard weer een nieuwe groupies exposed!

Het Arnhemse Donnerwetter doet een greep in zestig jaar pophistorie en combineert inspiraties tot een broeiende soundtrack van een denkbeeldige roadmovie. Aan de vooravond van een clubtour, en met veel buitenlandse data in het vooruitzicht, spreken we met voorman Rocco Ostermann.

Tekst Chris Dekker

“Er lopen hier mensen van het gasbedrijf en er hangt al de hele ochtend een rare geur,” meldt Ostermann als we hem voor muzikantenbegrippen veel te vroeg bellen. De suggestie dat een gasexplosie tijdens een interview wel een mooie primeur zou zijn, wordt met Arnhemse nuchterheid beantwoord. “Liever niet voor de koffie.”

Nuchter maar zeer gedreven. Dat is het werkethos van de band en het bracht zanger/gitarist Rocco Ostermann, gitarist/zanger Wout Kemkens, toetsenist/bassist Matthijs Stronks en drummer Mike Visser naar de Popronde, DWDD, Oerol en Zwarte Cross. Voor wie Donnerwetter de afgelopen jaren gemist heeft, legt Rocco het nog eens uit.
“We combineren eigenlijk elke stijl. Van blues en soul tot Zappa, Beatles en Howlin’ Wolf. Het is als een soundtrack van een roadtrip door de pophistorie. Soms willen we bewust een floorfiller en dan moet alles wijken voor het ritme, maar meestal doen we gewoon iets. Op een bepaald moment komt dan dat uitroepteken op je voorhoofd; die ‘YES!’. We staan op de schouders van de groten, maar met al die inspiraties proberen we wat unieks te maken.”Met jou en Wout lijkt het op een band met twee kapiteins. Is dat zo?
“Nee, we vullen elkaar juist perfect aan. Vijf jaar terug ontmoetten we elkaar, we speelden een dag later samen en we zijn nooit meer gestopt. Alsof we tweelingbroers zijn, hebben we aan één blik genoeg en we stimuleren juist onze verschillende inzichten en verschil in karakter in de muziek. Het gaat als vanzelf en met veel lol. Alles kan, we proberen alles en dat geldt zeker ook voor Matthijs en Mike.”

Na een zomer van soms drie festivals op een dag, gaan jullie de zalen weer in. Past jullie broeierige sfeer beter in de brandende zon, of mag het zweet van de muren lopen?
“We hebben echt een topjaar achter de rug, met een goed ontvangen plaat en inderdaad heel veel festivals. Maar ik kijk toch wel uit naar de clubshows. Op festivals speel je vaak drie kwartier en met eigen shows, spelen we soms tegen de twee uur. We willen nog wel eens wat improviseren, haha! Daarnaast kunnen we nieuwe dingen proberen.”

En Europa lonkt.
“We hebben een boeker voor het buitenland, dus reken op meer data, en we praten binnenkort met ons label over promotie in het buitenland. Als je als band Europa in wilt heb je dat allemaal nodig. Wat dat betreft zouden we meer in Amerika passen. Bands zingen daar over liften, troosteloze vlaktes en eindeloze reizen in gammele treinwagons: die cultuur heb je hier niet. In plaats van uren diep in gedachten over highways te rijden, donder je hier de Afsluitdijk af of je belandt in, het overigens zeer fijne, België.”

Voor de nabije toekomst zit de band in ieder geval vol plannen.
“Naast de clubshows hebben we nog de Donnerwetter Day in maart, waarvoor de voorverkoop deze maand start. In Arnhem brengen we daar allerlei kunstdisciplines bij elkaar. Van muziek tot mode en van schilderkunst tot film. Vorig jaar ontstond het geleidelijk bij onze cd-presentatie, maar we willen er een jaarlijkse dag van maken om de Arnhemse kunstwereld op de kaart te zetten. Het mooie van die dag is dat al die kunstvormen elkaar inspireren, stimuleren en uitdagen. Verder hebben we in een kasteel in twee dagen vijf nieuwe nummers geschreven. Dat is gefilmd en tussen alle shows door komt dit binnenkort samen met een portret van de band als documentaire uit.”

LIVEDATA 05/11 Atak, Enschede 16/11 Cul De Sac, Tilburg 18/11 De Vorstin, Hilversum 25/11 Merleyn, Nijmegen 26/11 Mezz, breda 10/12 W2, Den Bosch 11/03/2017 Donnerwetter Day, Arnhem

Win Tickets voor Donnerwetter op 5 november in Atak

De Oxfordse band Glass Animals is bezig aan een stevige opmars. De eerste plaat Zaba was al een behoorlijk succes en de tweede plaat How To Be A Human Being ligt met hoge verwachtingen kersvers te dampen in de schappen. Tussen de bedrijven door wordt er veel live opgetreden. Ik vroeg voorman Dave Bayley hoe het was geweest.

