Category: Videoclip

Clipprimeur: Mulay – Medusa

De in Berlijn gevestigde artiest Mulay brengt op 29 januari haar debuut EP Antracyte uit via Groenland Records. Antracyte werd in Berlijn opgenomen met producer Rick Vincent Will en in Engeland gemasterd door Matt Colton (Muse, Coldplay, James Blake, Hot Chip). De tweede single Medusa gaat vanochtend bij Pinguin Radio in première en is echt iets voor de luisteraars van Pinguin Pop.

Mulay is een producer en artiest die alternatieve R&B maakt. In de razendsnelle wereld probeert Mulay tijdloze muziek te maken, met inspiratie bronnen als FKA Twigs, SZA en Sevdaliza. Soulvolle R&B, Trip-Hop, empathische pop en elektronica worden verweven tot een downtempo sound die Mulay typeert.

Mulay studeerde in Nederland jazz en pop aan ArtEZ University of the Arts en ontwikkelde zich daar tot de multidisciplinaire artiest die ze nu is. “Writing is my therapy and in expressing myself, I translate raw, real, and often complicated emotion into art in as many dimensions as possible; film, music, movement and live performance. I want to create an alternate world that takes people on a journey through the depths of my mind, one that will end up serving as a surface for people on the outside to reflect upon themselves.” – aldus Mulay

Antracyte is een concept EP die gaat over een intense breakup die gevolgd werd door een tijd van zelfreflectie. Het start bij de onschuldige dood, het verlies van loyaliteit wat wordt gevolgd door het verlies van geborgenheid en identiteit en uiteindelijk resulteert in een nieuwe versie van zichzelf. Met thema’s als verraad, schuld, moraal, vooroordelen en tot slot de acceptatie van ieders menselijkheid verwerkt Mulay het eindigen van die relatie in teksten die gaan over tegenstrijdige emoties op een rauwe en eerlijke manier. De nummers Antracyte en Medusa werden ook tijdens haar tijd in Arnhem geschreven. Antracyte is een zwanenzang voor haar oude leven, en een viering van haar persoonlijke en creatieve wedergeboorte.

“The whole EP is about challenging the idea of right and wrong, about broadening the spectrum between black and white. We’re all human, we’re all imperfect and that makes us who we are. It’s a celebration of the darkness within, the corners and edges of our soul.” 

HAERTS – For The Sky ft. Ed Droste

Elke ochtend om acht uur is het tijd voor een verse Clip van de Dag. Ken je HAERTS nog? Het nummer Wings was in maart 2013 (!) IJsbreker op Pinguin Radio, daarna was het stil rondom het duo uit Brooklyn. In 2014 verscheen het debuutalbum, maar pas 4 jaar later ‘de moeilijke tweede’. En dat bleek inderdaad geen succes te zijn.

Maar nu in het coronajaar zijn Ben Gebert en Nini Fabi met haar herkenbare stem opeens terug. For The Sky is een sterke single waarop HAERTS samenwerkt met Ed Droste. Ed wie? Nee, geen chocolatier, maar niemand minder dan de voorman van Grizzly Bear. Interessant dus! En.. er is ook al een nieuwe single uit; It’s Too Late. Is het te laat voor HAERTS of toch niet?

Wolf & Moon – While We Ride

Een reis is zowel een fysieke als een spirituele ervaring. Het Duitse duo Wolf & Moon is zich daar nog nooit zo bewust van geweest als op hun nieuwe album, “Follow The Signs”. De band heeft al aardig wat tourervaring in de USA (waaronder SXSW), maar ook door Zweden en op ESNS.

