Concertverslag:

MOTHER’S FINEST
HEERLEN LIMBURGZAAL – 31-01-2019

Wie kent niet funkrocknummers zoals Mickey’s Monkey, Baby Love of Piece Of The Rock van Mother’s Finest? Het debuutalbum van deze funk/rock, gospel en R&B-band verscheen in 1972, maar hun eerste succesje heeft de band in 1976 met de single Fire. Mother’s Finest doorbraak kwam pas echt met het nummer Baby Love en nu, 42 jaar later, is de band weer op tournee.
Mother’s Finest herbergt nog steeds de oorspronkelijke bandleden Joyce “Baby Jean” Kennedy (zang), Glenn “Doc” Murdock (zang), Jerry “Wiz” Seay (basgitaar) en Gary “Moses Mo” Moore (leadgitaar), en vooral laatstgenoemde zorgt voor het nodige vuurwerk door zelfs met zijn tong een aantal gitaarsolo’s te spelen…

Het concert begint met het nummer Funk A While, gevolgd door het wat bekendere Burning Love, een Dennis Linde cover, van het album Another Mother Further. De band gaat meteen los met funky ritmes, dreunende basriffs en vooral soul en gospelachtige vocalen van respectievelijk Baby Jean en Doc.
Het geluid is helaas vooral in het begin niet optimaal, en de zang van Doc is helaas ook niet meer zo “opzienbarend”, vooral tijdens het zeer funky Mickey’s Monkey laat hij toch wat te veel “steekjes” vallen.. Het middenstuk van deze set, beginnend met Cling To The Cross en als “slot” Love Changes, zakt eigenlijk een beetje in elkaar en kan het publiek niet echt bekoren. Maar gelukkig treedt dan “brulboei” Baby Jean weer in het spotlight met Power en is het publiek er weer helemaal bij. Natuurlijk ontbreken de “grote” hits Baby Love en Piece of The Rock niet; zij vormen het slotstuk van de reguliere set.

                           

Als toegiften krijgt het publiek dan nog het ijzersterke The Wall (dit lijkt wel haast een metal song) en het swingende, soulachtige Give it Up, waarbij het publiek gevraagd wordt om mee te brullen en dat is natuurlijk pure nostalgie, oftewel zo “seventies”!
Jammer dat Mother’s Finest het fantastische Nigizz Can’t Sing Rock ’N Roll en Fire niet op de setlist hebben gezet, want die nummers hadden het optreden toch wat meer cachet gegeven; dit in tegenstelling tot zwakkere songs zoals I Believe en What Kind Of Fool. Al met al een wisselvallig optreden met hoofdrollen voor gitarist Moses Mo (vooral in het begin…) en Baby Jean Kennedy; givc it up, give it up, give it up, give it up…..

Geschreven door:
Martien Koolen