Category: Interviews

De mannen van Augustines hebben net een nieuwe plaat uit, maar toch hangen ze binnenkort hun gitaren en drumstel aan de wilgen. Dat dit het laatste interview met de New Yorkse indierockers zou worden, zagen we zeker niet aankomen. Of hadden we al de nodige signalen kunnen opvangen toen bassist Eric Sanderson zo openhartig met ons sprak over het leven, depressies en Donald Trump?

Tekst LiveGuideNL | Tim Arets

Sanderson zet direct de toon voor het gesprek. “Hoe zijn we ons leven aan het leven, wat gebeurt er nou allemaal en wat is echt belangrijk voor ons?” Hij vertelt welke twijfels hebben geleid tot This Is Your Life, het derde album van de band die voorheen We Are Augustines heette. “Waar voelen we ons werkelijk thuis? Dat soort vragen hebben de plaat gevormd. We zijn vooral op zoek naar onze plek in de wereld, zowel fysiek als emotioneel. En dat is knap lastig.”

Ook moeilijk is volgens de bassist uit Brooklyn de term ‘succes’. “Iedereen heeft daar zijn eigen perceptie van. Veel mensen zijn gedreven om de top van de berg te bereiken. Maar weet je wat er op die bergtop te vinden is? Niet zo veel, eigenlijk. Ironisch, toch? Er ligt sneeuw, het is een onbewoonbare plek waar het stervenskoud is en mooi kun je het ook niet echt noemen. Waarom zou je daar willen zijn?”

Misschien is de band daarom klaar om er een punt achter te zetten? Zijn ze bang voor die koude bergtop, of inmiddels juist aangekomen op een ooit gedroomd toppunt dat nu blijkt tegen te vallen? Het beeld van de top als ultieme streefpunt is volgens Augustines een utopie. Er bestaat geen ideaal eindpunt of perfectie, horen we in het nummer Landmine. “Dat gaat over de realiteit. Onze zanger Billy zegt daarin eigenlijk: ‘Ik ben niet perfect’.”Een veel beter voorbeeld van imperfectie is in Sandersons ogen het politieke klimaat in zijn thuisland. “We hebben de duivel, Donald Trump, die heel simpele ‘oplossingen’ noemt voor zeer complexe problemen. Men slikt het als zoete koek, terwijl die oplossingen nooit zullen werken. Complexiteit hoort bij het leven en zou omarmd moeten worden. Het leven is af en toe gewoon fucked up. Ik strijd zelf af en aan met depressies. De beste oplossing daarvoor, en eigenlijk voor alles, is erover praten. Omring je met mensen van wie je houdt. Alleen zij kunnen je helpen de zorgen weg te nemen.”

Nou, dat zou een wel heel zwaar einde van dit gesprek zijn. Terwijl Augustines live toch echt een prachtig feestje is, zoals we binnenkort in Rotown en Tolhuistuin voor het laatst mogen aanschouwen. Gelukkig verschijnt bij Sanderson een lach op zijn gezicht als het gaat over de recente tour met Noel Gallagher, met wie ze eerder dit jaar onder meer de HMH platspeelden.

Al blijkt zijn anekdote eigenlijk vooral enorm pijnlijk. “Bij de eerste show wilde ik een stuk brood afsnijden, maar daarbij hakte ik ook de helft van mijn vingertopje eraf. Het mes ging dwars door mijn nagel. Best een interessante ontwikkeling dus, want daardoor speel ik deze hele tour al met drie vingers, haha.”

LIVEDATA 13/10 Rotown, Rotterdam 14/10 Paradiso Noord @ Tolhuistuin, Amsterdam

Klinkt als: drie introspectieve indierockers die we bijna They Were Augustines mogen noemen

Het september-nummer (de 25ste editie) van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.

