Albums Archieven - Page 51 of 80

Mavis Staples – If All I Was Was Black

Mavis Staples – If All I Was Was Black (ANTI)

If All I Was Was Black markeert, na You Are Not Alone (2010) en One True Vine (2013), de derde samenwerking tussen Mavis Staples en Wilco-frontman Jeff Tweedy. Hij schreef en produceerde alle tien de nummers op het zestiende studioalbum van deze grande dame van de soul.

Het is een uitgesproken politiek album geworden, vol ingehouden woede en frustratie over sociale ongelijkheid en racisme in het algemeen en een chaotisch verlopen jaar met president Trump in het bijzonder. Hoewel er op korte termijn nog weinig hoop voor een betere toekomst gloort, blijft Staples’ mix van soul en gospel immer warm en optimistisch, waarbij Tweedys prettig scheurende gitaargeluid voor de scherpe randjes zorgt.

Liefde en de dialoog winnen het uiteindelijk altijd van haat, is de boodschap in nummers als Peaceful Dream, Try Harder en het heerlijke We Go High (When They Go Low). Amen to that. Tekst Mania | Jan Doense

Liefhebbers luisteren naar Pinguin Grooves.

Weezer – Pacific Daydream

Weezer – Pacific Daydream (Warner)

Nauwelijks anderhalf jaar na het uitstekende White Album komt Weezer alweer met een nieuw album. Nummer elf inmiddels. Aanvankelijk was de band van plan een donker album op te nemen, een Black Album, maar het bleek al snel dat de nieuwe liedjes daarvoor te zonnig klonken.

De band begon opnieuw en vond inspiratie in een paar beroemde regels van de Chinese dichter Zhuang Zi, die droomde dat hij een vlinder was, tevreden met zichzelf, en zich bij het wakker worden afvroeg of “ik Zhuang Zi ben die droomde dat hij een vlinder was ofwel een vlinder die droomde dat hij mij was”.

Op de een of andere manier past dit filosofische citaat daadwerkelijk goed bij de sfeer die deze dromerige plaat uitstraalt. Weezer past op Pacific Daydream moeiteloos ritmes uit hiphop, pop en dance in en klinkt daarbij meer bedachtzaam dan voorheen. Nog steeds catchy en onmiskenbaar Weezer, maar wel op een andere manier. Even wennen misschien, maar al na een paar draaibeurten krijg je de ijzersterke liedjes niet meer uit je hoofd. Tekst Mania | Marco van Ravenhorst

Eriksson Delcroix & Sun Sun Sun Orchestra – Magic Marker Love

Eriksson Delcroix & Sun Sun Sun Orchestra – Magic Marker Love (V2)

Eriksson Delcroix is een Belgische band rond Bjorn Eriksson (voorheen Maxon Blewitt en Zita Swoon) en Nathalie Delcroix (bekend van Laïs). De twee lieten op hun vorige twee platen op fraaie wijze de gloriejaren van Gram Parsons en Emmylou Harris, Lee Hazlewood en Nancy Sinatra en Johnny Cash en June Carter herleven, maar gaven ook een eigen draai aan de vooral door folk en country beïnvloede muziek, bijvoorbeeld door invloeden uit de muziekscene van Tucson, Arizona, te verwerken.

Op Magic Marker Love werkt de band samen met het Belgische strijkorkest Sun Sun Sun Orchestra en verrijkt het haar muziek verder met fraaie en bijzondere strijkersarrangementen, die het geluid van Eriksson Delcroix nog wat mooier, mysterieuzer en eigenzinniger maken. Magic Marker Love is hierdoor een wat spannender plaat dan zijn voorgangers, maar de liefde voor de Amerikaanse rootsmuziek spat er gelukkig nog steeds vanaf en zowel in muzikaal als vocaal opzicht is het ook dit keer weer genieten. Tekst Mania | Erwin Zijleman

Liefhebbers luisteren naar Pinguin Pluche.

