Category: Interviews

Mike Krol maakt energieke garagerock waar de levenslust van afspettert. Hij houdt van Nederland en alles wijst erop dat wij op het punt staan om van Mike Krol te gaan houden. Een Californische garagerocker met de naam van een visboer uit Harlingen: dat is natuurlijk smullen. Tijd om nader kennis te maken!

Tekst LiveGuideNL | Mathieu Mannaerts Foto Brian Guido

Stel, je was geen muzikant geworden, zou je dan liever profvoetballer, politicus of weerman willen zijn?
“Ik zou denk ik automatisch op weerman uitkomen. Professioneel voetballen zou lastig worden met mijn atletisch vermogen. En politici, tsja… Ik vertrouw ze niet. Behalve Bernie Sanders natuurlijk. Maar ik zou toch voor de weerman kiezen. Het weer is namelijk best interessant. Ik vind het wel heel raar dat we voor van alles en nog wat technologie hebben ontwikkeld, maar fatsoenlijk het weer voorspellen kunnen we nog steeds niet. Wel een beetje natuurlijk, maar feitelijk zegt een weerman gewoon elke dag: ‘Ik denk dat het morgen gaat regenen’. En dat is zijn baan. Qua verantwoordelijkheden hebben meteorologen weinig te klagen.”

En dat lijkt jou wel wat.
“Correct. Zeker in Los Angeles, waar ik woon, is het elke dag 22 graden en zonnig. Het is me een raadsel waarom ze hier überhaupt een weerman hebben. Je komt daar gewoon elke dag op tv om te zeggen dat het weer morgen hetzelfde is als vandaag.”Tijdens je vorige optredens in Nederland had je een politie-uniform aan. Ga je dit jaar als weerman het podium op?
“Ik weet nog niet hoe de kostuums er dit keer uit komen te zien. In de VS kunnen we grootser uitpakken qua props. Daar hadden we nepprikkeldraad op het podium, maar we kwamen er achter dat het lastig is om naar Europa te vliegen met een koffer vol nepprikkeldraad. Maar we regelen wel wat. Hoe dan ook wordt het weer rock & roll. Gewoon lekker snel doorrammen zoals de Ramones, zonder al te veel gelul tussendoor.”

Als je het hele oeuvre van Mike Krol, inclusief het nieuwe album Turkey, achter elkaar speelt ben je in drie kwartier klaar…
“Joey Ramone zei het ooit mooi: ‘We hebben in drie kwartier anderhalf uur aan muziek gespeeld.’ Dat geldt voor ons ook. Je krijgt waar voor je geld.”

Je hebt ooit gezegd: als iets cool is, dan wil ik het tegenovergestelde doen. Ben je zo dwars?
“Ik had onlangs een gesprek met mijn platenbaas. We zaten te eten en hadden het over ideeën voor het nieuwe album. Op een gegeven moment kwam ter sprake dat niemand nog een scratchende DJ op zijn album heeft. En ik denk dat scratchen best cool kan klinken.”

Ik moet meteen aan Limp Bizkit denken.
“Haha. Ja, je zou inderdaad de Limp Bizkit-route kunnen pakken. Maar je zou het ook als een sonisch effect kunnen gebruiken. Er is op dit moment in ieder geval geen enkele garageband bezig met nadenken hoe ze in hemelsnaam scratchen kunnen toevoegen aan de mix. Dus ja, ik heb wel de neiging om dingen te proberen die niemand anders doet. Maar als het als Limp Bizkit klinkt, dan breng ik het natuurlijk niet uit.”

LIVEDATA 01/09 Vera, Groningen 02/09 Into the Great Wide Open, Vlieland 03/09 Misty Fields, Asten-Heusden 04/09 V11, Rotterdam 06/09 Merleyn, Nijmegen 07/09 Paradiso, Amsterdam 08/09 ACU, Utrecht 09/09 Incubate, Tilburg

Klinkt als: prikkeldraad voor de oortjes

Het juli/augustus-nummer van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.

Top 10 ‘Dutch’ Americans

Wij dachten dat de naamgenoot van Henk, Ruud en Erwin vast ook zelf wel een echte kaaskop zou zijn. Maar wat blijkt: Mike werd in 1984 geboren in Milwaukee, Wisconsin en is dus gewoon een trotse Amerikaan! Daar zijn er meer van, muzikale yankees met een misleidend Nederlandse naam. En een paar verdomd goeie ook nog!

