Interviews Archieven - Page 8 of 26

Tim Knol eindelijk volwassen: “Het voelt als een herstart.”

Tim Knol nam de tijd voor zijn vierde album. Lekker klooien in zijn eigen studio waar alles kon en tijd geen rol speelde. Het resultaat is Cut The Wire. Een creatieve plaat met pakkende melodieën en intrigerende teksten. “Het voelt als een herstart.”

Tekst Popmagazine Heaven | Sandy Abrahams

Het leek de afgelopen jaren misschien wat stil rond de singer-songwriter, maar Tim Knol was toch echt gewoon aan het werk. Hij deed twee theatertournees, maakte een plaat met zijn garagerockband The Miseries en fotografeerde veel. “Ik heb continu gewerkt, alleen niet direct zichtbaar voor de buitenwereld.” Dat was wel anders toen hij, twintig jaar oud, in 2010 met zijn titelloze debuutalbum en de hitsingle Sam doorbrak. Na die vliegende start volgde een jaar later Days.

Niets leek zijn succes in de weg te staan – tot schrijfpartner Matthijs van Duijvenbode er in 2013 de brui aan gaf en Knol er alleen voor stond. De muzikale scheiding kwam hard aan, maar hij herstelde zich en maakte het sublieme album Soldier On, over afscheid nemen en weer doorgaan. Nu is er eindelijk een opvolger. Cut The Wire verschijnt in januari en voelt als een herstart.

“Het zijn een paar gekke jaren geweest. Vanaf 2010 had ik veel succes, maar ik besefte toen niet echt wat ik aan het maken was. Het is nu veel rustiger in mijn leven en ik weet beter waar ik naartoe wil de komende jaren. Ik wil vooral mooie popliedjes schrijven. Voorheen verloor ik dat een beetje uit het oog doordat alles te snel ging. Ik kon niet meer relativeren. Succes kan rare dingen met je doen. Als nuchtere Noord-Hollander denk je dat dat jou niet overkomt, maar onbewust gebeurt het toch. Alles lijkt zo normaal. Dat je bij DWDD zit, dat je bij 3FM speelt. Terwijl het eigenlijk heel uniek is. Ik was destijds graag iets volwassener geweest.”

Schijn
Hij nam twee jaar de tijd voor Cut The Wire. Op het eerste gehoor klinkt het als een opgewekte plaat met vrolijke melodieën, maar schijn bedriegt. De teksten zijn een stuk minder opgeruimd dan de muziek doet vermoeden. “Ik voel me op zich wel goed hoor, maar ik heb veel ergernissen. Die heb ik opgeschreven. Er zitten persoonlijke dingen tussen. Zoals dat mensen met wie je werkte je laten vallen. Dat je het gevoel hebt dat ze geen reet om je geven, terwijl ze doen alsof dat wel zo is. Het komt er op neer dat ik op dit moment echt alleen op de wereld sta.”

Misschien zet Knol dat laatste wat te sterk aan, hij ziet zelf ook wel dat hij goede mensen om zich heen heeft. De medewerkers van de platenmaatschappij, de heren van zijn studio in Hoorn, vrienden zoals drummer Kees Schaper en Djurre de Haan (awkward i). Verder natuurlijk zijn vriendin, al tien jaar een rots in de branding, zoals hij het zelf zegt. En niet te vergeten Anne Soldaat, gitarist van het eerste uur. “Met Anne heb ik een muzikale klik. We begrijpen elkaar. De plaat hebben we samen geproduceerd. Het schrijven deed ik voor het eerst in mijn eentje, in een huisje in Egmond aan Zee. Twee weken melodieën en tekstideeën bedenken. Die nam ik mee naar Anne. Hij heeft een thuisstudio waar we lekker konden werken. De plaat klinkt zoals hij klinkt omdat Anne meedoet. Zonder hem was het veel rootsier geweest, meer americana. Anne zorgt voor het popsausje.”

Op zijn Spotify-playlist Sweet Melodies zette hij nummers van artiesten die hem inspireerden bij het maken van Cut The Wire. Veel sixties en seventies popmuziek, maar ook garagerock en alt.country uit de jaren negentig. Al die invloeden zijn terug te horen op het album. “Ik ben vooral van de oude dingen, al hoor ik ook goede nieuwe muziek. Ryan Adams, Wilco en Daniel Romano, om maar wat te noemen. Die laatste vind ik, vanwege zijn eigenzinnigheid, een van de beste artiesten op dit moment.”

Cliché
Misschien zou Knol ook wel eens iets anders willen maken dan wat hij tot nu toe heeft gedaan, een echte americanaplaat of zo. “Ik zie het niet snel gebeuren. Het is ingewikkeld als Nederlander te zingen over Amerikaanse landschappen, highways en dat soort shit. Het zit hem in de teksten, maar ook in de muziek. Het is al snel cliché. Ach, ik houd gewoon van popliedjes. Die maak ik al lang en ik vind het leuk er aan te werken.”

De behoefte nieuwe dingen te proberen is er wel, maar hij jaagt dat niet als een heilig moeten na. “Bij dit album heb ik meer geëxperimenteerd. Ik had een andere benadering in mijn hoofd en uiteindelijk kwam deze muziek er uit. Daar leg ik me bij neer. Je kunt wel besluiten dat je een bepaalde sound wilt, maar soms zit het er gewoon niet in.”

LIVEDATA 02/03 So What, Gouda 03/03 Muziekcooperatie, Meppel 08/03 Park Schouwburg, Hoorn 09/03 Asteriks, Leeuwarden 10/03 Rotown, Rotterdam 16/03 Effenaar, Eindhoven 17/03 TivoliVredenburg, Utrecht 23/03 Paradiso Noord, Amsterdam 24/03 De Spot, Middelburg 30/03 Luxor, Arnhem 07/04 Heartland Festival, Hengelo 21/04 Het Park Schouwburg, Hoorn

Een culture clash met Intergalactic Lovers

Nadat Intergalactic Lovers deze zomer met de nieuwe plaat Exhale kwam, besloot het Vlaamse kwartet dat het tijd werd om Nederland te doorkruisen. Hoe ze dat doen? Met een mes natuurlijk, om de bochten af te snijden!

Tekst LiveGuide | Carlijn Kösters

Weten jullie om af te trappen al een leuk mopje over Nederlanders?
Lara Chedraoui (zangeres): “Dat moet ik even navragen aan de rest van de groep. Ik zal jullie een berichtje sturen als me een mopje te binnen schiet! Wel moet ik gelijk denken dat Nederlanders een stuk langer zijn dan Belgen. Ook zijn jullie sportiever trouwens, wij misschien wat muzikaler. En jullie praten echt heel veel tijdens concerten.”

Ah ja, the Dutch disease. Is dat jullie ook opgevallen?
“Ja, Belgen of Duitsers zijn over het algemeen een stuk stiller. Nederlanders hoor je de hele show door praten. Het straalt wel veel gezelligheid uit. Ze zijn verder superenthousiast en dansen de hele tijd mee, dus als je er eenmaal aan gewend bent, is het geen probleem. In België zijn we gewoon meer geneigd om achteraf pas de show te bespreken, terwijl je Nederlanders tijdens het concert hoort praten over welke sneakers ze hebben gekocht of over hun vakantie. Maar je ziet ze gelukkig dus ook gewoon lachen en genieten, dat is fijn.”

Onder het mom van jullie nummer Between the Lines: wie van ons leeft meer binnen de lijntjes? Nederlanders of toch Belgen?
“Ik heb het even aan mijn panel (de band, red.) gevraagd, maar we zijn het erover eens dat Nederland en België andere ‘lijntjes’ hebben. Nederlanders zijn veel directer en minder subtiel. Je kunt van jullie gezichten aflezen of iets bevalt of niet. Belgen durven dat minder snel. Maar ik vind dit niet zo’n leuke vraag; wie weet gaat iedereen in Nederland mij hierom haten. Ik vind die directheid en assertiviteit juist heel charmant. Chapeau daarvoor!”

