Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums van de maand.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

 

===> Lees hier alle recencies van:

Drake – More Life, Kim Janssen – Cousins, Spoon – Hot Thoughts, The Homesick – Youth Hunt, The Charm The Fury – The Sick, Dumb & Happy, ADULT. – Detroit House Guests, The Shins – Heartworms, Nouveau Vélo – Reflections en Blaudzun – Jupiter Part II.

Drake – More Life (Cash Money Entertainment/Universal)
Terwijl Drake het geduld en respect van zijn Nederlandse fans tot het uiterste tart door concerten te verschuiven en af te zeggen, gaat hij doodleuk door met het uitbrengen van nieuwe muziek. En blijft hij (streaming) records verbreken.

Door: Gijsbert Kamer 31 maart 2017

Nu weer met More Life, dat zijn vorig jaar verschenen Views overtreft. Dat heette overigens nog gewoon een album, More Life is volgens de Canadese rapper een playlist. Het verschil: tussen zijn eigen nummers duiken ook tracks van Skepta en Sampha op, maar bovenal is het toch gewoon een nieuw Drake-album, een heel goed Drake-album.

Veel beter en afwisselender dan het wat tamme en eenvormige Views. Drake permitteert zich ook meer uitstapjes naar andere muziekstijlen. Zoals house in het voortreffelijke Passionfruit en het bijna net zo aanstekelijke Get it Together. Fraai is eveneens het huppelende, door een blokfluitsample gedragen Portland waaraan rappers Quavo (Migos) en Travis Scott een sterke bijdrage leveren. Ook Kanye West draagt met Glow een nummer aan. Zo wordt langzaam duidelijk wat Drake bedoelt met zijn ‘playlist’: een verzameling nieuwe tracks van hem én zijn muzikale vrienden. Hij geeft zijn gasten meer ruimte dan hij op een gewoon ‘album’ zou doen en probeert eens wat anders.

Verstandig, want More Life ontpopt zich gaandeweg als een van Drakes genotvolste platen. En ook eentje waarop hij nadrukkelijk zoekt naar nieuwe mengvormen van muziekstijlen. Grauwe grime van Giggs en de als vanouds diepe funky raps van Young Thug worden verbonden met Drake’s eigen zalvende stem. Zijn typerende rapstijl, die regelmatig overgaat in zwoele al dan niet met Auto-Tune bewerkte stem, werkt in combinatie met al zijn gasten beter dan ooit. Dat er wat mindere broeders tussen de 22 nummers staan, ach, je kunt er makkelijk een eigen playlist uit samenstellen. Zo heeft Drake het ook bedoeld.

Kim Janssen – Cousins (Snowstar Records)
De gedragen, pastorale folkmuziek heeft op het nieuwe album van Kim Janssen moeten plaatsmaken voor grootser gearrangeerde, bijna symfonische pop. Zo extravert klonk de muziek van Janssen (die internationaal naam maakte met The Black Atlantic) nog nooit, maar echt vrolijk wordt het nergens.

Door: Gijsbert Kamer 31 maart 2017

De plaat blijft melancholiek zoals we van Janssen gewend zijn. Hij kan liedjes als Dynasty versieren met strijkers, blazers en koortjes: jubelend zal hij nooit gaan klinken. En dan is er dat contrast tussen soms euforische arrangementen en die toch wat in mineur gestemde zang van Janssen. De muzikale aanpak doet denken aan die van Sufjan Stevens, terwijl tijdens de wat stevigere rockmomenten The National een duidelijke referentie is.

Daarmee kun je voor de dag komen, zeker als je je muziek toch zo duidelijk van een eigen, fraaie signatuur voorziet als Janssen dat doet.

Spoon – Hot Thoughts (Matador/Beggars)
Met de bescheiden onnadrukkelijkheid die veel gitaarbands uit de indiehoek nu eenmaal eigen is, is Spoon uit Austin, Texas, bezig een oeuvre te scheppen dat steeds indrukwekkender wordt. Elke plaat klinkt weer anders, nooit blijven de bandleden als songschrijvers lang steken in hetzelfde stramien. In de VS zijn ze onderhand groot, hier een gestage groeier.

Door: Menno Pot 24 maart 2017

De constanten? Een neus voor intelligente popsongs en de passievolle voordracht van Britt Daniel, met een ruw braampje op de stembanden. Hot Thoughts, het negende album, drukt bij de luisteraar weer op heel andere knoppen dan het poppy Ga Ga Ga Ga Ga (2010) of het soulvol rockende They Want My Soul (2014). De titelsong en Can I Sit Next To You zijn rauwe, transparante funk. De eerste maten van Shotgun dansen de disco als Kiss in I Was Made For Lovin’ You. Tussendoor vergeet je in Pink Up totaal dat je hier eigenlijk met een gitaarband van doen hebt.

En tóch blijft het altijd Spoon, een zeldzaam avontuurlijk collectief dat altijd weer de clichés omzeilt. Eind juni komen ze naar festival Down The Rabbit Hole in Ewijk.

The Homesick – Youth Hunt (Subroutine)
Volgens een oude popmythe maken bands uit afgelegen oorden vaak de eigenzinnigste muziek, bij gebrek aan voorbeelden of een dwingende scene. Of die vlieger nog opgaat in de tijd van Spotify en YouTube kun je je afvragen, maar The Homesick uit Dokkum toont zich op het album Youth Hunt in elk geval een verrukkelijk ongrijpbaar stel.

Door: Menno Pot 24 maart 2017

De bandnaam gonst al jaren rond in het live-circuit en er zijn al wat ep’s verschenen, maar pas nu ontbolsteren de jonge Friezen. Flitsend schakelen ze tussen sprankelende gitaarpop (Gucci Gucci), shoegaze, postpunk (lekker huppelende baslijnen van Jaap van der Velde in bijvoorbeeld het sterke Half Aryan en schurende uitbarstingen van gitaarnoise (Eater Of Meat).

Het is een palet dat aan het Rotterdamse Rats On Rafts doet denken, met wie The Homesick ook de in galm gedrenkte zang gemeen heeft. Maar die band maakte dan weer geen nummer over de bij Dokkum gelynchte Bonifatius (St. Boniface).

The Charm The Fury – The Sick, Dumb & Happy (Nuclear Blast/PIAS)
De Amsterdamse hardcore- en metalband The Charm The Fury probeert al een jaar of zeven boven te komen drijven in het internationale hardheidscircus, vooral met een onvermoeibaar tourschema. Maar het wilde tot op heden niet zo lukken. Alles moet nu anders worden, want de band tekende bij het grote label Nuclear Blast en dat is direct te horen aan de vette productie van The Sick, Dumb & Happy.

Door: Robert van Gijssel 24 maart 2017

De grauwende schreeuwzang van frontvrouw Caroline Westendorp klinkt vol en minder geforceerd dan voorheen (al krijg je al luisterend nog steeds last van plaatsvervangende keelpijn), en ook haar ‘schone’ vocalen in de poprefreintjes van bijvoorbeeld Echoes komen fijn binnen, al loopt de mooizingerij in het overdreven sentimentele Silent War enigszins uit de hand.

De gitaren zagen kortaangebonden en dus lekker strak in bijvoorbeeld No End In Sight, waarin de riffs mooi van links naar rechts stuiteren. De band durft het goede liedje (Blood And Salt) te laten prevaleren boven het technische maar weinig memorabele stuntwerk van vele genregenoten. Dat maakt van het tweede volwaardige album van The Charm The Fury gewoon een leuke Nederlandse metalcoreplaat.

ADULT. – Detroit House Guests (Mute Records/PIAS)
Wie dacht dat de ‘electronic body music’ (EBM) uit de jaren tachtig was verworden tot een muzikaal relikwie, vergist zich. In de handen van het Amerikaanse man-vrouwduo Adult wordt de ‘protodance’ uit die periode ineens weer opwindende kunstmuziek, waarvan de huidige generatie danceproducers wellicht nog wat kan leren.

Door: Robert van Gijssel 17 maart 2017

Op de plaat Detroit House Guests werkt het echtpaar Adam Lee Miller (drumcomputers, synths) en Nicola Kuperus (vocalen) samen met een paar iconen van de avant-garde uit de glorietijd; van EBM-pioniers Nitzer Ebb tot Michael Gira van de band Swans. In de tracks Breathe On en het spookachtige As You Dream geeft Gira’s stem donkere randjes aan de ook al zo mysterieus voorgedragen tekstregels van Kuperus, bij tergend spannende baslijnen en kille drumcomputers. Waar gaat dit heen, vraag je je af?

Dat blijkt halverwege de plaat. De langwerpige sfeerstukken, waarin vooral wordt geëxperimenteerd met de textuur van het geluid en natuurlijk die heerlijk verwarrende maar gelukkig nooit pretentieuze poëzie van Kuperus, maken plaats voor dansvloerknallers als We Chase The Sound, waarin de militaire beats van Deutsch Amerikanische Freundschaft en Front 242 zijn te herkennen. Die afwisseling tussen zweverige mijmeringen en bonkende techno avant la lettre en electropunk maakt Detroit House Guests een onweerstaanbare plaat.

Wie de euforie van de EBM in de jaren tachtig niet heeft meegemaakt, zal bij de sinistere maar erg dansbare beats van We Chase the Sound en bijvoorbeeld Stop (and Start Again) echt achteroverslaan. Vooral omdat Adult met dit eerbetoon aan vervlogen tijden toch heel erg klinkt als een band van het hier en nu. Het is tijd voor een totale EBM-revival.

The Shins – Heartworms (Sony Music)
Met drie producties in tien jaar kun je wel stellen dat The Shins voor hun platen rustig de tijd nemen. Maar eigenlijk is de Amerikaanse band vanaf zijn derde album Wincing The Night Away (2007) steeds meer een soloproject van zanger-componist James Mercer geworden. Was het op het vorige, vierde en misschien ook minste album Port Of Morrow (2012) nog even zoeken naar de juiste nieuwe muzikale structuren, op het nu verschenen Heartworms horen we Mercer weer net zo bevlogen als in zijn beginjaren.

