11:11 heet het debuutalbum van Xander and the Peace Pirates, en komt uit op de elfde van de elfde. En het gekkengetal blijft terugkomen in de levens van de band. Het album is soulrock, of rocksoul, maar ook wat blues, zolang het maar om die gitaren gaat. Er is geen Rammstein in de productie te vinden, hoewel Stu Xander dat misschien wel had gewild, roepen zijn band maatjes op de achtergrond.

Tekst Martje Schoemaker

“De opnames voor het album hebben we in twee sessies van elf dagen gedaan!” Maar dat is niet waarom ze het album zo genoemd hebben. “We realiseerden ons dat pas later. Maar nummer elf blijft maar terugkomen in onze levens.” Ze zijn dan ook blij verrast om te horen dat de elfde van de elfde in Nederland, tenminste onder de rivieren, het begin van het Carnaval seizoen betekent. In Engeland is het Armistice Day, oftewel het einde van de oorlog (de eerste welteverstaan). En, ook niet geheel onbelangrijk, het is het gekkengetal. Gitarist Mike Gay die zich bij de broers Xander heeft aangesloten begrijpt dat wel, dat van die gekken. Stu Xander: “Voor ons betekent het een nieuw begin, op verschillende momenten in ons leven. Dus de perfecte datum om onze plaat uit te laten komen.”

11:11 is opgenomen in de Wisseloord Studios, waar de jongens van de band mede terecht zijn gekomen doordat Stu een sigaret bietste van Fred (studiomanager van de Wisseloord Studio’s) en aan de praat raakten. Xander and the Peace Pirates zijn ontdekt door de grote baas van Gibson (Henry Juszkiewicz), je weet wel, van die gitaren. Over een lucky break gesproken… Die zorgde ervoor dat er een demo bij Eddie Kramer (producer oa. Jimi Hendrix, Led Zeppelin, Rolling Stones) terecht kwam, en ook hij was direct razend enthousiast. Waarom dan toch niet met hem de studio ingedoken? “Eén van de redenen dat het zo lang heeft geduurd voordat het album af was, was het hele zakelijke gedeelte. We zouden met Eddie de studio ingaan, maar dan moesten we naar L.A. Dat ging op het laatste moment, om jawel en helaas, financiële redenen niet. Maar we zijn uiteindelijk zo blij met de opnamesessies en het eindresultaat uit de Wisseloord Studios.”Grote verrassing voor de band was het Metropool Orkest, die in de studio naast hun bezig waren met opnames voor een reclame, toen zij bezig waren Are We Here op te nemen. “We wilden opeens heel graag strijkers erbij hebben. Mike heeft toen een vriend van hem in New York opgebeld en die heeft meteen die avond nog het strijker-stuk gearrangeerd. Toen we de volgende dag het Metropool Orkest vroegen of ze het voor ons wilde inspelen tussen de opnames door, was dat geen enkel probleem.” De kracht van muziek laat ook de muzikanten zelf niet onberoerd. Zodra het strijk-gedeelte klaar was en Stu het hoorde, begon hij te huilen. “Hier was ik constant over aan het denken, strijkers bij dit nummer. Het voelde dan ook als een droom toen het er echt op stond.” En, verrassing! Er waren elf leden van het orkest aanwezig die het hebben ingespeeld.

Dat het allemaal wat langer duurde vinden de jongens niet zo erg. Eentje is tussendoor getrouwd, de ander is net vader geworden. “Dit is het nieuwe rock ‘n roll! De maatschappij veranderen en normaal zijn. Nee joh! We hadden al gezinnen en we zijn één grote familie. Iedereen is erbij betrokken, we doen dit echt samen. En daarbij is iedereen om ons heen ook muzikant! Daarbij, dit is wat we altijd al hebben gedaan. En weet je wat de echte truc is? … Beter betaalde optredens krijgen, dan hoeven we er minder te doen!”

LIVEDATUM 14/11 Melkweg, Amsterdam

Bear’s Den kijkt vanaf het dakterras van platenlabel Caroline uit over een zonnig Amsterdam. Een dag eerder speelde de band voor het eerst songs van het nieuwe album Red Earth & Pouring Rain, tijdens een exclusieve show voor een handjevol diehard fans in de Power Sound Studio. Die zullen wel verrast zijn geweest, want de plaat laat een totaal andere sound horen dan we van de Britten gewend zijn.

Tekst LiveGuideNL | Tim Arets

De heren zitten er nu duidelijk relaxter bij dan tijdens de speciale showcase. “Het was warm, vroeg en we lieten voor het eerst nieuw werk horen in een intieme setting. Dat was vrij spannend, want mensen horen voor het eerst je nieuwe werk, waar je lange tijd aan gewerkt hebt. En dan maar hopen dat mensen het mooi vinden…”, legt zanger en gitarist Andrew Davie uit.”

Waar je de band vroeger kende van de prachtige folkliedjes, voert op Red Earth & Pouring Rain indierock de boventoon. Maar de meeste bands hebben liever niet dat je zo’n stempeltje op ze plakt, zo blijkt maar weer als Bear’s Den gevraagd wordt waarom zij de folk deels hebben laten varen. “Wat ís folkmuziek nou eigenlijk?”, vraagt de zingende drummer Kevin Jones zich hardop af.

Andrew filosofeert mee: “Vertelt een folkband verhalen? Zo ja, dan zijn we een folkband. Maar dan is bijna elke band een folkband!” Kevin: “Black Sabbath, fantastische folkband! Stairway To Heaven van Led Zeppelin: prachtig verhaal… goed folknummer!”Bijbel als mal
Over de hemel gesproken: ook op Red Earth & Pouring Rain wemelt het weer van de Bijbelse referenties. Kijk maar naar songtitels als New Jerusalem, Greenwoods Bethlehem en Gabriel. Geloven de heren zelf eigenlijk een beetje in het hiernamaals? “Ik ben niet gelovig, maar vind godsdienst wel heel interessant”, biecht Andy op. “Bijbelse verwijzingen bieden je een prachtige manier om verhalen te vertellen. Je kan de teksten uit de Bijbel als een soort mal gebruiken voor je eigen verhaal, omdat er zoveel symboliek in voorkomt. Het zit vol metaforen.”

Die interesse in religie maakte het voor de Londenaren des te boeiender om hun liedjes te spelen in het huis van de Heer, zoals vorig jaar in de Vondelkerk. “Een kerk is gebouwd om de stemmen van mensen te dragen”, weet Kevin. “En ze zien er ook nog eens prachtig uit, dus qua sfeer zit je ook zeker goed. We hebben een paar van die kerkshows gedaan en die waren allemaal erg speciaal.”Bevrijding
Toch zijn de teksten van Andrew ondanks het religieuze tintje erg persoonlijk. Is dat niet moeilijk, om tijdens het maken van een plaat elke keer die persoonlijke ervaringen terug te horen? “Interessante vraag! Het opschrijven van verhalen werkt voor mij heel therapeutisch, maar bij het opnemen hoor je het een miljoen keer terug. Dat is een stuk lastiger. Het zingen van diezelfde liedjes op het podium werkt juist weer heel bevrijdend.”

