Category: Interviews

Why Are You OK is het vijfde album van Band Of Horses in tien jaar tijd. Kort voor de release van de nieuwe plaat, blikte boegbeeld Ben Bridwell op de Facebookpagina van de band uit Seattle met een speciale playlist terug op de tijd rond het debuut Everything All the Time. “Een playlist van de muziek waar ik tien jaar terug naar luisterde, voor zover ik het mij nog kon herinneren”, vertelt hij over het lijstje, dat vooral “heel erg leuk was om samen te stellen”. “Ik ben nog niet zo hard als toen op zoek naar nieuwe muziek. Hoe ik die ontdek? Vooral via mond door mond. Mijn muziekcollectie breidt nog steeds uit, met nieuwe en oude dingen. Altijd op jacht.”

Tekst Mania | Ruben Eg

Ik las ergens dat je tien jaar terug een ELO-achtig album als ideale plaat voor ogen stond?
“God, ja! Dat toont maar weer eens te meer aan dat ik geen enkel benul van mijzelf heb en wat ik aan het doen ben. Ik rol overal maar doorheen en op zeker moment is er een een eindproduct. In die tijd dacht ik nog dat er keyboards en wat allemaal in een echte studio zouden staan om onze sound nog weelderiger te maken. En ik dacht dat we een goede producer nodig hadden. Maar ik was aangenaam verrast door de prachtige productie van Phil Ek voor Everything All the Time. Hij accentueerde onze smerige elementen en schoonde onnodige geluiden op.”

Het album lag heel dicht bij de livesound van Band Of Horses.
“We zijn in ieder geval geen Can. Er lopen geen tapes mee, het is altijd organisch. Onze albums vind ik een juiste weergave van hoe wij klinken. Maar ik denk wel dat wij er door de jaren heen er beter in slagen om op het podium een extra dimensie of energie aan de nummers te geven.’

Zonder applaus van het publiek, had Acoustic At The Ryman net zo goed een studioalbum kunnen zijn.
‘Tijdens die tournee namen wij elke avond op, zonder het idee een livealbum uit te brengen. Daar heeft Acoustic At The Ryman volgens mij die relaxte sfeer. Als we vooraf hadden gepland die avond op te nemen voor een liveplaat, dan waren wij meer gespannen geweest. Die tournee was op een of twee avonden helemaal elektrisch en hard. Het leek logisch om juist die ene opname uit te brengen.”Why Are You OK is geproduceerd door Jason Lytle van Grandaddy. Is er vooraf een idee over de richting van een nieuw album, bijvoorbeeld door het kiezen van een producer?
“Ik had het gevoel dat Jason de juiste man voor de klus was. Eigenlijk zijn wij een beetje geestverwanten. Wij werken het liefst alleen thuis, zijn altijd bezig met schrijven, altijd op zoek naar iets van betekenis of hilarisch in muziek. Wij delen ook dezelfde inside jokes. Toen de mand liedjes voor dit album aardig vol begon te raken en het tijd was om aan de opnames te beginnen, legde ik de jongens voor dat Jason misschien wel de beste producer hiervoor was. De Grandaddy-albums die hij zelf heeft geproduceerd klinken allemaal fantastisch. Zijn mini-orkesten, geluidstukken met smerige gitaren en sonische kracht; die wilde ik lenen. Ook zocht ik iets van een mentor. Net zoals Phil Ek, die net als Jason een hele goede vriend is. Als een van mijn teksten niet goed of stom was, dan zegt hij gewoon eerlijk dat het beter kan. Zoiets is cruciaal voor iemand zoals ik, die niet overloopt van vertrouwen in zijn rol als songschrijver.”

Hoe begint een album? Heb jij vooraf alles klaar?
“Ik ben echt de planner en de tweaker. Ik werk vooral ’s nachts. Ik ben niet zo goed in spontaan samenwerken. Daarom werk ik het liefst alleen een idee uit, voor ik mijzelf voor schut zet voor iedereen. Pas daarna gaan we met elkaar aan de slag.”

Is het niet vreemd dat iemand die zichzelf opsluit tijdens zijn schrijfproces tegelijk enige sturing nodig heeft?
“Het hangt eigenlijk met elkaar samen. Mijn aanpak van schrijven en opnemen is zo rudimentair en bij vlagen zo kinderlijk. Ik heb liever niet dat iemand mij ziet rotzooien met een piano of drumloopje. Dat is verschrikkelijk om te zien. Godzijdank heb ik altijd goede hulp om mij heen.”

Iedereen mag horen wat je gemaakt hebt, maar niet hoe je het maakt?
“O god, nee, nee! Ik wil eigenlijk ook niet veel input die te goed is. De manier waarop ik mijn muziek maak heeft zijn eigen vingerafdruk, die ik niet graag verlies. Ik neem ook geen gitaarles, omdat ik bang ben dat ik te correct ga spelen en mijn rare, eigen speelstijl verlies. Band Of Horses heeft zijn eigen identiteit en het is belangrijk dat dit zo blijft. Ik blijf graag in contact met ons amateurisme.”

Vertel eens iets over het nummer Country Teen?
“Tyler Ramsey heeft dit nummer geschreven. Voor Mirage Rock schreef en zong hij Everything’s Gonna Be Undone, en Evening Kitchen voor Infinite Arms. We waren al een tijd aan het rommelen met Country Teen. Een paar jaar zelfs. Vooral de teksten veranderden vaak, maar het arrangement bleef altijd hetzelfde. Op Infinite Arms en Mirage Rock konden we er om de een of andere reden geen plek voor vinden. Het mooie aan Jason is dat hij niet alles, maar dit soort dingen absoluut begrijpt. Dit nummer heeft zijn eigen unieke stempel op de plaat. Het is opgenomen en gemixed in mono. De tekst is geen echt persoonlijk verhaal van van Tyler, maar meer een verhaaltje waar hij mee aan het spelen was. Ik houd van dit soort aparte nummers op albums. ‘Hey, Lou Barlow zingt op dat Dinosaur Jr.-album!’. Zulke dingen.”

