Gary Numan – Savage (Songs From A Broken World)

Gary NumanGary Numan – Savage (Songs From A Broken World) (BMG)

Voor wie de beste man al een tijd niet meer volgt: dit is het 22ste studioalbum van Gary Numan. Dat is met de twee Tubeway Army-albums en zijn samenwerkingen met Michael R. Smith en Bill Sharpe meegeteld, maar zonder zijn soundtrack voor de animatiefilm From Inside uit 2014.

Savage (Songs From A Broken World) is qua geluid de opvolger van Splinter (Songs From A Broken Mind) uit 2014. Maar waar Splinter een kijkje was in zijn eigen ziel, is Savage vooral zijn kijk op de wereld. Het concept is een wereld waar water schaars is, waardoor een groot deel van de bevolking is uitgestorven en degenen die overgebleven zijn het moeten zien te redden met wat ze hebben.

Dingen als herkomst, religie en politieke voorkeuren spelen geen enkele rol en er ontstaat daardoor een ras mensen dat er samen het beste van moet zien te maken. Alle culturen die er waren zijn verwaterd tot een conglomeraat. Vandaar ook de Engelse titels in iets dat lijkt op Arabisch schrift. Hiermee is hij terug bij de science fiction, wat de voornaamste inspiratie was voor zijn eerste paar albums en in het bijzonder voor nummers als Are Friends Electric? en Down In The Park. Het laat tevens enige politieke voorkeur doorschemeren van de onlangs naar Amerika verhuisde Brit. Het terugtrekken van Trump uit het Parijs Akkoord was de directe aanleiding om dit idee, dat oorspronkelijk bedoeld was als boek, uit te werken tot een album.

Muzikaal, zoals gezegd wordt de lijn van Splinter doorgetrokken en het beste te omschrijven valt als een vrij subtiele, donkere versie van industrial. Vanwege het thema en de typografie van het album zitten er hier en daar invloeden uit het Midden-Oosten in, zoals de Arabische zang in de kraker van single My Name Is Ruin en de extra melodielijn in Bed Of Thorns. Uiteraard spelen de synths nog steeds een grote rol, maar vaak meer als sfeerelement en niet meer als het instrument waar de voornaamste melodie op gespeeld wordt. De gitaar, zoals het industrial betaamt, is dik, gruizig en vol distortion met veel powerakkoorden en grote gebaren. De refreinen zijn groots en zo ontiegelijk catchy dat ze de tweede luisterbeurt al klinken of je ze al jaren kent. Maar dat was wel te verwachten van een liedjessmid die op zijn 21ste al twee monsterhits had geschreven en inmiddels al 40 jaar liedjes schrijft.
Natuurlijk wordt er hier en daar leentjebuur gespeeld bij Nine Inch Nails, zoals wel duidelijk te horen is aan de melodielijn van Pray For The Pain You Serve. Trent Reznor is sowieso een inspiratie voor Numan en waarschijnlijk ook verantwoordelijk voor zijn overstap van synthpop naar industrial ten tijde van het zeer goed ontvangen Pure uit 2000. En dan te bedenken dat Nine Inch Nails op hun beurt weer geïnspireerd is door Numan, zoals te horen was op Things Falling Apart waarop ze Metal coverden. De rustige nummers zijn vol van sfeer en klinken soms zelfs als een soundtrack. Zo had afsluiter Broken zo gebruikt kunnen worden in zowel de originele als de nieuwe versie van Blade Runner.

 Savage (Songs From A Broken World) is een sterk conceptalbum dat goed in elkaar steekt en tegelijkertijd een paar dijken van singles bevat. Het laat een ervaren songschrijver horen die zich in de studio en als producer blijft ontwikkelen. Hij klampt zich niet krampachtig vast aan zijn oude geluid of succesformules, maar probeert ook niet geforceerd hip te doen en heel erg met de trends mee te gaan. Zijn geluid blijft geleidelijk aan evolueren en toont een stijlvol ouder wordende meneer Numan wiens uiterste houdbaarheidsdatum nog lang niet verstreken is. Tekst Muzine Fabian Hofland

