Albums Archieven - Page 55 of 81

METZ – Strange Peace

METZ – Strange Peace (Konkurrent)

Wanneer de wereld in de fik staat, heb je meer dan ooit de behoefte woede en machteloosheid het hoofd te bieden met behulp van furieuze muziek. METZ (met hoofdletters) biedt uitkomst, met de derde worp van de band: Strange Peace.

Vreemde vrede inderdaad. Cynisme waarmee we wel uit de voeten kunnen.

Is het producer Steve Albini die je op de achtergrond “We’re rolling” hoort zeggen, voordat wordt afgetrapt met het ziedende Mess Of Wires? De toon is gezet in elk geval. “Mess Of Wires herinnert me eraan om uit te spreken en te zeggen wat ik geloof”, vertelt METZ-frontman Alex Edkins over het nummer. “Om eerlijk te zijn voor mezelf. Het is gebruikelijk dat je gedachten inconsequent zijn, maar stilte is vaak beroerder. Spreek over waar je in gelooft. Waar je voor staat. Luid en vaak. In de geest van dit lied wil ik de gewelddadige en hatelijke acties van de white supremacists en neonazi’s in Charlottesville sterk veroordelen. Hun pogingen om verdeeldheid en angst te zaaien door intimidatie en geweld, mogen geen plaats krijgen in deze wereld.”

Steve Albini, bekend van zijn productiewerk voor onder meer Nirvana, Pixies en PJ Harvey is erin geslaagd METZ wat vetter te laten klinken dan op de voorgangers METZ en II. Wat voller ook, zou je kunnen zeggen. Dat de band íets melodieuzer punk is gaan maken, daar zijn gitarist en vocalist Alex Edkins, bassist Chris Slorach, en drummer Hayden Menzies natuurlijk zelf verantwoordelijk voor.

Terwijl METZ hoorbaar zijn best heeft gedaan songs te schrijven die wat sneller beklijven, is er qua punkattitude eigenlijk niets veranderd. De Canadezen zetten nog altijd nietsontziende noisepunk op plaat en zo horen we ze het liefst. Op Strange Peace klinkt METZ gejaagder dan ooit en dat komt het geluid alleen maar ten goede. Tekst Pieter Visscher

LIVEDATA 09/11 Hedon, Zwolle 10/11 De Kruen, Kortrijk 11/11 Le Guess Who?, Utrecht

Oscar and the Wolf – Infinity

Oscar and the Wolf – Infinity (PIAS)

Max Colombie is het opperhoofd van Oscar and The Wolf en met het debuutalbum Entity brak hij meteen door. De plaat won diverse prijzen, er stonden een paar dikke hits op en de band stond op alle gerenommeerde festivals. Drie jaar later is het tijd voor de opvolger en voor het songmateriaal nam Colombie een jaar de tijd. Het resultaat is een eclectische serie songs die precies het contrast aangeeft waar Colombie naar zoekt. De naam Oscar is poëtisch en vertegenwoordigt de dromerige kant van Infinity.

The Wolf symboliseert de eenzame en meer duistere kant van zijn persoonlijkheid en daardoor hebben zijn songs altijd meerdere lagen. Zo kan een ogenschijnlijk vrolijk deuntje voorzien worden van een sombere tekst en is er een balans tussen donker en licht. Colombie liet zich beïnvloeden door The Smiths – ook zo’n band met meerdere lagen in muziek en tekst – en door electropop noir met een flinke vleug r&b. Regelmatig vliegt hij uit de bocht en dat maakt het niet overal even makkelijke kost, maar het blijft wel lang intrigeren. Naar verluidt heeft Colombie een dramatisch jaar achter de rug en dat gevoel heeft hij geprobeerd te omarmen en te vertalen naar zijn muziek. Nick Cave is fan van de band en dat mag met nadruk een kwaliteitsstempel zijn. En met Infinity zet de band een grote stap vooruit. Tekst Mania | Bert Dijkman