1. Bruce Springsteen
2. Townes Van Zandt
3. Don Van Vliet (Captain Beefheart)
4. David Van Cortlandt Crosby (The Byrds, Crosby, Stills, Nash & Young)
5. Mike Krol
6. Andrew VanWyngarden (MGMT)
7. Troy Van Leeuwen (Queens of the Stone Age)
8. Earl Van Dyke (The Funk Brothers)
9. Eddie Van Halen (Van Halen)
10. Robert Van Winkle (Vanilla Ice)

Als tiener werd Kaytranada al overladen met complimenten voor zijn remixes van bekende tracks, maar de nu 23-jarige DJ heeft zich er nooit gek door laten maken. Ook zijn officiële debuutalbum 99.9% is voor hem geen reden voor narcistisch gedoe. De Canadees focust zich liever voor de volle honderd procent op zijn eigen ontwikkeling, als artiest en als mens.

Tekst LiveGuideNL | Thomas van Waardenburg

Wij zijn erachter gekomen dat kleine Turkse jochies jou op Facebook taggen in foto’s van Dirk Kuyt. Graag een verklaring.
“Van wie? Een Nederlandse voetballer? Nog nooit van gehoord. Die notificaties heb ik over het hoofd gezien, denk ik. Ik hou niet van voetbal, dus een antwoord heb ik niet echt voor je.”

Iets anders dan: op 99.9% werk je samen met onder anderen Anderson .Paak, Craig David, BADBADNOTGOOD en Little Dragon. Heb jij al je favoriete muzikanten benaderd, of kwamen zij zelf bij jou smeken om mee te mogen doen?
“Alleen Craig David heeft zelf contact met mij opgenomen, eerst nog voor zijn eigen album. Toen ik zeven was, draaide mijn zus zijn eerste album non-stop en ik vond hem zelf ook heel tof. Uiteindelijk werkten we samen aan een paar demo’s en het nummer Got It Good besloot ik voor mijn eigen debuut te houden. Ik vond het pretty sick om hem naar zijn oudere werk terug te brengen.”

Een naam die niet op het album staat is je broer Louie P, die samen met jou in de groep The Celestics zit. Is dat de 0,1 procent die ontbreekt in de albumtitel?
“Haha, misschien wel! Het was de bedoeling dat hij op een track zou staan, maar die was helaas niet op tijd klaar. Dat vind ik heel jammer, want dat had het album voor mij persoonlijk beter gemaakt. Maar mijn broer is druk bezig met zijn eigen carrière, dus dan kunnen die dingen gebeuren.”

Ik begreep dat de band tussen jou en je hond al net zo sterk is als die tussen jou en je familie…
“Totally! Mijn hond Boris en ik zijn heel close. Ik wil heel graag een paspoort voor hem regelen, zodat hij mee op tour kan. Als ik weg ben, mis ik hem elke dag. Het zou wel een beetje zielig om hem net zoveel te laten vliegen als ik, maar ik neem hem zeker een keertje mee op tournee.”

Je maakt aan de lopende band beats. Hoe moeilijk is het dan om de juiste tracks voor een album te kiezen?
“Oh man, het was ontzettend lastig. Omdat ik zoveel beats maak, heb ik ook enigszins gemengde gevoelens over dit album. De tracks zijn namelijk in een periode van twee jaar gemaakt en ik zit inmiddels al weer op een hoger level als producer. De luisteraar hoort straks gloednieuwe muziek, maar voor mij zijn de songs eigenlijk al heel oud. Ik zou veel liever mijn nieuwste werk uitbrengen, maar daar moet ik geduld mee hebben.”

Een van jouw favoriete producers is Madlib, die er bekend om staat overal ter wereld de meest obscure samples voor zijn beats te vinden. Ben jij ook zo’n cratedigger?
“Het is zeker ook mijn ding om zeldzame samples uit andere landen te vinden, maar ik heb nooit tijd om naar platenzaken te gaan. Daarom koop ik al mijn platen online. Je weet nooit wat voor raar spul je tegenkomt, maar soms klinkt het zo dope dat je gelijk weet wat je ervan moet maken.”

In tegenstelling tot je favo producers heb jij nog nooit de mic opgepakt om te rappen. Wat houdt je tegen?
“Ik schrijf wel verses, maar heb nog niet de motivatie en het lef om ze op te nemen. Ik weet het niet, man… Ik wil mijn carrière graag onder controle houden en daarom wacht ik nog maar even met rappen. Bovendien is dit pas mijn eerste album. Kanye West was 27 jaar toen hij zijn eerste plaat als rapper uitbracht. Tijd genoeg dus!”

Waar je onlangs wél de tijd rijp voor achtte, was je coming out. Was het moeilijker om dat uit te spreken voor jezelf als mens of als hiphop-artiest?
“Voor mij als persoon voelde het vooral alsof er een enorme lading van me afviel. Maar als artiest in de hiphop-gemeenschap was het lastiger omdat de scene vrij homofoob is. Tegenwoordig wel een stuk minder dan voorheen, maar ik voelde dat ik het ook moest uitspreken voor alle andere mensen die zich niet comfortabel voelen met hun geaardheid. Homoseksueel zijn is hetzelfde als een zwarte huidskleur hebben; je kiest er niet voor. Ik wil graag muziek maken voor iedereen. Dat kan alleen als je eerlijk tegen jezelf bent en de tijd neemt om jezelf als mens gelukkig te maken.”