Hag is een andere favoriet op de plaat.
“Dat is niet zo’n oud nummer. Toen we met tien nummers aan het einde van de opnames kwamen, wilde ik er nog drie bij hebben. Omdat ik nog niet verkocht was over de drie die ik er nog bij wilde, liet ik Rick Rubin de demo’s horen. Hij vond ze goed klinken. Hag was een van die drie. Het is gespeeld op een Hagströmorgel, vandaar de titel. Jason twijfelde hier wat aan. Hij stuurde mij een dagje weg om er met de rest wat aan te knutselen.”

Waar gaat In A Drawer over?
“Die is all over the damn place. Het is al bijna acht jaar oud, maar werd nooit wat. Ik vergat refreinen te schrijven, kreeg het maar niet af. Tegelijk voelde het onnatuurlijk om er in te knippen. Op het laatste moment, echt het allerlaatste moment, veranderde ik alsnog het refrein en kreeg ik het idee om J Mascis te vragen. De titel vond ik namelijk erg op een Dinosaur Jr-nummer lijken, maar ik wist niet welke. Uiteindelijk wist ik het: In A Jar van You’re Living All Over Me. Op verzamelaar Fosils staat naast In A Jar ook een cover van Just Like Heaven van The Cure, in precies dezelfde toonsoort als In A Drawer! Daardoor kreeg ik het idee om J te vragen om op die manier over mijn zang heen te zingen. En dat wilde hij wel. Jason zong ook mee. En het klonk uiteindelijk perfect. Toen In A Drawer klaar was, bleek het eerder afgekeurde Hag daar weer heel goed bij te passen. Dus zo kwam Hag alsnog weer op de plaat. Zo hadden twee van jouw favoriete liedjes het album bijna niet gehaald!”

Het nummer klinkt alsof het gaat over iets of iemand die je zo kostbaar is, dat je het in een lade wilt bewaren.
“Ja? Dat zal ik alleen nooit verraden. Het mooie aan muziek is dat jij zelf mag bepalen waar een nummer over gaat.”

LIVEDATA 19/06 Best Kept Secret Festival, Hilvarenbeek 02/07 Rock Werchter, Werchter

Roald van Oosten heeft een nieuw album – Oh Dark Hundred – uit met zijn nieuwe band, is daarmee aan het touren, speelt het naprogramma van Radiohead (21 mei HMH) en moet zich ook weer voorbereiden op een eenmalige reunie van Caesar. Druk druk druk. Terug van weggeweest, maar nooit opgehouden met muziek maken.

Tekst Martje Schoemaker

De liefde voor de muziek, dat is waar het om draait. Niet alleen bij Roald, maar ook bij de fans van Caesar. Hij is verrast door de liefde en lieve reacties die hij van fans krijgt, nu hij weer met nieuw materiaal is gekomen. “Er is geen teleurstelling dat het geen Caesar is. De muziek zit nog steeds in dezelfde hoek en dat hoor je en voel je. We passen in het palet van bands, dat als iemand die Caesar leuk vond, die begrijpen dit. Er zit genoeg in van Caesar en Ghosttrucker, het was ook de rede om onder mijn eigen naam dit uit te brengen, het zit erin, maar is het niet.”

Een reunie van Caesar had hij niet zien aankomen. Op 3 juni 1996 verscheen EXCEL96001, het eerste nummer van het eerste album wat Excelsior Recordings uitbracht. Het album Clean, het debuutalbum van Caesar. Om het twintig jarig jubileum van Excelsior Recordings te vieren, heeft het label de leden van Caesar gevraagd eenmalig weer bij elkaar te komen en op hun feestje te komen spelen. “Ik ben geen fan van die hele reunie rage. Als ik zoiets doe, dan wil ik ook gewoon met een nieuwe plaat komen. Dat gaat niet gebeuren, maar we gaan wel weer repeteren natuurlijk. We hebben al wat nummers uitgezocht, maar ik zit dan met een gitaar op schoot me af te vragen ‘wat deed ik toen in hemelsnaam’. Er zit zoveel destortion op waarvan ik niet meer weet hoe ik het gedaan heb. Leuk hè, het geluid van de jaren ’90.”Heel anders is het muziek maken voor het theater en films, wat Roald ook doet, al jaren, met veel liefde, plezier en vooral ook verrassing. Aankomende week is de première van Distel, van Orkater. Niet alleen heeft hij de muziek voor het stuk gecomponeerd, hij staat ook gewoon met zijn band bij iedere voorstelling op het podium, de muziek te spelen. Alamo Race Track heeft dit ook eens gedaan en aangezien ze toch een soort van vriendjes zijn, is het niet heel verrassend dat hij ook richting het theater trok. “Ik heb echt een pop requiem gemaakt voor dit stuk, dus je hebt een soort artistieke vrijheid die je soms niet echt voelt als je met je band verplicht bent toch een soort van dezelfde nummers moet blijven spelen. Er komt maar één keer in de twee, drie of soms vier jaar een album uit. Dat schiet niet echt op. In het theater heb je zes weken repetities en dan ga je spelen. Er lijkt een veel snellere flow in te zitten. Nu kun je natuurlijk niet meer dan zoveel muziek schrijven per jaar, dan word je gek. Meer dan één keer per jaar moet je zo’n groot stuk niet doen.”