LIVEDATA 19/10 Het Depot, Leuven (sold out) 21/10 Paradiso, Amsterdam (sold out)

Courtney Barnett & Kurt Vile – Lotta Sea Lice

courtney barnettCourtney Barnett & Kurt Vile – Lotta Sea Lice (Marathon)

Natuurlijk kennen we Courtney Barnett van haar fenomenale debuutplaat Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit uit 2015. En ook Kurt Vile is als songwriter (en als voormalig gitarist van The War On Drugs) geen muzikale vreemdeling. Maar anno 2017 blijken deze twee onbetwiste fans van elkaars werk ook samen een gouden muziekcombinatie te vormen.

De nummers op hun album Lotta Sea Lice zijn stuk voor stuk van een zeer hoge kwaliteit. Oké, het zijn soms covers (bijvoorbeeld van Jen Cloher en Belly) of interpretaties van elkanders nummers, maar zijn wel altijd erg mooi. De liedjes die ze samen schreven, zijn eveneens meer dan geslaagd. Over Everything bijvoorbeeld is de eerste song die ze samen maakten. Die legt de lat meteen al hoog. Let It Go (gebaseerd op een samengeraapte reeks appjes die de twee naar elkaar stuurden) is tevens fraai en Continental Breakfast blijkt een heerlijk ongedwongen folksong.

Andere pareltjes? Barnetts intieme soloversie van Viles song Peepin’ Tom(boy) en de nieuwe versie van Barnetts nummer Out Of The Woodwork (nu Outta The Woodwork gedoopt) die eigenwijs afwijkt van het origineel. Stemmen passen prachtig bij elkaar, gitaarpartijen grijpen geweldig ineen: dit duo werkt kortom als een dolle. Tekst Mania | Dennis Dekker

 

Mooon – Mooon’s Brew

MooonMooon – Mooon’s Brew (Excelsior)

Drie jonge gasten (de broers Tom en Gijs de Jong en neef Timo van Lierop) begonnen een paar jaar geleden in een schuur in Aarle-Rixtel de blues te spelen. Maar dan wel op zo’n manier dat ze vorig jaar mochten deelnemen aan de Popronde. Dus à la voorbeelden Rory Gallagher en Paul Butterfield Blues Band en met invloeden uit surf, psychedelica en garagerock. Dat trok de aandacht van Excelsior Recordings, die nu debuut Mooon’s Brew uitbrengt. Het debuut van Mooon (met drie o’s).

De geweldige single Mary You Wanna roept meteen herinneringen op aan bands uit Golden Years Of Dutch Pop Music. Maar er is meer moois; het tweetal Too Cool For Skool en Surfin’ With You dat de plaat opent. Melig is het korte Intermission, terwijl We Had It Coming klinkt als nieuw ontdekt Cuby + The Blizzards-nummer. Dit sterke album past in het rijtje van Nederpopacts zoals DeWolff, Black Marble Selection en recentelijk nog Dawn Brothers. Tekst Mania | Erik Damen

LIVEDATA 13/10 Stroomhuisje/Effenaar, Eindhoven (releaseshow) 14/10 V11/Rotown, Rotterdam 21/10 Gebr. Den Nobel, Leiden 28/10 OJC Niks, Horst 09/11 Luxor Live, Arnhem 10/11 So What, Gouda 17/11 Mezz, Breda 22/11 Burgerweeshuis, Deventer 30/11 Sugarfactory, Amsterdam

Liam Gallagher – As You Were

Liam GallagherLiam Gallagher – As You Were (Warner)

Het heeft even geduurd. Maar hier is dan eindelijk het solodebuut van Liam Gallagher. Van hemzelf mag het geen soloalbum heten, maar gewoon het volgende album van de man die zowel Oasis als Beady Eye was. Hoewel zeker bij die eerste band er minimaal één persoon op de wereld is die daar anders over denkt. Al in juni werd een eerste nummer uitgebracht, Wall Of Glass, waarop onder meer werd samengewerkt met producer Greg Kurstin, die we van vele anderen kennen, maar recent toch vooral van Adeles Hello.