LIVEDATUM 19/08 Pukkelpop, Hasselt 21/08 Lowlands, Biddinghuizen

Klinkt als: de werkethiek van Dirk Kuyt met het talent om bij de beste producers ter wereld te horen.

Het juli/augustus-nummer van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.

Vorige maand op 10 juni verscheen het nieuwe album Juicy Fruit van Kraak & Smaak waarmee het producerstrio uit Leiden al weer het vijfde album afleverde. Hoewel er niet bewust is gekozen voor een bepaalde muzikale koers lijkt Kraak & Smaak een kleine sprong terug in de tijd te hebben gemaakt. Degenen die een warm gevoel kregen van de sound zoals die op Boogie Angst te horen was, zullen uitermate tevreden zijn met Juicy Fruit maar tegelijkertijd laat het nieuwe album een geluid horen dat helemaal van deze tijd is. “We wilden een album maken dat van het begin tot het eind helemaal moest kloppen”. Met Oscar de Jong, Mark Kneppers en Wim Plug bespreken we graag dit nieuwe hoofdstuk in het bijna vijftienjarige bestaan van Kraak & Smaak…

Tekst Jeroen Bakker

“We hadden al vroeg in de gaten welke kant we op wilden. Sommige tracks hadden we zelfs al klaar liggen”, aldus de Jong. Op het moment dat we het drietal spreken moeten de voorbereidingen voor de release-show nog beginnen, heeft er eerder deze week een DJ-set in Los Angeles plaatsgevonden en zijn de heren zojuist teruggekeerd van een festivaloptreden in België. Kraak & Smaak wordt geboekt voor DJ-sets maar ook de optredens met de liveband zijn zeer gewild. Je vraagt je af hoe het toch mogelijk is geweest om samen bij elkaar te komen en dan ook nog eens gezamenlijk aan een nieuw album te kunnen werken. “De DJ-sets en het spelen met de band kunnen heel goed gecombineerd worden. We hebben enkele nieuwe nummers al live gespeeld. Mark draait in zijn sets dikwijls al halve opzetjes en daaruit kun je al enigszins afleiden of de sound werkt of niet. Die hoef je dan niet meer opnieuw uit te vinden.”

“Wanneer je 2 tot 3 maanden hebt om er fulltime aan te werken is dat wel heel prettig maar het is voor ons niet noodzakelijk. Je hoeft tegenwoordig niet meer de hele week met elkaar in de studio te zitten. Belangrijker is het om de focus op het album gericht te kunnen houden. Dat je, bijvoorbeeld wanneer het erg lekker gaat, de mogelijkheid hebt om langer door te kunnen gaan in de studio. Vaak zijn er veel kleine dingetjes die dat kunnen bemoeilijken. Het ging deze keer allemaal zeer voorspoedig. Alone With You hadden we samen met nog een paar tracks al klaar liggen.”

Het eerste dat opvalt bij beluistering van het album is het gebruik van instrumenten en de ‘warme sound’ waarbij regelmatig de term ‘organisch’ wordt genoemd. De aanwezige invloeden van de seventies en eighties blijken op toeval te berusten. Volgens Kneppers is dat niet zo vreemd: “Naarmate je ouder wordt draag je wat meer bagage mee dus het zal zeker ergens meespelen. Ikzelf denk dat het wellicht op een natuurlijke manier een bepaalde kant is uit gegaan. Wij denken er niet over na. De sound van ‘Boogie Angst’ vinden wij zelf erg lekker en dat werkt nu ook weer heel goed. Je ziet dat er momenteel in de dance meer met instrumenten wordt gewerkt. Wij hebben de laatste jaren iets meer de nadruk gelegd op de wat meer heftige en voornamelijk elektronische variant. We hadden nu de behoefte om weer wat anders te doen”. De Jong vult hem aan: “Je hebt house-DJ’s en je hebt de funk- en soul-DJ’s. Volgens mij is het juist de combinatie die het zo interessant maakt. Mark is daar heel goed in. Hij draait natuurlijk al lang en beschikt dan ook over het overzicht waardoor hij ook wat meer relaxte muziek in zijn set durft te stoppen zonder dat de aandacht verslapt. Hij heeft de rust wat bij veel jonge gasten nog wel eens ontbreekt. Die leggen hoofdzakelijk de nadruk op het knallen.”Samenwerkingen
“De sound van Juicy Fuit past ook het beste bij ons,” aldus Plug die vervolgens aangeeft dat er bij het opnemen niet nagedacht wordt of het al dan niet mogelijk is om het live te spelen. “We doen geen compromissen behalve aan het album zelf. Er zijn tracks die live niet te doen zijn. Er zullen daarvan misschien remixen verschijnen maar daar blijft het dan ook bij.” Het rijtje namen voor wie er de afgelopen jaren remixen zijn gemaakt is ronduit imposant. Het heeft vele deuren geopend voor Kraak & Smaak in het buitenland. Toch is er voor gekozen om voor het nieuwe album voornamelijk onbekende artiesten te benaderen. Zo is er de Amerikaanse rapper Eric Biddines en zanger Meeka Kates maar zijn ook de Australische Parcels bereid gevonden om een aandeel te leveren. Het meeste trots is het drietal op de samenwerking met Mayer Hawthorne die te horen is op de track I Don’t Know Why. “Het is een lang gekoesterde wens die hiermee is uitgekomen.”

