Interviews Archieven - Page 8 of 27

Wand: “Een witte kat is gewoon een witte kat, toch?”

Met één verse plaat en twee nieuwe bandleden op zak speelde Cory Hanson afgelopen zomer met zijn Wand op Down the Rabbit Hole. Pal tussen de immer groen geurende heuvels van Beuningen voelden we hem en zijn kompanen kort voor de show nog even ongemakkelijk aan de tand over dat toen nog niet verschenen laatste album van ze.

Tekst LiveGuide | Jeroen Haneveer Foto Abby Banks

Setting, het eerste nummer op jullie nieuwe plaat Plum: wat de fuck is dat? Toen ik ‘m tijdens een wandeltocht op had gezet, dacht ik even dat mijn mp3-spelertje het had begeven.
Sofia Arreguin (keyboards): “Hahahaha. Wow.”
Cory (zang en gitaar): “Ik zie het graag als een ‘palate cleanser’. Je weet wel: als je sushi eet, krijg je tussen de gangen vaak een stukje gember, of je neemt even een slok bier om de smaak uit je mond te spoelen. Dan ben je weer helemaal fris en kan je al je onverdeelde fysiologische aandacht richten op het volgende gerecht. Als elk stukje sushi nou een stukje muziek is waar je naar luistert… Ik denk dat we onze luisteraars graag even die mogelijkheid wilden geven.”

Om even de oortjes te zuiveren dus…
Cory: “Precies. En om ze te laten denken dat hun mp3-speler het begeeft.”

Zoals je tussen de verschillende luchtjes in de parfumerie even aan een blik koffiebonen snuffelt, om je reuk te neutraliseren? Ik ben geen groot sushi-liefhebber, vandaar…
Cory: “Jij bent echt een parfum-mannetje! En ik vind het eigenlijk een mooiere metafoor.”
Lee Landey (bas): “Onze nieuwe toetsenist Sofia heeft een prachtige Minimoog-synthesizer, die we gebruikten tijdens de opnames. We hebben alle vijf een patch op die synth gemaakt. Als je die tegelijkertijd afspeelt, krijg je dat geluid. Dat is dus wat je hoort in de opening.”
Cory: “We maakten allemaal een toon, voegden alles samen en dat vormde een harmonische structuur.”
Lee: “Zie het als een soort vingerafdruk van ons vijven.”

Als een kleine kennismaking, voordat het album écht begint?
Cory: “Juist. En we wilden de liedjes de aandacht geven die ze verdienen. Althans, waarvan wíj vinden dat ze die verdienen. En dat doe je onder meer door ze voldoende ruimte te geven. Bijvoorbeeld met stilte. Maar een halve minuut aan lege ruimte werkt ook niet lekker op een album, dus in plaats daarvan konden we het beter vullen met geluid. Het is nog steeds consumeerbaar, maar dient eigenlijk vooral als ondersteuning voor wat daarna komt.”

Laten we het snel nog over iets anders te hebben voor jullie het podium op moeten. In het nummer White Cat zing je: ‘Just an old white cat living in California’. Wie oh wie is deze witte kat?
Sofia: “Ik heb geen flauw idee wie de witte kat is.”
Lee: “Ik denk dat de witte kat waarschijnlijk vooral een aantal verschillende dingen en mensen samen is.”
Sofia: “Een witte kat is gewoon een witte kat, toch? Het is geen persoon.”
Evan Burrows (drums): “We komen best een hoop witte katten tegen, weet je.”

Ik hoopte eigenlijk op wederom een mooie metafoor.
Sofia: “Misschien is het dat ook wel, ja.”

Of een alledaagse uitdrukking die ik niet ken?
Sofia: “Nee, dat niet. Het is een redelijk alledaags dier.”

LIVEDATA 21/02 Vera, Groningen 22/02 Indiestad @ Paradiso, Amsterdam 23/02 Doornroosje, Nijmegen 24/02 Muziekodroom, Hasselt (BE)

Klinkt als: een dolende dakhaas die opvallend geraffineerd uit de hoek komt en wiens witte verschijning nogal scherp afsteekt tegen de grauwe muur die hij onderzeikt

—

Top 7 magische bands
Als Zweinstein een huisband zoekt, komt Wand ongetwijfeld in aanmerking. De concurrentie is echter moordend, want aan tovenarij, zwarte kunsten en andere magische shizzle is in de muziekwereld geen gebrek.

Neem deze zeven acts
King Gizzard & The Lizard Wizard
Tricky
Captain Beefheart and His Magic Band
The Wytches
Moonspell
Wand
The Charm The Fury

—

Droevig nieuws: in de 38^e uitgave van de gratis concert- en festivalkrant LiveGuide komt een einde aan een traditie. Na 37 nummers waarin de coveract ook altijd geïnterviewd werd, staat op de februari-editie hiphopster Kendrick Lamar. Hijzelf komt niet aan het woord, maar vijf beroemde fans wel.

In het verhaal staat de opvatting dat hij in iedere hoek fans heeft centraal. Man of vrouw, zwart of blank, hipster of hiphead: iedereen houdt van K-Dot. LiveGuide nam de proef op de som door een legendarische funkheld (George Clinton), een popzangeres (Lakshmi), een singer/songwriter (Leif Vollebekk), een hiphopproducer (Reverse) en een folkrocker (Ben Harper) aan het woord te laten. De vijf prominenten uit de muziekbiz leggen ieder op hun eigen manier uit wat Kung Fu Kenny nou zo geniaal maakt.

Eefjes backstageridertje
In de februari-issue van LiveGuide vind je verder interviews met Wand, JAGD, Khruangbin en Bonne Aparte, terwijl de momenteel solo tourende Eefje de Visser haar rider deelt en Mitch Rivers in de Fanboykwiz! het hemd van het lijf wordt gevraagd over The Killers. Het blad staat ook nog stil bij de beste albums van het moment, de hoogtepunten van een zinderende editie van Eurosonic Noorderslag (o.a. Superorganism, Altin Gün en HMLTD) en de vetste festivals voor wie niet kan wachten tot Paaspop, de officieuze opener van het festivalseizoen.

The Wombats: “Meer vrijheid en een nieuwe sound”

Wachtend op de vierde plaat konden we de afgelopen maanden alvast genieten van de nieuwe singles van The Wombats: Lemon To A Knight Fight, Turn en Cheetah Tongue. Afgelopen vrijdag is de nieuwste plaat Beautiful People Will Ruin Your Life van het indierocktrio, dat oorspronkelijk uit Liverpool komt, uitgekomen.

Tekst Nadieh Bindels

Inmiddels wonen zanger Matthew Murphy, drummer Dan Haggis en bassist Tord Øveland alle drie in een ander land. Matthew woont zelfs niet meer in Europa, maar in de V.S. Een album met elkaar gemaakt op afstand. Lastig? Welnee, de mannen vonden het eigenlijk wel lekker werken zo.

“Een vlucht van tien uur is inmiddels net zo gewoon geworden als wakker worden in de ochtend en een glas melk drinken. Het reizen is echt geen probleem meer voor ons”, vertelt Murphy. Hij woont tegenwoordig in L.A., waar de band een paar jaar geleden het tweede album opnam. “Ja, toen vlogen we de hele tijd richting L.A. om op te nemen. Maar sinds ik daar woon, nemen we op in Europa.” Hij vloog in de afgelopen tijd meerdere keren naar Europa om met de hele band aan de nieuwe muziek te kunnen werken. De bandleden zagen elkaar dus wel af en toe, maar het was ook goed om even los van elkaar te zijn, zo vertellen ze. Dan: “We zien elkaar continue als we aan het touren zijn. En dat is vaak. Wat vrijheid en tijd voor jezelf, je eigen relaties en creativiteit kan dan heel fijn zijn. Je komt ook op andere dingen als je in je eentje achter een piano zit te werken dan als je met z’n allen in een ruimte bent. Dit album is een goede mix geworden tussen alleen werken en met z’n allen. Het heeft goed uitgepakt op deze manier.”

