Op een nazomerse woensdagmiddag belde CHAOS Music Magazine om 16.00 uur (Nederlandse tijd) met METZ-drummer Hayden Menzies. Hayden zat op dat moment ontspannen met een kop koffie op zijn bank in zijn appartement in Toronto. Het was 10.00 uur ’s ochtends in Canada. Een ochtend als zo velen in een land waar ‘het virus’ nog volop de boventoon voert in de samenleving. Ondanks de inmiddels welbekende situatie in de wereld, brengt METZ op 9 oktober 2020 wel gewoon het vierde studioalbum uit. Hoe is deze plaat tot stand gekomen? En hoe gaat de band de release van het album aanpakken anno COVID-19?
Vrijdag verschijnt I’d Rather Die Than Let You In’, het maandenlang uitgestelde album van de Britse alternatieve rockband The Hunna. We spraken met zanger Ryan Potter en drummer Jack Metcalfe op een warme zomerdag, via Zoom. Terwijl Jack in een donker kamertje zat en tussendoor wat rookte, zat Ryan in de tuin en liep hij af toe nogal rusteloos met zijn mobiel heen en weer, wat voor behoorlijk achtbaanbeelden zorgde. We hebben nauwelijks bands gesproken die trotser waren op hun nieuwe album dan dit tweetal. Enthousiast vertelden ze over de opnames met John Feldmann (bekend van samenwerking met Blink-182, Fever 333, Twenty One Pilots, Panic! At The Disco, All Time Low, en wie niet nog meer) en de inspirerende omgeving van Los Angeles waar het album is opgenomen. O ja, en over zingen met een tandenborstel voor de spiegel in coronatijd.
Wanneer een band een debuutalbum uitbrengt zijn er verwachtingen, maar enige rommeligheid wordt ook nog wel vergeven. Een tweede album brengt voor veel bands meer druk met zich mee, omdat de band dan moet bewijzen dat deze geen eendagsvlieg is en meer in zijn mars heeft dan het produceren van een gelukstreffer. En hoe is dat bij het uitbrengen van een derde album? Is dat dan meer relaxed? Ana Garcia Perrote, één van de leading bandleden van Hinds, vindt de druk rondom de derde plaat zeker niet minder. Volgende week verschijnt The Prettiest Curse – ja inderdaad: het derde album – van deze Spaanse indierockband.
Shame is inmiddels een constante factor in de postpunk-scene. In januari
van dit jaar trokken de bandleden de Franse La Frette studio in voor de
opname van hun tweede album. Dit album zou in de tweede helft van dit
jaar uit moeten komen. CHAOS Music Magazine had een interview met de
band over de opnames van dit tweede album.
De slotdag van Pinkpop 50 begint met een optreden van het Duitse The Bosshoss op het IBA Parkstad podium en de muzikale mix van pop, rock, funk, soul, country en R&B doet het uitstekend als opener op dag 3.
Reden dus, om deze band eens te interviewen. Luister hier!
Het was feest in Landgraaf op de vijftigste editie van Pinkpop, het is 15:45 en Rowwen Heze betreedt het podium. Vanaf het begin, het nieuwe nummer Voorwaartsch, is het een spektakel van de eerste orde; het talrijk toegestroomde publiek, danst, springt, schreeuwt en gooit bier alsof hun leven ervan afhangt. Jack Poels en Co. spelen en genieten zichtbaar van dit spektakel. Voordat het nummer Code Geel (een song over bier natuurlijk) begint spreekt Poels de beminnelijke woorden “Leidingwater is op zijn lekkerst als het nog even langs de brouwerij is geweest.”
Zo’n heerlijk optreden vraagt natuurlijk om een interview met deze legendarische band. Luister!
De kick-off van Pinkpop is natuurlijk weer het optreden van de winnaar van Nu Of Nooit en dat is dit keer de Heerlense band Mt.Atlas en om 13:30 openen zij Pinkpop 50 op het Brightlands podium. Met een veelbelovende en strakke set serveert Mt.Atlas een muzikale cocktail van metal, stoner, grunge, garage en punkrock aan een nog niet volledig wakker Pinkpoppubliek. Zanger Sven Vlek toont aan wat hij kan en de vette grooves van bassist Hanssen en gitarist Jacobs doen de rest; een waardige openingsact voor deze jubileumeditie en van Mt. Atlas gaan we nog veel horen. Luister naar het interview met de band.
Het pinksterweekend betekent natuurlijk maar 1 ding: Pinkpop.
Uiteraard is Pinguin Radio van de partij op dit festival om verschillende artiesten te interviewen over Great Music!
Als eerste was Cage the Elephant aan de beurt.
Na een geweldige show op het festival besloot onze reporter Martien Koolen de band eens stevig aan de tand te voelen over hun muziek en shows. Luister en geniet!
De internationaal gerenommeerde Nederlandse zangeres Anneke van Giersbergen, die dit jaar haar 25-jarig jubileum viert, wordt onderscheiden met de Buma ROCKS! Export Award 2019. Buma Cultuur-directeur Frank Helmink zal de Award op zaterdag 1 juni aan haar overhandigen tijdens het festival FortaRock in het Nijmeegse Goffertpark. Het is de zesde keer op rij dat Buma Cultuur de Award uitreikt. Voorgaande jaren ging deze naar Floor Jansen (2018), Textures (2017), Within Temptation (2016), EPICA (2015) en Adje Vandenberg (2014).
