Liam Gallagher – As You Were

Liam GallagherLiam Gallagher – As You Were (Warner)

Het heeft even geduurd. Maar hier is dan eindelijk het solodebuut van Liam Gallagher. Van hemzelf mag het geen soloalbum heten, maar gewoon het volgende album van de man die zowel Oasis als Beady Eye was. Hoewel zeker bij die eerste band er minimaal één persoon op de wereld is die daar anders over denkt. Al in juni werd een eerste nummer uitgebracht, Wall Of Glass, waarop onder meer werd samengewerkt met producer Greg Kurstin, die we van vele anderen kennen, maar recent toch vooral van Adeles Hello.

Als invloed heeft Gallagher altijd aangegeven alleen door John Lennon en muziek in het algemeen te zijn beïnvloed, maar daarin doet hij zichzelf toch echt tekort. Veel new wave en punk, zelfs een portie gitaarrock, waaruit je bijna zou mogen concluderen dat meneer ook weleens een Amerikaanse plaat op zet. Opmerkelijk is ook de sterk psychedelische inslag van Chinatown. In For What It’s Worth (geen cover) een opmerkelijk statement van Gallagher, aangezien hij zich voor het eerst excuseert aan iedereen die ooit door hem benadeeld is of wie hij anderszins verdriet heeft toegedaan. Ook in afsluiter I’ve All I Need toont hij zich van een opmerkelijk ingetogen zijde, en lijkt er enige retrospectie in zijn muziek door te klinken.

Het klassieke materiaal van Oasis blijft het beste waar Liam zijn talent aan gegeven heeft, maar As You Were komt daar vlak achteraan, een bevlogen album van een nog lang niet uitgerangeerde held. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil 

Melanie de Biasio – Lillies

Melanie de Biasio – Lillies (PIAS)
De Belgische zangeres Melanie de Biasio maakte aan het begin van 2014 een onuitwisbare indruk met No Deal. Op Lillies slaat ze een brug tussen Billie Holiday en Portishead en maakt ze een plaat die je na één keer horen nooit meer wilde vergeten.

Na het tussendoortje Blackened Cities (met één complexe track van 25 minuten) keert Melanie de Biasio nu terug met Lillies. Waar ze op haar vorige platen een beroep deed op gelouterde jazzmuzikanten, keert ze op Lillies terug naar de basis. Melanie de Biasio sloot zich voor haar nieuwe plaat op in een kleine kamer zonder ramen en had genoeg aan haar computer en een goedkope microfoon.

Lillies klinkt hierdoor anders dan No Deal, maar Melanie de Biasio heeft de sterke punten van haar vorige plaat behouden. Ook op Lillies maakt de Belgische muzikante donkere muziek vol onderhuidse spanning en ook dit keer snijdt haar geweldige stem keer op keer dwars door de ziel. Het vertrouwen op eenvoudige middelen heeft de songs van Melanie de Biasio alleen maar intiemer en indringender gemaakt en hoe vaker je ze hoort hoe onmisbaarder ze worden. Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATA 04/11 Crossing Border, Den Haag 05/11 TivoliVredenburg, Utrecht 06/11 Grand Theatre Up, Groningen 17+18/12 Ancienne Belgique, Brussel (BE)

Liefhebbers luisteren naar Pinguin Pluche!

Ane Brun – Leave Me Breathless

Ane Brun – Leave Me Breathless (V2)

Dit nieuwe album van Ane Brun, haar zevende, komt voort uit een romantische mixtape die ze maakte voor een nieuwe geliefde. Die relatie hield niet lang stand, maar nu is er wel Leave Me Breathless, waarop de Noorse chanteuse veertien liefdesliedjes van anderen vertolkt.

