Category: Albums

Dasher – Sodium (Jagjaguwar/Konkurrent)

Hoewel het artwork van een album over het algemeen weinig zegt over de inhoud of de kwaliteit van de plaat zelf, hebben we met Dasher geluk: de hoes is een pareltje, en de muziek van het album Sodium overtreft alle verwachtingen.
Het debuutalbum van deze Amerikaanse postpunkband, aangevoerd door leadzangeres/drummer Kylee Kimbrough, staat als een huis en laat het stucwerk van de muren knallen. Vuige gitaarmuziek met een smerig rauw randje, gecombineerd met een ongekende lading adrenaline en power.

Vanaf albumopener We Know So tot aan afsluiter Get So Low vliegt het trio uit Atlanta van links naar rechts, en raggen ze er flink op los. Op Soviet laten ze zich van een psychedelische kant horen, terwijl Sodium een heavymetaltintje heeft. Met Trespass, Slugg en No Guilt bewijst Dasher een band te zijn met genoeg potentie, iets wat ze een paar maanden geleden ook al bewezen als voorprogramma van Japandroids tijdens hun tournee door Nederland en België.
Mevrouw Kimbrough levert met haar band een puik album af, waarbij de trommelvliezen op de proef worden gesteld, en de stukadoor na het intensief draaien van deze schijf toch echt even moet gaan langskomen.

Tekst Muzine | Roel Schillings

 

 

 

Kenny Wayne Shepherd Band – Lay It On Down (Concord)

In bluesrockland regeert Joe Bonamassa. Hij domineert daar trouwens door zo veel mogelijk zijpaden in te slaan en zo het genre telkens opnieuw uit te vinden. Labelgenoot (Provogue) Kenny Wayne Shepherd is ook geen kleine jongen, maar hij was de laatste tijd vooral in de weer met The Rides, een verrassend sterke gelegenheidsband van Stephen Stills.

Met Lay It On Down meldt Kenny Wayne Shepherd zich met zijn band weer onder zijn eigen naam aan het front. Al snel is te merken dat er veel werk is gemaakt van deze plaat. Veel variatie, degelijk (niet zo spectaculair) gitaarwerk, aandacht opeisende songteksten die een (meestal droevig) verhaal vertellen. Een beetje Toto, Robert Cray en inderdaad Bonamassa. Klinkt lekker allemaal en in interviews stelt Kenny Wayne Shepherd dat hij voor deze plaat het experiment heeft gezocht. Zo te horen valt dat allemaal wel mee. Tekst Mania | Wim Koevoet

 

 

Chris Robinson Brotherhood – Barefoot In the Head (Silver Arrow Records)

Met enige voorzichtigheid kan worden vastgesteld dat het meer voordelen dan nadelen heeft dat The Black Crowes voor onbepaalde tijd niet meer actief zijn. Met hun projecten los van het zwart gevederde gezelschap leveren de broers Chris en Rich Robinson immers aan de lopende band en per saldo méér muziek van een zeer hoog niveau af. Rich deed dat onlangs nog met zijn Magpie Salute en met het even raak als poëtisch getitelde Barefoot In The Head is het nu weer de beurt aan Chris Robinson Brotherhood (CRB) om te verbijsteren.

Deze beeldschone plaat lijkt compleet losgezongen van conventies, verwachtingen, stijlen, trends, richtingen en bronnen. Toch klinken de tien nummers zoals veel andere CRB-muziek klinkt. Het verschil is dat de band zich van nóg meer harnassen heeft ontdaan en blootvoets door het eigen muzikale universum dartelt. Omdat recenseren nu eenmaal neerkomt op in een hokje duwen toch even dit: eclectische, soms bespiegelende, soms opbeurende en voortdurend betoverende blues, zoals op High Is Not The Top en op afsluiter Good To Know.

Hoewel dat eclectische juist weer op het prachtige Glow opduikt met een bijdrage van sarodist Alam Khan. En voor het psychedelische element, moet de luisteraar vooral bij Blonde Light Of Morning zijn. Schoenen uit en hard draaien deze plaat en telkens nieuwe ontdekkingen doen. Tekst Mania | Wim Koevoet

 

Stanton Moore – With You In Mind (Cool Green Recordings)

De in New Orleans geboren en getogen funk-, jazz- en rockdummer Stanton Moore is een nogal bezige bij, die soloprojecten afwisselt met studiowerk voor derden, tv-werkzaamheden heeft en drumles geeft. Daarnaast drumt hij in Galactic, een formatie die rock, funk, brassband, blues, jazz, hiphop, elektronica en wereldmuziek combineert. Moore maakt ook nog eens muziek onder eigen naam, in een trio met David Torkanowsky (toetsen) en bassist James Singleton.