Zij vieren dit jubileum met Neerlands nieuwe R&B-hoop Pink Oculus op de cover. Verder het allerlaatste interview met Augustines en sappige gesprekjes met Dinosaur Jr, Glass Animals,traumahelikopter en Kanye’s toekomstige running mate Ben Harper.
Ook publiceren we de onmogelijke rider van het fantastische The Grand East, tipt Niels Nieuborg van producerduo Nelson & Djosa de beste albums van het moment en testen we of The Great Communicators net zulke belachelijke Beliebers zijn als dat je zou vermoeden. LiveGuide 25 op ruim 550 plekken in gans het land te verkrijgen!

Wie de bio van Pink Oculus leest, krabt zich sowieso even achter de oren. Daarin beweert Esperanza Denswil namelijk dat haar zingende en rappende alter ego is vernoemd naar een Malinese tovenares, die dankzij haar ‘exploding elephant foot’-truc ergens rond het jaar 1400 head of entertainment werd in het paleis van de almachtige Mansa Musa. Ook zou er een link zijn met David Copperfield en de in juni gestorven straatvechter Kimbo Slice. Maar wat klopt er eigenlijk van dit niet zo heel geloofwaardige verhaal?

Tekst LiveGuideNL | Sven Bersee Foto Jesaja Hizkia

Om maar met de deur in huis te vallen: waarom heb je je vernoemd naar een Malinese magiër?
“Ehm, nou ja… Eigenlijk bestaat die Pink Oculus-magiër helemaal niet. Dat heb ik gewoon verzonnen. Artiestenbio’s zijn vaak heel informatief, maar doodsaai. Zoals zoveel muzikanten heb ik een heel normaal leven gehad. Ik ben in Rotterdam geboren als kind van Surinaamse ouders, ging netjes naar school… Het is dan veel leuker om gewoon een verhaal te verzinnen.”

Aha… Vandaar dat die bio van jou me een beetje deed denken aan Big Fish en Life of Pi: films waarin iemand zijn levensverhaal vertelt aan de hand van fantasierijke leugens. Dat spreekt jou dus wel aan?
“Life of Pi is te gek! En ik hou inderdaad wel van een beetje ‘fanta’. In de meeste films die ik vaker dan één keer bekijk, gebeuren dingen die helemaal niet kunnen. Zelf vind ik het ook leuk om onmogelijke scenario’s te schetsen.”

Je bent ook actrice. Wat zou je droomrol zijn?
“Die ben ik nu zelf aan het schrijven. Het gaat over een meisje en de wolken. Meer kan ik nu niet zeggen. Het script is nog lang niet af, maar ik ben zeker van plan het te verfilmen. Ik denk aan animatie, want dat is beter als je niet de budgetten van Peter Jackson hebt. Animatie is ook duur, maar daarmee is meer mogelijk dan met een gewone film. Voor mijn script zouden namelijk heel wat dure special effects nodig zijn.”

Je zette me voor dit interview trouwens even in de wachtkamer omdat je aan het schrijven was. Wat zette je toen op papier?
“Ik heb een boekje waarin ik mijn gedachten opschrijf. Ik heb het daarin over mijn leven en kom door het schrijven tot inzichten.”

Kwam je zo ook tot het inzicht dat je Delicious bent, zoals je zingt op je nieuwe EP?
“Dat weet ik al sinds mijn geboorte. Ik kwam als baby eruit en dacht: ey! Ik heb het niet eerder op plaat gezet omdat de wereld er nu pas klaar voor is, haha.”

Zelfverzekerdheid lijkt me een eigenschap die wel bij jou past…
“Dat klopt. Zo voel ik me, dat zien mensen aan mij en dat onthouden ze. Maar ik ben net als iedereen ook wel eens onzeker. Ik ben gewoon een mens.”

Is Pink Oculus het schild dat jij opwerpt tegen onzekerheid?
“Geen schild, want dat is de buitenkant en ik ben niet nep. Pink Oculus is echt een onderdeel van wie ik ben. De zelfverzekerdheid die ik daarmee uitstraal, heb ik wel eerst in mezelf moeten ontdekken. Vroeger was ik dat niet. Door op te treden kwam ik over mijn onzekerheid heen. Maar dan heb ik het over jaren geleden. Tegenwoordig maakt het me echt geen hol meer uit waar ik moet optreden. Ik snap nu wat mijn missie is en wat ik kom brengen.”