Door: Gijsbert Kamer 17 maart 2017

Zijn wat hoge, volle stem gaat op de beste momenten nog steeds door merg en been: Mercer kan tegelijk melancholisch en blijmoedig klinken, al word je bij de eerste keer luisteren naar Heartworms wel behoorlijk afgeleid door de volle arrangementen. Fluitjes, orgeltjes, ritmeboxen, vibrafoons, windmachines en koortjes: in mindere handen zouden de liedjes bombastisch worden, maar Mercer houdt alles knap bij elkaar. En langzaam gaan steeds meer mooie details opvallen, zoals die tegendraadse gitaarlijnen in Fantasy Island. Of die regen aan het begin van Mildenhall, een van de weinige klein gehouden liedjes waarin Mercer terugblikt op zijn jeugd in Engeland.

Melancholie en jubel: ze gaan op Heartworms hand in hand. Mercer maakt het zichzelf bepaald niet gemakkelijk. De liedjes zitten complex, soms bijna hermetisch in elkaar, vergelijkbaar met het latere werk van de Britse band XTC. Maar de muziek ademt, bruist en betovert, op een even raadselachtige en welkome manier.

Nouveau Vélo – Reflections (Excelsior)
Wie houdt van die fraai vervlochten dunne gitaarlijnen in de muziek van The Feelies en Real Estate kan behalve bij hun nieuwe platen ook te rade gaan bij Nouveau Vélo. Deze Brabantse gitaarband is duidelijk door voornoemde bands uit New Jersey beïnvloed en komt tegelijkertijd met zijn tweede album.

Door: Gijsbert Kamer 17 maart 2017

Grootste verbetering ten opzichte van het debuut uit 2014 is de productie. Jan Schenk heeft in zijn Amsterdamse studio precies de juiste tinteling aan de gitaarsound gegeven en de galm in de zang van Rolf Hupkes laten verdwijnen. Het geluid is transparanter geworden, wat vooral het samenspel van de twee gitaristen (Hupkes en Niek Leenders) ten goede komt.

Reflections is een bezwerende gitaarplaat geworden, minder bedompt klinkend dan het compositorisch ook al sterke debuut. Fijn dat Nouveau Vélo ook niet terugdeinst voor pakkende popliedjes als Day At Work. Een dansbaar indie-popnummer zoals je nog zelden hoort.

Blaudzun – Jupiter Part II (V2)
Blaudzun heeft woord gehouden. Vijf maanden na het eerste deel van zijn beoogde trilogie Jupiter verschijnt nu het tweede deel. Jupiter Part II telt eveneens negen liedjes in iets meer dan een half uur. Het lijkt wel alsof Blaudzun (de artiestennaam van Johannes Sigmond) en zijn band hier zelfverzekerder klinken. De liedjes zijn afwisselender en vooral het ritmische fundament van bas en drums is steviger dan ooit.

Door: Gijsbert Kamer 10 maart 2017

Het soort gejaagde, wat geëxalteerde rock dat hij sinds zijn doorbraak-album Heavy Flowers (2012) speelt, is met toevoeging van een baritonsax sensueler geworden. Blaudzun rockt nog altijd, maar durft ook meer te swingen. Alles komt het mooist samen in Tear Gun, een liedje waarmee hij naar eigen zeggen zeven jaar heeft geworsteld. Nooit lukte het er naar tevredenheid een versie van op te nemen, nu wel. Prachtig gezongen, met de van hem bekende volle, hoog naar boven uithalende stem blijft het liedje een aangenaam soort rust ademen, zoals we die van Blaudzun niet kennen.

Bijna even goed is het uptempo Outside the Lights of the City. Funky gitaartje, zwoele sax: zo dicht bij de dansvloer kwam hij niet eerder. Als Jupiter Part III, waarvoor Blaudzun iets meer tijd zegt te nemen, nog een paar van dit soort sterke rocksongs bevat, dan heeft hij met zijn ambitieuze trilogie echt iets heel bijzonders gemaakt.

Death Alley – Live At Roadburn (Tee Pee Records/ Suburban)
Het meest intens rockende bandje van Nederland? Death Alley uit Amsterdam natuurlijk, dat weten we na een uitputtende tour en debuutplaat Black Magick Boogieland (2015) wel zo’n beetje. De Eurosonicshow in januari in de Groningse Vera was onvergetelijk.

Door: Robert van Gijssel 10 maart 2017

En dat was ook het concert van de band op het Tilburgse festival Roadburn vorig jaar. Hier viel de muziek van Death Alley in vruchtbare aarde: protopunk en klassieke hardrock, maar zonder ironie en heavy in alle vezels, en dus voor een publiek van kleerkasten in de 013 een muzikale droom van leer en spijkerstof. Vooral omdat de vier mannen speelden met de gitaristen Ron van Herpen van The Devil’s Blood en Jevin de Groot van Mühr, twee ter ziele gegane rockbands met eeuwigheidswaarde.

De emoties lopen hoog op in de Devil’s Blood-cover It’s On, die op Live at Roadburn net zo vies en dus ontroerend klinkt als destijds in de 013. Hypnotiserende gitaren, langdurige solo-estafettes, de overslaande metalgilstem van Douwe Truijens; ja, het is bijna net zo orgastisch als destijds in Tilburg. Een dankzij de onaangepaste, rauw spetterende opname onmisbare (en tegenwoordig zeldzame) liveplaat.

Luister hieronder de vorige editie!
Volkskrant Radio #18 – 6 maart 2017

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

===> Lees hier alle recencies van:

Ryan Adams – Prisoner, Moss – Strike, The Mysterons – Meandering, Nikki Lane – Highway Queen, Rhiannon Giddens – Freedom Highway, Dool – Here Now, There Then, Sleaford Mods – English Tapas, Stormzy – Gang Signs & Prayer, Thievery Corporation – The Temple of I & I en Sampha – Process.

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums van de maand.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

===> Lees hier alle recencies van:

Ryan Adams – Prisoner, Moss – Strike, The Mysterons – Meandering, Nikki Lane – Highway Queen, Rhiannon Giddens – Freedom Highway, Dool – Here Now, There Then, Sleaford Mods – English Tapas, Stormzy – Gang Signs & Prayer, Thievery Corporation – The Temple of I & I en Sampha – Process.

Ryan Adams – Prisoner (Pax Am/Universal)
Van de vijftien studioalbums die Ryan Adams sinds 2000 uitbracht is er hooguit een handjevol waar je nog wel eens naar teruggrijpt. Adams schrijft veel en snel, maar gooit te weinig weg. Het ontbreekt hem aan een visie, lijkt het.

Door: Gijsbert Kamer 17 februari 2017

Het best is hij op dreef als hij zijn privésores tot liedjes verwerkt. Dat bewijst hij nu met Prisoner, dat het resultaat is van een echtscheiding. De vergelijking met zijn desolate en desperate solodebuut Heartbreaker (2000) dringt zich al snel op. Die plaat was immers ook het gevolg van een breuk. Maar Prisoner klinkt diverser, soms zelfs groots. De al bekende jarentachtigstadionrockpastiche Do You Still Love Me? opent de plaat, die beter klinkt dan ooit.

Adams heeft meer zorg aan de productie besteed dan voorheen, wat zich terugbetaalt in liedjes als Doomsday en We Disappear. Jammer alleen van dat overbodige stuk saxofoon aan het einde van Tightrope. Een minpuntje op een plaat waarop Adams eindelijk weer zijn veelzijdigheid tot sterke songs kanaliseert. Soms lekker rockend, achteloos zoals we Bruce Springsteen dat al jaren niet meer op plaat hebben horen doen. En dan weer heel ingetogen, breekbaar en emotionerend, zoals Neil Young dat ooit kon.

Moss – Strike (Excelsior)
Voor het vijfde Moss-album schreef voorman Marien Dorleijn eerst alle liedjes, die hij vervolgens samen met de band in tien dagen tijd opnam in de Antwerpse studio van dEUS. Of het deze voor de band nieuwe werkwijze is of het productionele toezicht dat Arne van Petegem (ook bekend als Styrofoam) hield, feit is dat Moss op Strike beter klinkt dan ooit.

Door: Gijsbert Kamer 17 februari 2017

Tussen de dertien liedjes valt geen enkel minder moment te bespeuren. Het geluid is gelaagd, elektronica en gitaren stapelen zich smaakvol op, en er is meer dan voorheen ruimte voor soepele funky baslijnen. De liedjes zijn soms vol, maar blijven altijd transparant en luchtig. Ieder nummer ademt een eigen sfeer. Zanger Dorleijn zingt soms vertwijfeld (Ghosts), dan weer breekbaar en altijd wordt er een spannend arrangement omheen gebouwd. Tintelende synths, stuwende bas en een enkel strijkje (heel fraai in het titelnummer): het geluid is tot de uiterste perfectie verzorgd. Voor de nummers wordt vaak lekker de tijd genomen, maar ook in puntige fellere liedjes als I Don’t See You Thriving overtuigt Moss als nooit tevoren.

Wonderschoon melodielijntje, fraaie zang. Laat die zomer maar komen. Het is lang geleden dat er zo’n rijk gevarieerd indierockalbum verscheen. Een plaat ook met een flinke spanningsboog. Als na krap drie kwartier het al eerder uitgebrachte My Decision komt is de neiging op te springen en mee te dansen op de bezwerende gitaarakkoorden niet meer te onderdrukken. Het even toegankelijke als avontuurlijke Strike is behalve het beste Moss-album een hoogtepunt in de Nederlandse rockmuziek van de laatste vijf jaar.

