Kitty, Daisy & Lewis – Superscope

kitty daisy lewisKitty, Daisy & Lewis – Superscope (Sunday Best)

De bakens zijn verzet bij Kitty, Daisy & Lewis. Zussen en broer Durham maken weliswaar nog steeds muziek met vader Graeme (gitaar) en moeder Ingrid (drums), maar het kindervet is er definitief af. De zussen kleden zich in loeistrakke latex catsuits, smakelijke hotpants en voorzien zichzelf van een smakelijk decolleté. Ook broer Lewis doet z’n best zo volwassen mogelijk over te komen. Muzikaal is de vriendelijke folk vervangen door rock, rockabilly en soul. Toch blijft het geluid ouderwets, zo je wilt vintage klinken.

Invloeden: sixtiespop (Black Van), Staxsoul (Love Me So), The Clash (The Game Is On), en Status Quo (Down On My Knees). Just One Kiss (met strijkers) en het instrumentale Broccoli Tempura klinken zelfs jazzy. Whole Lot Of Love (met blazers) laat het duidelijkst horen hoe K, D & L in 2017 willen klinken: een rockband, met invloeden uit alle uithoeken van het muzikale spectrum. Speciale kwaliteit van de band blijft de zang van de familie Durham. Zorg dat je naast dit swingende album ook hun superdansbare hitsingle Goin’ Up The Country uit 2008 in huis haalt. Voor het draaien wel eerst de stoelen aan de kant! Tekst Mania | Fons Delemarre

LIVEDATA 30/10 De Kreun, Kortrijk 02/11 Doornroosje, Nijmegen 13/11 Paard, Den Haag

Primus – The Desaturating Seven

PrimusPrimus – The Desaturating Seven (ATO)

The Desaturating Seven is de treffende naam van het kersverse Primus-album. Deze negende plaat is het eerste wapenfeit met nieuw eigen werk sinds zes jaar (toen kwam Green Naugahyde uit). En inderdaad, wanneer je die ultrastrakke ritmes weer hoort, dan is onverzadigbaar wel een goede term. Seven als in zeven nummers, maar ook zeven als in zeven aardmannetjes.

Voor dit album werd bassist en bandleider Les Claypool geïnspireerd door Ul de Rico’s kinderboek genaamd The Rainbow Goblins. In dat prentenboek proberen zeven aardmannetjes (die allen één kleur representeren) de regenboog te stelen om kleur op aarde te laten verdwijnen. Het maakt de teksten van duistere, doch sprookjesachtige proporties (denk Genesis ten tijde van Peter Gabriel). Over oude progrock van Genesis gesproken; ook muzikaal hoor je bands als Rush en King Crimson meer dan ooit als referenten. Extra interessant? Het zijn de eerste Primus-nummers sinds 1995 (!) die Claypool en gitarist Larry LeLonde samen met drummer Tim Alexander maakten. Tekst Mania | Dennis Dekker

Torres – Three Futures

TorresTorres – Three Futures (4AD)

Derde plaat van Mackenzie Scott, die als Torres met haar titelloze debuut uit 2013 en Sprinter uit 2015 twee platen maakte die niet onder deden voor die van de wel in bredere kring omarmde singer-songwriters in het indiesegment, maar veel minder waardering kregen. Op Three Futures werkt Torres wederom samen met de vooral van PJ Harvey bekende Rob Ellis, waardoor associaties met de muziek van PJ Harvey niet te onderdrukken zijn.

Torres kiest op haar derde plaat echter ook voor een meer eigen geluid. Het is een veelzijdig geluid vol scherpe randjes en uitstapjes buiten de gebaande paden en het is een geluid dat tijd vraagt van de luisteraar. Vergeleken met soortgenoten als Sharon van Etten, Courtney Barnett en Waxahatchee maakt Torres het je niet altijd makkelijk, maar neem de tijd voor Three Futures en de plaat wordt beter en beter. Het siert Torres dat ze nadrukkelijk haar eigen ding doet en Three Futures zet bovendien wederom een flinke stap. Omarmen dus deze eigenzinnige en zeer getalenteerde muzikante. Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATA 11/11 Bitterzoet, Amsterdam 18/11 Botanique, Brussel

Tricky – Ununiform

TrickyTricky – Ununiform (False Idols)

Triphopgrondlegger Tricky is terug met album nummer dertien. Hij doet het naar eigen zeggen iets rustiger aan, leeft gezonder en was op een betere plek toen hij deze plaat maakte. Voor het opnemen van Ununiform deed hij een stap terug en stelde zichzelf de vraag: “Hoe klinkt Tricky?” Het album is daardoor een combinatie van terugkijken en vooruitstreven geworden.

