Albums Archieven - Page 52 of 81

Stereophonics – Scream Above The Sounds

Stereophonics – Scream Above The Sounds (Parlophone/Warner)

Na twee albums op hun eigen label, is het tiende album van Stereophonics weer bij een grote maatschappij, te weten Parlophone, verschenen. Twintig jaar na hun debuut is de band nog steeds succesvol, en opnieuw ontbreekt het voorman Kelly Jones niet aan inspiratie.

Opener Caught By The Wind heeft de perfecte combinatie tussen rootsy diepgang en radiovriendelijkheid om een grote hit te worden, terwijl het punky Taken A Tumble laat horen dat ze hun street credibility niet verloren hebben. All-in One Night lijkt met zijn elektronische drumgeluid een vreemde eend in de bijt, maar de consistent hoge kwaliteit van de songs werkt ook door met dergelijke instrumentatie.

Jones’ stem herinnert nog steeds aan de jonge Rod Stewart, wat een compliment vanjewelste is. Mooi nieuw werk van een band die weet wat zijn publiek wil, maar daarin wel de grenzen opzoekt. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA 24/01 Ancienne Belgique, Brussel 27/01 AFAS Live, Amsterdam

Angel Olsen – Phases

Angel Olsen – Phases (Jagjaguwar)

Hoewel de naam van deze 30-jarige een Scandinavische afkomst kan doen vermoeden, hebben we hier te maken met een Amerikaanse uit St. Louis. Voordat Angel Olsen haar entree maakte als soloartiest, toerde zij de wereld over met niemand minder dan Will Oldham – beter bekend als Bonnie “Prince” Billy.

Binnen zijn band was het deze Amerikaanse die de backingvocals verzorgde. Nu een paar platen later weten we dat zij haar voornaam eer aan doet, waarmee ze ook nu weer dit nieuwe album Phases weet te vullen, op magische wijze. Het is een verzameling van 12 tracks die bestaat uit oude nummers, covers, B-kantjes en nieuwe juwelen.

Zo wordt de nieuwe track genaamd Special door Olsen ingezet op een bijna Mazzy Star-achtige manier waarbij het wegdromen vrijwel vanzelf gaat. Phases kan beschreven worden als het perfecte album voor de herfst, gevuld met bittersweet symphonies over het leven. Tekst Mania | Linda Rettenwander

Liefhebbers van Angel Olsen luisteren natuurlijk naar Pinguin Pluche.

Phoebe Bridgers – Stranger In The Alps

Phoebe Bridgers – Stranger In The Alps (Dead Oceans/Konkurrent)

Dat is verrassend. Een jonge, beeldschone vrouw van 23, die prachtige gedragen, stemmige en vooral – ogenschijnlijk – onschuldige liedjes op plaat zet, maar www.phoebefuckingbridgers.com als domeinnaam heeft. Stoerder dan je op voorhand zou denken dus. En dat is ze dan ook.

Phoebe Bridgers heeft met Stranger In The Alps een formidabel debuut afgeleverd. Niet alleen muzikaal, maar ook tekstueel gaan we met haar een mooie herfst en winter tegemoet. Want zo’n plaat is het.

In de openingssong Smoke Signals wordt de toon meteen gezet. Een hartverwarmend fraai liedje, met een uit de Twin Peaks-tune geleende synthesizeraanslag en een prachtige, narratieve tekst, waarin The Smiths en Bowie voorbijkomen. Ook nu Bridgers’ preoccupatie met de dood.

“One of your eyes is
Always half-shut
Something happened when you were a kid
I didn’t know you then
And I’ll never understand
Why it feels like I did
How Soon Is Now in an ’80s sedan
You slept inside of it because your dad
Lived in a campground in the back of a van
You said that song will creep you out until you’re dead”

“I want to live at
The Holiday Inn
Where somebody else makes the bed
We’ll watch tv while
The lights on the street
Put all the stars to death
It’s been on my mind since Bowie died
Just checking out to hide from life
And all of our problems, I’m gonna solve ’em
With you riding shot-gun, speeding, ’cause fuck the cops”

Bridgers is daar sterk in; verhalende liedjes schrijven. Nummers die je naar binnen zuigen. Liedjes bovendien onder een deken van mysterie, zoals ook het folky Demi Moore, waarin je een soort liefdesverklaring zou kunnen zien aan Moores adres, zonder dat in de tekst expliciet naar de Amerikaanse actrice wordt verwezen, ze wordt bovendien niet genoemd.