Uiteraard zijn ook, de inmiddels vertrouwde klanken van de vocalisten Berenice en Ivar vertegenwoordigd die vooral op het podium een belangrijke rol vervulden maar die nu dus ook in de studio zijn betrokken voor het album. Eveneens interessant is de samenwerking met Gallowstreet, de twaalfkoppige brassband uit onze hoofdstad. Bang dat de diversiteit voor menig luisteraar een probleem kan vormen zijn de heren niet. “Dit album heeft wat meer luisterbeurten nodig”, volgens Kneppers.
Plug denkt daar iets anders over: “Ik denk juist dat deze toegankelijker is dan de vorige. De Jong denkt dat het album bij meerdere draaibeurten steeds beter wordt. “Alles moest kloppen. We hebben alledrie heel vaak geluisterd naar het album als geheel. Of er singles op moeten staan is dan niet relevant. We waren het er vrij snel over eens dat het album in zijn geheel sterk is. We hadden ook veel meer nummers dan dat er op staan dus we hadden ook nog wat keuzemogelijkheden.”

Hoewel er veel materiaal uit het verleden nooit is uitgebracht is er voor Juicy Fruit uitsluitend nieuw materiaal gebruikt. “Die met Mayer Hawthorne wordt overigens wel als single uitgebracht.” Aangezien Hawthorne ook iets nieuws heeft waarmee hij de wereld rond gaat reizen, achten de drie het niet uitgesloten dat de paden van beide partijen elkaar nog ergens zullen kruisen. “Alles zal afhangen van de agenda’s en of die op elkaar kunnen worden afgestemd.” Iets concreter lijkt de samenwerking die er zeer waarschijnlijk in de nabije toekomst gaat plaatsvinden met de jongens van Gallowstreet.

Talenten
Het trio ziet een enorme uitdaging in de samenwerking met talenten. Voor het eigen label Boogie Angst zijn de eerste acts al getekend. “We hebben het voornamelijk opgericht om talenten op weg te kunnen helpen”, legt Kneppers uit. “Er gaat veel tijd in zitten maar het is goed te combineren met de eigen bezigheden. Het is bovendien ontzettend leuk om met enthousiaste, jonge en energieke muzikanten te werken.” De namen die we in de gaten moeten houden zijn L’Enfant, Moods, Saux en Feiertag. Volgens De Jong is er een groot verschil tussen het verspreiden van muziek via een audio-platform als SoundCloud en het daadwerkelijk iets uitbrengen. “Ze vinden het leuk om te kunnen zien wat het effect is. Wij hebben veel ervaringen opgedaan die we met ze kunnen delen en we hebben een aardig netwerk opgebouwd in binnen- en buitenland. Het is overigens absoluut geen noodzaak om er een Kraak & Smaak aan te hangen. Het zou zelfs contra-produktief kunnen werken.” Veel jongens gaan nog te vaak allerlei kanten op omdat ze dikwijls te veel opnemen in de eigen produkties. Op basis van alle ervaring van Kraak & Smaak is er echter maar één advies dat ze de talenten kunnen meegeven: “Behoud je eigen sound want daarmee kun je je pas echt onderscheiden.”

LIVEDATA 20/07 Festival op ’t Eiland, Nijmegen 22/10 Melkweg, Amsterdam 12/11 013, Tilburg 18/11 Doornroosje, Nijmegen 09/12 TivoliVredenburg, Utrecht

Afgelopen voorjaar waren ze vanuit onze hoofdstad vrijwel iedere dag ontzettend druk bezig met de promotie van Seven Mountains, het derde album van 77 Bombay Street. Niet vreemd dus dat bij Simri-RamonBuchli de scherpe randjes er nu wel zo ongeveer van af zijn. De bassist en mede-componist van de band, lijkt bijna te hallucineren van geluk dat er interesse wordt getoond in iets waar hij zelf voor de volle honderd procent achter staat, maar waar nu zelfs ook de doorgaans zo kille en zakelijke muziekwereld voor warm loopt.