Erykah Badu, Mos Def, Wu-Tang Clan en Janet Jackson behoren tot jouw voorbeelden. Hiphop en R&B, rauw en zwoel. Wil je dat ook allebei laten terugkomen in jouw muziek?
“Zeker. Ik vind het mooi om kleine tedere momentjes te creëren, maar vind het ook vet om mensen met suizende oren naar huis te laten gaan. Dat ervaar je live het best. Ik hou ervan om dingen te creëren in de studio, maar ben uiteindelijk echt een podiumartiest. Live zien mensen je echt; ze kunnen je bijna ruiken. In een opname gaat van die beleving altijd wel iets verloren.”

Bij jouw shows gebeurt er ook wel wat. Er zijn genoeg bands die als zoutzakken op het podium staan, maar dat hoeven we van jou niet te verwachten…
“Neh, bij mij niet. Maar dat is voor iedereen anders. Ik ken veel artiesten die de hele show als een boom op één plek staan, maar dat is ook een kunst. Adele danst bijvoorbeeld nooit, maar dat maakt niet uit. Het gaat om het gevoel. Zelf voel ik de muziek en dan begin ik automatisch te bewegen.”

Je hebt Pink Oculus ooit de no-nonsense versie van jezelf genoemd. Suggereer je daarmee dat Esperanza Denswil vol bullshit zit?
“Dat moet je nooit meer zeggen.”

Dat was een grapje…
“Ik weet het, dat van mij ook. Maar ik meen het wel.”

Nu voel ik me alsnog geïntimideerd.
“Hahaha! Maar om er toch serieus op in te gaan: Esperanza is heel erg zachtaardig en lief, soms gewoon té vriendelijk. Ik ben opgevoed met de gedachte dat je beleefd moet zijn en om je medemens moet geven. Dat vind ik ook belangrijk, maar de meeste mensen associëren vriendelijkheid en beleefdheid met zwakte. Daarom staat Pink Oculus als mijn no-nonsense versie achter mij, zodat ik op mijn strepen sta als dat nodig is en alleen doe wat ik zelf belangrijk vind. Het biedt steun op een stukje van mijn leven waarvan ik vind dat ik hulp nodig heb. In plaats van bijvoorbeeld te bidden tot Jezus Christus, richt ik me tot mezelf, tot Pink Oculus.”

LIVEDATA 01/10 Paradiso, Amsterdam (releaseparty) 14/10 Gebr. De Nobel, Leiden 14/10 Boom Chigaco, Amsterdam 22/10 Simplon, Groningen 03/11 De Vorstin, Hilversum 04/11 Grounds, Rotterdam 05/11 REC., Rotterdam 08/11 De Oosterpoort, Groningen* 09/11 013, Tilburg* 10/11 Parkstad Limburg Theaters, Heerlen* 25/11 Manifesto, Hoorn 26/11 De Peppel, Zeist

* Support van Dr. Lonnie Smith & The Jazz Orchestra of the Concertgebouw

Klinkt als: soulvolle heerlijkheid die vanaf dag 1 binnenkomt

Het september-nummer (de 25ste editie) van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.

Zij vieren dit jubileum met Neerlands nieuwe R&B-hoop Pink Oculus op de cover. Verder het allerlaatste interview met Augustines en sappige gesprekjes met Dinosaur Jr, Glass Animals, traumahelikopter en Kanye’s toekomstige running mate Ben Harper.
Ook publiceren we de onmogelijke rider van het fantastische The Grand East, tipt Niels Nieuborg van producerduo Nelson & Djosa de beste albums van het moment en testen we of The Great Communicators net zulke belachelijke Beliebers zijn als dat je zou vermoeden. Vanaf vandaag is LiveGuide 25 op ruim 550 plekken in gans het land te verkrijgen!

