Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de belangrijkste 10 albums samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.Jean-Michel Jarre – Oxygene 3 (Sony Music)
Jean-Michel Jarre is bijna 70 maar ziet er op recente foto’s uit als een kerel van halverwege de 40, dus zo vreemd is het niet dat de Franse synthesizerpionier weigert het rustig aan te doen. Het afgelopen jaar verschenen twee verrassend leuke platen, getiteld Electronica 1 en Electronica 2, waarop Jarre de samenwerking zocht met synthpopduo’s (Pet Shop Boys), oude rockers (Pete Townshend) en trance-dj’s (Armin van Buuren). En nu verrast Jarre ons nog eens met een nieuw deel uit zijn in de jaren zeventig afgetrapte serie Oxygene. Wat een eerbiedwaardige productiviteit.

Door: Robert van Gijssel 2 december 2016

Met Oxygene uit 1976 maakte Jarre een van de eerste puur elektronische popplaten. Jarre wilde na een aantal ondoorgrondelijke projecten ook eens wat toegankelijke instrumentale muziek maken, en vooral de synthesizergroove zijn werk laten doen. Dat doet hij dus ook op Oxygene 3. Heel af en toe wandelt een drumcomputer langs, maar het ritme wordt vooral gemaakt door de bubbelende synth-sequenties. Een goede keuze, want als Jarre ineens wel een vierkwartsmaat onder zijn muziek legt, wordt het al snel een beetje smakeloos.

De hoofdrol is natuurlijk voor de instrumenten zelf, niet eens zozeer voor de composities. De zeven stukken vloeien uit antieke synths als de Moog, de AKS, een oude Korg en een Mellotron, en dus is vooral de textuur van het geluid indrukwekkend: analoog en warm, vol en rond, en een genot voor het oor.

In het korte middenstuk Oxygene Pt. 17 komen wat typisch Jarre-melodietjes voorbij, zoals we ze nog kennen van Oxygene 1 en Oxygene 2 en dus nog altijd kunnen meefluiten: een beetje infantiel, maar wel effectief. Elektronische en toch ook wat nostalgische feelgoodmuziek.

Wolf People – Ruins (Castle Face/Konkurrent)
Britse folk, progrock en hardrock met Black Sabbath-riffs zijn stijlen die eens in de zoveel tijd weer in de mode raken in bepaalde uithoeken van het indielandschap, maar alle drie tegelijk? Op één en dezelfde plaat? Dat is kras, maar de Engelse band Wolf People doet precies dát – en op hun derde plaat Ruins goed ook.

Door: Menno Pot 2 december 2016

Zelden een tollende hardrockriff en een landelijk folkfluitje zo wonderlijk tikkertje horen spelen als in Rhine Sagas. Alsof Sandy Denny van Fairport Convention een melodie op muziek liet zetten door een supergroup met leden van Led Zeppelin, Jethro Tull en Soft Machine. Of om recenter namen te noemen: alsof Thee Oh Sees en Midlake samen een plaat opnamen.

Wat een wonderlijke sound en ze hebben er ook nog goede songs bij geschreven: het pastorale Kingfisher, het meeslepende Crumbling Dais of Salts Mill, zo’n intelligent, melodieus, psychedelisch folkrocknummer dat prachtig samenvat wat Wolf People met dit bijzondere album beoogde.

Deutsche Ashram – Deeper and Deeper (Wormer Bros)
Een gerespecteerde figuur in de undergroundscene van Amsterdam en de Zaanstad was Ajay Saggar (geboren in Kenia, Brits paspoort, woonplaats Krommenie) al heel lang, maar zijn muzikale activiteiten bleven tot dusver onder de radar. Daarom is het zo opvallend dat hij nu voor de tweede keer in amper drie maanden de aandacht opeist met een uitstekend album.

Door: Menno Pot 2 december 2016

Na het ongrijpbaar spannende To Awake In That Heaven Of Freedom van zijn band King Champion Sounds (weerbarstige rock met veel dub en jazz) maken we nu kennis met Deeper And Deeper, debuut van Deutsche Ashram, waarin Saggar en zangeres Merinde Verbeek uit een heel ander vaatje tappen: dat van in galm gedrenkte dreampop en shoegaze, nu eens ijl en bijna poppy (Taste The Grass), dan weer metalig en industrieel (Little Matter). Een band als Slowdive is niet ver weg.

Sommige shoegaze is puur lawaai: dikke, overhellende gitaarmuren. Hier is dat anders. De songs, bedwelmend als ze zijn, krijgen altijd de ruimte om te ademen, zodat het meanderende gitaarspel van Saggar kan verleiden; helder spel, overwoekerd door elektronische effecten. In stukken als het lange Slow Bow is het effect hypnotiserend.
Eén najaar, twee platen, twee keer raak. Deutsche Ashram is dit jaar nog een paar keer live te zien, te beginnen op 11 december op Incubate, Tilburg.

Common – Black America Again (Def Jam/Universal)
Door alle publiciteit rond de fenomenale zwanenzang van A Tribe Called Quest zou je bijna vergeten dat ook een andere hiphopveteraan een ijzersterk album heeft gemaakt.

Door: Gijsbert Kamer 25 november 2016

Black America Again van Common laat de rapper uit Chicago van zijn beste kant horen. Sociaal bewogen maar niet drammerig, soulvol maar niet zijig en muzikaal verfijnd en toch krachtig. Black America Again is een van zijn betere platen, omdat hij muzikaal niet te veel tegelijk probeert en zijn boodschap centraal stelt. Gastrollen zijn raak gekozen, zoals Stevie Wonder, die ineens opduikt om het titelnummer met zijn stem kracht bij te zetten. Minpuntje is de bijdrage van John Legend. Die zingt net iets te kwijlerig en verbreekt na twaalf nummers verbaal en muzikaal vuurwerk, de betovering.

Jim James – Eternally Even (Ato Records)
Blijkbaar voelt Jim James zich door zijn eigen band My Morning Jacket te veel beperkt. Waarom zou hij, toch verantwoordelijk voor het songmateriaal, anders soloplaten uitbrengen? Eternally Even geeft op die vraag het antwoord: om muziek te maken die tegelijk soulvoller én psychedelischer is. Wekte zijn vorige plaat Regions of Light and Sound of God toch een beetje de indruk van een verzameling gesneuvelde My Morning Jacket-liedjes, zijn nieuwe laat echt een ander geluid horen.

Door: Gijsbert Kamer 25 november 2016

Minder gitaren, meer elektronica, in het tweedelige hoogtepunt We Ain’t Getting Any Younger ondersteund door een diepe funky baspartij. Het lijkt even alsof James hier zijn fraaie hoge stem wegstopt in de instrumentatie, maar het levert steeds spannende muziek op.
Neem het nummer True Nature: het begint als een stukje Memphis Stax-soul, maar schuift steeds meer op richting psychedelica. Experimenteel en toch beheerst, op een manier die je van het extravertere My Morning Jacket niet gewend bent.

Crippled Black Phoenix – Bronze (Season of Mist)
Niet bepaald een stijlvaste band, dat Crippled Black Phoenix. De Britten maken topzware maar toegankelijke gitaarrock: beetje prog, beetje metal.

Door: Robert van Gijssel 18 november 2016

Maar soms laten ze ook de elektronica tetteren en horen we veldopnamen van zingende verre volkeren – ook nog folky en psychedelisch dus. Op Bronze hoor je eerst keurige en laagdrempelige heavy rock: aangenaam, maar niet heel bijzonder. Maar dan knalt het tweedelige rockepos Champions of Disturbance binnen. Wat een geweldige track, zeker een van de mooiste heavy nummers van het jaar, opgebouwd uit een rollende en steeds zwaarder gestapelde gitaarriff, een grimmige bonkende bassynthesizer en exuberante rockzang. Een kolkend maar immer melodieus rocklied, dat ontploft in een finale van sterretjes en vuurwerk.

Zo mooi wordt het op de rest van Bronze natuurlijk niet meer. Dat zou ook belachelijk zijn. Het doet wel uitkijken naar het concert op 10 december, in Doornroosje, Nijmegen. En volgend jaar op festival Roadburn.

A Tribe Called Quest – We Got It From Here… Thank You 4 Your Service (Sony Music)
Het plan van A Tribe Called Quest om na zestien jaar weer met een nieuwe plaat te komen, was er al voordat in maart rapper en medeoprichter Phife Dawg overleed. De productie van het zesde album was toen al in gang gezet. Hoe dramatisch het overlijden (aan diabetes) ook was van de man die samen met mede MC’s Q-Tip en Jarobi White hiphop in de jaren negentig een eigen geluid gaf: er werd hard doorgewerkt.

Door: Gijsbert Kamer 18 november 2016

Het resultaat We Got It from Here… Thank You 4 Your Service benadert bij vlagen het niveau van albums als The Low End Theory (1991) en Midnight Marauders (1993), twee van de allerbeste platen uit de hiphopgeschiedenis. Wat ze onder meer zo goed maakte, was de soepele muzikale flow, niet zelden ontleend aan jazz-samples en -instrumentaties, gecombineerd met raps. Nooit agressief, wel altijd elegant en minutieus getimed. De wat rauwere stem van Phife Dawg die zo mooi contrasteerde met de onderkoelde Q-Tip, is nooit gaan vervelen.

