Category: Interviews

Een mysterieus meisje met naast haar een stoere hond staart de lens in. Bombay, Show Your Teeth staat er onder. Het artwork van de nieuwe langspeler van de Amsterdammers zegt eigenlijk al genoeg. De plaat staat bol van de onderhuidse spanning. Spanning die de bandleden ook voelde tijdens het maken van de plaat. De samenstelling van de band bereikte z’n houdbaarheidsdatum. Drumster Linda van Leeuwen verliet na de opnames het schip en is vervangen door Lisa Ann Jonker.

Tekst Milo Lambers Foto’s Nick Helderman

Tegenover ons zit nu een band vol overtuiging, zelfvertrouwen en energie. “Alles zit goed. Deze karakters passen bij elkaar”, zo zegt multi-instrumentalist en songwriter Mathias Janmaat zelfverzekerd.
De spanning die de band lange tijd beheerste horen we wel terug op de plaat. “Het laatste jaar zat het intern in de band niet goed. Er was veel onderhuidse spanning. Dat hoor je terug in de muziek. Songs als Slow-motion gaan over in een bad place zitten en dat achter je willen laten.”

Dat is precies wat de band met de plaat nu doet. Show Your Teeth is in vergelijking met z’n voorganger Vulture / Provider (2012) minder groots en klinkt een stuk grauwer en stemmiger. Dat wordt bij opener Dolly Doesn’t Want To Face The Facts al duidelijk. Een dijk van opener. “Dat is een nummer waar we heel tevreden mee zijn. We vonden die track tekenend voor de hele plaat, voor onze nieuwe sound. Het is zo anders en uitgesponnen in vergelijking met ons eerdere werk. We vinden het vet om het album op deze manier in te cruisen”, zo vertelt Mathias enthousiast.Verfijnd
De rock van de voorganger wordt gedag gezegd. “Deze plaat heeft meer een garagegeluid. Dat heeft vooral te maken met het drumgeluid”, zo legt Mathias uit. “We wilden heel graag een tape-achtig drumgeluid. Op de vorige plaat stonden een paar nummers die we beter niet uit hadden kunnen uitbrengen. Die klonken te groots. Als ik dat nu hoor, denk ik: ‘wat dacht ik?’ De sound die we nu hebben, voelt veel beter, natuurlijker.” “We zien het als een volgende stap. We zijn nu verfijnder”, zo voegt bassist Gijs Loots toe.

Lo-fi
Bombay klinkt op zijn nieuwe plaat alsof het bij je op de slaapkamer speelt. En dat bedoelen we positief. Het heeft een heerlijke lo-fifeel. Een bewuste keuze. “We hebben de drums allemaal op tape opgenomen. De mix is ook op tape gedaan. Soms hoor je nog wat tape-suizen op de achtergrond. Dat nemen we op de koop toe, want qua sound is het voor ons echt the way to go”, zo lacht Mathias.

Met de plaat in de handen, kan Bombay de wijde wereld in. En dat gaat de komende tijd volop gebeuren. Niet alleen in Nederland, maar ook daarbuiten. Vooral in Frankrijk begint de band steeds meer naamsbekendheid te krijgen. Een nummer wat het live erg goed doet is Slowmotion. “Dat is echt de hit”, zegt het trio in koor. “Het is meteen al de hoeksteen van de set geworden. Het werd de eerste keer meteen duidelijk. De reactie van het publiek was enorm. We dachten ‘wauw, dit hebben we nog nooit gehad.”

Livedata 17/03 Patronaat, Haarlem 18/03 Asteriks, Leeuwarden 19/03 Metropool, Hengelo 24/03 Hedon, Zwolle 25/03 013, Tilburg 26/03 Ekko, Utrecht 27/03 Paaspop, Schijndel 27/04 Oranjepop, Nijmegen 30/04 Pinguins in Paradiso, Amsterdam

“Dat was een van onze beste shows ooit.” Met een twinkeling in zijn ogen blikt zanger Conor Mason van Nothing But Thieves even terug op augustus vorig jaar, toen de Britse rockers Lowlands verpletterden. Destijds keken ze uit op een uitpuilende Charlie-tent, nu hebben ze ook een boeking voor Pinkpop op zak en gaan ze vol voor de internationale doorbraak. Net voordat Conor het vliegtuig naar Amerika instapt, spreken we de sympathieke frontman nog even.

