Category: Interviews

Onder de wolkenkrabbers van Manhattan gaat een hoop schuil, van succesvolle beurshandelaren tot sloebers van muzikanten. De immense muziekscene die New York rijk is, herbergt onder meer de vuige bluesmaniakken van Revel In Dimes. We spraken Kia Warren, die naast een tante met pit ook nog eens een verdomd goede zangeres blijkt te zijn.

Tekst LiveGuideNL | Kees Braam

“Ik ben een geboren en getogen New Yorker”, zegt Kia trots. Het leven in de grote stad ligt haar wel. Haar interesse in acteren en zingen werd dan ook aangewakkerd door het intensieve nachtleven van de stad. “Ik ging vroeger iedere avond wel naar een DJ, band of kunsttentoonstelling. De volgende ochtend moest ik dan wel weer vroeg mijn nest uit om naar school te gaan, haha.”

Het chronische slaapgebrek dat met het uitgaansleven gepaard ging, nam de zangeres voor lief. “Voor mij is New York een snoepwinkel waar ik maar niet weg ben te slaan. Er is gewoon altijd wat te doen!”

Na haar afstuderen aan de theaterschool ontdekte Warren dat ze over een behoorlijke strot beschikt. Ze besloot te gaan zingen. “Ik zong vroeger al in de kerk en later in lokale bandjes. Maar uiteraard moest ik ook ergens van rondkomen, dus werkte ik in hotel The Surf Lodge in Montauk.”Het was onder werktijd dat ze gitarist Eric Simons en drummer Washington Duke op het podium zag. “Ze speelden de hele tent plat. Zoiets had ik nog nóóit gehoord! Ik liet mijn werk letterlijk vallen en stapte op ze af. Ivo, een vriend van me, heeft Washy en Eric die avond zo dronken gevoerd dat ze bleven plakken om mij te horen zingen. De volgende dag besloten we samen te gaan jammen en de rest is geschiedenis.”

Revel In Dimes maakt sinds die dag een pittige mix van blues, rock & roll en soul. De muziek spat bijna uiteen van sfeer en charisma. “Live brengen we gewoon rauwe emotie”, knikt Kia. “Voor ons is het belangrijk om alles zo puur mogelijk te doen.” Zo heeft de band ook The Parlour EP opgenomen. Live, analoog en zonder poespas.

Diezelfde attitude kunnen we ook verwachten als ze dit voorjaar tien dagen door onze polders trekken. Kia heeft eerder al kennisgemaakt met onze kleurrijke bloemenvelden, toen ze ooit in Nederland op vakantie was. “Het klinkt misschien raar, maar ik vond het geweldig om door allemaal bloemen omringd te zijn. Het voelde alsof ik in een droom leefde.”

Om nog maar een cliché te noemen: Nederlanders doen haar vooral denken aan blonde mensen die alleen maar pannenkoeken eten. Tsja, wat moeten we daar nou van zeggen? Een stapel pannenkoeken in de kleedkamer dan maar?

LIVEDATA 05/05 Bevrijdingsfestival, Zwolle 06/05 Concerto, Amsterdam 07/05 Kaffee ‘t Hof, Middelburg 08/05 Patronaat, Haarlem 10/05 dB’s, Utrecht 12/05 Blue Collar, Eindhoven 14/05 Blues Town, Kwadendamme 15/05 Ribs & Blues, Raalte 15/05 Over de Top, Lichtenvoorde

Klinkt als: B.B. King, Tina Turner en een staaf dynamiet in een blender

Het mei-nummer van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.

Hun powerrock had zo uit Engeland kunnen komen, maar de catchy songs van DMA’s komen toch echt uit de koker van drie Aussies. In Hilversum spreken we de sympathieke rockers uit Down Under over debuutalbum Hills End, Noel Gallagher, moordende collega-muzikanten en Rotterdamse buttplug-kunst.

