Category: De Volkskrant

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de belangrijkste 10 albums samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.Gojira – Magma (Roadrunner / Warner Music)
In de niet-extreme metal is de Franse band Gojira de laatste jaren de blikvanger. Gojira maakt donkere maar progressieve postrock en metal, die ook nog eens ergens over gaat. De band, afkomstig uit Bayonne (in Frans Baskenland), zingt bij voorkeur over de roofbouw die de mens pleegt op de natuur en daar bouwen de mannen geen al te vrolijke liedjes omheen.

Door: Robert van Gijssel 29 juni 2016

Magma is beheerst en somberder dan de voorgangers. Op vorige albums had Gojira soms de neiging het technisch vernuft te etaleren, maar in het plechtstatige The Shooting Star mogen de gitaren rustig riffen en is vooral de groove belangrijk: een geweldige openingstrack, met bezwerende en meerstemmige vocalen die je direct de plaat binnenslepen. Het titelnummer is ook al zo’n mooi rockende donderpreek, waarin Mario Duplantier toch stiekem laat horen welke geweldige drumbreaks hij beheerst. Uitschieter is het tweeluik Pray en Only Pain, waarin Gojira de snelheid opvoert in zware thrashmetalriffs die in Franse handen lijken op een mix van Sepultura en Tool. Een heerlijke rockplaat, ook voor niet-metalheads.

Robert Ellis – Robert Ellis (New West Records)
Een van de betere nieuwe singer-songwriters is de 27-jarige, uit Houston afkomstige Robert Ellis. Zijn twee jaar geleden verschenen album The Lights from the Chemical Plant werd te weinig gehoord, wat te maken zal hebben met zijn muzikale ongrijpbaarheid.

Door: Gijsbert Kamer 29 juni 2016

Hij schrijft kleine countryliedjes waarin hij ruimte laat voor melodische wendingen of jazzgitaar. Lijkt rommelig, maar het vormt een eenheid door zijn lichte, beetje nasale en melancholieke stem.
Ook zijn titelloze vierde album zit weer razendknap in elkaar. Dit keer zijn het vooral strijkers die de liedjes kleur geven. Wonderschoon zijn de met grote precisie uitgewerkte arrangementen. Prachtig klinkt bijvoorbeeld de elektrische piano op California, een van de mooiste liedjes van de plaat. Eentje waar je misschien even voor moet gaan zitten, maar dat geduld wordt uiteindelijk rijkelijk beloond.

Weval – Weval (Kompakt/ N.E.W.S.)
Ook aan de meer avontuurlijke kant van het elektronische muziekspectrum begint Nederland internationaal leuk mee te doen. De Bossche producer Jameszoo tekende bij het Amerikaanse label Brainfeeder van Flying Lotus en doet daar nu heel mooie dingen. En op het Duitse dancelabel-op-stand Kompakt verschijnt het albumdebuut van het Amsterdamse duo Weval.

Door: Robert van Gijssel 22 juni 2016

Dat mag er zijn. De titelloze plaat staat ramvol knap opgebouwde en weldadige dansmuziek, die toch nergens overdreven doordacht klinkt. Het geluid is toegankelijk, organisch en warm: de synthesizers zijn menselijk en comfortabel en de zware drumbeats en bassen lijken afkomstig van de ritmesectie van een echt bandje.

Tracks als I Don’t Need It worden geduldig opgetrokken uit funky en melodieuze baslijntjes, eenvoudige maar pakkende synthesizermelodieën en steeds precies de goede vocale samples, die de tracks van catchy haakjes voorzien. Na drie keer draaien zit zo’n nummer voorgoed in je hoofd. Net als het lichtelijk nostalgische Square People, dat aanvankelijk bij weemoedige en mistige toetsen doet denken aan de droomdance van bijvoorbeeld Bibio. Tot er weer zo’n strakke en opwindende bas onder wordt gezet.

De plaat als geheel is ook al zo’n mooi bouwwerk. De spanning wordt opgevoerd richting finale: Just in Case en het in twee stukken opgeknipte You Made It, met weer van die prachtig vervormde vocalen, en in deel twee een echte dansvloerclimax met onwaarschijnlijk lekkere bassen en bliepende synthsequenties. Aan Weval gaan we dus ook live heel veel dansplezier beleven, op festivals als Pitch en Lowlands.

Eli Paperboy Reed – My Way Home (Yep Roc)
Een blanke jongen met een zwarte soulstem die opzwepende vintage rhythm-and-blues speelde, zo introduceerde de Amerikaanse Eli Paperboy Reed (1983) zich een jaar of tien geleden.

Door: Gijsbert Kamer 22 juni 2016

Maar spetterende shows werden gevolgd door helaas steeds minder vurige platen. Een paar jaar geleden werd tevergeefs geprobeerd om van hem een popster te maken, door hem aan de Engelse producer Mark Ronson te koppelen, waarna hij uit beeld verdween.
Nu neemt Eli Paperboy Reed wraak met een even rauw als opzwepend nieuw album. My Way Home staat vol met spijkerharde soul, elf sterke liedjes overgoten met een warme gospelsaus.
Eli Paperboy Reed schreeuwt alsof hij door de duivel bezeten is de longen uit zijn lijf. Even hysterisch klinken orgel en gitaar. De productie is zo rudimentair dat je al snel geneigd bent de plaat het etiket garagesoul te geven. Intense godvruchtige schreeuwsoul, zoals je die veel te weinig hoort.