LIVEDATA 27-28/10 Sportpaleis, Antwerpen 17-18/11 AFAS Live, Amsterdam

Godspeed You! Black Emperor – Luciferian Towers

Godspeed You! Black Emperor – Luciferian Towers (Constellation)

Heerlijk mysterieus gezelschap blijft het toch, dat Godspeed You! Black Emperor. Fascinerend bovendien. Luciferian Towers is het zesde studioalbum van de Canadese postrockformatie, die in 1994 ‘debuteerde’ met All Lights Fucked On The Hairy Amp Drooling, dat in een oplage van 33 cassettebandjes verscheen en de toekomstige experimenteerdrift van de band al enigszins verraadt. Opnames ervan zijn te vinden op YouTube, maar je wordt er, zeker geluidstechnisch, niet al te vrolijk van.

Dat geldt wel voor Luciferian Towers, met zijn vier tracks. De band zegt er het volgende over: “Deze plaat hebben we in de gemeenschappelijke puinhoop van het opvoeden van honden en kinderen gemaakt. Gevuld met vreselijke vreugde. We richten ons op verkeerde noten die ontploffen, een stille muterende, versterkte hemel. We hebben het allemaal in een brandende motorboot opgenomen.” Het blijven muzikanten die het liefst zo veel mogelijk vraagtekens oproepen en dat is ze nu ook weer gelukt.

Luciferian Towers zou de soundtrack kunnen zijn van een bloedstollende western. Meer dan ooit leent het postrockgeluid van de band zich daarvoor. Het meest fascinerende is dat je maar geen grip krijgt op de zangloze geluidstekeningen die Godspeed You! Black Emperor op het doek kladt. Klankschilderijen, ingekleurd met veel gitaar, veel percussie, viool, alsook trompet, saxofoon en fluit. Songs met een, meestal, epische opbouw. Anthem For No State spant de kroon en zuigt je naar binnen. Een song met licht aan het eind van de tunnel. Je hoort de wolken wegtrekken.

Dat Godspeed You! Black Emperor nog immer politiek geëngageerd is, alsook maatschappijkritisch, blijkt uit songtitels als datzelfde Anthem For No State, Undoing A Luciferian Towers en Bosses Hang. Bandleden hebben naar verluidt anarchistische sympathieën, en wie goed luistert, hoort dat terug op Luciferian Towers. Terwijl er ook op dit ongrijpbare werkstuk genoeg structuur hoorbaar is om de aandacht er zo’n drie kwartier bij te houden. Tekst Pieter Visscher

LIVEDATA 01/11 Forest National, Brussel 02/11 Paradiso, Amsterdam 21/04 013, Tilburg

Wolf Alice – Visions Of A Life

Wolf Alice – Visions Of A Life (Dirty Hit)

Over bands gesproken die sprongen hebben gemaakt na hun eerste album. Wolf Alice! En dan geen lullige sprongen. Nee, sprongen met zevenmijlslaarzen. ‘De altijd lastige tweede’ – het is een adagium dat in geen geval van toepassing is op het Engelse kwartet.

Debuutalbum My Love Is Cool, dat in 2015 verscheen, was al een bijzonder prettige kennismaking met de band en nu is er dus de in Los Angeles opgenomen plaat nummer twee: Visions Of A Life. Waarop de grilligheid die het debuut zo kenmerkte nog eens wordt uitgediept. Er wordt opnieuw gelaveerd tussen indiepop, shoegaze, punkrock en daarnaast worden zelfs de jaren 60 verkend (de verrukkelijke popsingle Beautifully Unconventional.

Wolf Alice heeft producer Mike Crossey (The 1975, Nothing But Thieves, Razorlight) ingeruild voor producersduo Justin Meldal-Johnsen (Beck, Nine Inch Nails) en Tom Elmhirst (David Bowie, Arcade Fire, Adele). Dat is een meesterzet geweest, naast het feit dat er op Visions Of A Life domweg sterker songmateriaal te vinden is. De shoegazy opener Heavenward lijkt nog een afvaller van My Love Is Cool, maar daarna gaat het los. Alle registers worden opengetrokken. Blikvangster Ellie Rowsell klinkt heerlijk als ze boos is en dat is ze tijdens de furieuze punkrocktrack Yuk Foo. “Am I a bitch to not like you anymore? Punch me in my face, I wouldn’t even fight you no more”, zingt de Londense, om daaraan toe te voegen: “Cause you bore me. You bore me to death. Well, deplore me. No, I don’t give a shit.”