Tekst Kees Braam

Wij Nederlanders staan niet allemaal bekend om ons vloeiende Engels. Als we het cafeetje op het Media Park binnenstrompelen, is het dus maar hopen dat de drie baldadig ogende jongens in de hoek chocola van onze vragen kunnen maken. Maar de opluchting is groot. “Wij Australiërs zijn wel de laatsten die het recht hebben om over iemands accent te oordelen”, lacht zanger Tommy O’Dell. De live als zestal opererende band is bovendien toch al aardig gewend aan ons steenkolen-Engels. “Ik ben ooit een maand in Utrecht geweest, om op straat muziek te maken met onze drummer Liam”, zegt leadgitarist Matt Mason. “Dat was een fantastische tijd. Nederland is oprecht een mooi land.”

Deze Matt houdt er trouwens een nogal eigenaardige manier van liedjes schrijven op na. “Ik vergelijk veel van onze nummers met het monster van Frankenstein. Iedereen schrijft stukjes en die naaien we dan aan elkaar.” Verbaasde blikken van zijn bandmaatjes staren hem aan. “Wat?”, reageert hij. “Zo is het toch?”

Over de sound zitten de twintigers wél op één lijn. Van begin af aan was duidelijk hoe DMA’s moest klinken. Matt: “We worden vaak vergeleken met Britse bands als Blur, Oasis en Primal Scream. Dat snappen we goed, want we luisterden in onze schooltijd continu naar die bands.” Gitarist Johnny Took valt in: “Daarna zijn we gewoon de muziek gaan maken die we zelf mooi vonden. En dat werd opgepikt…”Pijnlijk dat juist een van hun grote helden, Noel Gallagher van Oasis, in een interview zei DMA’s dolgraag een keer te willen uitjoelen. Wat hem vooral irriteerde is het feit dat ze weleens dezelfde buckethats dragen als zijn lieftallige broer Liam. Met dat onderwerp raken we een gevoelige snaar. “Dat hele verhaal is ontzettend opgeblazen!”, vindt Johnny. “Weet je? Ik denk dat Noel Gallagher onze muziek stiekem best te pruimen vindt, als hij het eerst hoort.”

Home town Sydney hebben de jongens de laatste tijd nauwelijks gezien, door dat vele touren. Op de vraag of ze ervan dromen om ooit in het beroemde Opera House te spelen, heeft Matt alweer een bizar antwoord. “Daar heb ik al eens gespeeld, vroeger toen ik cellist in een orkest was. Die middag hadden we eerst een repetitie… Toen we even pauze hadden om op adem te komen, heeft een collega-cellist zich even geëxcuseerd en tussendoor zijn vriendin vermoord. Dit verhaal is écht gebeurd, zeg ik je. Hij heeft haar in een nabijgelegen park in stukken gezaagd en in een doos gestopt.”

Weer kijken zijn maten hem met twijfelende ogen aan. Om het gesprek toch vrolijk af te sluiten, trakteren we ze op een staaltje Rotterdamse kunst. Ze spelen binnenkort in Rotown, dus een stukje onderwijs over de lokale cultuur is wel op zijn plek. We laten het kunstwerk Kabouter Buttplug zien, waarop het even duurt voordat de ongemakkelijke stilte plaatsmaakt voor de eerste reacties. “Wat is dat in godsnaam? Een dwerg met een buttplug? Het lijkt wel een fucking smurf… Wat het ook is, het is debiel.”

LIVEDATA 03/05 Rotown, Rotterdam (sold Out) 04/05 Trix, Antwerpen 05/05 Paradiso Noord @ Tolhuistuin, Amsterdam 06/05 Her Comes The Summer Festival, Vlieland 24-26/06 Down the Rabbit Hole, Beuningen

Klinkt als: catchy Frankenstein-rock waarin gelukkig nooit gepauzeerd wordt

Het mei-nummer van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.

Single Absence van het Nederlandse The Yukon Club bereikte ons vorig jaar zomer. Een heerlijk frisse elektropop song die al snel de Graadmeter binnen kwam. Begin 2016 kwam de eerste EP uit en daarna is het nummer een eigen leven gaan leiden. Er wordt over The Yukon Club geschreven op wereldwijde blogs, ze werden Serious Talent en…. we hebben het viertal gevraagd om te komen spelen op Pinguins in Paradiso (zaterdag 30 april). Wat kunnen we van dat optreden verwachten? Pinguin Radio ging eens poolshoogte nemen bij Geert en Lars in Amsterdam.

