Bijna zeven jaar na En Exilio brengt de Delftse band Mala Vita dit jaar hun derde studio-album uit: So Far So Good. En op 30 april staan ze op Pinguins in Paradiso. Goed nieuws dus, want de band heeft een flinke live-reputatie. Maar vergeet het studiowerk niet! Na een jarenlang en moeizaam proces heeft de band een muzikale ommezwaai gemaakt en een album afgeleverd dat ook geschikt is voor in de huiskamer. Pinguin Radio sprak met zanger Mickael Franci over het album, de totstandkoming ervan en over politiek.
Tekst Arnout de Vries Foto Dean Zulich
“Het album is geen politiek statement, het is een artistiek statement”, haast Mickael Franci zich al snel te zeggen als het onderwerp vluchtelingen ter sprake komt. Hij beaamt dat het vluchtelingenthema dicht bij hun staat, dat het ook zeker terugkomt in de teksten en vooruit, dat er af en toe wel enigszins een politiek statement wordt gemaakt, “maar”, zo benadrukt Franci, “ondanks dat soort thema’s er op terugkomen en wij ons verbonden voelen met de vluchtelingen, staan er ook gewoon verhalen op over ervaringen van reizen die we gemaakt hebben.”
De band voelt zich zo verbonden met de vluchtelingen omdat een belangrijk deel van de band zelf uit het buitenland komt of er zijn oorsprong heeft liggen. Zo liggen Mickael Franci’s roots in Italië en komen andere leden uit het Balkan-gebied. Dat beïnvloedt niet alleen de thematiek, ook laat het duidelijke sporen achter in de muziek. Mala Vita staat bekend als een band die hun opzwepende punk- en rockmuziek aankleedt met allerlei exotische genres, van de zigeunermuziek uit het Balkan-gebied tot de tropische klanken uit Zuid-Amerika en het Caribische gebied. Voor hun nieuwe plaat, So Far So Good, lijken die echter een stuk meer op de achtergrond geraakt. Het heeft plaats gemaakt voor een rustiger geluid dat doet denken aan de Amerikaanse en Mexicaanse woestijnen.
De zanger legt uit: “het is de muziek waar we allemaal erg van houden. Onze accordeonist is bijvoorbeeld groot liefhebber van de Queens of the Stone Age en we houden ook erg van een band als Calexico. Het desolate en ruime van die muziek, dat vinden we mooi en hebben we in onze eigen muziek verwerkt. Dat heeft een hoop ruimte gecrëerd en het ook een andere sfeer gegeven. De woestijnsound is bovendien goed te combineren met de gypsy-sound; dat komt heel dicht bij elkaar en dat vonden we een mooie combinatie. Door het te mengen hebben we het gevoel dat we iets hebben gemaakt dat breder is dan alleen de Europese sound die we eerst hadden. Dat was interessant om mee bezig te zijn en ik denk ook dat het goed heeft uitgepakt.”
Wat opvalt aan het nieuwe album is niet alleen de inhoud van de teksten die bij momenten erg geëngageerd zijn, maar ook het feit dat ze voornamelijk in het Engels zijn, in tegenstelling tot de vorige albums. Daar heeft Franci drie redenen voor. Hij vertelt dat hij Spaans en Italiaans erg mooie en muzikale talen vindt, maar dat hij het toch jammer vond dat mensen zijn teksten niet konden verstaan. Bovendien is hij tegenwoordig samen met een Amerikaanse vrouw, waardoor hij dagelijks Engels spreekt en zich er veel comfortabeler in voelt. Bovendien, zo legt hij uit, heeft de band veel meer liedjes opgenomen dan er op het album staan, waarvan aardig wat in het Italiaans. Met wat andere keuzes had het dus zomaar een overwegend Italiaans album kunnen zijn.
Het Engels zorgt echter wel voor eenheid, iets waar Mala Vita ook naar op zoek was: “Wij zijn een band die altijd alle kanten op schoot. Dat doen we nog steeds wel maar we wilden hier toch een wat coherentere plaat van maken. Dat maakt het iets breder en duwt het wat minder in het hokje wereldmuziek waar we ons nooit zo thuisgevoeld hebben.”
Over thuisvoelen gesproken, dat doet meteen denken aan het nummer Heartbreak Island (‘get back, back to heartbreak island / back to where we belong’). Heartbreak Island is de bijnaam van Ellis Island, een eiland dat in het begin van de twintigste eeuw dienst deed als grenspost voor de Europeanen die als immigranten Amerika binnenkwamen.
“Voor dat nummer heb ik de parallel getrokken tussen wat er nu gebeurt en wat er honderd jaar geleden gebeurde; toen er nog veel meer mensen uit Europa weggingen dan dat er nu uit het Midden-Oosten komen, op weg naar een beter leven. Dat waren in feite economische vluchtelingen, maar dat is nog niet zo lang geleden. Alleen daarom al vind ik dat je begrip zou moeten hebben voor de mensen die hierheen komen. Zeker omdat men dat nu onder heel andere omstandigheden doet.”