Tekst LiveGuideNL | Tim Arets

Voor een jonge band is het moeilijk om voet aan overzeese grond te krijgen, maar Nothing But Thieves zou daar zomaar in kunnen slagen. Tijdens de zes weken durende tour door de VS, waar het titelloze debuut in elke club en saloon gespeeld wordt, staat onder meer een bezoekje aan de talkshow van Jimmy Kimmel op het programma. Al zou Conor eigenlijk het liefst succes boeken aan de andere kant van de wereld. “Ik ben echt verliefd op Japan! Ik wil gewoon daarnaartoe verhuizen.”

Tijdens een Japanse tour raakte de Engelsman onder de indruk van de bevolking. “Heel speciaal hoe zij elkaar en nieuwe mensen behandelen. Zo beleefd en zo professioneel. Ik voelde me erg welkom en het gaf echt een goed gevoel. Een stad als New York is net zo goed heel tof, maar daar kijk je toch sneller over je schouder, als je begrijpt wat ik bedoel. Tokio is ook gigantisch, maar daar heb je dat gevoel niet. Het is er heel relaxed en dat is voor mij erg belangrijk.”

De kalme zanger kon het dan ook goed vinden met het publiek. Waar hier de monden nooit dicht lijken te gaan tijdens een concert, is dat in Japan heel anders. “Het publiek is daar waanzinnig. Als ze alleen al zien dat ik iets in de microfoon ga zeggen, worden ze doodstil. Op Lowlands hoorde je continu gegil van enthousiasme. Dat is te gek, maar in Japan gaat dat dus heel anders. Daar bleven ze stil tot ik klaar was met praten, waarna ze als een soort leger begonnen te klappen en gillen.”

Maar wat vindt Conor dan van dat luidruchtige publiek in de rest van de wereld? “Je hebt concertbezoekers die overal doorheen lullen. Dat is voor mij heel lastig, omdat ik er soms iets van wil zeggen, maar tegelijkertijd zal er vast ook wel een reden zijn dat ze zo hard praten. Ik vind het moeilijk om daar dan wat van te zeggen, aangezien ik bang ben dat het dan ongemakkelijk wordt. Je zult mij dat dus niet zo snel zien doen. Als wij gewoon ons best doen, worden ze uiteindelijk vanzelf wel stil.”

Net als in zalen, vindt trouwens ook on the road nog weleens een cultuurclash plaats. “Onze geluidsman Dave was in een Italiaanse kroeg met een meisje aan het praten. Dave houdt van flirten, he loves the ladies. Op een gegeven moment komt een brede vent naar hem toe, grijpt hem in zijn nek, sleept hem mee naar buiten en vraagt wat hij met zijn vriendin moet. Dave antwoordt iets als: ‘Ik vroeg haar alleen maar wat het Italiaanse woord voor bier is’. Komen er opeens twaalf vrienden van die kerel de hoek om, waarna ze de achtervolging op Dave inzetten. Ze hebben hem flink toegetakeld. Niemand van de band was erbij, we waren aan het pitten, dus hij was alleen. Hij is gelukkig opgelapt, maar je leert van zoiets wel dat je beter niet in je eentje op pad kan gaan in een onbekend land.”

LIVEDATA 7-9-10/03 Ziggo Dome, Amsterdam (voorprogramma Muse) (uitverkocht) 11/03 Doornroosje, Nijmegen (uitverkocht) 12/03 London Calling Festival @ Paradiso, Amsterdam 17/03 Vera, Groningen (uitverkocht) 11/06 Pinkpop, Landgraaf

Nothing But Thieves klinkt als: high-pitched vocals op zielsnijdende rock, stiekem ook nog eens catchy als fock

Het maart-nummer van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.