Tekst Gijs Vervliet

Vorig jaar heb ik jullie nog gezien op het Haerlemsche Helden Festival in Patronaat en je ziet nog geregeld in stukjes geschreven dat jullie uit Haarlem komen. Maar inmiddels zijn jullie verhuisd naar de grote stad?
“Ik denk dat we nooit van het imago van ‘Haarlemse’ band afkomen. Maar inderdaad, inmiddels wonen de meesten van ons in Amsterdam en repeteren we hier ook, ondanks dat Geert bij het Patronaat in Haarlem werkt. Alleen Alex woont in Rotterdam waar hij zijn co-schappen loopt. Eigenlijk komen we allemaal uit Roosendaal.”

Dus jullie zijn jeugdvrienden?
“Jep, we kennen elkaar van de middelbare school en van verschillende bandjes.”

Dat moet extreem gezellig zijn om nu samen in een band te zitten of levert het ook wel eens spanning op?
“Het is geweldig. De ouders van Geert hebben een boerderij in Brabant waar we vaak lekker kunnen repeteren en experimenteren. Maar je hebt zeker wel eens dat het er niks uitkomt -we zijn ook behoorlijk kritisch op ons zelf- en dat het kut gaat.”
Geert: “dan loop ik gewoon even naar buiten en eet ik een banaan”.

Even over jullie bandnaam hè. Je hebt Yuko Yuko en Yukon Blonde, Yuko(n) is dus hip. Waar hebben jullie inspiratie vandaan gehaald?
“Yukon is het bosrijke gebied in Canada waar de film Into The Wild zich afspeelt. We vinden dat onze folkachtige melancholische elektronica daar goed bij past. En het is zelfs zo dat een ander bandje Yuko net zoals ons is aangesloten bij muziekbedrijf Full Spectrum, haha! En met club willen we uitstralen dat we wel echt een muzikaal collectief zijn.”Op vrijdag doen we altijd een Battle, gaan jullie vandaag voor Guns N’ Roses of voor Metallica?
“We hebben laatst live filmpjes van Guns N’ Roses gekeken en dat is toch wel erg vet hoor.”

En om even bij de ‘club’ te blijven: Two Door Cinema Club of Bombay Bicycle Club?
“Unaniem Bombay Bicycle Club. Hun laatste platen zijn meer gericht op elektronica dus dat vinden we zeer interessant, maar die daarvoor zijn ook erg mooi.”

The Yukon Club wordt vaak vergeleken met alt-J. Maar wie vinden jullie beter; Foals of alt-J?
“Foals is live helemaal te gek en alt-J stelt vaak wat te leur, dus Foals!”

Hoe zijn jullie met jullie sound bezig?
“Eerst waren we een ‘echte’ gitaarband, maar toen onze drummer de groep verliet zijn we ons helemaal gaan verdiepen in synths en drumcomputers. Inmiddels gebruiken we live wel 20 sporen!”

The Yukon Club heeft een behoorlijke internationale sound. Ik kan niet zomaar een Nederlands bandje bedenken die op jullie lijkt. Willen jullie naar het buitenland en is er al interesse?
“Ik denk dat we inderdaad een behoorlijk unieke sound hebben in Nederland. Toen we op blogs verschenen uit verschillende landen moesten we soms toch wel erg hard lachen. Via Google Translate het Grieks vertalen, soms klopte er helemaal niks van haha! Onlangs hebben we in België gespeeld en het grappige is dat er veel meer meisjes waren dat normaal hier in Nederland. Behalve toen we het voorprogramma deden van BØRNS in de Amsterdamse Q-Factory, daar gingen alle meisjes ook uit hun dak op onze muziek. Het is wel grappig om te zien dat we het zowel goed bij jongens, meisjes en zelfs “ouderen” doen. We willen nog niet echt naar het buitenland. Je kan heel veel spelen in Nederland, de infrastructuur is goed. We spelen nu kleine shows, maar er zitten leuke dingen aan te komen. We willen sowieso dit najaar met de Popronde op tour!”