Muziek voor hoorspelen, voor films, er komt gewoon ontzettend veel uit. Hij is dan ook veel productiever dan dat hij was toen hij alleen in een band zat. “Ik vind het heel fijn om die muzikale wereld steeds verder uit te breiden. Dat er nu een plaat uit is… een album is toch een soort mijlpaal, waarop je gewoon toch even alles afmaakt en mooi produceert. Maar daarnaast is er gewoon veel meer muziek te vinden.” Het wisselen van rollen is wel een uitdaging. Het is een hele andere energie, in het theater op het podium staan of op het podium met een groep vrienden die voor een groep vrienden speelt, want dat is een concert. “We speelden op Here Comes the Summer, toen we daar aankwamen hadden we net twee avonden repetitie gehad met het toneelstuk en toen kwamen we daar opeens in een festivalsfeer, waar iedereen al twee dagen aan het drinken en feesten is, en toen zat ik daar wel even met open mond om me heen te kijken. Een kleine shock, als je opeens die switch moet maken. Maar het komt altijd wel goed.”

LIVEDATA 21/05 HMH, Amsterdam (naprogramma Radiohead) 01/06 Paradiso Noord @ Tolhuistuin, Amsterdam (Excelsior Recordings is 20)

Waar moet je gesprek een met Graham Nash mee beginnen? Er is immers veel, té veel om over te kletsen met de 74-jarige muzieklegende: Crosby, Stills, Nash & Young, The Hollies, Woodstock, politiek, het milieu? En dan is er ook nog zijn fraaie nieuwe soloalbum This Path Tonight.

Tekst Ruben Eg

“Luister je veel vinyl?”, snijdt een energieke Nash vrijwel onmiddellijk zelf een aardig gespreksonderwerp aan. “Neil heeft altijd volgehouden dat analoog beter klinkt dan digitaal. Hij krijgt nu wel zijn gelijk. Ik beheer het archief met tapes van CSN en CSN&Y. Een fortuin betaal ik om de tapes in kluizen met het juiste klimaat op te slaan. Toen ik vorig jaar de boxset CSNY 1974 samenstelde, bleken de tapes van die stadiontour nog helemaal in perfecte staat. En die zijn 40 jaar oud. Waanzinnig, niet?”

Liggen er nog veel geheimen in de kluis?
“Nog genoeg. Mensen zeggen me nu: ‘Je hebt al veertien jaar geen plaat gemaakt’. Alsof ik op mijn reet gezeten heb. Maar ik heb in die tijd zestien cd’s geproduceerd: de 3-cdboxet van David, de 4-cdboxset van Stephen, mijn 3-cdboxset, vier CSNY-cd’s, een Greatest Hits. Ik ben erg druk geweest. Maar dit jaar ben ik even klaar met ze. Ik wil niet met ze zingen, niet met ze op tournee. Dit jaar concentreer ik mij op mijzelf.”

Is dat lastig met de band?
“Het is lastig. Omdat het mij altijd om de muziek gaat. Als je mij geweldige muziek laat horen, dan wil ik dat elke keer. Met de CSNY 1974-boxset wilde ik van elk nummer de beste versie vinden, waar die dat jaar ook was opgenomen. We hebben in 1974 van negen stadionoptredens opnames gemaakt. Daar wilde ik één show van maken. Dat was erg lastig. Ik wilde de wereld bewijzen dat CSNY een geweldige rock & rollband was, een rock & rollband! Tot mijn verdriet kon ik alleen Carry On niet vinden. Het was vaak een geweldige jam, van zo’n veertien minuten lang.”

Hoe persoonlijk is This Path Tonight?
“Het is mijn meest persoonlijke plaat ooit. Dit album is de emotionele reis die ik nu maak in mijn leven. Ik schreef vorig jaar twintig songs in een maand. En die heb ik in acht dagen opgenomen. Het ging heel snel. Found Myself At Last was het eerste nummer dat we opnamen, en in één take. Dat werd de blauwdruk voor de plaat.”

Geen vreemde tekst voor iemand die alles heeft meegemaakt en overal is geweest?
“Ik was de laatste twaalf jaar nogal ongelukkig in mijn huwelijk. Een liefdesrelatie moet je elke dag voeden, anders sterft het. Dat gebeurde met liefde voor mijn vrouw Susan. Ik dacht: “Ik ben 74 en hoe lang heb ik nog? Kan ik het niet beter zo laten?” Maar dat kon ik niet. Ik wilde gelukkig zijn. Toen ik Amy ontmoette stond ik in brand. Het gebeurde nu eenmaal. De scheiding duurde een jaar. Dus er gebeurde van alles. Zoals dat in het leven van ieder ander gebeurt. Zodoende de titel. Herkenbaar.”

Toch sta je vooral bekend als avonturier. The Hollies verlaten en naar de VS verhuizen was…
“Getikt. Al die roem, al dat geld, al die meiden. ‘Ben je wel lekker?’ Maar ik was helemaal niet gek toen ze mij met David en Stephen hoorden zingen. Ik verlaat mijn land, band en geld echt niet als die sound mijn hart niet had veroverd. Je hebt inderdaad altijd een keuze. Kies de beste.”

Is Golden Days een soort protest tegen de deprimerende tijd van nu?
“Je kijkt te veel naar het nieuws. Alleen slecht nieuws komt op tv. Alle miljoenen mooie dingen die gebeuren in de VS en elders in de wereld niet, omdat dat niet verkoopt. Maar we leven in een geweldige wereld. Wij wonen op een grote kluit modder die met duizenden kilometers per uur door het heelal schiet. Wij wijzen altijd omhoog voor het heelal. Maar wij zitten er zelf in.”

Toch zing je: “What happend to all you need is love?”
“En het wordt alleen maar erger. Ik zie kids hun vrienden een bericht met hun mobieltje sturen met de vraag: ‘“Wie zit daar?’, in plaats van even opstaan en naar die persoon toelopen en het gewoon vragen.”

In een foto in het artwork van de plaat sta je voor een muur met de tekst ‘madness’ er op.
“Alle foto’s heeft Amy gemaakt, in Woodstock. We vierden daar nieuwjaar. Gek genoeg was ik nog nooit eerder in het dorp zelf geweest. Deze foto is echter bij de Berlijnse Muur. Dat was complete waanzin. Hoe kun je een muur bouwen vanwege ideeën? De DDR was een geopolitieke militaire machine die geld wilde verdienen.”