Tijdens het maken van dit album voelde de band minder druk dan bij de vorige albums. Ze koos voor een ander label dat meer vrijheid gaf en niet de hele tijd pushte. Het zorgde ervoor dat het nieuwste album sneller af was en gaf vrijheid om met een andere sound te experimenteren. Dan: “Dat we minder stress hadden, is denk ik wel terug te horen. We gaven onszelf andere regels, legden meer de focus op gitaren en drums en minder op synthesizers. Voor het eerst hebben we gewerkt met een wat meer psychedelische sound. Niet dat het album heel psychedelisch is. Het blijft poppy, maar je hoort het af en toe terug in de muziek en de teksten zijn soms surrealistischer.”

WERELDTOUR
Er staat voor de komende maanden een heleboel op de planning voor de mannen van The Wombats. De komende weken tourt de band eerst in het Verenigd Koninkrijk, dan in Europa en daarna in de Verenigde Staten. Dan: “In het V.K. spelen we vooral in kleinere zalen, waar zo’n 200 tot 250 mensen in passen. We vinden het tof om ook de kleinere locaties te supporten. In de V.S. staan we in de voorprogramma’s van The Pixies en Weezer. Daar heb ik ook heel veel zin in. Toen we nog in Liverpool woonden, luisterden we veel naar Weezer en speelden we Weezer’s nummer Buddy Holly bijna ieder weekend. Als je ons toen had verteld dat we een podium met ze zouden gaan delen tijdens een tour, hadden we hard gelachen. En nu is het werkelijkheid.”

LIVEDATA 04/04 Botanique, Brussel (BE) 05/04 TivoliVredenburg, Utrecht

Tim Knol eindelijk volwassen: “Het voelt als een herstart.”

Tim Knol nam de tijd voor zijn vierde album. Lekker klooien in zijn eigen studio waar alles kon en tijd geen rol speelde. Het resultaat is Cut The Wire. Een creatieve plaat met pakkende melodieën en intrigerende teksten. “Het voelt als een herstart.”

Tekst Popmagazine Heaven | Sandy Abrahams

Het leek de afgelopen jaren misschien wat stil rond de singer-songwriter, maar Tim Knol was toch echt gewoon aan het werk. Hij deed twee theatertournees, maakte een plaat met zijn garagerockband The Miseries en fotografeerde veel. “Ik heb continu gewerkt, alleen niet direct zichtbaar voor de buitenwereld.” Dat was wel anders toen hij, twintig jaar oud, in 2010 met zijn titelloze debuutalbum en de hitsingle Sam doorbrak. Na die vliegende start volgde een jaar later Days.

Niets leek zijn succes in de weg te staan – tot schrijfpartner Matthijs van Duijvenbode er in 2013 de brui aan gaf en Knol er alleen voor stond. De muzikale scheiding kwam hard aan, maar hij herstelde zich en maakte het sublieme album Soldier On, over afscheid nemen en weer doorgaan. Nu is er eindelijk een opvolger. Cut The Wire verschijnt in januari en voelt als een herstart.

“Het zijn een paar gekke jaren geweest. Vanaf 2010 had ik veel succes, maar ik besefte toen niet echt wat ik aan het maken was. Het is nu veel rustiger in mijn leven en ik weet beter waar ik naartoe wil de komende jaren. Ik wil vooral mooie popliedjes schrijven. Voorheen verloor ik dat een beetje uit het oog doordat alles te snel ging. Ik kon niet meer relativeren. Succes kan rare dingen met je doen. Als nuchtere Noord-Hollander denk je dat dat jou niet overkomt, maar onbewust gebeurt het toch. Alles lijkt zo normaal. Dat je bij DWDD zit, dat je bij 3FM speelt. Terwijl het eigenlijk heel uniek is. Ik was destijds graag iets volwassener geweest.”

Schijn
Hij nam twee jaar de tijd voor Cut The Wire. Op het eerste gehoor klinkt het als een opgewekte plaat met vrolijke melodieën, maar schijn bedriegt. De teksten zijn een stuk minder opgeruimd dan de muziek doet vermoeden. “Ik voel me op zich wel goed hoor, maar ik heb veel ergernissen. Die heb ik opgeschreven. Er zitten persoonlijke dingen tussen. Zoals dat mensen met wie je werkte je laten vallen. Dat je het gevoel hebt dat ze geen reet om je geven, terwijl ze doen alsof dat wel zo is. Het komt er op neer dat ik op dit moment echt alleen op de wereld sta.”

Misschien zet Knol dat laatste wat te sterk aan, hij ziet zelf ook wel dat hij goede mensen om zich heen heeft. De medewerkers van de platenmaatschappij, de heren van zijn studio in Hoorn, vrienden zoals drummer Kees Schaper en Djurre de Haan (awkward i). Verder natuurlijk zijn vriendin, al tien jaar een rots in de branding, zoals hij het zelf zegt. En niet te vergeten Anne Soldaat, gitarist van het eerste uur. “Met Anne heb ik een muzikale klik. We begrijpen elkaar. De plaat hebben we samen geproduceerd. Het schrijven deed ik voor het eerst in mijn eentje, in een huisje in Egmond aan Zee. Twee weken melodieën en tekstideeën bedenken. Die nam ik mee naar Anne. Hij heeft een thuisstudio waar we lekker konden werken. De plaat klinkt zoals hij klinkt omdat Anne meedoet. Zonder hem was het veel rootsier geweest, meer americana. Anne zorgt voor het popsausje.”

Op zijn Spotify-playlist Sweet Melodies zette hij nummers van artiesten die hem inspireerden bij het maken van Cut The Wire. Veel sixties en seventies popmuziek, maar ook garagerock en alt.country uit de jaren negentig. Al die invloeden zijn terug te horen op het album. “Ik ben vooral van de oude dingen, al hoor ik ook goede nieuwe muziek. Ryan Adams, Wilco en Daniel Romano, om maar wat te noemen. Die laatste vind ik, vanwege zijn eigenzinnigheid, een van de beste artiesten op dit moment.”

Cliché
Misschien zou Knol ook wel eens iets anders willen maken dan wat hij tot nu toe heeft gedaan, een echte americanaplaat of zo. “Ik zie het niet snel gebeuren. Het is ingewikkeld als Nederlander te zingen over Amerikaanse landschappen, highways en dat soort shit. Het zit hem in de teksten, maar ook in de muziek. Het is al snel cliché. Ach, ik houd gewoon van popliedjes. Die maak ik al lang en ik vind het leuk er aan te werken.”

De behoefte nieuwe dingen te proberen is er wel, maar hij jaagt dat niet als een heilig moeten na. “Bij dit album heb ik meer geëxperimenteerd. Ik had een andere benadering in mijn hoofd en uiteindelijk kwam deze muziek er uit. Daar leg ik me bij neer. Je kunt wel besluiten dat je een bepaalde sound wilt, maar soms zit het er gewoon niet in.”