Op hun zesde plaat moet Jarobi White het nu in zijn eentje opnemen tegen Q-Tip, wiens stem in een kwart eeuw geen enkele slijtage heeft ondergaan. En dat gaat White prima af, ook zonder de hulp die er komt van onder anderen Kanye West, Kendrick Lamar, Anderson Paak en Jack White. De plaat swingt vanaf het eerste nummer om hooguit op tweederde een beetje in te zakken. Maar The Donald, vernoemd naar Phife Dawgs bijnaam, is mede dankzij de rap van Busta Rhymes een fenomenale afsluiter.

Vijfentwintig jaar geleden verrijkte het New Yorkse A Tribe Called Quest de hiphop met een nieuw, even zachtmoedig als urgent geluid. Fijn dat ze nog er nog een keer mee terugkomen, al is het nu echt voor het laatst.

Lambchop – Flotus (City Slang/Konkurrent)
Op het twaalfde album van Lambchop omarmt voorman Kurt Wagner de elektronica als nooit tevoren.

Door: Gijsbert Kamer 18 november 2016

Dat zal voor liefhebbers van het soort zwoele americana waar de band uit Nashville patent op heeft, even wennen zijn. Maar zoals Wagner de vocoder inzet in het bijna twaalf minuten durende openingsnummer In Care of 8675309 werkt het prachtig. Een slepend nummer zoals alleen Lambchop ze maakt, even mysterieus als de titel van het nummer. Stemvervormers en elektronische beats verlenen, ook in de nummers die volgen, Lambchop een rijker geluid.

Waar latere platen toch wat saai en voorspelbaar waren, sta je nu versteld van de vondsten die Wagner doet met zijn nieuwe speeltjes. Zelfs als de band voor The Hustle achttien minuten de tijd neemt, verveelt FLOTUS geen moment. Dit is de mooiste Lambchop-plaat sinds Nixon uit 2000.

The Rolling Stones – Blue & Lonesome (Polydor)
Afgelopen vrijdag verscheen er voor het eerst sinds 2005 een nieuw studio-album van The Rolling Stones. Blue & Lonesome is de opvolger van het hooguit aardige A Bigger Bang en bevat twaalf covers van blues-liedjes voor het merendeel uit de jaren vijftig en zestig. De plaat werd vorig jaar december in drie dagen opgenomen in de British Grove studio van Mark Knopfler onder leiding van producer Don Was.

Door: Gijsbert Kamer 1 december 2016

Blue & Lonesome is met grote voorsprong de leukste en ook beste Rolling Stones plaat in vijfendertig jaar. Mick Jagger zingt eindelijk weer alsof er iets op het spel staat en speelt echt fabelachtig mondharmonica.
Meteen al in het eerste nummer, Buddy Johnsons I’m Just Your Fool, krijg je het gevoel alsof er een lekker stel jonge honden de blues opnieuw aan het uitvinden is. Alles klopt. De gortdroge klappen waarmee drummer Charlie Watts een shuffle-ritme aangeeft, het rauwe vervlochten gitaarspel van Keith Richards en Ron Wood, en Jagger die zingt met een mengeling van verbetenheid en plezier in zijn stem.

Een stem die door producer Don Was het hele album net iets overstuurd is opgenomen, wat Jaggers zang voor het eerst sinds pakweg Start Me Up (1981) weer iets vervaarlijks geeft.

COVERPLAAT
Het maken van een coverplaat was nooit de opzet maar na een paar liedjes vraag je je af waarom ze niet eerder zo nadrukkelijk teruggrepen naar het repertoire van Willie Dixon, Muddy Waters en Howlin’ Wolf waarmee ze bijna vijfenvijftig jaar geleden begonnen.
De aanzet voor dit nieuwe album kwam vorig jaar van Keith Richards in een mailtje aan gitarist Ron Wood. Het leek hem een goed idee als ze dan toch in december de studio in zouden gaan voor een nieuw Stones-album, even Blue And Lonesome in te studeren. Een bluesliedje van Memphis Slim uit 1959.

De toon was gezet. Wat het eigenlijke plan ook was, tot zelfgeschreven nieuw repertoire kwam het niet. Keith en Mick moeten ongelooflijk veel lol hebben gehad in het spelen van de muziek die ze destijds tot elkaar verbond. Wat je drie kwartier lang hoort is een band die er vooral heel veel plezier in heeft. En helaas ook wel eens al te gemakkelijk de blues modus inzet. All Your Love wordt net iets te aanstellerig gezongen en lijkt vooral op plaat te zijn gekomen om pianist Chuck Leavell zijn momentje te geven. Ook Ride ‘Em On Down kabbelt wat al te gezapig voort. Maar daar staat bijvoorbeeld Jagger’s vlijmscherpe harmonicaspel in Little Rain of Eric Claptons zingende gitaar in het afsluitende I Can’t Quit You Baby tegenover. Clapton, die tijdens de plaatopnamen toevallig in dezelfde studio aan het werk was, is in twee liedjes te horen. Zijn spel dwingt de Stones tot het uiterste. Als I Can’t Quit You Baby klaar is, klappen de Stones voor hem en elkaar. Heel in de verte horen we Mick vragen: ‘is het goed zo?’

traumahelikopter – Competition Stripe (Excelsior)
Het leukste bandje van Nederland komt met een ijzersterk derde album. Competition Stripe van traumahelikopter uit Groningen is zo’n plaat die je ‘s ochtends opzet en je de hele dag in een goed humeur houdt.

Door: Gijsbert Kamer 4 november 2016

Het trio maakt nog altijd opzwepende, puntige garagerockliedjes maar er is wel steeds meer melodie in hun muziek geslopen. En zelfs is er ruimte voor een korte gitaarsolo.
Twee gitaren, basaal drumstel en overtuigende zang, dat is alles. Zo kan het ook, denk je bij ieder liedje. Het spelplezier spat ervan af, de opgewekte melodieën vliegen je om de oren. Wie hier niet heel vrolijk van wordt, houdt niet van garagerock. Knap hoe traumahelikopter binnen zo’n beperkt genre zichzelf toch steeds weet te vernieuwen en zelfs verbeteren.

Luister hieronder de vorige editie!
Volkskrant Radio #14 – 7 november 2016

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

===> Lees hier alle recencies van:

The Lemon Twigs – Do Hollywood, The Dillinger Escape Plan – Dissociation, Christian Kjellvander – A Village: Natural Light, Biosphere – Departed Glories, Leonard Cohen – You Want It Darker, Kate Tempest – Let Them Eat Chaos, The Orb – COW / Chill Out, World!, Opeth – Sorceress, Solange – A Seat At The Table en Drive-by Truckers – American Band.JTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjIxMDAlMjUlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjIxMjAlMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZ3aWRnZXQlMkZpZnJhbWUlMkYlM0ZmZWVkJTNEaHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTI1MkZwaW5ndWlucmFkaW8lMjUyRnBpbmd1aW4tcmFkaW8tcHJlc2VudHMtdm9sa3NrcmFudC1yYWRpby0xNC0yMDE2LTExLTA3JTI1MkYlMjZoaWRlX2NvdmVyJTNEMSUyNmxpZ2h0JTNEMSUyMiUyMGZyYW1lYm9yZGVyJTNEJTIyMCUyMiUzRSUzQyUyRmlmcmFtZSUzRQ==

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums van de maand.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

===> Lees hier alle recencies van:

The Lemon Twigs – Do Hollywood, The Dillinger Escape Plan – Dissociation, Christian Kjellvander – A Village: Natural Light, Biosphere – Departed Glories, Leonard Cohen – You Want It Darker, Kate Tempest – Let Them Eat Chaos, The Orb – COW / Chill Out, World!, Opeth – Sorceress, Solange – A Seat At The Table en Drive-by Truckers – American Band.JTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjIxMDAlMjUlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjIxMjAlMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZ3aWRnZXQlMkZpZnJhbWUlMkYlM0ZmZWVkJTNEaHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTI1MkZwaW5ndWlucmFkaW8lMjUyRnBpbmd1aW4tcmFkaW8tcHJlc2VudHMtdm9sa3NrcmFudC1yYWRpby0xNC0yMDE2LTExLTA3JTI1MkYlMjZoaWRlX2NvdmVyJTNEMSUyMiUyMGZyYW1lYm9yZGVyJTNEJTIyMCUyMiUzRSUzQyUyRmlmcmFtZSUzRQ==

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de belangrijkste 10 albums samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.The Lemon Twigs – Do Hollywood (4AD/Beggars)
Wat horen we nu? Een onuitgebracht album van Todd Rundgren uit 1973? Nee, Do Hollywood is helemaal van nu en gemaakt door de twee broers Brian en Mike D’Addario, beiden nog geen 20 jaar oud.

Door: Gijsbert Kamer 28 oktober 2016

Ze demonstreren op Do Hollywood een voorkeur voor het latere werk van The Beatles, de orkestrale pop van Harry Nilsson, The Beach Boys uit de jaren zeventig, en ja, de onnavolgbare muziek die Todd Rundgren in datzelfde decennium maakte.

Ze kregen daarbij hulp van Foxygens Jonathan Rado, die zelf ook niet vies is van een citaatje meer of minder uit de Amerikaanse pop van de jaren zeventig. De broers zingen goed, hun instrumentaties schieten alle kanten op, zodat je af en toe het gevoel hebt in een draaimolen te zijn beland. Je schiet voortdurend in de lach bij de idiote wendingen en vreemde stembuigingen, om dan al even verbaasd vast te stellen dat These Words toch echt een heel mooi liedje is.

