Album van de week Archieven - Page 55 of 58

Jake Bugg – Hearts That Strain

Jake Bugg – Hearts That Strain (Virgin)

In 2012 werd Jake Bugg nog juichend binnengehaald als de nieuwe Dylan, maar dat etiket heeft nog nooit iemand goedgedaan. Desondanks wist hij zijn overrompelende debuut te laten volgen door twee totaal verschillende albums, het rockende Shangri-La, en het door beats en elektronica bevolkte On My One. Wat dat betreft mag het geen verrassing zijn dat Hearts That Strain weer totaal anders klinkt. Opgenomen in Nashville, weet hij heden, verleden en toekomst van de roemruchte stad te vangen in een zeer fraai album. Gene Chrisman en Bobby Woods speelden in de legendarische huisband van de American Studios, en vormen nu de ruggengraat van dit in de americana en country gedrenkte materiaal, waarin de pedalsteel en strijkers niet van de lucht zijn. Het tempo blijft opmerkelijk laag, ook in de drie nummers die met Dan Auerbach zijn opgenomen, wiens herkenbare rauwe geluid mooi contrasteert met het ingetogen songmateriaal. En, zoals het hoort op een echte countryplaat een meeslepend duet, in dit geval met Noah Cyrus, zus van Miley. Een zeer fraai nieuw hoofdstuk in een uiteenlopende carrière. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA 28/10 Arenberg Theater, Antwerpen 31/10 De Duif, Amsterdam (sold out)

Together Pangea – Bulls And Roosters

Together Pangea – Bulls And Roosters (V2)

“Het is belangrijk niet tweemaal achter elkaar hetzelfde album af te leveren.” Was getekend: William Keegan, zanger en gitarist van Together Pangea. Daar heeft Keegan natuurlijk een punt en we moeten ‘m gelijk geven. Bulls And Roosters is inderdaad een totaal ander album dan bijvoorbeeld voorganger Badillac (2014). Together Pangea heeft (voorlopig) enigszins afscheid genomen van de punkattitude die hun muziek zo kenmerkte.

Is daarmee ook sprake van een stijlbreuk? In zekere zin wel, omdat de band nu wel in staat lijkt het grote publiek te gaan bereiken. Of dat de achterliggende gedachte is geweest tijdens het maken van deze plaat is onduidelijk, maar je kunt het niet uitsluiten. We blijven mensen.

Bulls And Roosters is een veel radiovriendelijker album dan de drie voorgangers. Een songtitel als Too Drunk To Come (pure punk), van Living Dummy (2011) treffen we dan ook niet meer aan op Bulls And Roosters. Together Pangea is muzikaal gegroeid, volwassen geworden – bassist Danny Bengston geeft het volmondig toe – en laten we het daar op houden. Al blijven dat jeuktermen en gelukkig heeft de band niet te veel concessies gedaan aan hun geluid.

William Keegan (gitaar, zang), Danny Bengston (bas), Erik Jimenez (drums), en Roland Cosio (gitaar) hebben hoogstwaarschijnlijk een periode veel naar muziek uit de jaren 60 geluisterd en zich daardoor laten inspireren. Want het is dat decennium dat geregeld (o.a. Sippy Cup, The Cold, Bulls And Roosters en Stare At The Sun) de kop opsteekt op Bulls And Roosters. Het is nog altijd garagerock met een punkinslag en toch klinkt het anders. Gepolijster vooral.

Bulls And Roosters betekent 36 minuten kwaliteitsrock. Dertien nummers en alle dertien goed. Met het gejaagde, ruim anderhalve minuut durende Better Find Out als uitschieter. Sterker: een van de beste rocksongs die dit jaar zijn verschenen. Tekst Pieter Visscher

LIVEDATA 18/11 Het Bos, Antwerpen 19/11 Café De Zwerver, Oostende 20/11 Paradiso-Noord, Amsterdam 22/11 Effenaar, Eindhoven

LCD Soundsystem – American Dream

LCD Soundsystem – American Dream (SONY)

James Murphy (47) is een kind van de jaren 80 en meer dan ooit weerklinkt dat decennium op een album van de Amerikaan, die met zijn geesteskind LCD Soundsystem opnieuw laat horen dat hij een van de belangrijkste namen is in de wereld van de elektronische muziek.