With You In Mind is daar een product van. Een album met nummers van Allen Toussaint, waarvan Moore groot fan is. Toussaint was producer en arrangeur, zanger en pianist. Hij liet een imposant oeuvre na, toen hij in november 2015 plotseling overleed in Madrid, na een optreden. Toussaint werkte met nogal wat groten der aarde, waaronder The Band en Elvis Costello.

With You In Mind was er nooit geweest, als Toussaint ons niet was ontvallen. Het album is namelijk spontaan ontstaan, nadat hij overleed, terwijl een ander album van Moore cum suis al hoegenaamd klaar was voor release. Wat in het vat zit, verzuurt niet, moet hij hebben gedacht.

Albumopener Here Come The Girls schreef Toussaint in 1970 en werd een hit in de versie van Ernie K. Doe. Voor de heerlijk swingende versie op With You In Mind werd Cyril Neville van de Neville Brothers aangetrokken. Zo worden er op With You In Mind meer grootheden van stal gehaald. Zoals jazztrompettist Nicholas Payton, die werkte met onder anderen Daniel Lanois, Dr. John én Allen Toussaint.

Omdat muziek die uit New Orleans afkomstig is geen genregrenzen herkent, is With You In Mind een album dat moeiteloos switcht van funk naar jazz en weer terug. Een van de hoogtepunten op de plaat is Everything I Do Gone Be Funky, met een glansrol voor jazzsaxofonist Maceo Parker, die we onder meer kennen van zijn hand- en spandiensten voor James Brown, George Clinton en Prince.

With You In Mind, net zo ingetogen als uitbundig, is een formidabele ode aan Allen Toussaint, die volgens Stanton Moore de “soundtrack van New Orleans schreef”. Probeer daar maar eens een speld tussen te krijgen. Pieter Visscher

 

Kevin Morby – City Music (Dead Oceans)

Die hadden we even niet zien aankomen… Na het succesvolle album Singing Saw, dat vorig jaar uitkwam, is er al weer een nieuwe van Kevin Morby. Dat hij het album tijdens diezelfde sessies opnam met zijn vaste liveband, zal te maken hebben gehad met de urgentie die Morby voelde om de studio in te duiken. Liefhebbers van The Velvet Underground, kunnen City Music blind kopen. Hoewel er hier en daar best een kritische noot gekraakt kan worden, is dit een fijn plaatje voor een zwoele zomeravond dat prettige herinneringen oproept aan de experimentele rockgroep rond Lou Reed en John Cale.

Maar goed, kritische noten… City Music opent met een dreampopnummer, Come To Me Now, dat redelijk dissonant is, in ieder geval niet representatief en nogal ongeïnspireerd overkomt. Geen goede binnenkomer dus. Het wordt gevolgd door Cry Baby, dat net zo goed op een album van The Babies had kunnen staan. Tot zover niets bijzonders, maar 1234 is een heel aardig punkrocknummer met op het einde een leuke verwijzing naar The Ramones: (Joey, Johnny, Dee Dee, Tommy / They were all my friends, and they died).

Inmiddels heeft de stem van de 29-jarige Texaan die zoveel wegheeft van de jonge Lou Reed zich met voldoende haakjes vastgezet onder onze huid en stoort het intermezzo Flannery, waarop Meg Baird (Espers) een stuk voordraagt uit The Violent Bear It Away van de Amerikaanse schrijfster Flannery O’Connor, geenszins. Sterker nog het vormt de perfecte opmaat naar het meesterlijke liedje waarnaar het album is genoemd, City Music. Hier ontmoet Underground The Doors. Tin Can geeft een goed vervolg aan de ingeslagen weg, maar Germs-cover Caught In My Eye en vervolgens Night Time halen het tempo er weer uit en klinken eerder als vullers dan als noodzakelijke tracks.