The Dillinger Escape Plan – Dissociation (Party Smasher/Cooking Vinyl)
Je vergeet er weleens naar te luisteren: muziek die zo gruwelijk om zich heen mept, die spuugt en vloekt en soms echt te smerig voelt om aan te pakken.

Door: Robert van Gijssel 28 oktober 2016

Dissociation van de Amerikaanse hardcoreband The Dillinger Escape Plan duwt zich bij het woedende openingsnummer Limerent Death van je af, alsof de plaat niet beluisterd wil worden. Maar juist daardoor blijf je hangen en zet je dat eerste nummer steeds opnieuw op. ‘I gave you everything you wanted, you were everything to me’, krijst zanger Greg Puciato aan het slot, steeds onverstaanbaarder. Wat een nummer!

The Dillinger Escape Plan maakt al een jaar of vijftien knetterharde gitaarherrie, die zweeft tussen deathmetal, punk en technische freakjazz. Potentieel bloedvervelende muziek dus. Maar The Dillinger Escape Plan speelt op de laatste plaat liedjes met zo veel overtuiging dat je wordt meegezogen.

En dan valt op hoe goed nummers als Wanting Not So Much to As to in elkaar zitten: de hakkende riffs die uitrollen tot vloeiende, elektronische jazz of een poprefreintje, de extreem snelle drumbreaks, de overslaande vocale ondergang van Puciato – een orkaan van muziek, die voelt als pure pijn. En die hebben we soms ook nodig.

Christian Kjellvander – A Village: Natural Light (Roots Tapete/Sonic RendezVous)
De Zweedse songwriter Christian Kjellvander, die opgroeide in Amerika, heeft in zijn huidige woonplaats Malmö een baantje gevonden op de begraafplaats. Om ook in het dagelijks leven maar bezig te kunnen zijn met zijn favoriete onderwerp: de dood.

Door: Robert van Gijssel 28 oktober 2016

De rootsliedjes van Kjellvander zijn dus niet al te vrolijk. Zijn stem is omfloerst, een tikje gekunsteld maar innemend, en Kjellvander zingt zijn tracks aanvankelijk bij eenzame, kille gitaarbegeleiding en hier en daar een flard piano. Maar hij bouwt nummers als het broeierige Midsummer (Red Dance) toch uit tot lijvige composities, met fraaie koortjes die Kjellvander naar het licht proberen te zingen. In Dark Ain’t That Dark lijkt dat nog te lukken ook. ‘We’re all under the same sky’, zingt Kjellvander. Maar later: ‘There is too much dark in natural light.’

In Misanthrope River – de titel spreekt boekdelen – komen we meer te weten over de aard van de zanger. Hij heeft gewoon weinig hoop voor de mensheid. Gelukkig weet hij zijn levenspijn om te zetten in mooie liedjes.

Biosphere – Departed Glories (Smalltown Supersound)
Toen hij nog in het noordelijkste puntje van Noorwegen woonde, maakte Geir Jenssen alias Biosphere ambientmuziek als permafrost: ijskoud en adembenemend mooi. Op zijn plaat Substrata uit 1997 hoorde je bij wijze van spreken de aardlagen schuiven onder het eeuwige ijs. Een klassieker.

Door: Robert van Gijssel 4 november 2016

Tegenwoordig woont Jenssen in Polen, en op zijn minstens zo mooie nieuwe album Departed Glories heeft hij geprobeerd de bewogen Poolse geschiedenis te verklanken. Geen opbeurende geschiedenis, maar een verhaal van vervolging, nazi-terreur en executies in de bossen bij Krakow.
In de beklemmende muziekstukken Out Of The Cradle en Free From The Bondage You Are In horen we fluisterende en schimmige vrouwenstemmen door de wouden zweven, als de geesten van de slachtoffers die tevergeefs hun heil zochten in de beschutting van het oerbos.

De horror blijft voelbaar in alle zeventien ambientwerken – Biosphere componeert, anders dan andere ambientmusici, het liefst bondig. De subsonische basgolven zijn traag en majestueus, bijvoorbeeld in het bijna kerkelijke Aura In The Kitchen With The Candlesticks, maar zelfs in dat tempo weet Jenssen hyperemotionele melodieën uit te vouwen.
Een in alle rust toch overrompelend meesterwerk, tot aan de wegstervende spookstemmen van het slotstuk Fall Asleep With Me.

Leonard Cohen – You Want It Darker (Columbia/Sony)
Aan de majestueuze herfst van Leonard Cohens carrière lijkt maar geen einde te komen. You Want It Darker is zijn derde studioalbum sinds 2012; en dan was er nog die tournee, de langste en intensiefste in zijn carrière, die vier prachtige live-albums opleverde.

Door: Menno Pot 20 oktober 2016

Leonard Cohen (82) blijft maar schrijven en hoewel hij almaar zachter gaat fluisterzingen, klinken zijn woorden steeds helderder. Zoals in het magistrale openingslied, dat een inktzwarte blik op de toestand in de wereld is (‘a million candles burning for the help that never came’), maar ook een voorschot op zijn eigen afscheid: ‘If you are the dealer, I’m out of the game (…) I’m ready, my Lord.’ Een boodschap die hij in On the Level bijna letterlijk herhaalt.

Mócht Cohen afzwaaien, dan doet hij het met een van zijn mooiste platen, waarop de muzikale omlijsting voor rekening komt van zijn zoon Adam, die de muzikanten liet fluisteren via hun snaren. Geen synthesizers, maar ‘echte’ instrumenten; het bleek in 2012 een gouden koerswijziging voor Cohen. Adam vervolmaakt de formule.

Leonard zelf betovert en flirt in vrijwel elke zin. Op zijn oude dag serveert hij zijn zwaarmoedige gedachten, doordesemd van religieuze symboliek, dood, verlies en seks (o nee, geen seks meer: ‘That wretched beast is tamed’), meer dan ooit met een knipoog: ‘I struggled with some demons, they were middle class and tame.’
Zwartgalligheid met een frivole pirouette, dát is Leonard Cohen, die in het ene interview zegt dat hij klaar is om te sterven en nooit meer op tournee zal gaan, en in het andere dat hij eeuwig zal leven en hoopt op nieuwe concerten. We wachten het gewoon af.

Kate Tempest – Let Them Eat Chaos (Caroline/Universal)
Dichter, toneelschrijver en romancier, de Londense Kate Tempest (31) is het allemaal, maar het liefst staat ze op het podium. Rappend, begeleid door kale synths en melodische baslijnen, heeft ze de afgelopen jaren een eigen stijl ontwikkeld. Muzikaler dan de meeste performing poets en met ambities die literairder zijn dan die van haar collega-rappers.

Door: Gijsbert Kamer 14 oktober 2016

Ze is vooral sterk in het creëren van karakter: leeftijdsgenoten die zich op alle mogelijke manieren proberen staande te houden in het hedendaagse Londen. De liedjes op haar debuutalbum Everybody Down (2014) verwerkte ze vorige jaar tot de roman The Bricks That Built the Houses. En ook haar nu verschenen, nog betere, plaat Let Them Eat Chaos zal volgend jaar in boekvorm verschijnen.
De zeven hoofdfiguren over wie ze nu rapt en zingt met haar krachtige, wat ijzige stem, zijn bijzonder genoeg om te worden geboekstaafd. Zeven mannen en vrouwen in een straat in Zuidoost-Londen die op een nacht, precies om 18 over 4, allemaal om uiteenlopende redenen wakker zijn.

Tempest beschrijft in rake zinen de sores van een Gemma, Esther, Zoë of Bradley. De muziek is beter uitgewerkt dan op haar debuut en ze brengt nu ook meer melodie aan in haar voordracht. Die zit ergens tussen zingen en rappen in en herinnert regelmatig aan de elektropop waarmee Anne Clark dertig jaar geleden furore maakte, of recentelijker Mike Skinner (The Streets).

Mooi ook hoe de nummers en verhalen onderling met elkaar worden verbonden. Een storm brengt alle zeven mannen en vrouwen bij elkaar. Voor het eerst. En dan verwoordt Tempest ook haar boodschap: de door de maatschappij opgelegde mythe van de individualisering heeft ons van elkaar vervreemd. Kate Tempest pleit met sterke muziek en teksten voor een grotere sociale cohesie.

The Orb – COW / Chill Out, World! (Kompakt/ NEWS)
Het zijn mooie tijden voor de ambient. De afgelopen maanden verschenen prachtplaten van Eluvium en Daniel Lanois en nu bewijst het Britse duo The Orb de hoogste eer aan de god van de verstillingsmuziek, Brian Eno.

Door: Robert van Gijssel 14 oktober 2016

The Orb tekende vorig jaar op het Duitse dancelabel Kompakt en daar brachten Alex Patterson en Thomas Fehlmann terstond een fijn album uit: Moonbuilding 2703 AD.
De opvolger is net zo hoogwaardig, maar toch even anders. Op Chill Out, World! laat The Orb dub- en dancebeats en komische vocale samples grotendeels achterwege en zoekt het duo de rustgevende en melodieuze kracht van de pure ambient, zoals die eind jaren zeventig in het leven werd geroepen door Eno.

