Interviews Archieven - Page 20 of 29

Interview: Joe Bonamassa over Blues Of Desperation

Nog maar nauwelijks bekomen van de zeer geslaagde samenwerking met Beth Hart of Different Shades Of Blue, het succesvolle laatste studio-album, en niet te vergeten de indrukwekkende Muddy Waters- en Howlin’ Wolf-vertolkingen op ‘Muddy Wolf At Red Rocks’, krijgen de fans al weer doodleuk een geheel nieuw album van Joe Bonamassa voorgeschoteld. De Amerikaanse zanger/gitarist lijkt zich, mede aangemoedigd door producer en goede vriend Kevin Shirley, in een bijzonder geïnspireerde en creatieve fase te bevinden waarin de lat telkens weer iets hoger wordt gelegd.

Tekst Jeroen Bakker

Met het uitbrengen van Blues Of Desperation blikt Joe Bonamassa enerzijds terug op zijn begindagen waarin voornamelijk de nadruk werd gelegd op bluesrock, maar bewijst hij anderzijds zich als gitarist enorm te hebben ontwikkeld en zijn geliefde muzieksoort naar een hoger niveau te kunnen brengen. Ook op het gebied van componeren is er vooruitgang geboekt: “Op mijn eerste albums heb ik mij dikwijls gewaagd aan het zelf schrijven van materiaal maar eigenlijk ben ik daar nooit echt tevreden over geweest. Het heeft mijn zelfvertrouwen zelfs enigszins geschaad en pas tijdens Different Shades Of Blue heb ik het goede gevoel weer terug gekregen”.

Voor Mountain Climbing dat op het nieuwe album te vinden is, riep Bonamassa bijvoorbeeld de hulp in van Tom Hambridge die al eens eerder ZZ Top, Buddy Guy, Lynyrd Skynyrd, Johnny Winter en George Thorogood de weg wees. Het waren niet alleen enkele gerenommeerde ‘co-writers’ uit Nashville die hem weer op weg hielpen maar vooral zijn goede vriend en top-producer Kevin Shirley wist het heilige vuur bij Joe Bonamassa weer terug te krijgen. “Ik heb geprobeerd om Joe weer te laten inzien dat hij er zelf keihard voor moet werken om daardoor het maximale rendement te kunnen bereiken”, aldus Shirley.Dat de studio-opnamen slechts vijf dagen in beslag namen wil niet zeggen dat het hem allemaal zo weinig moeite heeft gekost. “Het verloop in de studio is grotendeels afhankelijk van de voorbereiding. Niets is vervelender dan allemaal mensen om je heen te hebben die op jou moeten wachten en ietwat ongeduldig worden. Ik probeer dit altijd tot een minimum te beperken en aangezien ik over een uitstekend stel muzikanten beschik lukt dit meestal ook. Neem Reese Wynans bijvoorbeeld, speelde geruime tijd bij Stevie Ray Vaughan. Hij komt binnen, speelt zijn toetsenpartijen en het staat er op. Anton Fig, hij bezette al eens de drumkit bij Bob Dylan, Mick Jagger, Madonna en heel veel anderen, doet zijn ding en het is klaar. Hetzelfde geldt voor bassist Michael Rhodes en drummer Greg Morrow, ook van die geroutineerde muzikanten die behoren tot de ‘one-takers’, begrijp je? Trouwens, over drummers gesproken, deze keer heb ik zoals je zult begrijpen, gebruik gemaakt van twee drummers, een idee van Kevin dat me vanaf het moment dat hij het voorstelde, helemaal geweldig leek. Het was tevens een manier van werken waarmee hij mij uit mijn ‘comfort zone’ probeerde te krijgen en daarmee wist te voorkomen dat ik misschien mijn aandacht zou verliezen of zelfs een beetje lui zou worden. Ik moest nu dus echt volop aan de bak.”

Bonamassa is duidelijk in zijn nopjes met Blues Of Desperation. “Ik heb zoveel uiteenlopende dingen gedaan de afgelopen jaren. Gewerkt met zangeressen als Mahalia Barnes en Beth Hart, tribute-albums met muziek van Albert, B.B. en Freddie King, een eerbetoon aan Muddy Waters en Howlin’ Wolf, Black Country Communion, Rock Candy Funk Party en daarnaast veel bijgedragen als gastmuzikant. Toen de laatste tracks waren opgenomen zei ik tegen Kevin dat juist dit bluesrockjasje, die bombastische en vooral Britse heavy bluesrock zoals die in de periode 1968 tot de midjaren zeventig veel te horen was, mij eigenlijk best goed past.”

Terwijl het publiek inmiddels al grotendeels kennis heeft kunnen nemen hoe het nieuwe album live klinkt, worden de voorbereidingen getroffen voor alweer een bijzondere uitdaging. Het Engelse publiek zal namelijk getrakteerd worden op drie avonden waarin de drie grootste Britse gitaristen ooit centraal zullen staan. Het werk van zowel Eric Clapton, Jimmy Page als Jeff Beck zal door Bonamassa op een waardige wijze vertolkt worden. “Je kunt het vergelijken met vorig jaar toen we drie avonden, drie verschillende sets van de Three Kings speelden. Het is niet zo dat ik daar sta om te bewijzen wat ik allemaal kan of dat ik mijzelf wil vergelijken met deze muzikanten maar het is voornamelijk bedoeld als een eerbetoon aan diegenen die mij muzikaal gevormd hebben en een ode aan de muziek waar ik zo van houd.”

De kans dat bijvoorbeeld Eric Clapton één van de avonden zal bezoeken acht hij zeer gering. “Het zou trouwens de eerste keer zijn dat de betreffende artiest deze avond bezoekt want alle anderen, met uitzondering van B.B. King, leefden niet meer op het moment van mijn eerbetoon aan hun muziek.” Juist het ontbreken van laatstgenoemde heeft Bonamassa aangegrepen. Graag had hij zijn mentor nog gesproken over de bijzondere avond. De onlangs overleden bluesgrootheid was tenslotte de eerste die besloot om de heel jonge Bonamassa indertijd bij de hand te nemen en te begeleiden in de wereld van de bluesmuziek. “Helaas was B.B. niet meer in staat om een optreden te bezoeken of zelfs de registratie op Youtube te volgen. Ach, weet je, eerlijk gezegd denk ik niet eens dat ik zelf aanwezig zou willen zijn op mijn eigen tribute-avond…”

LIVEDATUM 10/07 North Sea Jazz Festival, Rotterdam 16/07 Blues Peer, Peer (B)

Interview: Jungle By Night is de nieuwe Nederlandse sensatie

Jungle By Night @ Feed Your Head, Melkweg

De Amsterdamse band Jungle By Night ontstond in 2009 en twee jaar later werd een titelloze EP opgenomen. In april 2013 verscheen de vinyl-single Brass Sabbath die met de Amerikaanse dj/producer Gaslamp Killer werd opgenomen. In mei van dit jaar is het album The Traveller uitgekomen en Jungle By Night bestormt nu het ene na het andere podium; Pinkpop, Pitch, North Sea Jazz en Glastonbury staan op het drukke programma. Vanmiddag vroeg om 13:00 uur stond de band op Pinkpoppodium en een paar uur later spreek ik met een drietal van deze bijzondere band.