Would You Rather is een heerlijk duet met Conor Oberst (Bright Eyes), ingekleurd met een akoestische gitaar en violen. De stemmen van de twee mixen prachtig, zoals eigenlijk alles prachtig is op dit ijzersterke debuut van Phoebe Bridgers. Pieter Visscher

LIVEDATA 13/03 Paradiso-Noord, Amsterdam 14/03 Orangerie, Brussel

His Golden Messenger – Hallelujah Anyhow

His Golden Messenger – Hallelujah Anyhow (Merge Records/Konkurrent)

Ryan Adams is altijd in de buurt op de nieuwe plaat van His Golden Messenger, de band rond M.C. Taylor, die om de haverklap van samenstelling verandert. Maar daar merk je eigenlijk niets van, omdat Taylors stempel op His Golden Messenger te sterk is. Het levert vaak mooie platen op.

Nu ook weer. Hallelujah Anyhow is het negende studioalbum van de Amerikaan, die sinds 2008 aan de weg timmert als His Golden Messenger, nadat hij daarvoor furore maakte in diverse andere formaties, zoals The Settlers.

M.C. Taylor verstaat de kunst van het schrijven van een goed liedje. Met een kop en een staart. Op Hallelujah Anyhow knokken folk en blues om de hoofdrol en zijn zowel stemmige als lekker uitgelaten songs te vinden – Domino (Time Will Tell) en Lost Out In The Darkness bijvoorbeeld. Die laatste titel heeft wel iets paradoxaals natuurlijk.

Het knappe is dat de songs op Hallelujah Anyhow altijd wel een bepaalde urgentie hebben, terwijl voortkabbelen soms op de loer ligt. Dat heeft met name te maken met het emotioneel geladen, karakteristieke stemgeluid van Taylor dat alles naar een hoger niveau trekt en dat soms doet denken aan dat van Tom Petty, alsook John Cougar Mellencamp.

Zelfs een kampvuurliedje als John The Gun houdt de aandacht vast, al moet daar wel een saxofoon aan te pas komen. Pieter Visscher

Girls In Hawaii – Nocturne

Girls In Hawaii – Nocturne (Bilbo / B Bang / 62TV)

Girls in Hawaii behoort al jaren tot de fine fleur van de Belgische muziekscene. De Walen scheerden hoge toppen met hun vorige album Everest (2013), maar moesten daarvoor door een diep dal gaan. In 2010 kwam drummer Denis Wielemans om bij een verkeersongeval op de Brusselse ring. Hij was 28. Dat maakte dat Everest een rouwrandje meekreeg.

Het onlangs verschenen Nocturne laat horen dat tijd niet alle wonden heelt. Verwacht dus geen hoela, bloemenkrans of blijmoedig ‘Aloha!’ Girls in Hawaiï surft op een golf van dromerige indiepop en stijgt op naar luchtlagen die minder ijl zijn dan die waar bijvoorbeeld Mercury Rev verkeert, een band waarmee hun sound soms valt te vergelijken.

Opener This Light, gedragen door een statige piano, loopt al niet de polonaise. “Keep your distance from the light”, zingt Lionel Vancauwenberghe. Wat opvalt aan Nocturne is dat de gitaren naar de achtergrond zijn verdrongen en grotendeels zijn ingeruild voor elektronisch speelgoed. Indifference en Overrated drijven op synths en andere elektronica. In Walk slaat een four-to-the-floor de maat, klinken de jaren 80 door en kringelt er een Kraftwerk-motiefje op. Girls in Hawaii omzeilt de communautaire twisten en de taalstrijd door zich van het Engels te bedienen. Weliswaar het soort Engels waarbij je af en toe onwillekeurig aan Allo Allo moet terugdenken. Hinderlijk? Mais non!

Daarvoor zijn de songs te inventief in elkaar gestoken. Kunstzinnige pop, waarbij een tikje weirdness en een ‘je-ne-sais-quoi’ de Walen een eigen smoelwerk geeft. De mooie afsluiter Up On The Hill verraadt dat het gemoed nog lang niet is opgeklaard. “Up on the hill. You watch us falling. The bunch of freaks. That you are fighting. It always ends up in blood. And the white snow will turn to mud.” Nocturne is een plaat die je kunt koesteren als een langzaam vervagend litteken. Tekst Muzine | Frank Heythuysen

Girls in Hawaii speelt 2 maart in TivoliVredenburg in Utrecht. Klik hier voor de rest van de livedata.