De track 9 Elms Over River Eno lijkt een verwijzing naar Eno’s baanbrekende plaat Discreet Music uit 1974, waarin trage tape-loops en zagende geluidsgolven uit de synthesizer een warm bad lieten vollopen. In slottrack The 10 Sultans of Rudyard haakt The Orb sitars, politiesirenes, tropische vogels en een mijmerende piano aaneen in een borduurwerk van eeuwige schoonheid.

Opeth – Sorceress (Nuclear Blast)
De Zweedse ex-metalband Opeth is sinds de magnifieke plaat Pale Communion uit 2014 de vaandeldrager van de moderne progressieve rock. Begrijpelijk dus dat de band zich op opvolger Sorceress wentelt in het recentelijk ontdekte maar toch al best vertrouwde studiogeluid waarmee het de wereld heeft veroverd (Opeth speelt tegenwoordig op stand, van voetbalstadions tot operahuizen én op 18 november in de grote zaal van 013 te Tilburg – helaas al uitverkocht).

Door: Robert van Gijssel 7 oktober 2016

Sorceress is een feest van herkenning – en dat vieren we graag mee; van de open akkoorden op klassieke gitaren in de ouverture Persephone, tot het hamerende hammondorgel en natuurlijk de hemelse en altijd ontroerende rockzang van zanger, gitarist en liedschrijver Mike Åkerfeldt. Maar Opeth weet ook weer te verrassen met een ijzersterke en woest rockende track als Chrysalis, die atmosferisch en heilzaam mooi eindigt in zacht echoënde gitaren en meerstemmige fluistervocalen uit een fantasy-droom.

In A Fleeting Glance wordt de dynamiek tussen tokkelende akoestische gitaren en zware rockriffs tot kunst verheven, en ja, je hoort in zo’n stuk de meesters uit het verleden, van Genesis tot Pink Floyd en toch ook een tikje Rainbow. Maar bij Opeth klinkt de eerbiedwaardige progrock toch alsof hij net is uitgevonden, simpelweg omdat de band speelt met heilig vuur en dus een verwoestende overtuigingskracht. Het is onmogelijk onaangedaan te luisteren naar het titelnummer Sorceress, dat freakerig jazzrockend begint, maar langzaam afdaalt naar de ondergronden van de heavy rock en metal, bij een luguber en donker sacraal refrein. Wat is dit Opeth, dat ooit begon als grommend deathmetalgezelschap, toch een ongenaakbare wereldband geworden.

Solange – A Seat At The Table (RCA/Sony)
Vier jaar hoorden we nauwelijks iets van Solange, het jongere zusje van Beyoncé. Maar eind vorige week kwam ze met een cadeautje. Zes weken voor de fysieke release (18 november) en nog wat langer voordat die op vinyl verschijnt, stond op Spotify ineens een compleet nieuw album. A Seat at the Table gaat vergezeld van een mooi boek (te lezen op haar eigen site Solangemusic.com), met teksten opgemaakt in fraaie van Paul van Ostaijen geleende typografie.

Door: Gijsbert Kamer 7 oktober 2016

Solange zegt in een interview dat ze ruim drie jaar aan A Seat at the Table heeft gewerkt. Het is haar conceptalbum en tegelijk meditatie over opgroeien als zwarte vrouw in Amerika.
De 21 sterke liedjes kennen een zwoele, soms verraderlijk luchtige productie en worden voorbeeldig gezongen met soms hoge, altijd zuivere stem. Iets dunner dan die van haar oudere zus en minder krachtig ook. Maar op de beste momenten herinnert Solange aan een groot voorbeeld als Minnie Riperton.

Een en ander wordt verbonden door teksten uitgesproken door rapper/producer Master P en tekstflarden van haar ouders. Ook daarachter zit een duidelijke gedachte, de in de jaren negentig zo succesvolle labelbaas van No Limit, Master P, is voor haar altijd het symbool van zwarte culturele onafhankelijkheid geweest.

Net als Solange is hij woonachtig in New Orleans. En zo eert zij her en der haar grote voorbeelden en krijgt ze in ruil van Lil’ Wayne een ijzersterke bijdrage in Mad. Niet alle liedjes zijn even geweldig, een enkele keer zingt Solange ook wat vlak, maar het klinkt allemaal als een klok. En met liedjes als Weary en Borderline bewijst ze over dezelfde zeggingskracht te bezitten als haar beroemde zuster.

Drive-by Truckers – American Band (ATO/PIAS)
Naast Solange komt ook de Amerikaanse roots-rockband Drive-By Truckers met een conceptalbum waarop ze de in hun ogen deplorabele stand van zaken in de VS in ogenschouw nemen. De teksten lijken directer dan voorheen, met verwijzingen naar bestaande figuren uit de Amerikaanse geschiedenis. Mike Cooley is zich als een uitstekende vervanger voor Jason Isbell gaan profileren en vormt met Patterson Hood de kern van de band.

Door: Gijsbert Kamer 7 oktober 2016

Zo ingenieus als de teksten emoties als woede en verontwaardiging over het morele verval van hun land verwoorden, zo eenduidig is de muziek. Verwacht geen muzikale kunststukjes als die van vakbroeders Wilco. Drive-By Truckers maakt archaïsche, gedegen en ook wat voorspelbare gitaarrock. Maar de muziek werkt en blijkt een solide kapstok voor hun fraaie teksten.

American Band is een plaat die je met de Amerikaanse presidentsverkiezingen in aantocht steeds weer opzet, zoekend naar wie er bedoeld wordt met niet bij naam genoemde personages. Zingt Hood in Baggage echt over de overleden acteur Robin Williams? Het zijn in elk geval indringende regels op een sterke gepassioneerd klinkende plaat.

Pinguin Radio presenteert podcast
Volkskrant Radio #13 – 3 oktober 2016

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

===> Lees hier alle recencies van:

King Champion Sound – To Awake in that Heaven of Freedom, Tangarine – There and Back, Alcest – Kodama, Trentemoller –Fixion, Patten – Ψ, Nick Cave & The Bad Seeds – Skeleton Tree, Daniel Lanois – Goodbye to Language, Jack White – Sugar Never Tasted That Good, Angel Olsen – My Woman en Wilco – Schmilco.JTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjIxMDAlMjUlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjIxMjAlMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZ3aWRnZXQlMkZpZnJhbWUlMkYlM0ZmZWVkJTNEaHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTI1MkZwaW5ndWlucmFkaW8lMjUyRnBpbmd1aW4tcmFkaW8tcHJlc2VudHMtdm9sa3NrcmFudC1yYWRpby0xMy0yMDE2LTEwLTAzJTI1MkYlMjZoaWRlX2NvdmVyJTNEMSUyMiUyMGZyYW1lYm9yZGVyJTNEJTIyMCUyMiUzRSUzQyUyRmlmcmFtZSUzRQ==

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums van de maand.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

===> Lees hier alle recencies van:

King Champion Sound – To Awake in that Heaven of Freedom, Tangarine – There and Back, Alcest – Kodama, Trentemoller – Fixion, Patten – Ψ, Nick Cave & The Bad Seeds – Skeleton Tree, Daniel Lanois – Goodbye to Language, Jack White – Sugar Never Tasted That Good, Angel Olsen – My Woman en Wilco – Schmilco.JTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjIyMDAlMjUlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjIxMjAlMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZ3aWRnZXQlMkZpZnJhbWUlMkYlM0ZmZWVkJTNEaHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTI1MkZwaW5ndWlucmFkaW8lMjUyRnBpbmd1aW4tcmFkaW8tcHJlc2VudHMtdm9sa3NrcmFudC1yYWRpby0xMy0yMDE2LTEwLTAzJTI1MkYlMjZoaWRlX2NvdmVyJTNEMSUyMiUyMGZyYW1lYm9yZGVyJTNEJTIyMCUyMiUzRSUzQyUyRmlmcmFtZSUzRQ==

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de belangrijkste 10 albums samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.

King Champion Sound – To Awake in that Heaven of Freedom (Excelsior Recordings)
Zo veelzijdig, intens en ontregelend als To Awake in that Heaven of Freedom klinken rockplaten nog maar zelden. De in Kenia geboren Brit Ajay Saggar is verantwoordelijk voor de muziek die je zo ongeveer elke vijf minuten versteld doet staan.

Door: Gijsbert Kamer 23 september 2016

Hij draait al decennia mee in de alternatieve rocksector. Eerst als geluidsman voor bands als Dinosaur Jr. en My Bloody Valentine, later in groepen als Donkey en The Bent Moustache. Stronteigenwijze bands gedreven door een volstrekt eigenzinnige muzikant: zo is Ajay Saggar altijd gebleven. Ook toen hij in de jaren negentig naar Nederland verhuisde, wist hij gelijkgestemden te mobiliseren en maakte onder de naam King Champion Sound al een paar platen. To Awake in that Heaven of Freedom is zijn meest ambitieuze tot nu toe. Bijna 80 minuten duurt het album, dat al meteen ijzersterk opent met ijzige gitaarriffs van de Dinosaur Jr’s J. Mascis. De uit The Ex afkomstige G.W. Sok heeft precies de juiste sneer in zijn stem voor de staccato rocksongs die sterk beïnvloed lijken door The Fall. Maar al snel schakelt de band van Saggar moeiteloos door naar reggaedub, jazz en zelfs freejazz (met dank aan saxofonist Ab Baars).