Andrew heeft inmiddels een trucje om een idee voor een nummer zo makkelijk mogelijk voor te stellen. “Het is eng om een heel persoonlijk idee voor een nummer te introduceren aan de andere bandleden. Het is dan nog heel naakt en helemaal van jou. Vaak breng ik het idee dan in via een jam, wat me altijd op verbaasde reacties van de rest komt te staan. Maar dan kan iedereen er tenminste mee aan de slag. Ik ben blij dat het zo altijd lukt. Kevin en ik werken al zo lang samen, de chemie tussen ons werkt. We maken zelfs…” Kevin: “…elkaars zinnen af.”

LIVEDATA 11/11 + 12/11 Melkweg Amsterdam (Sold Out) 14/11 De Oosterpoort, Groningen 15/11 TivoliVredenburg, Utrecht (Sold Out) 16/11 Ancienne Belgique, Brussel (Sold Out)

Klinkt als: filosofische indie-Britten met een goed verhaal

—

Top 7 goddelijke songs
Bear’s Den zal je alleen op zondagochtend in de kerk aantreffen als een publiek daar keurig een paar duiten voor heeft neergeteld. Toch zit hun muziek vol met Bijbelse verwijzingen. Daarin staan de Britten natuurlijk niet alleen. Vele collega-muzikanten gingen hen voor in het gebruik van religieuze knipoogjes in geniale popsongs. Wij noemen er zeven: één voor iedere door God geschapen dag.

1. Bob Dylan – Gates of Eden
2. Kanye West – Jesus Walks
3. Chance the Rapper – Blessings
4. Bill Callahan – Faith/Void
5. Bon Iver – 33 “GOD”
6. Beastie Boys – Shadrach
7. AC/DC – Highway To Hell

—

Het november-nummer van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.

Daarin onder meer interviews van Savages, Bear’s Den, Alex Vargas, Ryley Walker, Alcest en Elephant Stone.
Verder de rider van Bazart en uiteraard weer een nieuwe groupies exposed!

Let Love Show The Way heet het tweede album van de blues rocksensatie SIMO. Dit Amerikaanse trio bestaande uit Adam Abrashoff (drums), Elad Shapiro (basgitaar) en gitarist/zanger JD Simo en speelt blues rock die zijn weerga niet kent. Dat komt vooral door het fenomenale gitaargeweld van JD, die onder andere geïnspireerd is door The Allman Brothers en Elvis Presley! Ik sprak met JD over het nieuwe album natuurlijk.

Tekst Martien Koolen

Het nieuwe album heeft de welluidende titel Let Love Show The Way, dat klinkt nogal ‘hippie’-achtig, zeg maar jaren zestig, zeventig, toch?
“Um…dat weet ik niet helemaal zeker, wat je daar zegt. Geldt dat niet voor deze tijd dan? Ik ben constant in gevecht met het zoeken naar de beste persoon in mijzelf en hoe ik iets voor de wereld kan betekenen. We hebben het daar ook in de band over en we proberen in ieder geval altijd positief te zijn. Ik als schrijver van teksten en liedjes, ik sta ergens voor en laat dat dan a.u.b., iets positiefs zijn, of in ieder geval een boodschap met een positieve ondertoon, toch?”

Jullie tweede album is live opgenomen, klopt dat?
“Ja, zo is het wel uiteindelijk gegaan. De nieuwe plaat was eigenlijk al klaar maar toen vroeg de platenmaatschappij ons om een paar bonus tracks op te nemen en binnen twee dagen hadden we een heleboel materiaal op band staan, waarvan de meeste songs ook nog eens aanzienlijk beter waren dan de songs die we eerder opgenomen hadden. Uiteindelijk hebben we toen ervoor gekozen om het nieuwe songmateriaal te gebruiken voor het nieuwe album in plaats van de oorspronkelijk opnames. Er zijn heel weinig overdubs gemaakt en gebruikt en het is dus eigenlijk inderdaad echt live in de studio opgenomen.”

En dat is dan gebeurd in de ‘beroemde’ Big House studio in Macon, Georgia; waarom daar?
“Dat was uiteindelijk mijn idee, het was een zeer inspirerende locatie en we hebben daar heel snel, heel veel goed materiaal geschreven en opgenomen, dus…”

En dan heb je ook nog eens op de Les Paul Goldtop gitaar van niemand minder dan Duane Allman ‘mogen’ spelen, hoe was dat en wat is er zo speciaal aan die gitaar?
“Dat was een grote eer inderdaad. Waarom is die gitaar zo bijzonder; daar kan ik op twee manieren op antwoorden. Ik kan zeggen, er is niets bijzonders aan deze Les Paul, het is gewoon een instrument, maar ik kan ook antwoorden dat met deze gitaar bijzondere muziek is gemaakt en dat deze gitaar dus significant belangrijk is. Het is een belangrijk instrument in de geschiedenis van de rockmuziek en deze gitaar heeft een fantastische klank, maar uiteindelijk is het toch maar weer een instrument en moet je voor jezelf bepalen wat het belang van deze Goldtop is.”

Heb jij een favoriete gitaar om op te spelen?
“Nee, niet echt. Ik heb een paar oudjes die ik echter wel koester, maar ik heb niet speciaal een voorkeur voor een Les Paul, Ibanez of Rickenbacker.”

Wat is trouwens je favoriete gitaarsolo aller tijden?
“Zeer goede vraag, uh….de solo van Scotty Moore in het Elvis nummer Heartbreak Hotel, dat is namelijk de eerste gitaarsolo die ik geleerd heb om te spelen, ha ha. Dat is echt een hele goede solo, je kunt de solo zingen, het nummer zou zonder deze solo veel minder zijn en de solo is funky, weet je wel, ha ha”Jullie componeren de meeste songs samen, hoe gaat dat in zijn werk?
“Eigenlijk ontstaan de meeste songs tijdens jamsessies in de studio die dan uitgewerkt worden. Ik schrijf dan de teksten en klaar is kees, ha ha… Nu, werken we eigenlijk alweer anders, we componeren en oefenen nieuwe songs op dit moment, we zijn namelijk al sinds januari op tournee. Er is trouwens al een nieuw album aan het ontstaan en we concentreren ons nu toch nog veel meer op het componeren van de songs; de nieuwe nummers hebben een duidelijkere verhaallijn. Teksten zijn natuurlijk belangrijk, want je wilt met de tekst toch iets zeggen, je neemt een standpunt in; je vertelt een verhaal en heb je geen verhaal dan is de song eigenlijk gewoon waardeloos.”