Daarbij toont ze lef, want sommige van de gekozen nummers zijn grijsgedraaide evergreens waar hele generaties (inclusief zijzelf natuurlijk) zijn opgegroeid, zoals I Want To Know What Love Is (Foreigner), Unchained Melody (Righteous Brothers), Big Yellow Taxi (Joni Mitchell) en zelfs Hero (Mariah Carey). Daarnaast Leave Me Breathless (de titel is ontleend aan Maria McKees Show Me Heaven) gewaagde covers van How To Disappear Completely (Radiohead), Into My Arms (Nick Cave) en Right On Time (Lucinda Williams). Muzikaal is Brun hier niet zo vernieuwend bezig als op haar fraaie vorige plaat (When I’m Free uit 2015), maar ze heeft zich alle veertien liedjes wel volledig eigen gemaakt. Een geslaagde coverplaat dus. Tekst Mania | Marco van Ravenhorst

Kitty, Daisy & Lewis – Superscope

kitty daisy lewisKitty, Daisy & Lewis – Superscope (Sunday Best)

De bakens zijn verzet bij Kitty, Daisy & Lewis. Zussen en broer Durham maken weliswaar nog steeds muziek met vader Graeme (gitaar) en moeder Ingrid (drums), maar het kindervet is er definitief af. De zussen kleden zich in loeistrakke latex catsuits, smakelijke hotpants en voorzien zichzelf van een smakelijk decolleté. Ook broer Lewis doet z’n best zo volwassen mogelijk over te komen. Muzikaal is de vriendelijke folk vervangen door rock, rockabilly en soul. Toch blijft het geluid ouderwets, zo je wilt vintage klinken.

Invloeden: sixtiespop (Black Van), Staxsoul (Love Me So), The Clash (The Game Is On), en Status Quo (Down On My Knees). Just One Kiss (met strijkers) en het instrumentale Broccoli Tempura klinken zelfs jazzy. Whole Lot Of Love (met blazers) laat het duidelijkst horen hoe K, D & L in 2017 willen klinken: een rockband, met invloeden uit alle uithoeken van het muzikale spectrum. Speciale kwaliteit van de band blijft de zang van de familie Durham. Zorg dat je naast dit swingende album ook hun superdansbare hitsingle Goin’ Up The Country uit 2008 in huis haalt. Voor het draaien wel eerst de stoelen aan de kant! Tekst Mania | Fons Delemarre

LIVEDATA 30/10 De Kreun, Kortrijk 02/11 Doornroosje, Nijmegen 13/11 Paard, Den Haag

Primus – The Desaturating Seven

PrimusPrimus – The Desaturating Seven (ATO)

The Desaturating Seven is de treffende naam van het kersverse Primus-album. Deze negende plaat is het eerste wapenfeit met nieuw eigen werk sinds zes jaar (toen kwam Green Naugahyde uit). En inderdaad, wanneer je die ultrastrakke ritmes weer hoort, dan is onverzadigbaar wel een goede term. Seven als in zeven nummers, maar ook zeven als in zeven aardmannetjes.

Voor dit album werd bassist en bandleider Les Claypool geïnspireerd door Ul de Rico’s kinderboek genaamd The Rainbow Goblins. In dat prentenboek proberen zeven aardmannetjes (die allen één kleur representeren) de regenboog te stelen om kleur op aarde te laten verdwijnen. Het maakt de teksten van duistere, doch sprookjesachtige proporties (denk Genesis ten tijde van Peter Gabriel). Over oude progrock van Genesis gesproken; ook muzikaal hoor je bands als Rush en King Crimson meer dan ooit als referenten. Extra interessant? Het zijn de eerste Primus-nummers sinds 1995 (!) die Claypool en gitarist Larry LeLonde samen met drummer Tim Alexander maakten. Tekst Mania | Dennis Dekker

Torres – Three Futures

TorresTorres – Three Futures (4AD)

Derde plaat van Mackenzie Scott, die als Torres met haar titelloze debuut uit 2013 en Sprinter uit 2015 twee platen maakte die niet onder deden voor die van de wel in bredere kring omarmde singer-songwriters in het indiesegment, maar veel minder waardering kregen. Op Three Futures werkt Torres wederom samen met de vooral van PJ Harvey bekende Rob Ellis, waardoor associaties met de muziek van PJ Harvey niet te onderdrukken zijn.