Waar ben je tegenwoordig door geïntrigeerd?
“Het Amerikaanse politieke systeem. Een soort carnavalswagen. Het angstaanjagende is dat Donald Trump, Ted Cruz, Marco Rubio, Hillary Clinton of Bernie Sanders de volgende president van de Verenigde Staten is. Wauw. Kun jij je een president Trump voorstellen?”

Werd er in de jaren tachtig ook niet gelachen om de kandidatuur van Ronald Reagan?
“En hij won twee keer de verkiezingen.”

Geloofde je in de ‘change’ die Obama beloofde?
“Hij heeft veel bereikt. Helemaal met een Republikeins congres die vanaf dag één zei: “We stemmen tegen alles wat hij voorstelt”. En in de politieke gekte en met alle lastige onderwerpen, zoals een algehele zorgverzekering, is het bijzonder wat hij voor elkaar gekregen heeft. Ik heb Obama meerdere malen ontmoet. Hij heeft een geweldig brein en een groot hart. Maar, holy shit: wie zou er in hemelsnaam zo’n baan willen?! Wil jij een gekkenhuis met 300 miljoen mensen met wapens runnen? Succes ermee. Het is boeiend om te zien hoe snel Amerikaanse presidenten grijs worden door de stress van hun baan.”

LIVEDATUM 28/05 TivoliVredenburg, Utrecht 31/05 De Roma, Antwerpen

Wie over Interstate 85 van Atlanta, Georgia naar Washington DC rijdt, moet al gauw rekenen op een autorit van een uurtje of negen. Als het verkeer meezit, tenminste… Voor The Coathangers was het in ieder geval lang genoeg om met een goede bandnaam weer uit te stappen. Niet dat de punkers zulke fervente shopaholics zijn trouwens: deze kleerhangers verwijzen namelijk naar een goedkope doch netelige methode om abortus te plegen. Ha, gezellig!

Tekst LiveGuideNL | Jeroen Haneveer

Voor de duidelijkheid: deze dames zijn dus van mening dat iedereen zelf moet beslissen wat-ie doet. De bandnaam werd dan ook ingegeven door de teneur van de trip en de eindbestemming: een anti-Bush-bijeenkomst in de hoofdstad. Drummer Stephanie Luke: “Het is wat ons betreft absoluut niet aan de overheid om te bepalen wat een vrouw met haar lichaam doet. Iedereen zou die vrijheid zelf moeten hebben. We zijn niet per se voor of tegen abortus: we zijn vooral voor vrije keuze.”Dat uitgesproken standpunt maakt de band ook meteen actueel. Want hoewel George W. Bush inmiddels ergens diep in Texas veilig achter de geraniums is weggestopt, is een andere uitgesproken Republikein aan een aardige opmars bezig. Nog geen maand geleden zei presidentskandidaat Donald Trump dat het afbreken van een zwangerschap niet alleen verboden zou moeten worden, maar dat vrouwen er ook voor gestraft moeten worden.

“Dat geloof je toch niet? Ik weet niet of hij het alleen maar roept om op te vallen en iedereen over de zeik te helpen, maar het is beangstigend. Alleen de gedachte al! Het is in mijn ogen behoorlijk anti-Amerikaans, maar het is vooral akelig dat hij zich er nog populair mee maakt ook.”

Toch zal het uiteindelijk tegen hem werken. Daar is Stephanie van overtuigd. Want het titelnummer van de nieuwe plaat Nosebleed Weekend staat voor precies dat. “Als iemand zich als een ontzettende lul gedraagt en anderen slecht behandelt, dan kan-ie vroeg of laat een lel op z’n snufferd verwachten. Karma dus.”

Wees dus geen lul, lieve lezer, dan komt het allemaal wel goed. “Het gaat ons er vooral om dat je moet kunnen zeggen en doen wat je wil. Dat je je niet hoeft in te houden of bang moet zijn om een beetje controversieel te zijn.”
“Maar de naam van die plaat heeft ook een veel letterlijkere betekenis. Onze bassist Meredith Franco kreeg bij de laatste Europese tour om de haverklap een bloedneus. Echt elke dag! Het arme kind is genetisch belast, het komt in heel haar familie voor.”

Tot slot slaat het natuurlijk ook gewoon op keihard nakken. “En daar komt karma weer om de hoek kijken. Wat je doet is niet zonder gevolgen en wie te veel snuift en altijd maar doorfeest zal er uiteindelijk niet gezonder op worden.” Laat dat een les zijn.

LIVEDATA 11/05 Melkweg, Amsterdam 17/05 Rotown, Rotterdam

Klinkt als: een roestig en krakend krom stuk staal dat The Donald keihard tegen z’n grote muil mept

Het mei-nummer van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.

Onder de wolkenkrabbers van Manhattan gaat een hoop schuil, van succesvolle beurshandelaren tot sloebers van muzikanten. De immense muziekscene die New York rijk is, herbergt onder meer de vuige bluesmaniakken van Revel In Dimes. We spraken Kia Warren, die naast een tante met pit ook nog eens een verdomd goede zangeres blijkt te zijn.

Tekst LiveGuideNL | Kees Braam

“Ik ben een geboren en getogen New Yorker”, zegt Kia trots. Het leven in de grote stad ligt haar wel. Haar interesse in acteren en zingen werd dan ook aangewakkerd door het intensieve nachtleven van de stad. “Ik ging vroeger iedere avond wel naar een DJ, band of kunsttentoonstelling. De volgende ochtend moest ik dan wel weer vroeg mijn nest uit om naar school te gaan, haha.”

Het chronische slaapgebrek dat met het uitgaansleven gepaard ging, nam de zangeres voor lief. “Voor mij is New York een snoepwinkel waar ik maar niet weg ben te slaan. Er is gewoon altijd wat te doen!”