The Mysterons – Meandering (Excelsior/V2)
De naam The Mysterons zingt al zo lang rond in het Nederlandse popcircuit (sterke debuut-ep in 2015, Lowlands, Great Wide Open, Eurosonic, DWDD) dat je bijna zou vergeten dat er nog altijd geen volwaardig debuutalbum was van de Amsterdamse groep, die de eigen sound pleegt te omschrijven als ‘psych-groove-‘n-garage’. Dat debuut is er nu, het heet Meandering en dat is precies wat The Mysterons doen: meanderen en bedwelmen, altijd binnen de kaders van een melodieus popliedje. Turkish Delight is er een prachtig voorbeeld van, maar zo zijn er meer.

Door: Menno Pot 10 februari 2017

De band begon aan het Amsterdamse conservatorium, waar drie niet-koperblazende leden van Jungle by Night (drums, bas en toetsen) in zee gingen met Brian Pots van de psychedelische gitaarband PAUW en zangeres Josephine van Schaik.

Jungle by Nights neus voor exotische ‘wereldpop’, de rondzingende sixtiesgitaren van PAUW en zang uit Bollywood, dat waren de hoofdbestanddelen, en nog steeds, al is de PAUW-afgevaardigde al lang vertrokken en opgevolgd door Jordy Sanger, die zijn gitaar gelukkig net zulke sensuele omtrekkende bewegingen laat maken. De zangmelodieën waaieren als wierook.

Een uitstekende live-reputatie hadden The Mysterons al. Een prima studioplaat hebben ze nu ook.

Nikki Lane – Highway Queen (New West Records/ PIAS)
De Amerikaanse countryzangeres Nikki Lane moet met haar nieuwe plaat Highway Queen echt eens gaan doorbreken. De Verenigde Staten zijn er klaar voor: het blad Rolling Stone vergeleek het recalcitrante liedwerk van Lane al met de opgeheven middelvinger van Johnny Cash.

Door: Robert van Gijssel 24 februari 2017

Highway Queen verschilt (gelukkig) in bijna niets van voorganger All Or Nothin’ uit 2014. Lane maakt jengelende countrypop- en rock-‘n-roll-liedjes met veel retrogevoel en dus scherpe en strijdbare teksten, zoals Loretta Lynn en Dolly Parton die al vertolkten in de jaren zestig. Lane is het type zangeres dat in de clip bij haar single Highway Queen rondcrost in een monstertruck en zingt dat een ‘koningin van de snelweg’ beslist geen koning nodig heeft.

Lane is op haar best in rockende countryliedjes met fijne cynische teksten, zoals het giftige Lay You Down, waarin het niet goed afloopt met haar ex. En Lane speelt met clichés uit de country; ze trapt bijvoorbeeld het nummer 700.000 Rednecks af met een lullig ‘yippee ki-yay’. Lane schept graag wat verwarring. En ze verrast aan het slot van het album, in de gevoelige countryballade Forever Lost Forever, waarin haar donkere en wat laconieke stem ook prima geschikt blijkt om een ontroerend echtscheidingsliedje mee voor te dragen.

Rhiannon Giddens – Freedom Highway (Nonesuch Records)
De Amerikaanse zangeres en banjospeelster Rhiannon Giddens, bekend van de band Carolina Chocolate Drops, heeft een museale muziekopvatting.

Door: Robert van Gijssel 3 maart 2017

Ze graaft liedjes op uit de verre muziekgeschiedenis, van Amerikaanse bluegrass, folk, country, soul en blues, en schrijft zelf ook in die traditie. Maar zowel in haar eigen werk als in die antieke covers klinkt Giddens eigentijds. En dat zegt veel over onze tijd en vooral over de maatschappelijke balans in de Verenigde Staten. Zo zingt Giddens een paar liedjes uit het burgerrechtentijdperk van de jaren zestig, zoals het politiek zwaarbeladen strijdlied Freedom Highway van Mavis Staples. De tekst slaat de spijker helaas nogal op de kop: ‘There is just one thing, I can’t understand my friend. Why some folk think freedom was not designed for all men.’ Hoezo, antiek?

In vrijwel ieder liedje van Giddens’ tweede soloplaat steekt de zangeres ons een mes tussen de ribben. Het indrukwekkendst is Giddens in de uitgebeende, kale folksongs, zoals The Angels Laid Him Away, een cover van Louis Collins. En in het bijna naargeestig getokkelde Julie.

Het is vooral haar stem die je bij de kladden grijpt: hoog en scherp trillend, emotioneel en doordringend, en een stem waarmee de vroege blues- en folkzangers in vervlogen tijden over de velden moesten zweven.

Misschien wil ze soms iets te veel. In Better Get It Right The First Time zingt Rhiannon Giddens vocale gospel en soul begeleid door opstijgende achtergrondkoren, blazers en zelfs een rapper. Die overdaad schaadt het album een beetje.

Dool – Here Now, There Then (Prophecy/Suburban)
Een mooie reminder van Ryanne van Dorst, voorheen bekend als Elle Bandita. De week na haar doorbraak als verademing op de Nederlandse televisie herinnert zij ons fijntjes aan haar oorsprong. Van Dorst is natuurlijk eerst en vooral een heel goede rockzangeres, en de debuutplaat van haar nieuwe band Dool is daarvan het bewijs.

Door: Robert van Gijssel 17 februari 2017

Van Dorst verzamelde een set topmuzikanten uit de Nederlandse rock om zich heen, onder wie de ritmesectie van de Eindhovense band The Devil’s Blood en gitaristen uit Gold en The New Media. Zij omringen Van Dorst met het voor haar perfecte bandgeluid: zwaar en wat leunend op doom- en gothic-rock, maar toch sprankelend en toegankelijk en dus ook gezegend met veel popgevoel. In deze biotoop bloeit de vaak meerstemmig opgenomen stem van Van Dorst, en krijgen haar venijnige uithalen een mooi kwaadaardig randje.

Dool klinkt soms erg als The Devil’s Blood en het enige dat je op Here Now, There Then aan zou kunnen merken, is dat de band iets te comfortabel wandelt in de voetsporen van die toch wel legendarische Nederlandse rockband. Van de andere kant is het natuurlijk fijn als een band het spoor van de cryptische Nederlandse rock volgt, zéker als dat gebeurt met kunstig opgebouwde en meeslepende topliedjes. Die maakt Dool, van de epische en naar een fijne rockclimax voerende opener Vantablack tot de kippenvelknaller Oweynagat en het mystieke en verrassend melodieus gezongen In Her Darkest Hour. In dat nummer, en eigenlijk op de hele plaat, dringt de voornaamste kwaliteit van Dool zich op: de band eist met emotionele riffs en de indringende zangpartijen van Van Dorst steeds de volle aandacht op. Bij Here Now, There Then loop je niet weg. Die plaat luister je uit. Om Dool vervolgens live ook nog maar even te checken.

Sleaford Mods – English Tapas (Rough Trade/Beggars)
Sleaford Mods bestaat sinds 2007 en bracht veel platen uit, maar pas toen beat creator Andy Fearn in 2012 toetrad, verschenen hij en frontman Jason Williamson (beiden fortysomethings uit Nottingham) in beeld. Het Lowlands-optreden van 2014 was hier een bescheiden doorbraak.

Door: Menno Pot 3 maart 2017

De formule: Fearn laat een drumcomputertje een knisperdroge beat uitspugen en Williamson fulmineert eroverheen: tirades en scheldpartijen met de groeten van (het linksige deel van) de Engelse working class. Hiphop + electro + The Fall = Sleaford Mods. Het recept is zo rechtlijnig en simpel dat het al een hele verrassing is dat het op English Tapas nog steeds leuk is. Dat is het, namelijk. Behoorlijk leuk zelfs.

Luister hieronder de vorige editie!
Volkskrant Radio #17 – 6 februari 2017

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

===> Lees hier alle recencies van:

Aurelio – Darandi, Emptiness – Not For Music, Japandroids – Near To The Wild Heart Of Life, Navarone – Oscillation, Wiley – Godfather, The xx – I See You, The Kik – Stad En Land, Yagya – Stars And Dust, Migos – Culture en Run The Jewels – Run The Jewels 3.

 

 

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums van de maand.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

===> Lees hier alle recencies van:

Aurelio – Darandi, Emptiness – Not For Music, Japandroids – Near To The Wild Heart Of Life, Navarone – Oscillation, Wiley – Godfather, The xx – I See You, The Kik – Stad En Land, Yagya – Stars And Dust, Migos – Culture en Run The Jewels – Run The Jewels 3.JTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjIxMDAlMjUlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjIxMjAlMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZ3aWRnZXQlMkZpZnJhbWUlMkYlM0ZmZWVkJTNEaHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTI1MkZwaW5ndWlucmFkaW8lMjUyRnBpbmd1aW4tcmFkaW8tcHJlc2VudGVlcnQtdm9sa3NrcmFudC1yYWRpby0xNyUyNTJGJTI2aGlkZV9jb3ZlciUzRDElMjZsaWdodCUzRDElMjIlMjBmcmFtZWJvcmRlciUzRCUyMjAlMjIlM0UlM0MlMkZpZnJhbWUlM0U=

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de belangrijkste 10 albums samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.

Aurelio – Darandi (Real World / PIAS)
Dat de Centraal-Amerikaanse garifunamuziek nog altijd bij ons in de cd-bakken te vinden is, danken we grotendeels aan de Hondurese zanger en gitarist Aurelio Martinez.

Door: Robert van Gijssel 27 januari 2017

Die gaat stug door met het populariseren van de volksmuziek van de Caribische kustlanden, die wonderlijke en zalige mixmuziek waarin zowel West-Afrikaanse als traditionele indiaanse muziek te herkennen is.

Op Darandi voert Aurelio nieuwkomers in het genre mee aan de hand, langs zijn favoriete garifunaliedjes. Prachtliedjes zijn dat, zoals het zacht voorttokkelende Yange, met rimpelloos gestapelde vocalen in de refreintjes en springerige latinritmes op vooral de cajon, die in het nummer toch steeds dwingender worden.

