Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – editie augustus 2017

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.

De kroniek van de nieuwe muziek

Door Robert van Gijssel

De hiphop zit natuurlijk nooit om tekst en inhoud verlegen. De blik is ruim, de maatschappijkritiek vaak groot. Maar de afgelopen weken lijkt de hiphop vooral een transportmiddel voor persoonlijke onthullingen, rechtstreeks uit het privédomein. Hiphop als bekentenistherapie – het moet kunnen.

Op zijn dertiende studioplaat 4:44 bijvoorbeeld gunt Jay Z zijn miljoenenpubliek een kijkje in de (vele) huiskamers van de familie Carter. Jay Z rapt over zijn ontrouw aan Beyoncé, en hoeveel spijt hij daar van heeft. Hij spreekt over de pasgeboren tweeling, maar ook over eerdere miskramen van zijn vrouw. Het is allemaal pijnlijk eerlijk, maar daardoor toch ook behoorlijk spannend. We luisteren al een paar weken met rode oortjes naar de titelsong 4:44, en teksten als: ‘Look, I apologize, often womanize. Took for my child to be born, see through a woman’s eyes.’ En in Smile rapt Jay Z: ‘Momma had four kids but she’s a lesbian.’ Zeer interessant allemaal, voor wie het familieleven van de Amerikaanse entertainmentadel graag een beetje bijhoudt.

En dan komt de Nederlandse hiphopadel ook nog over de brug met privacygevoelige info. Op hun plaat IZM klappen Rico & Sticks van voorheen Opgezwolle uit de school met zoals altijd steengoede hiphoptracks, geproduceerd door stadsgenoot Kubus, en allerhande bekentenissen over drugs- en drankgebruik en het lichamelijk welbevinden van huisgenoten. Op de heerlijke track Uggelie laat Sticks weten dat hij tegenwoordig verstandig snoept, en dus niet meer aan de middelen zit. Daar zijn we blij mee. ‘Sommige dingen gaan goed, sommige lukken niet’, rapt Sticks. ‘Da’s the good, the bad, the uggelie.’ Geniaal. IZM is boven alles een optimistische plaat, met uit vele muzikale genres citerende en zéér trefzekere beats van Kubus.

Volgende coming-out, en wel die van Tyler, The Creator. De oprichter van het recalcitrante Amerikaanse hiphopcollectief Odd Future verrast met de eerlijke en gevoelige plaat Flower Boy, die eigenlijk Scum Fuck Flower Boy had moeten heten, maar daar had het platenlabel niet zo’n zin in. Het album staat vol liederlijk melodieuze tracks, en zelfs echte liedjes met wiebelende droomgitaren. In Garden Shed lijkt Tyler, The Creator uit de kast te komen. Een prachtig nummer, vervuld van literair hoogwaardig schrijfwerk.

Andere toppers: Een Afrikaans compilatiealbum als een ontploffende vrolijkheidsbom. Op Oté Maloya wordt de wonderlijke mengmuziek van de maloya uit de doeken gedaan, een stroming die in de jaren zeventig ontstond op het Franse eiland La Réunion. We bespeuren psychedelische funk, Afrikaanse ritmes, Indiase percussie en Franse chansons. En het klinkt allemaal ongelooflijk hip en hedendaags. Horen is geloven.

Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.

—

Oté Maloya (Strut / Rush Hour)
Het Franse eiland La Réunion is een nogal afgelegen plek, midden in de Indische Oceaan, een kilometer of zeshonderd ten oosten van Madagaskar en een enorm eind onder India en Sri Lanka. Toch spoelden er midden jaren zeventig een aantal fijne muziekstromingen aan, die door de Réunianen werden samengekneed tot de popstijl maloya.

Door: Robert van Gijssel 4 augustus 2017

Het genre werd door de Franse eilandbestuurders zelfs enige tijd in de ban gedaan wegens de vaak politieke inhoud. Iets wat de populariteit van de maloya natuurlijk veel goed deed. Hoe weergaloos die mix van elektrische funk, Afrikaanse en Indiase percussie en westerse pop nog altijd klinkt, blijkt op de verbluffend mooie verzamelaar Oté Maloya op het liefhebberslabel Strut. De plaat was al een paar weken uit maar is nu, ook dankzij de medewerking van de grote streamingplatforms, volop beschikbaar.

De compilatie is samengesteld door Réuniaanse cultuurkenners en dat is te merken. De meest fantastische liedjes komen voorbij en je valt als onbevangen luisteraar van de ene verbazing in de andere. De percussie, op Afrikaans en Indiaas slagwerk, is hypertransparant en lichtvoetig en wordt al net zo subtiel aan elkaar gebreid door droog plukkende basloopjes en funky keyboards.
De ritmes wandelen langs Zuid-Amerika en Afrika en pikken onderweg doodleuk wat psychedelische folk en rock mee. Maar het indrukwekkendst zijn de vocalen, van bijvoorbeeld de zangeresssen Michou en Françoise Guimbert, die typisch Afrikaanse vraag-en-antwoordspelletjes knopen aan sexy zuchtzang uit de Franse chansonkunst.

Bij het topnummer Maloya Ton Tisane van Michou moet je jezelf echt even knijpen. Een scherp tokkelend gitaartje naast een fijnzinnig tegenritme van maracas en trommels, én een betoverend melodieus poprefreintje laten dit nummer van een jaar of veertig oud in ons muziektijdperk belachelijk hip klinken.

Die frisheid van de maloya lacht je op alle negentien tracks toe, van het catchy funkliedje P’tit Femme Mon Gâté van de Comoran Group tot het voodoochanson Toe Meme Maloya van zangeres Vivi. Een onweerstaanbare compilatieplaat, die iedereen zichzelf zou moeten gunnen.

Tyler the Creator – Flower Boy (Columbia/Sony)
Tyler, The Creator kondigde zijn vierde soloalbum aan als Scum Fuck Flower Boy. Zijn label stak daar een stokje voor, maar het was wel een mooie typering van Tyler, stuk ellende en lief joch, irritant en ontwapenend tegelijk.

Door: Menno Pot 28 juli 2017

Het is de beste plaat van de rapper uit Los Angeles tot nu toe. Zijn rapcrew Odd Future werd nooit zo groot of goed als gehoopt, zijn soloplaten waren grillig, maar op Flower Boy heeft hij aan de melodieën gewerkt. De tracks zijn vaak heuse liedjes, zoals Boredom of Glitter, over twijfel, angst en de zoektocht naar liefde. Boos beukwerk ontbreekt gelukkig niet, maar zelfs Who Dat Boy is met ambachtelijke beheersing gemaakt.

Voor het eerst houdt Tyler een plaat lang de aandacht vast en we zijn er ook nog eens getuige van dat de homofobe schreeuwer van weleer zelf uit de kast komt, of liever, uit de Garden Shed.

Het ongeleide projectiel meldt zich plotseling in de kwalitatieve frontlijn van 2017, net achter Kendrick Lamar en Vince Staples. Mooi.

Bedouine – Bedouine (Spacebomb/Domino)
We mogen het titelloze debuut van zangeres Azniv Korkejian alias Bedouine een klassieke plaat van het Spacebomb-label noemen. Het muzikantencollectief en platenlabel uit Richmond, Virginia, tekende voor een aantal tijdloze countrysoul- en americanaplaten, van Matthew E. White tot Natalie Prass, en Bedouine is opnieuw een voluptueus gearrangeerde en niet aan popmodegrillen onderhavige rootsplaat.

Door: Robert van Gijssel 28 juli 2017

De liedjes van de Syrisch-Armeense Korkejian, die als kind met haar ouders naar de Verenigde Staten emigreerde, zijn klein, puur en gevoelig, maar worden door de blazers en strijkers van het studio-orkest Spacebomb uitgevouwen tot epische folkballades.

Korkejian schrijft poëtische volzinnen, in bijvoorbeeld het toplied Solitary Daughter. ‘I’m not an island, I’m a body of water’, zingt ze met een zuchtende folkstem die lijkt geboren uit een huwelijk tussen Bobbie Gentry en Nick Drake. Het lied klinkt als een studie in mindfulness, maar krijgt na het zalig melodieuze refrein toch ook een universeel emancipatoir karakter: ‘I don’t want your pity, concern, or your scorn. I’m calm by my lonesome, I feel right at home.’

De eenzaam tokkelende gitaar wordt steeds rijker begeleid, door subtiel brommend koper, boterzachte violen en prachtige koorzang. En in Summer Cold lijkt Bedouine het liedwerk van Leonard Cohen te verpakken in golvende oosterse strijkorkesten. De liedjes van de in Aleppo geboren zangeres zijn bescheiden en onnadrukkelijk, maar krijgen dankzij de weelderige arrangementen en orkestraties van Spacebomb een zekere eeuwigheidswaarde. Daarmee is Bedouine een van de mooiste folkplaten van de afgelopen jaren.

Liefhebbers van Bedouine luisteren uiteraard naar Pinguin Pluche.

Jay-Z – 4:44 (Roc Nation)
Wie zijn muziek weer exclusief en een beetje mysterieus wil maken, moet schaarste creëren. 4:44, het dertiende studioalbum van Jay-Z (47), is sinds een week te streamen, maar uitsluitend via Jay-Z’s eigen Tidal. De concurrenten staan nog buitenspel. Vandaag verschijnt de cd.

Door: Menno Pot 6 juli 2017

Het album is een verademing. De sound wordt bepaald door slechts één producer (No ID), de plaat is aangenaam kort (36 minuten) en lijkt door Jay-Z uit de losse pols gemaakt: hiphop van een gelouterde meester die niet meer zo nodig haantje de voorste hoeft te zijn.
Zijn raps blijven intrigeren. In Smile horen we de stem van zijn moeder, Gloria Carter, maar ook een opmerkelijke mededeling van haar zoon: ‘Momma had four kids but she’s a lesbian.’

Het pikantst zijn de titeltrack en Family Feud, met cryptisch commentaar op zijn vermeende huwelijksproblemen met Beyoncé. Op haar album Lemonade (2016) leek zij te verwijzen naar overspel. Jay-Z rapt wat schuldbewuste regels, maar suggereert ook plagerig dat ‘Bey en Jay’ gewoon een lucratieve soap opvoeren: ‘We merrily eating off these streams’, oftewel ‘we eten er goed van’.

4:44 is wel een wat gedempte Jay Z-plaat, waarop zijn ooit zo machtige flow wat roestig is geworden, als de tred van een voetballer zonder wedstrijdritme. Het stoort zelden. Integendeel.
‘Wow. Master Teacher’, jubelde Kendrick Lamar op Twitter, terwijl Jay-Z er hier juist vrede mee lijkt te hebben dat jongelingen als Lamar de fakkel hebben overgenomen. Dat is niet de zwakte van 4:44, maar juist de charme.

A Blaze of Feather – A Blaze of Feather (Partisan/PIAS)
Tijdens zijn eigen concerten wil de Engelsman Ben Howard, muzikaal ambitieus singer-songwriter, nog weleens een chagrijnige gastheer zijn, maar in de nieuwe band A Blaze of Feather is hij ‘gewoon’ gitarist.

Door: Menno Pot 7 juli 2017

De frontman is hier Mickey Smith, die normaal gesproken in Ben Howards begeleidingsband speelt.
Het titelloze debuut van het mysterieuze zestal bevat prachtige, sfeervolle indiefolk. Weids en transparant zijn de dertien stukken, melancholiek getoonzet, maar nooit zwaar op de maag. Filmische songs als Six Years en Dust in the Wind zullen liefhebbers van The War On Drugs aanspreken, Requiem heeft wat Sigur Rós-achtigs, al wordt het nooit zo ijl en vloeibaar als bij de IJslanders: bij A Blaze of Feather wint uitendelijk het liedje.