LIVEDATA

17/11/2017 Stadsvolk Festival, Tilburg (NL)
26/11/2017 Nest, Gent (albumvoorstelling met SSS)

2018 Tour met Sun Sun Sun Orchestra

11/01/2018 Palethe Overpelt (try-out)
12/01/2018 Cultureel Centrum Deurne
13/01/2018 30 CC Stadsschouwburg Leuven
18/01/2018 Schouwburg Rex Mol
19/01/2018 City Nieuwpoort
20/01/2018 De Kluize Oosterzele
25/01/2018 T Aambeeld Aartselaar
26/01/2018 De Mol Lier
27/01/2018 Het Perron Ieper
31/01/2018 Stadsschouwburg Brugge
01/02/2018 Zwaneberg Heist-op-den-Berg
02/02/2018 t Bruggeske Kapellen
03/02/2018 Stadsschouwburg Mechelen
07/02/2018 Herbakker Eeklo
08/02/2018 De Ploter Ternat
09/02/2018 De Brouckere Torhout
10/02/2018 Ter Vesten Beveren
21 April 2018 Billy Bob’s Parijs

Dave Clarke – Desecration Of Desire

Dave Clarke – Desecration Of Desire

“Dave Clarke might be established, but he will never be establishment“, luidt de rake slotzin van zijn bio online. Raak, want de ‘Baron of Techno’ of technolegende is precies dat, maar tegelijkertijd is de in Amsterdam woonachtige Brit ook een eigenwijze punker achter een laptop of draaitafel.

Eerder voorzag hij artiesten als The Chemical Brothers, New Order, Depeche Mode, Moby, Underworld en Placebo van een flinke vierkwartsmaat. In plaats van techno heeft zijn nieuwe plaat echter meer een new wave-feel met elektronica die vooral als duister valt te typeren. Enkele opvallende gasten dragen bij aan dit intense geluid. Het zijn de Amerikaanse alt-rocker Mark Lanegan, Mt. Sims, Gazelle Twin en Anika (Portishead) die er voor zorgen dat Desecration Of Desire niet valt weg te zetten als dancealbum, maar eerder als volwaardige, veelzijdige, alternatieve popplaat met een scherp elektronisch randje. Niet gek voor een technobaron. Tekst Mania | Bram Peeters

LIVEDATA 17/11 Kompass, Gent 18/11 TivoliVredenburg, Utrecht 31/12 Shelter, Amsterdam 27/01 Luxor, Arnhem

Stereophonics – Scream Above The Sounds

Stereophonics – Scream Above The Sounds (Parlophone/Warner)

Na twee albums op hun eigen label, is het tiende album van Stereophonics weer bij een grote maatschappij, te weten Parlophone, verschenen. Twintig jaar na hun debuut is de band nog steeds succesvol, en opnieuw ontbreekt het voorman Kelly Jones niet aan inspiratie.

Opener Caught By The Wind heeft de perfecte combinatie tussen rootsy diepgang en radiovriendelijkheid om een grote hit te worden, terwijl het punky Taken A Tumble laat horen dat ze hun street credibility niet verloren hebben. All-in One Night lijkt met zijn elektronische drumgeluid een vreemde eend in de bijt, maar de consistent hoge kwaliteit van de songs werkt ook door met dergelijke instrumentatie.

Jones’ stem herinnert nog steeds aan de jonge Rod Stewart, wat een compliment vanjewelste is. Mooi nieuw werk van een band die weet wat zijn publiek wil, maar daarin wel de grenzen opzoekt. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA 24/01 Ancienne Belgique, Brussel 27/01 AFAS Live, Amsterdam

Angel Olsen – Phases

Angel Olsen – Phases (Jagjaguwar)

Hoewel de naam van deze 30-jarige een Scandinavische afkomst kan doen vermoeden, hebben we hier te maken met een Amerikaanse uit St. Louis. Voordat Angel Olsen haar entree maakte als soloartiest, toerde zij de wereld over met niemand minder dan Will Oldham – beter bekend als Bonnie “Prince” Billy.

Binnen zijn band was het deze Amerikaanse die de backingvocals verzorgde. Nu een paar platen later weten we dat zij haar voornaam eer aan doet, waarmee ze ook nu weer dit nieuwe album Phases weet te vullen, op magische wijze. Het is een verzameling van 12 tracks die bestaat uit oude nummers, covers, B-kantjes en nieuwe juwelen.