Hoewel één camera misschien genoeg is om het buitenleven vast te leggen, vereist de innerlijke reis verschillende verfijnde instrumenten: gitaren, een effectieve selectie van synths, creatieve geesten die de verbeelding laten spreken met woorden en uiteindelijk expressieve vocalen om alles tot leven te brengen. Dit uiteraard aangevuld door een geweldige studioproductie om alles samen te brengen. Het is deze unieke combinatie die Wolf & Moon veel lof opleverde voor hun debuutalbum “Before It Gets Dark” uit 2019 – een avontuurlijk album voortkomend uit de chemie van geliefden, geproduceerd door van één van de grootheden uit de industrie, John Andersson, die ook nu tekent voor de productie van het tweede album.

“Follow The Signs” klinkt en voelt als een natuurlijke evolutie van het eerste album “Before It Gets Dark”. Hoewel de levensstijl van de vagebond voor altijd in het DNA van Wolf & Moon zal blijven, besloten Stefany en Dennis vorig jaar om samen een huis te bouwen. Ze zijn volwassen geworden, selectiever en spontaner, wat tot uiting komt in het nieuwe album “Follow The Signs”. Wolf & Moon nam zich voor om één nummer per dag op te nemen waardoor het album behoorlijk avontuurlijk klinkt. Een album dat zich live op tournee nog zal door ontwikkelen. Op de eerste twee singles, “The Road” en “A Tape Called Life” behouden Wolf & Moon de peinzende melancholie waar ze bekend en geliefd om zijn, terwijl ze tegelijkertijd een flinke dosis indierock toevoegen aan hun dromerige folkformule. Het voelt alsof er keer op keer meer lagen bijkomen die bij elke luisterbeurt iets nieuws onthullen.De teksten op “Follow The Signs” zijn ditmaal ondubbelzinnig persoonlijk. Wat niet is veranderd, is het oor van Stefanie en Dennis voor pakkende melodieën en als er iets extra is toegevoegd, dan is dat juist het moediger verkennen van nieuwe melodische routes. De momenten waarop hun stemmen zich hierbij in verschillende harmonieën scheiden, laten het hart dan ook steeds sneller kloppen.

Wolf & Moon’s eerste album werd voor wat betreft de tekstuele en visuele esthetiek beïnvloed door gebieden net buiten de grote stad, op open velden, omgeven door uitgestrekte landschappen, ongerepte bergen, meren en oceanen. “Follow The Signs” gaat richting de stadslichten. Je krijgt een voorproefje van de meer technologische en verfijnde levensstijl van de moderne wereld, zonder het gevoel te verliezen voor wat het belangrijkst is: vrijheid en openstaan ​​voor de wijde wereld. Enfin… het beoordelen van een ‘sound’ van een album is misschien wel de meest subjectieve activiteit die een mens kan ondernemen, kortom; hoewel je zou kunnen zeggen dat Wolf & Moon je doet herinneren aan de vroege xx, Angus & Julia Stone, Feist, brengt de komst van “Follow the Sings” je net zo goed bij The War On Drugs.

Als er één thema is dat het leven van zowel Stefanie als Dennis heeft doorstaan, dan is het wel vertrouwen hebben in je eigen beslissingen. Ze zijn daarbij nooit bang geweest om alles achter zich te laten om samen te kiezen voor een doelgericht avontuur – zoals het zelf boeken van hun eerste Amerikaanse tour zonder toentertijd gezamenlijke nummers te hebben geschreven, of drie maanden naar Zweden te verhuizen om hun eerste album te produceren. Het duo is met succes ontsnapt aan de sleur, de 9-tot-5-cultus en de safety-first-mentaliteit. Alle standaardconcepten voor het leven lijken velen te hebben geaccepteerd als voorbeschikt. Bij Wolf & Moon is dat niet zo. Hun hele wezen schreeuwt avontuur, potentieel, vrijheid en dat geldt ook voor hun muziek. Het is een filosofie, een benadering van het leven. Hoe je het ook wilt noemen, waarschijnlijk het beste samengevat in “The Road”: “Hoe kan je echt weten wat je hebt, als je het nooit loslaat?” “Ben je een serieuze reiziger, dan ben je niet geïnteresseerd in het allround zorgeloze pakket. Je kiest een reis van 8 uur in een vervallen bus in plaats van een treinrit van 1 uur met airconditioning. Het is de snelste manier om het onbekende om te zetten in het bekende. Het is analoog aan onze innerlijke reis: we zijn bang om de diepten van onze ziel te verkennen, om in de afgrond te kijken, om het onbekende onder ogen te zien. Maar als je eenmaal je angst voor de schaduwen hebt verloren, zullen ze een aantrekkingskracht ontwikkelen. Want de grootste openbaringen wachten in het onbekende, hoe kan het anders? Het enige wat u hoeft te doen is “Follow The Signs”, aldus Wolf & Moon.