Als invloed heeft Gallagher altijd aangegeven alleen door John Lennon en muziek in het algemeen te zijn beïnvloed, maar daarin doet hij zichzelf toch echt tekort. Veel new wave en punk, zelfs een portie gitaarrock, waaruit je bijna zou mogen concluderen dat meneer ook weleens een Amerikaanse plaat op zet. Opmerkelijk is ook de sterk psychedelische inslag van Chinatown. In For What It’s Worth (geen cover) een opmerkelijk statement van Gallagher, aangezien hij zich voor het eerst excuseert aan iedereen die ooit door hem benadeeld is of wie hij anderszins verdriet heeft toegedaan. Ook in afsluiter I’ve All I Need toont hij zich van een opmerkelijk ingetogen zijde, en lijkt er enige retrospectie in zijn muziek door te klinken.

Het klassieke materiaal van Oasis blijft het beste waar Liam zijn talent aan gegeven heeft, maar As You Were komt daar vlak achteraan, een bevlogen album van een nog lang niet uitgerangeerde held. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil 

Melanie de Biasio – Lillies

Melanie de Biasio – Lillies (PIAS)
De Belgische zangeres Melanie de Biasio maakte aan het begin van 2014 een onuitwisbare indruk met No Deal. Op Lillies slaat ze een brug tussen Billie Holiday en Portishead en maakt ze een plaat die je na één keer horen nooit meer wilde vergeten.

Na het tussendoortje Blackened Cities (met één complexe track van 25 minuten) keert Melanie de Biasio nu terug met Lillies. Waar ze op haar vorige platen een beroep deed op gelouterde jazzmuzikanten, keert ze op Lillies terug naar de basis. Melanie de Biasio sloot zich voor haar nieuwe plaat op in een kleine kamer zonder ramen en had genoeg aan haar computer en een goedkope microfoon.

Lillies klinkt hierdoor anders dan No Deal, maar Melanie de Biasio heeft de sterke punten van haar vorige plaat behouden. Ook op Lillies maakt de Belgische muzikante donkere muziek vol onderhuidse spanning en ook dit keer snijdt haar geweldige stem keer op keer dwars door de ziel. Het vertrouwen op eenvoudige middelen heeft de songs van Melanie de Biasio alleen maar intiemer en indringender gemaakt en hoe vaker je ze hoort hoe onmisbaarder ze worden. Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATA 04/11 Crossing Border, Den Haag 05/11 TivoliVredenburg, Utrecht 06/11 Grand Theatre Up, Groningen 17+18/12 Ancienne Belgique, Brussel (BE)

Liefhebbers luisteren naar Pinguin Pluche!

Ane Brun – Leave Me Breathless

Ane Brun – Leave Me Breathless (V2)

Dit nieuwe album van Ane Brun, haar zevende, komt voort uit een romantische mixtape die ze maakte voor een nieuwe geliefde. Die relatie hield niet lang stand, maar nu is er wel Leave Me Breathless, waarop de Noorse chanteuse veertien liefdesliedjes van anderen vertolkt.

Daarbij toont ze lef, want sommige van de gekozen nummers zijn grijsgedraaide evergreens waar hele generaties (inclusief zijzelf natuurlijk) zijn opgegroeid, zoals I Want To Know What Love Is (Foreigner), Unchained Melody (Righteous Brothers), Big Yellow Taxi (Joni Mitchell) en zelfs Hero (Mariah Carey). Daarnaast Leave Me Breathless (de titel is ontleend aan Maria McKees Show Me Heaven) gewaagde covers van How To Disappear Completely (Radiohead), Into My Arms (Nick Cave) en Right On Time (Lucinda Williams). Muzikaal is Brun hier niet zo vernieuwend bezig als op haar fraaie vorige plaat (When I’m Free uit 2015), maar ze heeft zich alle veertien liedjes wel volledig eigen gemaakt. Een geslaagde coverplaat dus. Tekst Mania | Marco van Ravenhorst

Kitty, Daisy & Lewis – Superscope

kitty daisy lewisKitty, Daisy & Lewis – Superscope (Sunday Best)

De bakens zijn verzet bij Kitty, Daisy & Lewis. Zussen en broer Durham maken weliswaar nog steeds muziek met vader Graeme (gitaar) en moeder Ingrid (drums), maar het kindervet is er definitief af. De zussen kleden zich in loeistrakke latex catsuits, smakelijke hotpants en voorzien zichzelf van een smakelijk decolleté. Ook broer Lewis doet z’n best zo volwassen mogelijk over te komen. Muzikaal is de vriendelijke folk vervangen door rock, rockabilly en soul. Toch blijft het geluid ouderwets, zo je wilt vintage klinken.