En Ben Howard? Die eist alsnog de aandacht op, want zijn secure, sprankelende gitaarspel is prachtig, zeker wanneer het elegant danst met een huilend viooltje, in Soft Days.
Het doet uitkijken naar het optreden van A Blaze of Feather op Lowlands, in augustus.

Shabazz Palaces – Quazarz: Born On A Gangster Star (Sub Pop/Konkurrent)
De meest duistere, mysterieuze en genre-overschrijdende hiphop wordt al een jaar of acht gemaakt door Shabazz Palaces uit Seattle. Een duo gevormd door rapper Ishmael Butler en producer-beatmaker Tendai Maraire. Waar hiphop het vaak moet hebben van momentjes van explosie of euforie, laat Shabazz Palaces de muziek liever imploderen.

Door: Gijsbert Kamer 14 juli 2017

Butler, die meer dan een kwarteeuw geleden furore maakte met het lieflijker klinkende soulvolle Digable Planets, rapt met een donkere monotone cadans met veel elektronische vervorming in zijn stem. De beats en de muzikale arrangementen staan ook op deze twee albums volstrekt op zichzelf. De platen zijn thematisch verbonden en verschijnen vandaag tegelijkertijd. Het geluid is donker, vaak bijna sinister, maar het duo laat zich ook van een wat luchtiger kant horen.

Shine a Light kent een zwoel jarenzeventigsoulgeluid en Moon Whip Quäz lijkt een pastiche op de wat meer popachtige nummers uit de Kraftwerkcatalogus. Die nummers komen van het in zijn geheel wat lichtvoetiger album Quazarz: Born on a Gangster Star. Op beide albums staat het typetje Quazarz centraal, die de ‘United State of Amurderca’ van het kwaad en de nepperig-heid in de hiphop moet ontdoen.
Tekstueel haalt het duo veel overhoop, en wordt de aandacht door een titel als Love in the Time of Kanye geprikkeld zonder dat meteen duidelijk wordt waar de heren precies op uit zijn.

Quazarz vs. The Jealous Machines is de meest experimentele plaat van de twee. Het album klinkt haast abstract en lijkt soms een dubversie van de andere Quazarz-plaat. Hier overheersen diepe, Massive Attack- en Burial-achtige beats die meer Engels zijn dan Amerikaans. De twee cd’s hadden best tot dubbelalbum mogen worden samengevoegd. Allebei net iets anders, maar even fraai en vooral volkomen origineel. Is dit hiphop, kosmische jazz of een Amerikaans antwoord op Engelse bassmuziek? Van alles wat en zeer intrigerend.

Decapitated – Anticult (Nuclear Blast Records)
Als beginnend deathmetalbandje heb je als het goed is maar één doel voor ogen. Zo goed worden als Decapitated. Deze Poolse band is al twintig jaar een van de maatgevers in het brullende turbogenre, en op de pas zevende studioplaat Anticult hoor je gelijk weer waarom de band zo gruwelijk goed is.

Door: Robert van Gijssel 14 juli 2017

Decapitated maakt de in het genre gebruikelijke, extreem technische instrumentgymnastiek ondergeschikt aan de boodschap, en dat is er in hun geval een van grote boosheid.

Liedjes als One-Eyed Nation en Anger Line zijn mede dankzij de mooi grommende en zelfs verstaanbare zang van Rafal Piotrowski pure punkanthems, die dankzij de stuwkracht van de rammende metal een euforische vaart krijgen. Met een track als Kill the Cult doen de Polen de concurrentie echt verbleken. Het nummer begint met een hakkende gitaarriff en ontploft in een pompend meebrulrefrein waarmee je zo de barricaden op wilt. Inhoud en slagkracht, gecombineerd met een moddervette productie én messcherpe techniek, maken van Anticult een van de mooiste metalplaten van dit jaar.

Een plaat bovendien die ook liefhebbers van de meer beschaafde metalstijlen, zoals die van het Franse Gojira, zou moeten overtuigen. Luister maar eens naar Earth Scar, waarin de band durft te grooven als Lamb of God of Gojira, en ineens behoorlijk toegankelijk klinkt. En registreer in de clip bij dat nummer ook even het eerbetoon aan de legendarische Nederlandse deathmetalband Pestilence. Ja, daar worden wij warm van.

Lifehebbers van Decapitated luisteren uiteraard naar Aardschok.

Broken Social Scene – Hug Of Thunder (Arts & Crafts/Konkurrent)
Ze waren vijftien jaar geleden een belangrijke inspiratiebron voor Arcade Fire, het eveneens Canadese vijftienkoppige muzikantencollectief Broken Social Scene. Talenten in hun midden, onder wie zangeres Leslie Feist, gingen hun eigen weg. De spontaniteit van hun vroege werk, zoals het fraaie You Forgot It in People (2002) maakte plaats voor routine.

Door: Gijsbert Kamer 14 juli 2017

Een pauze van zeven jaar heeft de band goed gedaan. Hug of Thunder kent dezelfde euforische sound als die van vroeger. Hier hoor je een stel muzikanten elkaar opzwepen met opbeurende samenzang, troostrijke folk en een vleugje gospel.

De muziek van Broken Social Scene had op de beste momenten iets louterends. Datzelfde proces, al spelend zoeken naar de catharsis, zou Arcade Fire later tot veel grotere hoogten brengen. Maar Broken Social Scene bracht ze op een spoor, en Hug of Thunder laat weer horen hoe ze dat deden.

Calvin Harris – Funk Wav Bounces Vol. 1 (Columbia Records/ Sony Music)
Eén ding heeft Calvin Harris, de Schotse dj en grootste danceproducer van de wereld, goed begrepen. Wilde hij nog eens met een echt memorabel album de geschiedenis ingaan, dan moest hij daarop een keuze maken. Zijn vorige plaat Motion (2014) was richtingloos en voerde langs voorspelbare EDM-beats, niemendallerige vocalen en lelijke pianohouse.

Door: Robert van Gijssel 7 juli 2017

Funk Wav Bounces Vol. 1 is een stijlvast eerbetoon aan de vroege jaren tachtig, toen de post-disco en electro van Cameo tot Colonel Abrams heerste op de dansvloer. Met medewerking van hoogwaardige vocalisten, van Pharrell Williams tot Frank Ocean, John Legend en Katy Perry en de voorhoede van de hiphop: Travis Scott, Future, Young Thug en Migos. Samen maken ze er iets moois van, op eigenlijk vrij ingehouden en dus subtiele tracks als Feels (met Pharrell Williams, Katy Perry en Big Sean) en Rollin (met Future). Die laatste track heeft een elastieken groove van funky basjes en retrofiele drumcomputers en jawel: ook die typische Harrispiano, maar in deze uitgekiende dosering kan die weinig kwaad aanrichten.

De relaxte en nostalgische discovibes zweven door de hele plaat en worden per nummer aantrekkelijker. Prayers Up met Travis Scott is een heerlijk transparant gearrangeerd dansliedje, met weer zo’n zuinig gedoseerd en daardoor erg effectief plukkend basloopje, hier en daar ineens een diepe bassdrum, een vrolijk vocaal spel met de autotune en flitsende draaitafelacrobatiek van scratchheld A-Trak.

In Holiday, met John Legend en Snoop Dogg, wordt doodleuk geciteerd uit Grand Master Flash en Kool & the Gang. Daar móét je wel vrolijk van worden. Calvin Harris heeft de EDM en obligate dansvloerclimaxen achter zich gelaten en maakte zomaar een van de leukste zomerplaten van het jaar. En dus de soundtrack voor ook uw vakantie.

Liefhebbers van Calvin Harris luisteren uiteraard naar Pinguin Pop.

Luister hier naar de vorige editie!
Volkskrant Radio – juli 2017

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

===> Lees hier alle recencies van:

Floating Points – Reflections Mojave Desert, Jason Isbell and the 400 Unit – The Nashville Sound, Big Boi – Boomiverse, Deltawerk – Passages, Fleet Foxes – Crack-Up, Dan Auerbach – Waiting on a Song, Little Steven – Soulfire, Justin Townes Earle – Kids in the Street, Vince Staples – Big Fish Theory en Kevin Morby – City Music.

Pinguin Radio presenteert podcast Volkskrant Radio – juli 2017

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

===> Lees hier alle recencies van:

Floating Points – Reflections Mojave Desert, Jason Isbell and the 400 Unit – The Nashville Sound, Big Boi – Boomiverse, Deltawerk – Passages, Fleet Foxes – Crack-Up, Dan Auerbach – Waiting on a Song, Little Steven – Soulfire, Justin Townes Earle – Kids in the Street, Vince Staples – Big Fish Theory en Kevin Morby – City Music.

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – editie juli 2017

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.

De kroniek van de nieuwe muziek

Door Robert van Gijssel

Van de dames kwam het vuurwerk niet, de laatste popweken. Katy Perry bracht de afgelopen maanden leuke singles uit als Chained to the Rhythm en Bon Appétit, maar op haar net verschenen album Witness blijken die leuke singles ook echt de enige leuke singles. De Nieuw-Zeelandse Lorde legt de lat wel wat hoger, op haar tweede album, maar een toekomstige klassieke popplaat, nee, dat wordt Melodrama vermoedelijk niet. Al zijn de meningen over Lorde verdeeld. Zoals het hoort.

Bij wie kun je dan altijd terecht? Natuurlijk, de mannen met een gitaar en een blocnote vol met liedjes. In een verscheurde wereld kunnen de singer-songwriters de boel als geen ander weer wat aan elkaar lijmen. Dat was al zo vanaf Woody Guthrie en Bob Dylan, en zo zal het altijd blijven gaan.

Jason Isbell, de ex-zanger van de rootsrockband Drive-by Truckers, legt de maatschappelijke onrust in de Verenigde Staten onder het vergrootglas op zijn plaat The Nashville Sound. In het schrijnende liedje White Man’s World laat hij ‘de blanke man’ aan het woord, die niet begrijpt dat zijn dromen maar niet uitkomen. Terwijl de blanke man het land in de loop der eeuwen toch zo keurig had aangeharkt, ten koste van de niet-blanke man. Een pijnlijk maar gevoelig rootspopliedje.

Justin Townes Earle, inderdaad: de zoon van de grote boze cowboy Steve Earle, schrijft ook al zo scherp op zijn plaat Kids in the Street. In het schemerige nachtclubcountryliedje What’s Goin’ Wrong knoopt hij vreugde en zorgen knap naast elkaar: ‘I got a good feeling that’s what’s been going wrong.’

Gelukkig houdt ook Dan Auerbach, de helft van het bluesrockduo The Black Keys, de moed er een beetje in op zijn opmerkelijk lichtvoetige plaat Waiting on a Song. Zo soulvol en opgewekt hoorde we Auerbach nog niet eerder, en liedjes als Shine on Me en Malibu Man zijn instant meezingers.

En die doen het in een zomerse afspeellijst natuurlijk uitstekend naast de rockende soul van de grote Little Steven. De platenbaas, sideman van Bruce Springsteen, acteur (The Sopranos, Lilyhammer), politiek activist en onvermoeibare rocker gooit er op 66-jarige leeftijd nog maar eens een spetterende plaat, met onbekommerde en breed uitgemeten songs als I’m Coming Back, met juichende gospelkoren, en het pittig scheurende Blues Is my Business, dat zo in de soundtrack van The Blues Brothers had gepast.

De heren worden bedankt.

Andere toppers: het fris elektronisch geproduceerde hiphopalbum Big Fish Theory van Vince Staples en de licht progrockende plaat Crack-Upvan Fleet Foxes. Beluister ze allemaal, in de Volkskrant Radio op Pinguin Radio, vanavond om 20:00 uur!

Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.

—

Floating Points – Reflections Mojave Desert (Pluto/ NEWS)
De Britse dj Sam Shepherd legt een mooie weg af, van de draaitafels en laptops naar livebands en -ensembles, en dus ook van dance naar jazz en klassiek. De plaat Reflections – Mojave Desert is een conceptalbum en videoproject, waarop Shepherd met zijn vijfkoppige band Floating Points contact zoekt met de woeste Amerikaanse natuur.