Niemand zit te wachten op jolige nummers over bloemen en konijntjes, denkt Causes-zanger Rupert Blackman. Debuutalbum Under Bridges That You Built For Me staat dan ook vol melancholische tracks die perfect passen bij een met tranen besprenkelde bak Ben & Jerry’s. Maar de indiepopgroep, bestaande uit gitarist Jan Schröder, twee andere Nederlanders en Rupert als eenzame Brit, maakt heus niet alléén liedjes over struggles en gebroken harten.

Tekst LiveGuideNL | Caya Forman

Jullie nummers lijken vaak over rampen en dramatische gebeurtenissen te gaan. Zinkende schepen, stormen…
Rupert: “Is een storm een ramp? Slecht weer kan juist heel mooi zijn. Wel hebben onze songtitels inderdaad vaak met water of andere natuurverschijnselen te maken, maar de songs zelf gaan daar natuurlijk niet letterlijk over. Het draait om het overleven van moeilijke situaties en saamhorigheid. Sparrows gaat bijvoorbeeld over het feit dat je nooit ergens alleen voor staat.”

Wat is een ‘sparrow’ ook al weer voor vogel?
Rupert: “Ik heb nog nooit een ‘sparrow’ gezien, maar ik geloof dat het gestoorde muizen met vleugels zijn.”
Jan: “Is het een zwaluw?”
Rupert: “Wat?”
Jan: “Of is het een specht? Wacht… Even Google Translate erbij pakken.”
Rupert: “Oké, is dit waar het interview nu over gaat? Waar ben je mee bezig?”
Jan: “Ik kan de Nederlands-knop nergens vinden.”
Rupert: “Bij de letter N…”
Jan: “Aha! Een ‘sparrow’ is een mus!”
Rupert: “Een mus? Klinkt als ‘mouse’. Ik zei toch dat het muizen met vleugels waren.”Uhm, meer to the point: jullie nummers draaien dus vaak om redelijk zware thema’s. Wat is het heftigste dat jullie als band hebben meegemaakt?
Jan: “Dat we geen airplay kregen na het uitbrengen van Teach Me How To Dance With You.”
Rupert: “Toen hield Causes bijna op te bestaan. Kijk, als je veel moeite en geld steekt in een single waarvan jij denkt dat hij echt hot is, maar ‘ie vervolgens nergens wordt gedraaid en je minder dan duizend plays krijgt op Spotify… Toen dachten we: fuck it, we houden ermee op. Maar gelukkig kwam het goed.”

Ja, Teach Me How To Dance With You is toch een hitje geworden. Kunnen jullie zelf een beetje dansen?
Rupert: “Het is bevestigd dat we allemaal verschrikkelijke dansers zijn.”
Jan: “Robert – onze bassist – kan wel redelijk goed bewegen op muziek, geloof ik. Hij heeft wel wat ‘salsa’.”
Rupert: “Maar als onze drummer probeert te dansen, ziet het eruit alsof hij verdrinkt op land. Maar tijdens onze shows doen we dat niet echt. We kunnen allemaal prima ritmisch met ons hoofd knikken, maar vraag me niet de chachacha te doen.”

Ik heb nog nooit een man goed zien dansen, dus jullie hoeven je er niet slecht over te voelen.
Rupert: “Gelukkig, dat is fijn om te weten.”

LIVEDATA 03/03 Burgerweeshuis, Deventer 10/03 Patronaat, Haarlem 11/03 Het Bolwerk, Sneek 12/03 Manifesto, Hoorn 18/03 Doornroosje, Nijmegen 25/03 Atak, Enschede 26/03 Paaspop, Schijndel 30/03 Het Depot, Leuven 31/03 Mezz, Breda 01/04 Simplon, Groningen

Causes klinkt als: een moderne Backstreet Boys zonder synchrone danspasjes en doorschijnende T-shirts

Het maart-nummer van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.