Invloeden: sixtiespop (Black Van), Staxsoul (Love Me So), The Clash (The Game Is On), en Status Quo (Down On My Knees). Just One Kiss (met strijkers) en het instrumentale Broccoli Tempura klinken zelfs jazzy. Whole Lot Of Love (met blazers) laat het duidelijkst horen hoe K, D & L in 2017 willen klinken: een rockband, met invloeden uit alle uithoeken van het muzikale spectrum. Speciale kwaliteit van de band blijft de zang van de familie Durham. Zorg dat je naast dit swingende album ook hun superdansbare hitsingle Goin’ Up The Country uit 2008 in huis haalt. Voor het draaien wel eerst de stoelen aan de kant! Tekst Mania | Fons Delemarre

LIVEDATA 30/10 De Kreun, Kortrijk 02/11 Doornroosje, Nijmegen 13/11 Paard, Den Haag

Primus – The Desaturating Seven

PrimusPrimus – The Desaturating Seven (ATO)

The Desaturating Seven is de treffende naam van het kersverse Primus-album. Deze negende plaat is het eerste wapenfeit met nieuw eigen werk sinds zes jaar (toen kwam Green Naugahyde uit). En inderdaad, wanneer je die ultrastrakke ritmes weer hoort, dan is onverzadigbaar wel een goede term. Seven als in zeven nummers, maar ook zeven als in zeven aardmannetjes.

Voor dit album werd bassist en bandleider Les Claypool geïnspireerd door Ul de Rico’s kinderboek genaamd The Rainbow Goblins. In dat prentenboek proberen zeven aardmannetjes (die allen één kleur representeren) de regenboog te stelen om kleur op aarde te laten verdwijnen. Het maakt de teksten van duistere, doch sprookjesachtige proporties (denk Genesis ten tijde van Peter Gabriel). Over oude progrock van Genesis gesproken; ook muzikaal hoor je bands als Rush en King Crimson meer dan ooit als referenten. Extra interessant? Het zijn de eerste Primus-nummers sinds 1995 (!) die Claypool en gitarist Larry LeLonde samen met drummer Tim Alexander maakten. Tekst Mania | Dennis Dekker

Torres – Three Futures

TorresTorres – Three Futures (4AD)

Derde plaat van Mackenzie Scott, die als Torres met haar titelloze debuut uit 2013 en Sprinter uit 2015 twee platen maakte die niet onder deden voor die van de wel in bredere kring omarmde singer-songwriters in het indiesegment, maar veel minder waardering kregen. Op Three Futures werkt Torres wederom samen met de vooral van PJ Harvey bekende Rob Ellis, waardoor associaties met de muziek van PJ Harvey niet te onderdrukken zijn.

Torres kiest op haar derde plaat echter ook voor een meer eigen geluid. Het is een veelzijdig geluid vol scherpe randjes en uitstapjes buiten de gebaande paden en het is een geluid dat tijd vraagt van de luisteraar. Vergeleken met soortgenoten als Sharon van Etten, Courtney Barnett en Waxahatchee maakt Torres het je niet altijd makkelijk, maar neem de tijd voor Three Futures en de plaat wordt beter en beter. Het siert Torres dat ze nadrukkelijk haar eigen ding doet en Three Futures zet bovendien wederom een flinke stap. Omarmen dus deze eigenzinnige en zeer getalenteerde muzikante. Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATA 11/11 Bitterzoet, Amsterdam 18/11 Botanique, Brussel

Tricky – Ununiform

TrickyTricky – Ununiform (False Idols)

Triphopgrondlegger Tricky is terug met album nummer dertien. Hij doet het naar eigen zeggen iets rustiger aan, leeft gezonder en was op een betere plek toen hij deze plaat maakte. Voor het opnemen van Ununiform deed hij een stap terug en stelde zichzelf de vraag: “Hoe klinkt Tricky?” Het album is daardoor een combinatie van terugkijken en vooruitstreven geworden.

