Category: Albums

Mura Masa – Mura Masa (Polydor)
Alex Crossan is een producer, songwriter, multi-instrumentalist en het gezicht achter Mura Masa. Hij produceert, speelt alle instrumenten zelf en schrijft zijn eigen nummers.

Een multitalent dat een mix van future bass, kleurrijke en exotische samples en fragmentarische beats op een unieke en frisse manier combineert met de energieke elektronica uit de club.

Het debuutalbum bevat samenwerkingen met onder andere A$AP Rocky, Charli XCX, Desiigner, Jamie Lidell en Damon Albarn (Blur & Gorillaz). Dit jaar is Mura Masa nog te bewonderen op PITCH, Lowlands en zal hij in oktober TivoliVredenburg aandoen. Tekst Mania | redactie

LIVEDATA 18/08 Lowlands, Biddenghuizen 25/10 TivoliVredenburg, Utrecht 27/10 Ancienne Belgique, Brussel

 

 

HAIM – Something To Tell You (Universal)

Het Californische trio HAIM debuteerde vier jaar geleden met het bijzonder succesvolle Days Are Gone, waarop westcoastpop en 70’s-pop op zeer verrassende wijze werden vermengd met invloeden uit de r&b en funk. Het debuut van HAIM klonk als de onverwachte mix van Fleetwood Mac, Wilson Phillips, TLC en Wendy & Lisa en zo klinkt opvolger Something To Tell You eigenlijk ook.

De zang van de dames heeft de afgelopen vier jaar wel aan kracht gewonnen en ook de songs van het drietal zijn nog beter en aanstekelijker dan op het debuut. Bovendien heeft HAIM betere muzikanten en een gelouterde producer naar de studio weten te lokken, waardoor de tweede plaat van HAIM veel beter klinkt dan het bejubelde debuut.

Liefhebbers van onweerstaanbare pop met een eigenwijze twist en een verrassende mix van invloeden zijn bij HAIM nog steeds aan het juiste adres en zullen onder de indruk zijn van de flinke groei van het drietal.

Tekst Mania Erwin Zijleman

 

 

 

Phoenix – Ti Amo (Warner)

Met de hit If I Ever Feel Better zet Phoenix zich in 2000 behoorlijk op de kaart. Niet alleen in thuisland Frankrijk, maar ook zeker daarbuiten wordt het nummer een enorme hit. De lichtvoetige indiepop van Phoenix, met de synthesizer in de hoofdrol, is al vijf albums dromerig en zeker romantisch en ook op de zesde worp Ti Amo worden die wegen bewandeld.

Niet alleen muzikaal; tekstueel blijft het bij Phoenix bovendien allemaal lekker onbezorgd en luchtig. Neem niet alleen de titel van, maar zeker ook de eerste regels uit het hitje Goodbye Soleil: To get alone with you, to drag you home would do. Or park at the motel, outside the Pantheon. Champagne or chateldon. Our little ritual. Je ziet het smoorverliefde stelletje al zitten, in het fraaie Rome. De videoclip kun je er zelf bij bedenken.

Ik stel me voor dat de tekst autobiografisch is. Zanger Thomas Mars, met zijn hoge stemgeluid, een weekendje naar Rome, met zijn mooie en ondeugende echtgenote Sofia Coppola – inderdaad, de dochter van filmproducent Francis Ford Coppola.

Goodbye Soleil is een van de tien pakkende, evenwel andermaal mierzoete liedjes die de Fransen op plaat hebben gezet. Mierzoet en toch altijd weer met dat subtiele kartelrandje. Dat blijft knap en daarom is de muziek ook nog altijd wel Pinguin-fähig. Al moet een en ander niet nóg lichtvoetiger worden. Dan zeggen we: bedankt voor alles, maar voor nu goodbye soleil. Soms moet je even optreden. Tekst Pieter Visscher

LIVEDATA 15/07 Dour Festival, Dour

 

 

Jane Weaver – Modern Kosmology (Fire)

Jane Weaver komt uit Liverpool en zat jaren geleden in britpopbandje Kill Laura. Na het uiteenvallen van de groep ging ze vrij snel solo. En dat voelde prima. Weaver is autodidact, speelt alles zelf in en produceert ook nog eens haar albums.