Zo wordt de nieuwe track genaamd Special door Olsen ingezet op een bijna Mazzy Star-achtige manier waarbij het wegdromen vrijwel vanzelf gaat. Phases kan beschreven worden als het perfecte album voor de herfst, gevuld met bittersweet symphonies over het leven. Tekst Mania | Linda Rettenwander

Liefhebbers van Angel Olsen luisteren natuurlijk naar Pinguin Pluche.

Phoebe Bridgers – Stranger In The Alps

Phoebe Bridgers – Stranger In The Alps (Dead Oceans/Konkurrent)

Dat is verrassend. Een jonge, beeldschone vrouw van 23, die prachtige gedragen, stemmige en vooral – ogenschijnlijk – onschuldige liedjes op plaat zet, maar www.phoebefuckingbridgers.com als domeinnaam heeft. Stoerder dan je op voorhand zou denken dus. En dat is ze dan ook.

Phoebe Bridgers heeft met Stranger In The Alps een formidabel debuut afgeleverd. Niet alleen muzikaal, maar ook tekstueel gaan we met haar een mooie herfst en winter tegemoet. Want zo’n plaat is het.

In de openingssong Smoke Signals wordt de toon meteen gezet. Een hartverwarmend fraai liedje, met een uit de Twin Peaks-tune geleende synthesizeraanslag en een prachtige, narratieve tekst, waarin The Smiths en Bowie voorbijkomen. Ook nu Bridgers’ preoccupatie met de dood.

“One of your eyes is
Always half-shut
Something happened when you were a kid
I didn’t know you then
And I’ll never understand
Why it feels like I did
How Soon Is Now in an ’80s sedan
You slept inside of it because your dad
Lived in a campground in the back of a van
You said that song will creep you out until you’re dead”

“I want to live at
The Holiday Inn
Where somebody else makes the bed
We’ll watch tv while
The lights on the street
Put all the stars to death
It’s been on my mind since Bowie died
Just checking out to hide from life
And all of our problems, I’m gonna solve ’em
With you riding shot-gun, speeding, ’cause fuck the cops”

Bridgers is daar sterk in; verhalende liedjes schrijven. Nummers die je naar binnen zuigen. Liedjes bovendien onder een deken van mysterie, zoals ook het folky Demi Moore, waarin je een soort liefdesverklaring zou kunnen zien aan Moores adres, zonder dat in de tekst expliciet naar de Amerikaanse actrice wordt verwezen, ze wordt bovendien niet genoemd.

Would You Rather is een heerlijk duet met Conor Oberst (Bright Eyes), ingekleurd met een akoestische gitaar en violen. De stemmen van de twee mixen prachtig, zoals eigenlijk alles prachtig is op dit ijzersterke debuut van Phoebe Bridgers. Pieter Visscher

LIVEDATA 13/03 Paradiso-Noord, Amsterdam 14/03 Orangerie, Brussel

His Golden Messenger – Hallelujah Anyhow

His Golden Messenger – Hallelujah Anyhow (Merge Records/Konkurrent)

Ryan Adams is altijd in de buurt op de nieuwe plaat van His Golden Messenger, de band rond M.C. Taylor, die om de haverklap van samenstelling verandert. Maar daar merk je eigenlijk niets van, omdat Taylors stempel op His Golden Messenger te sterk is. Het levert vaak mooie platen op.

Nu ook weer. Hallelujah Anyhow is het negende studioalbum van de Amerikaan, die sinds 2008 aan de weg timmert als His Golden Messenger, nadat hij daarvoor furore maakte in diverse andere formaties, zoals The Settlers.

M.C. Taylor verstaat de kunst van het schrijven van een goed liedje. Met een kop en een staart. Op Hallelujah Anyhow knokken folk en blues om de hoofdrol en zijn zowel stemmige als lekker uitgelaten songs te vinden – Domino (Time Will Tell) en Lost Out In The Darkness bijvoorbeeld. Die laatste titel heeft wel iets paradoxaals natuurlijk.

