Category: Albums

Slaid Cleaves – Ghost On The Radio (Candy House)

Singer-songwriter Slaid Cleaves beschrijft al meer dan vijfentwintig jaar het dagelijks leven van de gemiddelde Amerikaan in het algemeen en die van de inwoners van zijn thuisstaat Texas in het bijzonder. Qua hoop en toekomstverwachting zijn we echter, als we Ghost On The Radio mogen geloven, wel op een dieptepunt beland, met de huidige stand van zaken in de VS.

Helemaal hopeloos wordt het nooit, want de positiviteit die toch nog uit songs als So Good To Me en Still Be Mine komt, wordt onderstreept door het feit dat Cleaves dit keer staatgenoot Scrappy Jud Newcomb (Loose Diamons, The Resentments) aantrok om het geheel muzikaal in goede banen te leiden. Diens rootsrockaanpak zorgt voor een verfrissende en stevige sound, waardoor het album ook muzikaal tot de laatste minuut blijft boeien. De situatie in de USA, en alle problemen en vragen die dat met zich meebrengt leidt in ieder geval tot bijzonder fraaie muziek. Ieder nadeel heeft zijn voordeel. Tekst Mania Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA 09/10 Meneer Frits, Eindhoven 10/10 De Waker, Maassluis 11/10 De Breughel, Bree 12/10 TivoliVredenburg, Utrecht 13/10 Muziekpodium Bakkeveen, Bakkeveen 14/10 Café de Amer, Amen 15/10 Paradiso, Amsterdam

 

 

Ride – Weather Diaries (Wichita)

Werd in het vorige nummer van Mania nog het prachtige comebackalbum van Slowdive besproken, kunnen we nu de terugkeer van een andere grote shoegazeband uit de jaren 90 vieren. Met het nog altijd als een huis staande Nowhere (1990) maakte de band een van de belangrijkste platen van het genre, maar dat niveau kon Ride helaas niet vasthouden en na het teleurstellende Tarantula uit 1996 hield men het voor gezien.

Zanger Mark Gardener ging solo en gitarist Andy Bell dook op in het schatplichtige Oasis (en later Beady Eye). Twee jaar geleden was er opeens een succesvolle reünietoer en dus ook een nieuwe plaat, Weather Diaries. Geproduceerd door DJ Erol Arkan laat deze plaat horen dat Ride niet in de jaren negentig is blijven hangen, terwijl tegelijkertijd de beste elementen van Ride (de gelaagde zang, hypnotiserende gitaarlijnen en wall of sound) behouden zijn gebleven. Wat meer elektronica dan vroeger, maar wel volledig in dienst van de meeslepende en vaak ronduit prachtige nummers. Zeer geslaagde comeback! Tekst Mania | Marco van Ravenhorst

LIVEDATA 30/10 Botanique Orangerie Saint-Josse-Ten-Noode 03/11 TivoliVredenburg, Utrecht

 

 

Sleep Party People – Lingering (Joyful Noise Recordings)

Sleep Party People is het geesteskind van de Deense multi-instrumentalist Brian Batz. Batz begon dit huiskamerproject in 2008 toen hij begon te experimenteren met een oude, halfvergane piano in zijn appartement. Inmiddels heeft hij zich ontwikkeld tot een ware geluidsarchitect.

Sinds 2012, na het verschijnen van We Were Drifting On A Sad Song, toert Sleep Party People als een vijfmansformatie: drie keyboards, basgitaar, gitaar, drums en een batterij aan computers en effectpedalen en vier bandleden die zingen.

Lingering is inmiddels het vierde album en is geschreven, opgenomen en geproduceerd door Batz. Het eerste gedeelte van het album klinkt nog behoorlijk uptempo en gevarieerd. Van het gospelachtige The Missing Steps (tenenkrommend refreintje), tot de postpunk in Fainting Spell en Salix And His Soil (lekker verkwikkend gitaarlijntje) en zelfs de 2-step in het dynamische Dissensions; de aandacht van de luisteraar wordt hier nog enigszins vastgehouden.

Halverwege het album komt de klad er echter in en verwordt Lingering tot een kabbelend niemendalletje. Sleep Party People poogt het warme ambientgevoel te benaderen van bands als Air – inclusief prominente baslijntjes – maar het mist tegelijkertijd de spanning van acts als The XX. En de lijzige monotone stem van Batz gaat op den duur, alle zangeffecten ten spijt, behoorlijk irriteren.

