Category: Albums

Lucy Rose – Something’s Changing (eigen beheer)

De Britse singer-songwriter Lucy Rose trok met haar debuut Like I Used To en opvolger Work It Out flink wat aandacht en kon bovendien rekenen op positieve recensies, waarin haar muziek vooral werd vergeleken met die van Laura Marling. Dat was misschien net wat te veel eer, want de Britse vermaakte op haar eerste twee platen vooral met lekker in het gehoor liggende folky popliedjes.

Something’s Changing laat een ambitieuzer en experimenteler geluid horen. De instrumentatie is spaarzaam en vaak bijzonder, de songs graven wat dieper en Lucy Rose zingt wat minder lichtvoetig. Something’s Changing vraagt daarom wat meer tijd dan zijn voorgangers, maar is al heel snel een veel betere plaat met een duidelijk eigen geluid. Het is een geluid dat uiteenlopende invloeden verwerkt (waaronder invloeden uit de folk en de jazz), je meer dan eens op het verkeerde been zet, maar ook indruk maakt met songs die de fantasie stevig prikkelen.
Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATA 30/9-01/10 7 Layers Festival Paradiso, Amsterdam

 

Floating Points – Reflections – Mojave Desert (Pluto)

Sam Shepherd uit Manchester. Neurowetenschapper en muzikant ineen, luisterend naar de naam Floating Points. De creatieveling brengt met Reflections – Mojave Desert een korte film van 27 minuten uit, onder begeleiding van zes eigen tracks. De elektronische meester combineert zijn creatieve brein met geluiden uit de woestijn. Synths, drums en strak gitaarwerk gaan hand in hand met de wind en fluitende vogels. Op cd meer dan goed. Live welhaast onweerstaanbaar. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 03/08 Dekmantalfestival Eindhoven

 

 

 

Amplifier – Trippin’ with Dr. Faustus (Rockosmos)

Tijdens het High Voltage 2011 festival was ik nog niet zo te spreken over het postrock/postmetalgezelschap Amplifier; de eenvormigheid die daar ten tonele werd gespreid was in tegenspraak met eerdere prima platen zoals Octopus. Echter, sindsdien heeft de band flink aan haar revanche gewerkt.

Het heeft sowieso nooit gelegen aan die heftige gitarengeluidsmuur die de vier mannen tijdens nagenoeg elke songs bij elkaar metselen maar de composities konden (wellicht daardoor) niet altijd boeien. Op de vorige plaat Mystoria uit 2014 werd dat al beter en wat mij betreft is de Amplifier met Trippin’ with Dr. Faustus weer terug aan de postrockmetaltop.

In tien songs – met mooie titels als Grooves of Triumph, hoe toepasselijk – slagen Sel Balamir (zang, gitaar), Steve Durose (zang, gitaar ), Alex Redhead (bas) en Matt Brobin (drums) er prima in om mij de volumeknop steeds verder open te doen draaien, het hoofd met de voor mijn leeftijd nog respectabele haardos te laten schudden, de poes van de buren vijf huizen verderop de gordijnen in te jagen (mooi zo, ik heb toch een hekel aan die mensen), en dat alles met het excuus: “Ze heten toch Amplifier, nou dan.” Kortom lieve lezers, het wordt een luidruchtige zomer als jullie allen massaal mijn voorbeeld volgen! Tekst Mania | André de Waal

 

 

Peter Perrett – How The West Was Won (Domino)

Eerlijk gezegd verwachtte ik geen teken van leven meer van Peter Perrett, eerder een doodsbericht. Peter Perrett, de enigmatische voorman van een van de beste jarentachtigbands, The Only Ones, was er vanwege een levenslange heroïneverslaving niet te best aan toe. Een Only Ones-reünie van zo’n acht jaar geleden liet de lamentabele Perrett in al zijn vergane glorie zien. Het kan verkeren, want Peter Perrett is helemaal gerecupereerd. Gesecondeerd door zijn zoons op gitaar en bas, en geproduceerd door veteraan Chris Kimsey, komt het gewezen nachtdier Perrett met een onverwacht eerste soloalbum: How The West Was Won.