Frank Helmink: “Anneke is een begrip in de rock- en metalwereld. Met The Gathering verbond ze metal met melodieën uit de progressieve rock. Het album ‘Mandylion’ uit 1995 kan gezien worden als een genreklassieker. Van Giersbergen is daarmee de grondlegger van de female-fronted metal, die tot op de dag van vandaag wereldwijd navolging vindt. Als soloartiest en met haar gastoptredens heeft ze een loyaal publiek aan zich weten te binden, van hartje Brabant tot diep in Noord- en Zuid-Amerika. Voeg daar nog bij dat haar stem en performance uit duizenden herkenbaar zijn, en het is overduidelijk dat de Buma ROCKS! Export Award 2019 haar toebehoort.”
Anneke van Giersbergen: “Ik ben normaal niet zo van het terugkijken, maar een succesvolle carrière van 25 jaar mag zeker gevierd worden. Niet zo zeer erkenning, maar mijn passie voor zingen en voor muziek is altijd mijn drijfveer geweest. Ik vind het daarom heel verrassend en een grote eer om deze onderscheiding te mogen ontvangen.”
Anneke van Giersbergen
Anneke werd midden jaren negentig bekend als zangeres van The Gatheringen toert momenteel de wereld rond met metalband VUUR. Als soloartiest is ze actief sinds 2007 en heeft als gastvocalist een onvoorstelbare hoeveelheid bijdragen geleverd aan hoog aangeschreven rock- en overige muzikale producties. Zingen doet Anneke van jongs af aan. In het schoolkoor, in popbands en vanaf 1994 in metalband The Gathering. Anneke’s glasheldere stem en toegankelijke melodieën verrijken niet alleen de albums van de groepen waarvan ze de frontvrouw is. Ze maakt indruk op opnames en tijdens optredens van Devin Townsend, Anathema, Árstíðir, Within Temptation, Ayreon, Moonspell, John Wettonen zelfs Napalm Death. De lijst is lang – en dan zijn de uitstapjes naar kindertheater en naar Efteling-soundtracks nog niet eens vermeld.
Het progrockproject dat Anneke en Arjen “Ayreon” Lucassen onder de naam The Gentle Storm(2015) opnemen wordt een internationaal succes en met metalband VUUR laat Anneke zich sinds 2016 weer van haar ruigste kant horen. Als soloartiest houdt ze het echter bij een folk-achtige, akoestische benadering, zoals ze bewijst tijdens haar meer dan veertig optredens tellende Nederlandse tournee van begin 2019. Na een reeks zomerfestivals staat vanaf september Noord-Amerika in de planning.
Het is onmogelijk meer bezigheden in iets meer dan een jaar te proppen dan Sharon Van Etten heeft geprobeerd. In 2017 ging ze samenwonen met de drummer uit haar tourband, beviel ze op 35-jarige leeftijd van haar eerste kind, een zoontje, maar ze onderbrak haar studie psychologie nauwelijks, speelde in tv-series als The OA en de theaterversie van David Lynch’s chef d’oeuvre Twin Peaks, en leverde de soundtrack af voor de film Strange Weather, regie Katherine Dieckmann.
Remind Me Tomorrow is tussen al die inspannende en tijdrovende bedrijven door opgenomen. Als het resultaat van een ongewenste mentale uitloop van de zwangerschap, die ook nog even haar leven in de war kwam schoppen. De foto van een chaotische kinderkamer op de cover zegt alles. De moeder gaat bijna verloren tussen de rotzooi die het resultaat is van de roze wolk na een bevalling.
Onder productionele begeleiding van John Congleton (onder meer St. Vincent) vertaalt Sharon Van Etten haar prille geluk in een getourmenteerde afrekening met alles wat een gezegend bestaan klaarblijkelijk eerder in de weg heeft gestaan. ,,Toen deze songs zich aan me opdrongen, begon ik ze vorm te geven met behulp van keyboards en synthesizers. Bewust heel anders dan op Are We There?, mijn vorige album. Daar drukte ik me nog uit in de enige ‘taal’ die ik tot dan toe machtig was, namelijk die van de instrumentatie van een doorsnee band. Dat voldeed dit keer niet. Ik voelde me beperkt, was klaar voor iets anders.”
John Congleton onderwierp haar aan een spervuur van vragen, voordat hij de samenwerking wilde aangaan. “’Wat zijn je gevoelens? Wat zijn nu je invloeden?’ ‘Wat probeer je te zeggen?’ De demo’s die ik thuis had gemaakt bestonden uit meditatieve dronegeluiden en duistere beats. Het materiaal was ongelofelijk donker van toon en karakter, maar dat geluid wilde ik juist omhelzen, me eigen maken. Ik luisterde op dat moment naar Suicide, Portishead en Nick Cave’s album Skeleton Tree. De steekwoorden voor mij waren ‘confronterend’ en ‘eerlijk’.”
“Het levert songs op die confronterend zijn om te zingen, maar ik wist vanaf het begin dat ik dit materiaal in zijn ruwe vorm wil laten horen. Ik wil de luisteraar continu onderdompelen. Dit zijn mijn songs, mijn teksten, mijn leven. Ik had alle teksten volledig uitgeschreven voordat we de studio indoken. Ik liet John in totaal veertig songs in demovorm horen en hem zijn keuze maken om te zien waarom hij welke stukken zou kiezen. Ik had drie setjes van songs gemaakt, mapje A, mapje B, mapje C. In A zaten mijn favorieten, in B de ‘gaat wel’-selectie, in C songs die voor mij golden als wild cards. John koos de meeste songs die op het album zijn gekomen uit de A-selectie.”
LIVEDATA 29 maart Paradiso, Amsterdam 30 maart Orangerie / Le Botanique, Brussel (BE)