Wolf & Moon Live:

14 januari Ekko in Utrecht.

Aarde aan Daan – Goed

Aarde aan Daan maakt filmische dagdroompop. De teksten getuigen van liefde voor poëtische diepgang, gezongen over kleurrijke indiepop. De liefde bracht Nederbelg Daan Hafkamp van Amsterdam naar Antwerpen. Toen de liefde stuk liep bleef Antwerpen. En ontstond Aarde aan Daan.

Met één single op zak viel Aarde aan Daan op tijdens Theater Aan Zee en in de halve finale van Humo’s Rock Rally 2020. Hij speelde samen met Mooneye een
livesessie in Wonderland op Radio 1. In Nederland werd hij geselecteerd voor Popronde en het concours van de Grote Prijs Van Nederland. Sinds 2020 opereert Aarde aan Daan als band met gitariste Helena Mayorga-Paredes (Pavlove), bassiste Hanne Vandekerckhove (Jacle Bow) & drummer Robbe Van Ael (Oproer). Nu is er eindelijk de nieuwe single Goed.

In ‘Goed’ bezingt Aarde aan Daan de aantrekkelijkheid van een destructieve liefde. Inspiratie waren rendez-vous met een stukgelopen liefde. Fantastisch en verschrikkelijk tegelijk. Kurt & Courtney. Dido & Aeneas. Grote liefdes, gedoemd om na een wilde tocht op de klippen te lopen. Daan produceerde het nummer met Mathijs Steels, bekend van Shht en Lip Service. Beide zijn grote fan van
filmcomponist Ennio Morricone en dat hoor je aan de epische trompetten en filmische sounds.

Videoclip
Begin augustus stond er een crew van 40 mensen te popelen om de nieuwe videoclip voor Aarde aan Daans nieuwe single Goed te schieten. De figuren in beeld zouden feesten en van de ene intimiteit in de andere getrokken worden. Het coronavirus zag dit idee compleet zitten. Antwerpse gouverneur Cathy Berckx niet. Ze kondigde een samenscholingsverbod aan en de plannen
belandden in de prullenbak. Antwerpse regisseuse KyKy Kong Kong, die eerder al clips maakte voor onder andere Dimitri Vegas & Like Mike en Dolly Bing Bing,
besloot om een nieuw script te schrijven voor een zo klein mogelijke crew.
Daarvoor ging ze terug naar de essentie van Goed. De aantrekking van destructieve liefde. Eros en Thanatos. Liefde en dood. Inspiratie voor dit bloederige liefdesepos kwam van moordfilms als Natural Born Killers en Death
Becomes Her. En ook een beetje van koppels met giftige relaties uit de naaste omgeving.

In de clip zien we een koppel dat elkaar doodgraag ziet. En graag dood ziet.
Scènes werden grotendeels gefilmd bij de ei- gen bubbels thuis. Actrice en dichteres Chloé de Nil en Daan Hafkamp werden de enige acteurs. Chloé deed
ook meteen de complete styling. Head of D.O.P. Glenn Schellekens deed ook gelijk de belichting. Kim-Lien Van Brabant en Tina Verstraeten deden Chloé’s make-up, en regisseuse KyKy die van Daan. Een vriend van een vriend kwam kort langs om zijn Tesla uit te lenen. En zo werd de clip in totaal met 7 mensen gedraaid. Ondanks de kleine crew bleven de filmische ambities overeind en zien we een
video met een cinematische knipoog van een koppel dat elkaar de hersenen wel kan inslaan. En dat ook doet.

