Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.

De kroniek van de nieuwe muziek

Door Robert van Gijssel

De elektronische (pop)muziek maakte het ons de afgelopen weken zeker niet gemakkelijk. Maar wie er de tijd voor nam en er dus wat moeite voor deed, werd beloond met een paar uitzonderlijk goede platen die makkelijk een jaartje meegaan in de cd- of platenspeler. Jazeker: voor wie het horen wilde was april een uitzonderlijk goede en hoogwaardige elektronische muziekmaand.

Een plaat waar in kringen van de meer avant-gardistische dance naar uit werd gekeken, was de titelloze, derde plaat van Arca. Onder dat pseudoniem gaat de Venezolaanse Brit Alejandro Ghersi schuil, een man die de laatste jaren verbluffende en vernieuwende dance uitbracht en dus een veelgevraagd producer werd voor artiesten van Björk tot Kanye West.

Arca maakt vervreemdende elektronische geluidscollages en op zijn nieuwe plaat voert hij ook zijn eigen stem op, bij opnieuw spookachtige, ondoorgrondelijke en vrijwel ritme-loze tracks. Wie de plaat opzet als achtergrondmuziek voor bij de afwas en er dus niet vol in op wenst te gaan, doet Arca tekort. Arca eist de volle aandacht en geeft de oprecht geïnteresseerde luisteraar een prachtige trip door tijd en ruimte, bij soms ontroerend mooie elektronische muziek en die rare, bedwelmende operastem van Ghersi zelf.

De plaat Narkopop van de Duitse producer Wolfgang Voigt alias GAS maakte de muzikale roesreis compleet. Voigt maakte in de jaren negentig sublieme elektronische ambient – oftewel: rustmuziek – en besloot na 17 jaar nog maar eens een vervolg te maken op zijn mijlpaal Pop uit 2000. Narkopopgaat door waar Pop was gestopt en laat de luisteraar kopje onder gaan in een weldadige en geruststellende geluidswereld, waarin de synthesizers soms aanzwellen als een honderdkoppig elektronisch orkest.  Avontuurlijk en harmonieus, voor oren die wijd open staan. Want ook Narkopopvereist dat je er in op gaat.

De platen van Arca en GAS, én het album Death Peak van de Britse producer Clark kleurden zo de muziekmaand april. En gaven aan dat in de elektronische muziek, net als in de laatste twee decennia van de vorige eeuw, nog altijd het grote avontuur en experiment wordt gezocht.

Andere uitschieters: Pure Comedy van Father John Misty en Damn van Kendrick Lamar. En de weemoedige eighties- en postpunknostalgie van Wire op Silver/Lead. Luister zelf, vanavond vanaf 20:00 uur naar de maandelijkse Volkskrant-podcast op Pinguin Radio.

Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.

—

Father John Misty – Pure Comedy (Bella Union/PIAS)
Josh Tillman had al tal van platen uitgebracht toen hij twee jaar geleden als Father John Misty met het even grootse als meeslepende album I Love You, Honeybear imponeerde.

Door: Gijsbert Kamer

Een soms van ideeën uit zijn voegen barstende plaat die muzikaal bol stond van de referenties aan de jaren zeventig. Tekstueel pakte Tillman alles al even groots aan. Soms grotesk, dan weer ironisch, maar altijd spitsvondig en origineel.

Van Father John Misty werd sindsdien veel verwacht, en op Pure Comedy maakt hij dat meer dan waar. Vooral tekstueel heeft hij grote sprongen gemaakt. Je schiet regelmatig in de lach van soms droefgeestige tafereeltjes: ‘Bedding Taylor Swift/ Every night inside the Oculus Rift.’
Raymond Carver is niet ver weg, Bob Dylan evenmin. Het 13 minuten durende, tien coupletten tellende Leaving LA roept Dylans Desolation Row in herinnering. Geen refrein, couplet na couplet blijft Father John Misty dicht bij Josh Tillman, herinneringen ophalend aan zijn jeugd. Vol zelfspot (‘That’s what they all need/ Another white guy in 2017/ who takes himself so goddam seriously’), maar ook aandoenlijk als hij vertelt over de impact van een liedje van Fleetwood Mac op de 7-jarige Tillman.

Er valt genoeg moois te citeren, maar het lijkt alsof de muziek toch een beetje de grandeur van I Love You, Honeybear mist. Zijn stem klinkt nog altijd ergens tussen die van Elton John en Harry Nilsson, en de orkestrale arrangementen zijn mooi verzorgd. Maar melodisch zijn bijvoorbeeld Birdie en A Bigger Paper Bag net wat te vlak.
Daar staan uitzonderlijk goede nummers als Leaving LA en het titelnummer tegenover. Pure Comedy is een buitengewoon goede plaat maar komt muzikaal toch net tekort voor een vijfde ster.

Andrew Combs – Canyons of my Mind (Loose Music/Bertus)
‘Where are all the pretty places? Where did they go?’, vraagt Andrew Combs zich af in Dirty Rain, een droevig prachtliedje over de manier waarop we de planeet om zeep helpen. Het beeld van kinderen die alleen nog in de vieze regen kunnen spelen, laat je niet zomaar los.

Door: Menno Pot

Het is een van de vele momenten van grote schoonheid op Canyons of my Mind, het derde album van de geboren Texaan die vanuit Nashville opereert. Geen plaat om vrolijk van te worden, maar oei, wat een pracht, wat een fijne melancholieke zangstem en wat een smaakvolle strijkarrangementen.

Combs wordt vaak tot de country gerekend. In een liedje als Rose Coloured Blues of Silk Flowers hoor je ook wel dat hij bewonderaar is van Kris Kristofferson, maar eigenlijk maakt hij ambachtelijke, warmbloedige pop, waarin je nu eens een vleugje Conor Oberst hoort (Sleepwalker) en dan weer Harry Nilsson of zelfs Elton John (Lauralee).

Altijd bitterzoet, altijd stemmig, behalve misschien in het coda van Heart of Wonder, waarin pianogehamer en een overstuurde elektrische gitaar in botsing komen met een gillende saxofoon, alsof Combs zeggen wil: country? Mooi niet, ik laat me niet beperken. 18 mei komt Andrew Combs naar Ekko, Utrecht.

Future Islands – The Far Field (4AD/Beggars)
Future Islands is zo’n indieband (van het synthesizertype, in dit geval) die met elk album meer mensen aan zich verplicht: steeds iets beter uitgewerkt, die new wave-achtige sound.

Door: Menno Pot

The Far Field is album nummer vijf van het trio uit Baltimore. Niet eerder bevatte een Future Islands-plaat zo veel gevoelsmatige hits. Een driving album, vinden ze zelf, en daar zit iets in: de liedjes marcheren stevig door, ongemerkt zit je ritmisch mee te knikken op de stuwbassen in Aladdin, Ran of Through The Roses.

Dé Future Islands-troef is opnieuw de intense voordracht van die eigenaardige frontman, Sam Herring, zo’n jongen van wie je vermoedt dat hij op het randje van waanzin balanceert. Miljoenen tv-kijkers wisten in 2014 niet wat ze zagen toen ze hem bij David Letterman zagen zingen, wanhoop in de ogen.
Dat gevoel roept hij op The Far Field ook een paar keer op: ‘The fear that keeps me going is the same fear that brings me to my knees.’ Laten we lief voor hem zijn tijdens Lowlands.

Wire – Silver/Lead (Pink Flag/Konkurrent)
Colin Newman en Graham Lewis vormen met enige tussenpozen al meer dan veertig jaar het hart van Wire, een van de allerbeste Britse postpunkbands. Hun geluid grijpt de laatste jaren steeds meer terug naar dat van hun begintijd op legendarisch geworden albums als Pink Flag (1977) en 154 (1979).

Door: Gijsbert Kamer

Droog klaterende drums, melodisch sobere, vervlochten gitaarpartijen en melancholiek zoemende synths geven ook op het nieuwe album Silver/Lead weer de ideale bedding voor de zang van Newman (licht) en Lewis (donker).

Maar het lijkt wel alsof Wire de laatste tijd meer zin heeft in het maken van melodisch sterke liedjes. Silver/Lead bevat het grootste arsenaal aan compacte popsongs sinds Send (2003). Altijd herkenbaar en vreemd genoeg geen seconde gedateerd klinkend is Silver/Lead een hoogtepunt in hun oeuvre.

Kendrick Lamar – Damn. (Top Dawg/Universal)
Lang aangekondigd, vorige week vrijdag verwacht en uiteindelijk vanochtend om half zeven toch verschenen: DAMN, het nieuwe album van Kendrick Lamar.

Door: Gijsbert Kamer

Als we de plaat met ‘restjes’ Untitled Unmastered niet meerekenen dan is DAMN. (alle titels zijn geschreven in kapitalen en eindigen met een punt) de opvolger van het twee jaar geleden verschenen, alom bejubelde, To Pimp A Butterfly.
Dat was een muzikaal verbluffende plaat waarop de uit Los Angeles afkomstige rapper muzikaal aansluiting zocht en vond bij de hedendaagse jazz.
Die weg heeft hij op DAMN. verlaten, zo blijkt bij een eerste kennismaking met de plaat. Sinds vorige week wisten we dat Rihanna en U2 gastbijdragen leverden aan het album en om met die nummers te beginnen: ze zijn ijzersterk.

LOYALTY. is een pakkend popduet van Lamar en Rihanna, een van de diverse hitgevoelige nummers op het album, dat in zijn geheel veel toegankelijker lijkt dan To Pimp A Butterfly. Tekstueel niet het sterkste nummer: de vraag ‘tell me who you are loyal to?’ is niet zo interessant, Rihanna’s antwoord ‘It’s so hard to be humble’ evenmin.

Maar het is een catchy song, en qua sfeer totaal anders dan XXX, het nummer waaraan U2 hun credits verleenden. Nee, geen rockgitaren van The Edge, we horen alleen Bono even zingen. Een mooi moment, dat wel. Zijn regel: ‘This country is to be a sound of drum and bass, you close your eyes to look around’ krijgt van Lamar de volgende repliek: ‘Hail Mary, Jesus and Joseph/The American flag is wrapped and dragged with explosions.’
Een curieus, zeer intrigerend nummer dat een collage van meerdere liedjes lijkt te zijn. Halverwege wordt een stevige rap van Lamar onderbroken door een stemmige piano, drums en valt Bono in.