Na haar afstuderen aan de theaterschool ontdekte Warren dat ze over een behoorlijke strot beschikt. Ze besloot te gaan zingen. “Ik zong vroeger al in de kerk en later in lokale bandjes. Maar uiteraard moest ik ook ergens van rondkomen, dus werkte ik in hotel The Surf Lodge in Montauk.”Het was onder werktijd dat ze gitarist Eric Simons en drummer Washington Duke op het podium zag. “Ze speelden de hele tent plat. Zoiets had ik nog nóóit gehoord! Ik liet mijn werk letterlijk vallen en stapte op ze af. Ivo, een vriend van me, heeft Washy en Eric die avond zo dronken gevoerd dat ze bleven plakken om mij te horen zingen. De volgende dag besloten we samen te gaan jammen en de rest is geschiedenis.”

Revel In Dimes maakt sinds die dag een pittige mix van blues, rock & roll en soul. De muziek spat bijna uiteen van sfeer en charisma. “Live brengen we gewoon rauwe emotie”, knikt Kia. “Voor ons is het belangrijk om alles zo puur mogelijk te doen.” Zo heeft de band ook The Parlour EP opgenomen. Live, analoog en zonder poespas.

Diezelfde attitude kunnen we ook verwachten als ze dit voorjaar tien dagen door onze polders trekken. Kia heeft eerder al kennisgemaakt met onze kleurrijke bloemenvelden, toen ze ooit in Nederland op vakantie was. “Het klinkt misschien raar, maar ik vond het geweldig om door allemaal bloemen omringd te zijn. Het voelde alsof ik in een droom leefde.”

Om nog maar een cliché te noemen: Nederlanders doen haar vooral denken aan blonde mensen die alleen maar pannenkoeken eten. Tsja, wat moeten we daar nou van zeggen? Een stapel pannenkoeken in de kleedkamer dan maar?

LIVEDATA 05/05 Bevrijdingsfestival, Zwolle 06/05 Concerto, Amsterdam 07/05 Kaffee ‘t Hof, Middelburg 08/05 Patronaat, Haarlem 10/05 dB’s, Utrecht 12/05 Blue Collar, Eindhoven 14/05 Blues Town, Kwadendamme 15/05 Ribs & Blues, Raalte 15/05 Over de Top, Lichtenvoorde

Klinkt als: B.B. King, Tina Turner en een staaf dynamiet in een blender

Het mei-nummer van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.

Hun powerrock had zo uit Engeland kunnen komen, maar de catchy songs van DMA’s komen toch echt uit de koker van drie Aussies. In Hilversum spreken we de sympathieke rockers uit Down Under over debuutalbum Hills End, Noel Gallagher, moordende collega-muzikanten en Rotterdamse buttplug-kunst.

Tekst Kees Braam

Wij Nederlanders staan niet allemaal bekend om ons vloeiende Engels. Als we het cafeetje op het Media Park binnenstrompelen, is het dus maar hopen dat de drie baldadig ogende jongens in de hoek chocola van onze vragen kunnen maken. Maar de opluchting is groot. “Wij Australiërs zijn wel de laatsten die het recht hebben om over iemands accent te oordelen”, lacht zanger Tommy O’Dell. De live als zestal opererende band is bovendien toch al aardig gewend aan ons steenkolen-Engels. “Ik ben ooit een maand in Utrecht geweest, om op straat muziek te maken met onze drummer Liam”, zegt leadgitarist Matt Mason. “Dat was een fantastische tijd. Nederland is oprecht een mooi land.”

Deze Matt houdt er trouwens een nogal eigenaardige manier van liedjes schrijven op na. “Ik vergelijk veel van onze nummers met het monster van Frankenstein. Iedereen schrijft stukjes en die naaien we dan aan elkaar.” Verbaasde blikken van zijn bandmaatjes staren hem aan. “Wat?”, reageert hij. “Zo is het toch?”

Over de sound zitten de twintigers wél op één lijn. Van begin af aan was duidelijk hoe DMA’s moest klinken. Matt: “We worden vaak vergeleken met Britse bands als Blur, Oasis en Primal Scream. Dat snappen we goed, want we luisterden in onze schooltijd continu naar die bands.” Gitarist Johnny Took valt in: “Daarna zijn we gewoon de muziek gaan maken die we zelf mooi vonden. En dat werd opgepikt…”Pijnlijk dat juist een van hun grote helden, Noel Gallagher van Oasis, in een interview zei DMA’s dolgraag een keer te willen uitjoelen. Wat hem vooral irriteerde is het feit dat ze weleens dezelfde buckethats dragen als zijn lieftallige broer Liam. Met dat onderwerp raken we een gevoelige snaar. “Dat hele verhaal is ontzettend opgeblazen!”, vindt Johnny. “Weet je? Ik denk dat Noel Gallagher onze muziek stiekem best te pruimen vindt, als hij het eerst hoort.”

Home town Sydney hebben de jongens de laatste tijd nauwelijks gezien, door dat vele touren. Op de vraag of ze ervan dromen om ooit in het beroemde Opera House te spelen, heeft Matt alweer een bizar antwoord. “Daar heb ik al eens gespeeld, vroeger toen ik cellist in een orkest was. Die middag hadden we eerst een repetitie… Toen we even pauze hadden om op adem te komen, heeft een collega-cellist zich even geëxcuseerd en tussendoor zijn vriendin vermoord. Dit verhaal is écht gebeurd, zeg ik je. Hij heeft haar in een nabijgelegen park in stukken gezaagd en in een doos gestopt.”

Weer kijken zijn maten hem met twijfelende ogen aan. Om het gesprek toch vrolijk af te sluiten, trakteren we ze op een staaltje Rotterdamse kunst. Ze spelen binnenkort in Rotown, dus een stukje onderwijs over de lokale cultuur is wel op zijn plek. We laten het kunstwerk Kabouter Buttplug zien, waarop het even duurt voordat de ongemakkelijke stilte plaatsmaakt voor de eerste reacties. “Wat is dat in godsnaam? Een dwerg met een buttplug? Het lijkt wel een fucking smurf… Wat het ook is, het is debiel.”

