Category: Albums

Album van de Dag: Black Grape: Pop Voodoo

black grapeBlack Grape: Pop Voodoo (Universal)

Black Grape was het eerste project dat Shaun Ryder oppakte na het uiteenvallen van Happy Mondays in 1992. Samen met Bez zocht hij hulp bij de Ruthless Rap Assassins en maakten ze een succesvolle plaat onder de fraaie titel It’s Great When You’re Straight…Yeah. Opvolger Stupid Stupid Stupid was minder succesvol en rapper Kermit werd ernstig ziek. In 1998 ontsloeg Ryder iedereen en Happy Mondays kwamen weer bij elkaar. Dat duurde af en aan tot 2010 en in dat jaar kwamen Ryder en Kermit ook weer kortstondig bij elkaar. Die samenwerking beviel en voor het EK 2016 maakten ze onder de naam 4 Lions de single We Are England. “We need Manc street sass, intelligence and wit more than ever right now”, kondigde de band aan en tekstueel is Ryder weer scherp als vanouds. Welkome comeback dus. Tekst Mania | Bert Dijkman

Album van de Dag: Offa Rex – The Queen Of Hearts

offa rexOffa Rex – The Queen Of Hearts (Nonesuch Records)

So you think you like folk? In dat geval zal The Decemberists zeker een belletje doen rinkelen. Voor het project Offa Rex gingen ze een samenwerkingsverband aan met de Engelse singer-songwriter en multi-instrumentalist Olivia Chaney, die eerder voor de Amerikaanse folkband uit Oregon als voorprogramma optrad. Het resultaat is een ode aan de oorsprong van de hedendaagse folkmuziek.

Neem Blackleg Miner, een negentiende-eeuwse politiek geladen ballade. In eerste instantie, zou het zo van een Decemberists-album kunnen komen: mandoline, harmonium, akoestische gitaar en de heerlijke stem van Colin Meloy, die pas vrij laat in het nummer bijval krijgt van Chaney. Het is het meest toegankelijke nummer van The Queen Of Hearts, want op het merendeel van de nummers beperken Meloy en consorten zich tot begeleidingsband voor de karakteristieke stem van Chaney. Dit is traditionele folk, mensen. Een hoogwaardige exponent van de Britse folkrevival en dat is andere koek dan Amerikaanse folk, zoals al direct uit het titelnummer mag blijken, waarmee wordt geopend.

Toch is ook dit nummer achteraf bezien nog vrij toegankelijk, want nummers als The Gardener en The First Time I Ever Saw Your Face en Bonnie May vragen meer doorzettingsvermogen van de nietsvermoedende folkliefhebber. Dat The Decemberists ook hun mannetje staan bewijzen ze in het bijzonder op de twee slotnummers. Sheepcrook And Black Dog en To Make You Stay. Samen met Blackleg Miner maken ze The Queen Of Hearts ook voor de mindere folkdiehard de moeite waard, maar die moet dan wel even doorzetten.

Tekst Muzine | Theo Stepper

 

Album van de Dag: James Vincent McMorrow – True Care

James Vincent McMorrowJames Vincent McMorrow – True Care (Faction)

Waar op zijn debuut Early In The Morning nog grotendeels akoestische indiefolk te horen was, beweegt James Vincent McMorrow zich met de opvolgers Post Tropical en We Move steeds meer in de richting van soul en r&b. Op zijn nieuwe album True Care wordt die muzikale reis verder voortgezet, waarbij de Ierse singer-songwriter op minimalistische wijze laat horen hoe hij tegen het leven aankijkt. This album is life, itʼs the life Iʼve lived up to this point, itʼs the one that might be ahead of me”, vertelt hij daarover. Door middel van verschillende soundscapes probeert McMorrow de meest uiteenlopende kanten van het leven te laten horen. Van de (deels a capella) single True Care en de ingetogen pianoballade National tot het verrassende Constellations, een nummer dat door een aantal onverwachte wendingen meerdere gezichten laat zien. True Care is een boeiend en sfeervol album van een muzikant die muzikale uitdagingen niet uit de weg gaat. Tekst Mania | Godfried Nevels

Album van de Dag: Arcade Fire – Everything Now

arcade fireArcade Fire – Everything Now (Sony)

We turn the speakers up till they break. ‘Cause every time you smile it’s a fake! Stop pretending, you’ve got everything now. Zo dansbaar als de pest, de titeltrack van de nieuwe Arcade Fire: Everything Now. Met dank aan wat geleende elementen uit The Coca Cola Song van Francis Bebey. Ere wie ere toekomt. Gitzwarte tekst niettemin die Win Butler zingt, sterk contrasterend met die retevrolijke melodie en dat dito refrein. Het nummer doet onherroepelijk denken aan ABBA. Tijdens Everything Now is stilzitten onmogelijk. Het is de perfecte popsong.

Put Your Money On Me had bovendien geschreven kunnen zijn door het Zweedse superduo Björn Ulvaeus en Benny Andersson. Maar het is toch echt aan het brein van Butler en consorten ontsproten.