Tekst Jeroen Bakker

De trip naar Nederland heeft iets weg van een gezellig familie-uitje. 77 Bombay Street bestaat namelijk uit vier broers. Samen met Joe, Esra en Matt startte Simri-Ramon Buchli acht jaar geleden de band in het Zwitserse Scharans. “We hebben daarvoor nog een paar jaar in Adelaide gewoond op de 77 Bombay Street. Het leek mijn moeder een goed idee om, voordat de oudste uit huis zou gaan, nog een jaar met z’n allen samen te zijn. Het werd iets langer maar het was een ontzettend leuke tijd waar we nog altijd met veel plezier aan terug denken. Nu weet je meteen hoe we aan onze naam zijn gekomen”, lacht Simri. De broers besloten al snel om te stoppen met studeren en werken om zich volledig op de muziek te kunnen storten.In 2011 verscheen Up In The Sky waarmee, hoofdzakelijk door succes in eigen land, twee maal platinum werd gehaald. Het vervolg Oko Town dat een jaar later uitkwam verkocht eveneens heel erg goed. Met het nieuwe Seven Mountains moet een doorbraak buiten de eigen landsgrenzen geforceerd kunnen worden. “Zowel in Duitsland als in Engeland hebben we een intensieve tournee achter de rug. Nu is Nederland aan de beurt en volgens mij is Paradiso op een paar kaarten na, helemaal uitverkocht”. Hij doelt op het optreden dat zaterdagavond (red. 18 maart 2016) in de kleine zaal zal plaatsvinden. Eerder op de dag zal er een ludieke actie plaatsvinden. “Via onze Facebook-pagina hebben we een prijsvraag lopen waarmee de fans een rondvaart in de grachten kunnen winnen. Wij zullen de muziek tijdens die tocht verzorgen”. Het is niet de eerste keer dat Simri enkele dagen in de hoofdstad verblijft. Hij bewaart goede herinneringen aan de eerdere bezoekjes. Uiteraard zijn de mensen hier heel vriendelijk en is de stad uitermate prettig om in rond te hangen. Simri klinkt heel ontspannen en het is duidelijk dat het bij het bezoek aan de stad niet alleen tot een middagje Rijksmuseum is gebleven.

De sfeer en manier van werken doet denken aan die van een moderne hippie-commune. Op het vorige album werd al hardop gedroomd over een denkbeeldige maatschappij waarin alleen maar gelukkige en blije mensen wonen. Op Seven Mountains is het niet veel anders. Wat wil je ook als je bedenkt dat het album is opgenomen aan de zonovergoten kust van Australië. De mix van vrolijke folk- en indierock heeft een inspirerende maar ook aanstekelijke uitwerking op de luisteraar. De live-optredens doen, naar verluidt, zelfs de grootste zuurpruim omtoveren in een opgewekte pretletter. “Het is iets wat wij blijkbaar uitstralen en overbrengen op het publiek. Het kost ons weinig moeite. Logisch toch? Wat is er leuker dan alleen maar plezier maken en fulltime bezig zijn met muziek. Hier hebben wij altijd van gedroomd”.
De sfeer binnen 77 Bombay Street heeft zich al vanaf het prille begin gekenmerkt door de enorme positieve instelling. Optimisme, harmonie en warmte zijn de handelsmerken van de band. Aangezien duidelijk leiderschap in de band ontbreekt, worden alle beslissingen op zeer democratische wijze bepaald. Zoiets moet toch vroeg of laat ontaarden in hevige meningsverschillen en zelfs ruzie? Simri legt het uit: “We weten precies wat we aan elkaar hebben en wat we wel of niet tegen elkaar kunnen zeggen. We hebben gemerkt dat we ons als band alleen verder kunnen ontwikkelen wanneer iedereen dat kan doen wat hem het beste ligt en waar hij zich prettig bij voelt. Iedereen heeft een bepaalde taak binnen de band maar mijn rol is hoofdzakelijk beperkt tot componeren, basgitaar spelen en enkele vocale bijdragen. De zakelijke beslissingen hoeven we tegenwoordig niet meer zelfstandig af te handelen en dat maakt alles een stuk eenvoudiger voor ons. Wij hoeven ons alleen maar op de muziek te concentreren”. Zelfs na meerdere pogingen lukt het niet om Simri uit de tent te lokken of zelfs iets gemeens te zeggen over zijn broers/collega’s.