LIVEDATA 02/03 So What, Gouda 03/03 Muziekcooperatie, Meppel 08/03 Park Schouwburg, Hoorn 09/03 Asteriks, Leeuwarden 10/03 Rotown, Rotterdam 16/03 Effenaar, Eindhoven 17/03 TivoliVredenburg, Utrecht 23/03 Paradiso Noord, Amsterdam 24/03 De Spot, Middelburg 30/03 Luxor, Arnhem 07/04 Heartland Festival, Hengelo 21/04 Het Park Schouwburg, Hoorn

Een culture clash met Intergalactic Lovers

Nadat Intergalactic Lovers deze zomer met de nieuwe plaat Exhale kwam, besloot het Vlaamse kwartet dat het tijd werd om Nederland te doorkruisen. Hoe ze dat doen? Met een mes natuurlijk, om de bochten af te snijden!

Tekst LiveGuide | Carlijn Kösters

Weten jullie om af te trappen al een leuk mopje over Nederlanders?
Lara Chedraoui (zangeres): “Dat moet ik even navragen aan de rest van de groep. Ik zal jullie een berichtje sturen als me een mopje te binnen schiet! Wel moet ik gelijk denken dat Nederlanders een stuk langer zijn dan Belgen. Ook zijn jullie sportiever trouwens, wij misschien wat muzikaler. En jullie praten echt heel veel tijdens concerten.”

Ah ja, the Dutch disease. Is dat jullie ook opgevallen?
“Ja, Belgen of Duitsers zijn over het algemeen een stuk stiller. Nederlanders hoor je de hele show door praten. Het straalt wel veel gezelligheid uit. Ze zijn verder superenthousiast en dansen de hele tijd mee, dus als je er eenmaal aan gewend bent, is het geen probleem. In België zijn we gewoon meer geneigd om achteraf pas de show te bespreken, terwijl je Nederlanders tijdens het concert hoort praten over welke sneakers ze hebben gekocht of over hun vakantie. Maar je ziet ze gelukkig dus ook gewoon lachen en genieten, dat is fijn.”

Onder het mom van jullie nummer Between the Lines: wie van ons leeft meer binnen de lijntjes? Nederlanders of toch Belgen?
“Ik heb het even aan mijn panel (de band, red.) gevraagd, maar we zijn het erover eens dat Nederland en België andere ‘lijntjes’ hebben. Nederlanders zijn veel directer en minder subtiel. Je kunt van jullie gezichten aflezen of iets bevalt of niet. Belgen durven dat minder snel. Maar ik vind dit niet zo’n leuke vraag; wie weet gaat iedereen in Nederland mij hierom haten. Ik vind die directheid en assertiviteit juist heel charmant. Chapeau daarvoor!”

Directheid kan te maken hebben met een bepaalde vorm van schaamteloosheid. Om te verwijzen naar jullie nummers No Shame en Fear: wie van ons leeft eerder zonder schaamte of angst?
“Ik denk dat zowel Belgen als Nederlanders met angst in hun hart leven. Er zijn mensen met ongelofelijk kleine hartjes en mensen met grote harten. Mensen met angst om keuzes te maken en mensen met angst om te verliezen. Dat heeft alles te maken met je hart en je hoofd, maar vooral met hoe deze met elkaar verbonden zijn.”

Wie zet vervolgens eerder deze angsten opzij om toch ergens mee door te zetten?
“Onze drummer zei daar gisteren nog iets over: ’Een winnaar zul je nooit horen zeggen dat meedoen belangrijker is dan winnen’. Ik denk dat dit zowel voor de Nederlander als de Belg geldt en dat instinct is geprogrammeerd in de mens. Zelf ben ik een heel slechte verliezer. Sommige gezelschapsspelletjes doe ik daarom uit principe niet. Ik heb ooit een jaar lang niet met een vriend van me gepraat omdat hij me verslagen had met Kolonisten van Catan.”

Haha! Is het echt zo erg?
“Vroeger was het nog erger; toen ging ik weleens poolen terwijl ik dat eigenlijk nog niet kon. Als ik merkte dat ik aan het verliezen was, kon ik dat totaal niet aan. Ik heb zelfs een keer de poolballen in mijn handtas verstopt en mee naar huis genomen. Daar schaamde ik me heel erg voor, hoor. Daarna besefte ik dat ik wel terug móest met die poolballen en werd ik bang dat ik de machine gesloopt had. Ik was bang dat niemand meer zou kunnen spelen door mijn actie. Maar ik wilde gewoon zo graag een keer iets winnen… Uiteindelijk was het echt een walk of shame, terug dat café in. ‘Sorry, ik ben de mevrouw die niet tegen haar verlies kan’, vertelde ik ze. ‘Alstublieft, hier zijn uw drie ballen.’”

Ben je op muzikaal vlak ook weleens een slechte verliezer? Bijvoorbeeld als mensen kritiek op je leveren?
“Absoluut, maar dat is ook het fijne van in een band zitten. De mannen houden mij met beide voeten op de grond en vertellen dat het gewoon oké is. Het is immers maar één sukkel of sukkelin die zegt dat mijn stem nergens naar klinkt. Ik denk dat ik me daar te veel van aantrek. Er hoeft maar één iemand te zeggen: ‘Ik vind het kak’. Dan blijf je toch die mening meedragen in je achterhoofd, in plaats van de honderden mensen die het wél leuk vinden. ‘Ik moet stoppen en een andere baan vinden, want dit is verschrikkelijk’, denk ik dan.”

Hoe zorg je er vervolgens voor dat je weer met je neus omhoog loopt?
“Dat hangt af van het seizoen. In de zomer ga ik door de stad lopen tot ik rustig ben. In de winter blijf ik juist binnen om series te bingewatchen, omdat ik daar vrolijk van word. Iedereen heeft trouwens het recht om zich slecht te voelen, maar uiteindelijk moet je jezelf weer uit die put omhoog hijsen. Daarom heb ik mezelf een jaar geleden een les geleerd: ik maak mezelf onwijs vaak belachelijk en doe veel gênante dingen. Daar mag ik dan tien dagen om huilen en daarna is het klaar.”

LIVEDATA 14/12 TivoliVredenburg, Utrecht 15/12 ‘t Beest, Goes 16/12 Rotown, Rotterdam 10/01 Bibelot, Dordrecht 11/01 Neushoorn, Leeuwarden 12/01 Doornroosje, Nijmegen 13/01 Muziekgieterij, Maastricht

Klinkt als: de ultieme soundtrack om tijdens een roadtrip door het Vlaamse landschap heel direct en hardop pratend uit het raam te staren.

—

Het extra dikke winternummer van LiveGuide is overal in het land verkrijgbaar. Snel halen dus deze 37ste editie van de gratis concert- en festivalkrant.

King Krule prijkt op de cover van het blad waarin de focus ligt op artiesten die in december en januari naar Nederland komen. De roodharige rockende Brit met gouden tand bracht vorige maand met The OOZ een van de toonaangevende albums van het jaar uit en vertelt in LiveGuide over alle worstelingen die ervoor zorgden dat het zo lang duurde.

Bloody hell
Minstens zo spraakmakend is het interview met de bizarre hiphoppunkers van Ho99o9. Eaddy en theOGM gaan vanuit hun studio in L.A. los zoals we ze kennen van hun met bloed, zweet, absurditeit, naaktheid en euforie doordrenkte liveshows. Kalmer zal het eraan toe gaan bij Finn Andrews. De Engelsman komt voor het eerst solo naar Nederland en zegt na jaren vlammen in The Veils optreden nog steeds ‘maar een gek iets om te doen’ te vinden.

Show van het jaar
Verder wordt in LiveGuide #37 uitgebreid teruggeblikt op het concertjaar 2017. De schrijvers van het medium noemen shows van onder meer The National, Benjamin Clementine, Radiohead en Eddie Vedder als hoogtepunt van het jaar, terwijl de beste fotografen van de krant hun favoriete livefoto’s delen. Pinguin Radio-hoofdredacteur Wilbert Stuifbergen (hé!) deelt de beste albums van het moment en Intergalactic Lovers-zangeres Lara Chedraoui biecht op dat ze ooit na een verloren potje pool boos de ballen mee naar huis nam.

