Category: Interviews

Soms komen jongensdromen uit. Vier jonge gastjes postten hun muziek op Soundcloud en opeens hadden ze een deal met Virgin EMI op zak. Het klinkt te mooi om waar te zijn, maar het overkwam Pretty Vicious uit Wales.

Tekst Chris Dekker

Op een regenachtige dag bellen we met het voor Welshe begrippen redelijk uitspreekbare plaatsje Merthyr. Daar krijgen we zanger gitarist Brad Griffiths aan de lijn die, net als zijn bandleden, nog ruim onder de twintig haar jong is. De band wordt nu al vergeleken met grote namen als Arctic Monkeys en Oasis of nieuwkomers als Royal Blood en op 30 april is Nederland aan de beurt als de band op Pinguins in Paradiso speelt.

Allereerst even voor de mensen uit Nederland die jullie nog niet kennen. Wat is Pretty Vicious.
Brad houdt het kort: “We maken dirty rock!”

Het verhaal is inmiddels bekend. Jullie hadden nog maar één song op Soundcloud en even later bood Virgin EMI jullie een contract aan. Wat gebeurt er vanaf zo’n moment?
“Ja dat is echt bizar. Het is natuurlijk fantastisch, maar er komt ook wel meteen veel op je af. We moesten snel meer nummers gaan schrijven, onze liveset op orde krijgen en natuurlijk sta je opeens midden in de belangstelling. Ik vind het fijn dat we nu overal showcases en voorprogramma’s spelen, want dat is dé manier om live een geoliede band te worden.”Kunnen we dan ook snel opnames verwachten?
“We werken nu keihard aan songs met producer Owen Morris (bekend van de eerste platen van Oasis, cd) en afgelopen weekeinde met Record Store Day hebben we alvast een voorproefje op een vinylsingle uitgebracht.”

De BBC heeft jullie omarmd, je staat op een festival als Glastonbury waar veel bands van dromen en je werkt met een topproducer. Is de druk niet erg hoog?
“We hebben besloten om ons te laten meeslepen met de reis. We genieten allemaal onwijs van de aandacht, de optredens en de mensen die we ontmoeten. We pakken alle kansen aan en we zijn er eigenlijk best relaxt onder. Zoals ik al zei willen we veel live spelen en zo de mensen veroveren met onze muziek.”

Jullie komen uit Wales. Het eerste voorprogramma van Manic Street Preachers zit er al op. Is dat ook deel van die droom die aan het uitkomen is?
“Jazeker. We zijn opgegroeid met Britpopbands, maar voor ons zijn Stereophonics en de Manics natuurlijk belangrijk. Die komen uit onze regio en zij zijn het voorbeeld dat het kan. Dat je als band uit Wales groot kan worden. Met hun spelen was dan ook geweldig. En we hebben veel van die gasten geleerd.”

Jullie zijn vier jongetjes van nog geen twintig. Op de foto’s zien jullie er schattig uit. Moesten jullie moeders niet lachen toen jullie jezelf Pretty Vicious noemden?
“Haha! Hou je mond man! Kom langs in Paradiso, dan kun je ons live zien knallen en ik weet zeker dat je die vraag dan niet meer durft te stellen. Nederland, we komen er aan en we gaan jullie trakteren op een mooie bak herrie!”

LIVEDATUM 30/04 Pinguins in Paradiso @ Paradiso, Amsterdam
Tickets: Eur 15,00
Bevestigde acts: MY BABY, Gengahr (UK), Pretty Vicious (UK), The Yukon Club, Mala Vita, Lucas Hamming, Bombay, Yorick van Norden, Rita Zipora, Shakey Graves (US) en The Great Communicators.

Tickets koop je HIER !!!

Bijna zeven jaar na En Exilio brengt de Delftse band Mala Vita dit jaar hun derde studio-album uit: So Far So Good. En op 30 april staan ze op Pinguins in Paradiso. Goed nieuws dus, want de band heeft een flinke live-reputatie. Maar vergeet het studiowerk niet! Na een jarenlang en moeizaam proces heeft de band een muzikale ommezwaai gemaakt en een album afgeleverd dat ook geschikt is voor in de huiskamer. Pinguin Radio sprak met zanger Mickael Franci over het album, de totstandkoming ervan en over politiek.