Allen Toussaint – American Tunes (Nonesuch/Warner Music)
Voordat de legendarische zanger, producer en pianist Allen Toussaint november vorig jaar overleed, nam hij nog een prachtige plaat op. Op American Tunes speelt Toussaint de muziek waarmee hij zelf opgroeide of die anderszins belangrijk voor hem was.

Door: Gijsbert Kamer 22 juni 2016

Naast werk van zijn stadgenoot uit New Orleans en leermeester Professor Longhair, interpreteert hij achter de piano liedjes van Duke Ellington, Fats Waller en Paul Simon. Veel jazz (een hoogtepunt is Bill Evans’ Waltz for Debby), maar Toussaint maakt er met zijn sprankelende spel iets geheel eigens van. Vaak doet hij dat alleen, maar een enkele keer krijgt hij hulp van Van Dyke Parks als tweede pianist of zangeres Rhiannon Giddens.

Het mooiste bewaart Toussaint voor het laatst: een bewerking van zijn eigen Southern Nights en een breekbaar gezongen versie van Paul Simons American Tune. Een fraaie afsluiting van een buitengewoon sterk oeuvre.

Apneu – This Will Never Happen To Us (Subroutine/Clear Spot)
Je moet wat als je wanhopig bent en niet zo handig met vrouwen: ‘I got a haircut at the place you recommended (…) I carved the letters of your name in my forehead just to prove I’m true.’

Door: Menno Pot 15 juni 2016

Zulke ontwapenende, komische zinnen tref je bij bosjes aan in de liedjes van Apneu, Amsterdamse gitaarband met een meisjesobsessie die heeft geleid tot de songtitels Siobhan, Caroline, Jennifer én Emily. Allemaal niks geworden, vermoedelijk.

Apneu heeft met het derde volwaardige studioalbum This Will Never Happen To Us een van de leukste Nederlandse indierockplaten van de laatste tijd gemaakt. Deze sluit losjes aan bij de Amsterdamse school van Hospital Bombers en Naive Set: ongedurig huppelende popsongs (de aanduiding ‘pop’ kun je per geval van een prefix als power- of jangle- voorzien), vaak met een gitaar die als een eigenwijs snijbrandertje de zangmelodie schaduwt.

Behoorlijk tragikomisch, melodieus en onweerstaanbaar allemaal. En o ja, de prijs voor ‘Songtitel van het Jaar’ kan alvast worden beloofd aan Homelessly Devoted To Glue, want daar gaat echt helemaal niemand meer overheen.

Giorgio Moroder – TRON Run/r (Original Video Game Soundtrack) (Disney Interactive/Sumthing Else)
Bij de verspreiding van de goede werken van de elektronische muziek speelt het computerspel een niet te onderschatten rol. Dat was al zo in de jaren negentig. Het futuristische racespel Wipeout bijvoorbeeld had een fantastische soundtrack met de grote dance van de jaren negentig, van Orbital tot The Chemical Brothers en Leftfield. Het spel werd een culthit en werd vervolgens razend populair. Die dance ook.

Door: Robert van Gijssel 15 juni 2016

Begin dit jaar verscheen de game TRON Run/r, een afgeleide van de Hollywoodfilm TRON: Legacy uit 2010. Daarvoor maakte Daft Punk een soundtrack die al leuker was dan de film. Voor het spel tekende de legendarische Italiaanse producer Giorgio Moroder (van o.a. Donna Summer), met soundtrackcomponiste Raney Shockne en nog wat grootheden uit de elektronische muziek (Darkstar, Plaid, Bibio). De nu verschenen gamesoundtrack is een cadeautje voor de liefhebbers van gejaagde, futuristische grotestadstechno met een cinematografische lading. Een aantal originele Moroder-tracks voor TRON Run/r zijn geremixt door technohelden van statuur.

Het stuk 611 Time Out bijvoorbeeld is in bewerking van Autechre een subtiel atmosferische dancebeuker, in een genre dat we ooit ‘intelligent dance music’ noemden, vol van dwarse en Afrikaans aandoende ritmes en tegenritmes en broeierige baslijnen. Het Moroder-nummer Recursion zit vol synthesizernostalgie, met bliepende en razendsnel bubbelende sequenties die we van de disco-pionier gewend zijn. Donker en bezwerend, en indrukwekkender dan het werk op Moroders laatste album. Daarmee is TRON Run/r meer dan een dancetussendoortje, een aanrader.

William Bell – This Is Where I Live (Stax/Universal)
Soulzanger William Bell was in 1961 met You Don’t Miss Your Water verantwoordelijk voor een van de eerste en grootste hits op het legendarische Stax label. Een intens gezongen ballad, die nog altijd kan doorgaan voor een van de mooiste soulliedjes ooit. Hij schreef ook hits voor anderen zoals in 1967 Born Under A Bad Sign voor Albert King, maar de laatste decennia was zijn productie vooral wisselvallig.