Geen dame om ruzie mee te krijgen, denk je dan, terwijl het een nummer later opeens feest op de dansvloer is, met het eerder genoemde Beautifully Unconventional. Als Rowsell op haar liefst klinkt, terwijl ze een soort van ode brengt aan vrienden, die steevast buiten de geëffende paden wandelen. “Een feest van de individualiteit en de avonturen die ermee worden omarmd”, duidt ze de song. Ook het stukken ingetogener en veel minder poppie Planet Hunter is van een ongelooflijke schoonheid. Ontroerend bovendien, want dat kan Rowsell ook.

Fluisterend zingen doet ze onder andere in Sky Musings en dan hoor je plots een wulpse Rowsell, die de grilligheid van Visions Of A Life maar weer eens onderstreept, om tijdens het ook niet van shoegaze gespeende Formidable Cool woest te zijn, als fluisterende zang en gedoseerde agressie elkaar vinden in een innige omhelzing. Visions Of A Life is een twaalf tracks tellend kunststuk dat veel kenmerken heeft van een meesterwerk. Tekst Pieter Visscher

LIVEDATA 28/10 Le Botanique, Brussel 03/11 Melkweg, Amsterdam

OMD – The Punishment Of Luxury

OMD – The Punishment Of Luxury (100% Records)

Eigenlijk altijd wel muziek blijven maken, de mannen van OMD. Nooit een extreem urgent album uitbrengen sinds de oprichting in 1978, maar wel steevast een voldoende scoren. Nu ook weer, met The Punishment Of Luxury. Album nummer dertien. Het scoort een zesje. Daar waren we vroeger op school vaak tevreden mee.

De plaat start ijzersterk met het synthesizergeweld van titelnummer The Punishment Of Luxury, met dat dreigende intro. Een opzwepende song, waarin bovendien een hoofdrol is weggelegd voor de drumcomputer. Ook de ruim zes minuten durende tweede track Isotype, met venijnige synths is van hoog niveau.

Helaas hebben we dan meteen de hoogtepunten te pakken, terwijl er nog genoeg te genieten valt. Je vraagt je wel geregeld af waarom de stevige elektronica van de albumopener en Isotype geen vervolg krijgt. Er wordt te veel op Kraftwerk geleund en dat lijkt onnodig.

Andy McCluskey (58) en Paul Humphreys (57), opgegroeid onder de rook van Liverpool, hebben acts van heden ten dage zoals LCD Soundsystem, The Killers en The XX beïnvloed en het is knap dat ze nog op de proppen komen met een frisse langspeler, die een eeuwige jeugd verraadt van de twee heren. Want heren zijn ze wel, immer gesoigneerd.

Opvallendste song is het vrijwel instrumentale, edoch sterk militaristische La Mitrailleuse, dat zoals de titel al aangeeft, volgepropt is met mitrailleurgeweld. Het contrasteert sterk met, bijvoorbeeld, de bijzonder lichtvoetige tracks What Have We Done en Art Eats Art, zwanger van kinderlijke naïviteit. Want dat is ook Orchestral Manoeuvres In The Dark, zoals de band voluit nog altijd heet. Volgend jaar komen ze naar Tilburg. Tekst Pieter Visscher

LIVEDATA 05/12 013, Tilburg 06/12 De Roma, Borgerhout

Marilyn Manson – Heaven Upside Down

Marilyn Manson – Heaven Upside Down (Loma Vista)

Shockrocker Marilyn Manson is behoorlijk consistent met het uitbrengen van albums en is nu terug met zijn tiende langspeler. Die stoomt gelijk vanaf het eerste nummer Revelation 12 keihard door.