Liima – 1982

Liima – 1982 (City Slang)

Mocht je Efterklang herkennen in het avontuurlijke geluid van Liima, dan zit je er niet ver naast. Binnen Liima werken de Efterklang-leden Mads Brauer, Casper Clausen en Rasmus Stolberg namelijk nauw samen met de Finse percussionist Tatu Rönkkö.

Af en toe klinkt Liima als het meer experimentele, elektronische werk van Efterklang, al legt deze muziek meer nadruk op improvisatie. Aangestoken door Rönkkö’s bevlogen speelstijl waarborgt Liima de pracht in geestdriftige, ongrijpbare momenten die steeds afwijken van voorgewende composities en melodieën. Debuut ii was daarin gelaagd, mysterieus en melancholisch. Componenten die knap een niveautje hoger worden weggezet op 1982, openend met de hypnotiserende, synth-zware titeltrack. Funfact: Efterklang haalde Grizzly Bear lang geleden voor het eerst naar Europa als supportact. In oktober dit jaar waren de rollen omgedraaid. Grizzly Bear nam Liima op sleeptouw. En dat was, bijvoorbeeld in Tivoli Utrecht, een zeer groot succes. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 25/01 Bitterzoet, Amsterdam 27/01 AB Club, Brussel 03/02 Grasnapolsky, Apeldoorn

Luwten – Luwten

Luwten – Luwten (Double For Me Recordings)

Eindelijk is daar Luwten, het langverwachte solodebuut van Tessa Douwstra (Orlando, Wooden Saints) De single Go Honey gooide enige tijd geleden al hoge ogen, maar een album bleef maar uit. En dat terwijl het toch al enige tijd af was! Althans, dat vermoeden wij, want live bracht Luwten de nummers die erop staan al volop ten gehore. Bijvoorbeeld als voorprogramma van Eefje de Visser – waarmee de muziek, maar ook Douwstra’s stem wel gelijkenis mee heeft, zij het dat de nummers van Luwten niet Nederlandstalig zijn. Excuseer ons daarom voor ons Engels, want the devil was in the details. En Douwstra en producer Frank Wienk (BINKBEATS) bogen zich tot op het laatst over de kleinste details om de plaat áf te maken. Het resultaat is er naar!

Luwten doet haar naam direct eer aan op openingsnummer Difference, want de schoonheid van dit nummer lijkt nog wel meer te liggen in de stilte tussen de noten dan in de noten zelf. Het nummer begint zacht, zwelt langzaam aan om weer even in te binden voordat naar een ingehouden climax wordt toegewerkt. Via Go Honey belanden we bij Element Of Surprise, dat ook al zo mooi is opgebouwd en dat broeierig en toch lichtvoetig klinkt. Het gaat vrijwel naadloos over in Pinball, dat minder luchtig, wat donkerder klinkt met een bijna new-ageachtige toets. Dat tegen een fijne beat aan schuurt, zonder echt dansbaar te worden.

Ondertussen is wel duidelijk dat Luwten speelt met subtiliteit, waaruit blijkt dat klein ook groots kan zijn. Hoewel veelvuldig ingetogen, pakt ze toch dikwijls fors uit. Zo kabbelt het jazzy No Ifs bijna plechtig voort, terwijl de luisteraar op Indifferencemet krachtige instrumentale uithalen bij de les wordt gehouden. Het wonderschone Double For Me roept blijde herinneringen op aan de rustige nummers van Everything But The Girl, waarna onvermoeibaar een sprong wordt gemaakt naar het meest uptempo nummer van Luwten, In Over My Head, dat verder wordt getypeerd door een lange in- en outro en staccato zang. Via laatste single We Talk, naderen we het einde van een dijk van een debuutalbum. Dat zoveel aandacht is besteed aan details is echt toe te juichen. Het is dan ook een aanrader om het album met een goede koptelefoon op te beluisteren. De luisteraar zal dan niet anders kunnen dan bekennen dat de diverse subtiele laagjes nauwgezet op elkaar aansluiten, wat ten laatsten male wordt bewezen op slotnummer Fits Like A Glove.