Zwetend en hijgend stapt Douwe Doorduin van zijn crosstrainer. De zanger/gitarist van garagepunktrio The Black Cult wil fit om na de release van het absurd frisse, self-titled debuutalbum gelijk op tour te gaan. En de jonge Groninger weet dat zijn lichamelijke conditie daarvoor niets minder dan top moet zijn, zo met het oog op alle peukies, biertjes en feestjes tussen de shows door.

Tekst LiveGuideNL | Sven Bersee Foto Rosa Meininger

Voor een punkalbum is 28 minuten een mooie tijdsduur, maar is The Black Cult wel echt punk?
“Wij maken punk, maar tegelijk zijn we zelf absoluut niet punk. Daar ben ik een veel te normaal jongetje voor. Noem het daarom maar gelegenheidspunk, zoals Bert Scholten het noemt in zijn liedje Mij Best. Het betekent volgens mij zoiets als punk voor de Volkskrant-lezer. Voor het brede publiek.”

Maar toch klinken jullie zeker niet als een stel brave mainstream jongetjes in de oren…
“Hmm, nee, je kunt ons beter zien als een stel begin-twintigers die een beetje zijn blijven hangen in de puberteit.”

Sounds more like it! Veel muzikanten gaan tegenwoordig prat op smoothies en een goede nachtrust. Die brave leefstijl is dus aan jullie niet besteed?
“We doen wel aan sport, maar verder zijn we nog steeds kettingrokende en te-veel-bier-drinkende jochies. Dat zie ik ook niet zo snel veranderen… Daar hebben we veel te veel plezier voor en we zijn hartstikke blij dat we straks weer op tour elke dag een feestje kunnen vieren!”Lemmy zou trots op je zijn!
“Nou, ik leef niet als Lemmy hoor… Hij dronk een fles Jack per dag, pff! Ik drink alleen bier, want van sterke drank ga ik helemaal kapot. Oh man, Lemmy, de held… Ik ben opgegroeid met Motörhead. Jammer dat ‘ie dood is, maar het werd ook wel echt een keer tijd. Rouwen doe ik er dus niet om. Zijn dood was vooral een mooi excuus om weer eens een week lang non-stop Motörhead te luisteren.”

Jullie staan zelf juist nog aan het begin van een hopelijk lange carrière. Al zenuwachtig voor de albumrelease?
“We werken er al een jaar naartoe, dus ja: ik ben hartstikke nerveus. Na die releasetour willen we verder, en of dat lukt hangt voor een groot deel af van het succes van deze eerste plaat. Dat is natuurlijk spannend en ik heb sowieso al een groot probleem met zenuwen. Voor optredens stort ik half in. Dan word ik een verschrikkelijke klootzak waar je beter niet tegen kan praten. Achteraf ben ik weer superduper gezellig, maar vooraf moet je vooral geen moeilijke gesprekken met me aanknopen. Voor een show drink ik daarom zeker vijf bier, want als ik nuchter ben gaat het helemáál fout.”

LIVEDATA 06/02 Grasnapolsky, Radio Kootwijk 12/02 Pier 15, Breda 13/02 Zwarte Ruiter, Den Haag 17/02 Burgerweeshuis, Deventer 19/02 Asteriks, Leeuwarden 20/02 Groene Engel, Oss 21/02 EKKO, Utrecht 26/02 Altstadt, Eindhoven 03/03 Patronaat, Haarlem 04/03 Hall of Fame, Tilburg 02/04 Fluor, Amersfoort

Klinkt als: zorgeloze punkpop voor nonchalante dansers in spijkerjacks

Het februari-nummer van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.

Mocht je The Maccabees nog niet kennen: je vindt ze bij de ‘i’ van indierock in het woordenboek. De Britse mannen bezingen de zwarte bladzijden van een liefdesverhaal met diepgang en worden er met elk album beter in. Als je in zo’n rockband zit, ben je per definitie gewoon heel cool. Zo ook frontman Orlando Weeks. Hij zit rustig op zijn dakterras een verjaardagskaartje te schrijven, terwijl hij met zijn andere hand podcasts in elkaar knutselt voor het nieuwste album Marks To Prove It én even handsfree belt met LiveGuide.