Zo werkte hij, voor het eerst sinds Angels With Dirty Faces uit 1998, weer samen met Martina Topley-Bird, zijn grote muze ten tijde van Maxinquaye. De prachtige afsluiter When We Die, grijpt qua sfeer en geluid terug naar de albums die zij samen maakten en is een welkome terugkeer van de oude Tricky.

De inmiddels vaste kracht Francesca Belmonte is ook weer van de partij. De door Tricky ontdekte zangeres, wier debuut hij produceerde en uitbracht op zijn eigen False Idols-label, is hier te horen op New Stole, een bewerking van haar eigen nummer Stole. Een cover kan je het niet echt noemen, want de twee maakten het origineel ook al samen. De versie hier is minder elektronisch, een meer sobere versie met ook iets minder theatrale zang van Belmonte. In alle opzichten een vooruitgang ten aanzien van het origineel.

Ook de opvallende cover is weer terug. Na Kylie Moniques Slow, Public Enemy’s Black Steel en Britney Spears’ Piece Of Me, om er maar een paar te noemen, is er nu het nummer Doll, een cover van Doll Parts van Hole. Een mooie, pure cover op akoestische gitaar met minimale begeleiding, gevoelig gezongen door nieuwe ontdekking Avalon Lurks. Al blijft het structureel dicht bij het origineel, het is toch een verschil van dag en nacht met het rammelende en meer schreeuwerige origineel.

Dat Tricky zijn oor aan de grond houdt, blijkt niet alleen uit de hoeveelheid nieuwe zangeressen, maar ook de toevoeging van Scriptonite, Smokey Mo en Basta; twee rappers en een hiphopproducer uit Rusland. Een scene die hij naar verluidt al twintig jaar volgt en waarvoor hij naar Moskou is gegaan om met deze jongens te werken. Ze zijn te horen (in het Russisch dus) op het groovy half dance/half grime-nummer Same As It Ever Was, op minimale beatstrack It’s Your Day en de funky elektronische hiphoptrack Bang Boogie, waar Tricky zelf niet te horen is en het spotlight volledig gericht is op Scriptonite. Misschien komt het door wederom de nauwe samenwerkingen met hiphop-mc’s en producers dat sommige nummers qua gevoel terug doen denken aan Juxtapose, zijn plaat met producers Grease en ex-Cypress Hill DJ Muggs. De donkere, bluesy single The Only Way, geproduceerd door Basta, is even introspectief en gevoelig als For Real. Daarnaast zullen vooral de snelle raps van Scriptonite voor sommige fans net zo slikken zijn als de raggastijlraps van The Mad Dog Reflex op Juxtapose.

Ununiform is een zeer geslaagde mix tussen oud en nieuw. De rokerige beats, de donkere sfeer en alles wat Tricky zo uniek maakt zijn volop aanwezig, met aan de andere kant een flinke dosis nieuwe stromingen, moderne producties en een stel jonge (Russische) honden. Vertrouwd en vooruitstrevend in gelijke mate. Hij is als vocalist niet op ieder nummer te horen, maar waar ‘Tricky de zanger’ er niet is, is er nog altijd ‘Tricky de producer’ die de touwtjes stevig in handen heeft en tegelijkertijd de vrije hand geeft aan veel jong talent. Zelden stond iemand zo ver in zijn carrière nog zo dicht bij de jongere generaties en de straat. Deze rusteloze ziel blijft de hele wereld over verhuizen, zich opnieuw oriënteren en nieuwe wegen bewandelen en dat komt zijn muziek nog altijd ten goede. Hij wordt er misschien zelf op den duur moe van, maar als dit het resultaat is hoop ik dat hij nog lang rusteloos blijft. Tekst Muzine | Fabian Hofland

LIVEDATUM 01/12 Paradiso, Amsterdam

METZ – Strange Peace

METZMETZ – Strange Peace (Konkurrent)

Wanneer de wereld in de fik staat, heb je meer dan ooit de behoefte woede en machteloosheid het hoofd te bieden met behulp van furieuze muziek. METZ (met hoofdletters) biedt uitkomst, met de derde worp van de band: Strange Peace.