Murphy liet die wereld vertwijfeld achter toen hij niet lang na This Is Happening (2010) bekendmaakte te stoppen met LCD Soundsystem. Tijdens het hoogtepunt, zei hij toentertijd. Gelukkig is-ie er op teruggekomen. “Opeens kreeg ik spijt”, vertelt hij aan The New York Times. Hoewel de twijfel bleef, want waren hij, en zijn band, nog wel in staat een relevant album te maken? Het antwoord is gekomen in de vorm van American Dream. Tien songs en het is zeven keer raak. Een cijfer waar we vroeger op school hartstikke tevreden mee waren.

Murphy laat er op American Dream muzikaal geen gras over groeien dat hij in de loop der jaren beïnvloed is geraakt door Joy Division, Depeche Mode, The Cure en Talking Heads. Bands die zonder meer hun stempel drukken op deze (pas) vierde worp van Murphy en consorten. Een album dat hijzelf produceerde en heeft afgemixt. Het tekent de kwaliteiten van de alleskunner uit New York.

Het intro van How Do You Sleep? is bijna plagiaat, zo sterk schuurt het tegen Joy Division aan. We zien het maar als eerbetoon. De negen minuten durende song is een van de indrukwekkendste stukken op de plaat, met een gitzwarte tekst over het cocaïnegebruik van een vriend. “One step forward, and six steps back”, laat weinig aan duidelijkheid te wensen over. Na de drieënhalve minuut durende ‘ode’ aan Joy Divisions Atmosphere neemt een beukende synthesizer de regie over en worden de drums een stuk agressiever. De song is plots zo dansbaar als de neten en die donkere tekst zijn we dan allang vergeten.

Er kan wel vaker gedanst worden, zoals op het tekstueel vrij kolderieke Emotional Haircut, met zijn ADHD-achtige drumritmes, overstuurde synths en beukende gitaarpartijen, tijdens een explosieve finale. Wat een fantástische track en opnieuw is Joy Division in de buurt. Opgejaagde postpunk, waarmee Murphy laat horen in absolute bloedvorm te steken. Dat belooft nog wat voor de concerten van 11 en 12 september in Paradiso. Tekst Pieter Visscher

LIVEDATA 11 & 12/09 Paradiso, Amsterdam (sold out)

Starsailor – All This Life

Starsailor – All This Life (Cooking Vinyl)

Na acht jaar is Starsailor terug met een nieuwe plaat. Negen maanden na de release van het teleurstellende All The Plans kondigde zanger en liedjesschrijver James Walsh in november 2009 aan zich voortaan te concentreren op zijn solocarrière, en dat er dus geen plaats meer was voor de band die in 2001 het prachtige album Love Is Here uitbracht, en zowaar ook met het tweede album nog volop meedeed middels single Four To The Floor, hun grootste hit tot op heden.

Maar ondanks een aantal pogingen kwam de solocarrière van Walsh nooit echt van de grond, en onder invloed van het aanbod om op tournee te gaan als voorprogramma van James, een van Walsh’ helden, en de release van het greatest hits-album Good Souls, begon het toch weer te kriebelen.
Dus is er nu het fonkelnieuwe All This Life, een album dat Starsailor weer volledig op de kaart zet, en door de fans van de band als een glorieuze terugkeer op het hoogste podium zal worden gezien.

Heel veel is er niet veranderd aan de sound van de Britten, maar wat is Walsh gegroeid als liedjesschrijver. All This Life opent met twee typische uptempo Starsailor-songs, Listen To Your Heart en de titeltrack, laat de luisteraar een dansje maken met Take A Little Time en pure soultrack Caught In The Middle, om vervolgens met Blood, Break The Cycle, en met name het bloedstollend mooie Sunday Best klassiekers als Lullaby en Love Is Here van de troon te stoten. Maar ook het groots opgezette, a-typische Fallout verdient een vermelding.

James Walsh is niet alleen gegroeid als liedjesschrijver. Ook als zanger is hij volwassen geworden, en schakelt met zijn stem moeiteloos van diepe klanken naar loepzuivere falsetto’s. Dat alles bij elkaar opgeteld maakt de nieuwe Starsailor simpelweg, en tegen alle verwachtingen in, tot een heel goede plaat.