De gastenlijst is imposant. De poëtische zeggingskracht bijna net zo groot als de muzikale. Mike Watt (Stooges, Minutemen) draagt een fraai stuk spoken word-poëzie voor, terwijl het sterkste nummer A Foggy Day In Rotterdam verwijst naar de dichter en schrijver C.B. Vaandrager (1935-1992). Hoeveel stijlen de band ook aanraakt, een rommeltje wordt het nergens, dankzij de zeer strakke ritmesectie en de doordachte opbouw. Wie zegt dat het albumconcept dood is, heeft King Champion Sounds’ nieuwste niet gehoord. Een muzikaal feest dat het best hard – over de koptelefoon – kan worden ondergaan.

Tangarine – There and Back (Excelsior Recordings)
Het Nederlandse countrypopgolfje rolt voort, nu weer bij de broers Arnout en Sander Brinks alias Tangarine. Hun nieuwe plaat There and Back werd opgenomen in Tucson, Arizona, met de voormannen John Convertino en Joey Burns van de band Calexico en dat is te horen. Tangarine heeft de blik duidelijk gericht op het Amerikaanse woestijnland, bij mooie texmexliedjes als Things Go Like This Anyway, waarin de steelgitaren stilletjes mogen huilen.

Door: Robert van Gijssel 23 september 2016

De samenzang van de tweeling is zachtmoedig en ingetogen als altijd, en doet in Until a River Came by en bijvoorbeeld het mooi tingelende, door louter gitaren begeleide Home in Your Arms sterk denken aan de stemmenmix van Simon & Garfunkel. En net als de plaat een beetje dreigt in te zakken bij ál te kalmerende vocalen, worden in My Friend de gitaarversterkers toch ook weer wat opengedraaid: wakker worden. Een prachtplaatje, dat op 8 oktober wordt gepresenteerd in TivoliVredenburg, mét de heren Calexico.

Alcest – Kodama (Prophecy/Suburban)
De prachtige laatste plaat Shelter (2014) van het Franse metalproject Alcest was nauwelijks nog heavy te noemen. Bandbrein Neige liet zacht zoemende gitaren en fluisterzachte vocalen prevaleren boven het riffwerk, de ratelende drums en de schreeuwstemmen van het eerdere werk. Maar op Kodama is Alcest weer die fijne ‘blackgaze’ band die creepy black metal combineert met melodieuze shoegaze.

Door: Robert van Gijssel 30 september 2016

Die mix is nog altijd aanstekelijk. In een lijvig instrumentaal stuk als Je suis d’ailleurs bijvoorbeeld, waarin loodzware drumpartijen worden uitgerold, maar de gitaren toegankelijk en licht blijven. En verdomd, halverwege het bijna 8 minuten durende epos wordt ook een gepijnigde satansschreeuw ingezet. Het gaat wonderwel samen. In dit soort melancholieke liederen doet Alcest een beetje denken aan de Amerikaanse krijshipsters van de band Deafheaven.
Maar Alcest blijft laagdrempeliger, bijvoorbeeld in Oiseaux de proie, een mooi verdrietig rocklied vol gonzende mineurakkoorden en etherische zangpartijen, waarin zelfs het snijdende gitaarspel van The Edge is te herkennen.

Trentemoller – Fixion (In My Room)
‘Ik hoop zo dat Fixion als één geheel wordt beluisterd’
De Deense producer Anders Trentemøller brengt met zijn nieuwe plaat Fixion een gloedvol eerbetoon aan de donkere jarentachtigpopmuziek.

Door: Robert van Gijssel 18 september 2016

Patten – Ψ (Warp Records/ V2)
Wie de pas verschenen remix-compilatie Re-Edits Vol.2 van het Britse danceduo Patten (zelf schrijven ze dat zonder hoofdletter) ooit heeft beluisterd, weet dat de raadselachtige heer ‘D’ en dame ‘A’ geen gemakkelijke elektronische huiskamermuziek maken. De remixen, van The Cocteau Twins tot Rihanna en Death Grips, zijn woest verwrongen en dus hoogdrempelig, maar wel spannend.

Door: Robert van Gijssel 16 september 2016

De plaat met de vreemde titel Ψ is wat toegankelijker en dat maakt de muziek van Patten nog boeiender. Want atmosferische klankdromen als True Hold en Locq zitten vol melodieuze en ritmische vondsten, die nu eens niet worden overstemd door overstuurde en uit elkaar getrokken beats.

Patten maakt futuristische laptopmuziek bij prevelende vrouwenstemmen en hakkelende drumcomputers, maar reikt het verleden de hand. In de wat langere tracks hoor je de ‘intelligent dance music’ van bijvoorbeeld The Black Dog en de bassen van de drum-‘n-bass terug. En dan voel je in Used to B ook nog de industriële dansopwinding van Cabaret Voltaire en Clock DVA. Wat willen we nog meer?

Nick Cave & The Bad Seeds – Skeleton Tree (Kobalt/V2)
In juli vorig jaar overleed Arthur, de 15-jarige zoon van Nick Cave na een val van een klif in zijn woonplaats Brighton. Cave (57) was op dat moment met zijn band net begonnen aan hun zestiende album.

Door: Gijsbert Kamer 13 september 2016

Die opnamen werden logischerwijs op de kop gezet, maar Skeleton Tree, de nieuwe plaat van Nick Cave & The Bad Seeds, ligt sinds vrijdag in de winkels. Het is een hartverscheurend mooie plaat geworden. Al tijdens de eerste regels van het openingsnummer Jesus Alone is het kippevel: ‘You fell from the sky/ Crash landed in a field/ Near the river Adur.’ Ontregelende muziek van dreigende synths en een dreinende hoge fluittoon. ‘With my voice, I am calling you.’

TRAUMA
De zeven liedjes die volgen, zijn even dwingend als emotioneel, zonder dat Cave uit lijkt te zijn op sympathie of medeleven. Cave’s stem is soms dun en bevend en lijkt een enkele keer zelfs te breken. Dit is niet de Nick Cave zoals we die kennen: stoer, bronstig grommend, heer en meester over zijn muziek. We horen een zanger tot het uiterste gaan in zijn pogingen het onmogelijke en het onzegbare in muziek en tekst te vatten.

Het verlies, het verdriet en vooral de aanslag op zijn creativiteit die daardoor werd veroorzaakt; met dat alles had Cave te kampen toen hij de werkzaamheden aan zijn nieuwe plaat hervatte. Hij kreeg daarbij de geniale ingeving alle werkzaamheden te laten filmen. Door het ontstaansproces van Skeleton Tree door camera’s te laten vastleggen, zou hij verschoond zijn van zijn plicht de pers te woord te staan.

De door Andrew Dominik gemaakte documentaire One More Time with Feeling zou alle vragen beantwoorden. En dat doet de in stemmig zwart-wit en 3D gedraaide film beter dan een interview ooit zou kunnen. De film werd donderdagavond, de dag voor de albumrelease, wereldwijd in talloze bioscopen vertoond. Niemand had de plaat toen nog gehoord. Ook journalisten niet. Voor iedereen was de film een eerste kennismaking met de nieuwe muziek van Cave. Het was ook de eerste keer dat hij te zien was na de tragische gebeurtenis die in de film geregeld ‘trauma’ wordt genoemd, zonder dat de toedracht daarbij precies uit de doeken wordt gedaan. Het duurt zelfs een uur voordat Susie, Cave’s echtgenote, de naam Arthur laat vallen.

Film noch plaat gaat specifiek over verdriet of rouwverwerking, maar over het zoeken naar nieuwe vormen van expressie. Altijd heeft Cave geprobeerd het soms onbegrijpelijke leven om hem heen te vangen in verhalende liedjes. Maar in de documentaire vertelt hij hoe de dood van zijn zoon hem het geloof in verhalende songs heeft doen verliezen. Wat Cave’s werk na meer dan 35 jaar nog altijd zo sterk maakte, is dat er juist in zijn schrijverschap nog veel ontwikkeling zat. Zijn constatering dat hij zijn geloof in het ‘narratieve element’ in liedjesschrijven verloren heeft, komt hard aan.
‘De verbeelding heeft ruimte nodig, maar alle ruimte is ingenomen door het trauma. Er past niks meer bij’, aldus Cave.

NIEUWE FASE
Ook het geloof heeft afgedaan. In een eerdere documentaire over hem, 20.000 Days on Earth uit 2014, legt Cave uit dat God in zijn werk bestaat, maar daarbuiten niet. God verdwijnt nu ook uit zijn werk, zo lijkt het op Skeleton Tree. Zo zingt hij in Distant Sky: ‘They told us our Gods would outlive us, but they lied.’
In dezelfde film vertelt Cave al dat zijn hele werk te zien als een poging met verhalende liedjes vat te krijgen op de wereld. Maar wat dan, zoals nu, als die verhalen niet meer komen of ze niet meer werken als middel om de gruwelijke werkelijkheid te bezweren?

Dan moet Cave opnieuw beginnen. Skeleton Tree luidt daardoor mogelijk een nieuwe fase in voor Cave’s schrijversschap.

De gebeurtenissen zijn funest geweest voor zijn creativiteit, zegt Cave in de nieuwe documentaire. En toch zien we hoe hij met hulp van zijn band tot de mooiste muziek komt. Vooral Warren Ellis, violist en soulmate van Cave, is een grote steun in het scheppingsproces. De liedjes zijn weliswaar minder verhalend, maar de vele associaties en beelden die Cave oproept, zijn er niet minder fascinerend door.