Directheid kan te maken hebben met een bepaalde vorm van schaamteloosheid. Om te verwijzen naar jullie nummers No Shame en Fear: wie van ons leeft eerder zonder schaamte of angst?
“Ik denk dat zowel Belgen als Nederlanders met angst in hun hart leven. Er zijn mensen met ongelofelijk kleine hartjes en mensen met grote harten. Mensen met angst om keuzes te maken en mensen met angst om te verliezen. Dat heeft alles te maken met je hart en je hoofd, maar vooral met hoe deze met elkaar verbonden zijn.”

Wie zet vervolgens eerder deze angsten opzij om toch ergens mee door te zetten?
“Onze drummer zei daar gisteren nog iets over: ’Een winnaar zul je nooit horen zeggen dat meedoen belangrijker is dan winnen’. Ik denk dat dit zowel voor de Nederlander als de Belg geldt en dat instinct is geprogrammeerd in de mens. Zelf ben ik een heel slechte verliezer. Sommige gezelschapsspelletjes doe ik daarom uit principe niet. Ik heb ooit een jaar lang niet met een vriend van me gepraat omdat hij me verslagen had met Kolonisten van Catan.”

Haha! Is het echt zo erg?
“Vroeger was het nog erger; toen ging ik weleens poolen terwijl ik dat eigenlijk nog niet kon. Als ik merkte dat ik aan het verliezen was, kon ik dat totaal niet aan. Ik heb zelfs een keer de poolballen in mijn handtas verstopt en mee naar huis genomen. Daar schaamde ik me heel erg voor, hoor. Daarna besefte ik dat ik wel terug móest met die poolballen en werd ik bang dat ik de machine gesloopt had. Ik was bang dat niemand meer zou kunnen spelen door mijn actie. Maar ik wilde gewoon zo graag een keer iets winnen… Uiteindelijk was het echt een walk of shame, terug dat café in. ‘Sorry, ik ben de mevrouw die niet tegen haar verlies kan’, vertelde ik ze. ‘Alstublieft, hier zijn uw drie ballen.’”

Ben je op muzikaal vlak ook weleens een slechte verliezer? Bijvoorbeeld als mensen kritiek op je leveren?
“Absoluut, maar dat is ook het fijne van in een band zitten. De mannen houden mij met beide voeten op de grond en vertellen dat het gewoon oké is. Het is immers maar één sukkel of sukkelin die zegt dat mijn stem nergens naar klinkt. Ik denk dat ik me daar te veel van aantrek. Er hoeft maar één iemand te zeggen: ‘Ik vind het kak’. Dan blijf je toch die mening meedragen in je achterhoofd, in plaats van de honderden mensen die het wél leuk vinden. ‘Ik moet stoppen en een andere baan vinden, want dit is verschrikkelijk’, denk ik dan.”

Hoe zorg je er vervolgens voor dat je weer met je neus omhoog loopt?
“Dat hangt af van het seizoen. In de zomer ga ik door de stad lopen tot ik rustig ben. In de winter blijf ik juist binnen om series te bingewatchen, omdat ik daar vrolijk van word. Iedereen heeft trouwens het recht om zich slecht te voelen, maar uiteindelijk moet je jezelf weer uit die put omhoog hijsen. Daarom heb ik mezelf een jaar geleden een les geleerd: ik maak mezelf onwijs vaak belachelijk en doe veel gênante dingen. Daar mag ik dan tien dagen om huilen en daarna is het klaar.”

LIVEDATA 14/12 TivoliVredenburg, Utrecht 15/12 ‘t Beest, Goes 16/12 Rotown, Rotterdam 10/01 Bibelot, Dordrecht 11/01 Neushoorn, Leeuwarden 12/01 Doornroosje, Nijmegen 13/01 Muziekgieterij, Maastricht

Klinkt als: de ultieme soundtrack om tijdens een roadtrip door het Vlaamse landschap heel direct en hardop pratend uit het raam te staren.

—

Het extra dikke winternummer van LiveGuide is overal in het land verkrijgbaar. Snel halen dus deze 37ste editie van de gratis concert- en festivalkrant.

King Krule prijkt op de cover van het blad waarin de focus ligt op artiesten die in december en januari naar Nederland komen. De roodharige rockende Brit met gouden tand bracht vorige maand met The OOZ een van de toonaangevende albums van het jaar uit en vertelt in LiveGuide over alle worstelingen die ervoor zorgden dat het zo lang duurde.

Bloody hell
Minstens zo spraakmakend is het interview met de bizarre hiphoppunkers van Ho99o9. Eaddy en theOGM gaan vanuit hun studio in L.A. los zoals we ze kennen van hun met bloed, zweet, absurditeit, naaktheid en euforie doordrenkte liveshows. Kalmer zal het eraan toe gaan bij Finn Andrews. De Engelsman komt voor het eerst solo naar Nederland en zegt na jaren vlammen in The Veils optreden nog steeds ‘maar een gek iets om te doen’ te vinden.

Show van het jaar
Verder wordt in LiveGuide #37 uitgebreid teruggeblikt op het concertjaar 2017. De schrijvers van het medium noemen shows van onder meer The National, Benjamin Clementine, Radiohead en Eddie Vedder als hoogtepunt van het jaar, terwijl de beste fotografen van de krant hun favoriete livefoto’s delen. Pinguin Radio-hoofdredacteur Wilbert Stuifbergen (hé!) deelt de beste albums van het moment en Intergalactic Lovers-zangeres Lara Chedraoui biecht op dat ze ooit na een verloren potje pool boos de ballen mee naar huis nam.

Schizofreen
Dan zijn we er nog niet, want zoals gezegd is de krant deze maand extra dik. Zo deelt de Zaanse fanfarepunkband De Kift z’n licht schizofrene rider, worden vijf Deense acts op Eurosonic Noorderslag getipt (Velvet Volume, check die shit!), wordt de The Prodigy-kennis van Olaf Caarls (Folk Road Show) getest, vertelt Suus van Sue the Night hoe goed zij overweg kan met boerderijdiertjes en staan we met een voormalig metalhead en groupie van Run the Jewels stil bij hun magistrale double bill met Danny Brown in TivoliVredenburg.

Ad Vandenberg: “Geen voorgeprogrammeerd speelgoed”

De verrassing was groot toen er na zo’n veertien jaar eindelijk weer muzikale tekenen van leven konden worden waargenomen rondom de persoon Ad Vandenberg. Met zijn MoonKings waarmee het gelijknamige debuutalbum werd opgenomen kwam de muzikant verrassend sterk voor de dag. De verrassing was eveneens groot toen onlangs, we zijn inmiddels drieëneenhalf jaar verder, MK II, de tweede worp van Vandenberg’s MoonKings werd. Genoeg reden om even bij te praten zou je denken maar een telefonisch onderhoud met Vandenberg blijkt niet bepaald eenvoudig. Pas na een derde poging slaagden wij er in hem aan een vragenvuur te onderwerpen. Onze tweede afspraak vindt plaats op het moment dat Ad in de Thalys onderweg is naar Parijs om daar de volgende dag ongeveer zestien interviews voor de internationale pers af te werken. Het gesprek moet halverwege worden afgebroken. Vanuit het binnen- en buitenland hebben er de afgelopen twee weken al ruim 50 interviews plaatsgevonden. Vandenberg heeft internationaal nog steeds aanzien. Vanuit Japan wordt ’s ochtends vroeg gebeld en ’s avonds laat vinden de telefoontjes uit Amerika plaats. Daartussenin kunnen de Europese afspraken dan ingepland worden. Hij geniet nog altijd met volle teugen van alle aandacht, lijkt zich er nog steeds over te verbazen. “Het is druk maar ik vind het alleen maar goed. Het is te gek dat er zoveel belangstelling is.”