Door: Robert van Gijssel 30 juni 2017

Shepherd nam plaats in de woestijn met een Fender Rhodes en andere klassieke keyboards, en een gitarist, bassist en drummer, en liet daar zijn muziek inwerken op de natuur. En andersom. Op de buitenopnamen hoor je, als je heel goed luistert, de wind langs de microfoons strijken en heel af en toe klinkt een verre vogelkreet.

De live opgenomen muziekstukken hebben met dance vrijwel niets meer van doen: Shepherd doet vooral aan sferische jazzrock, die doet denken aan een kruising tussen de oude Pink Floyd en de elektronische jazz van Miles Davis, van bijvoorbeeld de plaat In a Silent Way.
In het stuk Kelso Dunes worden bliepende en atmosferische synthesizerloopjes uitgebouwd tot een rockende jazzgroove en hoor je bij wijze van spreken laagje voor laagje een duinlandschap ontstaan.

Jason Isbell and the 400 Unit – The Nashville Sound (Southeastern Records/Thirty Tigers/Bertus)
Jason Isbell (ex-Drive-by Truckers) is zo’n Amerikaanse singer-song-writer die met weinig woorden maar veel compassie de vinger op de zere plek kan leggen. In het nummer White Man’s World van zijn nieuwe plaat The Nashville Sound zingt Isbell over de stukgeslagen Amerikaanse dromen van de blanke man, en de schade die diezelfde blanke man heeft aangericht op het continent.

Door: Robert van Gijssel 23 juni 2017

“I’m a white man, living on a white man’s street. I’ve got the bones of the red man under my feet. The highway runs through their burial grounds, past the oceans of cotton.” Een schrijnend liedje, scherp en indringend gezongen door Isbell en slepend en rockend gespeeld door zijn vaste begeleidingsband 400 Unit, inclusief tweede stem en viool van Isbells vrouw Amanda Shires.

Eigenlijk is elke song goed op deze veelbetekenende rootsrockplaat, die steeds de staat van Isbells land (en de wereld?) lijkt te bezingen. Isbell schrijft beschouwende teksten in poëtische, maar klare taal en zijn vocale melodieën, ook in getokkelde ballads als If We Were Vampires, zijn bijzonder en aangrijpend.

Artistiek hoogstaand wordt het als een driftig rockende gitaarchaos in het nummer Anxiety de staat van verwarring van de hoofdpersoon verbeeldt. En als het nummer daarna ineens vertraagt, en Isbell zingt over zijn angsten en depressies: “How do you always get the best of me? I’m out here living in a fantasy. I can’t enjoy a goddamn thing.”

Big Boi – Boomiverse (Sony Music)
Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden dat OutKast hiphop uit Atlanta, Georgia, op de kaart zette.

Door: Gijsbert Kamer 23 juni 2017

De reeks albums die André 3000 en Big Boi vanaf Southernplayalisticadillacmuzik (1994) maakten, gaven southern hiphop een positieve, soms euforisch klinkende funky dimensie. Aquemini (1998) en Stankonia (2000) zijn waarachtige hiphopklassiekers en nummers als Miss Jackson en Hey Ya! zijn tot de popcanon van het vorig decennium doorgedrongen.

Op Big Bois derde soloplaat staan een paar nummers die er qua zeggingskracht en aanstekelijkheid bij in de buurt komen. Het lekkere popdeuntje All Night bijvoorbeeld, of het pakkende Kill Jill, ondersteund door een doorlopende sample van de virtuele, Japanse popster Hatsune Miku.

Het productieteam Organized Noize, al aanwezig op de vroege OutKast-platen verricht hier opnieuw knap werk. Er klinkt in alle nummers een aangenaam popgevoel door. Maar om dat met een gastrol voor Maroon 5-zanger Adam Levine te onderstrepen, gaat een stapje te ver. Als dit de manier is waarop Big Boi de hitparade denkt te kunnen imponeren, dan maar niet. Wat horen die Amerikanen toch in dat karakterloze stemmetje van die man?

Snel skippen dit Mic Jack, om dan door een reeks opgewekt klinkende rapnummers te huppelen die nergens inzakt. Allemaal met een net iets andere, verzorgde productie. Een beetje reggae (Freakonomics) of elektro (Chocolate): het werkt allemaal. Big Boi, inmiddels een veteraan in het circuit, zal er geen nieuwe fans mee krijgen, maar net als bijvoorbeeld Snoop Dogg op zijn laatste album weet hij wel volop te amuseren met een bekend, toegankelijk en positief geluid.

Deltawerk – Passages (Atomnation/ !K7)
Een ambitieuze naam voor een mooi nieuw muziekproject: Deltawerk. En als je de fraaie vinylbox uitpakt, dan voelt het ook echt alsof je een stoer Nederlands bouwwerk in handen hebt: vier platen, in een hoes met doorkijkvenster waar steeds nieuwe afbeeldingen achter kunnen schuiven. Hoera.

Door: Robert van Gijssel 16 juni 2017

Deltawerk is een samenwerking van producer en drummer Hessel Stuut, van dat andere fijne Nederlandse duo Polynation, en Pascal Terstappen alias Applescal, dj en producer met kwaliteitsgarantie. Zij knoopten op het album Passages hun mooiste analoge synths en drumcomputers aan elkaar en verkenden de warme wereld der elektronische geluidsstructuren. Dat resulteerde in een danceplaat die zo te horen dienst doet als eerbetoon aan de melodieuze en nog altijd opwindende elektronische dansmuziek van de jaren negentig, toen die dance nog ‘intelligent’ werd genoemd.

In het ruim tien minuten durende openingsstuk worden koperachtige klanken uit de synths getrokken en in de goede banen van de behoorlijk pompende en straffe bassdrums en vierkwartsmaten geleid. De fijnzinnig opgebouwde tracks roepen dankzij hun beheerste climaxen en die afgemeten en percussieve, xylofoonachtige melodietjes soms even het vroege prachtwerk van Speedy J in herinnering.

Maar Passages biedt meer dan analoge nostalgie. De track Kyte is een monotoon brommend sfeerdancenummer, met breed uitwaaierende, atmosferische synth-akkoorden die beelden oproepen van nachtelijke verkeersaders door verre metropolen. En Square is een wat vierkanter en dus prettig dwingende dansvloervuller. Een traktatie voor de draaitafel, maar zeker ook voor uw allerbeste koptelefoon die de laagste basregionen aankan. En een belofte voor de podia, want Deltawerk heeft grote live-plannen. Daarover later meer.

Fleet Foxes – Crack-Up (Nonesuch/Warner)
Na twee schitterende en onverwacht succesvolle albums vond Robin Pecknold, spil en zanger van indiefolkband Fleet Foxes, het tijd voor bezinning. Hoe verder na dat debuut vol prachtliedjes en die opvolger waarop bij vlagen het experiment werd gezocht?

Door: Menno Pot 16 juni 2017

Ruim zes jaar na Helplessness Blues (2011) is hij er eindelijk uit: Crack-Up gaat door waar Helplessness Blues ophield (letterlijk: het openingsdrieluik sluit aan op de afsluiter uit 2011) om vervolgens nóg meer het experiment te zoeken.

Het was geen toeval dat het negen minuten lange middenstuk van het album als single werd uitgebacht: dat prachtige Third of May/Odaigahara geeft precies aan wat Pecknold wil, namelijk de oude Fleet Foxes-ingrediënten (folk en hemels galmende samenzang) gebruiken als basisbestanddelen voor meanderende progfolk en in elkaar overvloeiende twee- en drieluiken die soms naar Animal Collective of Grizzly Bear neigen (Cassius). Net als je begint te verlangen naar een eenvoudig stukje pop, komt Fool’s Errand voorbij. Nog zoiets lichts was wel fijn geweest, maar veel meer valt hier niet te klagen.

Dan Auerbach – Waiting on a Song (Nonesuch/Warner)
Minstens zo sterk als de platen die hij met zijn maatje, drummer Patrick Carney, maakt met The Black Keys, klonk acht jaar geleden het solodebuut van zanger-gitarist Dan Auerbach. Keep it Hid was een sterke liedjesplaat, uitbundiger van opzet en minder rauw geproduceerd dan het Black Keys-werk.

Door: Gijsbert Kamer 9 juni 2017

Auerbachs tweede soloalbum nam hij op in Nashville, sinds 2010 de thuisbasis van zijn band. Hij nodigde een keur aan lokale sessiemuzikanten uit en ging te werk zoals dat ooit in countryhoofdstad Nashville gebruikelijk was: elke week een liedje schrijven, opnemen en afronden.

De tien liedjes op Waiting on a Song zijn stuk voor stuk prettig in het gehoor liggende deuntjes. Mooi geproduceerd en fraai gearrangeerd. Vol en toch transparant. Vanaf het openingsnummer, de titelsong, heb je het idee naar een aantal nieuwe bewerkingen van klassieke rocksongs uit de jaren zeventig te luisteren, zo bekend klinken ze. Toch zijn alle liedjes nieuw.

Auerbach kreeg hulp van onder anderen John Prine, Mark Knopfler en Duane Eddy, stuk voor stuk grootheden binnen hun eigen métier. Het plezier dat de twintig muzikanten bij de opnamen hadden, slaat al gauw over op de luisteraar. Shine on Me en Stand by my Girl laten zich meteen meeneuriën. Het is volop genieten van de zeer zorgvuldig ingevulde arrangementen. Die geven de op zichzelf best eentonige stem van Dan Auerbach precies de juiste bedding. Een fijn zomers popalbum, hoor.

Little Steven – Soulfire (Wicked Cool/Universal)
Weinig rockers zo cool als de inmiddels 66-jarige Steven Van Zandt, alias Miami Steve, alias Little Steven: gitarist met bandana in Bruce Springsteens E Street Band, maffioso in The Sopranos en Lilyhammer, sympathiek activist, baas van garagerocklabel Wicked Cool.

Door: Menno Pot 2 juni 2017

Soulfire is zijn eerste album op eigen titel sinds 1999 en het is zo mogelijk nog mooier dat hij voor het eerst sinds de jaren tachtig naar Nederland komt voor een concert (Carré, Amsterdam, 25 juni) met zijn band The Disciples of Soul.

Negeer die lelijke hoes. Wat een heerlijk album, dat Soulfire. Lekker ongecompliceerde, pretentieloze en zonnige rock-‘n’-roll met veel jubelend koper en een flinke dot soul. De levenslust en het speelplezier spatten eraf. Vooral tussen de uptempo rockers zitten meeslepende songs: I’m Coming Back, I Saw the Light en nog een paar. De aandacht verslapt hooguit tijdens een wat al te zoete ballad als The City Weeps Tonight. Wat een feest.

Justin Townes Earle – Kids in the Street (New West Records/ Pias)
Het is niet eerlijk zonen en dochters van beroemde vaders en moeders te spiegelen aan die ouders. Maar als de vergelijking uitpakt in het voordeel van de jonge generatie, dán mag het natuurlijk wel.

Door: Robert van Gijssel 2 juni 2017

Justin Townes Earle maakt tegenwoordig minstens zulke mooie platen als zijn vader Steve Earle. Zijn voorlaatste, Absent Fathers (over die vader dus), was misschien wat te beladen en sentimenteel, maar op het nieuwe album Kids in the Street schudt Justin Townes Earle de adolescente frustraties van zich af. Dat mag ook wel, want de man is inmiddels 35.

Earle verkent de uithoeken van de americana, van rockabilly tot soul en kampvuurfolk, met die songs stuk voor stuk goed zijn: ambachtelijk geschreven en gedetailleerd uitgevoerd in een fijne en kraakheldere productie. Het sterkst is Earle toch in de beschouwende countryliedjes zoals het titelnummer , waarin het moderne en al te vluchtige moderne leven onder de loep wordt genomen. Inderdaad: vroeger was alles beter.

