Chelou is de zoveelste artiest die kiest voor een zekere vorm van anonimiteit. Net als Daft Punk, Sia en Elohim wil hij waarschijnlijk gewoon ongestoord over straat kunnen gaan. Niet dat hij nu al achterna gezeten wordt door hordes fans, maar wat niet is kan nog komen. Eerlijk gezegd verwachten we niet dat de mysterieuze Londenaar zal doorbreken met Halfway To Nowhere, daarvoor is de song te subtiel en introvert, te goed eigenlijk. Ook de ontstaansgeschiedenis van Half Way is in nevelen gehuld. Chelou zou de vocals hebben opgenomen op een dictafoon tijdens een trip in Colombia. Door een godswonder of andere onverklaarbare loop der omstandigheden, kwam de demo in handen van Mary Jane Coles, een Brits-Japanse dame die doorgaans alleen maar dansdingen doet, zoals het remixen van tracks van Amy Winehouse, Massive Attack en The xx. Met haar productie van de nieuwe single van Chelou treedt miss Maya duidelijk buiten haar comfortzone, je kunt veel op Halfway maar niet dansen. Niet dat de track gespeend is van beats, enigszins verwant aan trip hop is de muziek van Chelou wel, maar net als oudere songs als The Quiet en Telstar maakt Chelou toch vooral luistermuziek in een stijl en met een sound, die niet al te ver verwijderd is van die van (de dance ontvluchtte) Fink.