Madrugada zanger Sivert Høyem deelt in nieuwe clip persoonlijke beelden uit de studio

‘Run Away’ is de nieuwe single van Sivert Høyem (Madrugada). In de videoclip zien we Sivert met zijn band aan het werk in de studio. De emoties die horen bij het schrijven en opnemen van nieuwe muziek zijn bijna voelbaar in deze persoonlijke video.

De Noorse zanger vertelt over het opnameproces: “We hebben ‘Run Away’ in september opgenomen tijdens een intensieve week in de studio met mijn begeleidingsband. We namen het liedje in twee of drie takes samen op, en hebben daarna maar een paar dingetjes toegevoegd. Ik geloof in het zoveel mogelijk behouden van de rauwe en directe sfeer in de muziek, en er niet te lang aan te schaven”. Hij vervolgt: “Het is vijf jaar geleden dat we voor het laatst samen in de studio waren, en de afgelopen maanden waren we natuurlijk meer geïsoleerd dan ooit tevoren. Het was geweldig om weer samen muziek te kunnen maken.”

‘Run Away’ is de eerste single van de nieuwe EP ‘Roses of Neurosis’ die uitkomt op 12 februari 2021. Na het album ‘Sleepwalking Man’ uit 2016 en de live registratie ‘Live At Acropolis’ uit 2017 is dit het eerste nieuwe solomateriaal van Sivert Høyem.

Høyem staat bekend om zijn opmerkelijke stem en meeslepende optredens, als soloartiest en als frontman van Madrugada. Tijdloze hits als ‘Prisoner Of The Road’, ‘Sleepwalking Man’, ‘Moon Landing’, ‘Into The Sea’ en de Madrugada klassieker ’Majesty’, hebben hem een ​​groot publiek opgeleverd, zowel in als buiten zijn thuisland Noorwegen.

Roots Rising – Wake up Now (feat. YOMA)

Roots Rising primeurt single ‘Wake up Now’ op grootste reggae channel ter wereld om mensheid wakker te schudden!

In de nieuwe single vraagt de Zwolse band aandacht voor de gesteldheid van de wereld en het klimaat. “Door de covid crisis is het makkelijk om te vergeten dat we de wereld in hoog tempo opmaken, laten we deze crisis gebruiken om ons leven duurzamer in te richten” aldus MC Fabian Schrijver. Het nummer ‘Wake up Now’ is drietalig met een featuring van de Zuid Afrikaanse ‘queen of hiphop’ YOMA. De clip is gemaakt door Colored Monkeys.

 

“Het nummer is ontstaan tijdens de eerste lockdown, onze toetsenist Mathijs zat met zijn project BrotherTill in Zuid Afrika en kon ineens het land een paar weken niet meer uit. We schreven het nummer via zoom en besloten de hele productie in eigen beheer te doen vanwege gebrek aan inkomen van shows.” BrotherTill produceerde de track en vroeg YOMA voor de featuring. Toch kon het geheel uiteindelijk niet zonder budget gerealiseerd worden, aangezien de MC samen met de saxofonist tijdens het filmen een boete kregen voor het klimmen in een hoogspanningsmast.

In de video kijkt een getekend aapje naar een televisie waar hij te zien krijgt hoe de mensen haar natuurlijk habitat en de wereld langzaam kapot maken.

Met het nummer wil de band een kritische maar positieve boodschap uitdragen. “Als er één ding is gebleken uit deze crisis, is tot hoeveel we in staat zijn als we het maar echt willen”.

Liefhebbers luisteren natuurlijk ook naar PINGUIN WORLD of PINGUIN FIESTA.