Vince Staples – Big Fish Theory (Def Jam/Universal)
Vince Staples pakt op zijn nieuwe album alles anders aan dan op Summertime ’06, een van de sterkste hiphopalbums van de laatste jaren. Hij houdt het om te beginnen betrekkelijk kort. Slechts 36 minuten duurt Big Fish Theory. Maar in die korte tijd bouwt hij een compleet nieuw universum op. Een waarin een nieuw team producers samen met hem het geluid bepalen.

Door: Gijsbert Kamer 30 juni 2017

In dat geluid domineert nog altijd zijn prachtig soepele, perfect timende stem. Maar de raps van Staples zijn dit keer ingebed in een volledig elektronische klank. Hij krijgt hier hulp van producers die zich meer in de dance thuisvoelen dan in de hiphop, zoals SOPHIE en Flume.

Die nieuwe sound is fantastisch. De rollende technobeats refereren het ene moment aan de aloude sound van Mr Fingers in Rain Come Down en dan weer aan meer futuristisch knisperende Britse elektronica zoals die door iemand als Jamie xx wordt geintegreerd in zijn vernieuwende popproducties. Veel info geeft Staples niet, maar de stem van Amy Winehouse klinkt opeens in Alyssa Interlude, een mooie beklemmende mix van gospel en rap. En in Yeah Right horen we onmiskenbaar de stem van Kendrick Lamar.

Maar het is steeds Staples zelf die de meeste aandacht opeist. Dat hij een geweldig rapper was, wisten we al. Maar dat hij met succes zo’n compleet nieuw geluid aan zijn hiphop geeft, is toch verassend. Vóór hem durfde eigenlijk alleen Kanye West het aan, zo’n rigide omslag naar elektronische muziek. Vince Staples plaatst zich met dit album definitief naast hem en Kendrick Lamar in de eredivisie van de huidige hiphop.

Kevin Morby – City Music (Dead Oceans/Konkurrent)
Het lijkt wel alsof de platen van de Amerikaanse singer-songwriter Kevin Morby steeds mooier worden. City Music is zijn vierde soloalbum, nadat hij al eerder te horen was in de folk-rockband Woods en het sixties georiënteerde garagepopcombo The Babies.

Door: Gijsbert Kamer 30 juni 2017

Zijn vorig jaar verschenen Singing Saw was een mooi geproduceerde, afwisselende liedjesplaat waarop de droefgeestige stem van Morby schitterend naar voren kwam.

City Music laat hem in het openingsnummer Come To Me Now van zijn meest desperate kant horen. Het beklemmende orgel in de productie van Richard Swift geeft het wat nasale stemgeluid van Morby precies de juiste dreiging. Fraaie ballads als deze worden afgewisseld door wat meer gejaagde rockliedjes, met als zeer vrolijk hoogtepunt 1,2,3,4. In een van Plastic Bertrands Ça Plane Pour Moi geleende melodie brengt Morby een ode aan de Ramones, die je niet uit je hoofd krijgt.

Mooie, afwisselende popplaat dit City Music. Echt zo een die je steeds weer opzet. Niet om iets nieuws op te ontdekken, maar gewoon omdat het aangenaam rustgevende muziek is die Morby maakt.

Luister hieronder de vorige editie!
Volkskrant Radio – juni 2017

===> Lees hier alle recencies van:

The Mountain Goats – Goths, Thomas Azier – Rouge, Perfume Genius – No Shape, Mary J. Blige – Strength of a Woman, Oumou Sangaré – Mogoya, John Moreland – Big Bad Luv, Afghan Whigs – In Spades, Slowdive – Slowdive en Life Of Agony – A Place Where There’s No More Pain.

Pinguin Radio presenteert podcast Volkskrant Radio – juni 2017

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

===> Lees hier alle recencies van:

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – editie juni 2017

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.

De kroniek van de nieuwe muziek

Door Robert van Gijssel

Waarom popmuziektrends komen en ook weer gaan, is soms lastig te verklaren. De popmode verloopt nu eenmaal cyclisch, net als alle andere modes. Zo doken de afgelopen weken ineens héél veel bandjes uit de jaren negentig op, die allen terugkeerden naar onze huidige popmuziektijd met meer dan uitstekende comebackplaten. Het verheugende golfje werd helaas gevolgd door minder vrolijk ninetiesmuzieknieuws. Chris Cornell van de grungeband Soundgarden beroofde zich plotseling van het leven en dus hoorden we ook zijn hits uit de jaren negentig voorbijkomen, van Black Hole Sun tot Jesus Christ Pose. Het was een prachtige tijd.

De eerste verrassende comebackplaat kwam begin mei van de Britse shoegazeband Slowdive. De band was totaal uit het zicht geraakt, maar kwam met de titelloze plaat ineens terug met etherische en soms ontroerend mooi zoemende gitaarmelodieën. En in dezelfde week verscheen In Spades van de Afghan Whigs, een band die in de jaren negentig sensuele rock mengde met soul, en dat nu plotseling weer heel goed lijkt te kunnen, na een aantal minder florissante platen in de jaren tien.

Bijzonder is ook het verhaal van de Amerikaanse metalband Life Of Agony. Die band was een van de smaakmakers van de melodieuze en toegankelijke metal van de jaren negentig, maar zakte na de gloriejaren ook al weg in het moeras der vergetelheid. Naar nu is gebleken ook omdat de zanger werd gekweld door psychische klachten en genderissues. Frontman Keith Caputo is inmiddels een frontvrouw, genaamd Mina Caputo, en op de plaat A Place Where There’s No More Pain zingt zij over haar transitie in emotionele en persoonlijke maar erg oprechte metalliedjes, die toch ook weer doen terugverlangen naar vervlogen tijden.

Maar de grootste terugkeerklapper kwam van de zangeres Oumou Sangaré. De Malinese strijdster voor vrouwenrechten werd in 1990 in een klap een Afrikaanse ster met het album Oumou. Het afgelopen decennium hoorden we weinig meer van haar, maar twee weken geleden sloeg zij de muziekwereld om de oren met de daverende plaat Mogoya. Haar stem is nog altijd steengoed en dwingend, maar wat Mogoya vooral bijzonder maakt: de traditionele Malinese muziek is door de Franse producers uiterst smaakvol naast retro-keyboardjes en psychedelische studio-effecten gelegd, waardoor Sangaré ineens heel fris en hip uit de speakers spat. Een onmisbare Afrikaanse topplaat, en een kroon op de afgelopen muziekmaand.

Andere toppers: From A Room: Vol. 1 van de nieuwe countryster Chris Stapleton, en Rouge van Thomas Azier. Beluister ze allemaal, in de Volkskrant Radio-podcast op Pinguin radio.

Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.

—

The Mountain Goats – Goths (Merge/Konkurrent)
The Mountain Goats bestaan al meer dan twintig jaar en brachten in die periode vijftien albums uit. Toch lijkt de band van de Amerikaanse John Darnielle altijd een beetje onder de radar te zijn gebleven.

Door: Gijsbert Kamer 26 mei 2017

Dat ligt voor een deel aan de band zelf; die begon als een typisch voorbeeld van de in de jaren negentig hippe lo-fi-beweging, maar stilaan werd de muziek van Darnielle wat vager. Zijn sterke teksten hadden bovendien niet alleen literaire ambities, Darnielle leek ermee net iets te vaak het slimste jongetje van de klas uit te willen hangen.
Goths is eindelijk weer een plaat van The Mountain Goats waarop alle kwaliteiten goed tot uiting komen. Het is, zoals wel vaker bij de band, een heus conceptalbum gewijd aan de gothic subcultuur die in de jaren tachtig opkwam.

Vleermuizen werden ze ook wel genoemd, die in het zwart geklede jongens en meisjes met hun voorliefde voor bands als The Sisters of Mercy, The Cure en Siouxsie & The Banshees. Ze voelden zich miskend en vonden elkaar in de muziek, zoals Darnielle in zijn sterke nieuw liedjes met veel humor beschrijft. Alle voornoemde artiesten komen op het album voorbij in muziek die allesbehalve gothic klinkt.

Voor het eerst hoor je op een album van The Mountain Goats geen gitaren, maar wel veel blazers, een piano en Fender Rhodes en die typerende afgeknepen tegen het theatrale aan schurkende stem van Darnielle.
Is de muziek al opmerkelijk genoeg, de teksten zijn pas echt om van te smullen. Liefdevol en met een vleugje melancholie beschrijft Darnielle erin de scene van vroeger en nu en stelt hij vast dat Siouxsie en Robert Smith wereldberoemd zijn maar dat niemand meer weet wie Gene Loves Jezebel was.

Fraai stukje pophistorie.

Thomas Azier – Rouge (Virgin/Universal)
Het was een mooi verhaal. Thomas Azier, een jonge ambitieuze muzikant trekt op zijn 19de van Friesland naar Berlijn en komt drie jaar later met een opvallend sterk album vol stevige elektropop: Hylas.

Door: Gijsbert Kamer 19 mei 2017

Dat was drie jaar geleden, toen Azier Berlijn al min of meer had ingeruild voor Parijs. De nu verschenen opvolger Rouge is in alle opzichten beter dan Hylas. Azier is betere liedjes gaan schrijven die hij wat minder verstopt achter elektronische bombast. Zijn stem, nog altijd een beetje hees, klinkt gepassioneerder en meer uitgesproken.

Waar je op Hylas nog wel eens het idee had dat Azier zich geen rustmomentjes gunde, is Rouge evenwichtiger. Zijn keuze voor de piano als dragend instrument pakt goed uit. De klankkleur van het instrument laat zich beter mengen met zijn eigen stemgeluid dan de elektronica die op Hylas domineerde.
De productie is ingetogen, met op de juiste momenten een kleine oprisping. In Sandglass horen we een subtiel koortje als ondersteuning van Aziers falset, en zo zijn er meer fraaie details.

Rouge kent ook een sterke opbouw, het lijkt alsof de tien liedjes in de enige juiste volgorde zijn gerangschikt. Verwondering, angst, liefde, lust, woede en zorgen worden door Azier mooi verklankt. Minder gericht op de dansvloer en meer voor consumptie in de huiskamer, ontvouwt Rouge zich als een wonderschone, tot in de puntjes verzorgde collectie liedjes die ook buiten Nederland moet opvallen. Zulke sterke fris en modern klinkende popplaten zijn ook internationaal een zeldzaamheid.

Perfume Genius – No Shape (Matador/Beggars)
Drie albums lang trachtte de Amerikaanse zanger-componist Mike Hadreas zijn demonen te bezweren met zijn muziek. Hoe knap hij zijn vaak teder aangezette pianoliedjes ook liet uitmonden in schurend bombast, hij leek maar moeilijk los te komen van zijn door verslavingen en homofoob geweld geteisterde jonge jaren.

Door: Gijsbert Kamer 12 mei 2017

Op No Shape, het vierde album dat hij als Perfume Genius maakte, richt hij zijn vizier wat meer naar buiten en lijken zijn gemoedsaandoeningen enigszins tot bedaren te zijn gekomen. Zijn liedjes blijven opgebouwd volgens eenzelfde esthetiek: elegant piano-intro, waarbij zich gaandeweg steeds meer dwarse elementen bijvoegen. Zijn stem is nog altijd even flexibel. Theatraal met een androgyn, aan Antony verwant stemgeluid.

De grootste verbetering zit hem echter in de productie. Hiervoor tekende Blake Mills, die onlangs ook al zulk verbazingwekkend werk met John Legend verrichtte. Mills weet op de juiste momenten de goede ontregelende elementen toe te voegen, zodat elk nummer extra spanning krijgt.
Muzikaal gaat Perfume Genius ook op dit album nooit voor de gemakkelijkste weg. Zijn geluid lijkt beïnvloed door Kate Bush en de moeilijk te doorgronden poprock van Talk Talk. Dan denk je net lekker behaaglijk in een liedje te zitten en dan stuurt Hadreas het samen met Blake Mills rakelings langs de afgrond.