DRAKE-ACHTIG
Het nummer volgt op LOVE., waarin Lamar zich samen met rapper/zanger Zacari van zijn meest commerciële kant laat horen. Een Drake-achtig glijnummer dat voortborduurt op de sfeer die in LUST., een van de prijsnummers, is gezet.
Dit nummer, gemaakt met jazzband BadBadNotGood kent vooral dankzij de fraaie falsetzang een Prince-achtige sfeer.

DAMN. doet regelmatig denken aan Prince die een jaar geleden overleed. Net als Prince, die in zijn hoogtijdagen ieder album een andere sfeer gaf, breekt Lamar op zijn nieuwe plaat volledig met de complexe jazz-constructies van To Pimp A Butterfly.
Meteen al in het openingsnummer BLOOD. zet hij de luisteraar op het verkeerde been. Een easty listening-strijkje en Lamar die vertelt over de hulp die hij een blinde vrouw op straat wilde bieden.

Bam, dat loopt slecht af, alsof Lamar ons alvast wil waarschuwen dat niets is wat het lijkt, de komende vijftig minuten. En dat hij niet gaat voldoen aan wat er van hem verwacht wordt.

Natuurlijk, Lamar maakt zich zoals zovelen grote zorgen over de toekomst: ‘We all woke up, tune to the daily news/lookin’ for confirmation, hopin the election wasn’t true.’ Maar DAMN. is veel minder een sociaal/politiek statement dan To Pimp A Butterfly.
De muziek is op het eerste gehoor transparanter. Zo’n heel eenvoudig maar wonderschoon gitaarmotiefje als dat van Steve Lacy in PRIDE. is mooi gevonden. Sterk klinken ook de eenduidige, maar dansbare nummers als DNA. en het vorige week verschenen HUMBLE.

‘It was always me versus the world/ Until I found out it was me versus me’, rapt hij in het slotstuk DUCKWORTH. (zijn volledige naam is Kendrick Lamar Duckworth). Dan drukt hij de ‘fast-rewind’ terugspoelknop in en zijn we weer terug bij het begin.

Of DAMN. net als To Pimp A Butterfly zich bij iedere beluistering meer als een meesterwerk openbaart, valt nog niet vast te stellen. Maar een geweldige plaat is het op z’n minst.

Sam Outlaw – Tenderheart (Six Shooter Records/Bertus)
Sam Outlaw, zanger van zogeheten ‘neo-traditionalistische country’, heeft het countryhart op de goede plaats, en bovendien een formidabele zangstem. Outlaw, afkomstig uit LA, zingt met een serene zuiverheid die soms doet denken aan de vocale pracht van James Taylor.

Door: Robert van Gijssel

Met kleine, tokkelende gevoelsliedjes als Bougainvillea, I Think – dat echt klinkt als een hommage aan Taylor – of de door een mariachi-orkest ingekleurde ballade Everyone’s Looking For Home zingt hij het kippenvel in je nek.

Het album Tenderheart wordt gaandeweg steeds beter. Diamond Ring is een schaamteloos romantische, traag slepende rootsrocker over drank en liefde, die weigert een countrycliché te worden, omdat Outlaw ook hier zo puur en beheerst en dus met precies de goede emotionele lading zingt.

Outlaws eerste plaat, Angeleno, uit 2015, was mooi, opvolger Tenderheart is nog beter. Ook omdat de plaat zo weldadig en warm is geproduceerd. 20 juli staat hij in Paradiso, Amsterdam.

Arca – Arca (XL Recordings/Beggars)
Het is uitgesloten dat de derde, titelloze plaat van Arca je koud laat. Of je vindt het prachtig, of je ergert je kapot.

Door: Robert van Gijssel

De Brits-Venezolaanse geluidskunstenaar Alejandro Ghersi zoekt de grenzen op van het muzikale incasseringsvermogen, en dat is lovenswaardig. Arca is de koploper van de avant-gardistische Britse elektronische muziek, en die status leverde hem al producersklussen op voor Björk en Kanye West.

Op zijn soloplaten gaat geen experiment Arca te ver. Op zijn nieuwe album verrast hij vooral met zijn eigen zangstem, in een angstaanjagend vervormde opera-stand. Hij prevelt onsamenhangende Spaanse teksten bij op het eerste gehoor vrij vormeloos brommende laptopgeluiden en aanzwellende en weer wegstervende synthesizergolven. Iets als een melodie of ritme is ver te zoeken, maar als een muziekstuk ineens toch wat structuur krijgt, zoals de track Desafío, dan ontstijgt Arca ook het aardse bij sacrale elektronische kerkmuziek uit een angstdroom. Had hij de lat lager moeten leggen, zodat we zijn muzikale visie beter hadden kunnen volgen? Nee natuurlijk. Arca maakt autonome muziekkunst, en die dwingt in elk geval tot luisteren.

Clark – Death Peak (Warp/ V2)
Bij Chris Clark is de erfenis van de jarennegentigdance in goede handen. Op de zeer toegankelijke plaat Death Peak horen we de grote inspiratoren van de Brit; van The Black Dog tot Orbital en Ken Ishii.

Door: Robert van Gijssel

Deze grootheden maakten elektronische muziek die niet zozeer was bedoeld om op te dansen, maar vooral om naar te luisteren. En dat genre werd destijds aangeduid met de belediging ‘intelligent dance music’.

Clark kietelt het techno-intellect met waanzinnig mooie collages als Peak Magnetic, waarin de mogelijkheden van een enkele, eenvoudige melodielijn worden verkend en de luisteraar kopjeonder gaat in een bad van verkoelende analoge synths en een in de verte dreunend ritme, als nachtelijk verkeer in Tokio. Clark geeft zijn stijlvolle en doordachte techno een eigentijds haakje in de track Hoova, waarin verknipte en weer samengeplakte engelenstemmen de sfeer bepalen, een beetje zoals in de hippe laptopdance van Holly Herndon.
Slinger deze prachtplaat op de draaitafel als het overwerkte hoofd op vakantie moet. En laat alles los bij de vluchtige kinderkoren in de droomtrack Catastrophe Anthem.

GAS – Narkopop (Kompakt/News)
De Duitser Wolfgang Voigt was een van de spilfiguren van de weldoordachte elektronische muziek van de jaren negentig. In Keulen opende hij begin jaren negentig een platenzaak genaamd Delirium en een paar jaar later begon hij het platenlabel Kompakt. Dat is nog altijd een van de belangrijkste Europese dancelabels en de thuisbasis voor onder anderen de Nederlandse danceband Weval.

Door: Robert van Gijssel

De indrukwekkendste elektronische muziek maakte Voigt onder de naam Gas. De plaat Pop uit 2000 was een mijlpaal van de moderne ambient, en dus een album vol rustig voortkabbelende ruis en synthgeluiden met hier en daar een niet al te interrumperende beat. Voigt bleef trouw aan de ambient, bijvoorbeeld met de meditatieve natuurgeluidenplaat Rückverzauberung 10 uit 2015, die werd onthaald als een verademing in een overspannen dancecultuur.

De ambient, opgekomen in de jaren zeventig, werd de laatste jaren ineens weer groot dankzij monumentale platen van Biosphere, William Basinski en ambient-peetvader Brian Eno. En dus acht Voigt nu de tijd rijp zijn alter ego Gas weer tot leven te wekken met de plaat Narkopop, de opvolger van Pop.

Narkopop gaat ook echt door waar Pop gestopt was. De traag verglijdende muziekstukken, getiteld Narkopop 1 tot en met Narkopop 10, dwingen de luisteraar allereerst tot een pas op de plaats en dus volle luisterovergave. De ambient van Gas is niet minimaal, zoals bijvoorbeeld de feilloos geplaatste maar zeer sporadische noten in Eno’s laatste werk te noemen zijn, maar eerder maximaal. Voigt laat donkere golven organisch synthesizer- en tapegeluid aanzwellen en weer wegsterven, als een soort getijdenmuziek van eb en vloed.

Die golven lijken voortgebracht door een vol orkest, met trillende elektronische strijkers en diepe cellolagen, waarbij het gehoor steeds op zoek gaat naar nog onontdekte melodieën in boven- of ondertonen. Af en toe komt weer die dreunende, trage vierkwartsmaat voorbij: de hartslag onder Voigts muziek. En in het hart van de plaat zelf, bij de stukken Narkopop 5 en Narkopop 6, wordt de beat zelfs de bovenliggende factor en dus een dwingende maatgever.

Daarna wordt Narkopop werkelijk adembenemend. De textuur van Voigts rustmuziek wordt steeds voller en warmer, en tegen het einde van de plaat dreigt de emmer zelfs over te lopen. Maar in het laatste, bijna 20 minuten durende Narkopop 10 herstelt Voigt de orde, bij een ontstellend mooi en monotoon pulserend muziekstuk, waarin de pompende, holle bassdrum en een iets verende baslijn de in narcose verkerende luisteraar langzaam laten overgaan naar een dagdroom van onaards mooie techno. Wat een magistrale geluidstrip en dus wéér een onvergetelijke onthaastingsplaat. De wereld heeft hem hard nodig.

Luister hieronder de vorige editie!
Volkskrant Radio – 6 maart 2017

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

===> Lees hier alle recencies van:

Drake – More Life, Kim Janssen – Cousins, Spoon – Hot Thoughts, The Homesick – Youth Hunt, The Charm The Fury – The Sick, Dumb & Happy, ADULT. – Detroit House Guests, The Shins – Heartworms, Nouveau Vélo – Reflections en Blaudzun – Jupiter Part II.

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums van de maand.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

 

===> Lees hier alle recencies van:

Drake – More Life, Kim Janssen – Cousins, Spoon – Hot Thoughts, The Homesick – Youth Hunt, The Charm The Fury – The Sick, Dumb & Happy, ADULT. – Detroit House Guests, The Shins – Heartworms, Nouveau Vélo – Reflections en Blaudzun – Jupiter Part II.

Drake – More Life (Cash Money Entertainment/Universal)
Terwijl Drake het geduld en respect van zijn Nederlandse fans tot het uiterste tart door concerten te verschuiven en af te zeggen, gaat hij doodleuk door met het uitbrengen van nieuwe muziek. En blijft hij (streaming) records verbreken.