Maar het opmerkelijkst aan de garifuna van Aurelio is zijn gitaarspel. Hij speelt surfgitaar met veel reverb en maakt daarbij royaal gebruik van de tremolo-arm. Daarom klinkt Aurelio altijd een beetje als The Shadows die op zonvakantie zijn gestuurd en aan het hotelzwembad toch maar wat muziek zijn gaan maken. Een onweerstaanbaar en haast psychedelisch dansplaatje.

Emptiness – Not For Music (Season of Mist)
Dat een plaat van de Belgische cultband Emptiness een schokgolfje door de metal veroorzaakt, is niet nieuw. Oblivion uit 2008 was al een mijlpaal voor de avontuurlijke death metal: frivool technisch, spijkerhard en toch ook vrieskoud als de meest ijzige black metal uit het Noorse fjordenland. Maar het was, hoe dan ook, een metalplaat.

Door: Robert van Gijssel 3 februari 2017

Nothing but the Whole uit 2014 dreef af van het vierkante gitaargenre en kan met terugwerkende kracht worden beschouwd als opmaat naar een meesterwerk. Want Not for Music is nog vrijzinniger en in vele opzichten geniaal. Rockende gitaarriffs? Die zijn op één hand te tellen en komen meestal als nagelaten bekentenissen, aan het einde van een muziekstuk (Digging the Sky). De grommende grunts hebben definitief plaatsgemaakt voor sissend declamerende, gestapelde fluisterstemmen. Alleen de losjes en jazzachtig huppelende drum- en baspartijen doen nog denken aan het sublieme rockwerk van een decennium geleden.

Het is bijna ondoenlijk om het uitpuilende klankenkabinet van Emptiness te beschrijven. Holle gitaartjes uit de postpunk, horrorsoundtracksynthesizers, spookvocalen uit de vocoder, donker dansende jarentachtigbassen, plokkende houtblokken en pauken – het kan niet op. En het wordt in trage en immer evoluerende onheilstijdingen als It Might Be aan elkaar geklonken tot een soort zwarte new-wavesymfonie, die bij iedere luistersessie vaster vormen krijgt en wat hardnekkiger aan de ziel blijft kleven.

Not for Music is zo’n plaat waar je maanden mee bezig kunt zijn. Steeds ontdek je nieuwe bijgeluiden en sprankelende gitaarwondertjes, in gelaagde en fantastisch gearrangeerde nummers als Your Skin Won’t Hide You, waarin geen tien seconden klinken als de vorige tien seconden. Oneindig treurig en welhaast apocalyptisch, maar hypermuzikaal, fabuleus geproduceerd en magisch mooi. Wat een plaat. Neem er de tijd voor.

Japandroids – Near To The Wild Heart Of Life (Anti-/Epitaph)
Anders dan roemruchte rockduo’s met drums en gitaar als basis (White Stripes, Black Keys) maakte het Canadese Japandroids liedjes die meer op jarentachtigpunkrock dan op aloude blues en rock-‘n’-roll waren gebaseerd. De puntige, energieke liedjes op hun tweede plaat Celebration Rock (2012) waren indrukwekkend en leverden live vaak doldrieste taferelen op, maar markeerden ook een voorlopig eindpunt in de ontwikkeling van het duo.

Door: Gijsbert Kamer 27 januari 2017

Nog zo’n plaat zou overbodig zijn, beseften Brian King (gitaar, zang) en David Prowse (drums, zang) maar al te goed. Ze lasten een soort denkpauze in en komen nu pas, bijna vijf jaar later, met een derde album, Near to the Wild Heart of Life.
Het is een geweldige rockplaat geworden, zo een die je weer volop vertrouwen in het genre geeft. Op het eerste gehoor klinkt alles wat gepolijster en schrik je zelfs even van het ruim zeven minuten durende Arc of Bar. Synths in het intro en een dwingend meeklapritme: het lijkt wel stadionrock uit de jaren tachtig.

Maar er blijkt een sterk liedje achter deze afleidingsmanoeuvre verstopt te zitten. Of neem I’m Sorry for Finding You Not Sooner. Het gitaarloopje is geleend van Kim Carnes’ hit Bette Davis Eyes. De vervormde stem van Brian King trekt het liedje uit de middle-of-the-roadsfeer en geeft het liedje iets sinisters. Zo zitten er in elk nummer angels verborgen. Japandroids heeft een geweldig derde album afgeleverd, met een sound die ook de grootste festivalweiden makkelijk aan kan.

Navarone – Oscillation (Rodeostar)
Raadselachtig geval: de Nijmeegse band Navarone. Vrijwel iedereen die ze live ziet, vindt ze steengoed. Klaar voor de grote podia. Aan lof voor de albums geen gebrek. Bij Navarone klinkt klassieke hardrock eigentijds, zowel compositorisch als productioneel.

Door: Menno Pot 20 januari 2017

Toch spelen ze binnenkort weer in Vera in Groningen en De Helling in Utrecht; niet in de grotere Oosterpoort en Ronda in respectievelijk diezelfde steden. Wat is dat toch?

Een sterk album dan maar weer: Oscillation, nummer 3. Die hortende, gruizige riff in Snake: boem, binnen. Lonely Nights stuitert zoals stadgenoot De Staat dat kan. Soon I’ll Be Home is een mooie folksong die zich langzaam openvouwt. Step By Step, Chrome: ambachtelijk, avontuurlijk, meeslepend. Die zanger, Merijn van Haren, steeds beter. De Nederlandse Chris Cornell (van Soundgarden).

Toegegeven, in het laatste kwartier (Unmistakably Everything, Days of Yore) sijpelt alsnog wat van de clichématige hardrockpathos binnen die Navarone doorgaans zo resoluut buiten de deur houdt. Het laat onverlet dat iedere Nederlandse rockliefhebber Navarone moet leren kennen (wat te denken van vanavond bij de albumpresentatie in Doornroosje, Nijmegen). Dan volgt de omhelzing vanzelf.

Lees hier ons interview met Navarone.

Wiley – Godfather
Rond 2004 zouden jonge rappers en producers als Dizzee Rascal, Lethal Bizzle, Kano en Wiley het fenomeen grime wel even aan een internationale doorbraak helpen: een explosieve Londense cocktail van dubstep en U.K. hiphop.

Door: Menno Pot 20 januari 2017

Lukte niet. De piek bleek van korte duur, zelfs in Engeland, maar het genre beleeft nu een tweede hoogconjunctuur. Het sterke album Konnichiwa leverde Skepta vorig jaar de gewichtige Mercury Prize op en nu is er de sterke plaat Godfather, van Wiley, de man die ooit gold als Skepta’s ontdekker en pleitbezorger. In de track Can’t Go Wrong wijst Wiley daar de luisteraar even fijntjes op: Wiley (echte naam: Richard Kylea Cowie) is inmiddels 37 jaar oud en tien albums verder.

De titel Godfather onderstreept wat hij wil: laten horen wie hier ook al weer de baas was. De verbetenheid op de plaat is haast tastbaar en het album bevat alles wat grime zo leuk kan maken. Ratelende ritmes. Gejaagde, struikelende beats uit dubstep en U.K. garage, zoals je die in Amerikaanse hiphop nooit hoort. En: onnavolgbaar snelle raps.

Wiley gaat het snelst van allemaal en is zijn popgevoel niet verloren: Back With a Banger kan zo op de afspeellijst van beste grime-hits. Op Godfather staan er meer van dat kaliber, zoals het welkome rustpunt U Were Always, met Skepta als gast.

The xx – I See You (XL Recordings/Beggars)
Ze komen weliswaar uit een doosje, maar de blazers waarmee The xx hun derde album I See You openen, klinken euforischer dan we van het Britse trio gewend zijn. De muziek waarmee The xx in 2009 debuteerde, liet zich kenmerken door droefgeestige zang van Romy Madley Croft en Oliver Sim, in door producer Jamie Smith elektronisch vormgegeven liedjes.

Door: Gijsbert Kamer 13 januari 2017

Kale beats, een sober gitaarlijntje, droef zoemende synths en zang in diepe mineurstemming resulteerden op het debuut in een bijzonder spanningsveld. De drie jaar later verschenen opvolger Coexist (2012) verschilde weinig in aanpak en sfeer, maar bleef overeind door de beter uitgewerkte vocalen. In de vierenhalf jaar die sindsdien verstreen maakte Smith als Jamie xx naam als producer en dj. Zijn in 2015 verschenen In Colour bewees niet alleen hoe goed hij thuis is in de hedendaagse dance, maar ook dat hij daaraan met zijn aan dubstep ontleende beats een bijzondere bijdrage aan kon leveren.

Die kennis heeft Jamie xx meegenomen naar het derde album van The xx. Dangerous, het openingsnummer, is een voortreffelijk geproduceerd dansnummer. Een jungle-huppelritme, fraaie beats en een mooie open sound domineren het uitbundigste nummer dat The xx tot nu toe maakte.

In nummers als A Violent Noise, komen ravebeats en andere citaten uit hedendaagse trance voorbij, maar alles blijft ingehouden, gecontroleerd en vooral herkenbaar The xx. Want de droevige stemmen zijn onverminderd op elkaar afgestemd. Romy Madley Croft zingt prachtig in het kale Performance. Elders is het de wanhoop die Sim in zijn onderkoelde zang weet te leggen die nog altijd iets beklemmends heeft. Prachtige, mysterieuze en vooral eigentijdse popmuziek.

The Kik – Stad En Land (Top Notch / Excelsior / Universal)
Nóg een plaat met pastiches en bewerkingen van al dan niet obscure jarenzestigbeatliedjes zou de Rotterdamse Kik tot een wat al te voorspelbaar retro-bandje reduceren. Maar wat dan als je, zoals voorman Dave von Raven, zo verknocht bent aan alles wat met de sixties te maken heeft? Dan moet je gaan werken aan een eigen sound die toch ruimte laat voor je obsessies. En dat is precies wat The Kik op hun nieuwe album Stad en land gedaan heeft.