Gelukkig weet Morby met Pearly Gates de aandacht, voor zover die toch even verslapt, weer terug te krijgen om vervolgens deze toch weer te laten verslappen door het laatste nummer Downtown’s Lights. Hoewel het album zeker geen modderfiguur slaat in een willekeurige platencollectie, is het dus niet Morby’s chef-d’oeuvre, maar boeiend is het zeker. Tekst Muzine Theo Stepper

LIVEDATA 01/11 Autumn Falls @ De Zwerver, Leffinge 03/11 Le Botanique, Brussel

 

 

Klyne – Klyne (Because Music)

Nederland heeft toch bijna een traditie in het afleveren van die artiesten die op zolderkamertjes schaven aan elektronische tracks en dan ogenschijnlijk uit het niets internationaal doorbreken. Leuk om te zien dat uit het Brabantse stadje Helmond dan nu ook weer een duo komt dat zijn eigen ding doet en groots wordt opgepakt. Het uitbrengen van een plaat onder de vleugels van Warner mag toch wel zo worden geduid.

En terecht hoor, een kiene manager in het muziekwereldje heeft een goed oor voor een act die warme melodieuze dance maakt. Klyne uit Helmond, in werkelijkheid zanger Nick Klein en producer Ferdous Dehzad, hebben een mooie elektronische sound ontwikkeld die draait om de aangename stem van Klein. Een stem met zo veel lucht en soul dat die sterk doet denken aan Terence Trent D’Arby.

De muziek van Klyne is opgebouwd uit melodielijnen die Klein neerzet met zijn stem met daarom heen minimalistische begeleiding, wat percussie en spaarzame beats. Smaakvol gedaan, op de ingehouden rustige momenten in lijn met Bob Moses. Op de debuutplaat vragen nummers als Break Away, Water Flow, Like A Razor en Ecstacy het meest de aandacht dankzij hun sterke pakkende zanglijnen.
Klyne gaat niet voor de dansvloer, met uitzondering van een enkel nummer zoals Your Touch en Sure Thing, maar lijkt meer bedoeld te zijn voor de donkere hoekjes van de disco. Tekst Muzine | Wim du Mortier 

 

 

Animal Youth – Animal (Weyrd Son Records)

Animal Youth bestaat uit drie Belgen, en is herrezen uit de as van noisepunkband Siamese Queens. Ze toeren pas sinds eind 2016, en dat voornamelijk in België. Maar het moet gezegd, Animal Youth lijkt na het beluisteren van hun debuutalbum Animal nu al klaar voor Europa.

Wat meteen al opvalt zijn de Damon Albarn-achtige, over the top schreeuwzang, de fuzzy new wave-gitaartjes, en de stuwende en, in combinatie met de drums, alles dragende bas. Maar er is ook variatie. Op Darkest Place horen we schurend apocalyptisch gitaarwerk à la A Place To Bury Strangers. Eat You Live doet denken aan de postpunk van Ought. To Burn klinkt heerlijk sludgy en In Heaven (Lady in the Radiator) is een zeer geslaagde vrije interpretatie van het gelijknamige nummer van David Lynch en Peter Ivers, die op de soundtrack van Eraserhead (debuutfilm van Lynch) is terug te vinden. Maar deze cover zou net zo goed kunnen doorgaan als een ode aan The Cure, waarin het beste van de rauwe ongepolijste postpunk van Three Imaginary Boys gemixt wordt met het avantgardistische werk van The Top. En jawel, een Interpol-referentie is er uiteraard ook, en wel in de vorm van You Don’t Know Love. Het ‘moet je echt horen’ nummer is echter Sunday, een epische knaller waarin alle registers opengetrokken worden.

Dat ze in hun bio Cocteau Twins en My Bloody Valentine als inspiratoren noemen is wellicht jeugdige overmoed en absoluut een brug te ver, maar deze jongens hebben wel degelijk goed geluisterd naar de jaren-80-platen van hun ouders. Animal is een heerlijk energiek, agressief en tegelijkertijd dromerig, donker romantisch en charmant debuut. Dit trio ongeregeld gaan we zeker live zien binnenkort! Tekst Muzine | George Meijer

 

 

 

 

Oh Wonder – Ultralife (Universal)

Oh Wonder bestaat uit het duo Josephine Vander Gucht en Anthony West en komt uit Londen. Ze debuteerden in 2015 met een titelloos album dat bestond uit singles die ze iedere maand het jaar daarvoor hadden geschreven.

Het album was een groot succes en verkocht een half miljoen exemplaren, de mix van r-‘n-b met alternatieve pop sloeg aan en ze speelden over de hele wereld.

Ultralife is de nieuwe plaat en is ook het resultaat van een gestage stroom aan singles. We horen weer veel analoge elektronica maar voor het eerst ook echte drums, basgitaar en strijkers. Tekst Mania | Bert Dijkman

LIVEDATA 18/08 Pukkelpop, Hasselt 2-3/12 Paradiso, Amsterdam 12/12 Ancienne Belgique, Brussel