LIVEDATA 03/05 Rotown, Rotterdam (sold Out) 04/05 Trix, Antwerpen 05/05 Paradiso Noord @ Tolhuistuin, Amsterdam 06/05 Her Comes The Summer Festival, Vlieland 24-26/06 Down the Rabbit Hole, Beuningen

Klinkt als: catchy Frankenstein-rock waarin gelukkig nooit gepauzeerd wordt

Het mei-nummer van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.

Single Absence van het Nederlandse The Yukon Club bereikte ons vorig jaar zomer. Een heerlijk frisse elektropop song die al snel de Graadmeter binnen kwam. Begin 2016 kwam de eerste EP uit en daarna is het nummer een eigen leven gaan leiden. Er wordt over The Yukon Club geschreven op wereldwijde blogs, ze werden Serious Talent en…. we hebben het viertal gevraagd om te komen spelen op Pinguins in Paradiso (zaterdag 30 april). Wat kunnen we van dat optreden verwachten? Pinguin Radio ging eens poolshoogte nemen bij Geert en Lars in Amsterdam.

Tekst Gijs Vervliet

Vorig jaar heb ik jullie nog gezien op het Haerlemsche Helden Festival in Patronaat en je ziet nog geregeld in stukjes geschreven dat jullie uit Haarlem komen. Maar inmiddels zijn jullie verhuisd naar de grote stad?
“Ik denk dat we nooit van het imago van ‘Haarlemse’ band afkomen. Maar inderdaad, inmiddels wonen de meesten van ons in Amsterdam en repeteren we hier ook, ondanks dat Geert bij het Patronaat in Haarlem werkt. Alleen Alex woont in Rotterdam waar hij zijn co-schappen loopt. Eigenlijk komen we allemaal uit Roosendaal.”

Dus jullie zijn jeugdvrienden?
“Jep, we kennen elkaar van de middelbare school en van verschillende bandjes.”

Dat moet extreem gezellig zijn om nu samen in een band te zitten of levert het ook wel eens spanning op?
“Het is geweldig. De ouders van Geert hebben een boerderij in Brabant waar we vaak lekker kunnen repeteren en experimenteren. Maar je hebt zeker wel eens dat het er niks uitkomt -we zijn ook behoorlijk kritisch op ons zelf- en dat het kut gaat.”
Geert: “dan loop ik gewoon even naar buiten en eet ik een banaan”.

Even over jullie bandnaam hè. Je hebt Yuko Yuko en Yukon Blonde, Yuko(n) is dus hip. Waar hebben jullie inspiratie vandaan gehaald?
“Yukon is het bosrijke gebied in Canada waar de film Into The Wild zich afspeelt. We vinden dat onze folkachtige melancholische elektronica daar goed bij past. En het is zelfs zo dat een ander bandje Yuko net zoals ons is aangesloten bij muziekbedrijf Full Spectrum, haha! En met club willen we uitstralen dat we wel echt een muzikaal collectief zijn.”Op vrijdag doen we altijd een Battle, gaan jullie vandaag voor Guns N’ Roses of voor Metallica?
“We hebben laatst live filmpjes van Guns N’ Roses gekeken en dat is toch wel erg vet hoor.”

En om even bij de ‘club’ te blijven: Two Door Cinema Club of Bombay Bicycle Club?
“Unaniem Bombay Bicycle Club. Hun laatste platen zijn meer gericht op elektronica dus dat vinden we zeer interessant, maar die daarvoor zijn ook erg mooi.”

The Yukon Club wordt vaak vergeleken met alt-J. Maar wie vinden jullie beter; Foals of alt-J?
“Foals is live helemaal te gek en alt-J stelt vaak wat te leur, dus Foals!”

Hoe zijn jullie met jullie sound bezig?
“Eerst waren we een ‘echte’ gitaarband, maar toen onze drummer de groep verliet zijn we ons helemaal gaan verdiepen in synths en drumcomputers. Inmiddels gebruiken we live wel 20 sporen!”

The Yukon Club heeft een behoorlijke internationale sound. Ik kan niet zomaar een Nederlands bandje bedenken die op jullie lijkt. Willen jullie naar het buitenland en is er al interesse?
“Ik denk dat we inderdaad een behoorlijk unieke sound hebben in Nederland. Toen we op blogs verschenen uit verschillende landen moesten we soms toch wel erg hard lachen. Via Google Translate het Grieks vertalen, soms klopte er helemaal niks van haha! Onlangs hebben we in België gespeeld en het grappige is dat er veel meer meisjes waren dat normaal hier in Nederland. Behalve toen we het voorprogramma deden van BØRNS in de Amsterdamse Q-Factory, daar gingen alle meisjes ook uit hun dak op onze muziek. Het is wel grappig om te zien dat we het zowel goed bij jongens, meisjes en zelfs “ouderen” doen. We willen nog niet echt naar het buitenland. Je kan heel veel spelen in Nederland, de infrastructuur is goed. We spelen nu kleine shows, maar er zitten leuke dingen aan te komen. We willen sowieso dit najaar met de Popronde op tour!”

Zit er dan ook al een debuutalbum of nieuwe single aan te komen?
“Nee, ik denk dat we nog wel even voort kunnen borduren op Absence. We zijn wel bezig met nieuwe nummers uiteraard. Het plan is dat we begin volgend jaar een album hebben en dan misschien wel op Noorderslag kunnen optreden. En wie weet hebben we een nieuwe single dit najaar als we voor de Popronde worden geselecteerd. We hebben nog geen deal gesloten met een platenmaatschappij, maar we zijn wel al benaderd dus het wordt spannend.”