Tekst Martien Koolen Foto Willem Schalekamp

En, jongens, hoe was het optreden op jullie eerste Pinkpop?
“Super, het was echt kippenvel op dat podium. Vroeger hebben we altijd naar Pinkpop op de TV gekeken en we wilden er zo graag zelf spelen; op een gegeven moment kon ik zelfs niet meer naar Pinkpop op de TV kijken. Nu hebben we er dan echt gespeeld, dat is gewoon top, supervet, man. Het was wel nog even wakker worden, voor ons en voor het publiek en het was duidelijk dat het publiek in het begin nogal afwachtend was; ze luisteren gewoon echt. Na verloop van tijd herkenden ze bepaalde nummers en toen gingen ook de handjes de lucht in en werd het echt leuk. We hadden niet verwacht dat luisteraars al nummers van ons zouden herkennen, dat is toch wel bijzonder, zeker omdat we een instrumentale band zijn. Dit optreden heeft ons echt veel zelfvertrouwen gegeven!!”

Jungle By Night @ Feed Your Head, Melkweg

Hoe zijn jullie eigenlijk aan de naam Jungle By Night gekomen?
“Zo heet een gedeelte van Artis waar wij vroeger als kind veel naar toe gingen en we vonden dat eigenlijk wel een coole naam, dus. Het was best moeilijk om een goede naam voor de band te kiezen, we wilden geen cliché naam en we hebben eigenlijk wel veel echte RUK namen bedacht, maar Jungle By Night viel meteen bij iedereen in goede aarde, dus…”

Hoe zou je jullie muziek beschrijven aan iemand die nog nooit van Jungle By Night gehoord heeft?
“Kan het nog moeilijker dan? Wat zullen we zeggen…..afrobeat, funk, jazz, rock, Afrikaanse muziek, groovy, jazzy, zeg het maar, het is echt niet gemakkelijk. Het is gewoon een muzikaal samenraapsel van 9 geesten uit Amsterdam, ha ha..”

Hoe componeren jullie de muziek?
“Peter (Peskens, basgitaar) schrijft gewoon alles, ha ha.. Het kost heel veel tijd, maar onze nummers ontstaan eigenlijk al jammend, met andere woorden, we beginnen gewoon met spelen en dan gebeurt er iets. We luisteren naar elkaar en reageren op elkaar; we praten heel democratisch over bepaalde stukken en composities en dan komt er bijna altijd iets moois en spannends uit. We staan allemaal voor 100% achter het materiaal op het nieuwe album The Traveller, maar we realiseren ons ook meteen al weer dat alles wat we doen een tijdopname is en dat we enkele dagen na de opname bepaalde dingen alweer anders zouden doen, of hadden kunnen doen.”

Komen er ooit teksten bij jullie muziek?
“Nee, ik denk dat we altijd een instrumentale band zullen blijven, maar je weet het maar nooit… We hebben al eens iets met Armand gedaan en dat was best vet, maar onze samenwerking met een rapper vonden wij daarentegen weer minder geslaagd. Laten we het zo stellen, Jungle By Night zal nooit veel albums met een vaste vocalist uitbrengen.”

Wat zijn jullie grote muzikale voorbeelden, invloeden?
“Black Sabbath, Sketches of Spain van Miles Davis (1960, MK), het loopt erg uiteen, we houden ook veel van muziek uit de jaren zeventig.”

Plannen?
“We gaan een drukke zomer tegemoet, ha ha… Glastonbury wordt waarschijnlijk het hoogtepunt voor ons, daar leven we echt naar toe. Verder staat North Sea Jazz op het programma en Oerol. We gaan er voor, maar we gaan er ook echt van genieten!”

Kunnen jullie al van de muziek leven?
“Nog niet helemaal, maar dat is wel de bedoeling. We waren allemaal heel jong toen we begonnen, maar we wilden echt allemaal professioneel muzikant worden. We gaan dus echt verder in de muziek, dat is ons doel en ons leven!”

LIVEDATA 02/07 Pitch Festival, Amsterdam 09/07 North Sea Jazz Festival, Rotterdam 13/07 Dour Festival, Dour 25/11 Theater aan de Parade, Den Bosch 26/11 Fluor, Amersfoort 02/12 Luxor Live, Arnhem 03/12 Patronaat, Haarlem 09/12 State-X New Forms, Den haag 10/12 Poppodium Nieuwe Nor, Heerlen

Interview Lucas Hamming: “Het is een droom die uitkomt…”

Zanger/gitarist Lucas Hamming was onder andere finalist in de talentenjacht De beste singer/songwriter van Nederland en zijn debuutalbum HAM kwam uit in oktober van het vorig jaar. Met de singles Saving Grace, Never Let You Down en Fool maakte hij genoeg indruk en nu staat Hamming dan op Pinkpop. Zijn optreden is pas op zaterdag, maar Lucas is vrijdag al aanwezig ter promotie en backstage heb ik een kort gesprek met hem.

Tekst Martien Koolen

Je eerste Pinkpopoptreden, vertel….
“Ik heb er echt veel zin in en dat is het eigenlijk, ha ha… Ik ben al een dag eerder gekomen om alvast de sfeer te proeven. Het is voor mij eigenlijk een soort van sprookje en ik hoop dat ik niet voor verassingen kom te staan, want het gaat toch allemaal eigenlijk wel veel indruk op mij maken. Ik ben er echt mee bezig, ja, het zal ook wel goed gaan, maar you never know. Misschien klap ik wel opeens dicht of zo, het is een groot podium en er komen heel veel mensen luisteren en kijken, dus.”

Maar dit is toch ook een van je doelen om hier te spelen?
“Ja, natuurlijk, het is een droom die uitkomt, dus ik ga ervoor.”Hoe ben je in de muziekwereld terechtgekomen?
“Ik kreeg van mijn moeder een keyboard op Koninginnedag, maar dat heb ik kapotgeslagen en kreeg ik een gitaar op mijn verjaardag en toen is het eigenlijk begonnen. Ik ben deels autodidact, maar ik heb ook op het conservatorium gestudeerd, dus dat zit wel goed. Mijn inspiratiebronnen zijn The Arctic Monkeys, Jeff Buckley en John Mayer; ik ben echt met de Arctic Monkeys opgegroeid want mijn vader kocht die plaat voor mij toen ik 12 was; verder vind ik Paul Weller ook heel erg goed en de Beatles ging ik pas later waarderen. Ik ga dus ook zeker zondag naar Paul McCartney luisteren en kijken.”