Door: Gijsbert Kamer 15 juni 2016

Hoewel nooit gestopt met zingen, verdween hij regelmatig uit zicht om weer vergeefs met inferieur geproduceerde platen de aandacht te trekken. Maar zingen kan hij nog, zo toont hij aan op het zeer smaakvol klinkende This Is Where I Live, op hetzelfde label waar hij zijn grootste succes had.
Het Stax label koppelde Bell aan John Leventhal, die alles precies de gepaste sobere klank geeft. Bell zingt prachtig, vol onderkoelde emotie. Naturel, zonder effectbejag zoals dat op bijvoorbeeld de platen van Charles Bradley wel gebruikelijk is.

Geen moment doet Bell zijn best modern of actueel te zijn. Hij neemt oude liedjes als Born Under A Bad Sign onder handen en geeft ze de nieuwe betekenis van een oudere man die terugdenkt. Mooiste liedje is het kleine, gospelachtige People Want To Go Home. Nu maar hopen dat Bell het volgende maand op het North Sea Jazz Festival net zo klein en verzorgd wil houden.

Whitney – Light Upon The Lake (Secretly Canadian/Konkurrent)
Dat was een aangename verrassing, deze winter. Gewoon vanuit het niets een heerlijk warm zomers liedje. Beetje droevige vocalen, opgevangen door een strijkje en troostrijke blazers. No Woman heette het nummer, de uitvoerende band noemde zichzelf Whitney.

Door: Gijsbert Kamer 8 juni 2016

Twee jongens, live uitgebreid tot zes muzikanten, uit de indiescene van Chicago, zo bleek. Mark Kakacek (gitaar) en Julien Ehrlich (drums) speelden al samen in het aardige maar nooit echt van de grond gekomen Smith Westerns, terwijl Ehrlich ook nog drumde in Unknown Mortal Orchestra.
Een heuse indiesupergroep dus, dat Whitney, waarin Ehrlich de hoge falset voor zijn rekening neemt. Dat doet hij soms een beetje beverig, maar op zijn best klinkt hij als een kruising tussen Shuggie Otis en – iets minder cool – de Alessi Brothers.

Die referenties werkt hij met Kakacek zelf in de hand door precies de juiste jarenzeventigarrangementen aan de mooi verzorgde liedjes te geven. Klein Farfisa-orgelgeluid, een beetje blazers, lui ritme en, heel fraai in bijvoorbeeld Dave’s Song, een van George Harrison geleend gitaargeluid.

Het is wel duidelijk dat het begin jaren zeventig razend populaire Westcoast-popgeluid (zie ook America, Bread en Carole King) model stond voor Whitneys albumdebuut. Ze benaderen het knap en voegen er een handvol eigen hedendaagse popjuweeltjes aan toe.
Een instrumentaal nummer als Red Moon, met een tikkeltje valse trompet, hadden ze beter van de plaat kunnen houden, maar verder is Light upon the Lake voorbestemd om een van de zomerplaten van 2016 te worden.

Amber Arcades – Fading Lines (Heavenly/PIAS)
Het verhaal achter Amber Arcades is al mooi genoeg. Annelotte de Graaf uit Utrecht verzamelt al haar spaargeld en gaat naar New York om daar met zelf gekozen professionals de mooiste plaat te maken die ze in haar hoofd heeft. Thuisgekomen blijkt het Britse label Heavenly geïnteresseerd om de plaat uit Fading Lines uit te brengen, met als gevolg dat de eerste lovende recensies voor Amber Arcades Brits waren.

Door: Gijsbert Kamer 8 juni 2016

Het geluid van Amber Arcades laat zich omschrijven als melodieuze ‘dreampop’, die doet denken aan Stereolab en Real Estate, wiens drummer Jackson Pollis op Fading Lines te horen is. Producer Ben Greenberg laat de mooie, warme stem van De Graaf mooi samenvloeien met de gitaren. Come with Me, Fading Lines en het lekker voortjakkerende Turning Light zijn hoogtepunten op dit verder zeer coherent klinkende album.

Amber Arcades maakt het soort gitaarpop dat hier nooit zo is aangeslagen, maar waarop ze in het Verenigd Koninkrijk nog altijd dol zijn. In een aantal liedjes hoor je echo’s van Stereolab, Broadcast en Lush terug. Namen die in het buitenland meer tot de verbeelding spreken dan hier, maar daarom zit Amber Arcades ook bij een Brits label.

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de belangrijkste 10 albums samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.

Kvelertak – Nattesferd (Roadrunner Records/ Warner)
De Noorse metalband Kvelertak is mondiaal lekker aan het doorbreken. En als zijn derde plaat Nattesferd voor het eerst door de luidsprekers blaast, begrijp je direct waarom.

Door: Robert Van Gijssel 1 juni 2016

De zes Noren weten precies het knisperige midden te vinden tussen punk, rock ‘n’ roll en metal, en daarbij kunnen ze ook nog solide liedjes bouwen die je steeds opnieuw wilt horen. Uniek is het natuurlijk niet, dat samengaan van punkrock en wat meer eigentijdse (en lugubere) metalsoorten uit de Scandinavische wouden. Het is feitelijk het dna van de hele blackmetal. Maar Kvelertak schiet gewoon steeds raak, met pakkende nummers als Nattesferd of Bronsegud – waarin je kort afgemeten punk van Black Flag tot Ramones hoort raggen. Het drieledige gitaargeluid van Kvelertak, inclusief akoestisch triplex, is op Nattesferdmassief en modderig in elkaar gekleid en dat is het enige nadeel aan deze topplaat.