Tekst Arnout de Vries Foto Dean Zulich

“Het album is geen politiek statement, het is een artistiek statement”, haast Mickael Franci zich al snel te zeggen als het onderwerp vluchtelingen ter sprake komt. Hij beaamt dat het vluchtelingenthema dicht bij hun staat, dat het ook zeker terugkomt in de teksten en vooruit, dat er af en toe wel enigszins een politiek statement wordt gemaakt, “maar”, zo benadrukt Franci, “ondanks dat soort thema’s er op terugkomen en wij ons verbonden voelen met de vluchtelingen, staan er ook gewoon verhalen op over ervaringen van reizen die we gemaakt hebben.”

De band voelt zich zo verbonden met de vluchtelingen omdat een belangrijk deel van de band zelf uit het buitenland komt of er zijn oorsprong heeft liggen. Zo liggen Mickael Franci’s roots in Italië en komen andere leden uit het Balkan-gebied. Dat beïnvloedt niet alleen de thematiek, ook laat het duidelijke sporen achter in de muziek. Mala Vita staat bekend als een band die hun opzwepende punk- en rockmuziek aankleedt met allerlei exotische genres, van de zigeunermuziek uit het Balkan-gebied tot de tropische klanken uit Zuid-Amerika en het Caribische gebied. Voor hun nieuwe plaat, So Far So Good, lijken die echter een stuk meer op de achtergrond geraakt. Het heeft plaats gemaakt voor een rustiger geluid dat doet denken aan de Amerikaanse en Mexicaanse woestijnen.

De zanger legt uit: “het is de muziek waar we allemaal erg van houden. Onze accordeonist is bijvoorbeeld groot liefhebber van de Queens of the Stone Age en we houden ook erg van een band als Calexico. Het desolate en ruime van die muziek, dat vinden we mooi en hebben we in onze eigen muziek verwerkt. Dat heeft een hoop ruimte gecrëerd en het ook een andere sfeer gegeven. De woestijnsound is bovendien goed te combineren met de gypsy-sound; dat komt heel dicht bij elkaar en dat vonden we een mooie combinatie. Door het te mengen hebben we het gevoel dat we iets hebben gemaakt dat breder is dan alleen de Europese sound die we eerst hadden. Dat was interessant om mee bezig te zijn en ik denk ook dat het goed heeft uitgepakt.”Wat opvalt aan het nieuwe album is niet alleen de inhoud van de teksten die bij momenten erg geëngageerd zijn, maar ook het feit dat ze voornamelijk in het Engels zijn, in tegenstelling tot de vorige albums. Daar heeft Franci drie redenen voor. Hij vertelt dat hij Spaans en Italiaans erg mooie en muzikale talen vindt, maar dat hij het toch jammer vond dat mensen zijn teksten niet konden verstaan. Bovendien is hij tegenwoordig samen met een Amerikaanse vrouw, waardoor hij dagelijks Engels spreekt en zich er veel comfortabeler in voelt. Bovendien, zo legt hij uit, heeft de band veel meer liedjes opgenomen dan er op het album staan, waarvan aardig wat in het Italiaans. Met wat andere keuzes had het dus zomaar een overwegend Italiaans album kunnen zijn.

Het Engels zorgt echter wel voor eenheid, iets waar Mala Vita ook naar op zoek was: “Wij zijn een band die altijd alle kanten op schoot. Dat doen we nog steeds wel maar we wilden hier toch een wat coherentere plaat van maken. Dat maakt het iets breder en duwt het wat minder in het hokje wereldmuziek waar we ons nooit zo thuisgevoeld hebben.”

Over thuisvoelen gesproken, dat doet meteen denken aan het nummer Heartbreak Island (‘get back, back to heartbreak island / back to where we belong’). Heartbreak Island is de bijnaam van Ellis Island, een eiland dat in het begin van de twintigste eeuw dienst deed als grenspost voor de Europeanen die als immigranten Amerika binnenkwamen.
“Voor dat nummer heb ik de parallel getrokken tussen wat er nu gebeurt en wat er honderd jaar geleden gebeurde; toen er nog veel meer mensen uit Europa weggingen dan dat er nu uit het Midden-Oosten komen, op weg naar een beter leven. Dat waren in feite economische vluchtelingen, maar dat is nog niet zo lang geleden. Alleen daarom al vind ik dat je begrip zou moeten hebben voor de mensen die hierheen komen. Zeker omdat men dat nu onder heel andere omstandigheden doet.”