De reacties/recensies op je album HAM waren behoorlijk positief en goed, had je dat verwacht?
“Dat is een moeilijke vraag… Ik had het wel gehoopt, maar absoluut niet verwacht. Maar eigenlijk ben ik daar helemaal niet mee bezig, ik doe gewoon mijn ding en mensen vinden er iets van. Sommige recensies waren niet goed en zelfs dom, maar iedereen mag iets goed of slecht vinden. Ik vind sommige muziek ook behoorlijk KUT, maar dat moet ik wel kunnen zeggen en vinden. Toch? Ik ben trouwens al met een nieuw album bezig en dat gaan we in het najaar opnemen met dezelfde band en dezelfde producer trouwens.”

Heeft het feit dat je de huisband was van DWDD nog iets opgeleverd?
“Jazeker, dit optreden op Pinkpop met grote waarschijnlijkheid….. DWDD was echt leuk om te doen, we moesten echt improviseren en dat is helaas ook wel eens misgegaan, ha ha…”

Wat is je inspiratiebron voor je teksten?
“Persoonlijke gebeurtenissen en observaties; eigenlijk alles was ik meemaak gebruik ik voor mijn teksten. Ik heb niets met politieke teksten, dat heeft geen zin meer, dat was iets van de sixties en seventies. Meestal is er eerst de muziek voor een nieuwe song en dan volgt de tekst. Ik doe eigenlijk alles alleen, ik schrijf heel veel alleen, maar samen met iemand een nummer schrijven is ook heel leerzaam. Over schrijven gesproken, ik ben met een roman bezig, maar daar wil verder nog niets over zeggen, er is ook nog geen deadline voor, dus…”

Wordt het fictie?
“Daar wil ik verder niets over zeggen.”

Ok, dank voor het interview!
“Fijne dag.”

LIVEDATA 02/07 Concert At Sea, Brouwersdam (Sold Out) 03/07 Muze Misse, Oss 08/07 Badpop, Waarland 17/07 Parkcity Live, Heerlen (Sold Out) 23/07 Zwarte Cross, Lichtenvoorde (Sold Out) 14/08 Huntenpop, Ulft 27/08 Nirwana Tuinfeest, Lierop 03/09 Slowlands, Boxtel 24/09 Kadepop, Groningen 11/12 Paradiso, Amsterdam

Gutterdämmerung – Odyssee van een ‘gutboy’ en zijn 12 apostelen

Gutterdämmerung of “the loudest silent movie on earth”… De Zweeds-Belgische multimedia-artiest Bjorn Tagemose creëerde dit visueel spektakel, een ongeziene muzikale impressie met tal van zijn rockgoden. De ingrediënten? Een droom, onbreekbaar zelfvertrouwen, doorzettingsvermogen en vooral heel veel lef.

Tekst Ruud Van De Locht © Pix @ Stories

Een Sinjoor met Viking-roots die opgroeide in de Antwerpe ‘hipscene’ van de jaren zeventig en tachtig onder de vleugels van een erg liefhebbende moeder-kunstenares. Hét DNA van multimedia-artiest Bjorn Tagemose die met zijn rockopera Gutterdämmerung een staaltje van lefgozerij, humor maar bovenal rock and roll in onvervalste vorm aflevert.

“De Wolstraat en het Conscienceplein waar Antwerpse art-iconen zoals An Saelens, Ferre Grignard en Nicole Van Goethem ronddoolden en zich letterlijk dood dronken… Dat waren de plaatsen waar ik als kind mijn onuitputtelijke energie botvierde. Mijn moeder leefde als kunstenares wat tijdens de jaren zestig in Antwerpen gold als een regelrechte verzetsdaad. Zij ontmoette trouwens mijn Deense vader, die haar nadien met een berg schulden opzadelde, op dé Academie.”

Dat zijn moeder een bijzondere dame was – met een sterke voorkeur voor Scandinavische mannen, want Bjorn’s stiefvader is een Zweed – én een aanhangster van de eerste feministengolf, straalt ook af op Gutterdämmerung, waar heldinnen de boventoon voeren. Zelfs God blijkt een vrouw te zijn. “Bjorn droomt teveel”, vermeldde zijn schoolrapport regelmatig. Maar dat vond zijn moeder eerder een voor- als een nadeel. “Dat is niks, jongen én eigen aan kunstenaars”, vertelde ze trots. “Ooit zul je er je geld nog mee verdienen!” Van visie gesproken.Antwerpse gutterboy
“In feite ben ik, zelf in de Antwerpse ‘gutter’ opgegroeid”, vertelt Bjorn. “Want met de punkers – die elke dag stipt om vijf uur werden opgepakt door de politie – en legendarische café’s als het Pannenhuis, de Cinderella, de Babylon of metalcafé De Gans in de buurt, bevond mijn letterlijke speelveld zich in het epicentrum van de ‘straatrevolutie’ die Antwerpen destijds beleefde. Het is trouwens met een bende metalheads van café De Gans dat ik op mijn dertiende voor het eerst Motörhead live aan het werk zag in Vorst Nationaal. Het Bomber-concert dat de eerste kiemen voor mijn levenslange Lemmy-idolatrie zaaide. Datzelfde Bomber-album stond centraal tijdens het laatste concert dat ik van hem zag, een week voor zijn dood. Eén van de vele fascinerende ervaringen die ik de voorbije jaren beleefde.”

Toch heeft Bjorn ook veel respect voor zijn stiefvader omdat die hem op een bepaald moment naar een strenge katholieke school stuurde. “Het is daar dat ik de discipline aanleerde om ook je boterham te verdienen met creatieve uitspattingen. Zonder een stevige portie economisch inzicht, lukt het nooit. Kijk maar naar mensen als Coppola, Hitchcock, Elon Musk, Steve Jobs of Picasso; allemaal meesters van zakelijk inzicht. Daarom omschrijf ik mezelf ook als een toegepaste kunstenaar. Dergelijke aanpak dwingt je tot een strak kader waarin je met financiele beperkingen dient af te rekenen. Dat vergt een hoop intellectueel denkwerk dat veel inspanning vergt, maar de beloning des te groter maakt. Voor Gutterdämmerung ontving ik niet één euro subsidie. Terwijl een nominatie voor een Oscar reeds enkele honderdduizenden euro’s kost. Pure flauwekul, want met dat geld kun je veel beter een talentvolle student helpen. Wanneer een product goed is, komt het sowieso boven drijven.”

Gelukkig kon Tagemose rekenen op enkele Antwerpse filantropen met een erg groot ‘kunst-hart’. “Twee fantastische ondernemers die al een heleboel artiesten hielpen vanuit pure, onversneden passie. Het budget van Gutterdämmerung ligt trouwens een stuk lager dan het gemiddelde van een Belgische independent film. Alle muzikanten werkten gratis mee omdat ze er zo enorm sterk in geloofden. Ik ben absoluut niet tegen subsidies maar in een aantal gevallen incarneren ze wel de heroïne die de kunst zwak maakt.”