Door: Gijsbert Kamer 13 januari 2017

Het geluid is minder beat en meer pop in de sfeer van oud werk van Boudewijn de Groot. Het zal niet voor niets zijn dat in het tweede liedje, Maandag, al meteen twee keer aan diens klassieke popsongs wordt gerefereerd. De productie is kristalhelder. De instrumentaties zijn breed, met ruimte voor lekkere blaaspartijen van onder anderen Benjamin Herman. Ook mooi: het archaïsche taalgebruik in De hond van Henk, een melancholiek hoogtepunt met fraai koortje.

Onderweg is een luchtig instrumentaaltje in de sfeer van Herb Alpert, terwijl het laatste liedje, Porselein, een fraai Beach Boys-sfeertje heeft. Heel mooi gedaan allemaal. Anders en toch vertrouwd.

Lees hier ons interview met The Kik.

Yagya – Stars And Dust (Delsin)
Een beetje over het hoofd gezien in de decemberlijstjes, maar zeer de moeite waard: het nieuwe album Stars and Dust van de IJslandse producer Yagya, op het Nederlandse label Delsin. Yagya loopt in de sporen van de ambient-dubpioniers van de jaren negentig. Je hoeft niet lang te luisteren om bijvoorbeeld producer en bassist Bill Laswell te herkennen in atmosferische en omfloerst bassende tracks als Train Station Dustlight en het fraai betitelde Substorms on a Winter Night.

Door: Robert van Gijssel 13 januari 2017

En in de serene synthesizers van Through the Zodiacal Cloud is natuurlijk de ijzige dance te horen van de Noorse ambientgigant Biosphere: Yagya haalt net zulke vervreemdende en magische geluiden uit zijn apparatuur, en laat bovendien blijken dat hij beschikt over een hoge muzikale intelligentie. De kleine melodieuze wendingen in de uitgesmeerde dubtracks weten steeds te verrassen. Het stuk Through the Sculptor Group nodigt uit tot een vertraagde danspartij op een uitdovende afterparty. Een mooi winters tripplaatje.

Migos – Culture (ATO/Warner Music)
Een reeks mixtapes en een paar sterke singles (Versace, Hannah Montana) bracht de rappers Offset, Quavo en Takeoff al vanaf 2013 onder de aandacht. Maar het echte debuutalbum Yung Rich Nation stelde twee jaar geleden toch wat teleur. Een wat rommelige productie, die een beetje afleidde van de sterke vocalen van het trio.

Want ze hebben beslist een eigen sound, onderstrepen ze op het album Culture. De raps waarmee ze elkaar aanvullen en uitdagen bestaan steevast uit drie eenlettergrepige klanken die staccato worden gezongen. Typerend voor deze in Atlanta ontwikkelde stijl is het nummer Bad And Boujee, dat nu op de eerste plaats van de Amerikaanse hitlijst staat en de definitieve internationale doorbraak van het trio lijkt te bezegelen.

Het nummer is spannend geproduceerd, met broeierige synths en knisperende beats. Maar net als in de andere nummers zijn het de raps die de Migos-sound zo onderscheidend maken. ‘We came from nothing to something’, rappen ze. Met teksten vol verwijzingen (meestal in het slang van Atlanta) naar drugs en andere genotsmiddelen klinken ze vooral vrolijk. Boos maken ze zich hooguit over imitators van hun rapstijltje.

Maar ja, dat krijg je als sterren als Drake met je muziek aan de haal gaan en als het door jou populair gemaakte dansje, de dab, viraal gaat. Op Culture laat Migos een wezenlijk ander, zelfs nieuw geluid horen. De zorgvuldige productie van onder anderen Zaytoven geeft de echt bijzondere, hakkelende raps nu wel de juiste ruimte.

Run The Jewels – Run The Jewels 3 (Mass Appeal)
Leuk kerstcadeau was dat, het derde album van Run The Jewels, drie weken voor de aangekondigde releasedatum. De fysieke versie van het derde album van dit rapduo verschijnt over een week, maar El-P en Killer Mike konden zich blijkbaar niet langer inhouden.

Door: Gijsbert Kamer 6 januari 2017

Run The Jewels 3 is weer een stukje beter dan de vorige. RTJ 2, dat twee jaar geleden verscheen, liet vooral in de productie al een zekere progressie horen ten opzichte van het in 2013 verschenen debuut. Maar dit derde deel van de trilogie is in alle opzichten het sterkst. De beats zijn nog altijd hard, droog en log. De sound refereert opnieuw aan de old-schoolrap van eind jaren tachtig, toen Public Enemy met hun furieuze raps de dienst uitmaakte.

Zo uitgesproken en boos als El-P en Killer Mike van leer trekken was in 2016 in de hiphop een zeldzaamheid. Sinds de hoogtijdagen van de rap-duels tussen Chuck D en Flavor Flav zijn rapduo’s al een zeldzaamheid, maar de kracht waarmee El-P de zware uithalen van Killer Mike van repliek dient, is bijna uniek.

Van de springerige funk in het openingsnummer Down tot het slotnummer A Report To Shareholders/Kill The Masters zet het duo alles op scherp. In de fraai gelaagde productie vallen iedere keer meer details op, zoals de terugkeer van de aloude It Takes Two-sample van Lynn Collins in Call Ticketron. Ook de teksten zitten vol sterke observaties en beschrijven een van paranoia en machtsmisbruik vergeven wereld. De stemverklaring van EL-P in het slotnummer vat alles mooi samen: ‘We both hear the same sound coming/ And It Sounds Like War/ And it breaks our hearts.’

Luister hieronder de vorige editie!
Volkskrant Radio #16 – 2 januari 2017

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

===> Lees hier alle recencies van:

David Bowie – Blackstar, Nick Cave & The Bad Seeds – Skeleton Tree, Leonard Cohen – You Want It Darker, Trentemøller – Fixion, Hexvessel – When We Are Dead, A Tribe Called Quest – We Got It From Here… Thank You For 4 Your Service, James Blake – The Colour in Anything, Beyoncé – Lemonade, Deftones – Gore, Chance The Rapper – Coloring Book, Patten – Ψ en Solange – A Seat At The Table.JTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjIxMDAlMjUlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjIxMjAlMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZ3aWRnZXQlMkZpZnJhbWUlMkYlM0ZmZWVkJTNEaHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTI1MkZQaW5ndWluX1JhZGlvJTI1MkZwaW5ndWluLXJhZGlvLXByZXNlbnRzLXZvbGtza3JhbnQtcmFkaW8tMjAxNy0wMS0wMiUyNTJGJTI2aGlkZV9jb3ZlciUzRDElMjZsaWdodCUzRDElMjIlMjBmcmFtZWJvcmRlciUzRCUyMjAlMjIlM0UlM0MlMkZpZnJhbWUlM0U=

Pinguin Radio presenteert podcast Volkskrant Radio #16 – de beste tracks van de belangrijkste albums van 2016 samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.

JTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjIxMDAlMjUlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjIxMjAlMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZ3aWRnZXQlMkZpZnJhbWUlMkYlM0ZmZWVkJTNEaHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTI1MkZQaW5ndWluX1JhZGlvJTI1MkZwaW5ndWluLXJhZGlvLXByZXNlbnRzLXZvbGtza3JhbnQtcmFkaW8tMjAxNy0wMS0wMiUyNTJGJTI2aGlkZV9jb3ZlciUzRDElMjZsaWdodCUzRDElMjIlMjBmcmFtZWJvcmRlciUzRCUyMjAlMjIlM0UlM0MlMkZpZnJhbWUlM0U=

1 David Bowie – Blackstar

De dood van Bowie schokte de wereld, en misschien ook wel omdat hij zijn eigen heengaan had vastgelegd in een magistrale plaat – iets dat pas tot zijn publiek doordrong na het overlijden van de Britse popgrootheid. Ineens viel alles van Blackstar, dat vlak voor Bowies overlijden verscheen, op zijn plek: de zwarte ster op de hoes, de teksten, de clips bij de liedjes. Hits zijn niet te vinden op Blackstar, daar had Bowie er al genoeg van op zijn CV staan. Maar de met experimentele jazz omgeven en tekstueel formidabele liedjes zijn minstens zo aangrijpend als het mooiste Bowie-werk uit de jaren zeventig. Een monumentale afscheidsplaat.

2 Nick Cave & The Bad Seeds – Skeleton Tree

De dood waart ook rond in Skeleton Tree van Nick Cave. De plaat maakt voelbaar wat niemand ooit wil voelen: hoe het is om je kind te verliezen. Cave doet het zonder sentimentaliteit, waardoor Skeleton Tree zo mogelijk nog hartverscheurender wordt. En wat een sound! De zoveelste plaat die ons dit jaar de adem beneemt.

3 Leonard Cohen –  You Want It Darker

De tweede grootheid die zijn eigen dood van een soundtrack voorziet. Na David Bowie neemt ook Leonard Cohen afscheid-in-plaat, met zijn magnifieke testament You Want It Darker waarop werkelijk álles bloedstollend is; zijn fluisterbasstem, de woorden, de pulserende bas in de titelsong. De plaat had het overlijden van de maker eigenlijk niet eens nodig om te worden bijgezet als meesterwerk.

4 Trentemøller –  Fixion

De Deense technoproducer Anders Trentemøller brengt een ijskoud eerbetoon aan de muziek uit zijn jeugd, en dus de gothic en postpunk uit de jaren tachtig. We horen majestueus zoemende synths, The Cure en New Order, en dankzij de verrukkelijke stem van zangeres Jehnny Beth van de band Savages ook héél veel Siouxsie Sioux. Trentemøller weet zijn nostalgie om te zetten in verbazend frisse en zelfs hitgevoelige popliedjes, die het kippenvel op de armen blazen.

