Category: Albums

Klyne – Klyne (Because Music)

Nederland heeft toch bijna een traditie in het afleveren van die artiesten die op zolderkamertjes schaven aan elektronische tracks en dan ogenschijnlijk uit het niets internationaal doorbreken. Leuk om te zien dat uit het Brabantse stadje Helmond dan nu ook weer een duo komt dat zijn eigen ding doet en groots wordt opgepakt. Het uitbrengen van een plaat onder de vleugels van Warner mag toch wel zo worden geduid.

En terecht hoor, een kiene manager in het muziekwereldje heeft een goed oor voor een act die warme melodieuze dance maakt. Klyne uit Helmond, in werkelijkheid zanger Nick Klein en producer Ferdous Dehzad, hebben een mooie elektronische sound ontwikkeld die draait om de aangename stem van Klein. Een stem met zo veel lucht en soul dat die sterk doet denken aan Terence Trent D’Arby.

De muziek van Klyne is opgebouwd uit melodielijnen die Klein neerzet met zijn stem met daarom heen minimalistische begeleiding, wat percussie en spaarzame beats. Smaakvol gedaan, op de ingehouden rustige momenten in lijn met Bob Moses. Op de debuutplaat vragen nummers als Break Away, Water Flow, Like A Razor en Ecstacy het meest de aandacht dankzij hun sterke pakkende zanglijnen.
Klyne gaat niet voor de dansvloer, met uitzondering van een enkel nummer zoals Your Touch en Sure Thing, maar lijkt meer bedoeld te zijn voor de donkere hoekjes van de disco. Tekst Muzine | Wim du Mortier 

 

 

Animal Youth – Animal (Weyrd Son Records)

Animal Youth bestaat uit drie Belgen, en is herrezen uit de as van noisepunkband Siamese Queens. Ze toeren pas sinds eind 2016, en dat voornamelijk in België. Maar het moet gezegd, Animal Youth lijkt na het beluisteren van hun debuutalbum Animal nu al klaar voor Europa.

Wat meteen al opvalt zijn de Damon Albarn-achtige, over the top schreeuwzang, de fuzzy new wave-gitaartjes, en de stuwende en, in combinatie met de drums, alles dragende bas. Maar er is ook variatie. Op Darkest Place horen we schurend apocalyptisch gitaarwerk à la A Place To Bury Strangers. Eat You Live doet denken aan de postpunk van Ought. To Burn klinkt heerlijk sludgy en In Heaven (Lady in the Radiator) is een zeer geslaagde vrije interpretatie van het gelijknamige nummer van David Lynch en Peter Ivers, die op de soundtrack van Eraserhead (debuutfilm van Lynch) is terug te vinden. Maar deze cover zou net zo goed kunnen doorgaan als een ode aan The Cure, waarin het beste van de rauwe ongepolijste postpunk van Three Imaginary Boys gemixt wordt met het avantgardistische werk van The Top. En jawel, een Interpol-referentie is er uiteraard ook, en wel in de vorm van You Don’t Know Love. Het ‘moet je echt horen’ nummer is echter Sunday, een epische knaller waarin alle registers opengetrokken worden.

Dat ze in hun bio Cocteau Twins en My Bloody Valentine als inspiratoren noemen is wellicht jeugdige overmoed en absoluut een brug te ver, maar deze jongens hebben wel degelijk goed geluisterd naar de jaren-80-platen van hun ouders. Animal is een heerlijk energiek, agressief en tegelijkertijd dromerig, donker romantisch en charmant debuut. Dit trio ongeregeld gaan we zeker live zien binnenkort! Tekst Muzine | George Meijer

 

 

 

 

Oh Wonder – Ultralife (Universal)

Oh Wonder bestaat uit het duo Josephine Vander Gucht en Anthony West en komt uit Londen. Ze debuteerden in 2015 met een titelloos album dat bestond uit singles die ze iedere maand het jaar daarvoor hadden geschreven.

Het album was een groot succes en verkocht een half miljoen exemplaren, de mix van r-‘n-b met alternatieve pop sloeg aan en ze speelden over de hele wereld.

Ultralife is de nieuwe plaat en is ook het resultaat van een gestage stroom aan singles. We horen weer veel analoge elektronica maar voor het eerst ook echte drums, basgitaar en strijkers. Tekst Mania | Bert Dijkman

LIVEDATA 18/08 Pukkelpop, Hasselt 2-3/12 Paradiso, Amsterdam 12/12 Ancienne Belgique, Brussel

 

 

 

 

Mura Masa – Mura Masa (Polydor)
Alex Crossan is een producer, songwriter, multi-instrumentalist en het gezicht achter Mura Masa. Hij produceert, speelt alle instrumenten zelf en schrijft zijn eigen nummers.