Wie bepaalt wat voor songs er op setlist komen?
“We maken nooit een setlist, ha ha… Voordat we aan het optreden beginnen praten we even over de eerste 2 of 3 songs en vanaf dat punt spelen we gewoon wat in ons opkomt of wat het publiek wil horen. We improviseren dus tijdens elke show, dat houdt het voor ons spannend en interessant, maar ook voor het publiek; als de mensen een ballad willen horen, dan spelen we een ballad; het is belangrijk om op je publiek te anticiperen. We spreken trouwens wel altijd af met welk nummer we eindigen, ha ha….”

Ben jij trouwen de leider van SIMO?
“Ja, dat klopt waarschijnlijk, hoewel ik niet zo in een absoluut leiderschap geloof, ik ben geen dictator of zo, maar iemand moet toch een beetje de baas zijn en bepaalde beslissingen nemen. SIMO is gewoon een democratische band maar sommige beslissingen neem ik, maar dan wel na overleg met Elad en Adam.”

Luister je veel naar andere gitaristen?
“Nee, eigenlijk helemaal niet, beter gezegd niet meer. Ik luister op dit moment erg veel naar de Alabama Shakes, dat vind ik echt geweldige muziek. Verder houd ik erg van saxofoon spelers, zoals Coltrane, en jazz muziek, en natuurlijk Bob Dylan en Elvis, de belangrijkste artiest ooit!”

Verzamel je CD’s of platen?
“Ik verzamel inderdaad vinyl, ik houd van vinyl en ik heb best een aardig grote platencollectie.”

Toekomstplannen?
“We zijn in 2016 nog heel veel onderweg en dat betekent dat we heel lang van huis zijn, dat is van de ene kant verschrikkelijk, maar van de andere kant is het gewoon super. Het is fantastisch dat we deze kansen krijgen om overal te spelen en op te treden en het spelen maakt ook eigenlijk alles weer goed; je weet waar je het voor doet.”

Laatste vraag, als je de interviewer was, wat zou dan jouw laatste vraag zijn?
“Wow, zeer goede vraag……wat zouden je laatste woorden zijn voordat je sterft… dat zou mijn laatste vraag zijn…. Ha ha….”
Dat is een heftige, ik zou zeggen: “To Be Or Not To Be…..”
“Shakespeare, nou, dat is niet verkeerd, man, super…”
En jij?
“Let Love Show The Way, ha haha….. Bedankt, man voor dit super interview.”

LIVEDATA 08/11 TivoliVredenburg, Utrecht 09/11 Patronaat, Haarlem 10/11 Charlatan, Gent 11/11 Deux Ours, Nandrin

Het is een prachtige zomerse dag en we varen met het pontje naar de overkant van het Amsterdamse IJ, waar niemand minder dan de Amerikaanse gitaarvirtuoos Ryley Walker ons opwacht. Een jonge vent die niets van politiek gezanik moet hebben, zo blijkt. Met zijn gloednieuwe plaat Golden Sings That Have Been Sung op zak heeft hij dan ook geen enkele reden om zich druk te maken over een stel bekvechtende apen.

Tekst LiveGuideNL | Kees Braam Foto Tom Sheehan

“Ik ben geboren en getogen in Rockford, Illinois, maar groot geworden in Chicago”, vertelt Ryley, die zichtbaar geniet van zijn verse muntthee. Hij is een van de vele muzikanten die aangetrokken worden door het leven in de grote stad. “Ik wilde aan het dodelijk saaie leven ontsnappen, dus vertrok ik al snel naar Chicago.”

Hoewel Ryley daar al tien jaar vertoeft, is hij nog lang niet uitgekeken op ‘zijn’ stad. “Er zijn in Chicago genoeg kansen voor een muzikant. Ik heb zowat mijn hele band daar in het kroegencircuit ontmoet.” Hoewel er een grote jazzscene huist, komen ook de minder fanatieke jazzcats aan hun trekken. “In Chi-city speelt iedereen met elkaar, ongeacht de stijl. Gelukkig maar, want ik kan voor geen meter jazz spelen, haha!”

Toch bezit de 27-jarige gitarist meer dan genoeg andere skills. Een blik op zijn lange uitgeharde nagels zegt genoeg: deze man brengt meer tijd door met zijn gitaar dan met zijn vriendin. We bestellen nog een bakkie, waarna het gesprek een bijzondere wending krijgt als het onderwerp politiek wordt aangesneden.Wapens en andere bullshit
Met de Amerikaanse presidentsverkiezingen in aantocht, zijn we wel benieuwd naar de politicus in de muzikant. “Ik betrek politiek niet op mijn muziek, maar heb wel zo mijn voorkeur”, brandt hij los. “Op dit moment zijn er te veel klootzakken in Amerika, met Donald Trump als grootste voorbeeld. Hij is een zielige man die om aandacht schreeuwt en gebruikmaakt van de angst die in mensen schuilt.”

De verder zo kalme Ryley verandert voor even in een man met een vurige mening. “Dan is er nog die achterlijke Amerikaanse traditie dat we allemaal wapens en andere bullshit moeten hebben om onszelf te kunnen verdedigen. Wat mij betreft mogen ze wapens verbieden”, buldert hij verder. Een enkeling in het café kijkt geschrokken achterom.

Ryley zou graag een oplossing voor de wereldproblematiek aanreiken, maar beseft dat het zo makkelijk niet is. “Om te beginnen moeten die wapens verdwijnen en iedereen fatsoenlijk worden opgeleid. Ik denk dat er dan al veel verbetert.” Hij laat zich graag als socialist omschrijven. Verbaasd vragen we ons af waarom deze niet bepaald typische Amerikaan eigenlijk niet in Nederland komt wonen. “Ja, dat lijkt mij ook geen verkeerd idee.”

Na de korte uitbarsting keert de rust weer terug en praten we over wat er écht toe doet: zijn muziek. “Momenteel touren we heel de wereld over. Ik geniet van het reizen en ontdek steeds meer van onze planeet”, glundert hij. “Er zijn mensen die heel hun leven een saaie baan hebben en niets van de wereld zien. Daarom voel ik me heel gelukkig om dit te mogen doen.”

LIVEDATA 07/11 Tolhuistuin, Amsterdam 08/11 Vera, Groningen 10/11 AB Club, Brussel 11/11 Cactus, Brugge 12/11 Le Guess Who?, Utrecht 24/11 Patronaat, Haarlem

Klinkt als: niet-zo-jazzy gitaarspel plus contrabas en best-wel-jazzy getrommel

Het november-nummer van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.