Steve Vai

Op 10 juli was gitaarplukker Steve Vai te bewonderen op Bospop. Zijn beste album Passion And Warfare verscheen 25 jaar geleden en onlangs (juni 2016) werd er een nieuwe versie uitgebracht met als ‘bonus CD’ het album Modern Primitive. Vai’s Passion And Warfare tournee is nog bezig, maar hij doet verder ook nog G-3 en Generation Axe optredens. Tijd om deze workaholic eens aan de tand te voelen over al zijn gitaarbezigheden en zijn optreden op Bospop.

Tekst Martien Koolen Foto Hub Dautzenberg

Vind je het nog steeds een uitdaging om het gehele Passion And Warfare album te spelen, dus beginnen met Liberty en eindigen met Love Secrets?
Steve: “Jazeker, ik begin het eigenlijk steeds leuker te vinden, hoe vaker ik PAW speel hoe beter ik het album vind. Nummers zoals Erotic Nightmares, The Riddle en Sisters lijken steeds beter te worden als ik ze vaak speel en ik heb er echt plezier in om deze tracks elke avond te spelen.”

Is Passion And Warfare je beste album, tot nu toe dan?
Steve: “Dat vind ik moeilijk om dat zo te stellen, Passion And Warfare is natuurlijk wel een fantastisch album, maar ik was erg jong toen ik dat album opnam; het was destijds echt een avontuur om dat album op te nemen en te maken; een echte uitdaging, die uiteindelijk zeer goed uitpakte.”

Modern Primitive is een heel ander album dan PAW, toch?
Steve: “Ja, daar heb je gelijk in, Modern Primitive is de missing link tussen mijn solo debuut Flex-able and Passion And Warfare. Flex-able heb ik gemaakt toen ik 20, 21 jaar oud was en daarna heb ik in de bands Alcatrazz en David Lee Roth band gespeeld en heb ik ook PAW opgenomen. Modern Primitive bevat songs die zijn opgenomen met de zogenaamde Classified band, bestaande uit: Sue Mathis (keyboards, zang), Stu Hamm (basgitaar), Chris Frazier (drums) en Tommy Mars (keyboards, zang). We hebben heel veel songs opgenomen en dertien ervan zijn te horen op Modern Primitive.”

In het nummer The Lost Chord horen we Devin Townsend, hij hoorde toch niet bij de Classified?
Steve: “Nee, dat klopt, maar ik ben gewoon een grote fan van Devin en ik heb hem gevraagd om aan The Lost Chord mee te werken, maar hij zette het nummer volledig naar zijn hand en hij nam ook alle vocalen voor zijn rekening, wat eigenlijk niet de bedoeling was, ha ha. Devin heeft van The Lost Chord zijn nummer gemaakt, maar het is gewoon een goed nummer geworden en staat dus ook terecht op Modern Primitive.”

Jouw albums zijn over het algemeen toch voor 90% instrumentaal, maar Modern Primitive bevat veel songs met vocalen, waarom?
Steve: “De songs op Modern Primitive die tekst bevatten hebben die tekst gewoon nodig, ik heb het niet met opzet gedaan; het kwam gewoon zo uit. Er zijn gewoon nummers die tekst en zang nodig hebben en andere niet, dus…”

Wat is jouw favoriete song van Modern Primtive?
Steve: “Dat varieert eigenlijk per dag, of per week; op dit moment is het Never Forever en toen Modern Primitive net in de verkoop was, was mijn favoriete nummer het openingsnumer BOP!

Is jouw gitaarballad For The Love Of God van Passion and Warfare de beste/mooiste gitaarballad ooit?
Steve: ”Het is een prachtig en ‘beroemd’ nummer en ik vind het heerlijk om te spelen, maar wie ben ik om te zeggen dat een van mijn gitaarballads de beste/mooiste ooit is, dat laat ik maar aan de fans over.”