Zit er dan ook al een debuutalbum of nieuwe single aan te komen?
“Nee, ik denk dat we nog wel even voort kunnen borduren op Absence. We zijn wel bezig met nieuwe nummers uiteraard. Het plan is dat we begin volgend jaar een album hebben en dan misschien wel op Noorderslag kunnen optreden. En wie weet hebben we een nieuwe single dit najaar als we voor de Popronde worden geselecteerd. We hebben nog geen deal gesloten met een platenmaatschappij, maar we zijn wel al benaderd dus het wordt spannend.”

Dat klinkt allemaal best zakelijk. Hoe is voor jullie het idee ‘je band als bedrijf’?
“Dat vinden we best lastig. Voor deze afspraak met jou hadden we een andere meeting waar we ons wat zakelijk hebben laten informeren en eigenlijk vinden we dat wel interessant. De EP hebben we in eigen beheer uitgebracht en we zijn ook een VOF geworden. Maar zo meteen gaan we nog even de oefenruimte in, dat vinden we natuurlijk veel leuker.”

De EP release in de bovenzaal van Paradiso in februari was uitverkocht. Wat verwachten jullie van de show op Pinguins in Paradiso?
“Ik denk een groot feest! We spelen nu zo’n acht nummers live en sommige nummers werken echt toe naar een climax. Het zou helemaal vet zijn als we op het eind van de avond spelen, dan komt onze muziek nog beter tot zijn recht. Ik denk ook dat de luisteraars van Pinguin Radio onze muziek goed kunnen waarderen, we stonden recentelijk zelfs op -1 in de Graadmeter. Zelfs boven onze favoriete band Radiohead, dat was bizar. Misschien doe ik als dank op 30 april wel een pinguïnpak aan!”

LIVEDATUM 30/04 Pinguins in Paradiso @ Paradiso, Amsterdam
Tickets: Eur 15,00
Bevestigde acts: MY BABY, Gengahr (UK), Pretty Vicious (UK), The Yukon Club, Mala Vita, Lucas Hamming, Bombay, Yorick van Norden, Rita Zipora, Shakey Graves (US) en The Great Communicators.

Tickets koop je HIER !!!

Deze week, donderdag 21 april om precies te zijn, zal tijdens Sugar Mountain Presents in Paradiso, Panda! Panda! Panda! officieel het levenslicht gaan zien. De Mokumse viespeuken van Giant Tiger Hooch maken dan op brute wijze misbruik van de gelegenheid om de opvolger van het weergaloze debuut 76 te presenteren. Het festival waarin Americana, roots en aanverwante muzieksoorten bij elkaar komen is misschien wel de ultieme plek voor een band als deze. (Win HIER tickets mede voor deze show!!!)

Tekst Jeroen Bakker

Tijdens eerdere edities vormde Paradiso al een prachtig verzamelpunt voor artiesten die met respect voor het verleden maar met de blik op de toekomst gericht, muziek op de meest oprechte wijze benaderen en in de meest pure vorm ten uitvoer brengen. Alleen bij dat begrip ‘respect’ kunnen bij deze hoofdstedelingen enkele vraagtekens geplaatst worden. Liever richten ze namelijk de middelvinger naar het verziekte muziek-klimaat in Nederland. Hoog tijd dus voor een praatsessie met zanger/gitarist en woordvoerder Jeroen Ligter.