Tekst LiveGuideNL | Jolien Eijsink

Heb je bijzondere markeringen op je lichaam die je graag wil laten zien met de nieuwe plaat?
“Nee, zeker niet. De titel Marks To Prove It ontstond uit het idee dat mensen in de zomer graag pronken met hun gebruinde huid. Ze komen terug van vakantie en laten veel te veel naakte huid zien om het te bewijzen, vooral op internet en Instagram. Ze doen zich meer glamourous voor dan ze eigenlijk zijn.”

Je klinkt minder liefdevol dan op jullie voorgaande platen. Was je dat voor je gevoel ook?
“Ja, ik had even geen zin om over liefde te schrijven… Ik schreef deze teksten op basis van toevalligheden: een zin die ik stiekem opving tussen twee mensen of een regel in de krant. Dat wil niet zeggen dat het geen romantisch verhaal is geworden. WW1 Portraits gaat bijvoorbeeld over geïdealiseerde liefde. Ik zag tijdens een tentoonstelling portretten van al die jonge, knappe mannen. Het waren echte helden en dat inspireerde me.”

Toen Jamie T afgelopen zomer op Glastonbury met jullie het podium deelde, noemde je hem ook een held. Wat is jouw definitie van een echte held?
“Helden moeten moedig zijn. Jamie T maakt de muziek die hij wil maken en daarom is hij enorm cool en moedig.”

Nu we het toch over Glastonbury hebben: heb jij ook de petitie getekend om Kanye West van het festival te weren of zong je vrolijk mee met Bohemian Rhapsody?
“Ik heb die petitie absoluut niet getekend. Dat is toch een heel interessante act? Die actie was complete energieverspilling. Leuk dat mensen zich druk maken om de line-up van een festival, maar ik heb soms het idee dat festivalgangers denken dat Glastonbury hun eigendom is. Ik snap alleen de keus van Kanye zelf niet om mee te doen met die hele poppenkast. Ik vond het geen goede representatie van de geweldige artiest die hij is.”

Wie had er beter op zijn plek kunnen staan?
“David Bowie natuurlijk. Een betere headliner voor een Brits festival bestaat niet, toch?” (Red. – Interview is al gedaan in november 2015!)

Kanye heeft aardig veel haters in de UK. Waar worden jullie het meest gehaat?
“Ik weet zeker dat we over de hele wereld gehaat worden. Er kwam eens iemand naar mij toe die zei dat ik op een robot leek. Maar ja, dat boeit me dus echt niet.”

LIVEDATUM 26/01 Paradiso, Amsterdam 27/01 Ancienne Belgique, Brussel

The Maccabees klinkt als: sombere herrieschoppers op een feestje voor intellectuelen

Het dec/jan-nummer van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.

Deze Spaanse mestizoband weet in een handomdraai een complete zaal aan het hossen te krijgen. Accordeonist en zanger Romain Renard van de rumbaënde partyband doet daar graag mysterieus over: “Dat is geheim.”

Tekst LiveGuide.NL | Sven Bersee

Even later bekent Romain, zelf net als stijlgenoot Manu Chao een Fransman, dat La Pegatina buiten de optredens om helemaal niet zo spannend is. In de tourbus wordt geslapen, meer niet. Alle energie en rare fratsen worden bewaard voor festivals en clubshows. Daar vechten confetti, knallende mestizo en adrenaline zij aan zij voor maar één doel: het verwoesten van meer kelen en dansbenen dan ze ooit voor mogelijk hielden. “Het begon als een hobby, maar onze energie sprak mensen aan en beetje bij beetje werden we groter. Het verbaast ons nog steeds hoeveel mensen we verbinden met onze muziek. Het is bijzonder om een partyband te zijn en overal te mogen spelen.”