Torres kiest op haar derde plaat echter ook voor een meer eigen geluid. Het is een veelzijdig geluid vol scherpe randjes en uitstapjes buiten de gebaande paden en het is een geluid dat tijd vraagt van de luisteraar. Vergeleken met soortgenoten als Sharon van Etten, Courtney Barnett en Waxahatchee maakt Torres het je niet altijd makkelijk, maar neem de tijd voor Three Futures en de plaat wordt beter en beter. Het siert Torres dat ze nadrukkelijk haar eigen ding doet en Three Futures zet bovendien wederom een flinke stap. Omarmen dus deze eigenzinnige en zeer getalenteerde muzikante. Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATA 11/11 Bitterzoet, Amsterdam 18/11 Botanique, Brussel

Tricky – Ununiform

TrickyTricky – Ununiform (False Idols)

Triphopgrondlegger Tricky is terug met album nummer dertien. Hij doet het naar eigen zeggen iets rustiger aan, leeft gezonder en was op een betere plek toen hij deze plaat maakte. Voor het opnemen van Ununiform deed hij een stap terug en stelde zichzelf de vraag: “Hoe klinkt Tricky?” Het album is daardoor een combinatie van terugkijken en vooruitstreven geworden.

Zo werkte hij, voor het eerst sinds Angels With Dirty Faces uit 1998, weer samen met Martina Topley-Bird, zijn grote muze ten tijde van Maxinquaye. De prachtige afsluiter When We Die, grijpt qua sfeer en geluid terug naar de albums die zij samen maakten en is een welkome terugkeer van de oude Tricky.

De inmiddels vaste kracht Francesca Belmonte is ook weer van de partij. De door Tricky ontdekte zangeres, wier debuut hij produceerde en uitbracht op zijn eigen False Idols-label, is hier te horen op New Stole, een bewerking van haar eigen nummer Stole. Een cover kan je het niet echt noemen, want de twee maakten het origineel ook al samen. De versie hier is minder elektronisch, een meer sobere versie met ook iets minder theatrale zang van Belmonte. In alle opzichten een vooruitgang ten aanzien van het origineel.

Ook de opvallende cover is weer terug. Na Kylie Moniques Slow, Public Enemy’s Black Steel en Britney Spears’ Piece Of Me, om er maar een paar te noemen, is er nu het nummer Doll, een cover van Doll Parts van Hole. Een mooie, pure cover op akoestische gitaar met minimale begeleiding, gevoelig gezongen door nieuwe ontdekking Avalon Lurks. Al blijft het structureel dicht bij het origineel, het is toch een verschil van dag en nacht met het rammelende en meer schreeuwerige origineel.

Dat Tricky zijn oor aan de grond houdt, blijkt niet alleen uit de hoeveelheid nieuwe zangeressen, maar ook de toevoeging van Scriptonite, Smokey Mo en Basta; twee rappers en een hiphopproducer uit Rusland. Een scene die hij naar verluidt al twintig jaar volgt en waarvoor hij naar Moskou is gegaan om met deze jongens te werken. Ze zijn te horen (in het Russisch dus) op het groovy half dance/half grime-nummer Same As It Ever Was, op minimale beatstrack It’s Your Day en de funky elektronische hiphoptrack Bang Boogie, waar Tricky zelf niet te horen is en het spotlight volledig gericht is op Scriptonite. Misschien komt het door wederom de nauwe samenwerkingen met hiphop-mc’s en producers dat sommige nummers qua gevoel terug doen denken aan Juxtapose, zijn plaat met producers Grease en ex-Cypress Hill DJ Muggs. De donkere, bluesy single The Only Way, geproduceerd door Basta, is even introspectief en gevoelig als For Real. Daarnaast zullen vooral de snelle raps van Scriptonite voor sommige fans net zo slikken zijn als de raggastijlraps van The Mad Dog Reflex op Juxtapose.