Het is slechts één van de voorbeelden van de betrokken teksten. Maar zoals gezegd, So Far So Good is geen politiek statement. Het is minstens zo belangrijk om de luisteraars een goed gevoel mee te geven: “Ik vond het altijd wat jammer dat men de band afdeed als een feestband. Dat mag ook, maar wat mij betreft is de muziek meer dan dat alleen. Ik denk ook dat het heel goed samen kan gaan; vrolijke nummers, minder vrolijke nummers, nummers met een boodschap, dat kan allemaal samen. Dat kan in één optreden, dat kan op één plaat,” aldus Mickael Franci. Waarvan akte.
LIVEDATA 30/04 Pinguins in Paradiso, Amsterdam (Samen met My Baby, Gengahr, Pretty Vicious, The Great Communicators, Bombay, Lucas Hamming, Yorick van Norden, Rita Zipora en Shakey Graves)
Vol trots werd onlangs bekend gemaakt dat met het boeken van My Baby de uitsmijter is binnengehaald voor het 
Waren er in het verleden nog optredens op grote festivals zoals o.a. Glastonbury en werd er samengewerkt met Seasick Steve, hij wilde het trio ten koste van alles mee hebben op zijn tournee, tegenwoordig lijkt er eveneens een opeenstapeling van interessante dingen voor te vallen. Zo is de band kort geleden terug gekeerd van een tournee, alweer de derde keer overigens, uit Australië en Nieuw-Zeeland en zijn er opnamen gemaakt die in het, nog altijd goed bekeken, legendarische Duitse programma Rockpalast worden uitgezonden. De keren dat een concert uitverkocht raakt, blijken ook nog eens eerder regel dan uitzondering te worden.“We zijn op de goede weg”, benadrukt ze. “Het gaat snel maar het is niet, zeg maar ‘ontploft’. Het gaat nog steeds geleidelijk. Bedenk daarbij dat ons eerste album nog niet eens drie jaar geleden is uitgebracht”. Desondanks mag het succes van My Baby opvallend worden genoemd. Nog nooit heeft het zich willen conformeren aan het radiopubliek. Altijd is er een eigen koers gevaren en door de vele optredens is het plotseling in een stroomversnelling geraakt. De band heeft in haar betrekkelijk korte bestaan zo ongeveer alle grote clubs en festivals in Nederland aangedaan. Momenteel wordt onder de noemer ‘Voodoo Electrique Tour’ in diverse clubpodia gespeeld.
Tot zo’n drie jaar geleden was Klopje Popje volop actief in het Nederlandse live-circuit en maakte indruk met hun theatrale optredens. Hun muzikale visie veranderde echter, waardoor ze besloten tot een nieue naam en een frisse start. Onder de naam The Great Communicators maakten de Amsterdammers in 2014 al furore op de Popronde. Dit jaar zal er een album volgen en staan ze bovendien op 
Hoewel de band het al druk genoeg had met repeteren – het derde album Exo verscheen op 18 maart en de tour is in volle gang – was er toch nog ruimte voor dit uitstapje. En voor een beamer in het oefenhok om die film tot in den treure af te kunnen spelen. “We hebben goed gekeken naar het materiaal en daarna bestaande nummers zodanig veranderd dat het goed bij de scènes past. Daardoor is er iets totaal anders ontstaan, al zullen mensen die bekend zijn met ons werk sommige stukken wel herkennen.”
Na het succesvolle debuutalbum A Dream Outside en een succesvolle tour in binnen en buitenland hangt op een regenachtige vrijdag Felix, de frontman van Gengahr, aan de lijn vanuit een kelder in Londen. We spreken hem over het naleven van verwachtingen, produceren van eigen albums en de toekomst. Want kunnen we dit jaar nieuw werk verwacht van de Psychpop heren uit Londen?
“De titel oogt als een soort open invitatie om iets met een ander te doen.” Deze uitspraak van Avey Tare slaat op Painting With, het nieuwe album van Animal Collective. Daarop lijkt aan de uitnodiging tot samenwerken al lang en breed gehoor te zijn gegeven, en bepaald niet door de minst imposante schepsels uit de geschiedenis van onze miljoenen lentes oude aardkloot. Tijd om eens even met Dave Portner, zoals Avey Tare echt heet, de coolste collaboraties op een rijtje te zetten.
Natuurlijk is Roux-Ga-Roux weer een plaat vol psychedelica, Southern Rock en Americana, maar het grootste voordeel voor de band was dat het in de eigen studio ongelimiteerd de tijd had om het te verfijnen.
The Sore Losers zijn terug met hun derde studioalbum Skydogs, release 18 maart. Ze hadden zin om een echte rock ‘n roll plaat te maken en dat is ze gelukt. Betere songs en meer de kern blootgelegd van wie ze zijn en wat ze doen. Graag doen!
Een mysterieus meisje met naast haar een stoere hond staart de lens in. 
Verfijnd
“Dat was een van onze beste shows ooit.” Met een twinkeling in zijn ogen blikt zanger Conor Mason van