Door: Gijsbert Kamer 31 maart 2017

Nu weer met More Life, dat zijn vorig jaar verschenen Views overtreft. Dat heette overigens nog gewoon een album, More Life is volgens de Canadese rapper een playlist. Het verschil: tussen zijn eigen nummers duiken ook tracks van Skepta en Sampha op, maar bovenal is het toch gewoon een nieuw Drake-album, een heel goed Drake-album.

Veel beter en afwisselender dan het wat tamme en eenvormige Views. Drake permitteert zich ook meer uitstapjes naar andere muziekstijlen. Zoals house in het voortreffelijke Passionfruit en het bijna net zo aanstekelijke Get it Together. Fraai is eveneens het huppelende, door een blokfluitsample gedragen Portland waaraan rappers Quavo (Migos) en Travis Scott een sterke bijdrage leveren. Ook Kanye West draagt met Glow een nummer aan. Zo wordt langzaam duidelijk wat Drake bedoelt met zijn ‘playlist’: een verzameling nieuwe tracks van hem én zijn muzikale vrienden. Hij geeft zijn gasten meer ruimte dan hij op een gewoon ‘album’ zou doen en probeert eens wat anders.

Verstandig, want More Life ontpopt zich gaandeweg als een van Drakes genotvolste platen. En ook eentje waarop hij nadrukkelijk zoekt naar nieuwe mengvormen van muziekstijlen. Grauwe grime van Giggs en de als vanouds diepe funky raps van Young Thug worden verbonden met Drake’s eigen zalvende stem. Zijn typerende rapstijl, die regelmatig overgaat in zwoele al dan niet met Auto-Tune bewerkte stem, werkt in combinatie met al zijn gasten beter dan ooit. Dat er wat mindere broeders tussen de 22 nummers staan, ach, je kunt er makkelijk een eigen playlist uit samenstellen. Zo heeft Drake het ook bedoeld.

Kim Janssen – Cousins (Snowstar Records)
De gedragen, pastorale folkmuziek heeft op het nieuwe album van Kim Janssen moeten plaatsmaken voor grootser gearrangeerde, bijna symfonische pop. Zo extravert klonk de muziek van Janssen (die internationaal naam maakte met The Black Atlantic) nog nooit, maar echt vrolijk wordt het nergens.

Door: Gijsbert Kamer 31 maart 2017

De plaat blijft melancholiek zoals we van Janssen gewend zijn. Hij kan liedjes als Dynasty versieren met strijkers, blazers en koortjes: jubelend zal hij nooit gaan klinken. En dan is er dat contrast tussen soms euforische arrangementen en die toch wat in mineur gestemde zang van Janssen. De muzikale aanpak doet denken aan die van Sufjan Stevens, terwijl tijdens de wat stevigere rockmomenten The National een duidelijke referentie is.

Daarmee kun je voor de dag komen, zeker als je je muziek toch zo duidelijk van een eigen, fraaie signatuur voorziet als Janssen dat doet.

Spoon – Hot Thoughts (Matador/Beggars)
Met de bescheiden onnadrukkelijkheid die veel gitaarbands uit de indiehoek nu eenmaal eigen is, is Spoon uit Austin, Texas, bezig een oeuvre te scheppen dat steeds indrukwekkender wordt. Elke plaat klinkt weer anders, nooit blijven de bandleden als songschrijvers lang steken in hetzelfde stramien. In de VS zijn ze onderhand groot, hier een gestage groeier.

Door: Menno Pot 24 maart 2017

De constanten? Een neus voor intelligente popsongs en de passievolle voordracht van Britt Daniel, met een ruw braampje op de stembanden. Hot Thoughts, het negende album, drukt bij de luisteraar weer op heel andere knoppen dan het poppy Ga Ga Ga Ga Ga (2010) of het soulvol rockende They Want My Soul (2014). De titelsong en Can I Sit Next To You zijn rauwe, transparante funk. De eerste maten van Shotgun dansen de disco als Kiss in I Was Made For Lovin’ You. Tussendoor vergeet je in Pink Up totaal dat je hier eigenlijk met een gitaarband van doen hebt.

En tóch blijft het altijd Spoon, een zeldzaam avontuurlijk collectief dat altijd weer de clichés omzeilt. Eind juni komen ze naar festival Down The Rabbit Hole in Ewijk.

The Homesick – Youth Hunt (Subroutine)
Volgens een oude popmythe maken bands uit afgelegen oorden vaak de eigenzinnigste muziek, bij gebrek aan voorbeelden of een dwingende scene. Of die vlieger nog opgaat in de tijd van Spotify en YouTube kun je je afvragen, maar The Homesick uit Dokkum toont zich op het album Youth Hunt in elk geval een verrukkelijk ongrijpbaar stel.

Door: Menno Pot 24 maart 2017

De bandnaam gonst al jaren rond in het live-circuit en er zijn al wat ep’s verschenen, maar pas nu ontbolsteren de jonge Friezen. Flitsend schakelen ze tussen sprankelende gitaarpop (Gucci Gucci), shoegaze, postpunk (lekker huppelende baslijnen van Jaap van der Velde in bijvoorbeeld het sterke Half Aryan en schurende uitbarstingen van gitaarnoise (Eater Of Meat).

Het is een palet dat aan het Rotterdamse Rats On Rafts doet denken, met wie The Homesick ook de in galm gedrenkte zang gemeen heeft. Maar die band maakte dan weer geen nummer over de bij Dokkum gelynchte Bonifatius (St. Boniface).

The Charm The Fury – The Sick, Dumb & Happy (Nuclear Blast/PIAS)
De Amsterdamse hardcore- en metalband The Charm The Fury probeert al een jaar of zeven boven te komen drijven in het internationale hardheidscircus, vooral met een onvermoeibaar tourschema. Maar het wilde tot op heden niet zo lukken. Alles moet nu anders worden, want de band tekende bij het grote label Nuclear Blast en dat is direct te horen aan de vette productie van The Sick, Dumb & Happy.

Door: Robert van Gijssel 24 maart 2017

De grauwende schreeuwzang van frontvrouw Caroline Westendorp klinkt vol en minder geforceerd dan voorheen (al krijg je al luisterend nog steeds last van plaatsvervangende keelpijn), en ook haar ‘schone’ vocalen in de poprefreintjes van bijvoorbeeld Echoes komen fijn binnen, al loopt de mooizingerij in het overdreven sentimentele Silent War enigszins uit de hand.

De gitaren zagen kortaangebonden en dus lekker strak in bijvoorbeeld No End In Sight, waarin de riffs mooi van links naar rechts stuiteren. De band durft het goede liedje (Blood And Salt) te laten prevaleren boven het technische maar weinig memorabele stuntwerk van vele genregenoten. Dat maakt van het tweede volwaardige album van The Charm The Fury gewoon een leuke Nederlandse metalcoreplaat.

ADULT. – Detroit House Guests (Mute Records/PIAS)
Wie dacht dat de ‘electronic body music’ (EBM) uit de jaren tachtig was verworden tot een muzikaal relikwie, vergist zich. In de handen van het Amerikaanse man-vrouwduo Adult wordt de ‘protodance’ uit die periode ineens weer opwindende kunstmuziek, waarvan de huidige generatie danceproducers wellicht nog wat kan leren.

Door: Robert van Gijssel 17 maart 2017

Op de plaat Detroit House Guests werkt het echtpaar Adam Lee Miller (drumcomputers, synths) en Nicola Kuperus (vocalen) samen met een paar iconen van de avant-garde uit de glorietijd; van EBM-pioniers Nitzer Ebb tot Michael Gira van de band Swans. In de tracks Breathe On en het spookachtige As You Dream geeft Gira’s stem donkere randjes aan de ook al zo mysterieus voorgedragen tekstregels van Kuperus, bij tergend spannende baslijnen en kille drumcomputers. Waar gaat dit heen, vraag je je af?

Dat blijkt halverwege de plaat. De langwerpige sfeerstukken, waarin vooral wordt geëxperimenteerd met de textuur van het geluid en natuurlijk die heerlijk verwarrende maar gelukkig nooit pretentieuze poëzie van Kuperus, maken plaats voor dansvloerknallers als We Chase The Sound, waarin de militaire beats van Deutsch Amerikanische Freundschaft en Front 242 zijn te herkennen. Die afwisseling tussen zweverige mijmeringen en bonkende techno avant la lettre en electropunk maakt Detroit House Guests een onweerstaanbare plaat.

Wie de euforie van de EBM in de jaren tachtig niet heeft meegemaakt, zal bij de sinistere maar erg dansbare beats van We Chase the Sound en bijvoorbeeld Stop (and Start Again) echt achteroverslaan. Vooral omdat Adult met dit eerbetoon aan vervlogen tijden toch heel erg klinkt als een band van het hier en nu. Het is tijd voor een totale EBM-revival.

The Shins – Heartworms (Sony Music)
Met drie producties in tien jaar kun je wel stellen dat The Shins voor hun platen rustig de tijd nemen. Maar eigenlijk is de Amerikaanse band vanaf zijn derde album Wincing The Night Away (2007) steeds meer een soloproject van zanger-componist James Mercer geworden. Was het op het vorige, vierde en misschien ook minste album Port Of Morrow (2012) nog even zoeken naar de juiste nieuwe muzikale structuren, op het nu verschenen Heartworms horen we Mercer weer net zo bevlogen als in zijn beginjaren.

Door: Gijsbert Kamer 17 maart 2017

Zijn wat hoge, volle stem gaat op de beste momenten nog steeds door merg en been: Mercer kan tegelijk melancholisch en blijmoedig klinken, al word je bij de eerste keer luisteren naar Heartworms wel behoorlijk afgeleid door de volle arrangementen. Fluitjes, orgeltjes, ritmeboxen, vibrafoons, windmachines en koortjes: in mindere handen zouden de liedjes bombastisch worden, maar Mercer houdt alles knap bij elkaar. En langzaam gaan steeds meer mooie details opvallen, zoals die tegendraadse gitaarlijnen in Fantasy Island. Of die regen aan het begin van Mildenhall, een van de weinige klein gehouden liedjes waarin Mercer terugblikt op zijn jeugd in Engeland.

Melancholie en jubel: ze gaan op Heartworms hand in hand. Mercer maakt het zichzelf bepaald niet gemakkelijk. De liedjes zitten complex, soms bijna hermetisch in elkaar, vergelijkbaar met het latere werk van de Britse band XTC. Maar de muziek ademt, bruist en betovert, op een even raadselachtige en welkome manier.