Van ABBA schakelt The Arcade Fire net zo makkelijk over naar reggae, met de eerste zwakke broeders op de plaat; achtereenvolgens Peter Pan en Chemistry, hoewel laatstgenoemde nog enigszins te pruimen is. Maar dat Arcade Fire zich in de toekomst nogmaals vergaloppeert aan reggae-achtige tracks lijkt uitgesloten. Je kunt je nauwelijks aan de gedachte onttrekken dat Butler een weekje Jamaica heeft gepakt en na een mojito of 9 een gitaar om z’n nek heeft gehangen. In een hangmat.

Terwijl we met het aansluitende Infinite Content alle ellende rap vergeten zijn. Een eendimensionale, gejaagde punksong van anderhalve minuut, die wel even nodig was om de aandacht er weer bij te hebben. Gekke Canadezen dat ze zijn volgt Infinite Content andermaal, maar nu in een wiegende countryversie.

Het reeds gememoreerde reggaeblokje wordt voorafgegaan door het verslavend lekkere Creature Comfort, de sterkste track op Everything Now. Handelend over met zichzelf worstelende jeugd. Creature Comfort behoort zelfs zonder discussie tot het allerbeste wat Arcade Fire op plaat heeft gezet tot nu toe. Knallende drums, elektronische bassen, Win Butler in topvorm en de licht hysterische zang van Régine Chassagne, opgeteld bij hypnotiserend syntesizergeweld, maken het nummer onweerstaanbaar. De tekst is confronterend, voor hen die het aangaat.

Some girls hate their bodies
Stand in the mirror and wait for the feedback
Assisted suicide
She dreams about dying all the time
She told me she came so close
Filled up the bathtub and put on our first record (ha, ook zelfspot!)
Saying god, make me famous
If you can’t just make it painless
Born in a diamond mine
It’s all around you but you can’t see it
The white lie of American prosperity
We wanna dance but we can’t feel the beat
Good God Damn zou Butler ook zomaar eens geschreven kunnen hebben in zijn hangmat. Het nummer leunt op een fijn basritme, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Het is eentonig en uiteindelijk ook vervelend.
We Don’t Deserve Love heeft last van datzelfde euvel. Ook Chassagne weet de song niet te redden.
Na de herhalingsoefening in het midden van de plaat, Infinite Content, wordt Everything Now afgesloten met een vervolg op de 46 seconden die de titeltrack inluiden, dus andermaal Everything Now, maar nu in een slowmotionversie.
Al met al is het materiaal op het album, waar een hele batterij aan producers op los is gelaten, veel te mager om een voldoende te scoren. Een snelle revanche in 2018 stel ik voor. Tekst Pieter Visscher

 

 

Album van de Dag: Manchester Orchestra – A Black Mile To The Surface

manchester orchestraManchester Orchestra – A Black Mile To The Surface (Caroline)

Manchester Orchestra heeft zich nooit aan één formule vastgehouden. Na het stevigere en grungy Cope uit 2014 hebben frontman Andy Hull en toetsenist/gitarist Robert McDowell de soundtrack voor de film Swiss Army Man gemaakt.

Dit schemert absoluut door in A Black Mile To The Surface waarop de band veel meer de diepte in duikt. Het album is enorm gelaagd met folky invloeden, maar flirt ook met elektronica. De arrangementen zijn groots, complex en orkestraal met de drums wat verder naar de achtergrond. Het doel was volgens Andy dan ook om de plaat net zo intens te maken als zijn voorganger, maar zonder daarvoor de volumeknop open te draaien.

Daarin zijn ze absoluut geslaagd. De subtiele opbouw leidt tot intense en prachtige breaks waarbij de nummers heerlijk wegluisteren als één geheel. De kracht van dit album zit hem dan ook in zijn gelaagdheid; elke luisterbeurt blijf je weer nieuwe dingen ontdekken en genieten. Tekst Mania | Tim Jansen

LIVEDATA 01/11 VK, Brussel 02/11 Melkweg, Amsterdam

Album van de Dag: Cage The Elephant – Unpeeled

cage the elephantCage The Elephant – Unpeeled (RCA)

Cage The Elephant is een band van uitersten. Vergelijk vuige tracks als Indy Kidz en Sell Yourself maar eens met bloedmooie pareltjes als Trouble en Cigarette Daydreams. Alsof hel en hemel samenkomen. Twee jaar na het zelfverzekerde, eclectische Tell Me I’m Pretty is de Amerikaanse band rondom de energieke zanger Matt Shultz terug met een liveplaat: Unpeeled.

Het album bevat een kleine tachtig minuten en liefst 21 nummers aan materiaal. De eigen nummers zijn voorzien van een net jasje dat af en toe ouderwets kreukelt, zoals we van Cage The Elephant morgen verwachten. Een band in topvorm. De solo op Back Against The Wall, het emotionele Rubber Ball, het meezingende publiek gedurende Cigarette Daydreams, de zwierende Schultz, het achtergrondkoortje, een strijkorkest.

