Albums Archieven - Page 53 of 80

VUUR – In This Moment We Are Free – Cities

VUUR – In This Moment We Are Free – Cities (InsideOut)

Anneke van Giersbergen verwierf haar eerste bekendheid als zangeres van het Brabantse The Gathering waarmee zij tussen 1994 en 2007 grote internationale successen behaalde. In 2007 koos zij voor een solocarrière, waarin zij onder de naam Agua De Annique en onder haar eigen naam verschillende soloplaten maakte voordat zij werd opgemerkt door multi-instrumentalist Arjen Lucassen die haar strikte voor zijn projecten The Gentle Storm en Ayreon. Daarnaast werkte zij mee aan een handvol platen van The Devin Townsend Project en componeerde zij een deel van de muziek van Raveleijn; een attractie van De Efteling. Maar echt bekend werd Anneke door haar minioptredens in De Wereld Draait Door en bij Giel Beelen in de studio.

In de loop van 2016 kriebelde de hunkering bij Van Giersbergen om weer eens ouderwets te schitteren in een heavy project. Ze voegde de daad bij het woord en formeerde -samen met een aantal puike en bevriende musici uit de wereld van de progressieve heavy metal- haar band VUUR; gespeld met vier kapitalen! VUUR debuteert hard, duizelingwekkend, prachtig melodieus en strak met In This Moment We Are Free – Cities waarop Anneke van Giersbergen excelleert en met haar betoverende sirene flexibel en onnavolgbaar schakelt tussen onheilspellend en breekbaar in nummers waarin steeds een andere wereldstad centraal staat. VUUR vlamt uitbundig, en toont aan dat deze muzikale omgeving Anneke van Giersbergen op het lijf is geschreven. Tekst Mania | Menno Valk

Liefhebbers luisteren natuurlijk naar Pinguins bloedeigen Aardschok Radio.

LIVEDATA 08/12 Biebob, Vosselaar 10/12 TivoliVredenburg, Utrecht 27/01 Momfest, Erp

Beck – Colors

Beck – Colors (Caroline)

Beck Hansen is een van de meest veelzijdige artiesten van deze tijd. Als folksinger vond hij de eenvoud, als kunstenaar zocht hij de controverse en als funk, pop & rollbeest bezat hij de dynamiek om te vlammen op het podium. Op zijn dertiende album Colors, geproduceerd door Greg Kurstin heeft hij gekozen voor pure pop voor mensen van nu en het album bevat dan ook naast de reeds uitgebrachte nummers Dreams en Wow nog negen andere single kandidaten.

Radiovriendelijke songs als Seventh Heaven en No Distraction zouden net zo goed in de jaren tachtig gemaakt kunnen zijn. Beck en Kurstin werkten ruim drie jaar aan dit nieuwe album en speelden alle instrumenten in. De songs zitten complexer in elkaar dan je in eerste instantie zou denken. Alle nummers hebben een sterke melodie, een mooie hook of een Beatlesque gelaagdheid. Na vier jaar sleutelen in de studio moest hij ook wel met iets bijzonders op de proppen komen. Colors is een optelsom van zijn genialiteit en in alles een waardige opvolger van zijn onvolprezen meesterwerken Mellow Gold en Odelay. De dubbele vinyleditie is zeer fraai en bevat standaard roodgekleurd vinyl. Tekst Mania | Ruud Verkerk

Protomartyr – Relatives In Descent

Protomartyr – Relatives In Descent (V2)

Het onheilspellende, trage intro van My Children, afkomstig van Protomartyrs nieuwe album Relatives In Descent doet sterk denken aan Joy Division en zo zweeft de geest van de band uit Manchester wel vaker rond op de vierde plaat van de postpunkformatie uit Detroit. Wat te denken van dat drumritme in albumopener A Private Understanding.

Wie dacht dat Protomartyr het niveau van het twee jaar eerder verschenen, prachtige The Agent Intellect niet meer zou kunnen evenaren, wordt blij verrast, want Relatives In Descent is een nog sterker album. Diverser vooral.