Het knappe is dat de songs op Hallelujah Anyhow altijd wel een bepaalde urgentie hebben, terwijl voortkabbelen soms op de loer ligt. Dat heeft met name te maken met het emotioneel geladen, karakteristieke stemgeluid van Taylor dat alles naar een hoger niveau trekt en dat soms doet denken aan dat van Tom Petty, alsook John Cougar Mellencamp.

Zelfs een kampvuurliedje als John The Gun houdt de aandacht vast, al moet daar wel een saxofoon aan te pas komen. Pieter Visscher

Girls In Hawaii – Nocturne

Girls In Hawaii – Nocturne (Bilbo / B Bang / 62TV)

Girls in Hawaii behoort al jaren tot de fine fleur van de Belgische muziekscene. De Walen scheerden hoge toppen met hun vorige album Everest (2013), maar moesten daarvoor door een diep dal gaan. In 2010 kwam drummer Denis Wielemans om bij een verkeersongeval op de Brusselse ring. Hij was 28. Dat maakte dat Everest een rouwrandje meekreeg.

Het onlangs verschenen Nocturne laat horen dat tijd niet alle wonden heelt. Verwacht dus geen hoela, bloemenkrans of blijmoedig ‘Aloha!’ Girls in Hawaiï surft op een golf van dromerige indiepop en stijgt op naar luchtlagen die minder ijl zijn dan die waar bijvoorbeeld Mercury Rev verkeert, een band waarmee hun sound soms valt te vergelijken.

Opener This Light, gedragen door een statige piano, loopt al niet de polonaise. “Keep your distance from the light”, zingt Lionel Vancauwenberghe. Wat opvalt aan Nocturne is dat de gitaren naar de achtergrond zijn verdrongen en grotendeels zijn ingeruild voor elektronisch speelgoed. Indifference en Overrated drijven op synths en andere elektronica. In Walk slaat een four-to-the-floor de maat, klinken de jaren 80 door en kringelt er een Kraftwerk-motiefje op. Girls in Hawaii omzeilt de communautaire twisten en de taalstrijd door zich van het Engels te bedienen. Weliswaar het soort Engels waarbij je af en toe onwillekeurig aan Allo Allo moet terugdenken. Hinderlijk? Mais non!

Daarvoor zijn de songs te inventief in elkaar gestoken. Kunstzinnige pop, waarbij een tikje weirdness en een ‘je-ne-sais-quoi’ de Walen een eigen smoelwerk geeft. De mooie afsluiter Up On The Hill verraadt dat het gemoed nog lang niet is opgeklaard. “Up on the hill. You watch us falling. The bunch of freaks. That you are fighting. It always ends up in blood. And the white snow will turn to mud.” Nocturne is een plaat die je kunt koesteren als een langzaam vervagend litteken. Tekst Muzine | Frank Heythuysen

Girls in Hawaii speelt 2 maart in TivoliVredenburg in Utrecht. Klik hier voor de rest van de livedata.

Liima – 1982

Liima – 1982 (City Slang)

Mocht je Efterklang herkennen in het avontuurlijke geluid van Liima, dan zit je er niet ver naast. Binnen Liima werken de Efterklang-leden Mads Brauer, Casper Clausen en Rasmus Stolberg namelijk nauw samen met de Finse percussionist Tatu Rönkkö.

Af en toe klinkt Liima als het meer experimentele, elektronische werk van Efterklang, al legt deze muziek meer nadruk op improvisatie. Aangestoken door Rönkkö’s bevlogen speelstijl waarborgt Liima de pracht in geestdriftige, ongrijpbare momenten die steeds afwijken van voorgewende composities en melodieën. Debuut ii was daarin gelaagd, mysterieus en melancholisch. Componenten die knap een niveautje hoger worden weggezet op 1982, openend met de hypnotiserende, synth-zware titeltrack. Funfact: Efterklang haalde Grizzly Bear lang geleden voor het eerst naar Europa als supportact. In oktober dit jaar waren de rollen omgedraaid. Grizzly Bear nam Liima op sleeptouw. En dat was, bijvoorbeeld in Tivoli Utrecht, een zeer groot succes. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 25/01 Bitterzoet, Amsterdam 27/01 AB Club, Brussel 03/02 Grasnapolsky, Apeldoorn