Spannend en bij vlagen betoverend mooi, dit No Shape, dat afsluit met Alan, een buitengewoon mooi liefdesliedje.

Mary J. Blige – Strength of a Woman (Capitol/Universal)
Mary J Blige draait alweer meer dan een kwarteeuw mee in de hiphop- en r&b- wereld, maar het lijkt wel alsof haar status mettertijd groeit. Nog altijd beschikt ze over de uitzonderlijke gave rap moeiteloos in zang te laten overgaan.

Door: Gijsbert Kamer 12 mei 2017

Bijna geen zangeres kan dat zo snel en vaardig als de inmiddels 46-jarige Blige. Als ze zich boos of verdrietig voelt, levert dat altijd haar beste platen op.

Zo blikt ze op Strength of a Woman, haar dertiende album, terug op haar echtscheiding. Die blues weet ze knap te laten voelen in bijvoorbeeld U + Me (Love Lesson). Wat dit album haar beste maakt sinds No More Drama (2000) is de rust die ze neemt in slepende bluesy raps en het feit dat ze nergens al te opzichtig hip of jeugdig wil klinken. Haar stem is krachtiger dan ooit en ze geeft dit wapen meer ruimte dan voorheen, lijkt het.

Hulp van Kanye West in het eerste nummer Love Yourself is eigenlijk overbodig, Mary J Blige redt zichzelf wel. Al jaren. Hoe prachtig alleen al is het slotstuk Hello Father.

Oumou Sangaré – Mogoya (No Format/V2 Benelux)
Met het land Mali gaat het nog steeds niet goed: in het noorden woedt een strijd met islamistische groeperingen en Toearegs, in het zuiden heerst de noodtoestand. Gelukkig laat de kunst zich er niet onder krijgen. De afgelopen jaren stroomde de Malinese muziek als nooit tevoren, met werk van nieuwe helden Fatoumata Diawara en Bassekou Kouyaté en Toearegbands als Tinariwen en Tamikrest.

Door: Robert van Gijssel 26 mei 2017

Het album Mogoya van de Malinese zangeres Oumou Sangaré is zelfs een nieuwe Malinese mijlpaal: een plaat om vast te pakken en niet meer los te laten, zeker in bange tijden. Op haar eerste nieuwe plaat in acht jaar zingt Sangaré als altijd over empowerment voor vrouwen, met een stem die de verpersoonlijking lijkt van vrouwelijke kracht: gedecideerd, messcherp gearticuleerd maar in de opstijgende toonladders ook magisch mooi.

Natuurlijk is ook in haar laatste werk de erfenis van de grote Ali Farka Touré te horen, de man die de wereld de Malinese gitaarblues schonk. In het openingsnummer Bena Bena fonkelt de gitaar in een dreinende groove, en wordt de stem van Sangaré ondersteund door zachte maar spanningsverhogende achtergrondvocalen. Op de rest van de plaat heerst vooral de n’goni, de kleine houten Malinese gitaar, en het traditionele percussiewerk.

Maar het mooie van Mogoya: die traditionele Malinese muziek wordt door de Franse producers van collectief Albert gelegd naast precies de goede – en dus smaakvolle – funky keyboardjes en synthesizers, die de tracks heerlijk fris en eigentijds maken, zonder in te boeten aan pure Malinese muziekkracht. Het nummer Yere Faga, met drummer Tony Allen, is een psychedelisch trancenummer met ineens een scheurende elektrische gitaar en langzaam overdrijvende, licht vervreemdende stemmenwolken. In de liedjes Kamelemba en Djoukourou werkt die mix van hippe retrosynths en echoënde studio-effecten met Sangarés gebiedende topstem geweldig.

Een in alle opzichten hoopgevende plaat, die in negen strakke nummers bewijst dat onder deprimerende omstandigheden nog altijd vernieuwende, steengoede en belangrijke popmuziek kan worden gemaakt. Mis haar niet op het Afrika Festival te Hertme (Overijssel), op 2 juli.

Chris Stapleton – From a Room Vol. 1 (Mercury/Universal)
Sinds zijn verbluffende debuutplaat Traveller uit 2015 geldt Chris Stapleton als de hoop voor de Amerikaanse southern soul. Die status dankt Stapleton vooral aan zijn machtige, krassende en knauwende bariton, waarmee hij diepe soul in prachtige countryliedjes verpakt.

Door: Robert van Gijssel 19 mei 2017

Zijn nieuwe album, het eerste deel van een tweeluik, beweegt soepel door het traditionele Amerikaanse muzieklandschap. Van pure country met steelgitaren (Up To No Good Livin’) tot scherpe bluesrockers (Them Stems) en oprechte soul (Last Thing I Needed), waarin Stapleton soms zelfs even hint naar Otis Redding.

Meer lezen doe je hier!

John Moreland – Big Bad Luv (4AD/ Beggars)
Hij gaf vorig jaar een van de mooiste concerten in Nederland. De Amerikaan John Moreland trad toen op in de Lutherse kerk in den Haag, op festival Crossing Border. Een man met een gitaar, met liedjes als gedichten en een stem die de ziel klieft: beetje Springsteen en een zweem John Hiatt.

Door: Robert van Gijssel 12 mei 2017

Op Big Bad Luv laat de ex-metalhead Moreland zich goeddeels begeleiden door een puntige rootsband, inclusief orgel. Zijn songs rocken soms als het werk van Steve Earle, die overduidelijk fungeert als lichtend voorbeeld. Maar het indrukwekkendst is Moreland ook op dit album op de vierkante centimeter, dus alleen met die gitaar, die zijn raspende en van levensmoeheid doortrokken stem weer wat omhoog tokkelt. De teksten zijn heilig voor Moreland.Luister naar No Glory in Regret en slik met hem die bittere brok in de keel weg: “Bless our busted hearts, just sinking in the dark. Mourning these wasted old sparks, that all disappear.” Universele smart in de puurste liedvorm.

Afghan Whigs – In Spades (Sub Pop/Konkurrent)
Mooi verhaal: twintig jaar geleden was Mark Lanegan (ex-Screaming Trees) aan de heroïne en Greg Dulli (Afghan Whigs) aan de coke. Ze hielpen elkaar uit de goot, maakten samen als The Gutter Twins een plaat en bleven vrienden. Nu hebben ze beiden een van hun betere platen sinds de jaren negentig gemaakt: een week na Lanegans Gargoyle verschijnt vandaag In Spades van de Afghan Whigs.

Door: Menno Pot 5 mei 2017

De band uit Cincinnati werd rond 1990 tot de grunge gerekend, omdat het label Sub Pop ze uitbracht, maar eigenlijk sloeg dat nergens op; ze maakten broeierige, sensuele rock met veel gevoel voor soul. Dat is op In Spades terug, daar waar ze het op Do to the Beast (2014) leken te zijn kwijtgeraakt.

Een nieuw, jeugdig publiek zullen ze er niet mee aanboren, maar in songs als Arabian Heights en Copernicus is de band ouderwets goed: dreigend maar sensueel, duister maar branievol, met een Dulli die kreunzingt vanuit de tenen. Kijken of ze nog zo’n gloeiend concert in zich hebben, op 9 augustus, in Paradiso in Amsterdam.

Slowdive – Slowdive (Dead Oceans/Konkurrent)
Zo populair als in Groot-Brittannië waren de shoegaze-bands (My Bloody Valentine, Ride, Slowdive), vernoemd naar hun typische podiumhouding waarbij ze staarden naar hun schoenen, van begin jaren negentig hier nooit. Dus laten we niet doen alsof een legende terugkeert, maar goed nieuws is het wel: Slowdive uit Reading (sinds 2014 weer op de podia) heeft na 22 jaar een titelloze nieuwe plaat gemaakt. Het is nog een prachtige ook.Door: Menno Pot 5 mei 2017Alle elementen van een kwart eeuw geleden zijn aanwezig: de dromerige sfeer, de ijle, in galm gedrenkte zanglijnen (liefst van een meisje, hier Rachel Goswell) en de overhellende muren van gitaarfeedback.

Het knappe is dat Slowdive een plaat heeft gemaakt die kaarsrecht overeind blijft staan in het actuele popaanbod, iets waar My Bloody Valentine met Mbv (2013) veel minder in slaagde. De acht songs zijn melodieuzer, lichter en transparanter dan het oude werk. Ze sluiten aan bij de muziek van jonge bands die we tegenwoordig graag het label dreampop opplakken (Deerhunter, M83, Beach House), maar o wat zijn ze prachtig: van Star Roving tot Go Get It en de roerende afsluiter Falling Ashes. Op 6 oktober zijn ze te bewonderen in Paradiso!

Life Of Agony – A Place Where There’s No More Pain (Napalm Records)
Er is veel gebeurd in de twaalf albumloze jaren van de New Yorkse metalband Life of Agony. Zo is frontman Keith Caputo veranderd in frontvrouw Mina Caputo en heeft Life of Agony dus ineens een zangeres.

Door: Robert van Gijssel 5 mei 2017

Caputo heeft een strijd geleverd, zegt zij deze week in een interview met muziekblad Rolling Stone, vooral met zichzelf. De zangeres (43) werd bij de eerste liveshows van het hernieuwde Life of Agony, na haar geslachtsverandering, liefdevol ontvangen in de metalgemeenschap.
Hetzelfde zou moeten gebeuren met de plaat A Place Where There’s No More Pain. Die staat vol catchy en punkachtige metalliedjes zoals we die nog kennen uit de glorietijd van de band in de jaren negentig.

En de songs hebben, zoals de titel aangeeft, een persoonlijke lading. Een donker riffend nummer als Right This Wrong krijgt, gezien de achtergrond van Caputo, natuurlijk veel betekenis. En ook de nog toegankelijker liedjes met poprefreintjes, zoals Dead Speak Kindly en uitschieter A New Low, zijn enerverend, vooral door het mooi lijzige en hoog uithalende stemgeluid van Caputo. Een in veel opzichten stoere comebackplaat.

Luister hieronder de vorige editie!
Volkskrant Radio – mei 2017

===> Lees hier alle recencies van:

Father John Misty – Pure Comedy, Andrew Combs – Canyons of my Mind, Future Islands – The Far Field, Wire – Silver/Lead, Kendrick Lamar – Damn., Sam Outlaw – Tenderheart, Arca – Arca, Clark – Death Peak en GAS – Narkopop.

Pinguin Radio presenteert podcast Volkskrant Radio – mei 2017

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

===> Lees hier alle recencies van:

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – editie 1 mei 2017

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.

De kroniek van de nieuwe muziek

Door Robert van Gijssel

De elektronische (pop)muziek maakte het ons de afgelopen weken zeker niet gemakkelijk. Maar wie er de tijd voor nam en er dus wat moeite voor deed, werd beloond met een paar uitzonderlijk goede platen die makkelijk een jaartje meegaan in de cd- of platenspeler. Jazeker: voor wie het horen wilde was april een uitzonderlijk goede en hoogwaardige elektronische muziekmaand.

Een plaat waar in kringen van de meer avant-gardistische dance naar uit werd gekeken, was de titelloze, derde plaat van Arca. Onder dat pseudoniem gaat de Venezolaanse Brit Alejandro Ghersi schuil, een man die de laatste jaren verbluffende en vernieuwende dance uitbracht en dus een veelgevraagd producer werd voor artiesten van Björk tot Kanye West.

Arca maakt vervreemdende elektronische geluidscollages en op zijn nieuwe plaat voert hij ook zijn eigen stem op, bij opnieuw spookachtige, ondoorgrondelijke en vrijwel ritme-loze tracks. Wie de plaat opzet als achtergrondmuziek voor bij de afwas en er dus niet vol in op wenst te gaan, doet Arca tekort. Arca eist de volle aandacht en geeft de oprecht geïnteresseerde luisteraar een prachtige trip door tijd en ruimte, bij soms ontroerend mooie elektronische muziek en die rare, bedwelmende operastem van Ghersi zelf.