Een toegankelijk en intelligent gecomponeerde rocktrack als Heksebrann had wat meer lucht tussen de snaren en de droog grommende schreeuwzang van Erlend Hjelvik kunnen gebruiken. De voor dit genre best bijzondere, hoog jubelende achtergrondvocalen worden helaas wat weggedrukt.

Car Seat Headrest – Teens of Denial (Matador/Beggars)
Noem het productiviteit, arbeidsethos of dwangneurose: tussen 2010 en 2014 bracht Will Toledo uit Virginia in eigen beheer twaalf (!) albums met rafelige indierock uit, onder de naam Car Seat Headrest.

Door: Menno Pot 25 mei 2016

Hoewel er mooie lofi-schetsen tussen zaten, is het voor iedereen beter dat hij bij de hand is genomen door platenlabel Matador, dat eerst Toledo’s mooiste ruwe edelsteentjes op een verzamelaar zette (Teens of Style, 2015) en nu Toledo’s veruit beste album Teens of Denial presenteert, waarop Car Seat Headrest een band is geworden.
Hoe klinkt dat allemaal? Je zou kunnen zeggen dat je Car Seat Headrest krijgt wanneer je de korte indierockprojectielen van Guided By Voices kruist met de lange en lethargische stukken van Kurt Vile. Ze gáán ook ongeveer over hetzelfde: verveling, niksigheid en je een enorme sukkel voelen. Dinosaur Jr, Pavement, The Strokes en The Thermals gluren af en toe om de hoek.

Van al die invloeden heeft Toledo een 70 minuten durend album gesmeed dat duidelijk uit innerlijke noodzaak werd geboren en zo ongeveer naar de hele rockhistorie verwijst, maar toch een geheel blijft.

Radiohead – A Moon Shaped Pool (XL)
Vorige week kwam Radiohead eindelijk met een nieuw album: A Moon Shaped Pool. Op dit moment is het alleen digitaal te koop, volgende maand verschijnen de cd’s en platen.

Door: Ionica Smeets 21 mei 2016 Lees meer!

Daniel Romano – Mosey (New West)
Al te snel werd Daniel Romano in het hokje van de country geduwd. Oké, hij werd er bekend mee. Maar op zijn nieuwe plaat laat hij horen veel meer in huis te hebben, van Hollywoodsoundtracks tot tropisch getetter.

Door: Robert van Gijssel 25 mei 2016 Lees meer!

Jessy Lanza – Oh No (Hyperbud / de Konkurrent)
Het Londense label Hyperdub kaapt alle leuke dancevrouwen weg. Dubstepproducer Ikonika en de Koeweitse Fatima Al Qadiri brengen er hun platen uit en het toptalent is de Canadese Jessy Lanza.

Door: Robert van Gijssel 25 mei 2016

Op Oh No maakt Lanza op het eerste gehoor wat ironisch klinkende elektro-r&b, die na wat serieuzere luisterbeurten toch steeds meer gewicht krijgt. In VV Violence lijkt Lanza Prince te citeren, uit zijn kale elektrofunkperiode ten tijde van Controversy. Wat plaatst ze haar afgemeten synthbliepjes mooi naast die strak funkende baslijn, en wat wordt dat nummer aanstekelijk als na het refreintje van piepende en hijgende meisjesstemmen een paar diepe bassdrums inslaan.

De vroege jaren tachtig blijven heersen: bij Never Enough denk je even te luisteren naar een remix van New Orders Blue Monday, maar Lanza trekt ook dat nummer naar zich toe met een ultralichtvoetig poprefreintje. Het cryptische discoliedje It Means I Love You, gezongen in heliumstem, bouwt Lanza uit tot een vierkant beukende dansvloervuller. Met Jessy Lanza gaan we nog wat beleven.

Jungle By Night – The Traveller (V2 Benelux)
Voor zover ze het idioom van Fela Kuti al niet op The Hunt (2014) ontstegen waren, doen ze dat op het vierde album The Traveller definitief. Laten we dus Jungle By Night niet langer afrofunk of ‘Ethio-jazz’ noemen; dat dekt de lading bij het Amsterdamse negental allang niet meer.

Door: Menno Pot 25 mei 2016

Niet dat er helemaal geen afrobeat meer in de mix zit, heus wel, maar het schiet van Turkse psychedelica (het dampende The Ottoman Highlands) via funk en hiphop naar soundtrackmuziek uit Bollywood en de hemel weet wat nog meer. Zet het ongedurige Caldera achter een achtervolgingsscène van James Bond en de film wordt er beter van.

Jungle By Night heeft zich ontwikkeld tot het swingendste, speelste collectief van Nederland en waarschijnlijk ook het veelzijdigste. Alle negen muzikanten eisen bij toerbeurt de hoofdrol op: toetsenkoning Pyke Pasman in het kolkende Extortion, de straffe percussie in Culture Shock, de verleidelijke blazers in Infinite.