Er wordt wat vaker met tempo’s gepeeld en de stem van Joe Casey, de zanger die pragmatisch omgaat met zijn vocale beperkingen, wordt alsmaar voller en meeslepender. Hij laveert nog altijd enigszins tussen praten en zingen en begint dat steeds beter onder de knie te krijgen.

Relatives In Descent is geen conceptalbum, maar thematisch gezien komt het begrip waarheid wel veel naar voren. “I used to think that truth was something that existed, that there were certain shared truths, like beauty”, zegt Casey. “Now that’s being eroded. People have never been more skeptical, and there’s no shared reality. Maybe there never was.”

Het album is duister, het gromt en schuurt en windt vooral op. De boel verslapt geen moment en er kan ook weer gedanst worden. Onder meer op het gejaagde, alsook verrukkelijke en zelfs behoorlijk verslavende Don’t Go To Anacita, met een refrein – dat voorspel ik alvast – dat uit vele kelen wordt meegeschreeuwd straks in november, in Groningen, Utrecht en Rotterdam. Male Plague is van hetzelfde laken een pak; ook dat gaat in huize Visscher met gemak tien keer op repeat.

Relatives In Descent is een album om ongelooflijk blij van te worden en gaat in nogal wat eindejaarslijstjes terechtkomen. Zonder meer in dat van ondergetekende. Pieter Visscher

LIVEDATA 09/11 Vera, Groningen 09-12/11 Le Guess Who, Utrecht 11/11 Rotown, Rotterdam 21/11 Rotonde, Brussel

Kele Okereke – Fatherland

Kele Okereke – Fatherland (BMG)

Kele Okereke is vooral bekend als frontman van Bloc Party en is daarnaast toe aan soloalbum nummer drie. Een meer ingetogen en vooral meer persoonlijk album, misschien ook de reden dat dit het eerste soloalbum is dat zijn achternaam draagt. Het persoonlijke gedeelte komt, net als de titel, door het feit dat hij afgelopen december vader is geworden.

Fatherland is een document voor dochter Savannah (die ook een nummer naar zich vernoemd krijgt) zodat zij weet hoe het leven van haar twee vaders eruit zag voor ze geboren werd. De teksten gaan veelal over prille en verloren liefdes, uitgaan, jong zijn en ouder worden. Okereke windt er geen doekjes om en is bij vlagen bijna pijnlijk persoonlijk, zoals alleen de titel van het nummer You Keep On Whispering His Name al duidelijk maakt.

De muziek lijkt in niets op zijn eerdere werk. Het album bevat in totaal 12 tijdloze liedjes die het best te omschrijven zijn als traditioneel songschrijven. De dance van zijn eerste twee albums hebben plaatsgemaakt voor akoestische gitaar, piano, blazers en strijkers. De dagen van het clubben liggen achter hem en hij luisterde voor het opnemen van dit album voornamelijk naar Elliott Smith’ Either/Or, Nick Drakes Pink Moon, Joni Mitchells Blue en Al Greens Still In Love With You. Stuk voor stuk referenties die je terug hoort op het album. De prachtige single Yemaya heeft veel Nick Drake in zich. Road To Ibadan lijkt vooral qua zanglijn geïnspireerd te zijn door Joni Mitchell. Het rond een soulvol orgeltje gebouwde Grounds For Resentment, een duet met Years & Years’ Olly Alexander, laat wat Al Green doorschemeren. En misschien wel het mooiste nummer van de plaat Versions Of Us, met Corrine Bailey Rae, komt het dichtst bij Elliott Smith. Beide zangers zijn een mooie aanvulling op Okerekes stem, die zijn persoonlijke teksten vele malen gevoeliger zingt dat hij ooit eerder deed, maar vooral de combinatie met Bailey Rae is een match made in heaven.

