Gogol Bordello – Seekers And Finders (Cooking Vinyl)
De zelfbenoemde gypsypunkers van Gogol Bordello zijn na vier jaar eindelijk terug met een nieuw album: Seekers & Finders. Vernieuwend zijn ze niet meer, maar dat hoeft ook niet.
De aanstekelijke mix van stevige mariachi met de rauwe stem van zanger Eugene Hütz blijft een gouden combinatie. Op Seekers & Finders nodigt dit zigeunerorkest uit om te dansen, te springen en vooral niet stil te zitten. Tekst Mania | Tim Jansen
Living Colour – Shade (Bertus)
Vrienden voor het leven zijn ze, de vier van Living Colour: Vernon Reid, Corey Glover, Doug Wimbish en Will Calhoun. Sinds 1984 onafscheidelijk en het is nauwelijks voor te stellen dat Shade pas het zesde studioalbum is van de Amerikanen, die dus al 33 jaar samen muziek maken. Vooral tijdens de eerste vijf jaar van hun carrière waren de mannen productief (drie albums). Daarna werd een pauze van acht tot tien jaar tussen twee platen usance. Geen jongens die stilzitten overigens. Zo ging gitarist Vernon Reid diverse samenwerkingen aan met de meest uiteenlopende muzikanten en is hij op minstens 13 andere albums naast die van Living Colour te vinden. Bassist Doug Wimbish doet daar qua muzikale uitstapjes niet voor onder. Hij leverde bovendien twee soloplaten af. Zanger Corey Glover en drummer Will Calhoun hebben beiden ook aangetoond erg goed op eigen benen te kunnen staan, met onder meer diverse soloalbums en hebben ook een indrukwekkend cv opgebouwd naast Living Colour.
Maar Living Colour is dus altijd in stand gebleven en met Shade valt een nieuwe mijlpaal in hun toch al imposante carrière te noteren. Geen plaat die je meteen bij de strot grijpt, en dat is logisch, want hapklare brokken heeft de band nooit voorgeschoteld.
Shade betekent geen stijlbreuk met de metal die Living Colour op plaat heeft gezet. Wel is het een album met meer blues dan we van het kwartet gewend waren. Dat heeft te maken met een gezamenlijk bezoek aan een concert opgedragen aan blueslegende Robert Johnson in 2012.
Shade is een plaat die een band in grootse vorm laat horen. Met enkele tracks als absolute uitschieters, waaronder Program, met een knallende rap van Darly ‘Malachi’ Thomas Jr. in de finale. Het van Robert Johnson gecoverde Preachin’ Blues heeft een moddervette Living Colour-saus eroverheen gekregen, waardoor het origineel zo goed als onherkenbaar wordt. Johnson zou er trots op zijn geweest, niettemin, omdat je de waardering voor zijn werk duidelijk proeft. Prijsnummer is het fantastisch swingende Whose That, met Big Sam Williams op trombone, Roosevelt Collier op lapsteelgitaar en Marc Cary op toetsen. Alle registers gaan open. Tekst Pieter Visscher
LIVEDATA 08/09 City Rock Festival, Eindhoven 09/09 City Rock Festival, Leeuwarden
Steven Wilson – To The Bone (Caroline)
De afgelopen maanden liet Steven Wilson via zijn website al diverse tracks van zijn nieuwe plaat los. In mei werd het spits afgebeten door Pariah, waarop het hese stemgeluid van Ninet Tayeb te horen is. Bij de aankondiging van To The Bone gaf Wilson aan geïnspireerd te zijn door progressieve popplaten uit zijn jeugd als The Colour Of Spring van Talk Talk en So van Peter Gabriel. Het dna van die platen is zeker hoorbaar op Pariah. De tweede track die aan de wereld toevertrouwd werd, de dynamische rocker The Same Asylum As Before, zou zo op een Porcupine Tree-plaat van begin deze eeuw kunnen staan. Kort daarop volgde Song Of I: een pulserend, broeierig duet met Sophie Hunger. De kaken vielen echter pas echt van elkaar bij de lancering van het laatste voorproefje: de uitbundige popsong Permanating, een meezinger van de bovenste plank, compleet met mamma mia refrein. Met deze vier volstrekt uiteenlopende puzzelstukken in de hand, was het nauwelijks mogelijk een goede indruk te krijgen van wat To The Bone ging bieden. Pas na het beluisteren van het volle uur wordt het totaalbeeld wel scherp. De vier langste composities, die bol staan van de epische rock en geen pre release kregen, vormen de ruggengraat van de plaat. Het titelnummer, Refuge en Detonation zijn stuk voor stuk de glinsterende progressieve parels die je van Wilson verwacht. Maar juist de combinatie met de meer experimentele songs, in een uitgekiende volgorde geplaatst, tilt To The Bone op het niveau van de rest van zijn oeuvre. Of misschien daar nog net iets boven. Het diep melancholische Song Of Unborn, met een slepende gitaarsolo die rechtstreeks uit het paradijs lijkt te komen, is ook nog eens de perfecte afsluiter. To The Bone is verkrijgbaar als CD, BluRay en op limited wit vinyl. Tekst Mania | Martin Kikkert
LIVEDATA 07/03 AFAS Live, Amsterdam 09/03 Ancienne Belgique, Brussel
Papir – V (Stickman)
Wat een heerlijke plaat is V, het vijfde (duhh!) album van het Deense trio Papir. Zeven lange, instrumentale tracks die, verdeeld over twee schijfjes, werkelijk alle kanten op vliegen zonder ook maar een seconde aan coherentie te verliezen.