De plaat Narkopop van de Duitse producer Wolfgang Voigt alias GAS maakte de muzikale roesreis compleet. Voigt maakte in de jaren negentig sublieme elektronische ambient – oftewel: rustmuziek – en besloot na 17 jaar nog maar eens een vervolg te maken op zijn mijlpaal Pop uit 2000. Narkopopgaat door waar Pop was gestopt en laat de luisteraar kopje onder gaan in een weldadige en geruststellende geluidswereld, waarin de synthesizers soms aanzwellen als een honderdkoppig elektronisch orkest. Avontuurlijk en harmonieus, voor oren die wijd open staan. Want ook Narkopopvereist dat je er in op gaat.

De platen van Arca en GAS, én het album Death Peak van de Britse producer Clark kleurden zo de muziekmaand april. En gaven aan dat in de elektronische muziek, net als in de laatste twee decennia van de vorige eeuw, nog altijd het grote avontuur en experiment wordt gezocht.

Andere uitschieters: Pure Comedy van Father John Misty en Damn van Kendrick Lamar. En de weemoedige eighties- en postpunknostalgie van Wire op Silver/Lead. Luister zelf, vanavond vanaf 20:00 uur naar de maandelijkse Volkskrant-podcast op Pinguin Radio.

Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.

—

Father John Misty – Pure Comedy (Bella Union/PIAS)
Josh Tillman had al tal van platen uitgebracht toen hij twee jaar geleden als Father John Misty met het even grootse als meeslepende album I Love You, Honeybear imponeerde.

Door: Gijsbert Kamer

Een soms van ideeën uit zijn voegen barstende plaat die muzikaal bol stond van de referenties aan de jaren zeventig. Tekstueel pakte Tillman alles al even groots aan. Soms grotesk, dan weer ironisch, maar altijd spitsvondig en origineel.

Van Father John Misty werd sindsdien veel verwacht, en op Pure Comedy maakt hij dat meer dan waar. Vooral tekstueel heeft hij grote sprongen gemaakt. Je schiet regelmatig in de lach van soms droefgeestige tafereeltjes: ‘Bedding Taylor Swift/ Every night inside the Oculus Rift.’
Raymond Carver is niet ver weg, Bob Dylan evenmin. Het 13 minuten durende, tien coupletten tellende Leaving LA roept Dylans Desolation Row in herinnering. Geen refrein, couplet na couplet blijft Father John Misty dicht bij Josh Tillman, herinneringen ophalend aan zijn jeugd. Vol zelfspot (‘That’s what they all need/ Another white guy in 2017/ who takes himself so goddam seriously’), maar ook aandoenlijk als hij vertelt over de impact van een liedje van Fleetwood Mac op de 7-jarige Tillman.

Er valt genoeg moois te citeren, maar het lijkt alsof de muziek toch een beetje de grandeur van I Love You, Honeybear mist. Zijn stem klinkt nog altijd ergens tussen die van Elton John en Harry Nilsson, en de orkestrale arrangementen zijn mooi verzorgd. Maar melodisch zijn bijvoorbeeld Birdie en A Bigger Paper Bag net wat te vlak.
Daar staan uitzonderlijk goede nummers als Leaving LA en het titelnummer tegenover. Pure Comedy is een buitengewoon goede plaat maar komt muzikaal toch net tekort voor een vijfde ster.

Andrew Combs – Canyons of my Mind (Loose Music/Bertus)
‘Where are all the pretty places? Where did they go?’, vraagt Andrew Combs zich af in Dirty Rain, een droevig prachtliedje over de manier waarop we de planeet om zeep helpen. Het beeld van kinderen die alleen nog in de vieze regen kunnen spelen, laat je niet zomaar los.

Door: Menno Pot

Het is een van de vele momenten van grote schoonheid op Canyons of my Mind, het derde album van de geboren Texaan die vanuit Nashville opereert. Geen plaat om vrolijk van te worden, maar oei, wat een pracht, wat een fijne melancholieke zangstem en wat een smaakvolle strijkarrangementen.

Combs wordt vaak tot de country gerekend. In een liedje als Rose Coloured Blues of Silk Flowers hoor je ook wel dat hij bewonderaar is van Kris Kristofferson, maar eigenlijk maakt hij ambachtelijke, warmbloedige pop, waarin je nu eens een vleugje Conor Oberst hoort (Sleepwalker) en dan weer Harry Nilsson of zelfs Elton John (Lauralee).

Altijd bitterzoet, altijd stemmig, behalve misschien in het coda van Heart of Wonder, waarin pianogehamer en een overstuurde elektrische gitaar in botsing komen met een gillende saxofoon, alsof Combs zeggen wil: country? Mooi niet, ik laat me niet beperken. 18 mei komt Andrew Combs naar Ekko, Utrecht.

Future Islands – The Far Field (4AD/Beggars)
Future Islands is zo’n indieband (van het synthesizertype, in dit geval) die met elk album meer mensen aan zich verplicht: steeds iets beter uitgewerkt, die new wave-achtige sound.

Door: Menno Pot

The Far Field is album nummer vijf van het trio uit Baltimore. Niet eerder bevatte een Future Islands-plaat zo veel gevoelsmatige hits. Een driving album, vinden ze zelf, en daar zit iets in: de liedjes marcheren stevig door, ongemerkt zit je ritmisch mee te knikken op de stuwbassen in Aladdin, Ran of Through The Roses.

Dé Future Islands-troef is opnieuw de intense voordracht van die eigenaardige frontman, Sam Herring, zo’n jongen van wie je vermoedt dat hij op het randje van waanzin balanceert. Miljoenen tv-kijkers wisten in 2014 niet wat ze zagen toen ze hem bij David Letterman zagen zingen, wanhoop in de ogen.
Dat gevoel roept hij op The Far Field ook een paar keer op: ‘The fear that keeps me going is the same fear that brings me to my knees.’ Laten we lief voor hem zijn tijdens Lowlands.

Wire – Silver/Lead (Pink Flag/Konkurrent)
Colin Newman en Graham Lewis vormen met enige tussenpozen al meer dan veertig jaar het hart van Wire, een van de allerbeste Britse postpunkbands. Hun geluid grijpt de laatste jaren steeds meer terug naar dat van hun begintijd op legendarisch geworden albums als Pink Flag (1977) en 154 (1979).

Door: Gijsbert Kamer

Droog klaterende drums, melodisch sobere, vervlochten gitaarpartijen en melancholiek zoemende synths geven ook op het nieuwe album Silver/Lead weer de ideale bedding voor de zang van Newman (licht) en Lewis (donker).

Maar het lijkt wel alsof Wire de laatste tijd meer zin heeft in het maken van melodisch sterke liedjes. Silver/Lead bevat het grootste arsenaal aan compacte popsongs sinds Send (2003). Altijd herkenbaar en vreemd genoeg geen seconde gedateerd klinkend is Silver/Lead een hoogtepunt in hun oeuvre.

Kendrick Lamar – Damn. (Top Dawg/Universal)
Lang aangekondigd, vorige week vrijdag verwacht en uiteindelijk vanochtend om half zeven toch verschenen: DAMN, het nieuwe album van Kendrick Lamar.

Door: Gijsbert Kamer

Als we de plaat met ‘restjes’ Untitled Unmastered niet meerekenen dan is DAMN. (alle titels zijn geschreven in kapitalen en eindigen met een punt) de opvolger van het twee jaar geleden verschenen, alom bejubelde, To Pimp A Butterfly.
Dat was een muzikaal verbluffende plaat waarop de uit Los Angeles afkomstige rapper muzikaal aansluiting zocht en vond bij de hedendaagse jazz.
Die weg heeft hij op DAMN. verlaten, zo blijkt bij een eerste kennismaking met de plaat. Sinds vorige week wisten we dat Rihanna en U2 gastbijdragen leverden aan het album en om met die nummers te beginnen: ze zijn ijzersterk.

LOYALTY. is een pakkend popduet van Lamar en Rihanna, een van de diverse hitgevoelige nummers op het album, dat in zijn geheel veel toegankelijker lijkt dan To Pimp A Butterfly. Tekstueel niet het sterkste nummer: de vraag ‘tell me who you are loyal to?’ is niet zo interessant, Rihanna’s antwoord ‘It’s so hard to be humble’ evenmin.

Maar het is een catchy song, en qua sfeer totaal anders dan XXX, het nummer waaraan U2 hun credits verleenden. Nee, geen rockgitaren van The Edge, we horen alleen Bono even zingen. Een mooi moment, dat wel. Zijn regel: ‘This country is to be a sound of drum and bass, you close your eyes to look around’ krijgt van Lamar de volgende repliek: ‘Hail Mary, Jesus and Joseph/The American flag is wrapped and dragged with explosions.’
Een curieus, zeer intrigerend nummer dat een collage van meerdere liedjes lijkt te zijn. Halverwege wordt een stevige rap van Lamar onderbroken door een stemmige piano, drums en valt Bono in.

DRAKE-ACHTIG
Het nummer volgt op LOVE., waarin Lamar zich samen met rapper/zanger Zacari van zijn meest commerciële kant laat horen. Een Drake-achtig glijnummer dat voortborduurt op de sfeer die in LUST., een van de prijsnummers, is gezet.
Dit nummer, gemaakt met jazzband BadBadNotGood kent vooral dankzij de fraaie falsetzang een Prince-achtige sfeer.

DAMN. doet regelmatig denken aan Prince die een jaar geleden overleed. Net als Prince, die in zijn hoogtijdagen ieder album een andere sfeer gaf, breekt Lamar op zijn nieuwe plaat volledig met de complexe jazz-constructies van To Pimp A Butterfly.
Meteen al in het openingsnummer BLOOD. zet hij de luisteraar op het verkeerde been. Een easty listening-strijkje en Lamar die vertelt over de hulp die hij een blinde vrouw op straat wilde bieden.

Bam, dat loopt slecht af, alsof Lamar ons alvast wil waarschuwen dat niets is wat het lijkt, de komende vijftig minuten. En dat hij niet gaat voldoen aan wat er van hem verwacht wordt.

Natuurlijk, Lamar maakt zich zoals zovelen grote zorgen over de toekomst: ‘We all woke up, tune to the daily news/lookin’ for confirmation, hopin the election wasn’t true.’ Maar DAMN. is veel minder een sociaal/politiek statement dan To Pimp A Butterfly.
De muziek is op het eerste gehoor transparanter. Zo’n heel eenvoudig maar wonderschoon gitaarmotiefje als dat van Steve Lacy in PRIDE. is mooi gevonden. Sterk klinken ook de eenduidige, maar dansbare nummers als DNA. en het vorige week verschenen HUMBLE.

‘It was always me versus the world/ Until I found out it was me versus me’, rapt hij in het slotstuk DUCKWORTH. (zijn volledige naam is Kendrick Lamar Duckworth). Dan drukt hij de ‘fast-rewind’ terugspoelknop in en zijn we weer terug bij het begin.

Of DAMN. net als To Pimp A Butterfly zich bij iedere beluistering meer als een meesterwerk openbaart, valt nog niet vast te stellen. Maar een geweldige plaat is het op z’n minst.

Sam Outlaw – Tenderheart (Six Shooter Records/Bertus)
Sam Outlaw, zanger van zogeheten ‘neo-traditionalistische country’, heeft het countryhart op de goede plaats, en bovendien een formidabele zangstem. Outlaw, afkomstig uit LA, zingt met een serene zuiverheid die soms doet denken aan de vocale pracht van James Taylor.

Door: Robert van Gijssel

Met kleine, tokkelende gevoelsliedjes als Bougainvillea, I Think – dat echt klinkt als een hommage aan Taylor – of de door een mariachi-orkest ingekleurde ballade Everyone’s Looking For Home zingt hij het kippenvel in je nek.