Wat is volgens jou de beste gitaarsolo ooit?
Steve: “Beste zou ik persoonlijk willen vervangen voor favoriete gitaarsolo, als dat mag tenminste, ha ha… Mijn favoriete gitaarsolo’s die nogal wat impact op mij hadden zijn nog steeds: de solo van Page (Led Zeppelin) in het nummer Heartbreaker, de solo van Carlos Santana in Europa (de stem van God bijna…) en de solo van Jimi Hendrix in het nummer Machine Gun, zoals het te horen is op het live album Band Of Gypsys.”

Naast de Passion And Warfare tour ben je ook nog onderweg met G3 en Generation Axe, zou jij jezelf als een workaholic betitelen?
Steve: “Nee, absoluut niet! Een workaholic is verslaafd aan zijn werk en dat ben ik met zekerheid niet. Ik houd van mijn werk als muzikant en ik heb ook wel degelijk een “strikte en strenge” werkethiek, maar ik ben geen workaholic; als ik thuis ben denk ik niet aan werk, maar gaat mijn interesse en aandacht uit naar mijn gezin.”

Vertel eens iets over het Generation Axe ‘project’, want dat hebben wij hier in Europa nog niet mogen zien/horen.
Steve: “Met Generation Axe staan we met 5 gitaristen op het podium, te weten: Zakk Wylde, Yngwie Malmsteen, Nuno Bettencourt, Tosin Abasi en ikzelf natuurlijk en we spelen veel nummers samen, dus dat is echt een gitaarorgie van de eerste orde. Meestal beginnen we met het fantastische Boston nummer Foreplay en dan gaat het los. Bij G3 zijn we slechts met drie gitaristen, Joe Satriani, ik en nog een andere gitarist, zoals bijvoorbeeld Eric Johnson of Yngwie Malmsteen en daar speelt elke gitarist zijn eigen show van ongeveer een half uur en daarna spelen we met zijn drieën nog een paar songs, dat is dus toch wel anders.”

Hoe was het om met Zakk, Yngwie, Nuno en Tosin op een podium te staan en te spelen?
Steve: “Fantastisch, onwerkelijk soms, ik had niet gedacht dat zoiets ooit zou gebeuren; het was echt super, Alle vier de gitaristen zijn natuurlijk meesters in wat ze doen en ze hebben allemaal hun eigen specifieke kwaliteiten. Zakk is natuurlijk een brok power, zijn gitaarspel is zo intens en Yngwie ken ik natuurlijk al van de G3 shows, hij is gewoon een gitaarlegende; hij was een pionier die een manier van gitaarspelen introduceerde die we nog niet gehoord hadden. Nuno is waarschijnlijk de meeste ondergewaarderde gitarist van de Generation Axe club en Tosin van de band Animals As Leaders, is waarschijnlijk een van de technisch begaafste gitaristen van deze tijd; zijn stijl is uniek, een mix van fusion en metal. Met deze vier stijlen en die van mij natuurlijk creëren dan weer een zeer interessante bijna ‘nieuwe’” stijl, die iedereen die van gitaarmuziek houdt zeker eens zou moeten beluisteren.”

Is er een kans/mogelijkheid dat die Generation Axe tour ook naar Europa komt?
Steve: “Ik hoop het wel en ik denk ook wel dat het gaat lukken, maar het grootste probleem is natuurlijk om data te vinden die voor ons alle vijf geschikt zijn. Iedereen heeft een eigen band en maakt albums en gaat op tournee, dus het is gewoon erg moeilijk om geschikte data te prikken. Het heeft 1,5 jaar geduurd om deze eerste Generation Axe tour te organiseren en te plannen, dus, we gaan het proberen.”

Wat is jouw favoriete gitaar?
Steve: “Ibanez Jem & Universe gitaren met DiMarzio Pick Ups, deze gebruik ik al jaren. Het zijn geen gemakkelijke gitaren om te bespelen, maar ik vind ze heerlijk en ze passen bij mijn persoonlijkheid.”

