Albums Archieven - Page 53 of 81

Curtis Harding – Face Your Fear

Curtis Harding – Face Your Fear (ANTI)

Zanger, gitarist en drummer Curtis Harding heeft er al een heel muziekleven opzitten als achtergrondzanger bij Cee Lo Green en daarnaast speelt hij ook in een garagerockband. Daarnaast is hij ook enkele jaren soloartiest.

Zijn muziek grijpt terug naar de klassieke zeventiger jaren soulsound. Denk aan Stax, Atlantic en Motown. Hij is er dan ook niet bang voor de nummers een vette productie te geven in de traditie van die labels, maar dan wel op zijn manier. Er zit altijd een rafelrandje aan vast, een rauwe, emotionele ondertoon. Niet te veel gladgestreken, maar wel goed verzorgd met blazers en achtergrondzangeressen.

Zijn krachtige, warme stem snijdt er doorheen en barst van de emotie, pijn, liefde, tederheid en kracht. Die ongedwongen, pretentieloze sfeer is de kracht van zijn tweede album. De nummers komen recht uit het hart en oprecht over. Zo eert Harding de rijke tradities van de soul, maar weet ze op zijn manier in het hier en nu te plaatsen. Tekst Mania | Tim Jansen

LIVEDATA 17/11 Botanique Orangerie, Brussel 21/11 Paradiso, Amsterdam

Otherkin – OK

Otherkin – OK (Rubyworks)

De vier jonge honden van het Ierse Otherkin wisten in aanloop naar hun debuutalbum al flink wat reuring te veroorzaken. Zo speelden deze gastjes uit Dublin vorig jaar naar aanleiding van een handvol heerlijke singles als Bad Advice, React en Yeah I Know al op Eurosonic, Lowlands en London Calling, openden ze op het legendarische Slane Castle voor Guns ’n Roses, en speelden ze afgelopen zomer op Vestrock.

Die vroege singles zijn overigens (gelukkig) ook aanwezig op dit sprankelende debuut, want zo mogen we OK wel noemen. Otherkin knalt er vanaf de pure garagerock van Treat Me So Bad direct vol in, als een olifant in een porseleinkast, om daar pas na het furieus afsluitende So So volledig bedekt onder de scherven servies weer uit te stappen.

Otherkin houdt van gitaren, en dat is een verademing tussen alle elektronische pop die dit jaar verschijnt. Met een attitude als in de hoogtijdagen van de punk, eind jaren zeventig, gaat op OK garagerock (Feel It), moeiteloos hand in hand met pure indierock (Come On, Hello) en Strokes-achtige liedjes als Ay Ay en I Was Born. En dat maakt OK tot een droomdebuut. Ga dit bandje zeker live beleven.
31 oktober staan ze namelijk in Rotown, Rotterdam, 3 november in Sugar Factory, Amsterdam en 4 november in Vera, Groningen. Tekst Muzine | Ronald Renirie

LIVEDATA 31/10 Rotown, Rotterdam 01/11 Witloof Bar, Sint-Joost-Ten-Node 03/11 Sugar Factory, Amsterdam 04/11 Vera, Groningen

Bully – Losing

Bully – Losing (Sub Pop/Konkurrent)

Zo lief en aaibaar als ze oogt, zo woest kan ze uithalen, Alicia Bognanno. Ze is niet alleen de zangeres/gitariste van Bully, ze schrijft ook alle nummers. Dat zijn er twaalf op Losing, de tweede langspeler van de band uit Nashville.

Een erg begenadigd songschrijver is ze niet, maar de intensiteit van de nummers maakt een hoop goed. Songs vol pit en gedrevenheid, aangejaagd door de strot van Bognanno, die trouwens ook een aaibare kant heeft. Die openbaart ze bijvoorbeeld in het eerste gedeelte van Focused, om in de finale van de song toch nog het achterste van haar tong te laten zien.

Want we hebben natuurlijk wel te maken met een stoere vrouw, hoe schattig ze ook oogt. Zeker op de coverafbeelding. Een andere slaapkamerfoto is te vinden wanneer je de kartonnen cd-hoes openklapt. Foto’s die mogelijk betrekking hebben op het vlotte en lekker agressieve Either Way. Een nummer over relatieperikelen, een thema dat veel vaker wordt belicht op Losing. De foto’s zijn geschoten door Stewart Copeland, naamgenoot van de voormalig drummer van The Police.