Skepta – Konnichiwa (Boy Better Know)
Heel voorzichtig steekt het gepast agressieve Britse straatrapgenre grime het hoofd weer om de hoek van de hiphop en clubcultuur. Er komt nog veel moois aan van de jonge Britten Novelist en Stormzy, maar de meer ervaringsdeskundige Skepta voert voorlopig de revival aan met zijn rijke grimeplaat Konnichiwa.

Door: Robert van Gijssel 18 mei 2016

Hij lijkt er vooral trans-Atlantisch mee te willen wil scoren, getuige zijn samenwerkingen met bijvoorbeeld Pharrell Williams. Maar met het toegankelijke geluid van zijn beats en bassen zou Skepta meer zieltjes kunnen winnen. De track Ladies Hit Squad, met gastraps van D Double en ASAP Nast, is bijna fijnbesnaard te noemen; supergrappige raps en zelfs een snerend gezongen refreintje, op krakend droge drumcomputers en een psychedelisch bubbelend synthmelodietje. Verslavend leuk.

Net als de singles That’s Not Me, een zagende en aanstekelijke hiphoptrack die bij elkaar wordt gehouden door bliepgeluidjes uit antieke videogames, en Shutdown, het hoogtepunt van de plaat, waarin Skepta gehakt maakt van neprasta’s, nepmoslims en de eindeloze parade van ‘isms en schisms’ waarmee het maatschappelijk debat tegenwoordig wordt doodgeknuppeld.

James Blake – The Colour In Anyything (Universal Music)
James Blake doet een ‘Beyonceetje’. Ineens ploft een nieuwe plaat op de streamingplatforms: verrassing. Maar met die plotselinge verschijning houdt de feestelijkheid ook meteen op. Blake is op zijn derde album mistroostiger dan ooit.

Door: Robert van Gijssel 11 mei 2016

Gelukkig kan Blake levenspijn als geen ander in elektronische pop vatten, en daarin moeten zijn vele navolgers toch voor hem buigen: The Colour in Anything is een soms echt briljante verdrietigheidsplaat, waarin je uren kunt rondsomberen.
Wat bouwt Blake zijn nummers geduldig op. Volstrekt minimalistisch begint hij bijvoorbeeld prachtnummer Points; een eenzame tik op de handclaps van de drumcomputer, een verduisterde baslijn, nauwkeurig geplaatste loops en vervormde samples van zijn eigen stem. Langzaam maar zeker vormt zich een popballade uit een droomwereld.

De progressie in Love Me in Whatever Way is net zo magisch. Een ver pianoakkoord en weer die smachtende stemmenstapeling, in iets wat uiteindelijk toch ook uitmondt in een verstild poprefreintje.
Er valt veel te halen op Blake’s derde album. Een beetje te veel zelfs: de plaat duurt ruim een uur en je loopt dus het risico op een overdosis getormenteerde falsetstem. Maar dat is een kwestie van muzikaal uithoudingsvermogen. En smaak.

King Gizzard & the Lizard Wizard – Nonagon Infinity (Heavenly Recordings / PIAS)
Onwaarschijnlijk, de productiviteit van de zevenkoppige band King Gizzard & The Lizard Wizard uit Melbourne: acht studioplaten in nog geen vijf jaar tijd – en ze worden in hun weerbarstigheid steeds beter.

Door: Menno Pot 4 mei 2016

Na de uitgesponnen psychedelica van Quarters! (begin 2015) kwamen de lichtvoetige folky liedjes van Paper Mâché Dream Balloon (eind 2015) en nu is er alwéér een nieuwe: Nonagon Infinity. De negen uptempostukken op het album grijpen in elkaar, tollen in het rond, stuiven van de ene ritmische demarrage naar de andere en vertonen de verrukkelijke neiging een scherpe bocht naar links te maken op het moment dat je een flauwe naar rechts verwacht.

Hoe Robot Stop, Big Fig Wasp en Gamma Knife als estafetterenners het stokje aan elkaar doorgeven; het is werkelijk smullen geblazen, ook al omdat King Gizzard zich ondanks het bovenstaande geen moment schuldig maakt aan moeilijk gedoe. Ongedwongen plezier is het devies en de stukken zijn áltijd liedjes met een pakkende melodie. Nederlands festival deze zomer? Laten we het hopen.

Chance The Rapper – Coloring Book
Het langverwachte album van Chance The Rapper zet een nieuwe standaard: hij bracht het alleen streaming uit, integreerde gospel op een geheel nieuwe wijze en ontving bijdragen van tal van gastrappers. Kortom: een wereldplaat.

Door: Gijsbert Kamer 1 juni 2016

In het jaar waarin ook Beyoncé, Radiohead, Kanye West en Rihanna al steeds creatiever bleken in de manieren waarop ze hun nieuwe muziek aan de man brachten, komt Chance The Rapper toch nog met een noviteit. De 23-jarige rapper uit Chicago stelde zijn derde mixtape niet, zoals zijn vorige twee, als gratis download beschikbaar. Coloring Book – een wonderschoon en rijkgeschakeerd album, maar daarover later – was vanaf 12 mei alleen te streamen en dan ook nog eens exclusief op Apple Music.