Een multitalent dat een mix van future bass, kleurrijke en exotische samples en fragmentarische beats op een unieke en frisse manier combineert met de energieke elektronica uit de club.

Het debuutalbum bevat samenwerkingen met onder andere A$AP Rocky, Charli XCX, Desiigner, Jamie Lidell en Damon Albarn (Blur & Gorillaz). Dit jaar is Mura Masa nog te bewonderen op PITCH, Lowlands en zal hij in oktober TivoliVredenburg aandoen. Tekst Mania | redactie

LIVEDATA 18/08 Lowlands, Biddenghuizen 25/10 TivoliVredenburg, Utrecht 27/10 Ancienne Belgique, Brussel

 

 

HAIM – Something To Tell You (Universal)

Het Californische trio HAIM debuteerde vier jaar geleden met het bijzonder succesvolle Days Are Gone, waarop westcoastpop en 70’s-pop op zeer verrassende wijze werden vermengd met invloeden uit de r&b en funk. Het debuut van HAIM klonk als de onverwachte mix van Fleetwood Mac, Wilson Phillips, TLC en Wendy & Lisa en zo klinkt opvolger Something To Tell You eigenlijk ook.

De zang van de dames heeft de afgelopen vier jaar wel aan kracht gewonnen en ook de songs van het drietal zijn nog beter en aanstekelijker dan op het debuut. Bovendien heeft HAIM betere muzikanten en een gelouterde producer naar de studio weten te lokken, waardoor de tweede plaat van HAIM veel beter klinkt dan het bejubelde debuut.

Liefhebbers van onweerstaanbare pop met een eigenwijze twist en een verrassende mix van invloeden zijn bij HAIM nog steeds aan het juiste adres en zullen onder de indruk zijn van de flinke groei van het drietal.

Tekst Mania Erwin Zijleman

 

 

 

Phoenix – Ti Amo (Warner)

Met de hit If I Ever Feel Better zet Phoenix zich in 2000 behoorlijk op de kaart. Niet alleen in thuisland Frankrijk, maar ook zeker daarbuiten wordt het nummer een enorme hit. De lichtvoetige indiepop van Phoenix, met de synthesizer in de hoofdrol, is al vijf albums dromerig en zeker romantisch en ook op de zesde worp Ti Amo worden die wegen bewandeld.

Niet alleen muzikaal; tekstueel blijft het bij Phoenix bovendien allemaal lekker onbezorgd en luchtig. Neem niet alleen de titel van, maar zeker ook de eerste regels uit het hitje Goodbye Soleil: To get alone with you, to drag you home would do. Or park at the motel, outside the Pantheon. Champagne or chateldon. Our little ritual. Je ziet het smoorverliefde stelletje al zitten, in het fraaie Rome. De videoclip kun je er zelf bij bedenken.

Ik stel me voor dat de tekst autobiografisch is. Zanger Thomas Mars, met zijn hoge stemgeluid, een weekendje naar Rome, met zijn mooie en ondeugende echtgenote Sofia Coppola – inderdaad, de dochter van filmproducent Francis Ford Coppola.

Goodbye Soleil is een van de tien pakkende, evenwel andermaal mierzoete liedjes die de Fransen op plaat hebben gezet. Mierzoet en toch altijd weer met dat subtiele kartelrandje. Dat blijft knap en daarom is de muziek ook nog altijd wel Pinguin-fähig. Al moet een en ander niet nóg lichtvoetiger worden. Dan zeggen we: bedankt voor alles, maar voor nu goodbye soleil. Soms moet je even optreden. Tekst Pieter Visscher

LIVEDATA 15/07 Dour Festival, Dour

 

 

Jane Weaver – Modern Kosmology (Fire)

Jane Weaver komt uit Liverpool en zat jaren geleden in britpopbandje Kill Laura. Na het uiteenvallen van de groep ging ze vrij snel solo. En dat voelde prima. Weaver is autodidact, speelt alles zelf in en produceert ook nog eens haar albums.

Haar vorige albums, zoals Fallen By Watchbird (2012) en Silver Globe (2015), waren redelijk geënt op psychedelische folk. Op Modern Kosmology combineert Weaver vooral synthpop met krautrock.

Ze riep de hulp in van niemand minder dan Malcolm Mooney, ex-zanger van CAN, de band die tezamen met Neu! en Faust de exponenten vormden van de experimentele krautrock eind jaren 60 en begin jaren 70.