Daarin onder meer interviews van Savages, Bear’s Den, Alex Vargas, Alcest en Elephant Stone.
Verder de rider van Bazart en uiteraard weer een nieuwe groupies exposed!

Het Arnhemse Donnerwetter doet een greep in zestig jaar pophistorie en combineert inspiraties tot een broeiende soundtrack van een denkbeeldige roadmovie. Aan de vooravond van een clubtour, en met veel buitenlandse data in het vooruitzicht, spreken we met voorman Rocco Ostermann.

Tekst Chris Dekker

“Er lopen hier mensen van het gasbedrijf en er hangt al de hele ochtend een rare geur,” meldt Ostermann als we hem voor muzikantenbegrippen veel te vroeg bellen. De suggestie dat een gasexplosie tijdens een interview wel een mooie primeur zou zijn, wordt met Arnhemse nuchterheid beantwoord. “Liever niet voor de koffie.”

Nuchter maar zeer gedreven. Dat is het werkethos van de band en het bracht zanger/gitarist Rocco Ostermann, gitarist/zanger Wout Kemkens, toetsenist/bassist Matthijs Stronks en drummer Mike Visser naar de Popronde, DWDD, Oerol en Zwarte Cross. Voor wie Donnerwetter de afgelopen jaren gemist heeft, legt Rocco het nog eens uit.
“We combineren eigenlijk elke stijl. Van blues en soul tot Zappa, Beatles en Howlin’ Wolf. Het is als een soundtrack van een roadtrip door de pophistorie. Soms willen we bewust een floorfiller en dan moet alles wijken voor het ritme, maar meestal doen we gewoon iets. Op een bepaald moment komt dan dat uitroepteken op je voorhoofd; die ‘YES!’. We staan op de schouders van de groten, maar met al die inspiraties proberen we wat unieks te maken.”Met jou en Wout lijkt het op een band met twee kapiteins. Is dat zo?
“Nee, we vullen elkaar juist perfect aan. Vijf jaar terug ontmoetten we elkaar, we speelden een dag later samen en we zijn nooit meer gestopt. Alsof we tweelingbroers zijn, hebben we aan één blik genoeg en we stimuleren juist onze verschillende inzichten en verschil in karakter in de muziek. Het gaat als vanzelf en met veel lol. Alles kan, we proberen alles en dat geldt zeker ook voor Matthijs en Mike.”

Na een zomer van soms drie festivals op een dag, gaan jullie de zalen weer in. Past jullie broeierige sfeer beter in de brandende zon, of mag het zweet van de muren lopen?
“We hebben echt een topjaar achter de rug, met een goed ontvangen plaat en inderdaad heel veel festivals. Maar ik kijk toch wel uit naar de clubshows. Op festivals speel je vaak drie kwartier en met eigen shows, spelen we soms tegen de twee uur. We willen nog wel eens wat improviseren, haha! Daarnaast kunnen we nieuwe dingen proberen.”

En Europa lonkt.
“We hebben een boeker voor het buitenland, dus reken op meer data, en we praten binnenkort met ons label over promotie in het buitenland. Als je als band Europa in wilt heb je dat allemaal nodig. Wat dat betreft zouden we meer in Amerika passen. Bands zingen daar over liften, troosteloze vlaktes en eindeloze reizen in gammele treinwagons: die cultuur heb je hier niet. In plaats van uren diep in gedachten over highways te rijden, donder je hier de Afsluitdijk af of je belandt in, het overigens zeer fijne, België.”

Voor de nabije toekomst zit de band in ieder geval vol plannen.
“Naast de clubshows hebben we nog de Donnerwetter Day in maart, waarvoor de voorverkoop deze maand start. In Arnhem brengen we daar allerlei kunstdisciplines bij elkaar. Van muziek tot mode en van schilderkunst tot film. Vorig jaar ontstond het geleidelijk bij onze cd-presentatie, maar we willen er een jaarlijkse dag van maken om de Arnhemse kunstwereld op de kaart te zetten. Het mooie van die dag is dat al die kunstvormen elkaar inspireren, stimuleren en uitdagen. Verder hebben we in een kasteel in twee dagen vijf nieuwe nummers geschreven. Dat is gefilmd en tussen alle shows door komt dit binnenkort samen met een portret van de band als documentaire uit.”

LIVEDATA 05/11 Atak, Enschede 16/11 Cul De Sac, Tilburg 18/11 De Vorstin, Hilversum 25/11 Merleyn, Nijmegen 26/11 Mezz, breda 10/12 W2, Den Bosch 11/03/2017 Donnerwetter Day, Arnhem

Win Tickets voor Donnerwetter op 5 november in Atak

De Oxfordse band Glass Animals is bezig aan een stevige opmars. De eerste plaat Zaba was al een behoorlijk succes en de tweede plaat How To Be A Human Being ligt met hoge verwachtingen kersvers te dampen in de schappen. Tussen de bedrijven door wordt er veel live opgetreden. Ik vroeg voorman Dave Bayley hoe het was geweest.

Tekst Mania | Luc van Gaans Foto Neil Krug

Win 2 Tickets Meet & Greet + Soundcheck + Nieuwe Album Glass Animals

“Heel leuk, maar ook chaotisch. Je hebt geen mogelijkheid om te soundchecken, dus je gooit je materiaal op het podium in de hoop dat het werkt. Maar volgens mij ging het goed.” Geen soundcheck… Dat zal niet meegevallen hebben voor een band die alles sterk onder controle houdt. Want naast het produceren is Dave ook verantwoordelijk voor de songwriting en het ontwikkelen van de artwork, zowel voor het nieuwe album als voor de komende wereldtournee. “We hadden de muziek voor het album wat eerder klaar dan gedacht, dus had ik het idee dat ik ook wel de artwork kon doen. Dat bleek een enorme klus te zijn, dus de volgende keer laat ik het over aan iemand anders”. Aldus Dave, die ik telefonisch sprak over de nieuwe plaat.

Hebben de optredens het opnemen van de plaat beïnvloed?
“Onbewust heeft het vooral invloed gehad op de sound. Tijdens de optredens ga je ontdekken wat er goed klinkt en goed werkt door een groot geluidsysteem en dat hoor je terug op de plaat. Daardoor hoor je nu meer zware beats en bass-drops afgewisseld met hele gevoelige momenten. En ook veel meer groot gearrangeerde stukken tegenover hele gestructureerde overgangen. Het is dan ook gevarieerder geworden dan de vorige plaat, maar het klinkt ook nog gewoon als ‘ons’, de Glass Animals.”