Het is slechts één van de voorbeelden van de betrokken teksten. Maar zoals gezegd, So Far So Good is geen politiek statement. Het is minstens zo belangrijk om de luisteraars een goed gevoel mee te geven: “Ik vond het altijd wat jammer dat men de band afdeed als een feestband. Dat mag ook, maar wat mij betreft is de muziek meer dan dat alleen. Ik denk ook dat het heel goed samen kan gaan; vrolijke nummers, minder vrolijke nummers, nummers met een boodschap, dat kan allemaal samen. Dat kan in één optreden, dat kan op één plaat,” aldus Mickael Franci. Waarvan akte.

LIVEDATA 30/04 Pinguins in Paradiso, Amsterdam (Samen met My Baby, Gengahr, Pretty Vicious, The Great Communicators, Bombay, Lucas Hamming, Yorick van Norden, Rita Zipora en Shakey Graves)

Tickets koop je HIER !!!

Vol trots werd onlangs bekend gemaakt dat met het boeken van My Baby de uitsmijter is binnengehaald voor het Pinguins in Paradiso feest dat 30 april gaat plaatsvinden. De snelle ontwikkeling van de band blijft in zowel eigen land als in het buitenland duidelijk niet onopgemerkt. Er wordt veelvuldig aan de drie muzikanten getrokken en vooral zangeres/gitariste Cato van Dyck staat regelmatig in het middelpunt van de belangstelling. De charismatische frontvrouw blijkt desondanks nog graag tijd te willen vrij maken voor Pinguin Radio. Ze toonde al eerder aan zeer betrokken te zijn bij de activiteiten rondom Pinguin, was recentelijk zelfs nog even als Stationschef te horen op de zender en vorige week maakten we bekend dat My Baby speelt op het Servische EXIT Festival onder de noemer “Pinguin Radio Presents”.

Tekst Jeroen Bakker Foto Laura Andalou

De zangeres verkeerd nog duidelijk in een euforische stemming. De dag voorafgaand aan ons gesprek is namelijk een Edison Award in de categorie ‘Beste Alternatieve Album’ binnengehaald. “Wat er zoal in het juryrapport stond vermeld is eerlijk gezegd het ene oor in, en het andere oor weer uitgegaan”, aldus de nog steeds verbaasde van Dyck. “Ik hoorde alleen maar allemaal mooie woorden zonder te realiseren dat het misschien voor ons bestemd was. Ik vroeg me steeds af of het wel over ons ging of niet. Iets met ‘unaniem eens zijn’ en ‘dat het album een prachtige mix van stijlen is’. Er werd ook nog iets gezegd over een zangeres en aangezien ik de enige zangeres was bij een genomineerde band in onze categorie, begon het toch wel enigszins te dagen. Het deed me meer dan dat ik op voorhand had verwacht. Ik vond het genomineerd zijn alleen al heel bijzonder. Je probeert er ergens geen verwachtingen van te hebben maar je wilt er bovendien in de aanloop naar het evenement vooral niet te veel aan te denken om een eventuele teleurstelling te voorkomen.”