Tekst Mania | Luc van Gaans Foto Neil Krug

Win 2 Tickets Meet & Greet + Soundcheck + Nieuwe Album Glass Animals

“Heel leuk, maar ook chaotisch. Je hebt geen mogelijkheid om te soundchecken, dus je gooit je materiaal op het podium in de hoop dat het werkt. Maar volgens mij ging het goed.” Geen soundcheck… Dat zal niet meegevallen hebben voor een band die alles sterk onder controle houdt. Want naast het produceren is Dave ook verantwoordelijk voor de songwriting en het ontwikkelen van de artwork, zowel voor het nieuwe album als voor de komende wereldtournee. “We hadden de muziek voor het album wat eerder klaar dan gedacht, dus had ik het idee dat ik ook wel de artwork kon doen. Dat bleek een enorme klus te zijn, dus de volgende keer laat ik het over aan iemand anders”. Aldus Dave, die ik telefonisch sprak over de nieuwe plaat.

Hebben de optredens het opnemen van de plaat beïnvloed?
“Onbewust heeft het vooral invloed gehad op de sound. Tijdens de optredens ga je ontdekken wat er goed klinkt en goed werkt door een groot geluidsysteem en dat hoor je terug op de plaat. Daardoor hoor je nu meer zware beats en bass-drops afgewisseld met hele gevoelige momenten. En ook veel meer groot gearrangeerde stukken tegenover hele gestructureerde overgangen. Het is dan ook gevarieerder geworden dan de vorige plaat, maar het klinkt ook nog gewoon als ‘ons’, de Glass Animals.”

En hebben de optredens ook je songwriting beïnvloed?
“Niet zozeer de optredens als wel het vele reizen. We hebben veel mensen ontmoet die allemaal wat te vertellen hebben en daar wilde ik iets mee. Ik heb op mijn telefoon hun verhalen opgenomen en toen ik ze later terug luisterde ontstonden er allerlei personages in mijn hoofd. Op basis van die karakters ben ik gaan schrijven zodat ieder liedje een ander personage beschrijft. Nadat we het album klaar hadden hebben we acteurs gecast die bij de liedjes passen, ze aangekleed en gefotografeerd in een speciaal ontworpen kamer waar ze zouden kunnen leven, compleet met meubilair in hun eigen stijl. Die sessies hebben we afgesloten met een soort familiefoto en dat is de hoes geworden. Verder komen in de video’s en live optredens al deze personages weer terug. Een soort totaal pakket dus. Het was een hoop werk, maar leuk om te doen.”Hoe heb je de samples gekozen voor de songs?
“Eigenlijk hebben we er maar drie gebruikt van anderen en hebben we de rest zelf gemaakt. Het idee was om samples te gebruiken die de liedjes ook een passende context meegeven. Zo hebben we melodietjes van oude computergames gebruikt op Season 2 Episode 3, dat over een meisje gaat dat niets met haar leven doet omdat ze televisie- en computerverslaafd is. En in de tekst van die song zitten ook hele subtiele verwijzingen naar cartoons en oude vreemde televisieseries. Voor Mama’s Gun, dat over psychische aandoeningen gaat, hebben we een sample van The Carpenters gebruikt. Uiteraard met het verhaal van Karen Carpenter in gedachten. Het geeft de songs die op het eerste gezicht leuke verhaaltjes zijn wat meer breedte en sociaal-politieke betekenis. Het zou leuk zijn als dat ook opgemerkt zou worden, maar dan moet je als luisteraar ook wel bereid zijn er wat dieper in te duiken. En voor degenen die dat niet willen is de muziek ook nog gewoon toegankelijk genoeg hoor.”

Wat is je favoriete track van het album en waarom?
“Dat is de laatste track van de plaat, Agnes. Maar ik ga je niet vertellen waarom, dat is privé. Overigens gaat het niet om een vrouw, ik hou er alleen niet van om te praten over de onderliggende betekenis van teksten. Maar het was een heel moeilijk nummer om te schrijven.”

Ik vind dat de nieuwe plaat, vergeleken met de vorige, heel consistent en zelfverzekerd klinkt. Zijn de Glass Animals volwassener geworden de laatste jaren?
“Absoluut! De eerste plaat klinkt eigenlijk heel verlegen omdat we ontzettend naïef waren. We wilden alles zelf doen maar niemand van ons had ervaring met muziek maken in bandjes of met de muziekindustrie. We kenden ook helemaal niemand in de ‘business’. Maar we hebben ongelooflijk veel geleerd de laatste jaren en daardoor voelden we ons ook veel comfortabeler in de studio. En we kunnen Paul Epworth altijd om zijn mening vragen, wat natuurlijk fantastisch is. Alles bij elkaar is de nieuwe plaat daardoor veel overtuigender.”

Wat kunnen we van de Glass Animals verwachten het komende jaar?
“Veel live shows en veel nieuwe artwork, bijvoorbeeld op onze website. Daarmee willen we de fysieke beleving van de steeds minder verkochte cd’s en lp’s vervangen, anders mis je de context van de muziek vind ik. En natuurlijk spelen we in november in Paradiso. Eén van de mooiste zalen in de wereld. Ik kijk er naar uit dat we daar nu als headliner mogen staan. Hopelijk kunnen we de zaal eer aan doen!”