En hebben de optredens ook je songwriting beïnvloed?
“Niet zozeer de optredens als wel het vele reizen. We hebben veel mensen ontmoet die allemaal wat te vertellen hebben en daar wilde ik iets mee. Ik heb op mijn telefoon hun verhalen opgenomen en toen ik ze later terug luisterde ontstonden er allerlei personages in mijn hoofd. Op basis van die karakters ben ik gaan schrijven zodat ieder liedje een ander personage beschrijft. Nadat we het album klaar hadden hebben we acteurs gecast die bij de liedjes passen, ze aangekleed en gefotografeerd in een speciaal ontworpen kamer waar ze zouden kunnen leven, compleet met meubilair in hun eigen stijl. Die sessies hebben we afgesloten met een soort familiefoto en dat is de hoes geworden. Verder komen in de video’s en live optredens al deze personages weer terug. Een soort totaal pakket dus. Het was een hoop werk, maar leuk om te doen.”Hoe heb je de samples gekozen voor de songs?
“Eigenlijk hebben we er maar drie gebruikt van anderen en hebben we de rest zelf gemaakt. Het idee was om samples te gebruiken die de liedjes ook een passende context meegeven. Zo hebben we melodietjes van oude computergames gebruikt op Season 2 Episode 3, dat over een meisje gaat dat niets met haar leven doet omdat ze televisie- en computerverslaafd is. En in de tekst van die song zitten ook hele subtiele verwijzingen naar cartoons en oude vreemde televisieseries. Voor Mama’s Gun, dat over psychische aandoeningen gaat, hebben we een sample van The Carpenters gebruikt. Uiteraard met het verhaal van Karen Carpenter in gedachten. Het geeft de songs die op het eerste gezicht leuke verhaaltjes zijn wat meer breedte en sociaal-politieke betekenis. Het zou leuk zijn als dat ook opgemerkt zou worden, maar dan moet je als luisteraar ook wel bereid zijn er wat dieper in te duiken. En voor degenen die dat niet willen is de muziek ook nog gewoon toegankelijk genoeg hoor.”

Wat is je favoriete track van het album en waarom?
“Dat is de laatste track van de plaat, Agnes. Maar ik ga je niet vertellen waarom, dat is privé. Overigens gaat het niet om een vrouw, ik hou er alleen niet van om te praten over de onderliggende betekenis van teksten. Maar het was een heel moeilijk nummer om te schrijven.”

Ik vind dat de nieuwe plaat, vergeleken met de vorige, heel consistent en zelfverzekerd klinkt. Zijn de Glass Animals volwassener geworden de laatste jaren?
“Absoluut! De eerste plaat klinkt eigenlijk heel verlegen omdat we ontzettend naïef waren. We wilden alles zelf doen maar niemand van ons had ervaring met muziek maken in bandjes of met de muziekindustrie. We kenden ook helemaal niemand in de ‘business’. Maar we hebben ongelooflijk veel geleerd de laatste jaren en daardoor voelden we ons ook veel comfortabeler in de studio. En we kunnen Paul Epworth altijd om zijn mening vragen, wat natuurlijk fantastisch is. Alles bij elkaar is de nieuwe plaat daardoor veel overtuigender.”

Wat kunnen we van de Glass Animals verwachten het komende jaar?
“Veel live shows en veel nieuwe artwork, bijvoorbeeld op onze website. Daarmee willen we de fysieke beleving van de steeds minder verkochte cd’s en lp’s vervangen, anders mis je de context van de muziek vind ik. En natuurlijk spelen we in november in Paradiso. Eén van de mooiste zalen in de wereld. Ik kijk er naar uit dat we daar nu als headliner mogen staan. Hopelijk kunnen we de zaal eer aan doen!”

LIVEDATA 03/11 Botanique, Brussel (Sold Out) 04/11 Paradiso, Amsterdam (Sold Out)

Win 2 Tickets Meet & Greet + Soundcheck + Nieuwe Album Glass Animals

Al dobberend op een roestige sloep in Gent kwam Maarten Devoldere op de naam van zijn toen nog ‘in knullige sferen’ verkerende soloproject. “Het stond in de boot gegraveerd en klonk wel lekker”, verklaart de nuchtere zanger van het Vlaamse muziekkanon Balthazar. In tegenstelling tot diens drijvende woning is ons gesprek vanmiddag bijzonder zeewaardig te noemen.

Tekst LiveGuideNL | Kees Braam Foto Frederik Buyckx

Het is een fijne zomerse middag in hartje Amsterdam, waar de lokale bevolking als vanouds bijna struikelt over Japanners die het straatbeeld domineren. Maar dat mag de pret voor de vandaag aanwezige zuiderbuur niet drukken. We zitten immers veilig in een hotel aan de Leidsegracht en zijn voorzien van een zalig stukje privacy.
“Eigenlijk ben ik er al zes jaar mee bezig”, antwoordt Maarten op de vraag wanneer Warhaus het levenslicht zag. Hoewel hij de afgelopen jaren een stevige carrière met Balthazar opbouwde, was hij toe aan iets anders. “Met Balthazar krijg ik bepaalde dingen niet gedaan. Dat is begrijpelijk als je in een band zit, maar met Warhaus kan ik alles erin stoppen wat ik kwijt wil. En dat is gaaf.”

De muzikant heeft een voorliefde voor artiesten die hun platen nagenoeg zelf maken. Zo wilde hij het ook aanpakken voor zijn solodebuut: het poëtisch getitelde We Fucked A Flame Into Being. “Leonard Cohen en Serge Gainsbourg waren grote inspiratiebronnen voor dit album. Met Warhaus combineer ik de songwriting van Cohen met de orkestrale sound van de sixties.”
Om de sound van weleer zorgvuldig te kunnen reproduceren, nam de Belg op met antieke, gammele apparatuur. “En het heeft ook geholpen dat ik vier maanden op een oude boot heb gewoond. Daarop maakte ik demo’s en die klonken behoorlijk gaar. Toch zijn daar uiteindelijk wel stukjes van op het album terechtgekomen.”Bij de bewuste keuze om een soloalbum uit te brengen, realiseert Maarten zich dat hij met zijn muziek voorlopig weer op de kleinere podia zal staan. “Het liefst sta ik met twintig man op het podium, maar dat kan ik niet betalen.”

Los daarvan is het de vraag of het zou passen, in de knussere zalen die Warhaus in het najaar verspreid door ons land aandoet. Maar eigenlijk hoeft het van hem ook niet zo nodig, spelen voor duizenden fans. “Op den duur wen je aan het spelen op grote podia en wordt het gewoontjes. Ik speel liever voor honderd man. Dan kunnen we ons tenminste veroorloven om op onze bek te gaan.”

Zijn wijze woorden zweven door de lobby van het hotel. Of hij zin heeft in zijn nieuwe avontuur, wordt hem nu gevraagd. “Gisteren had ik voor het eerst het vinyl van de plaat in handen. Ik voelde me zo trots!” Met een gezonde Vlaamse glimlach bevestigt Maarten Devoldere zijn liefde voor zijn werk. Dat Warhaus volop gaat schitteren in tal van Nederlandse zalen, staat bij dezen vast.