Dat klinkt allemaal best zakelijk. Hoe is voor jullie het idee ‘je band als bedrijf’?
“Dat vinden we best lastig. Voor deze afspraak met jou hadden we een andere meeting waar we ons wat zakelijk hebben laten informeren en eigenlijk vinden we dat wel interessant. De EP hebben we in eigen beheer uitgebracht en we zijn ook een VOF geworden. Maar zo meteen gaan we nog even de oefenruimte in, dat vinden we natuurlijk veel leuker.”

De EP release in de bovenzaal van Paradiso in februari was uitverkocht. Wat verwachten jullie van de show op Pinguins in Paradiso?
“Ik denk een groot feest! We spelen nu zo’n acht nummers live en sommige nummers werken echt toe naar een climax. Het zou helemaal vet zijn als we op het eind van de avond spelen, dan komt onze muziek nog beter tot zijn recht. Ik denk ook dat de luisteraars van Pinguin Radio onze muziek goed kunnen waarderen, we stonden recentelijk zelfs op -1 in de Graadmeter. Zelfs boven onze favoriete band Radiohead, dat was bizar. Misschien doe ik als dank op 30 april wel een pinguïnpak aan!”

LIVEDATUM 30/04 Pinguins in Paradiso @ Paradiso, Amsterdam
Tickets: Eur 15,00
Bevestigde acts: MY BABY, Gengahr (UK), Pretty Vicious (UK), The Yukon Club, Mala Vita, Lucas Hamming, Bombay, Yorick van Norden, Rita Zipora, Shakey Graves (US) en The Great Communicators.

Tickets koop je HIER !!!

Deze week, donderdag 21 april om precies te zijn, zal tijdens Sugar Mountain Presents in Paradiso, Panda! Panda! Panda! officieel het levenslicht gaan zien. De Mokumse viespeuken van Giant Tiger Hooch maken dan op brute wijze misbruik van de gelegenheid om de opvolger van het weergaloze debuut 76 te presenteren. Het festival waarin Americana, roots en aanverwante muzieksoorten bij elkaar komen is misschien wel de ultieme plek voor een band als deze. (Win HIER tickets mede voor deze show!!!)

Tekst Jeroen Bakker

Tijdens eerdere edities vormde Paradiso al een prachtig verzamelpunt voor artiesten die met respect voor het verleden maar met de blik op de toekomst gericht, muziek op de meest oprechte wijze benaderen en in de meest pure vorm ten uitvoer brengen. Alleen bij dat begrip ‘respect’ kunnen bij deze hoofdstedelingen enkele vraagtekens geplaatst worden. Liever richten ze namelijk de middelvinger naar het verziekte muziek-klimaat in Nederland. Hoog tijd dus voor een praatsessie met zanger/gitarist en woordvoerder Jeroen Ligter.

Met groot genoegen blikken we samen terug op Scumbash, het feestje dat de Rotterdamse barbieren van Schorem onlangs in de Van Nelle Fabriek vierden, waar Giant Tiger Hooch voor de eerste keer haar opwachting mocht maken. Het moet vast spannend geweest zijn voor een band waarvan bekend is dat ze angst hebben om buiten de stadsmuren te spelen. “We hebben groepstherapie moeten volgen om de goede sfeer in de tourbus te behouden op het moment dat we de stadsgrenzen passeren”, aldus Ligter. “Wij spelen nu eenmaal graag in de regio want dan zijn we eerder thuis. Snel weer terug bij de vrouw. Heb thuis eigenlijk helemaal niks te vertellen. Zij heeft de broek aan. Af en toe buiten spelen met mijn vrienden en dat is het dan.”
Scumbash was een geweldige ervaring. Na al op zoveel diverse festivals gespeeld te hebben mocht deze natuurlijk niet op de concertagenda van Giant Tiger Hooch ontbreken. “In één woord ‘FANTASTISCH!!!’, wat een waanzinnig festival is dat’, aldus de enthousiaste Ligter. “En dat publiek dan!” Hij moet toegeven ook vooral opgelucht te zijn. Er was voorafgaand aan dit optreden namelijk enige onzekerheid aangezien de nieuwe gitarist op het laatste moment bij de band aansloot en bloednerveus was. “Het was allemaal even wennen voor hem. Hij was harstikke zenuwachtig, nam het veel te serieus en dat terwijl we elkaar al zeven jaar kennen! Weet je? Wij nemen helemaal niks serieus.”

Toch moet Ligter ook eerlijk bekennen dat er na het opzienbarende debuut van enkele jaren geleden wel degelijk sprake was van enige druk. Er werd zelfs overwogen om te stoppen. “Het DNA is nog steeds hetzelfde hoor maar steeds speelde het in mijn hoofd dat de opvolger natuurlijk wel minstens zo goed moest zijn als 76. Ik werd op enig moment onzeker en WIJ ZIJN NOOIT ONZEKER! Ik ben blij dat ie nu is uitgepoept.”
Het producersteam, bestaande uit Mischa Den Haring (T-99) en Ralph Verdult, hebben toch zeker een lintje verdiend door dit losgeslagen vehikel in de studio op de rails te krijgen? “Zeker weten. Ralph kreeg gierende hartkleppen toen ik hem belde en zei dat we onderweg naar zijn studio waren. Het was de eerste keer ook al zo’n teringzooi daar. Mischa is super ervaren en heeft ons heel subtiel in een bepaalde hoek gedreven om op een bepaalde manier te spelen. Hij heeft die sound echt omhoog getrokken. We hadden ook een bepaald geluid voor ogen. Ik luisterde de laatste maanden echt heel veel naar die plaat van Bo Diddley, ‘The Black Gladiator’, die sound vind ik zo tof, eindjaren zestig beginjaren zeventig soulfunkpunk. Zo moest het bij ons ook gaan klinken. Of dat uiteindelijk gelukt is…? Nee dus.”Is het album niet ook een reactie op Nederland Muziekland? Ligter heeft daar namelijk een duidelijke uitgesproken mening over: “Het Nederlandse muzieklandschap is zo vertieft. Te vaak worden de regeltjes gevolgd terwijl met dezelfde noodgang de ziel uit de muziek verdwijnt. Uitzonderingen zijn er gelukkig ook: T99, Cuban Heels, Automatic Sam en Beans & Fatback, dat soort bands. Muziek moet je maken vanuit je beleving. Er zijn veel goede muzikanten en er worden ook goede liedes gemaakt, maar te vaak is het te voorzichtig. Dertien in een dozijn. Risicoloos. Een mentaliteit van niemand tegen het zere been durven schoppen om die ene gig in de provincie mis te lopen. Er is zelfs een opleiding voor in Nederland maar waarom ga je naar school om in een rockband te willen spelen. Wij speelden ook eens met zo’n hip bandje. Full-time muzikanten maar wel geld vragen aan pappie om een tourbusje te kunnen bekostigen. Wat een tuig! Ach zij zijn jong, ik ben oud. Dat zal het wel zijn.”