In een Europa dat meer en meer verdeeld lijkt te raken en waarin haat langzaam de overhand begint te krijgen is het goed om te weten dat de positivo’s van 77 Bombay Street snel terug zullen keren om op diverse festivals het woord van hoop, optimisme en broederschap te prediken. Tot die tijd is het prima behelpen met de vele energieke en pakkende ‘feelgoodpopliedjes’ die we op het nieuwe album Seven Mountains vinden.

LIVEDATA 17/07 ParkCity Live, Heerlen (Sold Out) 31/07 Het Wasven ism De Effenaar, Eindhoven (Sold Out) 16/09 Patronaat, Haarlem

Dankzij onze muzikale Flip van der Ende van Pinguin Radio werd ik vorig jaar geïntroduceerd aan Rag’N’Bone Man door de clip Hard Came the Rain. Een zeer grote Brit, met heftige baard, prachtige tattoos en een stem waar je niet omheen kan, maar dat vooral niet wil. Nu is de man nog weinig in de spotlights, maar bij Eurosonic Noorderslag kon je hem treffen. Dat is een goed begin en gelukkig is hij de aankomende tijd op verschillende festivals in het land te spotten.

Tekst Martje Schoemaker

“Het zat al in mijn hoofd, het geluid, de muziek die ik echt wil maken. Ik ben begonnen met de blues, alle muziek begint met de blues, maar ik wist dat het niet het geen was wat ik echt wilde maken.” Voor een indrukwekkende man is Rory Graham bijna pijnlijk verlegen. Iets waar hij in het begin van zijn carrière ook heel erg mee worstelde. Vooral optreden was een grote drempel die hij telkens weer moest nemen. “Ik voel me nu heel comfortabel op het podium. Dat heeft wel lang geduurd, voordat ik me er eindelijk thuis voelde. Een lastige reis, laten we het daarop houden.”Dat hij eindelijk zijn eigen geluid, stem heeft gevonden helpt daarbij. “Ik probeer alles van mezelf te geven aan het publiek als ik op het podium sta. Ik wil ze laten voelen hoe ik me voel, over muziek. En dat is het beste uit mijn leven. Dat is het altijd al geweest. Alleen vonden niet alle vrouwen in mijn leven die liefde voor muziek even leuk. Soms is de muziek gewoon belangrijker dan andere zaken in mijn leven.” De muziek die hij nu maakt is een bijzondere mix van straatbeats, rap, blues, soul. “Ik ben me heel bewust van hoe mijn stem klinkt. Als je dan alleen maar in een blues met hiphop bij elkaar gooit, dan klinkt het al snel ‘pastiche’, dat mensen al snel denken “oh, dit is gewoon blues-hiphop. Maar ik wilde dat het meer was dan dat, het moest een heel eigen vorm worden.”

Iedere artiest streeft daarnaar, dat nieuwe geluid, waarvan mensen denken ‘wow, dat heb ik nog niet eerder gehoord’. Dat het Rag’N’Bone Man gelukt is, is het resultaat van jaren spelen en zingen met rap bands, straatbands en de juiste mensen om zich heen verzamelen die hem verder hielpen in zijn muzikale ontwikkeling. Van hardcore hiphop naar akoestische blues en vuige rock, alles komt terug in zijn muziek. “Ik heb het gevoel dat hoe meer ik doe, deed, hoe beter het op plaat komt te staan. De eerste twee EP’s zijn daar het resultaat van, maar het album wat nu af is heb ik hart en ziel ingestort (komt volgend jaar pas uit – red).”

 “Het begon allemaal met de blues. Daar ben ik mijn ouders dankbaar voor“

“Het moesten alleen maar nieuwe liedjes worden op het album. Maar mijn lievelings liedje op het album is er eentje die ook al op mijn ‘Wolves’ EP staat. Nu had ik de kans om een zooi strijkers toe te voegen en het weer net iets anders te laten klinken. Het is een heel persoonlijk lied voor me (‘Life in her yet’ ) en ik had nooit gedacht dat dit nog mogelijk zou zijn. Maar nu ik het hoor, met alle andere liedjes van het album er omheen, ben ik zo blij dat het erop staat. Het is echt één van mijn meest favoriete liedjes ooit die ik geschreven heb.”

Blues kan niet zonder persoonlijke strubbelingen en Rory Graham, Rag’N’Bone Man heeft genoeg verzameld om je helemaal mee te nemen in zijn zielenwereld, welke hij op verdonderende manier bezingt. Zoals hij zelf zegt: “Nu ben ik klaar om echt in de spotlight te stappen, ik wil iedereen laten horen wie ik ben. Ik kan niet wachten!”

Wij ook niet!