Alles lijkt te kloppen. Inclusief drie sprankelende covers, waarvan Eric Wreckless’ Whole Wide eindeloos swingt. Eind januari al ijzersterk in Paradiso. Op deze live-editie echter nóg een niveautje hoger. Tekst Mania | Jelle Teitsma

 

 

Album van de Dag: Sevdaliza – Ison

sevdalizaSevdaliza – Ison (Twisted Elegance)

Sevdaliza is geboren in Teheran, Iran, in 1987, de jaren van de heerschappij van Ayatollah Khomeini. Hoewel zij in haar kindertijd, met haar familie, al naar Nederland kwam, is zij zich meer dan bewust van haar Iraanse roots. Niet voor niets kwam zij eerder dit jaar met haar eerste in het Perzisch gezongen protestsong tegen het inreisverbod voor Iraniërs in Trumps USA.

Die staat helaas niet op het Engelstalige Ison. Sevdaliza’s reputatie is tot nu toe gebaseerd op haar visuele uitingen, korte films op youtube, die echter ook altijd al voorzien waren van de nodige geluidscollages. Haar minimalistische, elektronische aanpak, voorzien van haar zachte, melancholische stemgeluid lijkt ook op Ison gemaakt voor de combinatie met sterke visuele beelden.

Als we dan al ergens mee moeten vergelijken, komt het vroege Portishead in gedachten, maar bovenal is dit een ook op zichzelf staand onderdeel van een totaalkunstenaar. Tekst Mania Jurgen Vreugdenhil

 

 

Album van de Dag: Lana Del Rey – Lust For Life

lana del reyLana Del Rey – Lust For Life (Polydor/Universal)

Met haar vijfde album, Lust For Life, gaat Elizabeth Woolridge Grant, beter bekend als Lana Del Rey, verder op het ingeslagen pad dat ze onder leiding van Dan Auerbach op Ultraviolence gevonden had.

Na het grote succes van Video Games en het tegenvallende album Born To Die is de hype rondom Lana Del Rey wat gaan liggen en heeft ze een album kunnen maken dat niet gebukt gaat onder grote druk van een platenmaatschappij.

Veel gastrollen deze keer: The Weeknd op de titeltrack, Sean Lennon op Tomorrow Never Came en Stevie Nicks op het fraaie Beautiful People, Beautiful Problems. Tekst Mania | Bert Dijkman

 

 

Album van de Dag: Dasher – Sodium

dasherDasher – Sodium (Jagjaguwar/Konkurrent)

Hoewel het artwork van een album over het algemeen weinig zegt over de inhoud of de kwaliteit van de plaat zelf, hebben we met Dasher geluk: de hoes is een pareltje, en de muziek van het album Sodium overtreft alle verwachtingen.
Het debuutalbum van deze Amerikaanse postpunkband, aangevoerd door leadzangeres/drummer Kylee Kimbrough, staat als een huis en laat het stucwerk van de muren knallen. Vuige gitaarmuziek met een smerig rauw randje, gecombineerd met een ongekende lading adrenaline en power.

Vanaf albumopener We Know So tot aan afsluiter Get So Low vliegt het trio uit Atlanta van links naar rechts, en raggen ze er flink op los. Op Soviet laten ze zich van een psychedelische kant horen, terwijl Sodium een heavymetaltintje heeft. Met Trespass, Slugg en No Guilt bewijst Dasher een band te zijn met genoeg potentie, iets wat ze een paar maanden geleden ook al bewezen als voorprogramma van Japandroids tijdens hun tournee door Nederland en België.
Mevrouw Kimbrough levert met haar band een puik album af, waarbij de trommelvliezen op de proef worden gesteld, en de stukadoor na het intensief draaien van deze schijf toch echt even moet gaan langskomen.

Tekst Muzine | Roel Schillings

 

 

 

Album van de Dag: Kenny Wayne Shepherd Band – Lay It On Down

kenny wayne shepherdKenny Wayne Shepherd Band – Lay It On Down (Concord)

In bluesrockland regeert Joe Bonamassa. Hij domineert daar trouwens door zo veel mogelijk zijpaden in te slaan en zo het genre telkens opnieuw uit te vinden. Labelgenoot (Provogue) Kenny Wayne Shepherd is ook geen kleine jongen, maar hij was de laatste tijd vooral in de weer met The Rides, een verrassend sterke gelegenheidsband van Stephen Stills.

Met Lay It On Down meldt Kenny Wayne Shepherd zich met zijn band weer onder zijn eigen naam aan het front. Al snel is te merken dat er veel werk is gemaakt van deze plaat. Veel variatie, degelijk (niet zo spectaculair) gitaarwerk, aandacht opeisende songteksten die een (meestal droevig) verhaal vertellen. Een beetje Toto, Robert Cray en inderdaad Bonamassa. Klinkt lekker allemaal en in interviews stelt Kenny Wayne Shepherd dat hij voor deze plaat het experiment heeft gezocht. Zo te horen valt dat allemaal wel mee. Tekst Mania | Wim Koevoet