Sleep Party People biedt de luisteraar op Lingering lome strandtentmuziek, die zonder zon, palmbomen en de nodige cocktails, moeilijk te pruimen is. Mooi platenhoesje, dat dan weer wel. Tekst Muzine.nl | George Meijer

LIVEDATA 28/11 Rotown, Rotterdam

 

 

Jeff Tweedy – Together At Last (dBpm)

Dit nieuwe soloalbum van Wilco’s frontman Jeff Tweedy bestaat uit 11 tracks die together at last op een plaat zijn gezet. De stripped-down versies van een verzameling uit al bestaande nummers die de bijna 50-jarige Tweedy maakte voor zowel zijn band Wilco alsook zijn sideprojects Loose Fur en Golden Smog geven je een bevestiging in het kunnen van deze artiest.

De titels van de tracks zoals Muzzle Of Bees, In A Future Age en Laminated Cat klinken even interessant als de nummers zelf. Dat we hier te maken hebben met een artiest die al meer dan 20 jaar in het vak zit moge duidelijk zijn. Het feit dat hij de originele versies heeft weten om te vormen van zijn soort bijna hypnotiserend makende rock-’n-roll tot intieme tracks waarin alleen Jeffs stem te horen is, maakt dat dit album een waar cadeau is voor de liefhebbers van zijn muziek. Tekst Mania | Linda Rettenwander

 

 

J. Bernardt – Running Days (PIAS)

J. Bernardt is Jinte Deprez en een van de drie ijzersterke zijprojecten van de Belgische band Balthazar. Hij staat voor eigentijdse, minimalistische r&b met lichte elektronica- en soulinvloeden. Zelf verwoordt hij het als “een mengelmoes van The Doors tot Edith Piaf, tot Daft Punk”, al zijn Chet Faker en James Blake nooit ver weg.

De leden van Balthazar hebben even de tijd genomen om zich te focussen op hun solocarrières. Voor Jinte betekende dit dat hij kon experimenteren met genres die hij normaal gesproken niet kwijt kon bij Balthazar. “Ik houd nog steeds van de oldschool 60’s-sound van Balthazar, maar voor dit project begon ik na te denken over wat ik zou willen draaien op een huisfeest.”

Op het album zijn dan ook duidelijke r&b-, soul- en hiphopinvloeden te horen, maar het is alles behalve slick. Jinte wilde juist dat het album een DIY-feeling zou hebben. Deze nieuwe emotionele rauwheid is iets wat Jinte grappend beschrijft als cry-disco. “Ik ben fan van deze term. Want terwijl de muziek opliftend is, zit er veel tekstuele somberheid in.” Tekst Mania (redactie)

LIVEDATA 01/07 Rock Werchter, Werchter 18/07 Valkhof Festival, Nijmegen 18/08 Lowlands, Biddinghuizen 09/09 Popmonument, Bergen op Zoom 28/09 Effenaar, Eindhoven 06/10 Ancienne Belgique, Brussel 13/10 Tivoli-Vredenburg, Utrecht 14/10 Patronaat, Haarlem 17/10 Tolhuistuin (Paradiso-Noord), Amsterdam

 

 

Portugal. The Man: Woodstock (Warner)

Portugal. The Man had nogal wat nummers op de plank liggen waaruit kon worden gekozen bij het tot stand komen van het achtste studioalbum, de opvolger van Evil Friends (2013). Woodstock is een langspeler geïnspireerd op het legendarische rockfestival uit 1969. Zanger John Gourley van Portugal. The Man ontdekte het Woodstock-festivalticket dat zijn vader al die jaren zorgvuldig had bewaard. Woodstock moet klinken als een muziekfestival. Dat is de insteek geweest van de Amerikanen. Maar dan dus vooral als Woodstock.

Een reis terug naar de late jaren 60, van de vorige eeuw. Een album dat klinkt als een muziekfestival. Je moet er maar op komen en het dan ook nog kunnen uitvoeren. Maar doe die ogen eens dicht, luister aandachtig en word even hippie. Want dat is wat er gebeurt. De plaat is gevuld met tien songs die live sowieso erg goed uit de verf gaan komen. Op het Indiestadtfestival bijvoorbeeld, 20 en 21 september in Paradiso.