Toen Eric Claptons zoontje Conor in 1990 overleed, componeerde de zanger/gitarist het liedje Tears in Heaven. A.F.Th. van der Heijden herdacht zijn in 2010 verongelukte zoon Tonio met de gelijknamige roman. Nick Cave probeert op zijn beurt met Skeleton Tree weer grip te krijgen op zijn creativiteit. Het is een imponerend kunstwerk. De muziek is van een grote zeggingskracht en de teksten zijn van een intense schoonheid. Al lijkt Cave zelf van het laatste nog niet overtuigd: voor het eerst sluit hij geen tekstvel bij de plaat in.

Daniel Lanois – Goodbye to Language ANTI-/Epitaph
Aan de hand van Brian Eno tekende de Canadees Daniel Lanois voor de mooiste ambientplaten van de jaren tachtig; On Land (1982), The Pearl (1984) en natuurlijk de baanbrekende ruimtereisplaat Apollo (1983). Op de Apollo-tracks Silver Morning en Deep Blue Day speelde Lanois hallucinante en gewichtsloze country op zijn pedal-steelgitaar: muziek uit een andere sterrennevel.

Door: Robert van Gijssel 16 september 2016

Na een carrière als producer en studiomuzikant (van U2 tot Emmylou Harris) en een reeks soloplaten keert Lanois terug naar de steelgitaar en de stille instrumentale kracht van de ambientmuziek. Op Goodbye to Language laat hij zijn gitaar en die van collega Rocco Deluca warme harmonieën weven door een studiorek vol echo- en geluidseffecten. Bij instrumentale wonderen als Later That Night geloof je je oren niet: komen deze prachtige, vervreemdende geluiden uit slechts twee steelgitaren? Lanois bedrijft pure gitaarmagie, zeker in een omfloerst en licht dreigend sfeerstuk als Deconstruction, waarin snerpende zaaggeluidjes als krijsende meeuwen cirkelen boven een oceaan aan diep bassende onderwaterbubbels. Een weergaloos vervolg op die ook al zo onvergetelijke jarentachtigtrip van Apollo.

Jack White – Sugar Never Tasted That Good (Third Man/Beggars)
Wat een geweldig idee van Jack White om van zijn wat rustiger werk een dubbel-cd samen te stellen. Natuurlijk, het was sinds zijn eerste werk met The White Stripes begin deze eeuw wel duidelijk dat de in Detroit opgegroeide White het liedjesschrijversvak buitengewoon goed beheerst. Maar de meeste aandacht ging toch altijd uit naar zijn steviger, op gitaarriffs gebouwde werk. Vooral op de elektrische gitaar in een hit als Seven Nation Army onderscheidde hij zich al vroeg.

Door: Gijsbert Kamer 16 september 2016

Of hij nu in The White Stripes speelde met op drums ‘zus’ Meg White, die zijn ex-vrouw bleek te zijn, met de rockbands The Raconteurs en Dead Weather of op zijn soloplaten: altijd trok vooral zijn maniakale gitaarspel de aandacht. Maar hij heeft de afgelopen achttien jaar ook een vracht aan prachtige, geestige en soms breekbare liedjes geschreven. Soms omringd door kabaal of weggestopt op b-kantjes, waardoor deze kant van White’s liedjesschrijversschap wat op de achtergrond raakte.

Nu heeft White al die parels losgeweekt en chronologisch geordend tot een prachtige compilatie. Het meeste op dit dubbelalbum (de gelimiteerde vinylversie is prachtig uitgegeven) is bekend. Maar in deze context klinken liedjes als Hotel Yorba en As Ugly as I Seem weer als nieuw. Het is ook aardig om de muzikale ontwikkeling van White de afgelopen kleine twintig jaar te volgen.

Zijn spel gaat van heel lucide en basaal tot wat complexer. Het vrolijke en onbezorgde van White zoals te horen op de eerste cd/lp van dit album, gaat er langzaam vanaf. De liedjes die hij voor de Raconteurs en zijn soloplaten heeft geschreven zijn complexer. Maar een Carolina Drama klinkt in de akoestische versie bepaald niet minder aangenaam dan het elektrisch deed. Het bevestigt maar dat White minstens zo’n goed liedjesschrijver als gitarist is.

Angel Olsen – My Woman (Jagjaguwar/Konkurrent)
Na haar tijd als achtergrondzangeres bij Bonnie ‘Prince’ Billy neigde Angel Olsen in haar vroege solowerk bijna als vanzelf naar de donkere folkrock van haar ex-werkgever. Pas op haar laatste twee platen vindt ze een echt eigen stem. Het nieuwe My Woman is veruit haar beste.

Door: Menno Pot 9 september 2016

Het album kent nadrukkelijk een A- en een B-kant. In de tweede helft gaat het tempo omlaag, wordt de sfeer melancholieker en duren sommige nummers wat te lang. Prachtig, dat galmende afsluitende Pops, maar het is toch vooral de wat lichtere A-kant die naar meer smaakt, fris van de lever en heerlijk gezongen met die stem die warm en koel tegelijk klinkt. Hoogtepunt: de militant-romantische single Shut Up Kiss Me, een compact juweel met sixtiesgevoel, met zang die zich ergens tussen Patti Smith en Roy Orbison bevindt.

Als we dan nog noteren dat Olsen in bijvoorbeeld het in galm gedrenkte en door synthesizers gedragen Intern haast naar Lana Del Rey neigt, is duidelijk dat het 29-jarige gewezen folkmeisje uit St. Louis onderhand voor het adjectief ‘ongrijpbaar’ in aanmerking komt. Op zondag 6 november komt ze voor een optreden naar Paradiso Noord in Amsterdam.

Wilco – Schmilco (Epitaph)
Op elk album iets totaal anders doen, maar toch altijd als jezelf blijven klinken; geen band kan dat zo goed als Wilco uit Chicago. Aanvankelijk werden ze tot de alt-country gerekend, op het experimentele The Whole Love (2011) was daar allang geen sprake meer van, Star Wars (2015) bleek no-nonsense rockliedjes te bevatten en nu verschijnt het vrij ingetogen Schmilco, Wilco’s tiende.

Door: Menno Pot 9 september 2016

Star Wars en Schmilco zijn als yin en yang, gedestilleerd uit dezelfde opnamesessies: het steviger rockwerk op Star Wars, het meer bedachtzame en persoonlijke materiaal op Schmilco. Beide platen ademen eenvoud en een aangename directheid: hier is niet te moeilijk gedaan. Het is even geleden dat Wilco zo folky klonk. Zelden grossierde frontman Jeff Tweedy zo in mooie, kleine liedjes (twaalf in 36 minuten): Quarters, de lichte popmelodie van If I Ever Was a Child en Happiness, een ontroerend liedje over Tweedy’s in 2007 overleden moeder. Wat een melodieuze pracht. Alleen Locator had ook op Star Wars kunnen staan en valt prompt een beetje uit de toon.

Op het festival Best Kept Secret maakte Wilco in juni diepe indruk; op 10 november komen ze naar Le Guess Who in Utrecht. De groep stelde het dagprogramma samen (Tortoise, Lee Ranaldo, Bassekou Kouyaté, Fennesz en meer) en treedt gelukkig ook zelf op.

Pinguin Radio presenteert podcast
Volkskrant Radio #12 – 5 september 2016

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

===> Lees hier alle recencies van:

Bjarki – B , Lisa Hannigan – At Swim, Thee Oh Sees – A Weird Exits, Factory Floor – 25 25, Mozes and the Firstborn – Great Pile Of Nothing, Wild Beasts – Boy King, Max Romeo – Horror Zone, Stephen Steinbrink – Anagrams, Frank Ocean – Blond en Ryley Walker – Golden Sings That Have Been Sung.JTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjIxMDAlMjUlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjIxMjAlMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZ3aWRnZXQlMkZpZnJhbWUlMkYlM0ZmZWVkJTNEaHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTI1MkZwaW5ndWlucmFkaW8lMjUyRnBpbmd1aW4tcmFkaW8tcHJlc2VudHMtdm9sa3NrcmFudC1yYWRpby0xMi01LTktMjAxNiUyNTJGJTI2aGlkZV9jb3ZlciUzRDElMjIlMjBmcmFtZWJvcmRlciUzRCUyMjAlMjIlM0UlM0MlMkZpZnJhbWUlM0U=

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums van de maand.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

===> Lees hier alle recencies van:

Bjarki – B , Lisa Hannigan – At Swim, Thee Oh Sees – A Weird Exits, Factory Floor – 25 25, Mozes and the Firstborn – Great Pile Of Nothing, Wild Beasts – Boy King, Max Romeo – Horror Zone, Stephen Steinbrink – Anagrams, Frank Ocean – Blond en Ryley Walker – Golden Sings That Have Been Sung.JTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjIyMDAlMjUlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjIxMjAlMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZ3aWRnZXQlMkZpZnJhbWUlMkYlM0ZmZWVkJTNEaHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTI1MkZwaW5ndWlucmFkaW8lMjUyRnBpbmd1aW4tcmFkaW8tcHJlc2VudHMtdm9sa3NrcmFudC1yYWRpby0xMi01LTktMjAxNiUyNTJGJTI2aGlkZV9jb3ZlciUzRDElMjIlMjBmcmFtZWJvcmRlciUzRCUyMjAlMjIlM0UlM0MlMkZpZnJhbWUlM0U=

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de belangrijkste 10 albums samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.Bjarki – B (Trip)
De IJslandse technoproducer Bjarki is de man om in de gaten te houden in het donkere wereldje van de wat introvertere clubcultuur. De Russische dj en producer Nina Kraviz is fan en tekende Bjarki dus op haar mooie Trip-label. En Bjarki’s B is echt veelbelovend.

