Category: Albums

Luka Bloom – Refuge

luka bloomLuka Bloom – Refuge (Bigsky Records/Concerto)

I am not at war with anyone, zingt Luka Bloom op zijn nieuwe album Refuge. Bloom, de innemende Ier, brengt sinds 1978 met een behoorlijke regelmaat langspelers uit waarvan de kwaliteit verzekerd is. Ook nu weer. Refuge is een ingetogen plaat, zonder opsmuk. Dan is Bloom op zijn best. Zo horen we hem het liefst.

Breekbaar, kwetsbaar en immer onderhoudend. En was hij eerder zó geëngageerd? De wereldproblematiek gaat hem niet niet in de koude kleren zitten. Wanneer je die ellende zo prachtig van je af kunt zingen en anderen weet te troosten en te inspireren, ben je een soort heilige. Bloom is in bloedvorm.

“I give my love to Iraq, and to Syria. I give my love to Israel and to Palestine. We could live as one, between the sea and sun. And I am not at war with anyone.”

Luka Bloom is net zo hoopvol – naïef misschien – als ontroerend en dat is hij wel vaker. Het staat hem zo goed. In het cd-boekje heeft hij het over de “many jobs of songs“. “They bring us together. They break hearts, change minds and lift spirits. Songs are sometimes mysterious, sacred places of refuge.”

Een album als toevluchtsoord. Luka Bloom toont aan dat het kan. Hij laat je verdwijnen in zijn muziek. Schuil maar mee. Bloom weet je nog altijd met minimale middelen, slechts die akoestische gitaar en zijn stem, in te pakken en liters emotie uit de luidsprekers te laten vloeien. Sentimenteel, maar nooit pathetisch en wat komt een liedje als Dadirri (Deep Listening) toch weer binnen. Verstilde pracht.

Luka Bloom heeft een bedarende werking. Vergeet die kalmeringsmiddelen. Luister tien keer achter elkaar naar Dear Gods. 

“Dear gods and goddesses of the deep blue sea. Please mind my baby. For me.” Neem het tot je en word een ander mens. Pieter Visscher

Liefhebbers van Luka Bloom luisteren natuurlijk ook naar Pinguin Pluche.

LIVEDATUM 06/12 Concerto, Amsterdam

Princess Nokia – 1992 Deluxe

princess nokiaPrincess Nokia – 1992 Deluxe (Rough Trade/Konkurrent)

In deze moderne tijden, waarin alles maar meer en groter lijkt te moeten en vrouwen net zo makkelijk langs de slager gaan als een afspraak maken met de plastisch chirurg, steekt Princess Nokia de draak met haar “little titties“. “I’m a Calvin Klein model, come and get me. Step the resy up, don’t be fucking with me. My little titties are so itty bitty“, rapt ze in Tomboy.

Tekstueel onderhoudend, maar muzikaal een van de minste nummers op een album dat voorts uitpuilt van de kwaliteitshiphop. Met 1992 Deluxe, het officiële debuutalbum van Princess Nokia (na enkele mixtapes) slaat ze veel mannelijke collega’s hard om de oren. Zowel tekstueel als muzikaal. Een wijf met ballen.

Destiny Nicole Frasqueri (25) maakte als Wavy Spice en Destiny onder twee andere pseudoniemen al furore als rapster, maar nu alles staat als een huis zal er waarschijnlijk geen naamswijziging meer plaatsvinden. Aan één Puff Daddy hebben we ook meer dan genoeg. Had laatstgenoemde maar íets van de hiphopgrandeur van Princess Nokia, dan was het misschien nog wat geworden.

Princess Nokia, onze “nerdy girl with nymphomanic tendencies” loopt over van het zelfvertrouwen en dat hoor je niet alleen terug in haar teksten. De bravoure klinkt ook door als ze zingt, gewoon praat of rapt. Voorál als ze rapt, want dan is ze op haar best. Radicaal en resoluut. In het soulvolle ABC’s Of New York parlevinkt ze een beetje tussen rappen en zingen in en dat gaat haar ook uitstekend af.

Op smaakvolle beats, een flink spectrum aan oldschool, industrial en hypermoderne uit de computer rollende geluiden, deelt Miss Nokia momenteel de lakens uit in hiphopland, naast collega’s als, jawel, Kendrick Lamar en Eminem. Pieter Visscher

Hiphopliefhebbers luisteren uiteraard naar Pinguin Grooves en Pinguin Pop!

 

New Cool Collective – Electric Monkey Sessions 2

New Cool Collective – Electric Monkey Sessions 2 (Dox Records)

Over de nieuwe New Cool Collective kunnen we kort zijn: een plaat waar je vrolijker van wordt ga je de komende tijd niet horen. Dit uiterst vermakelijke tiental stukken werd door Benjamin Herman en consorten min of meer live ingespeeld in de Electric Monkey studio in Amsterdam (ze deden het ook al eens eerder; vandaar de titel ja).