Nicklas Sørensen, Christian Becher Clausen en Christoffer Brøchmann Christensen, met z’n drieën een hele mond vol, mixen schijnbaar achteloos krautrock, jazz, shoegaze, psychedelica en new wave tot een hemelse spacerockcocktail die voelt als een ruim anderhalf uur durende omhelzing, en ondanks z’n lengte van de eerste tot de laatste slok zijn smaak behoudt. Tekst Muzine | Ronald Renirie
Everything Everything – A Fever Dream (SONY)
In 2010 introduceerde Everything Everything (sm)artrock. Een genre dat inmiddels wordt gedeeld met bands als Portugal. The Man en Foster The People. Na Man Alive, Arc en Get To Heaven is A Fever Dream het vierde album van het uit Manchester afkomstige kwartet heren.
Melancholische melodieën, housebeats, synths, gitaarwerk, een piano. Overduidelijk een album van de texturen en diepere lagen. Luister naar Can’t Do én de titeltrack en je bent om. Gegarandeerd. Tekst Mania | Jelle Teitsma
LIVEDATUM 22/09 Paradiso, Amsterdam
Sherlocks – Live For The Moment (eigen beheer)
Sherlocks is een band uit Sheffield, gevormd rond de broers Kiaran en Brandon Crook. Na enkele jaren oeverloos rammen op een gitaar en drumstel besluiten ze vanaf 2010 een band op te richten. Buurman Andy Davidson voegt zich bij de band en diens broer Josh blijkt een talentvolle gitarist te zijn.
Gevieren werken ze aan eigen materiaal, geïnspireerd op Flaming Lips, ELO, Arctic Monkeys en Stone Roses. Al snel wordt het eigen materiaal beter en live heeft de band nog sneller een geduchte reputatie. In de UK spelen ze al voor grote zalen en het zal tijd worden dat de band buiten de landsgrenzen doorbreekt. Live For The Moment is een plaat die alles in zich heeft dat te laten gebeuren. Tekst Mania | Bert Dijkman
Husky – Punchbuzz (Embassy of Music)
Soms opent een album met een nummer, waardoor het voelt alsof je thuiskomt. Alsof een oude bekende je onverwachts groet. Alsof je ontwaakt uit de omhelzing van een geliefde. Oké, misschien draven we door, maar Punchbuzz van het Australische Husky opent met Ghost erg sterk, en doet denken aan The War On Drugs, iets minder rock, beetje meer pop.
Dat gevoel van thuiskomen wordt versterkt door Shark Fin en ook titelsong Punchbuzz die daarop volgt weet het gevoel van een oude bekende vast te houden. Omdat Late Night Store al in 2016 als single verscheen, blijven we nog even in het sfeertje van ouwejongenskrentenbrood. Hoewel het nummer een verslavende hook en dito refrein heeft, bekruipt ons toch langzaam dat vraagtekengevoel. Wat is het toch met folkrockbands, dat ze opeens massaal naar het elektronische synthpopgeluid grijpen? Er zal een markt voor zijn. En toegegeven, Punchbuzz verveelt niet, al is het uiteindelijk minder verrassend dan we hoopten.