“I stayed up last night. I was tearing up in bed. The thought of your death was overwhelming. I could’ve talked but I just rolled over instead.” (uit Either Way)

Op Losing zijn songs te vinden die in het verlengde liggen van formaties als Hole en The Breeders en ons eigen Bettie Serveert, maar wat ruwer en ongepolijster afgeleverd. Ook daarvoor is Bognanno verantwoordelijk, omdat ze het album eigenhandig heeft geproduceerd, na een korte stage bij producer Steve Albini (Nirvana, Pixies). Nou, dan weet je het wel. Pieter Visscher

Bootsy Collins – World Wide Funk

Bootsy Collins – World Wide Funk (Mascot)

Zes jaar moesten we wachten op nieuw werk van Bootsy Collins, een van de grondleggers, en nog steeds belangrijke uitdrager, van de P-Funk. Hoewel de pensioengerechtigde leeftijd gepasseerd is bewijst hij dat de P-Funk niet alleen springlevend is, maar ook moeiteloos de rest een stap voorblijft. Stevig gitaarwerk ligt bovenop ‘s mans eigen pompende bas, die funkt als een bezetene, maar nooit vervaagt tot onnodig gefreak.

Het aantal gasten, van wie de meeste hiphoppers, is enorm, waardoor we Bootsys eigen kenmerkende vocalen wel wat te weinig horen. Terwijl het enige solonummer Heaven Yes, juist bewijst dat hij uitstekend in staat dit zelf te dragen. Chuck D, Doug E Fresh en Big Daddy Kane komen allemaal eer bewijzen aan de man. In het fraaie A Salute To Bernie wordt waardig afscheid genomen van Bernie Worrell, een van de andere P-Funk pioniers, die we zelf ook nog horen. Een ijzersterk album, Bootzilla’s back! Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

Wolf Parade – Cry Cry Cry

Wolf Parade – Cry Cry Cry (Sub Pop/Konkurrent)

Je herkent Wolf Parade alleen al aan de hoge, wat dramatische stem van Spencer Krug. Draaglijk pathos weliswaar, maar je moet er toch altijd wel weer even doorheen bijten.

Hoe zat het ook alweer? Want Wolf Parade heeft zeven jaar geen nieuwe plaat uitgebracht. Expo 86 verscheen in 2010. Cry Cry Cry is het vierde album van de Canadese indierockformatie, die sinds een jaar of veertien muzikaal actief is. Het album is geproduceerd door John Goodmanson (Death Cab For Cutie, The Posies, Rogue Wave, Nada Surf).

Dat het voor deze plaat even stil heeft gelegen, is niet helemaal waar, omdat de mannen van Wolf Parade – dat zijn er vier – wel actief waren in diverse andere projecten, zoals Moonface, Handsome Furs, Frog Eyes en Blackout Beach. Ze zijn een poosje op sleeptouw genomen door landgenoten Arcade Fire en als je goed luistert, hoor je daar wat sporen van terug. Waar je mee omgaat, raak je mee besmet, zei mijn moeder steevast en ze had het vaak bij het juiste eind.

Cry Cry Cry is een wat dramatische titel, terwijl die toch echt met een korreltje zout kan worden genomen, omdat het vrolijkheid troef is. Krug en zijn kornuiten hebben er elf liedjes hartstikke veel zin in en nummers als Who Are Ya, Baby Blue en You’re Dreaming, met dat lekkere orgelriedeltje, zijn zo aanstekelijk en dansbaar als wat en dat geldt voor meer tracks op Cry Cry Cry. De plaat had dan ook net zo goed Dance Dance Dance kunnen heten. Pieter Visscher

LIVEDATA 15/11 Melkweg, Amsterdam 24/11 Botanique Orangerie, Brussel

The White Buffalo – Darkest Darks, Lightest Lights

The White Buffalo – Darkest Darks, Lightest Lights (Earache Records)

Het leuke aan muziek is, dat het blijft verrassen. Dat dit niet altijd geldt voor bekende bands is jammer, maar gelukkig valt er nog voldoende te ontdekken. Neem The White Buffalo, waarachter singer-songwriter Jake Smith schuilgaat. We hadden nog nooit van de beste man, noch van zijn project The White Buffalo gehoord en werden aangenaam verrast.

Wie Smith hoort aftellen met een zuidelijke intonatie aan het begin van openingsnummer Hide And Seek zou snel tot de slotsom kunnen komen dat het country betreft, maar de mix van (alt-)country, blues, jazz, soul en rock die volgt reduceert die conclusie snel tot ‘voorbarig’.
Met Avalon en The Heart And Soul Of The Night neigt The White Buffalo naar Bruce Springsteen, hoewel zijn stem hint naar Michael Stipe van REM. Dat Smith een begenadigd verhalenverteller is, maakt echter dat Darkest Darks, Lightest Lights geen slap aftreksel is van deze grootheden. Het met een jazzy intro opgeleukte intro van Robbery valt nauwelijks onder de noemer americana, maar doet veel meer denken aan een narratief hoogstandje van Nick Cave.