Tekst Muzine | Ronald Renirie

Triggerfinger – Colossus

Triggerfinger – Colossus (Mascot)

Aldus besloten de heren Block, Goossens en Van Bruystegem dat ze voor album nummer vijf niet voor de makkelijke weg gingen; een frisse wind moest er door! Zodoende namen ze de plaat op met het illustere duo Mitchell Froom en Tchad Blake, dat zijn sporen verdiend heeft als producers van Elvis Costello, Los Lobos, Crowded House en Paul McCartney.

Geen producers die je zou verwachten bij zo’n zwaar, groovy rocktrio, maar let op. Wie er verwacht had dat Triggerfinger toegankelijker voor de dag zou komen, komt bedrogen uit. Veelkleuriger, jazeker, avontuurlijker ook, maar lichtvoetiger? Vergeet het. De heren zijn collectief aan het experimenteren geslagen, met instrumenten, sferen en geluidjes. Natuurlijk wordt er nog gerockt; opener Colossus knalt als vanouds de speakers uit en je kamer binnen (maar wel met twee bassen), net als Flesh Tight (maar let op die strijkers en blazers), Upstairs Box (met handclaps over fuzzy gitaarwerk) en de onbeschaamde glamrock van Bring Me Back A Live Wild One. De vernieuwingsdrang hoor je heel duidelijk op het duistere, elektronische Candy Killer en That’ll Be The Day (Depeche Mode in een gemene bui, zeg maar). Op Afterglow nemen ze wat gas terug – maar wel met een heerlijk gruizige gitaarsolo.

Ook Steady Me begint met een akoestische gitaar, maar duikt dan gelijk elektronisch de diepte in. De plaat eindigt met het galmende, instrumentale Wollensak Walk en een ouderwetse hidden track met vette knipoog. Conclusie: Colossus is een gewaagde rockplaat waarop een heleboel te ontdekken valt. Chapeau! Tekst Mania | Louk Vanderschuren

LIVEDATA 09/09 Appelpop, Tiel 18/11 Helldorado, Eindhoven 07 (sold out) en 08 (sold out) en 09/12 (sold out) Melkweg, Amsterdam 14/12 (soldout) en 15/12 (sold out) Ancienne Belgique, Brussel

Francobollo – Long Live Life

Francobollo – Long Live Life (Suburban)

Dat is knap; voor je eerste plaat Charlie Andrew weten te strikken. Een producer die de Mercury Prize en een Brit Award in de wacht wist te slepen en die dan niet te beroerd is het debuutalbum van een betrekkelijk onbekend bandje uit Zweden te produceren. Want betrekkelijk onbekend is Francobollo nog wel natuurlijk. Maar schijn bedriegt lichtelijk, omdat Andrew ook platenbaas is van Square Leg Records, waarop Francobollo getekend is.

Na de EP Wonderful uit 2016 is Long Live Life de eerste langspeler van het tegenwoordig in Londen residerende indrierockkwartet, dat ook niet vies is van een gezonde portie punk.

Dat laatste hoor je bijvoorbeeld terug in een puntige song als Trees, die nog geen twee minuten duurt, en het eveneens lekker korte Radio. Minstens zo puntig en hoekig. Opstandig en dreinerig kan de band ook klinken. Kinky Lola is daar een goed voorbeeld van. Alsof de Zweden willen zeggen: we hebben schijt aan de hele wereld. Dat soort, laten we het gekkigheid noemen, hoor je ook terug in Future Lover.

Dat terwijl Francobollo ook de kunst verstaat van het schrijven van iets vriendelijker rockliedjes, melodieuzer bovendien, zoals de door een kolderieke videoclip begeleide albumopener Worried Times, hoewel Simon Nilsson daar ook even zijn stoerste stem laat horen.

Francobollo is muzikaal nooit ver verwijderd van Weezer en Pavement en Pixies is ook vaak in de buurt. Long Live Life weet de aandacht een dikke 40 minuten lang goed vast te houden. Gun de plaat z’n tijd en je wordt beloond. Tekst Pieter Visscher

LIVEDATA 13/11 Paradiso, Amsterdam 15/11 Botanique – Witloof Bar, Brussel 16/11 V11, Rotterdam

Album van de Dag: Iron & Wine – Beast Epic

Iron & Wine – Beast Epic (Sub Pop)

Los van de geslaagde samenwerkingen met Ben Bridwell van Band of Horses (Sing Into My Mouth) en Jesca Hoop (Love Letter for Fire) is het alweer vier jaar geleden dat Sam Beam zijn laatste album met Iron & Wine heeft uitgebracht. In de periode nam hij de tijd om terug te kijken op zijn leven en wat hij allemaal heeft bereikt. Beam heeft altijd al een fascinatie gehad voor de manier waarop tijd van invloed is op lichaam en geest.