Kiwi Jr. kondigt nieuw album Cooler Returns aan

Onlangs deelde de band uit Toronto de officiële video voor “Cooler Returns”, het titelnummer en de nieuwe single van het album. Zanger Jeremy Gaudet reageert op de video:“No one is able to play live shows, so using the latest technology we have replicated the most accurate version possible of what Kiwi Jr. shows once looked like.”

Om te vieren dat Kiwi Jr. zich officieel tot de Sub Pop familie rekent deelde de band op 28 september jongstleden al de track Undecided Voters, tevens terug te vinden op Cooler Returns. Het album is compleet op 22 januar

Loyle Carner – Yesterday

7 maanden na de release van zijn goed ontvangen studioalbum Not Waving, But Drowning, releaset Loyle Carner zijn eerste standalone single van 2020. Voor Yesterday ging de 26-jarige rapper de samenwerking aan met meesterproducer Madlib. De Londenaar heeft met zijn beheerste rapstijl en introspectieve teksten een stempel weten te drukken op de Britse hiphopscene. Op Yesterday neemt Loyle Carner de luisteraar mee voor een ‘trip down memory lane’ en hoor je hoe hij de wereld om zich heen steeds beter begint te begrijpen – zijn verhaal wordt kracht bijgezet in de videoclip.

St. Solaire – Videotape

St. Solaire brengt de videoclip voor hun kersverse single Videotape uit. De single-shot video is geschoten op het puntje van de Landtong; een indrukwekkend stukje natuur omringd door de industrie van de Rotterdamse haven.

Videotape is de eerste single van het aanstaande debuutalbum you=me en staat o.a. in de New Music Friday NL op Spotify. De videoclip is gemaakt door Frank van ’t Hof van Adapter Media (De Likt, Het Gezelschap e.a.).

Over de single
Videotape gaat over de onlosmakende verbinding tussen heden en verleden, waarin het leven ons steeds opnieuw dezelfde lessen laat ervaren.

In tegenstelling tot eerder uitgebracht werk van de band is de sound van de nieuwe single meer uitgesproken, steviger en wijds. De band ging de samenwerking aan met engineer Sam Jones (Klangstof, Luwten, Luka) die de band laat klinken zoals zij is: integer en gelaagd. Het album van St. Solaire wordt uitgebracht door Sweetfish Distribution (Jack and the Weatherman, Kita Menari, David Benjamin).

Frontman Geert van Emden: “We hebben de hele plaat opgenomen in onze zelfgebouwde studio, waardoor we heel dichtbij ons eigen geluid konden blijven. Sam Jones heeft dat op een supermooie manier weten te accentueren en er voor gezorgd dat alles één geheel werd.”

Over de band
St. Solaire bestaat uit een karakteristieke smeltkroes van warme klanken en subtiele muzikale kleuring. Het muzikaal palet – vol rijke harmonieën en gebalanceerde percussieve lagen – is gevormd rondom de breekbare vocalen van frontman Geert van Emden.

De band was al te zien in zalen als TivoliVredenburg, Doornroosje en Paradiso en op festivals als de Popronde en Motel Mozaïque. Ze gingen o.a. op tour met HAEVN en de Amerikaanse singer-songwriter Noah Guthrie. In 2017 wonnen ze de Grote Prijs van Rotterdam en doken daarna de studio in om te werken aan hun debuutplaat. De oorspronkelijke release stond gepland voor dit voorjaar, maar door de corona-pandemie is deze verplaatst naar volgend jaar.

shame – Water in the Well

Dit nieuws gaat al langer rond dan het covid-19 virus, éindelijk is het zo ver en kondigt shame hun langverwachte nieuwe album Drunk Tank Pink aan! Daarnaast heeft de band een door Pedro Takahashi geregisseerde video gedeeld voor de gloednieuwe single ‘Water in the Well’.