Darkest Darks, Lightests Light staat vol met dat soort hoogstandjes, voor verschillende gelegenheden en stemmingen. Zo zijn er de akoestische ballad The Observatory, country twang op Border Town/Bury Me In Baja en het bluesy Nightstalker Blues. Stuk voor stuk nummers om naar toe te skippen, al is Darkest Darks, Lightest Lights eigenlijk het best van begin tot eind natuurlijk. Tekst Muzine | Theo Stepper

VUUR – In This Moment We Are Free – Cities

VUUR – In This Moment We Are Free – Cities (InsideOut)

Anneke van Giersbergen verwierf haar eerste bekendheid als zangeres van het Brabantse The Gathering waarmee zij tussen 1994 en 2007 grote internationale successen behaalde. In 2007 koos zij voor een solocarrière, waarin zij onder de naam Agua De Annique en onder haar eigen naam verschillende soloplaten maakte voordat zij werd opgemerkt door multi-instrumentalist Arjen Lucassen die haar strikte voor zijn projecten The Gentle Storm en Ayreon. Daarnaast werkte zij mee aan een handvol platen van The Devin Townsend Project en componeerde zij een deel van de muziek van Raveleijn; een attractie van De Efteling. Maar echt bekend werd Anneke door haar minioptredens in De Wereld Draait Door en bij Giel Beelen in de studio.

In de loop van 2016 kriebelde de hunkering bij Van Giersbergen om weer eens ouderwets te schitteren in een heavy project. Ze voegde de daad bij het woord en formeerde -samen met een aantal puike en bevriende musici uit de wereld van de progressieve heavy metal- haar band VUUR; gespeld met vier kapitalen! VUUR debuteert hard, duizelingwekkend, prachtig melodieus en strak met In This Moment We Are Free – Cities waarop Anneke van Giersbergen excelleert en met haar betoverende sirene flexibel en onnavolgbaar schakelt tussen onheilspellend en breekbaar in nummers waarin steeds een andere wereldstad centraal staat. VUUR vlamt uitbundig, en toont aan dat deze muzikale omgeving Anneke van Giersbergen op het lijf is geschreven. Tekst Mania | Menno Valk

Liefhebbers luisteren natuurlijk naar Pinguins bloedeigen Aardschok Radio.

LIVEDATA 08/12 Biebob, Vosselaar 10/12 TivoliVredenburg, Utrecht 27/01 Momfest, Erp

Beck – Colors

Beck – Colors (Caroline)

Beck Hansen is een van de meest veelzijdige artiesten van deze tijd. Als folksinger vond hij de eenvoud, als kunstenaar zocht hij de controverse en als funk, pop & rollbeest bezat hij de dynamiek om te vlammen op het podium. Op zijn dertiende album Colors, geproduceerd door Greg Kurstin heeft hij gekozen voor pure pop voor mensen van nu en het album bevat dan ook naast de reeds uitgebrachte nummers Dreams en Wow nog negen andere single kandidaten.

Radiovriendelijke songs als Seventh Heaven en No Distraction zouden net zo goed in de jaren tachtig gemaakt kunnen zijn. Beck en Kurstin werkten ruim drie jaar aan dit nieuwe album en speelden alle instrumenten in. De songs zitten complexer in elkaar dan je in eerste instantie zou denken. Alle nummers hebben een sterke melodie, een mooie hook of een Beatlesque gelaagdheid. Na vier jaar sleutelen in de studio moest hij ook wel met iets bijzonders op de proppen komen. Colors is een optelsom van zijn genialiteit en in alles een waardige opvolger van zijn onvolprezen meesterwerken Mellow Gold en Odelay. De dubbele vinyleditie is zeer fraai en bevat standaard roodgekleurd vinyl. Tekst Mania | Ruud Verkerk

Protomartyr – Relatives In Descent

Protomartyr – Relatives In Descent (V2)

Het onheilspellende, trage intro van My Children, afkomstig van Protomartyrs nieuwe album Relatives In Descent doet sterk denken aan Joy Division en zo zweeft de geest van de band uit Manchester wel vaker rond op de vierde plaat van de postpunkformatie uit Detroit. Wat te denken van dat drumritme in albumopener A Private Understanding.