Na een langdurige periode van keihard werken lijkt het My Baby heel erg voor de wind te gaan. “Het winnen van zo’n award is ook een bevestiging dat je goed bezig bent. We hebben het heel druk maar als je in de juiste flow zit dan kun je dus veel meer. Ik heb bovendien het gevoel dat ik, pas als ik vijftig jaar ben, het iets rustiger aan ga doen. We doen ook heel veel zelf en proberen het zoveel mogelijk in eigen hand te houden of zelf alles aan te sturen. Iedereen kan in de band zijn creativiteit goed kwijt. We willen met My Baby als het ware ‘een ervaring neerzetten’. Het is niet alleen muziek maken maar ook volgens een bepaald concept werken. Er wordt op die manier een bepaald gevoel gecommuniceerd naar ons publiek.”Waren er in het verleden nog optredens op grote festivals zoals o.a. Glastonbury en werd er samengewerkt met Seasick Steve, hij wilde het trio ten koste van alles mee hebben op zijn tournee, tegenwoordig lijkt er eveneens een opeenstapeling van interessante dingen voor te vallen. Zo is de band kort geleden terug gekeerd van een tournee, alweer de derde keer overigens, uit Australië en Nieuw-Zeeland en zijn er opnamen gemaakt die in het, nog altijd goed bekeken, legendarische Duitse programma Rockpalast worden uitgezonden. De keren dat een concert uitverkocht raakt, blijken ook nog eens eerder regel dan uitzondering te worden.“We zijn op de goede weg”, benadrukt ze. “Het gaat snel maar het is niet, zeg maar ‘ontploft’. Het gaat nog steeds geleidelijk. Bedenk daarbij dat ons eerste album nog niet eens drie jaar geleden is uitgebracht”. Desondanks mag het succes van My Baby opvallend worden genoemd. Nog nooit heeft het zich willen conformeren aan het radiopubliek. Altijd is er een eigen koers gevaren en door de vele optredens is het plotseling in een stroomversnelling geraakt. De band heeft in haar betrekkelijk korte bestaan zo ongeveer alle grote clubs en festivals in Nederland aangedaan. Momenteel wordt onder de noemer ‘Voodoo Electrique Tour’ in diverse clubpodia gespeeld.

Ook tijdens de Record Store Day van aanstaande zaterdag, 16 april, zal de naam My Baby veelvuldig genoemd worden. De Paradiso Vinyl Club, een klein clubje enthousiaste vinyl-liefhebbers die veelbelovende acts een kans willen geven om hun muziek op plaat uit te brengen, heeft namelijk een 7-inch single uitgebracht waarop twee live-tracks te vinden zijn. Het witte vinyl-plaatje wordt in een oplage van slechts 500 stuks uitgebracht en is dus zwaar gelimiteerd. Het betreft de tracks My Depression en Mad Mountain Thyme die afgelopen december in een uitverkochte Paradiso-show werden opgenomen. “Ik heb hem vandaag voor de eerste keer mogen ontvangen. Het ziet er prachtig uit”, vertelt ze uitgelaten. “Ik heb alleen geen goede pick-up dus ik heb het plaatje helaas nog niet kunnen draaien.”

Er zal zeker een nieuwe pick-up moeten worden aangeschaft maar thuis wordt er hoedanook muziek geluisterd. Er is duidelijk een voorkeur voor zenders waar de DJ bepaalt wat er gedraaid wordt, dus niet werkt volgens een bepaald format, en dan is Pinguin Radio, vergeleken met veel bekende andere zenders, volgens van Dyck, het beste alternatief wanneer het de alternatieve muziek betreft. Vanzelfsprekend hoort daar ook enig eigenbelang bij: “Het is natuurlijk superleuk wanneer je dus je eigen plaat voorbij hoort komen. Ik vind het bestaan van een alternatief station sowieso echt heel belangrijk en daarom moet het ook gesteund worden. Het optreden in Paradiso op 30 april wordt, mede daardoor dan ook in meerdere opzichten belangrijk voor ons.”

LIVEDATUM 30/04 Pinguins in Paradiso @ Paradiso, Amsterdam
Tickets: Eur 15,00
Bevestigde acts: MY BABY, Gengahr (UK), Pretty Vicious (UK), The Yukon Club, Mala Vita, Bombay, Shakey Graves (US) en The Great Communicators

Tickets koop je HIER !!!

Tot zo’n drie jaar geleden was Klopje Popje volop actief in het Nederlandse live-circuit en maakte indruk met hun theatrale optredens. Hun muzikale visie veranderde echter, waardoor ze besloten tot een nieue naam en een frisse start. Onder de naam The Great Communicators maakten de Amsterdammers in 2014 al furore op de Popronde. Dit jaar zal er een album volgen en staan ze bovendien op Pinguins in Paradiso. Genoeg reden om eens te praten met Arend Dijkstra en Gaia Slotboom, samen het gezicht van de band.