Vreemde vrede inderdaad. Cynisme waarmee we wel uit de voeten kunnen.

Is het producer Steve Albini die je op de achtergrond “We’re rolling” hoort zeggen, voordat wordt afgetrapt met het ziedende Mess Of Wires? De toon is gezet in elk geval. “Mess Of Wires herinnert me eraan om uit te spreken en te zeggen wat ik geloof”, vertelt METZ-frontman Alex Edkins over het nummer. “Om eerlijk te zijn voor mezelf. Het is gebruikelijk dat je gedachten inconsequent zijn, maar stilte is vaak beroerder. Spreek over waar je in gelooft. Waar je voor staat. Luid en vaak. In de geest van dit lied wil ik de gewelddadige en hatelijke acties van de white supremacists en neonazi’s in Charlottesville sterk veroordelen. Hun pogingen om verdeeldheid en angst te zaaien door intimidatie en geweld, mogen geen plaats krijgen in deze wereld.”

Steve Albini, bekend van zijn productiewerk voor onder meer Nirvana, Pixies en PJ Harvey is erin geslaagd METZ wat vetter te laten klinken dan op de voorgangers METZ en II. Wat voller ook, zou je kunnen zeggen. Dat de band íets melodieuzer punk is gaan maken, daar zijn gitarist en vocalist Alex Edkins, bassist Chris Slorach, en drummer Hayden Menzies natuurlijk zelf verantwoordelijk voor.

Terwijl METZ hoorbaar zijn best heeft gedaan songs te schrijven die wat sneller beklijven, is er qua punkattitude eigenlijk niets veranderd. De Canadezen zetten nog altijd nietsontziende noisepunk op plaat en zo horen we ze het liefst. Op Strange Peace klinkt METZ gejaagder dan ooit en dat komt het geluid alleen maar ten goede. Tekst Pieter Visscher

LIVEDATA 09/11 Hedon, Zwolle 10/11 De Kruen, Kortrijk 11/11 Le Guess Who?, Utrecht

 

Oscar and the Wolf – Infinity

Oscar and the WolfOscar and the Wolf – Infinity (PIAS)

Max Colombie is het opperhoofd van Oscar and The Wolf en met het debuutalbum Entity brak hij meteen door. De plaat won diverse prijzen, er stonden een paar dikke hits op en de band stond op alle gerenommeerde festivals. Drie jaar later is het tijd voor de opvolger en voor het songmateriaal nam Colombie een jaar de tijd. Het resultaat is een eclectische serie songs die precies het contrast aangeeft waar Colombie naar zoekt. De naam Oscar is poëtisch en vertegenwoordigt de dromerige kant van Infinity.

The Wolf symboliseert de eenzame en meer duistere kant van zijn persoonlijkheid en daardoor hebben zijn songs altijd meerdere lagen. Zo kan een ogenschijnlijk vrolijk deuntje voorzien worden van een sombere tekst en is er een balans tussen donker en licht. Colombie liet zich beïnvloeden door The Smiths – ook zo’n band met meerdere lagen in muziek en tekst – en door electropop noir met een flinke vleug r&b. Regelmatig vliegt hij uit de bocht en dat maakt het niet overal even makkelijke kost, maar het blijft wel lang intrigeren. Naar verluidt heeft Colombie een dramatisch jaar achter de rug en dat gevoel heeft hij geprobeerd te omarmen en te vertalen naar zijn muziek. Nick Cave is fan van de band en dat mag met nadruk een kwaliteitsstempel zijn. En met Infinity zet de band een grote stap vooruit. Tekst Mania | Bert Dijkman

LIVEDATA 27-28/10 Sportpaleis, Antwerpen 17-18/11 AFAS Live, Amsterdam

Godspeed You! Black Emperor – Luciferian Towers

godspeedGodspeed You! Black Emperor – Luciferian Towers (Constellation)

Heerlijk mysterieus gezelschap blijft het toch, dat Godspeed You! Black Emperor. Fascinerend bovendien. Luciferian Towers is het zesde studioalbum van de Canadese postrockformatie, die in 1994 ‘debuteerde’ met All Lights Fucked On The Hairy Amp Drooling, dat in een oplage van 33 cassettebandjes verscheen en de toekomstige experimenteerdrift van de band al enigszins verraadt. Opnames ervan zijn te vinden op YouTube, maar je wordt er, zeker geluidstechnisch, niet al te vrolijk van.