Luwten levert met Luwten een evenwichtige popplaat af, die eigenzinnige folkliedjes prachtig weet te verpakken in een elektronisch jasje, waarbij zowel klank als stilte volop de ruimte krijgen. Tekst Muzine | Theo Stepper

LIVEDATA 03/11 NEST, Gent 04/11 Instore Plato, Apeldoorn 04/11 Instore Plato, Deventer 11/11 Instore Plato, Zwolle 21/12 Merleyn, Nijmegen 22/12
Paradiso, Amsterdam 23/12 Rotown, Rotterdam

Lost Horizons – Ojalá

Lost Horizons – Ojalá (Bella Union)

Lost Horizons is de band van multi-instrumentalist Simon Raymonde, oud-bassist van de Cocteau Twins. De afgelopen twintig jaar is hij vooral bezig geweest met zijn succesvolle Bella Union-label. Het begon toch weer te kriebelen en zo begon hij met goede vriend Richie Thomas (Dif Juz) dit project.

In 2015 verscheen met Record Store Day al de single Life Inside A Paradox. De nummers zijn geschreven met prachtige melodieën op de piano en van daaruit verder opgebouwd naar een harmonieus geheel. Ojalá is dromerig, ongedwongen en rustgevend: perfect voor deze tijd van het jaar. Absoluut hoogtepunt is het nummer She Led Me Away, een minimalistische folktrack met veel ambientinvloeden en de melancholieke zang van Tim Smith (Midlake) die je meteen kippenvel bezorgt. Naast Tim Smith barst Ojalá van de gastzangers. Velen uit de Bella Union stal, maar ook veel persoonlijke favorieten van Raymonde brengen zo voor ruim een uur betoverende muziek. Tekst Mania | Tim Jansen

LIVEDATA 12/11 Le Guess Who, Utrecht 14/11 Autumn Falls – Botanique, Saint-Josse-Ten-Noode

Destroyer – Ken

Destroyer – Ken (Merge Records)

Dan Bejar heeft het te pakken en poept nu het ene na het andere album uit. Ken is de titel van zijn twaalfde langspeler en weer klinkt het anders, op zijn stem na natuurlijk. De oriëntatie ligt nu duidelijk op de jaren tachtig. Een nummer heet niet voor niets Tinseltown (Swimming In Blood) en de link naar het hitje van The Blue Nile ligt er minimaal in de sound duimendik bovenop.

Bejar alias Destroyer werkte voor dit album samen met producer Josh Wells van Black Mountain. Wat betreft sound zit de plaat dan ook puik in elkaar. En het songmateriaal van Bejar is aanstekelijk en nu open en toegankelijk. De gelijkenis met de stem van The The’s Matt Johnson is op deze plaat nog indringender omdat de plaat ook qua sound en songmateriaal daaraan doet denken.

Ken is een fijne luisterplaat met prima popliedjes die tegendraads genoeg zijn om aandacht te trekken en te boeien. Met fijne liedjes als Saw You At The Hospital en – met typisch Peter Hook-bassoundje – In The Morning en door mooie analoge synths gedomineerd A Light Travels Down The Catwalk. Tekst Muzine | Wim du Mortier

LIVEDATUM 09/12 Paradiso-Noord, Amsterdam

Happy Camper – Gravity

Happy Camper – Gravity (Excelsior)

Happy Camper-fans van het eerste uur, waaronder ondergetekende, zullen even moeten wennen aan de derde Camper-plaat. De frisse no-nonsense popliedjes met een akoestische en folky benadering zijn losgelaten en er is gekozen voor een elektronische invalshoek.

Naast een scheiding in het persoonlijke leven van voorman Job Roggeveen heeft hij ook met Happy Camper een scheiding doorgemaakt. Hij nam afscheid van de folkband en construeerde een nieuwe band met synthesizers. En met de wetenschap dat ‘scheiding’ het muzikale thema van Gravity is, zou je een heel zwaarmoedige sfeer verwachten. Maar niets is minder waar. Als vanouds worden zware boodschappen verpakt in luchtige popsongs.

Van het vrolijke What Mattered Most tot het huppelende Here’s To The Ones, het is en blijft toch Happy Camper zoals we dat kennen. Ondanks de synthesizers. Sterker nog, die maken de muziek zelfs vrolijker en speelser met de aan Donkey Kong en Pacman denkende riedeltjes. Tekst Mania | Luc van Gaans

LIVEDATA 01/12 Simplon, Groningen 02/12 Ekko, Utrecht 15/12 Hedon, Zwolle
17/12 Mezz, Breda 23/12 Paradiso Noord, Amsterdam