Hun reputatie als swingendste band van Nederland en omstreken doen ze weer helemaal eer aan: of het nou latin is (Skint, Max, Acapulco Gold), ska (Skalypso), reggae (La Rana), surf (Kaspa) of afro (Limakawa), de heren draaien er hun hand niet voor om. Ballad Villechaize is een sfeervol rustpunt en probeer vervolgens Machu Picchu maar weer eens uit je hoofd te krijgen. Wie met het verkeerde been uit bed is gestapt zal na Electric Monkey Sessions 2 dansend door het leven gaan – en alle anderen ook! Tekst Mania | Louk Vanderschuren

Liefhebbers luisteren natuurlijk naar Pinguin Pluche!

LIVEDATA 29/11 Paradiso Noord, Amsterdam 01/12 Victorie, Alkmaar                 02/12 Gebouw-T, Bergen op Zoom 15/12 Hedon, Zwolle                                         16/12 Mezz, Breda 20/12 TivoliVredenburg, Utrecht 21/12 Gebr. De Nobel, Leiden 22/12 Bibelot, Dordrecht 23/12 ECI Cultuurfabriek, Roermond                 28/12 LantarenVenster, Rotterdam 29/12 Oosterpoort, Groningen
30/12 Fluor, Amersfoort 05/01 Luxor Live, Arnhem 06/01 Doornroosje, Nijmegen
11/01 Willem Twee, Den Bosch 12/01 De Spot, Middelburg 13/01 Underground, Lelystad 19/01 Grenswerk, Venlo 25/01 013, Tilburg 26/01 Burgerweeshuis, Deventer 27/01 Paard van Troje, Den Haag 02/02 Neushoorn, Leeuwarden
03/02 Patronaat, Haarlem

Autobahn – The Moral Crossing

AutobahnAutobahn – The Moral Crossing (Tough Love Records / Konkurrent)

Autobahn uit Leeds tapt uit een postpunkvaatje dat qua klankkleur en sfeer aanhangt tegen The Mission of Sisters Of Mercy. Met best aardige melancholieke composities als het op een gesequencete synth gebaseerde Future. De zang is bijpassend slepend en theatraal, de gitaren vaak snerpend gevaarlijk, wat nu weer niet zo typisch is voor dit genre.

Het ruim 6 minuten durende titelnummer rolt voort op een rollende drumpartij waarover een melodie wordt gezet waar niks mee is, maar die drums gaan wel onder je huid zitten, op een irritante manier. Dat gaat echt opvallen als je daarna in Torment belandt, weer gedomineerd door drukke percussie die te hard in de mix lijkt te zitten. Vanaf dat moment is het lastig luisteren naar The Moral Crossing van Autobahn. Het komt niet meer goed tussen mij en die akelig drukke opdringerige drummer. Jammer. Tekst Muzine | Wim du Mortier

LIVEDATA 11/02 Kinky Star, Gent 21/02 Patronaat, Haarlem 22/02 Kultura, Luik

 

Charlotte Gainsbourg – Rest

Charlotte GainsbourgCharlotte Gainsbourg – Rest (Because/Warner)

Je hoort meteen dat er wat anders gebeurt als Paul McCartney zich er mee bemoeit. De Beatle speelt piano, drums en gitaar op Songbird In A Cage, een van de elf voltreffers op Nest, het vijfde studioalbum van Charlotte Gainsbourg. McCartney is niet alleen muzikaal verantwoordelijk voor de track, hij schreef ook de tekst van Songbird In A Cage, terwijl de andere tien nummers van lyriek zijn voorzien door Gainsbourg zelf, meestal in haar moedertaal Frans. Songbird In A Cage is het minst prikkelende nummer op het sensuele Nest.

Als Gainsbourg (46) zelf haar tekst schrijft, is ze op haar sterkst. Dan klinkt ze wulpser dan wulps en zelfs ronduit opgewonden. Net als haar ouders Jane Birkin en Serge Gainsbourg in, bijvoorbeeld, Je T’aime… Moi Non Plus – uit ’69. Het bloed kruipt waar het niet kan gaan, al is Charlotte natuurlijk altijd wel verlangend en hartstochtelijk geweest op haar albums. Maar zo verleidelijk als op Nest was ze nog nooit. Pa en ma kunnen er een punt aan zuigen.

Niet zozeer de aanwezigheid van McCartney, die maar één nummer meedoet, als wel de aanwezigheid van de Franse muzikant Sebastian (Sebastian Akchoté) – die vrijwel alle muziek schreef – drukt een zwaar stempel op Nest, dat werkelijk overloopt van de muzikale klasse. Sublieme melodieën, de juiste instrumentkeuze; alle ingrediënten zijn aanwezig op dit formidabele album, waar een hoofdrol is weggelegd voor elektronica.