Multimediale junk
Muziek en jongerencultuur waren sterk verbonden met Bjorn’s jeugdervaringen. “Mijn interesse ging trouwens uit naar een heleboel diverse kunstvormen, maar het was in die tijd absoluut ‘not done’ in Antwerpen of België om multimediaal te gaan. Bovendien was filmen in die tijd onbetaalbaar. Je was al snel vijfhonderd euro per minuut kwijt en de weinige videocamera’s die er bestonden, waren erg duur en van een bijzonder lage kwaliteit.”

Wat volgde, was een opleiding fotografie aan de Antwerpse Academie en wat geëxperimenteer met een Super 8 camera. “Tot ik op een gegeven dag Walter Van Beirendonck ontmoette die me vroeg een fotoreeks voor hem te schieten, al snel gevolgd door een aantal van zijn collega’s. Zo rolde ik ongewild in de modefotografie. Walter is trouwens de grootste visionaire kunstenaar die ik ken, en hij zag blijkbaar mogelijkheden in mij, waarvan ik mezelf op dat moment allesbehalve bewust was.”

Meer dan twintig jaar later creëert de veertiger zijn eerste grootste visuele productie totnogtoe met een cast waarvan elke regisseur ongetwijfeld gifgroen wordt: Iggy Pop, Jesse Hughes, Josh Homme, Lemmy Kilmister, Henry Rollins, Mark Lanegan, Volbeat, Tom Araya, Slash, Grace Jones…. “In feite is dit de langste tribute-videoclip ooit die de twaalf apostelen, zoals ik mijn artiesten omschrijf, samen bespraken. Het mooie aan dit project is dat ze allemaal fan van elkaar zijn, waardoor deze productie uitgroeide tot een bijzonder opwindend proces waarbij iedereen erg persoonlijk betrokken was. Met heel veel humor trouwens. Net als bij The Simpsons bulkt Gutterdämmerung van kleine verborgen grappen. We wilden absoluut geen ‘arty farty bulshitt’, maar lol en rock and roll maken. Dat leidde trouwens ook voor mezelf tot de meest bizarre situaties. Op een gegeven moment vroeg de manager van Iggy Pop bijv. om hem voor te stellen aan die van Josh Homme. Prompt maakten ze samen een nieuwe plaat waarmee ze nu live rondtoeren. Te gek voor woorden!”

Maar Tagemose belandde evenzeer in een emotionele rollercoaster waaraan hij in totaal zes jaar werkte (drie jaar voltijds) en die soms duizelingwekkend hard naar beneden denderde. “Op een gegeven moment was Lemmy erg ziek en leek zijn einde nabij. Ik zat toen zeven dagen met hem op een hotelkamer in Berlijn tot hij zich toch weer wat beter voelde en we alsnog konden filmen. Gelukkig kon ik op een geniale Henry (Rollins) rekenen die het verhaal en de dialogen van Gutterdämmerung schreef. “Hij is daar een crack in. Zelf kan ik zaken perfect verbeelden, maar absoluut niet schrijven. Bovendien kent Rollins alle figuren die in de film aan bod komen persoonlijk.”

Gauss-curve richting moshpit
Tagemose noemt zijn nieuwste creatie allerminst een film in letterlijke zin. “Veeleer een rockopera waar het medium film als een rode draad doorheen loopt. De show is geschreven als één grote Gauss-curve die traag begint maar uiteindelijk snoeihard eindigt in de ‘moshpit’. En ook nooit gemaakt om in een klassieke cinema te vertonen. Want elke voorstelling gaat gepaard met een live-concert door muzikanten die letterlijk uit het scherm lijken te stappen. De ritmesectie vormt een constante. Maar de rest van de band varieert voortdurend en houdt telkens zoveel mogelijk verrassingen in petto. We bieden zowel een podium voor acteurs, dj’s, gitaristen, zangers, skinheads, een soulzanger, man of vrouw, stand-up comedian… zonder enige beperking!”

Dat het concept werkt, bleek uit de allereerste live-voorstelling voor een groot publiek tijdens het openluchtfestival Rockavaria in München. “Dertigduizend muziekfans die staarden naar een filmscherm; een geweldige maar tegelijk onwezenlijke ervaring! Die festivalbezoekers krijgen een voorstelling van zeventig minuten voorgeschoteld, maar het is de bedoeling om een langere versie naar de concertzalen te brengen. We gaan dan nog een theatrale stap verder met diverse schermen en een full surround geluidssysteem.”

Een fenomenaal succes dus, dat de internationale pers evenmin onberoerd liet. Zowel The Guardian, Rolling Stone en Metal Hammer haalden hun superlatieven boven. En zelfs de VS lonkt met veel lust naar Gutterdämmerung. Maar Tagemose is er de man niet naar om die pluim exclusief op zijn hoed te steken. “Mijn beste wapen is wel die camera, maar ik geloof niet in de magie van een regisseur die een film maakt of kraakt. Het leuke aan dit genre en multimediale kunst tout court, is dat je intens moet samenwerken met andere mensen om iets te bereiken. En het resultaat ook weer loslaten. Nu Gutterdämmerung op tour gaat, nemen de artiesten de heldenrol over en beperk ik me tot dirigent achter de schermen.”

De ‘gutter’ of het ruwe straatleven vormen een onuitputtelijke inspiratiebron voor Bjorn. “Op dat vlak voel ik me verwant met een figuur als Jan Fabre. Hij wendt diezelfde ‘goot-tragiek’ aan voor ontelbare culturele mediavormen. Ik voel mezelf vaak een rauwe biefstuk en kan niet stoppen met denken of praten vanwege mijn hyperenergieke karakter. Daarom verblijf ik ook vaak alleen in Zweden. Na Rockavaria slaap ik voor het eerst weer normaal. Jaren hoorde ik dat ik droomde en dit project totaal onrealistisch was. Tijdens de emotionele odespeech van Henry Rollins tijdens datzelfde festival, huilde ik tranen van geluk. Dergelijke ontlading doet wat met een mens. Daarom wil ik iedereen aanmoedigen om voor zijn dromen te gaan en daar ook uitzonderlijke inspanningen voor te leveren. Blijf proberen en zeg waar het op staat want als je hard genoeg iets wilt bereiken, kom je vaak heel ver. Die lef moeten Belgen zich nog meer aankweken want hier leeft erg veel intelligent talent. Daarom hoop ik dat Gutterdämmerung voor een aantal ‘jonge wolven’ een sterke inspiratiebron vormt. Ik betrok Brent Vanneste (Steak Number Eight) bij dit project omdat ik hem zo’n ongelooflijk rock & rollbeest vind. De dag na de première van Gutterdämmerung boekten de programmatoren van het Hellfest-festival (Frankrijk) hem. Je merkt het: “The gutter is not that bad!”

Gutterdämmerung staat op het programma van Rock Werchter op donderdag 30 juni.