Tekst Arnout de Vries

“Wat we voorheen deden was eigenlijk een soort van gimmick en dat was op een gegeven moment wel een beetje op,” vertelt zanger/gitarist Arend Dijkstra over zijn vorige band Klopje Popje, “het was een speeltuin om alle effecten op te zoeken die er kunnen zijn”. Van pak ‘m beet 2007 tot 2013 bouwde hij met die band een aardige live-reputatie op maar toen werd het tijd voor iets nieuws. Hun eigen muzieksmaak was namelijk ook nogal veranderd, wat bovendien leidde tot het inlijven van een extra bandlid, zangeres en toetseniste Gaia Slotboom. Arend legt uit: “Ik merkte zelf ook wel dat ik naar heel andere muziek was gaan luisteren. Voorheen was het vooral progressieve rock, in de richting van The Mars Volta, en dat is wel echt geswitcht naar meer indie, onder andere veel dingen waar man-vrouw-zang in voorkomt zoals Blood Red Shoes en Broken Social Scene. Dat heeft er ook toe geleid dat Gaia erbij kwam, dat was een logisch gevolg.”

Dat ging overigens helemaal op de moderne manier, Arend en Gaia stuitten toevallig op elkaar op Facebook en na wat berichtjes heen en weer klikte het meteen. Gaia had op dat moment nog weinig bandervaring (“Dat durfde ik nog niet echt”) maar het smelt mooi samen met haar studie aan het Conservatorium van Amsterdam (waar de rest van de band, op één na, ook heeft gestudeerd). Al snel valt alles op zijn plaats: “Aanvankelijk was het nog passen en meten wat mijn rol in de band was. Maar we kwamen erachter dat we een bredere sound wilden en daar kunnen toetsen wel erg aan bijdragen.”Hoe zit het dan precies met die sound? Een eerste indruk is al te horen op de EP Bide Your Time (nog opgenomen zonder Gaia Slotboom) waar de single Zoetrope op staat; gedreven indierock. Maar zou de band niet druk bezig zijn met een debuutalbum? Arend: “We hebben het album af. Die komt zelfs net van het masteren vandaan, dus dat is helemaal klaar. We hebben ook een label achter ons staan dus we zijn ons nu aan het klaarstomen voor de albumrelease. Waarschijnlijk is die na de zomer maar daarvoor zullen al een aantal singles verschijnen.” Gaia vult verder aan over de muziek: “Het is wel wat anders. Het klinkt nu wat diverser omdat we zoveel aspecten met Simon (Akkermans, de producer, ook bekend van C-Mon & Kypski) hebben aangepakt. Ik vind het ook breder klinken dan de EP.” Daar kan Arend zich in vinden: “Het is in bepaalde opzichten wat toegankelijker en grootser geworden, wat we ook niet schuwen. Ik denk dat het een brug is tussen onze poppy kant en onze gruizigere, alternatieve kant. De plaat klinkt bovendien heel energiek, vitaal en opgewekt. Daar ben ik zelf heel blij mee.”

Dat energieke spreekt ook al uit de EP maar de teksten lijken er daar haaks op te staan. Gedreven ritmes met ietwat vertwijfelde teksten over bijvoorbeeld een quarterlife-crisis: je bent afgestudeerd maar wat moet je nu met je leven? Dit blijkt niet zomaar, Arend heeft hier goed over nagedacht: “Dat is ook de spanningsboog waar we naar zoeken, dat je enerzijds de vertwijfeling hebt maar dat ook wil doorbreken door daar eerlijk over te zijn en het met een bepaalde energie te brengen. Ik zie het zelf als een protest tegen je eigen vertwijfeling. Om het met zoveel mogelijk energie te brengen en met een bepaalde houding van: ‘en nu ben ik het zat!”