Door: Robert van Gijssel 19 augustus 2016

Hij put uit roemrijke – vooral Berlijnse – techno uit de jaren tachtig en negentig, en weet die aanstekelijk te maken met middelen waar technopuristen van nu vermoedelijk wat moeite mee hebben. Bjarki samplet – heerlijk ouderwets maar o zo lekker – catchy vocale speelfilmfragmentjes, fluitjes en buitenopnamen in zijn bonkende dansvloertracks, waardoor je nummers als Travel In Space niet snel meer uit je hoofd krijgt.

Bij de zich knap evoluerende track The Lover That You Are worden we teruggeworpen in het tijdperk van de ‘big beat’ en de ‘intelligent dance music’ van de nineties, maar ook de acid steekt de kop op met venijnige bliepjes uit de eerbiedwaardige Roland TB-303 bassynthesizer. Een leuke toegankelijke technoplaat.

Lisa Hannigan – At Swim (Hoop/PIAS)
Tien tot veertien jaar geleden zong de Ierse zangeres Lisa Hannigan de mooiste liedjes van Damien Rice (I Remember, 9 Lives). Inmiddels is ze aan haar derde soloplaat toe en is niet alleen de samenwerking, maar ook de vriendschap met Rice voorbij.

Door: Menno Pot 19 augustus 2016

Misschien had op de hoes van At Swim, naast die van Hannigan (35), de naam Aaron Dessner moeten staan. De alleskunner van The National benaderde Hannigan vanuit het niets. Het bleek haar redding: Hannigan zwierf op dat moment door Europa, somber en zonder inspiratie. De opvolger van het mooie Passenger (2011) wilde maar niet komen.

Dessner drukte zijn stempel op At Swim: hij produceerde, arrangeerde en schreef mee. Het leverde een folky album van onnadrukkelijke pracht op, veel donkerder en melancholieker dan Hannigans eerdere platen (songtitels als Prayer for the Dying en Funeral Suit spreken wat dat betreft boekdelen). Maar zwaar op de maag ligt het nooit.

Het is eerder een troostrijke plaat geworden (prachtig madrigaaltje in Anahorish, overal fonkelende melodieën), gracieus gearrangeerd en zó gevoelvol gezongen door Hannigan, met haar fluweelzachte stem, dat de tijd even stil lijkt te staan. In november komt Hannigan naar Crossing Border in Den Haag.

Thee Oh Sees – A Weird Exits (Dead Oceans/Konkurrent)
Weinig bands zijn zo wonderlijk productief als Thee Oh Sees, de rockband uit San Francisco die de eeuwig rusteloze John Dwyer als enige permanente bandlid heeft en zondagavond de bandprogrammering van Lowlands afsluit.

Door: Menno Pot 19 augustus 2016

A Weird Exits is (wanneer je de eerste jaren als Orinoka Crash Suite meetelt) het zeventiende studioalbum sinds 2003. Bij Dwyer lijkt de taperecorder continu te draaien, zodat we haast realtime de ontwikkeling hebben kunnen volgen: van eenvoudige garageband tot psychedelische rockband met heel wat meer kleuren op het palet.

Het sterke A Weird Exits heeft een weids psychedelisch rockgeluid, vrij lange maar goed uitgewerkte composities én een bedwelmend orgeltje. Hoewel de jams van Thee Oh Sees zelden zo vrijelijk meanderden als hier, nemen de stukken vaak tóch de vorm aan van een song, zoals in Plastic Plant.
Zouden Dwyer en de zijnen het Australische King Gizzard & The Lizard Wizard überhaupt kennen? Nog zo’n stel psychedelische voetzoekers dat in hoog tempo platen afvuurt, al zijn Thee Oh Sees iets heavier.

Factory Floor – 25 25 (DFA/PIAS)
Blonk het trio Factory Floor op het titelloze debuut nog echt als een dansbaar elektropopbandje, op opvolger 25 25 overheerst het machinale dancegevoel, bij hoekige drumcomputers en dikke bassynthesizers. Het live gespeelde drumwerk is kennelijk afgeschaft, Factory Floor is een duo geworden en de vocalen van vooral de vrouwelijke helft, Nik Colk Void, beperken zich tot raadselachtige korte samplestootjes.

Door: Robert van Gijssel 2 september 2016

Maar tjonge, wat is dit 25 25 een verslavende dansplaat. De inspiraties zijn dezelfde als voorheen: synthpop en postpunk uit de jaren tachtig, New Order, kale techno (het liefst uit Detroit) en acid, natuurlijk.

Nummers als de gelijk al feestelijke openingstrack Meet Me at the End lijken eenvoudig opgebouwd: synthlijntje, kale en dwingende vierkwartsbeat, paar rare stemmetjes. Maar wat wordt er subtiel gemixt en aan de filterknoppen gedraaid. Een extra tik op een hihat is in zo’n tranceachtige track al snel een stormachtige ontwikkeling. Een donker electrowerkje als Dial Me In houdt je vanaf de eerste seconde met je hoofd tussen de luidsprekers. En de zaagtand-synthesizers in Ya gaan ook echt dwars door je heen. Een misschien niet vernieuwende, maar wel steengoede jaarlijstplaat.

Mozes and the Firstborn – Great Pile Of Nothing (Top Notch)
In Nederland deed het lekker meeschreeuwliedje I Got Skills het een paar jaar geleden al heel aardig. Maar ook internationaal is de Eindhovense band Mozes and the Firstborn met zijn aanstekelijke garagerock stilaan bekend geworden. Het Amerikaanse label Burger Records, bracht het debuutalbum Mozes and the Firstborn (2013) uit – zelfs op cassette – en er waren tournees door de Verenigde Staten.

Door: Gijsbert Kamer 2 september 2016

Dan zou je denken: die band ragt lekker door en knalt er op hun tweede album nog even een paar garagebeukers tegenaan. Zo horen ze dat bij het übercoole Burger immers graag. Misschien was dat aanvankelijk ook de bedoeling. Er werd een tweede plaat opgenomen, maar die kwam nooit uit. Al laat de begin dit jaar verschenen ep Power Ranger de band nog wel van zijn ruigere kant horen. Ruiger in elk geval dan op het nu dan toch verschenen tweede album, Great Pile of Nothing, waarop Power Ranger het enige nummer van die ep is.

Felle garagepunk ontbreekt op Great Pile of Nothing; ervoor in de plaats is een reeks prachtige, vaak melancholieke gitaarpopliedjes gekomen. Zanger-gitarist Melle Dielesen is in alle opzichten beter geworden en drummer Raven Aartsen heeft het rauwe maar warme gitaargeluid knap weten te produceren.

Het geluid van Mozes and the Firstborn is onmiskenbaar geworteld in de jaren negentig. Voortdurend schieten namen van Buffalo Tom, The Lemonheads, Sebadoh en Weezer door je hoofd. Maar liedjes als Land of 1000 Dreams en Crawl gaan steeds meer op zichzelf staan. Dielesen legt veel gevoel in zijn zang, die vaak wordt ondersteund door fraaie melodische gitaarlijnen. Great Pile of Nothing is een ingetogen, mooie liedjesplaat.

Wild Beasts – Boy King (Domino)
Stilaan is het Britse Wild Beasts uitgegroeid tot een van de betere, naar avontuur blijven zoekende popgroepen van Groot-Brittannië. Hun vijfde album Boy King is voorlopig ook hun beste. Kon je de band ten tijde van hun debuutalbum Limbo, Panto (2008) met een beetje goede wil nog indelen in het grote gezelschap van de Britse indie-gitaren, gaandeweg is hun geluid grootser geworden en kregen de arrangementen steeds meer grandeur.

Door: Gijsbert Kamer 12 augustus 2016

Wat altijd is gebleven is de bijzondere zang van de twee bandleiders Hayden Thorpe en Tom Fleming. Thorpe met de hoge falset, die aanvankelijk schatplichtig leek aan Morrissey maar steeds meer richting het geluid van Matt Bellamy van Muse is gekropen. En Fleming met zijn donkere bariton. Samen leverde dat voortdurend een mooi spanningsveld op.

Op Boy King is het toch Thorpe die de belangrijkste zangpartijen voor zijn rekening neemt. Die hoge, wat geëxalteerde stem past ook het best bij de elektronische arrangementen die op Boy King de overhand hebben. Ze klinken donker zoals op het vorige album Present Tense (2014), maar de nummers zijn puntiger en vaak voorzien van diep funkende baslijnen.

Big Cat, Ponytail en de wonderschone sobere afsluiter Dreamliner behoren tot de beste liedjes van de band, terwijl de teksten meer dan voorheen tot nadenken stemmen. De band onderzoekt in liedjes met titels als Alpha Female en Eat Your Heart Out Adonis voor hun bekende thema’s als seksualiteit, gender en man-vrouwverhoudingen. De muziek die ze daarvoor gebruiken klinkt dwingender dan ooit.

Max Romeo – Horror Zone (Nu Roots)
De wereld staat aan de rand van de afgrond – voor die constatering hoef je niet te beschikken over profetische gaven. Een beetje door de krant bladeren is genoeg. Maar als Max Romeo zegt dat het einde nabij is, komt dat toch hard aan.