Dat geldt wel voor Luciferian Towers, met zijn vier tracks. De band zegt er het volgende over: “Deze plaat hebben we in de gemeenschappelijke puinhoop van het opvoeden van honden en kinderen gemaakt. Gevuld met vreselijke vreugde. We richten ons op verkeerde noten die ontploffen, een stille muterende, versterkte hemel. We hebben het allemaal in een brandende motorboot opgenomen.” Het blijven muzikanten die het liefst zo veel mogelijk vraagtekens oproepen en dat is ze nu ook weer gelukt.

Luciferian Towers zou de soundtrack kunnen zijn van een bloedstollende western. Meer dan ooit leent het postrockgeluid van de band zich daarvoor. Het meest fascinerende is dat je maar geen grip krijgt op de zangloze geluidstekeningen die Godspeed You! Black Emperor op het doek kladt. Klankschilderijen, ingekleurd met veel gitaar, veel percussie, viool, alsook trompet, saxofoon en fluit. Songs met een, meestal, epische opbouw. Anthem For No State spant de kroon en zuigt je naar binnen. Een song met licht aan het eind van de tunnel. Je hoort de wolken wegtrekken.

Dat Godspeed You! Black Emperor nog immer politiek geëngageerd is, alsook maatschappijkritisch, blijkt uit songtitels als datzelfde Anthem For No State, Undoing A Luciferian Towers en Bosses Hang. Bandleden hebben naar verluidt anarchistische sympathieën, en wie goed luistert, hoort dat terug op Luciferian Towers. Terwijl er ook op dit ongrijpbare werkstuk genoeg structuur hoorbaar is om de aandacht er zo’n drie kwartier bij te houden. Tekst Pieter Visscher

LIVEDATA 01/11 Forest National, Brussel 02/11 Paradiso, Amsterdam 21/04 013, Tilburg

Wolf Alice – Visions Of A Life

Wolf AliceWolf Alice – Visions Of A Life (Dirty Hit)

Over bands gesproken die sprongen hebben gemaakt na hun eerste album. Wolf Alice! En dan geen lullige sprongen. Nee, sprongen met zevenmijlslaarzen. ‘De altijd lastige tweede’ – het is een adagium dat in geen geval van toepassing is op het Engelse kwartet.

Debuutalbum My Love Is Cool, dat in 2015 verscheen, was al een bijzonder prettige kennismaking met de band en nu is er dus de in Los Angeles opgenomen plaat nummer twee: Visions Of A Life. Waarop de grilligheid die het debuut zo kenmerkte nog eens wordt uitgediept. Er wordt opnieuw gelaveerd tussen indiepop, shoegaze, punkrock en daarnaast worden zelfs de jaren 60 verkend (de verrukkelijke popsingle Beautifully Unconventional.

Wolf Alice heeft producer Mike Crossey (The 1975, Nothing But Thieves, Razorlight) ingeruild voor producersduo Justin Meldal-Johnsen (Beck, Nine Inch Nails) en Tom Elmhirst (David Bowie, Arcade Fire, Adele). Dat is een meesterzet geweest, naast het feit dat er op Visions Of A Life domweg sterker songmateriaal te vinden is. De shoegazy opener Heavenward lijkt nog een afvaller van My Love Is Cool, maar daarna gaat het los. Alle registers worden opengetrokken. Blikvangster Ellie Rowsell klinkt heerlijk als ze boos is en dat is ze tijdens de furieuze punkrocktrack Yuk Foo. “Am I a bitch to not like you anymore? Punch me in my face, I wouldn’t even fight you no more”, zingt de Londense, om daaraan toe te voegen: “Cause you bore me. You bore me to death. Well, deplore me. No, I don’t give a shit.”

Geen dame om ruzie mee te krijgen, denk je dan, terwijl het een nummer later opeens feest op de dansvloer is, met het eerder genoemde Beautifully Unconventional. Als Rowsell op haar liefst klinkt, terwijl ze een soort van ode brengt aan vrienden, die steevast buiten de geëffende paden wandelen. “Een feest van de individualiteit en de avonturen die ermee worden omarmd”, duidt ze de song. Ook het stukken ingetogener en veel minder poppie Planet Hunter is van een ongelooflijke schoonheid. Ontroerend bovendien, want dat kan Rowsell ook.