Nouveau Vélo – Reflections (Excelsior)
Wie houdt van die fraai vervlochten dunne gitaarlijnen in de muziek van The Feelies en Real Estate kan behalve bij hun nieuwe platen ook te rade gaan bij Nouveau Vélo. Deze Brabantse gitaarband is duidelijk door voornoemde bands uit New Jersey beïnvloed en komt tegelijkertijd met zijn tweede album.

Door: Gijsbert Kamer 17 maart 2017

Grootste verbetering ten opzichte van het debuut uit 2014 is de productie. Jan Schenk heeft in zijn Amsterdamse studio precies de juiste tinteling aan de gitaarsound gegeven en de galm in de zang van Rolf Hupkes laten verdwijnen. Het geluid is transparanter geworden, wat vooral het samenspel van de twee gitaristen (Hupkes en Niek Leenders) ten goede komt.

Reflections is een bezwerende gitaarplaat geworden, minder bedompt klinkend dan het compositorisch ook al sterke debuut. Fijn dat Nouveau Vélo ook niet terugdeinst voor pakkende popliedjes als Day At Work. Een dansbaar indie-popnummer zoals je nog zelden hoort.

Blaudzun – Jupiter Part II (V2)
Blaudzun heeft woord gehouden. Vijf maanden na het eerste deel van zijn beoogde trilogie Jupiter verschijnt nu het tweede deel. Jupiter Part II telt eveneens negen liedjes in iets meer dan een half uur. Het lijkt wel alsof Blaudzun (de artiestennaam van Johannes Sigmond) en zijn band hier zelfverzekerder klinken. De liedjes zijn afwisselender en vooral het ritmische fundament van bas en drums is steviger dan ooit.

Door: Gijsbert Kamer 10 maart 2017

Het soort gejaagde, wat geëxalteerde rock dat hij sinds zijn doorbraak-album Heavy Flowers (2012) speelt, is met toevoeging van een baritonsax sensueler geworden. Blaudzun rockt nog altijd, maar durft ook meer te swingen. Alles komt het mooist samen in Tear Gun, een liedje waarmee hij naar eigen zeggen zeven jaar heeft geworsteld. Nooit lukte het er naar tevredenheid een versie van op te nemen, nu wel. Prachtig gezongen, met de van hem bekende volle, hoog naar boven uithalende stem blijft het liedje een aangenaam soort rust ademen, zoals we die van Blaudzun niet kennen.

Bijna even goed is het uptempo Outside the Lights of the City. Funky gitaartje, zwoele sax: zo dicht bij de dansvloer kwam hij niet eerder. Als Jupiter Part III, waarvoor Blaudzun iets meer tijd zegt te nemen, nog een paar van dit soort sterke rocksongs bevat, dan heeft hij met zijn ambitieuze trilogie echt iets heel bijzonders gemaakt.

Death Alley – Live At Roadburn (Tee Pee Records/ Suburban)
Het meest intens rockende bandje van Nederland? Death Alley uit Amsterdam natuurlijk, dat weten we na een uitputtende tour en debuutplaat Black Magick Boogieland (2015) wel zo’n beetje. De Eurosonicshow in januari in de Groningse Vera was onvergetelijk.

Door: Robert van Gijssel 10 maart 2017

En dat was ook het concert van de band op het Tilburgse festival Roadburn vorig jaar. Hier viel de muziek van Death Alley in vruchtbare aarde: protopunk en klassieke hardrock, maar zonder ironie en heavy in alle vezels, en dus voor een publiek van kleerkasten in de 013 een muzikale droom van leer en spijkerstof. Vooral omdat de vier mannen speelden met de gitaristen Ron van Herpen van The Devil’s Blood en Jevin de Groot van Mühr, twee ter ziele gegane rockbands met eeuwigheidswaarde.

De emoties lopen hoog op in de Devil’s Blood-cover It’s On, die op Live at Roadburn net zo vies en dus ontroerend klinkt als destijds in de 013. Hypnotiserende gitaren, langdurige solo-estafettes, de overslaande metalgilstem van Douwe Truijens; ja, het is bijna net zo orgastisch als destijds in Tilburg. Een dankzij de onaangepaste, rauw spetterende opname onmisbare (en tegenwoordig zeldzame) liveplaat.

Luister hieronder de vorige editie!
Volkskrant Radio #18 – 6 maart 2017

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

===> Lees hier alle recencies van:

Ryan Adams – Prisoner, Moss – Strike, The Mysterons – Meandering, Nikki Lane – Highway Queen, Rhiannon Giddens – Freedom Highway, Dool – Here Now, There Then, Sleaford Mods – English Tapas, Stormzy – Gang Signs & Prayer, Thievery Corporation – The Temple of I & I en Sampha – Process.

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums van de maand.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

===> Lees hier alle recencies van:

Ryan Adams – Prisoner, Moss – Strike, The Mysterons – Meandering, Nikki Lane – Highway Queen, Rhiannon Giddens – Freedom Highway, Dool – Here Now, There Then, Sleaford Mods – English Tapas, Stormzy – Gang Signs & Prayer, Thievery Corporation – The Temple of I & I en Sampha – Process.

Ryan Adams – Prisoner (Pax Am/Universal)
Van de vijftien studioalbums die Ryan Adams sinds 2000 uitbracht is er hooguit een handjevol waar je nog wel eens naar teruggrijpt. Adams schrijft veel en snel, maar gooit te weinig weg. Het ontbreekt hem aan een visie, lijkt het.

Door: Gijsbert Kamer 17 februari 2017

Het best is hij op dreef als hij zijn privésores tot liedjes verwerkt. Dat bewijst hij nu met Prisoner, dat het resultaat is van een echtscheiding. De vergelijking met zijn desolate en desperate solodebuut Heartbreaker (2000) dringt zich al snel op. Die plaat was immers ook het gevolg van een breuk. Maar Prisoner klinkt diverser, soms zelfs groots. De al bekende jarentachtigstadionrockpastiche Do You Still Love Me? opent de plaat, die beter klinkt dan ooit.

Adams heeft meer zorg aan de productie besteed dan voorheen, wat zich terugbetaalt in liedjes als Doomsday en We Disappear. Jammer alleen van dat overbodige stuk saxofoon aan het einde van Tightrope. Een minpuntje op een plaat waarop Adams eindelijk weer zijn veelzijdigheid tot sterke songs kanaliseert. Soms lekker rockend, achteloos zoals we Bruce Springsteen dat al jaren niet meer op plaat hebben horen doen. En dan weer heel ingetogen, breekbaar en emotionerend, zoals Neil Young dat ooit kon.

Moss – Strike (Excelsior)
Voor het vijfde Moss-album schreef voorman Marien Dorleijn eerst alle liedjes, die hij vervolgens samen met de band in tien dagen tijd opnam in de Antwerpse studio van dEUS. Of het deze voor de band nieuwe werkwijze is of het productionele toezicht dat Arne van Petegem (ook bekend als Styrofoam) hield, feit is dat Moss op Strike beter klinkt dan ooit.

Door: Gijsbert Kamer 17 februari 2017

Tussen de dertien liedjes valt geen enkel minder moment te bespeuren. Het geluid is gelaagd, elektronica en gitaren stapelen zich smaakvol op, en er is meer dan voorheen ruimte voor soepele funky baslijnen. De liedjes zijn soms vol, maar blijven altijd transparant en luchtig. Ieder nummer ademt een eigen sfeer. Zanger Dorleijn zingt soms vertwijfeld (Ghosts), dan weer breekbaar en altijd wordt er een spannend arrangement omheen gebouwd. Tintelende synths, stuwende bas en een enkel strijkje (heel fraai in het titelnummer): het geluid is tot de uiterste perfectie verzorgd. Voor de nummers wordt vaak lekker de tijd genomen, maar ook in puntige fellere liedjes als I Don’t See You Thriving overtuigt Moss als nooit tevoren.

Wonderschoon melodielijntje, fraaie zang. Laat die zomer maar komen. Het is lang geleden dat er zo’n rijk gevarieerd indierockalbum verscheen. Een plaat ook met een flinke spanningsboog. Als na krap drie kwartier het al eerder uitgebrachte My Decision komt is de neiging op te springen en mee te dansen op de bezwerende gitaarakkoorden niet meer te onderdrukken. Het even toegankelijke als avontuurlijke Strike is behalve het beste Moss-album een hoogtepunt in de Nederlandse rockmuziek van de laatste vijf jaar.

The Mysterons – Meandering (Excelsior/V2)
De naam The Mysterons zingt al zo lang rond in het Nederlandse popcircuit (sterke debuut-ep in 2015, Lowlands, Great Wide Open, Eurosonic, DWDD) dat je bijna zou vergeten dat er nog altijd geen volwaardig debuutalbum was van de Amsterdamse groep, die de eigen sound pleegt te omschrijven als ‘psych-groove-‘n-garage’. Dat debuut is er nu, het heet Meandering en dat is precies wat The Mysterons doen: meanderen en bedwelmen, altijd binnen de kaders van een melodieus popliedje. Turkish Delight is er een prachtig voorbeeld van, maar zo zijn er meer.

Door: Menno Pot 10 februari 2017

De band begon aan het Amsterdamse conservatorium, waar drie niet-koperblazende leden van Jungle by Night (drums, bas en toetsen) in zee gingen met Brian Pots van de psychedelische gitaarband PAUW en zangeres Josephine van Schaik.

Jungle by Nights neus voor exotische ‘wereldpop’, de rondzingende sixtiesgitaren van PAUW en zang uit Bollywood, dat waren de hoofdbestanddelen, en nog steeds, al is de PAUW-afgevaardigde al lang vertrokken en opgevolgd door Jordy Sanger, die zijn gitaar gelukkig net zulke sensuele omtrekkende bewegingen laat maken. De zangmelodieën waaieren als wierook.

Een uitstekende live-reputatie hadden The Mysterons al. Een prima studioplaat hebben ze nu ook.

Nikki Lane – Highway Queen (New West Records/ PIAS)
De Amerikaanse countryzangeres Nikki Lane moet met haar nieuwe plaat Highway Queen echt eens gaan doorbreken. De Verenigde Staten zijn er klaar voor: het blad Rolling Stone vergeleek het recalcitrante liedwerk van Lane al met de opgeheven middelvinger van Johnny Cash.