Sommige nummers zijn wellicht wat braafjes en het cabareteske Capers, dat sterk doet denken aan de vaudeville uitstapjes van Freddy Mercury in Queen, is misschien niet naar ieders smaak, maar Okereke steekt zijn nek uit door iets totaal anders te doen en dat pakt voor het overgrote deel goed uit. Hij verschuilt zich niet achter elektrische gitaren of drumcomputers, maar geeft zich tekstueel en muzikaal helemaal bloot en daar is een flinke dosis lef voor nodig. Chapeau! Tekst Muzine | Fabian Hofland

Gary Numan – Savage (Songs From A Broken World)

Gary Numan – Savage (Songs From A Broken World) (BMG)

Voor wie de beste man al een tijd niet meer volgt: dit is het 22ste studioalbum van Gary Numan. Dat is met de twee Tubeway Army-albums en zijn samenwerkingen met Michael R. Smith en Bill Sharpe meegeteld, maar zonder zijn soundtrack voor de animatiefilm From Inside uit 2014.

Savage (Songs From A Broken World) is qua geluid de opvolger van Splinter (Songs From A Broken Mind) uit 2014. Maar waar Splinter een kijkje was in zijn eigen ziel, is Savage vooral zijn kijk op de wereld. Het concept is een wereld waar water schaars is, waardoor een groot deel van de bevolking is uitgestorven en degenen die overgebleven zijn het moeten zien te redden met wat ze hebben.

Dingen als herkomst, religie en politieke voorkeuren spelen geen enkele rol en er ontstaat daardoor een ras mensen dat er samen het beste van moet zien te maken. Alle culturen die er waren zijn verwaterd tot een conglomeraat. Vandaar ook de Engelse titels in iets dat lijkt op Arabisch schrift. Hiermee is hij terug bij de science fiction, wat de voornaamste inspiratie was voor zijn eerste paar albums en in het bijzonder voor nummers als Are Friends Electric? en Down In The Park. Het laat tevens enige politieke voorkeur doorschemeren van de onlangs naar Amerika verhuisde Brit. Het terugtrekken van Trump uit het Parijs Akkoord was de directe aanleiding om dit idee, dat oorspronkelijk bedoeld was als boek, uit te werken tot een album.

Muzikaal, zoals gezegd wordt de lijn van Splinter doorgetrokken en het beste te omschrijven valt als een vrij subtiele, donkere versie van industrial. Vanwege het thema en de typografie van het album zitten er hier en daar invloeden uit het Midden-Oosten in, zoals de Arabische zang in de kraker van single My Name Is Ruin en de extra melodielijn in Bed Of Thorns. Uiteraard spelen de synths nog steeds een grote rol, maar vaak meer als sfeerelement en niet meer als het instrument waar de voornaamste melodie op gespeeld wordt. De gitaar, zoals het industrial betaamt, is dik, gruizig en vol distortion met veel powerakkoorden en grote gebaren. De refreinen zijn groots en zo ontiegelijk catchy dat ze de tweede luisterbeurt al klinken of je ze al jaren kent. Maar dat was wel te verwachten van een liedjessmid die op zijn 21ste al twee monsterhits had geschreven en inmiddels al 40 jaar liedjes schrijft.
Natuurlijk wordt er hier en daar leentjebuur gespeeld bij Nine Inch Nails, zoals wel duidelijk te horen is aan de melodielijn van Pray For The Pain You Serve. Trent Reznor is sowieso een inspiratie voor Numan en waarschijnlijk ook verantwoordelijk voor zijn overstap van synthpop naar industrial ten tijde van het zeer goed ontvangen Pure uit 2000. En dan te bedenken dat Nine Inch Nails op hun beurt weer geïnspireerd is door Numan, zoals te horen was op Things Falling Apart waarop ze Metal coverden. De rustige nummers zijn vol van sfeer en klinken soms zelfs als een soundtrack. Zo had afsluiter Broken zo gebruikt kunnen worden in zowel de originele als de nieuwe versie van Blade Runner.