Schizofreen
Dan zijn we er nog niet, want zoals gezegd is de krant deze maand extra dik. Zo deelt de Zaanse fanfarepunkband De Kift z’n licht schizofrene rider, worden vijf Deense acts op Eurosonic Noorderslag getipt (Velvet Volume, check die shit!), wordt de The Prodigy-kennis van Olaf Caarls (Folk Road Show) getest, vertelt Suus van Sue the Night hoe goed zij overweg kan met boerderijdiertjes en staan we met een voormalig metalhead en groupie van Run the Jewels stil bij hun magistrale double bill met Danny Brown in TivoliVredenburg.

Ad Vandenberg: “Geen voorgeprogrammeerd speelgoed”

De verrassing was groot toen er na zo’n veertien jaar eindelijk weer muzikale tekenen van leven konden worden waargenomen rondom de persoon Ad Vandenberg. Met zijn MoonKings waarmee het gelijknamige debuutalbum werd opgenomen kwam de muzikant verrassend sterk voor de dag. De verrassing was eveneens groot toen onlangs, we zijn inmiddels drieëneenhalf jaar verder, MK II, de tweede worp van Vandenberg’s MoonKings werd. Genoeg reden om even bij te praten zou je denken maar een telefonisch onderhoud met Vandenberg blijkt niet bepaald eenvoudig. Pas na een derde poging slaagden wij er in hem aan een vragenvuur te onderwerpen. Onze tweede afspraak vindt plaats op het moment dat Ad in de Thalys onderweg is naar Parijs om daar de volgende dag ongeveer zestien interviews voor de internationale pers af te werken. Het gesprek moet halverwege worden afgebroken. Vanuit het binnen- en buitenland hebben er de afgelopen twee weken al ruim 50 interviews plaatsgevonden. Vandenberg heeft internationaal nog steeds aanzien. Vanuit Japan wordt ’s ochtends vroeg gebeld en ’s avonds laat vinden de telefoontjes uit Amerika plaats. Daartussenin kunnen de Europese afspraken dan ingepland worden. Hij geniet nog altijd met volle teugen van alle aandacht, lijkt zich er nog steeds over te verbazen. “Het is druk maar ik vind het alleen maar goed. Het is te gek dat er zoveel belangstelling is.”

Tekst: Jeroen Bakker

“De planning was dat het nieuwe album al veel eerder zou uitkomen, één tot anderhalf jaar geleden was de bedoeling, maar ik heb tijdens de laatste tournee een lyme-infectie opgelopen. Ik heb geluk gehad dat ik er vanaf ben. Sommige mensen komen er namelijk nooit meer van af. ”Het lijkt haast typisch iets voor Vandenberg die ook in zijn tijd bij Whitesnake op een zeer cruciaal moment een zware blessure opliep. Tijd om daar lang bij stil te staan is er niet: “Het is niet zo dat er na het eerste album ‘leftovers’ zijn gebruikt voor de opvolger. Ik ben speciaal voor MK II gaan schrijven. Net als zoveel andere schrijvers vind ik mijn laatste ideeën dikwijls de beste. Ook wanneer dat eigenlijk niet zo is. Er lag voordat we er met zijn allen aan begonnen dan ook veel nieuw materiaal klaar om gebruikt te worden. Wanneer er een idee opborrelt wordt dat meestal meteen opgeslagen op de iPhone. Zo ontstaat er een soort archiefje en daarna ‘boer’ ik dat, wanneer ik bijvoorbeeld een riffje nodig heb, er weer uit.”

Waardering

“Er is al veel met de jongens gespeeld en dat is waarom ik dit allemaal zo graag doe. Vanaf het begin met MoonKings heeft de ontvangst mij verrast. De mensen zijn mij blijkbaar niet vergeten.” Hij heeft er absoluut geen moeite mee om over het verleden te praten. “Ik ben er trots op. Nog steeds is die waardering enorm. Toen we in Japan aankwamen werd ik opgewacht door mensen met tranen in hun ogen. Het was daar een van de eerste festivals waar we speelden en daar stonden we meteen oog in oog met 60.000 rockliefhebbers. Samen spelen en opnemen is ook geweldig hoor, het is iets ambachtelijks maar er gaat niets boven de dynamiek van een liveshow. Ik kan niet wachten om weer de bühne te beklimmen. De albumreleaseshow in Enschede is stijf uitverkocht en de touragenda wordt wekelijks aangevuld met optredens.”

Camden

In het buitenland staan de eerste afspraken al genoteerd. In de Londense wijk Camden is de band 17 februari te zien in de Underground maar ook zullen optredens volgen in Duitsland, Scandinavië, Frankrijk Japan, België en daarna zullen diverse festivals in Europa worden platgespeeld. “Er is al gerepeteerd maar we willen het allemaal niet ‘doodpoetsen’. Er moet wel avontuur in zitten. Wij spelen niet met behulp van allerlei voorgeprogrammeerd speelgoed. Op die manier is geen avond hetzelfde, maakt het zowel voor ons als voor het publiek speciaal. Het kan wel eens verkeerd gaan hoor zoals toen tijdens Fortarock. Sta je voor rond de veertigduizend toeschouwers en blijkt plotseling de gitaar uit te vallen.”

Interesse

Het hoesontwerp is zoals altijd weer in eigen beheer geregeld. Vandenberg die al eerder het logo van de band creëerde, ontwierp ook nu weer het artwork. Hij vindt het belangrijk dat de nieuwe geluidsdrager, evenals de voorganger, ook in een vinyluitvoering verkrijgbaar is. “Je ziet dat de interesse zelfs bij de jonge gasten weer toeneemt. Goed om te zien. Ik vind het zelf ook belangrijk dat je ‘een ding in je handen hebt’. Het geluid is ook anders en het heeft meer romantiek. Vinyl, daar zit meer seks in dan die digitale bestandjes, zeg maar.”

Episch

De meest besproken track van het nieuwe album is het bijna epische What Doesn’t Kill You. “Het is niet zo dat ik mij nu heel veel zorgen maak. Oké, de wereld staat in de fik, er is religieuze onenigheid en ook het milieu staat er niet bepaald best voor maar wanneer er zoals zeer recent een schietpartij plaatsvindt in Las Vegas dan zie je dat er ook een soort saamhorigheidsgevoel wordt aangewakkerd bij de mensen. Op allerlei manieren probeerde men elkaar daar tijdens die verschrikkelijke gebeurtenis te helpen. Met de regel ‘What Doesn’t Kill You, Makes You Stronger’ probeer ik er toch iets positiefs uit te halen. One Man’s God Is Another Man’s Death, het is altijd al zo geweest. Gun elkaar toch ieders geloof. De kern in ieder geloof is volgens mij dat je je naasten liefhebt, al geldt dat overigens weer niet per definitie voor de buurvrouw maar tegenwoordig ligt dat eigenlijk ook wel weer iets gemakkelijker. Volgens mij gelden die geboden ook voor iedere. Ik kon het deze keer niet nalaten om er iets mee te doen. Het is niet zo dat ik er mijn mening over geef maar ik ben een ontzettende positieveling en daar probeer ik iedereen mee aan te steken. Zo heb ik dat ook in die song proberen te verwoorden.”