Door: Robert van Gijssel 24 februari 2017

Highway Queen verschilt (gelukkig) in bijna niets van voorganger All Or Nothin’ uit 2014. Lane maakt jengelende countrypop- en rock-‘n-roll-liedjes met veel retrogevoel en dus scherpe en strijdbare teksten, zoals Loretta Lynn en Dolly Parton die al vertolkten in de jaren zestig. Lane is het type zangeres dat in de clip bij haar single Highway Queen rondcrost in een monstertruck en zingt dat een ‘koningin van de snelweg’ beslist geen koning nodig heeft.

Lane is op haar best in rockende countryliedjes met fijne cynische teksten, zoals het giftige Lay You Down, waarin het niet goed afloopt met haar ex. En Lane speelt met clichés uit de country; ze trapt bijvoorbeeld het nummer 700.000 Rednecks af met een lullig ‘yippee ki-yay’. Lane schept graag wat verwarring. En ze verrast aan het slot van het album, in de gevoelige countryballade Forever Lost Forever, waarin haar donkere en wat laconieke stem ook prima geschikt blijkt om een ontroerend echtscheidingsliedje mee voor te dragen.

Rhiannon Giddens – Freedom Highway (Nonesuch Records)
De Amerikaanse zangeres en banjospeelster Rhiannon Giddens, bekend van de band Carolina Chocolate Drops, heeft een museale muziekopvatting.

Door: Robert van Gijssel 3 maart 2017

Ze graaft liedjes op uit de verre muziekgeschiedenis, van Amerikaanse bluegrass, folk, country, soul en blues, en schrijft zelf ook in die traditie. Maar zowel in haar eigen werk als in die antieke covers klinkt Giddens eigentijds. En dat zegt veel over onze tijd en vooral over de maatschappelijke balans in de Verenigde Staten. Zo zingt Giddens een paar liedjes uit het burgerrechtentijdperk van de jaren zestig, zoals het politiek zwaarbeladen strijdlied Freedom Highway van Mavis Staples. De tekst slaat de spijker helaas nogal op de kop: ‘There is just one thing, I can’t understand my friend. Why some folk think freedom was not designed for all men.’ Hoezo, antiek?

In vrijwel ieder liedje van Giddens’ tweede soloplaat steekt de zangeres ons een mes tussen de ribben. Het indrukwekkendst is Giddens in de uitgebeende, kale folksongs, zoals The Angels Laid Him Away, een cover van Louis Collins. En in het bijna naargeestig getokkelde Julie.

Het is vooral haar stem die je bij de kladden grijpt: hoog en scherp trillend, emotioneel en doordringend, en een stem waarmee de vroege blues- en folkzangers in vervlogen tijden over de velden moesten zweven.

Misschien wil ze soms iets te veel. In Better Get It Right The First Time zingt Rhiannon Giddens vocale gospel en soul begeleid door opstijgende achtergrondkoren, blazers en zelfs een rapper. Die overdaad schaadt het album een beetje.

Dool – Here Now, There Then (Prophecy/Suburban)
Een mooie reminder van Ryanne van Dorst, voorheen bekend als Elle Bandita. De week na haar doorbraak als verademing op de Nederlandse televisie herinnert zij ons fijntjes aan haar oorsprong. Van Dorst is natuurlijk eerst en vooral een heel goede rockzangeres, en de debuutplaat van haar nieuwe band Dool is daarvan het bewijs.

Door: Robert van Gijssel 17 februari 2017

Van Dorst verzamelde een set topmuzikanten uit de Nederlandse rock om zich heen, onder wie de ritmesectie van de Eindhovense band The Devil’s Blood en gitaristen uit Gold en The New Media. Zij omringen Van Dorst met het voor haar perfecte bandgeluid: zwaar en wat leunend op doom- en gothic-rock, maar toch sprankelend en toegankelijk en dus ook gezegend met veel popgevoel. In deze biotoop bloeit de vaak meerstemmig opgenomen stem van Van Dorst, en krijgen haar venijnige uithalen een mooi kwaadaardig randje.

Dool klinkt soms erg als The Devil’s Blood en het enige dat je op Here Now, There Then aan zou kunnen merken, is dat de band iets te comfortabel wandelt in de voetsporen van die toch wel legendarische Nederlandse rockband. Van de andere kant is het natuurlijk fijn als een band het spoor van de cryptische Nederlandse rock volgt, zéker als dat gebeurt met kunstig opgebouwde en meeslepende topliedjes. Die maakt Dool, van de epische en naar een fijne rockclimax voerende opener Vantablack tot de kippenvelknaller Oweynagat en het mystieke en verrassend melodieus gezongen In Her Darkest Hour. In dat nummer, en eigenlijk op de hele plaat, dringt de voornaamste kwaliteit van Dool zich op: de band eist met emotionele riffs en de indringende zangpartijen van Van Dorst steeds de volle aandacht op. Bij Here Now, There Then loop je niet weg. Die plaat luister je uit. Om Dool vervolgens live ook nog maar even te checken.

Sleaford Mods – English Tapas (Rough Trade/Beggars)
Sleaford Mods bestaat sinds 2007 en bracht veel platen uit, maar pas toen beat creator Andy Fearn in 2012 toetrad, verschenen hij en frontman Jason Williamson (beiden fortysomethings uit Nottingham) in beeld. Het Lowlands-optreden van 2014 was hier een bescheiden doorbraak.

Door: Menno Pot 3 maart 2017

De formule: Fearn laat een drumcomputertje een knisperdroge beat uitspugen en Williamson fulmineert eroverheen: tirades en scheldpartijen met de groeten van (het linksige deel van) de Engelse working class. Hiphop + electro + The Fall = Sleaford Mods. Het recept is zo rechtlijnig en simpel dat het al een hele verrassing is dat het op English Tapas nog steeds leuk is. Dat is het, namelijk. Behoorlijk leuk zelfs.

Luister hieronder de vorige editie!
Volkskrant Radio #17 – 6 februari 2017

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

===> Lees hier alle recencies van:

Aurelio – Darandi, Emptiness – Not For Music, Japandroids – Near To The Wild Heart Of Life, Navarone – Oscillation, Wiley – Godfather, The xx – I See You, The Kik – Stad En Land, Yagya – Stars And Dust, Migos – Culture en Run The Jewels – Run The Jewels 3.

 

 

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums van de maand.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

===> Lees hier alle recencies van:

Aurelio – Darandi, Emptiness – Not For Music, Japandroids – Near To The Wild Heart Of Life, Navarone – Oscillation, Wiley – Godfather, The xx – I See You, The Kik – Stad En Land, Yagya – Stars And Dust, Migos – Culture en Run The Jewels – Run The Jewels 3.JTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjIxMDAlMjUlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjIxMjAlMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZ3aWRnZXQlMkZpZnJhbWUlMkYlM0ZmZWVkJTNEaHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTI1MkZwaW5ndWlucmFkaW8lMjUyRnBpbmd1aW4tcmFkaW8tcHJlc2VudGVlcnQtdm9sa3NrcmFudC1yYWRpby0xNyUyNTJGJTI2aGlkZV9jb3ZlciUzRDElMjZsaWdodCUzRDElMjIlMjBmcmFtZWJvcmRlciUzRCUyMjAlMjIlM0UlM0MlMkZpZnJhbWUlM0U=

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de belangrijkste 10 albums samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.

Aurelio – Darandi (Real World / PIAS)
Dat de Centraal-Amerikaanse garifunamuziek nog altijd bij ons in de cd-bakken te vinden is, danken we grotendeels aan de Hondurese zanger en gitarist Aurelio Martinez.

Door: Robert van Gijssel 27 januari 2017

Die gaat stug door met het populariseren van de volksmuziek van de Caribische kustlanden, die wonderlijke en zalige mixmuziek waarin zowel West-Afrikaanse als traditionele indiaanse muziek te herkennen is.

Op Darandi voert Aurelio nieuwkomers in het genre mee aan de hand, langs zijn favoriete garifunaliedjes. Prachtliedjes zijn dat, zoals het zacht voorttokkelende Yange, met rimpelloos gestapelde vocalen in de refreintjes en springerige latinritmes op vooral de cajon, die in het nummer toch steeds dwingender worden.

Maar het opmerkelijkst aan de garifuna van Aurelio is zijn gitaarspel. Hij speelt surfgitaar met veel reverb en maakt daarbij royaal gebruik van de tremolo-arm. Daarom klinkt Aurelio altijd een beetje als The Shadows die op zonvakantie zijn gestuurd en aan het hotelzwembad toch maar wat muziek zijn gaan maken. Een onweerstaanbaar en haast psychedelisch dansplaatje.

Emptiness – Not For Music (Season of Mist)
Dat een plaat van de Belgische cultband Emptiness een schokgolfje door de metal veroorzaakt, is niet nieuw. Oblivion uit 2008 was al een mijlpaal voor de avontuurlijke death metal: frivool technisch, spijkerhard en toch ook vrieskoud als de meest ijzige black metal uit het Noorse fjordenland. Maar het was, hoe dan ook, een metalplaat.

Door: Robert van Gijssel 3 februari 2017

Nothing but the Whole uit 2014 dreef af van het vierkante gitaargenre en kan met terugwerkende kracht worden beschouwd als opmaat naar een meesterwerk. Want Not for Music is nog vrijzinniger en in vele opzichten geniaal. Rockende gitaarriffs? Die zijn op één hand te tellen en komen meestal als nagelaten bekentenissen, aan het einde van een muziekstuk (Digging the Sky). De grommende grunts hebben definitief plaatsgemaakt voor sissend declamerende, gestapelde fluisterstemmen. Alleen de losjes en jazzachtig huppelende drum- en baspartijen doen nog denken aan het sublieme rockwerk van een decennium geleden.

Het is bijna ondoenlijk om het uitpuilende klankenkabinet van Emptiness te beschrijven. Holle gitaartjes uit de postpunk, horrorsoundtracksynthesizers, spookvocalen uit de vocoder, donker dansende jarentachtigbassen, plokkende houtblokken en pauken – het kan niet op. En het wordt in trage en immer evoluerende onheilstijdingen als It Might Be aan elkaar geklonken tot een soort zwarte new-wavesymfonie, die bij iedere luistersessie vaster vormen krijgt en wat hardnekkiger aan de ziel blijft kleven.