Tekst: Jeroen Bakker

“De planning was dat het nieuwe album al veel eerder zou uitkomen, één tot anderhalf jaar geleden was de bedoeling, maar ik heb tijdens de laatste tournee een lyme-infectie opgelopen. Ik heb geluk gehad dat ik er vanaf ben. Sommige mensen komen er namelijk nooit meer van af. ”Het lijkt haast typisch iets voor Vandenberg die ook in zijn tijd bij Whitesnake op een zeer cruciaal moment een zware blessure opliep. Tijd om daar lang bij stil te staan is er niet: “Het is niet zo dat er na het eerste album ‘leftovers’ zijn gebruikt voor de opvolger. Ik ben speciaal voor MK II gaan schrijven. Net als zoveel andere schrijvers vind ik mijn laatste ideeën dikwijls de beste. Ook wanneer dat eigenlijk niet zo is. Er lag voordat we er met zijn allen aan begonnen dan ook veel nieuw materiaal klaar om gebruikt te worden. Wanneer er een idee opborrelt wordt dat meestal meteen opgeslagen op de iPhone. Zo ontstaat er een soort archiefje en daarna ‘boer’ ik dat, wanneer ik bijvoorbeeld een riffje nodig heb, er weer uit.”

Waardering

“Er is al veel met de jongens gespeeld en dat is waarom ik dit allemaal zo graag doe. Vanaf het begin met MoonKings heeft de ontvangst mij verrast. De mensen zijn mij blijkbaar niet vergeten.” Hij heeft er absoluut geen moeite mee om over het verleden te praten. “Ik ben er trots op. Nog steeds is die waardering enorm. Toen we in Japan aankwamen werd ik opgewacht door mensen met tranen in hun ogen. Het was daar een van de eerste festivals waar we speelden en daar stonden we meteen oog in oog met 60.000 rockliefhebbers. Samen spelen en opnemen is ook geweldig hoor, het is iets ambachtelijks maar er gaat niets boven de dynamiek van een liveshow. Ik kan niet wachten om weer de bühne te beklimmen. De albumreleaseshow in Enschede is stijf uitverkocht en de touragenda wordt wekelijks aangevuld met optredens.”

Camden

In het buitenland staan de eerste afspraken al genoteerd. In de Londense wijk Camden is de band 17 februari te zien in de Underground maar ook zullen optredens volgen in Duitsland, Scandinavië, Frankrijk Japan, België en daarna zullen diverse festivals in Europa worden platgespeeld. “Er is al gerepeteerd maar we willen het allemaal niet ‘doodpoetsen’. Er moet wel avontuur in zitten. Wij spelen niet met behulp van allerlei voorgeprogrammeerd speelgoed. Op die manier is geen avond hetzelfde, maakt het zowel voor ons als voor het publiek speciaal. Het kan wel eens verkeerd gaan hoor zoals toen tijdens Fortarock. Sta je voor rond de veertigduizend toeschouwers en blijkt plotseling de gitaar uit te vallen.”

Interesse

Het hoesontwerp is zoals altijd weer in eigen beheer geregeld. Vandenberg die al eerder het logo van de band creëerde, ontwierp ook nu weer het artwork. Hij vindt het belangrijk dat de nieuwe geluidsdrager, evenals de voorganger, ook in een vinyluitvoering verkrijgbaar is. “Je ziet dat de interesse zelfs bij de jonge gasten weer toeneemt. Goed om te zien. Ik vind het zelf ook belangrijk dat je ‘een ding in je handen hebt’. Het geluid is ook anders en het heeft meer romantiek. Vinyl, daar zit meer seks in dan die digitale bestandjes, zeg maar.”

Episch

De meest besproken track van het nieuwe album is het bijna epische What Doesn’t Kill You. “Het is niet zo dat ik mij nu heel veel zorgen maak. Oké, de wereld staat in de fik, er is religieuze onenigheid en ook het milieu staat er niet bepaald best voor maar wanneer er zoals zeer recent een schietpartij plaatsvindt in Las Vegas dan zie je dat er ook een soort saamhorigheidsgevoel wordt aangewakkerd bij de mensen. Op allerlei manieren probeerde men elkaar daar tijdens die verschrikkelijke gebeurtenis te helpen. Met de regel ‘What Doesn’t Kill You, Makes You Stronger’ probeer ik er toch iets positiefs uit te halen. One Man’s God Is Another Man’s Death, het is altijd al zo geweest. Gun elkaar toch ieders geloof. De kern in ieder geloof is volgens mij dat je je naasten liefhebt, al geldt dat overigens weer niet per definitie voor de buurvrouw maar tegenwoordig ligt dat eigenlijk ook wel weer iets gemakkelijker. Volgens mij gelden die geboden ook voor iedere. Ik kon het deze keer niet nalaten om er iets mee te doen. Het is niet zo dat ik er mijn mening over geef maar ik ben een ontzettende positieveling en daar probeer ik iedereen mee aan te steken. Zo heb ik dat ook in die song proberen te verwoorden.”

Trots

Vandenberg is duidelijk trots op de manier hoe dit nieuwe hoofdstuk van MoonKings verloopt. Het contact met de bandleden is goed en de sfeer binnen de band is uitstekend. Zo is hij zeer enthousiast over zijn bassist Sem Christoffel en beweerde hij onlangs nog nooit met zo’n sterke ritmetandem te hebben gespeeld. Op de facebookpagina werd zelfs gevraagd of die drummer soms Taylor Hawkins, de slagwerker van Dave Grohls Foo Fighters, was, waarop gereageerd werd dat Mart Nijen Es en hij broers van verschillende moeders. Hoewel de leeftijden in de band nogal variëren is er van een generatiekloof absoluut geen sprake. Ook na de release van het eerste album is daar veel over gezegd. Vandenberg vindt het prima: “Kijk eens naar een grote doorsnee jazzband. Daar zie je hetzelfde. Het gaat er om dat je met z’n allen iets gemeenschappelijks hebt. Ik ben ook naar hun muziek gaan luisteren. Het gaat mij er om dat er een ziel in zit. We proberen met elkaar een brug te slaan van de jaren zeventig naar nu. Dat die jongens al vanaf veertienjarige leeftijd met elkaar spelen merk je aan alles. Ze zijn zo op elkaar ingespeeld. Ik leer ook van deze gasten. Toen ik ze voor de eerste keer bezig zag wist ik dat ik er ook een paar tandjes bij moest gooien. Als ik Jan Burning Heart hoor zingen, dat ik dus al honderdduizend keer heb gespeeld, wordt ik daar nog steeds heel enthousiast van.”

Creatief

Wanneer er geen optredens zijn wordt er regelmatig samen iets gedronken. Uiteraard worden terloops wel even de plannen met betrekking tot MoonKings doorgenomen. De boerderij heeft zanger Jan Hoving nog niet verkocht. Hij bezit vele hectaren in de polder en het seizoen is nog maar pas afgelopen. “Nee daar is zeker geen sprake van”, lacht Vandenberg. “De muziek is de laatste tijd natuurlijk ook een beetje een rare business geworden en niet meer te vergelijken met toen. Je moet daar tegenwoordig ook creatief mee kunnen omgaan. We proberen zo veel mogelijk om alle thuiswerkzaamheden heen te plannen. In Nederland is het allemaal prima te doen maar als het over de grens binnen de zes uur kan, rijden we meteen weer terug. Soms, zoals met optredens in Scandinavië of Spanje, worden we ingevlogen en vliegen we de volgende ochtend weer terug. Je loopt wel eens tegen aparte praktische zaken aan zoals in het festivalseizoen. Anderhalf uur na het optreden op Fortarock, ons eerste grote festivaloptreden met de band en zeker ook voor de jongens een bijzonder leuke ervaring, werd ik door Jan gebeld terwijl ik met die jongens van Alter Bridge rondhing. Hij wilde nog even kwijt hoeveel hij van het optreden had genoten. Toen ik hem vroeg of hij ook bij ons kwam zitten bleek dat hij alweer in zijn overall op de tractor zat want er moest geoogst worden. Bij ons gaat het net even anders dan bij andere bands. Kijk, we weten dondersgoed dat wanneer we deze band in de jaren tachtig en negentig waren begonnen, we in de grotere zalen en stadions hadden gespeeld.”

Zelfs tijdens het afgesproken halfuur wordt Vandenberg regelmatig gebeld. Hij geniet zichtbaar van de hectiek. “Zo gaat het de hele dag door, maar je hoort mij niet klagen hoor. Ach weet je, het is allemaal voor het goede doel.”