En die bandnaam, zijn ze dan echt zulke goede ‘communicators’? Er blijkt wel een flinke laag ironie in de naam te zitten. Ze verwijzen namelijk naar eerdere ervaringen van stroeve communicatie die ze binnen hun relaties hebben gehad. De bandnaam heeft echter wel een dubbele lading, ze proberen immers ook een boodschap over te brengen volgens Gaia: “Als we optreden maken we er iedere keer weer een ding van, we leggen er heel veel emotie in en dan communiceren we het ook echt heel groots.” Bij de vraag wat de band dan eigenlijk zou willen overbrengen, moet Arend even nadenken en besluit dan: “Dat heeft te maken met het vangen van een bepaalde tijdsgeest, de worstelingen die daarbij horen, en de vitaliteit om je daar weer uit te vechten.”

Ergens na de zomer staat het album gepland maar een clubtour door Nederland is nog niet geregeld. Wel heeft de band, met dank aan hun Noorderslag-optreden begin dit jaar, een aantal zomerfestivals weten binnen te slepen. Je krijgt dus zeker de kans om The Great Communicators live aan het werk te zien. Bovendien staan ze 30 april op ons eigen feest, Pinguins in Paradiso.

LIVEDATUM 30/04 Pinguins in Paradiso met onder meer The Great Communicators, MY BABY, Gengahr (UK), Bombay, Pretty Vicious (UK) en Shakey Graves (US).

TICKETS PINGUINS IN PARADISO KOOP JE HIER

Na het succesvolle debuutalbum A Dream Outside en een succesvolle tour in binnen en buitenland hangt op een regenachtige vrijdag Felix, de frontman van Gengahr, aan de lijn vanuit een kelder in Londen. We spreken hem over het naleven van verwachtingen, produceren van eigen albums en de toekomst. Want kunnen we dit jaar nieuw werk verwacht van de Psychpop heren uit Londen?

Tekst Thijs Schamp Foto Steve Gullick

Felix, hoe is het leven in Londen?
“Het regent hier en wij bevinden ons in een kelder om wat nieuw werk te schrijven. Niet echt de meest vrolijke omgeving: een kelder, maar de afzondering is fijn.”

Nu je meteen over het nieuwe werk begint. Het viel ons op dat jullie tourschema redelijk leeg is voor dit jaar.
“Ja dat klopt. We zijn na onze drukke tourperiode eind vorig jaar begonnen met het schrijven van nieuw werk. Met kerst besloten we ons terug te trekken en de eerste aanzetten tot songwriting te doen. Dit voelde meteen goed en vertrouwd en de afgelopen maanden hebben we dit voortgezet. Op dit moment maken van onze tracks de eerste demo’s.”

Heb je het idee dat je aan verwachtingen moet voldoen na het succes van vorig jaar?
“Niet echt eigenlijk. We hebben met ons album fans en publiek voor onze muziek gevonden. We hebben gemerkt dat er uitgekeken wordt naar onze nieuwe werk. Maar natuurlijk, de eerste keer maak je een album met wat jij op dat moment denkt dit vinden we tof. Het bepaald dan je identiteit en je kijkt met de nieuwe tracks nu ook naar past dit bij Gengahr.”Het eerste album hebben jullie redelijk in eigen beheer gedaan. Gaan jullie dit nu weer doen?
“We zijn vrij goed productie en engineering, er zit namelijk een engineer bij ons in de band. Het was prettig om het eerste album geheel in eigen beheer te doen. Dat geeft veel meer creatieve vrijheid en ook geen druk van beperkte studiotijd.”
“Voor ons ligt alles open nu, we gaan nu eerst de nummers het werk laten doen. Maar misschien gaan we ditmaal wel een producer betrekken. Dat levert ons mogelijk ook creatieve opties op. Het moet iemand zijn waar we een goed gevoel bij hebben en vooral veel vertrouwen. Je muziek is toch je kindje en je wilt wel dat van jezelf blijft.”

Wat mogen we dan van Gengahr verwachten op het nieuwe album?
“Dat weten we nog niet zo goed. We willen graag ons geluid gaan evolueren en uitbreiden voornamelijk. We denken dat er arrangement technisch gezien nog veel te halen valt, zonder dat we de sound verliezen. We hopen om in de zomer de tracks op te nemen en misschien begin 2017 uit te brengen.