Not for Music is zo’n plaat waar je maanden mee bezig kunt zijn. Steeds ontdek je nieuwe bijgeluiden en sprankelende gitaarwondertjes, in gelaagde en fantastisch gearrangeerde nummers als Your Skin Won’t Hide You, waarin geen tien seconden klinken als de vorige tien seconden. Oneindig treurig en welhaast apocalyptisch, maar hypermuzikaal, fabuleus geproduceerd en magisch mooi. Wat een plaat. Neem er de tijd voor.

Japandroids – Near To The Wild Heart Of Life (Anti-/Epitaph)
Anders dan roemruchte rockduo’s met drums en gitaar als basis (White Stripes, Black Keys) maakte het Canadese Japandroids liedjes die meer op jarentachtigpunkrock dan op aloude blues en rock-‘n’-roll waren gebaseerd. De puntige, energieke liedjes op hun tweede plaat Celebration Rock (2012) waren indrukwekkend en leverden live vaak doldrieste taferelen op, maar markeerden ook een voorlopig eindpunt in de ontwikkeling van het duo.

Door: Gijsbert Kamer 27 januari 2017

Nog zo’n plaat zou overbodig zijn, beseften Brian King (gitaar, zang) en David Prowse (drums, zang) maar al te goed. Ze lasten een soort denkpauze in en komen nu pas, bijna vijf jaar later, met een derde album, Near to the Wild Heart of Life.
Het is een geweldige rockplaat geworden, zo een die je weer volop vertrouwen in het genre geeft. Op het eerste gehoor klinkt alles wat gepolijster en schrik je zelfs even van het ruim zeven minuten durende Arc of Bar. Synths in het intro en een dwingend meeklapritme: het lijkt wel stadionrock uit de jaren tachtig.

Maar er blijkt een sterk liedje achter deze afleidingsmanoeuvre verstopt te zitten. Of neem I’m Sorry for Finding You Not Sooner. Het gitaarloopje is geleend van Kim Carnes’ hit Bette Davis Eyes. De vervormde stem van Brian King trekt het liedje uit de middle-of-the-roadsfeer en geeft het liedje iets sinisters. Zo zitten er in elk nummer angels verborgen. Japandroids heeft een geweldig derde album afgeleverd, met een sound die ook de grootste festivalweiden makkelijk aan kan.

Navarone – Oscillation (Rodeostar)
Raadselachtig geval: de Nijmeegse band Navarone. Vrijwel iedereen die ze live ziet, vindt ze steengoed. Klaar voor de grote podia. Aan lof voor de albums geen gebrek. Bij Navarone klinkt klassieke hardrock eigentijds, zowel compositorisch als productioneel.

Door: Menno Pot 20 januari 2017

Toch spelen ze binnenkort weer in Vera in Groningen en De Helling in Utrecht; niet in de grotere Oosterpoort en Ronda in respectievelijk diezelfde steden. Wat is dat toch?

Een sterk album dan maar weer: Oscillation, nummer 3. Die hortende, gruizige riff in Snake: boem, binnen. Lonely Nights stuitert zoals stadgenoot De Staat dat kan. Soon I’ll Be Home is een mooie folksong die zich langzaam openvouwt. Step By Step, Chrome: ambachtelijk, avontuurlijk, meeslepend. Die zanger, Merijn van Haren, steeds beter. De Nederlandse Chris Cornell (van Soundgarden).

Toegegeven, in het laatste kwartier (Unmistakably Everything, Days of Yore) sijpelt alsnog wat van de clichématige hardrockpathos binnen die Navarone doorgaans zo resoluut buiten de deur houdt. Het laat onverlet dat iedere Nederlandse rockliefhebber Navarone moet leren kennen (wat te denken van vanavond bij de albumpresentatie in Doornroosje, Nijmegen). Dan volgt de omhelzing vanzelf.

Lees hier ons interview met Navarone.

Wiley – Godfather
Rond 2004 zouden jonge rappers en producers als Dizzee Rascal, Lethal Bizzle, Kano en Wiley het fenomeen grime wel even aan een internationale doorbraak helpen: een explosieve Londense cocktail van dubstep en U.K. hiphop.

Door: Menno Pot 20 januari 2017

Lukte niet. De piek bleek van korte duur, zelfs in Engeland, maar het genre beleeft nu een tweede hoogconjunctuur. Het sterke album Konnichiwa leverde Skepta vorig jaar de gewichtige Mercury Prize op en nu is er de sterke plaat Godfather, van Wiley, de man die ooit gold als Skepta’s ontdekker en pleitbezorger. In de track Can’t Go Wrong wijst Wiley daar de luisteraar even fijntjes op: Wiley (echte naam: Richard Kylea Cowie) is inmiddels 37 jaar oud en tien albums verder.

De titel Godfather onderstreept wat hij wil: laten horen wie hier ook al weer de baas was. De verbetenheid op de plaat is haast tastbaar en het album bevat alles wat grime zo leuk kan maken. Ratelende ritmes. Gejaagde, struikelende beats uit dubstep en U.K. garage, zoals je die in Amerikaanse hiphop nooit hoort. En: onnavolgbaar snelle raps.

Wiley gaat het snelst van allemaal en is zijn popgevoel niet verloren: Back With a Banger kan zo op de afspeellijst van beste grime-hits. Op Godfather staan er meer van dat kaliber, zoals het welkome rustpunt U Were Always, met Skepta als gast.

The xx – I See You (XL Recordings/Beggars)
Ze komen weliswaar uit een doosje, maar de blazers waarmee The xx hun derde album I See You openen, klinken euforischer dan we van het Britse trio gewend zijn. De muziek waarmee The xx in 2009 debuteerde, liet zich kenmerken door droefgeestige zang van Romy Madley Croft en Oliver Sim, in door producer Jamie Smith elektronisch vormgegeven liedjes.

Door: Gijsbert Kamer 13 januari 2017

Kale beats, een sober gitaarlijntje, droef zoemende synths en zang in diepe mineurstemming resulteerden op het debuut in een bijzonder spanningsveld. De drie jaar later verschenen opvolger Coexist (2012) verschilde weinig in aanpak en sfeer, maar bleef overeind door de beter uitgewerkte vocalen. In de vierenhalf jaar die sindsdien verstreen maakte Smith als Jamie xx naam als producer en dj. Zijn in 2015 verschenen In Colour bewees niet alleen hoe goed hij thuis is in de hedendaagse dance, maar ook dat hij daaraan met zijn aan dubstep ontleende beats een bijzondere bijdrage aan kon leveren.

Die kennis heeft Jamie xx meegenomen naar het derde album van The xx. Dangerous, het openingsnummer, is een voortreffelijk geproduceerd dansnummer. Een jungle-huppelritme, fraaie beats en een mooie open sound domineren het uitbundigste nummer dat The xx tot nu toe maakte.

In nummers als A Violent Noise, komen ravebeats en andere citaten uit hedendaagse trance voorbij, maar alles blijft ingehouden, gecontroleerd en vooral herkenbaar The xx. Want de droevige stemmen zijn onverminderd op elkaar afgestemd. Romy Madley Croft zingt prachtig in het kale Performance. Elders is het de wanhoop die Sim in zijn onderkoelde zang weet te leggen die nog altijd iets beklemmends heeft. Prachtige, mysterieuze en vooral eigentijdse popmuziek.

The Kik – Stad En Land (Top Notch / Excelsior / Universal)
Nóg een plaat met pastiches en bewerkingen van al dan niet obscure jarenzestigbeatliedjes zou de Rotterdamse Kik tot een wat al te voorspelbaar retro-bandje reduceren. Maar wat dan als je, zoals voorman Dave von Raven, zo verknocht bent aan alles wat met de sixties te maken heeft? Dan moet je gaan werken aan een eigen sound die toch ruimte laat voor je obsessies. En dat is precies wat The Kik op hun nieuwe album Stad en land gedaan heeft.

Door: Gijsbert Kamer 13 januari 2017

Het geluid is minder beat en meer pop in de sfeer van oud werk van Boudewijn de Groot. Het zal niet voor niets zijn dat in het tweede liedje, Maandag, al meteen twee keer aan diens klassieke popsongs wordt gerefereerd. De productie is kristalhelder. De instrumentaties zijn breed, met ruimte voor lekkere blaaspartijen van onder anderen Benjamin Herman. Ook mooi: het archaïsche taalgebruik in De hond van Henk, een melancholiek hoogtepunt met fraai koortje.

Onderweg is een luchtig instrumentaaltje in de sfeer van Herb Alpert, terwijl het laatste liedje, Porselein, een fraai Beach Boys-sfeertje heeft. Heel mooi gedaan allemaal. Anders en toch vertrouwd.

Lees hier ons interview met The Kik.

Yagya – Stars And Dust (Delsin)
Een beetje over het hoofd gezien in de decemberlijstjes, maar zeer de moeite waard: het nieuwe album Stars and Dust van de IJslandse producer Yagya, op het Nederlandse label Delsin. Yagya loopt in de sporen van de ambient-dubpioniers van de jaren negentig. Je hoeft niet lang te luisteren om bijvoorbeeld producer en bassist Bill Laswell te herkennen in atmosferische en omfloerst bassende tracks als Train Station Dustlight en het fraai betitelde Substorms on a Winter Night.

Door: Robert van Gijssel 13 januari 2017

En in de serene synthesizers van Through the Zodiacal Cloud is natuurlijk de ijzige dance te horen van de Noorse ambientgigant Biosphere: Yagya haalt net zulke vervreemdende en magische geluiden uit zijn apparatuur, en laat bovendien blijken dat hij beschikt over een hoge muzikale intelligentie. De kleine melodieuze wendingen in de uitgesmeerde dubtracks weten steeds te verrassen. Het stuk Through the Sculptor Group nodigt uit tot een vertraagde danspartij op een uitdovende afterparty. Een mooi winters tripplaatje.

Migos – Culture (ATO/Warner Music)
Een reeks mixtapes en een paar sterke singles (Versace, Hannah Montana) bracht de rappers Offset, Quavo en Takeoff al vanaf 2013 onder de aandacht. Maar het echte debuutalbum Yung Rich Nation stelde twee jaar geleden toch wat teleur. Een wat rommelige productie, die een beetje afleidde van de sterke vocalen van het trio.