Haar vorige albums, zoals Fallen By Watchbird (2012) en Silver Globe (2015), waren redelijk geënt op psychedelische folk. Op Modern Kosmology combineert Weaver vooral synthpop met krautrock.

Ze riep de hulp in van niemand minder dan Malcolm Mooney, ex-zanger van CAN, de band die tezamen met Neu! en Faust de exponenten vormden van de experimentele krautrock eind jaren 60 en begin jaren 70.

Nummers als H>A>K en Did You See Butterflies? laten er dan ook geen twijfel over bestaan. We horen onvervalste faustiaanse krautrock: analoge synths, monotone repeterende bas en 4/4 beats (in het muzikale jargon heet dat motorik). Het geheel wordt smaakvol ingedikt met soundscapes, violen en vocale geluidsfragmenten.

Op The Architect contrasteert de lieflijke zang van Weaver mooi met de stuwende beats en synths. De spanning in dit nummer wordt ook nog eens langzaam opgebouwd door het gefaseerd inmixen van allerlei elektronische toeters en bellen.

Een weemoedige nostalgie wordt opgeroepen door de synthesizers in Slow Motion, een nummer dat doet terugdenken aan het oude avantgardistische werk van Simple Minds (ten tijde van Real to Real Cacophony).

Afsluiter I Wish is een van de beste nummers. Kalme droompop, bedekt door een warme deken van Moog-synthesizerklanken, alsof Giorgio Moroder achter de knoppen heeft gezeten in de studio.

Jane Weaver bezorgt de luisteraar met Modern Kosmology een nostalgisch retrogevoel, vakkundig verpakt in een dromerig en bij vlagen hypnotiserend modern popjasje. Knap gedaan. Tekst Muzine George Meijer

LIVEDATA 9-12/11 Le Guess Who, Utrecht

 

 

 

Lucy Rose – Something’s Changing (eigen beheer)

De Britse singer-songwriter Lucy Rose trok met haar debuut Like I Used To en opvolger Work It Out flink wat aandacht en kon bovendien rekenen op positieve recensies, waarin haar muziek vooral werd vergeleken met die van Laura Marling. Dat was misschien net wat te veel eer, want de Britse vermaakte op haar eerste twee platen vooral met lekker in het gehoor liggende folky popliedjes.

Something’s Changing laat een ambitieuzer en experimenteler geluid horen. De instrumentatie is spaarzaam en vaak bijzonder, de songs graven wat dieper en Lucy Rose zingt wat minder lichtvoetig. Something’s Changing vraagt daarom wat meer tijd dan zijn voorgangers, maar is al heel snel een veel betere plaat met een duidelijk eigen geluid. Het is een geluid dat uiteenlopende invloeden verwerkt (waaronder invloeden uit de folk en de jazz), je meer dan eens op het verkeerde been zet, maar ook indruk maakt met songs die de fantasie stevig prikkelen.
Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATA 30/9-01/10 7 Layers Festival Paradiso, Amsterdam

 

Floating Points – Reflections – Mojave Desert (Pluto)

Sam Shepherd uit Manchester. Neurowetenschapper en muzikant ineen, luisterend naar de naam Floating Points. De creatieveling brengt met Reflections – Mojave Desert een korte film van 27 minuten uit, onder begeleiding van zes eigen tracks. De elektronische meester combineert zijn creatieve brein met geluiden uit de woestijn. Synths, drums en strak gitaarwerk gaan hand in hand met de wind en fluitende vogels. Op cd meer dan goed. Live welhaast onweerstaanbaar. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 03/08 Dekmantalfestival Eindhoven

 

 

 

Amplifier – Trippin’ with Dr. Faustus (Rockosmos)

Tijdens het High Voltage 2011 festival was ik nog niet zo te spreken over het postrock/postmetalgezelschap Amplifier; de eenvormigheid die daar ten tonele werd gespreid was in tegenspraak met eerdere prima platen zoals Octopus. Echter, sindsdien heeft de band flink aan haar revanche gewerkt.