Interview Skunk Anansie: “Festivals van deze grootte zijn eigenlijk altijd goed”

Skunk Anansie wordt in 1994 opgericht en het Engelse rockkwartet heeft inmiddels zes studio albums afgeleverd. Skunk Anansie is vooral bekend vanwege de charismatische zangeres Skin en de hitsingles Charity, Hedonism, Selling Jesus en Weak. Voor het vierde optreden van de band op Pinkpop heb ik backstage een gesprek met drummer Mark Richardson en basgitarist Richard “Cass” Lewis; helaas blijft er voor mijn interview vanwege tijdgebrek slechts 7 minuten over; dus het is short but sweet…..

Tekst Martien Koolen

Dit is jullie vierde optreden op Pinkpop, weet je nog iets van die andere drie gigs, en welke was de beste?
“Ik weet het echt niet meer, ze waren volgens mij allemaal wel ok. Festivals van deze grootte zijn eigenlijk altijd goed, maar misschien is Pinkpop wel het beste festival ooit, ha ha…”

Hoe ziet de set list er vandaag uit en wie bepaalt wat er op die set list komt?
“Skin maakt de set list want zij moet de nummers natuurlijk zingen. Meestal staan er ook een paar nieuwe songs op de set list tenminste als we een nieuw album willen promoten, zoals nu het laatste album Anarchytecture. Natuurlijk staan er ook altijd een paar oude songs op het programma want die willen de fans altijd horen en deze zijn voor een festival natuurlijk uitermate geschikt. Ons maakt het niet zo veel uit wat we moeten spelen, maar soms, heel soms, zegt een van ons wel eens nee tegen een bepaald nummer, ha ha. Dat hangt dan gewoon van onze stemming af.”Gaan we Beauty Is Your Curse een nummer van het nieuwe album horen vandaag?
“Ik weet het niet, misschien, hoe zo?”

De tekst van dat nummer is nogal interessant, want waar gaat het eigenlijk precies over?
“Dat ga ik jou zeker niet vertellen, dat mogen de fans zelf uitzoeken en interpreteren, ha ha..”

Anarchytecture is jullie zesde studio album en het duurde vier jaar om te maken, waarom zo lang?
“Ik weet het echt niet, maar het is wel een goed album geworden, dus het lange wachten is dan uiteindelijk toch de moeite waard geweest, denk ik.”

Hoe waren de recensies en reacties?
“Wij lezen geen recensies, het interesseert ons gewoon niet wat men van het nieuwe album vindt, daarom lezen we geen recensies; maar eigenlijk interesseert het ons natuurlijk wel. Als je te veel waardering of lof krijgt is dat niet goed voor de moraal in de band, maar als je alleen maar negatieve of slechte reacties krijgt deugt er ook ergens iets niet, toch?”

Wat hebben jullie op Anarchytecture anders gedaan dan op Black Traffic (2012) jullie vorige studio album?
“De muziek is in principe natuurlijk hetzelfde maar we hebben producer Tom Daigety (Simple Minds, MK) op dit album alle vrijheid gegeven; hij wilde toch iets anders met onze muziek doen, hij wilde eigenlijk een meer elektronische sound en dat hoor je wel degelijk.”

Komt er nog een Skunk Anansie DVD binnenkort?
“Ik denk het niet, het wordt ons wel heel veel gevraagd om een DVD van een aantal live shows te doen, maar ik zie het voorlopig nog niet gebeuren.”

Naar wat voor muziek luisteren jullie in je vrije tijd eigenlijk?
“Rock, hip hop, van alles wat. Anathema vind ik erg goed en Bones, maar er zijn zoveel goede bands en er is zoveel goede muziek. Sorry dat we slechts 6 minuten voor dit interview hebben… volgende keer beter en meer, toch?”

LIVEDATA 02/07 Concert At Sea, Brouwersdam 03/07 Rock Werchter, Werchter 08/07 Rock Zottegem, Zottegem 10/08 Sziget Festival, Budapest 02/02/2017 Heineken Music Hall, Amsterdam

Interview Black Oak: “We zijn vooral wederzijds fan van elkaars muziek”

Wat begon als een gelegenheids EP genaamd Black Oak is nu een volwaardige superband met een debuutalbum op zak; Equinox. Geert van der Velde van The Black Atlantic en Thijs Kuijken van I Am Oak zijn eigenlijk al jaren een band, hoewel het meer een soort grap in de muzikale wandelgangen was. Tot ze eens echt muziek met elkaar gingen maken. En het resultaat mag er zijn!

Tekst Martje Schoemaker Foto Anneke Hymmen

“We hebben allebei een vorm van folkmuziek, die we mengen met popelementen. I Am Oak heeft er ook wat slow core inzitten, en The Black Atlantic heeft er wat meer psychedelische dingen doorheen. Voor Black Oak zijn we meer terug gegaan naar de basis; twee gitaren, twee stemmen en zijn we gewoon weer liedjes gaan schrijven, zonder te denken aan grote arrangementen voor bands.” Geert van Black Oak heeft net een aantal zeer geslaagde optredens achter de rug met zijn nieuwe band. Onder andere in Duitsland, waar het verhaal ooit begon tussen de twee. Zo is het cirkeltje weer rond.Samen muziek maken is heel leuk, maar levert vooral ook veel “oh ja” momenten op. Terug naar het singer-songwriten, alleen dan met z’n tweeën. Wie schrijft welke zin, waar komen de woorden vandaan. “We schrijven teksten voor Black Oak door te beginnen met nonsense in te zingen, voor elkaar. Daarna gaan we tegenover elkaar zitten, met dopjes in en dan gaan we elkaars nonsense proberen uit te schrijven. Om te kijken wat we precies voor melodielijnen bedacht hebben. Daar komt een soort tekst mood board uit, en dat gebruiken we als basis voor de teksten.” Geluiden, gebrabbel, babytaal en her en der wel echte woorden. De melodie blijft leidend voor hoe het nummer uiteindelijk, met woorden en al, zal gaan klinken. “Als je begint met de woorden, dan bepalen die de melodie. We hebben gemerkt dat dat niet de methode is voor ons.”

“Het blijft lastig voor twee song writers om samen muziek te maken. Maar door elkaars teksten ‘in te vullen’ onstond er heel organisch een liedje. Dat was heel fijn werken.” Het blijven natuurlijk wel twee bands, die naast dit project ook eigen albums hebben en een tourschema. “Goed om elkaar heen plannen, het kan! En elkaar ook de ruimte gunnen om ieder z’n eigen ding te blijven doen. De muziekwereld blijft snel, dus een dubbele boeking zal nog wel eens voorkomen.” Daarmee is Black Oak met album en al een feit en het aankomende jaar altijd wel ergens in de buurt te bewonderen.