LIVEDATA 28/10 De Warande – Kuub, Turnhout 29/10 Let’s Get Lost Zwolle 01/11 TivoliVredenburg, Utrecht 02/11 Bitterzoet, Amsterdam 03/11 Muziekgieterij, Maastricht 04/11 Vooruit, Gent 05/11 Crossing Border Festival, Den Haag 06/11 Patronaat, Haarlem 08/11 Merleyn, Nijmegen 09/11 Rotown, Rotterdam 19/11 Gebouw-T, Bergen op Zoom

Klinkt als: een in de muziekscene van de sixties rondneuzende Gentenaar

Het oktober-nummer (de 25ste editie) van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.

Zij vieren dit jubileum met Neerlands nieuwe R&B-hoop Pink Oculus op de cover. Verder het allerlaatste interview met Augustines en sappige gesprekjes met Dinosaur Jr, Glass Animals, traumahelikopter en Kanye’s toekomstige running mate Ben Harper.
Ook publiceren we de onmogelijke rider van het fantastische The Grand East, tipt Niels Nieuborg van producerduo Nelson & Djosa de beste albums van het moment en testen we of The Great Communicators net zulke belachelijke Beliebers zijn als dat je zou vermoeden. LiveGuide 25 op ruim 550 plekken in gans het land te verkrijgen!

Vorige maand verscheen GLA, het vierde album van Twin Atlantic, de Schotse rockband die na enkele bescheiden pogingen deze keer eens het Europese vasteland definitief zou willen veroveren. Het optreden tijdens Pinkpop 2015 en een eerdere show op Lowlands leken een grote doorbraak in ieder geval niet in de weg te zitten. Het publiek en de daar aanwezige pers wisten het in ieder geval zeker: het kan niet anders, dit gaat een hele grote worden…

Tekst Jeroen Bakker

Vele uren voor aanvang van het optreden hebben de eerste fans zich al voor de hoofdingang van Paradiso verzameld. Het zijn voornamelijk jonge meiden die nerveus om zich heen kijken of er wellicht een mogelijkheid is om één of meer bandleden te kunnen ontmoeten. Een eerder optreden van hun helden kon wegens stemproblemen van zanger Sam McTrusty geen doorgang vinden. “Vanavond gaat het allemaal goedkomen,” zo verzekeren Ross en Craig, respectievelijk bassist/toetsenist en drummer van de band, ons. De vocalist verrekte eerder dit jaar zijn stembanden zodanig dat wanneer hij zou doorgaan en het daardoor forceerde, de ramp niet te overzien zou zijn. De fans hoeven zich geen zorgen te maken: “De stem van Sam is sterker dan ooit.”

De bescheiden en goedlachse Schotten genieten zichtbaar van de aandacht en laten het gewillig over zich heen komen. Er zijn veel herinneringen aan Nederland. Ze hebben hier tenslotte regelmatig gespeeld. Maar verder dan de legendarische katers na een ruige nacht in de hoofdstad weten ze op dit moment klaarblijkelijk niets noemenswaardigs te vermelden.

De titel van het album bevat de eerste drie letters van de stad Glasgow en is tegelijkertijd een ode aan de uit die stad afkomstige trouwe achterban. “Wij bedoelen hier in het bijzonder de mensen die vanaf het allereerste begin achter ons stonden en in ons geloofden toen we hiermee begonnen.” De kenmerken van de stad zijn volgens de muzikanten terug te vinden in de muziek die we op dit nieuwe album kunnen horen. Het zit boordevol contrasten. Het ruwe kille karakter maar ook de tedere en gepassioneerde kant van de stad. “Elke track is een snapshot die een kant van de stad belicht. Glasgow is een geweldadige stad maar niet ruiger dan iedere andere grote stad in Europa,” zo vertelt Ross. “Glasgow is honest, real en kent ook een darkside. Zo zit de stad boordevol gangs, draait alles om drugs en dat brengt veel problemen met zich mee”, klinkt het serieus. De ouders waren indertijd dan ook heel erg gelukkig met de keuze van de jonge gasten om zich volledig met muziek bezig te gaan houden. Dat ze er ook nog succesvol mee zouden worden had werkelijk niemand verwacht.Vooralsnog is het voornamelijk de UK waar het succes zich afspeelt. Zalen met een capaciteit van duizend tot tweeduizend toeschouwers raken moeiteloos uitverkocht. “We hebben ons dan ook hoofdzakelijk op de optredens bij ons gericht en daardoor is het Europese vasteland een beetje achtergebleven denk ik. Hoog tijd dus om het in te halen,” klinkt Ross vastberaden. Het komt daarom goed uit dat de muziek van Twin Atlantic ook door enkele grote invloedrijke en commerciële bobo’s lijkt te zijn ontdekt en zou een reclame-spot voor Eurosport zeker niet zo succesvol zijn geweest zonder de krachtige begeleidende muziek van Twin Atlantic. Wie deze jongens zo onderuitgezakt ziet zitten in de kleedkamer van Paradiso zou ze trouwens niet bepaald meteen associeren met een sportief imago of een opwindende sport-commercial. Het blijkt een enorme misvatting. De heren zijn wel degelijk uitermate sportief, al wordt het hoofdzakelijk allemaal op televisie gevolgd met een lekker bier binnen handbereik. In Glasgow draait namelijk alles om het voetbal en dat wordt allemaal nauwlettend in de gaten gehouden. Werkelijk nergens gaat supportersrivaliteit zover als in de Schotse stad waar voetbalclubs Glasgow Rangers en Celtic niet alleen de dienst uitmaken maar ook voor grote verdeeldheid zorgen. In hun eigen land zou een uitspraak hierover invloed hebben op een aanzienlijk deel van de trouwe aanhang maar hier is daar niets van te merken.

Het maakt ze tegenwoordig niets meer uit wat de mensen denken. De tijd dat Twin Atlantic precies dat deed wat het publiek wilde horen is met het uitbrengen van GLA voorbij. De optredens en het contact met bands als Biffy Clyro, Blink 182 en Limp Bizkit heeft ze duidelijk aan het denken gezet. Niet langer zijn de concessies in het maken van muziek leidend. “Dit is wie wij zijn en dit is hoe wij klinken. Als het je niet bevalt is dat jammer voor je”.