Vorig jaar trad de band voor het eerst op in Japan, waar La Pegatina nog totaal onbekend was. “We speelden op een festival waar niemand ons kende. Ik betwijfelde of we iets los zouden maken, maar de mensen werden gek. Wow, wat gebeurt hier, dacht ik toen ik stond te spelen.”

Japan mag dan het keizerrijk der gekte zijn: nergens buiten Spanje is de groep zo populair als hier in Nederland. Ze stonden alleen dit jaar al op Bevrijdingsfestival Groningen, Indian Summer, Mundial, Solar en in TivoliVredenburg. Dit najaar komen ze terug voor nog eens zes shows. “We weten niet waarom, maar het Nederlandse publiek connect heel goed met ons.”Zo goed dat een paar jaar geleden een André van Duin-classic werd opgenomen in de live-setlist. Er Staat Een Paard In de Gang werd al gespeeld voor duizenden op Lowlands en Pinkpop. “Iedereen kent dat liedje bij jullie. We willen altijd zowel heel jonge als heel oude mensen laten dansen, dus dat nummer past goed bij ons. Dat doen we trouwens in elk land waar we komen, een lokaal liedje coveren. Ook in Japan, waar iedereen met ons meezong. Heel cool! Japans is best lastig, maar als je iets echt wilt, dan lukt het je ook.”

Het bestuderen van woordenboeken levert Adrià, Ruben, Axel, Ferran, Ovidi, Sergi en Romain uiteindelijk ook altijd iets lekkers op. Een shot van de beste drug die ze kennen. On the road leven ze clean en gezond, on stage proeft het bloed van de Zuid-Europeanen de smaak van succes. “Adrenaline! Als wij het publiek horen schreeuwen en zien dansen, dan wil ik bijna op ze springen. Dat is echt een heel lekker gevoel. Of ik er verslaafd aan ben? O, ja… Wat we er tussen de shows door voor moeten doen en laten is heel vermoeiend, maar uiteindelijk is dat het allemaal meer dan waard.”

LIVEDATA 10/12 Melkweg, Amsterdam 11/12 Grenswerk, Venlo 13/12 Effenaar, Eindhoven 17/12 Hedon, Zwolle 18/12 Paard van Troje, Den Haag 19/12 Vera, Groningen

Klinkt als: Mano Negra in polonaise met Gogol Bordello

Het december-nummer van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.

Als ik het Amsterdamse hotel binnenloop, maakt ook Guus Meeuwis net zijn entree. Ben ik er soms ingeluisd en heb ik een interview met hem in plaats van EL VY? Misselijke grap zou dat zijn, maar gelukkig zitten Matt Berninger en Brent Knopf gewoon boven. Ook daar voel ik meteen argwaan opborrelen, vanwege een nogal opvallende draaiende camera. “Je komt niet in beeld hoor”, stelt Berninger me meteen gerust. “Dit is voor een clip die mijn broer voor ons gaat maken.”

Tekst LiveGuideNL | Tim Arets Foto’s Deirdre O’Callaghan

Het Lloyd Hotel is een toepasselijke plek voor een interview met dit nieuwe collectief. Op debuutalbum Return to the Moon staat met I’m the Man To Be namelijk een nummer waarop je een schoonmaker de kamer van Matt Berninger hoort binnenkomen en veel nummers werden in hotels geschreven. Vaak gebeurde dat onder invloed.
“Alcohol maakt schrijven niet per se makkelijker, maar wel leuker”, zegt de zanger terwijl Brent Knopf (bekend van indierockbands Menomena en Ramona Falls) drie glazen water inschenkt. “Voor mij is schrijven altijd een stressvol proces geweest. Ik had er nooit veel vertrouwen in. Ik ben nog steeds onzeker als ik schrijf, maar heb dat gevoel inmiddels omarmd. Ik maak me nu meer druk om het liedje; de woorden komen later wel.”