Ununiform is een zeer geslaagde mix tussen oud en nieuw. De rokerige beats, de donkere sfeer en alles wat Tricky zo uniek maakt zijn volop aanwezig, met aan de andere kant een flinke dosis nieuwe stromingen, moderne producties en een stel jonge (Russische) honden. Vertrouwd en vooruitstrevend in gelijke mate. Hij is als vocalist niet op ieder nummer te horen, maar waar ‘Tricky de zanger’ er niet is, is er nog altijd ‘Tricky de producer’ die de touwtjes stevig in handen heeft en tegelijkertijd de vrije hand geeft aan veel jong talent. Zelden stond iemand zo ver in zijn carrière nog zo dicht bij de jongere generaties en de straat. Deze rusteloze ziel blijft de hele wereld over verhuizen, zich opnieuw oriënteren en nieuwe wegen bewandelen en dat komt zijn muziek nog altijd ten goede. Hij wordt er misschien zelf op den duur moe van, maar als dit het resultaat is hoop ik dat hij nog lang rusteloos blijft. Tekst Muzine | Fabian Hofland

LIVEDATUM 01/12 Paradiso, Amsterdam

METZ – Strange Peace

METZMETZ – Strange Peace (Konkurrent)

Wanneer de wereld in de fik staat, heb je meer dan ooit de behoefte woede en machteloosheid het hoofd te bieden met behulp van furieuze muziek. METZ (met hoofdletters) biedt uitkomst, met de derde worp van de band: Strange Peace.

Vreemde vrede inderdaad. Cynisme waarmee we wel uit de voeten kunnen.

Is het producer Steve Albini die je op de achtergrond “We’re rolling” hoort zeggen, voordat wordt afgetrapt met het ziedende Mess Of Wires? De toon is gezet in elk geval. “Mess Of Wires herinnert me eraan om uit te spreken en te zeggen wat ik geloof”, vertelt METZ-frontman Alex Edkins over het nummer. “Om eerlijk te zijn voor mezelf. Het is gebruikelijk dat je gedachten inconsequent zijn, maar stilte is vaak beroerder. Spreek over waar je in gelooft. Waar je voor staat. Luid en vaak. In de geest van dit lied wil ik de gewelddadige en hatelijke acties van de white supremacists en neonazi’s in Charlottesville sterk veroordelen. Hun pogingen om verdeeldheid en angst te zaaien door intimidatie en geweld, mogen geen plaats krijgen in deze wereld.”

Steve Albini, bekend van zijn productiewerk voor onder meer Nirvana, Pixies en PJ Harvey is erin geslaagd METZ wat vetter te laten klinken dan op de voorgangers METZ en II. Wat voller ook, zou je kunnen zeggen. Dat de band íets melodieuzer punk is gaan maken, daar zijn gitarist en vocalist Alex Edkins, bassist Chris Slorach, en drummer Hayden Menzies natuurlijk zelf verantwoordelijk voor.

Terwijl METZ hoorbaar zijn best heeft gedaan songs te schrijven die wat sneller beklijven, is er qua punkattitude eigenlijk niets veranderd. De Canadezen zetten nog altijd nietsontziende noisepunk op plaat en zo horen we ze het liefst. Op Strange Peace klinkt METZ gejaagder dan ooit en dat komt het geluid alleen maar ten goede. Tekst Pieter Visscher

LIVEDATA 09/11 Hedon, Zwolle 10/11 De Kruen, Kortrijk 11/11 Le Guess Who?, Utrecht

 

Oscar and the Wolf – Infinity

Oscar and the WolfOscar and the Wolf – Infinity (PIAS)

Max Colombie is het opperhoofd van Oscar and The Wolf en met het debuutalbum Entity brak hij meteen door. De plaat won diverse prijzen, er stonden een paar dikke hits op en de band stond op alle gerenommeerde festivals. Drie jaar later is het tijd voor de opvolger en voor het songmateriaal nam Colombie een jaar de tijd. Het resultaat is een eclectische serie songs die precies het contrast aangeeft waar Colombie naar zoekt. De naam Oscar is poëtisch en vertegenwoordigt de dromerige kant van Infinity.