Met groot genoegen blikken we samen terug op Scumbash, het feestje dat de Rotterdamse barbieren van Schorem onlangs in de Van Nelle Fabriek vierden, waar Giant Tiger Hooch voor de eerste keer haar opwachting mocht maken. Het moet vast spannend geweest zijn voor een band waarvan bekend is dat ze angst hebben om buiten de stadsmuren te spelen. “We hebben groepstherapie moeten volgen om de goede sfeer in de tourbus te behouden op het moment dat we de stadsgrenzen passeren”, aldus Ligter. “Wij spelen nu eenmaal graag in de regio want dan zijn we eerder thuis. Snel weer terug bij de vrouw. Heb thuis eigenlijk helemaal niks te vertellen. Zij heeft de broek aan. Af en toe buiten spelen met mijn vrienden en dat is het dan.”
Scumbash was een geweldige ervaring. Na al op zoveel diverse festivals gespeeld te hebben mocht deze natuurlijk niet op de concertagenda van Giant Tiger Hooch ontbreken. “In één woord ‘FANTASTISCH!!!’, wat een waanzinnig festival is dat’, aldus de enthousiaste Ligter. “En dat publiek dan!” Hij moet toegeven ook vooral opgelucht te zijn. Er was voorafgaand aan dit optreden namelijk enige onzekerheid aangezien de nieuwe gitarist op het laatste moment bij de band aansloot en bloednerveus was. “Het was allemaal even wennen voor hem. Hij was harstikke zenuwachtig, nam het veel te serieus en dat terwijl we elkaar al zeven jaar kennen! Weet je? Wij nemen helemaal niks serieus.”

Toch moet Ligter ook eerlijk bekennen dat er na het opzienbarende debuut van enkele jaren geleden wel degelijk sprake was van enige druk. Er werd zelfs overwogen om te stoppen. “Het DNA is nog steeds hetzelfde hoor maar steeds speelde het in mijn hoofd dat de opvolger natuurlijk wel minstens zo goed moest zijn als 76. Ik werd op enig moment onzeker en WIJ ZIJN NOOIT ONZEKER! Ik ben blij dat ie nu is uitgepoept.”
Het producersteam, bestaande uit Mischa Den Haring (T-99) en Ralph Verdult, hebben toch zeker een lintje verdiend door dit losgeslagen vehikel in de studio op de rails te krijgen? “Zeker weten. Ralph kreeg gierende hartkleppen toen ik hem belde en zei dat we onderweg naar zijn studio waren. Het was de eerste keer ook al zo’n teringzooi daar. Mischa is super ervaren en heeft ons heel subtiel in een bepaalde hoek gedreven om op een bepaalde manier te spelen. Hij heeft die sound echt omhoog getrokken. We hadden ook een bepaald geluid voor ogen. Ik luisterde de laatste maanden echt heel veel naar die plaat van Bo Diddley, ‘The Black Gladiator’, die sound vind ik zo tof, eindjaren zestig beginjaren zeventig soulfunkpunk. Zo moest het bij ons ook gaan klinken. Of dat uiteindelijk gelukt is…? Nee dus.”Is het album niet ook een reactie op Nederland Muziekland? Ligter heeft daar namelijk een duidelijke uitgesproken mening over: “Het Nederlandse muzieklandschap is zo vertieft. Te vaak worden de regeltjes gevolgd terwijl met dezelfde noodgang de ziel uit de muziek verdwijnt. Uitzonderingen zijn er gelukkig ook: T99, Cuban Heels, Automatic Sam en Beans & Fatback, dat soort bands. Muziek moet je maken vanuit je beleving. Er zijn veel goede muzikanten en er worden ook goede liedes gemaakt, maar te vaak is het te voorzichtig. Dertien in een dozijn. Risicoloos. Een mentaliteit van niemand tegen het zere been durven schoppen om die ene gig in de provincie mis te lopen. Er is zelfs een opleiding voor in Nederland maar waarom ga je naar school om in een rockband te willen spelen. Wij speelden ook eens met zo’n hip bandje. Full-time muzikanten maar wel geld vragen aan pappie om een tourbusje te kunnen bekostigen. Wat een tuig! Ach zij zijn jong, ik ben oud. Dat zal het wel zijn.”