LIVEDATA 15/12 Victorie, Alkmaar 22/12 Hedon, Zwolle 23/12 Bosuil, Weert 10/03 De Kreun, Kortrijk 02/04 Ziggo Dome, Amsterdam

Finn Andrews: “On stage verlies ik mezelf compleet”

De Britse indierockband The Veils kreeg onlangs de eer om een nummer te spelen in een aflevering van Twin Peaks, de vermaarde David Lynch-serie die dit jaar nieuw leven werd ingeblazen. Fantasierijke frontman Finn Andrews vertelt aan LiveGuide over die onvergetelijke ervaring, zijn aankomende soloplaat en de tour die daar aan vooraf gaat: “Voor het eerst schrijf ik nummers die niet passen in de wereld van The Veils.”

Tekst LiveGuide | Elysa van der Ven
Foto Willem Schalekamp

Dat is veelzeggend, aangezien de inmiddels 34-jarige muzikant sinds zijn zeventiende schrijft, zingt en gitaar speelt in The Veils. Maar op de vraag in wat voor wereld zijn solowerk dan wél thuishoort, heeft hij nog geen antwoord. “Ik ben druk bezig om dat uit te vogelen. De plaat is nog lang niet af.”

Wel zijn er al wat voorproefjes te horen deze maand, als Andrews in zijn eentje de planken onveilig maakt. Letterlijk, bijna: de zanger staat inmiddels bij zijn publiek bekend om zijn markante podiummaniertjes, waarbij hij vaak naar zijn borst grijpt of kijkt alsof hij slachtoffer is van de meest helse pijn op aarde. Concertbezoekers van The Veils fluisteren niet zelden over bezetenheid, maar dat vindt de beste man zelf reuze meevallen. “Ik weet niet wat ik daarvan moet vinden. Op het podium voel ik me het meest en ook het minst mezelf.”

“Optreden is maar een gek iets om te doen met je leven. Ik snap nog steeds niet waarom ik dat zo leuk vind, want ik ben tenslotte niet gemaakt om op het podium te staan. Het voelt niet natuurlijk en is zeker niet makkelijk. Het is zelfs ontzettend beangstigend. Daarom probeer ik erin te verdwalen. Of dat bezetenheid is: ik weet het niet, maar ik verlies mezelf in elk geval compleet on stage en daar trek ik iedereen in mee.”

Lucifer
Niet alleen die bezeten podiumpersoonlijkheid van Finn is kenmerkend voor de donkere thematiek van The Veils. De teksten belichten vaak de duistere kanten van de liefde en er is regelmatig een rol weggelegd voor de duivel. Zoals in Low Lays the Devil van het laatste album Total Depravity, de swingende track die – niet heel toevallig – te horen is in de populaire FOX-serie Lucifer.

Je zou denken dat een door filmische melodieën geïnspireerde kunstenaar om zo’n serie staat te springen, maar Andrews heeft ’m zowaar nog nooit bekeken. “Ik kijk zelden naar een film of serie waarin onze muziek is gebruikt. Sowieso luister ik mijn nummers niet terug: daar voel ik me altijd ontzettend ongemakkelijk bij. Niet omdat ik ze niet leuk vind, hoor. Ik kan er gewoon geen relatie mee hebben zoals andere mensen dat kunnen, omdat ik op dat punt al jaren besteed heb aan het schrijven en opnemen van de muziek. Daar geniet ik het meest van: het hele proces waarin een nummer tot stand komt. Daarna gaat de muziek een compleet ander leven leiden en heb ik er geen rol meer in.”

Dramales
Twin Peaks is een uitzondering. “Dat heb ik wel teruggekeken. We stapten tijdens de opnames een prachtige wereld binnen en The Veils sluit daar goed bij aan. Op diezelfde dag waren er meerdere bandopnames, dus hebben we gehangen met Nine Inch Nails en The Cactus Blossoms. Het voelde een beetje als dramales op school: iedereen ging om de beurt het podium op. De sfeer was lekker informeel en warm en we voelden ons ontzettend welkom.”

En dat is absoluut een vereiste, benadrukt Andrews. “We zijn een paar jaar geleden gevraagd om muziek te schrijven voor dat Twilight-gedoe, maar die mensen waren assholes. Écht verschrikkelijk. Het is maar goed dat we het niet gedaan hebben…”

De excentrieke singer-songwriter wil daarmee niet zeggen dat hij geen fan is van vampiers. “Ik hou niet van die nieuwe vampiers, zoals hoe ze in Twilight worden neergezet. Ik ben meer een Bram Stoker kinda guy”, lacht hij, waarna hij toegeeft dat Nosferatu hoog in zijn lijstje staat. “Toen waren vampiers nog écht sexy.”

Blue Velvet
Die vampirische elementen en ook de sexy vibes zijn hoorbaar in de muziek van The Veils, zeker op Total Depravity. Maar toch zijn Finns favoriete invloeden uit de filmwereld vooral afkomstig van regisseur Tim Burton (die bekendstaat om zijn gothicachtige filmelementen) en – jawel – van David Lynch. “Als kind was ik geobsedeerd door films van Tim Burton. Zo heb ik Beetlejuice en Edward Scissorhands wel duizenden keren bekeken.”

Toch heeft de zanger nog nooit Burtons Frankenweenie gezien, maar daarin is dan ook de Veils-song Another Night On Earth te horen. “Ik ben meer fan van zijn oude werk. Maar mijn favoriete film aller tijden is Blue Velvet van Lynch. Het deed me denken aan het dorpje waarin ik ben opgegroeid: witte houten hekjes, een ogenschijnlijk rustige, saaie woonwijk… zo’n standaardplaatje. Van de buitenkant leek het de perfecte buurt, maar eigenlijk was het een oppervlakkige en ijdele bedoening. Toen ik de film voor het eerst zag als tiener, voelde het alsof ik eindelijk een klankbord had. Ik had alleen nooit durven dromen dat mijn muziek ooit in zulke films gebruikt zou worden.”

LIVEDATA 13/12 Hedon, Zwolle 14/12 Effenaar, Eindhoven 15/12 Festival Stille Nacht, Rotterdam 16/12 TivoliVredenburg, Utrecht

Klinkt als: chaotische indierock bezeten door een zwoele klopgeest

—

Het extra dikke winternummer van LiveGuide is overal in het land verkrijgbaar. Snel halen dus deze 37ste editie van de gratis concert- en festivalkrant.

Show van het jaar
Verder wordt in LiveGuide #37 uitgebreid teruggeblikt op het concertjaar 2017. De schrijvers van het medium noemen shows van onder meer The National, Benjamin Clementine, Radiohead en Eddie Vedder als hoogtepunt van het jaar, terwijl de beste fotografen van de krant hun favoriete livefoto’s delen. Pinguin Radio-hoofdredacteur Wilbert Stuifbergen (hé!) deelt de beste albums van het moment en Intergalactic Lovers-zangeres Lara Chedraoui biecht op dat ze ooit na een verloren potje pool boos de ballen mee naar huis nam.

Schizofreen
Dan zijn we er nog niet, want zoals gezegd is de krant deze maand extra dik. Zo deelt de Zaanse fanfarepunkband De Kift z’n licht schizofrene rider, worden vijf Deense acts op Eurosonic Noorderslag getipt (Velvet Volume, check die shit!), wordt de The Prodigy-kennis van Olaf Caarls (Folk Road Show) getest, vertelt Suus van Sue the Night hoe goed zij overweg kan met boerderijdiertjes en staan we met een voormalig metalhead en groupie van Run the Jewels stil bij hun magistrale double bill met Danny Brown in TivoliVredenburg.

Interview Sue the Night: “Ik ben gewoon een boerentrien”

Na tien seizoenen vol testosteron ging het roer om bij De Wereld Draait Door. Voor het eerst in de geschiedenis van de talkshow stond maandelijks een huisband onder leiding van een frontvrouw op de planken. En wát voor een! Inmiddels is het stokje doorgegeven aan de volgende dame (Roxeanne Hazes) en speelt Sue the Night deze maand de Nederlandse zalen plat met de najaarstour rond het tweede album Wanderland.