Sebastian produceerde platen van Frank Ocean en werkte bovendien voor Bloc Party, Beastie Boys en Daft Punk. Guy-Manuel de Homem-Christo van laatstgenoemd Frans duo schreef het titelnummer, samen met Gainsbourg. Die nu niet alleen zingt, maar ook fluistert, zoals alleen zij dat kan. Het is gek genoeg het meest ingetogen nummer van de plaat. Het uitbundigst is Sylvia Says, wanneer Gainsbourg flirt met disco. Een vloervuller in wording.

Dat het zes jaar heeft geduurd na voorganger Stage Whisper dat Gainsbourg een nieuw album uitbrengt, staat allesbehalve los van haar drukke acteeragenda. Zo gaf ze sinds 2011 maar liefst veertien keer acte de présence in diverse films, waaronder Lars von Triers veelbesproken kaskraker Nymphomaniac (2014), waarin ze de hoofdrol vertolkt en waarmee ze een Bodil Award voor beste actrice in de wacht sleept.

Rest is een geestverruimend meesterwerk geworden, waarmee vader Serge muzikaal geregeld wordt overklast en waar je maar geen genoeg van krijgt. Pieter Visscher

Lunatic Soul – Fractured

lunatic soulLunatic Soul – Fractured (Bertus)

Achter het pseudoniem Lunatic Soul gaat de Poolse multi-instrumentalist Mariusz Duda (42) schuil. Jongen die opgroeide in de jaren 80 en dat laat zijn sporen na in de muziek die hij maakt. Niet zozeer met zijn atmosferische rockband Riverside, maar wel op het solopad, dat hij ook geregeld bewandelt. Fractured is Duda’s vijfde album op eigen benen.

Het is het persoonlijkste werk van Lunatic Soul, tekstueel onder meer handelend over het verlies van zijn goede vriend en medebandlid van Riverside Piotr Grudzinski, alsook over de dood van zijn vader. Beiden overleden in 2016. Duda beschrijft hoe hij het leven weer oppakt.

Fractured is een donker, wat herfstig album geworden, niettemin Lunatic Souls toegankelijkste langspeler, met prachtige melodieën. Er kan ook worden gedanst. Met name op de heerlijk opzwepende drum-‘n-bass van het titelnummer, als Duda ook zingend het achterste van zijn tong laat zien en woede en frustratie de vrije loop laat.

Het mooist zijn de songs waarin een hartverwarmende synthese plaatsvindt tussen elektronica en de akoestische gitaar, zoals Crumbling Teeth And The Owl Eyes. De kopstem die Duda dan opzet, komt ook extra goed uit de verf. De song doet muzikaal denken aan Dream On, van Depeche Modes Exciter (2001). Een band die sowieso zijn sporen nalaat op Fractured. Duda geeft bovendien aan beïnvloed te zijn door Peter Gabriel, Massive Attack en David Sylvian. Ook dat lijdt geen twijfel.

Poolse artiesten komen niet vaak over de landsgrenzen, omdat hun muziek daar domweg niet universeel genoeg voor is. Lunatic Soul kan weleens de uitzondering worden op die regel. Fractured bezit alle ingrediënten om internationaal door te breken. Pieter Visscher

 

Mavis Staples – If All I Was Was Black

Mavis Staples – If All I Was Was Black (ANTI)

If All I Was Was Black markeert, na You Are Not Alone (2010) en One True Vine (2013), de derde samenwerking tussen Mavis Staples en Wilco-frontman Jeff Tweedy. Hij schreef en produceerde alle tien de nummers op het zestiende studioalbum van deze grande dame van de soul.

Het is een uitgesproken politiek album geworden, vol ingehouden woede en frustratie over sociale ongelijkheid en racisme in het algemeen en een chaotisch verlopen jaar met president Trump in het bijzonder. Hoewel er op korte termijn nog weinig hoop voor een betere toekomst gloort, blijft Staples’ mix van soul en gospel immer warm en optimistisch, waarbij Tweedys prettig scheurende gitaargeluid voor de scherpe randjes zorgt.

Liefde en de dialoog winnen het uiteindelijk altijd van haat, is de boodschap in nummers als Peaceful Dream, Try Harder en het heerlijke We Go High (When They Go Low). Amen to that. Tekst Mania | Jan Doense

Liefhebbers luisteren naar Pinguin Grooves.

Weezer – Pacific Daydream

WeezerWeezer – Pacific Daydream (Warner)

Nauwelijks anderhalf jaar na het uitstekende White Album komt Weezer alweer met een nieuw album. Nummer elf inmiddels. Aanvankelijk was de band van plan een donker album op te nemen, een Black Album, maar het bleek al snel dat de nieuwe liedjes daarvoor te zonnig klonken.