5 Hexvessel –  When We Are Dead

Nóg een conceptplaat over de dood, in de toptien van de V-lijst der mooiste albums. De Finse psychedelische folkband Hexvessel trekt een gedenkwaardige plaat op rond ons aller eindbestemming, vol filosofische beschouwingen en troostrijke rock. Ieder nummer is raak, dankzij de ijzersterke refreinen, de poëtische teksten en de passend geëxalteerde zang van Mat McNerney.

6 A Tribe Called Quest –  We Got It From Here… Thank You For 4 Your Service

De allerlaatste plaat van A Tribe Called Quest is ook een van de allermooiste, na natuurlijk de klassiekers The Low End Theory (1991) en Midnight Marauders (1993). De dit jaar overleden Phife Dawg wordt gemist, maar de raps van Jarobi White steken nu bijna net zo mooi af naast die van de tijdloos rappende Q-Tip. De hiphop van A Tribe Called Quest mag nog een keer zo mooi onderkoeld, zachtmoedig en tóch urgent klinken, en daarvoor danken wij de heren op onze beurt hartelijk.

7 James Blake – The Colour in Anything

Niemand kan zijn levenspijn zo mooi in luisterpop vatten als James Blake. The Colour in Anything is een soms echt briljante verdrietigheidsplaat, waarin je uren kunt rondsomberen. Het nummer Points is een verplicht liedje dit jaar en het kan nog net, dus luister naar die eenzame droge tik op de drumcomputer, de verduisterde baslijn en de vervormde samples van Blake’s eigen, smachtende soulstem. Muziek uit een droomwereld.

8 Beyoncé – Lemonade

Haar plaat Lemonade is misschien wel Beyoncé’s mooiste, ook omdat de plaat in zijn geheel op film verscheen en dus ook in de eindlijsten van de beste cinema opduikt. De thematiek op Lemonade wordt gaandeweg het album steeds zwaarder en grimmiger, en Beyoncé neemt het op voor álle onderdrukte zwarte vrouwen. In Daddy Lessons koppelt ze oude jazz aan countrymuziek alsof ze nooit anders heeft gedaan en het rauwe sixties-orgel in prijsnummer Freedom leidt een van haar meest opzwepende nummers ooit in. Een veelzijdige en zingevende wereldplaat.

9 Deftones – Gore

Echt waar? Een heavy topplaat van het Amerikaanse gezelschap Deftones, dat in de jaren negentig groot werd met toch vrij moeizame ‘nu.metal’? Zeker wel. De liedjes op de plaat Gore stijgen langzaam op, op donkere wolken van sombere maar statige gitaarpartijen en al net zo mooi zwevende zang van Chino Moreno. ‘Deftones’, zo constateerde de recensent, ‘is ontstegen aan triviale trends of genres in de harde muziek en ijzersterk in de eigen eigenwijze, tijdloze en van emoties doortrokken gitaarrock’. En zo is het.

10 Chance The Rapper – Coloring Book

Een ingewikkelde release, deze plaat Coloring Book van de aanstormende hiphopgrootheid Chance The Raper. Is het een plaat? Een mixtape? Uitgebracht in eigen beheer en eerst alleen te streamen, maar daarna toch ook maar in de winkel verschenen? Het maakt niet uit. Chance The Rapper integreert gospel met hiphop, bij luchtige trompetjes en heerlijke Beach Boys-koortjes. Wat willen we nog meer?

11 Patten – Ψ

Wat een coole maar ondraaglijke spanning hangt er in de plaat met de onuitspreekbare titel van het enigmatische Britse producersduo Patten. Verknipt, donker en fragmentarisch elektronisch, maar in de bonkende bassen en de monotoon lispelende stem van de vrouwelijke helft van het duo is toch ook de ijzige electropop en body music uit de jaren tachtig te herkennen. Een zéér intrigerend plaatje, en een van de mooiste dancereleases van het jaar.

12 Solange – A Seat At The Table

Eén van de muziekverrassingen van 2016: Solange Knowles spurt haar zus achterna richting eregalerij van de popmuziek, en dus ook deze V-lijst. A Seat At The Table is een conceptalbum waar de zus van Beyoncé vier jaar aan heeft gewerkt – vandaar die verrassing – en het is een mooie meditatie over opgroeien als zwarte vrouw in Amerika. Voorbeeldig gezongen met een luchtige soulstem en voorzien van ijzersterke teksten – de tweede topplaat afkomstig van de familie Knowles.

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de belangrijkste 10 albums samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.

1 David Bowie – Blackstar

De dood van Bowie schokte de wereld, en misschien ook wel omdat hij zijn eigen heengaan had vastgelegd in een magistrale plaat – iets dat pas tot zijn publiek doordrong na het overlijden van de Britse popgrootheid. Ineens viel alles van Blackstar, dat vlak voor Bowies overlijden verscheen, op zijn plek: de zwarte ster op de hoes, de teksten, de clips bij de liedjes. Hits zijn niet te vinden op Blackstar, daar had Bowie er al genoeg van op zijn CV staan. Maar de met experimentele jazz omgeven en tekstueel formidabele liedjes zijn minstens zo aangrijpend als het mooiste Bowie-werk uit de jaren zeventig. Een monumentale afscheidsplaat.

2 Nick Cave & The Bad Seeds – Skeleton Tree

De dood waart ook rond in Skeleton Tree van Nick Cave. De plaat maakt voelbaar wat niemand ooit wil voelen: hoe het is om je kind te verliezen. Cave doet het zonder sentimentaliteit, waardoor Skeleton Tree zo mogelijk nog hartverscheurender wordt. En wat een sound! De zoveelste plaat die ons dit jaar de adem beneemt.

3 Leonard Cohen –  You Want It Darker

De tweede grootheid die zijn eigen dood van een soundtrack voorziet. Na David Bowie neemt ook Leonard Cohen afscheid-in-plaat, met zijn magnifieke testament You Want It Darker waarop werkelijk álles bloedstollend is; zijn fluisterbasstem, de woorden, de pulserende bas in de titelsong. De plaat had het overlijden van de maker eigenlijk niet eens nodig om te worden bijgezet als meesterwerk.

4 Trentemøller –  Fixion

De Deense technoproducer Anders Trentemøller brengt een ijskoud eerbetoon aan de muziek uit zijn jeugd, en dus de gothic en postpunk uit de jaren tachtig. We horen majestueus zoemende synths, The Cure en New Order, en dankzij de verrukkelijke stem van zangeres Jehnny Beth van de band Savages ook héél veel Siouxsie Sioux. Trentemøller weet zijn nostalgie om te zetten in verbazend frisse en zelfs hitgevoelige popliedjes, die het kippenvel op de armen blazen.

5 Hexvessel –  When We Are Dead

Nóg een conceptplaat over de dood, in de toptien van de V-lijst der mooiste albums. De Finse psychedelische folkband Hexvessel trekt een gedenkwaardige plaat op rond ons aller eindbestemming, vol filosofische beschouwingen en troostrijke rock. Ieder nummer is raak, dankzij de ijzersterke refreinen, de poëtische teksten en de passend geëxalteerde zang van Mat McNerney.

6 A Tribe Called Quest –  We Got It From Here… Thank You For 4 Your Service

De allerlaatste plaat van A Tribe Called Quest is ook een van de allermooiste, na natuurlijk de klassiekers The Low End Theory (1991) en Midnight Marauders (1993). De dit jaar overleden Phife Dawg wordt gemist, maar de raps van Jarobi White steken nu bijna net zo mooi af naast die van de tijdloos rappende Q-Tip. De hiphop van A Tribe Called Quest mag nog een keer zo mooi onderkoeld, zachtmoedig en tóch urgent klinken, en daarvoor danken wij de heren op onze beurt hartelijk.

7 James Blake – The Colour in Anything

Niemand kan zijn levenspijn zo mooi in luisterpop vatten als James Blake. The Colour in Anything is een soms echt briljante verdrietigheidsplaat, waarin je uren kunt rondsomberen. Het nummer Points is een verplicht liedje dit jaar en het kan nog net, dus luister naar die eenzame droge tik op de drumcomputer, de verduisterde baslijn en de vervormde samples van Blake’s eigen, smachtende soulstem. Muziek uit een droomwereld.

8 Beyoncé – Lemonade

Haar plaat Lemonade is misschien wel Beyoncé’s mooiste, ook omdat de plaat in zijn geheel op film verscheen en dus ook in de eindlijsten van de beste cinema opduikt. De thematiek op Lemonade wordt gaandeweg het album steeds zwaarder en grimmiger, en Beyoncé neemt het op voor álle onderdrukte zwarte vrouwen. In Daddy Lessons koppelt ze oude jazz aan countrymuziek alsof ze nooit anders heeft gedaan en het rauwe sixties-orgel in prijsnummer Freedom leidt een van haar meest opzwepende nummers ooit in. Een veelzijdige en zingevende wereldplaat.

9 Deftones – Gore

Echt waar? Een heavy topplaat van het Amerikaanse gezelschap Deftones, dat in de jaren negentig groot werd met toch vrij moeizame ‘nu.metal’? Zeker wel. De liedjes op de plaat Gore stijgen langzaam op, op donkere wolken van sombere maar statige gitaarpartijen en al net zo mooi zwevende zang van Chino Moreno. ‘Deftones’, zo constateerde de recensent, ‘is ontstegen aan triviale trends of genres in de harde muziek en ijzersterk in de eigen eigenwijze, tijdloze en van emoties doortrokken gitaarrock’. En zo is het.

10 Chance The Rapper – Coloring Book

Een ingewikkelde release, deze plaat Coloring Book van de aanstormende hiphopgrootheid Chance The Raper. Is het een plaat? Een mixtape? Uitgebracht in eigen beheer en eerst alleen te streamen, maar daarna toch ook maar in de winkel verschenen? Het maakt niet uit. Chance The Rapper integreert gospel met hiphop, bij luchtige trompetjes en heerlijke Beach Boys-koortjes. Wat willen we nog meer?