Wat de release extra bijzonder maakt, is dat er geen enkele platenmaatschappij achter Chance The Rapper zit. Waar Kanye West met zijn eerder dit jaar verschenen The Life of Pablo (aanvankelijk exclusief te streamen en te downloaden op Tidal) nog het grote Def Jam achter zich had, doet Chance The Rapper alles zonder bemoeienis van welke platenmaatschappij ook. En met succes. Coloring Book kwam op basis van alleen streaming op de achtste plaats van de Billboard Album Top 200 terecht. Dat was nog nooit eerder gebeurd.

Toch komt het succes niet helemaal als een verrassing. Chance The Rapper, in 1993 in Chicago geboren als Chancelor Bennett, geldt sinds zijn tweede mixtape, Acid Rap uit 2013, als een van de grootste beloftes in de hiphop. Hij werd alom geprezen om zijn bijzondere, raspende rapstijl, sterke persoonlijke teksten en eigenzinnige veelzijdige productie. Van Acid Rap haalde hij in korte tijd een miljoen downloads binnen. Lees meer!

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de belangrijkste 10 albums samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.Sturgill Simpson – A Sailor’s Guide to Earth (Warner Music)

Met Metamodern Sounds In Country Music maakte Sturgill Simpson een van de mooiste countryplaten van de laatste jaren.

Door: Gijsbert Kamer – 27 april

Zoals de titel al aangaf wilde hij het genre wat breder trekken, iets wat hij op A Sailor’s Guide To Earth voortzet. Los van zijn prachtige snik in de stem is er nog weinig dat aan Nashville doet herinneren op dit nieuwe album, dat als een heuse cyclus is opgebouwd. Country en matrozen gaan natuurlijk ook niet samen en als Simpson halverwege een schitterende versie van Nirvana’s In Bloom zingt, dan zijn de cowboyhoeden definitief uit zicht.

Het bomvol geproduceerde, met blazers en strijkers gemaakte album is desalniettemin prachtig. Simpson komt soms maar net boven de Dap-Kings uit, maar wat een machtige stem heeft hij hier. En wat een mooie, ontroerende teksten over heimwee naar vrouw en kind ook. Meer rock & soul dan country & western. Maar erg fraai.

Dave Clarke – Charcoal Eyes (NEWS)

Er zijn een paar eisen waar een geweldige remix aan moet voldoen. Het origineel moet stralen, maar tegelijk moet de remix een track op zich worden en liefst een klassieke dansvloervuller. Toch best lastig dus.

Door: Robert van Gijssel – 27 april

Je hoeft het Dave Clarke niet uit te leggen. De Britse dj, radiopresentator en producer, die al jaren in Amsterdam woont, maakte verbijsterende technobewerkingen van Depeche Mode die nog altijd nadreunen.

Clarke heeft in Amsterdam een dikke nieuwe studio ingericht en daar maakte hij een reeks al net zo dominante remixes, van tracks die hem inspireerden. Van Scene of the Crime van Placebo, maar ook van minder bekende bands als The Soft Moon. Via hun track Wrong duwt Clarke zijn voorliefde voor postpunk en donkere new wave door de speakers, in lugubere acidbeats en -bassen. Verpletterend dansbaar is ook de bewerking van het nummer TV Treatet van de Belgische electroband Neon Judgement, dat in handen van Clarke nog naargeestiger wordt. En zelfs These Days Are Mine van indieband I Am Kloot wordt een straf maar lekker gothic jarentachtignummer, en dus een saluut naar vervlogen protodance-tijden.

PJ Harvey – The Hope Six Demolition Project (Island/Universal)

PJ Harvey heeft zich in de aanloop naar het verschijnen van haar negende studioalbum in een groot stilzwijgen gehuld. Geen enkel interview kon er vanaf, alsof ze vond dat de muziek deze keer geen toelichting behoefde.

Door: Gijsbert Kamer – 20 april

Wat we wisten van het opnieuw erg sterke The Hope Six Demolition Project is dat het deel uitmaakt van een multimediaal project.

Eerst waren er voor het publiek te bezichtigen opnamesessies in het Londense Somerset House, toen volgde een fotoboek annex dichtbundel The Hollow of the Hand, gemaakt met filmer-fotograaf Seamus Murphy en in de nabije toekomst staat er nog een documentaire op stapel. Ook wisten we dat de Britse zangeres ter inspiratie naar Washington, Kosovo en Afghanistan was gereisd.

Dit alles heeft tot een plaat geleid die betrekkelijk direct klinkt. Op het eerste gehoor iets luchtiger dan het prachtige Let England Shake van vier jaar geleden.

Op The Hope Six Demolition Project klinkt de zangeres minder gedragen en opener, op een manier zoals we haar sinds Stories from the City, Stories from the Sea (2000) nog maar weinig hebben gehoord. Wel zijn de folkachtige koortjes van Let England Shake gebleven. Die doen opnieuw denken aan die van Nick Cave’s Bad Seeds, wat niet zo gek is, gezien de belangrijke bijdragen van Mick Harvey.

De sterke teksten vol schrijnende observaties, die de zangeres tijdens haar reizen langs oorlogsgebieden en achterstandswijken opdeed, vervolmaken deze prachtige plaat.

En toch heb je het idee dat er iets aan ontbreekt. Hoe mooi gespeeld en gezongen ook, en hoe knap gearrangeerd alles ook is, de liedjes komen toch net iets minder hard binnen dan die van Let England Shake. Maar misschien is dat een kwestie van tijd.