Fluisterend zingen doet ze onder andere in Sky Musings en dan hoor je plots een wulpse Rowsell, die de grilligheid van Visions Of A Life maar weer eens onderstreept, om tijdens het ook niet van shoegaze gespeende Formidable Cool woest te zijn, als fluisterende zang en gedoseerde agressie elkaar vinden in een innige omhelzing. Visions Of A Life is een twaalf tracks tellend kunststuk dat veel kenmerken heeft van een meesterwerk. Tekst Pieter Visscher

LIVEDATA 28/10 Le Botanique, Brussel 03/11 Melkweg, Amsterdam 

OMD – The Punishment Of Luxury

OMDOMD – The Punishment Of Luxury (100% Records)

Eigenlijk altijd wel muziek blijven maken, de mannen van OMD. Nooit een extreem urgent album uitbrengen sinds de oprichting in 1978, maar wel steevast een voldoende scoren. Nu ook weer, met The Punishment Of Luxury. Album nummer dertien. Het scoort een zesje. Daar waren we vroeger op school vaak tevreden mee.

De plaat start ijzersterk met het synthesizergeweld van titelnummer The Punishment Of Luxury, met dat dreigende intro. Een opzwepende song, waarin bovendien een hoofdrol is weggelegd voor de drumcomputer. Ook de ruim zes minuten durende tweede track Isotype, met venijnige synths is van hoog niveau.

Helaas hebben we dan meteen de hoogtepunten te pakken, terwijl er nog genoeg te genieten valt. Je vraagt je wel geregeld af waarom de stevige elektronica van de albumopener en Isotype geen vervolg krijgt. Er wordt te veel op Kraftwerk geleund en dat lijkt onnodig.

Andy McCluskey (58) en Paul Humphreys (57), opgegroeid onder de rook van Liverpool, hebben acts van heden ten dage zoals LCD Soundsystem, The Killers en The XX beïnvloed en het is knap dat ze nog op de proppen komen met een frisse langspeler, die een eeuwige jeugd verraadt van de twee heren. Want heren zijn ze wel, immer gesoigneerd.

Opvallendste song is het vrijwel instrumentale, edoch sterk militaristische La Mitrailleuse, dat zoals de titel al aangeeft, volgepropt is met mitrailleurgeweld. Het contrasteert sterk met, bijvoorbeeld, de bijzonder lichtvoetige tracks What Have We Done en Art Eats Art, zwanger van kinderlijke naïviteit. Want dat is ook Orchestral Manoeuvres In The Dark, zoals de band voluit nog altijd heet. Volgend jaar komen ze naar Tilburg. Tekst Pieter Visscher   

LIVEDATA 05/12 013, Tilburg 06/12 De Roma, Borgerhout

Marilyn Manson – Heaven Upside Down

Marilyn Manson – Heaven Upside Down (Loma Vista)

Shockrocker Marilyn Manson is behoorlijk consistent met het uitbrengen van albums en is nu terug met zijn tiende langspeler. Die stoomt gelijk vanaf het eerste nummer Revelation 12 keihard door.

Voor het intense album heeft producer en filmcomponist Tyler Bates weer plaatsgenomen achter de knoppen, die dat ook deed bij de vorige plaat The Pale Emperor. Toch borduurt Heaven Upside Down daar niet op voort. Manson klinkt gejaagd, verontrustend, energiek en het album komt in de buurt van zijn doorbaakalbums Antichrist Superstar en Mechanical Animals. Tekstueel, waarbij thema’s als seks, politiek, romantiek en geweld weer voorbij komen, en conceptueel blijft hij controversieel.

Muzikaal gezien leunt het album hier en daar wat op punk, maar is de ouderwetse, melodieuze en donkere industrial rock van Manson de rode draad. Heaven Upside Down is een erg goede, sinistere en gewelddadige plaat, die voor fans van het eerste uur weer herinneringen zal terugbrengen. Tekst Mania | Jesse Voorn

LIVEDATA 28/11 Klokgebouw, Eindhoven 02/12 Vorst National, Brussel