En wat te verwachten viel – dat bleek in 1996 al uit Peter Perrett in the One – het is Only Ones all over the place. Neem nou de titelsong How The West Was Won die al ruim een maand op YouTube circuleert: scherpe gitaren, venijnige zang en vileine, maatschappijkritische tekst: That’s how the West was won, at the point of a gun, as the’ve always done. En waarin bovendien Kim Kardashian rijmt op ‘she’s a bum.’ Perrett trakteert op How The West Was Won vooral op classic rocksongs, reflecterend op zijn roemruchte verleden, maar raakt ook de gevoelige toets in het slepende Living In My Head – overigens met een geweldige gitaarclimax. How The West Was Won is een glorieuze terugkeer aan het rockfront. Leve Peter Perrett. Tekst Mania | Wiebren Rijkeboer

 

 

King Gizzard & The Lizard Wizard – Murder Of The Universe (Flightless)

King Gizzard & The Lizard Wizard dendert ook in 2017 goed door. Vrijwel elk jaar sinds de oprichting van de band brengt het zevental uit Melbourne een nieuw album uit waarbij we telkens weer struikelen over de bandnaam en albumtitels. Vorig jaar was dat Nonagon Infinity, een langspeler in de meest letterlijke vorm: zet je cd-speler op repeat en de laatste AC/DC’eske riffs van het laatste nummer Road Train gaan zonder het te merken over in opener Robot Stop. Een psychedelische trip die zo lang duurt als je zelf wil. In 2017 brengt de band maar liefst vijf albums uit, waarvan Flying Microtonal Banana, dat eerder dit jaar al uitkwam de eerste was. Het nieuwe album, Murder Of The Universe, is volgens de band een album dat is voortgekomen uit onweer en bliksem, en resulteert in dood, verdoemenis, verval en hergeboorte. De nieuwe plaat is een desoriënterende ervaring; gevoed door diepzinnige teksten en schreeuwende muziek. Het album kan opgedeeld worden in verschillende hoofdstukken en hoofdstuk 3 kreeg de intrigerende titel Han-Tyumi & The Murder Of The Universe. Tekst Mania | Redactie

 

 

Slaid Cleaves – Ghost On The Radio (Candy House)

Singer-songwriter Slaid Cleaves beschrijft al meer dan vijfentwintig jaar het dagelijks leven van de gemiddelde Amerikaan in het algemeen en die van de inwoners van zijn thuisstaat Texas in het bijzonder. Qua hoop en toekomstverwachting zijn we echter, als we Ghost On The Radio mogen geloven, wel op een dieptepunt beland, met de huidige stand van zaken in de VS.

Helemaal hopeloos wordt het nooit, want de positiviteit die toch nog uit songs als So Good To Me en Still Be Mine komt, wordt onderstreept door het feit dat Cleaves dit keer staatgenoot Scrappy Jud Newcomb (Loose Diamons, The Resentments) aantrok om het geheel muzikaal in goede banen te leiden. Diens rootsrockaanpak zorgt voor een verfrissende en stevige sound, waardoor het album ook muzikaal tot de laatste minuut blijft boeien. De situatie in de USA, en alle problemen en vragen die dat met zich meebrengt leidt in ieder geval tot bijzonder fraaie muziek. Ieder nadeel heeft zijn voordeel. Tekst Mania Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA 09/10 Meneer Frits, Eindhoven 10/10 De Waker, Maassluis 11/10 De Breughel, Bree 12/10 TivoliVredenburg, Utrecht 13/10 Muziekpodium Bakkeveen, Bakkeveen 14/10 Café de Amer, Amen 15/10 Paradiso, Amsterdam

 

 

Ride – Weather Diaries (Wichita)

Werd in het vorige nummer van Mania nog het prachtige comebackalbum van Slowdive besproken, kunnen we nu de terugkeer van een andere grote shoegazeband uit de jaren 90 vieren. Met het nog altijd als een huis staande Nowhere (1990) maakte de band een van de belangrijkste platen van het genre, maar dat niveau kon Ride helaas niet vasthouden en na het teleurstellende Tarantula uit 1996 hield men het voor gezien.