Voor het intense album heeft producer en filmcomponist Tyler Bates weer plaatsgenomen achter de knoppen, die dat ook deed bij de vorige plaat The Pale Emperor. Toch borduurt Heaven Upside Down daar niet op voort. Manson klinkt gejaagd, verontrustend, energiek en het album komt in de buurt van zijn doorbaakalbums Antichrist Superstar en Mechanical Animals. Tekstueel, waarbij thema’s als seks, politiek, romantiek en geweld weer voorbij komen, en conceptueel blijft hij controversieel.

Muzikaal gezien leunt het album hier en daar wat op punk, maar is de ouderwetse, melodieuze en donkere industrial rock van Manson de rode draad. Heaven Upside Down is een erg goede, sinistere en gewelddadige plaat, die voor fans van het eerste uur weer herinneringen zal terugbrengen. Tekst Mania | Jesse Voorn

LIVEDATA 28/11 Klokgebouw, Eindhoven 02/12 Vorst National, Brussel

Sven Hammond – Rapture

Sven Hammond – Rapture (Caroline)

Rapture is het zesde album van Sven Hammond en zijn vier kompanen, gestaag bouwend aan hun repertoire. Zij blijven zich ontwikkelen en vernieuwen en komen uitermate sterk voor de dag met dit gevarieerde album waar werkelijk geen zwak nummer op staat. Of het nu een een ballad, een funky soultrack of een rocknummer (om de ritmische bluesy tunes maar niet te vergeten) is, alles ijzersterk geproduceerd en gebracht door fantastisch goed musicerende muzikanten met daarbij dat heerlijk ronkende, rollende, grommende, stomende maar voor alles bedwelmende orgelgeluid van Figees Hammond.

Kan ook haast niet anders; de meerderheid van de band speelt al meer dan tien jaar samen. Je zou denken dat dit genre al helemaal uitgemolken is, maar fantastisch hoe deze band met het tegendeel op de proppen komt. Nitty Gritty Dirty Soul for your ears and body…
Tekst Mania | Paul Maas

LIVEDATA 23/09 Tros Muziekcafé @ de Vorstin, Hilversum 24/09 Velvet, Leiden 24/09 Concerto, Amsterdam 05/10 Rotown, Rotterdam 06/10 Patronaat, Haarlem 07/10 Hedon, Zwolle 11/10 Vera, Groningen 13/10 Doornroosje, Nijmegen 14/10 Effenaar, Eindhoven 19/10 De Helling, Utrecht 20/10 Paard, Den Haag 21/10 Metropool, Hengelo 26/10 Nieuwe Nor, Heerlen 27/10 Paradiso-Noord, Amsterdam

The Killers – Wonderful Wonderful

The Killers – Wonderful Wonderful (Universal)

The Killers is ondertussen al weer toe aan een vijfde album, genaamd Wonderful Wonderful. Voor dit werk heeft zanger Brandon Flowers veel inspiratie gehaald uit zijn persoonlijke leven.

De stemmige nummers Some Kind Of Love en Rut gaan bijvoorbeeld over zijn vrouw, die lijdt aan PTSS.

Het schrijfproces liep echter niet altijd op rolletjes. Het nummer Have All The Songs Been Written, met een gastoptreden van Mark Knopfler (Dire Straits), gaat dan ook over het hebben van een writer’s block. De upbeat-liedjes The Man, Run For Cover en Tyson geven het album wat meer ritme en dansbare pop-rock, passend in het lijstje van oudere hitjes. Dit in tegenstelling tot titeltrack Wonderful Wonderful, waarmee de uit Las Vegas afkomstige band verrast met trippy sound en cowboygitaartje.