Je laatste album The Story Of Light is al weer 4 jaar oud, wanneer kunnen de fans een nieuw album tegemoet zien?
Steve: “Modern Primitive is mijn nieuwe album, het is geen gewone bonus CD, maar een volwaardig nieuw album met allemaal ‘nieuwe’ songs, dus…. Ik plan echter nooit dat soort dingen, ik werk eigenlijk constant aan nieuw materiaal en als ik genoeg nieuwe nummers heb, dan komt er een nieuw album.”

Heb je nog een paar laatste woorden voor de Nederlandse fans?
Steve: “Jazeker, want de Nederlandse fans liggen mij zeer aan het hart, ik kom heel graag in Nederland. Ik geloof namelijk in reïncarnatie en volgens mij heb ik in een eerder leven al eens in Nederland gewoond en geleefd, dus vandaar….. Het optreden op Bospop was trouwens ook zeer goed, het publiek was enthousiast en ik stond op een affiche met Carlos Santana, wat wil een mens nog meer, ha ha…”

Nu je het over Bospop hebt, het was inderdaad een supershow, maar veel mensen ‘klaagden’ over het volume, dat toch iets te hard was…. Hoe heb jij dat ervaren?
Steve: “Dat verbaast me, want dat is eigenlijk het ‘normale’ volume dat we altijd hanteren. Het is mij niet opgevallen, maar misschien hadden een aantal mensen geen oordopjes in en dat is natuurlijk onverstandig. Maar het mag natuurlijk ook niet te hard zijn, want dan kun je de nuances in de muziek niet meer horen en dat kan nooit de bedoeling zijn. Tijdens deze PAW tournee heb ik deze ‘klacht’ echter nog niet gehoord, maar het is altijd goed om feedback te krijgen. Maar toch houd ik van de Nederlandse fans want ze zijn altijd enthousiast, luisteren echt naar de muziek en kennen bijna altijd alle nummers die we spelen!”

Bedankt voor je tijd, Steve.
Steve: “Jij ook bedankt en misschien tot volgend jaar tijdens de Generation Axe tournee!”

Het leven lacht Tim Carroll toe. De zanger van Holy Holy geniet van de populariteit van de tweemansband, maar ook van het uitzicht op zijn vijftig hectaren aan achtertuin in Tasmanië, waar hij vier jaar geleden met zijn Zweedse vrouw kwam wonen. Wij waren benieuwd of de man met zoveel moois om zich heen ook net zulke mooie verhalen heeft. Het resultaat bleek niet eens met een clickbait-kop te omschrijven.

Tekst LiveGuideNL | Thomas van Waardenburg

Een band genaamd Holy Holy brengt een single uit getiteld Darwinism. Hoe pissig willen jullie religieuze instanties precies maken?
“Haha! Het zou geweldig zijn om boze brieven van hen te krijgen, maar onze single gaat niet over de evolutietheorie. Onze laatste tour trapten we af in de stad Darwin, in het noorden van Australië. Toen we na de show nog een paar dagen bleven hangen, schreef ik op mijn telefoon wat teksten die ik daarna heb opgeslagen onder de naam ‘Darwin’. De naam is dus eigenlijk ook geëvolueerd.”

Holy Holy staat ook compleet los van religie, natuurlijk. Jij laat je duidelijk inspireren door de Amerikaanse poëet Allen Ginsberg en psychotherapeut Carl Jung.
“Dat is nog nooit iemand opgevallen, maar het klopt! De song Holy Gin, van ons laatste album When the Storms Would Come, bevat verwijzingen naar het gedicht Footnote To Howl van Allen Ginsberg. Ik luister graag naar podcasts en die geven me ook regelmatig inspiratie voor teksten. Vooral In Our Time van Melvyn Bragg: een historicus die uitlegt hoe geleerden uit verschillende tijden over bepaalde onderwerpen dachten. Zo kwam ik bijvoorbeeld op de verwijzing naar Carl Jung in de song A Heroine. Ik raad iedereen aan ernaar te luisteren.”Je hebt bandgenoot Oscar Dawson leren kennen in Azië toen jullie daar vrijwilligerswerk deden. Toch duurde het daarna nog jaren voordat de band werd gesticht. Wat deden jullie in de tussentijd?
“Ik ben eerst naar Zweden gegaan en Oscar naar Berlijn. Het was niet per se mijn plan om lang te blijven, maar toen ik in Zweden mijn vrouw ontmoette, wilde ik natuurlijk niet zomaar weg. Oscar was ondertussen druk bezig met zijn band Dukes of Windsor, maar we hielden altijd contact. Toen hij een keer naar Stockholm kwam en ik hem voor wat hulp met mijn muziek vroeg, beviel dat zo goed dat we die dag nog de band zijn begonnen.”