De band begon opnieuw en vond inspiratie in een paar beroemde regels van de Chinese dichter Zhuang Zi, die droomde dat hij een vlinder was, tevreden met zichzelf, en zich bij het wakker worden afvroeg of “ik Zhuang Zi ben die droomde dat hij een vlinder was ofwel een vlinder die droomde dat hij mij was”.

Op de een of andere manier past dit filosofische citaat daadwerkelijk goed bij de sfeer die deze dromerige plaat uitstraalt. Weezer past op Pacific Daydream moeiteloos ritmes uit hiphop, pop en dance in en klinkt daarbij meer bedachtzaam dan voorheen. Nog steeds catchy en onmiskenbaar Weezer, maar wel op een andere manier. Even wennen misschien, maar al na een paar draaibeurten krijg je de ijzersterke liedjes niet meer uit je hoofd. Tekst Mania | Marco van Ravenhorst

Eriksson Delcroix & Sun Sun Sun Orchestra – Magic Marker Love

Eriksson Delcroix & Sun Sun Sun Orchestra – Magic Marker Love (V2)

Eriksson Delcroix is een Belgische band rond Bjorn Eriksson (voorheen Maxon Blewitt en Zita Swoon) en Nathalie Delcroix (bekend van Laïs). De twee lieten op hun vorige twee platen op fraaie wijze de gloriejaren van Gram Parsons en Emmylou Harris, Lee Hazlewood en Nancy Sinatra en Johnny Cash en June Carter herleven, maar gaven ook een eigen draai aan de vooral door folk en country beïnvloede muziek, bijvoorbeeld door invloeden uit de muziekscene van Tucson, Arizona, te verwerken.

Op Magic Marker Love werkt de band samen met het Belgische strijkorkest Sun Sun Sun Orchestra en verrijkt het haar muziek verder met fraaie en bijzondere strijkersarrangementen, die het geluid van Eriksson Delcroix nog wat mooier, mysterieuzer en eigenzinniger maken. Magic Marker Love is hierdoor een wat spannender plaat dan zijn voorgangers, maar de liefde voor de Amerikaanse rootsmuziek spat er gelukkig nog steeds vanaf en zowel in muzikaal als vocaal opzicht is het ook dit keer weer genieten. Tekst Mania | Erwin Zijleman

Liefhebbers luisteren naar Pinguin Pluche.

LIVEDATA

17/11/2017 Stadsvolk Festival, Tilburg (NL)
26/11/2017 Nest, Gent (albumvoorstelling met SSS)

2018 Tour met Sun Sun Sun Orchestra

11/01/2018  Palethe  Overpelt (try-out)
12/01/2018  Cultureel Centrum  Deurne
13/01/2018  30 CC Stadsschouwburg  Leuven
18/01/2018  Schouwburg Rex  Mol
19/01/2018  City  Nieuwpoort
20/01/2018  De Kluize  Oosterzele
25/01/2018  T Aambeeld  Aartselaar
26/01/2018  De Mol  Lier
27/01/2018  Het Perron  Ieper
31/01/2018  Stadsschouwburg  Brugge
01/02/2018  Zwaneberg  Heist-op-den-Berg
02/02/2018  t Bruggeske  Kapellen
03/02/2018  Stadsschouwburg  Mechelen
07/02/2018  Herbakker  Eeklo
08/02/2018  De Ploter  Ternat
09/02/2018  De Brouckere  Torhout
10/02/2018  Ter Vesten  Beveren
21 April 2018  Billy Bob’s  Parijs

Dave Clarke – Desecration Of Desire

dave clarkeDave Clarke – Desecration Of Desire

“Dave Clarke might be established, but he will never be establishment“, luidt de rake slotzin van zijn bio online. Raak, want de ‘Baron of Techno’ of technolegende is precies dat, maar tegelijkertijd is de in Amsterdam woonachtige Brit ook een eigenwijze punker achter een laptop of draaitafel.

Eerder voorzag hij artiesten als The Chemical Brothers, New Order, Depeche Mode, Moby, Underworld en Placebo van een flinke vierkwartsmaat. In plaats van techno heeft zijn nieuwe plaat echter meer een new wave-feel met elektronica die vooral als duister valt te typeren. Enkele opvallende gasten dragen bij aan dit intense geluid. Het zijn de Amerikaanse alt-rocker Mark Lanegan, Mt. Sims, Gazelle Twin en Anika (Portishead) die er voor zorgen dat Desecration Of Desire niet valt weg te zetten als dancealbum, maar eerder als volwaardige, veelzijdige, alternatieve popplaat met een scherp elektronisch randje. Niet gek voor een technobaron. Tekst Mania | Bram Peeters

LIVEDATA 17/11 Kompass, Gent 18/11 TivoliVredenburg, Utrecht 31/12 Shelter, Amsterdam 27/01 Luxor, Arnhem