Zo droog zonder beelden is Toubouk Ine Chihoussay van Etran de L’Aïr al een topplaat, een nieuw hoogtepunt in het toch als niet misse sahara-rock genre. Met video erbij gaat er vrij letterlijk een wereld voor je open.
Je ziet een schandalig lekker rockende band zijn beste beentje voorzetten tijdens iets wat lijkt op een buurtfeest, maar dan in een oase. Zo’n veertig man, vrouw en kinderen -allemaal op hun ‘suikerfeest-best’ gekleed- zijn toegestroomd en gaan langzaam op in de muziek.
Etran de L’Aïr bestaat uit een gitarist, een bassist en een drummer. Die gitarist daar draait het om. Hij speelt feitelijk é´´én lange solo. In het begin wordt er nog wat gezongen, maar als hij eenmaal op temperatuur is, gaat hij los. Als het donker was geweest had je zijn gitaar langzaam zien gaan gloeien.
Etran de L’Aïr komt net als Tinariwen, Bombino en Mdou Moctar uit de door burgeroorlogen geteisterde grensstreek van Algerije, Libië en Niger en kan zich makkelijk met hen meten. En in geval van Toubouk Ine Chihoussay zelfs overtreffen.