Trots

Vandenberg is duidelijk trots op de manier hoe dit nieuwe hoofdstuk van MoonKings verloopt. Het contact met de bandleden is goed en de sfeer binnen de band is uitstekend. Zo is hij zeer enthousiast over zijn bassist Sem Christoffel en beweerde hij onlangs nog nooit met zo’n sterke ritmetandem te hebben gespeeld. Op de facebookpagina werd zelfs gevraagd of die drummer soms Taylor Hawkins, de slagwerker van Dave Grohls Foo Fighters, was, waarop gereageerd werd dat Mart Nijen Es en hij broers van verschillende moeders. Hoewel de leeftijden in de band nogal variëren is er van een generatiekloof absoluut geen sprake. Ook na de release van het eerste album is daar veel over gezegd. Vandenberg vindt het prima: “Kijk eens naar een grote doorsnee jazzband. Daar zie je hetzelfde. Het gaat er om dat je met z’n allen iets gemeenschappelijks hebt. Ik ben ook naar hun muziek gaan luisteren. Het gaat mij er om dat er een ziel in zit. We proberen met elkaar een brug te slaan van de jaren zeventig naar nu. Dat die jongens al vanaf veertienjarige leeftijd met elkaar spelen merk je aan alles. Ze zijn zo op elkaar ingespeeld. Ik leer ook van deze gasten. Toen ik ze voor de eerste keer bezig zag wist ik dat ik er ook een paar tandjes bij moest gooien. Als ik Jan Burning Heart hoor zingen, dat ik dus al honderdduizend keer heb gespeeld, wordt ik daar nog steeds heel enthousiast van.”

Creatief

Wanneer er geen optredens zijn wordt er regelmatig samen iets gedronken. Uiteraard worden terloops wel even de plannen met betrekking tot MoonKings doorgenomen. De boerderij heeft zanger Jan Hoving nog niet verkocht. Hij bezit vele hectaren in de polder en het seizoen is nog maar pas afgelopen. “Nee daar is zeker geen sprake van”, lacht Vandenberg. “De muziek is de laatste tijd natuurlijk ook een beetje een rare business geworden en niet meer te vergelijken met toen. Je moet daar tegenwoordig ook creatief mee kunnen omgaan. We proberen zo veel mogelijk om alle thuiswerkzaamheden heen te plannen. In Nederland is het allemaal prima te doen maar als het over de grens binnen de zes uur kan, rijden we meteen weer terug. Soms, zoals met optredens in Scandinavië of Spanje, worden we ingevlogen en vliegen we de volgende ochtend weer terug. Je loopt wel eens tegen aparte praktische zaken aan zoals in het festivalseizoen. Anderhalf uur na het optreden op Fortarock, ons eerste grote festivaloptreden met de band en zeker ook voor de jongens een bijzonder leuke ervaring, werd ik door Jan gebeld terwijl ik met die jongens van Alter Bridge rondhing. Hij wilde nog even kwijt hoeveel hij van het optreden had genoten. Toen ik hem vroeg of hij ook bij ons kwam zitten bleek dat hij alweer in zijn overall op de tractor zat want er moest geoogst worden. Bij ons gaat het net even anders dan bij andere bands. Kijk, we weten dondersgoed dat wanneer we deze band in de jaren tachtig en negentig waren begonnen, we in de grotere zalen en stadions hadden gespeeld.”

Zelfs tijdens het afgesproken halfuur wordt Vandenberg regelmatig gebeld. Hij geniet zichtbaar van de hectiek. “Zo gaat het de hele dag door, maar je hoort mij niet klagen hoor. Ach weet je, het is allemaal voor het goede doel.”

LIVEDATA 15/12 Victorie, Alkmaar 22/12 Hedon, Zwolle 23/12 Bosuil, Weert 10/03 De Kreun, Kortrijk 02/04 Ziggo Dome, Amsterdam

Finn Andrews: “On stage verlies ik mezelf compleet”

De Britse indierockband The Veils kreeg onlangs de eer om een nummer te spelen in een aflevering van Twin Peaks, de vermaarde David Lynch-serie die dit jaar nieuw leven werd ingeblazen. Fantasierijke frontman Finn Andrews vertelt aan LiveGuide over die onvergetelijke ervaring, zijn aankomende soloplaat en de tour die daar aan vooraf gaat: “Voor het eerst schrijf ik nummers die niet passen in de wereld van The Veils.”

Tekst LiveGuide | Elysa van der Ven
Foto Willem Schalekamp

Dat is veelzeggend, aangezien de inmiddels 34-jarige muzikant sinds zijn zeventiende schrijft, zingt en gitaar speelt in The Veils. Maar op de vraag in wat voor wereld zijn solowerk dan wél thuishoort, heeft hij nog geen antwoord. “Ik ben druk bezig om dat uit te vogelen. De plaat is nog lang niet af.”

Wel zijn er al wat voorproefjes te horen deze maand, als Andrews in zijn eentje de planken onveilig maakt. Letterlijk, bijna: de zanger staat inmiddels bij zijn publiek bekend om zijn markante podiummaniertjes, waarbij hij vaak naar zijn borst grijpt of kijkt alsof hij slachtoffer is van de meest helse pijn op aarde. Concertbezoekers van The Veils fluisteren niet zelden over bezetenheid, maar dat vindt de beste man zelf reuze meevallen. “Ik weet niet wat ik daarvan moet vinden. Op het podium voel ik me het meest en ook het minst mezelf.”

“Optreden is maar een gek iets om te doen met je leven. Ik snap nog steeds niet waarom ik dat zo leuk vind, want ik ben tenslotte niet gemaakt om op het podium te staan. Het voelt niet natuurlijk en is zeker niet makkelijk. Het is zelfs ontzettend beangstigend. Daarom probeer ik erin te verdwalen. Of dat bezetenheid is: ik weet het niet, maar ik verlies mezelf in elk geval compleet on stage en daar trek ik iedereen in mee.”

Lucifer
Niet alleen die bezeten podiumpersoonlijkheid van Finn is kenmerkend voor de donkere thematiek van The Veils. De teksten belichten vaak de duistere kanten van de liefde en er is regelmatig een rol weggelegd voor de duivel. Zoals in Low Lays the Devil van het laatste album Total Depravity, de swingende track die – niet heel toevallig – te horen is in de populaire FOX-serie Lucifer.

Je zou denken dat een door filmische melodieën geïnspireerde kunstenaar om zo’n serie staat te springen, maar Andrews heeft ’m zowaar nog nooit bekeken. “Ik kijk zelden naar een film of serie waarin onze muziek is gebruikt. Sowieso luister ik mijn nummers niet terug: daar voel ik me altijd ontzettend ongemakkelijk bij. Niet omdat ik ze niet leuk vind, hoor. Ik kan er gewoon geen relatie mee hebben zoals andere mensen dat kunnen, omdat ik op dat punt al jaren besteed heb aan het schrijven en opnemen van de muziek. Daar geniet ik het meest van: het hele proces waarin een nummer tot stand komt. Daarna gaat de muziek een compleet ander leven leiden en heb ik er geen rol meer in.”

Dramales
Twin Peaks is een uitzondering. “Dat heb ik wel teruggekeken. We stapten tijdens de opnames een prachtige wereld binnen en The Veils sluit daar goed bij aan. Op diezelfde dag waren er meerdere bandopnames, dus hebben we gehangen met Nine Inch Nails en The Cactus Blossoms. Het voelde een beetje als dramales op school: iedereen ging om de beurt het podium op. De sfeer was lekker informeel en warm en we voelden ons ontzettend welkom.”