En de naam voor de band kwam tot je na het nuttigen van spacecake, begreep ik?
“Haha, dat heb je goed begrepen! Op een middag vroeg mijn pianoleraar na de les of ik een hasj-koekje met hem wilde delen. We zouden daarna naar een show gaan, maar eenmaal bij de bushalte beseften we dat dát niet meer ging gebeuren. Daarna volgde een behoorlijk introspectieve nacht waar ik over een boel dingen heb nagedacht, zoals de kracht van dubbele woorden. Zo kwam ik op Holy Holy. Het woord alleen al draagt een bepaald gevoel met zich mee en dat is ook wat wij met onze muziek willen bereiken.”

Je organiseert eens per jaar een festival in je achtertuin. Dat is vast de beste bijbaan die een muzikant kan wensen?
“Absoluut. Afgelopen maart was de derde editie van Panama, zoals het festival heet. Het is de beste baan ooit! Ik weet niet eens of ik zonder dat festival in een band zou kunnen zitten, omdat touren en opnemen soms heel slopend is. Maar dat festival kan ik gemakkelijk tijdens een tour organiseren en dat houdt me gemotiveerd. We hebben grote acts als Charles Bradley, Courtney Barnett en Seun Kuti gehad, maar ook een boel opkomende bands uit Australië. Op het festival verkopen we appelcider die we zelf maken. Ik word altijd enorm blij als ik erover mag praten, haha! Had ik al gezegd dat het podium naast een meer vol lelies staat?”

LIVEDATA 21/09 Indiestadt @ Paradiso, Amsterdam 22/09 Merleyn, Nijmegen 02/10 Rotown, Rotterdam

Klinkt als: van podcasts en spacecake smullende indie-Aussies met een gezegende dubbele tong

Het september-nummer van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.

Hij is je typische, laid-back surfdude: knotje, goede baard en een gebruinde huid die je niet zomaar krijgt met een suffe kantoorbaan. Maar Jeremy Hewitt, beter bekend als Jeremy Loops, is behalve een golventemmer ook een echte muziekmaker. Eentje met een statement. De Zuid-Afrikaan loopt leeg over zijn favoriete stuk kinderspeelgoed én over het uitschakelen van de allesverwoestende vleesindustrie.

Tekst LiveGuideNL | Jolien Eijsink

Heb je een fetisj voor kinderspeelgoed?
“Het is nooit mijn plan geweest om die ene muzikant te worden die met kinderspeelgoed optreedt, haha. Het was bij toeval dat ik een stuk speelgoed oppakte, een loop maakte en er een liedje uit kwam. Gewoon voor de lol. Maar voor ik het wist, werd Mission to the Sun een van mijn populairste nummers. Toen had ik geen keus meer, haha. Twee jaar geleden gaven twee verschillende vrienden mij ook kinderspeelgoed voor mijn verjaardag. Ik heb er wel even mee gespeeld, maar het is toch niet helemaal mijn ding. Ik ben niet die volwassen vent die altijd met kinderspeelgoed speelt, dat bewaar ik voor een andere muzikant.”