Woodstock opent met Number One, met een hoofdrol voor wijlen Richie Havens – een van de sterren van Woodstock 1969. Zijn versie van Freedom loopt prominent door de song en zorgt meteen voor het nodige sentiment. Er wordt vaker leentjebuur gespeeld. Zo leunt prijsnummer – een flinke hit inmiddels – Feel It Still flagrant op het heerlijke Please Mr. Postman van The Marvelettes uit 1961. Het hoge, wat vrouwelijke stemgeluid van Gourley maakt de track extra zomers.

Woodstock is geproduceerd door een rits aan namen, waaronder alleskunner John Hill, Dangermouse en zelfs Beastie Boy Mike D is van stal gehaald. Ook die smaakvolle ingrediënten maken Woodstock tot een uitdagende, net zo lome als swingende plaat, die zonder meer geslaagd is in opzet. Portugal. The Man is een band die zichzelf blijft uitvinden en Woodstock een indiepopalbum dat de vier jaar wachten zeker waard is geweest. Maar waarom die auto nou in de fik staat? Tekst Pieter Visscher

 

LIVEDATA 21/09 Indiestadfestival Paradiso, Amsterdam

 

 

The Mountain Goats – Goths (Merge Records)

Wie de naam John Darnielle hoort, denkt automatisch The Mountain Goats. Of kijkt glazig terug, want heel bekend is hij bij het grote publiek met The Mountain Goats niet geworden. Darnielle is al ruim 25 jaar de stuwende kracht achter de Amerikaanse indieband en inmiddels is zijn zestiende album verschenen. Zijn? Ja, want hoewel The Mountain Goats inmiddels nog een bandlid telt, bassist Peter Hughes, en ook drummer Jon Wurster (Superchunk, Bob Mould) inmiddels een blijver lijkt, is het toch vooral Darnielles project.

Op Goths brengt The Mountain Goats een ode aan de goth-stroming. Zo bezingt Darnielle in Stench Of The Unburied Siouxie And The Banshees, en gaat Andrew Eldritch Is Moving Back To Leeds natuurlijk over de frontman van Sisters Of Mercy. Maar eigenlijk gaan alle nummers vooral over de aantrekkingskracht van het duistere. Het resultaat is interessant. Goths is dan ook een luisterplaat. Zet hem op de achtergrond op terwijl je bezig bent, of een boek leest en hij nestelt zich gezellig in een hoekje van je gehoor. Toch is de plaat ook uitermate geschikt om niets te doen. Sommige nummers zijn jazzy (Paid In Cocaine, The Grey King And The Silver Flame Attunement), met een hoofdrol voor bas en brushes, andere songs zijn typisch indie (We Do It Different On The Westcoast). Maar alle nummers hebben met elkaar gemeen dat ze blijven hangen en ontspannen.

Goths verdient een extra luisterbeurt. Het is geen album dat je direct bij je lurven grijpt, maar het is daarom zeker niet het zoveelste indieplaatje. Wie mocht twijfelen, skipt meteen door naar het laatste nummer, Abandoned Flesh, zolang je de repeatknop maar niet vergeet in te drukken. Tekst Muzine | Theo Stepper

LIVEDATA 13/10 De Helling, Utrecht

 

 

Fleet Foxes – Crack-up (Warner)

2008. Tijdens een reis door Australië, Nieuw-Zeeland en enkele landen in Zuidoost-Azië is mijn, jawel, mp3-speler in die periode mijn beste vriend. Het aangrijpende titelloze debuut van Fleet Foxes staat erop en maakt de nodige reismomenten nog specialer dan ze al zijn.

Zanger en compositorisch fenomeen Robin Pecknold is het brein achter de band en betovert keer op keer met nummers als He Doesn’t Know Why, Your Protector, Tiger Mountain Peasant Song en White Winter Hymnal. Bloedmooie indiefolk vol snaren en strijkers, ijzersterke vocalen, perfecte meerstemmigheid en tijdloze melodieën. Drie jaar later volgt het schitterende Helplessness Blues. Vlotter en uitbundiger dan haar voorganger, maar iets minder allesomvattend. Nu, liefst zes jaar later, is daar Crack-Up.