Er zijn momenten op Drunk Tank Pink dat je bijna naar de hoes moet grijpen om te controleren of dit dezelfde band is die Songs Of Praise uit 2018 heeft gemaakt. Het is een flinke sprong die shame gemaakt heeft van de losbandige post-punk van hun debuut tot het uitgestrekte avontuur dat uiteengezet is in de grotere, gedurfdere James Ford-geproduceerde follow-up!

Deze creatieve sprong werd gedeeltelijk veroorzaakt door de recente crash van de band, nadat ze hun hele volwassen leven onderweg hadden doorgebracht. Het komt voort uit het begin van de band als pubers met grote ogen, die op hun tanden bijten in de pubs en de kleine podia van Zuid-Londen, tot de meest gevierde nieuwe band in Groot-Brittannië, compleet gekatapulteerd door het succes van hun baanbrekende debuutalbum.

Opnieuw wennend aan een normaal thuis met – voor het eerst sinds de formatie van de band – geen liveshows aan de horizon, probeerde frontman Charlie Steen de psychose er uit te feesten. “When you’re exposed to all of that for the first time you think you’re fucking indestructible”, merkt hij op.“After a few years you reach a point where you realise everyone needs a bath and a good night’s sleep sometimes.”

Een intense aanval van lucide koortsdromen overtuigde Charlie ervan dat zelfmedicatie voor zijn demonen geen erg gezond actieplan was en dat het waarschijnlijk tijd was om te stoppen en naar zijn diepste zelf te kijken.“You become very aware of yourself and when all of the music stops, you’re left with the silence”, zegt Charlie terugblikkend. “And that silence is a lot of what this record is about.”

In een kamer (lees:meer een kast waarin vroeger een wasmachine stond totdat die naar buiten werd gesleept en vervangen door een bed), in een roze tint geschilderd die gebruikt werd om dronken tankgevangenen te kalmeren, cocoonde Charlie zichzelf om na te denken en te schrijven.
In de kamer die ‘the womb’ werd genoemd – door het prisma van zijn eigen surrealistische dromen – sprak hij over de psychologische tol die het leven in de band van hem had geëist. Het uiteenvallen van zijn relatie, het verlies van een gevoel van eigenwaarde en de groeiende identiteitscrisis die zowel de band als een hele generatie voelden.

Charlie: “The common theme when I was catching up with my mates was this identity crisis everyone was having, no one knows what the fuck is going on.”
“It didn’t matter that we’d just come back off tour thinking, ‘How do we deal with reality!?’”,beaamt gitarist Sean Coyle-Smith. “I had mates that were working in a pub and they were also like, ‘How do I deal with reality!?’ Everyone was going through it.”

Sean had een ​​andere tactiek als Charlie en barricadeerde zichzelf in zijn slaapkamer. Hij verliet nauwelijks het huis en in plaats daarvan deconstrueerde hij obsessief zijn benadering van spelen en muziek maken, plukte hij de draden van de muziek die hij verslond uit elkaar (Talking Heads, Nigerian High Life, de droge funk van ESG, Talk Talk …) en creëerde werk doordrenkt met paniek en knetterintensiteit. “For this album I was so bored of playing guitar”, herinnert hij zich, “the thought of even playing it was mind-numbing. So I started to write and experiment in all these alternative tunings and not write or play in a conventional ‘rock’ way.”

Het geniale van Drunk Tank Pink is hoe Charlie’s tekstuele thema’s aansluiten bij de muziek. Opener Alphabet ontleedt het uitgangspunt van ‘moeten presteren’ tijdens een sirene van nerveuze, schokkerige gitaren, het refrein klinkt als een bierfles over een mosh-pit wordt gegooid. Nigel Hitter verandert de alledaagsheid van routine in iets spectaculairs via een onsamenhangende puzzel van gesyncopeerde ritmes en shattered punkfunk. Het resultaat is een enorme uitbreiding van het sonische arsenaal van shame.