Op Beast Epic vertelt hij het verhaal over de schoonheid en de pijn van het ouder worden wanneer je al volwassen bent, waarin de karakters dieren zijn met menselijke gevoelens en motieven. Thematisch gezien kijkt Beam vooruit, muzikaal gezien doet hij een stapje terug en lijkt een compromis gesloten te hebben om de fans die na de laatste twee albums zijn afgehaakt weer aan zich te binden. Want na de laatste twee albums waarop Iron & Wine als volledige band acteerde en Beam experimenteerde met elektronica op Kiss Each Other Clean (2011), of een muzikaal uitstapje maakte richting de blues en jazz op Ghost And Ghost (2013) zijn veel fans afgehaakt.

Door Beast Epic, het zesde studioalbum van Iron & Wine, grotendeels live op te nemen weet Beam zowel de intimiteit van het kleine liedje als het volle geluid van een band te vangen. Kenmerkend zijn de speelse, kraakheldere gitaarklanken en de fluweelzachte stem van Beam die als een warme deken over je heen vallen. Nummers komen het hardst binnen wanneer de melodieën simpel en direct zijn zoals Claim Your Ghost of Bitter Truth. Soms begeleid door piano, viool of drums, maar altijd in dienst van Beam.

Iron & Wine heeft met Beast Epic een van zijn beste albums tot nu toe gemaakt waarmee je in ieder geval voor 36 minuten de tijd even stil kunt laten staan. Prachtalbum! Tekst Muzine | Ricardo van der Veld

LIVEDATA 27/01 Paradiso, Amsterdam 29/01 Ancienne Belgique, Brussel

Album van de Dag: The War On Drugs – A Deeper Understanding

The War On Drugs – A Deeper Understanding (Warner)

Zeker, bandleider Adam Granduciel zelf was niet voorbereid op het enorme succes van Lost In The Dream, het vorige album van vermoedelijk de enige band ter wereld die zich naar een quote van Ronald Reagan heeft vernoemd. De druk voor nieuw materiaal was dan ook hoog, maar de heren lieten zich niet haasten.

Nu bij een grote platenmaatschappij, Atlantic, hebben ze geen enkele concessie gedaan aan een commerciëler geluid. Waarom zouden ze ook, want de nog steeds ongemeen goed uitgewerkte combinatie tussen 80’s synths en gitaarrock is behalve succesvol, ook van een tijdloze kracht. Compositorisch is Granduciel alleen maar meer gegroeid en waagt hij zich op het experimentele pad, in de vreemde wisselingen in Strangest Thing, en in schaamteloos mooie romantiek in de ballad Knocked Down. Op zijn sterkst blijft hij in de uptemporock van Up All Night en Nothing To Find, af en toe Springsteen-achtig, en vooral een combinatie van melancholie en gedrevenheid waarop The War On Drugs het patent lijkt te hebben.

Vocaal is meer en meer duidelijk dat Granduciel zijn inspiratie bij Bob Dylan vindt, waarbij er soms ook een archetypische mondharmonica voorbij komt. De band straalt een zelfverzekerdheid uit die hoort bij de status van een van de belangrijkste bands van dit moment, en het materiaal op dit nieuwe hoogtepunt geeft er ook alle aanleiding toe. Lost In The Dream blijkt geen toevalstreffer, A Deeper Understanding doet er niet voor onder. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA 01/11 en 02/11 AFAS Live, Amsterdam 04/11 Forest National, Brussel

Album van de Dag: Grizzly Bear – Painted Ruins

Grizzly Bear – Painted Ruins (SONY)

Nooit makkelijke albums gemaakt en nu ook niet en misschien is dat wel zo lekker aan Grizzly Bear. Het blijft een band die je tot op het bot uitdaagt. Die slechts met flink wat inspanning is te doorgronden. Luister nou maar eens goed, lijken ze steevast te zeggen, en dan komen de juwelen vanzelf wel op je af. En jawel hoor, die schoonheid is ook weer te vinden op het vijfde studioalbum van de band: Painted Ruins. Niet alle klappen zijn raak, maar met acht uit elf zijn we dik tevreden.