LIVEDATA 25/06 Naked Song Festival @ Muziekgebouw Eindhoven, Eindhoven 02/07 Festival de Beschaving, Utrecht

Interview Eefje de Visser: Façade van zenheid

Daar stond ze dan, spelend in het zonnetje met haar band op Bevrijdingspop Haarlem. Het blauwe glitterjurkje stond haar verdomd goed en de glimlach die tussen de zwoel gezongen zinnen door op haar gezicht verscheen, verklapte dat hier een gelukkig meisje van dertig stond. Ze heeft met Nachtlicht een ijzersterk derde album uit, is blij met haar vriendje in Gent en staat in december in Carré. Dus ja, waarom zou Eefje de Visser eigenlijk ook niet gelukkig zijn?

Tekst LiveGuideNL | Sven Bersee Foto Luis Alonso Rios Zertuche

Eefje lijkt op het podium de vleesgeworden tevredenheid, met haar kalme blik en softe manier van zingen. Je mag van haar zelfs roken tijdens het diner. Maar achter die façade van zenheid schuilt een diepe denker. “Ik kijk beschouwend naar de buitenwereld en mezelf en dat komt in mijn liedjes terug. In mijn muziek kan ik de dingen vertellen waar ik in het echte leven niet zo goed mee overweg kan.”

Muziek maken werkt verlossend, zegt ze. Dat zouden meer mensen moeten doen. “Eigenlijk is het jammer dat we een cultuur hebben waarin weinig muziek wordt gemaakt. In bijvoorbeeld Ierland en zoveel andere culturen wordt altijd samen muziek gemaakt. Dat hebben we niet in Nederland. Er is hier weinig folklore en er zijn weinig tradities die ons bij elkaar houden. Nu ik ouder word, snap ik steeds beter de waarde van tradities en het hebben van een gemeenschap.”“Ik heb soms het idee dat mensen weinig begrip hebben voor hun eigen menselijkheid”, vervolgt Eefje vanaf haar praatstoel. “…voor hun eigen behoefte aan bepaalde menselijke dingen. We zijn zo kritisch en rationeel geworden als het gaat om tradities in de feestsfeer en op het gebied van religie. Ik sprak eens een man uit Catalonië die al jaren in Nederland woonde. ‘Ik mis het zo’, zei hij. ‘Vroeger hadden we feesten met z’n allen. Iedereen danste en zong met elkaar, grote vuren werden gebouwd… Vrienden, familie, we waren er allemaal.’ Als ik zoiets hoor, denk ik: wow, ik heb echt iets gemist ergens. We zijn hier te weinig onderdeel van een groep.”

“Ik vind het super belangrijk dat er geen negativiteit is naar andere culturen, dat we daar ook voor openstaan. Maar wij verliezen ondertussen onze eigen cultuur. We zijn te veel bezig met de buitenkant. Je wordt bekritiseerd als je dit soort dingen zegt – en ook dat is weer zo cliché om te zeggen dat je bijna geen kant meer op kan. Op een gegeven kan je bijna niet anders dan cynisch zijn en alles belachelijk vinden. Ik hou wel van cynische humor, dat dan weer wel, maar dat is weer een heel ander verhaal.”

LIVEDATA 25/06 Down the Rabbit Hole, Ewijk 02/07 Loeren bij de Boeren, Houten 09/07 Cactus Festival, Brugge 16/07 Gent Jazz, Gent 10/08 Rivierenhof, Antwerpen 24/08 Boterhammen in het Park, Brussel 26/08 Amsterdam Woods, Amstelveen 28/08 Zomerparkfeest, Venlo 02/09 Into the Great Wide Open, Vlieland 03/12 Koninklijk Theater Carré, Amsterdam 15/12 Ancienne Belgique, Brussel

Klinkt als: in tropisch warm zeewater opgenomen subtiliteit

Het juni-nummer van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.

Interview Luka Bloom: “Agressief, seksistisch en bullshit.”

In de tweede week van mei stond de Ierse folk rocker Luka Bloom in de Waalse Kerk in Amsterdam. Een bijzondere locatie, voor een bijzondere muzikant die al ruim 40 jaar muziek maakt, maar zichzelf nog altijd muzikaal verrast en vernieuwd. Volgende week is hij terug voor een optreden tijdens het Naked Song Festival in Eindhoven.

Tekst Martje Schoemaker

“Kerken zijn een prachtige plek om te spelen, maar zijn wel een uitdaging. Vanwege de akoestiek. Waar ik ook speel, ik probeer een zo’n goed mogelijk gevoel van de ruimte te krijgen en bekijk per locatie welke liedjes ik ga spelen.” Luka Bloom, echte naam Kevin Barry Moore, heeft een nieuw album uit (Frugalisto), waarop hij met zijn levenservaring, maar vooral ook nieuwe ervaringen nog meer dan genoeg te vertellen heeft.

Maar het begon niet allemaal zo glorieus. “Tussen mijn 17e en 32e heb ik echt moeilijk gehad. Ik ben niet één van die mensen die op jonge leeftijd in 1 klap beroemd en succesvol was. En daar ben ik blij om. Want het betekende dat alle persoonlijke drempels en problemen die ik had en tegenkwam uit de weg kon ruimen voordat ik echt doorbrak.” In 1987 verhuisde hij naar New York, waar hij tekende bij Warner Brothers, waar hij drie albums bij maakte. Daarmee had hij zich meteen gevestigd. Niet alleen in Amerika, maar vooral ook Australië, België, Duitsland en Nederland. Hij speelt al in Nederland vanaf 1990. Dat niet alleen, hij heeft hier ook gewoond, in Utrecht en in Groningen.

Zijn artiesten naam Luka Bloom heeft hij mede te danken aan een liedje; Luka, van Suzanne Vega. “Toen ik naar New York kwam had ik twee beslissingen voor mezelf genomen; ten eerste dat ik echt heel hard ging werken om een publiek voor mezelf op te bouwen en ten tweede dat ik een anonieme identiteit voor voor mijn muziek wilde creëren. Het doel was echt om met een schone lei te kunnen beginnen, echt een nieuw begin.” Verhuizen naar een land waar niemand je kent is spannend, en dapper. Maar de mogelijkheid om jezelf opnieuw uit te vinden was te aanlokkelijk.