Kijken jullie uit naar jullie debuut in de grote zaal tijdens Pinguins in Paradiso?
“Voor ons wordt het de derde keer dat we daar spelen. Maar de voorgaande keren speelden we altijd in de bovenzaal. We vinden het een ontzettend gaaf podium. Het is ook fijn om tussen het schrijven door even de benen te strekken. Op die manier kunnen we even ontspannen. Daarnaast gebruiken we de paar optredens die we hebben om het nieuwe werk uit te proberen. De reactie van het publiek vinden wij ontzettend belangrijk. Hopelijk kunnen we het 30 April laten zien.”

LIVEDATUM 30/04 Pinguins in Paradiso, Amsterdam (samen met onder meer: My Baby, Pretty Vicious, The Great Communicators, Shakey Graves en Bombay)

Tickets voor Eur 15,- koop je HIER!!!

The Sore Losers zijn terug met hun derde studioalbum Skydogs, release 18 maart. Ze hadden zin om een echte rock ‘n roll plaat te maken en dat is ze gelukt. Betere songs en meer de kern blootgelegd van wie ze zijn en wat ze doen. Graag doen!

Tekst Martje Schoemaker Foto Toon Aerts

En daar praten ze dan ook voluit over, op een zonnige middag in Amsterdam Noord. “Het is een metier, aan de ene kant leert ge als jong manneke, leert ge een instrument spelen. En een song schrijven moet ge ook leren. Dus het is logisch dat ge er beter in wordt.” Vertelt Cedric Maes. De heren schrijven wat ze willen, maar gaan vooral voor een bepaalde vibe. “Voor mij moet het niet allemaal Morrisey zijn. Niets tegen Morrisey hoor! Hij doet dat echt heel goed. Maar ik heb dus geen enkele nood om daar iets aan toe te voegen en de grote boodschap uit te hangen.”

Het is een rock ‘n roll band en die schrijven dus rock ‘n roll liedjes. Een proces waar ze als band gelukkig de juiste ingrediënten voor hebben. “Je weet gewoon dat het klopt. Gelijk als ge verliefd wordt. Als ge verliefd wordt dan gaat gewoon alle logica weg, dan weet ge ‘ja, ik ben verliefd’.”
The Sore Losers hebben dus juist dat, het samen in een hok spelen en de ene keer gebeurt er iets, dan ontstaat er een spark, en dan kijken ze elkaar alle vier aan en dan weten ze het; dit is het. “It’s fucking magic.”De samenwerking met Dave Cobb, ook wel bekend als ‘Nashville’s Rick Rubin’ was een groot risico. Ze hadden een goed gevoel bij hem, en hij met hen. Maar het blijft toch een grote stap om hem hierheen te laten komen. “Ongelooflijk maar waar. Vanaf dag 1 in de studio, klikte het zo goed, dat hij zelf al die spark al mee aanvoelde met de band. En dat is een risico, want voor hetzelfde geld was dat niet gebeurd. Maar daar waren we ons ook van bewust.” Het resultaat, Skydogs, bewijst dat de band ‘duzend procent’ gelijk had om met hem samen te werken.

Als een stel jonge ‘sky’ honden zitten ze vol trots te vertellen over het nieuwe album. De teaser ernaar toe doet ook al reikhalzend uitkijken naar de hele plaat, die op 18 maart officieel uitkomt. De enige competitie die ze voelen is met zichzelf. Ieder volgend optreden kan en moet beter. Zo ook met hun albums. Deze nummer drie is weer beter dan de volgende. En zo zal nummer vier ook weer beter worden dan Skydogs. “Als wij als ons vieren het gevoel hebben van ‘Yes’, deze plaat is beter dan de vorige, dan hebben we gewonnen. We hadden echt niets anders willen doen dan dat we gedaan hebben.”

LIVEDATA 08/04 Alter Schlachthof, Eupen (B) 09/04 De Pit, Terneuzen 15/04 Ancienne Belgique, Brussel 20/04 Bitterzoet, Amsterdam 06/05 Hedon, Zwolle 07/05 Klomppop, Borsele 20/05 Mezz, Breda 11/06 Pinkpop, Landgraaf

=> Zaterdag 19 maart is de rest van het interview te horen op Pinguin Radio bij Festival Info Live vanaf 17:00 uur.