We verzoeken de razende muzikant om weer terug te komen op zijn Panda! Panda! Panda!. “We wilden hem smeriger hebben dan de eerste. Ik dacht we flikkeren de hele boel op band en ik wilde er een paar orgels bij hebben en dan zien we wel wat er van komt. Wij zijn helemaal niet zo diep en serieus bezig met muziek. Als het maar gelijktijdig begon of eindigde en als het maar genoeg energie bevatte. Oefenen doen we overigens wel want anders gaat het fout. Heb het wel eens meegemaakt dat Jorrit, de gitarist, twee keer hetzelfde nummer inzette binnen een half uur. En ik nog denken: die hebben we toch vijf minuten geleden ook al gespeeld? Fok it! dacht ik toen, doen we hem gewoon nog een keer. Hij speelde ook eens een solo maar zette die te laat in, is ie gewoon die twee keer zo snel gaan spelen om het weer in te halen. We hebben nooit kwaaie koppen na afloop hoor. Minstens de teleurstelling dat we uiteindelijk weer op een camping in Ommen belanden in plaats van vakantie te vieren in Barbados. We zullen elkaar nooit aanvallen op fuck-ups of zo.”

De veronderstelling dat de druk uit de business-kant van de muziekindustrie een rol heeft gespeeld bij de eerdergenoemde onzekerheid, wuift hij zonder enige aarzeling weg: “Wij kijken sowieso anders tegen de muziekindustrie aan dan al die loopse tekkels die maar te graag en ten koste van alles iets willen bereiken”. De band staat er om bekend zich nergens iets van aan te trekken. “Het belangrijkste is dat we gewoon spelen en of we nu in een café, crackhuis of kerkpodium spelen maakt niets uit. Voor ons is het allerleukste om even een paar uur weg te zijn bij het meisje.”
Er waren ook twijfels of Panda! Panda! Panda! uitgebracht kon worden en wie dat eventueel op zich zou willen nemen. Het werd dus Sounds Haarlem (Haarlem Likes Vinyl), platenzaak en tevens platenlabel. “Zij durfden het aan om met ons in zee te gaan.” Nu moet het dus allemaal gaan loslopen. De voortekenen zijn veelbelovend. De eerste recensies zijn zeer positief, de plaat met het prachtig vormgegeven hoesontwerp wordt goed ontvangen dus het aantal optredens zal ongetwijfeld gaan toenemen. “Niet teveel hoor”, roept Ligter verschrikt: “Het moet wel gezellig blijven”, om er vervolgens rustig aan toe te voegen: “Er is altijd wel ergens een plek om te spelen. Dat maakt het allemaal zo leuk en als het stopt dan stopt het.” Nu is er dus het optreden dat deel uitmaakt van de Sugar Mountain Presents concertreeks en eerder deze week bevestigde de organisatie van Roots In The Park vol trots dat Giant Tiger Hooch naast Blackberry Smoke, Ryan Bingham en CW Stoneking, ook op 2 juli in het Utrechtse Wilhelminapark te zien zal zijn. “Weet je, van ons hoeft het allemaal niet zo maar we vinden het wel echt te gek hoor. Sta ik daar wel mooi met iemand als Keb Mo.”

Hoewel het album met de prachtig vormgegeven hoes al in de schappen ligt en tijdens de afgelopen Record Store Day al een hevige promotiecampagne is losgebarsten, wordt al uitgekeken naar de officiële releaseshow in Paradiso tijdens Sugar Mountain Presents. Toch hoeven we volgens Ligter niets bijzonders te verwachten: “Het interesseert ons geen reet, We zijn een verschrikkelijk luie band. Hebben al acht of negen keer met ‘de blamage’ in Paradiso gespeeld. Het wordt in ieder geval gezellig. Buiten het feit dat we paaldanseressen hebben met boa-constrictorslangen en twee hele kleine dwergen die percussie spelen, is er niets speciaals aan hoor… Of ja toch, die dwergen komen uit een kanonnetje maar dat moet nog een verrassing blijven…”

Nu we aan de vooravond staan van groot succes zal iedereen zeer benieuwd zijn naar het antwoord op de vraag wat Giant Tiger Hooch in de toekomst met al het verdiende geld gaat doen. Het antwoord laat zich raden: “Mijn miniatuur treinbegeleider-set uit te breiden natuurlijk!”, aldus Ligter zonder aarzeling. Dan nog maar snel de vraag of we verder nog iets kunnen vermelden of iets moeten toevoegen wat we in het gesprek gemist hebben: “Ja, je moet opschrijven dat Jorrit in het weekend in zijn vrije tijd roze jurkjes draagt… Zonder legging hahaha!!!”