Door: Robert van Gijssel 27 juli 2016

Veertig jaar geleden namelijk deed de Jamaicaan ons op zijn plaat War Ina Babylon de belofte dat hij de duivel zou verjagen, in de reggaeklassieker Chase the Devil. Het zou goedkomen, voorspelde Romeo: ‘Him can’t stand up to Jah Jah son.’ Het liep anders. Op zijn hartverscheurende nieuwe plaat Horror Zone, in thematiek de opvolger van War Ina Babylon, lijkt Romeo ten prooi gevallen aan defaitisme. ‘What if this was the start of the Armageddon’, zingt de 71-jarige in een mooie oudere mannenstem. ‘Tell me, would you be prepared?’

Horror Zone is een laatste waarschuwing van Romeo aan de wereld. Op de platenhoes zien we een vrouw met kind wegrennen uit een inferno. En vrijwel alle nummers gaan over haat, vernietiging en oorlog. In The Sound of War bezingt Romeo de meest betreurde slachtoffers van oorlogen en aanslagen: de kinderen die hun toekomst verliezen. Wat hen rest is het verdoemde Babylon, het gevreesde rijk uit de rastafilosofie.

Maar godallemachtig, wat klinken Romeo’s onheilstijdingen lekker. Voor Horror Zone werd Romeo verenigd met zijn muzikale partner uit de jaren zeventig, de reggae- en dubgod Lee Scratch Perry. De productie is zwaarlijvig en vol van onderbuikbassen en vet koper in de accenten. Producer Daniel Boyle, ook al zo’n verlichte reggaeheld, gebruikte zo veel mogelijk studioapparatuur uit de reggaehoogtijdagen en daaraan danken wij deze analoge en een tikje nostalgische rootsreggae waarvan er helaas nog maar bitter weinig wordt gemaakt.
Toch is Horror Zone ook vernieuwend. Luister naar de neoklassieke strijkers in het intro van The Sound of War en naar de koperarrangementen in slotnummer Give Thanks To Jehovah. Schitterend mooi en op de valreep ook nog hoopvol. Kijk elke ochtend naar de zon die de duisternis ontstijgt, zingt Romeo. En houd moed.

Stephen Steinbrink – Anagrams (Melodic/Konkurrent)
Heerlijk zomerliedje: Absent Mind van de middentwintiger Stephen Steinbrink, afkomstig uit Phoenix, Arizona, maar inmiddels opererend vanuit de staat Washington.

Door: Menno Pot 27 juli 2016

Het is het type popliedje dat al duizenden keren is geschreven, maar nog steeds onmisbaar is: kwinkelerend gitaartje, bitterzoete tekst, dromerig lichte melodie, alsof Elliott Smith op een schaduwplekje in het park zit te jammen met Teenage Fanclub. En dan dat romantische Beach Boys-refreintje.
Absent Mind opent Steinbrinks nieuwe album Anagrams. Hij maakte veel platen in eigen beheer, maar Arranged Waves (2014) was de eerste die ook buiten zijn eigen kring opviel en goed verkrijgbaar was. Anagrams is het eerste dat hij niet in de spreekwoordelijke slaapkamer opnam, maar in een echte studio.

Het heldere hifistudiogeluid past Steinbrinks liedjes uitstekend, zeker omdat hij steeds minder de akoestische singer-songwriter is en steeds meer frontman van zijn eigen indiepopbandje in de lijn van bijvoorbeeld Ultimate Painting. Het moet hem de waardering van een breder publiek kunnen opleveren.

Frank Ocean – Blond (Boys Don’t Cry)
Maandenlang is ernaar uitgekeken: er stond een nieuw album van Frank Ocean op stapel. Maar wanneer en hoe dat zou verschijnen bleef onduidelijk. De Amerikaanse soulzanger en producer had voor de opvolger van zijn prachtige album Channel Orange (2012) duidelijk de tijd genomen. En hij kreeg er gaandeweg steeds meer aardigheid in met vage berichtjes op sociale media iedereen op het verkeerde been te zetten.

Door: Gijsbert Kamer 23 augustus 2016

Zo zaten we hier een paar weken geleden nog een halve nacht naar een videostream in zwart-wit te kijken van een loods waarin iemand die veel weg had van Frank Ocean een soort lesje houtbewerking aan het geven was. Maar muziek kwam er niet.
Afgelopen donderdagnacht wel. Eindelijk. Alleen (nog) niet voor iedereen toegankelijk. Op de met Spotify concurrerende streamingservice Apple Music verscheen ineens het album Endless van Frank Ocean. Geen gewoon album, maar een ‘visueel album’, zo bleek. Endless was een lange, drie kwartier durende videoclip. Opgenomen in dezelfde loods waarin we Ocean een paar weken eerder hadden gezien.

INEENS TWEE ALBUMS
De achttien nummers op Endless zijn meer schetsen en aanzetten tot liedjes dan afgeronde nummers. Met de beelden erbij van Ocean die met enige hulp een wenteltrap aan het bouwen is, lijkt hij met Endless vooral te willen benadrukken dat het scheppen van een kunstwerk een langdurig proces is. De muziek op Endless is net als de trap niet klaar, en bij allebei vraag je je af wat Ocean er eigenlijk mee wil.
Flarden van liedjes die ontstaan en verdwijnen, zwevende elektronica en impressionistische stukjes gitaar: Ocean intrigeert, maar zijn zwelgen in vaagheden irriteert ook een beetje.

Imponeren doet hij meer op het twee dagen later verschenen Blond. Ook dit album was er ineens, onaangekondigd maar vooralsnog ook alleen op Apple Music en iTunes (louter in zijn geheel) te downloaden. Dit lijkt meer op het ‘echte’ vervolg op Channel Orange. De liedjes lijken meer afgerond, al ontbreekt het op het eerste gehoor aan echt pakkende liedjes zoals Thinking About You en Lost.

RUIMTE VOOR DE STEM
Aan liedjes met kop, staart en refrein doet Ocean blijkbaar niet meer. De meeste van de zeventien nummers zijn beatloos en worden gedragen door sobere elektrische gitaarnoten of spaarzame synths. Oceans stem krijgt alle ruimte, die hij ook neemt door in ieder liedje van toon, stijl en volume te wisselen.
Het belangrijkste thema op Blond lijkt het verlies van jeugdige onschuld en de moeizame weg naar volwassenheid, en Ocean bezingt alles in ieder liedje heel knap met een net iets andere stem.

Het veelvoud aan gasten, van Beyoncé tot Radioheads Jonny Greenwood, is op Outkast-rapper André 3000 na nauwelijks te traceren. Wat je hoort is vooral Oceans steeds weer andere stem met sobere, nooit opdringerige begeleiding. Best even wennen, dit gebrek aan meezingbare refreintjes. Maar anders dan Endless intrigeert Blond bij iedere beluistering meer.

Ryley Walker – Golden Sings That Have Been Sung (Dead Oceans/Konkurrent)
Walker neemt er in ieder nummer de tijd voor om zijn punt te maken, maar het geduld wordt rijkelijk beloond.

Door: Gijsbert Kamer 24 augustus 2016

Eigenlijk was alles goed aan het album Primrose Green van de Amerikaanse singer/songwriter Ryley Walker. Alleen die intense, door merg en been gaande stembuigingen al. En dan die spannende met jazzakkoorden doorspekte arrangementen: geen saai moment in te bespeuren.

Het probleem was echter dat je niet naar de plaat kon luisteren zonder aan Tim Buckley te denken. Stem, sfeer, klankbeeld: Walker had wel heel erg goed naar de legendarische zanger geluisterd.
Niet dat die invloed op Walkers nieuwe plaat Golden Sings That Have Been Sung helemaal weg is, maar de uit Chicago afkomstige zanger lijkt zijn eigen geluid inmiddels toch gevonden te hebben. En dat is wonderschoon. Jazz, folk en blues komen hier prachtig samen in acht lange stukken die samen iets bezwerends krijgen. Even wennen, want Walker neemt er in ieder nummer de tijd voor om zijn punt te maken, maar het geduld wordt rijkelijk beloond.

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums van de maand.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!JTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjIyMDAlMjUlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjIxMjAlMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZ3aWRnZXQlMkZpZnJhbWUlMkYlM0ZmZWVkJTNEaHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTI1MkZwaW5ndWlucmFkaW8lMjUyRnBpbmd1aW4tcmFkaW8tcHJlc2VudHMtdm9sa3NrcmFudC1yYWRpby0xMS0xLTgtMjAxNiUyNTJGJTI2aGlkZV9jb3ZlciUzRDElMjIlMjBmcmFtZWJvcmRlciUzRCUyMjAlMjIlM0UlM0MlMkZpZnJhbWUlM0U=

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums van de maand.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!JTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjIxMDAlMjUlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjIxMjAlMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZ3aWRnZXQlMkZpZnJhbWUlMkYlM0ZmZWVkJTNEaHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTI1MkZwaW5ndWlucmFkaW8lMjUyRnBpbmd1aW4tcmFkaW8tcHJlc2VudHMtdm9sa3NrcmFudC1yYWRpby0xMC00LTctMjAxNiUyNTJGJTI2aGlkZV9jb3ZlciUzRDElMjZsaWdodCUzRDElMjIlMjBmcmFtZWJvcmRlciUzRCUyMjAlMjIlM0UlM0MlMkZpZnJhbWUlM0U=