En dat is absoluut een vereiste, benadrukt Andrews. “We zijn een paar jaar geleden gevraagd om muziek te schrijven voor dat Twilight-gedoe, maar die mensen waren assholes. Écht verschrikkelijk. Het is maar goed dat we het niet gedaan hebben…”

De excentrieke singer-songwriter wil daarmee niet zeggen dat hij geen fan is van vampiers. “Ik hou niet van die nieuwe vampiers, zoals hoe ze in Twilight worden neergezet. Ik ben meer een Bram Stoker kinda guy”, lacht hij, waarna hij toegeeft dat Nosferatu hoog in zijn lijstje staat. “Toen waren vampiers nog écht sexy.”

Blue Velvet
Die vampirische elementen en ook de sexy vibes zijn hoorbaar in de muziek van The Veils, zeker op Total Depravity. Maar toch zijn Finns favoriete invloeden uit de filmwereld vooral afkomstig van regisseur Tim Burton (die bekendstaat om zijn gothicachtige filmelementen) en – jawel – van David Lynch. “Als kind was ik geobsedeerd door films van Tim Burton. Zo heb ik Beetlejuice en Edward Scissorhands wel duizenden keren bekeken.”

Toch heeft de zanger nog nooit Burtons Frankenweenie gezien, maar daarin is dan ook de Veils-song Another Night On Earth te horen. “Ik ben meer fan van zijn oude werk. Maar mijn favoriete film aller tijden is Blue Velvet van Lynch. Het deed me denken aan het dorpje waarin ik ben opgegroeid: witte houten hekjes, een ogenschijnlijk rustige, saaie woonwijk… zo’n standaardplaatje. Van de buitenkant leek het de perfecte buurt, maar eigenlijk was het een oppervlakkige en ijdele bedoening. Toen ik de film voor het eerst zag als tiener, voelde het alsof ik eindelijk een klankbord had. Ik had alleen nooit durven dromen dat mijn muziek ooit in zulke films gebruikt zou worden.”

LIVEDATA 13/12 Hedon, Zwolle 14/12 Effenaar, Eindhoven 15/12 Festival Stille Nacht, Rotterdam 16/12 TivoliVredenburg, Utrecht

Klinkt als: chaotische indierock bezeten door een zwoele klopgeest

—

Het extra dikke winternummer van LiveGuide is overal in het land verkrijgbaar. Snel halen dus deze 37ste editie van de gratis concert- en festivalkrant.

Show van het jaar
Verder wordt in LiveGuide #37 uitgebreid teruggeblikt op het concertjaar 2017. De schrijvers van het medium noemen shows van onder meer The National, Benjamin Clementine, Radiohead en Eddie Vedder als hoogtepunt van het jaar, terwijl de beste fotografen van de krant hun favoriete livefoto’s delen. Pinguin Radio-hoofdredacteur Wilbert Stuifbergen (hé!) deelt de beste albums van het moment en Intergalactic Lovers-zangeres Lara Chedraoui biecht op dat ze ooit na een verloren potje pool boos de ballen mee naar huis nam.

Schizofreen
Dan zijn we er nog niet, want zoals gezegd is de krant deze maand extra dik. Zo deelt de Zaanse fanfarepunkband De Kift z’n licht schizofrene rider, worden vijf Deense acts op Eurosonic Noorderslag getipt (Velvet Volume, check die shit!), wordt de The Prodigy-kennis van Olaf Caarls (Folk Road Show) getest, vertelt Suus van Sue the Night hoe goed zij overweg kan met boerderijdiertjes en staan we met een voormalig metalhead en groupie van Run the Jewels stil bij hun magistrale double bill met Danny Brown in TivoliVredenburg.

Interview Sue the Night: “Ik ben gewoon een boerentrien”

Na tien seizoenen vol testosteron ging het roer om bij De Wereld Draait Door. Voor het eerst in de geschiedenis van de talkshow stond maandelijks een huisband onder leiding van een frontvrouw op de planken. En wát voor een! Inmiddels is het stokje doorgegeven aan de volgende dame (Roxeanne Hazes) en speelt Sue the Night deze maand de Nederlandse zalen plat met de najaarstour rond het tweede album Wanderland.

Tekst LiveGuide | Jeroen Haneveer

Hoe word je DWDD-huisband?
“Ik had er al solo gespeeld en een paar keer met de band, dus blijkbaar was ze dat goed bevallen. Uiteindelijk heeft in hun keuze voor ons misschien wel de doorslag gegeven dat ze een frontvrouw wilden, na tien seizoenen mannen. En ze vonden ons natuurlijk ook gewoon goed.”

Je wil toch niet zeggen dat je als excuustruus naar voren bent geschoven?
“Nee nee, absoluut niet! In eerste instantie ging het om de muziek, maar op de shortlist stonden ook twee andere acts met vrouwen. Ze waren dus wel toegespitst op íets met een lady in the front. Wie die andere bands waren weet ik niet – en dat wil ik ook niet weten. Het gave was dat we er in totaal negen keer hebben gestaan, dus we hebben het nieuwe album integraal op tv kunnen spelen.”

Over Wanderland gesproken: je hebt het deels geschreven in een boerderijtje in Friesland, begreep ik?
“Mijn oom heeft daar een boerderij, inclusief een shitload aan schapen en paarden. En hij ging op vakantie, dus iemand moest op z’n dieren passen. Ik ben daar toen twee weken gebleven om verder te schrijven aan materiaal dat ik al had liggen. En ik heb er ook nieuwe dingen geschreven. Echt in mijn eentje in zo’n krakende boerderij, midden in de winter met storm en alles. Ik kom er al járen, dus ik vond dat niet eng. Het geeft juist heel veel rust en ruimte. Geen telefoon, geen internet. Of ja, wel als ik wil natuurlijk, maar dat zet je dan gewoon effe uit. Het klinkt best wel cliché, maar het is gewoon fijn om even afgezonderd te zijn van ehm… de wereld.”

En met die dieren, dat ging allemaal goed?
“Ja joh, heerlijk! ’s Ochtends vroeg op, schapen tellen, paarden verzorgen en schrijven. ’s Middags eten geven en weer schrijven. Ze brachten me in een heel aangenaam dagritme. En je doet ook iets goeds. Je bent niet alleen voor jezelf bezig, maar zorgt ook dat de boel blijft draaien.”

Eerst een lied over een walvis, nu dit. En dan speelt de clip van Mind Dear zich ook nog af rondom een hondenshow! De diertjes komen toch wel terug, merk ik…
“En in de allernieuwste clip van Morning Papers zie je m’n hond. En m’n kat. Ja, het is verschrikkelijk, maar ik ben eigenlijk gewoon een ontzettende boerentrien, haha!”

LIVEDATA 01/12 Luxor Live, Arnhem 07/12 Nieuwe Nor, Heerlen 08/12 Patronaat, Haarlem 09/12 Neushoorn, Leeuwarden 15/12 Altstadt, Eindhoven 16/12 Fluor, Amersfoort 29/12 Helemaal Melkweg, Amsterdam

Klinkt als: blatende herkauwers die grondig worden geteld, alvorens zelf per ongeluk weg te dommelen op een bedje van pompeblêden.

—

Het extra dikke winternummer van LiveGuide is vanaf vandaag overal in het land verkrijgbaar. Snel halen dus deze 37ste editie van de gratis concert- en festivalkrant.

King Krule prijkt op de cover van het blad waarin de focus ligt op artiesten die in december en januari naar Nederland komen. De roodharige rockende Brit met gouden tand bracht vorige maand met The OOZ een van de toonaangevende albums van het jaar uit en vertelt in LiveGuide over alle worstelingen die ervoor zorgden dat het zo lang duurde.