Ik heb begrepen dat je graag een zeilboot wil kopen, er een opnamestudio in wil bouwen en dan de wereld rond gaat zeilen. Waarom ben je nog niet vertrokken?
“Haha, ik zit nu nog midden in het proces rondom mijn eerste album Trading Change en het maken van mijn eerste muzikale statement. Maar ik droom er al wel over. Vanochtend heb ik nog op internet gezocht naar zeilboten. Koop ik hem dan in de Caraïben en zeil ik van daar terug naar huis? Ik heb zoveel ideeën. Ik zou ook zeker niet alleen gaan, geen denken aan! Ik wil op pad gaan met een stel inspirerende mensen die allemaal goed zijn in andere dingen, met een schrijver die de hele reis vastlegt, een cameraman en een fotograaf. Ik wil de kapitein zijn, uiteraard. Maar dat team kan ook wisselen. Dan zeil ik naar Australië en pik ik daar mensen op die onderweg muziek met me willen maken, voor ik doorreis naar de westkust van Afrika, enzovoort. Maar we gaan niet 24/7 muziek maken en werken hoor, ik wil ook lekker surfen.”Naast het maken van muziek ben je ook een heel goede fotograaf. Als ik een foto zou maken van jou op je favoriete plek, hoe zou die foto er dan uitzien?
“Ik, surfend, op een golf in de Malediven. Jij zou in het water staan met een waterproof camera in de boeg, zodat je mij kunt fotograferen in de perfecte golf. Waarschijnlijk zal ik niet lachen op de foto, maar kijk ik woest geconcentreerd. Surfen is een van de dingen die ik het allerliefst doe. Ik ben opgegroeid naast de zee en surf al sinds m’n zevende. Als ik een lange tijd niet in de oceaan ben geweest, voel ik me bijna niet meer mezelf. Ik wil dus altijd op een plek dicht bij het water wonen.”

Maar waarom zou je Kaapstad ooit willen verlaten?
“Oh man, ik wil op heel veel plekken wonen en appartementen over de hele wereld hebben. Ik wil niet de rest van mijn leven touren zoals andere muzikanten. Als je een superster bent, een multimiljonair, waarom zou je dan nog zoveel reizen? Er komt een moment dat we elk concert kunnen livestreamen en mensen over de hele wereld vanaf de bank meekijken. Ik kan me niet voorstellen dat als ik ooit net zo oud ben als de Stones, ik nog steeds elk jaar negen maanden lang de hele wereld afreis. Ik wil proberen om verschillende appartementen in verschillende steden te huren, zoals Amsterdam, en dan van daaruit een maandje te spelen in alle grote omliggende steden. Dat heb ik nog geen enkele artiest ooit zien doen.”

Je zet je ook hard in voor sociale kwesties en milieuvraagstukken, onder meer als medeoprichter van de organisatie Greenpop. Waarom is dat zo belangrijk voor je?
“Omdat de wereld een fucking puinhoop is. Het is moeilijk voor Europa om te begrijpen hoe serieus de problemen van de derdewereldlanden daadwerkelijk zijn. Je ziet het op televisie, maar je bent je totaal niet bewust van de impact die het heeft op onze wereldwijde toekomst. Greenpop is mijn eerste stap in het bouwen van een betere wereld.”

Wat is stap twee?
“Ik zou graag de grootste online media-beïnvloeders, zoals Taylor Swift en Justin Bieber, willen verenigen rond één aandachtspunt, bijvoorbeeld de vleesindustrie. Wat zou er gebeuren als ik een campagne opzet met al die beroemde koppen en we ons richten op de top vijf van alle fastfoodketens, waaronder McDonalds en KFC – die samen verantwoordelijk zijn voor zo’n twintig procent van het wereldwijde probleem? Wat als we een globale bouwlamp op ze richten en van ze eisen dat ze veranderen? Oké, zeer waarschijnlijk word ik keihard onderuit gehaald. Maar ik blijf dromen en ervoor vechten.”

LIVEDATA 27/08 Amsterdam Woods, Amsterdam 28/08 Zomerparkfeest, Venlo 25/10 TivoliVredenburg, Utrecht 28/10 Effenaar, Eindhoven 29/10 AB Box, Brussel 30/10 Paradiso, Amsterdam

Klinkt als: een muzikale zonverering op het strand van Kaapstad

Het juli/augustus-nummer van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.