Tekst LiveGuide | Jeroen Haneveer

Hoe word je DWDD-huisband?
“Ik had er al solo gespeeld en een paar keer met de band, dus blijkbaar was ze dat goed bevallen. Uiteindelijk heeft in hun keuze voor ons misschien wel de doorslag gegeven dat ze een frontvrouw wilden, na tien seizoenen mannen. En ze vonden ons natuurlijk ook gewoon goed.”

Je wil toch niet zeggen dat je als excuustruus naar voren bent geschoven?
“Nee nee, absoluut niet! In eerste instantie ging het om de muziek, maar op de shortlist stonden ook twee andere acts met vrouwen. Ze waren dus wel toegespitst op íets met een lady in the front. Wie die andere bands waren weet ik niet – en dat wil ik ook niet weten. Het gave was dat we er in totaal negen keer hebben gestaan, dus we hebben het nieuwe album integraal op tv kunnen spelen.”

Over Wanderland gesproken: je hebt het deels geschreven in een boerderijtje in Friesland, begreep ik?
“Mijn oom heeft daar een boerderij, inclusief een shitload aan schapen en paarden. En hij ging op vakantie, dus iemand moest op z’n dieren passen. Ik ben daar toen twee weken gebleven om verder te schrijven aan materiaal dat ik al had liggen. En ik heb er ook nieuwe dingen geschreven. Echt in mijn eentje in zo’n krakende boerderij, midden in de winter met storm en alles. Ik kom er al járen, dus ik vond dat niet eng. Het geeft juist heel veel rust en ruimte. Geen telefoon, geen internet. Of ja, wel als ik wil natuurlijk, maar dat zet je dan gewoon effe uit. Het klinkt best wel cliché, maar het is gewoon fijn om even afgezonderd te zijn van ehm… de wereld.”

En met die dieren, dat ging allemaal goed?
“Ja joh, heerlijk! ’s Ochtends vroeg op, schapen tellen, paarden verzorgen en schrijven. ’s Middags eten geven en weer schrijven. Ze brachten me in een heel aangenaam dagritme. En je doet ook iets goeds. Je bent niet alleen voor jezelf bezig, maar zorgt ook dat de boel blijft draaien.”

Eerst een lied over een walvis, nu dit. En dan speelt de clip van Mind Dear zich ook nog af rondom een hondenshow! De diertjes komen toch wel terug, merk ik…
“En in de allernieuwste clip van Morning Papers zie je m’n hond. En m’n kat. Ja, het is verschrikkelijk, maar ik ben eigenlijk gewoon een ontzettende boerentrien, haha!”

LIVEDATA 01/12 Luxor Live, Arnhem 07/12 Nieuwe Nor, Heerlen 08/12 Patronaat, Haarlem 09/12 Neushoorn, Leeuwarden 15/12 Altstadt, Eindhoven 16/12 Fluor, Amersfoort 29/12 Helemaal Melkweg, Amsterdam

Klinkt als: blatende herkauwers die grondig worden geteld, alvorens zelf per ongeluk weg te dommelen op een bedje van pompeblêden.

—

Het extra dikke winternummer van LiveGuide is vanaf vandaag overal in het land verkrijgbaar. Snel halen dus deze 37ste editie van de gratis concert- en festivalkrant.

King Krule prijkt op de cover van het blad waarin de focus ligt op artiesten die in december en januari naar Nederland komen. De roodharige rockende Brit met gouden tand bracht vorige maand met The OOZ een van de toonaangevende albums van het jaar uit en vertelt in LiveGuide over alle worstelingen die ervoor zorgden dat het zo lang duurde.

Show van het jaar
Verder wordt in LiveGuide #37 uitgebreid teruggeblikt op het concertjaar 2017. De schrijvers van het medium noemen shows van onder meer The National, Benjamin Clementine, Radiohead en Eddie Vedder als hoogtepunt van het jaar, terwijl de beste fotografen van de krant hun favoriete livefoto’s delen. Pinguin Radio-hoofdredacteur Wilbert Stuifbergen (hé!) deelt de beste albums van het moment en Intergalactic Lovers-zangeres Lara Chedraoui biecht op dat ze ooit na een verloren potje pool boos de ballen mee naar huis nam.

Schizofreen
Dan zijn we er nog niet, want zoals gezegd is de krant deze maand extra dik. Zo deelt de Zaanse fanfarepunkband De Kift z’n licht schizofrene rider, worden vijf Deense acts op Eurosonic Noorderslag getipt (Velvet Volume, check die shit!), wordt de The Prodigy-kennis van Olaf Caarls (Folk Road Show) getest, vertelt Suus van Sue the Night hoe goed zij overweg kan met boerderijdiertjes en staan we met een voormalig metalhead en groupie van Run the Jewels stil bij hun magistrale double bill met Danny Brown in TivoliVredenburg.

Carol van Dyk: “Nieuwe plaat in nabije toekomst? Zeker weten!”

Palomine, het klassieke debuut van Bettie Serveert, bestaat dit jaar een kwarteeuw en de band rondom Carol van Dyk begint 1 december in Alkmaar aan deel twee van een tournee door Nederland. Mooi moment voor Pinguin Radio om Carol (55) eens aan de tand te voelen in haar woonplaats Amsterdam. Hoe hangt de vlag erbij? “Nieuw plaatwerk in de nabije toekomst? Zeker weten!”

Tekst Pieter Visscher

Beetje zin in de aankomende tournee met Bettie? Wat kunnen we verwachten?

“Ja, heel veel zin in! We zijn de Damaged Good-tournee in oktober vorig jaar begonnen en op 1 december begint deel twee. Eerlijk gezegd zijn we verbaasd dat er nog zoveel clubs waren die ons wilden boeken, omdat we al 24 optredens hadden gedaan bij het eerste deel van de toer. Voor ons is dat behoorlijk veel.
Net als tijdens deel één van onze toer gaan we een mix uit onze hele catalogus spelen: veel favorieten van onze oudere platen, maar ook veel nieuwe liedjes.”

In de loop der jaren heeft de band de nodige bezettingswisselingen gehad. Lijkt me eigenlijk helemaal niet verkeerd voor een band. Houdt de boel lekker fris?

“Het klopt dat we verschillende bandleden hebben gehad, maar dat was geen bewuste keuze. Ik denk dat we altijd gezegend zijn geweest met heel getalenteerde en ambitieuze drummers! Zoals bekend is onze eerste drummer Berend Dubbe zijn eigen band Bauer begonnen. Afgelopen jaar hebben Peter en ik op een van zijn liedjes meegedaan, erg tof! Peter, Berend en ik zijn al sinds onze prille jeugd met elkaar bevriend en we zien elkaar nog regelmatig. Gino Geudens, onze Belgische drummer, is bij Vive La Vête gaan spelen. Als zij in Amsterdam optreden, gaan we bij hen langs. Jeroen Blankert heeft een paar jaar bij ons drums gespeeld en is tegenwoordig een van de uitbaters van De Nieuwe Anita, een van onze favoriete clubs in Amsterdam. Peter en ik spelen daar af en toe een semi-akoestische set met uiteraard Jeroen op drums. En Joppe Molenaar speelt sinds 2009 bij ons. Van alle drummers zit hij nu het langst bij de Betties. We hebben samen met Joppe drie platen opgenomen, op naar de vierde!”

Palomine, jullie debuut, en een heuse klassieker inmiddels, bestaat dit jaar een kwarteeuw. Is dat nog iets waar jullie bij stilstaan?

“We hebben onze 20ste Palomine-verjaardag uitgebreid gevierd, dus wie weet dat we misschien bij de 30ste verjaardag weer iets speciaals doen.”

Vorig jaar verscheen Damaged Good, jullie tiende studioalbum. Kunnen we in de nabije toekomst weer nieuw plaatwerk verwachten?

“Zeker weten! We zijn al bezig met het schrijven van nieuwe liedjes. Misschien dat we bij een van de komende optredens al wat nieuwe dingen spelen. En een maand geleden hebben we een nieuwe single uitgebracht, die Say You Will heet. Net als Never Be Over is het weer een samenwerkingsproject met Prof. Nomad & Co. Laura Estévez en Anna de Beus hebben er op meegezongen. Ik ben een grote fan van hen en vond het een eer dat ze mee wilden doen! Uiteindelijk zal dat liedje op de eerstvolgende plaat komen te staan, maar momenteel is het alleen digitaal uitgebracht.”