“Al tijden was ik naar namen aan het kijken, vooral namen die lekker Iers klinken. Tot ik opeens een liedje hoorde… “My name is Luka…” Het was meteen verkocht, ik hou van het liedje en ik hou van Suzanne. De naam is wat je een ‘lucky charm’ zou kunnen noemen.” Luka van Suzanne Vega is een liedje wat de magie heeft niet gedateerd te klinken. Hoe houdt zijn muziek zich staande zo door de jaren heen?“Niet alle liedjes klinken nog net zo als ze toen klonken. Er zijn een aantal liedjes die ik in de jaren ’90 geschreven heb die ik gewoon niet meer speel. Maar gelukkig zijn er ook genoeg die ik nog wél speel. Die liedjes hebben iets speciaals, ik hou gewoon van ze.” Luka Bloom heeft in die jaren ’90 zichzelf ook op een bijzondere manier op de kaart gezet, door I Need Love van LL Cool J te coveren. Meer nineties dan dat wordt het niet, iets om spijt van te hebben?“Hemel nee! Waarom zou ik daar spijt van hebben? Het is één van de dapperste dingen die ik gedaan heb. Als je als Ierse folk zanger naar Amerika gaat, krijg je meteen een label aan je gehangen, daar heb ik altijd moeite mee gehad. Het is niet erg, maar wel erg saai. Als muzikant ben ik geïnteresseerd in alle soorten muziek, zelfs punk. En als je dan in de jaren ’90 in New York woont, dan ben je omringd met rapmuziek. Ik wilde kijken of ik daar iets mee kon, maar de meeste liedjes waren… verschrikkelijk. Agressief, seksistisch en bullshit. Tot ik I Need Love hoorde. Het klonk en voelde goed en ik vond het mooi wat hij erin zei. Het coveren, kijken wat ik ermee kon, is één van de moeilijkste dingen die ik gedaan heb. Maar tot op de dag van vandaag ben ik er trots op. Ik zing het zelfs nog steeds!”

LIVEDATA 25/06 Naked Song Festival @ Muziekgebouw, Eindhoven 30/11 TivoliVredenburg, Utrecht

Interview Yeasayer: Kippen in de studio

Een veelzijdige band is Yeasayer altijd geweest, maar echt experimenteel? Dat niet, vindt zanger Chris Keating. “Onze songs hebben melodieën en coupletten en refreinen, dus ik ben net zo goed door pop beïnvloed als door experimentele muziek. Ik heb wel altijd het David Bowie-model gerespecteerd: doe elke paar jaar alles anders. Dan blijft het spannend.”

Tekst LiveGuideNL | Esmee de Gooyer

Kippen in de studio
“Voor de opnames van Amen & Goodbye gingen we naar een studio in de Catskill Mountains, in het noorden van de staat New York. Ze hadden daar allerlei coole dingen, zoals een geodetische koepel waar we in konden spelen en onze slaapplaats was om een meer heen gebouwd. We sliepen namelijk op een geiten- en angorakonijnenboerderij. De studio zat naast de geitenwei en er liepen allemaal kippen rond. Soms liepen ze zo de studio in als je de deur open deed. Of er ook kippengeluiden op het album staan? Nee, dat was ook niet de bedoeling. Wel stond er eerst een brommend geluid op onze opnames, omdat het hek van die geiten onder stroom stond. Dus hebben we de stroom uitgezet en ontsnapten de geiten. Of schapen, dat kan ook… Volgens mij waren het schapen.”

God
“Een van de thema’s waar we veel mee doen, is religie. Dat onderwerp interesseert me misschien wel juist omdat ik zelf niet geloof. Datgene wat verschillende mensen God noemen, vind ik interessant. Het is fantastisch materiaal om songs over te schrijven, want er is een weelde aan verhalen die je kunt gebruiken.”Gemanipuleerde tapes
“Al onze albums zijn anders, we proberen altijd nieuwe dingen uit. Zo waren we op onze vorige plaat Fragrant World beïnvloed door sixties- en seventiesmuziek, waar we eerder nooit veel mee deden. Het geheel probeerden we dan organisch te maken: we namen de nummers live op, manipuleerden de tapes en sampleden onszelf terwijl we aan het spelen waren. Dat soort dingen. Ik denk dat Amen & Goodbye een andere toon heeft. Er staan in ieder geval meer hoopvolle liedjes op.”

Bewust van technologie
“Muziek is altijd een reactie op de technologie die beschikbaar is. Toen er alleen klavecimbels bestonden, was er geen subtiliteit. Die dingen stonden helemaal aan, of helemaal uit. Daarna kwam de piano, die een minder stijf geluid en meer expressie bracht. Vervolgens was er de gitaar, de elektrische gitaar, platenspelers, samplers, van alles… Ik denk dat je altijd bewust moet zijn van de technologie om je heen, zodat je het kan meenemen in je muziek. Zelf ben ik ook steeds op zoek naar nieuwe geluiden. Daarom vind ik elektronische muziek leuk. Ik vraag me altijd af wat voor geluidje ik hoor. Dat is ook het leuke aan studio’s: die hebben van alles waarmee je kan experimenteren.”

Nabootsen
“Het is zeker moeilijk om alle verschillende geluiden in onze muziek ook in liveshows eruit te laten komen. Gelukkig is er de mogelijkheid om dingen te samplen en allerlei geluiden in keyboards te laden en kan je die geluiden met software nabootsen. Andere bands nemen dat soms heel letterlijk. Een tijdje geleden was ik bij een optreden en vanuit het publiek leek er een gigantisch Hammondorgel te staan. Maar toen ik later op het podium keek, bleek het alleen de kast van het orgel te zijn, waar ze een heel licht keyboard in hadden gebouwd. Best slim, want het klinkt hetzelfde.”

Alles zelf uitvogelen
“Ik kijk op een meer naïeve manier tegen het maken van songs aan dan Anand (Wilder, red.), die wél een muzikale opleiding heeft gehad. Ik wil altijd zelf uitvogelen hoe alles werkt. Dat kan zowel goed als slecht uitpakken. De meer geraffineerde arrangementen kan ik beter aan de anderen overlaten, maar soms heb ik een idee dat zo dom is dat ze daar zelf nooit aan zouden denken.”

LIVEDATUM 19/06 Best Kept Secret, Hilvarenbeek

Klinkt als: geflipte indietronica uit de koker van inventieve na-apers

Het juni-nummer van LiveGuideNL is nu uit en gratis verkrijgbaar op meer dan 550 adressen.

Interview met Ben Bridwell van Band Of Horses

Why Are You OK is het vijfde album van Band Of Horses in tien jaar tijd. Kort voor de release van de nieuwe plaat, blikte boegbeeld Ben Bridwell op de Facebookpagina van de band uit Seattle met een speciale playlist terug op de tijd rond het debuut Everything All the Time. “Een playlist van de muziek waar ik tien jaar terug naar luisterde, voor zover ik het mij nog kon herinneren”, vertelt hij over het lijstje, dat vooral “heel erg leuk was om samen te stellen”. “Ik ben nog niet zo hard als toen op zoek naar nieuwe muziek. Hoe ik die ontdek? Vooral via mond door mond. Mijn muziekcollectie breidt nog steeds uit, met nieuwe en oude dingen. Altijd op jacht.”

Tekst Mania | Ruben Eg

Ik las ergens dat je tien jaar terug een ELO-achtig album als ideale plaat voor ogen stond?
“God, ja! Dat toont maar weer eens te meer aan dat ik geen enkel benul van mijzelf heb en wat ik aan het doen ben. Ik rol overal maar doorheen en op zeker moment is er een een eindproduct. In die tijd dacht ik nog dat er keyboards en wat allemaal in een echte studio zouden staan om onze sound nog weelderiger te maken. En ik dacht dat we een goede producer nodig hadden. Maar ik was aangenaam verrast door de prachtige productie van Phil Ek voor Everything All the Time. Hij accentueerde onze smerige elementen en schoonde onnodige geluiden op.”