LIVEDATA 21/04 Paradiso, Amsterdam (Sugar Mountain presents Dr. Dog, Son Little, XIXA, Cale Tyson, Giant Tiger Hooch e.a.)

Wie een voorliefde heeft voor stomme Duitse expressionistische horrorfilms uit de roaring twenties, is ongetwijfeld bekend met de cultklassieker Das Cabinet des Dr. Caligari. Bij wie deze voorliefde om wat voor reden dan ook ontbreekt, doet deze naam hoogstwaarschijnlijk nog niet het allerkleinste belletje rinkelen. Echter, wegens een schrijnend tekort aan redactionele ruimte is hier geen plaats meer voor een korte introductie. Jammer dan. Google die shit. Dan gaan wij het nu lekker over Monomyth hebben.

Tekst LiveGuidNL | Jeroen Haneveer

De term ‘stomme film’ verraadt overigens niks over de persoonlijke smaak van uw redacteur. We hebben het uiteraard over films zonder geluid. Hoewel, ze werden toentertijd in de bioscoop live van muziek voorzien door een stel muzikanten in de orkestbak. En dát gaan onze Haagse vrienden van Monomyth dus ook doen met deze film, op het Imagine Film Festival in Amsterdam.

“Hartstikke gaaf!”, vindt bassist Selwyn Slop, die – eerlijk toegegeven – net als ondergetekende nog nooit van die film had gehoord. “We zijn ‘m gaan kijken en zeiden allemaal: ‘Ja! Te gek!’ Het is echt een eer om dat te mogen doen.” Wie inmiddels heeft gegoogeld, weet dat de film op een bijzondere manier gebruikmaakt van vormgeving en architectuur, precies het thema waar het festival dit jaar om draait.Dat de instrumentale en progressieve spacerock van Monomyth heel wat anders is dan die lullige pianootjes van weleer, tja. “Die film pas gewoon goed bij onze muziek. Het is allemaal net iets anders, er zit een twist in het verhaal. De decors zijn gemaakt van geschilderd karton, dat geeft het een heel gave sfeer. En daar krijgen wij dan weer onwijs veel inspiratie door.”

Hoewel de band het al druk genoeg had met repeteren – het derde album Exo verscheen op 18 maart en de tour is in volle gang – was er toch nog ruimte voor dit uitstapje. En voor een beamer in het oefenhok om die film tot in den treure af te kunnen spelen. “We hebben goed gekeken naar het materiaal en daarna bestaande nummers zodanig veranderd dat het goed bij de scènes past. Daardoor is er iets totaal anders ontstaan, al zullen mensen die bekend zijn met ons werk sommige stukken wel herkennen.”

Het optreden in het EYE wordt dus iets heel anders dan een ‘doorsnee’ concert, waar volgens Selwyn ook een gevaar in schuilt. “Luister je naar een band met een film op de achtergrond? Of kijk je naar de film en staan wij er irritant doorheen te spelen? De kunst wordt om het zó te doen dat het elkaar juist versterkt.”

LIVEDATA 07/04 Het Burgerweeshuis, Deventer 08/04 Kroepoekfabriek, Vlaardingen 16/04 Duycker, Hoofddorp 18/04 EYE, Amsterdam 28/04 Charlatan, Gent 08/05 W2 Poppodium, Den Bosch 12/05 Vera, Groningen 21/05 Gebouw-T, Bergen op Zoom 21/10 Into the Void @ Neushoorn, Leeuwarden 29/10 Beerland @ Metropool, Hengelo

Klinkt als: een demarrerende roedel reisgenoten op een cinematografische heldentrip

Het april-nummer van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.