Want ze hebben beslist een eigen sound, onderstrepen ze op het album Culture. De raps waarmee ze elkaar aanvullen en uitdagen bestaan steevast uit drie eenlettergrepige klanken die staccato worden gezongen. Typerend voor deze in Atlanta ontwikkelde stijl is het nummer Bad And Boujee, dat nu op de eerste plaats van de Amerikaanse hitlijst staat en de definitieve internationale doorbraak van het trio lijkt te bezegelen.

Het nummer is spannend geproduceerd, met broeierige synths en knisperende beats. Maar net als in de andere nummers zijn het de raps die de Migos-sound zo onderscheidend maken. ‘We came from nothing to something’, rappen ze. Met teksten vol verwijzingen (meestal in het slang van Atlanta) naar drugs en andere genotsmiddelen klinken ze vooral vrolijk. Boos maken ze zich hooguit over imitators van hun rapstijltje.

Maar ja, dat krijg je als sterren als Drake met je muziek aan de haal gaan en als het door jou populair gemaakte dansje, de dab, viraal gaat. Op Culture laat Migos een wezenlijk ander, zelfs nieuw geluid horen. De zorgvuldige productie van onder anderen Zaytoven geeft de echt bijzondere, hakkelende raps nu wel de juiste ruimte.

Run The Jewels – Run The Jewels 3 (Mass Appeal)
Leuk kerstcadeau was dat, het derde album van Run The Jewels, drie weken voor de aangekondigde releasedatum. De fysieke versie van het derde album van dit rapduo verschijnt over een week, maar El-P en Killer Mike konden zich blijkbaar niet langer inhouden.

Door: Gijsbert Kamer 6 januari 2017

Run The Jewels 3 is weer een stukje beter dan de vorige. RTJ 2, dat twee jaar geleden verscheen, liet vooral in de productie al een zekere progressie horen ten opzichte van het in 2013 verschenen debuut. Maar dit derde deel van de trilogie is in alle opzichten het sterkst. De beats zijn nog altijd hard, droog en log. De sound refereert opnieuw aan de old-schoolrap van eind jaren tachtig, toen Public Enemy met hun furieuze raps de dienst uitmaakte.

Zo uitgesproken en boos als El-P en Killer Mike van leer trekken was in 2016 in de hiphop een zeldzaamheid. Sinds de hoogtijdagen van de rap-duels tussen Chuck D en Flavor Flav zijn rapduo’s al een zeldzaamheid, maar de kracht waarmee El-P de zware uithalen van Killer Mike van repliek dient, is bijna uniek.

Van de springerige funk in het openingsnummer Down tot het slotnummer A Report To Shareholders/Kill The Masters zet het duo alles op scherp. In de fraai gelaagde productie vallen iedere keer meer details op, zoals de terugkeer van de aloude It Takes Two-sample van Lynn Collins in Call Ticketron. Ook de teksten zitten vol sterke observaties en beschrijven een van paranoia en machtsmisbruik vergeven wereld. De stemverklaring van EL-P in het slotnummer vat alles mooi samen: ‘We both hear the same sound coming/ And It Sounds Like War/ And it breaks our hearts.’

Luister hieronder de vorige editie!
Volkskrant Radio #16 – 2 januari 2017

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

===> Lees hier alle recencies van:

David Bowie – Blackstar, Nick Cave & The Bad Seeds – Skeleton Tree, Leonard Cohen – You Want It Darker, Trentemøller – Fixion, Hexvessel – When We Are Dead, A Tribe Called Quest – We Got It From Here… Thank You For 4 Your Service, James Blake – The Colour in Anything, Beyoncé – Lemonade, Deftones – Gore, Chance The Rapper – Coloring Book, Patten – Ψ en Solange – A Seat At The Table.JTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjIxMDAlMjUlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjIxMjAlMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZ3aWRnZXQlMkZpZnJhbWUlMkYlM0ZmZWVkJTNEaHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTI1MkZQaW5ndWluX1JhZGlvJTI1MkZwaW5ndWluLXJhZGlvLXByZXNlbnRzLXZvbGtza3JhbnQtcmFkaW8tMjAxNy0wMS0wMiUyNTJGJTI2aGlkZV9jb3ZlciUzRDElMjZsaWdodCUzRDElMjIlMjBmcmFtZWJvcmRlciUzRCUyMjAlMjIlM0UlM0MlMkZpZnJhbWUlM0U=

Pinguin Radio presenteert podcast Volkskrant Radio #16 – de beste tracks van de belangrijkste albums van 2016 samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.

JTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjIxMDAlMjUlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjIxMjAlMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZ3aWRnZXQlMkZpZnJhbWUlMkYlM0ZmZWVkJTNEaHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTI1MkZQaW5ndWluX1JhZGlvJTI1MkZwaW5ndWluLXJhZGlvLXByZXNlbnRzLXZvbGtza3JhbnQtcmFkaW8tMjAxNy0wMS0wMiUyNTJGJTI2aGlkZV9jb3ZlciUzRDElMjZsaWdodCUzRDElMjIlMjBmcmFtZWJvcmRlciUzRCUyMjAlMjIlM0UlM0MlMkZpZnJhbWUlM0U=

1 David Bowie – Blackstar

De dood van Bowie schokte de wereld, en misschien ook wel omdat hij zijn eigen heengaan had vastgelegd in een magistrale plaat – iets dat pas tot zijn publiek doordrong na het overlijden van de Britse popgrootheid. Ineens viel alles van Blackstar, dat vlak voor Bowies overlijden verscheen, op zijn plek: de zwarte ster op de hoes, de teksten, de clips bij de liedjes. Hits zijn niet te vinden op Blackstar, daar had Bowie er al genoeg van op zijn CV staan. Maar de met experimentele jazz omgeven en tekstueel formidabele liedjes zijn minstens zo aangrijpend als het mooiste Bowie-werk uit de jaren zeventig. Een monumentale afscheidsplaat.

2 Nick Cave & The Bad Seeds – Skeleton Tree

De dood waart ook rond in Skeleton Tree van Nick Cave. De plaat maakt voelbaar wat niemand ooit wil voelen: hoe het is om je kind te verliezen. Cave doet het zonder sentimentaliteit, waardoor Skeleton Tree zo mogelijk nog hartverscheurender wordt. En wat een sound! De zoveelste plaat die ons dit jaar de adem beneemt.

3 Leonard Cohen –  You Want It Darker

De tweede grootheid die zijn eigen dood van een soundtrack voorziet. Na David Bowie neemt ook Leonard Cohen afscheid-in-plaat, met zijn magnifieke testament You Want It Darker waarop werkelijk álles bloedstollend is; zijn fluisterbasstem, de woorden, de pulserende bas in de titelsong. De plaat had het overlijden van de maker eigenlijk niet eens nodig om te worden bijgezet als meesterwerk.

4 Trentemøller –  Fixion

De Deense technoproducer Anders Trentemøller brengt een ijskoud eerbetoon aan de muziek uit zijn jeugd, en dus de gothic en postpunk uit de jaren tachtig. We horen majestueus zoemende synths, The Cure en New Order, en dankzij de verrukkelijke stem van zangeres Jehnny Beth van de band Savages ook héél veel Siouxsie Sioux. Trentemøller weet zijn nostalgie om te zetten in verbazend frisse en zelfs hitgevoelige popliedjes, die het kippenvel op de armen blazen.

5 Hexvessel –  When We Are Dead

Nóg een conceptplaat over de dood, in de toptien van de V-lijst der mooiste albums. De Finse psychedelische folkband Hexvessel trekt een gedenkwaardige plaat op rond ons aller eindbestemming, vol filosofische beschouwingen en troostrijke rock. Ieder nummer is raak, dankzij de ijzersterke refreinen, de poëtische teksten en de passend geëxalteerde zang van Mat McNerney.

6 A Tribe Called Quest –  We Got It From Here… Thank You For 4 Your Service

De allerlaatste plaat van A Tribe Called Quest is ook een van de allermooiste, na natuurlijk de klassiekers The Low End Theory (1991) en Midnight Marauders (1993). De dit jaar overleden Phife Dawg wordt gemist, maar de raps van Jarobi White steken nu bijna net zo mooi af naast die van de tijdloos rappende Q-Tip. De hiphop van A Tribe Called Quest mag nog een keer zo mooi onderkoeld, zachtmoedig en tóch urgent klinken, en daarvoor danken wij de heren op onze beurt hartelijk.

7 James Blake – The Colour in Anything

Niemand kan zijn levenspijn zo mooi in luisterpop vatten als James Blake. The Colour in Anything is een soms echt briljante verdrietigheidsplaat, waarin je uren kunt rondsomberen. Het nummer Points is een verplicht liedje dit jaar en het kan nog net, dus luister naar die eenzame droge tik op de drumcomputer, de verduisterde baslijn en de vervormde samples van Blake’s eigen, smachtende soulstem. Muziek uit een droomwereld.

8 Beyoncé – Lemonade

Haar plaat Lemonade is misschien wel Beyoncé’s mooiste, ook omdat de plaat in zijn geheel op film verscheen en dus ook in de eindlijsten van de beste cinema opduikt. De thematiek op Lemonade wordt gaandeweg het album steeds zwaarder en grimmiger, en Beyoncé neemt het op voor álle onderdrukte zwarte vrouwen. In Daddy Lessons koppelt ze oude jazz aan countrymuziek alsof ze nooit anders heeft gedaan en het rauwe sixties-orgel in prijsnummer Freedom leidt een van haar meest opzwepende nummers ooit in. Een veelzijdige en zingevende wereldplaat.

9 Deftones – Gore

Echt waar? Een heavy topplaat van het Amerikaanse gezelschap Deftones, dat in de jaren negentig groot werd met toch vrij moeizame ‘nu.metal’? Zeker wel. De liedjes op de plaat Gore stijgen langzaam op, op donkere wolken van sombere maar statige gitaarpartijen en al net zo mooi zwevende zang van Chino Moreno. ‘Deftones’, zo constateerde de recensent, ‘is ontstegen aan triviale trends of genres in de harde muziek en ijzersterk in de eigen eigenwijze, tijdloze en van emoties doortrokken gitaarrock’. En zo is het.