Het album Tenderheart wordt gaandeweg steeds beter. Diamond Ring is een schaamteloos romantische, traag slepende rootsrocker over drank en liefde, die weigert een countrycliché te worden, omdat Outlaw ook hier zo puur en beheerst en dus met precies de goede emotionele lading zingt.

Outlaws eerste plaat, Angeleno, uit 2015, was mooi, opvolger Tenderheart is nog beter. Ook omdat de plaat zo weldadig en warm is geproduceerd. 20 juli staat hij in Paradiso, Amsterdam.

Arca – Arca (XL Recordings/Beggars)
Het is uitgesloten dat de derde, titelloze plaat van Arca je koud laat. Of je vindt het prachtig, of je ergert je kapot.

Door: Robert van Gijssel

De Brits-Venezolaanse geluidskunstenaar Alejandro Ghersi zoekt de grenzen op van het muzikale incasseringsvermogen, en dat is lovenswaardig. Arca is de koploper van de avant-gardistische Britse elektronische muziek, en die status leverde hem al producersklussen op voor Björk en Kanye West.

Op zijn soloplaten gaat geen experiment Arca te ver. Op zijn nieuwe album verrast hij vooral met zijn eigen zangstem, in een angstaanjagend vervormde opera-stand. Hij prevelt onsamenhangende Spaanse teksten bij op het eerste gehoor vrij vormeloos brommende laptopgeluiden en aanzwellende en weer wegstervende synthesizergolven. Iets als een melodie of ritme is ver te zoeken, maar als een muziekstuk ineens toch wat structuur krijgt, zoals de track Desafío, dan ontstijgt Arca ook het aardse bij sacrale elektronische kerkmuziek uit een angstdroom. Had hij de lat lager moeten leggen, zodat we zijn muzikale visie beter hadden kunnen volgen? Nee natuurlijk. Arca maakt autonome muziekkunst, en die dwingt in elk geval tot luisteren.

Clark – Death Peak (Warp/ V2)
Bij Chris Clark is de erfenis van de jarennegentigdance in goede handen. Op de zeer toegankelijke plaat Death Peak horen we de grote inspiratoren van de Brit; van The Black Dog tot Orbital en Ken Ishii.

Door: Robert van Gijssel

Deze grootheden maakten elektronische muziek die niet zozeer was bedoeld om op te dansen, maar vooral om naar te luisteren. En dat genre werd destijds aangeduid met de belediging ‘intelligent dance music’.

Clark kietelt het techno-intellect met waanzinnig mooie collages als Peak Magnetic, waarin de mogelijkheden van een enkele, eenvoudige melodielijn worden verkend en de luisteraar kopjeonder gaat in een bad van verkoelende analoge synths en een in de verte dreunend ritme, als nachtelijk verkeer in Tokio. Clark geeft zijn stijlvolle en doordachte techno een eigentijds haakje in de track Hoova, waarin verknipte en weer samengeplakte engelenstemmen de sfeer bepalen, een beetje zoals in de hippe laptopdance van Holly Herndon.
Slinger deze prachtplaat op de draaitafel als het overwerkte hoofd op vakantie moet. En laat alles los bij de vluchtige kinderkoren in de droomtrack Catastrophe Anthem.

GAS – Narkopop (Kompakt/News)
De Duitser Wolfgang Voigt was een van de spilfiguren van de weldoordachte elektronische muziek van de jaren negentig. In Keulen opende hij begin jaren negentig een platenzaak genaamd Delirium en een paar jaar later begon hij het platenlabel Kompakt. Dat is nog altijd een van de belangrijkste Europese dancelabels en de thuisbasis voor onder anderen de Nederlandse danceband Weval.

Door: Robert van Gijssel

De indrukwekkendste elektronische muziek maakte Voigt onder de naam Gas. De plaat Pop uit 2000 was een mijlpaal van de moderne ambient, en dus een album vol rustig voortkabbelende ruis en synthgeluiden met hier en daar een niet al te interrumperende beat. Voigt bleef trouw aan de ambient, bijvoorbeeld met de meditatieve natuurgeluidenplaat Rückverzauberung 10 uit 2015, die werd onthaald als een verademing in een overspannen dancecultuur.

De ambient, opgekomen in de jaren zeventig, werd de laatste jaren ineens weer groot dankzij monumentale platen van Biosphere, William Basinski en ambient-peetvader Brian Eno. En dus acht Voigt nu de tijd rijp zijn alter ego Gas weer tot leven te wekken met de plaat Narkopop, de opvolger van Pop.

Narkopop gaat ook echt door waar Pop gestopt was. De traag verglijdende muziekstukken, getiteld Narkopop 1 tot en met Narkopop 10, dwingen de luisteraar allereerst tot een pas op de plaats en dus volle luisterovergave. De ambient van Gas is niet minimaal, zoals bijvoorbeeld de feilloos geplaatste maar zeer sporadische noten in Eno’s laatste werk te noemen zijn, maar eerder maximaal. Voigt laat donkere golven organisch synthesizer- en tapegeluid aanzwellen en weer wegsterven, als een soort getijdenmuziek van eb en vloed.

Die golven lijken voortgebracht door een vol orkest, met trillende elektronische strijkers en diepe cellolagen, waarbij het gehoor steeds op zoek gaat naar nog onontdekte melodieën in boven- of ondertonen. Af en toe komt weer die dreunende, trage vierkwartsmaat voorbij: de hartslag onder Voigts muziek. En in het hart van de plaat zelf, bij de stukken Narkopop 5 en Narkopop 6, wordt de beat zelfs de bovenliggende factor en dus een dwingende maatgever.

Daarna wordt Narkopop werkelijk adembenemend. De textuur van Voigts rustmuziek wordt steeds voller en warmer, en tegen het einde van de plaat dreigt de emmer zelfs over te lopen. Maar in het laatste, bijna 20 minuten durende Narkopop 10 herstelt Voigt de orde, bij een ontstellend mooi en monotoon pulserend muziekstuk, waarin de pompende, holle bassdrum en een iets verende baslijn de in narcose verkerende luisteraar langzaam laten overgaan naar een dagdroom van onaards mooie techno. Wat een magistrale geluidstrip en dus wéér een onvergetelijke onthaastingsplaat. De wereld heeft hem hard nodig.

Luister hieronder de vorige editie!
Volkskrant Radio – 6 maart 2017

===> Lees hier alle recencies van:

Drake – More Life, Kim Janssen – Cousins, Spoon – Hot Thoughts, The Homesick – Youth Hunt, The Charm The Fury – The Sick, Dumb & Happy, ADULT. – Detroit House Guests, The Shins – Heartworms, Nouveau Vélo – Reflections en Blaudzun – Jupiter Part II.

Pinguin Radio presenteert podcast Volkskrant Radio #19

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums van de maand.

===> Lees hier alle recencies van:

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio #19

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.

Drake – More Life (Cash Money Entertainment/Universal)
Terwijl Drake het geduld en respect van zijn Nederlandse fans tot het uiterste tart door concerten te verschuiven en af te zeggen, gaat hij doodleuk door met het uitbrengen van nieuwe muziek. En blijft hij (streaming) records verbreken.

Door: Gijsbert Kamer 31 maart 2017

Nu weer met More Life, dat zijn vorig jaar verschenen Views overtreft. Dat heette overigens nog gewoon een album, More Life is volgens de Canadese rapper een playlist. Het verschil: tussen zijn eigen nummers duiken ook tracks van Skepta en Sampha op, maar bovenal is het toch gewoon een nieuw Drake-album, een heel goed Drake-album.

Veel beter en afwisselender dan het wat tamme en eenvormige Views. Drake permitteert zich ook meer uitstapjes naar andere muziekstijlen. Zoals house in het voortreffelijke Passionfruit en het bijna net zo aanstekelijke Get it Together. Fraai is eveneens het huppelende, door een blokfluitsample gedragen Portland waaraan rappers Quavo (Migos) en Travis Scott een sterke bijdrage leveren. Ook Kanye West draagt met Glow een nummer aan. Zo wordt langzaam duidelijk wat Drake bedoelt met zijn ‘playlist’: een verzameling nieuwe tracks van hem én zijn muzikale vrienden. Hij geeft zijn gasten meer ruimte dan hij op een gewoon ‘album’ zou doen en probeert eens wat anders.

Verstandig, want More Life ontpopt zich gaandeweg als een van Drakes genotvolste platen. En ook eentje waarop hij nadrukkelijk zoekt naar nieuwe mengvormen van muziekstijlen. Grauwe grime van Giggs en de als vanouds diepe funky raps van Young Thug worden verbonden met Drake’s eigen zalvende stem. Zijn typerende rapstijl, die regelmatig overgaat in zwoele al dan niet met Auto-Tune bewerkte stem, werkt in combinatie met al zijn gasten beter dan ooit. Dat er wat mindere broeders tussen de 22 nummers staan, ach, je kunt er makkelijk een eigen playlist uit samenstellen. Zo heeft Drake het ook bedoeld.

Kim Janssen – Cousins (Snowstar Records)
De gedragen, pastorale folkmuziek heeft op het nieuwe album van Kim Janssen moeten plaatsmaken voor grootser gearrangeerde, bijna symfonische pop. Zo extravert klonk de muziek van Janssen (die internationaal naam maakte met The Black Atlantic) nog nooit, maar echt vrolijk wordt het nergens.

Door: Gijsbert Kamer 31 maart 2017

De plaat blijft melancholiek zoals we van Janssen gewend zijn. Hij kan liedjes als Dynasty versieren met strijkers, blazers en koortjes: jubelend zal hij nooit gaan klinken. En dan is er dat contrast tussen soms euforische arrangementen en die toch wat in mineur gestemde zang van Janssen. De muzikale aanpak doet denken aan die van Sufjan Stevens, terwijl tijdens de wat stevigere rockmomenten The National een duidelijke referentie is.

Daarmee kun je voor de dag komen, zeker als je je muziek toch zo duidelijk van een eigen, fraaie signatuur voorziet als Janssen dat doet.

Spoon – Hot Thoughts (Matador/Beggars)
Met de bescheiden onnadrukkelijkheid die veel gitaarbands uit de indiehoek nu eenmaal eigen is, is Spoon uit Austin, Texas, bezig een oeuvre te scheppen dat steeds indrukwekkender wordt. Elke plaat klinkt weer anders, nooit blijven de bandleden als songschrijvers lang steken in hetzelfde stramien. In de VS zijn ze onderhand groot, hier een gestage groeier.

Door: Menno Pot 24 maart 2017

De constanten? Een neus voor intelligente popsongs en de passievolle voordracht van Britt Daniel, met een ruw braampje op de stembanden. Hot Thoughts, het negende album, drukt bij de luisteraar weer op heel andere knoppen dan het poppy Ga Ga Ga Ga Ga (2010) of het soulvol rockende They Want My Soul (2014). De titelsong en Can I Sit Next To You zijn rauwe, transparante funk. De eerste maten van Shotgun dansen de disco als Kiss in I Was Made For Lovin’ You. Tussendoor vergeet je in Pink Up totaal dat je hier eigenlijk met een gitaarband van doen hebt.

En tóch blijft het altijd Spoon, een zeldzaam avontuurlijk collectief dat altijd weer de clichés omzeilt. Eind juni komen ze naar festival Down The Rabbit Hole in Ewijk.

The Homesick – Youth Hunt (Subroutine)
Volgens een oude popmythe maken bands uit afgelegen oorden vaak de eigenzinnigste muziek, bij gebrek aan voorbeelden of een dwingende scene. Of die vlieger nog opgaat in de tijd van Spotify en YouTube kun je je afvragen, maar The Homesick uit Dokkum toont zich op het album Youth Hunt in elk geval een verrukkelijk ongrijpbaar stel.