Show van het jaar
Verder wordt in LiveGuide #37 uitgebreid teruggeblikt op het concertjaar 2017. De schrijvers van het medium noemen shows van onder meer The National, Benjamin Clementine, Radiohead en Eddie Vedder als hoogtepunt van het jaar, terwijl de beste fotografen van de krant hun favoriete livefoto’s delen. Pinguin Radio-hoofdredacteur Wilbert Stuifbergen (hé!) deelt de beste albums van het moment en Intergalactic Lovers-zangeres Lara Chedraoui biecht op dat ze ooit na een verloren potje pool boos de ballen mee naar huis nam.

Schizofreen
Dan zijn we er nog niet, want zoals gezegd is de krant deze maand extra dik. Zo deelt de Zaanse fanfarepunkband De Kift z’n licht schizofrene rider, worden vijf Deense acts op Eurosonic Noorderslag getipt (Velvet Volume, check die shit!), wordt de The Prodigy-kennis van Olaf Caarls (Folk Road Show) getest, vertelt Suus van Sue the Night hoe goed zij overweg kan met boerderijdiertjes en staan we met een voormalig metalhead en groupie van Run the Jewels stil bij hun magistrale double bill met Danny Brown in TivoliVredenburg.

Carol van Dyk: “Nieuwe plaat in nabije toekomst? Zeker weten!”

Palomine, het klassieke debuut van Bettie Serveert, bestaat dit jaar een kwarteeuw en de band rondom Carol van Dyk begint 1 december in Alkmaar aan deel twee van een tournee door Nederland. Mooi moment voor Pinguin Radio om Carol (55) eens aan de tand te voelen in haar woonplaats Amsterdam. Hoe hangt de vlag erbij? “Nieuw plaatwerk in de nabije toekomst? Zeker weten!”

Tekst Pieter Visscher

Beetje zin in de aankomende tournee met Bettie? Wat kunnen we verwachten?

“Ja, heel veel zin in! We zijn de Damaged Good-tournee in oktober vorig jaar begonnen en op 1 december begint deel twee. Eerlijk gezegd zijn we verbaasd dat er nog zoveel clubs waren die ons wilden boeken, omdat we al 24 optredens hadden gedaan bij het eerste deel van de toer. Voor ons is dat behoorlijk veel.
Net als tijdens deel één van onze toer gaan we een mix uit onze hele catalogus spelen: veel favorieten van onze oudere platen, maar ook veel nieuwe liedjes.”

In de loop der jaren heeft de band de nodige bezettingswisselingen gehad. Lijkt me eigenlijk helemaal niet verkeerd voor een band. Houdt de boel lekker fris?

“Het klopt dat we verschillende bandleden hebben gehad, maar dat was geen bewuste keuze. Ik denk dat we altijd gezegend zijn geweest met heel getalenteerde en ambitieuze drummers! Zoals bekend is onze eerste drummer Berend Dubbe zijn eigen band Bauer begonnen. Afgelopen jaar hebben Peter en ik op een van zijn liedjes meegedaan, erg tof! Peter, Berend en ik zijn al sinds onze prille jeugd met elkaar bevriend en we zien elkaar nog regelmatig. Gino Geudens, onze Belgische drummer, is bij Vive La Vête gaan spelen. Als zij in Amsterdam optreden, gaan we bij hen langs. Jeroen Blankert heeft een paar jaar bij ons drums gespeeld en is tegenwoordig een van de uitbaters van De Nieuwe Anita, een van onze favoriete clubs in Amsterdam. Peter en ik spelen daar af en toe een semi-akoestische set met uiteraard Jeroen op drums. En Joppe Molenaar speelt sinds 2009 bij ons. Van alle drummers zit hij nu het langst bij de Betties. We hebben samen met Joppe drie platen opgenomen, op naar de vierde!”

Palomine, jullie debuut, en een heuse klassieker inmiddels, bestaat dit jaar een kwarteeuw. Is dat nog iets waar jullie bij stilstaan?

“We hebben onze 20ste Palomine-verjaardag uitgebreid gevierd, dus wie weet dat we misschien bij de 30ste verjaardag weer iets speciaals doen.”

Vorig jaar verscheen Damaged Good, jullie tiende studioalbum. Kunnen we in de nabije toekomst weer nieuw plaatwerk verwachten?

“Zeker weten! We zijn al bezig met het schrijven van nieuwe liedjes. Misschien dat we bij een van de komende optredens al wat nieuwe dingen spelen. En een maand geleden hebben we een nieuwe single uitgebracht, die Say You Will heet. Net als Never Be Over is het weer een samenwerkingsproject met Prof. Nomad & Co. Laura Estévez en Anna de Beus hebben er op meegezongen. Ik ben een grote fan van hen en vond het een eer dat ze mee wilden doen! Uiteindelijk zal dat liedje op de eerstvolgende plaat komen te staan, maar momenteel is het alleen digitaal uitgebracht.”

Na de Nederlandse tournee nog plannen om in het buitenland te gaan optreden? Amerika bijvoorbeeld, waar jullie populariteit nog altijd behoorlijk groot is.

“Voorlopig gaan we niet in Amerika toeren. In de afgelopen 25 jaar hebben we daar 28 korte en lange tours gedaan, waar we nog steeds geweldige herinneringen aan hebben. Maar er is daar veel veranderd in de afgelopen jaren, werkvergunningen zijn erg duur geworden en sommige clubs waar we altijd speelden bestaan niet meer. Eind vorig jaar hebben we in Keulen gespeeld, wat heel erg leuk was. Hopelijk kunnen we volgend jaar wat vaker in Duitsland optreden, en misschien ook in België en Engeland.”

LIVEDATA 01/12 Victorie, Alkmaar 08/12 De Kroepoekfabriek, Vlaardingen 15/12 013, Tilburg 22/12 Het Bolwerk, Sneek 12/01 P60, Amstelveen 19/01 Luxor Live Arnhem 27/01 Atak, Enschede 02/02 Groene Engel, Oss 10/02 ‘t Beest, Goes 17/02 De Vorstin, Hilversum 24/02 Effenaar, Eindhoven 03/03 Gebr. De Nobel, Leiden

Oscar And The Wolf: “Succes is heel vergankelijk.”

Het kan soms hard gaan. Het Vlaamse Oscar And The Wolf is al met een tweede album, Infinity, goed voor maar liefst twee uitverkochte avonden in de AFAS Live. “Ach, ik ben vooral bezig met het antwoord op de vraag hoe ik dat ga flikken”, zegt bandleider Max Colombie. “Ik doe alles maar stap voor stap. Succes is heel vergankelijk.”

Tekst Mania | Ruben Eg

Colombie komt een beetje zenuwachtig over op de avond van de presentatie van Infinity. Het optreden in Spirito, een tot hippe club omgebouwde kerk in hartje Brussel, wordt live uitgezonden op de Belgische zender Studio Brussel. Er is wat gedoe met de kostuums van de zanger voor de show. “Maar het is nu allemaal goed”, zegt Colombie opgelucht. “Laten we maar vooral efkes feesten vanavond. Infinity heb ik pas twee maanden geleden afgerond. De opnames hebben zó lang geduurd. Vandaag besluit ik dat de plaat uitkomt. Ik heb me er bij neergelegd; het album breng ik nu gewoon uit. Anders ga ik het nóóit doen.”

Dat klinkt als een zware bevalling?
“Eh, nou nee. Dat is wat overdreven. Er is het afgelopen jaar niks ergs gebeurd, hoor. Het opnemen van een plaat is in het algemeen redelijk zwaar. Het is een emotioneel proces voor mij. Maar wel een leuke emotionele trip. Je gunt jezelf de tijd om te aan zelfreflectie te doen en te filosoferen. Beetje creatief doen.”