Inmiddels hoorden we muziek à la War On Drugs, Bear’s Den (Walking In Your Sleep) en zelfs Das Pop (Flower Drum) voorbijkomen. Toch moeten we na de spacey hekkensluiter Spaces Between Heartbeats concluderen dat Husky met hun derde album een mooie verzameling radiovriendelijke popliedjes aan haar repertoire heeft toegevoegd, die bij herhaalde beluistering ge(s)laagder is dan een vluchtige luisterbeurt doet vermoeden. Tekst Muzine | Theo Stepper
LIVEDATA 25/10 TivoliVredenburg, Utrecht 26/10 Hedon, Zwolle 28/10 V11, Rotterdam 29/10 Botanique, Brussel
David Rawlings – Poor David’s Almanack (Acony)
Op deze plaat spreken we niet meer van Dave Rawlings Machine, maar gewoon van David Rawlings. En al werd de ‘machine’ voor dit derde album dan min of meer ontmanteld, zijn de spelers eigenlijk nagenoeg dezelfde als voorheen. Vanzelfsprekend ontbreken Gillian Welch evenals de inmiddels vertrouwde Willie Watson en Ketch Secor dan ook niet.
Meest opvallend aan Poor David’s Almanack is dat behalve akoestische er ditmaal ook elektrische liedjes te horen zijn zoals Cumberland Gap, een muzikale knipoog naar Neil Young. Van de romantische inslag van voorganger Nashville Obsolete is weinig terug te horen en de tien liedjes van dit album klinken bondiger en opvallend makkelijk in het gehoor. Deels gesmeed op de tijdloosheid van de traditionele Amerikaanse folk muziek en anderzijds weerklinken flarden uit de meer hedendaagse Woodstockperiode.
De ambacht en tijdloosheid hebben de twee stromingen met elkaar gemeen en wanneer deze kenmerken eenheid vormen strelen ze de ziel. Midnight Train, Come On Over My House en Good God A Woman zijn hiervan slechts een paar voorbeelden. Tekst Mania Corné Ooijman
The Districts – Popular Manipulations (Fat Possum)
Het verschil tussen The Districts anno 2017 en drie jaar geleden? Het is een cliché als het gaat om bands die door tieners bevolkt worden, maar de muziek van het kwartet uit Philadelphia klinkt volwassener, ambitieuzer. Gretiger ook. Heeft ongetwijfeld te maken met de invloed van allround indierockproducer John Congleton, die eerder werk verzette voor een scala aan artiesten als Cloud Nothings, Spoon, en Port O’Brien. Dit terwijl de teksten van Rob Grote, die trouwens nooit al echt de show stalen, nog steeds handelen over puberale angsten, hebberigheid en leugens. Ontegenzeggelijk dienen The Killers op Popular Manipulations als voorbeeld. Vooral tijdens de zware maar zwierige openingstrack If Before I Wake, en het door synths gedreven Fat Kiddo. Tikje pompeus, zal de een zeggen. Charismatische performance, vindt de ander. Hoogtepunt is Ordinary Day, waarop Grote eens wat anders durft dan de gebroken, boze stem opzetten die we al kenden. Tekst Mania Max Majorana
LIVEDATA 24/09 Paradiso, Amsterdam 25/09 Rotonde, Brussel
Jen Cloher – Jen Cloher (Milk!)
De Australische Jen Cloher wordt beschouwd als grootste naam uit de DIY-punkrockscene in Melbourne. Samen met haar vrouw Courtney Barnett runt ze het platenlabel Milk! Records, en ze spelen ook samen in Clohers band. Courtney Barnett ken je van haar fantastische album Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit.
Recent nam ze een plaat op met Kurt Vile, met wie ze samen toert, met Jen Cloher in het voorprogramma. Het nieuwe album werd opgenomen in Jeff Tweedys (Wilco) Loft Studios, Chicago, met Greg J Walker (bekend van zijn werk voor Paul Kelly, C.W. Stoneking, Jess Ribiero, Tiny Ruins) als producer. Een eerlijke ode aan muziek, Australië en liefde, noemt Cloher het zelf. Tekst Mania | Redactie
LIVEDATA 22/09 Paradiso, Amsterdam 24/09 Dok, Gent