Savage (Songs From A Broken World) is een sterk conceptalbum dat goed in elkaar steekt en tegelijkertijd een paar dijken van singles bevat. Het laat een ervaren songschrijver horen die zich in de studio en als producer blijft ontwikkelen. Hij klampt zich niet krampachtig vast aan zijn oude geluid of succesformules, maar probeert ook niet geforceerd hip te doen en heel erg met de trends mee te gaan. Zijn geluid blijft geleidelijk aan evolueren en toont een stijlvol ouder wordende meneer Numan wiens uiterste houdbaarheidsdatum nog lang niet verstreken is. Tekst Muzine Fabian Hofland

LIVEDATA 19/10 Het Depot, Leuven (sold out) 21/10 Paradiso, Amsterdam (sold out)

Courtney Barnett & Kurt Vile – Lotta Sea Lice

Courtney Barnett & Kurt Vile – Lotta Sea Lice (Marathon)

Natuurlijk kennen we Courtney Barnett van haar fenomenale debuutplaat Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit uit 2015. En ook Kurt Vile is als songwriter (en als voormalig gitarist van The War On Drugs) geen muzikale vreemdeling. Maar anno 2017 blijken deze twee onbetwiste fans van elkaars werk ook samen een gouden muziekcombinatie te vormen.

De nummers op hun album Lotta Sea Lice zijn stuk voor stuk van een zeer hoge kwaliteit. Oké, het zijn soms covers (bijvoorbeeld van Jen Cloher en Belly) of interpretaties van elkanders nummers, maar zijn wel altijd erg mooi. De liedjes die ze samen schreven, zijn eveneens meer dan geslaagd. Over Everything bijvoorbeeld is de eerste song die ze samen maakten. Die legt de lat meteen al hoog. Let It Go (gebaseerd op een samengeraapte reeks appjes die de twee naar elkaar stuurden) is tevens fraai en Continental Breakfast blijkt een heerlijk ongedwongen folksong.

Andere pareltjes? Barnetts intieme soloversie van Viles song Peepin’ Tom(boy) en de nieuwe versie van Barnetts nummer Out Of The Woodwork (nu Outta The Woodwork gedoopt) die eigenwijs afwijkt van het origineel. Stemmen passen prachtig bij elkaar, gitaarpartijen grijpen geweldig ineen: dit duo werkt kortom als een dolle. Tekst Mania | Dennis Dekker

Mooon – Mooon’s Brew

Mooon – Mooon’s Brew (Excelsior)

Drie jonge gasten (de broers Tom en Gijs de Jong en neef Timo van Lierop) begonnen een paar jaar geleden in een schuur in Aarle-Rixtel de blues te spelen. Maar dan wel op zo’n manier dat ze vorig jaar mochten deelnemen aan de Popronde. Dus à la voorbeelden Rory Gallagher en Paul Butterfield Blues Band en met invloeden uit surf, psychedelica en garagerock. Dat trok de aandacht van Excelsior Recordings, die nu debuut Mooon’s Brew uitbrengt. Het debuut van Mooon (met drie o’s).

De geweldige single Mary You Wanna roept meteen herinneringen op aan bands uit Golden Years Of Dutch Pop Music. Maar er is meer moois; het tweetal Too Cool For Skool en Surfin’ With You dat de plaat opent. Melig is het korte Intermission, terwijl We Had It Coming klinkt als nieuw ontdekt Cuby + The Blizzards-nummer. Dit sterke album past in het rijtje van Nederpopacts zoals DeWolff, Black Marble Selection en recentelijk nog Dawn Brothers. Tekst Mania | Erik Damen

LIVEDATA 13/10 Stroomhuisje/Effenaar, Eindhoven (releaseshow) 14/10 V11/Rotown, Rotterdam 21/10 Gebr. Den Nobel, Leiden 28/10 OJC Niks, Horst 09/11 Luxor Live, Arnhem 10/11 So What, Gouda 17/11 Mezz, Breda 22/11 Burgerweeshuis, Deventer 30/11 Sugarfactory, Amsterdam

Liam Gallagher – As You Were

Liam Gallagher – As You Were (Warner)

Het heeft even geduurd. Maar hier is dan eindelijk het solodebuut van Liam Gallagher. Van hemzelf mag het geen soloalbum heten, maar gewoon het volgende album van de man die zowel Oasis als Beady Eye was. Hoewel zeker bij die eerste band er minimaal één persoon op de wereld is die daar anders over denkt. Al in juni werd een eerste nummer uitgebracht, Wall Of Glass, waarop onder meer werd samengewerkt met producer Greg Kurstin, die we van vele anderen kennen, maar recent toch vooral van Adeles Hello.