Jeroen De Pessemier van The Subs heeft dit album geproduceerd. Werk je nauw samen met een producer?
“Bij het debuut Entity had ik vooraf thuis al veel demo’s gemaakt. De liedjes waren zodoende helemaal af. Nu ben ik samen met Jeroen in de studio vanaf nul begonnen. We hebben samen alle arrangementen gemaakt. De zanglijnen heb ik alleen gedaan. De emotie komt uit mij. Maar ik heb het ditmaal vertaald naar een vriendencollectief. Leo Abrahams (oa. Brian Eno, Jarvis Cocker en Paul Simon, red.) kwam bijvoorbeeld over uit Londen om wat gitaarlijnen op te nemen. In het begin was het wel moeilijk andere mensen arrangementen te laten schrijven. Maar het werkte uiteindelijk bevrijdend.”

Infinity klinkt muzikaal ook iets rijker dan zijn voorganger.
“Het is inderdaad een muzikalere plaat. Volwassener, naar mijn mening. Ik heb veel geleerd van de mensen die bij het album betrokken waren. Ik denk dat ik betere, interessantere dingen heb gedaan. Niet om Entity af te schrijven, maar het was een meer naïevere plaat. Meer lo-fi. Ik zat toen helemaal in die vibe. Infinity kent meer plezier, met uiteraard een traantje erin.”

Bij een instore, toen je alleen met een piano optrad, viel mij ooit op dat er veel jazz in de muziek van Oscar And The Wolf zit.
“Er zit inderdaad wel wat jazz in. Misschien nu nog iets meer. Een beetje Erik Satie. Wat lukraak improviseren en gewoon op de plaat laten staan. Dat is het eerlijkste wat je kunt spelen. Als je een pianolijntje over en over speelt is de magie eruit. Ik heb ook geleerd dat het belangrijk is om naar je eerste gevoel te luisteren. Die instores zijn me overigens wel iets te stripped down. Ik kan niet alles vertellen met enkel een piano. Ik vertel het graag iets bombastischer.”

Infinity eindigt opvallend genoeg met het hoogtepunt van de plaat: Fever.
“Niet zo voor de hand liggend, hè? Iedereen verwacht een ballad op het einde van zo’n plaat. Maar zoiets typisch wilde ik absoluut niet. Eigenlijk staat een van de meest dansbare nummers van het album helemaal aan het einde. Ik wilde afsluiten met iets van een open einde. Films met een open einde kijk ik ook graag. Fever is bij dit album een beetje mijn open einde.”

LIVEDATA 17+18/11 AFAS live, Amsterdam (sold out)

The Mysterons: Psychpop met een potje bier ernaast

‘Captain Scarlet and the Mysterons to get high-def restoration’. Deze krantenkop over de legendarische Britse sci-fi poppenserie zorgde begin oktober ongetwijfeld voor flink wat opschudding in het oefenhok van de band die zich ernaar vernoemde. Toch? “Nou… Om heel eerlijk te zijn wist ik het niet eens. Maar leuk.”

Tekst LiveGuide | Sven Bersee

Wij leefden in de veronderstelling dat de vijf leden van psychpopband The Mysterons het volledige script van de sixtiesklassieker konden dromen. Dat zij backstage zelfs een ziek pre-show ritueel met poppen hebben. Gitarist Jordy Sanger rukt ons nu hardhandig uit die droom. “Het zal vast een coole serie zijn geweest, maar wij vinden het gewoon een gave bandnaam.”

Toen Jordy bij de groep kwam, werd hij dus niet eens gedwongen eerst de volledige serie te kijken. “Dat had ik wel sterk gevonden. Ik vastgebonden met touw in een keldertje in het centrum van Amsterdam terwijl ik gedwongen moet kijken naar Captain Scarlet.”

In feite ging het er een stuk luchtiger aan toe en dat past ook stukken beter bij de band. Voor The Mysterons draait muziek maken om lol trappen, hoezeer het begin dit jaar verschenen debuutalbum Meandering ook doet vermoeden dat de bandleden zichzelf net zo lang geestelijk martelen tot de perfecte melodie is gevonden.

Dat is niet zo, beweert Jordy. “Wij maken gewoon wat we leuk vinden klinken. We zoeken niet naar een bepaalde stijl of een nieuwe sound. Het klinkt wel nieuw, maar dat komt gewoon doordat we tijdens het spelen dingen doen die we vet vinden. Momenteel hebben we ook weer wat leuke ideetjes op de plank liggen, want we zijn heel druk bezig met een nieuwe EP.”

De opnames moeten nog beginnen, maar van luiheid in studioland kan het fris groovende kwintet niet beticht worden. Al zullen hun psych-collega’s van King Gizzard & the Lizard Wizard daar misschien anders over denken: zij brachten dit jaar al drie albums uit en dreigen er voor de jaarwisseling nóg twee te releasen. “Net als King Gizzard zijn wij wat extravaganter in klank en zoeken we gekke space-stukjes op, maar wij zijn niet zo absurd productief…”

“Die Aussies brengen echt superveel uit”, vervolgt Jordy op verbaasde toon. “Het is haast niet bij te houden. Ik zat nog bij Flying Microtonal Banana, maar lig kennelijk al weer twee albums achter. Het is toch niet normaal hoe snel die gasten werken? Wij zijn ook niet traag, maar dit is exceptioneel snel. Die bandleden moeten echt alle tijd hebben en alle neuzen dezelfde kant op hebben staan. Anders kan dat volgens mij niet werken.”

The Mysterons zal het voorbeeld van King Gizzard niet snel volgen. Daarmee zouden ze tegen hun eigen natuur ingaan. “Sommige mensen hebben een leuke avond door te bridgen met een potje bier ernaast. Wij maken graag muziek met een potje bier ernaast. Dat slaat soms aan en ik heb geen idee waarom, maar uiteraard heb ik daar geen problemen mee.”

LIVEDATA 17/11 Kroepoekfabriek, Vlaardingen 30/11 Luxor Live, Arnhem 02/12 Patronaat, Haarlem 04/12 Muziekgieterij, Maastricht 06/01 Indiestad Nieuwjaarsborrel @ Paradiso, Amsterdam 20/04/2018 Podium Victorie, Alkmaar

Klinkt als: Joanna Newsom op vlotte HD-psychpop die een slome hagedis achterna zit

—

De november-issue van LiveGuide is vanaf heden overal in het land verkrijgbaar. Snel halen dus!

In de nieuwe LiveGuide staat onder meer Oscar and the Wolf. Frontman Max Colombie prijkt staat in vuur en vlam op de cover van LiveGuide #36. Met hem staat in het krantje een uitgebreid interview over zijn kunstige imago, de rol van drama rond zijn persona, dierlijke instincten en het verlangen naar oneindigheid.

Best New Music
Verder wordt met een Poolse groupie teruggeblikt op de topshow van Lorde in Poppodium 013 en duikt LiveGuide het bed in met Julien Baker. Haar nieuwe album werd afgelopen week door Pitchfork nog uitgeroepen tot Best New Music. Verder zijn er interviews met postpunkers Protomartyr, de lol trappende psychpop-strijders van The Mysterons en het Arnhemse hiphopcollectief Potential Criminal, dat een EP in broekvorm heeft uitgebracht…

Twitter-god
Dat is nog niet alles. Hiphopper en Serena Williams-adept Yung Nnelg deelt in LiveGuide zijn weinig ingetogen rider, apolitieke Catalaan Max Meser wordt het hemd van het lijf gevraagd over Twitter-god James Blunt en er is ook nog een mooie ode aan de onlangs overleden Charles Bradley.