Om de onrust die het schrijven hem geeft een beetje in toom te houden, probeert de Amerikaan het zichzelf altijd zo comfortabel mogelijk te maken. “Dat is het handige aan een laptop: je kan opnemen waar en wanneer je maar wilt. GarageBand (de Apple-software waarmee je muziek kunt componeren, red.) heeft voor mij echt deuren geopend. Ik kan gewoon een wijntje erbij pakken, mijn laptop openklappen, een microfoon aansluiten en een eind weg zingen!”
Dat klinkt niet alleen simpel: dat is het blijkbaar ook. Toch zijn Matts teksten op Return to the Moon opvallend persoonlijk. “Ik heb er nooit moeite mee gehad om over mijzelf te zingen. Wat dat betreft ben ik wel een beetje narcistisch, haha! Ik geniet ervan om te schrijven over de crap waardoor ik geobsedeerd ben en hoe mijn eigen onzekerheden me nerveus maken. Ik vind dat grappig, maar het zorgt er vooral voor dat ik mijzelf niet ga haten.”
Voor Matt is deze eerste plaat zonder The National zelfs zijn persoonlijkste album. Hij groef diep in zijn verleden om erachter te komen wie hij is en bovenal waarom hij zo is. Het heeft hem ook echt dichter bij de antwoorden gebracht, vertelt hij. “Ik heb inmiddels wel een idee, denk ik. Over sommige dingen dan.”

Multi-instrumentalist Brent krijgt eindelijk een kans om de spraakzame Matt te onderbreken: “Bedoel je de dingen die bij jou fout zijn gegaan?”
Matt knikt: “Precies. Als adolescent ging ik door heel diepe dalen, met periodes vol verdriet en duisternis. Ik weet nog goed dat het op mijn twaalfde helemaal fout ging. Ik voelde me verloren en haatte mezelf. Dat was een duister jaar. Mijn ouders probeerden te helpen en mijn moeder vroeg vaak wat er mis was, maar ik had geen idee. En nog steeds niet, eerlijk gezegd. Terwijl ik groef in mijn verleden, keek ik ook naar mijn dochter. Ze is nu nog een onschuldig klein kind, maar moet straks dezelfde worstelingen met de moderne wereld meemaken. Het is leuk om te zien hoe ze opgroeit en langzaam wordt wie ze is, maar tegelijkertijd ook heel spannend.”Kauwgombalzak
Matt en Brent hebben elkaar goed leren kennen door de gezamenlijke tours van hun bands. Gevraagd naar hun beste gezamenlijke herinnering, schieten ze in de lach. “Het eerste wat me te binnen schiet, is echt het stomste verhaal ooit”, grijnst Matt. “Het gaat over Kevin.”
“Ja, ja, met die kauwgom! Ik dacht precies hetzelfde!” Ze beginnen te vertellen over een vrij bizar voorval met hun goede vriend Kevin O’Connor, de helft van het postrockende folktronica-duo Talkdemonic.
“Ik weet echt niet waarom ik dit verhaal vertel, maar hij droeg altijd van die hardloopbroekjes”, begint Matt. “Tijdens het touren bood hij ons weleens een kauwgompje aan. Maar als je dan naar beneden keek om te zien wat hij in zijn hand had, bleek het heel iets anders te zijn. Dan had hij een stuk van zijn scrotum tussen zijn wijsvinger en duim vastgeknepen, onder dat korte sportbroekje vandaan, haha!”

Het geeft toch te denken, dat de heren van alle prachtige tourherinneringen dit voorval verkiezen als het meest dierbare. “Dat beeld heeft al onze andere herinneringen gewoon compleet weggevaagd. We zullen het nooit meer van ons netvlies krijgen. Ik ben echt blij dat ik dat verhaal eindelijk een keer heb kunnen vertellen. Dat beeld achtervolgt me al een decennium!”

LIVEDATA 03/12 Melkweg, Amsterdam (uitverkocht) 07/12 Ancienne Belgique, Brussel (uitverkocht)

Klinkt als: The National voor droeftoeters die ook wel eens blij zijn

Het november-nummer van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.