Door: Menno Pot 24 maart 2017

De bandnaam gonst al jaren rond in het live-circuit en er zijn al wat ep’s verschenen, maar pas nu ontbolsteren de jonge Friezen. Flitsend schakelen ze tussen sprankelende gitaarpop (Gucci Gucci), shoegaze, postpunk (lekker huppelende baslijnen van Jaap van der Velde in bijvoorbeeld het sterke Half Aryan en schurende uitbarstingen van gitaarnoise (Eater Of Meat).

Het is een palet dat aan het Rotterdamse Rats On Rafts doet denken, met wie The Homesick ook de in galm gedrenkte zang gemeen heeft. Maar die band maakte dan weer geen nummer over de bij Dokkum gelynchte Bonifatius (St. Boniface).

The Charm The Fury – The Sick, Dumb & Happy (Nuclear Blast/PIAS)
De Amsterdamse hardcore- en metalband The Charm The Fury probeert al een jaar of zeven boven te komen drijven in het internationale hardheidscircus, vooral met een onvermoeibaar tourschema. Maar het wilde tot op heden niet zo lukken. Alles moet nu anders worden, want de band tekende bij het grote label Nuclear Blast en dat is direct te horen aan de vette productie van The Sick, Dumb & Happy.

Door: Robert van Gijssel 24 maart 2017

De grauwende schreeuwzang van frontvrouw Caroline Westendorp klinkt vol en minder geforceerd dan voorheen (al krijg je al luisterend nog steeds last van plaatsvervangende keelpijn), en ook haar ‘schone’ vocalen in de poprefreintjes van bijvoorbeeld Echoes komen fijn binnen, al loopt de mooizingerij in het overdreven sentimentele Silent War enigszins uit de hand.

De gitaren zagen kortaangebonden en dus lekker strak in bijvoorbeeld No End In Sight, waarin de riffs mooi van links naar rechts stuiteren. De band durft het goede liedje (Blood And Salt) te laten prevaleren boven het technische maar weinig memorabele stuntwerk van vele genregenoten. Dat maakt van het tweede volwaardige album van The Charm The Fury gewoon een leuke Nederlandse metalcoreplaat.

ADULT. – Detroit House Guests (Mute Records/PIAS)
Wie dacht dat de ‘electronic body music’ (EBM) uit de jaren tachtig was verworden tot een muzikaal relikwie, vergist zich. In de handen van het Amerikaanse man-vrouwduo Adult wordt de ‘protodance’ uit die periode ineens weer opwindende kunstmuziek, waarvan de huidige generatie danceproducers wellicht nog wat kan leren.

Door: Robert van Gijssel 17 maart 2017

Op de plaat Detroit House Guests werkt het echtpaar Adam Lee Miller (drumcomputers, synths) en Nicola Kuperus (vocalen) samen met een paar iconen van de avant-garde uit de glorietijd; van EBM-pioniers Nitzer Ebb tot Michael Gira van de band Swans. In de tracks Breathe On en het spookachtige As You Dream geeft Gira’s stem donkere randjes aan de ook al zo mysterieus voorgedragen tekstregels van Kuperus, bij tergend spannende baslijnen en kille drumcomputers. Waar gaat dit heen, vraag je je af?

Dat blijkt halverwege de plaat. De langwerpige sfeerstukken, waarin vooral wordt geëxperimenteerd met de textuur van het geluid en natuurlijk die heerlijk verwarrende maar gelukkig nooit pretentieuze poëzie van Kuperus, maken plaats voor dansvloerknallers als We Chase The Sound, waarin de militaire beats van Deutsch Amerikanische Freundschaft en Front 242 zijn te herkennen. Die afwisseling tussen zweverige mijmeringen en bonkende techno avant la lettre en electropunk maakt Detroit House Guests een onweerstaanbare plaat.

Wie de euforie van de EBM in de jaren tachtig niet heeft meegemaakt, zal bij de sinistere maar erg dansbare beats van We Chase the Sound en bijvoorbeeld Stop (and Start Again) echt achteroverslaan. Vooral omdat Adult met dit eerbetoon aan vervlogen tijden toch heel erg klinkt als een band van het hier en nu. Het is tijd voor een totale EBM-revival.

The Shins – Heartworms (Sony Music)
Met drie producties in tien jaar kun je wel stellen dat The Shins voor hun platen rustig de tijd nemen. Maar eigenlijk is de Amerikaanse band vanaf zijn derde album Wincing The Night Away (2007) steeds meer een soloproject van zanger-componist James Mercer geworden. Was het op het vorige, vierde en misschien ook minste album Port Of Morrow (2012) nog even zoeken naar de juiste nieuwe muzikale structuren, op het nu verschenen Heartworms horen we Mercer weer net zo bevlogen als in zijn beginjaren.

Door: Gijsbert Kamer 17 maart 2017

Zijn wat hoge, volle stem gaat op de beste momenten nog steeds door merg en been: Mercer kan tegelijk melancholisch en blijmoedig klinken, al word je bij de eerste keer luisteren naar Heartworms wel behoorlijk afgeleid door de volle arrangementen. Fluitjes, orgeltjes, ritmeboxen, vibrafoons, windmachines en koortjes: in mindere handen zouden de liedjes bombastisch worden, maar Mercer houdt alles knap bij elkaar. En langzaam gaan steeds meer mooie details opvallen, zoals die tegendraadse gitaarlijnen in Fantasy Island. Of die regen aan het begin van Mildenhall, een van de weinige klein gehouden liedjes waarin Mercer terugblikt op zijn jeugd in Engeland.

Melancholie en jubel: ze gaan op Heartworms hand in hand. Mercer maakt het zichzelf bepaald niet gemakkelijk. De liedjes zitten complex, soms bijna hermetisch in elkaar, vergelijkbaar met het latere werk van de Britse band XTC. Maar de muziek ademt, bruist en betovert, op een even raadselachtige en welkome manier.

Nouveau Vélo – Reflections (Excelsior)
Wie houdt van die fraai vervlochten dunne gitaarlijnen in de muziek van The Feelies en Real Estate kan behalve bij hun nieuwe platen ook te rade gaan bij Nouveau Vélo. Deze Brabantse gitaarband is duidelijk door voornoemde bands uit New Jersey beïnvloed en komt tegelijkertijd met zijn tweede album.

Door: Gijsbert Kamer 17 maart 2017

Grootste verbetering ten opzichte van het debuut uit 2014 is de productie. Jan Schenk heeft in zijn Amsterdamse studio precies de juiste tinteling aan de gitaarsound gegeven en de galm in de zang van Rolf Hupkes laten verdwijnen. Het geluid is transparanter geworden, wat vooral het samenspel van de twee gitaristen (Hupkes en Niek Leenders) ten goede komt.

Reflections is een bezwerende gitaarplaat geworden, minder bedompt klinkend dan het compositorisch ook al sterke debuut. Fijn dat Nouveau Vélo ook niet terugdeinst voor pakkende popliedjes als Day At Work. Een dansbaar indie-popnummer zoals je nog zelden hoort.

Blaudzun – Jupiter Part II (V2)
Blaudzun heeft woord gehouden. Vijf maanden na het eerste deel van zijn beoogde trilogie Jupiter verschijnt nu het tweede deel. Jupiter Part II telt eveneens negen liedjes in iets meer dan een half uur. Het lijkt wel alsof Blaudzun (de artiestennaam van Johannes Sigmond) en zijn band hier zelfverzekerder klinken. De liedjes zijn afwisselender en vooral het ritmische fundament van bas en drums is steviger dan ooit.

Door: Gijsbert Kamer 10 maart 2017

Het soort gejaagde, wat geëxalteerde rock dat hij sinds zijn doorbraak-album Heavy Flowers (2012) speelt, is met toevoeging van een baritonsax sensueler geworden. Blaudzun rockt nog altijd, maar durft ook meer te swingen. Alles komt het mooist samen in Tear Gun, een liedje waarmee hij naar eigen zeggen zeven jaar heeft geworsteld. Nooit lukte het er naar tevredenheid een versie van op te nemen, nu wel. Prachtig gezongen, met de van hem bekende volle, hoog naar boven uithalende stem blijft het liedje een aangenaam soort rust ademen, zoals we die van Blaudzun niet kennen.

Bijna even goed is het uptempo Outside the Lights of the City. Funky gitaartje, zwoele sax: zo dicht bij de dansvloer kwam hij niet eerder. Als Jupiter Part III, waarvoor Blaudzun iets meer tijd zegt te nemen, nog een paar van dit soort sterke rocksongs bevat, dan heeft hij met zijn ambitieuze trilogie echt iets heel bijzonders gemaakt.

Death Alley – Live At Roadburn (Tee Pee Records/ Suburban)
Het meest intens rockende bandje van Nederland? Death Alley uit Amsterdam natuurlijk, dat weten we na een uitputtende tour en debuutplaat Black Magick Boogieland (2015) wel zo’n beetje. De Eurosonicshow in januari in de Groningse Vera was onvergetelijk.

Door: Robert van Gijssel 10 maart 2017

En dat was ook het concert van de band op het Tilburgse festival Roadburn vorig jaar. Hier viel de muziek van Death Alley in vruchtbare aarde: protopunk en klassieke hardrock, maar zonder ironie en heavy in alle vezels, en dus voor een publiek van kleerkasten in de 013 een muzikale droom van leer en spijkerstof. Vooral omdat de vier mannen speelden met de gitaristen Ron van Herpen van The Devil’s Blood en Jevin de Groot van Mühr, twee ter ziele gegane rockbands met eeuwigheidswaarde.

De emoties lopen hoog op in de Devil’s Blood-cover It’s On, die op Live at Roadburn net zo vies en dus ontroerend klinkt als destijds in de 013. Hypnotiserende gitaren, langdurige solo-estafettes, de overslaande metalgilstem van Douwe Truijens; ja, het is bijna net zo orgastisch als destijds in Tilburg. Een dankzij de onaangepaste, rauw spetterende opname onmisbare (en tegenwoordig zeldzame) liveplaat.

Luister hieronder de vorige editie!
Volkskrant Radio #18 – 6 maart 2017

===> Lees hier alle recencies van:

Ryan Adams – Prisoner, Moss – Strike, The Mysterons – Meandering, Nikki Lane – Highway Queen, Rhiannon Giddens – Freedom Highway, Dool – Here Now, There Then, Sleaford Mods – English Tapas, Stormzy – Gang Signs & Prayer, Thievery Corporation – The Temple of I & I en Sampha – Process.

Pinguin Radio presenteert podcast Volkskrant Radio #18

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums van de maand.

De kroniek van de nieuwe muziek

Luister hier naar de vorige editie! Volkskrant Radio – juli 2017

===> Lees hier alle recencies van:

===> Lees hier alle recencies van:

De kroniek van de nieuwe muziek

Luister hieronder de vorige editie! Volkskrant Radio – juni 2017

===> Lees hier alle recencies van:

===> Lees hier alle recencies van:

De kroniek van de nieuwe muziek

Luister hieronder de vorige editie! Volkskrant Radio – mei 2017

===> Lees hier alle recencies van:

===> Lees hier alle recencies van:

De kroniek van de nieuwe muziek

Luister hieronder de vorige editie! Volkskrant Radio – 6 maart 2017

===> Lees hier alle recencies van:

===> Lees hier alle recencies van:

Luister hieronder de vorige editie! Volkskrant Radio #18 – 6 maart 2017

===> Lees hier alle recencies van:

===> Lees hier alle recencies van:

Luister hier naar de vorige editie!
Volkskrant Radio – juli 2017

Luister hieronder de vorige editie!
Volkskrant Radio – juni 2017

Luister hieronder de vorige editie!
Volkskrant Radio – mei 2017

Luister hieronder de vorige editie!
Volkskrant Radio – 6 maart 2017

Luister hieronder de vorige editie!
Volkskrant Radio #18 – 6 maart 2017