De voorkeur is overduidelijk. Celtic zit diep in hun hart. “In mijn jeugd was Henrik Larsson mijn idool,” aldus de enthousiaste Craig. “Niet alleen een geweldige voetballer maar ook nog eens een voorbeeldige prof. Zelfs de fans van de Rangers vonden hem aardig”. Plotseling worden allerlei hoogtepunten van hun jeugd-idool genoemd en kost het zowaar enige moeite om het gespreksonderwerp te veranderen en de focus weer op muziek gericht te krijgen. “Oh ja, er is vanavond een show in Paradiso,” zie je ze denken. “Ieder optreden is een feest dat we samen met de fans vieren. Net als al die andere keren hier. We hopen daarna nog naar de stad te kunnen. Het zal morgen ongetwijfeld weer een zware dag worden!”

LIVEDATA 01/11 KAVKA, Antwerp 02/11 EKKO, Utrecht

In de Poelestraat in Groningen, zo’n beetje dé uitgaansstraat van het hoge noorden, zit een trotse Mark Lada, die met liefde en een grote grijns vertelt over de te verschijnen derde plaat van traumahelikopter. De frontman en songwriter van de band dus in z’n eentje, maar voor een saai stroperig gesprek zijn we geen seconde bang. Lada is een goede prater en verstopt zijn liefde voor muziek zeker niet. Lekker lullen over muziek met een biertje, niets mis mee. Al hangend op de bank in de achterkamer van het Concerthuis, een zeventiende-eeuws voormalig concertpodium, hebben we het over album drie: Competition Stripe.

Tekst The Daily Indie | Jeroen Sturing Foto’s Tineke Klamer

Voor traumahelikopter moet de tijd de afgelopen zes jaar zijn omgevlogen, want: time flies when you’re having fun. Het begon met recht-voor-z’n-raap-garagerock op het titelloze debuutalbum. Op album twee werden de nummers melodieuzer en de teksten zwarter. Succes hadden ze in Amerika, waar de garagerockscene vele malen groter is dan in Nederland, met drie keer showcasefestival SXSW tot gevolg. Maar traumahelikopter is niet het doorsnee garagerockbandje: het heeft een vrijwel unieke opstelling met twee gitaren en een gestripte drumkit: enkel een floordrum, een bekken en een snaredrum. Op het derde album Competition Stripe zoekt de driemansformatie naar meer dynamiek. Niet meer veertig minuten knallen op het fameuze ‘standje traumahelikopter’ dus, want zeker op de tweede helft van de plaat mindert het tempo en vinden we ballads.

Hoe kwam de sound van Competition Stripe tot stand?
“Bij ons eerste album (traumahelikopter, 2013 – red.) waren we onbevangen en zo hebben we de plaat gemaakt. We hebben in vijf dagen alles erop geknald en dat was het. Het tweede album was gecompliceerder, zo ook het opnameproces. Onze nieuwe plaat gaat qua eenvoud meer richting album één, maar is ook een stuk gevarieerder geworden. Je ontwikkelt je als band. Er hoeft bij ons niet koste wat het kost vooruitgang in te zitten, als we maar niet twee keer hetzelfde album maken. We vinden het altijd interessant om te kijken wat we nu weer kunnen doen. Doordat we zo’n gestripte opstelling hebben, is dat de uitdaging. We hebben nu drie verschillende platen gemaakt en voorlopig lukt dat nog. De rek is er nog niet uit.”

Kunnen we traumahelikopter met deze nieuwe ingeslagen weg nog wel garagerock noemen?
“Als mensen het hebben over garagerock, dan stellen ze zich voor dat het Californische, wiet rokende ragbandjes zijn, maar zo zie ik het niet. Het genre staat voor mij eerder voor een laagdrempeligheid en eerlijkheid in muziek dan voor een bepaalde sound. Waar we voor deze plaat naar geluisterd hebben loopt uiteen van country tot duistere wave. We zijn alle drie ontzettende muzieknerds en dat zit er allemaal in. Voor mij maken we daarom gewoon gitaarmuziek. Ik hoef het wiel niet per se opnieuw uit te vinden, ik zie onze band in een traditie van andere groepen. Het is gitaarmuziek van beste vrienden die het leuk vinden om te spelen. Zo simpel is het.”

De reputatie van garagerockers is wel dat er nog weleens vreemde dingen gebeuren bij een optreden.
“Ja, we hebben ooit in een Belgische bikershop gespeeld waarbij iemand, bewust of onbewust, op een gegeven moment zijn haar in de fik stak. Dat is wel een van de raarste dingen die ik ook heb gezien. Het was een heel klein zaakje en we stonden op een verhoging met een motor ernaast. Toen keek ik naar beneden en zag ik het. De bezoeker is hij de zaal uit geëscorteerd.”

De reputatie van garagerockers is wel dat er nog weleens vreemde dingen gebeuren bij een optreden.
“Ja, we hebben ooit in een Belgische bikershop gespeeld waarbij iemand, bewust of onbewust, op een gegeven moment zijn haar in de fik stak. Dat is wel een van de raarste dingen die ik ook heb gezien. Het was een heel klein zaakje en we stonden op een verhoging met een motor ernaast. Toen keek ik naar beneden en zag ik het. De bezoeker is hij de zaal uit geëscorteerd.”

Hoe was het om met de band drie keer op SXSW in Amerika te spelen?
“Spelen in Amerika was altijd al een jongensdroom. Ik ben altijd gigantisch fan geweest van de muziek daar en wilde het land heel graag zien. Vooral hun kijk op muziek is inspirerend om mee te maken. De popcultuur in Amerika verschilt enorm van die in Nederland en Europa. Ik merk in Europa, en zeker in Nederland, dat het enorm goed gefaciliteerd is met popzalen en subsidies. In Amerika is dat niet zo. Daar kom je niet weg met halfbakken shit, iedereen kan daar goed spelen. Al die bands zien er goed uit, klinken goed en zijn gewend om keihard te werken – vaak zonder enig succes. Er is veel meer een kroegencircuit waar middelgrote bands nog rocken in bars. Dat heeft iets romantisch, iets charmants. Tegelijkertijd mag je hartstikke blij zijn dat wij hier in een land leven waar je de meest geweldige festivals hebt met topgeluid en goed eten. Op SXSW speelden we op een feestje van het label Burger Records. Het was een van de hipste feestjes die je er kon vinden. Toch was er een enorm slecht geluidssysteem, geen soundcheck of wat dan ook. Iedere band kwam gewoon, plugde in en ging meteen spelen, of het geluid nou goed was of niet: daar was geen tijd voor. Dat is Amerika: een enorm verschil met hier. Het is de essentie van de muziek en het is daardoor heel oprecht en echt. Ik mis die instelling bij veel Nederlandse bandjes, hier moeten we alles maar polijsten.”