Het heeft sowieso nooit gelegen aan die heftige gitarengeluidsmuur die de vier mannen tijdens nagenoeg elke songs bij elkaar metselen maar de composities konden (wellicht daardoor) niet altijd boeien. Op de vorige plaat Mystoria uit 2014 werd dat al beter en wat mij betreft is de Amplifier met Trippin’ with Dr. Faustus weer terug aan de postrockmetaltop.

In tien songs – met mooie titels als Grooves of Triumph, hoe toepasselijk – slagen Sel Balamir (zang, gitaar), Steve Durose (zang, gitaar ), Alex Redhead (bas) en Matt Brobin (drums) er prima in om mij de volumeknop steeds verder open te doen draaien, het hoofd met de voor mijn leeftijd nog respectabele haardos te laten schudden, de poes van de buren vijf huizen verderop de gordijnen in te jagen (mooi zo, ik heb toch een hekel aan die mensen), en dat alles met het excuus: “Ze heten toch Amplifier, nou dan.” Kortom lieve lezers, het wordt een luidruchtige zomer als jullie allen massaal mijn voorbeeld volgen! Tekst Mania | André de Waal

 

 

Peter Perrett – How The West Was Won (Domino)

Eerlijk gezegd verwachtte ik geen teken van leven meer van Peter Perrett, eerder een doodsbericht. Peter Perrett, de enigmatische voorman van een van de beste jarentachtigbands, The Only Ones, was er vanwege een levenslange heroïneverslaving niet te best aan toe. Een Only Ones-reünie van zo’n acht jaar geleden liet de lamentabele Perrett in al zijn vergane glorie zien. Het kan verkeren, want Peter Perrett is helemaal gerecupereerd. Gesecondeerd door zijn zoons op gitaar en bas, en geproduceerd door veteraan Chris Kimsey, komt het gewezen nachtdier Perrett met een onverwacht eerste soloalbum: How The West Was Won.

En wat te verwachten viel – dat bleek in 1996 al uit Peter Perrett in the One – het is Only Ones all over the place. Neem nou de titelsong How The West Was Won die al ruim een maand op YouTube circuleert: scherpe gitaren, venijnige zang en vileine, maatschappijkritische tekst: That’s how the West was won, at the point of a gun, as the’ve always done. En waarin bovendien Kim Kardashian rijmt op ‘she’s a bum.’ Perrett trakteert op How The West Was Won vooral op classic rocksongs, reflecterend op zijn roemruchte verleden, maar raakt ook de gevoelige toets in het slepende Living In My Head – overigens met een geweldige gitaarclimax. How The West Was Won is een glorieuze terugkeer aan het rockfront. Leve Peter Perrett. Tekst Mania | Wiebren Rijkeboer

 

 

King Gizzard & The Lizard Wizard – Murder Of The Universe (Flightless)

King Gizzard & The Lizard Wizard dendert ook in 2017 goed door. Vrijwel elk jaar sinds de oprichting van de band brengt het zevental uit Melbourne een nieuw album uit waarbij we telkens weer struikelen over de bandnaam en albumtitels. Vorig jaar was dat Nonagon Infinity, een langspeler in de meest letterlijke vorm: zet je cd-speler op repeat en de laatste AC/DC’eske riffs van het laatste nummer Road Train gaan zonder het te merken over in opener Robot Stop. Een psychedelische trip die zo lang duurt als je zelf wil. In 2017 brengt de band maar liefst vijf albums uit, waarvan Flying Microtonal Banana, dat eerder dit jaar al uitkwam de eerste was. Het nieuwe album, Murder Of The Universe, is volgens de band een album dat is voortgekomen uit onweer en bliksem, en resulteert in dood, verdoemenis, verval en hergeboorte. De nieuwe plaat is een desoriënterende ervaring; gevoed door diepzinnige teksten en schreeuwende muziek. Het album kan opgedeeld worden in verschillende hoofdstukken en hoofdstuk 3 kreeg de intrigerende titel Han-Tyumi & The Murder Of The Universe. Tekst Mania | Redactie