Zo werkte hij, voor het eerst sinds Angels With Dirty Faces uit 1998, weer samen met Martina Topley-Bird, zijn grote muze ten tijde van Maxinquaye. De prachtige afsluiter When We Die, grijpt qua sfeer en geluid terug naar de albums die zij samen maakten en is een welkome terugkeer van de oude Tricky.

De inmiddels vaste kracht Francesca Belmonte is ook weer van de partij. De door Tricky ontdekte zangeres, wier debuut hij produceerde en uitbracht op zijn eigen False Idols-label, is hier te horen op New Stole, een bewerking van haar eigen nummer Stole. Een cover kan je het niet echt noemen, want de twee maakten het origineel ook al samen. De versie hier is minder elektronisch, een meer sobere versie met ook iets minder theatrale zang van Belmonte. In alle opzichten een vooruitgang ten aanzien van het origineel.

Ook de opvallende cover is weer terug. Na Kylie Moniques Slow, Public Enemy’s Black Steel en Britney Spears’ Piece Of Me, om er maar een paar te noemen, is er nu het nummer Doll, een cover van Doll Parts van Hole. Een mooie, pure cover op akoestische gitaar met minimale begeleiding, gevoelig gezongen door nieuwe ontdekking Avalon Lurks. Al blijft het structureel dicht bij het origineel, het is toch een verschil van dag en nacht met het rammelende en meer schreeuwerige origineel.

Dat Tricky zijn oor aan de grond houdt, blijkt niet alleen uit de hoeveelheid nieuwe zangeressen, maar ook de toevoeging van Scriptonite, Smokey Mo en Basta; twee rappers en een hiphopproducer uit Rusland. Een scene die hij naar verluidt al twintig jaar volgt en waarvoor hij naar Moskou is gegaan om met deze jongens te werken. Ze zijn te horen (in het Russisch dus) op het groovy half dance/half grime-nummer Same As It Ever Was, op minimale beatstrack It’s Your Day en de funky elektronische hiphoptrack Bang Boogie, waar Tricky zelf niet te horen is en het spotlight volledig gericht is op Scriptonite. Misschien komt het door wederom de nauwe samenwerkingen met hiphop-mc’s en producers dat sommige nummers qua gevoel terug doen denken aan Juxtapose, zijn plaat met producers Grease en ex-Cypress Hill DJ Muggs. De donkere, bluesy single The Only Way, geproduceerd door Basta, is even introspectief en gevoelig als For Real. Daarnaast zullen vooral de snelle raps van Scriptonite voor sommige fans net zo slikken zijn als de raggastijlraps van The Mad Dog Reflex op Juxtapose.

Ununiform is een zeer geslaagde mix tussen oud en nieuw. De rokerige beats, de donkere sfeer en alles wat Tricky zo uniek maakt zijn volop aanwezig, met aan de andere kant een flinke dosis nieuwe stromingen, moderne producties en een stel jonge (Russische) honden. Vertrouwd en vooruitstrevend in gelijke mate. Hij is als vocalist niet op ieder nummer te horen, maar waar ‘Tricky de zanger’ er niet is, is er nog altijd ‘Tricky de producer’ die de touwtjes stevig in handen heeft en tegelijkertijd de vrije hand geeft aan veel jong talent. Zelden stond iemand zo ver in zijn carrière nog zo dicht bij de jongere generaties en de straat. Deze rusteloze ziel blijft de hele wereld over verhuizen, zich opnieuw oriënteren en nieuwe wegen bewandelen en dat komt zijn muziek nog altijd ten goede. Hij wordt er misschien zelf op den duur moe van, maar als dit het resultaat is hoop ik dat hij nog lang rusteloos blijft. Tekst Muzine | Fabian Hofland

LIVEDATUM 01/12 Paradiso, Amsterdam