The Wolf symboliseert de eenzame en meer duistere kant van zijn persoonlijkheid en daardoor hebben zijn songs altijd meerdere lagen. Zo kan een ogenschijnlijk vrolijk deuntje voorzien worden van een sombere tekst en is er een balans tussen donker en licht. Colombie liet zich beïnvloeden door The Smiths – ook zo’n band met meerdere lagen in muziek en tekst – en door electropop noir met een flinke vleug r&b. Regelmatig vliegt hij uit de bocht en dat maakt het niet overal even makkelijke kost, maar het blijft wel lang intrigeren. Naar verluidt heeft Colombie een dramatisch jaar achter de rug en dat gevoel heeft hij geprobeerd te omarmen en te vertalen naar zijn muziek. Nick Cave is fan van de band en dat mag met nadruk een kwaliteitsstempel zijn. En met Infinity zet de band een grote stap vooruit. Tekst Mania | Bert Dijkman

LIVEDATA 27-28/10 Sportpaleis, Antwerpen 17-18/11 AFAS Live, Amsterdam

Godspeed You! Black Emperor – Luciferian Towers

godspeedGodspeed You! Black Emperor – Luciferian Towers (Constellation)

Heerlijk mysterieus gezelschap blijft het toch, dat Godspeed You! Black Emperor. Fascinerend bovendien. Luciferian Towers is het zesde studioalbum van de Canadese postrockformatie, die in 1994 ‘debuteerde’ met All Lights Fucked On The Hairy Amp Drooling, dat in een oplage van 33 cassettebandjes verscheen en de toekomstige experimenteerdrift van de band al enigszins verraadt. Opnames ervan zijn te vinden op YouTube, maar je wordt er, zeker geluidstechnisch, niet al te vrolijk van.

Dat geldt wel voor Luciferian Towers, met zijn vier tracks. De band zegt er het volgende over: “Deze plaat hebben we in de gemeenschappelijke puinhoop van het opvoeden van honden en kinderen gemaakt. Gevuld met vreselijke vreugde. We richten ons op verkeerde noten die ontploffen, een stille muterende, versterkte hemel. We hebben het allemaal in een brandende motorboot opgenomen.” Het blijven muzikanten die het liefst zo veel mogelijk vraagtekens oproepen en dat is ze nu ook weer gelukt.

Luciferian Towers zou de soundtrack kunnen zijn van een bloedstollende western. Meer dan ooit leent het postrockgeluid van de band zich daarvoor. Het meest fascinerende is dat je maar geen grip krijgt op de zangloze geluidstekeningen die Godspeed You! Black Emperor op het doek kladt. Klankschilderijen, ingekleurd met veel gitaar, veel percussie, viool, alsook trompet, saxofoon en fluit. Songs met een, meestal, epische opbouw. Anthem For No State spant de kroon en zuigt je naar binnen. Een song met licht aan het eind van de tunnel. Je hoort de wolken wegtrekken.

Dat Godspeed You! Black Emperor nog immer politiek geëngageerd is, alsook maatschappijkritisch, blijkt uit songtitels als datzelfde Anthem For No State, Undoing A Luciferian Towers en Bosses Hang. Bandleden hebben naar verluidt anarchistische sympathieën, en wie goed luistert, hoort dat terug op Luciferian Towers. Terwijl er ook op dit ongrijpbare werkstuk genoeg structuur hoorbaar is om de aandacht er zo’n drie kwartier bij te houden. Tekst Pieter Visscher

LIVEDATA 01/11 Forest National, Brussel 02/11 Paradiso, Amsterdam 21/04 013, Tilburg