LIVEDATA 03/11 Botanique, Brussel (Sold Out) 04/11 Paradiso, Amsterdam (Sold Out)

Win 2 Tickets Meet & Greet + Soundcheck + Nieuwe Album Glass Animals

Al dobberend op een roestige sloep in Gent kwam Maarten Devoldere op de naam van zijn toen nog ‘in knullige sferen’ verkerende soloproject. “Het stond in de boot gegraveerd en klonk wel lekker”, verklaart de nuchtere zanger van het Vlaamse muziekkanon Balthazar. In tegenstelling tot diens drijvende woning is ons gesprek vanmiddag bijzonder zeewaardig te noemen.

Tekst LiveGuideNL | Kees Braam Foto Frederik Buyckx

Het is een fijne zomerse middag in hartje Amsterdam, waar de lokale bevolking als vanouds bijna struikelt over Japanners die het straatbeeld domineren. Maar dat mag de pret voor de vandaag aanwezige zuiderbuur niet drukken. We zitten immers veilig in een hotel aan de Leidsegracht en zijn voorzien van een zalig stukje privacy.
“Eigenlijk ben ik er al zes jaar mee bezig”, antwoordt Maarten op de vraag wanneer Warhaus het levenslicht zag. Hoewel hij de afgelopen jaren een stevige carrière met Balthazar opbouwde, was hij toe aan iets anders. “Met Balthazar krijg ik bepaalde dingen niet gedaan. Dat is begrijpelijk als je in een band zit, maar met Warhaus kan ik alles erin stoppen wat ik kwijt wil. En dat is gaaf.”

De muzikant heeft een voorliefde voor artiesten die hun platen nagenoeg zelf maken. Zo wilde hij het ook aanpakken voor zijn solodebuut: het poëtisch getitelde We Fucked A Flame Into Being. “Leonard Cohen en Serge Gainsbourg waren grote inspiratiebronnen voor dit album. Met Warhaus combineer ik de songwriting van Cohen met de orkestrale sound van de sixties.”
Om de sound van weleer zorgvuldig te kunnen reproduceren, nam de Belg op met antieke, gammele apparatuur. “En het heeft ook geholpen dat ik vier maanden op een oude boot heb gewoond. Daarop maakte ik demo’s en die klonken behoorlijk gaar. Toch zijn daar uiteindelijk wel stukjes van op het album terechtgekomen.”Bij de bewuste keuze om een soloalbum uit te brengen, realiseert Maarten zich dat hij met zijn muziek voorlopig weer op de kleinere podia zal staan. “Het liefst sta ik met twintig man op het podium, maar dat kan ik niet betalen.”

Los daarvan is het de vraag of het zou passen, in de knussere zalen die Warhaus in het najaar verspreid door ons land aandoet. Maar eigenlijk hoeft het van hem ook niet zo nodig, spelen voor duizenden fans. “Op den duur wen je aan het spelen op grote podia en wordt het gewoontjes. Ik speel liever voor honderd man. Dan kunnen we ons tenminste veroorloven om op onze bek te gaan.”

Zijn wijze woorden zweven door de lobby van het hotel. Of hij zin heeft in zijn nieuwe avontuur, wordt hem nu gevraagd. “Gisteren had ik voor het eerst het vinyl van de plaat in handen. Ik voelde me zo trots!” Met een gezonde Vlaamse glimlach bevestigt Maarten Devoldere zijn liefde voor zijn werk. Dat Warhaus volop gaat schitteren in tal van Nederlandse zalen, staat bij dezen vast.

LIVEDATA 28/10 De Warande – Kuub, Turnhout 29/10 Let’s Get Lost Zwolle 01/11 TivoliVredenburg, Utrecht 02/11 Bitterzoet, Amsterdam 03/11 Muziekgieterij, Maastricht 04/11 Vooruit, Gent 05/11 Crossing Border Festival, Den Haag 06/11 Patronaat, Haarlem 08/11 Merleyn, Nijmegen 09/11 Rotown, Rotterdam 19/11 Gebouw-T, Bergen op Zoom

Klinkt als: een in de muziekscene van de sixties rondneuzende Gentenaar

Het oktober-nummer (de 25ste editie) van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.

Zij vieren dit jubileum met Neerlands nieuwe R&B-hoop Pink Oculus op de cover. Verder het allerlaatste interview met Augustines en sappige gesprekjes met Dinosaur Jr, Glass Animals, traumahelikopter en Kanye’s toekomstige running mate Ben Harper.
Ook publiceren we de onmogelijke rider van het fantastische The Grand East, tipt Niels Nieuborg van producerduo Nelson & Djosa de beste albums van het moment en testen we of The Great Communicators net zulke belachelijke Beliebers zijn als dat je zou vermoeden. LiveGuide 25 op ruim 550 plekken in gans het land te verkrijgen!