Nummers als H>A>K en Did You See Butterflies? laten er dan ook geen twijfel over bestaan. We horen onvervalste faustiaanse krautrock: analoge synths, monotone repeterende bas en 4/4 beats (in het muzikale jargon heet dat motorik). Het geheel wordt smaakvol ingedikt met soundscapes, violen en vocale geluidsfragmenten.

Op The Architect contrasteert de lieflijke zang van Weaver mooi met de stuwende beats en synths. De spanning in dit nummer wordt ook nog eens langzaam opgebouwd door het gefaseerd inmixen van allerlei elektronische toeters en bellen.

Een weemoedige nostalgie wordt opgeroepen door de synthesizers in Slow Motion, een nummer dat doet terugdenken aan het oude avantgardistische werk van Simple Minds (ten tijde van Real to Real Cacophony).

Afsluiter I Wish is een van de beste nummers. Kalme droompop, bedekt door een warme deken van Moog-synthesizerklanken, alsof Giorgio Moroder achter de knoppen heeft gezeten in de studio.

Jane Weaver bezorgt de luisteraar met Modern Kosmology een nostalgisch retrogevoel, vakkundig verpakt in een dromerig en bij vlagen hypnotiserend modern popjasje. Knap gedaan. Tekst Muzine George Meijer

LIVEDATA 9-12/11 Le Guess Who, Utrecht

 

 

 

Lucy Rose – Something’s Changing (eigen beheer)

De Britse singer-songwriter Lucy Rose trok met haar debuut Like I Used To en opvolger Work It Out flink wat aandacht en kon bovendien rekenen op positieve recensies, waarin haar muziek vooral werd vergeleken met die van Laura Marling. Dat was misschien net wat te veel eer, want de Britse vermaakte op haar eerste twee platen vooral met lekker in het gehoor liggende folky popliedjes.

Something’s Changing laat een ambitieuzer en experimenteler geluid horen. De instrumentatie is spaarzaam en vaak bijzonder, de songs graven wat dieper en Lucy Rose zingt wat minder lichtvoetig. Something’s Changing vraagt daarom wat meer tijd dan zijn voorgangers, maar is al heel snel een veel betere plaat met een duidelijk eigen geluid. Het is een geluid dat uiteenlopende invloeden verwerkt (waaronder invloeden uit de folk en de jazz), je meer dan eens op het verkeerde been zet, maar ook indruk maakt met songs die de fantasie stevig prikkelen.
Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATA 30/9-01/10 7 Layers Festival Paradiso, Amsterdam

 

Floating Points – Reflections – Mojave Desert (Pluto)

Sam Shepherd uit Manchester. Neurowetenschapper en muzikant ineen, luisterend naar de naam Floating Points. De creatieveling brengt met Reflections – Mojave Desert een korte film van 27 minuten uit, onder begeleiding van zes eigen tracks. De elektronische meester combineert zijn creatieve brein met geluiden uit de woestijn. Synths, drums en strak gitaarwerk gaan hand in hand met de wind en fluitende vogels. Op cd meer dan goed. Live welhaast onweerstaanbaar. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 03/08 Dekmantalfestival Eindhoven

 

 

 

Amplifier – Trippin’ with Dr. Faustus (Rockosmos)

Tijdens het High Voltage 2011 festival was ik nog niet zo te spreken over het postrock/postmetalgezelschap Amplifier; de eenvormigheid die daar ten tonele werd gespreid was in tegenspraak met eerdere prima platen zoals Octopus. Echter, sindsdien heeft de band flink aan haar revanche gewerkt.

Het heeft sowieso nooit gelegen aan die heftige gitarengeluidsmuur die de vier mannen tijdens nagenoeg elke songs bij elkaar metselen maar de composities konden (wellicht daardoor) niet altijd boeien. Op de vorige plaat Mystoria uit 2014 werd dat al beter en wat mij betreft is de Amplifier met Trippin’ with Dr. Faustus weer terug aan de postrockmetaltop.

In tien songs – met mooie titels als Grooves of Triumph, hoe toepasselijk – slagen Sel Balamir (zang, gitaar), Steve Durose (zang, gitaar ), Alex Redhead (bas) en Matt Brobin (drums) er prima in om mij de volumeknop steeds verder open te doen draaien, het hoofd met de voor mijn leeftijd nog respectabele haardos te laten schudden, de poes van de buren vijf huizen verderop de gordijnen in te jagen (mooi zo, ik heb toch een hekel aan die mensen), en dat alles met het excuus: “Ze heten toch Amplifier, nou dan.” Kortom lieve lezers, het wordt een luidruchtige zomer als jullie allen massaal mijn voorbeeld volgen! Tekst Mania | André de Waal