10 Chance The Rapper – Coloring Book

Een ingewikkelde release, deze plaat Coloring Book van de aanstormende hiphopgrootheid Chance The Raper. Is het een plaat? Een mixtape? Uitgebracht in eigen beheer en eerst alleen te streamen, maar daarna toch ook maar in de winkel verschenen? Het maakt niet uit. Chance The Rapper integreert gospel met hiphop, bij luchtige trompetjes en heerlijke Beach Boys-koortjes. Wat willen we nog meer?

11 Patten – Ψ

Wat een coole maar ondraaglijke spanning hangt er in de plaat met de onuitspreekbare titel van het enigmatische Britse producersduo Patten. Verknipt, donker en fragmentarisch elektronisch, maar in de bonkende bassen en de monotoon lispelende stem van de vrouwelijke helft van het duo is toch ook de ijzige electropop en body music uit de jaren tachtig te herkennen. Een zéér intrigerend plaatje, en een van de mooiste dancereleases van het jaar.

12 Solange – A Seat At The Table

Eén van de muziekverrassingen van 2016: Solange Knowles spurt haar zus achterna richting eregalerij van de popmuziek, en dus ook deze V-lijst. A Seat At The Table is een conceptalbum waar de zus van Beyoncé vier jaar aan heeft gewerkt – vandaar die verrassing – en het is een mooie meditatie over opgroeien als zwarte vrouw in Amerika. Voorbeeldig gezongen met een luchtige soulstem en voorzien van ijzersterke teksten – de tweede topplaat afkomstig van de familie Knowles.

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de belangrijkste 10 albums samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.

1 David Bowie – Blackstar

De dood van Bowie schokte de wereld, en misschien ook wel omdat hij zijn eigen heengaan had vastgelegd in een magistrale plaat – iets dat pas tot zijn publiek doordrong na het overlijden van de Britse popgrootheid. Ineens viel alles van Blackstar, dat vlak voor Bowies overlijden verscheen, op zijn plek: de zwarte ster op de hoes, de teksten, de clips bij de liedjes. Hits zijn niet te vinden op Blackstar, daar had Bowie er al genoeg van op zijn CV staan. Maar de met experimentele jazz omgeven en tekstueel formidabele liedjes zijn minstens zo aangrijpend als het mooiste Bowie-werk uit de jaren zeventig. Een monumentale afscheidsplaat.

2 Nick Cave & The Bad Seeds – Skeleton Tree

De dood waart ook rond in Skeleton Tree van Nick Cave. De plaat maakt voelbaar wat niemand ooit wil voelen: hoe het is om je kind te verliezen. Cave doet het zonder sentimentaliteit, waardoor Skeleton Tree zo mogelijk nog hartverscheurender wordt. En wat een sound! De zoveelste plaat die ons dit jaar de adem beneemt.

3 Leonard Cohen –  You Want It Darker

De tweede grootheid die zijn eigen dood van een soundtrack voorziet. Na David Bowie neemt ook Leonard Cohen afscheid-in-plaat, met zijn magnifieke testament You Want It Darker waarop werkelijk álles bloedstollend is; zijn fluisterbasstem, de woorden, de pulserende bas in de titelsong. De plaat had het overlijden van de maker eigenlijk niet eens nodig om te worden bijgezet als meesterwerk.

4 Trentemøller –  Fixion

De Deense technoproducer Anders Trentemøller brengt een ijskoud eerbetoon aan de muziek uit zijn jeugd, en dus de gothic en postpunk uit de jaren tachtig. We horen majestueus zoemende synths, The Cure en New Order, en dankzij de verrukkelijke stem van zangeres Jehnny Beth van de band Savages ook héél veel Siouxsie Sioux. Trentemøller weet zijn nostalgie om te zetten in verbazend frisse en zelfs hitgevoelige popliedjes, die het kippenvel op de armen blazen.

5 Hexvessel –  When We Are Dead

Nóg een conceptplaat over de dood, in de toptien van de V-lijst der mooiste albums. De Finse psychedelische folkband Hexvessel trekt een gedenkwaardige plaat op rond ons aller eindbestemming, vol filosofische beschouwingen en troostrijke rock. Ieder nummer is raak, dankzij de ijzersterke refreinen, de poëtische teksten en de passend geëxalteerde zang van Mat McNerney.

6 A Tribe Called Quest –  We Got It From Here… Thank You For 4 Your Service

De allerlaatste plaat van A Tribe Called Quest is ook een van de allermooiste, na natuurlijk de klassiekers The Low End Theory (1991) en Midnight Marauders (1993). De dit jaar overleden Phife Dawg wordt gemist, maar de raps van Jarobi White steken nu bijna net zo mooi af naast die van de tijdloos rappende Q-Tip. De hiphop van A Tribe Called Quest mag nog een keer zo mooi onderkoeld, zachtmoedig en tóch urgent klinken, en daarvoor danken wij de heren op onze beurt hartelijk.

7 James Blake – The Colour in Anything

Niemand kan zijn levenspijn zo mooi in luisterpop vatten als James Blake. The Colour in Anything is een soms echt briljante verdrietigheidsplaat, waarin je uren kunt rondsomberen. Het nummer Points is een verplicht liedje dit jaar en het kan nog net, dus luister naar die eenzame droge tik op de drumcomputer, de verduisterde baslijn en de vervormde samples van Blake’s eigen, smachtende soulstem. Muziek uit een droomwereld.

8 Beyoncé – Lemonade

Haar plaat Lemonade is misschien wel Beyoncé’s mooiste, ook omdat de plaat in zijn geheel op film verscheen en dus ook in de eindlijsten van de beste cinema opduikt. De thematiek op Lemonade wordt gaandeweg het album steeds zwaarder en grimmiger, en Beyoncé neemt het op voor álle onderdrukte zwarte vrouwen. In Daddy Lessons koppelt ze oude jazz aan countrymuziek alsof ze nooit anders heeft gedaan en het rauwe sixties-orgel in prijsnummer Freedom leidt een van haar meest opzwepende nummers ooit in. Een veelzijdige en zingevende wereldplaat.

9 Deftones – Gore

Echt waar? Een heavy topplaat van het Amerikaanse gezelschap Deftones, dat in de jaren negentig groot werd met toch vrij moeizame ‘nu.metal’? Zeker wel. De liedjes op de plaat Gore stijgen langzaam op, op donkere wolken van sombere maar statige gitaarpartijen en al net zo mooi zwevende zang van Chino Moreno. ‘Deftones’, zo constateerde de recensent, ‘is ontstegen aan triviale trends of genres in de harde muziek en ijzersterk in de eigen eigenwijze, tijdloze en van emoties doortrokken gitaarrock’. En zo is het.

10 Chance The Rapper – Coloring Book

Een ingewikkelde release, deze plaat Coloring Book van de aanstormende hiphopgrootheid Chance The Raper. Is het een plaat? Een mixtape? Uitgebracht in eigen beheer en eerst alleen te streamen, maar daarna toch ook maar in de winkel verschenen? Het maakt niet uit. Chance The Rapper integreert gospel met hiphop, bij luchtige trompetjes en heerlijke Beach Boys-koortjes. Wat willen we nog meer?

11 Patten – Ψ

Wat een coole maar ondraaglijke spanning hangt er in de plaat met de onuitspreekbare titel van het enigmatische Britse producersduo Patten. Verknipt, donker en fragmentarisch elektronisch, maar in de bonkende bassen en de monotoon lispelende stem van de vrouwelijke helft van het duo is toch ook de ijzige electropop en body music uit de jaren tachtig te herkennen. Een zéér intrigerend plaatje, en een van de mooiste dancereleases van het jaar.

12 Solange – A Seat At The Table

Eén van de muziekverrassingen van 2016: Solange Knowles spurt haar zus achterna richting eregalerij van de popmuziek, en dus ook deze V-lijst. A Seat At The Table is een conceptalbum waar de zus van Beyoncé vier jaar aan heeft gewerkt – vandaar die verrassing – en het is een mooie meditatie over opgroeien als zwarte vrouw in Amerika. Voorbeeldig gezongen met een luchtige soulstem en voorzien van ijzersterke teksten – de tweede topplaat afkomstig van de familie Knowles.

Luister hieronder de vorige editie!
Volkskrant Radio #15 – 5 december 2016

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

===> Lees hier alle recencies van:

Jean-Michel Jarre – Oxygene 3, Wolf People – Ruins, Deutsche Ashram – Deeper and Deeper, Common – Black America Again, Jim James – Eternally Even, Crippled Black Phoenix – Bronze, A Tribe Called Quest – We Got It From Here… Thank You 4 Your Service, Lambchop – Flotus, The Rolling Stones – Blue & Lonesome en traumahelikopter – Competition Stripe.JTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjIxMDAlMjUlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjIxMjAlMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZ3aWRnZXQlMkZpZnJhbWUlMkYlM0ZmZWVkJTNEaHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTI1MkZwaW5ndWlucmFkaW8lMjUyRnBpbmd1aW4tcmFkaW8tcHJlc2VudHMtdm9sa3NrcmFudC1yYWRpby0xNS0yMDE2LTEyLTA1JTI1MkYlMjZoaWRlX2NvdmVyJTNEMSUyNmxpZ2h0JTNEMSUyMiUyMGZyYW1lYm9yZGVyJTNEJTIyMCUyMiUzRSUzQyUyRmlmcmFtZSUzRQ==

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums van de maand.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

===> Lees hier alle recencies van:

Jean-Michel Jarre – Oxygene 3, Wolf People – Ruins, Deutsche Ashram – Deeper and Deeper, Common – Black America Again, Jim James – Eternally Even, Crippled Black Phoenix – Bronze, A Tribe Called Quest – We Got It From Here… Thank You 4 Your Service, Lambchop – Flotus, The Rolling Stones – Blue & Lonesome en traumahelikopter – Competition Stripe.JTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjIxMDAlMjUlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjIxMjAlMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZ3aWRnZXQlMkZpZnJhbWUlMkYlM0ZmZWVkJTNEaHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTI1MkZwaW5ndWlucmFkaW8lMjUyRnBpbmd1aW4tcmFkaW8tcHJlc2VudHMtdm9sa3NrcmFudC1yYWRpby0xNS0yMDE2LTEyLTA1JTI1MkYlMjZoaWRlX2NvdmVyJTNEMSUyNmxpZ2h0JTNEMSUyMiUyMGZyYW1lYm9yZGVyJTNEJTIyMCUyMiUzRSUzQyUyRmlmcmFtZSUzRQ==