Kevin Morby – Singin Saw (Dead Oceans/Konkurrent)

Op zijn derde soloalbum lijkt singer-songwriter Kevin Morby zijn stem definitief te hebben gevonden. Singing Saw klinkt voller en meer geproduceerd dan zijn vorige werk en ook aan zijn stem lijkt hij meer zorg te hebben besteed.

Door: Gijsbert Kamer – 20 april

Morby, eerder bassist bij indieband Woods en het alleraardigste rock ‘n’ rollduo The Babies, heeft nu eenzelfde galm op zijn stem als Bob Dylan op zijn plaat Nashville Skyline (1970). Dat heeft een mooie diepe sound tot gevolg.

In het sterke I Have Been to the Mountain klinken trompetjes en koortjes die het liedje een aangenaam blij gevoel geven. Dat euforische komt een paar keer terug in liedjes die zich al snel in je hoofd prenten.

Morby ontpopt zich als een volgeling van klassieke songschrijvers als Dylan, Leonard Cohen en Lee Hazlewood. Maar ook liefhebbers van The War On Drugs moeten eens naar Singing Saw gaan luisteren. Verslavend plaatje wel.

Deftones – Gore (Reprise/Warner)

Er gebeuren mooie dingen, bij de nieuwe Deftones. Je wordt allereerst gemasseerd door dat prachtige bandgeluid, dat zich kennelijk nog altijd door ontwikkelt: galmende postpunkgitaren en toetsen, die steeds door holle en steenharde riffs worden doorstoken.

Door: Robert van Gijssel – 13 april

En natuurlijk de smachtende, soms nog ouderwets scheurende, maar nooit overdreven sentimentele rockzang van Chino Moreno – tjonge, wat kan die man toch mooi uithalen.

Je bent bij die eerste luistersessie wel even op zoek naar houvast. Korte, compacte rockliedjes zoals Deftones die maakte in de jaren negentig, toen de band nog dreef op het pop-achtige metalgenre dat ongelukkigerwijs ‘nu.metal’ werd genoemd, maakt de Californische band niet meer.

De liedjes op Gore stijgen langzaam op, op donkere wolken van sombere, maar statige gitaarpartijen en al net zo mooi zwevende zang, maar naar aanknopingspunten als een strak refrein of puntig haakje blijft het zoeken.

Gore heeft wat tijd nodig en veel ‘repeat’. Na een keer of drie intensief luisteren krijgt een nummer als Acid Hologram, dat in het ronkende riffgeluid herinneringen oproept aan de gitaarpracht van Soundgarden, echt een zilveren randje. En dan blijkt dat refrein toch ook in te dalen.

Net als dat van het trage en in diepe echo’s verdronken liefdeslied Hearts/ Wires: als daar de gitaren als motorzagen de serene stilte van een minutenlang intro verstoren, komt er een pak kippenvel opzetten.

Wat is dit Deftones een bijzondere band geworden, ontstegen aan triviale trends of genres in de harde muziek en ijzersterk in de eigen eigenwijze, tijdloze en van emoties doortrokken gitaarrock.

Andrew Bird – Are You Serious (Loma Vista/Universal)

Het leuke aan de Amerikaan Andrew Bird is dat je nooit weet wat hij nu weer gaat doen: tegen de avant-garde aanschurken, kamerpop à la Sufjan Stevens maken of in een houten schuur folkliedjes zingen – het kan allemaal.

Door: Menno Pot – 13 april

De laatste jaren hield hij het veelal klein en folky en alleen daarom is Are You Serious zo’n verrassend album. Zo zelfverzekerd en swingend als in de opener Capsized stak Andrew Bird niet eerder van wal. In Truth Lies Low laat hij zijn viool dansen terwijl hij zingt met ongekende brille en dan is er nog Left Handed Kisses, waarin het warempel haast lijkt alsof Fiona Apple een duet zingt met Ryan Adams in plaats van met Andrew Bird.

‘I’m feeling sooo much better’, horen we hem zingen. Zo lichtvoetig was een Bird-album niet eerder. Het bevalt prima. De enige reden waarom dit blijmoedige album niet helemaal uit de lucht komt vallen, is dat hij er in februari al een voorproefje van gaf tijdens het reizende festival Cross-linx, virtuoos en helemaal solo. Benieuwd hoe dat op 6 mei zal zijn, in Paradiso, Amsterdam.

Yeasayer – Amen & Goodbye (Mute/PIAS)

Het resultaat is een album dat klinkt zoals de fraaie hoes eruit ziet: een kleurrijke fröbelcollage.

Door: Menno Pot – 13 april

Sinds de jaarwisseling verscheen elke maand een nieuwe Yeasayer-single (I Am Chemistry, Gerson’s Whistle) en langzaam steeg de opwinding: dít soort slimme, veelkleurige pop maakte Yeasayer rond 2010 zo goed. Nu is het volledige vierde album uit, Amen & Goodbye, en hoera: zo kennen we de band uit Brooklyn weer.