LIVEDATA 08/07 North Sea Jazz, Rotterdam 19-21/08 Lowlands Festival, Biddinghuizen 01/09 Into The Great Wide Open

Jungle By Night @ Feed Your Head, Melkweg

De Amsterdamse band Jungle By Night ontstond in 2009 en twee jaar later werd een titelloze EP opgenomen. In april 2013 verscheen de vinyl-single Brass Sabbath die met de Amerikaanse dj/producer Gaslamp Killer werd opgenomen. In mei van dit jaar is het album The Traveller uitgekomen en Jungle By Night bestormt nu het ene na het andere podium; Pinkpop, Pitch, North Sea Jazz en Glastonbury staan op het drukke programma. Vanmiddag vroeg om 13:00 uur stond de band op Pinkpoppodium en een paar uur later spreek ik met een drietal van deze bijzondere band.

Tekst Martien Koolen Foto Willem Schalekamp

En, jongens, hoe was het optreden op jullie eerste Pinkpop?
“Super, het was echt kippenvel op dat podium. Vroeger hebben we altijd naar Pinkpop op de TV gekeken en we wilden er zo graag zelf spelen; op een gegeven moment kon ik zelfs niet meer naar Pinkpop op de TV kijken. Nu hebben we er dan echt gespeeld, dat is gewoon top, supervet, man. Het was wel nog even wakker worden, voor ons en voor het publiek en het was duidelijk dat het publiek in het begin nogal afwachtend was; ze luisteren gewoon echt. Na verloop van tijd herkenden ze bepaalde nummers en toen gingen ook de handjes de lucht in en werd het echt leuk. We hadden niet verwacht dat luisteraars al nummers van ons zouden herkennen, dat is toch wel bijzonder, zeker omdat we een instrumentale band zijn. Dit optreden heeft ons echt veel zelfvertrouwen gegeven!!”

Jungle By Night @ Feed Your Head, Melkweg

Hoe zijn jullie eigenlijk aan de naam Jungle By Night gekomen?
“Zo heet een gedeelte van Artis waar wij vroeger als kind veel naar toe gingen en we vonden dat eigenlijk wel een coole naam, dus. Het was best moeilijk om een goede naam voor de band te kiezen, we wilden geen cliché naam en we hebben eigenlijk wel veel echte RUK namen bedacht, maar Jungle By Night viel meteen bij iedereen in goede aarde, dus…”

Hoe zou je jullie muziek beschrijven aan iemand die nog nooit van Jungle By Night gehoord heeft?
“Kan het nog moeilijker dan? Wat zullen we zeggen…..afrobeat, funk, jazz, rock, Afrikaanse muziek, groovy, jazzy, zeg het maar, het is echt niet gemakkelijk. Het is gewoon een muzikaal samenraapsel van 9 geesten uit Amsterdam, ha ha..”

Hoe componeren jullie de muziek?
“Peter (Peskens, basgitaar) schrijft gewoon alles, ha ha.. Het kost heel veel tijd, maar onze nummers ontstaan eigenlijk al jammend, met andere woorden, we beginnen gewoon met spelen en dan gebeurt er iets. We luisteren naar elkaar en reageren op elkaar; we praten heel democratisch over bepaalde stukken en composities en dan komt er bijna altijd iets moois en spannends uit. We staan allemaal voor 100% achter het materiaal op het nieuwe album The Traveller, maar we realiseren ons ook meteen al weer dat alles wat we doen een tijdopname is en dat we enkele dagen na de opname bepaalde dingen alweer anders zouden doen, of hadden kunnen doen.”

Komen er ooit teksten bij jullie muziek?
“Nee, ik denk dat we altijd een instrumentale band zullen blijven, maar je weet het maar nooit… We hebben al eens iets met Armand gedaan en dat was best vet, maar onze samenwerking met een rapper vonden wij daarentegen weer minder geslaagd. Laten we het zo stellen, Jungle By Night zal nooit veel albums met een vaste vocalist uitbrengen.”

Wat zijn jullie grote muzikale voorbeelden, invloeden?
“Black Sabbath, Sketches of Spain van Miles Davis (1960, MK), het loopt erg uiteen, we houden ook veel van muziek uit de jaren zeventig.”

Plannen?
“We gaan een drukke zomer tegemoet, ha ha… Glastonbury wordt waarschijnlijk het hoogtepunt voor ons, daar leven we echt naar toe. Verder staat North Sea Jazz op het programma en Oerol. We gaan er voor, maar we gaan er ook echt van genieten!”

Kunnen jullie al van de muziek leven?
“Nog niet helemaal, maar dat is wel de bedoeling. We waren allemaal heel jong toen we begonnen, maar we wilden echt allemaal professioneel muzikant worden. We gaan dus echt verder in de muziek, dat is ons doel en ons leven!”