Na de Nederlandse tournee nog plannen om in het buitenland te gaan optreden? Amerika bijvoorbeeld, waar jullie populariteit nog altijd behoorlijk groot is.

“Voorlopig gaan we niet in Amerika toeren. In de afgelopen 25 jaar hebben we daar 28 korte en lange tours gedaan, waar we nog steeds geweldige herinneringen aan hebben. Maar er is daar veel veranderd in de afgelopen jaren, werkvergunningen zijn erg duur geworden en sommige clubs waar we altijd speelden bestaan niet meer. Eind vorig jaar hebben we in Keulen gespeeld, wat heel erg leuk was. Hopelijk kunnen we volgend jaar wat vaker in Duitsland optreden, en misschien ook in België en Engeland.”

LIVEDATA 01/12 Victorie, Alkmaar 08/12 De Kroepoekfabriek, Vlaardingen 15/12 013, Tilburg 22/12 Het Bolwerk, Sneek 12/01 P60, Amstelveen 19/01 Luxor Live Arnhem 27/01 Atak, Enschede 02/02 Groene Engel, Oss 10/02 ‘t Beest, Goes 17/02 De Vorstin, Hilversum 24/02 Effenaar, Eindhoven 03/03 Gebr. De Nobel, Leiden

Oscar And The Wolf: “Succes is heel vergankelijk.”

Het kan soms hard gaan. Het Vlaamse Oscar And The Wolf is al met een tweede album, Infinity, goed voor maar liefst twee uitverkochte avonden in de AFAS Live. “Ach, ik ben vooral bezig met het antwoord op de vraag hoe ik dat ga flikken”, zegt bandleider Max Colombie. “Ik doe alles maar stap voor stap. Succes is heel vergankelijk.”

Tekst Mania | Ruben Eg

Colombie komt een beetje zenuwachtig over op de avond van de presentatie van Infinity. Het optreden in Spirito, een tot hippe club omgebouwde kerk in hartje Brussel, wordt live uitgezonden op de Belgische zender Studio Brussel. Er is wat gedoe met de kostuums van de zanger voor de show. “Maar het is nu allemaal goed”, zegt Colombie opgelucht. “Laten we maar vooral efkes feesten vanavond. Infinity heb ik pas twee maanden geleden afgerond. De opnames hebben zó lang geduurd. Vandaag besluit ik dat de plaat uitkomt. Ik heb me er bij neergelegd; het album breng ik nu gewoon uit. Anders ga ik het nóóit doen.”

Dat klinkt als een zware bevalling?
“Eh, nou nee. Dat is wat overdreven. Er is het afgelopen jaar niks ergs gebeurd, hoor. Het opnemen van een plaat is in het algemeen redelijk zwaar. Het is een emotioneel proces voor mij. Maar wel een leuke emotionele trip. Je gunt jezelf de tijd om te aan zelfreflectie te doen en te filosoferen. Beetje creatief doen.”

Jeroen De Pessemier van The Subs heeft dit album geproduceerd. Werk je nauw samen met een producer?
“Bij het debuut Entity had ik vooraf thuis al veel demo’s gemaakt. De liedjes waren zodoende helemaal af. Nu ben ik samen met Jeroen in de studio vanaf nul begonnen. We hebben samen alle arrangementen gemaakt. De zanglijnen heb ik alleen gedaan. De emotie komt uit mij. Maar ik heb het ditmaal vertaald naar een vriendencollectief. Leo Abrahams (oa. Brian Eno, Jarvis Cocker en Paul Simon, red.) kwam bijvoorbeeld over uit Londen om wat gitaarlijnen op te nemen. In het begin was het wel moeilijk andere mensen arrangementen te laten schrijven. Maar het werkte uiteindelijk bevrijdend.”

Infinity klinkt muzikaal ook iets rijker dan zijn voorganger.
“Het is inderdaad een muzikalere plaat. Volwassener, naar mijn mening. Ik heb veel geleerd van de mensen die bij het album betrokken waren. Ik denk dat ik betere, interessantere dingen heb gedaan. Niet om Entity af te schrijven, maar het was een meer naïevere plaat. Meer lo-fi. Ik zat toen helemaal in die vibe. Infinity kent meer plezier, met uiteraard een traantje erin.”

Bij een instore, toen je alleen met een piano optrad, viel mij ooit op dat er veel jazz in de muziek van Oscar And The Wolf zit.
“Er zit inderdaad wel wat jazz in. Misschien nu nog iets meer. Een beetje Erik Satie. Wat lukraak improviseren en gewoon op de plaat laten staan. Dat is het eerlijkste wat je kunt spelen. Als je een pianolijntje over en over speelt is de magie eruit. Ik heb ook geleerd dat het belangrijk is om naar je eerste gevoel te luisteren. Die instores zijn me overigens wel iets te stripped down. Ik kan niet alles vertellen met enkel een piano. Ik vertel het graag iets bombastischer.”

Infinity eindigt opvallend genoeg met het hoogtepunt van de plaat: Fever.
“Niet zo voor de hand liggend, hè? Iedereen verwacht een ballad op het einde van zo’n plaat. Maar zoiets typisch wilde ik absoluut niet. Eigenlijk staat een van de meest dansbare nummers van het album helemaal aan het einde. Ik wilde afsluiten met iets van een open einde. Films met een open einde kijk ik ook graag. Fever is bij dit album een beetje mijn open einde.”

LIVEDATA 17+18/11 AFAS live, Amsterdam (sold out)

The Mysterons: Psychpop met een potje bier ernaast

‘Captain Scarlet and the Mysterons to get high-def restoration’. Deze krantenkop over de legendarische Britse sci-fi poppenserie zorgde begin oktober ongetwijfeld voor flink wat opschudding in het oefenhok van de band die zich ernaar vernoemde. Toch? “Nou… Om heel eerlijk te zijn wist ik het niet eens. Maar leuk.”

Tekst LiveGuide | Sven Bersee

Wij leefden in de veronderstelling dat de vijf leden van psychpopband The Mysterons het volledige script van de sixtiesklassieker konden dromen. Dat zij backstage zelfs een ziek pre-show ritueel met poppen hebben. Gitarist Jordy Sanger rukt ons nu hardhandig uit die droom. “Het zal vast een coole serie zijn geweest, maar wij vinden het gewoon een gave bandnaam.”

Toen Jordy bij de groep kwam, werd hij dus niet eens gedwongen eerst de volledige serie te kijken. “Dat had ik wel sterk gevonden. Ik vastgebonden met touw in een keldertje in het centrum van Amsterdam terwijl ik gedwongen moet kijken naar Captain Scarlet.”

In feite ging het er een stuk luchtiger aan toe en dat past ook stukken beter bij de band. Voor The Mysterons draait muziek maken om lol trappen, hoezeer het begin dit jaar verschenen debuutalbum Meandering ook doet vermoeden dat de bandleden zichzelf net zo lang geestelijk martelen tot de perfecte melodie is gevonden.

Dat is niet zo, beweert Jordy. “Wij maken gewoon wat we leuk vinden klinken. We zoeken niet naar een bepaalde stijl of een nieuwe sound. Het klinkt wel nieuw, maar dat komt gewoon doordat we tijdens het spelen dingen doen die we vet vinden. Momenteel hebben we ook weer wat leuke ideetjes op de plank liggen, want we zijn heel druk bezig met een nieuwe EP.”