Zanger Mark Gardener ging solo en gitarist Andy Bell dook op in het schatplichtige Oasis (en later Beady Eye). Twee jaar geleden was er opeens een succesvolle reünietoer en dus ook een nieuwe plaat, Weather Diaries. Geproduceerd door DJ Erol Arkan laat deze plaat horen dat Ride niet in de jaren negentig is blijven hangen, terwijl tegelijkertijd de beste elementen van Ride (de gelaagde zang, hypnotiserende gitaarlijnen en wall of sound) behouden zijn gebleven. Wat meer elektronica dan vroeger, maar wel volledig in dienst van de meeslepende en vaak ronduit prachtige nummers. Zeer geslaagde comeback! Tekst Mania | Marco van Ravenhorst

LIVEDATA 30/10 Botanique Orangerie Saint-Josse-Ten-Noode 03/11 TivoliVredenburg, Utrecht

 

 

Sleep Party People – Lingering (Joyful Noise Recordings)

Sleep Party People is het geesteskind van de Deense multi-instrumentalist Brian Batz. Batz begon dit huiskamerproject in 2008 toen hij begon te experimenteren met een oude, halfvergane piano in zijn appartement. Inmiddels heeft hij zich ontwikkeld tot een ware geluidsarchitect.

Sinds 2012, na het verschijnen van We Were Drifting On A Sad Song, toert Sleep Party People als een vijfmansformatie: drie keyboards, basgitaar, gitaar, drums en een batterij aan computers en effectpedalen en vier bandleden die zingen.

Lingering is inmiddels het vierde album en is geschreven, opgenomen en geproduceerd door Batz. Het eerste gedeelte van het album klinkt nog behoorlijk uptempo en gevarieerd. Van het gospelachtige The Missing Steps (tenenkrommend refreintje), tot de postpunk in Fainting Spell en Salix And His Soil (lekker verkwikkend gitaarlijntje) en zelfs de 2-step in het dynamische Dissensions; de aandacht van de luisteraar wordt hier nog enigszins vastgehouden.

Halverwege het album komt de klad er echter in en verwordt Lingering tot een kabbelend niemendalletje. Sleep Party People poogt het warme ambientgevoel te benaderen van bands als Air – inclusief prominente baslijntjes – maar het mist tegelijkertijd de spanning van acts als The XX. En de lijzige monotone stem van Batz gaat op den duur, alle zangeffecten ten spijt, behoorlijk irriteren.

Sleep Party People biedt de luisteraar op Lingering lome strandtentmuziek, die zonder zon, palmbomen en de nodige cocktails, moeilijk te pruimen is. Mooi platenhoesje, dat dan weer wel. Tekst Muzine.nl | George Meijer

LIVEDATA 28/11 Rotown, Rotterdam

 

 

Jeff Tweedy – Together At Last (dBpm)

Dit nieuwe soloalbum van Wilco’s frontman Jeff Tweedy bestaat uit 11 tracks die together at last op een plaat zijn gezet. De stripped-down versies van een verzameling uit al bestaande nummers die de bijna 50-jarige Tweedy maakte voor zowel zijn band Wilco alsook zijn sideprojects Loose Fur en Golden Smog geven je een bevestiging in het kunnen van deze artiest.

De titels van de tracks zoals Muzzle Of Bees, In A Future Age en Laminated Cat klinken even interessant als de nummers zelf. Dat we hier te maken hebben met een artiest die al meer dan 20 jaar in het vak zit moge duidelijk zijn. Het feit dat hij de originele versies heeft weten om te vormen van zijn soort bijna hypnotiserend makende rock-’n-roll tot intieme tracks waarin alleen Jeffs stem te horen is, maakt dat dit album een waar cadeau is voor de liefhebbers van zijn muziek. Tekst Mania | Linda Rettenwander