Als invloed heeft Gallagher altijd aangegeven alleen door John Lennon en muziek in het algemeen te zijn beïnvloed, maar daarin doet hij zichzelf toch echt tekort. Veel new wave en punk, zelfs een portie gitaarrock, waaruit je bijna zou mogen concluderen dat meneer ook weleens een Amerikaanse plaat op zet. Opmerkelijk is ook de sterk psychedelische inslag van Chinatown. In For What It’s Worth (geen cover) een opmerkelijk statement van Gallagher, aangezien hij zich voor het eerst excuseert aan iedereen die ooit door hem benadeeld is of wie hij anderszins verdriet heeft toegedaan. Ook in afsluiter I’ve All I Need toont hij zich van een opmerkelijk ingetogen zijde, en lijkt er enige retrospectie in zijn muziek door te klinken.

Het klassieke materiaal van Oasis blijft het beste waar Liam zijn talent aan gegeven heeft, maar As You Were komt daar vlak achteraan, een bevlogen album van een nog lang niet uitgerangeerde held. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

Melanie de Biasio – Lillies

Melanie de Biasio – Lillies (PIAS)
De Belgische zangeres Melanie de Biasio maakte aan het begin van 2014 een onuitwisbare indruk met No Deal. Op Lillies slaat ze een brug tussen Billie Holiday en Portishead en maakt ze een plaat die je na één keer horen nooit meer wilde vergeten.

Na het tussendoortje Blackened Cities (met één complexe track van 25 minuten) keert Melanie de Biasio nu terug met Lillies. Waar ze op haar vorige platen een beroep deed op gelouterde jazzmuzikanten, keert ze op Lillies terug naar de basis. Melanie de Biasio sloot zich voor haar nieuwe plaat op in een kleine kamer zonder ramen en had genoeg aan haar computer en een goedkope microfoon.

Lillies klinkt hierdoor anders dan No Deal, maar Melanie de Biasio heeft de sterke punten van haar vorige plaat behouden. Ook op Lillies maakt de Belgische muzikante donkere muziek vol onderhuidse spanning en ook dit keer snijdt haar geweldige stem keer op keer dwars door de ziel. Het vertrouwen op eenvoudige middelen heeft de songs van Melanie de Biasio alleen maar intiemer en indringender gemaakt en hoe vaker je ze hoort hoe onmisbaarder ze worden. Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATA 04/11 Crossing Border, Den Haag 05/11 TivoliVredenburg, Utrecht 06/11 Grand Theatre Up, Groningen 17+18/12 Ancienne Belgique, Brussel (BE)

Liefhebbers luisteren naar Pinguin Pluche!

Ane Brun – Leave Me Breathless

Ane Brun – Leave Me Breathless (V2)

Dit nieuwe album van Ane Brun, haar zevende, komt voort uit een romantische mixtape die ze maakte voor een nieuwe geliefde. Die relatie hield niet lang stand, maar nu is er wel Leave Me Breathless, waarop de Noorse chanteuse veertien liefdesliedjes van anderen vertolkt.

Daarbij toont ze lef, want sommige van de gekozen nummers zijn grijsgedraaide evergreens waar hele generaties (inclusief zijzelf natuurlijk) zijn opgegroeid, zoals I Want To Know What Love Is (Foreigner), Unchained Melody (Righteous Brothers), Big Yellow Taxi (Joni Mitchell) en zelfs Hero (Mariah Carey). Daarnaast Leave Me Breathless (de titel is ontleend aan Maria McKees Show Me Heaven) gewaagde covers van How To Disappear Completely (Radiohead), Into My Arms (Nick Cave) en Right On Time (Lucinda Williams). Muzikaal is Brun hier niet zo vernieuwend bezig als op haar fraaie vorige plaat (When I’m Free uit 2015), maar ze heeft zich alle veertien liedjes wel volledig eigen gemaakt. Een geslaagde coverplaat dus. Tekst Mania | Marco van Ravenhorst