We verzoeken de razende muzikant om weer terug te komen op zijn Panda! Panda! Panda!. “We wilden hem smeriger hebben dan de eerste. Ik dacht we flikkeren de hele boel op band en ik wilde er een paar orgels bij hebben en dan zien we wel wat er van komt. Wij zijn helemaal niet zo diep en serieus bezig met muziek. Als het maar gelijktijdig begon of eindigde en als het maar genoeg energie bevatte. Oefenen doen we overigens wel want anders gaat het fout. Heb het wel eens meegemaakt dat Jorrit, de gitarist, twee keer hetzelfde nummer inzette binnen een half uur. En ik nog denken: die hebben we toch vijf minuten geleden ook al gespeeld? Fok it! dacht ik toen, doen we hem gewoon nog een keer. Hij speelde ook eens een solo maar zette die te laat in, is ie gewoon die twee keer zo snel gaan spelen om het weer in te halen. We hebben nooit kwaaie koppen na afloop hoor. Minstens de teleurstelling dat we uiteindelijk weer op een camping in Ommen belanden in plaats van vakantie te vieren in Barbados. We zullen elkaar nooit aanvallen op fuck-ups of zo.”

De veronderstelling dat de druk uit de business-kant van de muziekindustrie een rol heeft gespeeld bij de eerdergenoemde onzekerheid, wuift hij zonder enige aarzeling weg: “Wij kijken sowieso anders tegen de muziekindustrie aan dan al die loopse tekkels die maar te graag en ten koste van alles iets willen bereiken”. De band staat er om bekend zich nergens iets van aan te trekken. “Het belangrijkste is dat we gewoon spelen en of we nu in een café, crackhuis of kerkpodium spelen maakt niets uit. Voor ons is het allerleukste om even een paar uur weg te zijn bij het meisje.”
Er waren ook twijfels of Panda! Panda! Panda! uitgebracht kon worden en wie dat eventueel op zich zou willen nemen. Het werd dus Sounds Haarlem (Haarlem Likes Vinyl), platenzaak en tevens platenlabel. “Zij durfden het aan om met ons in zee te gaan.” Nu moet het dus allemaal gaan loslopen. De voortekenen zijn veelbelovend. De eerste recensies zijn zeer positief, de plaat met het prachtig vormgegeven hoesontwerp wordt goed ontvangen dus het aantal optredens zal ongetwijfeld gaan toenemen. “Niet teveel hoor”, roept Ligter verschrikt: “Het moet wel gezellig blijven”, om er vervolgens rustig aan toe te voegen: “Er is altijd wel ergens een plek om te spelen. Dat maakt het allemaal zo leuk en als het stopt dan stopt het.” Nu is er dus het optreden dat deel uitmaakt van de Sugar Mountain Presents concertreeks en eerder deze week bevestigde de organisatie van Roots In The Park vol trots dat Giant Tiger Hooch naast Blackberry Smoke, Ryan Bingham en CW Stoneking, ook op 2 juli in het Utrechtse Wilhelminapark te zien zal zijn. “Weet je, van ons hoeft het allemaal niet zo maar we vinden het wel echt te gek hoor. Sta ik daar wel mooi met iemand als Keb Mo.”

Hoewel het album met de prachtig vormgegeven hoes al in de schappen ligt en tijdens de afgelopen Record Store Day al een hevige promotiecampagne is losgebarsten, wordt al uitgekeken naar de officiële releaseshow in Paradiso tijdens Sugar Mountain Presents. Toch hoeven we volgens Ligter niets bijzonders te verwachten: “Het interesseert ons geen reet, We zijn een verschrikkelijk luie band. Hebben al acht of negen keer met ‘de blamage’ in Paradiso gespeeld. Het wordt in ieder geval gezellig. Buiten het feit dat we paaldanseressen hebben met boa-constrictorslangen en twee hele kleine dwergen die percussie spelen, is er niets speciaals aan hoor… Of ja toch, die dwergen komen uit een kanonnetje maar dat moet nog een verrassing blijven…”

Nu we aan de vooravond staan van groot succes zal iedereen zeer benieuwd zijn naar het antwoord op de vraag wat Giant Tiger Hooch in de toekomst met al het verdiende geld gaat doen. Het antwoord laat zich raden: “Mijn miniatuur treinbegeleider-set uit te breiden natuurlijk!”, aldus Ligter zonder aarzeling. Dan nog maar snel de vraag of we verder nog iets kunnen vermelden of iets moeten toevoegen wat we in het gesprek gemist hebben: “Ja, je moet opschrijven dat Jorrit in het weekend in zijn vrije tijd roze jurkjes draagt… Zonder legging hahaha!!!”

LIVEDATA 21/04 Paradiso, Amsterdam (Sugar Mountain presents Dr. Dog, Son Little, XIXA, Cale Tyson, Giant Tiger Hooch e.a.)