Het land Amerika houdt je bezig; je zingt in de titeltrack van jullie nieuwe album ‘We Are Europeans in America, this is what we do now’. Is dat waar de plaat over gaat?
“Dat was lichtelijk ironisch bedoeld. Je ziet heel vaak dat mensen in Europa erg bezig zijn met het kopiëren van wat er in Amerika gebeurt, en een heleboel bandjes doen dat ook. Hoe ik het zie ie dat ik met de vele invloeden die ik heb, graag iets wil maken wat van mij is; iets persoonlijks en geen kopie ergens van. Het overkoepelende idee van de plaat is dat we nu in een internettijd leven waarin alles toegankelijk is voor iedereen. Hartstikke mooi natuurlijk, en het levert ons een ontzettend rijke beeldcultuur op, maar er is ook een geweldige overdaad. Dan vraag ik me af: wat beklijft er nog? Wat houdt er waarde en waar kijk en luisteren we over twintig, dertig jaar nog steeds naar? Bandjes schieten als paddenstoelen uit de grond, krijgen heel veel aandacht en worden heel erg gehypet, maar een jaar later heeft niemand het er nog over. Mensen zijn continu opzoek naar iets nieuws. Daar zit ook een competitief element in, in de zin dat iedereen probeert interessanter, leuker, knapper en beter te zijn dan een ander. Alles lijkt op elkaar en je ziet het eigenlijk in veel dingen: de kunst, de mode en de muziek. Dat is de competition waar de plaat over gaat.”

Doet traumahelikopter daar dan niet aan mee?
“Als ik het op onszelf betrek, vind ik het heel cool dat wij het met z’n drieën gewoon tof hebben. Überhaupt dat we drie platen gemaakt hebben, wat heel veel bands tegenwoordig al niet meer lukt. We zijn beste vrienden, dat is het. Dat maakt dat wij er wel heel veel zin in hebben. We zijn meer een soort broers nu omdat we zoveel samen hebben meegemaakt. Wij hoeven elkaar niets uit te leggen, wij begrijpen elkaar en weten wat we aan het doen zijn.”

LIVEDATA 25/10 Dutch Design Week, Eindhoven 27/10 EKKO, Utrecht 03/11 Vera, Groningen 05/11 Paradiso, Amsterdam

The Daily Indie

Vrijdag 16 september is de nieuwe editie van The Daily Indie uitgekomen!

In het nieuwe magazine, het derde van 2016, vind je interviews met Wild Beasts, Allah-Las, Warpaint, Preoccupations, Glass Animals, Ryley Walker, Lookapony, traumahelikopter en Popronde Nederland.

Abonnement nemen doe je hier.

De mannen van Augustines hebben net een nieuwe plaat uit, maar toch hangen ze binnenkort hun gitaren en drumstel aan de wilgen. Dat dit het laatste interview met de New Yorkse indierockers zou worden, zagen we zeker niet aankomen. Of hadden we al de nodige signalen kunnen opvangen toen bassist Eric Sanderson zo openhartig met ons sprak over het leven, depressies en Donald Trump?

Tekst LiveGuideNL | Tim Arets

Sanderson zet direct de toon voor het gesprek. “Hoe zijn we ons leven aan het leven, wat gebeurt er nou allemaal en wat is echt belangrijk voor ons?” Hij vertelt welke twijfels hebben geleid tot This Is Your Life, het derde album van de band die voorheen We Are Augustines heette. “Waar voelen we ons werkelijk thuis? Dat soort vragen hebben de plaat gevormd. We zijn vooral op zoek naar onze plek in de wereld, zowel fysiek als emotioneel. En dat is knap lastig.”

Ook moeilijk is volgens de bassist uit Brooklyn de term ‘succes’. “Iedereen heeft daar zijn eigen perceptie van. Veel mensen zijn gedreven om de top van de berg te bereiken. Maar weet je wat er op die bergtop te vinden is? Niet zo veel, eigenlijk. Ironisch, toch? Er ligt sneeuw, het is een onbewoonbare plek waar het stervenskoud is en mooi kun je het ook niet echt noemen. Waarom zou je daar willen zijn?”

Misschien is de band daarom klaar om er een punt achter te zetten? Zijn ze bang voor die koude bergtop, of inmiddels juist aangekomen op een ooit gedroomd toppunt dat nu blijkt tegen te vallen? Het beeld van de top als ultieme streefpunt is volgens Augustines een utopie. Er bestaat geen ideaal eindpunt of perfectie, horen we in het nummer Landmine. “Dat gaat over de realiteit. Onze zanger Billy zegt daarin eigenlijk: ‘Ik ben niet perfect’.”Een veel beter voorbeeld van imperfectie is in Sandersons ogen het politieke klimaat in zijn thuisland. “We hebben de duivel, Donald Trump, die heel simpele ‘oplossingen’ noemt voor zeer complexe problemen. Men slikt het als zoete koek, terwijl die oplossingen nooit zullen werken. Complexiteit hoort bij het leven en zou omarmd moeten worden. Het leven is af en toe gewoon fucked up. Ik strijd zelf af en aan met depressies. De beste oplossing daarvoor, en eigenlijk voor alles, is erover praten. Omring je met mensen van wie je houdt. Alleen zij kunnen je helpen de zorgen weg te nemen.”

Nou, dat zou een wel heel zwaar einde van dit gesprek zijn. Terwijl Augustines live toch echt een prachtig feestje is, zoals we binnenkort in Rotown en Tolhuistuin voor het laatst mogen aanschouwen. Gelukkig verschijnt bij Sanderson een lach op zijn gezicht als het gaat over de recente tour met Noel Gallagher, met wie ze eerder dit jaar onder meer de HMH platspeelden.

Al blijkt zijn anekdote eigenlijk vooral enorm pijnlijk. “Bij de eerste show wilde ik een stuk brood afsnijden, maar daarbij hakte ik ook de helft van mijn vingertopje eraf. Het mes ging dwars door mijn nagel. Best een interessante ontwikkeling dus, want daardoor speel ik deze hele tour al met drie vingers, haha.”

LIVEDATA 13/10 Rotown, Rotterdam 14/10 Paradiso Noord @ Tolhuistuin, Amsterdam

Klinkt als: drie introspectieve indierockers die we bijna They Were Augustines mogen noemen

Het september-nummer (de 25ste editie) van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.

Zij vieren dit jubileum met Neerlands nieuwe R&B-hoop Pink Oculus op de cover. Verder het allerlaatste interview met Augustines en sappige gesprekjes met Dinosaur Jr, Glass Animals,traumahelikopter en Kanye’s toekomstige running mate Ben Harper.
Ook publiceren we de onmogelijke rider van het fantastische The Grand East, tipt Niels Nieuborg van producerduo Nelson & Djosa de beste albums van het moment en testen we of The Great Communicators net zulke belachelijke Beliebers zijn als dat je zou vermoeden. LiveGuide 25 op ruim 550 plekken in gans het land te verkrijgen!