LIVEDATA 02/07 Pitch Festival, Amsterdam 09/07 North Sea Jazz Festival, Rotterdam 13/07 Dour Festival, Dour 25/11 Theater aan de Parade, Den Bosch 26/11 Fluor, Amersfoort 02/12 Luxor Live, Arnhem 03/12 Patronaat, Haarlem 09/12 State-X New Forms, Den haag 10/12 Poppodium Nieuwe Nor, Heerlen

Zanger/gitarist Lucas Hamming was onder andere finalist in de talentenjacht De beste singer/songwriter van Nederland en zijn debuutalbum HAM kwam uit in oktober van het vorig jaar. Met de singles Saving Grace, Never Let You Down en Fool maakte hij genoeg indruk en nu staat Hamming dan op Pinkpop. Zijn optreden is pas op zaterdag, maar Lucas is vrijdag al aanwezig ter promotie en backstage heb ik een kort gesprek met hem.

Tekst Martien Koolen

Je eerste Pinkpopoptreden, vertel….
“Ik heb er echt veel zin in en dat is het eigenlijk, ha ha… Ik ben al een dag eerder gekomen om alvast de sfeer te proeven. Het is voor mij eigenlijk een soort van sprookje en ik hoop dat ik niet voor verassingen kom te staan, want het gaat toch allemaal eigenlijk wel veel indruk op mij maken. Ik ben er echt mee bezig, ja, het zal ook wel goed gaan, maar you never know. Misschien klap ik wel opeens dicht of zo, het is een groot podium en er komen heel veel mensen luisteren en kijken, dus.”

Maar dit is toch ook een van je doelen om hier te spelen?
“Ja, natuurlijk, het is een droom die uitkomt, dus ik ga ervoor.”Hoe ben je in de muziekwereld terechtgekomen?
“Ik kreeg van mijn moeder een keyboard op Koninginnedag, maar dat heb ik kapotgeslagen en kreeg ik een gitaar op mijn verjaardag en toen is het eigenlijk begonnen. Ik ben deels autodidact, maar ik heb ook op het conservatorium gestudeerd, dus dat zit wel goed. Mijn inspiratiebronnen zijn The Arctic Monkeys, Jeff Buckley en John Mayer; ik ben echt met de Arctic Monkeys opgegroeid want mijn vader kocht die plaat voor mij toen ik 12 was; verder vind ik Paul Weller ook heel erg goed en de Beatles ging ik pas later waarderen. Ik ga dus ook zeker zondag naar Paul McCartney luisteren en kijken.”

De reacties/recensies op je album HAM waren behoorlijk positief en goed, had je dat verwacht?
“Dat is een moeilijke vraag… Ik had het wel gehoopt, maar absoluut niet verwacht. Maar eigenlijk ben ik daar helemaal niet mee bezig, ik doe gewoon mijn ding en mensen vinden er iets van. Sommige recensies waren niet goed en zelfs dom, maar iedereen mag iets goed of slecht vinden. Ik vind sommige muziek ook behoorlijk KUT, maar dat moet ik wel kunnen zeggen en vinden. Toch? Ik ben trouwens al met een nieuw album bezig en dat gaan we in het najaar opnemen met dezelfde band en dezelfde producer trouwens.”

Heeft het feit dat je de huisband was van DWDD nog iets opgeleverd?
“Jazeker, dit optreden op Pinkpop met grote waarschijnlijkheid….. DWDD was echt leuk om te doen, we moesten echt improviseren en dat is helaas ook wel eens misgegaan, ha ha…”

Wat is je inspiratiebron voor je teksten?
“Persoonlijke gebeurtenissen en observaties; eigenlijk alles was ik meemaak gebruik ik voor mijn teksten. Ik heb niets met politieke teksten, dat heeft geen zin meer, dat was iets van de sixties en seventies. Meestal is er eerst de muziek voor een nieuwe song en dan volgt de tekst. Ik doe eigenlijk alles alleen, ik schrijf heel veel alleen, maar samen met iemand een nummer schrijven is ook heel leerzaam. Over schrijven gesproken, ik ben met een roman bezig, maar daar wil verder nog niets over zeggen, er is ook nog geen deadline voor, dus…”

Wordt het fictie?
“Daar wil ik verder niets over zeggen.”

Ok, dank voor het interview!
“Fijne dag.”

LIVEDATA 02/07 Concert At Sea, Brouwersdam (Sold Out) 03/07 Muze Misse, Oss 08/07 Badpop, Waarland 17/07 Parkcity Live, Heerlen (Sold Out) 23/07 Zwarte Cross, Lichtenvoorde (Sold Out) 14/08 Huntenpop, Ulft 27/08 Nirwana Tuinfeest, Lierop 03/09 Slowlands, Boxtel 24/09 Kadepop, Groningen 11/12 Paradiso, Amsterdam