Wie dacht dat Protomartyr het niveau van het twee jaar eerder verschenen, prachtige The Agent Intellect niet meer zou kunnen evenaren, wordt blij verrast, want Relatives In Descent is een nog sterker album. Diverser vooral.

Er wordt wat vaker met tempo’s gepeeld en de stem van Joe Casey, de zanger die pragmatisch omgaat met zijn vocale beperkingen, wordt alsmaar voller en meeslepender. Hij laveert nog altijd enigszins tussen praten en zingen en begint dat steeds beter onder de knie te krijgen.

Relatives In Descent is geen conceptalbum, maar thematisch gezien komt het begrip waarheid wel veel naar voren. “I used to think that truth was something that existed, that there were certain shared truths, like beauty”, zegt Casey. “Now that’s being eroded. People have never been more skeptical, and there’s no shared reality. Maybe there never was.”

Het album is duister, het gromt en schuurt en windt vooral op. De boel verslapt geen moment en er kan ook weer gedanst worden. Onder meer op het gejaagde, alsook verrukkelijke en zelfs behoorlijk verslavende Don’t Go To Anacita, met een refrein – dat voorspel ik alvast – dat uit vele kelen wordt meegeschreeuwd straks in november, in Groningen, Utrecht en Rotterdam. Male Plague is van hetzelfde laken een pak; ook dat gaat in huize Visscher met gemak tien keer op repeat.

Relatives In Descent is een album om ongelooflijk blij van te worden en gaat in nogal wat eindejaarslijstjes terechtkomen. Zonder meer in dat van ondergetekende. Pieter Visscher

LIVEDATA 09/11 Vera, Groningen 09-12/11 Le Guess Who, Utrecht 11/11 Rotown, Rotterdam 21/11 Rotonde, Brussel

Kele Okereke – Fatherland

Kele Okereke – Fatherland (BMG)

Kele Okereke is vooral bekend als frontman van Bloc Party en is daarnaast toe aan soloalbum nummer drie. Een meer ingetogen en vooral meer persoonlijk album, misschien ook de reden dat dit het eerste soloalbum is dat zijn achternaam draagt. Het persoonlijke gedeelte komt, net als de titel, door het feit dat hij afgelopen december vader is geworden.

Fatherland is een document voor dochter Savannah (die ook een nummer naar zich vernoemd krijgt) zodat zij weet hoe het leven van haar twee vaders eruit zag voor ze geboren werd. De teksten gaan veelal over prille en verloren liefdes, uitgaan, jong zijn en ouder worden. Okereke windt er geen doekjes om en is bij vlagen bijna pijnlijk persoonlijk, zoals alleen de titel van het nummer You Keep On Whispering His Name al duidelijk maakt.

De muziek lijkt in niets op zijn eerdere werk. Het album bevat in totaal 12 tijdloze liedjes die het best te omschrijven zijn als traditioneel songschrijven. De dance van zijn eerste twee albums hebben plaatsgemaakt voor akoestische gitaar, piano, blazers en strijkers. De dagen van het clubben liggen achter hem en hij luisterde voor het opnemen van dit album voornamelijk naar Elliott Smith’ Either/Or, Nick Drakes Pink Moon, Joni Mitchells Blue en Al Greens Still In Love With You. Stuk voor stuk referenties die je terug hoort op het album. De prachtige single Yemaya heeft veel Nick Drake in zich. Road To Ibadan lijkt vooral qua zanglijn geïnspireerd te zijn door Joni Mitchell. Het rond een soulvol orgeltje gebouwde Grounds For Resentment, een duet met Years & Years’ Olly Alexander, laat wat Al Green doorschemeren. En misschien wel het mooiste nummer van de plaat Versions Of Us, met Corrine Bailey Rae, komt het dichtst bij Elliott Smith. Beide zangers zijn een mooie aanvulling op Okerekes stem, die zijn persoonlijke teksten vele malen gevoeliger zingt dat hij ooit eerder deed, maar vooral de combinatie met Bailey Rae is een match made in heaven.

Sommige nummers zijn wellicht wat braafjes en het cabareteske Capers, dat sterk doet denken aan de vaudeville uitstapjes van Freddy Mercury in Queen, is misschien niet naar ieders smaak, maar Okereke steekt zijn nek uit door iets totaal anders te doen en dat pakt voor het overgrote deel goed uit. Hij verschuilt zich niet achter elektrische gitaren of drumcomputers, maar geeft zich tekstueel en muzikaal helemaal bloot en daar is een flinke dosis lef voor nodig. Chapeau! Tekst Muzine | Fabian Hofland