De opnames moeten nog beginnen, maar van luiheid in studioland kan het fris groovende kwintet niet beticht worden. Al zullen hun psych-collega’s van King Gizzard & the Lizard Wizard daar misschien anders over denken: zij brachten dit jaar al drie albums uit en dreigen er voor de jaarwisseling nóg twee te releasen. “Net als King Gizzard zijn wij wat extravaganter in klank en zoeken we gekke space-stukjes op, maar wij zijn niet zo absurd productief…”

“Die Aussies brengen echt superveel uit”, vervolgt Jordy op verbaasde toon. “Het is haast niet bij te houden. Ik zat nog bij Flying Microtonal Banana, maar lig kennelijk al weer twee albums achter. Het is toch niet normaal hoe snel die gasten werken? Wij zijn ook niet traag, maar dit is exceptioneel snel. Die bandleden moeten echt alle tijd hebben en alle neuzen dezelfde kant op hebben staan. Anders kan dat volgens mij niet werken.”

The Mysterons zal het voorbeeld van King Gizzard niet snel volgen. Daarmee zouden ze tegen hun eigen natuur ingaan. “Sommige mensen hebben een leuke avond door te bridgen met een potje bier ernaast. Wij maken graag muziek met een potje bier ernaast. Dat slaat soms aan en ik heb geen idee waarom, maar uiteraard heb ik daar geen problemen mee.”

LIVEDATA 17/11 Kroepoekfabriek, Vlaardingen 30/11 Luxor Live, Arnhem 02/12 Patronaat, Haarlem 04/12 Muziekgieterij, Maastricht 06/01 Indiestad Nieuwjaarsborrel @ Paradiso, Amsterdam 20/04/2018 Podium Victorie, Alkmaar

Klinkt als: Joanna Newsom op vlotte HD-psychpop die een slome hagedis achterna zit

—

De november-issue van LiveGuide is vanaf heden overal in het land verkrijgbaar. Snel halen dus!

In de nieuwe LiveGuide staat onder meer Oscar and the Wolf. Frontman Max Colombie prijkt staat in vuur en vlam op de cover van LiveGuide #36. Met hem staat in het krantje een uitgebreid interview over zijn kunstige imago, de rol van drama rond zijn persona, dierlijke instincten en het verlangen naar oneindigheid.

Best New Music
Verder wordt met een Poolse groupie teruggeblikt op de topshow van Lorde in Poppodium 013 en duikt LiveGuide het bed in met Julien Baker. Haar nieuwe album werd afgelopen week door Pitchfork nog uitgeroepen tot Best New Music. Verder zijn er interviews met postpunkers Protomartyr, de lol trappende psychpop-strijders van The Mysterons en het Arnhemse hiphopcollectief Potential Criminal, dat een EP in broekvorm heeft uitgebracht…

Twitter-god
Dat is nog niet alles. Hiphopper en Serena Williams-adept Yung Nnelg deelt in LiveGuide zijn weinig ingetogen rider, apolitieke Catalaan Max Meser wordt het hemd van het lijf gevraagd over Twitter-god James Blunt en er is ook nog een mooie ode aan de onlangs overleden Charles Bradley.

FANBOYQUIZ: Wat weet Max Meser over James Blunt?

Als beste mondharmonicaspeler in de wijde omtrek van zijn geboortegrond aan de Costa Brava, lag het voor de hand om vooral blues te spelen, maar eenmaal in Amsterdam begon Max Meser folksongs te schrijven toen hij een aantal jaar geleden hier naartoe verhuisde.

In de uitvoering schuift het steeds meer op richting sixtiespop. Tegelijkertijd sluit het naadloos aan bij tijdgenoten als Jake Bugg en Miles Kane. Zijn album Pictures is de opvolger van debuut Change uit 2016. De productie daarvan lag in handen van Andy Crofts van de Britse band The Moons, tevens bassist in de band van Paul Weller.

Tekst LiveGuide

1. Wat is het overeenkomstige beroep van veel van James Blunts vriendinnen en (ex-)geliefden?
“Ik heb geen idee.”

De meesten van hen zijn model. Ze zijn net als hijzelf niet vies van poseren voor de camera. Op de albumhoes van jouw nieuwe album Pictures zien wij jou met een ouderwetse analoge camera. Jij fotografeert dus graag?
“Ik zie mijzelf niet als een fervent fotograaf. Wel hou ik van analoge camera’s vanwege mijn hang naar vroeger, die ik ook uit met mijn manier van kleden. Maar op dit punt moet je mij bijstaan: analoge camera’s maken veel mooiere foto’s dan al die fucking smartphones. Waarom denk je dat Instagram en dat soort media gebruikmaken van filters? Eén goede foto maken, de datum op de achterkant schrijven en de foto aan de muur hangen: dát is speciaal. Maar begrijp mij niet verkeerd: ik gebruik zelf ook filters om mijn digitale foto’s mooier te maken. Eerlijk gezegd heb ik niet eens een analoge camera. Het exemplaar op de albumhoes had ik geleend van de fotograaf.”

2. Op welk Spaanse eiland woont deze absolute Twitter-god op dit moment?
“Uh…”

Het feesteiland Ibiza!
“Geen vervelende plek om te wonen.’’

Niet bepaald, nee. Al vond jij je geboorteland Spanje blijkbaar niet de juiste startplek voor je muzikale carrière, aangezien je nu al enkele jaren in Nederland woont.
“Ik kom van het platteland in de omgeving van Barcelona. Ik zat daar vast. Zonder geld en zonder fatsoenlijke baan kon ik het ouderlijk nest niet verlaten. Ik leerde kinderen gitaar- en mondharmonica spelen, maakte zwembaden schoon en verkocht wiet. Onze muziek was in dat gedeelte van het land ook niet echt populair. Misschien was het iets geworden als ik mijn haar had geknipt en house had gedraaid, want er was gewoon niemand die naar ons luisterde. Het was kortom een slechte plek en tijd om een band te beginnen. Maar op een gegeven moment werd ik uitgenodigd om te spelen in Amsterdam en ben ik na het optreden bij mijn ooms in Nederland blijven plakken. Toen vond ik een baantje en een eigen plek, dus sindsdien ben ik hier aan het opbouwen.”

3. Hoe verdiende Blunt zijn boterham voordat hij liedjes ging schrijven?
“Hij was model?”

Ha, nee, niet eens! Hij was soldaat in het Britse leger. Afgelopen weken zagen de straten van Catalonië groen vanwege het onafhankelijkheidsreferendum. Hoe kijk jij tegen die situatie aan?
“Ik ben niet erg politiek ingesteld, dus wil er ook niet te veel over kwijt. Maar ik ben wel opgegroeid met de Catalaanse spirit. Ik respecteer de keuze om in opstand te komen; het zat er al tijden aan te komen. Waar Catalanen – die vroeger een eigen land met een eigen regering en taal hadden – moeite mee hebben is dat zij de meeste belasting betalen. Catalanen moeten bijvoorbeeld als enige tol betalen op de snelweg, zelf schoolboeken betalen en ze krijgen lagere pensioenen dan elders in Spanje. Zo zijn er nog meer voorbeelden te noemen waarom Catalanen geen onderdeel meer willen zijn van Spanje. Verder hoef je van mij niet te verwachten dat ik hierover liedjes ga schrijven. Politiek getinte nummers vind ik zinloos. Ik schrijf liever over zaken als liefde en respect. Die zijn simpeler te bevatten.”

4. Met wie deelde de You’re Beautiful-zanger in 2013 het podium tijdens het Nobel Peace Prize Concert? Tip: hij is ook Brits en je hebt met hem gespeeld.
“Dat moet Paul Weller zijn.”

Helaas. We zoeken naar een iets jongere Engelsman…
“Ah, Jake Bugg natuurlijk! Jake en ik delen elkaars fans. Iedereen die naar Jake Bugg luistert, luistert ook naar mij. En andersom. De show die ik met hem speelde voelde daarom heel natuurlijk. En backstage is Jake een heel chille gast; iemand uit mijn straatje. Dat mensen mij met hem vergelijken snap ik goed, ook al word je als artiest liever niet te veel vergeleken. Tenzij men mij in één adem met The Beatles noemt, dan wil ik best een uitzondering maken. Als je met de grootste band ooit wordt vergeleken, doe je vast iets goed.”