De eerder uitgebrachte single Third Of May / Odaigahara was met zijn epische pianopartijen, elektrische twaalfsnarige gitaren en strijkkwartet meer dan hoopvol. Opener en drieluik(je) I Am All That I Need – Arroyo Seco – Thumbprint kent tempoversnellingen en gedaantewisselingen, doch zuigt je direct mee in het gedachtegoed van Pecknold. Cassius en Naiads, Cassadies en Kept Woman zijn daaropvolgend rustiger van aard, maar fraai harmonieus. Als altijd. Wat kan muziek mooi zijn. Ook het tweede deel van Crack-Up houdt gemakkelijk stand. Fleet Foxes is terug. En hoe! Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 24/06 Down The Rabbit Hole, Ewijk 17-18/11 Ancienne Belgique, Brussel

 

 

Jason Isbell and the 400 Unit – The Nashville Sound (Southeastern)

Na de twee bijzonder succesvolle soloalbums Southeastern (2013) en Something More Than Free (2015) krijgt zijn begeleidingsband The 400 Unit nu weer de volle credits: The Nashville Sound is een product van Jason Isbell and the 400 Unit. En dat hoor je, Isbells zesde album nadat hij tien jaar geleden Drive-By Truckers verliet, is gevarieerder en steviger dan de voorganger. Wederom opgenomen in Nashville, Tennessee, is The Nashville Sound het zoveelste geslaagde hoofdstuk in de carrière van de zanger en gitarist uit Greenhill, Alabama, dicht bij Muscle Shoals. Want Jason Isbell weet momenteel als geen ander de meer introspectieve sound van Ryan Adams te combineren met die van de grote singer-songwriters uit de seventies. Opener Last Of My Kind – inderdaad – is direct al zo’n weemoedig toplied dat is opgetrokken uit akoestische gitaar en fraaie accenten op elektrische piano en pedalsteel. De variatie zit hem erin dat Isbell getuige Cumberland Gap en Anxiety ook weer stevig kan rootsrocken. De warme sound van vaste producer Dave Cobb maakt echter vooral van de royaal aanwezige ballads en countrysoulnummers ware juweeltjes, zodat Jason Isbell met The Nashville Sound een volgende parel aan zijn snoer rijgt. Isbell heeft zich zolangzamerhand ontegenzeggelijk ontwikkeld tot de singer-songwriter van het huidige tijdsgewricht; nobody tops Jason Isbell. Tekst Mania | Wiebren Rijkeboer

 

 

Royal Blood – How Did We Get So Dark? (Warner)

Net toen we dachten dat we het wel zo’n beetje wisten met die tweemansbandjes (White Stripes, Sleigh Bells, Death From Above 1979) was daar een jaar of drie geleden ineens dat indrukwekkende debuut van Royal Blood. Loodvet en modderzwaar, met precies de goede riffs, groove en songs.

Nu zou je denken dat bij plaat nummer twee de verrassing er wel af is, maar dat is maar voor een deel zo. Immers, wat bassist/zanger Mike Kerr en drummer Ben Thatcher ons voorschotelen is een flinke stap vooruit. Royal Blood klinkt directer en volwassener dan op hun debuut. De twee jonge honden van het debuut zetten hier een superstrakke, geoliede rockmachine neer.

Minder garage, meer glam en nog steeds hard en heavy. Als we Royal Blood nu moeten plaatsen, is het tussen Black Sabbath (de riffs), Arctic Monkeys (de catchy songs) en Queens Of The Stone Age (de sound). Doordat de songs stuk voor stuk beregoed in elkaar zitten (niet alleen heerlijke riffs, vooral ook pakkende liedjes), houden de heren de aandacht moeiteloos tien nummers vast. Op het puntje van je stoel, of jubelend in de lamp, waar je zin in hebt. Dus nee, op dit tweemansbandje zijn we nog lang niet uitgekeken. Sterker nog, met How Did We Get So Dark? is Royal Blood een van de origineelste en belangrijkste rockbands van dit moment. Tekst Mania | Louk Vanderschuren

LIVEDATA 30/06 Rock Werchter, Werchter 10/11 AFAS Live, Amsterdam, 11/11 Lotto Arena, Antwerpen