11 Patten – Ψ

Wat een coole maar ondraaglijke spanning hangt er in de plaat met de onuitspreekbare titel van het enigmatische Britse producersduo Patten. Verknipt, donker en fragmentarisch elektronisch, maar in de bonkende bassen en de monotoon lispelende stem van de vrouwelijke helft van het duo is toch ook de ijzige electropop en body music uit de jaren tachtig te herkennen. Een zéér intrigerend plaatje, en een van de mooiste dancereleases van het jaar.

12 Solange – A Seat At The Table

Eén van de muziekverrassingen van 2016: Solange Knowles spurt haar zus achterna richting eregalerij van de popmuziek, en dus ook deze V-lijst. A Seat At The Table is een conceptalbum waar de zus van Beyoncé vier jaar aan heeft gewerkt – vandaar die verrassing – en het is een mooie meditatie over opgroeien als zwarte vrouw in Amerika. Voorbeeldig gezongen met een luchtige soulstem en voorzien van ijzersterke teksten – de tweede topplaat afkomstig van de familie Knowles.

Luister hieronder de vorige editie!
Volkskrant Radio #15 – 5 december 2016

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

===> Lees hier alle recencies van:

Jean-Michel Jarre – Oxygene 3, Wolf People – Ruins, Deutsche Ashram – Deeper and Deeper, Common – Black America Again, Jim James – Eternally Even, Crippled Black Phoenix – Bronze, A Tribe Called Quest – We Got It From Here… Thank You 4 Your Service, Lambchop – Flotus, The Rolling Stones – Blue & Lonesome en traumahelikopter – Competition Stripe.JTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjIxMDAlMjUlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjIxMjAlMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZ3aWRnZXQlMkZpZnJhbWUlMkYlM0ZmZWVkJTNEaHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTI1MkZwaW5ndWlucmFkaW8lMjUyRnBpbmd1aW4tcmFkaW8tcHJlc2VudHMtdm9sa3NrcmFudC1yYWRpby0xNS0yMDE2LTEyLTA1JTI1MkYlMjZoaWRlX2NvdmVyJTNEMSUyNmxpZ2h0JTNEMSUyMiUyMGZyYW1lYm9yZGVyJTNEJTIyMCUyMiUzRSUzQyUyRmlmcmFtZSUzRQ==

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums van de maand.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

===> Lees hier alle recencies van:

Jean-Michel Jarre – Oxygene 3, Wolf People – Ruins, Deutsche Ashram – Deeper and Deeper, Common – Black America Again, Jim James – Eternally Even, Crippled Black Phoenix – Bronze, A Tribe Called Quest – We Got It From Here… Thank You 4 Your Service, Lambchop – Flotus, The Rolling Stones – Blue & Lonesome en traumahelikopter – Competition Stripe.JTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjIxMDAlMjUlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjIxMjAlMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZ3aWRnZXQlMkZpZnJhbWUlMkYlM0ZmZWVkJTNEaHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTI1MkZwaW5ndWlucmFkaW8lMjUyRnBpbmd1aW4tcmFkaW8tcHJlc2VudHMtdm9sa3NrcmFudC1yYWRpby0xNS0yMDE2LTEyLTA1JTI1MkYlMjZoaWRlX2NvdmVyJTNEMSUyNmxpZ2h0JTNEMSUyMiUyMGZyYW1lYm9yZGVyJTNEJTIyMCUyMiUzRSUzQyUyRmlmcmFtZSUzRQ==

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de belangrijkste 10 albums samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.Jean-Michel Jarre – Oxygene 3 (Sony Music)
Jean-Michel Jarre is bijna 70 maar ziet er op recente foto’s uit als een kerel van halverwege de 40, dus zo vreemd is het niet dat de Franse synthesizerpionier weigert het rustig aan te doen. Het afgelopen jaar verschenen twee verrassend leuke platen, getiteld Electronica 1 en Electronica 2, waarop Jarre de samenwerking zocht met synthpopduo’s (Pet Shop Boys), oude rockers (Pete Townshend) en trance-dj’s (Armin van Buuren). En nu verrast Jarre ons nog eens met een nieuw deel uit zijn in de jaren zeventig afgetrapte serie Oxygene. Wat een eerbiedwaardige productiviteit.

Door: Robert van Gijssel 2 december 2016

Met Oxygene uit 1976 maakte Jarre een van de eerste puur elektronische popplaten. Jarre wilde na een aantal ondoorgrondelijke projecten ook eens wat toegankelijke instrumentale muziek maken, en vooral de synthesizergroove zijn werk laten doen. Dat doet hij dus ook op Oxygene 3. Heel af en toe wandelt een drumcomputer langs, maar het ritme wordt vooral gemaakt door de bubbelende synth-sequenties. Een goede keuze, want als Jarre ineens wel een vierkwartsmaat onder zijn muziek legt, wordt het al snel een beetje smakeloos.

De hoofdrol is natuurlijk voor de instrumenten zelf, niet eens zozeer voor de composities. De zeven stukken vloeien uit antieke synths als de Moog, de AKS, een oude Korg en een Mellotron, en dus is vooral de textuur van het geluid indrukwekkend: analoog en warm, vol en rond, en een genot voor het oor.

In het korte middenstuk Oxygene Pt. 17 komen wat typisch Jarre-melodietjes voorbij, zoals we ze nog kennen van Oxygene 1 en Oxygene 2 en dus nog altijd kunnen meefluiten: een beetje infantiel, maar wel effectief. Elektronische en toch ook wat nostalgische feelgoodmuziek.

Wolf People – Ruins (Castle Face/Konkurrent)
Britse folk, progrock en hardrock met Black Sabbath-riffs zijn stijlen die eens in de zoveel tijd weer in de mode raken in bepaalde uithoeken van het indielandschap, maar alle drie tegelijk? Op één en dezelfde plaat? Dat is kras, maar de Engelse band Wolf People doet precies dát – en op hun derde plaat Ruins goed ook.

Door: Menno Pot 2 december 2016

Zelden een tollende hardrockriff en een landelijk folkfluitje zo wonderlijk tikkertje horen spelen als in Rhine Sagas. Alsof Sandy Denny van Fairport Convention een melodie op muziek liet zetten door een supergroup met leden van Led Zeppelin, Jethro Tull en Soft Machine. Of om recenter namen te noemen: alsof Thee Oh Sees en Midlake samen een plaat opnamen.

Wat een wonderlijke sound en ze hebben er ook nog goede songs bij geschreven: het pastorale Kingfisher, het meeslepende Crumbling Dais of Salts Mill, zo’n intelligent, melodieus, psychedelisch folkrocknummer dat prachtig samenvat wat Wolf People met dit bijzondere album beoogde.

Deutsche Ashram – Deeper and Deeper (Wormer Bros)
Een gerespecteerde figuur in de undergroundscene van Amsterdam en de Zaanstad was Ajay Saggar (geboren in Kenia, Brits paspoort, woonplaats Krommenie) al heel lang, maar zijn muzikale activiteiten bleven tot dusver onder de radar. Daarom is het zo opvallend dat hij nu voor de tweede keer in amper drie maanden de aandacht opeist met een uitstekend album.

Door: Menno Pot 2 december 2016

Na het ongrijpbaar spannende To Awake In That Heaven Of Freedom van zijn band King Champion Sounds (weerbarstige rock met veel dub en jazz) maken we nu kennis met Deeper And Deeper, debuut van Deutsche Ashram, waarin Saggar en zangeres Merinde Verbeek uit een heel ander vaatje tappen: dat van in galm gedrenkte dreampop en shoegaze, nu eens ijl en bijna poppy (Taste The Grass), dan weer metalig en industrieel (Little Matter). Een band als Slowdive is niet ver weg.

Sommige shoegaze is puur lawaai: dikke, overhellende gitaarmuren. Hier is dat anders. De songs, bedwelmend als ze zijn, krijgen altijd de ruimte om te ademen, zodat het meanderende gitaarspel van Saggar kan verleiden; helder spel, overwoekerd door elektronische effecten. In stukken als het lange Slow Bow is het effect hypnotiserend.
Eén najaar, twee platen, twee keer raak. Deutsche Ashram is dit jaar nog een paar keer live te zien, te beginnen op 11 december op Incubate, Tilburg.

Common – Black America Again (Def Jam/Universal)
Door alle publiciteit rond de fenomenale zwanenzang van A Tribe Called Quest zou je bijna vergeten dat ook een andere hiphopveteraan een ijzersterk album heeft gemaakt.

Door: Gijsbert Kamer 25 november 2016

Black America Again van Common laat de rapper uit Chicago van zijn beste kant horen. Sociaal bewogen maar niet drammerig, soulvol maar niet zijig en muzikaal verfijnd en toch krachtig. Black America Again is een van zijn betere platen, omdat hij muzikaal niet te veel tegelijk probeert en zijn boodschap centraal stelt. Gastrollen zijn raak gekozen, zoals Stevie Wonder, die ineens opduikt om het titelnummer met zijn stem kracht bij te zetten. Minpuntje is de bijdrage van John Legend. Die zingt net iets te kwijlerig en verbreekt na twaalf nummers verbaal en muzikaal vuurwerk, de betovering.

Jim James – Eternally Even (Ato Records)
Blijkbaar voelt Jim James zich door zijn eigen band My Morning Jacket te veel beperkt. Waarom zou hij, toch verantwoordelijk voor het songmateriaal, anders soloplaten uitbrengen? Eternally Even geeft op die vraag het antwoord: om muziek te maken die tegelijk soulvoller én psychedelischer is. Wekte zijn vorige plaat Regions of Light and Sound of God toch een beetje de indruk van een verzameling gesneuvelde My Morning Jacket-liedjes, zijn nieuwe laat echt een ander geluid horen.

Door: Gijsbert Kamer 25 november 2016

Minder gitaren, meer elektronica, in het tweedelige hoogtepunt We Ain’t Getting Any Younger ondersteund door een diepe funky baspartij. Het lijkt even alsof James hier zijn fraaie hoge stem wegstopt in de instrumentatie, maar het levert steeds spannende muziek op.
Neem het nummer True Nature: het begint als een stukje Memphis Stax-soul, maar schuift steeds meer op richting psychedelica. Experimenteel en toch beheerst, op een manier die je van het extravertere My Morning Jacket niet gewend bent.