Neem een wat stroperige song als Four Cypresses, met dat repetitieve drumgeroffel, de plotselinge oprisping ergens in het midden en de daaruit voortvloeiende tempoverhoging. Het is Grizzly Bear ten voeten uit. Zoals ze zelf zeggen in het nummer: It’s chaos, but it works. Ook als de versnelling weer van vijf naar drie gaat, weten de vier de aandacht vast te houden.

Three Rings, een single, is net zo caleidoscopisch als de videoclip bij het nummer. Engelachtig gezongen door Edward Droste en met een refrein om in te lijsten. Drums, gitaar en synthesizer lijken elkaar geen voorrang te willen geven; ze jagen elkaar op in de finale van de song en dat pakt geweldig uit.

Met het uptempo, zelfs wat rusteloze Mourning Sound, wijkt de band af van de door henzelf zo sterk geëffende paden, hoewel de wat subversieve synths dan toch weer kenmerkend zijn en de dansbaarheid net weer niet ten goede komen.

Painted Ruins is een intrigerend album, met een paar verslavend fijne liedjes aan boord. Zoals Glass Hillside, dat met een beetje fantasie ook op een plaat van XTC had kunnen staan.

Prijsnummer is het melancholische Neighbors, dat niet vraagt, maar schreeuwt om de repeatknop. Net zo zalvend als verslavend. Al met al is Painted Ruins geen plaat om op elk moment van de dag op te zetten. Hij komt het sterkst binnen aan het eind van de avond, als de zon al even onder is. Luistertip: koptelefoon. Tekst Pieter Visscher

LIVEDATA 13/10 TivoliVredenburg, Utrecht 14/10 Ancienne Belgique, Brussel

Album van de Dag: Queens Of The Stone Age – Villains

Queens Of The Stone Age – Villains (Matador)

Sexy. Ik denk dat dit het woord is dat in één klap meldt hoe de nieuwe Queens Of The Stone Age klinkt. Sexy en ongelofelijk dansbaar. Dat ook. Na het bezwerende en spacey introotje van 1 minuut 48 is dat meteen al te horen. In opener Feet Don’t Fail Me vertelt Josh Homme de luisteraar even snel wanneer hij exact geboren is en vanaf dan gaat het zevende album Villains loos.
Veel minder donker, veel meer openheid tussen de talloze muzikale lagen, dit is zoals producer Mark Ronson (jawel!) QOTSA wil laten klinken. Het dipperige, loodzware juk van musiceren lijkt afgeworpen te zijn. Keyboardklanken krijgen een nog prominentere rol en de zang ligt steevast prachtig en toegankelijk op de voorgrond. Stuk twee The Way You Used To Do (eveneens lekker groovy en uptempo) gebruikt tientallen vingerknipjes en een iel doch superstrak drummetje om de seks in de QOTSA-muziek te laten horen.

Anno 2017 klinkt de schurkenband van Homme weer erg zoals op Songs For The Deaf. Maar veel belangrijker nog: de spelvreugde is meer dan ooit te horen. Song drie Domesticated Animals (heerlijk doeltreffende akkoordenreeks trouwens), is er een van ’t zelfde laken ’t pak: uitbundig, veelzijdig, messcherp en dampend. Fortress begint als eerste rustpunt van de plaat, maar bouwt, door te gek buitelende gitaarpartijen, stukje bij beetje uit tot QOTSA-anthem met eeuwigheidswaarde. Het lekker dun opgenomen Head Like A Haunted House is ouderwets punky en opgejaagd, Un-Reborn Again zoekt juist weer een zwaar tonenpalet op maar heeft een kleine twee minuten voor het eind door de violen en talloze opeengestapelde zanglijnen een verrassend intiem deel in petto.

Het eind van dat nummer is dan weer heerlijk vlammend. Over vlammend gesproken, na ’t ragfijne en zoete Hideaway is The Evil Has Landed door de Page-riff en de Bonhamdrums net een Led Zeppelin 2.0-song. En dat ronduit verslavende slotstuk Villains Of Circumstance is de kers op die toch al zo rijkelijk belegde en zeer smakelijke rocktaart. Ook op album zeven is QOTSA nog immer zeer ter zake doende. En sexy. Dat ook. Tekst Mania | Dennis Dekker

LIVEDATA 12/11 Ziggo Dome, Amsterdam 16/11 Sportpaleis, Antwerpen