The Killers wordt ondertussen terecht een van de grootste rockbands van de 21ste eeuw genoemd. 28 februari 2018 te zien in de Ziggo Dome, Amsterdam.
Tekst Mania | Sanne den Toom

LIVEDATA 28/02 Ziggo Dome, Amsterdam, 06/03 Sportpaleis, Antwerpen

Death From Above – Outrage! Is Now

Death From Above – Outrage! Is Now (Last Gang Records)

Outrage! Is Now is het derde studioalbum van Death From Above, dat ook een poosje het getal 1979 achter de bandnaam had staan, na een conflict met dancelabel DFA Records. Sinds dit jaar is het jaartal weer verdwenen en we hebben nog geen klachten gehoord.

Death From Above lijkt geen gek productief duo, want het bestaat al 15 jaar, maar Jesse F. Keeler en Sebastien Grainger zijn vijf jaar uit elkaar geweest. Dan is drie albums en een tweetal EP’s nog best acceptabel.

Alhoewel het geluid in de loop der jaren ietwat is gepolijst, heeft de band nooit daadwerkelijk concessies gedaan aan de intensiteit van de muziek. Death From Above is nog steevast een tweekoppig monster, dat je flink bij de strot kan grijpen en dat op Outrage! Is Now ook weer flikt. Er is nog altijd maar één band die de dienst uitmaakt in de wereld van de dancepunk en die komt uit Canada. Betrekkelijke nieuwkomer Royal Blood raakt muzikaal weliswaar aan Death From Above, maar moet qua felheid, hevigheid en kracht nog duidelijk zijn meerdere erkennen in Keeler (bas, toetsen, synths) en Grainger (zang, drums).

Death From Above is met Outrage! Is Now aan een nieuw hoofdstuk begonnen. De twee zeggen er het volgende over: “We are committed to evolution. This record is the sound of the two us pushing at the walls. We want there to be space, surprises and action! We both wanted to see how far we could take our sound as Death From Above. In a way, that has always been our objective.”

Outrage! Is Now is een tien songs tellende plaat die geen zwakke broeders kent. Neem het titelnummer met zijn snerpende synths en verwoestende drumpartijen. Horen we daar de invloed van Eric Valentine (o.a. Queens Of The Stone Age) in terug? Moonlight doet wat aan Muse denken, zeker aan het begin, maar Matthew Bellamy cum suis worden links en rechts al snel ingehaald. Sebastien Grainger lijkt Bellamy’s stem tijdens de rustiger gedeeltes van het nummer zelfs te imiteren, als ware het de Soundmixshow van Henny Huisman. Een plaagstootje? Jacques d’Ancona had het met een 8,5 beoordeeld.

Moonlight is zo’n song die je wel tien keer achter elkaar wil horen en dat geldt voor het gros van de nummers op Outrage! Is Now, dat een van de sterkste albums is die dit jaar zijn verschenen. Tekst Pieter Visscher

LIVEDATA 01/03 Botanique, Brussel 07/03 013, Tilburg

Motorpsycho – The Tower

Motorpsycho – The Tower (Rune)

De leden van Motorpsycho, met nieuwe drummer Tomas Järmyr, putten hoorbaar uit de popgeschiedenis van de zeventiger jaren en naast uiteraard psychedelica weerklinkt af en toe een flinke lik west-coast-sixties. Dat is ook niet geheel toevallig, gezien The Tower begin dit jaar aan de Amerikaanse westkust werd opgenomen.

Het album neemt her en der epische proporties aan. Neem de titeltrack, waar harmonieuze pop overschakelt naar steeds harder aanzwellende rock om uiteindelijk in sereniteit te eindigen. Stevige hypnotiserende nummers worden afgewisseld met enkele bescheiden liedjes als Stardust en Maypole, waarop de west coast wel heel nadrukkelijk naar voren komt. Echt episch wordt het op A Pacific Sonata, een klapstuk dat eigenlijk door alle ingrediënten van het album nog eens te gebruiken The Tower spectaculair samenvat. Tekst Mania | Corné Ooijman

LIVEDATA 24/10 Paradiso-Noord, Amsterdam 26/10 De Casino, Sint-Niklaas 27/10 013, Tilburg 28/10 Hedon, Zwolle 29/10 Botanique, Brussel