Crippled Black Phoenix – Bronze (Season of Mist)
Niet bepaald een stijlvaste band, dat Crippled Black Phoenix. De Britten maken topzware maar toegankelijke gitaarrock: beetje prog, beetje metal.

Door: Robert van Gijssel 18 november 2016

Maar soms laten ze ook de elektronica tetteren en horen we veldopnamen van zingende verre volkeren – ook nog folky en psychedelisch dus. Op Bronze hoor je eerst keurige en laagdrempelige heavy rock: aangenaam, maar niet heel bijzonder. Maar dan knalt het tweedelige rockepos Champions of Disturbance binnen. Wat een geweldige track, zeker een van de mooiste heavy nummers van het jaar, opgebouwd uit een rollende en steeds zwaarder gestapelde gitaarriff, een grimmige bonkende bassynthesizer en exuberante rockzang. Een kolkend maar immer melodieus rocklied, dat ontploft in een finale van sterretjes en vuurwerk.

Zo mooi wordt het op de rest van Bronze natuurlijk niet meer. Dat zou ook belachelijk zijn. Het doet wel uitkijken naar het concert op 10 december, in Doornroosje, Nijmegen. En volgend jaar op festival Roadburn.

A Tribe Called Quest – We Got It From Here… Thank You 4 Your Service (Sony Music)
Het plan van A Tribe Called Quest om na zestien jaar weer met een nieuwe plaat te komen, was er al voordat in maart rapper en medeoprichter Phife Dawg overleed. De productie van het zesde album was toen al in gang gezet. Hoe dramatisch het overlijden (aan diabetes) ook was van de man die samen met mede MC’s Q-Tip en Jarobi White hiphop in de jaren negentig een eigen geluid gaf: er werd hard doorgewerkt.

Door: Gijsbert Kamer 18 november 2016

Het resultaat We Got It from Here… Thank You 4 Your Service benadert bij vlagen het niveau van albums als The Low End Theory (1991) en Midnight Marauders (1993), twee van de allerbeste platen uit de hiphopgeschiedenis. Wat ze onder meer zo goed maakte, was de soepele muzikale flow, niet zelden ontleend aan jazz-samples en -instrumentaties, gecombineerd met raps. Nooit agressief, wel altijd elegant en minutieus getimed. De wat rauwere stem van Phife Dawg die zo mooi contrasteerde met de onderkoelde Q-Tip, is nooit gaan vervelen.

Op hun zesde plaat moet Jarobi White het nu in zijn eentje opnemen tegen Q-Tip, wiens stem in een kwart eeuw geen enkele slijtage heeft ondergaan. En dat gaat White prima af, ook zonder de hulp die er komt van onder anderen Kanye West, Kendrick Lamar, Anderson Paak en Jack White. De plaat swingt vanaf het eerste nummer om hooguit op tweederde een beetje in te zakken. Maar The Donald, vernoemd naar Phife Dawgs bijnaam, is mede dankzij de rap van Busta Rhymes een fenomenale afsluiter.

Vijfentwintig jaar geleden verrijkte het New Yorkse A Tribe Called Quest de hiphop met een nieuw, even zachtmoedig als urgent geluid. Fijn dat ze nog er nog een keer mee terugkomen, al is het nu echt voor het laatst.

Lambchop – Flotus (City Slang/Konkurrent)
Op het twaalfde album van Lambchop omarmt voorman Kurt Wagner de elektronica als nooit tevoren.

Door: Gijsbert Kamer 18 november 2016

Dat zal voor liefhebbers van het soort zwoele americana waar de band uit Nashville patent op heeft, even wennen zijn. Maar zoals Wagner de vocoder inzet in het bijna twaalf minuten durende openingsnummer In Care of 8675309 werkt het prachtig. Een slepend nummer zoals alleen Lambchop ze maakt, even mysterieus als de titel van het nummer. Stemvervormers en elektronische beats verlenen, ook in de nummers die volgen, Lambchop een rijker geluid.

Waar latere platen toch wat saai en voorspelbaar waren, sta je nu versteld van de vondsten die Wagner doet met zijn nieuwe speeltjes. Zelfs als de band voor The Hustle achttien minuten de tijd neemt, verveelt FLOTUS geen moment. Dit is de mooiste Lambchop-plaat sinds Nixon uit 2000.

The Rolling Stones – Blue & Lonesome (Polydor)
Afgelopen vrijdag verscheen er voor het eerst sinds 2005 een nieuw studio-album van The Rolling Stones. Blue & Lonesome is de opvolger van het hooguit aardige A Bigger Bang en bevat twaalf covers van blues-liedjes voor het merendeel uit de jaren vijftig en zestig. De plaat werd vorig jaar december in drie dagen opgenomen in de British Grove studio van Mark Knopfler onder leiding van producer Don Was.

Door: Gijsbert Kamer 1 december 2016

Blue & Lonesome is met grote voorsprong de leukste en ook beste Rolling Stones plaat in vijfendertig jaar. Mick Jagger zingt eindelijk weer alsof er iets op het spel staat en speelt echt fabelachtig mondharmonica.
Meteen al in het eerste nummer, Buddy Johnsons I’m Just Your Fool, krijg je het gevoel alsof er een lekker stel jonge honden de blues opnieuw aan het uitvinden is. Alles klopt. De gortdroge klappen waarmee drummer Charlie Watts een shuffle-ritme aangeeft, het rauwe vervlochten gitaarspel van Keith Richards en Ron Wood, en Jagger die zingt met een mengeling van verbetenheid en plezier in zijn stem.

Een stem die door producer Don Was het hele album net iets overstuurd is opgenomen, wat Jaggers zang voor het eerst sinds pakweg Start Me Up (1981) weer iets vervaarlijks geeft.

COVERPLAAT
Het maken van een coverplaat was nooit de opzet maar na een paar liedjes vraag je je af waarom ze niet eerder zo nadrukkelijk teruggrepen naar het repertoire van Willie Dixon, Muddy Waters en Howlin’ Wolf waarmee ze bijna vijfenvijftig jaar geleden begonnen.
De aanzet voor dit nieuwe album kwam vorig jaar van Keith Richards in een mailtje aan gitarist Ron Wood. Het leek hem een goed idee als ze dan toch in december de studio in zouden gaan voor een nieuw Stones-album, even Blue And Lonesome in te studeren. Een bluesliedje van Memphis Slim uit 1959.

De toon was gezet. Wat het eigenlijke plan ook was, tot zelfgeschreven nieuw repertoire kwam het niet. Keith en Mick moeten ongelooflijk veel lol hebben gehad in het spelen van de muziek die ze destijds tot elkaar verbond. Wat je drie kwartier lang hoort is een band die er vooral heel veel plezier in heeft. En helaas ook wel eens al te gemakkelijk de blues modus inzet. All Your Love wordt net iets te aanstellerig gezongen en lijkt vooral op plaat te zijn gekomen om pianist Chuck Leavell zijn momentje te geven. Ook Ride ‘Em On Down kabbelt wat al te gezapig voort. Maar daar staat bijvoorbeeld Jagger’s vlijmscherpe harmonicaspel in Little Rain of Eric Claptons zingende gitaar in het afsluitende I Can’t Quit You Baby tegenover. Clapton, die tijdens de plaatopnamen toevallig in dezelfde studio aan het werk was, is in twee liedjes te horen. Zijn spel dwingt de Stones tot het uiterste. Als I Can’t Quit You Baby klaar is, klappen de Stones voor hem en elkaar. Heel in de verte horen we Mick vragen: ‘is het goed zo?’

traumahelikopter – Competition Stripe (Excelsior)
Het leukste bandje van Nederland komt met een ijzersterk derde album. Competition Stripe van traumahelikopter uit Groningen is zo’n plaat die je ‘s ochtends opzet en je de hele dag in een goed humeur houdt.

Door: Gijsbert Kamer 4 november 2016

Het trio maakt nog altijd opzwepende, puntige garagerockliedjes maar er is wel steeds meer melodie in hun muziek geslopen. En zelfs is er ruimte voor een korte gitaarsolo.
Twee gitaren, basaal drumstel en overtuigende zang, dat is alles. Zo kan het ook, denk je bij ieder liedje. Het spelplezier spat ervan af, de opgewekte melodieën vliegen je om de oren. Wie hier niet heel vrolijk van wordt, houdt niet van garagerock. Knap hoe traumahelikopter binnen zo’n beperkt genre zichzelf toch steeds weet te vernieuwen en zelfs verbeteren.

Luister hieronder de vorige editie!
Volkskrant Radio #14 – 7 november 2016

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

===> Lees hier alle recencies van:

The Lemon Twigs – Do Hollywood, The Dillinger Escape Plan – Dissociation, Christian Kjellvander – A Village: Natural Light, Biosphere – Departed Glories, Leonard Cohen – You Want It Darker, Kate Tempest – Let Them Eat Chaos, The Orb – COW / Chill Out, World!, Opeth – Sorceress, Solange – A Seat At The Table en Drive-by Truckers – American Band.JTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjIxMDAlMjUlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjIxMjAlMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZ3aWRnZXQlMkZpZnJhbWUlMkYlM0ZmZWVkJTNEaHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTI1MkZwaW5ndWlucmFkaW8lMjUyRnBpbmd1aW4tcmFkaW8tcHJlc2VudHMtdm9sa3NrcmFudC1yYWRpby0xNC0yMDE2LTExLTA3JTI1MkYlMjZoaWRlX2NvdmVyJTNEMSUyNmxpZ2h0JTNEMSUyMiUyMGZyYW1lYm9yZGVyJTNEJTIyMCUyMiUzRSUzQyUyRmlmcmFtZSUzRQ==