Het album lag heel dicht bij de livesound van Band Of Horses.
“We zijn in ieder geval geen Can. Er lopen geen tapes mee, het is altijd organisch. Onze albums vind ik een juiste weergave van hoe wij klinken. Maar ik denk wel dat wij er door de jaren heen er beter in slagen om op het podium een extra dimensie of energie aan de nummers te geven.’

Zonder applaus van het publiek, had Acoustic At The Ryman net zo goed een studioalbum kunnen zijn.
‘Tijdens die tournee namen wij elke avond op, zonder het idee een livealbum uit te brengen. Daar heeft Acoustic At The Ryman volgens mij die relaxte sfeer. Als we vooraf hadden gepland die avond op te nemen voor een liveplaat, dan waren wij meer gespannen geweest. Die tournee was op een of twee avonden helemaal elektrisch en hard. Het leek logisch om juist die ene opname uit te brengen.”Why Are You OK is geproduceerd door Jason Lytle van Grandaddy. Is er vooraf een idee over de richting van een nieuw album, bijvoorbeeld door het kiezen van een producer?
“Ik had het gevoel dat Jason de juiste man voor de klus was. Eigenlijk zijn wij een beetje geestverwanten. Wij werken het liefst alleen thuis, zijn altijd bezig met schrijven, altijd op zoek naar iets van betekenis of hilarisch in muziek. Wij delen ook dezelfde inside jokes. Toen de mand liedjes voor dit album aardig vol begon te raken en het tijd was om aan de opnames te beginnen, legde ik de jongens voor dat Jason misschien wel de beste producer hiervoor was. De Grandaddy-albums die hij zelf heeft geproduceerd klinken allemaal fantastisch. Zijn mini-orkesten, geluidstukken met smerige gitaren en sonische kracht; die wilde ik lenen. Ook zocht ik iets van een mentor. Net zoals Phil Ek, die net als Jason een hele goede vriend is. Als een van mijn teksten niet goed of stom was, dan zegt hij gewoon eerlijk dat het beter kan. Zoiets is cruciaal voor iemand zoals ik, die niet overloopt van vertrouwen in zijn rol als songschrijver.”

Hoe begint een album? Heb jij vooraf alles klaar?
“Ik ben echt de planner en de tweaker. Ik werk vooral ’s nachts. Ik ben niet zo goed in spontaan samenwerken. Daarom werk ik het liefst alleen een idee uit, voor ik mijzelf voor schut zet voor iedereen. Pas daarna gaan we met elkaar aan de slag.”

Is het niet vreemd dat iemand die zichzelf opsluit tijdens zijn schrijfproces tegelijk enige sturing nodig heeft?
“Het hangt eigenlijk met elkaar samen. Mijn aanpak van schrijven en opnemen is zo rudimentair en bij vlagen zo kinderlijk. Ik heb liever niet dat iemand mij ziet rotzooien met een piano of drumloopje. Dat is verschrikkelijk om te zien. Godzijdank heb ik altijd goede hulp om mij heen.”

Iedereen mag horen wat je gemaakt hebt, maar niet hoe je het maakt?
“O god, nee, nee! Ik wil eigenlijk ook niet veel input die te goed is. De manier waarop ik mijn muziek maak heeft zijn eigen vingerafdruk, die ik niet graag verlies. Ik neem ook geen gitaarles, omdat ik bang ben dat ik te correct ga spelen en mijn rare, eigen speelstijl verlies. Band Of Horses heeft zijn eigen identiteit en het is belangrijk dat dit zo blijft. Ik blijf graag in contact met ons amateurisme.”

Vertel eens iets over het nummer Country Teen?
“Tyler Ramsey heeft dit nummer geschreven. Voor Mirage Rock schreef en zong hij Everything’s Gonna Be Undone, en Evening Kitchen voor Infinite Arms. We waren al een tijd aan het rommelen met Country Teen. Een paar jaar zelfs. Vooral de teksten veranderden vaak, maar het arrangement bleef altijd hetzelfde. Op Infinite Arms en Mirage Rock konden we er om de een of andere reden geen plek voor vinden. Het mooie aan Jason is dat hij niet alles, maar dit soort dingen absoluut begrijpt. Dit nummer heeft zijn eigen unieke stempel op de plaat. Het is opgenomen en gemixed in mono. De tekst is geen echt persoonlijk verhaal van van Tyler, maar meer een verhaaltje waar hij mee aan het spelen was. Ik houd van dit soort aparte nummers op albums. ‘Hey, Lou Barlow zingt op dat Dinosaur Jr.-album!’. Zulke dingen.”

Hag is een andere favoriet op de plaat.
“Dat is niet zo’n oud nummer. Toen we met tien nummers aan het einde van de opnames kwamen, wilde ik er nog drie bij hebben. Omdat ik nog niet verkocht was over de drie die ik er nog bij wilde, liet ik Rick Rubin de demo’s horen. Hij vond ze goed klinken. Hag was een van die drie. Het is gespeeld op een Hagströmorgel, vandaar de titel. Jason twijfelde hier wat aan. Hij stuurde mij een dagje weg om er met de rest wat aan te knutselen.”

Waar gaat In A Drawer over?
“Die is all over the damn place. Het is al bijna acht jaar oud, maar werd nooit wat. Ik vergat refreinen te schrijven, kreeg het maar niet af. Tegelijk voelde het onnatuurlijk om er in te knippen. Op het laatste moment, echt het allerlaatste moment, veranderde ik alsnog het refrein en kreeg ik het idee om J Mascis te vragen. De titel vond ik namelijk erg op een Dinosaur Jr-nummer lijken, maar ik wist niet welke. Uiteindelijk wist ik het: In A Jar van You’re Living All Over Me. Op verzamelaar Fosils staat naast In A Jar ook een cover van Just Like Heaven van The Cure, in precies dezelfde toonsoort als In A Drawer! Daardoor kreeg ik het idee om J te vragen om op die manier over mijn zang heen te zingen. En dat wilde hij wel. Jason zong ook mee. En het klonk uiteindelijk perfect. Toen In A Drawer klaar was, bleek het eerder afgekeurde Hag daar weer heel goed bij te passen. Dus zo kwam Hag alsnog weer op de plaat. Zo hadden twee van jouw favoriete liedjes het album bijna niet gehaald!”

Het nummer klinkt alsof het gaat over iets of iemand die je zo kostbaar is, dat je het in een lade wilt bewaren.
“Ja? Dat zal ik alleen nooit verraden. Het mooie aan muziek is dat jij zelf mag bepalen waar een nummer over gaat.”

LIVEDATA 19/06 Best Kept Secret Festival, Hilvarenbeek 02/07 Rock Werchter, Werchter