LIVEDATA Max Meser 17/11 De Vorstin, Hilversum 19/11 De Amer, Amen 24/11 So What!, Gouda 25/11 De Spot, Middelburg 07/12 Luxor Live, Arnhem 09/12 Altstadt, Eindhoven 21/12 Paradiso, Amsterdam 04/02 Doornroosje, Nijmegen (support Jake Bugg)

LIVEDATA James Blunt 06/11 AFAS Live, Amsterdam

—

De november-issue van LiveGuide is vanaf heden overal in het land verkrijgbaar. Snel halen dus!

Nick Mulvey: “Nu komt de planeet in opstand”

In tijden van smeltend permafrost, fracking, vluchtelingencrises, terreur, overstromingen, gruwelijke burgeroorlogen, bosbranden en een broeikaseffectontkennende wereldleider is niets zo relevant als het nieuwe album van Nick Mulvey. Met Wake Up Now laat de Brit je stilstaan bij wie je bent op deze gestaag ontbindende bol. Je zou zeggen: fucking irritant, zo’n belerend mannetje! Het wonder wil echter dat de goedgemutste singer-songwriter niet eens klinkt als een opdringerige betweter.

Tekst LiveGuide | Sven Bersee

Laat ik beginnen door een reactie te citeren op de albumhoes, waarop we een mozaïekplafond in een Iraanse moskee zien: ‘That cover looks trippy as fuck. I’m predicting psychedelic folk.’ Daar heb je alvast één fan misleid…
“Ik zou mijn muziek inderdaad niet als psychedelisch omschrijven, maar die woorden wijzen wel in de goede richting. Niet eens omdat ik Pink Floyd en Jimi Hendrix altijd vet heb gevonden, wel omdat ik beïnvloed ben door Steve Reich, Fela Kuti en Brian Eno. En net als psychedelische muziek zijn ook hun platen vaak trippy en meditatief.”

Ik denk bij psychedelica vooral aan vage lyrics, terwijl jij op Wake Up Now juist opvallend direct en open bent. Is dat omdat je meer dan ooit de noodzaak voelt om over bepaalde onderwerpen te zingen?
“Toen ik mijn debuut First Mind schreef, wist ik totaal niet hoe mensen op mijn teksten zouden reageren. Het voelde daarom veiliger om ze vaag te houden. Nu was ik klaar om het anders te doen en daar zit inderdaad ook een gevoel van noodzaak achter. Ik had een paar songs kunnen schrijven over hoe alles lekker zijn gangetje gaat, maar dat zou bijna immoreel zijn. Het voelt als mijn plicht om over heel andere dingen te zingen.”

Hier kun je inderdaad wel mee aankomen anno 2017…
“Het is te veel om op te noemen, de ellende is overal. En nu komt de planeet zelf in opstand. De Canadese schrijfster en activiste Naomi Klein zei onlangs dat klimaatverandering een serie boodschappen van de planeet is in diens eigen taal van stormen, vloedgolven en branden. Op een haast Bijbelse manier probeert de aarde ons iets te vertellen. Ook het feit dat boten vol wanhopige mensen van het zuidelijk halfrond naar het noordelijk halfrond varen, is zo’n boodschap. Je kunt al die ellende niet los van elkaar zien.”

Misschien een naïeve vraag, maar wat probeert de aarde ons dan te vertellen?
“Dat het globale systeem waarin het verlangen naar steeds meer rijkdom centraal staat ver over de datum is. Het blijkt dat we daarmee de wereld kapotmaken en dat zal op den uur ons begrip van onszelf veranderen. We gaan ons opnieuw afvragen wie en wat we zijn, waar het leven in de kern om draait. Stel je voor dat je bijna doodgaat. Het wordt dan fucking betekenisloos hoeveel geld en succes je hebt en welke voetbalclub je steunt. Als de hele wereld naar de klote gaat, belanden we in een vergelijkbare situatie. Dan doen jouw persoonlijke verleden, toekomstplannen en ‘rol’ in het leven er opeens niet meer toe.”

Probeer je mensen daarvan bewust te maken met je muziek?
“Ik ben slechts de ober, niet de chef. Ik loop rond in een restaurant en breng de mensen hun eten. Ik bedoel daarmee dat de boodschap is wat ‘ie is. Ik verkondig die gewoon op mijn album. Maar… natuurlijk spreek ik wel mijn hoop uit dat mensen beter met de wereld omgaan. In Mountain To Move zing ik: ‘I wish you could see / That we are kings of bliss / Begging for misery’. We creëren onze eigen problemen, zonder te beseffen dat we alles in handen hebben om te baden in gelukzaligheid. Ik hoop trouwens niet dat mensen denken dat ik met Wake Up Now de wereld wil commanderen. Dat zou me een ongemakkelijk gevoel geven. Alsof ik denk dat ik degene ben die wakker is en iedereen om me heen ligt te slapen.”

Niet om te slijmen, maar dat past ook niet bij iemand wiens teksten vol hoop en positiviteit zitten.
“Laat ik vooropstellen dat ik geen romanticus ben die denkt dat alles wel weer goedkomt. Ik sluit niet uit dat de mensheid over 150 jaar is uitgestorven. Maar ik geloof wel dat alles wat we doen uit een gevoel van angst of schuld alleen meer van het probleem creëert. Het gevoel van waaruit je handelt, dicteert altijd het resultaat. ‘The only thing you have to offer another human being, ever, is your own state of being’. Dat is een geweldige uitspraak van spiritueel leraar Baba Ram Dass. Het betekent niet alleen dat het negatieve een dito gevolg krijgt, maar ook dat meer verliefd worden op het leven het begin van onze eigen redding kan betekenen. In dat opzicht zie ik dus zeker hoop voor ons.”

Mogen wij met al deze zware onderwerpen eigenlijk nog wel dansen bij jouw shows?
“Het is niks voor mij om op een depressieve manier met deze zaken om te gaan. Dat zou te veel zijn. Sterker nog: mijn album is juist bedoeld om het leven te vieren, niet om te somberen over de wereld. Dus ja, dans er vooral op los! Dat voelt goed en is waar het allemaal om draait.”

LIVEDATA 31/10 De Oosterpoort, Groningen 01/11 TivoliVredenburg, Utrecht 03/11 Crossing Border, Den Haag 04/11 So What’s Next?, Eindhoven

Klinkt als: een tropische indiefolkbruiloftband waarvan de zanger stiekem een wereldverbeterend gedachtegoed in je hersens naait.

—

Het oktobernummer van LiveGuide is natuurlijk al overal in het land verkrijgbaar. Snel halen dus deze 35ste editie van de gratis concert- en festivalkrant.

De Amerikaanse indierockers van The National staan op de cover van de kersverse LiveGuide. In het krantje vertelt Matt Berninger de verhalen achter de prachtliedjes op het loodzware Sleep Well Beast en voorziet de lezer daarbij ook van wijntips. Zo stelt de frontman voor dat je jezelf een glaasje glühwein met een vleugje kaneel inschenkt bij het passeren van Nobody Else Will Be There.

Profeet
In LG #35 staan verder ook interviews met de nieuwe soulvolle artpopprofeet Moses Sumney en de Ierse plezierrockers van Otherkin. Positivist Nick Mulvey deelt zijn visie op hoe we de wereld van zijn ondergang kunnen redden en met een net als Otherkin uit Dublin afkomstig groupie wordt teruggeblikt op de shows van LCD Soundsystem in Paradiso. Uiteraard wordt de tekst hier voorzien van te gekke livebeelden!

ArenA
Verder wordt op een rijtje gezet welke Nederlandse acts Kensington allemaal voorgingen in het bespelen van de Johan Cruijff ArenA en een bak donkerbruine koffie gedronken met directeur Niels Nieuborg van het Rotterdamse multivenuefestival REC. Programmeur Elvin Usidame van DDW Music (het muziekprogramma van Dutch Design Week) vertelt welke drie albums van nu je beslist niet mag missen.

Geitenbloed
Tot slot nog drie acts die de Nederlandse podia de komende tijd bestormen en die in LiveGuide aan het woord komen. De Eindhovense metaldames van Sisters of Suffocation delen hun poeslieve rider (oké, de halve liter geitenbloed even buiten beschouwing gelaten), halve Aziaat Kim Janssen vertelt over zijn wonderschone nieuwe album en de Shakira-kennis van Stillwave wordt op de proef gesteld.