Mooi nieuws, want de koek leek een beetje op. Het duistere Fragrant World (2012) viel behoorlijk tegen. Elegante toverballen als de singles 2080 (2007) en Madder Red (2010) waren plots ver te zoeken, waarna de band lang uit beeld verdween. Vergetelheid dreigde.

Niks ervan. Yeasayer herpakte zich in een krakkemikkig bosstudiootje in upstate New York, waar ouderwets muzikaal plezier zo te horen weer was toegestaan.

Het resultaat is een album dat klinkt zoals de fraaie hoes eruit ziet: een kleurrijke fröbelcollage, ‘pop-art meets Jheronimus Bosch’, met de melodieën, de stilistische en instrumentale diversiteit, de falsetstemmen, de pulserende beats en de sliertjes wereldmuziek die tussen 2007 en 2011 Yeasayers handelsmerken waren.

En nu de wederopstanding vieren op Best Kept Secret (19 juni) en hopelijk nog in een paar Nederlandse zalen in het najaar.

Parquet Courts – Human Performance (Rough Trade / Konkurrent)

De sterkste collectie die de frontmannen Andrew Savage en Austin Brown schreven sinds Light Up Gold.

Door: Menno Pot – 13 april

Een band die in zo’n straf tempo nieuwe platen afvuurt als Parquet Courts (twee albums, twee ep’s en een live-album in de voorbije tweeënhalf jaar) kan niet elke keer zo hard raak schieten als op Light Up Gold (2012). Soms gaat de ‘Americana indiepunk’ van de band uit Brooklyn gewoon een keertje langs je heen.

Zo niet Human Performance, het vijfde volwaardige studio-album en de sterkste collectie die de frontmannen Andrew Savage en Austin Brown schreven sinds Light Up Gold, als het niet de sterkste over-all is.

Parquet Courts stuift van gescandeerde postpunk naar rammelende artpunk zoals Television (of Girls Against Boys!) die ooit maakte. Een liedje als Captive of the Sun zit, in al zijn cryptische onbegrijpelijkheid, tjokvol pakkende tekstzinnetjes

En jawel, daar fonkelt een Costello-achtige indieparel met hitallure, zoals Borrowed Time in 2012: Berlin Got Blurry, zo’n liedje waarmee je minstens een zomer vooruit kunt en dat je heel hard wilt meezingen op een festival.

Dat kan desgewenst op Psych Lab (Eindhoven), Pinkpop (Landgraaf) én Down The Rabbit Hole (Ewijk) en ook nog in een paar zalen. We boffen maar.

Moderat – III (Monkeytown Records/N.E.W.S)

Wat is het onwaarschijnlijke Duitse gelegenheidstrio Moderat toch een mooi dancebandje geworden. Uniek, dat in ieder geval.

Door: Robert van Gijssel – 6 april

Het zagende en soms ook beukende technogeluid van de Berlijners Gernot Bronsert en Sebastian Szary (beter bekend als Modeselektor) laat zich op de derde studioplaat III nog steeds op onnavolgbare wijze mengen met de sentimentele r&b-vocalen van Sascha Ring alias Apparat, en de opvolger van de danceknaller II uit 2013 is zelfs nog wat hitgevoeliger.

Op III staan geen wijdlopige geluidsexperimenten meer, maar louter toegankelijke technoliedjes op compacte radiolengte. Nummers als Running en Finder zijn echt kleine dancewondertjes. De tracks hangen van behoorlijk foute trance en house aan elkaar, maar krijgen sfeer en lading door aardedonkere dubstepbassen en dus steeds van die geniepige poprefreintjes. Zo balanceert Moderat voortdurend tussen plat en smaakvol, triest en opgewekt, feest en bezinning. In Animal Trails word je omver geblazen door agressief grommende trance en dubstep die doodleuk aan treurige eightiespop-synthesizertjes is geknoopt, en Reminder pakt je met eenzelfde formulemagie volledig in bij een overdonderend climaxrefrein dat je bij de aanstaande festivals uitbundig gaat meezingen. De derde Moderat is dit jaar de niet te missen dancehit.

Diverse artiesten – God Don’t Ever Change: the Songs of Blind Willie Johnson (Alligator/V2 Benelux)

Het plan was er al jaren, maar de financiering was zo moeilijk rond te krijgen dat het idee – een album met bewerkingen van de bluesliedjes van Blind Willie Johnson – maar niet verwezenlijkt kon worden.

Door: Gijsbert Kamer – 6 april

Gelukkig is de plaat er dan toch gekomen. Prachtig uitgegeven met een mooie, inzichtelijke toelichting op het leven en de werken van de man die bijna een eeuw geleden de blues mede uitvond.

Het is alleen al bijzonder dat er eindelijk weer wat nieuws van Tom Waits te horen is. Hij neemt schreeuwend en briesend niet één maar zelfs twee liedjes voor zijn rekening. Ook Lucinda Williams maakt zich boos in Johnsons It’s Nobody’s Fault But Mine en het titelnummer van het liefdevol gemaakte album. Het geluid is in alle bijdragen hard, rauw, gemeen of een combinatie daarvan. Grootste verrassing is misschien wel de intense, vurig gezongen bijdrage van Rickie Lee Jones. Haar Dark Was The Night – Cold Was The Ground doet je, zoals meer liedjes op deze cd, meteen zoeken naar de originele versie.